Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2014

Από υαλί χρωματιστό


<<Από υαλί χρωματιστό>>… o βυζαντινός Καβάφης για τον Ιωάννη Κατακουζηνό
Στις 13 Μαΐου του 1347, ο Ιωάννης Κατακουζηνός, μετά την τελική επικράτησή του στην εμφύλια διαμάχη με τον νεαρό διάδοχο Ιωάννη Παλαιολόγο, στέφεται για δεύτερη φορά αυτοκράτορας. Η τελετή στέψης θα γίνει στην Παναγία των Βλαχερνών και όχι στην Αγία Σοφία που είχε υποστεί σοβαρές ζημιές από σεισμό και λόγω έλλειψης χρημάτων δεν είχαν επιδιορθωθεί. Κατά την τελετή συμβολικά για να δηλωθεί η συμφιλίωση των δυο οικογενειών θα στηθούν πέντε θρόνοι: του Ιωάννη Ε΄ Παλαιολόγου, της μητέρας του Άννας,του Ιωάννη Κατακουζηνού, της συζύγου του Ειρήνης, της κόρης τους Ελένης. Λόγω της θλιβερής ένδειας στην οποία είχε περιέλθει η αυτοκρατορία τα στέμματα και τα κοσμήματα που χρησιμοποιήθηκαν για τη στέψη ήταν κατασκευασμένα από πολύχρωμο γυαλί, μια που τα αληθινά βρίσκονταν στη Βενετία όπου τα είχε ενεχυριάσει η Άννα της Σαβοΐας στην απεγνωσμένη της προσπάθεια να βρει χρήματα για τον εμφύλιο πόλεμο με τον Κατακουζηνό.
Ο Καβάφης, εμπνευσμένος από τη στέψη αυτή, που έγινε υπό δυσμενέστατες συνθήκες, εμπνεύστηκε το ποίημά του <<Από υαλί χρωματιστό>>
Πολύ με συγκινεί μια λεπτομέρεια
στην στέψιν, εν Βλαχέρναις, του Ιωάννη Καντακουζηνού
και της Ειρήνης Aνδρονίκου Aσάν.
Όπως δεν είχαν παρά λίγους πολυτίμους λίθους
(του ταλαιπώρου κράτους μας ήταν μεγάλ’ η πτώχεια)
φόρεσαν τεχνητούς. Ένα σωρό κομμάτια από υαλί,
κόκκινα, πράσινα ή γαλάζια. Τίποτε
το ταπεινόν ή το αναξιοπρεπές
δεν έχουν κατ’ εμέ τα κομματάκια αυτά
από υαλί χρωματιστό. Μοιάζουνε τουναντίον
σαν μια διαμαρτυρία θλιβερή
κατά της άδικης κακομοιριάς των στεφομένων.
Είναι τα σύμβολα του τι ήρμοζε να έχουν,
του τι εξ άπαντος ήταν ορθόν να έχουν
στην στέψι των ένας Κυρ Ιωάννης Καντακουζηνός,
μια Κυρία Ειρήνη Aνδρονίκου Aσάν.

MANΑ ME ΛΕΝΕ… -της- ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗ


ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΣΑΛΟΝΙ
MANΑ ME ΛΕΝΕ… -της- ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗ
Με συγκλόνισες καλή μου απόψε, με την κραυγή του πόνου σου να μου αδειάζει την ψυχή. Mπροστά στα σενάρια που γράφει η ζωή, κι η πιο προικισμένη πένα, πρέπει να κρατήσει ενός λεπτού σιγή!
‘’Γράψτο’’, μου είπες.
- Πώς; Το μελάνι μου σταλάζει αίμα, στης έμπνευσης το δάκρυ!

Δεν μοιράζει δίκαια η ζωή, σ΄άκουσα να λες, όχι δεν μοιράζει.Όσο ήταν ανύπαντρος ο γυιός μου, ήμουν γι΄αυτόν η Άγια Μάνα, γιατί έβλεπε ότι για κείνον είχα σταυρωθεί. Μα σαν έβαλε στεφάνι, έγινα το άχρηστο κουφάρι, η πεθερά η περιττή. Οι υπαινιγμοί και τα υπονοούμενά τους, γκρέμιζαν ολημερίς από τη στέγη, την ύποπτη σιωπή.
Ώσπου κάποια μέρα, μου έσκασαν το μυστικό.

-Ε, μα, έτσι είναι μάνα! Τα παιδιά πρέπει να μένουν μόνα τους, όταν ανοίγουν το δικό τους σπιτικό.
Πάγωσα. Θλιβερές εικόνες άρχισαν να ξετυλίγονται μπροστά μου. Ήμουν τόσο νέα, όταν ο πατέρας του πέταξε για το στασίδι της αθανασίας και το παιδί τόσο πολύ μικρό στον μεγάλο μου αγώνα, μέχρι να το αναστήσω.

Τα χρόνια πέρασαν με την πίστη βιδωμένη στην ελπίδα, ότι μόνο ο μονάκριβός μου, δεν θα μου έβαζε αγκάθι στην ψυχή. Και να που τώρα έβλεπα την αγνωμοσύνη, να μαστιγώνει τη ντροπή.Χλόμιασα. Στεγνό πηγάδι η φωνή μου. Μέσα απ΄την περηφάνια την αλύγιστη, μια στάλα υπόκωφης λαλιάς, κύλησε μονάχα.-Να φύγω! Από πού; Από το ίδιο μου το σπίτι;
-Α, μη σε νοιάζει μάνα, είπαν κι οι δυο τους με ένα στόμα. Η γυναίκα μου κι εγώ, σου βρήκαμε ένα μεγάλο σπίτι, που θα είσαι παρέα με συνομήλικους μαζί.
Οίκος Ευγηρίας, λέγεται, μου είπε με καμάρι. Ξέρεις τι πάει να πει αυτό;
Αν ήξερα; Χρόνια ατέλειωτα, όταν γονατιστή ανεβοκατέβαινα τις σκάλες του, ο χαμογελαστός μου ιδρώτας, μου έγνεφε μέσα απ΄το σφουγγάρι, ότι το δικό μου το παιδί, δεν θα με ξεφόρτωνε ποτέ εκεί.

Έτσι, κάποια νύχτα, του Επιταφίου ήτανε θαρρώ, φόρτωσα στα βλέφαρα της απόγνωσης την πίκρα, κρέμασα στα στήθια την ταπείνωση και κίνησα για του Γολγοθά μου τον καημό.
-Άντε μάνα, στο καλό, μου είπαν, δεν θα είσαι μόνη σου εκεί.
Χαμογέλασα μέσα από την πίκρα των χειλιών μου, που τα είχε ποτίσει η χολή.
Μόνη; Μα είχα πάρει μαζί μου το κρυφό μου μοιρολόι, που με συντρόφευε τις νύχτες της αθέατης κραυγής.

Και κει που άρχισα να συμφιλιώνομαι με την ιδέα, ότι ο πόνος είναι στοιχείο της ζωής, ‘’σαν την ταυτότητα, που επιβεβαιώνει την ύπαρξή σου’’ γεννήθηκε το πρώτο τους παιδί.
Και τότε… με ξαναθυμήθηκαν.

-Έλα μάνα, σου κάναμε εγγόνι, ποιος θα μας μεγαλώσει τώρα το παιδί; Κι ύστερα... το σπίτι είναι δικό σου, τι νομίζεις, ότι το ξεχάσαμε ποτέ εμείς;
Αχ βρε μάνα, αν δεν ήσουνα εσύ,
έλεγε ο γυιος μου
κι Έρμες Μάνες να μην γεννιόντουσαν ποτέ,
έψελνα εγώ στη ‘’ζωή εν τάφω’’, που μου δολοφονούσε τη μήτρα της ψυχής.

Όμως, της γέννας σου ο λώρος, κρύβει πάντα το δικό σου το παιδί και ‘’του παιδιού σου το παιδί, δυο φορές παιδί’’ που μόνο,
Η Μεγαλοσύνη της ΜΑΝΑΣ, ξέρει να το Συγχωρεί!!!

Από το Λογοτεχνικό Σαλόνι,
ελάτε παιδιά, να της το ψιθυρίσουμε στο αυτί,
όπου κι αν Εκείνη βρίσκεται!

Στην καρδιά μας Μάνα ,
θα είσαι πάντα

η Μοναδική Γιορτή!!!!!!!!!I

Πλούσιο σε πρωτεΐνες το πιάτο του αρχαίου Σαντορινιού

Μάχη του Κοσσυφοπεδίου --1389--

Μάχη του Κοσσυφοπεδίου --1389--
Η μάχη του Κοσσυφοπεδίου το 1389, όπου οι Σέρβοι, Κροάτες, Βόσνιοι, Πολωνοί, Ούγγροι και Βλάχοι συγκρούστηκαν με τους Τούρκους, είχε αποφασιστική σημασία για την τύχη των Σέρβων, αλλά και όλης της Βαλκανικής, που βρισκόταν υπό την επικυριαρχία των Τούρκων. Η νίκη των Τούρκων θα κρίνει εν πολλοίς την τύχη της Βαλκανικής αλλά και του βυζαντινού κράτους…
Στην μάχη αυτή που αποτελεί ορόσημο της ιστορίας των Σέρβων, θα σκοτωθούν και οι δύο αντίπαλοι ηγεμόνες… ο θάνατος του Μουράτ με κινηματογραφικό τρόπο μέσα στη σκηνή του θα ανοίξει το δρόμο στο γιο του Βαγιαζήτ … συνεχίστε την ανάγνωση...
http://vizantinaistorika.blogspot.gr/2014/05/h-1389.html

Cross Stitch ideas

Πύθιο- Διδυμότειχο, το κάστρο του Ιωάννη Κατακουζηνού

Πύθιο- Διδυμότειχο, το κάστρο του Ιωάννη Κατακουζηνού
Επάνω σε χαμηλό πρόβουνο της ανατολικής Ροδόπης και μπροστά στην κοιλάδα του ποταμού Έβρου σώζεται σε σχετικά καλή κατάσταση το κάστρο του Πυθίου, που είναι ένα λαμπρό παράδειγμα στρατιωτικής αρχιτεκτονικής κατά τους τελευταίους αιώνες του Βυζαντίου. Καταφύγιο του αυτοκράτορα του Βυζαντίου Ιωάννη ΣΤ' Καντακουζηνού (1341-1355), που μερίμνησε για την οχύρωσή του, έγινε περίφημο για τα απόρθητα και έρυμνά του τείχη.
Σώζονται σχεδόν ολόκληροι οι δύο κεντρικοί πύργοι. Ο τετράγωνος τριώροφος πύργος, που χρησίμευε για κατοικία, και ο μικρότερος τετραώροφος πύργος, που είχε κυρίως αμυντικό χαρακτήρα. Ανάμεσά τους υπάρχει η μεγάλη τοξωτή είσοδος, που οδηγούσε από τον εξωτερικό στον εσωτερικό περίβολο.
Το σχέδιο και η ιστορία του κάστρου με φωτογραφίες … συνεχίστε την ανάγνωση…

http://vizantinaistorika.blogspot.gr/2014/05/blog-post_10.html

Οι δύο τόμοι της "Πολιτείας" του Πλάτωνα

Ο χρήστης Κωνσταντίνος Ζήτρος πρόσθεσε 2 νέες φωτογραφίες.
Οι δύο τόμοι της "Πολιτείας" του Πλάτωνα (με εισαγωγή, μετάφραση, σχόλια, προλεγόμενα και επίμετρα του Θ.Γ. Μαυρόπουλου) κυκλοφορούν από τις εκδόσεις μας (τηλ. 2310 264050 και 210 3626350).

Φωτογραφία του χρήστη Κωνσταντίνος Ζήτρος.Φωτογραφία του χρήστη Κωνσταντίνος Ζήτρος. 


























Η “Πολιτεία” είναι δημιούργημα του Πλάτωνα, όταν αυτός βρισκόταν στο μεσουράνημα της δημιουργικής ανάπτυξης του στοχασμού του. Κεντρικός πυρήνας του έργου είναι το θέμα της δικαιοσύνης. Πεποίθηση του
Πλάτωνα είναι ότι μια ιδανική πολιτεία θα επιτευχθεί από τη λειτουργία του ήθους αρχόντων και αρχομένων. Υπογραμμίζει τη σημασία της παιδείας για την ανάπτυξη των κοινωνικών αρετών και ιδιαίτερα της δικαιοσύνης. Η μελέτη της Πλατωνικής Πολιτείας μας ανοίγει διάπλατα το δρόμο για μια ζωή φιλοσοφημένη.

Ελληνικά τα 9 από τα 15 καλύτερα κλασικά βιβλία όλων των εποχών!


Στην πρώτη θέση η Ιλιάδα και στη δεύτερη θέση η Οδύσσεια
protothema.gr

Νικηφόρος Βρεττάκος "Μάνα και Γιος"

Νικηφόρος Βρεττάκος "Μάνα και Γιος"
Στης ιστορίας το διάσελο όρθιος ο γιος πολέμαγε
κι η μάνα κράταε τα βουνά, όρθιος να στέκει ο γιος της,
μπρούντζος, χιόνι και σύννεφο. Κι αχολόγαγε η Πίνδος
σαν να 'χε ο Διόνυσος γιορτή. Τα φαράγγια κατέβαζαν
τραγούδια κι αναπήδαγαν τα έλατα και χορεύαν
οι πέτρες. Κι όλα φώναζαν: "Ίτε παίδες Ελλήνων ..."
Φωτεινές σπάθες οι ψυχές σταύρωναν στον ορίζοντα,
ποτάμια πισωδρόμιζαν, τάφοι μετακινιόνταν.
Κι οι μάνες τα κοφτά γκρεμνά σαν Παναγιές τ' ανέβαιναν
Με τη ευκή στον ώμο τους κατά το γιο παγαίναν
και τις αεροτραμπάλιζε ο άνεμος φορτωμένες
κι έλυνε τα τσεμπέρια τους κι έπαιρνε τα μαλλιά τους
κι έδερνε τα φουστάνια τους και τις σπαθοκοπούσε,
μ' αυτές αντροπατάγανε, ψηλά, πέτρα την πέτρα,
κι ανηφορίζαν στη γραμμή, όσο που μες στα σύννεφα
χάνονταν ορθομέτωπες η μια πίσω απ' την άλλη.

ΠΙΝΑΚΑΣ Ν.Γύζης - Μητέρα και παιδί

Οι οδυνηρές συμμαχίες

Οι οδυνηρές συμμαχίες με Τούρκους και Σέρβους, οι επιγαμίες και η εισβολή των εχθρών σε Μακεδονία και Θράκη, το κίνημα των Ζηλωτών, η πολιτική του Ορχάν
O Δεύτερος Εμφύλιος των Βυζαντινών ξεκινά το 1341 και στη διάρκειά του οι αντίπαλες πλευρές αναγκάστηκαν να συνάψουν συμμαχίες με εχθρούς του Βυζαντίου, όπως το Στέφανο Δουσάν της Σερβίας, ο οποίος άλλαξε στρατόπεδα κατά τα ίδια συμφέροντα, αλλά ακόμα και τους ίδιους τους Τούρκους, τους οποίους έφεραν ως επιδιαιτητές οι ίδιοι οι Βυζαντινοί στην καθαρά εσωτερική αυτή υπόθεση. Παράλληλα, ξόδεψαν κάθε ίχνος χρυσού που υπήρχε διαθέσιμο, με χαρακτηριστικό δείγμα την κατάθεση των αυτοκρατορικών κοσμημάτων σε βενετικό ενεχυροδανειστήριο από την Άννα της Σαβοίας έναντι ευτελούς ποσού. Η διαμάχη τελείωσε το 1347, με πρώτο αυτοκράτορα τον ανήλικο Ιωάννη Ε' Παλαιολόγο και συναυτοκράτορα τον Ιωάννη ΣΤ' Καντακουζηνό. Οι εμφύλιες συγκρούσεις, όμως, έληξαν οριστικά μόνο όταν ο δεύτερος παραιτήθηκε από το θρόνο το 1354.
Ιδιαίτερο στοιχείο του δεύτερου εμφύλιου πολέμου αποτελεί το ότι μέσω αυτού εκφράστηκαν δύο αντίπαλες κοινωνικές ομάδες, η αριστοκρατία και ο λαός, προσδίδοντάς του έτσι κοινωνικό χαρακτήρα. Από την αρχή του πολέμου τον Ιωάννη Καντακουζηνό υποστήριξε η αριστοκρατία, γεγονός που έσπευσε να εκμεταλλευτεί η αντιβασιλεία της Κωνσταντινούπολης προσεγγίζοντας τις λαϊκές δυνάμεις… το κίνημα των Ζηλωτών της Θεσσαλονίκης... συνεχίστε την ανάγνωση... http://vizantinaistorika.blogspot.gr/2014/05/o_10.html

Δημοφιλείς αναρτήσεις