Μη ξεχνάτε να κατεβάζετε το ποτήρι!

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

 

Μη ξεχνάτε να κατεβάζετε το ποτήρι! –ΑΞΙΖΕΙ να το διαβάσετε και να το...

Οι φοιτητές παρακολουθούσαν με μεγάλο ενδιαφέρον το μάθημα για τη διαχείριση του άγχους, όταν ο καθηγητής έπ...

www.diaforetiko.gr

Κρήτη

Κρήτη: Ύμνοι National Geographic για το νησί - Ρεπόρτερ μαζεύει... χόρτα και "κουζουλαίνεται" με τους Κρητικούς! (Φωτό)

Η μεσογειακή διατροφή αποτελεί αγαπημένο θέμα στην υπόλοιπη Ευρώπη και τις ΗΠΑ, ενώ η μακροζωΐα των κατοίκων στα ελληνικά νησιά, έχει αναγάγει την ελληνική κουζίνα σε παγκόσμιο διατροφικό πρότυπο.

Ο φωτορεπόρτερ του National Geographic Μάθιου Πάλεϊ ταξίδεψε μέχρι την Κρήτη και απαθανάτισε την καθημερινότητα των κατοίκων στα χωράφια, την συγκομιδή ελιών και χόρτων και φυσικά το μεσημεριανό τους τραπέζι, σε μία προσπάθεια να κατανοήσει τα μυστικά της διατροφής τους.
Όπως αναφέρει μεγάλη εντύπωση του έκαναν οι άνθρωποι που γνώρισε εκεί. «Η Βαγγελιώ Τσιμπράγκου είναι 80 χρονών και μαζεύει με άνεση χόρτα στο χωριό Μέρωνας της κεντρικής Κρήτης, κάτι που κάνει από τότε που ήταν μικρό κορίτσι»
Ακολουθώντας την Βαγγελιώ, ο Πάλεϊ είχε την ευκαιρία να ζήσει την προετοιμασία και το τραπέζι μίας παραδοσιακής ελληνικής οικογένειας: «Το μεγαλύτερο νησί στην Ελλάδα, η Κρήτη είναι ένας κόσμος από μόνο του, πολύ ευνοημένο από τους θεούς. Πράγματι, η τροφή είναι άφθονη. Οι κρητικές διατροφικές συνήθειες είναι αυτές που καθορίζουν τη μεσογειακή διατροφή, μία από τα παλαιότερες δίαιτες που εξακολουθούν να είναι δημοφιλείς μέχρι σήμερα. Συναντώ την οικογένεια της Βαγγελιώς. Όλοι ήταν έξω στα χωράφια και έτσι φέρνουν στο τραπέζι φρέσκα άγρια χόρτα μέσα σε ένα τραπεζομάντιλο. Η συνομιλία είναι δυνατή και ζωντανή, με φιλικά πειράγματα που διακόπτονται από πλούσιο γέλιο, χειρονομίες και γκριμάτσες. Όλοι οι άνθρωποι είναι απίστευτα φιλόξενοι και σε κάνουν να νιώθεις σαν στο σπίτι σου. “Τώρα, θα κάνουμε καλιτσούνια!” φωνάζει Στέλλα. Αυτά είναι μικρά πιτάκια με άγρια χόρτα διαλεγμένα με το χέρι. Η Στέλλα ετοιμάζει ζύμη πάνω στο τραπέζι, την απλώνει και την κόβει σε μικρά τετράγωνα. Οι άνδρες έξω τρώνε ξηρούς καρπούς και ελιές με ρακή. Μόλις πακετάρει τα χόρτα στη ζύμη, ρίχνει τα πιτάκια να τηγανίζονται σε ελαιόλαδο.»
Έκπληκτος ο Πάλεϊ αναφέρει ότι ρώτησε τη Στέλλα πώς ξέρει ποια χόρτα να μαζέψει: «”Πες μου για τα χόρτα” της λέω. “Τι μάζεψες σήμερα;" Ακουμπώντας στο τραπέζι η Στέλλα λέει με ένα χαμόγελο, "Ω, υπάρχουν πάνω από 20 είδη εκεί έξω, εάν ξέρετε πού να τα βρείτε." "Τόσα πολλά;" ρωτάω έκπληκτος. «Έλα ... μην μου πείτε ότι μπορείτε να τα αναγνωρίσετε όλα αυτά;" "Φυσικά και μπορώ!" απαντά η Στέλλα "και τα ξέρω με το όνομα τους”. Την προκαλών να μου τα πει όλα και αρχίζει με τα μάτια κλειστά συγκεντρωμένη: χρυσή, γαϊδουράγκαθο, στύφνος, μολόχα, λάπαθο, αμάραντος, τσουκνίδα, πικραλίδες, αντράκλα, βελόνες βοσκού, βίκος, σταμναγκάθι, πικρή αποβάθρα , άγριο μάραθο, δόρυ του βασιλιά ... " και ο κατάλογος συνεχίζεται. Δεν είμαι αρκετά γρήγορος για να τα γράψω όλα αυτά. Οι περισσότεροι από εμάς νιώθουμε περήφανοι αν ξεχωρίσουμε το σχοινόπρασο από μαϊντανό. Οι άνδρες μου σερβίρουν κρασί και το πιάτο μου ξεχειλίζει από σαλιγκάρια. Ένας άνδρας αρχίζει να παίζει την λύρα. Φάβα και μικρές τηγανητές σαρδέλες εμφανίζονται στο τραπέζι μαζί με ένα άλλο πιάτο με κάτι που μοιάζει με μικροσκοπικό σπαράγγια. Ο Μανώλης κάθεται δίπλα μου. Στρίβει ένα τσιγάρο και μου δείχνει το πιάτο. "Αυτό είναι φάρμακο. Γιατρικό!” Λέει με τρανταχτό γέλιο “Φάε πολύ από αυτό!". Προσπαθώ να πάρω μια γεύση. Είναι λίγο πικρό, το είδος των πικρών που διαισθάνεσαι ότι κάνει καλό.
“Ασε το φαγητό να είναι το φάρμακο και το φάρμακο η τροφή σου” είχε πει ο Αριστοτέλης. Αισθάνομαι ότι θα μπορούσα να ζήσω εδώ ευχάριστα για μεγάλο χρονικό διάστημα, σίγουρα αρκετό καιρό για να μάθω να ξεχωρίζω το μάραθο από το σταμναγκάθι.»







Πηγή: iefimerida.gr

Μαγειρέψτε οικονομικά με τον Jamie

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη φωτογραφία του χρήστη Εκδόσεις Διόπτρα - Dioptra Publications.

 

Εκδόσεις Διόπτρα - Dioptra Publications

16 Σεπτεμβρίου 2014 ·

Ο Jamie Oliver επιστρέφει με περισσότερες από 120 λαχταριστές συνταγές με φθηνά υλικά για λιγότερη σπατάλη! http://www.dioptra.gr/…/Mageirepste-oikonomika-me-ton-Jamie/

Σχετικά με τον Συγγραφέα Jamie Oliver

Ο Jamie Oliver άρχισε να μαγειρεύει στην παμπ των γονιών του, The Cricketers, στο Κλέιβερινγκ του Έσεξ, σε ηλικία οκτώ ετών. Φεύγοντας από το σχολείο, άρχισε τη μαγειρική του σταδιοδρομία που τον οδήγησε στο River Cafe, όπου, όπως είναι γνωστό, τον εντόπισε μια εταιρεία τηλεοπτικών παραγωγών. Το 2001 ο Jamie άφησε πίσω του τον Γυμνό Σεφ και ίδρυσε το Εστιατόριο Fifteen στο Λονδίνο, όπου εξακολουθούν να εκπαιδεύονται άνεργοι νέοι, οι οποίοι θέλουν να κάνουν καριέρα στη βιομηχανία της εστίασης. Λίγα χρόνια αργότερα ηγήθηκε του κινήματος για την αλλαγή στην ποιότητα των σχολικών δείπνων στη Μεγάλη Βρετανία και έκτοτε συνεχίζει να προωθεί την ανάγκη καλύτερης διατροφικής παιδείας για όλους. Ο φιλανθρωπικός του οργανισμός Jamie Oliver Food Foundation προσπαθεί να βελτιώσει τη ζωή και την ευημερία των ανθρώπων μέσα από τις διατροφικές γνώσεις και τις μαγειρικές δεξιότητες. Διατηρεί το εστιατόριο Fifteen και το ομώνυμο πρόγραμμα κατάρτισης στο Λονδίνο με αδελφά εστιατόρια στην Κορνουάλη και στο Άμστερνταμ και διδάσκει δεξιότητες πρακτικής μαγειρικής μέσω των κέντρων του «Υπουργείου Τροφίμων του Τζέιμι» στη Μεγάλη Βρετανία και στην Αυστραλία, σε συνεργασία με το The Good Foundation. Επίσης, δημιούργησε το Jamie’s Home Cooking Skills, ένα πρόγραμμα ανώτατης δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ενώ λειτουργεί πιλοτικά το πρόγραμμα Kitchen Garden Project, που μεταφέρει τη μαγεία της καλλιέργειας και της προετοιμασίας του φαγητού στους μαθητές του δημοτικού σχολείου. Στις ΗΠΑ το Jamie Oliver Food Foundation προσπαθεί να φέρει καλύτερες διατροφικές γνώσεις στα σχολεία, στις επιχειρήσεις και στις κοινότητες, και μέσα από συνεργασίες έχει πρόσβαση σε περισσότερους ανθρώπους με τα προγράμματά του. Στα επιτυχημένα εστιατόρια του Jamie περιλαμβάνονται τα Barbecoa, Union Jacks και ο όμιλος των ιταλικών εστιατορίων του Τζέιμι τόσο εντός όσο και εκτός της Μεγάλης Βρετανίας. Η ευρύτατη γκάμα των προϊόντων του, διατροφικών και μη, είναι δημοφιλής σε ολόκληρο τον κόσμο. Γράφει σε τακτική βάση για το δικό του περιοδικό, το Jamie’s Magazine, εμφανίζεται στο κανάλι του στο Youtube, Jamie Oliver’s Food Tube, έχει 5 βραβευμένες εφαρμογές κι έχει εκδώσει 14 ευπώλητα βιβλία μαγειρικής, όλα με παράλληλες τηλεοπτικές εκπομπές. Το πιο δημοφιλές βιβλίο του, 30λεπτα Γεύματα (Εκδόσεις Διόπτρα), ήταν το πιο άμεσα ευπώλητο μη λογοτεχνικό βιβλίο όλων των εποχών στη Μεγάλη Βρετανία. Ο Jamie ζει στο Λονδίνο και στο Έσεξ με τη σύζυγό του Τζουλς και τα τέσσερα παιδιά τους, Πόπι, Ντέιζι, Πέταλ και Μπάντι.

Μπαρμπούνια τηγανητά με σάλτσα ντομάτας

Υλικά

• μπαρμπούνια 12 μεγάλα
• αλεύρι 3 -4 κουταλιές της σούπας
• ελαιόλαδο 3/4 του φλιτζανιού
• ντομάτες 1½ κιλό
• ξίδι 4 κουταλιές της σούπας
• ζάχαρη λίγη
• σκόρδο 3-4 σκελίδες
• δεντρολίβανο 1 κλαδάκι
• αλάτι λίγο
• πιπέρι φρεσκοτριμμένο

Εκτέλεση

1. Καθαρίζετε από λέπια, βράγχια και εντόσθια τα μπαρμπούνια και τα πλένετε καλά. Τα στραγγίζετε, τα αλατίζετε, τα αλευρώνετε ελαφρά και τα τηγανίζετε σε καυτό λάδι. Φιλτράρετε το λάδι στο οποίο τηγανίσατε και το ρίχνετε σε καθαρό τηγάνι.
2. Προσθέτετε μια κουταλιά αλεύρι, τις ντομάτες τριμμένες στον τρίφτη, το ξίδι, τη ζάχαρη, το σκόρδο και το δεντρολίβανο ψιλοκομμένο. Αλατοπιπερώνετε και βράζετε τη σάλτσα μέχρι να πήξει (περίπου 40’). Περιχύνετε τα μπαρμπούνια με τη σάλτσα ντομάτας και τα σερβίρετε ζεστά.

Ιωάννης Γ΄ Δούκας Βατάτζης

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη φωτογραφία του χρήστη Bυζαντινών Ιστορικά.

4 Νοεμβρίου 2014 

 

 

Bυζαντινών Ιστορικά

4 Νοεμβρίου 2014 ·

4 Νοεμβρίου -- Μνήμη του Ιωάννη Δούκα Βατάτζη
Ο Ιωάννης Γ΄ Δούκας Βατάτζης γεννήθηκε στο Διδυμότειχο το 1193. Υπήρξε Αυτοκράτορας από το 1222 ως το 1254, μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204 από τους Σταυροφόρους. Γεννήθηκε στη θρακική γη, που έχει αναθρέψει αυτοκράτορες, άρχοντες, ευγενείς, ηγεμόνες, πατριάρχες και λαό της Αυτοκρατορίας. Έζησε την εποχή, όπου η φράγκικη κατοχή και οι συγκρούσεις των Ελλήνων με τους γύρω λαούς, αφύπνι...σαν την εθνική τους συνείδηση διαμορφώνοντας το νέο ελληνισμό.
Ο Ιωάννης Βατάτζης υπήρξε κατά κοινή ομολογία όλων των ιστορικών ένας από τους μεγαλύτερους αυτοκράτορες του Βυζαντίου...
Για να ξεκαθαρίσουμε το θέμα της ελληνικής συνειδήσεως των
Βυζαντινών Αυτοκρατόρων, ιδιαιτέρως δε κατά τους τελευταίους αιώνες, καλό είναι να μελετήσουμε ένα εκπληκτικό κείμενο ελληνορθοδόξου αξιοπρεπείας και πατριωτικής παρρησίας γραμμένο από τον Αυτοκράτορα της Νικαίας Ιωάννη Γ Δούκα Βατάτζη και απευθυνόμενο στον Πάπα Γρηγόριο Θ. Όπως γνωρίζουμε μετά την Δ Σταυροφορία και την επιβολή της Λατινοκρατίας στον χώρο του Ελληνισμού (1204) η αυτοκρατορία της Νικαίας με έδρα τη Νίκαια της Μικράς Ασίας υπήρξε ένα από τα ελεύθερα ελληνικά κράτη απ’ όπου προήλθε και η εκδίωξη των Φράγκων από την Κωνσταντινούπολη το 1261...
...ένα κατοτοπιστικό και αναλυτικό κείμενο του πολιτικού επιστήμονα Κωνσταντίνου Χολέβα, στηριζόμενο στη επιστολή του Ιωάννη Γ’ Δούκα Βατάτζη (1222-1254) προς τον πάπα Γρηγόριο Θ’ (1227-1241), που αποτελεί η επιστολή αυτή ενα αληθινό μανιφέστο του νεόυ Ελληνισμού... συνεχίστε την ανάγνωση http://vizantinaistorika.blogspot.gr/

Αντρέ Μαλρώ

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη φωτογραφία του χρήστη Εκδόσεις Καστανιώτη.

5 Νοεμβρίου 2014 · 

Εκδόσεις Καστανιώτη

3 Νοεμβρίου 2014 · Τροποποιήθηκε ·

Σαν σήμερα, γεννιέται το 1901 στο Παρίσι, ο πολιτικός και συγγραφέας Αντρέ Μαλρώ. Από τις εκδόσεις μας κυκλοφορούν: http://www.kastaniotis.com/author/142

Νίτσε -Το πρόβλημα του Σωκράτη

Οι σοφότεροι άνθρωποι όλων των εποχών κατέληξαν στο ίδιο συμπέρασμα για τη ζωή: δεν αξίζει τίποτε... Παντού και πάντα ακούει κανείς τον ίδιο ήχο από το στόμα τους - έναν ήχο γεμάτο από αμφιβολία, από μελαγχολία, από κούραση από τη  ζωή, από από αντίσταση στη ζωή. Ακόμη κι ο Σωκράτης είπε όταν πέθαινε: «το να ζεις σημαίνει να 'σαι άρρωστος πολύ καιρό: χρωστώ έναν πετεινό στον λυτρωτή Ασκληπιό». Ακόμη κι ο Σωκράτης είχε κουραστεί από τη ζωή. - Τι αποδεικνύει όμως αυτό; Τι δηλώνει;

- Άλλοτε θα ’λεγε κανείς (-ω, έχει λεχθεί, και μάλιστα δυνατά, και ιδίως από τους πεσιμιστές μας!): «Κάτι απ’ όλα αυτά πρέπει να 'ναι αληθινό! Η consensus sapientium υποδεικνύει την αλήθεια». - Μπορούμε σήμερα να μιλούμε έτσι; Πρέπει να μιλούμε έτσι; «Κάτι απ' όλα αυτά πρέπει να 'ναι αρρωστημένο», απαντούμε εμείς: πρέπει να εξετάζονται εξονυχιστικά αυτοί οι σοφότεροι άνθρωποι όλων των εποχών! Μήπως δεν πατούσαν καλά στα πόδια τους; Μήπως ήταν αργοπορημένοι; παραπαίοντες; decadents; Μήπως εμφανίζεται η σοφία στη γη σαν τον κόρακα που τον τραβάει η μυρωδιά απ' το ψοφίμι;

Τούτη η ασεβής σκέψη πως οι μεγάλοι σοφοί είναι τύποι παρακμής μου γεννήθηκε ακριβώς σε μια περίπτωση όπου είναι πολύ ισχυρή η προκατάληψη τόσο των λόγιων όσο και των άλλων: είδα τον Σωκράτη και τον Πλάτωνα σαν συμπτώματα εκφυλισμού, σαν όργανα της ελληνικής αποσύνθεσης, σαν ψευδοέλληνες, σαν αντιέλληνες (Γέννηση της τραγωδίας, 1872). Αυτή η consensus sapientium - όσο περνάει ο καιρός το καταλαβαίνω καλύτερα - δεν αποδεικνύει καθόλου πως είχαν δίκιο σ' ότι συμφωνούσαν: δείχνει μάλλον ότι αυτοί οι ίδιοι, αυτοί οι σοφότεροι των ανθρώπων, συμφωνούσαν από κάποια φυσιολογική άποψη κι έτσι έπαιρναν - όφειλαν να πάρουν - την ίδια αρνητική στάση απέναντι στη ζωή. Κρίσεις, αξιολογικές κρίσεις για τη ζωή, υπέρ ή κατά, μπορούν τελικά να μην είναι ποτέ αληθινές: έχουν αξία μόνο σαν συμπτώματα, αξίζουν προσοχής μόνο σαν συμπτώματα· από μόνες τους δεν είναι παρά ηλιθιότητες. Πρέπει να απλώσουμε τα δάκτυλά μας και να προσπαθήσουμε να συλλάβουμε αυτήν την καταπληκτική finesse (λεπτότητα του χαρακτήρα,  φινέτσα) που λέει πως δεν μπορεί να εκτιμηθεί η αξία της ζωής. Δεν μπορεί να εκτιμηθεί από έναν ζωντανό γιατί αυτός είναι ενδιαφερόμενο μέρος ή και μήλο της έριδος κι όχι κριτής - ούτε από έναν νεκρό, για άλλους λόγους. Το να βλέπει ένας φιλόσοφος ένα πρόβλημα στην αξία της ζωής είναι λοιπόν μια ένσταση κατά του εαυτού του, ένα ερωτηματικό για τη σοφία του, μια παντελής έλλειψη σοφίας. - Πώς; Κι όλοι αυτοί οι μεγάλοι σοφοί δεν ήταν μόνο decadents αλλά και καθόλου σοφοί; - Επανέρχομαι όμως στο πρόβλημα του Σωκράτη.

Λόγω καταγωγής ο Σωκράτης ανήκε στον κατώτερο λαό: ήταν πληβείος. Ξέρουμε, μπορούμε ακόμη να δούμε, πόσο άσχημος ήταν. Αλλά η ασχήμια, από μόνη της ένα ελάττωμα, ήταν για τους  Ελληνες σχεδόν διάψευση. Ήταν λοιπόν ή όχι ' Ελληνας ο Σωκράτης; Η ασχήμια είναι πολλές φορές έκφραση μιας διασταυρωμένης, μιας ματαιωμένης από τη διασταύρωση εξέλιξης. Σ' άλλες περιπτώσεις εμφανίζεται σαν κατιούσα εξέλιξη. Όσοι από τους εγκληματολόγους είναι ανθρωπολόγοι μας λένε πως ο τυπικός εγκληματίας είναι άσχημος: monstrum in fronte, monstrum in animo". Αλλά ο εγκληματίας είναι ένας παρακμιακός. Ήταν ο Σωκράτης ένας τυπικός εγκληματίας; -Αυτό τουλάχιστον δεν θα διαψευδόταν από κείνη την περίφημη κρίση του φυσιογνωμιστή που τόσο άσχημα ηχούσε στους φίλους του Σωκράτη. ' Ενας ξένος που ήξερε να διαβάζει τις φυσιογνωμίες, πέρασε κάποτε από την Αθήνα και είπε κατάμουτρα στο Σωκράτη πως ήταν ένα monstrum - πως έκρυβε μέσα του όλες τις κακές έξεις και ορέξεις. Κι ο Σωκράτης περιορίστηκε ν’ απαντήσει: «Με ξέρεις πολύ καλά κύριε!»

Η παρακμή στο Σωκράτη δεν υποδεικνύεται μόνο από την παραδεδεγμένη αχαλινωσιά και αναρχία των ενστίκτων του, αλλά και από την υπερτροφία της λογικής ικανότητας και από την κακία του μαχητικού που τον διακρίνει. Ας μη ξεχνούμε επίσης εκείνες τις ακουστικές παραισθήσεις που, ως «δαιμόνιον του Σωκράτη», ερμηνεύτηκαν με θρησκευτικό τρόπο. Το καθετί σ' αυτόν είναι παρατραβηγμένο, buffo, καρικατούρα- την ίδια στιγμή το καθετί είναι κρυμμένο, υστερόβουλο, υποχθόνιο.

Προσπαθώ να καταλάβω ποια ιδιοσυγκρασία δίνει αυτήν την σωκρατική εξίσωση λογικού, αρετής και ευτυχίας: αυτήν την εξίσωση την πιο περίεργη απ’ όλες, που έχει συν τοις άλλοις εναντίον της όλα τα ένστικτα των παλιότερων Ελλήνων.

Με τον Σωκράτη, το ελληνικό γούστο στρέφεται προς τη διαλεκτική: τι συνέβη λοιπόν ακριβώς; Πριν απ' όλα χάθηκε ένα ευγενές γούστο- με τη διαλεκτική η πλέμπα ανεβαίνει στην κορυφή. Πριν το Σωκράτη, οι διαλεκτικοί τρόποι απορρίπτονταν από την καλή κοινωνία: θεωρούνταν κακοί τρόποι, ήταν επικίνδυνοι. Προειδοποιούσαν τους νέους γι' αυτούς τους τρόπους. Επίσης, δυσπιστούσαν προς όσους παρουσίαζαν τα επιχειρήματά τους με τέτοιους τρόπους. Τα έντιμα πράγματα, όπως και οι έντιμοι άνθρωποι, δεν προσφέρουν τα επιχειρήματά τους έτσι με το χέρι. Είναι απρέπεια να δείχνει κανείς και τα πέντε δάκτυλα. Δεν αξίζει και πολύ ότι πρέπει πρώτα να αποδειχτεί. Παντού όπου αποτελεί ακόμη η αυθεντία μέρος της καλής συμπεριφοράς, παντού όπου δεν αναπτύσσει κανείς επιχειρήματα αλλά δίνει διαταγές, ο διαλεκτικός είναι ένα είδος γελωτοποιού: γελούν μαζί του, δεν τον παίρνουν στα σοβαρά. Ο Σωκράτης ήταν ο γελωτοποιός που κατάφερε να τον πάρουν στα σοβαρά: τί συνέβη λοιπόν τότε;

Διαλέγει κανείς τη διαλεκτική μόνο όταν δεν έχει άλλο μέσο. Ξέρει πως αυτή προκαλεί τη δυσπιστία, πως δεν είναι πολύ πειστική. Τίποτε δεν σβήνει ευκολότερα από την απήχηση του διαλεκτικού: το αποδεικνύει η απλή παρατήρηση κάθε συνάντησης στην οποία γίνεται συζήτηση. Η διαλεκτική μπορεί να είναι μόνο αυτοάμυνα στα χέρια εκείνων που δεν έχουν πια κανένα άλλο όπλο. Πρέπει κανείς να ενισχύσει το δίκιο του: μόλις τα καταφέρει δεν την χρησιμοποιεί πια. Οι Εβραίοι ήταν διαλεκτικοί γι' αυτόν το λόγο Ο Reineke Fuchs ήταν διαλεκτικός: πώς; Ήταν κι ο Σωκράτης διαλεκτικός;

Είναι η ειρωνεία του Σωκράτη μια έκφραση εξέγερσης; Πληβείας αγανάκτησης; Απολαμβάνει τάχα, σαν καταπιεζόμενος, την ίδια του την αγριότητα με τις μαχαιριές των συλλογισμών του; Εκδικείται τους ευγενείς τους οποίους γοητεύει; - Ως διαλεκτικός κρατάει κανείς ένα ανελέητο εργαλείο στα χέρια του· μπορεί να γίνει τύραννος μ' αυτό βάζει σε κίνδυνο αυτούς που κατακτάει. Ο διαλεκτικός αφήνει στον αντίπαλό του τη φροντίδα να αποδείξει ότι δεν είναι ηλίθιος: αφήνει τον άλλο εξοργισμένο και συνάμα αβοήθητο. Ο διαλεκτικός καθιστά ανίσχυρη τη νοημοσύνη του αντιπάλου του. - Πώς; Είναι η διαλεκτική του Σωκράτη απλώς μια μορφή εκδίκησης;

Σας έδωσα να καταλάβετε πώς μπορούσε να προκαλεί απέχθεια ο Σωκράτης: γι' αυτό ακριβώς επιβάλλεται πιο πολύ τώρα να εξηγήσουμε τη γοητεία που ασκούσε. Ιδού ο πρώτος λόγος: ανακάλυψε ένα νέο είδος αγώνος κι έγινε ο πρώτος διδάσκαλός του στους ευγενείς κύκλους της Αθήνας. Γοήτευε ερεθίζοντας την αγωνιστική παρόρμηση των Ελλήνων - εισήγαγε μια παραλλαγή στον πυγμαχικό αγώνα μεταξύ νέων ανδρών και εφήβων. Ο Σωκράτης ήταν επίσης ένας μεγάλος ερωτικός.

Ο Σωκράτης όμως μάντευσε ακόμη περισσότερο. Είδε πίσω από τους ευγενείς Αθηναίους του· κατάλαβε ότι η περίπτωσή του, η ιδιοσυγκρασία του, δεν αποτελούσε πια εξαίρεση. Το ίδιο είδος εκφυλισμού αναπτυσσόταν σιωπηλά παντού: η παλιά Αθήνα είχε φτάσει στο τέλος της. - Και ο Σωκράτης κατάλαβε ότι όλος ο κόσμος τον χρειαζόταν - χρειαζόταν τα μέσα του, τη θεραπεία του, την προσωπική του τέχνη της αυτοσυντήρησης... Παντού τα ένστικτα βρίσκονταν σε κατάσταση αναρχίας· παντού όλοι απείχαν πέντε βήματα από την υπερβολή: το monstrum in animo ήταν κοινός κίνδυνος. «Οι παρορμήσεις θέλουν να γίνουν τύραννου πρέπει να βρούμε έναν ισχυρότερο αντι-τύραννο»... Όταν ο φυσιογνωμιστής αποκάλυψε στο Σωκράτη τί ήταν - ένα σπήλαιο γεμάτο από κακές ορέξεις - ο μεγάλος ειρωνικός άφησε να του ξεφύγει άλλη μιά λέξη που είναι κλειδί του χαρακτήρα του. «Αυτό είναι αλήθεια», είπε, «αλλά τις ελέγχω όλες». Πώς μπόρεσε ο Σωκράτης να γίνει κύριος του εαυτού του; - Κατά βάθος η περίπτωσή του ήταν απλώς η ακραία περίπτωση, απλώς το πιο χτυπητό παράδειγμα αυτού που είχε αρχίσει να γίνεται κοινή ανησυχία: κανείς δεν ήταν πια κύριος του εαυτού του, τα ένστικτα στρέφονταν ενάντια στον καθένα. Ο Σωκράτης γοήτευε επειδή ήταν η ακραία περίπτωση· η φοβερή του ασχήμια τό κάνε αυτό γνωστό σ' όλα τα μάτια: είναι αυτονόητο βέβαια πως γοήτευε ακόμη περισσότερο σαν απάντηση, σαν λύση, σαν φαινομενική θεραπεία της περίπτωσης αυτής.

' Οταν κανείς βρίσκει απαραίτητο, όπως έκανε ο Σωκράτης, να μετατρέψει το λογικό σε τύραννο, δεν μπορεί νά 'ναι μικρός ο κίνδυνος ότι κάτι άλλο θα γίνει τύραννος. Τότε ανακαλύφτηκε σαν σωτήρας η ορθολογικότητα ούτε ο Σωκράτης ούτε οι «ασθενείς» του δεν ήταν ελεύθεροι να διαλέξουν την ορθολογικότητα: αυτό έγινε de rigueur, ήταν το τελευταίο τους καταφύγιο. Ο φανατισμός με τον οποίο όλος ο ελληνικός στοχασμός ρίχνεται στην ορθολογικότητα, προδίδει την ύπαρξη μιας απελπιστικής κατάστασης· υπήρχε κίνδυνος, δεν υπήρχε παρά' μόνο μια εκλογή: ή να χαθείς ή να γίνεις παράλογα ορθολογικός... Ο μοραλισμός των Ελλήνων φιλοσόφων από τον Πλάτωνα και μετά είναι παθολογικά καθορισμένο, το ίδιο και η εκτίμηση που τρέφουν για τη διαλεκτική. Η εξίσωση λογικό = αρετή = ευτυχία σημαίνει απλώς: πρέπει να μιμηθεί κανείς το Σωκράτη και να βάζει μόνιμα απέναντι στις σκοτεινές ορέξεις ένα φώς ημέρας - το φως ημέρας του λογικού. Πρέπει κανείς νά ναι με κάθε τρόπο έξυπνος, διαυγής, λαμπρός: κάθε παραχώρηση στα ένστικτα, στο ασυνείδητο, οδηγεί προς τα κάτω...

Εξήγησα με ποιο τρόπο γοήτευε ο Σωκράτης: φαινόταν πως ήταν ένας γιατρός, ένας σωτήρας. Χρειάζεται ακόμη να καταδείξουμε το λάθος που ενυπήρχε στην πίστη του στην «ορθολογικότητα με κάθε τρόπο»; Οι φιλόσοφοι και οι μοραλιστές αυτοαπατώνται όταν πιστεύουν ότι απαλλάσσονται από την παρακμή με το να κηρύττουν απλώς πόλεμο εναντίον της. Η απαλλαγή είναι υπεράνω των δυνάμεών τους: αυτό που διαλέγουν ως μέσο, ως σωτηρία, δεν είναι παρά μια άλλη έκφραση της παρακμής- αλλάζουν την έκφρασή της αλλά δεν απαλλάσσονται από την ίδια την παρακμή. Ο Σωκράτης ήταν μια παρανόηση ολόκληρη η ηθική της βελτίωσης, συμπεριλαμβανομένης και της χριστιανικής, ήταν μια παρανόηση... Το εκτυφλωτικότερο φως ημέρας- η ορθολογικότητα με κάθε τρόπο η ζωή, λαμπρή, ψυχρή, προσεκτική, συνειδητή, χωρίς το ένστικτο, σ' αντίθεση προς τα ένστικτα - όλα αυτά δεν ήταν παρά μια αρρώστια, μια άλλη αρρώστια, και καθόλου μια επιστροφή στην «αρετή», στην «υγεία», στην ευτυχία... Η υποχρέωση να πολεμάς τα ένστικτα - αυτή είναι η συνταγή της παρακμής: όσο η ζωή διατηρεί μια ανοδική πορεία, η ευτυχία ταυτίζεται με το ένστικτο.

Ο Σωκράτης, αυτός ο εξυπνότερος όλων όσων ξεγέλασαν τους εαυτούς τους, δεν το κατάλαβε τάχα αυτό; Μήπως το ομολόγησε τελικά μέσα στη σοφία του θάρρους του μπροστά στο θάνατο; o Σωκράτης ήθελε να πεθάνει: το κώνειο το διάλεξε αυτός κι όχι η Αθήνα αυτός ανάγκασε την Αθήνα να τον καταδικάσει σε θάνατο... «Ο Σωκράτης δεν είναι γιατρός», είπε μέσα του σιγανά: «εδώ γιατρός είναι μόνο ο θάνατος... Ο Σωκράτης ήταν απλώς άρρωστος εδώ και πολύν καιρό»!

  ~ από το βιβλίο του Νίτσε «Λυκόφως των ειδώλων»
by Αντικλείδι , http://antikleidi.com
Συναφές: 
Δείτε όλα τα άρθρα μας για τον Σωκράτη ΕΔΩ και για τον Νίτσε ΕΔΩ 
Σωκράτης: Η φοράδα, η χύτρα και η κοπέλα

 http://antikleidi.com/2014/11/26/sokratis-ellinas/

Αριστοτέλης: πώς γίνεται εφικτός ο άριστος βίος;

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη φωτογραφία του χρήστη Φιλοσοφείν περιοδικό.

 

Φιλοσοφείν περιοδικό

30 Νοεμβρίου 2014 ·

Αριστοτέλης: πώς γίνεται εφικτός ο άριστος βίος;
Αριστοτέλης
384-322 π.Χ.
Πώς παράγονται οι μικροί και οι μεγάλοι απατεώνες της πολιτείας;
Εισαγωγικές παρατηρήσεις
§1
Ο άριστος βίος πάντα συγκεντρώνει το μέγιστο φιλοσοφικό ενδιαφέρον του Αριστοτέλη. Γιατί; Επειδή συνυφαίνεται με τον προορισμό του ανθρώπου: με την ευδαιμονία του και με τον αυτάρκη τρόπο βίωσης και διαβίωσής του. Αλλά ο άριστος βίος δεν μπορεί να υπάρχει για το κάθε άτομο χωριστά, εάν η κοινωνική, πολιτική, πολιτειακή, οικονομική και η γενικότερη κατάσταση της πόλεως δεν είναι κι αυτή άριστη. Πώς μπορεί να γίνεται άριστη; Με το άριστο πολίτευμα. Άριστος βίος λοιπόν και άριστο πολίτευμα είναι στενά συνδεδεμένα και δεν νοείται το ένα χωρίς το άλλο. Η έννοια της άριστης κοινωνίας, απ’ αυτή την άποψη, αναζητείται αφενός μέσα στην ενεργό και συνειδητή συμμετοχή του πολίτη στους κοινούς σκοπούς της πόλεως και αφετέρου μέσα στο είδος, στο ποιόν του πολιτεύματος της πόλεως. Ως εκ τούτου, δεν νοείται ως μια απλώς διανοητική ή ιδεατή σύλληψη, ως ένα Δέον ή ως το επιθυμητό, παρά ως το θεωρητικό συν πρακτικό ενεργείν: ως εὐπραξία μετ' ἀρετῆς. Εντός αυτού του πνεύματος, κάθε πράξη, για να αποτελεί δημιουργική ενέργεια, για να είναι άριστη, πρέπει να είναι ενάρετη και αντίστροφα. Τούτο σημαίνει πως το ευχάριστο από μόνο του δεν είναι ενάρετο και συναφώς δεν ταυτίζεται με την ευδαιμονία. Το ευχάριστο χρειάζεται την αρετή, ώστε να ανταποκρίνεται στην ουσία της ανθρώπινης κοινωνίας και να συνθέτει τον άριστο βίο κοινωνίας και ανθρώπινου ατόμου. Αλλά τι είναι για τον Αριστοτέλη η αρετή; Πρωτίστως, η μετρημένη στάση ζωής, δηλαδή η σύμφωνη με τη μεσότητα ανάμεσα στις δυο ακρότητες: της υπερβολής και της στέρησηςˑ συγχρόνως εκείνη η ενεργός ζωή, που πραγματώνει αυτή τη μεσότητα και συνακόλουθα παράγει τα αγαθά: πνευματικά όσο και υλικά. Με βάση λοιπόν την αρχή της μεσότητας καθίσταται δυνατό, όπως μας λέει ο Αριστοτέλης στο παρακάτω κείμενό του, το άριστο πολίτευμα και ο άριστος βίος, ενώ η ακύρωση αυτής της αρχής παράγει μοχθηρούς, κακούργους, απατεώνες και επίδοξους αρχομανείς, τόσο από το άκρο των ζάπλουτων όσο και από το άκρο των πάμφτωχων.
§2
Αριστοτέλους Πολιτικά 1295b1–28
«Η πολιτεία [=το πολίτευμα] είναι ένας συγκεκριμένος τρόπος ζωής της πόλεως. Όλες βέβαια οι πόλεις απαρτίζονται από τρία μέρη, αφενός από τους υπερβολικά πλούσιους, αφετέρου από τους υπερβολικά φτωχούς και τρίτον από όσους βρίσκονται στο μέσον αυτών των δυο. Καθώς λοιπόν είναι κοινώς αποδεκτό πως το μέτριο και το μέσον είναι το άριστο, γίνεται φανερό ότι και η απόκτηση όλων των ευτυχημάτων [=αγαθών, καλών πραγμάτων] με μέτρο είναι η βέλτιστη. Και τούτο, γιατί η με μέτρο απόκτηση των αγαθών υπακούει πολύ εύκολα στη λογική, ενώ ο υπερβολικά ωραίος ή ισχυρός ή ευγενικής καταγωγής ή πλούσιος ή, αντιθέτως, ο υπερβολικά φτωχός ή ανίσχυρος ή ταπεινής καταγωγής είναι δύσκολο ν’ ακολουθήσει τη λογικήˑ γιατί οι πρώτοι γίνονται κυρίως αναιδείς/αλαζόνες και μεγαλοαπατεώνες, ενώ οι δεύτεροι κακοποιοί και μικροαπατεώνεςˑ συνεπώς άλλα αδικήματα διαπράττονται από αλαζονεία και άλλα από μοχθηρία. Ακόμη, όσοι βρίσκονται στο μέσον ελάχιστα ενδιαφέρονται να αποφεύγουν ή να καταλαμβάνουν αξιώματα, καθώς αμφότερες οι εν λόγω επιδιώξεις βλάπτουν τις πόλεις. Εξάλλου, όσοι έχουν υπερβολικά ευτυχήματα, ήτοι αγαθά, δηλαδή δύναμη, πλούτο, φίλους και άλλα παρόμοια, ούτε θέλουν ούτε εννοούν να υπακούν στην εξουσία …λόγω της πολυτελούς ζωής τους. Από την άλλη πλευρά, οι υπερβολικά φτωχοί είναι πολύ δουλοπρεπείς. Το αποτέλεσμα είναι οι μεν τελευταίοι να μην ξέρουν να ασκούν εξουσία, αλλά να εξουσιάζονται δουλικά από δεσποτική αρχή, οι δε πρώτοι να μην ανέχονται να εξουσιάζονται από καμιά δύναμη, παρά μόνο να ασκούν οι ίδιοι δεσποτική εξουσία. Έτσι συμβαίνει να έχουμε μια πόλη δούλων και εξουσιαστών, όχι όμως ελεύθερων ανθρώπων… Απεναντίας, η πόλη διέπεται από την απαίτηση, να αποτελείται από ίσους και όμοιους πολίτες στο μέγιστο δυνατό βαθμόˑ αυτό όμως το βρίσκουμε στη μέση τάξη. Ως εκ τούτου, άριστο πολίτευμα έχει κατ’ αναγκαιότητα η πόλη, που αποτελείται από όσα υποστηρίξαμε ότι συνιστούν την πόλη με βάση τη φύση της».
§3
Ερμηνεία – κατανόηση
1. Μια Αριστοτελική ανάγνωση του ως άνω κειμένου μας οδηγεί σε αποκαλυπτική αποκρυπτογράφηση του χτες και του σήμερα της σαθρότητας των πολιτικών: συστημάτων, προσώπων, μηχανισμών. Πρόκειται για μια σαθρότητα, που στο Ελλαδικό πολιτικό σύστημα αναγιγνώσκεται από τους θλιβερούς μηχανισμούς του ενός ή του άλλου ιδεολογικο-πολιτικού σχήματος, μηδέ εξαιρουμένου και εκείνου της καθεστωτικής «αριστεράς», ανεστραμμένα: ως αρετή. Πολιτική αρετή γι’ αυτούς είναι να μην εξουσιάζονται, αλλά μόνο να εξουσιάζουν, να περιφρονούν τους νόμους για τον εαυτό τους, αλλά να τους εφαρμόζουν με σιδερένια γροθιά για τους άλλους.
2. Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, οι οικονομικοί, πολιτικοί, επιστημονικοί, ιδεολογικοί κ.ά. ευνοημένοι, που προέρχονται από το άκρο των υπερπλουσίων, με σημερινούς όρους: από το άκρο της κεφαλαιοκρατικής τάξης, είναι αναιδείς/αλαζόνες και μεγαλοαπατεώνες (στα αρχαία: ὑβρισταὶ καὶ μεγαλοπόνηροι), γιατί ο λογισμός τους δεν συνάδει με τη φύση του έλλογου ανθρώπου παρά με την ασπλαχνία, με τον αμοραλισμό των μεγαλοσυμφερόντων, με την εχθρότητα για το γενικό συμφέρον της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού. Αυτή η πλειοψηφία είναι το μέσον, δηλαδή η μεσότητα, η μέση τάξη.
3. Ως τέτοια, η συγκεκριμένη πλειοψηφία δεν απλώς αριθμητική, αλλά εννοιολογική ενότητα ποσότητας και ποιότητας ανθρώπων. Οι άνθρωποι της μεσότητας, σε αντίθεση με τους προαναφερθέντες της άκρατης δολιότητας, ενεργούν με φρόνηση, καθώς είναι αυτάρκεις και δεν έχουν ανάγκη να κλέψουν, δια μιας νομιμοφανούς πολιτικής οδού, τα αγαθά των συνανθρώπων τους. Αυτοί λοιπόν «δεν υπονομεύουν ούτε υπονομεύονται» (Πολιτικά ό.π. 32), αλλά υπερασπίζονται τη Λογική του άριστου, δηλαδή της ισορροπίας, της εσωτερικής ανταπόκρισης προς το αληθινά κοινό συμφέρον και προς την ισότητα των πολιτών.
4. Μια τέτοια πλειοψηφία δεν διέπεται από στυγνή αντιπαλότητα, από τη βάρβαρη βιαιότητα για τον άλλο. Ορισμένως λοιπόν δεν ολισθαίνει προς εκείνο το αχαλίνωτο είδος «δημοκρατίας», που εκφυλίζεται σε άκρατη ολιγαρχία ή τυραννίδα. Σε αντίθεση όμως προς αυτή την πολιτική μεσότητα, οι μεγαλοπόνηροι, οι μεγαλοαπατεώνες, καθώς και το άλλο άκρο των υπερβολικά φτωχών, των εξαθλιωμένων, οι μικροαπατεώνες (αρχαία: μικροπόνηροι), ως δουλικά όργανα των μεγαλοπόνηρων, είναι οι κύριοι εκφραστές της Αριστοτελικά εκφυλισμένης σε τυραννίδα δημοκρατίας, με σημερινούς όρους: της κοινοβουλευτικής δικτατορίας.
5. Διασάφηση: ο Αριστοτέλης δεν εννοεί με την έννοια της μεσότητας κάτι το ποσοτικά-αριθμητικά ενδιάμεσο ανάμεσα στην υπερβολή και τη στέρηση, παρά την εσωτερική λογική εξισορρόπησης, εναρμόνισης, συμμετρικής διαλλαγής δυο αντίθετων άκρων. Σε επίπεδο αναλογικά της πολιτικής κοινωνίας εννοεί την ίση μεταχείριση των πολιτών, την κοινωνική ισότητα. Η έννοια της μεσότητας είναι κάτι παρόμοιο με την εγελιανή έννοια της διαμεσολάβησης (Vermittlung): όχι το μέσο με την έννοια του οργάνου ή του τρόπου, αλλά ένα είδος μεταστοχαστικής συνεπαγωγής, μια κατά συμπερασματικό Λόγο αρμονία σε [και για] ένα ανώτερο επίπεδο ζωής.
6. Διερώτηση: πώς μπορούν, με βάση την παραπάνω Αριστοτελική συλλογιστική, κάποιοι μεγαλοπόνηροι της καθεστωτικής «αριστεράς» [=της μασκαρεμένης σοσιαλδημοκρατίας] να συγκεράζουν την αλαζονεία του ιδιωτικού τους πλουτισμού, που ήδη είναι υπαρκτός και αποκτημένος αποδεδειγμένα με μη σύννομους τρόπους, με την υπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος; Ο Αριστοτέλης απαντά: δεν μπορούν, αλλά ως μεγαλοπόνηροι είναι «ικανοί» για κάτι άλλο: με παλαιοαστική αοριστολογία και όχι λιγότερο με εθελοδουλεία πολλών υπηκόων να δομήσουν ένα κράτος «δούλων και εξουσιαστών, όχι όμως ελεύθερων ανθρώπων». Και τούτο σε «παραγωγική» συνεργασία με τους διεφθαρμένους μηχανισμούς των πολλαπλών συντεχνιών.
http://hegel-platon.blogspot.gr/2014/11/blog-post_29.html
Αναρτήθηκε από Δημήτρης Τζωρτζόπουλος

Το υπέροχο Μελισσόχορτο

Το υπέροχο Μελισσόχορτο και Πώς μας ωφελεί!!! 

Το μελισσόχορτο (ή Melissa officinalis), γνωστό και ως μέλισσα ή βάλσαμο λεμονιού, ανήκει στην οικογένεια της μέντας. Ο όρος «μέλισσα» προέρχεται από τη λέξη «melissophyllon», που σημαίνει «φύλλο της μέλισσας», επειδή χάρη στη μεγάλη περιεκτικότητα του φυτού σε νέκταρ αποτελεί ιδανικό μέρος για να αναζητήσουν τροφή οι μέλισσες. Το μελισσόχορτο καλλιεργήθηκε αρχικά στη Νότια Ευρώπη, σήμερα όμως είναι πλέον γνωστό σε όλο σχεδόν τον κόσμο, ενώ στη χώρα μας ευδοκιμεί σε βουνοπλαγιές αρκετών περιοχών. Στην εποχή του Μεσαίωνα λέγεται ότι αλχημιστές χρησιμοποιούσαν μελισσόχορτο για να φτιάχνουν ελιξήρια νεότητας. Το μελισσόχορτο μυρίζει λεμόνι, περιέχει μεταξύ άλλων πτητικά έλαια (γνωστά για τις χαλαρωτικές τους ιδιότητες), πολυφαινόλες, τανίνες και φλαβονοειδή, ενώ η δράση του στηρίζεται κυρίως στα αιθέρια έλαια που περιέχονται στη σύστασή του (κιτράλη, κιτρονελλάλη, λιναλοόλη, γερανιόλη

Πώς μας ωφελεί; 1. Το μελισσόχορτο είναι γνωστό για την αντισπασμωδική, αντιφλεγμονώδη και αντιμικροβιακή του δράση. 2. Παράλληλα, τονώνει την καρδιά και το κυκλοφορικό σύστημα, προκαλώντας διαστολή των αγγείων, με αποτέλεσμα να μειώνεται η πίεση του αίματος. 3. Θεωρείται πολύ σημαντική η συμβολή του στην καταπολέμηση των ιών. Έρευνες επιβεβαιώνουν μάλιστα την αποτελεσματικότητά του σε περιπτώσεις επιχείλιου έρπητα. 4. Πρόκειται για φυτό εξαιρετικά αποτελεσματικό σε περιπτώσεις αϋπνίας, έντονου στρες, έντασης και ευερεθιστότητας, ενώ μπορεί να βοηθήσει ακόμα και άτομα με κατάθλιψη, χάρη στις καταπραϋντικές και χαλαρωτικές του ιδιότητες. 5. Ανάμεσα στις δράσεις του συγκαταλέγεται και η ανακούφιση από πεπτικές διαταραχές. 6. Το βάλσαμο του μελισσόχορτου θεωρείται επίσης ότι ηρεμεί τον υπερκινητικό θυρεοειδή αδένα (νόσος Graves). 7. Επιπλέον, επειδή το μελλισόχορτο καθαρίζει το μυαλό, αυξάνει την αντίληψη και ενισχύει τη μνήμη, έχει αποδειχθεί βοηθητικό σε ασθενείς με Αλτσχάιμερ. 8. Τέλος, χάρη στην ιδιότητά του να δρα κατά των πόνων στις νευρικές απολήξεις, το μελισσόχορτο συστήνεται σε ανθρώπους με πονοκεφάλους, ημικρανίες και άλλους πόνους (π.χ. πόνοι περιόδου, πονόδοντος, εντερικοί κολικοί).
Στην αγορά
Τα μέρη του μελισσόχορτου που χρησιμοποιούμε κατά βάση είναι τα φύλλα του. Το μελισσόχορτο μπορούμε να το βρούμε ως αποξηραμένο φυτό και να το απολαύσουμε ως ρόφημα, επωφελούμενοι από τις ιδιότητές του, ή να το προμηθευτούμε με τη μορφή βάμματος.
Φτιάξτε μόνοι σας
● Σε βραστό νερό προσθέτουμε 1 κουταλιά αποξηραμένο μελισσόχορτο. Αφήνουμε για 5΄ και σουρώνουμε.
● Προμηθευόμαστε μελισσόχορτο σε βάμμα και παίρνουμε 3 φορές την ημέρα από 30 σταγόνες (σε νερό).
● Το φυτό σε μορφή βάμματος μπορεί να χρησιμοποιηθεί και τοπικά, σε περιπτώσεις επιχείλιου έρπητα. Αλείφουμε το βάμμα πάνω στον έρπη με ένα βαμβάκι, 3-4 φορές την ημέρα.
Δράση στο maximum
Όσο φτιάχνουμε το ρόφημα από μελισσόχορτο, καλό είναι να έχουμε σε όλη τη διάρκεια καλυμμένο το κατσαρολάκι και στη συνέχεια την κούπα, έτσι ώστε ο ατμός –ο οποίος είναι πλούσιος σε αιθέρια έλαια με θεραπευτικές ιδιότητες- να παραμένει στο εσωτερικό. Με αυτόν τον τρόπο θα επωφεληθούμε στο μέγιστο από τη δράση του μελισσόχορτου.
Ιδανικοί συνδυασμοί 1. Ο συνδυασμός μελισσόχορτου με λυκίσκο θεωρείται αποτελεσματικός σε περίπτωση δυσπεψίας. 2. Όταν συνδυάζεται με δυόσμο, το μείγμα είναι εξαιρετικά μαλακτικό για το στομάχι. 3. Το μελισσόχορτο μαζί με τη βαλεριάνα βοηθά σε περιπτώσεις αϋπνίας και πόνου των νεύρων. Στην πράξη: Φτιάχνουμε ένα μείγμα με ίσες ποσότητες από τα δύο -κάθε φορά- βότανα και ρίχνουμε μια κουταλιά από το μείγμα σε βραστό νερό. Το αφήνουμε για 5΄ και στη συνέχεια το σουρώνουμε.
Να θυμάστε: Το μελισσόχορτο θεωρείται σε γενικές γραμμές ασφαλές φυτό. Ωστόσο, είναι πιθανό να αλληλεπιδράσει με φάρμακα που λαμβάνονται για τον θυρεοειδή. Στην περίπτωση, λοιπόν, που αντιμετωπίζετε πρόβλημα με τον θυρεοειδή σας, θα πρέπει να επικοινωνήσετε με τον γιατρό σας πριν ξεκινήσετε τη λήψη του. Μελισσόχορτο δεν πρέπει να λαμβάνουν επίσης οι γυναίκες κατά την εγκυμοσύνη και τον θηλασμό.
Διώξτε τον έρπη
Επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο του Maryland ανακάλυψαν ότι η χρήση του μελισσόχορτου στον επιχείλιο έρπητα είχε αποτελεσματικότητα στην ερυθρότητα της περιοχής, καθώς και στο πρήξιμο μετά από μόλις 2 ημέρες. Η γρήγορη ανακούφιση από τα συμπτώματα με τη βοήθεια του συγκεκριμένου βοτάνου είναι πολύ σημαντική, αν λάβουμε μάλιστα υπόψη μας ότι στην περίπτωση που δεν αντιμετωπιστεί ο έρπης μπορεί να χρειαστεί περισσότερες από 10 ημέρες για να υποχωρήσει.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΤΗΝ κ. ΓΙΑΝΝΑ ΠΕΡΓΑΝΤΑ, φαρμακοποιό.
Το μελισσόχορτο (ή μελισσοβότανο,) είναι πολυετές, ποώδες φυτό με ξεχωριστό άρωμα που ανήκει στην οικογένεια της μέντας και ευδοκιμεί στη Με­σόγειο και την Ασία. Φέρει διακλαδιζομενο στέλεχος που φτά­νει σε ύψος το μισό μέτρο, φύλλα ανοιχτοπράσινα, ωοειδή και μικρά άνθη που ανθίζουν το καλοκαίρι.
Το μελισσόχορτο αγαπά τα ημισκιερά, καλά αρδευόμενα εδάφη και καλλιεργείται για μελισσοκομικούς αλλά και φαρμακευτι­κούς σκοπούς.
Θεωρείται το φυτό της μακροζω­ίας, καθώς δίνει ευ­εξία και ζωντάνια στον οργανισμό.
Εχει α­ντιβιοτικές ιδιότητες και καταπολεμά διά­φορα βακτήρια (ό­πως ο στρεπτόκοκ­κος), ενώ θεραπεύει το στοματικό έρπητα.
Λόγω των αναισθητικών του ιδιοτήτων ανακουφίζει από τους πόνους των πληγών και των τραυμάτων.
Ως κατάπλασμα, δρα αποτελεσματικά κατά των δηγμάτων και των τσιμπημάτων των δηλητηριωδών εντόμων και κατά των αρθριτικών πόνων.
Ως αφέψημα (10 γραμμάρια των ανθισμένων φύλλων του σε 1 κι­λό νερό), είναι ευεργετικό για τις νευρικές ανωμαλίες και τους πόνους της δυσεντερίας.
Είναι διεγερτική, τονωτική και εφιδρωτική.
Δροσίζει την αναπνοή και βελτιώνει την καρδιακή λειτουργία.
Ρυθμίζει και διευκολύνει την πεπτική διαδικασία, ενώ απαλλάσσει από τους
πόνους της εμμήνου ρύσης, από τους γαστρικούς σπασμούς και τις στομαχικές
δια­ταραχές.
Λειτουργεί θεραπευτικά στα κρυολογήματα, τους πονοκεφάλους, τη βρογχίτιδα,
τη ναυτία, την ανησυχία και τη μελαγχολία.
Τα χρήσιμα μέρη του μελισσόχορτου είναι τα φρέσκα φύλ­λα της που συλλέγονται λίγο πριν την ανθοφορία, από τα οποία παράγεται ρόφημα για μετά το γεύμα επειδή διευκολύνουν την πέψη καί ανακουφίζουν από το φούσκωμα καί τους κολικούς.
Τα έλαια της, ιδίως η ευγενόλη, δρουν ως αντισπασμωδικά. Οι αρωματοθεραπευτές καί οι βο­τανολόγοι χρησιμοποιούν το α­ποσταγμένο έλαιο του φυτού σε μασάζ.
vita.gr
irakleitos.blogspot.gr
proionta-tis-fisis.info
πηγη newsitamea.gr

Γιουβέτσι με μοσχάρι και μανέστρα

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

Γιουβέτσι με μοσχάρι και μανέστρα - iCookGreek

Συνταγή για γιουβέτσι με μοσχάρι και μανέστρα. Συνταγή για γιουβέτσι στη γάστρα. Γιουβέτσι μοσχάρι

icookgreek.com|Από Konstantina Athanasiou

• Προετοιμασία: 30 λεπτά
• Μαγείρεμα: 2 ώρες και 30 λεπτά
• Μερίδες: 4
• Δυσκολία: μέτριο
• 
  

Υλικά

• μανέστρα ή μανεστράκι: 500 γρ.
• μοσχάρι: (κιλότο, σπάλα ή ελιά) 1½ κιλό, κομμένο σε μερίδες
• ντομάτες: 1 κιλό, ώριμες
• ντοματοπελτές: 1 κουταλιά της σούπας
• κρεμμύδια: ξερά 2 ψιλοκομμένα
• σκόρδο: 6 σκελίδες, ψιλοκομμένες
• βούτυρο: φρέσκο 1/2 φλιτζάνι του τσαγιού
• ελαιόλαδο: 1/2 φλιτζάνι του τσαγιού
• αλάτι: λίγο
• πιπέρι φρεσκοτριμμένο
• δάφνη: 1 φύλλο
• κεφαλογραβιέρα: 180 γρ. τριμμένη (προαιρετικά)
•  
• συνέχεια στο σύνδεσμο