Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

14 Ιουλίου 

 

Ύμνοι για τις ομορφιές της Κρήτης! - Candia News

«Το νοτιότερο νησί της Ελλάδας συναρπάζει με τη φυσική ομορφιά του, με τα άγρια όσο και ρομαντικά φαράγγια του και τα απόκρημνα βουνά του, όμως στην Κρήτη κανείς μπορεί να βιώσει και την πολυτέλεια» τονίζεται στην αρχή του ταξιδιωτικού...

candianews.gr

Ύμνοι για τις ομορφιές της Κρήτης!

Αυστριακοί περιηγητές παρουσιάζουν τη συναρπαστική ομορφιά, τα ρομαντικά φαράγγια και τα απόκρημνα βουνά της Κρήτης

• 

Κατηγορία: CANDIANEWS ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΑ, ΚΡΗΤΗ 13/07/2014 - 21:54 0

«Το νοτιότερο νησί της Ελλάδας συναρπάζει με τη φυσική ομορφιά του, με τα άγρια όσο και ρομαντικά φαράγγια του και τα απόκρημνα βουνά του, όμως στην Κρήτη κανείς μπορεί να βιώσει και την πολυτέλεια» τονίζεται στην αρχή του ταξιδιωτικού αφιερώματος για την Κρήτη, που δημοσιεύει στο σημερινό της φύλλο η μεγαλύτερης κυκλοφορίας αυστριακή εφημερίδα «Κρόνεν Τσάιτουνγκ».
Η συντάκτρια του αφιερώματος περιγράφει τα βιώματα- προκλήσεις που μπορεί να έχει ο επισκέπτης, από τον αφρικανικό άνεμο στις νότιες ακτές του νησιού, τα ξακουστά φαράγγια, την περιήγηση στα γραφικά οροπέδια, μέχρι το πέρασμα από εγκαταλειμμένα χωριά των οποίων οι κάτοικοι αναζητούν μια καλύτερη τύχη στην ηπειρωτική χώρα.
«Η αγάπη για την Κρήτη μπορεί να κουράζει, η ανταμοιβή όμως έρχεται στο εκατονταπλάσιο, γιατί πρόκειται για ένα γνήσιο μέρος, εξαιρετικά όμορφο, που κατοικείται από τους πιο φιλόξενους, τους πιο χαρούμενους και τους πιο υπερήφανους ανθρώπους που μπορεί κανείς να διανοηθεί, ένα νησί στο οποίο ο καθένας θέλει πάντα να επιστρέφει», τονίζεται στο αφιέρωμα.
Ειδικές αναφορές γίνονται στο βόρειο τμήμα του νησιού, στο οποίο, όπως σημειώνεται, υπάρχουν πολλά που κανείς μπορεί να βιώσει και να ανακαλύψει, από τις μικρές πόλεις, όπως το Ρέθυμνο και ο Άγιος Νικόλαος που, παρά τον μαζικό τουρισμό, δεν έχουν αλλοιωθεί, μέχρι τον αρχαίο ελληνικό- μινωικό πολιτισμό στην Κνωσό και τη Φαιστό, αλλά και τις μοναστηριακές εγκαταστάσεις που μαρτυρούν την υπερηφάνεια και το άκαμπτο του χαρακτήρα των Κρητών απέναντι σε ξένους κατακτητές, σε Τούρκους ή, αργότερα, σε Γερμανούς.
Υπάρχει ακόμη παρουσίαση γνωστού αγροκτήματος με τα βιολογικά προϊόντα του, ενώ περιγράφονται οι ιδιαίτερα θετικές εντυπώσεις της συντάκτριας από τη διαμονή της σε πολυτελές ξενοδοχειακό συγκρότημα
Πηγή: iefimerida.gr

Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή. Ο μαθηματικός που βοήθησε τον Αϊνστάιν

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

14 Ιουλίου 

 

 

Μηχανή του Χρόνου: Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή. Ο μαθηματικός που βοήθησε τον Αϊνστάιν

Φθόνος και απόρριψη από την ελληνική επιστημονική κοινότητα τη στιγμή που υπήρξε επιστήμονας καθηγητής σε διάσημα πανεπιστήμια του εξωτερικού

news247 Ιούλιος 14 2014 08:35

Όταν ο Άλμπερτ Αϊνστάιν εργαζόταν πάνω στη γενική θεωρία της σχετικότητας, αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα σε τρία βασικά θέματα. Έτσι ζήτησε τη βοήθεια από μερικούς διάσημους και κορυφαίους επιστήμονες της εποχής. Ένας από αυτούς που του απάντησαν με τρόπο απλό και κατατοπιστικό και βοήθησαν καθοριστικά στην εξέλιξη της θεωρίας ήταν ο Έλληνας μαθηματικός Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή.

Ένα από τα λαμπρότερα μυαλά που ανέδειξε η Ελλάδα. Όπως λένε οι θαυμαστές του, ίσως με δόση υπερβολής, το IQ του ήταν ανώτερο του Ευκλείδη και ισάξιο του Αϊνστάιν.
Ο Κάρα όπως τον αποκαλούσαν οι μαθητές του στο πανεπιστήμιο της Γοτίγγης γεννήθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου του 1873 και ήταν γιος τους διπλωμάτη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας Στέφανου Καραθεοδωρή.
Το σπουδαίο ταλέντο και η κλίση του στα γράμματα και ειδικά στα μαθηματικά ήταν ευδιάκριτα από τα μαθητικά του χρόνια.
Σπουδαίες προσωπικότητες όπως ο Ιούλιος Βερν έγραφαν στο λεύκωμά του ότι αν συνέχιζε το διάβασμα και την εξάσκηση θα γινόταν μια σπουδαία προσωπικότητα της επιστήμης.
Σε ηλικία 16 ετών ο Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή κέρδισε δύο συνεχόμενες χρονιές το βραβείο του πανεθνικού διαγωνισμού μαθηματικών του Βελγίου, αφήνοντας τους πάντες άφωνους, καθώς κάτι τέτοιο δεν είχε ξαναγίνει ποτέ στο παρελθόν.
Στα 18 του γράφτηκε στο τμήμα μηχανικών της βελγικής στρατιωτικής σχολής και το 1898 υπηρέτησε στην Αίγυπτο όπου έλαβε μέρος σε αρδευτικά έργα του Νείλου και την πυραμίδα του Χέοπα. Τρία χρόνια νωρίτερα κατά τη διάρκεια επίσκεψής του στην Κρήτη για να συναντήσει τον αδερφό του παππού του, γνωρίστηκε με τον Ελευθέριο Βενιζέλο.
Μια γνωριμία που θα κρατούσε για πολλά χρόνια, καθώς ο Βενιζέλος εκτιμούσε πολύ τις ικανότητες του Καραθεοδωρή που έγραφε και μελετούσε σε 6 γλώσσες. Και ενώ η καριέρα του ως μηχανικός άρχιζε να απογειώνεται, ο ανήσυχος νεαρός τα παράτησε όλα για να αφοσιωθεί στο πάθος του που δεν ήταν άλλο από τα μαθηματικά.
Οι διατριβές του έκαναν ιδιαίτερη αίσθηση και σταδιακά εξελίχθηκε σε μια από τις καλύτερες ερευνητικές υπογραφές, στα διάσημα και έγκυρα περιοδικά μαθηματικών της εποχής. Ο Καραθεοδωρή δημιουργεί νέες θεωρίες, αναμοχλεύει και «ανακαινίζει» παλιά αξιώματα.
Σαν να ήταν κάτι απλό ασχολείται με τον λογισμό των μαθηματικών με τον οποίο είχαν ασχοληθεί κορυφαίοι επιστήμονες και δίνει λύση στο πρόβλημα των ασυνεχών λύσεων όπου όλες οι ασκήσεις και οι μελέτες σταματούσαν. Όλοι ήταν πλέον εκστατικοί με τη διάνοια του Καραθεοδωρή.
Το ίδιο κάνει και με προβλήματα της φυσικής όπου καταπιάνεται με την θερμοδυναμική και θεωρείται ως ένας από τους μεγάλους «πατέρες» της επιστήμης. Ο Καραθεοδωρή ασχολήθηκε συστηματικά και με τις τηλεπικοινωνίες και σήμερα πολλές από τις εφαρμογές του καταγράφονται στην κινητή τηλεφωνία.
Παρά το γεγονός ότι υπήρξε κορυφαίος επιστήμονας και καθηγητής σε διάσημα πανεπιστήμια, στην Ελλάδα γνώρισε την απόρριψη από την επιστημονική κοινότητα όταν προσπάθησε να γίνει καθηγητής.
«Αν θες να γίνεις δάσκαλος σε κάποιο σχολείο της επαρχίας έχει καλώς» του είπαν χαρακτηριστικά, την περίοδο που είχε αναγορευτεί διδάκτωρ στο Γκέτιγκεν! Έτσι άνοιξε ο δρόμος για το εξωτερικό όπου γνώρισε αμέσως την αναγνώριση.
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος όμως πίστευε σε αυτόν. Έτσι τον κάλεσε για πρώτη φορά το 1919 για ηγηθεί του νεοσύστατου ελληνικού πανεπιστημίου της Σμύρνης.
Χωρίς δεύτερη σκέψη ο Καραθεοδωρής παράτησε την έδρα του στη Γερμανία και έσπευσε να βοηθήσει στην εκπλήρωση του οράματος του Βενιζέλου. Ονόμασε το πανεπιστήμιο συμβολικά «Φως εξ Ανατολών» και εκτός από την οργάνωσή του, έκανε όλες τις απαραίτητες ενέργειες για να καταστεί ένα κορυφαίο ίδρυμα έρευνας.
Έφερε όργανα και εξοπλισμό από το εξωτερικό και προσπάθησε μέσω της ιατρικής έρευνας να καταπολεμήσει την ελονοσία που εκείνο τον καιρό κυριολεκτικά «θέριζε». Ο Καραθεοδωρή όμως δεν πρόλαβε να εκπληρώσει το έργο του, καθώς μεσολάβησε η ήττα και η μικρασιατική καταστροφή.
Μόλις δύο ημέρες πριν κατάφερε να φυγαδεύσει την οικογένειά του, μένοντας πίσω για να διασώσει αρχεία και μελέτες. Με τη βοήθεια ενός δημοσιογράφου κατάφερε να φύγει τελικά και αυτός με το πλοίο Νάξος.
Το 1922 διορίσθηκε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθήνας και το 1923 στο Μετσόβειο. Το 1924 απογοητευμένος από την κατάσταση στα φτωχά ελληνικά πανεπιστήμια έφυγε στο εξωτερικό. Έγινε καθηγητής στο Μόναχο δίπλα σε τεράστια ονόματα της επιστήμης.
Το 1929 ο Βενιζέλος ζήτησε για δεύτερη φορά τη βοήθειά του για την αναδιοργάνωση του Καποδιστριακού και του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου.
Η απόρριψή όμως από τους Έλληνες συναδέλφους του που δεν μπορούσαν να παραδεχτούν το επιστημονικό μεγαλείο του Καραθεοδωρή ήταν διαρκής.
«Δεν χρειαζόμαστε τόσους επιστήμονες που δεν μορφώνονται σωστά και πανεπιστήμια δεν πληρώνουν ανάλογα» συνήθιζε να λέει. Παρά τις αντιξοότητες αρκετές προτάσεις του εφαρμόστηκαν μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του ’80.
Μια από τις μεγαλύτερες μελέτες του Καραθεοδωρή που έγραψαν ιστορία ήταν για τους κίονες του Παρθενώνα υπό τον τίτλο «Περί των καμπυλών του στυλοβάτου του Παρθενώνα και περί της αποστάσεως των κιόνων αυτών».
Ήταν αυτός που ανακάλυψε ότι οι μπροστινοί κίονες του Παρθενώνα έχουν τόξα από κύκλους με ακτίνα πέντε χιλιομέτρων ενώ οι πίσω κίονες έχουν ακτίνα δέκα χιλιόμετρα, με αποτέλεσμα να μοιράζεται καλύτερα το βάρος πάνω στον κάθε κίονα.
Ο Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή και όχι Καραθεοδωρής όπως λανθασμένα αναφέρεται συχνά, δε δίστασε να υψώσει το ανάστημά του και κατά του ναζισμού.
Ως καθηγητής στη ναζιστική Γερμανία του Χίτλερ έκανε λευκή απεργία αλλά κανείς δεν τόλμησε να τον ενοχλήσει ή να τον συλλάβει καθώς οι ναζί φοβούνταν τη διεθνή κατακραυγή. Πέθανε σε ηλικία 77 ετών στο Μόναχο το οποίο δεν εγκατέλειψε ούτε κατά τη διάρκεια του πολέμου. Μέχρι το τέλος της ζωής δεν σταμάτησε να μελετά και να ασχολείται με τη μεγάλη του αγάπη, τα μαθηματικά.

Τα 38 πιο ανατριχιαστικά εγκαταλελειμμένα μέρη στον κόσμο

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

18 Ιουλίου 

Τα 38 πιο ανατριχιαστικά εγκαταλελειμμένα μέρη στον κόσμο

Μυστηριώδη τοπία που όλοι θα ήθελαν να εξερευνήσουν

lifo.gr

Η ΡΑΒΕΝΝΑ, η πόλη, οι ναοί και τα ψηφιδωτά

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε φωτογραφία από Bυζαντινών Ιστορικά.

18 Ιουλίου 

 

 

Bυζαντινών Ιστορικά

Η ΡΑΒΕΝΝΑ, η πόλη, οι ναοί και τα ψηφιδωτά
Η Ραβέννα βρίσκεται πολύ κοντά στις ακτές τις Αδριατικής και συνδέεται με την θάλασσα με υδάτινο κανάλι. Ιστορικά, η πόλη υπήρξε η πρωτεύουσα της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από το 402 ως το 476 μ.Χ.. Αργότερα πέρασε στον έλεγχο των Οστρογότθων, όπου ήταν και η πρωτεύουσα του βασιλείου τους. Από τα μέσα του 6ου αιώνα ως το 751 αποτελούσε τμήμα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και διοικητική έδρα του ομώνυμου Εξαρχάτου της Ραβέννας, που αποτελούνταν από τα βυζαντινά εδάφη της ιταλικής χερσονήσου. Τον 8ο αιώνα πέρασε υπό τον έλεγχο Λομβαρδών και Φράγκων.
Τα μνημεία της Ραβέννας έχουν ανακηρυχτεί ως Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς από την UNESCO. Η πόλη είναι διάσημη σε όλο τον κόσμο για τα υψηλής καλλιτεχνικής αξίας ψηφιδωτά της…
Οι ναοί: o Άγιος Βιτάλιος, ο Άγιος Απολλινάριος, ο Άγιος Απολλινάριος ο νέος
Τα ψηφιδωτά:Όλα τα περίφημα ψηφιδωτά της Ραβέννας σε μια καταπληκτική φωτογράφιση.
Κείμενο και εικόνες στο …. http://vizantinaistorika.blogspot.gr/2014/07/blog-post_18.html

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

15 Ιουλίου 

 

 

«Η συγγραφή ενός βιβλίου είναι ταξίδι χωρίς χάρτη»

Το αγαπημένο της παραμύθι ήταν «Ο αυλητής του Χάμελιν». Από τον πατέρα της δεν θυμάται σχεδόν τίποτα, το γράψιμο υπήρξε για κείνη «μια άσκηση στοχασμού και μνήμης». Γεννήθηκε στο Περού αλλά είναι Χιλιανή. Εγινε συγγραφέας γιατί δεν...

ethnos.gr

Η «ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ» ΤΗΣ ΙΖΑΜΠΕΛ ΑΛΙΕΝΤΕ

«Η συγγραφή ενός βιβλίου είναι ταξίδι χωρίς χάρτη»

Το αγαπημένο της παραμύθι ήταν «Ο αυλητής του Χάμελιν». Από τον πατέρα της δεν θυμάται σχεδόν τίποτα, το γράψιμο υπήρξε για κείνη «μια άσκηση στοχασμού και μνήμης». Γεννήθηκε στο Περού αλλά είναι Χιλιανή. Εγινε συγγραφέας γιατί δεν μπορούσε να παραμείνει δημοσιογράφος στην καινούργια πατρίδα.

Οι κρίσεις που άρχισαν στην παιδική μου ηλικία με έκαναν να δημιουργήσω έναν κόσμο φανταστικό, όπου καταφεύγω όταν τα πράγματα γύρω μου μαυρίζουν
Ως αναγνώ­στης, αν το βιβλίο δεν μου τραβάει το ενδιαφέρον από τις πρώτες σελίδες, το εγκαταλείπω γρήγορα

Εγραψε «Το σπίτι των πνευμάτων» για να μη σταματήσει από τότε ποτέ. Η Ιζαμπέλ Αλιέντε, ανιψιά του Σαλβατόρ Αλιέντε, εμβληματική συγγραφέας, παθιασμένη με τη γραφή και τη ζωή, από αυτήν εδώ την Κυριακή στο «Εθνος της Κυριακής». Η Ιζαμπέλ Αλιέντε μιλά στο «Εθνος της Κυριακής» για την κρίση στη ζωή της, τη δημοσιογραφία και την αυτοεξορία, την έμπνευση και τη διαδικασία γραφής, τον έρωτα και τη ζωή αυτή καθαυτή.
Για τη λογοτεχνία και τις κρίσεις:
«Οι κρίσεις που άρχισαν στην παιδική μου ηλικία με έκαναν να δημιουργήσω έναν κόσμο φανταστικό, όπου καταφεύγω. Αλλοι άνθρωποι που κάνουν το ίδιο καταλήγουν στο τρελοκομείο, αλλά εγώ ήμουν τυχερή που μετέτρεψα αυτό τον ιδιωτικό κόσμο σε καταναλωτικό αγαθό, που μου προσφέρει εκτίμηση αντί να με στέλνει για ηλεκτροσόκ. Ζω στην πραγματικότητα ένα μεγάλο μέρος από τις ώρες μου, αλλά μόλις τα πράγματα μαυρίζουν, μπορώ να κλείνομαι στον δικό μου κόσμο, όπου είμαι μάγισσα και βασίλισσα. Εκεί εγώ ορίζω τους κανόνες και τους αλλάζω όπως και όταν μου αρέσει».
Για τη μαγεία της γραφής:
«Υπάρχουν φορές, όπως έγινε με την τραγωδία της Πάουλα, που δεν υπάρχει διαφυγή. Πρέπει να βυθιστείς στο σκοτάδι και να υποφέρεις χωρίς κανένα βάλσαμο. Αλλά ακόμα και σ' αυτές τις περιπτώσεις εγώ είχα το ξαλάφρωμα της συγγραφής. Γράφοντας κάθε μέρα, ο άρρωστος μπορεί να ελέγχει τον πανικό του και να βάζει όρια στον πόνο. Οταν τους δίνεις όνομα, τα γεγονότα αποκτούν ξεκάθαρο περίγραμμα και είναι ευκολότερο να τα αντιμετωπίσεις. Για παράδειγμα, αν πεις ''η κόρη μου υποφέρει'', το πρόβλημα προσδιορίζεται. Αυτό σου επιτρέπει να πεις αμέσως ''έχω κι άλλο παιδί, εγγόνια, σύζυγο και μητέρα, που με αγαπούν''. Το πρόβλημα περιχαρακώνεται και η αγωνία δεν μολύνει όλη σου τη ζωή».
Για τη δημοσιογραφία (η Αλιέντε υπήρξε δημοσιογράφος):
«Η δημοσιογραφία μού πρόσφερε όλα τα τεχνάσματα που χρησιμοποιώ στα μυθιστορήματά μου. Το πρώτο καθήκον του δημοσιογράφου είναι να παγιδεύσει τον αναγνώστη. Ο δημοσιογράφος ανταγωνίζεται άλλα μέσα του Τύπου, άλλα άρθρα μέσα στην ίδια την εφημερίδα: πρέπει να τραβήξει την προσοχή του αναγνώστη από τις πρώτες έξι γραμμές και να τη διατηρήσει ως το τέλος.
Ρυθμός, αγωνία, ταχύτητα, τονισμός, πληροφορία. Και επιπλέον πρέπει να γράφει σε μικρό χώρο και σε λίγο χρόνο, τρέχοντας ενάντια στο ρολόι. Είναι μια καταπληκτική εκπαίδευση, και αυτή η αμεσότητα και η ταχύτητα μου χρησιμεύουν στη λογοτεχνία. Οι συγγραφείς που δεν έχουν περάσει απ' αυτό, έχουν την τάση να ξεχνάνε ότι η συγγραφή δεν είναι αυτοσκοπός, είναι μόνο μέσο επικοινωνίας. Αν δεν σε διαβάζουν, τι σημασία έχει η δουλειά σου; Με ενθουσιάζει να γράφω, απολαμβάνω τη διαδικασία, αλλά δεν ξεχνάω ότι υπάρχει κάποιος συνδιαλεγόμενος. Ως αναγνώστης, αν το βιβλίο δεν μου τραβάει το ενδιαφέρον από τις πρώτες σελίδες, το εγκαταλείπω γρήγορα».
Για τους Λατινοαμερικάνους συγγραφείς που έχουν υπάρξει και δημοσιογράφοι (Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, Μάριο Βάργκας Λιόσα, Τομάς Ελόι Μαρτίνες):
«Η δημοσιογραφία μού έδωσε πολύ χρήσιμες τεχνικές: για παράδειγμα, πώς παίρνεις μια συνέντευξη. Οταν γράφω τα μυθιστορήματά μου, συνήθως ψάχνω πρότυπα για τους ήρωές μου και, αφού τους βρω, τους αναγγέλλω τις προθέσεις μου και προχωρώ παίρνοντάς τους συνεντεύξεις. Γενικά οι άνθρωποι είναι πολύ γενναιόδωροι σ' αυτές τις περιπτώσεις: σε όλο τον κόσμο αρέσει να διηγείται τη ζωή του. Κι έμαθα από καιρό να κάνω αδιάκριτες ερωτήσεις. Εχω μεγάλη ικανότητα να μπαίνω στην ιδιωτική ζωή των άλλων. Αναζητώντας την αντικειμενικότητα, κάθε καλός δημοσιογράφος εξετάζει και τις δύο όψεις του νομίσματος, δεν ικανοποιείται με την πρώτη παραλλαγή, και ψάχνει στο σκοτάδι μέχρι που να βρει τη λιγότερο φανερή.
Στο μυθιστόρημα υπάρχει χώρος γι' αυτό, μπορείς να διηγηθείς ένα μοναδικό γεγονός όπως φαίνεται από πολλές πλευρές. Η χρήση όμως της γλώσσας στη δημοσιογραφία αποβλέπει στην αποτελεσματικότητα. Οι συγγραφείς ερωτευόμαστε την ομορφιά μιας φράσης και χάνουμε από μπροστά μας το αποτέλεσμα που παράγει. Σ' αυτό είμαι αμείλικτη: κόβω και ξανακόβω χωρίς έλεος. Αλλο βασικό είναι να μην υποτιμάς τον αναγνώστη, να του δίνεις την πληροφορία χωρίς να υπερβάλλεις. Η δημοσιογραφία σε κάνει ταπεινό. Αυτό που γράφεις με τόση προσοχή στην εφημερίδα, χρησιμοποιείται από τον χασάπη την άλλη μέρα για να τυλίξει το κρέας. Δεν πρέπει να χάνουμε από τα μάτια μας αυτή την ταπεινοφροσύνη: η λογοτεχνία είναι σαν να φτιάχνουμε ψωμί, η γραπτή λέξη είναι το αλεύρι μου. Και τίποτε άλλο. Ολα ξεπερνιούνται, τίποτα δεν γλιτώνει».
Για την έμπνευση:
«Είναι κάτι θαυμάσιο, που μερικές φορές συμβαίνει σαν θαύμα, σαν να ερωτεύεσαι για πρώτη φορά ή να σου πέφτει το λαχείο. Η έμπνευση σου δίνει εξαιρετική ενέργεια, που σου επιτρέπει να φτάσεις στα σύννεφα καμιά φορά. Αλλά στη λογοτεχνία δεν υπάρχει τίποτε άλλο εκτός από δουλειά. Οταν με κάλεσαν να διδάξω σε κάποιο πανεπιστήμιο, είπα στους φοιτητές ότι το γράψιμο είναι σαν τον αθλητισμό. Πρέπει να ασκείσαι κάθε μέρα, με επιμονή και ταπεινοφροσύνη. Ο αθλητής ξέρει ότι αυτές οι ώρες της άσκησης, που κανείς δεν τις βλέπει και δεν τις εκτιμάει, θα του χρησιμεύουν μόνο για να παίρνει μέρος στους αγώνες, χωρίς αυτές όμως δεν θα κερδίζει ποτέ. Κάθε σβήσιμο που κάνει ο συγγραφέας, κάθε σελίδα που πετιέται στο καλάθι, όλα είναι απαραίτητα για να φτάσει στην παράγραφο που θα δημοσιευτεί».
Για τις συνθήκες γραφής:
«Καταφέρνω να γράφω με οποιονδήποτε τρόπο, ανάλογα με την ανάγκη. Είναι όπως ο ερωτικός πόθος: αν δεν υπάρχει άλλη λύση, κάνεις έρωτα πίσω από τις πόρτες. Μεγάλο μέρος της ''Πάουλα'' είναι γραμμένο στο χέρι, στο νοσοκομείο ή στο ξενοδοχείο. Τις ''Ιστορίες της Εύα Λούνα'' τις έγραψα σε ριγωτό χαρτί, πότε στο δωμάτιο και πότε στο γραφείο του Γουίλι, γιατί δεν είχα δικό μου δωμάτιο, όπως λέει η Βιρτζίνια Γουλφ. ''Το σπίτι των πνευμάτων'' το έγραψα από νύχτα σε νύχτα στο τραπέζι της κουζίνας. Το ιδεώδες είναι να γράφω στο μικρό μου δωματιάκι, τριγυρισμένη από τις φωτογραφίες των ανθρώπων που αγαπώ και από τα καλοκάγαθα πνεύματα που πάντα με συντροφεύουν, μ' ένα αναμμένο κερί για να καλώ το φως, με φρέσκα λουλούδια από τον κήπο μου, σε απόλυτη σιωπή και μοναξιά. Μπορούσα όμως να κάνω και χωρίς όλ' αυτά. Το πιο σημαντικό είναι η σιωπή».
Για την τελετουργία της 8ης Ιανουαρίου κάθε που ξεκινά καινούργιο βιβλίο:
«Καθαρίζω και τακτοποιώ τον χώρο όπου θα γράψω. Πετάω όλα τα χαρτιά που αναφέρονται στο προηγούμενο βιβλίο και τακτοποιώ γύρω μου αυτά που θα χρειαστώ για το νέο. Μ' ενοχλεί πολύ η ακαταστασία. Ξανακοιτάζω τα συρτάρια, τα αρχεία, τα ντουλάπια, τα ράφια με τα βιβλία, κι όταν τα έχω όλα έτοιμα, δεν υπάρχουν άλλες δικαιολογίες και δεν απομένει άλλο παρά να καθίσω να γράψω. Γι' αυτό έχω βάλει ημερομηνία: 8 Ιανουαρίου. Ετσι δεν μπορώ να το αναβάλλω για πάντα. Οταν αρχίζεις τη συγγραφή ενός βιβλίου, πάντα φοβάσαι γιατί είναι ένα ταξίδι χωρίς χάρτη».
Γιατί γράφει:
«Υποθέτω ότι γράφοντας προσπαθούμε να καταλάβουμε την τρικυμία της ζωής, να κάνουμε τον κόσμο πιο ανεκτό και, αν είναι δυνατό, να τον αλλάξουμε. Γιατί γράφω; Γιατί είμαι γεμάτη από ιστορίες που απαιτούν από μένα να τις διηγηθώ, γιατί τα λόγια με πνίγουν, γιατί μου αρέσει και το χρειάζομαι, γιατί αν δεν γράψω, θα ξεραθεί η ψυχή μου και θα πεθάνω».
Για τη ζωή:
«Ζωή θα πει να υποφέρεις. Εχουμε έρθει σ' αυτόν τον κόσμο για να τα χάσουμε όλα, ακόμα και τη συνείδηση, την ίδια μας τη ζωή. Ετσι μεγαλώνουμε, έτσι ωριμάζει η ψυχή κι έτσι μαθαίνουμε επίσης για τη χαρά. Ναι, το δράμα της πραγματικότητας τροφοδοτεί τα βιβλία μου, αλλά τα βιβλία είναι επίσης ο ιερός τόπος όπου το καθημερινό δράμα ανυψώνεται σε επική κατηγορία και παύει να είναι προσωπική υπόθεση, για να μετατραπεί σε κάτι που μοιράζομαι με όλη την ανθρωπότητα. Στον κόσμο της φαντασίας οι κανόνες είναι ξεκάθαροι: υπάρχει δυστυχία, βία και τρόμος, αλλά πάντα επικρατούν η αγάπη και η αλληλεγγύη. Αυτός είναι ο λογοτεχνικός μου χώρος, ο κόσμος που έχω δημιουργήσει στα βιβλία μου».
ΕΛΕΝΗ ΓΚΙΚΑ elgika@pegasus.gr

Ο ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε φωτογραφία από Σύλλογος Αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας "σὺν Ἀθηνᾷ".

14 Ιουλίου 

 

 

 

Σύλλογος Αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας "σὺν Ἀθηνᾷ"

Ο ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ
τὸ τῆς φύσεως δίκαιόν ἐστι σύμβολον τοῦ συμφέροντος εἰς τὸ μὴ βλάπτειν ἀλλήλους μηδὲ βλάπτεσθαι.
«Φυσικό δίκαιο είναι η συμφωνία προς το κοινό συμφέρον, ώστε να μη βλάπτει ο ένας τον άλλον ούτε να βλάπτεται.»
(Κύριαι δόξαι 31, πηγή: Διογένης Λαέρτιος 10.150)
ΚΥΡΙΑΙ ΔΟΞΑΙ 32
Ὅσα τῶν ζῴων μὴ ἠδύνατο συνθήκας ποιεῖσθαι τὰς ὑπὲρ τοῦ μὴ βλάπτειν ἄλλα μηδὲ βλάπτεσθαι, πρὸς ταῦτα οὐθὲν ἦν δίκαιον οὐδὲ ἄδικον. ὡσαύτως δὲ καὶ τῶν ἐθνῶν ὅσα μὴ ἠδύνατο ἢ μὴ ἐβούλετο τὰς
συνθήκας ποιεῖσθαι τὰς ὑπὲρ τοῦ μὴ βλάπτειν μηδὲ βλάπτεσθαι.
«Όσα ζώα δεν μπόρεσαν να συνάψουν συμφωνία ώστε να μη βλάπτουν το ένα το άλλο και να μη βλάπτονται, γι αυτά δεν υπάρχει δίκαιο και άδικο. Ομοίως και για όσους λαούς δεν μπόρεσαν ή δεν θέλησαν να κάνουν συμφωνία ώστε να μη βλάπτουν ο ένας τον άλλον και να μη βλάπτονται (δεν υπάρχει δίκαιο και άδικο).»
ΚΥΡΙΑΙ ΔΟΞΑΙ 33
Οὐκ ἦν τι καθ᾽ ἑαυτὸ δικαιοσύνη, ἀλλ᾽ ἐν ταῖς μετ᾽ ἀλλήλων συστροφαῖς καθ᾽ ὁπηλίκους δή ποτε ἀεὶ τόπους συνθήκη τις ὑπὲρ τοῦ μὴ βλάπτειν μηδὲ βλάπτεσθαι.
«Η δικαιοσύνη δεν είναι κάτι που υπάρχει από μόνο του, αλλά αποτελεί ένα είδος συμφωνίας κατά την οποία στις συναναστροφές τους οι άνθρωποι, όπου και όποτε αυτές συμβαίνουν, κανένας δεν θα βλάπτει τον άλλο και κανένας δεν θα βλάπτεται.»
ΚΥΡΙΑΙ ΔΟΞΑΙ 35
Οὐκ ἔστι τὸν λάθρᾳ τι κινοῦντα ὧν συνέθεντο πρὸς ἀλλήλους εἰς τὸ μὴ βλάπτειν μηδὲ βλάπτεσθαι, πιστεύειν ὅτι λήσει, κἂν μυριάκις ἐπὶ τοῦ παρόντος λανθάνῃ. μέχρι γὰρ καταστροφῆς ἄδηλον εἰ καὶ λήσει.
«Όποιος παραβαίνει κάτι στα κρυφά από όσα έχουν συμφωνήσει μεταξύ τους οι άνθρωποι για να μη βλάπτουν και να μη βλάπτονται δεν θα έχει ποτέ τη βεβαιότητα ότι τελικά δεν θα φανερωθεί, ακόμη και αν η πράξη του είναι προς το παρόν χίλιες φορές κρυφή. Γιατί είναι άγνωστο αν θα παραμείνει κρυφή και μέχρι την ημέρα του θανάτου του.»
ΚΥΡΙΑΙ ΔΟΞΑΙ 36
Κατὰ μὲν <τὸ> κοινὸν πᾶσι τὸ δίκαιον τὸ αὐτό, συμφέρον γάρ τι ἦν ἐν τῇ πρὸς ἀλλήλους κοινωνίᾳ: κατὰ δὲ τὸ ἴδιον χώρας καὶ ὅσων δή ποτε
αἰτιῶν οὐ πᾶσι συνέπεται τὸ αὐτὸ δίκαιον εἶναι.
«Από γενική άποψη το δίκαιο είναι το ίδιο για όλους γιατί είναι αυτό που τους συμφέρει στην μεταξύ τους επικοινωνία. Το συγκεκριμένο όμως κάθε φορά δίκαιο της κάθε χώρας ανάλογα με τις ιδιαίτερες συνθήκες της δεν είναι το ίδιο για όλους.»
ΚΥΡΙΑΙ ΔΟΞΑΙ 37
Τὸ μὲν ἐπιμαρτυρούμενον ὅτι συμφέρει ἐν ταῖς χρείαις τῆς πρὸς ἀλλήλους κοινωνίας τῶν νομισθέντων εἶναι δικαίων, ἔχει τὸν τοῦ δικαίου χαρακτῆρα, ἐάν τε τὸ αὐτὸ πᾶσι γένηται ἐάν τε μὴ τὸ αὐτό. ἐάν δὲ νόμον θῆταί τις, μὴ ἀποβαίνῃ δὲ κατὰ τὸ συμφέρον τῆς πρὸς ἀλλήλους κοινωνίας, οὐκέτι τοῦτο τὴν τοῦ δικαίου φύσιν ἔχει. κἂν μεταπίπτῃ τὸ κατὰ τὸ δίκαιον συμφέρον, χρόνον δέ τινα εἰς τὴν πρόληψιν ἐναρμόττῃ, οὐδὲν ἧττον ἐκεῖνον τὸν χρόνον ἦν δίκαιον τοῖς μὴ φωναῖς κεναῖς ἑαυτοὺς συνταράττουσιν, ἀλλ᾽ ἁπλῶς εἰς τὰ πράγματα βλέπουσιν.
"Από όσα πράγματα θεωρήθηκαν ότι συμφέρουν, δίκαιο πρέπει να θεωρηθεί ό,τι πραγματικά αποδείχτηκε χρήσιμο στις κοινωνικές συνδιαλλαγές, είτε θεωρείται δίκαιο από όλους είτε όχι. Αν όμως κάποιος απλά θεσπίσει έναν νόμο, ο οποίος όμως δεν είναι προς το συμφέρον της κοινωνίας στην συνδιαλλαγή, ο νόμος αυτός πλέον δεν είναι πραγματικά δίκαιος. Και αν το συμφέρον που είναι σύμφωνο με το δίκαιο αλλάζει, αλλά για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα ανταποκρίνεται σε αυτή την έννοια, τότε για εκείνο το χρονικό διάστημα ήταν δίκαιο για εκείνους που δεν ταράζονται από τα κούφια λόγια αλλά επικεντρώνονται στην πραγματικότητα."
βλ. επίσης http://www.epicuros.net/SavedTexts/SavedText-01-Kyriaidoxai.html

Βιβλιοπωλείο

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

19 Ιουλίου 

 

 

Βιβλιοπωλείο Ελευθερουδάκης Ηρακλείου

creta-books.blogspot.gr

Σταμναγκάθι για το συκώτι, την καρδιά, το στομάχι, το δέρμα

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

18 Ιουλίου 

 

 

Σταμναγκάθι για το συκώτι, την καρδιά, το στομάχι, το δέρμα

της Αγγελικής Μήλιου, βιολόγουΤο σταμναγκάθι ή κιχωριον το ακανθώδες είναι ουσιαστικά μια άγρια ποικιλία ραδικιού. Η επιστηµονική ονοµασία του...

Υγεία Διατροφή

 της Αγγελικής Μήλιου, βιολόγου
Το σταμναγκάθι ή κιχωριον το ακανθώδες είναι ουσιαστικά μια άγρια ποικιλία ραδικιού. Η επιστηµονική ονοµασία του σταµναγκαθιού είναι Cichorium spinosum. Πρόκειται όντως για έναν εξάδελφο του ραδικιού που φύεται στη λεκάνη της Μεσογείου, µε την Κρήτη, την Κύπρο, τη Σικελία και τη Μάλτα να είναι ιδιαίτερα πλούσιες σε αυτό.

Αυτοφυές απαντάται στα χιονισμένα δύσβατα μέρη των ορεινών όγκων της Κρήτης αλλά και σε απόκρημνες ακρογιαλιές του νησιού. Το σταμναγκάθι είναι ένα άγριο χόρτο, με οδοντωτά φύλλα, τα οποία περιέχουν μία γλυκόπικρη ουσία, η οποία προσδίδει στο φυτό σημαντικές ιδιότητες. Την ονομασία σταμναγκάθι την απόκτησε από το αγκάθι που το περιβάλλει και από την χρήση που είχε αυτό στο στόμιο της στάμνας με το νερό τα παλαιότερα χρόνια.
Διότι τον παλιό καλό καιρό που οι άνθρωποι καθημερινά πήγαιναν σε φυσικές πηγές ή σε πηγάδια για να εφοδιαστούν με το νερό της ημέρας, η μεταφορά γίνονταν με πήλινες στάμνες. Επειδή πολλών ειδών ζωύφια πήγαιναν να δροσιστούν και αυτά από το νερό της στάμνας, οι άνθρωποι έκοβαν το αγκάθι και το εφάρμοζαν “σαν καπάκι” στο στόμιο της στάμνας απωθώντας με αυτόν τον τρόπο τους παρείσακτους επισκέπτες.
Έτσι έγινε γνωστό στην κοινωνία σαν..
στάμνα-αγκάθι, το αγκάθι της στάμνας δηλαδή. Το σταμναγκάθι είναι γνωστό ως τροφή αλλά και ως βότανο από την αρχαιότητα και ήταν πάντα μια αξιοζήλευτη τροφή την οποία λίγοι είχαν την δυνατότητα να αποκτήσουν. Διότι η συγκομιδή του ήταν και είναι μια πολύ επίπονη κουραστική και πολλές φορές επικίνδυνη διαδικασία.
Καλλιεργείται ευρέως στην Κρήτη, από όπου και έγινε γνωστό, ωστόσο φαίνεται ότι μπορεί να αναπτύσσεται εξίσου ικανοποιητικά σε παραθαλάσσιες ζώνες αλλά και πλαγιές βουνών και οροπεδίων (πάνω από 1000 μέτρα υψόμετρο) και σε άλλες περιοχές της χώρας.
Διατροφική αξία
Τα χαρίσµατα του σταµναγκαθιού δεν είναι µόνο γευστικά. Γνωστό από την αρχαιότητα για τις διουρητικές του ιδιότητες, αναφέρεται από τον Αριστοφάνη, τον Θεόφραστο και τον Διοσκουρίδη. Η µοντέρνα ανάλυση της σύστασής του επιβεβαίωσε τους αρχαίους που το εκτιµούσαν ιδιαίτερα: κατέδειξε ότι το φυτό είναι πλούσιο σε αντιοξειδωτικές πολυφαινόλες, ω-3 λιπαρά οξέα και πρεβιοτικά, ενώ περιέχει βιταµίνες (C και Ε), β-καροτένιο και γλουταθειονίνη καθώς και µέταλλα και ιχνοστοιχεία (σίδηρος, κάλιο, νάτριο, φώσφορος και µαγνήσιο).
Οι πολυφαινόλες έχουν ισχυρή αντιοξειδωτική δράση, μπορούν να βοηθήσουν και σε αποτοξινωτική δίαιτα  ενώ τα Ω-3 λιπαρά οξέα είναι σύμμαχος της καρδιάς και της καλής υγείας του οργανισμού.. Γενικά θεωρείται διουρητικό, χωνευτικό,τονωτικό και χολαγωγό.
Χολαγωγό – υπακτικό. Στα αρχαία χρόνια το χρησιμοποιούσαν για την θεραπεία προβλημάτων της χολής και του ήπατος. Αυτή η δράση του οφείλεται σε μία ουσία, το “κιχώριο» και βοηθά στην αποσυμφόρηση της χοληδόχου κύστεως και του ήπατος.
Αντιοξειδωτικό. Τα β-καροτένια που περιέχει συμβάλλουν στην αντιμετώπιση των ελεύθερων ριζών, γεγονός που βοηθά στην καρδιαγγειακή προστασία του οργανισμού και προάγει την αντιγήρανση των ιστών.

Τονωτικό – χωνευτικό. Είναι τονωτικό του στομάχου και ευνοεί την πέψη. Βοηθά στην απομάκρυνση της χοληστερίνης από το αίμα, ενώ αναφέρεται πως το αφέψημα των φύλλων του δρα κάτα του διαβήτη και της παχυσαρκίας.

Αντιρευματικό. Όλα τα είδη ραδικιών έχουν διουρητικές ιδιότητες. Εξαιτίας αυτής της ιδιότητας βοηθά και στην αντιμετώπιση των ρευματισμών, αλλά και της κατακράτησης υγρών κατά την διάρκεια της έμμηνου ρύσεως.

Αδένες. Δρα ρυθμιστικά στην λειτουργία πολλών αδένων
Δέρμα. Θεραπεύει πολλές δερματικές παθήσεις. Αναφέρεται πως από τα αρχαία χρόνια το χρησιμοποιούσαν για την θεραπεία κρεατοελιών, σπυριών και κάλων. Το σταμναγκάθι συνοδεύεται πάντα από εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο στην κουζίνα των Κρητικών. Μαγειρεύεται με πολλούς τρόπους. Ωμό ή βραστό με λίγο ελαιόλαδο και λεμόνι. 

 Πηγή

«Χέρια γυμνά» της Μαρίας Χίου

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε φωτογραφία από Εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ.

19 Ιουλίου 

 

 

Εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ

Διαβάστε τις πρώτες σελίδες του βιβλίου «Χέρια γυμνά» της Μαρίας Χίου από τον ακόλουθο σύνδεσμο --->http://goo.gl/qOzRHH
---
Ο Λεωνίδας και ο Ορέστης γεννήθηκαν δίδυμοι και σιαμαίοι, με το μικρό δάχτυλο του χεριού τους ενωμένο. Μα ευτυχώς υπήρχαν γιατροί που επενέβησαν αμέσως και διόρθωσαν το λάθος. Το αφαίρεσαν από αυτόν που το ’χε στο αριστερό του χέρι και όλα έφτιαξαν. Κάπως έτσι έχασε το δάχτυλό του ο Λεωνίδας, κάπως έτσι το κέρδισε ο Ορέστης. Και ανάμεσά τους η Ειρήνη, με το υπέροχο βλέμμα κι εκείνα τα δάχτυλα που έσφιγγαν με αγωνία το σταυρουδάκι στον λαιμό…
Μια λυτρωτική ιστορία δίδυμων αδερφών γραμμένη από το γυμνό χέρι της κοινής τους μοίρας.
http://www.minoas.gr/book-3923.minoas ‪#‎διαβάζω‬ ‪#‎diavazo‬

Λευκάδιος Χερν: Ο εθνικός ποιητής της Ιαπωνίας με το ελληνικό αίμα

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

19 Ιουλίου 

 

 

Λευκάδιος Χερν: Ο εθνικός ποιητής της Ιαπωνίας με το ελληνικό αίμα

110 χρόνια μετά τον θάνατο του Λευκάδιου Χερν, του Ευρωπαίου που αγάπησαν όσο κανέναν άλλο οι Ιάπωνες, η ιδιαίτερη πατρίδα του η Λευκάδα τον τιμά με την...

news247.gr

 

110 χρόνια μετά τον θάνατο του Λευκάδιου Χερν, του Ευρωπαίου που αγάπησαν όσο κανέναν άλλο οι Ιάπωνες, η ιδιαίτερη πατρίδα του η Λευκάδα τον τιμά με την δημιουργία του πρώτου ευρωπαϊκού μουσείου αφιερωμένο σε αυτόν

news247 Ιούλιος 12 2014 08:16

Απο την Μαργαρίτα Πουρνάρα
Ακόμα και αυτοί που δεν έχουν ιδέα για τον εσωστρεφή πολιτισμό της Ιαπωνίας, γνωρίζουν ότι οι Δυτικοί αντιμετωπίζονταν στο παρελθόν με τρομερή δυσπιστία, αν όχι με εχθρότητα. Ο λόγος ήταν πως οι ντόπιοι περιφρονούσαν όποιον δεν προερχόταν από μια χώρα που να έχει ιστορία με βάθος χρόνου.
Μπορούσε να μοιραστεί την καθημερινότητά τους, ακόμα και να ζήσει στον τόπο τους, αλλά παρέμενε πάντοτε ένα ξένο σώμα. Μια εξαίρεση υπήρξε σε αυτόν τον κανόνα. Ο γεννημένος στην Λευκάδα, Λευκάδιος Χερν, γιος ενός Ιρλανδού και μιας Κυθήριας, όχι μόνον κατανόησε σε βάθος την ψυχή τους αλλά έγινε ο εθνικός τους ποιητής.

Σήμερα, 110 χρόνια μετά τον θάνατό του, παραμένει η πιο σεβάσμια μορφή των γραμμάτων στην Ιαπωνία αλλά και ένας σύνδεσμος με την Ελλάδα. Πριν από μερικές ημέρες μάλιστα έγινε μια σειρά εκδηλώσεων στο νησί του Ιονίου αλλά άνοιξε και ένα μουσείο αφιερωμένο στην ζωή και το έργο του, το πρώτο στην Ευρώπη. Πρώτες εκδόσεις, σπάνια βιβλία και ιαπωνικά συλλεκτικά αντικείμενα θα απαρτίζουν τα εκθέματα του «Ιστορικού Κέντρου Λευκάδιου Χέρν» το οποίο στεγάζεται σε ανακαινισμένη αίθουσα, στο ισόγειο του κτιρίου του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Λευκάδας. Με τη βοήθεια φωτογραφιών, κειμένων, εκθεμάτων και διαδραστικών εφαρμογών, ο επισκέπτης θα περιηγηθεί στις σημαντικές στιγμές της εντυπωσιακής ζωής του Λευκάδιου Χερν αλλά και στους πολιτισμούς της Ευρώπης, της Αμερικής και της Ιαπωνίας, στα τέλη του 18ου και τις αρχές του 19ου αιώνα, μέσα από το ανοιχτό μυαλό των διαλέξεων, των κειμένων και των ιστοριών του Χερν.

  Το πιο σπουδαίο πράγμα που έκανε παρότι δεν έζησε πολύ στην Απω Ανατολή, είναι πως διαισθάνθηκε το τέλος μιας εποχής, την έλευση του εκδυτικισμού που θα άλλαζε για πάντα το πρόσωπο της χώρας. Εγραφε το 1893: “Ο “κόσμος του ηλεκτρισμού, του ατμού και των μαθηματικών είναι ψυχρός και άδειος”, βλέποντας ότι η πρόοδος θα εξαφάνιζε γρήγορα την προσκόλληση στην παράδοση, που μέχρι τότε ήταν το μέτρο για τα πάντα. Αν και έζησε μονάχα 54 χρόνια, ο βίος του Λευκάδιου Χερν υπήρξε μυθιστορηματικός από κάθε άποψη.
Γεννήθηκε στη  Λευκάδα το 1850 από Ελληνίδα μητέρα και πατέρα Ιρλανδό. Δεύτερος γιος του Καρόλου Χερν και της Ρόζας Κασιμάτη. Η μητέρα του ήταν ευγενούς καταγωγής κόρη του Αντωνίου Κασιμάτη από τα Κύθηρα ενώ ο πατέρας του στρατιωτικός χειρουργός στο Βρετανικό Σώμα στα Επτάνησα είχε γεννηθεί στο Δουβλίνο. Στα Κύθηρα, υπάρχει ακόμα το σπίτι στο οποίο γεννήθηκε ο Χερν.
Η οικογενειακή θαλπωρή δεν διήρκεσε πολύ. Ο πατέρας του πήρε μετάθεση για τις δυτικές Ινδίες και έτσι δυο χρόνια αργότερα ο μικρός Λευκάδιος ταξίδεψε με τη μητέρα του στην Ιρλανδία για να ζήσουν με την οικογένεια του πατέρα του. Η μητέρα του αντιμετώπιζε δυσκολίες προσαρμογής στην ξένη χώρα  αλλά και με τους συγγενείς του συζύγου της. Μετά από λίγο χρονικό διάστημα, μάλιστα, ο πατέρας με κάποιο νομικό πρόσχημα κήρυξε τον γάμο του εκτός ισχύος και η Ελληνίδα επέστρεψε στην πατρίδα της, έχοντας αφήσει πίσω τα παιδιά της.

  Ο αποχωρισμός από την μητέρα του, ήταν κάτι που σημάδεψε τον Χερν για την υπόλοιπη ζωή του. Υπήρξε το πιο καθοριστικό του βίωμα και κάτι που δεν ξεπέρασε ποτέ καθώς δεν ξαναείδε την μάνα του. Ηταν μόλις πέντε ετών και ήδη ο κόσμος του είχε γεμίσει από φαντάσματα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το συγγραφικό του έργο στην Ιαπωνία αποτύπωσε τους θρύλους, την αίσθηση του μεταφυσικού.
Το ντροπαλό παιδί άρχισε να αποκτά αυτοπεποίθηση οταν πήγε στο σχολείο και ανακάλυψε τα βιβλία. Εκεί αισθάνθηκε ότι βρήκε επιτέλους έναν δικό του χώρο έμπνευσης και ύπαρξης Κατά τη διάρκεια ενός παιχνιδιού έχασε το ένα μάτι του. Από τότε κλείστηκε στον εαυτό του.
Σε ηλικία 19 ετών αναγκάστηκε να μεταναστεύσει στην Αμερική, αφού στην ουσία δεν είχε στενούς συγγενείς για να φροντίζει ή να τον φροντίζουν, με την στενή έννοια της οικογένειας. Για ένα χρονικό διάστημα έζησε κάτω από συνθήκες ακραίας φτώχειας. Η έφεσή του στα γράμματα που εξασφάλισε μια θέση στην εφημερίδα Cincinnati Daily Enquirer. Γρήγορα ξεχώρισε για την γραφή και την αντίληψή του. Η περιπλάνησή του στην Αμερική συνεχίστηκε, καθώς ανακάλυψε και άλλες πόλεις όπως η Νέα Ορλεάνη - η οποία του έκανε μεγάλη εντύπωση - αλλά και η Νέα Υόρκη.

  Ανήσυχος και ουσιαστικά μόνος στην ζωή, τα ταξίδια ήταν μια φυσική διέξοδος, μια αναπόφευκτη κατάληξη. Το 1889 βρέθηκε σαν ανταποκριτής στην χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου. Βρήκε δουλειά ως καθηγητή της αγγλικής γλώσσας στην πόλη Ματσούε στη βορειοδυτική Ιαπωνία. Ο Χερν συνάντησε έναν καινούριο κόσμο, παντρεύτηκε τη Σετζούκο Κοϊζούμι. κόρη οικογένειας σαμουράι, των Κοϊζούμι που είχαν ξεπέσει με την καταστροφή που επέφερε σε αυτήν την κοινωνική τάξη η νέα πορεία της Ιαπωνίας. Πήρε το όνομα της συζύγου του και από Λευκάδιος Χερν και ονομάστηκε Κοϊζούμι Γιάκουμο. Μαζί της έκανε τέσσερα παιδιά.
Η φύση, τα μνημεία, οι θρύλοι, οι κώδικες συμπεριφοράς, οι άνθρωποι της Ιαπωνίας ήταν για τον Χερν, αντικείμενο μελέτης και περισυλλογής. Εσκυψε με σεβασμό και αγάπη στην χώρα και τις παραδόσεις της, έγινε ένας από αυτούς, πήρε ακόμα και την υπηκοότητα. Τα γραπτά του αναδίδουν την ξεχωριστή φυσιογνωμία του τόπου και οι μεταφράσεις τους συνέβαλαν στο να αποκτήσουν οι δυτικοί την αίσθηση της χώρας. Δικαίως θεωρείται ο εθνικός τους ποιητής.