Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΤΗΣ ΜΥΡΤΩΣ ΤΑΣΙΟΥ

Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΤΗΣ ΜΥΡΤΩΣ ΤΑΣΙΟΥ

Η Κατερίνα Γώγου με τα μάτια της κόρης της

Αυτοαναφορική, σπαρακτικά ειλικρινής, διπλά παρούσα αν και απούσα (μένει στο Λέτσε πια) η κόρη της Κατερίνας Γώγου και του Παύλου Τάσιου, όπως επιμένουν να την αποκαλούν, η Μυρτώ Τάσιου, όπως διεκδίκησε ποιητικά και εικαστικά για να σταθεί, δίνει το στίγμα της, όπως συνηθίζει, άμεσα, πρωτοπρόσωπα στην πρώτη της ποιητική συλλογή:

«Γεννήθηκα στις 10 Οκτωβρίου 1967. Μητέρα μου είναι η Κατερίνα Γώγου, ηθοποιός και ποιήτρια.
Πατέρας μου είναι ο Παύλος Τάσιος, σκηνοθέτης. Και οι δυο πέθαναν νέοι. Οταν ήμουν μικρή, πήγα στη Σχολή Μοντεσόρι και μετά έβγαλα μια καλών τεχνών, γιατί είχα πάθος με τη ζωγραφική. Μετά ειδικεύτηκα στη βυζαντινή τέχνη. Αρχισα να δουλεύω με τον Μιχάλη Αγγελιδάκη.
Στο μεταξύ έκανε μπαμ η επιτυχία της Κατερίνας. Δυστυχώς, έφερε αντίθετα αποτελέσματα. Αρχισε να πίνει και να αυτοκαταστρέφεται με όλους τους τρόπους. Ενιωθα ενοχές που δεν μπορούσα να τη βοηθήσω και μπλέχτηκα κι εγώ μέσα. Ο πατέρας μου με παρακολουθούσε διακριτικά. Μου έκανε την πρόταση να πάω στην κοινότητα Saman στο Πελέρμο κι εγώ δέχτηκα.
Εναν χρόνο μετά τον θάνατο της Κατερίνας άρχισα να παίρνω τα πάνω μου. Ξανάρχισα να ζωγραφίζω και να γράφω. Εβλεπα το μέλλον μου με διαφορετικό τρόπο. Ολες οι αναμνήσεις έγιναν πεταλούδες, πέρασαν. Είκοσι χρόνια πέταξαν. Το μόνο που ζητάω είναι να ζήσω ελεύθερη χρωματιστά».

«Εναν χρόνο μετά τον θάνατο της Κατερίνας άρχισα να παίρνω τα πάνω μου. Ξανάρχισα να ζωγραφίζω και να γράφω. Εβλεπα το μέλλον μου με διαφορετικό τρόπο. Ολες οι αναμνήσεις έγιναν πεταλούδες, πέρασαν. Είκοσι χρόνια πέταξαν. Το μόνο που ζητάω είναι να ζήσω ελεύθερη χρωματιστά», λέει η Μυρτώ.

Αυτοσυστήνεται στο βιβλίο της που υπογράφει με τη ζωή της. Τη Μυρτώ την ξέρω από παιδί. Ηταν εκεί έναν χρόνο πριν «φύγει» η Κατερίνα, σε μια συνέντευξη με αφορμή τις εμφανίσεις της στο «Ρόδον» που θα άλλαζε σε όλους μας τη ζωή. Η Κατερίνα, όπως προείπε, «έναν χρόνο μετά» δεν θα ζούσε. Η Μυρτώ έφυγε για την καινούργια της ζωή. Τώρα, την έψαξα. Ευτυχισμένη και δημιουργική στο Λέτσε, ο άντρας της ψαρεύει και τρώνε ψαράκια, «να τώρα, βλέπω τη θάλασσα, αυτήν την ώρα που σου μιλώ» και ζωγραφίζουν μαζί αγγέλους κι αγίους. Εικονογραφούν εκκλησίες.
Λατρεύει ποίηση και ζωγραφική

«Η Αλίκη δε μένει πια εδώ» είναι η πρώτη ποιητική προσπάθεια της Μυρτώς Τάσιου στα βήματα της μητέρας της.

«Αλλες φορές μου έρχεται και γράφω, άλλες φορές ζωγραφίζω, αγαπώ και τα δύο», θα πει η Μυρτώ. Αναγνωρίζοντας, όμως, ότι «η ποίηση είναι πιο κοντά στον πυρήνα των πραγμάτων». «Αλλά ζωγράφιζα κι έγραφα από παιδί. Είχα γράψει ένα ποίημα για τα παιδιά του Πολυτεχνείου, θυμάσαι; Γιατί οι γονείς μου ήταν αριστεροί. Ημουν τότε έξι χρονών. Και με πήρε η μητέρα μου, το 1974 ήταν, και πήγαμε στο Πολυτεχνείο, μου είχε δώσει κι ένα λουλούδι κόκκινο κι ένα χαρτάκι που έλεγε ?θα κάνω το παιδί μου να σας μοιάζει?, γιατί γεννήθηκε στη χούντα, είμαι χουντόπαιδο εγώ», γυρίζει τον χρόνο πίσω. «Από την Ελλάδα έφυγα το 1992, έναν χρόνο μετά που πέθανε η μαμά. Ηρθα σε ένα κέντρο αποτοξίνωσης στην Ιταλία, σε μια κοινότητα και δεν ξαναγύρισα ποτέ. Μόνο για μικρά διαστήματα. Δεν ήθελα να γυρίσω, αν και πότε πότε με έπιανε η νοσταλγία, ήταν πολύ δύσκολα χρόνια, φτώχεια, μιζέρια, πείνα, ναρκωτικά».

«Μαζί με τον σύζυγό μου δουλεύουμε σε εκκλησίες, συντηρούμε εικόνες και φτιάχνω και εικόνες δικές μου, με τον δικό μου τρόπο», λέει η Μυρτώ Τάσιου (κάποια έργα της).

Τη ρωτώ τι γνωρίζει σήμερα για την κρίση. Απαντά «μα κι εδώ έχουμε κρίση. Κι εδώ γίνεται ένας χαμός. Μένω σε ένα χωριό κοντά στο Λέτσε. Στο Ουντζέντο, αν έχεις ακουστά. Είναι μέσα στη θάλασσα. Τώρα που σου μιλάω είμαι στη θάλασσα. Παιδιά δεν έχω κάνει. Εχω δύο ζωάκια, τη Νανί και τον Φουτούρο, ναι, δυο γάτες είναι. Αν θέλω να γυρίσω; Εξαρτάται για ποιον λόγο. Δεν έχω πια τη μανία. Τα πρώτα χρόνια την είχα, μου έλειπαν όλοι. Μετά πέθαναν όλοι. Πέθανε και ο σύντροφός μου εκείνη την εποχή. Εφυγε από την κοινότητα, το έσκασε και πήγε και έπεσε από μία πολυκατοικία».
Νοσταλγία
«Θυμάμαι με θλίψη όλα εκείνα που έχασα από την Ελλάδα»

Αναγνωρίζει πως ναι «η τέχνη είναι η διαχείριση της απώλειας». Περιγράφει με ενθουσιασμό τη ζωή της: «Ξέρεις, κάνω συντήρηση έργων τέχνης εδώ. Μαζί με τον σύζυγό μου δουλεύουμε σε εκκλησίες, συντηρούμε εικόνες και φτιάχνω και εικόνες δικές μου, με τον δικό μου τρόπο. Εχουμε ένα μικρό εργαστήρι εδώ στο χωριό. Μας φωνάζουν και φτιάχνουμε εκκλησίες. Τα ποιήματα βγαίνουν όταν στενοχωριέμαι, όποτε είμαι πιεσμένη, τότε γράφω».
Την πονά η Ελλάδα, αλλά «η νοσταλγία ναι, είναι ένα αίσθημα. Ομως, με θλίψη θυμάμαι. Με θλίψη όλα εκείνα που έχασα από την Ελλάδα. Εχασα τα καλύτερά μου χρόνια. Αργησα να σωθώ». Το ότι σώθηκε «ναι, υπήρξε δική της απόφαση. Αποκλειστικά».

Η Κατερίνα Γώγου στο εξώφυλλο του βιβλίου της «Τρία κλικ αριστερά».

Αγαπημένος ζωγράφος της είναι «ο Βαν Γκογκ», αγαπημένος ποιητής «ο Παζολίνι», αγαπημένο χρώμα της «είναι το κόκκινο»: «Ναι, το χρώμα μου είναι το κόκκινο, το χρώμα της χαράς. Ξέρεις, είμαι σε ένα σπίτι κοντά στη θάλασσα, ο σύζυγός μου ψαρεύει, τρώμε φρέσκο ψαράκι συνέχεια, εδώ είναι οι γάτες, το εργαστήρι, ένας χαμός! Το Σάββατο θα ανέβουμε στο Ουντζέντο γιατί θέλουμε να κάνουμε εικόνες», επαναλαμβάνει και επιμένει «να έρθεις! Εδώ έχουμε σπίτι μεγάλο, θα το χαρούμε πολύ».
Θα τη ρωτήσω στο τέλος, θέλω δεν θέλω, αγιογραφίες κάνει, για το ποια θέση έχει στη ζωή της το θείο, ας το πει όπως θέλει, ο Θεός: «Είναι μία δύναμη που μου δίνει τροφή, έμπνευση. Ναι, έμπνευση. Και πιστεύω».
Σε λίγες μέρες θα στείλει τους δικούς της αγγέλους. Μπορεί «η Αλίκη να μην μένει πια εδώ», αλλά η Μυρτώ είναι δίπλα στη θάλασσα, γράφει και ζωγραφίζει και είναι πιο καλά από ποτέ!
ΕΛΕΝΗ ΓΚΙΚΑ
 http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22808&subid=2&pubid=64115372

ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΤΗΣ ΝΕΦΕΛΗΣ

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη φωτογραφία του χρήστη Εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ.

Εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ

ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΤΗΣ ΝΕΦΕΛΗΣ
«Το παιδί μου. Βοήθεια. Έχασα το παιδί μου».
Η τραγική μάνα νιώθει τον κόσμο να χάνεται. Της το άρπαξε ένα ζευγάρι μέσα από τα χέρια της, ένα καλοκαίρι στο Νυδρί της Λευκάδας, για να καλύψουν το κενό που είχαν στη ζωή τους. Μαζί τους η Νεφέλη γνώρισε την αγάπη, ώσπου ήρθε στον κόσμο ο αδελφός της. Από τότε, όλα άλλαξαν...
Βασισμένο σε αληθινά γεγονότα, με κινηματογραφική δράση, αυτό το μυθιστόρημα θα μας μάθει την αξία της συγχώρεσης.
http://ow.ly/GiOY2

Κατάληψη της Κορυτσάς (1940)

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

25 Νοεμβρίου 2014 ·

22 Νοεμβρίου-Κατάληψη της Κορυτσάς (1940) | Ιστορικοί Περίπατοι

22 Νοεμβρίου-Κατάληψη της Κορυτσάς (1940) 22/11/2014Το γεγονός της ημέραςistorikos Στις 22 Νοεμβρίου 1940, ο ελληνικός στρατός, μετά από επταήμερη…

istorikoiperipatoi.gr

Πατατοκροκέτες με τυριά

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

10 Νοεμβρίου στις 5:45 μ.μ. 

Πατατοκροκέτες με τυριά - iCookGreek

Κάντε κλικ στον τίτλο ή τη φωτογραφία για να δείτε τα υλικά και την εκτέλεση.

icookgreek.com|Από Klio Kabouri

Υλικά

• 800 γρ. πατάτες
• 3 κρόκοι αυγών
• 1 κουταλιά της σούπας μαϊντανό ψιλοκομμένο
• 150 γρ. κεφαλοτύρι τριμμένο
• 200 γρ. κασέρι ή γραβιέρα κομμένα σε κυβάκια 1,5 εκ.
• αλάτι
• πιπέρι λευκό
• παπαρουνόσπορος (προαιρετικά)
• Για το πανάρισμα
• 1 αυγό ολόκληρο και τα ασπράδια των 3 αυγών της γέμισης)
• φρυγανιά τριμμένη
• καλαμποκέλαιο για το τηγάνισμα

Εκτέλεση

Ήξερες ότι

Maria Dimitriou από Follow Greece Live News

10 Νοεμβρίου στις 5:27 μ.μ. ·

 

Ήξερες ότι το μέτρο σου μπορούσε να κάνει τόσα πράγματα; | CASAS IDEAS

Tο να κάνετε απλές DIY κατασκευές θα ήταν αδύνατο χωρίς τα κατάλληλα εργαλεία. Ας πούμε, για να φτιάξετε ένα ράφι, χρειάζεστε ένα μολύβι και μία μεζούρα οπωσδήποτε.…

casasideas.gr

μυστηριώδης λεπτομέρεια

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

10 Νοεμβρίου στις 5:04 μ.μ. ·

 

 

Μια μυστηριώδης λεπτομέρεια στην Πυραμίδα του Χέοπα τραβάει τα επιστημονικά βλέμματα

Την «εντυπωσιακή ανωμαλία» έδειξαν οι θερμικές κάμερες

lifo.gr

Μια μυστηριώδης λεπτομέρεια στην Πυραμίδα του Χέοπα τραβάει τα επιστημονικά βλέμματα Την «εντυπωσιακή ανωμαλία» έδειξαν οι θερμικές κάμερες 10.11.2015 | 12:37 Tweet Email SHARES 632 ΣΧΟΛΙΑ 6 Μια μυστηριώδης λεπτομέρεια στην Πυραμίδα του Χέοπα τραβάει τα επιστημονικά βλέμματα Κάτι «μυστήριο» που κρύβεται πίσω από τα τείχη της Πυραμίδας της Γκίζας, ηλικίας 4,5 χιλιάδων ετών, αποκάλυψαν οι θερμικές κάμερες. Οι επιστήμονες κάνουν λόγο για μια «εντυπωσιακή ανωμαλία» πίσω από τον τοίχο που, όπως δήλωσε ο Mehdi Tayoubi, ιδρυτής του Ινστιτούτου Διατήρησης της Κληρονομιάς και Καινοτομίας που εδρεύει στο Παρίσι, «βρίσκεται ακριβώς στο επίπεδο του εδάφους». Η μυστηριώδης ανωμαλία βρίσκεται στην ανατολική πλευρά της πυραμίδας, επίσης γνωστή ως η Πυραμίδα του Χέοπα, όπως μπορεί να δει κανείς σε αυτή την εικόνα που έδωσε στη δημοσιότητα ο οργανισμός. Μια μυστηριώδης λεπτομέρεια στην Πυραμίδα του Χέοπα τραβάει τα επιστημονικά βλέμματα Σύμφωνα με την Ηuffington Ρost οι σαρώσεις έγιναν σε διαφορετικές ώρες της ημέρας και της νύχτας. «Έχουμε αρκετές υποθέσεις για αυτή την ανωμαλία, αλλά κανένα συμπέρασμα προς το παρόν", δήλωσε ο Tayoubi. Από την πλευρά του ο Αιγύπτιος Υπουργός Αρχαιοτήτων Μαμντούχ ελ Νταμάτι είπε ότι κι αυτός έχει διάφορες υποθέσεις, αλλά θα ήθελε να κάνει περισσότερη έρευνα πριν από την αποκάλυψη τους. Μια μυστηριώδης λεπτομέρεια στην Πυραμίδα του Χέοπα τραβάει τα επιστημονικά βλέμματα Από την πλευρά της η αιγυπτιολόγος Μπεθ Αν Τζούντας τόνισε ότι είναι λογικό που η ανωμαλία αυτή βρίσκεται στην ανατολική πλευρά της πυραμίδας, καθώς αυτό ήταν από πολλές απόψεις το "επίκεντρο" της πυραμίδας, με αρκετούς σημαντικούς ναούς και τάφους που βρίσκονται σε εκείνη την πλευρά. Πηγή: www.lifo.gr

Πόση αξία δίνετε στον εαυτό σας;

http://www.linelife.gr/2015/11/10/%CE%A0%CF%8C%CF%83%CE%B7-%CE%B1%CE%BE%CE%AF%CE%B1-%CE%B4%CE%AF%CE%BD%CE%B5%CF%84%CE%B5-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B5%CE%B1%CF%85%CF%84%CF%8C-%CF%83%CE%B1%CF%82-%CE%9C%CE%B9%CE%B1-%CE%BC%CE%B9%CE%BA/#_

Πόση αξία δίνετε στον εαυτό σας; Μια μικρή παραβολή για την αυτοπεποίθηση

Μια φορά ένας νέος πήγε σε ένα σοφό και του είπε:
‘Ήρθα για την συμβουλή σου. Βασανίζομαι από σκέψεις  ότι είμαι άχρηστος και δεν θέλω πια να ζω. Όλοι μου λένε ότι είμαι αποτυχημένος και χαζός. Σε ικετεύω, αφέντη, βοήθησε με!’
Ο σοφός έριξε μια ματιά στον νέο και απάντησε βιαστικά: ‘Συγχώρα με αλλά βιάζομαι πολύ. Υπάρχει ένα πολύ επείγον θέμα που πρέπει να ασχοληθώ…’ – και σταμάτησε, για ένα λεπτό, σκέφτηκε και πρόσθεσε: ‘Αλλά αν συμφωνείς να με βοηθήσεις θα σου ανταποδώσω την χάρη.
‘Μα…φυσικά αφέντη! μουρμούρισε ο νέος, παρατηρώντας με πίκρα ότι για μια ακόμη φορά οι ανησυχίες του θεωρήθηκαν ασήμαντες. ‘Καλά,’είπε ο σοφός και έβγαλε ένα μικρό δαχτυλίδι με μια όμορφη πέτρα από το δάχτυλό του.
Πάρε το άλογο και πήγαινε στην αγορά! Πρέπει επειγόντως να πουλήσω αυτό το δαχτυλίδι για να πληρώσω ένα χρέος. Προσπάθησε να το δώσεις σε αξιοπρεπή τιμή και να μην το πουλήσεις κάτω από ένα χρυσό νόμισμα!Πήγαινε τώρα και γύρνα όσο πιο γρήγορα μπορείς.’
Ο νέος πήρε το δαχτυλίδι και έφυγε με το άλογο. Όταν έφτασε στην αγορά, το έδειξε σε πολλούς έμπορους που στην αρχή εξέτασαν το δαχτυλίδι με ενδιαφέρον αλλά όταν μαθεύτηκε ότι δεν το πουλάει κάτω από ένα χρυσό νόμισμα, το ενδιαφέρον χάθηκε εντελώς.  Μερικοί τον κορόιδεψαν και άλλοι απομακρύνθηκαν. Μόνο ένας ηλικιωμένος έμπορος  ήταν αρκετά αξιοπρεπής για να του εξηγήσει ότι ένα χρυσό νόμισμα ήταν μεγάλο ποσό για ένα τέτοιο δαχτυλίδι και το πιθανότερο ήταν να του δώσουν μόνο χάλκινο ή στην καλύτερη περίπτωση, ασημένιο.

Όταν τα άκουσε αυτά τα λόγια, ο νέος αναστατώθηκε γιατί θυμήθηκε τις οδηγίες του σοφού που του είχε πει να μην δεχτεί τίποτα λιγότερο από χρυσό. Αφού γύρισε όλη την αγορά για να βρει αγοραστή, ανάμεσα σε εκατοντάδες αγοραστές, σέλωσε το άλογο και γεμάτος λύπη ξεκίνησε για να γυρίσει πίσω.

‘Αφέντη, ήμουν ανίκανος να φέρω εις πέρας αυτό που μου ζήτησες’, είπε. ‘Στην καλύτερη περίπτωση θα μου έδιναν ένα δυο ασημένια αλλά εσύ μου είπες να μην συμφωνήσω με τίποτα λιγότερο από ένα χρυσό. Αλλά μου είπαν ότι αυτό το δαχτυλίδι δεν αξίζει τόσο πολύ.’
‘Αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό σημείο, αγόρι μου!’απάντησε ο σοφός άνδρας. Πριν προσπαθήσεις να πουλήσεις ένα δαχτυλίδι, δεν θα ήταν άσχημη ιδέα να εξακριβώσεις πόσο πραγματικά αξίζει! Και ποιος θα μπορούσε να το κάνει αυτό καλύτερα από έναν κοσμηματοπώλη; Πήγαινε λοιπόν σε αυτόν και βρες πόσο πραγματικά κάνει το δαχτυλίδι. Μόνο μην το πουλήσεις σε αυτόν ότι και να σου προσφέρει. Αλλά έλα αμέσως σε μένα.’
Ο νέος για μια ακόμη φορά, πηδά στο άλογο και πάει στον κοσμηματοπώλη. Αυτός εξέτασε το δαχτυλίδι με ένα μεγάλο  μεγενθυτικό φακό για αρκετή ώρα και μετά το ζύγισε σε μια μικρή ζυγαριά. Τέλος,γυρίζει  προς τον νέο και του λέει
‘Πες στον αφέντη σου πως αυτή την στιγμή δεν μπορώ να του δώσω πάνω από 58 χρυσά. Αλλά αν μου δώσει λίγο χρόνο θα το αγοράσω με 70. «70  χρυσά;», αναφώνησε ο νέος. Γέλασε και έτρεξε πίσω γρήγορα στον σοφό.
Τότε εκείνος άκουσε την ιστορία από τον γεμάτο ζωή τώρα νέο και του λέει: ‘Θυμήσου, αγόρι μου, είσαι σαν αυτό το δαχτυλίδι. Πολύτιμο και μοναδικό. Και μόνο ένας έμπειρος μπορεί να εκτιμήσει την πραγματική αξία σου. Γιατί λοιπόν σπαταλάς τον χρόνο σου περιπλανώμενος στην αγορά  ακούγοντας την γνώμη του κάθε γέρου ανόητου;
Πηγή

Η νομοτέλεια της παρακμής - Του Χρήστου Γιανναρά

http://www.palmografos.com/permalink/26138.html

Η νομοτέλεια της παρακμής - Του Χρήστου Γιανναρά

Αρχική | Απόψεις | Η νομοτέλεια της παρακμής - Του Χρήστου Γιανναρά

Αναρτήθηκε την 08 Νοεμβρίου 2015, 21:07
Αρθρο του/της: Χρήστος Γιανναράς

Η ​​ εκλογή αρχηγού στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης κρίνει, χωρίς υπερβολή, το μέλλον όλων των Ελλήνων. Αυτό το κόμμα, η «Νέα Δημοκρατία», έχει περιέλθει, εδώ και χρόνια, σε πλήρη πολιτική ανυπαρξία. Δεν έχει πρόταση δική του για την ελληνική κοινωνία, δεν έχει πολιτική ραχοκοκαλιά. Οσες φορές κυβέρνησε, η πολιτική του ήταν αποκλειστικά διαχειριστική και η διαχείριση απέβλεπε μόνο στην επανεκλογή του. Οχι στην κοινωνία και στα προβλήματά της.

Στα λόγια καυχάται η Ν.Δ. ότι εκφράζει ή και συσπειρώνει τη «συντηρητική» μερίδα της ελληνικής κοινωνίας. Αλλά δείχνει να καταλαβαίνει τη «συντήρηση» μόνο σαν αφορμή μειονεξίας, ακριβώς όπως τη διαστρέφουν οι κομματικοί της αντίπαλοι: σαν το αντίθετο της «προόδου» – όχι ως υποδομή της προόδου, εφαλτήριο για την πρόοδο. Σαράντα χρόνια τώρα η Ν.Δ. χαρίζει τον χαρακτηρισμό του «προοδευτικού» να τον καπηλεύεται και να τον μονοπωλεί ο ακραιφνής σκοταδισμός: οι νοσταλγοί του λενινιστικού-σταλινικού εφιάλτη ή οι «εκσυγχρονιστές» οπαδοί του εθνομηδενισμού, της αρνησιπατρίας, του χρησιμοθηρικού πρωτογονισμού. Σαράντα χρόνια τώρα αυτό το κόμμα πιθηκίζει τους αντιπάλους του, τρέχει πίσω από τα «προοδευτικά» καμώματα του Ανδρέα και του Κουτσόγιωργα, τις σημιτικές στατιστικές πλαστογραφήσεις της «ανάπτυξης», τις μηδενιστικές πιρουέτες του λάιτ «ευρωκομμουνισμού». Κατάφωρο το σύνδρομο της επαρχιωτικής μειονεξίας.

Λειτούργησε ώς τώρα το κόμμα της Ν.Δ. σαν θεσμικός μοχλός για τη φίμωση ή και εξουδετέρωση κάθε κοινωνικής αντίστασης στην πασοκική (και λοιπών «προοδευτικών» δυνάμεων) λοιμική: Αντίστασης στην κατάργηση της αξιοκρατίας στον δημόσιο βίο και στον κρατικό μηχανισμό αντίστασης, στον αφελληνισμό της γλώσσας, στην εξάλειψη της ιστορικής συνείδησης, στον αμοραλισμό του επίσημα δικαιωμένου χρηματισμού της δημοσιοϋπαλληλίας, στον διαστροφικό, εκβιαστικό χαρακτήρα του συνδικαλισμού, στην κόλαση της ασυδοσίας των «καταλήψεων», των βανδαλισμών, του «όπλου μαζικής πάλης» που έγιναν σε καθημερινή βάση οι «πορείες».

Σε αυτή την «ανεπαισθήτως» συντελεσμένη κοινωνική καταστροφή το κόμμα της Ν.Δ. συνέργησε με τη σιωπή του, την αδιαμαρτύρητη ανοχή του, την πρόστυχη φοβία του να μη χάσει ψήφους αντιμαχόμενο τον λαϊκισμό ως «πολιτική ορθότητα». Ετσι, το αίτημα της συλλογικής (και προσωπικής) αξιοπρέπειας, των προτεραιοτήτων της ποιότητας, της αδιαπραγμάτευτης αξιοκρατίας έμεινε στην Ελλάδα, σαράντα ολόκληρα χρόνια, χωρίς πολιτική εκπροσώπηση, χωρίς φορέα θεσμικό στο κοινοβουλευτικό πεδίο. Το ίδιο και ο ρεαλιστικός προβληματισμός: αν αξίζει τον κόπο και γιατί και πώς να συνεχίσει να υπάρχει Ελληνισμός ως ενεργός ιστορική παρουσία – γλώσσα, συνείδηση πολιτισμικής διαφοράς, πρόταση - παρέμβαση - συμβολή στο επίκαιρο ευρωπαϊκό και διεθνές γίγνεσθαι.

Μέσα σε αυτή τη γενική εικόνα σαράντα χρόνων εγκληματικής αφασίας του κόμματος της Ν.Δ., συνδυασμένης σήμερα με τα εφιαλτικά δεδομένα ολοκληρωτικής καταστροφής της χώρας, ακούει κανείς τα ονόματα των ανθρώπων που τολμούν να υποβάλουν, με δική τους πρωτοβουλία, υποψηφιότητα για την αρχηγία, και δεν ξέρει τι να υποθέσει: Ποια αίσθηση της πραγματικότητας έχουν αυτοί οι άνθρωποι; Ποια συνείδηση των προβλημάτων; Ποιαν αυτογνωσία, ποια μέτρα εκτίμησης της νοημοσύνης τους, των ταλέντων τους, ποιαν αξιολόγηση του αναστήματός τους;

Η απώλεια επαφής με την πραγματικότητα είναι ψυχική διαταραχή βαρύτατη. Θα εμπιστευθούμε την ανάκαμψη μιας κατεστραμμένης χώρας, μιας παραπαίουσας κοινωνίας, σε ανθρώπους εθισμένους αποκλειστικά στη διαχειριστική, μικροκομματική εκδοχή της πολιτικής, στο ευτελέστατο παιχνίδι του εντυπωσιασμού; Ανθρώπους που η κονσερβαρισμένη εκφραστική τους βεβαιώνει νηπιώδεις προβληματισμούς, άρνηση πολιτικής ενηλικίωσης, αναπηρική ανικανότητα να ιαθούν από τον ιδρυματισμό: τις συνέπειες διαβίωσής τους, επί χρόνια, εκτός κοινωνίας, στις κρύφιες συνωμοτικές δικτυώσεις της κομματικής θηριώδους αλληλοφαγίας;

Είναι θανατηφόρο το ρίσκο. Ας μετρήσουν οι Νεοδημοκράτες το ανάστημα κάθε αυτονακηρυγμένου ως υποψήφιου αρχηγού τους, ας το μετρήσουν με τον πήχυ των πραγματικών διαστάσεων που έχει η καταστροφή της χώρας: Χαμένη η εθνική ανεξαρτησία και η πολιτική αυτονομία, το κράτος επιτροπεύεται ταπεινωτικά από τους δανειστές του. Η ανεργία βυθίζει την κοινωνία σε απόγνωση, γεννάει καθολικευμένο πανικό. Η αποβιομηχάνιση κάνει μακρινό όνειρο την ανάκαμψη. Ο ξενιτεμός του επιστημονικού δυναμικού μοιάζει επιθανάτια αιμορραγία. Η πλημμυρίδα εισβολής των μεταναστών, απειλή. Η καθημερινότητα των στερήσεων, της ανασφάλειας, του φόβου, του απελπισμού, έχει τη δυναμική χιονοστιβάδας.

Τα αντανακλαστικά αυτοάμυνας του πολιτικά ανύπαρκτου κόμματος της Ν.Δ. έχουν άραγε νεκρωθεί ολοκληρωτικά; Αντί να πιάνονται από τη φαλακρή τους κόμη για να σωθούν από τον πνιγμό, δεν θα μπορούσαν, για τη σωτηρία τους και μόνο, να προσφέρουν την ηγεσία του κόμματος σε μια προσωπικότητα καθολικής αναγνώρισης, βεβαιωμένου κύρους, ηγετική προσωπικότητα ικανή να μεταγγίσει όραμα, στόχους, να αφυπνίσει δυναμική και πείσμα στο κόμμα, στη «συντηρητική» παράταξη που παραπαίει; Ο Στέλιος Ράμφος, ο Βασίλης Μαρκεζίνης, ο Χριστόφορος Πισσαρίδης θα μπορούσαν ο καθένας τους να είναι καταλύτης ανάστασης για τον πολιτικό αυτόν χώρο, έκπληξη για τον ευρωπαϊκό και διεθνή πολιτικό στίβο. Συγκρίνονται με τους νηπιώδεις και σπιθαμιαίους που διεκδικούν σήμερα την αρχηγία;

Η ευθύνη του δημόσιου λόγου σε κρίσιμες, κρισιμότατες ώρες υποχρεώνει να αναλαμβάνεται η διακινδύνευση τέτοιων εκκλήσεων με συνειδητή τη βεβαιότητα ότι θα πέσουν στο κενό. Πάγκοινη η πρόβλεψη «πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος κ’ οι Μήδοι επιτέλους θα διαβούνε». Ο Μεϊμαράκης, ο Αδωνις, ο Τζιτζικώστας, ο Κυριάκος είναι η νομοτέλεια της παρακμής. Δεν γράφεται όμως με αυτούς η Ιστορία, δεν προχωράνε οι άνθρωποι με αυτωνών τα βήματα στην ελευθερία από το ένστικτο, από τη ζούγκλα. Τον δρόμο μάς δείχνουν πάντοτε οι «ποτέ από το χρέος μη κινούντες... πάντοτε την αλήθειαν ομιλούντες, πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους».

Ναι, η σημερινή Ελλάδα δεν εκφράζεται με τον Καβάφη. Εκφράζεται με τον Λάνθιμο. Μεταπρατικά. Συντηρείται με δάνεια. Οχι ως πραγματικότητα. Φιλοδοξεί να παράγει μόνο εντυπώσεις, πομφόλυγες.

Έντυπη

Η Καθημερινή

Από Palmografos.com: Palmografos.com - Η νομοτέλεια της παρακμής - Του Χρήστου Γιανναρά

Συνταρακτική προφητεία

http://www.voicenews.gr/index.php/ellada/47416-2015-11-09-14-05-31.html

Συνταρακτική προφητεία Αριστοτέλη: Έτσι θα σας εξοντώσουν συνέλληνες...

Πληροφοριακά Στοιχεία

Δημοσιεύθηκε : 09 Νοέμβριος 2015

Πάντα επίκαιρος ο Αριστοτέλης ακόμα και δυόμιση χιλιάδες χρόνια μετά καθώς η σοφία είναι διαχρονική. Μίλησε για τους τρόπους με τους οποίους θα προσπαθήσουν να εξοντώσουν την Ελλάδα και το λαό της.
Πιο αναλυτικά είχε πει ο μέγας φιλόσοφος:
«Επιδίωξη της τυραννίας είναι να πτωχεύσουν οι πολίτες, αφενός για να συντηρείται με τα χρήματα τους η φρουρά του καθεστώτος και αφ ετέρου για να είναι απασχολημένοι οι πολίτες και να μην τους μένει χρόνος για επιβουλές.
Σε αυτό το αποτέλεσμα αποβλέπει τόσο η επιβολή μεγάλων φόρων, η απορρόφηση των περιουσιών των πολιτών, όσο και η κατασκευή μεγάλων έργων που εξαντλούν τα δημόσια οικονομικά».
Για την συνέχεια, ο μαθητής του Σωκράτη, Πλάτωνας, μίλησε για το λαό και του άφησε κληρονομιά πολύτιμες συμβουλές.
Ακολουθεί μία που όλοι οι Έλληνες πρέπει να γνωρίζουν και να ακολουθήσουν σήμερα...
«Κάθε λαός είναι άξιος των ανθρώπων που τον κυβερνούν . Κανείς δεν είναι πιο υποδουλωμένος από εκείνους που εσφαλμένα πιστεύουν πως είναι ελεύθεροι. Όσοι αδιαφορούν για τα κοινά είναι καταδικασμένοι να εξουσιάζονται πάντα από ανθρώπους κατώτερούς τους .»
Πλάτωνας 427-347 π.Χ

...η στάση των «Συμμάχων»...

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη φωτογραφία του χρήστη Ἑλληνοϊστορεῖν.

12 Νοεμβρίου στις 12:34 μ.μ. ·

Ἑλληνοϊστορεῖν

12 Νοεμβρίου στις 9:45 π.μ. ·

Ο πραγματικός ρόλος και η στάση των «Συμμάχων» στην Μικρά Ασία...
Σαν σήμερα, στα 1919, ενώ οι «Σύμμαχοι» μας καλούσαν σε απολογία με την δικαιολογία πως «υπερβήκαμε το προκαθορισμένο όριο κατοχής στην Σμύρνη», το οποίο οι ίδιοι όρισαν, ταυτόχρονα, έκαναν τα πάντα να μας δυσκολέψουν στην Μ. Ασία.
Υπάλληλοι των αγγλικών σιδηροδρόμων στην τουρκία (οι οποίοι απεδείχθησαν πράκτορες των Αγγλικών μυστικών υπηρεσιών) έφερναν κάθε δυσκολία στις μεταφορές, δεν έχαναν ευκαιρία να δημιουργήσουν επεισόδια, ενώ ο γαλλικός τύπος άρχισε ήδη να δημοσιεύει άρθρα υπέρ της διατηρήσεως της οθωμανικής αυτοκρατορίας και γενικά να κυριαρχεί στην Ευρώπη φιλοτουρκικό πνεύμα (!!)
[Κείμενο: Η προδοσία των "Μεγάλων Δυνάμεων" που προκάλεσε την καταστροφή της Σμύρνης και την γενοκτονία των Χριστιανών της Μικράς Ασίας (http://ellinoistorin.gr/?p=23122)]
(Εικόνα: Η νηοπομπή που μεταφέρει την Ι Μεραρχία στη Σμύρνη αποπλέει από τις Ελευθερές. Την αλιεύσαμε από το https://belisarius21.wordpress.com/…/%CE%B1%CF%80%CF%8C%CF…/)
[Ἑλληνικό Ἡμερολόγιο http://ellinoistorin.gr/]