Αυτά τα Φυτά κοντά στα Καρποφόρα

Η συγκαλλιέργεια βασίζεται στο γεγονός, πως ορισμένα φυτά έχουν την ικανότητα να προσελκύουν ωφέλιμα έντομα και να εμπλουτίζουν τα θρεπτικά συστατικά του εδάφους στον κήπο μας. Το περιβόλι μας είναι μια μικρογραφία του οικοσυστήματος και αποτελεί μέρος της τροφικής αλυσίδας που μας θρέφει.
Τα καρποφόρα δέντρα, που έχουμε στο περιβόλι μας, συχνά-πυκνά αντιμετωπίζουν την απειλή των εχθρών και των ασθενειών, που αποδεκατίζουν την παραγωγή τους. Είναι μόνιμο πρόβλημα, για τον καλλιεργητή, να παρατηρεί τα φύλλα των δέντρων του και τους καρπούς, και να εντοπίζει μικρά ενοχλητικά έντομα και παθογόνα, που βλάπτουν την καλλιέργεια.
Ειδικά, για τους παραγωγούς βιολογικής καλλιέργειας, ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπίσουν αυτά τα παράσιτα είναι να συνεργαστούν με τη Μητέρα Φύση.
Η πλειονότητα των εντόμων του κήπου είναι ωφέλιμα. Δηλαδή, ο ρόλος τους είναι να επικονιάζουν τα άνθη και να συμμετέχουν στην τροφική αλυσίδα τρώγοντας άλλα έντομα. Όταν κάνουν καλά τη δουλειά τους, τα δέντρα μας έχουν παραγωγή και δεν αρρωσταίνουν. Επομένως, η φύτευση φυτών που προσελκύουν ωφέλιμα έντομα είναι μια καλή αρχή, για να αντιμετωπίσετε τα παράσιτα που βλάπτουν τα οπωροφόρα δέντρα σας. Τέτοια φυτά, που προσελκύουν επικονιαστές και αρπακτικά είδη και ενισχύουν τα θρεπτικά συστατικά του εδάφους προς όφελος της καλλιέργειάς σας, ονομάζονται συνοδευτικά φυτά.
Διαβάστε το σχετικό άρθρο: 11 τρόποι βιολογικής καταπολέμησης εχθρών και ασθενειών
Η συγκαλλιέργεια φυτών είναι μια νέα τάση στη σύγχρονη γεωργία. Γίνονται νέες έρευνες κάθε χρόνο, και η πρακτική αυτή θα αποτελέσει στο μέλλον μια απαραίτητη μέθοδο φυτοπροστασίας και στις επαγγελματικές προσοδοφόρες καλλιέργειες.
Το πρώτο βήμα για την προστασία των καρποφόρων δένδρων είναι να επιλέξετε ανθεκτικές ποικιλίες, που προσαρμόζονται στο κλίμα της περιοχής σας και παρουσιάζουν αποδεδειγμένη ανθεκτικότητα στις βασικές ασθένειες. Ακόμη και μετά την φύτευση ανθεκτικών ποικιλιών, τα δέντρα εξακολουθούν να είναι ευάλωτα σε παράσιτα που έρχονται από γειτονικούς οπωρώνες και περιβόλια.
Φυτά συνεργάτες της μηλιάς
Οι μηλιές πάσχουν από πολλές ασθένειες, από το φουζικλάδιο μέχρι παράσιτα, όπως η καρπόκαψα της μηλιάς, η καρόκαψα της ροδακινιάς, οπλοκάμπη και άλλα. Τα μήλα δεν είναι αυτο-γόνιμα, έτσι χρειάζονται έντομα επικονιαστές ( μέλισσες, βομβίνους) για να γονιμοποιήσουν τα άνθη. Η άγρια τριανταφυλλιά προσελκύει επικονιαστές και φιλοξενεί αρπακτικά έντομα, και αξίζει να την φυτέψετε δίπλα στις μηλιές σας.
Η αγαστάση (AgastacheFoeniculum) μπορεί να προσελκύσει ωφέλιμα έντομα. Το σχοινόπρασο (Alliumschoenoprasum), όταν φυτεύεται γύρω από τον κορμό της νεαρής μηλιάς, την προστατεύει από ξυλλοφαγα έντομα, προλαμβάνει το φουζικλάδιο και προσελκύει ωφέλιμα έντομα στα άνθη του. Το βερμπάσκο (Verbascum spp.) είναι άλλος ένας φίλος της μηλιάς. Παγιδεύει ημίπτερα έντομα (βρομούσες) που θα μπορούσαν να βλάψουν τους νεαρούς καρπούς. Ένα άλλο πολυετές φυτό, που βοηθά τη μηλιά είναι ο μάραθος (Foeniculum vulgare). Προσελκύει εντομοπαρασιτικά έντομα που ελέγχουν των πληθυσμό των βλαβερών κάμπιων.
Οι φράουλες (Fragaria x ananassa) φιλοξενούν έντομα που προστατεύουν τους καρπούς. Το λευκό τριφύλλι (Trifolium repens), όχι μόνο εμπλουτίζει το έδαφος με άζωτο, αλλά προσελκύει αρπακτικά έντομα, όπως διάφορα είδη σκαθαριών του εδάφους. Ανθίζει επίσης την ίδια εποχή με τη μηλιά βοηθώντας τη, έτσι, στην προσέλκυση επικονιαστών. Το μελισσόχορτο (Melissa officinalis) είναι, επίσης, ένα φυτό που μπορεί να συνοδεύσει τη μηλιά.
Φυτά συνεργάτες της αχλαδιάς
Η αχλάδια ανήκει στην ίδια οικογένεια με τη μηλιά και, επίσης, τα άνθη της δεν αυτογονιμοποιούνται. Απαιτεί έντομα επικονιαστές για την σταυροεπικονίασή της. Τα άνθη της είναι ελαφρώς δύσοσμα, έτσι οι επικονιαστές της είναι οι μύγες, οι σφήκες και διαφορά σκαθάρια που προσελκύονται. Και εδώ, το σχοινόπρασο θα προστατεύσει τον κορμό της νεαρής αχλαδιάς από τα ξυλλοφάγα έντομα.
Δύο είδη μέντας συνοδεύουν άριστα την αχλαδιά. Η μέντα (Mentha spp.) και το πυκνάνθεμο (Pycnanthemum spp.) προσελκύουν αρκετούς επικονιαστές. Ο μάραθος, επίσης, είναι απαραίτητος κοντά στην αχλάδια.
Φυτά συνεργάτες της ροδακινιάς και της νεκταρινιάς
Τα άνθη της ροδακινιάς αυτογονιμοποιούνται, αλλά και αυτή έχει ανάγκη έντομα επικονιαστές. Το σκόρδο (Allium sativum) και το σχοινόπρασο (Allium tuberosum) είναι οι δύο πιο σημαντικοί συνεργάτες για την ροδακινιά, καθώς απωθούν τα πιο βλαβερά παράσιτα, σκολύτες και ξυλλοφάγα έντομα. Φυτέψτε τα γύρω από τους κορμούς των δέντρων. Μπορείτε να τα καλλιεργήσετε παράλληλα, αλλά φροντίστε να κόβετε τα άνθη τους πριν καρποφορήσουν γιατί θα γεμίσουν τον τόπο με φυτά εθελοντές.
Καλύψτε το έδαφος γύρω από την κόμη του δέντρου με φράουλες. Φιλοξενούν ένα παράσιτο που προσβάλλει την κάμπια, καρπόκαψα της ροδακινιάς. Φυτέψτε άγριες φράουλες που απαιτούν λιγότερη φροντίδα ή καλλιεργούμενες ποικιλίες που θα πρέπει να τις φροντίζετε. Το χαμομήλι (Chamaemelum nobile) προσφέρεται, επίσης, για εδαφοκάλυψη κάτω από την ροδακινιά. Προσελκύει αρκετά ωφέλιμα έντομα και διώχνει τα ξυλλοφάγα.
Διαβάστε το σχετικό άρθρο: Βιολογική καταπολέμηση Μελίγκρας
Φυτά συνεργάτες της κερασιάς και της βυσσινιάς
Οι περισσότερες ποικιλίες κερασιάς είναι μη-αυτογονιμοποιούμενες και απαιτούν μια άλλη συμβατή ποικιλία για την επικονίαση. Η βυσσινιά είναι αυτογόνιμοποιούμενη, αλλά απαιτεί επικονιαστές.
Τα δέντρα αυτά είναι πυρηνόκαρπα. Ανήκουν στην ίδια οικογένεια με την ροδακινιά, και προσβάλλονται από τα ίδια, πάνω-κάτω, ξυλλοφάγα έντομα. Έτσι, και εδώ, θα χρησιμοποιήσουμε σκόρδο και σχοινόπρασο γύρω από τον κορμό. Επίσης, χρησιμοποιούμε τα ίδια φυτά, που διαβάσαμε πιο πάνω, στην περίπτωση της ροδακινιάς.
Φυτά συνεργάτες της δαμασκηνιάς
Οι περισσότερες ποικιλίες της δαμασκηνιάς είναι μη-αυτογονιμοποιούμενες και χρειάζονται μια άλλη ποικιλία για την επικονίαση. Επίσης, η δαμασκηνιά ανήκει στης ίδια οικογένεια με την ροδακινιά και έχουν τα ίδια φυτά συνεργάτες, που μπορείτε να συγκαλλιεργήσετε γύρω της. Ο ρυγχίτης είναι ολέθριος για τους καρπούς της δαμασκηνιάς. Έτσι, φυτεύοντας λευκό τριφύλλι κάτω από την κόμη του δέντρου, τα σκαθάρια πέφτουν στο έδαφος.
Ο ρυγχίτης ελέγχεται από τα φυτά της οικογένειας των λαουριδών, στα οποία ανήκει η δάφνη. Άλλα φυτά της ίδιας οικογένειας είναι το αβοκάντο και η κανέλα. Έχοντας δάφνες κοντά στις δαμασκηνιές, απωθείτε τους ρυγχύτες.
Του Θανάση Αργυρόπουλου (Γεωπόνος ΑΠΘ), επικοινωνία στο share24gr@gmail.com

http://share24.gr/fytepste-afta-ta-fyta-konta-sta-karpofora-dentra-ke-apothiste-ta-parasita-ke-ta-epivlavi-entoma/

 

Λιναρόσπορος

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη δημοσίευση της Θάλεια Παπαμιχελάκη.

http://therapeftis.blogspot.gr/2016/10/7.html

Λιναρόσπορος : Η σούπερ τροφή που καταπολεμά 7 αρρώστιες

Εναλλακτικές προτάσεις Υγείας ,Διατροφής,Ψυχολογίας και θεραπευτικά βότανα

therapeftis.blogspot.com


https://therapeftis.blogspot.gr/2016/10/7.html

Βάλτε στη ζωή και στο πιάτο σας το λιναρόσπορο. Το μικροσκοπικό αυτό σποράκι θεωρείται από το Αμερικανικό Εθνικό Ινστιτούτο Καρκίνου, ως ένα από τα έξι είδη τροφίμων, που προλαμβάνουν και καταπολεμούν επτά αρρώστιες. Ταυτόχρονα ομορφαίνει τις γυναίκες χαρίζοντας τους πλούσια κόμη, λαμπερό δέρμα και γερά νύχια.

Αμερικανικές επιστημονικές έρευνες απέδειξαν ότι η κατανάλωση του ωφελεί την καρδιά, καταπολεμά τον διαβήτη, προστατεύει από τον καρκίνο και τις φλεγμονές, ενισχύει το ανοσοποιητικό σύστημα, μειώνει τις φλεγμονές και βοηθά τις γυναίκες στην εμμηνόπαυση.

Σύμφωνα με τις ίδιες μελέτες η κατανάλωση λιναρόσπορου συνδέεται άμεσα με της μείωση της ολικής χοληστερόλης, συμπεριλαμβανομένης και της LDL (κακή) χοληστερόλης και των τριγλυκεριδίων.

Η μάχη κερδίζεται αν καθημερινά στο φαγητό σας προσθέστε μία κουταλιά της σούπας λιναρόσπορου τριμμένου.
Πολλοί διατροφολόγοι συμβουλεύουν τους ασθενείς τους με διαβήτη, να τρώνε καθημερινά λιναρόσπορο.

Μελέτη που διεξήχθη από το Πανεπιστήμιο του Τορόντο, έδειξε ότι όσοι διαβητικοί έτρωγαν ψωμί φτιαγμένο από λιναρόσπορο είχαν επίπεδα γλυκόζης στο αίμα κατά 28% χαμηλότερα μια ώρα μετά το φαγητό από εκείνους ,που κατανάλωναν ψωμί από αλεύρι σιταριού!



Ο λιναρόσπορος έχει υψηλή περιεκτικότητα σε λιγνάνες (φυτοοιστρογόνα) μέχρι και 800 φορές πάνω από το ποσό που βρέθηκε σε φυτά. Οι λιγνάνες θεωρούνται από την παγκόσμια επιστημονική κοινότητα ως ιδιαίτερα σημαντικά φυσικά προστατευτικά κατά του καρκίνου και κυρίως στην πρόληψη του καρκίνου του παχέος εντέρου και του μαστού.

Μια από τις τροφές που είναι πλούσια σε ωμέγα 3 λιπαρά οξέα είναι ο λιναρόσπορος, ο οποίος παρέχει ασπίδα προστασίας στους πάσχοντες από φλεγμονώδεις διαταραχές,συμπεριλαμβανομένης της ρευματοειδούς αρθρίτιδας πάθηση η οποία προκαλεί μεγάλο πόνο .

Οι εξάψεις, οι νυχτερινές εφιδρώσεις, η ευερεθιστότητα και η κατήφεια μερικά από τα συμπτώματα της εμμηνόπαυσης απαλύνονται από την κατανάλωση λιναρόσπορου.

Μελέτες έχουν δείξει, ότι η κατανάλωση λιναρόσπορου επηρεάζει θετικά την ικανότητα του οργανισμού να καταπολεμήσει βακτηρίδια και ιούς.

Πάντως το μυστικό είναι να ρίχνετε μια κουταλιά λιναρόσπορου σε ό,τι τρώτε π.χ. στη σαλάτα, στο γιαούρτι ή στα δημητριακά πρωινού ή ακόμη και στα φρούτα.

*Οι πληροφορίες που περιέχονται στην σελίδα ΘΕΡΑΠΕΥΤΗΣ δεν μπορούν να αντικαταστήσουν την γνωμάτευση του ιατρού σας. Αν αποφασίσετε να ακολουθήσετε κάποια διατροφή ρωτήστε τον προσωπικό ιατρό σας. 

Ακολουθήστε μας στο Facebook

ΟΤΑΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε το βίντεο του χρήστη Feelgood Entertainment.

Feelgood Entertainment

11 Μαΐου 2017 ·

Εξαιρετικές ερμηνείες, καλογραμμένο σενάριο. Ανήκει στο πάνθεον των ταινιών για το τέλος του έρωτα. - Empire Magazine
ΟΤΑΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ (After Love)
Στους κινηματογράφους

THE EYE

Αναδημοσίευση άρθρου από Νέα Ακρόπολη

http://www.nea-acropoli-ioannina.gr/kinhmatografou/the-eye.html

THE EYE

 

Ένα ενδιαφέρον θρίλερ που παρουσιάζει πολλές απόψεις της ιαπωνικής παράδοσης. Μια κοπέλα τυφλή αποκτά το φως μετά από μια επιτυχημένη επέμβαση. Δότης είναι μια συνομήλικη της που έχει φυσικά πεθάνει. Σταδιακά ανακαλύπτει η κοπέλα, ότι όχι μόνο απέκτησε την ικανότητα να βλέπει, όπως όλος ο κόσμος αλλά επίσης να βλέπει και πράγματα που δεν βλέπει ο υπόλοιπος κόσμος.

Αρχικά βλέπει κάποιες μαύρες φιγούρες ανθρώπων (αόρατοι για τους άλλους) οι οποίοι όταν παρουσιάζονται, πάντα κάποιος πεθαίνει. (Αυτοί είναι οι «Άγγελοι Θανάτου» που έρχονται για οδηγήσουν τον νεκρό μέσα από το πέρασμα στον άλλον κόσμο. Σε όλους τους πολιτισμούς βρίσκουμε την πίστη, ότι την ώρα του θανάτου, εμφανίζεται κάποιος για να πάρει μαζί του τον ετοιμοθάνατο. Πολλές φορές αυτοί παίρνουν την μορφή  κάποιου οικείου προσώπου του θανόντα, έτσι ώστε να έχει κάποιον να εμπιστευτεί και να γίνει με πιο ανώδυνο τρόπο η αποκόλληση του από τον κόσμο της ύλης).

Άλλο στοιχείο που μας δίνει η ταινία είναι ο εγκλωβισμός της συνείδησης, όταν αυτός που πεθαίνει, συνεχίζει να έχει κάποιο άλυτο ζήτημα με την ζωή ή τους ζωντανούς. Για παράδειγμα εμφανίζεται κάποιο παιδί που αναζητά απεγνωσμένα τον έλεγχο των βαθμών του από το σχολείο. Το παιδί αυτό έχει αυτοκτονήσει, διότι οι γονείς του τον κατηγόρησαν άδικα ότι επίτηδες έλεγε ψέματα πως έχασε τον έλεγχό του. Έτσι η πρωταγωνίστρια το συναντά συνεχώς να ψάχνει για τον χαμένο του έλεγχό.

(Βλέπουμε εδώ λοιπόν    την αρχαία πίστη ότι η συνείδηση μπορεί να εγκλωβιστεί στην ύλη και να κάνει φαύλους κύκλους μέσα σε αυτήν ζητώντας δικαίωση. Αυτή η κατάσταση είναι γνωστή σε όλους τους παραδοσιακούς πολιτισμούς με την έννοια των φαντασμάτων που στοιχειώνουν έναν χώρο). Την πλοκή της ταινίας κινεί ένα άλλο πρόσωπο, αυτό της δότριας του ματιού. Σταδιακά αποκαλύπτεται ότι έχει και εκείνη κάποιο «άλυτο ζήτημα» που την κρατά δέσμια και έτσι καλείται η πρωταγωνίστρια να βρει την άκρη του νήματος για να την βοηθήσει.

Πέρα από ότι αναφέραμε πιο πάνω, εδώ υπάρχει και η πανάρχαια εσωτερική πίστη ανατολικών παραδόσεων, που υποστηρίζει ότι κάθε μέλος του σώματος π.χ. η καρδιά, το συκώτι, τα μάτια κλπ έχει τον δικό του ον, έναν μικρό εσωτερικό ρυθμιστεί που συνεργάζεται καρμικά με την συνείδηση του ανθρώπου. Έτσι όταν δίνουμε σε κάποιον, το μέλος του σώματος ενός άλλου ανθρώπου, τότε αυτός παίρνει ένα ζωντανό κομμάτι του άλλου μια και ο «ρυθμιστής» έρχεται μαζί. Έτσι λοιπόν αυτό, δημιουργεί για αυτούς τους λαούς, ένα ηθικό ζήτημα σε σχέση με το κάρμα αυτού που το δέχεται, αφού εκμεταλλεύεται ένα κομμάτι της  ύπαρξης του άλλου.

Όμως ας μην ξεχνάμε ότι η έννοια της δικαιοσύνης, του καλού και του κακού είναι ζητήματα πολύ δύσκολα που απασχόλησαν και θα απασχολούν μάλλον για πολύ ακόμη την ανθρωπότητα.

Joomla SEF URLs by Artio

Σωκράτης

Ο Σωκράτης έζησε στην Αθήνα το (470 π.Χ. ή 469 π.Χ. - 399 π.Χ.)[1] ήταν Έλληνας Αθηναίος φιλόσοφος και μία από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες του ελληνικού και παγκόσμιου πνεύματος και πολιτισμού και ένας από τους ιδρυτές της Δυτικής φιλοσοφίας [2]. Ενδεικτικό της σημασίας του για την Αρχαία ελληνική φιλοσοφία είναι ότι όλοι οι Έλληνες φιλόσοφοι πριν από αυτόν ονομάστηκαν Προσωκρατικοί. Αναρίθμητοι είναι οι μελετητές που έχουν ασχοληθεί με τον Σωκράτη, στους αιώνες που ακολούθησαν το θάνατό του, πολλοί από τους οποίους είναι ιδιαίτερα φημισμένοι, έτσι ώστε ο W.K.C. Gutrie να γράψει πως «στο τέλος ο καθένας έχει το δικό του, ως ένα βαθμό Σωκράτη, που δεν είναι ίδιος ακριβώς με τον Σωκράτη κανενός άλλου.» [3] Είχε έναν πολυάριθμο κύκλο πιστών φίλων, κυρίως νέων από αριστοκρατικές οικογένειες, απ' όλη την Ελλάδα. Ορισμένοι από αυτούς έγιναν γνωστοί ως ιδρυτές φιλοσοφικών σχολών διαφόρων κατευθύνσεων. Οι γνωστότεροι ήταν ο Πλάτωνας και ο Αντισθένης στην Αθήνα, ο Ευκλείδης στα Μέγαρα, ο Φαίδωνας στην Ηλεία και ο Αρίστιππος στην Κυρήνη. [4] Οι κυριότερες πηγές για τη ζωή του είναι κατ' αρχάς ο μαθητής του Πλάτων, ο ιστορικός Ξενοφών, ο φιλόσοφος Αριστοτέλης και ο συγγραφέας κωμωδιών Αριστοφάνης.

Ήταν γιος του Σωφρονίσκου και της Φαιναρέτης από το δήμο της Αλωπεκής.[5] Παντρεύτηκε σε μεγάλη ηλικία την Ξανθίππη. Οι πληροφορίες για τη ζωή του Σωκράτη είναι ποικίλες και ο μελετητής του Αρχαιοελληνικού κόσμου μπορεί να βγάλει ενδιαφέροντα συμπεράσματα. Διάφοροι αξιόλογοι συγγραφείς ασχολήθηκαν μαζί του, ήδη από την αρχαιότητα, και ο καθένας πρόσθεσε νέες πτυχές από τη ζωή του. Έτσι, ο Πορφύριος μας πληροφορεί ότι ο Σωκράτης, όπως συνηθιζόταν στην αρχαία Αθήνα, ασχολήθηκε αρχικά με τη γλυπτική τέχνη, το επάγγελμα του πατέρα του, ο οποίος ήταν λιθοξόος, πριν το εγκαταλείψει «χάριν της παιδείας», όπως έγραψε αργότερα, ο Λουκιανός. [6]

Στα 17 του χρόνια γνώρισε το φιλόσοφο Αρχέλαο, που του μετέδωσε το πάθος για τη φιλοσοφία και τον έπεισε να αφιερωθεί σ' αυτήν. Μία πιο βαθιά ψυχολογική πλευρά του φανερώνει ο Πλάτωνας, που στην Απολογία του παρουσιάζει τον Σωκράτη να θεωρεί τη φιλοσοφική ενασχόληση ως θεία εντολή. Εδώ ο Σωκράτης μπορεί να χαρακτηριστεί ως Θεόπνευστος, καθώς αναφέρει το ισχυρό του ένστικτο, ως μία εσωτερική παρόρμηση, να του υπαγορεύει ποιες πράξεις και ενασχολήσεις πρέπει να ακολουθήσει. Συχνά μάλιστα δήλωνε ότι άκουγε μέσα του μία φωνή που τον εμπόδιζε να πράττει ότι δεν ήταν σωστό, την οποία φωνή ονόμαζε «δαιμόνιο».

Στις φιλοσοφικές του έρευνες τον παρακολουθούσαν πολλοί, ιδιαίτερα νέοι, που ένιωθαν ευχαρίστηση ακούγοντας τον να μιλάει και να συζητάει για θέματα κοινωνικά, πολιτικά, ηθικά και θρησκευτικά. Έτσι σχηματίστηκε γύρω του ένας όμιλος, που δεν αποτελούσε όμως σχολή, γιατί ο Σωκράτης δεν δίδαξε συστηματικά, αλλά διαλεγόταν σε κάθε σημείο της πόλης, με ανθρώπους κάθε κοινωνικής τάξης και σε αντίθεση με τους σοφιστές δεν έπαιρνε χρήματα από τους μαθητές του.

Απέφευγε την εμπλοκή στην πολιτική και προτιμούσε να πορεύεται τη δική του ανεξάρτητη πορεία. Μόνη εξαίρεση, όταν η πατρίδα τον καλούσε. Έτσι έλαβε μέρος σε τρεις εκστρατείες στη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου, στην πολιορκία της Ποτίδαιας, στο Δήλιο της Βοιωτίας το 424π.Χ. («ήμουν μαζί του στην υποχώρηση», λέει ο Λάχης στον ομώνυμο πλατωνικό διάλογο,«και αν όλοι ήταν σαν τον Σωκράτη, η πόλη μας ποτέ δε θα πάθαινε εκείνη τη συμφορά.»)[7] Το 422 π. Χ. στη μάχη της Αμφίπολης έσωσε τη ζωή του Αλκιβιάδη και έδειξε απίστευτη αντοχή στις κακουχίες, όπως περιγράφει ο ίδιος ο Αλκιβιάδης στο πλατωνικό Συμπόσιο.[8] Το 406 π.Χ., στη δίκη των 10 Αθηναίων στρατηγών όταν συνέπεσε η «φυλή» στην οποία ανήκε να έχει την πρυτανεία, αρνήθηκε να υποκύψει στην απαίτηση να φέρει σε ψηφοφορία στην Εκκλησία του Δήμου μία παράνομη πρόταση - να δικαστούν ομαδικά και όχι ο καθένας ξεχωριστά, όπως όριζε ο νόμος οι στρατηγοί που είχαν κατηγορηθεί ότι δεν περισυνέλεξαν τους ναυαγούς κατά τη ναυμαχία στις Αργινούσες, κάτι απαράδεκτο νομικά στην αθηναϊκή δημοκρατία. [9] Το 404 π.Χ. με την ίδια τόλμη εναντιώθηκε στους Τριάκοντα τυράννους, όταν αρνήθηκε να συλλάβει έναν δημοκρατικό πολίτη, τον Λέοντα τον Σαλαμίνιο.[9] ὁ δὲ ἀνεξέταστος βίος οὐ βιωτὸς ἀνθρώπῳ Η ζωή που δεν εξετάζεται δεν αρμόζει σε άνθρωπο
 

—Απολογία Σωκράτους

Το 399 π.Χ. διατυπώθηκε εναντίον του κατηγορία για ασέβεια προς τους θεούς και για διαφθορά των νέων[10]. Ο φιλόσοφος καταδικάστηκε, με βάση την κατηγορία, σε θάνατο. Ως σκοπιμότητα της κατηγορίας θεωρήθηκε η διδασκαλία του, η οποία επιδρούσε στους νέους, και με τον φιλελευθερισμό που τον διέκρινε, θεωρήθηκε ανατρεπτικός. Ουσιαστικό κίνητρο, όμως, υπήρξε η αντιζηλία του με σημαντικούς άνδρες της εποχής. Ενώ ένας από τους βασικούς λόγους για κατηγορία του, στην πραγματικότητα ήταν ότι ένας από τους μαθητές του, και μάλιστα από πιο τους σημαντικούς, είχε πάρει μέρος στην εξουσία των τυράννων.

Στη διάρκεια της δίκης ο Σωκράτης έδειξε θάρρος, ενώ η αναγγελία της ποινής δεν κατάφερε να τον βγάλει από τη θεϊκή του αταραξία. Μετά την καταδίκη του παρέμεινε στο δεσμωτήριο 30 μέρες, γιατί ο νόμος απαγόρευε την εκτέλεση της θανατικής ποινής πριν από την επιστροφή του ιερού πλοίου από τις γιορτές της Δήλου. Από τον διάλογο του Πλάτωνα Κρίτων μαθαίνουμε ότι ο Σωκράτης θα μπορούσε να σωθεί, αν ήθελε, αφού οι μαθητές του είχαν τη δυνατότητα να τον βοηθήσουν να αποδράσει. Ο Σωκράτης αρνήθηκε και, ως νομοταγής πολίτης και αληθινός φιλόσοφος, περίμενε τον θάνατο ειρηνικά και γαλήνια, και ήπιε το κώνειο, όπως πρόσταζε ο νόμος.

Παρ' όλα αυτά, το Μάιο του 2012, πραγματοποιήθηκε εκ νέου η δίκη του Σωκράτη από Συμβούλους του Αρείου Πάγου και γνωστούς δικηγόρους και δικαστές, χρησιμοποιώντας τους νόμους της εποχής εκείνης, και ως αποτέλεσμα ο Σωκράτης αθωώθηκε για τις κατηγορίες τις οποίες έφερε.
Αρχαία τοιχογραφία, Μουσείο Εφέσου, 1ος-5ος αιώνας.

Ο Σωκράτης, όπως και ο Πυθαγόρας, δεν άφησε κανένα σύγγραμμα. Γι' αυτό είναι πολύ δύσκολο να καθοριστεί ακριβώς το περιεχόμενο της φιλοσοφίας του και, πρακτικώς, ότι γνωρίζουμε για τον Σωκράτη προήλθε κυρίως από όσα έγραψαν οι μαθητές του σχετικά με αυτόν, καθώς και ορισμένους συγγραφείς που επικεντρώθηκαν στη μελέτη της προσωπικότητάς του. Κατά τον Σωκράτη ο Θεός δεν φιλοσοφεί, γιατί κατέχει τη σοφία, φιλοσοφεί όμως ο άνθρωπος, που η ύπαρξή του είναι πεπερασμένη.

Στην εποχή του Σωκράτη έχουμε με τους Σοφιστές τη στροφή της φιλοσοφίας προς τον άνθρωπο και τη χρήσιμη αρετή, ενώ προηγουμένως το κύριο θέμα της φιλοσοφίας των προσωκρατικών ήταν η φύση. Βέβαια, οι Σοφιστές, ως μη φιλόσοφοι, δεν διείσδυσαν εις βάθος στη μελέτη της πραγματικής ουσίας του ανθρώπου, κάτι που ξεκίνησε με τον Σωκράτη, ο οποίος πρώτος θεώρησε την ψυχή ως την πραγματική ουσία του ανθρώπου και την αρετή ως αυτό που επιτρέπει την πλήρωση της ανθρώπινης φύσης μέσα από την αναζήτηση και βελτίωση της ψυχής. Ο Αριστοτέλης αναγνωρίζει αυτή τη στροφή του πνεύματος με τη φράση «επί Σωκράτους το δε ζητείν τα περί φύσεως έληξε, προς τη χρήσιμη αρετή και την πολιτική δε απόκλεινον οι φιλοσοφούντες».
 

Σωκρατική (μαιευτική) μέθοδος
 

Πίνακας του Ζακ-Λουί Νταβίντ (1787) Ο Θάνατος του Σωκράτη

Η μαιευτική ήταν η μέθοδος, η οποία, σε συνδυασμό με τη χρήση της ειρωνείας, αποτελούσε χαρακτηριστικό της σωκρατικής διδασκαλίας. Σύμφωνα με τη μέθοδο αυτή, ο Σωκράτης κατά τις συζητήσεις του, προσποιούμενος την πλήρη άγνοια για το θέμα που συζητούσε κάθε φορά, προσπαθούσε μέσα από ερωτήσεις να εκμαιεύσει την αλήθεια από τον συνομιλητή του.

Ουσιαστικά ο Σωκράτης επωμιζόταν το ρόλο της συνείδησης και μέσα από αυτή τη διαδικασία ερωταπαντήσεων δημιουργούσε ένα πνεύμα διαλόγου στη συζήτηση. Ο συνομιλητής λοιπόν απαντώντας σ' αυτές τις ερωτήσεις έφτανε σε ένα συμπέρασμα -στην αλήθεια για τον Σωκράτη- από μόνος του. Η μέθοδος ονομάστηκε μαιευτική διότι όπως η μαία (επάγγελμα που έκανε και η Φαιναρέτη, μητέρα του Σωκράτη) φέρνει στον κόσμο το νεογνό έτσι και ο Σωκράτης ή ο εκάστοτε συνομιλητής που παίρνει το ρόλο της συνείδησης εξάγει από τον συνομιλητή του την αλήθεια.
 

Διαλεκτική

Διαλεκτική, κατ' αρχάς σημαίνει 'διάλογος'. Πρόκειται λοιπόν για μία μορφή διαλόγου η οποία χρησιμοποιήθηκε από τον Σωκράτη και κατά την οποία, ο φιλόσοφος προσπαθούσε να οδηγήσει τον συνομιλητή του στην ανακάλυψη της βαθύτερης αλήθειας των πραγμάτων, αυτής που μένει ανεξάρτητη από περιστάσεις και συνθήκες. Στη συγκεκριμένη μέθοδο, ο Σωκράτης άφηνε τον συνομιλητή του να εκφράσει ελεύθερα την άποψή του σχετικά με το θέμα που συζητούσαν, θεωρώντας αρχικά, αυτή την άποψη ως ολοκληρωμένη και θεμελιωμένη. Στη συνέχεια, μέσα από τη διαδικασία ερωταπαντήσεων, δείχνει μέσω απλοϊκών παραδειγμάτων τις ακραίες συνέπειες των απόψεων αυτών, αποδεικνύοντας έτσι τη σαθρότητά τους. Οδηγεί λοιπόν τον συνομιλητή του, στην ανακάλυψη νέων συμπερασμάτων και νέων προσεγγίσεων της αλήθειας.
Ο Σωκράτης και ο φιλοσοφικός στοχασμός

Έχει ειπωθεί για τον Σωκράτη πως «κατέβασε τη φιλοσοφία από τα άστρα στη γη», διότι χάρη στη δική του προσωπικότητα οι φιλόσοφοι έπαψαν να ασχολούνται με τα φυσικά φαινόμενα και άρχισαν να ασχολούνται με τον ίδιο τον άνθρωπο και την κοινωνία του. Στην πραγματικότητα, πολλοί φιλόσοφοι πριν το Σωκράτη ασχολήθηκαν με τα πολιτικά προβλήματα, ενώ ο Δημόκριτος ασχολήθηκε και με ζητήματα ηθικής. Ωστόσο, ο Σωκράτης ήταν εκείνος που πραγματικά έστρεψε το φιλοσοφικό στοχασμό σε αυτά τα θέματα. Ο λόγος που τα σωκρατικά ενδιαφέροντα σημάδεψαν κατά τέτοιο τρόπο την ιστορία της φιλοσοφίας πρέπει να αναζητηθεί στον σωκρατικό τρόπο σκέψης, στο γεγονός δηλαδή πως ο Σωκράτης, δεν ενδιαφερόταν για την ορθό τρόπο ζωής και δράσης είτε σε προσωπικό είτε σε κοινωνικό επίπεδο. Και αντίθετα από τους σοφιστές δεν ενδιαφέρθηκε γι αυτά για χρησιμοθηρικούς σκοπούς. Θέλησε λοιπόν να δημιουργήσει ένα στέρεο έδαφος πάνω στο οποίο θα μπορούσαν ύστερα να θεμελιωθούν οριστικά και αμετάκλητα οι έννοιες του καλού, της αρετής και της σοφίας. Όπως οι πρώτοι φιλόσοφοι λοιπόν αναζητούσαν την πρώτη αρχή της δημιουργίας, έτσι και ο Σωκράτης αναζήτησε την αρχή κάθε ηθικής έννοιας, που δεν επηρεάζεται από ιστορικές και κοινωνικές συνθήκες αλλά ούτε από τη δυνατότητα της αντίληψης του κάθε ανθρώπου. Αναζήτησε δηλαδή το απόλυτο και απέρριψε το σχετικό, μελέτησε την ηθική ουσία και απέρριψε τα ηθικά φαινόμενα.
Επαγωγική Συλλογιστική Μέθοδος

Για να φτάσει στην αρχή των ηθικών εννοιών, ο Σωκράτης χρησιμοποίησε την επαγωγική συλλογιστική μέθοδο, μέσω της οποίας σκόπευε να φτάσει στην εξαγωγή καθολικών συμπερασμάτων. Ξεκινούσε λοιπόν με παραδείγματα, παρμένα από την καθημερινότητά του και την εμπειρία του και αποσκοπούσε στην εξαγωγή καθολικών συμπερασμάτων τα οποία ξεπερνούν την εμπειρία και φτάνουν στην απόλυτη γνώση ενός θέματος. Και η διαδικασία αυτή είναι επιτυχής όταν θα προκύψει ένας απόλυτος ορισμός για την αλήθεια του καλού και του κακού, της ομορφιάς και της ασχήμιας, της ορθής διακυβέρνησης και της δεσποτείας, της σωφροσύνης και της άνοιας.

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%89%CE%BA%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%B7%CF%82

Τσάι τοῦ (Ἑλληνικού) βουνού, κατὰ τοῦ Ἀλτσχάιμερ!!

http://proionta-tis-fisis.blogspot.gr/2012/12/blog-post_35.html

Τσάι τοῦ (Ἑλληνικού) βουνού, κατὰ τοῦ Ἀλτσχάιμερ!!

Αθάνατη Ελληνική φύση!

Κάθε σου βότανο κι ένα φάρμακο!

Ευλογημένη Ελληνική γη…!!

«Το ανώτερο τσάι προέρχεται από τα ψηλά βουνά», έλεγε μια αρχαία κινεζική παροιμία. «Τα ελληνικά βουνά» προσθέτουν σήμερα Γερμανοί επιστήμονες. Πληθαίνουν  τα δημοσιεύματα για τις θαυματουργές ιδιότητες του ελληνικού τσαγιού του βουνού στη μάχη για την καταπολέμηση της νόσου Aλτσχάιμερ, η οποία οδηγεί στον εκφυλισμό των εγκεφαλικών κυττάρων. Από τη νόσο πάσχουν 800.000 άτομα στη Γερμανία και περίπου 30 εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο. Τα μελλοντικά, δε, σενάρια ηχούν ακόμα πιο εφιαλτικά, καθώς αυξάνουν τους δυνητικούς ασθενείς το 2050 σε περισσότερους από 110 εκατομμύρια παγκοσμίως.

Μεταξύ 150 φυτών
«Εδώ και επτά χρόνια είχαμε πειραματιστεί με 150 φυτά και βότανα από όλο τον κόσμο, την Κίνα, την Ταϊλάνδη, την Ινδονησία» διηγείται στην «Κ» ο καθηγητής Νευρολογίας στο Πανεπιστήμιο του Magdeburg και διευθυντής του ομώνυμου Ερευνητικού Κέντρου για Νευρολογικές Ασθένειες, Jens Pahnke. Η εικοσαμελής επιστημονική ομάδα ανέλυε τα συστατικά των φυτών και τα δοκίμαζε σε πειραματόζωα, χωρίς ωστόσο σημαντική ωφέλεια.

«Από έρευνά μας στο Ιντερνετ, μάθαμε για τις ιδιότητες του ελληνικού βοτάνου και αποφασίσαμε να το παραγγείλουμε το 2010», θυμάται ο Γερμανός καθηγητής.

«Είχαμε τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα!» περιγράφει ο ίδιος. Συγκεκριμένα, όταν αυτό δίδεται σε ποντίκια για 25 μέρες περιορίζει τη βλάβη του εγκεφάλου σε ποσοστό περίπου 80%. Το επόμενο «καλύτερο» αποτέλεσμα είχε το συστατικό Τhiethylperazin, που όμως φτάνει το 70%. Ο 38χρονος καθηγητής, που κουράρει 1.500 ασθενείς από όλο τον κόσμο ετησίως, δοκίμασε τις ιδιότητες του τσαγιού του βουνού και στους ανθρώπους. «Πίνοντας καθημερινά τσάι για έξι μήνες, η ασθένεια υπαναχωρεί στο επίπεδο που ήταν εννέα μήνες νωρίτερα και μετά από αυτό σταθεροποιείται σημαντικά», εξηγεί. «Είχα ασθενή, που είχε πρόβλημα μνήμης και προσανατολισμού και είχε φτάσει σε σημείο που δεν μπορούσε ούτε στην τουαλέτα να πάει μόνος τους» διηγείται. «Του χορήγησα τσάι για δύο μήνες και τώρα έχει βελτιωθεί σε τέτοιο βαθμό που ετοιμάζεται να πάει διακοπές με έναν φίλο τους στις Αλπεις», τονίζει.

Προς το παρόν, ο γιατρός συνιστά να πίνουμε πολλά φλιτζάνια κρύο ή ζεστό τσάι την ημέρα. Είναι, άλλωστε, κοινός τόπος ότι όσο νωρίτερα λαμβάνει κανείς προληπτικά μέτρα για το Aλτσχάιμερ τόσο καλύτερα. «Συνήθως, φτάνει κανείς στο σημείο να μη θυμάται πώς να γυρίσει σπίτι του για να συνειδητοποιήσει ότι κάτι… “τρέχει” και να μας επισκεφθεί», επισημαίνει ο Γερμανός γιατρός «αν, όμως, είχε υποβληθεί νωρίτερα σε κάποιο σχετικό τεστ, θα είχε καλύτερη εξέλιξη η αρρώστια».

Τα επόμενα δύο χρόνια η επιστημονική ομάδα του Magdeburg φιλοδοξεί να δημιουργήσει ένα φάρμακο από το ελληνικό τσάι (πρόκειται συγκεκριμένα για την ποικιλία “sideritis scardica” που ενδημεί κυρίως στη Μακεδονία) σε μορφή χαπιού. Τα οφέλη θα είναι πολλά, «θα είναι συμπυκνωμένο, οπότε η δράση του θα είναι ακόμα πιο αποτελεσματική, ενώ ως χάπι θα είναι πιο εύχρηστο».

Μεγάλες ποσότητες
Φυσικά, για να ολοκληρωθεί η διαδικασία απαιτούνται πολύ μεγάλες ποσότητες. «Παραγγέλνουμε τόνους για να εξυπηρετήσουμε όλους τους ασθενείς», τονίζει. Ωστόσο, ο καθηγητής δε μας κρύβει ότι «έχουμε ξεκινήσει να καλλιεργούμε τσάι σε κάποιες εκτάσεις στη Βουλγαρία, που συγγενεύουν κλιματολογικά και εδαφολογικά με τα βουνά της Μακεδονίας». Και στην εύλογη απορία μας, απαντά: «Δεν είχαμε πια την οικονομική δυνατότητα να εισάγουμε από την Ελλάδα. Από τη στιγμή που έγινε αντιληπτό το έντονο ενδιαφέρον μας, η τιμή του προϊόντος αυξήθηκε 600%».

Πηγή: fytro.wordpress.com
Το είδα: filonoi.gr 

Σημείωση: Eνας πολύ καλός συνδυασμός για το Ἀλτσχάιμερ , είναι ενα μείγμα απο ίσες ποσότητες τσάι του βουνού, βασιλικό και τζίνγκο μπιλόμπα και Ω3 βασικά λιπαρά οξέα καθημερινά!
Μαριάννα Ευαγγέλου - Φύτρο.

"Μανταρίνι Χίου"

Κατοχυρώθηκε το "Μανταρίνι Χίου"...

...ως προϊόν Προστατευμένης Γεωγραφικής Ένδειξης (ΠΓΕ)!

Η κατοχύρωση της ονομασίας του δίνει τη δυνατότητα:

- στους παραγωγούς να βελτιώσουν το εισόδημά τους, επιτυγχάνοντας μεγαλύτερη ζήτηση και καλύτερες τιμές,

- στους καταναλωτές να αγοράζουν προϊόν εγγυημένης ποιότητας

Προκειμένου τα μανταρίνια να πιστοποιηθούν ως «Μανταρίνια Χίου*», η καλλιέργεια, η παραγωγή, η συγκομιδή, η διαλογή και η τυποποίηση του προϊόντος θα πρέπει να εκτελούνται εντός της γεωγραφικής περιοχής των νήσων Χίου, Ψαρών και Οινουσσών.

Από τις καλύτερες και πιο αρωματικές ποικιλιές στον κόσμο είναι τα μανταρίνια που προέρχονται από τον Κάμπο Χίου.

Σημείωση: Τα ελληνικά προϊόντα, που έχουν ενταχθεί μέχρι σήμερα στο Μητρώο Προστατευμένων Γεωγραφικών Ενδείξεων και Ονομασιών Προέλευσης της ΕΕ ανέρχονται σε 97.

* H Χίος ονομάζεται και μυροβόλος, δηλαδή γεμάτη μυρωδιές, γιατί τα αρώματα των εσπεριδοειδών και των λουλουδιών της είναι μοναδικά.

Ουμπέρτο Έκο

Ο Ουμπέρτο Έκο (Umberto Eco) είναι σύγχρονος Ιταλός λόγιος, ακαδημαϊκός καθηγητής και συγγραφέας.Γεννήθηκε στις 5 Ιανουαρίου 1932.

Ο Έκο γεννήθηκε στην Αλεσσάντρια του Πιεμόντε το 1932. Από το 1975 έχει την έδρα του Καθηγητή Σημειωτικής στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια, ενώ από το 1988 είναι πρόεδρος του Διεθνούς Κέντρου Μελετών Σημειωτικής στο Πανεπιστήμιο του Σαν Μαρίνο. Είναι συγγραφέας πολλών μελετών και δοκιμίων, που έχουν μεταφραστεί και εκδοθεί σε πολλές γλώσσες ανά τον κόσμο. Το πρώτο του βιβλίο εκδόθηκε το 1965, ενώ το πρώτο του μυθιστόρημα (Το όνομα του Ρόδου) το 1980, και τιμήθηκε με το βραβείο Strega (1981), και το Medicis Etranger (βραβείο που δίνεται στον καλύτερο ξένο λογοτέχνη στην Γαλλία) το 1982.
Φημολογείται ότι το επώνυμο Εκο είναι το αρκτικόλεξο των λέξεων Ex Coelis Oblatus, που σημαίνει «θεϊκό δώρο».
Με την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ο Εκο και η μητέρα του μετακόμισαν σε ένα χωριό στα βουνά του ιταλικού βορρά. Εκεί ο μικρός Ουμπέρτο παρακολουθούσε τις μάχες ανάμεσα στους φασίστες και στους παρτιζάνους με ανάμεικτα συναισθήματα - συνεπαρμένος μεν από τη δράση, αισθανόταν εν μέρει ευγνώμων που ήταν τόσο μικρός για να αναμειχθεί. Ο ίδιος θυμάται εκείνη την εποχή «σαν ένα μικρό γουέστερν. Αυτοί οι λόφοι είναι στη μνήμη μου το θέατρο των στρατιωτικών επιχειρήσεων, στις οποίες ήμουν αυτόπτης μάρτυρας, στην ηλικία των 12 ετών».

Μετά τις πιέσεις του πατέρα του, πήγε να σπουδάσει Νομική στο Πανεπιστήμιο του Τορίνο, αλλά εγκατέλειψε αυτόν τον τομέα και ακολούθησε σπουδές Μεσαιωνικής Φιλοσοφίας και Λογοτεχνίας. Έκανε το διδακτορικό του στην Φιλοσοφία το 1954, ολοκληρώνοντας τη διατριβή του για τον Θωμά Ακινάτη. Αυτό το θέμα αποτέλεσε και το αντικείμενο του πρώτου του βιβλίου «Ζητήματα αισθητικής στον Θωμά Ακινάτη».

Άρχισε την ενασχόλησή του με τη δημοσιογραφία και, παράλληλα, δέχθηκε την θέση του διευθυντή Πολιτιστικού Προγράμματος στην Κρατική Ιταλική Τηλεόραση (RAI). Αυτό του έδωσε την ευκαιρία να δει την κοινωνία μέσα από τα μάτια των ΜΜΕ, που τότε μονοπωλούνταν και ελέγχονταν από την κυβέρνηση.
Το 1959 ο Ουμπέρτο Έκο έχασε τη δουλειά του στη RAI, γεγονός που δεν τον ενόχλησε ιδιαίτερα, γιατί έτσι άρχισε να ασχολείται περισσότερο με το γράψιμο και τις διαλέξεις. Με το δεύτερο βιβλίο του («Τέχνη και κάλλος στην αισθητική του Μεσαίωνα») απέδειξε στον πατέρα του ότι βρήκε τον δρόμο του στη ζωή (και τη δουλειά που τού ταιριάζει) μέσα από τη λογοτεχνία.

Τον ίδιο χρόνο έγινε γενικός επιμελητής του μη λογοτεχνικού τομέα του εκδοτικού οίκου Bompiani στο Μιλάνο και άρχισε να γράφει τη στήλη «Diario Minimo» (ελάχιστο ημερολόγιο) στην εφημερίδα «Il Verri». Μέσα από τη στήλη αυτή οι απόψεις του για την γλωσσολογία και την κοινωνική πραγματικότητα μπήκαν στα σπίτια των Ιταλών. Μέσα από τη στήλη αυτή άρχισε να εστιάζει το ενδιαφέρον του και να εκλεπτύνει τις απόψεις του στη Σημειολογία.

Με τα ακαδημαϊκά γραπτά του ο Έκο εστιάζει στη σημειολογία και στις επιπτώσεις της στην κοινωνία. Μελέτησε σε βάθος τις κοινωνίες από τον Μεσαίωνα ως σήμερα και τα κοινά στοιχεία ανάμεσα στις γλώσσες, στα σύμβολα και στην κοινωνική ανάπτυξη. Από τότε ως σήμερα έχει γράψει δεκάδες δοκίμια («Πώς γίνεται μια διπλωματική εργασία», «Μεταξύ ψεύδους και ειρωνείας», «Κήνσορες και θεράποντες» (πρωτότυπος τίτλος στα ιταλικά "apocalittici e integrati), «Ο υπεράνθρωπος των μαζών», «Θεωρία της σημειωτικής», «Η Αποκάλυψη του Ιωάννη», «Πέντε ηθικά κείμενα», «Δεύτερο ελάχιστο ημερολόγιο», «Η ποιητική του Τζέιμς Τζόις», «Τι πιστεύει αυτός που δεν πιστεύει» κ.ά.), ενώ παράλληλα συνεργάστηκε με πολλές εφημερίδες.

Από το 1962 ως το τέλος του 1970 ο Έκο ανέπτυξε τη δική του θεωρία στην Σημειολογία. Το 1965 εξελέγη καθηγητής Οπτικών Επικοινωνιών στη Φλωρεντία και το 1966 μετακόμισε στο Μιλάνο, όπου και έγινε καθηγητής της Σημειολογίας στο εκεί πολυτεχνείο. Το ακαδημαϊκό του ενδιαφέρον άρχισε να στρέφεται σε πολιτιστικές μελέτες και αρχίζει να ερευνά τον ρόλο της γλώσσας και της λογοτεχνίας στην κοινωνία, καθώς και την επίδραση της κοινωνίας στη λογοτεχνία και στη γλώσσα. Το 1971 το Πανεπιστήμιο της Μπολόνια του προσέφερε τη θέση του τακτικού καθηγητή της Σημειολογίας και το 1974 ο Έκο οργάνωσε τον Διεθνή Σύνδεσμο Σημειολογικών Μελετών.

Οι μεγάλες αλλαγές που έφερε η δεκαετία του 1970 στην ιταλική κοινωνία επηρέασαν και τα γραπτά του Ουμπέρτο Έκο. Άρχισε, λοιπόν, να γράφει μυθιστορήματα (Το όνομα του Ρόδου - 1980, Το Εκκρεμές του Φουκώ - 1988, Το νησί της προηγούμενης μέρας - 1994, Μπαουντολίνο - 2001, Η μυστηριώδης φλόγα της βασίλισσας Λοάνα - 2006, Το κοιμητήριο της Πράγας - 2010). Όταν έγραψε το πρώτο του μυθιστόρημα «Το όνομα του Ρόδου», οι εκδότες του υπολόγιζαν τις πωλήσεις γύρω στα 30.000 αντίτυπα. Και, φυσικά, δεν φαντάζονταν ποτέ τα 9.000.000 αντίτυπα που πώλησε τελικά το βιβλίο, σε διεθνές επίπεδο, το οποίο έκανε τον συγγραφέα γνωστό στον εξωακαδημαϊκό κόσμο.

Ο Έκο γνωρίζει άπταιστα πέντε γλώσσες, μεταξύ των οποίων αρχαία ελληνικά και λατινικά, που χρησιμοποιεί πολύ συχνά στα βιβλία του, επιστημονικά και λογοτεχνικά. Από την αρχή της καριέρας του ως σήμερα έχει κερδίσει πολλές τιμητικές διακρίσεις και έχει κάνει δεκάδες εκδοτικές επιτυχίες. Παρ' όλα αυτά περνάει τον καιρό του με τη γυναίκα του και τα δύο παιδιά τους ανάμεσα στο σπίτι του στο Μιλάνο (ένα διαμέρισμα-λαβύρινθο με μια βιβλιοθήκη 30.000 βιβλίων) και στο εξοχικό του στο Ρίμινι (ένα τεράστιο κτήμα του 17ου αιώνα, στο οποίο παλιά στεγαζόταν ένα σχολείο Ιησουιτών).

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%AD%CF%81%CF%84%CE%BF_%CE%88%CE%BA%CE%BF

Α. ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ " Αναδυομένη"

Α. ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ " Αναδυομένη"

Στο ρόδινα μάκαριο φως, να με, ανεβαίνω της αυγής,
με σηκωμένα χέρια,
η θεία γαλήνη με καλεί του πέλαου, έτσι για να βγω
προς τα γαλάζια αιθέρια,
μα ω άξαφνες πνοές της γης που μες στα στήθια μου χυμάν
κι ακέρια με κλονίζουν!
Ω Δία, το πέλαγο είν' βαρύ και τα λυτά μου τα μαλλιά
σα πέτρες με βυθίζουν!
Αύρες τρεχάτε -ω Κυμοθόη, ω Γλαύκη,- ελάτε πιάστε μου
τα χέρια απ' τη μασκάλη.
Δε πρόσμενα έτσι μονομιάς παραδομένη να βρεθώ
μες στου ήλιου την αγκάλη...

Το ποίημα έγραψε ο Άγγελος Σικελιανός το 1915 .
   Ο Άγγελος Σικελιανός γεννήθηκε στη Λευκάδα το 1884, από πατέρα Κεφαλλονίτη, δάσκαλο της Γαλλικής και μητέρα την πανέμορφη και μορφωμένη Χαρίκλεια, ηπειρωτικής καταγωγής. . Αφού τελείωσε το γυμνάσιο ήρθε στην Αθήνα να σπουδάσει νομικά και διακρίθηκε στους λογοτεχνικούς κύκλους με την μεγάλη του μόρφωση, με την τέλεια στιχουργική του και με το επιβλητικό του παράστημα. Γνωρίζεται με την Αμερικανίδα αρχαιολόγο Εύα Πάλμερ που μοιράζεται τις ιδέες του για την αρχαιότητα και το αρχαίο ελληνικό πνεύμα. Ο γάμος τους θα του προσφέρει την οικονομική άνεση ώστε να αφοσιωθεί στη ποίηση και τους οραματισμούς του. Ταξιδεύει στη έρημο σαχάρα και απομονώνεται για να γράψει το πρώτο ολοκληρωμένο έργο του τον «Αλαφροΐσκιωτο» που εκδίδεται το 1907 και προκαλεί αίσθηση. Μοιράζει το χρόνο του ανάμεσα στην ποίηση ,στα ταξίδια και σε διαλέξεις για την αρχαία Ελλάδα που τόσο λατρεύει.  Το 1927 και το 1930 οργάνωσαν με την γυναίκα του τις δελφικές γιορτές στο πλαίσιο της ιδέας τους για την αναβίωση των πανανθρώπινων ιδανικών της αρχαίας Ελλάδας και της αναβίωσης των αρχαίων ελληνικών πνευματικών κέντρων.  Θέλησαν με τη γυναίκα του  να γίνουν οι Δελφοί ένα παγκόσμιο πολιτιστικό κέντρο συναδέλφωσης. Στο αρχαίο θεάτρου των Δελφών έγιναν για πρώτη φορά παραστάσεις αρχαίου δράματος στην σύγχρονη εποχή. Ο Σικελιανός από μαθητής ακόμα του Γυμνασίου έγραφε πολύ όμορφους στίχους και έδειχνε ότι θα γίνει σπουδαίος ποιητής. Ο γάμος του με την Εύα Πάλμερ έδωσε τεράστιον «αέρα» στη μετέπειτα ζωή και καριέρα του, γιατί εκείνη υπήρξε σοβαρή, αγαπημένη, αφοσιωμένη σύζυγος και μούσα του, αλλά ακόμη και χρηματοδότης του στις δύσκολες και στις εύκολες στιγμές.
. Το ζεύγος, λόγω της έμφυτης φυσιολατρείας του, έμεινε κατά καιρούς σε διάφορα μέρη, όπως: Λευκάδα, Συκιά Κορινθίας, Σαλαμίνα, Κηφισιά και Δελφούς. Ο θάνατός του στις 19 Ιούνη 1951, σ’ ηλικία 67 ετών, έδωσε ευκαιρία σε θερμότατη και πληθωρική αρθρογραφία και μετά ένα χρόνο πέθανε στους Δελφούς και η πρώην σύζυγός του, ακολουθώντας τον στο στερνό του ταξίδι.

Το ποίημα Η Αναδυομένη είναι εμπνευσμένο από τη γέννησή της θεάς της ομορφιάς και του έρωτα, της Αφροδίτης. Υπάρχουν πολλές εκδοχές αναφορικά με τη γέννηση της Αφροδίτης. Η επικρατέστερη την αναφέρει ως κόρη του Ουρανού, αλλά χωρίς μητέρα. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή ο Κρόνος έκοψε με ένα δρεπάνι, που του έδωσε η μητέρα του Γαία, τα γεννητικά όργανα του πατέρα του Ουρανού και τα πέταξε στη θάλασσα. Το κύμα αγκάλιασε στοργικά το γεμάτο σπέρμα γενεσιουργό μόριο του Ουρανού, το κυοφόρησε για εννέα μήνες και όταν ήλθε η ώρα  στις ακτές των Κυθήρων ή της Κύπρου έφερε στο φως το ομορφότερο πλάσμα στον πλανήτη, που με την ομορφιά της έγινε η διαχρονική πηγή έμπνευσης όλων των καλλιτεχνών της ανθρωπότητας. Ζωγράφοι, μουσικοί, ποιητές, πεζογράφοι ερωτεύτηκαν την Αφροδίτη και την ύμνησαν με χίλιους τρόπους.
Έτσι και ο ποιητής μας, γνωστός για την αγάπη του προς το αρχαίο ελληνικό μεγαλείο, εμπνεύστηκε και έγραψε ένα ποίημα για τη γέννηση της Αφροδίτης ως  αναδυομένης από τα κύματα. Την οραματίζεται στο ρόδινο φως της αυγής να ανεβαίνει  με τα χέρια ψηλά  στη στάση της δέησης προς στον ουρανό, στα αιθέρια. Η επαφή όμως με τη γήινη πραγματικότητα τη συγκλονίζει. Ζητάει βοήθεια από το Δία, πατέρα θεών και ανθρώπων, να τη βοηθήσει σε αυτή τη νέα διάσταση της ζωής της. Από το πνεύμα μετάβαση στην ύλη. Σκληρή μεταστοιχείωση. Τα μακριά της τα μαλλιά τη γυρίζουν πίσω στο υγρό της σπίτι, τον ωκεανό. Ζητάει βοήθεια από τις Αύρες Κυμοθόη (τα κύματα που τρέχουν) και Γλαύκη (το γαλάζιο της θάλασσας κάτω από τον καταγάλανο ουρανό της Ελλάδας) να την κρατήσουν από τις μασχάλες και να τη βοηθήσουν να ανέβει στον Όλυμπο, όπου η θέση της.
Ποίημα γεμάτο ποιητικούς χυμούς και δύναμη τεχνικής, που αμέσως με τη ζωντανή περιγραφή του σε πηγαίνει αλλού, σε μεταφέρει σε άλλη διάσταση και σε κάνει μάρτυρα μιας  θεϊκής γέννησης.