ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ...

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ...

1815: Η Αγγλία και η Ρωσία υπογράφουν στο Παρίσι ειδική συνθήκη, σύμφωνα με την οποία τα Επτάνησα τίθενται υπό την προστασία της Αγγλίας με την ονομασία Ηνωμέναι Πολιτείαι των Ιονίων Νήσων.

1959: Απελευθερώνεται από τις ελληνικές αρχές ο τελευταίος Ναζί που κρατούνταν για τη διάπραξη εγκλημάτων πολέμου στην Ελλάδα, Μαξ Μέρτεν. Θα απελαθεί στη Δυτική Γερμανία. (Υπόθεση Μέρτεν)

1997: Κάνουν πρεμιέρα δύο νέα τυχερά παιχνίδια του ΟΠΑΠ, το «Τζόκερ» και το «Νέο Πρότο».

Περισσότερα...

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr#ixzz3IDw7QZ4U

YIANNIS KOTSIRAS - PNEVMATIKO EMVATIRIO

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

3 Οκτωβρίου 

 

 

YIANNIS KOTSIRAS - PNEVMATIKO EMVATIRIO (Movement VII)

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΕΜΒΑΤΗΡΙΟ Poetry: Angelos Sikelianos Music: Mikis Theodorakis Performed by...

youtube.com

Μάχη των Γαυγαμήλων

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε φωτογραφία από Ηλίας Σταματιάδης.

3 Οκτωβρίου 

 

 

Ηλίας Σταματιάδης

Μάχη των Γαυγαμήλων
Περισσότερο σκεφτικός ο Αλέξανδρος και από τους στρατιώτες του, έμεινε ξάγρυπνος όλη τη νύχτα. Έκανε την προσευχή του πρόφερε ευχές και πρόσφερε μια θυσία στον Δία και στην Αθηνά Νίκη. Τα χαράματα έκανε όπως όλος ο κόσμος: κοιμήθηκε. Τον ξύπνησε ο Παρμενίων: <<Η μέρα έχει προχωρήσει. Ο εχθρός έχει παραταχτεί και πλησιάζει. Οι άνδρες σου δεν έχουν ακόμα οπλιστεί, πήραν το πρωινό τους και περίμεναν διαταγές>>. Οι σάλπιγγες σαλπίζουν προσκλητήριο για τη μάχη. Ξεπαλουκώνουν το στρατόπεδο. Τις αποσκευές καθώς και τους αιχμαλώτους, και ανέμεσά τους τη γυναίκα του Δαρείου και τα παιδιά του, τους στέλνουν σ ένα λόφο στα νώτα τους. Οργανώνουν τη μετωπική γραμμή, που εκτείνεται όσο γίνεται περισσότερο, με τη φάλαγγα στο κέντρο και τους συμμάχους σε ορθή γωνία στις πτέρυγες. Το ιππικό σε λοξή διάταξη, ή σε γωνία για να αποφύγουν να τους περικυκλώσει ο εχθρός. Ουρλιαχτά κατά το ξεκίνημα. Ο στρατός βλέπει να ξεχύνεται η βασιλική ίλη με τις κόκκινες χλαμύδες, και πίσω της ο βασιλιάς, που τον ξεχωρίζει κανείς από το λοφίο του από φτερά και αλογότριχες. Και κατόπιν όλα χάνονται μέσα στη σκόνη, στις κραυγές. στα χτυπήματα, στις πτώσεις.
(Πόλ Φόρ ΄΄Η καθημερινή ζωή την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου΄΄, σελ 207)

Η εκπομπή της Μυθικής Αναζήτησης Νο 4

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

3 Οκτωβρίου 

 

 

ΜΥΘΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ: Η εκπομπή της Μυθικής Αναζήτησης Νο 4 (30/09/2014)

mythiki-anazitisi.blogspot.com|Από Μαχάτμα

Μία “άγνωστη” λειτουργία της Πλατωνικής Ακαδημίας

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

3 Οκτωβρίου 

 

 

Μία “άγνωστη” λειτουργία της Πλατωνικής Ακαδημίας

Η Πλατωνική Ακαδημία, εκτός από Θεολογική-Φιλοσοφική σχολή, είχε και άλλη μία λειτουργία, όχι και τόσο γνωστή. Ήταν η προσπάθεια δημιουργίας φιλοσοφικών αμφικτυονιών καθώς και η συγκέντρωση, διάσωσ...

theancientweb.wordpress.com

Όμορφη μου Αθήνα-Ν.Γούναρης& Τ.Μαρούδας_Αθήνα του 1900

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

3 Οκτωβρίου 

 

 

Όμορφη μου Αθήνα-Ν.Γούναρης& Τ.Μαρούδας_Αθήνα του 1900

Όμορφη μου Αθήνα-HD Ν.Γούναρης& Τ.Μαρούδας Εικόνες από την Αθήνα του 1900 Video clip:George Tsiplakis Αυλές κάτασπρες γραφικές σαν όμορφες ζωγραφικές μια φωτ...

youtube.com

Ο τάφος ίσως τελικά να μην είναι... τάφος

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

3 Οκτωβρίου 

 

 

Αμφίπολη: Ο τάφος ίσως τελικά να μην είναι... τάφος

Αμφίπολη: Ο τάφος ίσως τελικά να μην είναι... τάφος

apocalypsejohn.com|Από ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ

«Μείνε στη Θεσσαλονίκη. Εδώ όλα είναι χαλαρά, σε λέω!»

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε το άλμπουμ της Δήμητρα Τράκα: Τεύχος Οκτωβρίου για το Περιοδικό ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ.

3 Οκτωβρίου ·

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η Δήμητρα Τράκα πρόσθεσε 17 νέες φωτογραφίες στο άλμπουμ Τεύχος Οκτωβρίου για το Περιοδικό ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ.

«Μείνε στη Θεσσαλονίκη. Εδώ όλα είναι χαλαρά, σε λέω!»
 
Γράφει η Δήμητρα Τράκα

Με φωνάζουν Πολ, αλλά κάποτε με βάφτισαν Παύλο, γιατί γεννήθηκα ανήμερα της γιορτής Πέτρου και Παύλου. Ακόμα και οι γονείς μου το έχουν ξεχάσει ή τουλάχιστον θέλουν να το έχουν ξεχάσει. Δεν είναι και λίγα τα σαράντα χρόνια στην ξενιτιά βλέπεις.
«Μείνε στη Θεσσαλονίκη. Εδώ όλα είναι χαλαρά, σε λέω!» μια φράση που δεν ξέρω αν θα μπορέσω να ξεχάσω ποτέ, γιατί μου άλλαξε τη ζωή. Μια ζωή στρωμένη, εύκολη, ιδανική. Μια ζωή όμως άδεια. Μια ζωή που απέτυχα να την γεμίσω μία φορά και τώρα προσπαθώ να ξαναρχίσω από την αρχή.
Καλύτερα όμως να σας τα πω και από την αρχή, για να καταλάβετε, γιατί αν συνεχίσω να μιλάω ασυνάρτητα πιο πολύ θα μοιάζω με τρελό που χάθηκε, παρά με λογικό που ξαναγεννήθηκε.
Σαράντα χρόνια είπα πριν; Ε, πες σαράντα και κάτι ψιλά. Κόντευα να γίνω ενός, όταν μαζί με τη μάνα μου μπήκαμε στο τρένο, που θα μας πήγαινε στη Γερμανία. Ο πατέρας μου είχε φύγει πρώτος, αλλά επειδή η μάνα μου ήταν σε ενδιαφέρουσα δεν τον ακολούθησε. Μόλις όμως ξεπετάχτηκα σαν μωρό λίγο και ετοιμάστηκαν τα χαρτιά μας, με πήρε και πήγαμε κι εμείς κοντά του. Οικονομικούς μετανάστες τους έλεγαν τότε, όσους έφευγαν από την πατρίδα τους για να βρουν μια καλύτερη τύχη. Εγώ σήμερα, τους λέω ονειροπόλους, αλλά κινούμενους προς λάθος κατεύθυνση. Έκαναν όνειρα φεύγοντας για ένα καλύτερο αύριο. Και δεν είναι ψέμα ότι πολλοί το βρήκαν. Κάποιοι παρέμειναν και συνέχισαν τη ζωή τους εκεί και κάποιοι επέστρεψαν μόλις μάζεψαν όσα χρειάζονταν.
Δεν ξέρω πώς ήταν τα πράγματα κάποτε, πριν σαράντα χρόνια στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στη Θεσσαλονίκη, ούτε και μπορώ να θυμηθώ βέβαια, αφού ήμουν πολύ μικρός, αλλά τώρα που γύρισα, δεν μπορώ να καταλάβω πώς άντεξαν κι έφυγαν από αυτόν τον τόπο. Το μόνο που παρακαλάω τον Θεό τώρα, είναι να μην χρειαστεί να ακολουθήσω κι εγώ τα βήματα των γονιών μου.
Φύγαμε λοιπόν και όταν φτάσαμε στο Μόναχο, δεν μας περίμενε κανείς. Ο πατέρας μου είχε βάρδια στο εργοστάσιο και δεν μπορούσε να έρθει να μας παραλάβει. Η μάνα μου άρχισε να ρωτά δεξιά και αριστερά στα ελληνικά βέβαια, αφού δεν ήξερε λέξη γερμανικά, όποιον έβλεπε μπροστά της και του έδειχνε ένα χαρτί που έγραφε τη διεύθυνση που της είχε στείλει ο πατέρας μου. Το χαρτί ήταν ένα κομμάτι από τον φάκελο που περιείχε ένα από τα γράμματα που της έστελνε. Έτσι, μετά από ώρα, ενώ την παρατηρούσε ένας σταθμάρχης να ψάχνει εδώ κι εκεί, την πλησίασε και της εξήγησε, δεν ξέρω κι εγώ πώς, ότι έπρεπε να ανέβουμε σε ένα άλλο τρένο και σε λίγα λεπτά θα ήμασταν εκεί που έγραφε το χαρτί. Τη βοήθησε να βγάλει το εισιτήριο και της κουβάλησε τη ξύλινη βαλίτσα επάνω στο βαγόνι. Η μάνα μου ακόμα τον μελετάει εκείνο τον άνθρωπο στις προσευχές της και παρακαλεί το Θεό να τον έχει καλά.
Όταν φτάσαμε κάποια στιγμή τέλος πάντων στο σπίτι του πατέρα μου, ποιο σπίτι δηλαδή, σε μια κάμαρη όλη κι όλη, εκείνος μόλις είχε μπει μέσα και μας περίμενε. Είχε νυχτώσει και ήμασταν όλοι κουρασμένοι. Η μάνα μου με είπε, ότι εκείνο το βράδυ το μόνο που πρόφτασαν να πουν είναι μια καληνύχτα και να κοιμηθούμε όλοι μαζί, στριμωγμένοι στο ίδιο κρεβάτι, σ’ αυτό το ένα από τα ελάχιστα έπιπλα της κάμαρας.
Μέσα σε μια εβδομάδα, ήθελαν δεν ήθελαν προσαρμόστηκαν στις καινούργιες συνθήκες. Δούλευαν βάρδιες εναλλάξ για να είναι κάποιος σπίτι και να με προσέχει. Μόνον όταν μεγάλωσα λίγο και άρχισα να πηγαίνω σχολείο, οι γονείς μου κάπως ξεκουράστηκαν. Κάπως όμως, όχι τελείως. Γιατί τότε άρχισε καινούργιος αγώνας. Τις ώρες που ήμουν εγώ στο σπίτι και διάβαζα, όποιος από τους δύο τύχαινε να μην δουλεύει, καθόταν μαζί μου και διάβαζε κι εκείνος. Αυτό γινόταν μέχρι να βγάλω το δημοτικό. Μέχρι εκεί έφταναν τα γράμματα που τους χρειάζονταν, για να μπορούν να συνεννοηθούν καλύτερα στα γερμανικά. Από εκεί και πέρα, μου έλεγαν πως όσα παραπάνω και να μάθαινα θα ήταν για δικό μου καλό, για εκείνους δεν ήταν άλλο πια απαραίτητο.
Τότε δεν το κατάλαβα, αλλά όταν κατάφερα και μπήκα σε μια σχολή οικονομικών και είδα τη χαρά τους μόλις αποφοίτησα και βρήκα αμέσως δουλειά, τότε αντιλήφθηκα πόσο δίκιο είχαν. Ως τότε βέβαια, δεν μέναμε πια σ’ εκείνη την κάμαρα, αλλά σε ένα μικρό διαμέρισμα σε μια μικρή πόλη κοντά στο Μόναχο. Εκεί ήταν πιο κοντά στο εργοστάσιο που δούλευαν οι γονείς μου. Και φυσικά, εκεί μένουν ακόμα οι δυο τους. Συνταξιούχοι κι ευτυχισμένοι που πρόκοψα εγώ κι ας στερήθηκαν μια ολάκερη ζωή εκείνοι.
Όταν τελείωσα με το Πανεπιστήμιο κι επειδή είχα καλούς βαθμούς, ένας καθηγητής μου με σύστησε σε κάποιον γνωστό του, που έχει ένα εργοστάσιο που κατασκευάζει μηχανήματα παραγωγής διαφόρων υλικών. Εκεί με πήραν στην αρχή σαν βοηθό στο λογιστήριο, μέχρι να μάθω τα κατατόπια. Μέσα σε δυο χρόνια όμως, όταν πια είχα φτάσει στα είκοσι επτά, έγινα κι εγώ ένα από τα υψηλόβαθμα στελέχη της εταιρείας, γιατί όπως έλεγε ο καθηγητής μου, το μυαλό μου είναι ξουράφι. Η αλήθεια είναι, πως συμμετείχα ενεργά στην επίλυση κάποιων σημαντικών οικονομικών προβλημάτων της εταιρείας και ο διευθυντής το εκτίμησε δεόντως κι έτσι μου πρότεινε μια καλή προαγωγή κι έφτασα εδώ που έφτασα σήμερα.
Παρέλειψα να σας πω, ίσως όχι τυχαία, αλλά επειδή δεν θέλω να αναφέρομαι συχνά σε αυτό το θέμα γιατί ακόμα με πονάει λιγάκι, πως όσο σπούδαζα γνώρισα μια κοπέλα. Την ερωτεύτηκα τρελά και μέσα σε έναν χρόνο παντρευτήκαμε κιόλας. Επειδή ακόμα ήμασταν όμως φοιτητές, στην αρχή μέναμε μαζί με τους γονείς μου κι αργότερα νοικιάσαμε μια γκαρσονιέρα και μείναμε μόνοι μας. Ο έρωτας όμως, μάλλον δεν ήταν αρκετός για να καλύψει κάποιες επιπλέον ανάγκες μας και σύντομα, με τη δικαιολογία της ασυμφωνίας χαρακτήρων, το διαλύσαμε. Μου κόστισε, γιατί έκανα όνειρα με αυτή τη κοπέλα, αλλά ως φαίνεται δεν ήταν κοινά με τα δικά της. Εκείνη βιάζονταν να τα πραγματοποιήσει πιο γρήγορα, ενώ εγώ περίμενα πάντα την κατάλληλη στιγμή. Έτσι, επέστρεψα στους δικούς μου για να μην έχω επιπλέον έξοδα, γιατί ακόμα ο μισθός μου δεν ήταν και πολύ μεγάλος κι έπειτα δεν άντεχα να μένω κάπου, όπου όλα γύρω μου θύμιζαν εκείνη.
Στο μεταξύ μέχρι τώρα, έκανα κι άλλες σχέσεις, όχι κάτι σοβαρό, αλλά δεν άφησα να με πάρει από κάτω. Άλλωστε παραδέχομαι ότι πάντα ήμουν, είμαι και θα είμαι λάτρης του ωραίου φύλου, μέχρι να βρεθεί η μία και μοναδική. Στη δουλειά μου τα πήγαινα όλο και καλύτερα, μέχρι που έφτασα στο σημείο να αναλάβω τις συμφωνίες που κλείνονταν εκτός συνόρων της χώρας. Κάπως έτσι βρέθηκα και πάλι πίσω στην Ελλάδα.
Τέλη Ιουλίου, είχα κανονίσει αφού πρώτα κλείσω τη δουλειά με την εταιρεία στην οποία με έστειλαν να συζητήσω, να πάρω ένα μήνα άδεια και να τον περάσω την Ελλάδα. Και όπως ήρθαν τα πράγματα στο τέλος, δεν έφυγα ποτέ πια πίσω. Επέστρεψα στη Γερμανία δηλαδή να τακτοποιήσω κάποιες εκκρεμότητες της δουλειάς μετά τη λήξη της άδειάς μου, να αποχαιρετίσω τους γονείς μου, αφού δεν ήθελαν προς το παρόν να με ακολουθήσουν και να γυρίσω πίσω εκεί όπου ανήκω τελικά.
Το πατρικό μου στην Αγίου Δημητρίου, απέναντι ακριβώς από την εκκλησία του πολιούχου αγίου, ήταν άδειο εκείνη την εποχή. Όταν έφυγα με την μάνα μου, είχε αναλάβει μια θεία μου να το νοικιάζει και να μας στέλνει τα χρήματα και τα τελευταία χρόνια το νοίκιαζε σε φοιτητές, γιατί τους βόλευε η περιοχή. Τα καλοκαίρια όμως ήταν πάντα άδειο. Αποφάσισα να μείνω στο σπίτι μου λοιπόν, ήταν κι επιπλωμένο, έτσι το νοικιάζαμε και βολεύτηκα μια χαρά.
Δυο τετράγωνα μακριά μένει και η θεία μου που έχει δυο γιους περίπου στην ηλικία μου και είχα και παρέα στην Ελλάδα από την πρώτη στιγμή. Μέσα στην πρώτη εβδομάδα είχα τελειώσει με τη δουλειά που είχα να κάνω και γρήγορα ξεκίνησε η άδειά μου. Τα ξαδέρφια μου, ο Γρηγόρης και ο Κυριάκος φρόντισαν να μου κάνουν ξεναγήσεις σχεδόν σε όλη τη Θεσσαλονίκη, αλλά πολλές φορές επειδή ήμουν πολύ κοντά στο κέντρο της πόλης έβγαινα και περπατούσα με τα πόδια.
Περπάτησα ώρες μέσα στο ιστορικό κέντρο της πόλης. Με χτύπησαν χαρμάνια φτιαγμένα με μεράκι. Αγόρασα φρέσκα λουλούδια από τα Λουλουδάδικα και τα έβαλα σ’ ένα βάζο στο σπίτι μου. Ψώνισα κρέατα ντόπια και λαχανικά από το Καπάνι, για να τα πάω στη θεία μου να μας μαγειρέψει ένα βράδυ. Κάθε μέρα μου είχε και κάτι νόστιμο αφημένο στην κουζίνα μου όταν γύριζα από τις βόλτες μου, σήμερα ήθελα να της ψωνίζω εγώ για να μας τα ετοιμάσει. Και λίγο πριν γυρίσω σπίτι, πέρασα από την Αριστοτέλους και μπήκα σ’ ένα από τα παλιά γνωστά ζαχαροπλαστεία, μια μεγάλη τούρτα για να τους γλυκάνω και να τους ευχαριστήσω που με δέχτηκαν στην οικογένειά τους σαν ισότιμο μέλος της.
Τις επόμενες μέρες, πήραν ρεπό τα ξαδέρφια μου εναλλάξ και πήγαμε για μπάνιο σε κοντινές παραλίες. Η ζέστη που για εκείνους ήταν αποπνικτική, για εμένα ήταν πολύ ευχάριστη και δεν με ενοχλούσε καθόλου. Δούλευαν και οι δύο στο κατάστημα υποδημάτων του πατέρα τους και δεν ήθελαν να τον αφήνουν τελείως μόνο. Εγώ πάλι, όταν πήγαινα να δω τον θείο μου κάθε φορά που κατέβαινα στο κέντρο, μου άρεσε να κάθομαι έξω από τη βιτρίνα του μαγαζιού.
Το κατάστημα ήταν πάνω στην Εγνατία, στον κεντρικότερο δρόμο της Θεσσαλονίκης. Από εκεί περνούσαν όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς και μπορούσε κανείς να πάει σε οποιοδήποτε σημείο της πόλης από εκεί. Ακόμα και οι διαβάτες που άσχετα με τον προορισμό τους και τον λόγο που βρέθηκαν στο κέντρο, ένα πέρασμα από την Εγνατία το έκαναν πάντα. Αυτούς μου άρεσε να χαζεύω. Τους περαστικούς. Οι άνθρωποι σε αυτή την πόλη έχουν έναν παράξενα γοητευτικό τρόπο να κινούνται. Πότε θα είναι βιαστικοί και πότε χαλαροί. Πότε χαρούμενοι και πότε σκυθρωποί. Πότε κουρασμένοι και πότε ξεκούραστοι. Κάθε φορά πάντως που περνούν από ένα κατάστημα, θα σταθούν έστω και για λίγα δευτερόλεπτα και θα χαζέψουν στη βιτρίνα του.
Μου έκανε εντύπωση δε, ότι ακόμα και οι βιαστικοί δεν περπατούσαν με το κεφάλι χαμηλά. Έτρεχαν μεν, με το κεφάλι να κοιτάζει γύρω δε. Σαν να μην βιάζονταν ένα πράγμα. Άσχετα αν κοιτούσαν συχνά πυκνά το ρολόι τους. Και φυσική κατάληξη των περισσότερων που κινούνταν στο κέντρο είτε για δουλειά είτε για βόλτα, ήταν η παραλία και ο καφές μπροστά στη θάλασσα. Ακόμα κι αν χρειαζόταν να περιμένουν στην ουρά για ένα τραπεζάκι, επέμεναν να στέκονται όρθιοι μέχρι κάποιο να αδειάσει. Κάθε μαγαζί και ένα διαφορετικό στέκι. Κάθε τραπεζάκι και ένα διαφορετικό θέμα συζήτησης. Και καθόλου απίθανο, με αφορμή για παράδειγμα την αναζήτηση ενός χαμένου αναπτήρα, η παρέα μπορεί και να μεγάλωνε.
Τότε ήταν που άκουσα τον θείο να μου λέει αυτή τη φράση:
«Μείνε στη Θεσσαλονίκη. Εδώ όλα είναι χαλαρά, σε λέω!» μου είπε όταν με είδε να κοιτάζω γύρω μου κάπως ‘ζηλιάρικα’. Κατάλαβε ότι αυτό που έβλεπα γύρω μου, μου άρεσε και ήθελα να το ζήσω. Ή μάλλον κατάλαβε, ότι αυτή η πόλη με μάγεψε, με πλάνεψε, με έριξε στα δίχτυα της σαν γυναίκα και με φυλάκισε, μην αφήνοντάς με να την αποχωριστώ ποτέ πια.
Ακόμα και στο τέλος της ημέρας, τίποτε δεν ηρεμούσε για να ξεκινήσει την επομένη από την αρχή. Αυτή η πόλη δεν κοιμάται ποτέ τελικά, αλλά κυρίως δεν βιάζεται καθόλου. Ίσως γι’ αυτό και αντέχει τόσα χρόνια η ομορφιά της. Όπου και να σταθείς, όλο και κάτι όμορφο θα δεις.
Από την παραλία της, με φύλακά της τον Μέγα Αλέξανδρο, λίγο πιο πέρα από τον Λευκό Πύργο. Από τα Κάστρα και την Άνω Πόλη, που απλώνεται όλη η Θεσσαλονίκη στα πόδια σου. Από τις άπειρες εκκλησίες της που κρατούν καλά κρυμμένους τους θησαυρούς της πίστης μας και μαρτυρούν όσα πέρασε η πόλη μέσα στο χρόνο. Από τα μουσεία που φέρουν στο φως τη βαριά ιστορία των προγόνων και των εποχών.
Ή μήπως από τους ανθρώπους; Τους μερακλήδες, τις νοικοκυρές, τους έμπορους και τους βιοπαλαιστές. Τους γηραιότερους που ακόμα θυμούνται και πασχίζουν να μην ξεχάσουν για να παραδώσουν στους νεότερους που προσπαθούν να διατηρήσουν, κάποιες φορές ίσως λίγο άγαρμπα, αλλά στο τέλος τα καταφέρνουν. Έτσι δεν γίνεται σε κάθε τόπο; Ο άνθρωπος προσπαθεί να κρατήσει ζωντανό ότι αγαπά και τον τόπο του πάντα τον αγαπά…
Σε αυτή την πόλη γεννήθηκα και μεγάλωσα κι εγώ αγαπητοί μου αναγνώστες. Στην Θεσσαλονίκη. Ταξίδεψα σχεδόν σε ολόκληρη την Ελλάδα. Γνώρισα και αγάπησα τόπους και ανθρώπους. Όμως πάντα επιστρέφω εδώ! Δήμητρα Τράκα

Παλιά Παιδικά Παιχνίδια Old children's games

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

3 Οκτωβρίου 

 

 

Παλιά Παιδικά Παιχνίδια Old children's games

Παιχνίδια που παίζανε τα παιδιά της Θεσσαλονίκης στη δεκαετία του 1970 Games that played the children of Thessalonica (Greece) in 1970-80 Music: Xarhakos Sta...

youtube.com

Ξεμεθύστε αμέσως με 6 αποτελεσματικούς τρόπους!

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

3 Οκτωβρίου 

 

 

Υγεία - Ξεμεθύστε αμέσως με 6 αποτελεσματικούς τρόπους!

Υγεία - Μετά το γλέντι, τη χαρά και τη μέθη, ξυπνήσατε με το κεφάλι καζάνι και το στομάχι χάλια; αλκοολ.. Υπάρχουν διάφορα φυσικά προϊόντα…που θα σας...

biologikaorganikaproionta.com