Στην
ταινία «Το ταξίδι» η σκηνοθέτης Μαρία Μαυρίκου και το Ίδρυμα Μείζονος
Ελληνισμού παρουσιάζουν προσωπικές μαρτυρίες ηλικιωμένων Ελλήνων από το
Αϊβαλί και...
youtube.com
Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου 2014
ΠΙΘΑΝΕΣ ΠΡΟΕΛΕΥΣΕΙΣ ΤΟΥ... άκης !
Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.
Η ΚΡΗΤΗ ΣΤΟ INTERNET ΜΕ ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΑ, ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΑ, ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΚΑΙ ΠΛΟΥΣΙΟ...
kritipoliskaihoria.blogspot.com
Αναμνήσεις
Αναμνήσεις
Ο ήλιος στέλνει φιλιά στο σύμπαν... φιλιά στον ουρανό που απλώνεται παντού χωρίς αρχή και τέλος... φιλιά στους λόφους που σηκώνουν δειλά τα κεφαλάκια τους και λούζονται στο φώς... φιλιά στους κάμπους να πάρουν δύναμη να καρπίσουν... φιλιά στα νωχελικά χωριουδάκια...φιλιά στα κελαριστά ρυάκια στα αγέρωχα ποτάμια και στα δαντελωτά ακρογυάλια. Φιλιά σε καθε πλάσμα του Θεού.
Όμως τα γλυκύτερα φιλιά τα στέλνει στις καρδιές των ανθρώπων και ιδιαίτερα στις καρδούλες των παιδιών. Γι αυτό τα παιδιά έχουν την πιο γλυκιά ζέστη στην καρδιά. Γι αυτό τα παιδικά χρόνια είναι πολύτιμη παρακαταθήκη στο μυαλό και τη ψυχή μας. Κι εγώ έχω να θυμάμαι.
Νοσταλγώ κάτι καλοκαίρια ονειρεμένα. Είναι σαν να βγαίνουν απ τα παραμύθια και νοιώθω ευγνωμοσύνη που τα έζησα.
Η θύμησή τους μυρίζει γιασεμί , αγιόκλημα, βασιλικό και δυόσμο. Μέσα σ όλα και οι μυρωδιές από τα φαγητά της γιαγιάς. Δεν μπορώ να ξεχάσω τους χοχλιούς πιλάφι, το κουνέλι τσιγαριστό, ή κοκκινιστό με τηγανιτές πατάτες. Ακόμη και τα απλά τηγανιτά αυγά ήταν αλλιώς απ ότι τα σημερινά. Αυτό που αναστατώνει περισσότερο απ όλα τη μνήμη της γεύσης και της όσφρησής μου είναι οι ντολμάδες. Η γιαγιά τους έφτιαχνε με κληματόφυλλα και κολοκυθοανθούς. Μοσχομύριζε το σπίτι και η γειτονιά απ το κύμινο.
Η γιαγιά και ο παππούς έμεναν σε δυο δωμάτια δηλ. σε ένα γιατί το άλλο ήταν το καλό για τους επισκέπτες και για εμάς όταν πηγαίναμε να μείνουμε για λίγο εκεί. Το δωμάτιό τους 'ηταν και κουζίνα και κρεββατοκάμαρα. Έξω στην αυλή υπήρχε βρύση με μια μεγάλη γούρνα για τα δύσκολα πλυσίματα και σε μια άκρη ήταν και ο καμπινές.
Τα περισσότερα αγαθά προς το ζείν τα έπαιρναν απο ένα μικρό παράδεισσο. Ήταν ένα κτήμα που είχε ό,τι τους χρειαζόταν. Το μέρος λέγεται "παραδείσσια" αλλά τότε δικαιολογούσε απόλυτα την ονομασία του.
Στο κτήμα υπήρχαν ελαιόδενδρα για το λάδι μας, αμυγδαλιές , λεμονιές, πορτοκαλιές, κλήμματα, ρογδιές ίσως κι άλλα που δεν θυμάμαι.
Είχαμε και λουλούδια τέτοια που δε βρίσκεις εύκολα τώρα. Ήταν άγριες τριανταφυλιές σε ρόζ απαλό χρώμμα, οι λεγόμενες "ροδαρές". Το μπουκέτο τους στο βάζο αναπόσπαστο κομμάτι του παραμυθιού κάθε χρόνο.
Στο κτήμα είχε ο παππούς και τα λαχανικά ανάλογα την εποχή , λίγα απ όλα .
Είχαν όμως και τα έμψυχα αγαθά. Κότες για αυγά και κρέας, κουνέλια περιστέρια, μια κατσίκα για γάλα και τυρί , ένα γάιδαρο για διαδρομές και δουλειές και ένα σκύλο φύλακα του παραδείσσου.
Θυμάμαι μια φορά πήγαμε με το γάιδαρο σ ένα άλλο χωράφι μακρυά να μαζέψουμε τα χαρούπια. Αξέχαστη εμπειρία η βόλτα με το υπομονετικό καλοκάγαθο ζωντανό. Σ όλο το δρόμο σκεφτόμουν με το παιδικό μου μυαλό , ήμουν 8 - 9 χρόνων , πώς μπορεί και σηκώνει τόσο βάρος. Τη γιαγιά, εμένα, τα εργαλεία το φαγητό μας, το νερό μας κ.λ.π. Πολύ περισσότερο στην επιστροφή , που του βάλαμε του καημένου και δυο μεγάλα τσουβάλια χαρούπια , ένα σε κάθε μεριά. Τότε πραγματικά ανησυχούσα όταν περνούσαμε απο κακοβολιές. Φοβόμουν μη παραπατήσει ο γάιδαρος και βρεθούμε αλλού κι αλλού...!
Άς γυρίσομε στα Παραδείσσια. Το νερό για το πότισμα το έβγαζε ο παππούς από ένα πηγάδι, με μια προπολεμική μηχανή που το αντλούσε . Είχε ένα λουρί, γερό υμάντα στο μοτέρ , το τραβούσε δυνατά κι έπαιρνε μπρός. Ακόμα έχω στ αυτιά μου το ρυθμικό χαρακτηριστικό θόρυβο που έκανε, τούκου τούκου τούκου και επιταχυνόταν σε δευτερόλεπτα και μετά σταθερά συνέχεια όση ώρα έπρεπε να ποτίσει. Το τί γινόταν δεν περιγράφεται.
Μαζί με το τούκου τούκου, κάνανε συναυλία τα τζιτζίκια, τα πουλιά , οι κότες , ο σκύλος, η κατσίκα, ο γάιδαρος. Για να μιλήσω και να ακουστώ έπρεπε να ξελαρυγγιάζομαι.
Μου άρεσε πολύ να βρίσκομαι εκεί. Σκαρφάλωνα στα δέντρα, έπιανα τζιτζίκια, πεταλούδες, έκοβα κι έτρωγα πράσινα αμύγδαλα με το χνούδι, πορτοκάλια, ρόγδια, σταφύλια, ακόμα και τις κεφαλές απο τις μολόχες έτρωγα.
Όταν τύχαινε να έχουμε κλωσσόπουλα , τρελλαινόμουν με το πούπουλό τους το αψεγάδιαστο. Ήθελα να τα χαιδεύω αλλά η γιαγιά έλεγε πως δεν πρέπει.
Ποτέ δεν βαριόμουν εκεί. Είχα τόσα να κάνω που νόμιζα ότι ο χρόνος δεν φτάνει να κάνω ό,τι θέλω. Κι όταν ήθελα ανάπαυλα πήγαινα να απογειωθώ στη μικρή μου κούνια, που μου είχε φτιάξει ο παππούς σε μια ελιά, που είχε τα πιο γερά κλαδιά και τον μεγαλύτερο ίσκιο.
Η κούνια είχε ένα γερό σχοινί δεμμένο κατάλληλα, και μια κουρελού τυλιγμένη έτσι ώστε να μη φεύγει , και να μπορώ να κάθομαι αναπαυτικά και με ασφάλεια.
Κουνιόμουν κι ένοιωθα σαν πουλάκι που πετά , πότε μπρός και πότε πίσω. Κρατούσα γερά τα σχοινιά και δεν χόρταινα να βλέπω τις εικόνες να κουνιούνται μαζί μου. Όταν σήκωνα το βλέμμα, έβλεπα τον χρυσοπράσινο ουρανό της ελιάς , που ανάμεσα απο το φύλλωμά της, περνούσαν και παίζανε κρυφτό, χιλιάδες γαλάζια, ασσύμετρα κομματάκια του γαλάζιου ουρανού, με τις αχτίδες του ήλιου. Κι όπως κουνιόμουν, αλλάζανε σχήματα και χρώματα, κι όπως κουνιόμουν, κουνιόταν μαζί μου όλη η πλάση.
Δυστυχώς το όνειρο τέλειωσε στον ορίζοντα των χρόνων που έφυγαν και δεν γυρνούν. Όχι μόνο επειδή δεν υπάρχει πιά εκείνο το μικρό κοριτσάκι, αλλά και επειδή οι συγκυρίες και οι αλλαγές στη ζωή, έχουν αλλάξει και την εικόνα του μικρού παράδεισσου που ήξερα.
Από τότε που έφυγε ο παππούς πρώτα και η γιαγιά μετά, ο παράδεισσος άρχισε να χάνει σιγά σιγά όλο και περισσότερα από την ονειρική του μορφή.
Όταν έτυχε να ξαναπάω στα Παραδείσσια , αυτό που αντίκρυσα, καμμία σχέση δεν έχει με την εικόνα του παρελθόντος. Χάθηκε όπως χάθηκε και η παιδική μου αθωότητα.
Είχαν μείνει μόνο τα ελαιόδενδρα, μια λεμονιά, μια ρογδιά ίσως και μια αμυγδαλιά , δεν θυμάμαι και ούτε ξέρω τώρα πια πώς είναι.
Τώρα πια δεν μπορώ ούτε να τον δώ. Τυπικά δεν μου ανήκει αλλά πάντα θα μένει δικός μου και αναλλοίωτος στην ψυχή και στο μυαλό μου.
Κάθε φορά που θυμάμαι τη γιαγιά και τον παππού, έχω την αίσθηση ότι βρίσκονται σε ένα τέτοιο πανομοιότυπο παράδεισσο όπου ζούν φροντίζοντάς τον.
Αναρωτιέμαι , αν μπορέσω κι εγώ να ξαναζήσω στον παιδικό μου παράδεισσο ... κάποτε ... σε μια άλλη διάσταση ... για πάντα ...
Maria Dimitriou
Ο ήλιος στέλνει φιλιά στο σύμπαν... φιλιά στον ουρανό που απλώνεται παντού χωρίς αρχή και τέλος... φιλιά στους λόφους που σηκώνουν δειλά τα κεφαλάκια τους και λούζονται στο φώς... φιλιά στους κάμπους να πάρουν δύναμη να καρπίσουν... φιλιά στα νωχελικά χωριουδάκια...φιλιά στα κελαριστά ρυάκια στα αγέρωχα ποτάμια και στα δαντελωτά ακρογυάλια. Φιλιά σε καθε πλάσμα του Θεού.
Όμως τα γλυκύτερα φιλιά τα στέλνει στις καρδιές των ανθρώπων και ιδιαίτερα στις καρδούλες των παιδιών. Γι αυτό τα παιδιά έχουν την πιο γλυκιά ζέστη στην καρδιά. Γι αυτό τα παιδικά χρόνια είναι πολύτιμη παρακαταθήκη στο μυαλό και τη ψυχή μας. Κι εγώ έχω να θυμάμαι.
Νοσταλγώ κάτι καλοκαίρια ονειρεμένα. Είναι σαν να βγαίνουν απ τα παραμύθια και νοιώθω ευγνωμοσύνη που τα έζησα.
Η θύμησή τους μυρίζει γιασεμί , αγιόκλημα, βασιλικό και δυόσμο. Μέσα σ όλα και οι μυρωδιές από τα φαγητά της γιαγιάς. Δεν μπορώ να ξεχάσω τους χοχλιούς πιλάφι, το κουνέλι τσιγαριστό, ή κοκκινιστό με τηγανιτές πατάτες. Ακόμη και τα απλά τηγανιτά αυγά ήταν αλλιώς απ ότι τα σημερινά. Αυτό που αναστατώνει περισσότερο απ όλα τη μνήμη της γεύσης και της όσφρησής μου είναι οι ντολμάδες. Η γιαγιά τους έφτιαχνε με κληματόφυλλα και κολοκυθοανθούς. Μοσχομύριζε το σπίτι και η γειτονιά απ το κύμινο.
Η γιαγιά και ο παππούς έμεναν σε δυο δωμάτια δηλ. σε ένα γιατί το άλλο ήταν το καλό για τους επισκέπτες και για εμάς όταν πηγαίναμε να μείνουμε για λίγο εκεί. Το δωμάτιό τους 'ηταν και κουζίνα και κρεββατοκάμαρα. Έξω στην αυλή υπήρχε βρύση με μια μεγάλη γούρνα για τα δύσκολα πλυσίματα και σε μια άκρη ήταν και ο καμπινές.
Τα περισσότερα αγαθά προς το ζείν τα έπαιρναν απο ένα μικρό παράδεισσο. Ήταν ένα κτήμα που είχε ό,τι τους χρειαζόταν. Το μέρος λέγεται "παραδείσσια" αλλά τότε δικαιολογούσε απόλυτα την ονομασία του.
Στο κτήμα υπήρχαν ελαιόδενδρα για το λάδι μας, αμυγδαλιές , λεμονιές, πορτοκαλιές, κλήμματα, ρογδιές ίσως κι άλλα που δεν θυμάμαι.
Είχαμε και λουλούδια τέτοια που δε βρίσκεις εύκολα τώρα. Ήταν άγριες τριανταφυλιές σε ρόζ απαλό χρώμμα, οι λεγόμενες "ροδαρές". Το μπουκέτο τους στο βάζο αναπόσπαστο κομμάτι του παραμυθιού κάθε χρόνο.
Στο κτήμα είχε ο παππούς και τα λαχανικά ανάλογα την εποχή , λίγα απ όλα .
Είχαν όμως και τα έμψυχα αγαθά. Κότες για αυγά και κρέας, κουνέλια περιστέρια, μια κατσίκα για γάλα και τυρί , ένα γάιδαρο για διαδρομές και δουλειές και ένα σκύλο φύλακα του παραδείσσου.
Θυμάμαι μια φορά πήγαμε με το γάιδαρο σ ένα άλλο χωράφι μακρυά να μαζέψουμε τα χαρούπια. Αξέχαστη εμπειρία η βόλτα με το υπομονετικό καλοκάγαθο ζωντανό. Σ όλο το δρόμο σκεφτόμουν με το παιδικό μου μυαλό , ήμουν 8 - 9 χρόνων , πώς μπορεί και σηκώνει τόσο βάρος. Τη γιαγιά, εμένα, τα εργαλεία το φαγητό μας, το νερό μας κ.λ.π. Πολύ περισσότερο στην επιστροφή , που του βάλαμε του καημένου και δυο μεγάλα τσουβάλια χαρούπια , ένα σε κάθε μεριά. Τότε πραγματικά ανησυχούσα όταν περνούσαμε απο κακοβολιές. Φοβόμουν μη παραπατήσει ο γάιδαρος και βρεθούμε αλλού κι αλλού...!
Άς γυρίσομε στα Παραδείσσια. Το νερό για το πότισμα το έβγαζε ο παππούς από ένα πηγάδι, με μια προπολεμική μηχανή που το αντλούσε . Είχε ένα λουρί, γερό υμάντα στο μοτέρ , το τραβούσε δυνατά κι έπαιρνε μπρός. Ακόμα έχω στ αυτιά μου το ρυθμικό χαρακτηριστικό θόρυβο που έκανε, τούκου τούκου τούκου και επιταχυνόταν σε δευτερόλεπτα και μετά σταθερά συνέχεια όση ώρα έπρεπε να ποτίσει. Το τί γινόταν δεν περιγράφεται.
Μαζί με το τούκου τούκου, κάνανε συναυλία τα τζιτζίκια, τα πουλιά , οι κότες , ο σκύλος, η κατσίκα, ο γάιδαρος. Για να μιλήσω και να ακουστώ έπρεπε να ξελαρυγγιάζομαι.
Μου άρεσε πολύ να βρίσκομαι εκεί. Σκαρφάλωνα στα δέντρα, έπιανα τζιτζίκια, πεταλούδες, έκοβα κι έτρωγα πράσινα αμύγδαλα με το χνούδι, πορτοκάλια, ρόγδια, σταφύλια, ακόμα και τις κεφαλές απο τις μολόχες έτρωγα.
Όταν τύχαινε να έχουμε κλωσσόπουλα , τρελλαινόμουν με το πούπουλό τους το αψεγάδιαστο. Ήθελα να τα χαιδεύω αλλά η γιαγιά έλεγε πως δεν πρέπει.
Ποτέ δεν βαριόμουν εκεί. Είχα τόσα να κάνω που νόμιζα ότι ο χρόνος δεν φτάνει να κάνω ό,τι θέλω. Κι όταν ήθελα ανάπαυλα πήγαινα να απογειωθώ στη μικρή μου κούνια, που μου είχε φτιάξει ο παππούς σε μια ελιά, που είχε τα πιο γερά κλαδιά και τον μεγαλύτερο ίσκιο.
Η κούνια είχε ένα γερό σχοινί δεμμένο κατάλληλα, και μια κουρελού τυλιγμένη έτσι ώστε να μη φεύγει , και να μπορώ να κάθομαι αναπαυτικά και με ασφάλεια.
Κουνιόμουν κι ένοιωθα σαν πουλάκι που πετά , πότε μπρός και πότε πίσω. Κρατούσα γερά τα σχοινιά και δεν χόρταινα να βλέπω τις εικόνες να κουνιούνται μαζί μου. Όταν σήκωνα το βλέμμα, έβλεπα τον χρυσοπράσινο ουρανό της ελιάς , που ανάμεσα απο το φύλλωμά της, περνούσαν και παίζανε κρυφτό, χιλιάδες γαλάζια, ασσύμετρα κομματάκια του γαλάζιου ουρανού, με τις αχτίδες του ήλιου. Κι όπως κουνιόμουν, αλλάζανε σχήματα και χρώματα, κι όπως κουνιόμουν, κουνιόταν μαζί μου όλη η πλάση.
Δυστυχώς το όνειρο τέλειωσε στον ορίζοντα των χρόνων που έφυγαν και δεν γυρνούν. Όχι μόνο επειδή δεν υπάρχει πιά εκείνο το μικρό κοριτσάκι, αλλά και επειδή οι συγκυρίες και οι αλλαγές στη ζωή, έχουν αλλάξει και την εικόνα του μικρού παράδεισσου που ήξερα.
Από τότε που έφυγε ο παππούς πρώτα και η γιαγιά μετά, ο παράδεισσος άρχισε να χάνει σιγά σιγά όλο και περισσότερα από την ονειρική του μορφή.
Όταν έτυχε να ξαναπάω στα Παραδείσσια , αυτό που αντίκρυσα, καμμία σχέση δεν έχει με την εικόνα του παρελθόντος. Χάθηκε όπως χάθηκε και η παιδική μου αθωότητα.
Είχαν μείνει μόνο τα ελαιόδενδρα, μια λεμονιά, μια ρογδιά ίσως και μια αμυγδαλιά , δεν θυμάμαι και ούτε ξέρω τώρα πια πώς είναι.
Τώρα πια δεν μπορώ ούτε να τον δώ. Τυπικά δεν μου ανήκει αλλά πάντα θα μένει δικός μου και αναλλοίωτος στην ψυχή και στο μυαλό μου.
Κάθε φορά που θυμάμαι τη γιαγιά και τον παππού, έχω την αίσθηση ότι βρίσκονται σε ένα τέτοιο πανομοιότυπο παράδεισσο όπου ζούν φροντίζοντάς τον.
Αναρωτιέμαι , αν μπορέσω κι εγώ να ξαναζήσω στον παιδικό μου παράδεισσο ... κάποτε ... σε μια άλλη διάσταση ... για πάντα ...
Maria Dimitriou
απλό, όμορφο, χρήσιμο
Thanks Mike ...... I Just add a little detail on never ending afghan blanket, I hope you like.
I was very slow ( 4 months or more ) so this blanket will be a gift to next Autumn
I was very slow ( 4 months or more ) so this blanket will be a gift to next Autumn
ΑΠΟΛΕΙΠΕΙΝ Ο ΘΕΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΝ
Η Maria Dimitriou κοινοποίησε την ενημέρωση κατάστασης του χρήστη ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων).
ΑΠΟΛΕΙΠΕΙΝ Ο ΘΕΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΝ
Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ', ακουσθεί αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές ― την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει.
Προπάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις
http://www.youtube.com/watch?v=JueMbRVYEb8&feature=player_detailpage
ΤΟ ΦΡΑΓΜΑ ΤΩΝ ΑΜΟΥΡΓΕΛΛΩΝ
Η ΚΡΗΤΗ ΣΤΟ INTERNET ΜΕ ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΑ, ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΑ, ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΛΟΥΣΙΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ
kritipoliskaihoria.blogspot.com|Από ΚΡΗΤΗ ΠΟΛΕΙΣ ΚΑΙ ΧΩΡΙΑ
Κρέμα καραμελέ με ζαχαρούχο γάλα
Ελληνική
Κουζίνα, Συνταγές μαγειρικής και ζαχαροπλαστικής. Οδηγίες για σίγουρη
επιτυχία από το Νο 1 περιοδικό μαγειρικής I COOK GREEK. ΣΥΝΤΑΓΕΣ
sintages online, Ελληνικές Συνταγές, συμβουλές μαγειρικής, greek
recipes, syntages
icookgreek.com|Από Klio Kabouri
Η Φίνος Φιλμ παρουσιάζει…
Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.
187
ταινίες, 3.000 σπάνιες φωτογραφίες και πάνω από 200 βιογραφίες
ηθοποιών, σκηνοθετών, σεναριογράφων, μουσικών συνθέτουν διαδικτυακά την
ιστορία της «χρυσής εποχής» του ελληνικού κινηματογράφου –που τυχαίνει
να είναι και...
icookgreek.com|Από Christina Tsamoura
Αναζήτηση
Αναζήτηση
Η θλίψη άνοιξε τα κρύα γκρίζα φτερά της μέσα στη νύχτα,
τα χτύπησε μακάβρια και χύμηξε στον αέρα, γυρεύοντας τα μάτια μου.
Άκουσα το ανατριχιαστικό φτερούγισμά της, να έρχεται από την κοιλάδα των συμπτώσεων,
τρόμαξα και έτρεξα με απόγνωση , να κρυφτώ στη σοφίτα της ψυχής μου.
Αλλά, είχα ξεχάσει ανοιχτό το φεγγίτη, από το τελευταίο σ αγαπώ προς το φεγγάρι, και τρύπωσε η θλίψη, και σβήσανε τ αστέρια,
γατζώθηκε σα νυχτερίδα στη καρδιά μου πάνω, και έμεινε εκεί ως το ξημέρωμα.
Κι έμεινε με τα νύχια της καρφωμένα στα φύλλα της καρδιάς μου.
Χωρίς πνοή την αποδέχτηκα, συμφιλιώθηκα μαζί της και αποκοιμήθηκα,
δεν λαχταρούσα τίποτα πιά, ούτε τη λύτρωση του πρωινού.
Κι όμως ήρθε η αυγή, δροσάτη, ανυπόμονη, ερωμένη του ήλιου.
Μπήκε από τον φεγγίτη μου , με το διαμαντένιο της ραβδάκι μάγεψε τη θλίψη μου,
την έκανε χρυσόσκονη στα βλέφαρά μου, σκόρπισε γύρω λουλουδένιες ηλιαχτίδες ,
με πήρε απο το χέρι και μού είπε : Κοίτα τον ήλιο!
κι εγώ κοίταξα... και είδα εσένα !
Ήσουν ψηλά στους αιθέρες των "θέλω" μου.
Μού γνεψες νά ρθω κοντά. Σκέψεις τρελλές, σαν πουλιά με πήραν σε ταξιδιάρικες φτερούγιες .
Μέσα στο πότε, το πώς και το γιατί , φτερούγισαν οι γερανοί της καρδιάς .
Με ανάστησαν ψηλά σε ουρανούς προσμονής μεσ το άμετρο γαλάζιο φως.
Κι εγώ χανόμουν στους λαβυρίνθους της αναζήτησης σου.
Μόνο κι ακριβό μέλημά μου, να σε μάθω , να σε διαβάσω , να πιώ τον ουρανό σου.
Με ένστικτο ζωής, κράτησα γερά τα φτερά που με ταξίδευαν,
τρόμαζα στη σκέψη μη γλυστρίσω.
Κάτω μου, έχασκε απειλητικά να με καταπιεί η κοιλάδα των συμπτώσεων.
Και τα πουλιά με μάλωσαν να μη κοιτάζω κάτω ούτε πίσω.
Μόνο μπροστά ! Μόνο ψηλά !
Άν θέλω για να σέ βρω .. έρωτα...
Ράντισα το σύμπαν με την επιθυμία μου να σέ βρω , κι έλαμψε ο ήλιος πιο πολύ,
σκιάχτηκαν οι φόβοι σκόρπισαν μακρυά , δυναμώσαν τα φτερά μου.
Αναζητούσα την πνοή σου , η μακρινή σου εικόνα δεν μού φτανε να ζήσω,
ήθελα να σε νοιώσω σε κάθε κύτταρό μου , με λογισμό και μ όνειρο.
Σ αναζήτησα , με πυξίδα το χτυποκάρδι μου στ αντίκρισμά σου.
Σε βρήκα στους χτύπους της καρδιάς μου, σε κάθε ανάσας το ρυθμό .
Σε βρήκα στα υγρά μου μάτια, τα διψασμένα μου χείλη , στο παραμιλητό μου.
Σε βρήκα πρωινά κι αστροφεγγιές του Μάη, στ ακρογιάλια
της ψυχής μου.
Σε βρήκα στους μαιάνδρους του μυαλού πέρα απο φόβους πάθη κι ενοχές.
Σε βρήκα σ ήχους , μουσικές , απ τη φωνή σου αρώματα παντού.
Για αυτά και άλλα πολλά, θέλω να είσαι η ζωή στην ύπαρξη μου .
Να είμαι, να ζώ, να κάνω και να έχω, για σένα.
Θέλω να σταματήσω την καρδιά, για να σ ακούσω καθαρά σαν θα μου λές τα μυστικά σου.
Να σε νοιώθω μέσα μου, να είσαι το βλέμμα και η ανάσα μου.
Θέλω ό,τι κάνω να έχει αιτία και αιτιατό εσένα , νάσαι αφορμή για τα ταξίδια μου.
Εσύ η ρότα μου , εσύ και ο προορισμός μου στα μυστικά μου μπάρκα.
Θέλω πάντα νάχω για σένα, ένα χαμόγελο κάτω απ τα χείλη και ένα δάκρυ πίσω απ το βλέμμα.
Πολλά τα θέλω, κι όλα μαζί σου και για χάρη σου.
Νεράιδες μυθικές τα θέλω μου , σε τρόμαξαν σε πήραν μακρυά μου.
Σ έχασα μα πάλι σ αναζήτησα, θέλω να σε ξανάβρω, ακούραστη η ψυχή για σένα.
Έτσι σε πλάσαν οι Θεοί , αεικίνητο ανήσυχο ταξιδευτή, ονειρευτή κάθε ψυχής του κόσμου.
Δεν μένεις πουθενά, είσαι παντού, γυρνάς πετάς, μέθης αρώματα τα βέλη σου,
νόημα για τη ζωή , να ζεί να ονειρεύεται να θέλει να σε βρεί.
Πεμπτουσία στο σύμπαν εσύ , κρατάς σε ισορροπία δυνάμεις και αδυναμίες.
Maria Dimitriou
Η θλίψη άνοιξε τα κρύα γκρίζα φτερά της μέσα στη νύχτα,
τα χτύπησε μακάβρια και χύμηξε στον αέρα, γυρεύοντας τα μάτια μου.
Άκουσα το ανατριχιαστικό φτερούγισμά της, να έρχεται από την κοιλάδα των συμπτώσεων,
τρόμαξα και έτρεξα με απόγνωση , να κρυφτώ στη σοφίτα της ψυχής μου.
Αλλά, είχα ξεχάσει ανοιχτό το φεγγίτη, από το τελευταίο σ αγαπώ προς το φεγγάρι, και τρύπωσε η θλίψη, και σβήσανε τ αστέρια,
γατζώθηκε σα νυχτερίδα στη καρδιά μου πάνω, και έμεινε εκεί ως το ξημέρωμα.
Κι έμεινε με τα νύχια της καρφωμένα στα φύλλα της καρδιάς μου.
Χωρίς πνοή την αποδέχτηκα, συμφιλιώθηκα μαζί της και αποκοιμήθηκα,
δεν λαχταρούσα τίποτα πιά, ούτε τη λύτρωση του πρωινού.
Κι όμως ήρθε η αυγή, δροσάτη, ανυπόμονη, ερωμένη του ήλιου.
Μπήκε από τον φεγγίτη μου , με το διαμαντένιο της ραβδάκι μάγεψε τη θλίψη μου,
την έκανε χρυσόσκονη στα βλέφαρά μου, σκόρπισε γύρω λουλουδένιες ηλιαχτίδες ,
με πήρε απο το χέρι και μού είπε : Κοίτα τον ήλιο!
κι εγώ κοίταξα... και είδα εσένα !
Ήσουν ψηλά στους αιθέρες των "θέλω" μου.
Μού γνεψες νά ρθω κοντά. Σκέψεις τρελλές, σαν πουλιά με πήραν σε ταξιδιάρικες φτερούγιες .
Μέσα στο πότε, το πώς και το γιατί , φτερούγισαν οι γερανοί της καρδιάς .
Με ανάστησαν ψηλά σε ουρανούς προσμονής μεσ το άμετρο γαλάζιο φως.
Κι εγώ χανόμουν στους λαβυρίνθους της αναζήτησης σου.
Μόνο κι ακριβό μέλημά μου, να σε μάθω , να σε διαβάσω , να πιώ τον ουρανό σου.
Με ένστικτο ζωής, κράτησα γερά τα φτερά που με ταξίδευαν,
τρόμαζα στη σκέψη μη γλυστρίσω.
Κάτω μου, έχασκε απειλητικά να με καταπιεί η κοιλάδα των συμπτώσεων.
Και τα πουλιά με μάλωσαν να μη κοιτάζω κάτω ούτε πίσω.
Μόνο μπροστά ! Μόνο ψηλά !
Άν θέλω για να σέ βρω .. έρωτα...
Ράντισα το σύμπαν με την επιθυμία μου να σέ βρω , κι έλαμψε ο ήλιος πιο πολύ,
σκιάχτηκαν οι φόβοι σκόρπισαν μακρυά , δυναμώσαν τα φτερά μου.
Αναζητούσα την πνοή σου , η μακρινή σου εικόνα δεν μού φτανε να ζήσω,
ήθελα να σε νοιώσω σε κάθε κύτταρό μου , με λογισμό και μ όνειρο.
Σ αναζήτησα , με πυξίδα το χτυποκάρδι μου στ αντίκρισμά σου.
Σε βρήκα στους χτύπους της καρδιάς μου, σε κάθε ανάσας το ρυθμό .
Σε βρήκα στα υγρά μου μάτια, τα διψασμένα μου χείλη , στο παραμιλητό μου.
Σε βρήκα πρωινά κι αστροφεγγιές του Μάη, στ ακρογιάλια
της ψυχής μου.
Σε βρήκα στους μαιάνδρους του μυαλού πέρα απο φόβους πάθη κι ενοχές.
Σε βρήκα σ ήχους , μουσικές , απ τη φωνή σου αρώματα παντού.
Για αυτά και άλλα πολλά, θέλω να είσαι η ζωή στην ύπαρξη μου .
Να είμαι, να ζώ, να κάνω και να έχω, για σένα.
Θέλω να σταματήσω την καρδιά, για να σ ακούσω καθαρά σαν θα μου λές τα μυστικά σου.
Να σε νοιώθω μέσα μου, να είσαι το βλέμμα και η ανάσα μου.
Θέλω ό,τι κάνω να έχει αιτία και αιτιατό εσένα , νάσαι αφορμή για τα ταξίδια μου.
Εσύ η ρότα μου , εσύ και ο προορισμός μου στα μυστικά μου μπάρκα.
Θέλω πάντα νάχω για σένα, ένα χαμόγελο κάτω απ τα χείλη και ένα δάκρυ πίσω απ το βλέμμα.
Πολλά τα θέλω, κι όλα μαζί σου και για χάρη σου.
Νεράιδες μυθικές τα θέλω μου , σε τρόμαξαν σε πήραν μακρυά μου.
Σ έχασα μα πάλι σ αναζήτησα, θέλω να σε ξανάβρω, ακούραστη η ψυχή για σένα.
Έτσι σε πλάσαν οι Θεοί , αεικίνητο ανήσυχο ταξιδευτή, ονειρευτή κάθε ψυχής του κόσμου.
Δεν μένεις πουθενά, είσαι παντού, γυρνάς πετάς, μέθης αρώματα τα βέλη σου,
νόημα για τη ζωή , να ζεί να ονειρεύεται να θέλει να σε βρεί.
Πεμπτουσία στο σύμπαν εσύ , κρατάς σε ισορροπία δυνάμεις και αδυναμίες.
Maria Dimitriou
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Δημοφιλείς αναρτήσεις
-
Maria Dimitriou 1 Απριλίου στις 3:51 μ.μ. · exypnes-idees.gr 7 Μοναδικά φυτά εσωτερικού χώρου που δεν χρε...
-
Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε μια δημοσίευση . 17 Ιουλίου 2017 · Η Anna Nikolaidou κοινοποίησε ένα βίντεο σ...
-
Ο Σταφυλίνακας Kλικ στη φωτογραφία για περισσότερα http://toperivoli.com/content/%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%86%CF%85%CE%BB%CE%...
-
http://share24.gr/9-tropi-gia-na-antidrasis-otan-kapios-se-pligosi/ 9 Τρόποι για να Αντιδράσεις Όταν Κάποιος σε Πληγώσει - share24.gr...
-
Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο . 4 σημάδια-καμπανάκια ότι ο μεταβολισμός σας είναι στα κόκκινα και κιν...
-
Maria Dimitriou κοινοποίησε μια δημοσίευση του George Styl Όταν ήμουν μικρός η γιαγιά μου τα έβαζε στο καντήλι για φυτίλι !!! Ξε...
-
Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη δημοσίευση του χρήστη Bossnews.gr . · Πως να απαλλαγείτε από το νύχι που μπαίνει μέσα στο δέρμ...
-
Maria Dimitriou 22 Αυγούστου στις 12:22 π.μ. · olympospress.blogspot.com Γιατί οι Δελφοί έστειλαν τους Σ...
-
Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη δημοσίευση της Dimitra Nikolaou . Η αρμπαρόριζα η θαυματουργή για τα νεύρα ...
-
Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη δημοσίευση του χρήστη Διατροφη Υγεια . Αγιόκλημα: Ένα θαυματουργό φαρμακευτικό φυτό που πρέπει να...
