Βοηθήστε το παιδί σας να αποκτήσει αυτοπεποίθηση

                         Βοηθήστε το παιδί σας να αποκτήσει αυτοπεποίθηση
Στο σπίτι το βλέπετε, είναι έξυπνο, ετοιμόλογο. Τα πράγματα όμως αλλάζουν όταν πάτε κάπου εκτός του χώρου του, κλείνεται στον εαυτό του και δεν ξεκολλάει με τίποτα από πάνω σας.

Βοηθήστε το παιδί σας να αποκτήσει αυτοπεποίθηση και να χαίρεται ότι και άλλα πολλά παιδιάκια της ηλικίας του δίνοντας του την επιβεβαίωση που χρειάζεται και το θάρρος να δοκιμάσει πράγματα μόνο του.

Αν το δείτε ότι προσπαθεί να κάνει κάτι, αφήστε το να δοκιμάσει. Όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα πείτε του «μπράβο» και πως είναι σημαντικό το ότι προσπάθησε.

Εάν σας θέλει συνεχώς στο πλευρό του για να κάνει κάτι, εσείς συνεχίστε να ασχολείστε με αυτό που κάνετε και προτρέψτε το να δοκιμάσει. Αν δεν τα καταφέρει μόνο τότε να πάτε να βοηθήσετε.

Εάν απογοητευτεί ότι δεν τα καταφέρνει, πείτε του να προσπαθήσει ξανά για να καταλάβει και το ίδιο ότι μπορεί, απλά ότι ίσως χρειάζεται για κάποια πράγματα μεγαλύτερη προσπάθεια.

Δώστε του την ευκαιρία να δοκιμάζει πράγματα, να κάνει όσα περισσότερα μπορεί.

Εξηγήστε του εάν το βλέπετε να απογοητεύεται για κάτι που μπορεί να κάνει καλύτερα ένας φίλος του, ότι το κάθε παιδάκι είναι ξεχωριστό και κάνει καλύτερα αυτό που μπορεί.

Φωνάξτε του και δείξτε του ότι θέλετε τη βοήθεια του σε κάτι που κάνετε. Μπορεί να είναι το μαγείρεμα.

Παίξτε μαζί του αγαπημένα του παιχνίδια. Εάν σας νικήσει, τότε και πάλι να του πείτε μπράβο.

Αφήστε το μόνο του να τακτοποιήσει το δωμάτιο του όπως αυτό θέλει.

Αν φτιάξει κάτι όμορφο, βάλτε τον σε έναν τοίχο του σπιτιού σας να το βλέπετε όλοι.

Εάν βρίσκεστε σε ένα εστιατόριο και θέλει κάτι, προτρέψτε το να το ζητήσει το ίδιο. Μπορεί στην αρχή να νιώθει δισταγμό αλλά μετά θα αισθανθεί μεγάλη χαρά και θα καταλάβει ότι δεν είναι τίποτα και τόσο δύσκολο.

Εάν εσείς είστε άνθρωπος με αυτοπεποίθηση, τότε αυτό, σιγά σιγά, θα το μεταφέρετε και στο παιδί σας.

dolce.com.cy

Εικοθεραπεία 12

Για μεγέθυνση πατάτε ροδάκι και ανοίγει νέα καρτέλα με φακό +-

Ενεργειακές Πύλες

πηγή: http://www.apocalypsejohn.com/2012/08/blog-post_7918.html#.UEYCuCL20yl

Ποιες είναι και που βρίσκονται 

οι Ενεργειακές Πύλες;

και πως επηρεάζουν τον άνθρωπο;

                            ΤΟ ΗΛΕΚΤΡΟΜΑΓΝΗΤΙΚΟ ΠΛΕΓΜΑ ΤΗΣ ΓΗΣ

Γύρω από τη Γη υπάρχει ένα ηλεκτρομαγνητικό πλέγμα, τα κομβικά σημεία του οποίου βρίσκονται σε γεωμετρικές αποστάσεις μεταξύ τους. ....
Τα ελληνικά ιερά βρίσκονται σε γεωμετρικές αποστάσεις μεταξύ τους γιατί είναι χτισμένα σε κομβικά σημεία του ηλεκτρομαγνητικού πλέγματος της Γης.

Τα κομβικά σημεία και οι γραμμές, οι οποίες ονομάζονται τελλουρικά ρεύματα, του ηλεκτρομαγνητικού πλέγματος της Γης συμπίπτουν με περιοχές, όπως:● Περιοχές ηλεκτρομαγνητικών διαταραχών.
● Περιοχές όπου το γεωμαγνητικό πεδίο και η ηλιακή ακτινοβολία έχουν μέγιστη ή ελάχιστη ένταση.
● Περιοχές πλούσιες σε ορυκτά, μεταλλεύματα και πετρέλαιο.
● Περιοχές της ατμόσφαιρας με υψηλή ή χαμηλή βαρομετρική πίεση.
● Πλανητικές ζώνες με έντονη σεισμική δραστηριότητα.
● Κεντρικά σημεία ωκεάνιων ρευμάτων και δινών.
● Πορείες μεταναστεύσεως πτηνών, ζώων και ψαριών.
● Τόπους αναπαραγωγής ζωντανών πλασμάτων.
● Κέντρα συγκεντρώσεως ανθρώπινου πληθυσμού.
● Περιοχές αναδείξεως θρησκειών, φιλοσοφιών, επιστημών, τεχνών και κτισμάτων ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής.

Τα κομβικά αυτά σημεία είναι ισχυρά ηλεκτρομαγνητικά πεδία, τα οποία, σύμφωνα με τον λεξαριθμικό κώδικα της ελληνικής γλώσσας, όταν μεταβάλλονται δημιουργούν ανοίγματα στον χωροχρόνο που ονομάζονται χρονοπύλες, ή αστροπύλες, ή ενεργειακές πύλες, ή ενεργειακοί δίαυλοι.

Δώδεκα σημεία του ηλεκτρομαγνητικού πλέγματος της Γης παρουσιάζουν ιδιαίτερα ισχυρές ηλεκτρομαγνητικές διαταραχές. Τα σημεία αυτά είναι: Στον Ειρηνικό Ωκεανό, έξω από την Ιαπωνία, στη νότια περιοχή του Θιβέτ, στα σύνορα της Ινδίας και της Κίνας, στη Μεσόγειο θάλασσα, ανάμεσα στη Λιβύη και στην Κρήτη, στον Ατλαντικό Ωκεανό, ανάμεσα στη Φλόριντα, στη νήσο Μπαχάμες και στη νήσο Βερμούδες (το σημείο αυτό είναι γνωστό ως Τρίγωνο των Βερμούδων), στον Ειρηνικό Ωκεανό, έξω από το Σαν Φραντζίσκο, στον Ειρηνικό Ωκεανό, μεταξύ Αυστραλίας και Νέας Ζηλανδίας, στον Ινδικό Ωκεανό, δυτικά της Αυστραλίας και νότια της Ινδίας, στη θαλάσσια περιοχή, νότια του ακρωτηρίου της Καλής Ελπίδας, στον Ατλαντικό Ωκεανό, έξω από την Ουρουγουάη, στον Ειρηνικό Ωκεανό, έξω από τη νήσο του Πάσχα, στον Βόρειο Πόλο και στον Νότιο Πόλο.

Στα σημεία αυτά εξαφανίζονται πλοία και αεροπλάνα και συχνά παρατηρείται μία φωτεινή πρασινωπή ομίχλη. Μία τέτοια φωτεινή πρασινωπή ομίχλη παρατηρήθηκε και στο πείραμα της Φιλαδέλφειας, κατά το οποίο εξαφανίστηκε και επαναϋλοποιήθηκε το πολεμικό πλοίο Eldridge. Η ιστορία σχετικά με το πείραμα της Φιλαδέλφειας ξεκινάει όταν το αμερικανικό ναυτικό έκανε πειράματα σχετικά με τη δημιουργία ενός ισχυρού ηλεκτρομαγνητικού πεδίου γύρω από τα πολεμικά πλοία, ώστε οι εχθρικές τορπίλες όχι μόνο να μην έφταναν ποτέ στο μεταλλικό τους περίβλημα, αλλά και να γύριζαν από εκεί που ήρθαν. Στα πειράματα που πραγματοποίησε το αμερικανικό ναυτικό ένας τεράστιος ηλεκτρομαγνήτης, ο οποίος φορτιζόταν από τις ηλεκτρογεννήτριες του πλοίου, άλλαζε τη μαγνητική συμπεριφορά του πλοίου, παραπλανώντας τις τορπίλες. Τότε παρατηρήθηκε για πρώτη φορά μία φωτεινή πρασινωπή ομίχλη λόγω του ιονισμού των μορίων της ατμόσφαιρας από ισχυρά ηλεκτρομαγνητικά πεδία.

Ο επόμενος στόχος του αμερικανικού πολεμικού ναυτικού ήταν να κάνει τα πολεμικά πλοία αόρατα από τα εχθρικά ραντάρ, με τη δημιουργία ενός ισχυρού ηλεκτρομαγνητικού πεδίου που θα τα εξαφάνιζε από το ορατό φάσμα του φωτός. Όμως, το αποτέλεσμα του πειράματος, που έγινε στη ναυτική βάση της Φιλαδέλφειας το 1943 πάνω στο πλοίο Eldridge, ήταν να εξαφανιστεί το πλοίο από το λιμάνι της Φιλαδέλφειας και να επαναϋλοποιηθεί την ίδια σχεδόν στιγμή στο λιμάνι του Νόρφολκ της Βιρτζίνια, 350 χιλιόμετρα νοτιότερα. Αμέσως μετά το πλοίο ξαναεμφανίστηκε στο λιμάνι της Φιλαδέλφειας. Λίγο πριν εξαφανιστεί το πλοίο, εμφανίστηκε μία φωτεινή πρασινωπή ομίχλη, η οποία κάλυψε ολόκληρο το πλοίο. Από τα παραπάνω προκύπτει, λοιπόν, ότι τόσο η εξαφάνιση του πλοίου Έλντριντζ, η οποία συνοδεύτηκε από μία φωτεινή πρασινωπή ομίχλη, όσο και οι εξαφανίσεις πλοίων και αεροπλάνων σε σημεία του ηλεκτρομαγνητικού πλέγματος της Γης που παρουσιάζουν ιδιαίτερα ισχυρές ηλεκτρομαγνητικές διαταραχές, οι οποίες επίσης συνοδεύονται από μία φωτεινή πρασινωπή ομίχλη, συνδέονται με το άνοιγμα χωροχρονικών πυλών.
 
ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΙΕΡΑ
Τα ελληνικά ιερά βρίσκονται σε γεωμετρικές αποστάσεις μεταξύ τους. Ως προς την περίπτωση ο Αριστοτέλης αναφέρει (Πολιτικά, βιβλίον 7, παράγραφος 1331): «Οι οίκοι οι καθιερωμένοι για τη λατρεία των θεών αρμόζει όπως βρίσκονται όχι μόνο στην κατάλληλη θέση, αλλά και στην ίδια, εκτός εκείνων των οποίων τη θέση ορίζει ο Νόμος χωριστά, ή κάποιο μαντείο πυθόχρηστο. Ακόμη τα ιερά των αγροτικών περιοχών πρέπει να βρίσκονται συμμετρικά κατανεμημένα, άλλα αφιερωμένα στους θεούς, άλλα στους ήρωες».

ΟΙ ΠΥΛΕΣ ΤΩΝ ΘΕΩΝ
Σύμφωνα με την Ιλιάδα του Ομήρου, μέσω των ουράνιων διαύλων μετακινούνται οι θεοί με τα ιπτάμενα άρματά τους (ραψωδία Ε, στίχοι 749-751): «Αυτόματες οι πύλες μυκήθηκαν τ’ ουρανού, που τις έχουν οι Ώρες, γιατί σ’ αυτές έχει ανατεθεί τον μεγάλο ουρανό και τον `Ολυμπο, ν’ ανοίγουν με πυκνό νέφος και να κλείνουν». Ως προς την περίπτωση, χαρακτηριστική είναι η μαρτυρία του Θεόφιλου Καΐρη για αγνώστης ταυτότητας ιπτάμενα αντικείμενα που είδε τον Απρίλιο του 1822 στην περιοχή του Ολύμπου, την οποία κατέγραψε στο ημερολόγιό του: «Εφθάσαμεν εις τόπον ονομαζόμενον Μπούρσανη, όπου εμείναμε και το υπόλοιπον της νυκτός. Είδομεν δε και περίεργον βολίδος φαινόμενον, της οποίας η φαινομένη διάμετρος ήταν ως σπιθαμιαία. Διηρέθη εις δύο σφαίρας και η μεν μείζων ην λαμπρά και κυανώδης και ταχύτατη, η δε μικρά ην πυρώδης, διήρκεσε δε ως τρία δεύτερα».

Επίσης, σύμφωνα με το Βιβλίο της Γενέσεως, μέσω των ουράνιων διαύλων οι θεοί έρχονται σε επαφή με τους ανθρώπους (Γένεσις, κεφάλαιον 28, στίχοι 10-19): «Ο Ιακώβ έφυγε από τη Βέερ Σεβά και πήγαινε προς τη Χαρράν. Όταν έδυε ο ήλιος έφτασε σ’ έναν τόπο όπου και έμεινε για να διανυκτερεύσει. Έβαλε ένα λιθάρι για προσκέφαλό του και κοιμήθηκε εκεί. Στον ύπνο του τη νύχτα είδε μία σκάλα, που στηριζόταν στη γη και η κορυφή της άγγιζε τον ουρανό. Πάνω της ανέβαιναν και κατέβαιναν άγγελοι του Θεού. Κι ο Κύριος στάθηκε πάνω της και του είπε, ‘‘Εγώ είμαι ο Κύριος, ο Θεός των πατέρων σου Αβραάμ και Ισαάκ. Αυτή τη χώρα που κοιμάσαι θα τη δώσω σε σένα και στους απογόνους σου. Πλήθος θα είναι οι απόγονοί σου όπως οι κόκκοι της σκόνης στη γη. Θα επεκταθείς δυτικά και ανατολικά, βόρεια και νότια, και θα ευλογηθούν στο πρόσωπό σου και μέσω των απογόνων σου όλα τα έθνη της γης. Εγώ θα είμαι μαζί σου και θα σε φυλάω όπου κι αν πηγαίνεις, και θα σε φέρω πίσω σ’ αυτήν εδώ τη χώρα. Δεν θα σε αφήσω ώσπου να πραγματοποιήσω την υπόσχεσή μου’’. Ο Ιακώβ ξύπνησε τρομαγμένος και είπε, ‘‘Αλήθεια, ο Κύριος είναι σ’ αυτόν τον τόπο κι εγώ δεν το ήξερα! Τί φοβερός τόπος! Εδώ δεν είναι παρά ο οίκος του Θεού, κι αυτή είναι η πύλη του ουρανού’’. Το πρωί που σηκώθηκε, πήρε το λιθάρι που το είχε για προσκέφαλό του, το έστησε ως ιερή στήλη, κι έχυσε λάδι πάνω στην κορυφή της. Και ονόμασε τον τόπο εκείνο Βαιθήλ (Οίκος Θεού), ενώ πρωτύτερα ονομαζόταν Λουζ».

Όπου υπάρχουν ναοί, θέατρα, ασκληπιεία, πυραμίδες, συγκεκριμένες εκκλησίες, ιερές στήλες ή πέτρες και ιερά σπήλαια υπάρχουν κομβικά σημεία του ηλεκτρομαγνητικού πλέγματος της Γης. Τα ιερά χτίστηκαν σε κομβικά σημεία του ηλεκτρομαγνητικού πλέγματος της Γης, είτε μετά την επαφή ανθρώπων με θεούς σε τέτοια σημεία, όπως στην περίπτωση του Ιακώβ, είτε μετά από υπόδειξη των Μαντείων, όπως αναφέρει ο Αριστοτέλης στα Πολιτικά (βιβλίον 7, παράγραφος 1331), τα οποία ήταν κι αυτά χτισμένα σε τέτοια σημεία ώστε να υπάρχει επικοινωνία με τους θεούς.

Όσον αφορά την ύπαρξη κομβικών σημείων σε ιερά σπήλαια, χαρακτηριστική είναι η αναφορά του Ευαγγελιστή Ιωάννη στην ύπαρξη χρονοπύλης εντός του σπηλαίου της Πάτμου (Αποκάλυψις Ιωάννου, κεφάλαιον 4, στίχος 1): «Ύστερα απ’ αυτά, είδα πύλη ανοιχτή στον ουρανό. Και η φωνή που άκουσα προηγουμένως ν’ αντηχεί σαν σάλπιγγα απευθύνθηκε σ’ εμένα και μου είπε, ‘‘Ανέβα εδώ πάνω για να σου δείξω τί θα συμβεί στο μέλλον’’».

Ενώ όσον αφορά την ύπαρξη κομβικών σημείων σε συγκεκριμένες εκκλησίες χαρακτηριστικά είναι τα εξής παραδείγματα: Στην κορυφή της πυραμίδας του Ταϋγέτου βρίσκεται το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία, στο οποίο εμφανίζεται γύρω στα μεσάνυχτα, μεταξύ 10 και 1, μία φωτεινή σφαίρα. Στο σημείο αυτό πρέπει να σημειωθεί ότι η πύλη του Ταϋγέτου, εντός της οποίας επιτυγχάνεται και η αθανασία του ανθρώπινου σώματος, βρίσκεται εντός της πυραμίδας και ότι Λακωνία σημαίνει κωνικός λίθος (λάας = λίθος + κώνος). Κάτω από το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία στον Υμηττό, υπάρχει ένα βάραθρο, το οποίο παλαιότερα φαινόταν να φωτίζεται. Το εκκλησάκι του Αγίου Παταπίου στα Γεράνεια όρη είναι χτισμένο σε ένα σπήλαιο από όπου εμφανίζονταν φώτα. Η Παναγία η Τρυπητή στο Αίγιο χτίστηκε στο σημείο όπου είχε δει ένας Γάλλος ναυτικός μέσα στη νύχτα να βγαίνει μέσα από τη γη ένα φως όταν ναυάγησε εκεί. Στη μέση του χωριού Πέτρα της Λέσβου υπάρχει ένας τεράστιος βράχος, πάνω στον οποίο είναι χτισμένο το εκκλησάκι της Παναγίας της Πέτρας. Το εκκλησάκι αυτό είναι χτισμένο πάνω σε μία τρύπα που οδηγεί βαθιά μέσα στον βράχο και χτίστηκε εκεί γιατί τις νύχτες εμφανιζόταν από το βάθος της τρύπας ένα λαμπρό φως.

Η ΑΠΟΫΛΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ
Το ανθρώπινο σώμα βρισκόμενο μέσα σε έναν ενεργειακό δίαυλο μπορεί να αποϋλοποιηθεί, δηλαδή να μετατραπεί σε κύμα φωτονίων, και να μεταβεί ακαριαία ή σε άλλα σημεία του Σύμπαντος ή σε άλλα σημεία του χωροχρόνου ή σε παράλληλες διαστάσεις.

Επίσης, μέσα σε έναν ενεργειακό δίαυλο μπορεί να επιτευχθεί και η αθανασία του ανθρώπινου σώματος. Το ανθρώπινο σώμα μπορεί να γίνει αθάνατο όταν μετατραπεί σε κύμα φωτονίων, διότι με τη μετατροπή του σε κύμα φωτονίων μετασχηματίζεται σε ενέργεια.

Για να επιτευχθεί η αποϋλοποίηση του ανθρώπινου σώματος μέσα σε έναν ενεργειακό δίαυλο, κατ’ αρχήν αυτό θα πρέπει να βρίσκεται στο κέντρο του, σε συγκεκριμένες ώρες της ημέρας (12 η ώρα το μεσημέρι ή 12 η ώρα τα μεσάνυχτα) και σε συγκεκριμένες ημέρες του χρόνου: Κατά την εαρινή ισημερία (21 Μαρτίου), κατά το θερινό ηλιοστάσιο (21 Ιουνίου), κατά τη φθινοπωρινή ισημερία (23 Σεπτεμβρίου) και κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο (22 Δεκεμβρίου).

Επίσης, για να μπορέσει να αποϋλοποιηθεί ο άνθρωπος μέσα σε έναν ενεργειακό δίαυλο θα πρέπει να ανέλθει σε υψηλότερες συχνότητες ώστε να μπορέσει να συντονιστεί με τις υψηλές συχνότητες του ενεργειακού χώρου.

Τα άτομα από τα οποία αποτελούνται τα κύτταρα του ανθρώπινου σώματος δονούνται σε συχνότητες μεταξύ 62 και 68 MHZ, δηλαδή σε συχνότητες μεταξύ 62.000.000 και 68.000.000 HZ, αφού 1 MHZ είναι 1.000.000 HZ. Τα άτομα έχουν ηλεκτρικό φορτίο. Όταν ένα ηλεκτρικό φορτίο ταλαντώνεται παράγει ηλεκτρομαγνητικό κύμα. Καθώς τα άτομα από τα οποία αποτελούνται τα κύτταρα του ανθρώπινου σώματος πάλλονται ταλαντώνεται το ηλεκτρικό τους φορτίο και η ταλάντωση του ηλεκτρικού τους φορτίου δημιουργεί ηλεκτρομαγνητικό πεδίο γύρω από το σώμα. Αυτή η ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία που εκπέμπει το ανθρώπινο σώμα είναι η λεγόμενη αύρα ή βιοενέργεια.

Όταν το ανθρώπινο σώμα δονείται σε υψηλότερες συχνότητες εκπέμπει περισσότερη ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία με αποτέλεσμα η αύρα να γίνεται φωτεινότερη.

Το φωτοστέφανο των αγίων δεν είναι παρά η αύρα του σώματός τους που έχει γίνει φωτεινότερη επειδή κατάφεραν να ανέλθουν σε υψηλότερες συχνότητες. Αυτός είναι και ο λόγος που οι άγιοι είχαν φτάσει στο σημείο να θεραπεύουν, να μετεωρίζονται, να γίνονται αόρατοι, να κινούν αντικείμενα εξ αποστάσεως, να διαβάζουν τις σκέψεις των άλλων και να βλέπουν το μέλλον.

Η μεταβολή των δονήσεων της ύλης εξηγεί όλα τα λεγόμενα παραφυσικά φαινόμενα. Για παράδειγμα, η αορατότητα επιτυγχάνεται όταν τα κύτταρα του ανθρώπινου σώματος δονούνται σε υψηλότερες συχνότητες. Το ίδιο και η μετεώρηση, διότι όταν τα κύτταρα του ανθρώπινου σώματος δονούνται σε υψηλότερες συχνότητες αραιώνει η μοριακή τους δομή με αποτέλεσμα να μειώνεται το βάρος του ανθρώπινου σώματος. Επίσης, όταν ο άνθρωπος δονεί τα κύτταρα του σώματός του σε υψηλότερες συχνότητες με αποτέλεσμα να αραιώνει η μοριακή του δομή και να μειώνεται το βάρος του μέχρι το σημείο που να γίνεται το σώμα του ελαφρύτερο από το νερό, μπορεί να περπατάει πάνω στην επιφάνεια της θάλασσας. Τέλος, όταν τα άτομα από τα οποία αποτελούνται τα κύτταρα του ανθρώπινου σώματος δονούνται σε υψηλότερες συχνότητες, πάλλεται σε υψηλότερες συχνότητες και το ηλεκτρικό τους φορτίο. Το παλλόμενο σε υψηλότερες συχνότητες ηλεκτρικό φορτίο των ατόμων παράγει μεγαλύτερης ενέργειας ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία, ικανή να δημιουργήσει ηλεκτρομαγνητικό πεδίο γύρω από ένα κοντινό υλικό σώμα. `Ετσι, το κοντινό αυτό υλικό σώμα θα κινείται με τη δύναμη του ηλεκτρομαγνητικού πεδίου που θα υπάρχει γύρω του. Ακόμα και η αυτόματη ανθρώπινη ανάφλεξη (το φαινόμενο κατά το οποίο ένας άνθρωπος απανθρακώνεται μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα χωρίς εμφανή λόγο) οφείλεται στη μεταβολή των δονήσεων της ύλης. Ο άνθρωπος μπορεί να αυταναφλεχθεί όταν τα άτομα από τα οποία αποτελούνται τα κύτταρα του σώματός του δονηθούν σε υψηλές συχνότητες, καθώς κίνηση σημαίνει θερμότητα.

Ο Ιησούς Χριστός και ο Απολλώνιος ο Τυανέας είχαν την ικανότητα να θεραπεύουν και να ανασταίνουν νεκρούς, να εξαϋλώνονται και να γίνονται αόρατοι, να διαβάζουν τις σκέψεις των ανθρώπων (τηλεπάθεια), να κινούν εξ αποστάσεως υλικά αντικείμενα (τηλεκίνηση), να μετεωρίζονται και να βρίσκονται ταυτόχρονα σε δύο σημεία (πολυστασία). Ο Πυθαγόρας είχε την ικανότητα της πολυστασίας. Ο Ιάμβλιχος όταν προσευχόταν ανυψωνόταν δέκα πήχεις πάνω από τη γη και το σώμα του έπαιρνε μία χρυσή απόχρωση. Ο Πάτερ Παΐσιος είχε την ικανότητα της διόρασης και της αορατότητας. Ο `Αγιος Φραγκίσκος της Ασίζης (1181-1226), ο `Αγιος Θωμάς ο Ακινάτης (1225-1274), η Αγία Θηρεσία (1515-1582) και ο `Αγιος Ιωσήφ του Κοπερτίνο (1603-1663) είχαν την ικανότητα της μετεώρησης.

Η κραδασμιακή συχνότητα των ατόμων του ανθρώπινου σώματος αλλάζει με τον διαλογισμό και την προσευχή, αφού και η προσευχή διαλογισμός είναι. Με τον συνεχή διαλογισμό ο εγκέφαλος αρχίζει να ανεβάζει σταδιακά τη συχνότητα των κραδασμών των κυττάρων του ανθρώπινου σώματος. Όταν η συχνότητα των κραδασμών φθάσει τη συχνότητα του λευκού φωτός, ο άνθρωπος αρχίζει και βλέπει αιθερική ενέργεια. Όταν οι συχνότητες των κραδασμών ξεπεράσουν τη συχνότητα του λευκού φωτός, ο άνθρωπος αποκτάει υπερβατικές ιδιότητες.

Απαραίτητη προϋπόθεση για να ανέλθει ο άνθρωπος σε υψηλότερες συχνότητες όταν διαλογίζεται και προσεύχεται είναι η νηστεία (αποφυγή ζωικών τροφών) και η αποχή από οινοπνευματώδη ποτά, τσιγάρα και ναρκωτικά, ώστε να αλαφρύνει ο οργανισμός του. Οι ζωικές τροφές, τα οινοπνευματώδη ποτά, τα τσιγάρα και τα ναρκωτικά χαμηλώνουν τη βιοενέργειά του.

Όσον αφορά την αποφυγή ζωικών τροφών, ο Απολλώνιος ο Τυανέας έλεγε (Φιλόστρατος, Τα ες τον Τυανέα Απολλώνιον): «Η τροφή μου είναι ελαφριά και πολύ καλύτερη από την πολυτελή τροφή των άλλων. Ακριβώς αυτή η ιδιομορφία, που χαρακτηρίζει τον τρόπο της ζωής μου, φυλάσσει τις αισθήσεις μου μέσα σε απερίγραπτη καθαρότητα και δεν αφήνει τίποτα να τις θολώνει. `Ετσι μπορώ να διαβλέπω τα πάντα που συμβαίνουν ή πρόκειται να συμβούν, σαν μέσα σε γυαλιστερό καθρέφτη».

Αν και για να ανέλθει ο άνθρωπος σε υψηλότερες συχνότητες είναι απαραίτητο να διαλογίζεται πολλές ώρες και σε καθημερινή βάση, οι αλλαγές που συμβαίνουν κατά τη διάρκεια του διαλογισμού από τις πρώτες κι όλας στιγμές που θα αρχίσει ο άνθρωπος να διαλογίζεται είναι σημαντικές τόσο για το σώμα του όσο και για τη ψυχολογία του και είναι οι εξής: Ο εγκέφαλος εκπέμπει κύματα Α και Θ και το σώμα χαλαρώνει βαθιά. Πέφτει το επίπεδο του γαλακτικού οξέος στο αίμα από 11mg σε 7mg/100ml, πράγμα που καταδεικνύει τη μυϊκή χαλάρωση. Μειώνεται η αγωγιμότητα του δέρματος (ο δείκτης της σχετικής κατάστασης ηρεμίας ή έντασης του ανθρώπου) μέχρι και 300%. Υπάρχει πτώση της κατανάλωσης οξυγόνου κατά 16%. Χαλαρώνει και ξεκουράζεται ο καρδιακός μυς και μειώνεται ο αριθμός των αναπνοών από 16 σε 7 ανά λεπτό. Μειώνεται η πίεση του αίματος στους υπερτασικούς, σε μέσο όρο από 15-9 σε 13-8. Αυξάνεται η δραστηριότητα του αριστερού προμετωπιαίου λοβού, ο οποίος σχετίζεται με την παραγωγή θετικών και αισιόδοξων συναισθημάτων.

Επίσης, όταν ο άνθρωπος διαλογίζεται συχνά αυξάνεται ο δείκτης ευφυίας του, έχει μειωμένους δείκτες άγχους, λιγότερους καρδιακούς παλμούς και χρειάζεται λιγότερο ύπνο για να ξεκουραστεί καθημερινά, ενώ σε περίπτωση που ξενυχτήσει, δεν χρειάζεται επιπλέον ύπνο από τον κανονικό για να συνέλθει.

 ΠΗΓΗ

Γεωτρόπιο 4

Το Σινικό Τείχος 

Η Μεγάλη του Γένους Σχολή 

Ανκόνα  Η πύλη της Δύσης

Η Γεωργία στο Νεπάλ 

Το Ταζ Μαχάλ στην Ινδία 

Η παλαιότερη σωζόμενη πύλη του Άμστερνταμ

 

Για μεγέθυνση πατάτε ροδάκι και ανοίγει νέα καρτέλα με φακό +-

Το Σινικό Τείχος 

Η Μεγάλη του Γένους Σχολή

Ανκόνα Η πύλη της Δύσης

Η Γεωργία στο Νεπάλ

Το Ταζ Μαχάλ στην Ινδία

Η παλαιότερη σωζόμενη πύλη του Άμστερνταμ

                                             

τεύχος 74

Η σημασία του πάσσου στην κουζίνα

Η σημασία του πάσσου στην κουζίνα

Ο χώρος της κουζίνας ανέκαθεν αποτελούσε το βασίλειο κάθε νοικοκυράς. Διακόσμηση, εργονομία και οικιακός εξοπλισμός συνδυάζονται αρμονικά σήμερα προσφέροντας αποτελέσματα υψηλής τεχνολογικής διάθεσης και αισθητικού μεγαλείου.

Αντικείμενα, κατασκευές και βοηθητικοί χώροι αντιμετωπίζονται ως κομμάτια διακοσμητικού ενδιαφέροντος που εκτός από τη σύνθεση και τη συμβολή τους στο σύνολο, διακρίνονται για την ομορφιά και την ιδιαιτερότητα τους ακόμη και ως αυτοτελείς μονάδες.

Όταν ο χώρος της κουζίνας είναι μεγάλος πρέπει να γίνεται απόλυτη εκμετάλλευση των δυνατοτήτων του με μελέτη δημιουργίας κατάλληλων γωνιών ή προεκτάσεων της και σε άλλους χώρους εντάσσοντας εύκολα στο εσωτερικό της διάφορες δραστηριότητες και χρήσεις. Μια από αυτές τις χρήσεις είναι και η ανάγκη γωνιάς πρόχειρου φαγητού, σνακ ή πρωινού.

Η κάλυψη αυτής της ανάγκης καλύπτεται ιδανικά με τη δημιουργία ενός πάσσου που αν σχεδιαστεί σωστά θα δίνει τη δυνατότητα ενός γρήγορου σερβιρίσματος πρόχειρου γεύματος για μεγαλύτερη ευκολία. Στόχος της δημιουργίας ενός πάσσου δεν αποτελεί αποκλειστικά το design μα πάνω απ’ όλα η λειτουργικότητα του καθώς δύναται να εξυπηρετήσει πολλαπλές ανάγκες.

Σε κουζίνες μικρού μεγέθους που γειτονεύουν άμεσα ή έμμεσα με το χώρο της τραπεζαρίας υπάρχει η ανάγκη σύνδεσης των δύο χώρων ώστε να περιοριστούν οι άσκοπες μετακινήσεις και τα μικροατυχήματα που προκύπτουν κατά τη μεταφορά των σερβίτσιων και του φαγητού κάθε φορά που είμαστε φορτωμένοι με πιατέλες και δίσκους. Για την εξυπηρέτηση αυτής της σύνδεσης πρωτοεφαρμόστηκε η δημιουργία του πάσσου.

Περιγράφοντας την πιο απλή λειτουργία του έχει τη μορφή εσωτερικού παραθύρου μεταξύ κουζίνας και τραπεζαρίας. Στην ποδιά του έχει ένα πάγκο μήκους περίπου 60εκ. ο οποίος προεξέχει ισομερώς και στους δύο χώρους. Τα φύλλα του παραθύρου μπορούν να είναι από διαφανές, ημιδιαφανές ή αδιαφανές υλικό ανάλογα με το επιθυμητό στυλ διακόσμησης που θέλουμε να αποδώσουμε στο χώρο. Εναλλακτική, σύγχρονη μορφή αποτελεί και το άνοιγμα στο μέσο του διαχωριστικού τοίχου με χρήση πάγκου-πάσσου, με ύψος 30-40εκ. ώστε να εξυπηρετεί το πέρασμα αντικειμένων από τον ένα χώρο στον άλλο.

Όταν πρόκειται να ετοιμάσουμε το τραπέζι και βρισκόμαστε στην κουζίνα, ακουμπάμε όλα τα σερβίτσια (πορσελάνες, κρύσταλλα) στον πάγκο του πάσσου. Κατόπιν μεταφερόμαστε στο χώρο της τραπεζαρίας για μία και μόνο φορά στρώνοντας εύκολα το τραπέζι έχοντας τα πάντα δίπλα μας. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να πηγαινοερχόμαστε στην κουζίνα αφού οτιδήποτε χρειαζόμαστε κατά τη διάρκεια του γεύματος μπορούν να βρίσκονται συγκεντρωμένα εκ των προτέρων στο άκρως λειτουργικό μας πάσσο. Είναι λοιπόν φανερή η ιδιαίτερα πρακτική αξία του, γι’ αυτό και αυτή του η μορφή εφαρμόζεται ολοένα και πιο πολύ.

Εκτός από την απλή, κοινή παρουσία του, το πάσσο μπορεί να έχει τη μορφή ολόκληρου συστήματος ντουλαπιών, συρταριών, ραφιών και παραθύρου, ψηλό, εκτεινόμενο μέχρι την οροφή ή χαμηλότερο χωρίζοντας κουζίνα και τραπεζαρία-καθιστικό δίχως την ύπαρξη σταθερού τοίχου. Πέρα από την πρακτική του αξία δημιουργεί όμορφα στυλ διακόσμησης σε τραπεζαρία και καθιστικό.

Από την πλευρά της κουζίνας αποτελεί μέρος του αρμονικού συνόλου της με ντουλάπια και διακόσμηση ανάλογη του ύφους της, ενώ από την πλευρά του καθιστικού μπορεί να επενδυθεί με ξύλο, γυάλινα ανοιχτά ράφια, περίτεχνες γύψινες διακοσμήσεις (ανοίγματα με κρυφό φωτισμό) καθώς και με διαμπερή ράφια-βιτρίνες που είναι προσβάσιμα και από τους δυο χώρους.

Η κουζίνα με πάσσο-νησίδα χρησιμοποιείται κυρίως σε μικρούς χώρους που υπάρχει αντικατάσταση του κλασικού τραπεζιού από μια αυτόνομη κατασκευή που διευκολύνει και εξυπηρετεί πρόχειρα γεύματα, πρωινά σνακ και καφέ. Συνοδεύεται συνήθως από χαμηλά ή ψηλά σκαμπό ή όμορφες καρέκλες τύπου μπαρ.

Στο πάσσο μπορεί να γίνει επίσης εφαρμογή νεροχύτη, εστιών και συστήματα αποθηκευτικών χώρων. Μια τέτοιου είδους αυτόνομη κατασκευή σε έναν ανοιχτό χώρο δίνει τη δυνατότητα της οπτικής επαφής με τους καλεσμένους που βρίσκονται στο δωμάτιο που γειτονεύει με την κουζίνα οριοθετώντας με σαφήνεια το χώρο προετοιμασίας του φαγητού.

Πρακτικού και διακοσμητικού ενδιαφέροντος κατασκευή με πολλαπλές χρήσεις που εξυπηρετούν την καθημερινή ανάγκη του φαγητού, το πάσσο μπορεί να αποτελέσει χρήσιμο βοηθό στο χώρο της κουζίνας σας. Μελετήστε τη δημιουργία του και απολαύστε τις ευκολίες που σας προσφέρει η λειτουργία του διαμορφώνοντας το είδος της μορφής του ανάλογα με τις δικές σας και της ανάγκες του χώρου σας εξυπηρετώντας ιδανικά τη διαδικασία του σερβιρίσματος. Οι βοηθητικές κατασκευές χρησιμοποιούνται ως πρεσβευτές της απόλυτα έξυπνης εκμετάλλευσης ενός χώρου. Μήπως έφτασε και για εσάς η ώρα να φερθείτε έξυπνα;

Μαρία Μπάτσαλα

Διακοσμήτρια εσωτερικών και εξωτερικών χώρων

4myhouse.gr

ΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΟΤΑΝ του Δημήτρη Γραμμένου *

πηγή: http://www.onestory.gr/post/30790916468

ΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΟΤΑΝ

του Δημήτρη Γραμμένου *

.

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μικρό υπόγειο. Μόνο που το υπόγειο αυτό δεν ήταν σαν τα άλλα. Το υπόγειο αυτό ονειρευόταν. Μα, θα μου πείτε τώρα, τι μπορεί να ονειρεύεται ένα υπόγειο; Ε, λοιπόν, πολλά και διάφορα. Αλλά για να καταλάβετε καλύτερα τα όνειρά του, θα πρέπει μάλλον να σας πω πρώτα δυο-τρία πραγματάκια γι’ αυτό.

Το υπόγειο της ιστορίας μας ήταν ένα μικρό – όχι πάνω από είκοσι τετραγωνικά – δωματιάκι, στη βάση μιας παλιάς, πενταόροφης πολυκατοικίας στην πιο κακόφημη συνοικία της πόλης. Για να είμαι ακριβής, ήταν ένα ημι-υπόγειο, ή τουλάχιστον έτσι το διαφήμιζαν οι ιδιοκτήτες του στις μικρές αγγελίες, αφού ψηλά, εκεί όπου ένας από τους τέσσερις γκρίζους τοίχους του συναντούσε το ταβάνι, υπήρχε ένα μακρόστενο παραθυράκι με κοντούλικα σκουριασμένα κάγκελα. Στην είσοδό του, μια ηλικιωμένη πόρτα κρατιόταν με το ζόρι στους ξεχαρβαλωμένους μεντεσέδες της, και, σαν ιδιότροπη γεροντοκόρη, φρόντιζε να κρατά καλά τις αποστάσεις της από το βρώμικο τσιμεντένιο πάτωμα, αφήνοντας ένα κενό τουλάχιστον δέκα εκατοστών. Εδώ ίσως πρέπει να αναφέρω ότι το πάτωμα δεν είχε πάντοτε αυτά τα χάλια. Στα νιάτα του ήταν καλυμμένο από πολύχρωμα πλαστικά πλακάκια, μα τώρα είχαν ξεκολλήσει τόσα πολλά που έμοιαζε με παράξενη σκακιέρα σχεδιασμένη από κάποιον μοντέρνο καλλιτέχνη. Σε μια γωνιά, απέναντι από την πόρτα, ήταν στριμωγμένο το μπάνιο. Ένα τετράγωνο κουτί από γυψοσανίδα, όχι πολύ μεγαλύτερο από μια δίφυλλη ντουλάπα. Εκεί βρισκόταν και η μοναδική – για όλες τις χρήσεις – βρύση του δωματίου, αφού κουζίνα δεν υπήρχε. Ο νεροχύτης, ο οποίος είχε προ πολλού εγκαταλείψει άνανδρα το πόστο του, είχε αντικατασταθεί από έναν στραβοκομμένο γκαζοτενεκέ που κρεμόταν πάνω από την πάλαι ποτέ λευκή και νυν κιτρινισμένη γυμνή λεκάνη της τουαλέτας.

Άθλιο, θλιβερό, χάλια, απαίσιο… Αυτές είναι μόνο λίγες από τις λέξεις που αναφωνούσαν μόλις το έβλεπαν οι υποψήφιοι ενοικιαστές. Πολύ το πλήγωναν το μικρό υπόγειο όλες αυτές οι άσχημες κουβέντες. Πιο πολύ κι από το σαράκι που του κατέτρωγε μέρα με τη μέρα τα σωθικά κι από τα βρωμερά ποντίκια που τρυπούσαν κάθε τόσο τα ντουβάρια του για να φτιάξουν τις φωλιές του.

Κι επειδή ήταν έτσι όπως ήταν, τον πιο πολύ καιρό τον περνούσε ολομόναχο. Σπάνια βρισκόταν κάποιος που θα έμενε, έστω και για κάνα-δυο μήνες, μέσα του για να του κάνει λίγη παρέα. Στην πρώτη ευκαιρία, ή μόλις έφτιαχνε έστω και λίγο ο καιρός, όλοι έφευγαν. Έτσι, το υπόγειο είχε πολύ ησυχία – που εδώ που τα λέμε δεν του άρεσε καθόλου – και όλο τον απαραίτητο χρόνο στη διάθεσή του για να ονειρεύεται. Και δε χρειαζόταν καν να κλείσει τα μάτια του. Ήταν τόσο σκοτεινό και ανήλιαγο που συνήθως δε μπορούσε να δει ούτε τη μύτη του. Μόνο λίγες φορές, σπάνια – πολύ σπάνια, ξεθάρρευε κάποια περίεργη ηλιαχτίδα κι έμπαινε στο εσωτερικό του. Τότε, μόλις το υπόγειο φωτιζόταν, έβλεπε τα χάλια του και μελαγχολούσε για μέρες. Μελαγχολούσε τόσο πολύ που ξεχνούσε ακόμα και να ονειρευτεί.

Τα πρώτα χρόνια, του άρεσε να ονειρεύεται ότι ήταν ρετιρέ. Ένα μεγάλο διαμπερές ρετιρέ στον εικοστό πρώτο όροφο μιας πανάκριβης πολυκατοικίας, στα δυτικά προάστια. Μέσα του έμενε κάποιος πολύ διάσημος ζωγράφος και είχε γεμίσει τους τοίχους του με υπέροχους πίνακες, ή μια ντίβα του κινηματογράφου που το είχε στολίσει με καλλιτεχνικές φωτογραφίες της και χρυσά βραβεία, ή , καμιά φορά, και οι δυο μαζί γιατί είχαν στο μεταξύ γνωριστεί και είχαν γίνει ζευγάρι.

Μετά από μερικά χρόνια όμως, το μικρό υπόγειο βαρέθηκε αυτό το όνειρο κι έψαξε να βρει άλλα. Άρχισε λοιπόν να παρακολουθεί μέσα από τα κάγκελα του παραθύρου τα παπούτσια των λιγοστών περαστικών που περνούσαν από το σπασμένο πεζοδρόμιο. Συνήθως βέβαια τα παπούτσια ήταν λερωμένα και φθαρμένα κι αυτό δεν του άφηνε και πολλά περιθώρια για ονειροπολήσεις. Που και που όμως περνούσε κάποιο καλογυαλισμένο ζευγάρι ανδρικά σκαρπίνια ή τίποτα ολοκαίνουργα γυναικεία γοβάκια που έκαναν τη φαντασία του να οργιάζει. Τι δεξιώσεις, τι γκαλά, τι απίστευτα πάρτι γινόταν στα όνειρά του. Πότε είχε σαλόνι με πάτωμα από σπάνιο μάρμαρο και πιάνο με ουρά, πότε αίθουσα χορού με ξύλινο παρκέ και πότε βεράντα με θέα τη θάλασσα, το πάρκο ή την κεντρική πλατεία. Μια φορά, είχε σταθεί έξω από το παράθυρο ένας μικρός ζητιάνος που γρατζουνούσε αδέξια ένα μισοδιαλυμένου βιολί. Εκείνο το βράδυ το υπόγειο είχε μετατραπεί σε υπέρλαμπρο θέατρο με αμέτρητα λαμπιόνια που σειόταν από το βροντερό χειροκρότημα των θεατών. 

Κάποιον χειμώνα, ένα γέρικο καναρίνι το ‘σκασε από το κλουβί του και βρήκε καταφύγιο στο υπόγειο. Για τρεις ολόκληρες μέρες, κάθε φορά που άκουγε το κελάηδημα του πουλιού, το υπόγειο γινόταν λιβάδι καταπράσινο, πνιγμένο από πολύχρωμα λουλούδια και ψηλά δέντρα γεμάτα ζωή και λαχταριστούς καρπούς. Την τέταρτη μέρα όμως, το καναρίνι έπαψε να κελαηδά και να πεταρίζει και ν’ ανασαίνει. Και το υπόγειο πέρασε όλον τον υπόλοιπο χειμώνα δίχως ούτε ένα τοσοδά ονειράκι. 

Καθώς τα χρόνια περνούσαν, το υπόγειο έμαθε να χρειάζεται όλο και πιο λίγα για να ονειρευτεί. Έτσι, όταν η υγρασία ζωγράφιζε περίεργα σχέδια στους τοίχους, αυτό ονειρευόταν ότι είχε έρθει ένα τσούρμο παιδιά με κόκκινα μάγουλα γεμάτα φακίδες και χαμογελαστά πρόσωπα και με τα κέρινα κραγιόνια τους το στόλισαν για να του δείξουν την αγάπη τους. Ακόμη και τότε που χάλασε η βρύση κι άρχισε να στάζει ρυθμικά πάνω στο γκαζοτενεκέ, πολύ το είχε ευχαριστηθεί. Φανταζόταν ότι χτυπούσε αδιάκοπα κόσμος την πόρτα του, που στο όνειρό του ήταν στιβαρή και βαριά, φτιαγμένη από μασίφ δρύινο ξύλο με όμορφες σκαλισμένες φιγούρες. Γιατί, μόνο μια τέτοια πόρτα άρμοζε σ’ ένα σημαντικό δωμάτιο σαν κι αυτό – δεν ήταν και πολύ σίγουρο βέβαια τι ακριβώς ήταν, αλλά μάλλον κάποιο υπουργείο ή ίσως και το σπίτι του Δημάρχου, αφού ο κόσμος έκανε ατελείωτες ουρές, λαχταρώντας πως και πως να περάσει στο εσωτερικό του.

Τέλος, υπήρχε το όνειρο της Κυριακής! Κάποιες Κυριακές, όταν είχε τα κέφια του, το υπόγειο φορούσε τα καλά του και γινόταν ένας μεγαλοπρεπής ναός – όχι πάντα της ίδιας θρησκείας, μερικές φορές και πολλών διαφορετικών ταυτόχρονα! Οι πολυάριθμοι πιστοί προσέρχονταν με ευλάβεια κι έμπαιναν μέσα του με χαμηλωμένο το κεφάλι, ψιθυρίζοντας προσευχές, παρακλήσεις και συγνώμες. Κάποιοι έβγαζαν πρώτα τα παπούτσια τους, κάποιοι άλλοι έκαναν το σταυρό τους, μερικοί κάθονταν σε περίεργες στάσεις πάνω στο ξύλινο πάτωμα, ενώ άλλοι έφερναν μαζί τους πολύτιμα δώρα κι αφιερώματα. Η ατμόσφαιρα ήταν βαριά από τους πηχτούς αρωματισμένους καπνούς και τα ζεστά χνώτα του πλήθους. Το καθαρό χρυσάφι στις τοιχογραφίες, τα εικονίσματα ή τα αγάλματα, ανάλογα με την περίσταση, λαμπύριζε σα χιλιάδες αστέρια στο αντιφέγγισμα των αμέτρητων κεριών.

Βέβαια, όπως σας είπα και πιο πριν, το υπόγειο δεν ήταν πάντα μόνο του. Ορισμένες – λίγες – φορές, υπήρχαν άνθρωποι που έμεναν εκεί. Μόνο που αυτοί δεν το έκαναν ποτέ να ονειρεύεται. Ποιος ξέρει άραγε γιατί. Ίσως επειδή ήταν βρώμικοι και άσχημοι. Ή ίσως πάλι γιατί ήταν ταλαιπωρημένοι – πιο πολύ και από το ίδιο. Ή ακόμη κι επειδή συνήθως δεν ήθελαν να το βλέπουν. Κι έτσι δεν ήθελε να τους βλέπει ούτε κι αυτό. Ναι, ναι αυτό ήταν βέβαιο. Προτιμούσε να είναι μόνο του.

Έτσι λοιπόν πάνω-κάτω περνούσαν τα χρόνια του. Πότε γεμάτα όνειρα, πότε βουτηγμένα στη μελαγχολία και πότε εντελώς κενά. Όπως περίπου περνάν και τα χρόνια των ανθρώπων. 

Μέχρι εκείνη τη μέρα. Τη μέρα που η πόρτα του γκρεμίστηκε μονομιάς κι έπεσε στο πάτωμα σηκώνοντας ένα μεγάλο σύννεφο σκόνης. Το υπόγειο ούρλιαξε από πόνο καθώς ένιωσε ένα κομμάτι του να ξεριζώνεται. Με ανάμεικτα συναισθήματα φόβου και οργής είδε δυο πλάσματα – που όμοια τους δεν είχε ξαναδεί – να περνάνε το κατώφλι του. Ήταν ένα αγόρι κι ένα κορίτσι – μα όχι σαν αυτά που συνήθιζαν να μένουν εκεί. Ήταν νέα και όμορφα, πολύ όμορφα και ,καθώς ξεπρόβαλαν μέσα από το σύννεφο, έμοιαζαν με αγγελούδια που κατέβηκαν για λίγο στη Γη. Το δωμάτιο τσιμπήθηκε για να βεβαιωθεί ότι δεν ονειρευόταν. Όχι, όχι ήταν αλήθεια. Και δεν ήταν και Κυριακή.

«Τώρα γιατί το έκανες αυτό ρε μαλάκα; Κάποιος μπορεί να μας άκουσε,» είπε θυμωμένο το κορίτσι.

«Μην ανησυχείς, μωρό μου. Δεν υπάρχει κανείς τριγύρω, το έχω ψάξει. Το κτίριο είναι εγκαταλειμμένο εδώ και χρόνια» απάντησε το αγόρι κι άναψε ένα κλεφτοφάναρο. 

«Εδώ λοιπόν θα ζήσουμε το όνειρό μας!» είπε χαρούμενα το κορίτσι εξετάζοντας τον άδειο χώρο στο μισοσκόταδο.

Το υπόγειο δε μπορούσε να πιστέψει στ’ αυτιά του. Πρώτη φορά μιλούσε κάποιος με τρυφερά λόγια γι’ αυτό. Αυτό ήταν αρκετό για ν’ αρχίσει να ονειρεύεται, μα το καθυστερούσε όσο πιο πολύ γινόταν, γιατί – για πρώτη φορά στη ζωή του – δεν ήθελε να χάσει την επαφή του με την πραγματικότητα.

Το κορίτσι ξεκούμπωσε νωχελικά την μπλούζα του, μένοντας γυμνό από τη μέση και πάνω. Το αγόρι έβγαλε το μπουφάν του και το άπλωσε στο πάτωμα. Το κορίτσι κάθισε πάνω κι ακούμπησε την πλάτη του στον κρύο τοίχο. Το υπόγειο αναρίγησε στο άγγιγμα της μαλακής επιδερμίδας. Το αγόρι κάθισε δίπλα στο κορίτσι και το πήρε αγκαλιά. «Είσαι έτοιμη για το ταξίδι μας;» του ψιθύρισε στ’ αυτί. Το κορίτσι έγνεψε ναι και φιλήθηκαν στο στόμα. Ύστερα, το αγόρι ψηλάφισε την τσέπη του μπουφάν κι έβγαλε κάτι από μέσα. Το υπόγειο δεν ήξερε τι ήταν αυτό, μα είδε καθαρά ότι το κάρφωσε πρώτα στο χέρι του κοριτσιού κι ύστερα στο δικό του. Και μετά έγινε σιωπή.

«Πετάω, μωρό μου, πετάω! Με βλέπεις;» ρώτησε με φωνή που έτρεμε το αγόρι.

«Ναι αγάπη μου, δίπλα σου είμαι! Και είναι υπέροχα! Για κοίτα… Κοίτα πόσο όμορφα είναι όλα από εδώ ψηλά! Σαν όνειρο, το δικό μας όνειρο!» απάντησε εκστασιασμένο το κορίτσι.

«Θεέ μου, δεν το πιστεύω! Ονειρεύονται!» σκέφτηκε ενθουσιασμένο το υπόγειο. «Επιτέλους από εδώ και μπρος δε θα ονειρεύομαι μόνο.» Έκλεισε λοιπόν κι αυτό τα μάτια και τους ακολούθησε στ’ όνειρό τους.

Εκείνο το βράδυ, οι τρεις τους ταξίδεψαν σε απίστευτα μέρη, όπου το δωμάτιο άλλαζε συνεχώς μορφή και σχήμα, σαν τις πολύχρωμες εικόνες στα καλειδοσκόπια των μικρών παιδιών. Πότε γινόταν παλάτι, πότε παραδεισένιο νησί, πότε έναστρος ουρανός, μέχρι και διαστημόπλοιο έγινε!

Το επόμενο πρωί, το δωμάτιο ξύπνησε πρώτο. Όταν αντίκρισε τα δυο παιδιά να κοιμούνται αγκαλιασμένα πάνω στο μπουφάν, δάκρυσε από συγκίνηση. Τι νύχτα κι αυτή! Τώρα πια, δεν έβλεπε την ώρα που θα ξυπνούσαν, για να ονειρευτεί ξανά μαζί τους. Μέχρι και το μικρό του παραθυράκι του προσπάθησε να τεντώσει όσο πιο πολύ μπορούσε μπας και τρύπωνε καμιά ηλιαχτίδα να τους ξυπνήσει μια ώρα αρχύτερα. Η μέρα όμως έξω ήταν μουντή και μαύρη. Έτσι λοιπόν, δεν είχε άλλη επιλογή από το να περιμένει.

«ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΕΚΚΕΝΩΣΤΕ ΑΜΕΣΑ ΤΟ ΚΤΗΡΙΟ!» ακούστηκε να ουρλιάζει μια βραχνή φωνή μέσα από μια ντουντούκα. «ΣΕ ΔΕΚΑ ΛΕΠΤΑ ΑΡΧΙΖΕΙ Η ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΗ!»

Το υπόγειο δε μπορούσε να καταλάβει τι είχε κάνει και του φώναζαν έτσι άγρια πρωί-πρωί, αλλά στην αρχή χάρηκε γιατί σκέφτηκε ότι η φασαρία θα ξυπνούσε τα παιδιά.

«ΠΕΝΤΕ ΛΕΠΤΑ!», ακούστηκε ξανά η φωνή.

Τα παιδιά παρέμειναν ασάλευτα στη θέση τους. 

«ΕΞΗΝΤΑ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ!», στρίγκλισε η ντουντούκα.

Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, το υπόγειο θυμήθηκε ξαφνικά το καναρίνι κι αισθάνθηκε ένα κόμπο να του δένει το λαιμό.

«ΠΕΝΤΕ… ΤΕΣΣΕΡΑ…ΤΡΙΑ…ΔΥΟ…ΕΝΑ!»

Η σιδερένια μπάλα χτύπησε με δύναμη την πολυκατοικία. Το υπόγειο ένιωσε τη γη να τρέμει κάτω από τα πόδια του. Ακολούθησε κι άλλο χτύπημα. Ένας μεγάλος σωρός από μπάζα έπεσε με φόρα πάνω στην πλάτη του. Το υπόγειο έβαλε τα δυνατά του για να τα κρατήσει μακριά από τα παιδιά, αλλά τα χρόνια του δε βοηθούσαν. Στο τρίτο χτύπημα ένιωσε τις δυνάμεις του να το εγκαταλείπουν. Έκλεισε λοιπόν τα μάτια κι αφέθηκε στη μοίρα του…

Το επόμενο χτύπημα μετέτρεψε το υπόγειο σε μια άμορφη μάζα που άρχισε να πέφτει σαν γκρίζα βροχή πάνω στα σώματα των παιδιών. Μα, καθώς έπεφτε, το υπόγειο άνοιξε διάπλατα τα χέρια του σε μιαν απέραντη αγκαλιά κι έκρυψε βαθιά μέσα στα στήθη του τα δυο παιδιά. Και τότε, προς μεγάλη του έκπληξη, ανακάλυψε ότι αυτό ήταν τελικά που ονειρευόταν πραγματικά να γίνει σε όλη του τη ζωή!

.

O Δημήτρης Γραμμένος γεννήθηκε στην Κέρκυρα. Σήμερα ζει στο Ηράκλειο της Κρήτης και εργάζεται ως Ερευνητής στο Ινστιτούτο Πληροφορικής του Ιδρύματος Τεχνολογίας και Έρευνας (ΙΤΕ). Δεν είναι συγγραφέας. Απλά κάποιες στιγμές χρησιμοποιεί λευκές σελίδες χαρτιού για να μαζεύει όνειρα, ελπίδες και συναισθήματά του πριν πέσουν στο πάτωμα… Από τις εκδόσεις Άγκυρα κυκλοφορεί το εικονογραφημένο παραμύθι του με τίτλο «H συναυλία των χρωμάτων».

[ blog ] [ facebook ] [ cv ] [ e-mail ]

Κεφτέδες με όσπρια

Για μεγέθυνση πατάτε ροδάκι και ανοίγει νέα καρτέλα με φακό +-

Από ένθετο του ΖΑΠΙΝΓΚ

Πολίτικα νηστίσιμα

από την Μίμα Καρβούνη

έλα πάρε μου τη λύπη

Στίχοι: Νίκος Καρύδης
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις

Είσαι ένα περιστέρι
που πετάς στον ουρανό
πάμε να βρούμε ένα αστέρι
σε ένα κόσμο μακρινό

Έλα να βρούμε ένα αστέρι
που πετά ψηλά ψηλά στον ουρανό

Είσαι ένα καρδιοχτύπι
μου 'χεις κόψει τα φτερά
έλα πάρε μου τη λύπη
έλα δωσ' μου τη χαρά

Είσαι ένα καρδιοχτύπι
μου 'χεις κόψει τα φτερά

Τα γαρίφαλα σου μέτρα
σ' αγαπώ όσο κανείς
κάνω την καρδιά μου πέτρα
και προσμένω να φανείς

Έλα και σε περιμένω
στη γωνιά του δρόμου να φανείς

Stixoi: Nikoa Karudhs
Mousikh: ManoS Xatzidakhs

Eisai ena peristeri
pou petas ston ourano
pame na vroume ena asteri
se ena kosmo makrino

Ela na vroyme ena asteri
pou peta pshla ston ourano

Eisai ena kardioxtupi
mou xeis kopsei ta ftera
ela pare mou th luph
ela dws mou th xara

Eisai ena kardioxtypi
mou xeis kopsei ta ftera

Ta garifala sou metra
sagapw oso kaneis
kanw th kardia mou petra
kai prosmenw na faneis

Ela kai se perimenw
sth gwnia tou dromou na faneis

«Τα ιερά όπλα των Ελλήνων»

ΕΧΕΤΛΟΣ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΔΥΟ ΑΝΤΙΠΑΛΩΝ ΙΕΡΑΤΕΙΩΝ ΣΤΗ ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΜΑΡΑΘΩΝΑ
«Τα ιερά όπλα των Ελλήνων» Κωνσταντίνου Ποταμιάνου.

…Πέραν όμως τούτων, τα οποία σαφώς είναι υπερφυσικά και μοναδικά συμβάντα στην φοβερή εκείνη μάχη, που κατέληξε στην συντριβή των βαρβάρων, ιδιαίτερο ενδιαφέρον προκαλεί το γεγονός ότι στη μάχη του Μαραθώνος έλαβε μέρος και ένας άλλος άγνωστος ήρωας, ο λεγόμενος «Έχετλος ή Εχετλαίος». Ο Παυσανίας στα «Αττικά» αναφέρει: «Υπάρχει και η παράδοση πως στη μάχη συνέβη να λάβει μέρος και κάποιος που έμοιαζε με αγρότη στην εμφάνιση και στην περιβολή. Αυτός σκότωσε πολλούς από τους βαρβάρους με ένα αλέτρι και όταν η μάχη ετελείωσε εξαφανίστηκε. Όταν οι Αθηναίοι ερώτησαν σχετικά, ο θεός δεν χρησμοδότησε γι΄ αυτόν τίποτε περισσότερο από το ότι πρέπει να τιμούν τον ήρωα Εχετλαίο»….
Τι συμβαίνει λοιπόν στην παράδοξη αυτή περίπτωση; Κατ΄ αρχάς θα πρέπει να τονίσουμε ότι είναι λογικώς αδύνατον να πήρε ένας οιοσδήποτε κοινός άνθρωπος ένα άροτρο και να πήγε να πολεμήσει τους Πέρσες. «αν όμως συσχετίσουμε την φειδωλή και όντως λιτή απάντηση του μαντείου των Δελφών προς τους Αθηναίους που το ρώτησαν σχετικώς, με το γεγονός της παραδόξου εμφανίσεως και κατόπιν εξαφανίσεως του άγνωστου αυτού ήρωος και της χρήσεως του περιέργου όπλου απ΄αυτόν οδηγούμεθα στο εξής συμπέρασμα: Δεν πρόκειται για κοινό άνθρωπο, ούτε για κάποιο άροτρο, αλλά για κάποια ανθρωπόμορφη μηχανή (ρομπότ) που κτυπούσε με το περίεγο όπλο του τους Πέρσες. Το όπλο δε που χρησιμοποιούσε ήταν ασφαλώς κάποιο μυστικό ιερό όπλο, το οποίο είχε σχήμα παρόμοιο με εκείνο του αρότρου και ήταν πολύ δραστικό και αποτελεσματικό, επρόκειτο δε κατά πάσα πιθανότητα, για ένα αρτιότατο από τεχνολογικής απόψεως όπλο.
Όσον δε αφορά στο όνομα Έχετλος ή Εχετλαΐος αυτό το όνομα κατά την προσωπική μου άποψι περικλείει μυστηριακή συμβολική σημασία και πιστεύω ότι ευρισκόμεθα μπροστά από μια περίπτωση χρήσεως ιερού όπλου συνδεομένου άμεσα με τα ελληνικά μυστήρια και το οποίο συμβολικά αναφέρεται με το όνομα «άροτρον». Το όνομα του ήρωος Έχετλος ή Εχετλαΐος προέρχεται από την εχέτλη, δηλαδή τη λαβή του αρότρου, παραστάσεις δε του ήρωος αυτού ανευρίσκονται κυρίως σε τυρρηνικά οικοδομήματα.

Θα πρέπει δε να επισημανθεί, ότι, όπως αναφέρει ο Ηρόδοτος (ΣΤ, 117), συνέβη και ένα ακόμη περίεργο περιστατικό, η εμφάνισις ενός γιγαντιαίου φαντάσματος Πέρσου οπλίτου που εφόνευε και ετύφλωνε Έλληνες: «Ο Αθηναίος Επίζηλος του Κουφαγόρα, ενώ πολεμούσε με γενναιότητα σώμα προς σώμα, έχασε την όραση του, χωρίς να τραυματιστεί πουθενά στο σώμα του, ούτε από κοντά, ούτε από μακριά και από τότε έμεινε τυφλός σε όλη του τη ζωή. Για το πάθημα του αυτό άκουσα να λέγεται το εξής: Του φάνηκε πως είδε αντίκρυ του ένα οπλίτη, πολύ μεγαλόσωμο, που τα γένια του κάλυπταν την ασπίδα του άντρα (άνδρα οι δοκέειν οπλίτην αντιστήναι μέγαν του το γένειον την ασπίδα πάσα σκιάζειν) το φάντασμα αυτό πέρασε δίπλα του χωρίς να τον αγγίξει, αλλά σκότωσε τον διπλανό του».

Από το βιβλίο «Τα ιερά όπλα των Ελλήνων» Κωνσταντίνου Ποταμιάνου.

Σήμερα 4/5