Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2015

Ρόδι, γούρι υγείας και ομορφιάς!

Ρόδι, γούρι υγείας και ομορφιάς!

Συντάκτης: Δήμητρα Βγενά, 18/05/2014
Αν θέλετε η υγεία σας να θωρακίζεται από καλοτυχία τότε προσθέστε στα πιάτα σας ρόδι! Από μικροί ξέρουμε πως αν σπάσουμε ένα ρόδι, την ώρα που αλλάζει ο χρόνος και υποδεχόμαστε την νέα χρονιά, η τύχη θα μας φανερωθεί και δεν θα μας αφήσει ήσυχους σε όλη τη διάρκεια της νέας χρονιάς. Αυτό μας έμαθε η γιαγιά μας, αυτό λένε και οι παραδόσεις. Επιστημονικά δεν υπάρχει εγγύηση για κάτι τέτοιο, αυτό που μπορούν να μας εγγυηθούν βάσει ερευνών, είναι ότι το ρόδι έχει πολλές σημαντικές ιδιότητες που μας ωφελούν. Γι’ αυτό καλύτερα αν είναι να το σπάσετε κάπου, σπάστε το στο πιάτο σας!
Το ρόδι, περιέχει πολλές βιταμίνες A, C, E, είναι πλούσιο σε φυλλικό οξύ καλύπτοντας περίπου το 25% της συνιστώμενης ημερήσιας δόσης, περιέχει κάλιο, σίδηρο, ασβέστιο, μαγνήσιο και πολλές ευεργετικές φυτικές ίνες.
Το ρόδι επίσης, είναι πλούσιο σε 3 διαφορετικά αντιοξειδωτικά, το ελλαγικό οξύ, τις ανθοκυανίνες και τις τανίνες, με το χυμό του να είναι ιδιαιτέρως πλούσιος σε αυτά και να ξεπερνά σε αντιοξειδωτική δράση ακόμη και το πράσινο τσάι, σύμφωνα με τις μελέτες του Ιδρύματος Αγροτικών Ερευνών.
Το ρόδι λοιπόν...
Προστατεύει από τον καρκίνο
Το ρόδι, χάρη στα υψηλά επίπεδα αντιοξειδωτικών που περιέχει, συγκεκριμένα 3 φορές περισσότερα από τα μούρα, το πράσινο τσάι αλλά και το κόκκινο κρασί, βοηθά στην προστασία των κυττάρων από τις ελεύθερες ρίζες. Αποτέλεσμα; Μας προστατεύει από διάφορες μορφές καρκίνου, κυρίως από τον καρκίνο του προστάτη και τον καρκίνο του μαστού. Επιπλέον έρευνες έχουν δείξει πως μπορεί να προστατεύσει και τον καρκίνο των πνευμόνων.
Βοηθά στη στυτική δυσλειτουργία
Το ρόδι βοηθά στην καλύτερη κυκλοφορία του αίματος στο σώμα, κάτι που σύμφωνα με έρευνες που έχουν γίνει, μπορεί να βοηθήσει σε περιπτώσεις στυτικής δυσλειτουργίας.
Μυστικό νεότητας
Το ρόδι χάρη στην υψηλή περιεκτικότητα του σε αντιοξειδωτικά, επιδιορθώνει ή και προλαβαίνει την καταστροφή των κυττάρων του σώματος μας. Αυτό το καθιστά σύμμαχο νεότητας. Η συχνή κατανάλωση του ροδιού μπορεί να βελτιώσει την εικόνα της επιδερμίδας μας, των μαλλιών μας κάνοντας μας να δείχνουμε νεότεροι.
Βοηθά στη δυσκοιλιότητα
Το ρόδι, χάρη στις φυτικές του ίνες, βοηθά στην καλύτερη κινητικότητα του εντέρου, αντιμετωπίζοντας σε ένα βαθμό προβλήματα δυσκοιλιότητας.
Βοηθά στην υγεία του στόματος
Ο χυμός του ροδιού, έχει τις ίδιες ευεργετικές ιδιότητες με το ίδιο το φρούτο. Κάτι που δεν ισχύει για τους χυμούς άλλων φρούτων. Ο χυμός του λοιπόν, έχει την ικανότητα να μειώσει τη δημιουργία οδοντικής πλάκας αλλά και να σταματήσει διάφορες παθήσεις στα ούλα.

... ἱερὸν μένος...



Τι σημαίνει η ομηρική φράση ἱερὸν μένος και η ετυμολογία των λέξεων ιερός και μένος

Η ομηρική φόρμουλα ἱερὸν μένος απαντά στην Οδύσσεια, πάντα μετά την πενθημιμερή τομή και πριν από ένα όνομα προσώπου στη γενική πτώση.Το όνομα αυτό είναι σχεδόν σε κάθε περίπτωση του Αλκίνοου, Ἀλκινόοιο.

Μια φορά μόνο έχουμε τη γενική Ἀντινόοιο, που αποτελεί απλώς ένα μετρικό υποκατάστατο, ενώ η γενική Ἠελίοιο απαντά μόνο στον μεταγενέστερο ομηρικό ύμνο στον Απόλλωνα (στ. 371). Εκτός από δύο ύστερα παραδείγματα στον Κόιντο τον Σμυρναίο, τα οποία δεν έχουν το συνακόλουθο όνομα προσώπου, και εκτός από μεταγενέστερα ομηρικά παραθέματα (π.χ. στα έργα των σχολιαστών και των γραμματικών), ο τύπος δεν παραδίδεται εκτός του Ομήρου. Είναι φανερό, επομένως, ότι συνδεόταν ειδικά με το όνομα του Αλκίνοου.

Η λέξη ιερός στην εποχή του Ομήρου σήμαινε ό,τι και σήμερα, ενώ η λέξη μένος σήμαινε «δύναμη, οργή, πάθος». Ωστόσο η απόδοση «ιερή δύναμη του Αλκίνοου» δεν βγάζει νόημα. Θα πρέπει να καταφύγουμε στην ετυμολογία των λέξεων και να βρούμε την αρχική τους σημασία. Ετυμολογικά η λέξη ιερός (< ισερός) είναι ομόρριζη με τη λέξη ισχυρός και η αρχική της σημασία ήταν ακριβώς αυτή, «δυνατός».

Η σύνδεσή της με τη σφαίρα των θεών προέκυψε από το γεγονός ότι αυτοί ήταν οι κατεξοχήν ισχυρές οντότητες. Από την άλλη η λέξη μένος είχε την πρωταρχική σημασία «νους, σκέψη», αφού συνδέεται με τη ρίζα μεν-, η οποία δήλωνε ακριβώς την ικανότητα για σκέψη.[1] Συνεπώς η αρχική σημασία της φράσης στην επική παράδοση ήταν «η δυνατή σκέψη του Αλκίνοου». Το ότι πράγματι αυτή ήταν η αρχική σημασία ενισχύεται από το δεδομένο ότι όταν πρωτοδημιουργήθηκε η φράση εμπεριείχε ένα ξεκάθαρο λεξιλογικό παίγνιο: Αλκίνοος είναι ετυμολογικά «αυτός που έχει δυνατή σκέψη», από το αλκή = δύναμη και το νους. Συνεπώς η φράση κυριολεκτικά σήμαινε «η δυνατή σκέψη Αυτού-που-έχει-δυνατή-σκέψη»! Άρα δεν έχει άδικο ο λεξικογράφος Ησύχιος, όταν ισχυρίζεται ότι η φράση δεν είναι τίποτα άλλο από μια περίφραση για το όνομα του Αλκίνοου.

[Katz, “Inherited poetics”, στο Bakker, A Companion to the Ancient Greek Language, Blackwell 2010]
http://heterophoton.blogspot.gr/
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
[1] Η ρίζα στη βαθμίδα μν- δίνει τον αναδιπλασιασμένο ενεστώτα μιμνήσκω, τα ουσιαστικά μνήμη, ανάμνηση,μνημοσύνη, μνήμων κ.ά. Στην βαθμίδα μεν- δίνει εκτός από το μένος και τη λέξη μέντωρ. Στην βαθμίδα μον- δίνει λ.χ. τον παρακείμενο μέμονα. Στην βαθμίδα μαν-/μαιν- δίνει τις λέξεις μανία, μαίνομαι, μαινάδα, μάντις κ.ά. Όλες οι λέξεις έχουν να κάνουν με την διανοητική ικανότητα του ανθρώπου (μέντωρ) ή την έλλειψή της (μανία).

Πες μου το χρώμα σου

Πες μου το χρώμα σου, να σου πω ποιος είσαι!

Συντάκτης: Σάννα Νάνου, 26/06/2014
Πες μου το χρώμα σου, να σου πω ποιος είσαι!Ποιο είναι το αγαπημένο σου χρώμα; Απάντησε στο ερώτημα αυτό προτού διαβάσεις παρακάτω. Η απάντησή σου θα πρέπει να είναι αυθόρμητη. Κράτησε το πρώτο χρώμα που έρχεται στο μυαλό σου χωρίς να αναλύσεις την επιλογή σου.
Η ενστικτώδης επιλογή ενός χρώματος αποκαλύπτει πολλά για τον εαυτό σας, πώς λειτουργείτε και πώς σας βλέπουν οι άλλοι. Λειτουργεί ως μέσο για την κατανόηση της συμπεριφοράς σας και τα γνωρίσματα του χαρακτήρα σας, καθώς και της σωματικής, πνευματικής, συναισθηματικής και πνευματικής σας κατάστασης. Αντανακλά τον τρόπο που αντιλαμβάνεστε τον κόσμο, αποκαλύπτει τις δυνάμεις και τις αδυναμίες σας, τα τρωτά σημεία σας, τις βαθύτερες ανάγκες σας και τις προκλήσεις σας σε μία συγκεκριμένη περίοδο της ζωής σας. Σε κάθε περίπτωση, δεν σημαίνει ότι φοράτε συνεχώς το αγαπημένο σας χρώμα, αλλά είναι αυτό που σας ενθουσιάζει περισσότερο και σας ζωντανεύει μόλις το αντικρίσετε. Σίγουρα, πάντως, το σπίτι σας έχει πινελιές αυτού του χρώματος. Σωστά;
Απέχθεια ενός χρώματος
Τα χρώματα που δεν σας αρέσουν αποκαλύπτουν πάλι πολλές πτυχές του εαυτού σας, καθώς αντικατοπτρίζουν τις αδυναμίες και τα τρωτά σημεία σας. Τα απεχθή  χρώματα για εσάς αφορούν ορισμένους τομείς που πρέπει να δώσετε προσοχή ή σχετίζονται με αρνητικές αναμνήσεις από το παρελθόν σας. Τι θα λέγατε να ενσωματώσετε μία μικρή πινελιά όσων χρωμάτων σας προκαλούν δυσφορία; Με αυτόν τον τρόπο θα εξισορροπήσετε την ενέργειά σας, ενώ η  απόλυτη απόρριψη χρωμάτων επιφυλάσσει για εσάς ανισορροπία.
Όλοι έχουν αγαπημένο χρώμα;
Οι περισσότεροι από εμάς συνεχίζουμε να έχουμε ως αγαπημένο χρώμα το ίδιο με εκείνο από την παιδική ηλικία. Κάποιοι άλλαξαν αυτό το χρώμα μία ή περισσότερες φορές μεγαλώνοντας, ενώ άλλοι έμειναν πιστοί σε αυτό. Πράγματι, πολλοί το αντικαθιστούν με ένα άλλο χρώμα ανάλογα με τις ανάγκες τους εκείνη την εποχή, αλλά σύντομα επανέρχονται στο αρχικό αγαπημένο τους μόλις εκπληρωθούν οι εν λόγω ειδικές ανάγκες.
Όσοι θεωρούν ότι δεν έχουν αγαπημένο χρώμα, απλά ας ρίξουν μία ματιά στα ρούχα που φορούν και στη διακόσμηση του σπιτιού ή του γραφείου τους. Ποια είναι τα χρώματα που κυριαρχούν; Αυτά λοιπόν θα είναι τα χρώματα που αντανακλούν την προσωπικότητά και τις βαθύτερες ανάγκες τους.
Τι αποκαλύπτει το αγαπημένο σας χρώμα για την προσωπικότητά σας;
Αν το αγαπημένο σας χρώμα είναι το κόκκινο, είστε προσανατολισμένοι στη δράση με μια βαθιά ανάγκη για σωματική ικανοποίηση,  ενώ βιώνετε τη ζωή μέσα από τις πέντε αισθήσεις.
Αν το πορτοκαλί είναι το αγαπημένο σας χρώμα, έχετε ανάγκη να συναναστρέφεστε συνεχώς με ανθρώπους και να γίνετε αποδεκτοί σε ένα κοινωνικό σύνολο. Επίσης, σας αρέσουν οι προκλήσεις και οι περιπέτειες στη ζωή σας.
Επιλέγοντας το κίτρινο ως το αγαπημένο σας χρώμα σημαίνει ότι είστε οργανωτικοί και τακτικοί στην καθημερινότητά σας, ενώ επιδιώκετε την ανεξαρτησία σας μέσα από την έμπνευση και τη δημιουργία νέων ιδεών.
Το πράσινο υποδηλώνει τη βαθιά ανάγκη σας να ανήκετε κάπου, να αγαπήσετε και να αγαπηθείτε και να αισθάνεστε ασφαλείς. Σας ενδιαφέρει η αποδοχή και η αναγνώριση των καθημερινών πραγμάτων που κάνετε για τους άλλους. Απλά ένα «ευχαριστώ» είναι αρκετό.
Πες μου το χρώμα σου, να σου πω ποιος είσαι!Οι λάτρεις του μπλε αναζητούν την εσωτερική γαλήνη και την αλήθεια, επιθυμούν να ζήσουν τη ζωή τους σύμφωνα με τα ιδανικά και τις πεποιθήσεις τους, χωρίς να χρειάζεται να αλλάξουν την άκαμπτη άποψη τους περί ζωής για να ικανοποιήσουν τους άλλους.
Οι λάτρεις του μοβ ή του βιολετί επιθυμούν διακαώς τη συναισθηματική ασφάλεια και τη δημιουργία τάξης και τελειότητας σε όλους τους τομείς. Μπορεί επίσης να έχουν έντονη επιθυμία να συμμετέχουν σε ανθρωπιστικές δράσεις με σκοπό τη στήριξη ευπαθών ομάδων.
Αν το χρώμα της προσωπικότητά σας είναι το ροζ, σας ενδιαφέρει η αποδοχή και η αγάπη άνευ όρων.
Αν το τυρκουάζ είναι το αγαπημένο σας χρώμα, επιδιώκετε τη συναισθηματική ισορροπία. Πρωταρχικό μέλημά σας είναι η υλοποίηση των ονείρων σας σύμφωνα με τον δικό σας τρόπο και τους δικούς σας όρους.
Οι λάτρεις του καφέ αγαπούν την ασφαλή, απλή και άνετη ζωή με υποστηρικτές την οικογένεια και τους φίλους.
Το μαύρο υποδηλώνει την επιθυμία για εξουσία και έλεγχο προκειμένου να προστατεύσετε τις δικές σας συναισθηματικές ανασφάλειες.
Το λευκό εκφράζει την απλότητα στη ζωή σας και την ανεξαρτησία σας, καθώς δεν σας αρέσει να εξαρτάστε από κανέναν.
Με το γκρι ως το αγαπημένο σας χρώμα είστε ένα πρόσωπο συντηρητικό, αξιόπιστο και ήρεμο. Έχετε την τάση να συμμορφώνεστε για να διατηρήσετε την ειρήνη.
Αν το ασημί είναι το αγαπημένο σας χρώμα, είστε διαισθητικοί και διορατικοί και έχετε μια ισχυρή σύνδεση με την υψηλή πνευματική καθοδήγηση.
Το χρυσό εκπέμπει το χάρισμα, την προσωπικότητα και την ατομικότητα προσφέροντας στους άλλους ηρεμία.

O συμβολικός ρόλος της φωτιάς στην αρχαιότητα

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη φωτογραφία του χρήστη Φιλοσοφείν περιοδικό.

Φιλοσοφείν περιοδικό
O συμβολικός ρόλος της φωτιάς στην αρχαιότητα
Η φωτιά είναι το θεμέλιο της πολιτισμένης ζωής: παρέχει στην ανθρωπότητα την τεχνολογία για τη ζεστασιά, το φως και την προστασία από τους εχθρούς και τα στοιχεία -και όμως, επίσης, μπορεί να είναι η πηγή της ολοκληρωτικής καταστροφής της. Ακόμη και οι πιο ισχυρές, πιο προηγμένες τεχνολογικά ανθρωπογενείς δομές μπορούν να καταρρεύσουν σε τίποτα παραπάνω από καπνό και στάχτη από τη δύναμη της φωτιάς. Όπως εξηγεί ο Θεόφραστος στο σύγγραμμά του για τη φωτιά: «η φωτιά έχει από τις απλές ουσίες την πιο ιδιαίτερη δύναμη». Και έτσι η φωτιά παίζει ρόλο σχεδόν σε κάθε θρησκευτική πράξη των Ελλήνων - ανάβει τη φλόγα που καίει στο βωμό ενός θεού, τη νεκρική πυρά σε μια ανθρώπινη ταφή, καθώς και τη δάδα που φωτίζει πολλές νυκτερινές γιορτές και μυστηριακές λατρείες. Η καρδιά ενός θρησκευτικού ιερού είναι ο βωμός του και η φλόγα που καίει διαρκώς προσφέρει απτή απόδειξη της συνεχούς παρουσίας του θεού. Την ίδια στιγμή, η πιθανή καταστροφική δύναμη της φωτιάς παρέχει μια σταθερή υπενθύμιση της ιδιοτροπίας της θείας βούλησης.
Η φωτιά που καίει στο κέντρο του σπιτιού ενσαρκώνει τη συνέχεια στην ανθρώπινη σφαίρα. Η Εστία είναι η θεά της εστίας της οικογένειας, ένα σύμβολο της συνέχειας και της ταυτότητας του νοικοκυριού πέρα από γενιές και γεωγραφικά σύνορα. Ένας αναμμένος δαυλός συνοδεύει τη νεαρή νύφη, φέρνοντας φωτιά από την εστία του πατέρα της σ’ εκείνη του συζύγου της. Ομοίως, αλλά σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα, μια φλόγα από το πολιτικό κέντρο της μητρόπολης συνοδεύει τους εποίκους που ξεκινούν μια αποικιακή αποστολή και τελικά ανάβει την πρώτη φωτιά της νέας αποικίας. Η συνέχεια της φωτιάς παρέχει μια συμβολική σύνδεση ανάμεσα σε δύο νοικοκυριά ή δύο πόλεις και ούτε στα σπίτια ούτε στα ιερά η φωτιά αφήνεται να πεθάνει.
Σε σημαντικές στιγμές, όμως, ο σκόπιμος αφανισμός και η αναζωπύρωση της φωτιάς συμβόλιζε τον καθαρμό και μια νέα αρχή. Στο Άργος, όταν ένα μέλος της οικογένειας πέθαινε, η φωτιά της εστίας έσβηνε και στη συνέχεια ξανάναβε. Στη Λήμνο, σε μια συγκεκριμένη εποχή του χρόνου, όλες οι φωτιές στο νησί έσβηναν για μια περίοδο εννέα ημερών έως ότου το ιερό πλοίο επανέφερε νέα φωτιά από το νησί της Δήλου. Μετά τη μάχη των Πλαταιών ο Πλούταρχος μας λέει ότι οι Έλληνες έσβησαν τις φωτιές σε όλη τη χώρα, έτσι ώστε να μπορέσουν να αναζωπυρωθούν από την ιερή φωτιά στους Δελφούς. Οι Έλληνες διοικητές ανάγκασαν όλους όσους χρησιμοποιούσαν φωτιά να τη σβήσουν. Στο μεταξύ κάποιος άντρας ονόματι Ευχίδας στάλθηκε από τις Πλαταιές στους Δελφούς με όλη του την ταχύτητα για να φέρει τη νέα καθαρή φωτιά πίσω. Μόλις πήρε τη φωτιά από το βωμό στους Δελφούς, άρχισε να τρέχει πίσω προς στις Πλαταιές και έφτασε εκεί πριν δύσει ο ήλιος, πραγματοποιώντας ολόκληρο το ταξίδι μετ' επιστροφής σε μία μόνο ημέρα. Χαιρέτησε τους συμπατριώτες του, τους παρέδωσε τη φωτιά και πέθανε επί τόπου (Αριστείδης20). Η ιστορία υπογραμμίζει την τελετουργική σημασία της φωτιάς ως συμβόλου της επιβίωσης μιας πόλης σε περίοδο κρίσης και μερικοί μελετητές έχουν προτείνει ότι αυτή η πρακτική μάς δίνει ένα πλαίσιο για την ερμηνεία της λαμπαδηδρομίας ως τελετουργικής αναπαράστασης της ανάγκης, σε περιόδους κρίσης, να αναζωπυρωθεί η ιερή φωτιά μιας πόλης.
Ο προσωκρατικός φιλόσοφος Ηράκλειτος επισημαίνει ότι όλα τα πράγματα ανταλλάσσονται με τη φωτιά και η φωτιά με όλα τα πράγματα, όπως ακριβώς και τα αγαθά με τον χρυσό και ο χρυσός με τα αγαθά (DK 22 B90). Αυτή η έννοια της φωτιάς ως του απόλυτου μηχανισμού ανταλλαγής είναι ιδιαίτερα ενδεικτική της αμοιβαίας σχέσης μεταξύ των θεών και των ανθρώπων. Παρά το σημαντικό ρόλο της στις θρησκευτικές πρακτικές των Ελλήνων, η ίδια η φωτιά δεν έγινε θεός, ούτε ο πρωταρχικός στόχος της λατρείας, όπως σε άλλες παραδόσεις. Αντ' αυτού, όπως βλέπουμε από την ησιόδεια επεξεργασία του μύθου του Προμηθέα, η φωτιά λειτουργεί ως το βασικό μέσο για την επικοινωνία ανάμεσα στον θεϊκό και τον ανθρώπινο κόσμο.Χάρη στο τέχνασμα του Προμηθέα στην Mηκώνη, η φωτιά, μεταφέρει τα δώρα των ανθρώπων στους θεούς μέσω της θυσίας, αλλά είναι αυτή η ίδια φωτιά, κλεμμένη κρυφά από τον Δία, που μαγειρεύει τα γεύματά τους. Με άλλα λόγια, όπως και ο ίδιος ο Προμηθέας, οι τελετουργίες που σχετίζονται με τη φωτιά, ιδιαίτερα η θυσία, επιτρέπουν την αμφίδρομη επικοινωνία ανάμεσα σε θεούς και ανθρώπους, μολονότι ενισχύει ταυτόχρονα τον διαχωρισμό των κόσμων τους.
http://heterophoton.blogspot.gr/
[Πηγή: Dougherty, Prometheus, Routledge 2006]

Moogly

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη φωτογραφία του χρήστη Moogly.

Moogly
Are you spending the day relaxing? Need a free ‪#‎crochet‬ pattern to go with some yarn you were gifted? Check out the 170+ FREE patterns on Moogly! emoticon grin http://www.mooglyblog.com/category/free-moogly-patterns/

Ο ΛΩΤΟΣ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη φωτογραφία του χρήστη Εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ.

Ο ΛΩΤΟΣ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ
Το νέο μυθιστόρημα της Κατερίνας Λέκκα είναι μια δυνατή ερωτική περιπέτεια για το καλό και το κακό. Μέσα από τους ολοκληρωμένους χαρακτήρες της ιστορίας της, η συγγραφέας προβάλλει την αξία των ανθρώπινων επιλογών, που εγκλωβίζουν κάποιους στην αμαρτία και άλλους τους οδηγούν στη λύτρωση και την ευτυχία.
http://ow.ly/Egu86 ‪#‎diavazo‬

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2015

Ἅγιος Νίκων ὁ «Μετανοεῖτε»

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη φωτογραφία του χρήστη Bυζαντινών Ιστορικά.


Bυζαντινών Ιστορικά
26 Noεμβρίου, Μνήμη Νίκωνος, του επονομαζόμενου «Μετανοεῖτε»
Ἅγιος Νίκων ὁ «Μετανοεῖτε»
εικόνα: τοιχογραφία του Αγίου από εκκλησιά στη Μάνη
Χάρις στις προσπάθειες ενός Αγίου του δέκατου αιώνα, του Νίκωνα του επονομαζόμενου «Μετανοείτε», ενός άνδρα αρμενικής καταγωγής, γεννημένου στο Άργος, που περιπλανιόταν στα βουνά της Λακωνίας κηρύττοντας με επιμονή το Ευαγγέλιο η Σπάρτη και σχεδόν όλη η Πελοπόννησος αντιμετώπισε την επέλαση των Σλάβων ειδωλολατρών.
Ήταν ένας άνθρωπος με ισχυρή προσωπικότητα, αλλά με μια απωθητική αδιαλλαξία. Όταν ο λοιμός έπληξε τη Σπάρτη, αρνήθηκε να μπει μέσα στην πόλη ως την ώρα που εκδιώχθηκαν όλοι οι Εβραίοι που είχαν εγκατασταθεί εκεί τα τελευταία χρόνια. Τότε ήρθε στην πόλη• και ο λοιμός εξαφανίστηκε με μιας. Όταν λίγο αργότερα οι Βούλγαροι απείλησαν την Πελοπόννησο, ο στρατηγός του θέματος τον κάλεσε στην Κόρινθο. Η αίγλη της παρουσίας του εκεί αποκατέστησε το ηθικό όλων και οι Βούλγαροι, δείχνοντας σύνεση, αποχώρησαν. Ήταν ένας ακούραστος θεμελιωτής εκκλησιών, ιδίως μέσα στη Σπάρτη ή κοντά σ’ αυτήν. Όταν πέθανε τον κατέταξαν μεταξύ των Αγίων και οι ευγνώμονες Σπαρτιάτες τον ανακήρυξαν προστάτη τους Άγιο. Σίγουρα είχε κάνει την πόλη το πιο ζωηρό θρησκευτικό κέντρο της επαρχίας, αν και μόλις το 1081, περίπου έναν αιώνα μετά το θάνατό του, η Επισκοπή της Λακεδαίμονος προβιβάστηκε σε Μητρόπολη.


Sir Steven Runciman, «Μυστράς: Βυζαντινή πρωτεύουσα της Πελοποννήσου»

To συγκλονικστικό κείμενο του Φώτη Κόντογλου για τον Άγιο...http://vizantinaistorika.blogspot.gr/

Αγιος Στυλιανός


ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ
Ό Αγιος Στυλιανός γεννήθηκε στην Παφλαγονία της Μικράς Ασίας, μεταξύ του 400 και 500 μ.Χ. Ηταν ευλογημένος από την κοιλιά της μητέρας του ακόμη. Όσο μεγάλωνε, τόσο με την Χάριν του Θεού γινόταν κατοικητήριο του Ά­γιου Πνεύματος.Αγ.Στυλιανός
Aπό την παιδική του ηλικία έδειξε τα σπάνια προτερήματα της αγιασμένης ζωής του. Άν και ήταν και αυτός παιδί και νέος και έφηβος, μολο­νότι είχε κι εκείνος σάρκα, εν τούτοις δεν άφη­σε τις επιθυμίες να μολύνουν το πνεύμα και την ψυχή του. Ηταν αγνός, αγνότατος.
Δεν άφησε επίσης να τον κυρίευσει κανένα γη­ινό πάθος. Δεν επέτρεψε στα πλούτη και στην φιλοπλουτία να κυριαρχήσουν στην ψυχή του και να την υποτάξουν στην φθορά και στην απώλεια.
Με την δύναμη και την Χάρη του Θεού πολέ­μησε όλα τα δολώματα της φθαρτής και πρόσκαι­ρης ζωής. Φιλοσόφησε με την αληθινή σοφία του Θεού και είδε πόσο πρόσκαιρος και τιποτένιος είναι ο υλικός τούτος κόσμος. Αποφάσισε έπειτα να βαδίσει με την επιθυμία της ψυχής του. Η ψυχή του τον καλούσε σε αγώνες ηθικούς και ωραίους. Τον καλούσε στην άσκηση της αρε­τής. Του έδειχνε τον δύσκολο και δύσβατο δρόμο της αιωνίας ζωής, της παντοτεινής ευτυχίας.
H αγνή και πιστή καρδιά του υπάκουσε στην φωνή της ψυχής του. Και η πρώτη ενέργεια του ή­ταν να πούλησει την περιουσία του και να την μοιράσει στους φτωχούς της Εκκλησίας. Και όταν δεν του είχε απομείνει τίποτε πια από την πατρική κληρονομία, γεμάτος ανακούφηση και χαρά, είπε:
«Πέταξα μια βαρειά άγκυρα, που με κρατού­σε δεμένο κοντά στις επιθυμίες του φθαρτού σώ­ματος. Πέταξα από πάνω μου τήν φθορά και την απώλεια. Τώρα ανοίγεται μπροστά μου πιο ευδιά­κριτος ό δρόμος της αληθινής ζωής. Απαλλαγμέ­νος, λοιπόν, ο Αγιος από τα φθαρτά, άλλα και συγχρόνως με ευτυχισμένη την καρδιά του, διότι μοίρασε τα πλούτη του σε φτωχούς δυστυχισμένους και σε θεάρεστα άλλα έργα, σκέφτεται πως θα ζήσει τιμιωτερα και αγιώτερα τη ζωή του.
Πόσο ανώτερον κάμνει τον άνθρωπο η διδα­σκαλία του Χριστού, από τη διδασκαλία των φιλο­σόφων! Αυτό το βλέπωμε, εάν συγκρίνωμε την πράξη αυτή του Αγ. Στυλιανού με εκείνο που έκανε ένας αρχαίος φιλόσοφος, Κράτης ονόματι. Και εκείνος κατάλαβε ότι ο πλούτος είναι τύραν­νος. Τον δουλεύει ό άνθρωπος σαν αφεντικό του. Εί­ναι σκλαβωμένος ο άνθρωπος στον πλούτο του και είναι δεμένος. Δεν είναι ελεύθερος. Γι´αυτό και αυτός πήρε τα χρήματα του, ανέβηκε σ´ έναν πα­ραθαλάσσιο βράχο και από εκεί τα πέταξε στη θάλασσα, φωνάζοντας συγχρόνως: «Κράτης Κράτη τα ελεύθεροι». Εγώ δηλ. ό Κράτης με το να πετά­ξω τα λεφτά μου στη θάλασσα ελευθερώνω τον Κράτητα, τον εαυτόν μου.
Κι' o Κράτης ελευθερώθηκε μεν από τα χρή­ματα του, αλλά δέθηκε περισσότερο από τον εγωι­σμό του. Πέταξε τα χρήματα του για να του πούνε ένα «μπράβο». Οι οπαδοί του Χριστού όμως τα απο­χωρίζονται, και συγχρόνως κτυπούν τα πάθη τους και κυρίως τον εγωϊσμόν. Αγωνίζονται να ελευθε­ρωθούν από το τυραννικόν πάθος του εγωισμού, διότι και η φιλοπλουτία είναι παιδί του εγωισμού. Για να απαλλαγούν όμως από τα πάθη και τον εγωϊσμόν αρχίζουν ισόβιο αγώνα, έχοντας συγχρό­νως και τη Θεία Χάρη βοηθόν.
Ο Κράτης ένας ήταν αν που το έκαμε αυτό οδη­γούμενος από τη φιλοσοφία, οι Χριστιανοί όμως που το πετυχαίνουν εφαρμόζοντας την διδασκαλία του Χριστού είναι εκατομμύρια. Πράγματι σε κά­θε γενιά πόσα εκατομμύρια εγκαταλείπουν τα εγ­κόσμια και ζουν θεληματικά φτωχοί. Ενα από τα τρία προσόντα του μοναχού είναι η ακτημοσύνη. Ολα τα πλήθη των μοναστών «αποθέτουν πάντα όγκον» όχι για ένα κούφιο μπράβο, αλλά για να αποκτήσουν την Βασιλείαν του Θεού. Δίνουν τα γη­ινα και παίρνουν τα επουράνια. Δίνουν τα ρέοντα και παίρνουν τα μόνιμα και παντοτεινά. Αποθέτουν το βάρος του πλούτου για να μπορούν ελεύθεροι να τρέχουν για να εισέλθουν στην Βασιλείαν του Θεού. Εχουν υπ´όψει τους το « ως δυσκόλως οι τα χρήματα έχοντες εισελεύσονται εις την Βασιλείαν του Θεού », που είπε ο Κύριος. Πόσο λοιπόν ανώτερη είναι η διδασκαλία του Χριστού από την φιλοσοφίαν των ανθρώπων.
Με μοναδική πλέον περιουσία τα ενδύματα του, αρχίζει ένα σκληρό και αγωνιστικό στάδιο σύμφωνα με την διδασκαλία του Ιησού Χριστού. Αφού, λοιπόν, με τις ευεργεσίες του, ανέβασε ο μακάριος Στυλιανός τον γηινό θησαυρό του στους ουρανούς, και τον ασφάλισε, πήγε σε ένα μονα­στήρι και ντύθηκε το μοναχικό σχήμα. Από τη στιγμή εκείνη καμμιά γηινή σκέψη, καμμιά υλική παρένθεση δεν μπορεί να τον απομακρύνει από την πίστη του και την προσευχή του. Τίποτε άλλο δεν φροντίζει και τίποτε άλλο δεν ε­πιδιώκει, παρά μονάχα ό,τι είναι αρεστό στο άγιο θέλημα του Θεού. Αγωνίζεται πως να αρέσει στον Κύριο, πως να τελειοποίησει την ψυχή του, πως να κερδίσει τον Παράδεισο. Καμμιά δική του θέληση, που αντιστρατεύεται το θέλημα του Θεού, δεν βρίσκει θέση στην ζωή του. Η αυστηρή ασκητική του ζωή είναι απερίγρα­πτη. Η αγιότης του αρχίζει να αστράφτη. Η ταπει­νοφροσύνη του λαμποκοπάει. Η αγνότης του θαμ­πώνει. Η νηστεία του είναι αυστηρότατη. Η προσευ­χή του αληθινή επικοινωνία με τον Θεό. Οι αγρυ­πνίες του είναι θαυμαστές. Τρεις στόχους έβαλε για σκοπό του να επιτύχει ως μοναχός: την ακτημοσύνη, την αγνότητα και την υπακοή. Τους τρεις αυτούς στόχους τους πέτυχε. Και στις τρεις αυτές αρετές πήρε, σαν να πούμε, άριστα ο Αγιος Στυλιανός. Την ακτημοσύνην του την είδαμε. Δεν κράτη­σε για τον εαυτό του από την περιουσία του τίπο­τε απολύτως. Ούτε φρόντισε ν' απόκτησει ποτέ στη ζωή του κάτι τι και αυτός. Εζησε με φτώχεια και τελεία ακτημοσύνη.
Την αγνότητα του επίσης και την ηθικότητα του την κράτησε πολύ ψηλά. Κρατούσε την ψυχή του καθαρή «άπό παντός μολυσμου σάρκας και πνεύματος». Αγωνιζότανε στις επιθέσεις του ε­χθρού να μη τον αγγίξει η βρωμερή αμαρτία. Στο μυαλό του στριφογύριζαν πάντα τα λόγια τού Κυρίου μας που είπε:«Μακάριοι οί κα­θαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται. Ευτυχισμένοι δηλαδή και καλότυχοι είναι όσοι έχουν καθαρή την καρδιά τους από τη βρώμα της ανηθικότητος διότι αυ­τοί θ' αξιωθούν να δούνε το Θεό στη Βασιλεία των Ουρανών. Η υπακοή του στο Γέροντα του και τους άλ­λους ήταν παραδειγματική. Αγωνίστηκε σκληρά νά κόψει «το δικό του θέλημα», που στηρίζεται στον εγωισμό. Είναι πολύ δύσκολο νά κόψη κανείς το θέλημα του. Αυτό το ξέρουν όσοι αγωνίζονται τον πνευματικόν αγώνα. Ο Αγιος Στυλιανός πολέμησε στο Μοναστήρι εκείνο σκληρά εναντίον των τριών εχθρών, της σάρκας, του κόσμου και του διαβόλου. Για να καταβάλει τον κάθενα από αυτούς χρειάσθηκε πόλεμος πολυχρόνιος, σκληρός και ανύστακτος.
Στις τρεις αυτές λέξεις κρύβονται ηρωισμοί και παλαίσματα υπεράνθρωπα.
Ετσι ο Αγιος Στυλιανός αποδεικνύεται λαμπρό αστέρι της ασκητικής ζωής.
Γίνεται παράδειγμα σε νεότερους και παλαιότερους. Ολοι τον θαυμάζουν και τον προβάλλουν σαν παράδειγμα. Τον έχουν σαν πρότυπο μιμήσεως.
Άλλα η αυστηρότης εκείνη του ασκητικού βίου δεν του ειναι αρκετή, θέλει να πλησίασει περισσότε­ρο στην τελειότητα. Επιθυμεί, τώρα την πλήρη μόνωση τον αυστηρότατο ασκητισμό: τον αναχωριτισμό. Αποχαιρετάει τους αδελφούς μονα­χούς στο Μοναστήρι και αποσύρεται ο Αγιος μακρυά σε έρημο και ακατοίκητο μέρος. Εκει στην έρημο κατασκηνώνει σ' ένα σπήλαιο.
Το νέο στάδιο της ασκητικής του ζωής είναι ουράνιας τελειότητος. Οι μέρες και οι νύχτες του κυλούν με λογισμούς, με σκέψεις και προσευχές για τον Τρισυπόστατο Θεό. Ψάλλει ολόψυχα το μεγαλείο του Θεού. Υμνεί την Αγία Τριάδα. Ζεί ενωμένος με τον Θεό! Τίποτε δεν διασπά την θεϊκή του γαλήνη.
Ο­λα όσα βρίσκονται γύρω του και όσα προβάλλουν στον μακρυνό του ορίζοντα δεν είναι τίποτε άλλο, παρά αποδείξεις του Δημιουργού. Μελέτα τα δημιουργήματα του Θεού και δυναμώνει πιο πολύ ή πίστη του. Νοιώθει καλά εκείνο που λέγει ο Απόστολος Παύλος « Τά γάρ αόρατα του Θεό ο τοΐς ποιήμασι νοούμενα κ α θ ο­ρά τ α ι ή τε άΐδιος αύτου δ ύ ν αμις καΐ θειότης».
Ο σημερινός άνθρωπος, δεν έχει την ευκαιρία να βλέπει τα έργα το Θεό, που τον βοηθούν στο να πιστεύει στο Θεό. Ζεί χωμένος μέσα στις τερά­στιες πόλεις, μέσα στις πελώριες πολυκατοικίες ή στο θόρυβο των εργοστασίων. Απομακρύνθηκε έ­τσι από τη φύση, απομακρύνθηκε από τα δημιουρ­γήματα του. Βλέπει περιωρισμένα τα δικά του δη­μιουργήματα μόνον. Γι´αυτό απομακρύνεται από τον Θεό και λιγοστεύει η πίστη του συνεχώς.
Οι αστρονόμοι, οι οποίοι παρατηρούν συνεχώς τα ουράνια σώματα, τα πολυάριθμα άστρα, τα έρ­γα του Θεό, είναι ευσεβείς και θεοφοβούμενοι. Ο μεγάλος αστρονόμος Κέπλερ, όταν άκουε το όνο­μα του Θεού, σηκωνόταν όρθιος και έβγαζε το καπέλλο του.
Και ο ερημίτης Στυλιανός εκεί στην ησυχία της έρημου είχε τον καιρόν να παρατηρεί τα δημι­ουργήματα του Θεού και να φιλοσοφεί επάνω σ' αυτά. Εβλεπε τον Δημιουργόν σε όλα, διότι εσκέπτετο, ότι ήταν αδύνατον να γίνει μόνος του αυτός ο τρισμέγιστος κόσμος, τόσον ωραίος, σκόπιμος και αρμονικός. Εβλεπε τον Θεόν στα απειροπληθή άστρα του ουρανού, που στροβιλίζονται στο αχανές διάστημα με τόση ταχύτητα, άλλα και ακρίβειαν.
Εβλεπε τον Θεό στον γίγαντα της ημέρας τον ήλιο ο οποίος με το να κρατεί κανονική απόστασιν από την γή, δίδει με την θερμότητα του ζωή στους ανθρώπους, τα ζώα και σ' όλην την γύ­ρω φύση. Εβλεπε τον Θεό στο νεράκι που κελλάριζε στις βρυσούλες του βουνού και τον δρόσιζε. Σκεφτόταν ότι το νερό αυτό ήταν κάτω στις θάλασσες και τους ωκεανούς και όμως η πανσοφία και παντοδυ­ναμία του Θεού το ανεβάζει στο βουνό. Το εξατμί­ζει, το κάνει αραιότατο και ανάλαφρο σύννεφο. Το μεταφέρει με τον αέρα στα βουνά, το κάνει ψηλή βροχούλα, το ραντίζει σε όλο τό πρόσωπο της γης και την ποτίζει. Το εναποθηκεύει στα σπλάχνα των ορέων σε τεράστιες αποθήκες και το δίδει λίγο - λί­γο στις βρυσούλες, που τρέχουν συνεχώς! Εβλεπε τον Θεό στα αναρίθμητα ζώα τα μι­κρά και τα μεγάλα, που δημιούργησε ο Θεός «κατά γένος και κατά είδος». Κοίταζε την ποικιλίαν των δένδρων και των φυτών και σκεφτόταν, αν δεν τα έφτιαχνε αυτά ο Θεός, θα ήταν αδύνατον η ζωή των ανθρώπων και των ζώων. Διότι όλα αυ­τά τρέφονται από το φυτικόν βασίλειον.
Τα έβλεπε όλα αυτά και αναφωνούσε με τον Δαυίδ: «Οι ουρανοί διηγούνται δό ξαν Θεού ποίησιν δέ χειρών αυτού αναγγέλλει τό στερέωμα». Ξεσπού­σε κατόπιν σε δοξολογία, λέγοντας: «Ώ ς έμεγαλύνθη τά έργα σου, Κύριε! Πάντα έν σοφία έποίησας. Επληρώθη ή γη της κτίσεως Σου»!
Δύο βιβλία διάβαζε συνεχώς στην έρημο: το βιβλίο της φύσεως και το βιβλίον της Αγίας Γραφής. Η καρδιά του, η διάνοια του, η ψυχή του, όλη ή ύπαρξης του είναι ολόθερμα δοσμένη στον Θεό. Θείο και ιερό ρίγος διαπερνά την ασκητική σάρκα του, καθώς η ψυχή του εμβαθύνει στο κάλ­λος της θείας Δημιουργίας. Το άγιο πάθος της αγάπης του οσίου Στυλια­νού προς το πανάγιο Ονομα του Θεού τον συγκλο­νίζει. Ολη η δύναμη του είναι συγκεντρωμένη στη θεία αυτή αγάπη. Εγκαταλείπει έτσι ό Αγιος το σαρκικό εγώ του. Παύει να φροντίζη για την τροφή του. Γίνεται όλος ακμή πνεύματος και ψυχής. Μπορεί να πει και αυτός «ζω δέ ούκέτι έγώ, ή δέ έν έμοί Χριστός». Τρεφόταν με χόρτα της ερήμου. Και όταν δεν υπήρχαν αυτά, ο Θεός δεν τον άφηνε. Ο Θεός, που θαυματουργεί δια τους Αγίους και μέσω των Αγίων, δεν άφηνε τον σεβάσμιο όσιο να εξαντληθεί από την πείνα. Τον κράτησε στην ζωή στέλνοντας του τροφές με τους αγγέλους, όπως έστελνε και στους άλλους Αγίους, στον Προφήτη Ηλία, τον Αγίο Μάρκο τον Αθηναίο τον φιλόσοφο και λοιπούς.
Πολλά χρόνια έζησε τη σκληρή ζωή του άναχωρητού. Πάλεψε στην έρημο έπι δεκαετίας ολό­κληρες σκληρά με τον διάβολο και τον εαυτό του. Πάλεψε να ξεριζώσει τα πάθη του, να από­κτησει τις αρετές και να φθάσει στην αγιότητα που θέλει ο Θεός, ο Οποίος είπε: «γίνεσθε Αγιοι, ότι Εγώ Αγιος ειμί».
Ο Δημιουργός ήθελε να ζήσει ακόμη ο Αγιος Στυλιανός, για να λαμποκοπάει με την αρετή του και να παραδειγματίζει με την αυστηρότητα της ασκητικής του ζωής. Ηθελε η έμψυχος εκείνη στήλη της εγκράτει­ας, ο φωτεινός λύχνος της ερήμου, να λάμψει σ' όλα τα πέρατα της γης. Ηθελε ο Θεός να φανούν οι ποικίλες αρετές του. Ο λύχνος όμως πρέπει να βρίσκεται ψηλά, για να φέγγει σ' όλους και όχι να κρύβεται και να χά­νεται η λάμψη του. Ετσι και εκείνοι, που φεγγο­βολούν με τις αρετές τους, τους φανερώνει ο Θεός για να γίνονται φως στο δρόμο της ζωής των άλ­λων. Ετσι και ο Αγιος Στυλιανός, άφου με τους σκληρούς ασκητικούς αγώνας του στολίστηκε με τις αρετές και ήταν σαν λαμπάδα, με το γλυκό και ζεστό φως, άφου έφθασε σε ύψη δισθεώρητα αρε­τής, μπορούσε να χύσει στο λαό το ιλαρό φως της αγιότητος του, προς δόξαν Θεού και σωτηρίαν αν­θρώπων. Ο δίκαιος Θεός θα έδειχνε ακόμη στον κόσμο πως αντιδοξάζει εκείνους, που λατρεύουν το όνο­μα Του και Τον δοξάζουν.
Διαδόθηκε, λοιπόν, η φήμη του Αγίου Στυλια­νού παντού. Πλήθος κόσμου από διάφορα μέρη συνέρρεαν μ' ευλάβεια προς τον Αγιον για να θαυ­μάσουν την αγιότητα του και ν' αποκομίσουν ψυχι­κά και σωματικά αγαθά. Η αγία του μορφή, τα σοφά του λόγια, οι προτροπές του άλλαξαν την ζωή πολλών ανθρώπων. Πολλοί ήταν εκείνοι που γοητευμένοι από την ασκητικότητα του, εγκατέ­λειπαν τον κακό εαυτό τους και μετανοούσαν και αναγεννιόνταν ψυχικά. Συγκινητικές ήταν οι εκδηλώσεις των Χριστια­νών που τον επισκέπτονταν στην έρημο, εκεί στο ασκητήριο του. Ηξερε να γαληνεύει τις ταραγμένες ψυχές. Κοντά του έτρεχαν και άλλοι ασκητές για να ενι­σχυθούν με τα λόγια του και την λάμψη του στο σκληρό ασκητικό βίο. Εγνώριζεν ο Αγιος Στυλιανός, ότι για να κερδίσει κανείς την Βασιλεία των Ουρανών πρέπει να έχει την ψυχή του, σαν την ψυχή των μικρών παι­διών. Του έκαναν εντύπωση τα λόγια του Κυρίου: «Έαν μή στραφήτε καί γένησθε ώς τα παιδία ού μή είσέλθητε είς τήν Βασιλείαν τών Ουρα­νών». «Τών γαρ τοιούτων εστίν, ή Βασιλεία του θεού», τών μικρών παιδιών δηλαδή που είναι αθώα. Ηξερε, ότι τα παι­διά έχουν αγγελικές ψυχές. Το κτυπάει ο πατέρας του και πάλι πηγαίνει σ' αυτόν. Τον κτυπάει ο φί­λος του και δεν του κρατάει κακία, αλλά σε λίγο πάλιν παίζουν μαζί. Ενώ οι μεγάλοι το κρατούν σαν κα­μήλα μέσα τους. Γι´αυτό ήθελε να τα βοηθάει, να τα προστατεύει τα παιδιά. Και στην αγία του εκείνη επιθυμία ο Παντο­γνώστης Θεός του έδωσε την Χάρη Του, να μπορεί να κάνει θαύματα.
Ο Θεός βράβευσε το ιερό του αίσθημα και του έδωσε την θαυματουργική δύναμη να θεραπεύει τα ασθενεί παιδιά. Μητέρες από κον­τινά και μακρινά μέρη, με φορτωμένα στους ώμους ανάπηρα και άρρωστα παιδιά έτρεχαν, με πόνο καί πίστη, κοντά στον Αγιο για να ζητήσουν την θεραπείαν των παιδιών τους. Μέρες ολόκληρες βάδιζαν μέσα σ' έρημα μέρη για να βρουν την δοξασμένη από τον Θεό ασκη­τική σπηλιά του Αγίου Στυλιανού. Και όταν έφθασαν εκεί, με δάκρυα στα μάτια έπεφταν στα πόδια του Γέροντα ασκητή, δόξαζαν τον Θεό, που τον συνάντησαν και τον παρακαλού­σαν να γιατρέψει τά παιδιά τους. Ο Αγιος Στυλιανός γεμάτος καλωσύνη και συμπόνοια έπαιρνε τ' άρρωστα νήπια στα χέρια του και με μάτια δακρυσμένα παρακαλούσε το Θεό να τα γιατρέψει. Ο Δεσπότης των Ουρανών άκουγε την ολόψυ­χη προσευχή του και ο Αγιος θαυματουργούσε. Παιδιά άρρωστα εύρισκαν την υγειά τους.
Πα­θήσεις διαφόρων ειδών εξαφανίζονταν. Μπροστά στη δύναμη του Θεού καμιά αρρώστια δεν μπο­ρούσε ν' αντισταθεί. Μανάδες έκλαιγαν από χαρά έξω από το ασκητήριο του. Και άλλες καταφιλούσαν με σεβα­σμό και ευγνωμοσύνη το χέρι του Αγίου γέροντα, δοξάζοντας τον Θεόν. Δοξολογούσε κι' εκείνος ακατάπαυστα το Α­γιο Ονομα Του και τον ευχαριστούσε για τα θαύ­ματα αυτά, που τον αξίωνε να κάνει. Επειτα γεμάτος στοργή κοίταζε τα αθώα πλασματάκια που είχαν λυτρωθεί από την αρρω­στιά. Ενα γλυκό χαμόγελο, χαμόγελο αγγελικό άνθιζε στο πρόσωπο του σεβασμίου ασκητού. Τα θαύματα όμως αυτά γινόταν γνωστά σ' όλα τα μέρη και κόσμος πολύς έτρεχε στον Αγιο Στυλιανό για να τον παρακάλεσει να γιατρέψει από κάποια ασθένεια τα παιδιά του.
Ετσι δόξαζε ο Αγιος Θεός το όνομα του ο­σίου Στυλιανού που αφιέρωσε την ζωή του για την δό­ξα του Θεού. 'Αλλά δεν ήταν μόνο τα θαύματα της θεραπεί­ας των παιδιών που δόξαζαν το όνομα του ταπει­νού Αγίου Στυλιανού. Ο Αγιος απέκτησε φήμη ως θαυματουργού, διότι έκανε τους άτεκνους εύτεκνους, με την προσ­ευχή του. Με την προσευχή του Αγίου Στυλιανού πολλές στείρες τεκνοποιούσαν. Πολλοί πιστοί Χριστιανοί με την ευλογία του, αν και ήταν άτεκνοι πρωτύτερα, απέκτησαν ωραία και γεμάτα υγεία παιδιά.
Πολλοί μάλιστα καλοί Χριστιανοί και μετά την κοίμηση του, επικαλούμενοι το όνομα του Αγίου και ζωγραφίζοντες σαν τάμα την εικόνα του, α­πέκτησαν παιδιά, αν και είχαν χάσει την ελπίδα πια να τεκνοποιήσουν.
Εν' τώ μεταξύ άπ' όλα τα μοναστήρια πήγαι­ναν στον γέροντα ασκητή για να ευφρανθούν κον­τά του, το άρωμα της αγιότητας του. Μοναχοί και ασκητές ζητούσαν από τον Αγιο δάσκαλο συμβουλές, για το πως πρέπει να αντιμε­τωπίζουν τους πειρασμούς και πως να επιβάλλουν την γαλήνη στα κοινόβια τους. Ολοι τον έβλεπαν σαν πρότυπο αγίας ασκητι­κής ζωής. Η προσωπικότητα του ήταν γεμάτη τα­πεινοφροσύνη και άστραφτε από ουράνιο κάλλος.
Και εκείνος ακούραστος με αγγελική γαλήνη τους δίδασκε, τους καθοδηγούσε, τους γέμιζε την καρδιά, τους στερέωνε στην πίστη, τους διέλυε τις αμφιβολίες. Ειρήνευε με τις συμβουλές του από μακρυά όσα μοναστήρια είχαν εσωτερικές διχόνοιες. Ετσι έζησε κι έτσι δόξασε τό όνομα του Θεού και δοξάσθηκε από τον Ουράνιο Πατέρα ο Αγιος Στυλιανός. Οταν έφθασε σε βαθειά γεράματα, έστειλε ο Θεός τους Αγγέλους Του και πήραν την αγίαν του ψυχή, για να την αναπαύσουν από τους πολύ­χρονους κόπους, τις στερήσεις και την σκληρότητα της ασκητικής ζωής. Κοιμήθηκε, λοιπόν, ο Αγιος πλήρης ημερών και αρετών.
Που τον έθαψαν, δεν γνωρίζουμε, ούτε διεσώθηκαν άλλα στοιχεία από την κουρασμένη και αγιασμένη ζωή του. Εμεινε όμως το όνομα του. Τον σέβεται και τον τιμά όλη η Ορθόδοξη Χριστιανωσύνη. Τον επικαλούνται στις ανάγκες τους και προπάντος για τα άρρωστα παιδιά τους. Κτίζουν στο όνομα του μεγαλοπρεπείς Ναούς. Στην Αθήνα υπάρχουν τουλάχιστον δύο Ναοί του Αγίου Στυλιανού στον Γκύζη και στον Καρρέα. Τα θαύματα του Αγίου συνεχίζονται και μετά την κοίμηση του. Και σήμερα ο Αγιος Στυλιανός εξακολουθεί να είναι προστάτης των παιδιών. Λένε μάλιστα, ότι από την λέξη "στυλώνει" που σημαίνει "στηρίζει τη υγεία των παιδιών".
Ο Αγιος εικονογραφείται με ένα νήπιο σπαργανωμένο στην αγκαλιά του που συμβολίζει, ότι είναι ο προστάτης των νηπίων. Η μνήμη του Αγίου Στυλιανού εορτάζεται στις 26. Νοεμβρίου.

Αναξίμανδρος Ο ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ


Κωνσταντίνος Ζήτρος
Αναξίμανδρος Ο ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ
Εισαγωγή: Ιωάννης Καλύβας.
Πρόλογος, μετάφραση, επιμέλεια, σχόλια: Θεόδωρος Γ. Μαυρόπουλος.
Εκδόσεις ΖΗΤΡΟΣ (2310 264050 και 210 3626350).

Ο Αναξίμανδρος είναι μία από τις κορυφαίες φιλοσοφικές φυσιογνωμίες της αρχαίας Ελλάδας στη λεγόμενη «προσωκρατική φιλοσοφία». Υπήρξε ένας «πανεπιστήμονας» του 6ου προχριστιανικού αιώνα: υπάρχουν σαφείς μνείες για ενασχόλησή του με την αστρονομία, τη βιολογία, τη γεωγραφία, τη γεωμετρία, τη μετεωρολογία, τη σεισμολογία. Από φιλοσοφική άποψη έδωσε τη δική του απάντηση για το ποια είναι η αρχή των όντων: είναι το «άπειρον», και από αυτό, που είναι αγέραστο και ανόλεθρο, δημιουργούνται όλα και σ’ αυτό επιστρέφουν όλα. Αυτό είναι η χρονική αρχή, η μήτρα όλων, το υπόβαθρο των κοσμικών μεταβολών και ο τελικός αποδέκτης κάθε δημιουργήματος που κλείνει τον κύκλο της ύπαρξής του.

Πώς να διατηρήσω περισσότερο τα διακοσμητικά κεριά;


Πώς να διατηρήσω περισσότερο τα διακοσμητικά κεριά;




Πώς να διατηρήσω περισσότερο τα διακοσμητικά κεριά; 


Τα κεριά είναι ο καλύτερος τρόπος να «φτιάξουμε» ατμόσφαιρα. Για να παρατείνουμε το χρόνο ζωής των κεριών και να μην ανησυχούμε συνεχώς για την αντικατάστασή τους, πριν τα ανάψουμε, τα βάζουμε στο ψυγείο για 3-4 ώρες. Οι χαμηλές θερμοκρασίες του ψυγείου μεταφέρονται ομοιόμορφα σε όλο το κερί, με αποτέλεσμα το κερί να παγώνει και επομένως να χρειάζεται περισσότερος χρόνος και μεγαλύτερη ενέργεια, ώστε να αρχίσει να λιώνει.

Δημοφιλείς αναρτήσεις