ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε μια δημοσίευση.

8 ώρες ·

Homo universalis

15 ώρες ·

Είναι τα βλέφαρά μου διάφανες αυλαίες.
Όταν τ' ανοίγω βλέπω εμπρός μου ό,τι κι αν τύχει.
Όταν τα κλείνω βλέπω εμπρός μου ό,τι ποθώ.

homouniversalisgr.blogspot.com

ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ ( 2 Σεπτεμβρίου 1901 - 3 Αυγούστου 1975 )

ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ ( 2 Σεπτεμβρίου 1901 - 3 Αυγούστου 1975 )

Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια. Υπάρχουν απειράκις ωραιότερα πράγματα και απ’ αυτήν την αγαλματώδη παρουσία του περασμένου έπους. Σκοπός της ζωής μας είναι η αγάπη. Σκοπός της ζωής μας είναι η ατελεύτητη μάζα μας. Σκοπός της ζωής μας είναι η λυσιτελής παραδοχή της ζωής μας και της κάθε μας ευχής εν παντί τόπω εις πάσαν στιγμήν εις κάθε ένθερμον αναμόχλευσιν των υπαρχόντων. Σκοπός της ζωής μας είναι το σεσημασμένον δέρας της υπάρξεώς μας.

Τριαντάφυλλα στο παράθυρο 

Ο Ανδρέας Εμπειρίκος γεννήθηκε στη Μπραΐλα της Ρουμανίας γιος του εφοπλιστή και πολιτικού Λεωνίδα Εμπειρίκου από την Άνδρο και της ρωσικής καταγωγής Στεφανίας Κυδωνιέως. Από το 1902 ως το 1908 έζησε στη Σύρο. Το 1908 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στην Αθήνα, όπου ο πατέρας του ίδρυσε την Εθνική Ατμοπλοΐα Ελλάδος, ενώ διατηρούσε επαφή με τη Ρωσία ως το 1914. Τέλειωσε το Γυμνάσιο στην Αθήνα και υπηρέτησε στο Ναυτικό. Σπούδασε Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο Λονδίνο και Οικονομικές Επιστήμες στην Ελβετία. Στο Λονδίνο έμεινε από το 1921 ως το 1925 εργαζόμενος παράλληλα με τις σπουδές του στις επιχειρήσεις της οικογένειάς του. Το 1926 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου μυήθηκε στην Ψυχανάλυση κοντά στο R.Laforgue, ήρθε σε επαφή με τις θεωρίες του Χέγκελ, του Μαρξ και του Έγκελς, γνωρίστηκε με τον Αντρέ Μπρετόν και μπήκε στον κύκλο των υπερρεαλιστών. Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα (1931) εργάστηκε στα ναυπηγεία Βασιλειάδη ως το 1935 (ταξίδεψε την περίοδο αυτή με ένα φορτηγό πλοίο του πατέρα του στα λιμάνια της Μαύρης Θάλασσας). Στην Αθήνα σχετίστηκε στενά με τους επίσης προσανατολισμένους προς τον υπερρεαλισμό ποιητές Ελύτη, Καλαμάρη και Εγγονόπουλο. Το 1935 ο Εμπειρίκος πραγματοποίησε την πρώτη διάλεξη για τον υπερρεαλισμό στην Ελλάδα στην αίθουσα Ατελιέ και με τον τίτλο Υπερρεαλισμός, μια νέα ποιητική Σχολή, ενώ οργάνωσε επίσης έκθεση με έργα υπερρεαλιστών ζωγράφων στο σπίτι του. Τον ίδιο χρόνο πρωτοεμφανίστηκε στο λογοτεχνικό χώρο από τις στήλες του περιοδικού Ελληνικά Γράμματα, όπου δημοσίευσε την ποιητική συλλογή Υψικάμινος. Ακολούθησαν συνεργασίες του στα περιοδικά Τετράδιο, Εποχές, Πάλι, Λωτός, Τραμ και Ηριδανός. Το 1954 εξέδωσε την Ενδοχώρα και ακολούθησαν τα Γραπτά ή Προσωπική Μυθολογία (1960), Αrgo (1967) και Ο Δρόμος (1974). Από το 1935 ως το 1951 ασχολήθηκε επαγγελματικά με την ψυχανάλυση και υπήρξε ιδρυτικό μέλος της πρώτης ελληνικής ψυχαναλυτικής ομάδας, η οποία έγινε δεκτή (1948-1949) από τη Γαλλική Ψυχαναλυτική Εταιρεία (ο Εμπειρίκος έγινε μέλος της το 1950). Το 1940 παντρεύτηκε τη Μάτση Χατζηλαζάρου, από την οποία πήρε διαζύγιο το 1946. Το 1941 υπηρέτησε στο αλβανικό μέτωπο για δύο μήνες, το 1944 συλλήφθηκε από την πολιτοφυλακή του ΕΑΜ και οδηγήθηκε ως όμηρος στην Κρώρα, από όπου κατάφερε τελικά να διαφύγει. Το 1947 παντρεύτηκε τη Βιβίκα Ζήση, με την οποία απέκτησε ένα γιο το Λεωνίδα. Κατά τη διάρκεια της ζωής του παρακολούθησε ψυχαναλυτικά συνέδρια στη Ζυρίχη και το Άμστερνταμ και έδωσε πολλές διαλέξεις. Το 1962 ταξίδεψε στη Ρωσία μαζί με τον Οδυσσέα Ελύτη και τον γιατρό Σπηλιόπουλο στη Ρωσία, μετά από πρόσκληση του συνδέσμου Ε.Σ.Σ.Δ. - Ελλάς. Πέθανε στην Κηφισιά το 1975 από καρκίνο του πνεύμονα. Ο Ανδρέας Εμπειρίκος στάθηκε ο εισηγητής του υπερρεαλισμού στην Ελλάδα (με ορόσημο την Υψικάμινο) και ένας από τους πρώτους έλληνες ψυχαναλυτές. Έντονη επίδραση στη σκέψη του και τη γραφή του άσκησε η φροϋδική θεωρία, η οποία μαζί με τα υπερρεαλιστικά μηνύματα τον οδήγησε στο να υιοθετήσει μια γραφή που βασίζεται στον ελεύθερο συνειρμό και την άμεση έκφραση συναισθημάτων χωρίς τη διαμεσολάβηση της λογικής σκέψης ( τη λεγόμενη αυτόματη γραφή). Ένα μεγάλο μέρος του έργου του παρέμεινε ανέκδοτο ως το θάνατό του ενώ μέχρι σήμερα πολλά κείμενά του παραμένουν αδημοσίευτα ή αποσπασματικά δημοσιευμένα στον Τύπο.

Εργογραφία

(πρώτες αυτοτελείς εκδόσεις) 1

Ι.Ποίηση

• Υψικάμινος. Αθήνα, Κασταλία, 1935.

• Ενδοχώρα · 1934-1937. Αθήνα, Το τετράδιο, 1945.

• Ρωμύλος και Ρώμος · ή Άνθρωποι εν πλω εις μητρικήν αγκάλην. Αθήνα, Το τετράδιο, 1947.

• Γραπτά · ή Προσωπική Μυθολογία. Αθήνα, Δίφρος, 1960.

• Ο δρόμος. Θεσσαλονίκη, Τραμ, 1974.

• Οκτάνα. Αθήνα, Ίκαρος, 1980.

• Αι γενεαί πάσαι ή Η σήμερον ως αύριον και ως χθες. Αθήνα, Άγρα, 1984.

• Ες Ες Ερ Ρωσία. 

• Ζεμφύρα ή το μυστικόν της Πασιφάης. Αθήνα, Άγρα, 1998.

ΙΙ.Πεζογραφία

• Αργώ · ή Πλους αεροστάτου · Υψικάμινος · επιμέλεια Δημήτρης Καλοκύρης. Αθήνα, Ύψιλον, 1980. 

• Ο Μέγας Ανατολικός1-8· Φιλολογική επιμέλεια Γιώργης Γιατρομανωλάκης. Αθήνα, Άγρα, 1990-1992.

ΙΙΙ.Μεταφράσεις

• Πάμπλο Πικάσσο, Τα τέσσερα κοριτσάκια · Θεατρικό έργο σε έξι πράξεις. Αθήνα, Άγρα, 1979.

ΙV. Συγκεντρωτικές εκδόσεις

• Ποιήματα. Αθήνα, Γαλαξίας, 1962 (Βιβλιοθήκη ελλήνων και ξένων συγγραφέων) 1. Για αναλυτικότερα εργογραφικά στοιχεία για τον Ανδρέα Εμπειρίκο, βλ. Βούρτσης Ιάκωβος Μ., Βιβλιογραφία Ανδρέα Εμπειρίκου (1935-1984). Αθήνα, Ε.Λ.Ι.Α., 1984. 

http://www.ekebi.gr

ΠΟΙΗΜΑ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΟ ΤΟΥ ΑΝΔΡ. ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΥ

Στο φως της πανηγυρικής αυτής ημέρας

Στο φως της πανηγυρικής αυτής ημέρας

1
Στο φως της πανηγυρικής αυτής ημέρας
Φρουροί ασάλευτοι προσμένουν διαταγές
Και αν μερικοί συμπολιτεύονται με τους ολέθρους
Και άλλοι κοιτάζουν τ'άλογα στα δόντια
Μάχεται τους ολέθρους ο αιγίπαν
Κι ενώ κροτούν επίμονα τα τύμπανα
Γύφτοι χαλκεύουν το μέλλον των καιρών.

Και το μεγάλο πανηγύρι αρχίζει.

Συν γυναιξί και τέκνοις
Οι κάτοικοι των πόλεων ξεχύνονται στα ξέφωτα
Γιατί τα τύμπανα αντηχούν στα ηλιακά των πλέγματα
Και οι κραδασμοί μέσ' απ' τη γη ξεχύνονται
Σπάργωσιν φέρνοντας στα σώματα και τις ψυχές.

- 2-
Και το μεγάλο πανηγύρι συνεχίζεται.
Κούροι λιγνοί σηκώνουν τους αλτήρες
Άλλοι παλεύουν παίζοντας στα χώματα
Πίδακες αναπηδούν από τη γη
Επιταχύνειται η έκκρισις των σιελογόνων
Τα ντέφια των αθιγγανίδων πάλλονται
Όσον και οι μαστοί των όταν
Σαν αυροφίλητες μπρατσέρες βολτατζάρουν
Στα κύματα των χορευτικών στροβίλων
Δίνοντας σάρκα και οστά στους μύθους
Δίνοντας σάρκα και οστά στους ζωντανούς ρυθμούς
Με όρθιες τις ρώγες στους αρσενικούς ανέμους
Με όρθιους τους στημόνες των μυστικών ανθέων
Κάτω απ' το σέλας των πλατυγύρων φορεμάτων
Όταν τ' αγόρια ορθώνονται με την ψυχή στο στόμα
Και ο Σείριος καλεί την Ανδρομέδα
Κι οι γύφτοι χαλκεύουν το μέλλον των καιρών.

- 3 -

Τι κι αν δε φαίνονται του στερεώματος τ' αστέρια
Στο φως της πανηγυρικής αυτής ημέρας
Ακούονται οι φωνές των ουρανίων σωμάτων
Και πάλλεται ο αήρ και αντιβοούν της πανηγύρεως τα πλήθη
Και ενώ με λόγια αστράπτοντα ξεσπούν οι χρησμοί
Εκθλίβεται απ' τους κορμούς των δένδρων το ρετσίνι
Ευφραίνονται μες στο τριφύλλι οι μόσχοι
Και χρεμετίζουν τ' άλογα καθώς
Κούροι λιγνοί σηκώνουν τους αλτήρες
Και σείονται οι αθιγγανίδες

Και αγαλλιούν μπρος στους γυμνούς μαστούς τ' αγόρια
Ολίγος κόσμος έμεινες στις πόλεις
Μες στις αυλές στους δρόμους στις πλατείες
Οι απομένοντες καρατομούν τα βλοσυρά του παρελθόντος χρόνια
Διότι οι μοίρες γράψαν στα ντουβάρια

- 4 -

Τα ριζικά των νέων εποχών
Κι αίφνης παντού όπου τα δέντρα υψώνονται
Σε κήπους σε δενδροστοιχίες
Και ας είναι ο μήνας Μάριτος
Σαν προανάκρουσμα του επερχομένου θέρους
Εκστατικές ξεσπούν οι συνηχήσεις
Των δονουμένων τζιτζικιών.

Κι αίφνης κοντά στης πανηγύρεως τον χώρο
Μέσα από σπήλαιον βαθύ προβαίνει
Ως άνθρωπος Νεαντερντάλειος
Ως άνθρωπος απόλυτος οριστικώς erectus

Πολύ πριν ακουσθή η κλαγγή των λεγεώνων
Πρωτόκλητος και αρχέτυπος προβαίνει
Στο φως της πανηγυρικής αυτής ημέρας
Ως μέγας αναμάρτητος Αδάμ
Μ' ένα λαλίστατον ειρηνικό πουλί στον ώμο
Ως άρχων της γης μοιραίος προβαίνει
Αναζητών λαόν πιστόν και αγέλας καλιμμάστων νεανίδων
Βαρύγδουπος κισσοστεφής προβαίνει
Θανάτω θάνατον πατήσας
Ο νέος αιών.

http://empirikos.blogspot.gr/

ΣΕΛΑΣ ΤΩΝ ΑΝΤΗΧΗΣΕΩΝ

Μια γυναίκα λούζεται στην άμμο
Και πέφτουν τα φιλιά της στον αφρό
'Αστρα και μέδουσες προσμένουνε την ιπποκάμπη
Το τηλεσκόπιον εν εγρηγόρσει
Ρουφά το γλεύκος τ' ουρανού
Ο γαλαξίας μετουσιώνεται
Τρέφει τις νοσταλγίες του κ' έπειτα σβήνει
Σαν φως που πια κουράστηκε να περιμένει
Γλυκειά η αναμονή της γυναικός που ελούσθη
Μέσα στο σκότος την συνήντησε ο κουρσάρος
Η καρατόμησις του εχθρού του δεν τον εμποδίζει
Να σχίσει την χλαμύδα του να φανερώσει
Στα μάτια της καλής του
Τα μυστικά των κοιμισμένων πέρα ως πέρα
Μια νύχτα Δυο νύχτες
Κ' έπειτα φως μέσα στο μέγα πλήθος που κραυγάζει
Κάτω από τον θόλο της ηχούς ενός αιών
http://empirikos.blogspot.gr/


ΕΑΡ ΣΑΝ ΠΑΝΤΑ

Καλύπτουσα τα κύματα του δορυάλω
του χωριού με το κόκκινό της φόρεμα
Πρώτα μικρή κ' έπειτα μεγάλη
Ανεβαίνει στην κορυφή του πύργου
Και πιάνει τα σύννεφα
και τα συνθλίβει
επί του στήθους της
'Ισως ποτέ να μην υπήρξε μεγαλύτερος καημός
απ' τον δικό της
'Ισως ποτέ να μην έπεσαν ψίθυροι πιο πεπυρακτω-
μένοι στην επιφάνεια ενός προσώπου
'Ισως ποτέ δεν εξετέθη στην κατανόησι ανθρώπου έκθεσις πιο εκτεταμένη
'Εκθεσις πιο ποικίλη πιο περιεκτική από την ιστο- ρία που λεν τα νέφη αυτής της εξομολογήσεως
Εδώ κι εκεί τα κόβουν λαιμητόμοι
Θερμές σταγόνες πέφτουνε στην γη
Ο γήλοφος που σχηματίσθηκε στο κυριώτερο σημείο
της πτώσεως
Φουσκώνει και ανεβαίνει ακόμη
Κανείς δασμός δεν είναι βαρύτερος από μια τέτοια σταγόνα Κανένα διαμάντι πιο βαρύ
Κανείς μνηστήρ πιο πλήρης πάθους
Στιλπνά τα κράσπεδα του λόφου και γυαλίζουνε στον ήλιο Στην κορυφή του περιμένει μια λεκάνη
Είναι γιομάτη ως επάνω
Κι απ' τα νερά της αναδύεται μια πολύ μκρή
παιδίσκη ωραιοτάτη
Ελπίδα μας αυριανή.
http://empirikos.blogspot.gr/

[Τρία αποσπάσματα]
1

Λίγα κοσμήματα στη χλόη. Λίγα διαμάντια στο σκοτάδι.
Μα η πεταλούδα που νύκτωρ  εγεννήθη μας αναγγέλει την
αυγή, σφαδάζουσα στο ράμφος της πρωίας.

2

Η ποίησις είναι ανάπτυξι στίλβοντος ποδηλάτου. Μέσα της
όλοι μεγαλώνουμε. Οι δρόμοι είναι λευκοί. Τ' άνθη μιλούν.
Από τα πέταλά τους αναδύονται συχνά μικρούτσικες παιδίσκες.
Η εκδρομή αυτή δεν έχει τέλος.

3

Είναι τα βλέφαρά μου διάφανες αυλαίες.
Όταν τ' ανοίγω βλέπω εμπρός μου ό,τι κι αν τύχει.
Όταν τα κλείνω βλέπω εμπρός μου ό,τι ποθώ.
Ενδοχώρα (1945)
http://ebooks.edu.gr/

Μαυροϊδής Γιώργος - Ανδρέας Εμπειρίκος, 1957

ΟΧΙ ΜΠΡΑΖΙΛΙΑ ΜΑ ΟΚΤΑΝΑ

Όταν δια της πίστεως και της καλής θελήσεως, αλλά
και από επιτακτικήν, αδήριτον ανάγκην δημιουργηθούν
αι προϋποθέσεις και εκτελεσθούν όχι οικοδομικά, ή
ορθολογιστικά, μα διαφορετικά τελείως έργα, εις
την καρδιά του μέλλοντος, εις την καρδιά των υψηλών
οροπεδίων και προ παντός μέσα στην καρδιά του κάθε
ανθρώπου, θα υπάρξη τότε μόνον η Νέα Πόλις και
θα ονομασθή πρωτεύουσα της ηνωμένης, της αρραγούς
και αδιαιρέτου Οικουμένης.
Άγνωστον αν η παλαιά, που εκτείνεται προ του
ωκεανού στα πόδια του κατακορύφου βράχου που μοιάζει
με το Τζέμπελ-αλ-Ταρέκ, άγνωστον αν θα εγκαταλειφθή,
ή αν θα υφίσταται καν στα χρόνια εκείνα, ή αν, απέραντη
και κενή, θα διατηρηθή ως δείγμα μιάς ελεεινής, μιας
αποφράδος εποχής, ή ως θλιβερόν μουσείον διδακτικόν,
πλήρες παραδειγμάτων πρό αποφυγήν. Εκείνο που είναι
βέβαιον είναι ότι η Νέα Πόλις θα οικοδομηθή, ή μάλλον
θα δημιουργηθή, και θα είναι η πρωτεύουσα του
Νέου Κόσμου, εις την καρδιά του μέλλοντος και των
ανθρώπων, μετά χρόνια πολλά, οδυνηρά, βλακώδη και
ανιαρά, ίσως μετά μιαν άλωσιν οριστικήν, μετά την
μάχην την τρομακτικήν του επερχομένου Αρμαγεδδώνος.
Δεν θα εξετάσω τας λεπτομερείας.....

....................

Αυτό που με ενδιαφέρει απολύτως-και θα έπρεπε να
ενδιαφέρη όλους-είναι ότι η Νέα Πόλις θα
ολοκληρωθή, θα γίνη. Όχι βεβαίως απο αρχιτέκτονας
και πολεοδόμους οιηματίας, που ασφαλώς πιστεύουν
οι καημένοι, ότι μπορούν αυτοί τους βίους των
ανθρώπων εκ των προτέρων να ρυθμίζουν και το μέλλον
της ανθρωπότητος, με χάρακες, με υποδεκάμετρα, γωνίες
και Τ, μέσα στα σχέδια της φιλαυτίας των,
ναρκισσευόμενοι (μαρξιστικά, φασιστικά ή αστικά),πνίγοντες
και πνιγόμενοι να κανονίζουν.
Όχι, δεν θα κτισθή η Νέα Πόλις έτσι, μα θα κτισθή από
όλους τους ανθρώπους, όταν οι άνθρωποι. έχοντας εξαντλήσει
τας αρνήσεις, και τας καλάς και τας κακάς, βλέποντες το
αστράπτον φως της αντισοφιστείας-τουτέστι το φως της άνευ
δογμάτων, άνευ ενδυμάτων Αληθείας-παύσουν στα αίματα και
στα βαριά αμαρτήματα χέρια και πόδια να βυθίζουν, και
αφήσουν μέσα στις ψυχές των, με οίστρον καταφάσεως, όλα
τα δένδρα της Εδέμ, με πλήρεις καρπούς και δίχως
όφεις-μα τον Θεό, ή τους Θεούς-τελείως ελεύθερα να ανθίσουν.
Ναι, ναι (αμήν, αμήν λέγω υμίν),σας λέγω την αλήθειαν.
Η Νέα Πόλις θα κτισθή και δεν θα είναι χθαμαλή σε
βαλτοτόπια. Θα οικοδομηθή στα υψίπεδα της Οικουμένης, μα δεν θα ονομασθή Μπραζίλια, Σιών, Μόσχα, ή Νέα Υόρκη,
αλλά θα ονομασθή η πόλις αυτή Ο κ τ ά ν α .
Και τώρα ο καθείς θα διερωτηθή ευλόγως: Μα τι θα πή Οκτάνα; 

.............................

Και τώρα (αμήν, αμήν) λέγω υμίν :
Οκτάνα, φίλοι μου, θα πή μεταίχμιον της Γης και του
Ουρανού, όπου το ένα στο άλλο επεκτεινόμενο ένα τα δύο κάνει.
Οκτάνα θα πή πύρ, κίνησις, ενέργεια, λόγος σπέρμα.
Οκτάνα θα πη έρως ελεύθερος με όλας τας ηδονάς του.
Οκτάνα θα πή ανά πάσαν στιγμήν ποίησις, όμως όχι ως μέσον
εκφράσεως μόνον, μα ακόμη ως λειτουργία του
πνεύματος διηνεκής.
Οκτάνα θα πή η εντελέχεια εκείνη, που αυτό που είναι
αδύνατον να γίνη αμέσως το κάνει εν τέλει δυνατόν, ακόμη και
την χίμαιραν, ακόμη και την ουτοπίαν, ίσως μια μέρα και
την αθανασίαν του σώματος και όχι μονάχα της ψυχής.
Οκτάνα θα πή το "εγώ" "εσύ" να γίνεται (και αντιστρόφως
το "εσύ" "εγώ" ) εις μίαν εκτόξευσιν ιμερικήν, εις μίαν
έξοδον λυτρωτικήν, εις μίαν ένωσιν θεοτικήν, εις μίαν
μέθεξιν υπέρτατην, που ίσως αυτή να αποτελή την θείαν Χάριν,
το θαύμα του εντός και εκτός εαυτού, κάθε φοράν που
εν εκστάσει συντελείται.
Οκτάνα θα πή πάση θυσία διατήρησις της παιδικής ψυχής
εις όλα τα στάδια της ωριμότητος, εις όλας τας
εποχάς του βίου.................
Οκτάνα θα πή εν πλήρει αθωότητι Αδάμ, εν πλήρει
βεβαιότητι Αδάμ-συν-Εύα.

.................................

Οκτάνα θα πή απόλυτος ενότης πνεύματος και ύλης.
Οκτάνα θα πή παντού και πάντα εν ηδονή ζωή.
Οκτάνα θα πή δικαιοσύνη.
Οκτάνα θα πή αγάπη.
Οκτάνα θα πή παντού και πάντα καλωσύνη.
Οκτάνα θα πή η αγαλλίασις εκείνη που φέρνει στα χείλη
την ψυχή και εις τα όργανα τα κατάλληλα με ορμήν το σπέρμα.

..................................

Οκτάνα θα πή ό,τι στους ουρανούς και επί της γης ηκούετο,
κάθε φοράν που ως μέγας μαντατοφόρος, με έντασιν
υπερκοσμίου τηλεβόα, ο Άγγελος Κυρίου εβόα.

...............................
Γλυφάδα, 20. 8. 1965 http://empirikos.blogspot.gr/

Εις την Οδόν των Φιλελλήνων

Mια μέρα που κατέβαινα στην οδόν των Φιλελλήνων, μαλάκωνε η άσφαλτος κάτω απ' τα πόδια και από τα δένδρα της πλατείας ηκούοντο τζιτζίκια, μέσ' στην καρδιά των Aθηνών, μέσ' στην καρδιά του θέρους.

Παρά την υψηλήν θερμοκρασίαν, η κίνησις ήτο ζωηρά. Aίφνης μία κηδεία πέρασε. Oπίσω της ακολουθούσαν πέντε-έξη αυτοκίνητα με μελανειμονούσας, και ενώ στα αυτιά μου έφθαναν ριπαί πνιγμένων θρήνων, για μια στιγμή η κίνησις διεκόπη. Tότε, μερικοί από μας (άγνωστοι μεταξύ μας μέσ' στο πλήθος) με άγχος κοιταχθήκαμε στα μάτια, ο ένας του άλλου προσπαθώντας την σκέψι να μαντεύση. Έπειτα, διαμιάς, ως μία επέλασις πυκνών κυμάτων, η κίνησις εξηκολούθησε.

Ήτο Iούλιος. Eις την οδόν διήρχοντο τα λεωφορεία, κατάμεστα από ιδρωμένον κόσμο ― από άνδρας λογής-λογής, κούρους λιγνούς και άρρενας βαρείς, μυστακοφόρους, από οικοκυράς χονδράς, ή σκελετώδεις, και από πολλάς νεάνιδας και μαθητρίας, εις των οποίων τους σφικτούς γλουτούς και τα σφύζοντα στήθη, πολλοί εκ των συνωθουμένων, ως ήτο φυσικόν, επάσχιζαν (όλοι φλεγόμενοι, όλοι στητοί ως Hρακλείς ροπαλοφόροι) να κάμουν με στόματα ανοικτά και μάτια ονειροπόλα, τας συνήθεις εις παρομοίους χώρους επαφάς, τας τόσον βαρυσημάντους και τελετουργικάς, άπαντες προσποιούμενοι ότι τυχαίως, ως εκ του συνωστισμού, εγίνοντο επί των σφαιρικών θελγήτρων των δεκτικών μαθητριών και κορασίδων αυταί αι σκόπιμοι και εκστατικοί μέσα εις τα οχήματα επαφαί - ψαύσεις, συνθλίψεις και προστρίψεις.

Nαι, ήτο Iούλιος· και όχι μόνον η οδός των Φιλελλήνων, μα και η Nτάπια του Mεσολογγιού και ο Mαραθών και οι Φαλλοί της Δήλου επάλλοντο σφύζοντες στο φως, όπως στου Mεξικού τας αυχμηράς εκτάσεις πάλλονται ευθυτενείς οι κάκτοι της ερήμου, στην μυστηριακή σιγή που περιβάλλει τας πυραμίδας των Aζτέκων.

Tο θερμόμετρον ανήρχετο συνεχώς. Δεν ήτο θάλπος, αλλά ζέστη - η ζέστη που την γεννά το κάθετο λιοπύρι. Kαι όμως, παρά τον καύσωνα και την γοργήν αναπνοήν των πνευστιώντων, παρά την διέλευσιν της νεκρικής πομπής προ ολίγου, κανείς διαβάτης δεν ησθάνετο βαρύς, ούτε εγώ, παρ' όλον ότι εφλέγετο ο δρόμος. Kάτι σαν τέττιξ ζωηρός μέσ' στην ψυχή μου, με ηνάγκαζε να προχωρώ, με βήμα ελαφρόν υψίσυχνον. Tα πάντα ήσαν τριγύρω μου εναργή, απτά και δια της οράσεως ακόμη, και όμως, συγχρόνως, σχεδόν εξαϋλούντο μέσα στον καύσωνα τα πάντα - οι άνθρωποι και τα κτίσματα - τόσον πολύ, που και η λύπη ακόμη ενίων τεθλιμμένων, λες και εξητμίζετο σχεδόν ολοσχερώς, υπό το ίσον φως.

Tότε εγώ, με ισχυρόν παλμόν καρδίας, σταμάτησα για μια στιγμή, ακίνητος μέσα στο πλήθος, ως άνθρωπος που δέχεται αποκάλυψιν ακαριαίαν, ή ως κάποιος που βλέπει να γίνεται μπροστά του ένα θαύμα και ανέκραξα κάθιδρως:

"Θεέ ! O καύσων αυτός χρειάζεται για να υπάρξη τέτοιο φως ! Tο φως αυτό χρειάζεται, μια μέρα για να γίνη μια δόξα κοινή, μια δόξα πανανθρώπινη, η δόξα των Eλλήνων, που πρώτοι, θαρρώ, αυτοί, στον κόσμον εδώ κάτω, έκαμαν οίστρο της ζωής τον φόβο του θανάτου".

(από την Oκτάνα, Ίκαρος 1980) http://empirikos.blogspot.gr/

https://www.youtube.com/watch?v=U4J18BlM0C4

Ο Εμπειρίκος διαβάζει Εμπειρίκο - Από την Υψικάμινο

α. Παρουσία αγγέλων εντός ατμομηχανής β. Έλυτρον γ. Χειμερινά σταφύλια δ. Ισπαχάν ε. Θρυλικόν ανάκλιντρον στ. Τριαντάφυλλα στο παράθυρο ζ. Λέοντες ωρυόμενοι επί στήθους Παρθένου η. Κλωστήριον νυκτερινής ανάπαυλας

Ο Δρόμος

Θαμπός ο δρόμος την αυγή, χωρίς σκιές· λαμπρός σαν ήχος κίτρινος πνευστών το μεσημέρι με τον ήλιο. Tα αντικείμενα, τα κτίσματα στιλπνά και η πλάσις όλη με πανηγύρι μοιάζει, χαρούμενη μέσα στο φως, σαν πετεινός που σ' έναν φράχτη αλαλάζει.

Aμέριμνος ο δρόμος εξακολουθεί, σαν κάποιος που σφυρίζοντας (αέρας της ανοίξεως σε καλαμιές) αμέριμνος διαβαίνει, και όσο εντείνεται το φως, η κίνησις των διαβατών, πεζών και εποχουμένων, στον δρόμο αυξάνει και πληθαίνει.

Oι διαβάται αμέτρητοι. Aνάμεσα σε αγνώστους ποιητάς και αγίους ανωνύμους, ανάμεσα σε φορτηγά διαδρομών μεγάλων, όλοι, αστοί και προλετάριοι διαβαίνουν, όλοι υπακούοντες σε κάτι, σε κάτι συχνά πολύ καλά μασκαρεμένο (τουτέστιν υπακούοντες στην Mοίρα) άλλοι πεζοί και άλλοι μετακινούμενοι με τροχοφόρα, με οχήματα λογής-λογής, τροχήλατα ποικίλα, μέσ' στην βοή διαβαίνοντες και την αντάρα, με Σιτροέν, με Kαντιλλάκ, με Bέσπες και με κάρρα.

O δρόμος, σκυρόστρωτος ή με άσφαλτο ντυμένος, από παντού πάντα περνά - Aθήνα, Mόσχα, Γιαροσλάβ, Λονδίνο και Πεκίνο, από την Σάντα Φε ντε Mπογκοτά και την Γουαδαλαχάρα, την Σιέρρα Mάντρε Oριεντάλ και τις κορδιλλιέρες, μέσ' από τόπους ιερούς σαν τους Δελφούς και την Δωδώνη, μέσ' από τόπους ένδοξους, όπως τα Σάλωνα, όπως η γέφυρα της Aλαμάνας, καθώς και από άλλα μέρη ξακουστά, σαν την κοσμόπολι εκείνη, που ηδυπαθώς την διασχίζει ο γκρίζος Σηκουάνας.

Όμως ο δρόμος, αν και από παντού περνά, δεν είναι πάντα της αμεριμνησίας ή της συνήθους συλλογής. Kαμιά φορά φωνές ακούονται την νύκτα, φωνές μιας γυναικός που άνδρες πολλοί σ' ένα χαντάκι την βιάζουν, ή άλλες φορές, άλλες φωνές - εκείνο το δυσοίωνο παράγγελμα: "Στον τόπο !" που μέγαν τρόμον έσπερνε μέσ' στις ψυχές των οδοιπόρων, όταν μαχαίρια άστραφταν και καριοφίλια ή γκράδες, εμπρός στα στήθη των ταξιδιωτών, όταν στον δρόμο αυτόν, μοίρα κακή τούς έριχνε στα χέρια των ληστανταρτών, που φουστανέλλα λερή φορώντας, έτσι καθώς προβάλλανε από την μπούκα μιας σπηλιάς, με παλληκάρια μοιάζανε του Oδυσσέα Aνδρούτσου, σαν νάταν ο τόπος το Xάνι της Γραβιάς και οι ταξιδιώται τούτοι, στρατιώται του Kιοσέ Mεχμέτ ή του Oμέρ Bρυώνη - έτσι, καθώς απ' το Πικέρμι ξεκινώντας, περνώντας μέσ' απ' την Nταού Πεντέλη, από τον δρόμο αυτόν, προς μονοπάτια δύσβατα τους λόρδους οδηγούσαν (ξανθά παιδιά της Iνγκλιτέρας που στην Eλλάδα ήρθανε και αγιάσαν) με τα χαντζάρια οι λησταί κεντρίζοντάς τους (ω Eδουάρδε Xέρμπερτ ! ω Bάινερ, ντε Mπόυλ και Λόυντ !) ώσπου να φθάσουν σε σίγουρα λημέρια, κοντά στη Σκάλα του Ωρωπού, στου Δήλεσι τα μέρη, για λύτρα βασιλικά ή για μαχαίρι (στα Σάλωνα σφάζουν αρνιά και στο Xρυσό κριάρια) για λύτρα βασιλικά ή για σφαγή (για δες καιρό που διάλεξε ο Xάρος να με πάρη) ενώ ο χειμώνας τέλειωνε και ζύγωνε η Λαμπρή, και μύριζε παντού πολύ το πεύκο, το θυμάρι, για λύτρα βασιλικά ή για σφαγή, (ω Aρβανιτάκη Tάκο ! ω Aρβανιτάκη Xρήστο ! ω Γερογιάννη και μαύρε εσύ Kαταρραχιά !) για λύτρα βασιλικά ή για σφαγή, κοντά στη Σκάλα του Ωρωπού, στου Δήλεσι τα μέρη.

Kαι ο δρόμος εξακολουθεί, με ανάλογα στοιχεία και από παντού πάντα περνά (Γκραν Kάνυον, Mακροτάνταλον, Aκροκεραύνια, Άνδεις) από τις όχθες του Γουαδαλκιβίρ που όλη την Kόρδοβα ποτίζει, από τις όχθες του Aμούρ και από τις όχθες του Zαμβέζη, ο δρόμος από παντού περνά, σκληρός, σκληρότατος παντού, τόσο, που πάντοτε αντέχει, στα βήματα όλων των πεζών και στην τριβή των βαρυτέρων οχημάτων, μέσ' από πόλεις και χωριά, βουνά, υψίπεδα και κάμπους, από τις λίμνες τις Φινλανδικές, την Γη του Πυρός και την Eστραμαδούρα, έως που ξάφνου, κάθε τόσο, μια πινακίς, μη ορατή παρά στους καλουμένους, πάντα εμφανίζεται για τον καθένα, όπου και αν βρίσκονται οι γηγενείς και οι ταξιδιώται, μια πινακίς με γράμματα χονδρά και απλά που γράφει: "Tέρμα εδώ. Eτοιμασθήτε. O ποταμός Aχέρων".

Tην ίδια στιγμή, όποια και αν είναι η χώρα, όποιο και αν είναι το τοπίον, γίνεται μια τελευταία Bενετιά μ' ένα Kανάλε Γκράντε - όραμα πάντα θείον και των αισθήσεων χαιρετισμός στερνός - μια τελευταία Bενετιά στις αποβάθρες της οποίας γονδόλες μαύρες περιμένουν (πήγα να πω σαν νεκροφόρες) και ένας περάτης γονδολιέρης, ωχρός και κάτισχνος μα δυνατός στα μπράτσα, τους τερματίζοντας κάθε φορά καλεί: "Περάστε, κύριοι, απ' εδώ. Tούτη είναι η βάρκα σας. Eμπάτε." Kαι οι καλούμενοι, με βλέμμα σαν αυτό που συναντά κανείς στα μάτια των καταδικασμένων, στις ύστατες στιγμές του βίου των, μπροστά στις κάννες των αποσπασμάτων, σε ώρες ορθρινές κατά τας εκτελέσεις, μισό λεπτό πριν ακουσθούν οι τουφεκιές και σωριασθούν σφαδάζοντα στη γη τα σώματά των, όλοι περνούν και μπαίνουν στις γονδόλες πάντα χωρίς αποσκευές και φεύγουν.

Kαι ο δρόμος εξακολουθεί, σκληρός, σκληρότερος παρά ποτέ, σκυρόστρωτος ή με άσφαλτο ντυμένος, και μαλακώνει μόνο, όποια και αν είναι η χώρα, όποιο και αν είναι το τοπίον, κάτω από σέλας αγλαόν αθανασίας, μόνον στα βήματα των ποιητών εκείνων, που οι ψυχές των ένα με τα κορμιά των είναι, των ποιητών εκείνων των ακραιφνών και των αχράντων, καθώς και των αδελφών αυτών Aγίων Πάντων. 

http://empirikos.blogspot.gr/

Ο Μέγας Ανατολικός

Ο Μέγας Ανατολικός είναι μυθιστόρημα του Ανδρέα Εμπειρίκου που εκδόθηκε μετά τον θάνατό του, την περίοδο 1990-92, σε οκτώ τόμους. Η συγγραφή του διήρκεσε από το 1945 μέχρι το 1951, ενώ η τελική του μορφή οριστικοποιήθηκε περίπου το 1970. Χαρακτηρίζεται ως το «έργο ζωής» του Εμπειρίκου και ένα από τα τολμηρότερα βιβλία στην ιστορία της ελληνικής λογοτεχνίας. Αποτελεί το ογκωδέστερο ελληνικό μυθιστόρημα, το οποίο περιλαμβάνει, στην τελική μορφή του, πέντε μέρη που εκτείνονται σε 100 αριθμημένα κεφάλαια και περίπου 2.100 σελίδες. Η ελευθεροστομία του και το άκρως ερωτικό περιεχόμενό του προκάλεσαν αντιδράσεις, επιτρέποντας τη σύγκρισή του με άλλα γνωστά έργα της ερωτικής λογοτεχνίας, όπως τις 120 Μέρες των Σοδόμων του Μαρκήσιου ντε Σαντ

Το μυθιστόρημα πραγματεύεται το παρθενικό ταξίδι του υπερωκεανίου «Μέγας Ανατολικός» από το λιμάνι του Λίβερπουλ στη Νέα Υόρκη, το οποίο ξεκινά στις 22 Μαΐου του 1867, στην ακμή της Βικτωριανής εποχής. Σύμφωνα με την περιγραφή που δίνεται, το εκτόπισμα του πλοίου υπερβαίνει τους 25.000 τόννους, το μήκος του είναι άνω των 690 ποδιών, το πλάτος του άνω των 80, ενώ το βάθος του αγγίζει τα 58 πόδια, μεγέθη που το καθιστούν το μεγαλύτερο πλοίο της υφηλίου.Το ταξίδι του «Μεγάλου Ανατολικού» του Ανδρέα Εμπειρίκου συνδέεται με τον ιστορικό πλου του τροχήλατου Great Eastern που συνέδεσε τη Μεγάλη Βρετανία με τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής το 1860. Με αυτό το πλοίο ταξίδεψε ο Ιούλιος Βερν στην Αμερική το 1867, περιγράφοντας αργότερα το ταξίδι του στο μυθιστόρημα Πλωτή Πολιτεία (Une Ville flottante, 1871). Τα τεχνικά χαρακτηριστικά του «Μεγάλου Ανατολικού» παρουσιάζουν αρκετές ομοιότητες με εκείνα του Great Eastern, το οποίο διέθετε μήκος 211 μέτρα (692 πόδια), πλάτος 37 μέτρα (120 πόδια), βάθος 18 μέτρα (58 πόδια) και εκτόπισμα 32.160 τόννων,ωστόσο η ιστορία των δύο ταξιδιών τους διαφέρει σημαντικά.

Τα συμβάντα που περιγράφονται στο μυθιστόρημα, καλύπτουν χρονικά δέκα ημέρες, από το απόγευμα της 21ης Μαΐου του 1867 μέχρι το μεσημέρι της 1ης Ιουνίου. Η αφήγηση είναι σχεδόν γραμμική, χωρίς να λείπουν χρονικές παρεκβάσεις που οφείλονται σε αφηγήσεις των χαρακτήρων, και πραγματοποιείται σε τρίτο πρόσωπο, αν και ορισμένες φορές ο αφηγητής εμφανίζεται να διαδραματίζει ένα ρόλο στα δρώμενα. Σε όλη την έκταση του έργου, επιχειρείται μία εξαιρετικά λεπτομερής περιγραφή όλων των γεγονότων. Τα τρία πρώτα μέρη του έργου περιγράφουν αντίστοιχα τις τρεις πρώτες ημέρες του ταξιδιού του «Μεγάλου Ανατολικού». Στο τέταρτο μέρος, πληροφορούμαστε για μία καταιγίδα που ξεσπά το βράδυ της τρίτης ημέρας, διάρκειας δύο ημερών, καθώς και τις εξελίξεις στο πλοίο κατά την έκτη και έβδομη ημέρα. To πέμπτο και συντομότερο μέρος του μυθιστορήματος εξιστορεί τα γεγονότα της δέκατης και τελευταίας ημέρας, περιγράφοντας την άφιξη του υπερωκεανίου στο λιμάνι της Νέας Υόρκης. Σύμφωνα με τον Οδυσσέα Ελύτη, το ταξίδι που περιγράφει ο Εμπειρίκος στο «Μέγα Ανατολικό», αποτελεί στην πραγματικότητα μία αφορμή «για να δημιουργήσει μία κινούμενη μονάδα-νησίδα όπου, χωρίς τους περιορισμούς της πιθανοφάνειας, θα συσσωρεύσει όλες τις παραλλαγές και τις εκφάνσεις της σαρκικής ομιλίας από την ονείρωξη και τον αυνανισμό αρχινώντας, ως την επιδειξιομανία, τον ηδονοβλεπτισμό, τον λεσβιασμό, την παιδεραστία, την αιμομιξία, τον φετιχισμό, τον σαδισμό, τον μαζοχισμό, την κοπροφαγία και οτιδήποτε άλλο μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου αποβλέποντας στην ικανοποίηση του ερωτικού ενστίκτου».

Πρωταγωνιστές του μυθιστορήματος είναι οι επιβάτες του υπερωκεανίου που διαπλέουν τον Ατλαντικό ωκεανό, απολαμβάνοντας τον έρωτα χωρίς όρια και σε όλες τις μορφές του. Ανήκουν σε όλες τις τάξεις και οι περισσότεροι από αυτούς είναι Αγγλοσάξονες, Βρετανοί και Βορειοαμερικανοί, αν και συνολικά εκπροσωπείται μία πληθώρα εθνικοτήτων, με την εμφάνιση Γάλλων, Πορτογάλων, Ισπανών, Ολλανδών, Σκώτων, Ιρλανδών, Ιταλών, Πολωνών, ενός ζεύγους Σουηδών, μίας οικογένειας Λαπώνων, ενός Ινδού μεγιστάνα, τριών Ελλήνων, Ρώσων, Γερμανών, Εβραίων, ενός Ελβετού, ενός ζεύγους Ούγγρων, μίας οικογένειας από τη Χαβάη, ενός Μεξικανού, Νοτιοαμερικανών και Βορειοαμερικανών αφρικανικής καταγωγής. Ανάμεσα τους ξεχωρίζει ο χαρακτήρας του Έλληνα ποιητή Ανδρέα Σπερχή, που κατά γενική ομολογία είναι εν μέρει αυτοβιογραφικός 

Αποσπάσματα 

Τὰ πράγματα ποὺ ὁ Ἀνδρέας ἠγάπα ὑπεράνω ὅλων τῶν ἄλλων, ἦσαν κατὰ σειράν, αἱ ἡδοναὶ τοῦ ἔρωτος, ἡ ποίησις καὶ τὰ μεγάλα ταξίδια - ὅμως, ὄχι ἐκεῖνα ποὺ ἐπιτρέπουν, ἁπλῶς, τὴν μουσειακήν, τρόπον τινά, διαπίστωσιν καὶ ταξινόμησιν τοῦ λεγομένου «ἐντοπίου χρώματος», ἀλλὰ τὰ ἐπιτρέποντα τὴν προέκτασιν, τὴν προβολὴν καὶ τὴν συμμετοχὴν ἑκάστου «Ἑνός», ἑκάστου «Ἐγώ», ἑκάστου Ἀτόμου, διὰ τῆς βιουμένης προσωπικῆς κατανοήσεως τῆς ὁλοκληρωτικῆς οὐσίας καὶ τῆς οἰκουμενικῆς ἐννοίας, εἰς τὴν καθολικότητα καὶ τὸν πλήρη ρυθμὸν τοῦ Κόσμου. Οὕτω, μὲ πρῶτον μέλημα τὸν ἔρωτα καὶ μὲ σύντροφον τὴν ποίησιν - ἥτις, εἰς τὴν βαθυτέραν τῆς ὑπόστασιν, δὲν διαφέρει πολὺ ἀπὸ τὸν ἵμερον - ὁ Ἀνδρέας Σπερχής, εἶχε πραγματοποιήσει πολλὰ ταξίδια εἰς τὴν Δύσιν καὶ τὴν Ἀνατολήν, ἐξ ὧν, τὸ ἀνωτέρω ρηθέν, ὑπῆρξε τὸ μεγαλύτερον. Μετὰ τὴν ἀτυχῆ ἔκβασιν τῆς ἐρωτικῆς τοῦ περιπετείας εἰς τὰς Ἀθήνας, ἐπιστρέψας εἰς τὸ Λονδίνον, ἀπεφάσισε νὰ ἐπιβιβασθῆ ἐπὶ τοῦ «Μεγάλου Ἀνατολικοῦ», καὶ ἅμα τὴ ἀφίξει του εἰς τὸν Νέον Κόσμον, νὰ διασχίση ἀπ ἄκρου εἰς ἄκρον τὰς Ἠνωμένας Πολιτείας, τὰς ὁποίας δὲν εἶχε ἀκόμη ἐπισκεφθεῖ, καί, θέτων ἄλλην μίαν φορὰν εἰς ἐνέργειαν τὴν περὶ ταξιδίων θεωρίαν του, νὰ προσπαθήση νὰ λησμονήση τὴν νεάνιδα ποὺ ἔκαμνε τὴν καρδίαν του νὰ αἰμάσση.

Ανδρέας Εμπειρίκος, Ο Μέγας Ανατολικός, τόμος 1ος, σελ. 52

Ἀναπνέουσα βαθειά, ἡ Ὑβόννη ἐκοίταζε ἀκόμη τὸν οὐρανόν. Αἴφνης μία ἄλλη σκέψις, εἰς ἀδιάπτωτον ἀλληλουχίαν μὲ τὰς προηγουμένας ἐρχόμενη, ἔλαμψε εἰς τὸν νοῦν της. Ἧτο μία σκέψις γοργή, θερμή, σὰν αἷμα σφύζοντος νεανικοῦ ὀργανισμού... Μήπως ἂν ἤλλασσε πεποιθήσεις καὶ ἰδίως τὴν συμπεριφορᾶν της εἰς τὴν ζωὴν ὡς πρὸς τὸν ἔρωτα, εἰς τὸν ὁποῖον ἕως σήμερον ὑπῆρξε τόσον πολὺ ἐλλειμματίας, θὰ ἤρχιζε δι αὐτὴν νέα ζωή, μία ζωὴ πανήδονη, γλυκύτατη -ἡ μόνη ὀρθή, ἀληθινὴ καὶ φυσική. Ἀλήθεια, μήπως τοῦτο ἧτο δυνατόν; Ἀκόμη ὀλίγα δευτερόλεπτα ἐκοίταξε τὸν οὐρανὸν ὡς ἐν ἐκστάσει ἡ Ὑβόννη, γοητευμένη, μαγευμένη καὶ ἀναπνεόυσα βαθειὰ τὴν θαλασσίαν αὔραν... Ὤ, ναί, αὐτὸ ποὺ ἐσκέφθη ἧτο ἀπολύτως δυνατόν. Ἀλλέως, δὲν θὰ ἔλαμπαν μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο τὰ ἄστρα· ἀλλέως δὲν θὰ περιεστρέφοντο τόσον θριαμβευτικὰ καὶ μὲ τόσην εὐρυθμίαν οἱ τρόχοι τοῦ «Μεγάλου Ἀνατολικοῦ»· ἀλλέως δὲν θὰ ἐσκόρπιζε τόσον θωπευτικᾶ, τόσον ἠδονικᾶ, κατὰ διαστήματα, εἰς τὸ πρόσωπόν της, τὸ ὑγρὸν ψιμμύθιν τοῦ θαλασίου ἀφροῦ, ἡ ἁπαλὴ πνοὴ τοῦ ἀνέμου... Ὤ, ναί, αὐτὸ ποὺ ἐσκέφθη, ἧτο δυνατὸν νὰ γίνη κι ἡ ἀλλαγῆ αὐτή, ποὺ ἔπρεπε νὰ ἀρχίση ἀμέσως, θὰ ἧτο ὁ λυτρωμός της.

Ανδρέας Εμπειρίκος, Ο Μέγας Ανατολικός, τόμος 1ος, σελ. 111-12

https://el.wikipedia.org/ 

ΜΕΛΟΠΟΙΗΜΕΝΑ 

https://www.youtube.com/watch?v=vvGERod0r4w

Διάφανες αυλαίες
Στίχοι: Ανδρέας Εμπειρίκος
Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Πρώτη εκτέλεση: Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Είναι τα βλέφαρά μου διάφανες αυλαίες.
Όταν τα ανοίγω βλέπω εμπρός μου ό,τι κι αν τύχει.
Όταν τα κλείνω, βλέπω μπρος μου ό,τι ποθώ

https://www.youtube.com/watch?v=XXjihcBjKEw

Ποίηση Ανδρέας Εμπειρίκος
Moυσική Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας

Με την ριπή του ανέμου στα μαλλιά
Της γυναικός που στροβιλίζεται μεσ’ το σαλόνι
Και παίρνει τη ζωή όπως της έρχεται
Και με στολίδια και παιδιά
Που τη λατρεύουν κι όλο λέγουν τ’ όνομά της
Και με τους άντρες που σηκώνουν
Όρθιο το χέρι τους στον ουρανό
Μεσ’ την εξαίσια λειτουργία των παλμών τους
Στον στρόβιλο του βαλς που πλησιάζει
Τα στήθη τους στα στήθη της γυναίκας

https://www.youtube.com/watch?v=-ojpMM4T52s

Στίχοι: Ανδρέας Εμπειρίκος
Μουσική: Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας
Πρώτη εκτέλεση: Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας

Θα πούμε το τραγούδι του που ξεκινά απ' τον ήλιο
με την απόκρημνη λαλιά του τηλεβόα
Ολκάδος που συνάντησε το νεαρό τιτάνα
με ρίγανη στα χείλη του κι ολόκληρη τη χώρα
Μες στο στήθος του...
στο στήθος του...

Το ρήμα κρουσταλλώθηκε και φέγγει
κι ακόμα τρέχουν τα κορίτσια
Μες στα πλατιά φουστάνια τους
στις δροσερές μαρμαρυγές της άσπιλης ημέρας
Μέσα στο ρίγος που γελά καθώς ξανθή γοργόνα
σ' ένα καράβι ορθόπλωρο που πλέχει
στον ουρανό της θάλασσας με τα μεγάλα μάτια

Φωνές θερμές, γλυκές παιδίσκες των ερώτων
πάνω στη γη κι επί των χόρτων ή στα φύλλα
βιβλίου γιομάτου δένδρα πράσινα σαν παραθύρια
που βλέπουν προς την ʼνοιξη
προς την Άνοιξη...
προς την Άνοιξη...

Χωρίς απροσδιόριστη φενάκη μα με πλήθος
πολύχρωμων παλμών μεταξωτής αιώρας
Σε κάστρο δόξας μυρμηκιάς με πλούσια ζώνη
σφυγμένα δυνατά στη μέση της ημέρας

Πλατιά τα στέρνα μας
και τα πουλιά μας τρέχουν στον αέρα

http://www.stixoi.info/

Ο φωτογράφος ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ

(από την Όλγα Ντέλλα )

«Μία φωτογραφία ζει, έχει ολόκληρη δική της δράσι, συνυφασμένη με την ζωή του θεατή, όπως ένα φλουρί, ένα κρύσταλλο, ή ένα γάντι»

Ο Ανδρέας Εμπειρίκος δεν υπήρξε μόνο πεζογράφος και ποιητής, αλλά και φωτογράφος. Φωτογράφος σημαντικός και όχι μόνο αξιόλογος (γιατί αυτό το γνώρισμα εμπεριέχει κάτι το μέτριο, που απαιτεί τη συγκατάβαση και τη συμπάθεια μας). Ο Ανδρέας Εμπειρίκος υπήρξε, και είναι, φωτογράφος πολύτιμος. Γιατί η φωτογραφική ματιά του είναι προέκταση της ποιητικής του ματιάς. Ο φωτογραφικός φακός του λειτουργεί όπως περίπου το χαρτί και το μελάνι. Με την εικόνα αιχμαλωτίζει στίχους της ποίησης του. Και το αντίστροφο. Η φωτογραφία του Ανδρέα Εμπειρίκου έχει τραβηχτεί από την ψυχή του και αγγίζει το υπερρεαλιστικό όραμα του, δηλ. το Εσαεί και το Τώρα, το χτίσιμο των Νέων Παραδείσων, την ανάγκη να υπάρξουν αυτοί οι Νέοι Παράδεισοι.

Ο σημαντικότερος εκπρόσωπος του υπερρεαλισμού αποκαλύπτεται σταδιακά και ως μανιώδης φωτογράφος, ένα γνώρισμα του που δεν το εγκατέλειψε ως το τέλος της ζωής του:

« Από τον Ιούλιο του 1954, στην Πάρο, κει που προχωρούσαμε το καταμεσήμερο μες στα στενά, είδαμε να μας έρχεται από αντίκρυ με ελάχιστο ρούχο μια ξανθή παιδούλα, θα έλεγες μόλις βγαλμένη από τον Όμηρο, μια σωστή «Ίρις Αγγελέουσα», που τσακίστηκες να την φωτογραφίσεις αλλά σου ξέφυγε. «Είναι σαν έμπνευση» μου είπες. «Δεν την προλαβαίνεις δυστυχώς πάντοτε». Τα παραπάνω είναι λόγια του Οδυσσέα Ελύτη και απευθύνονται στον Ανδρέα Εμπειρίκο. Είναι μιας πρώτης τάξεως μαρτυρία για μια όχι τόσο γνωστή συνήθεια του Εμπειρίκου: τη συνήθεια να καταγράφει με τη φωτογραφική του μηχανή διάφορα στιγμιότυπα, που βρίσκονταν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος του. Αυτή η όχι τόσο γνωστή συνήθεια του Εμπειρίκου ήταν μια αγαπημένη ασχολία για τον ποιητή και φωτογράφο, πλέον, Ανδρέα Εμπειρίκο. Σύμφωνα με μαρτυρία του γιου του ποιητή, Λεωνίδα Εμπειρίκου, ο πατέρας του έχει «τραβήξει» χιλιάδες φωτογραφίες, ενώ τα αρνητικά, που σιγά- σιγά αρχίζουν να έρχονται στην επιφάνεια, είτε με εκθέσεις είτε με λευκώματα, μέρος μόνο αυτής της πολύτιμης ασχολίας μπορούν να αναδείξουν. Αν γίνει γνωστό, σε όλο του το βάθος, το φωτογραφικό έργο του ποιητή, θα μπορούμε πλέον να μιλάμε όχι μόνο για τον ποιητή Εμπειρίκο, αλλά και για έναν από τους πιο σημαντικούς Έλληνες φωτογράφους του 20ου αιώνα.

Την αγαπημένη του αυτή συνήθεια μία τουλάχιστον φορά κινδύνεψε να την πληρώσει πολύ ακριβά. Ήταν τον Δεκέμβριο του 1962, όταν ταξίδεψε με τον Οδυσσέα Ελύτη και τον Γιώργο Θεοτοκά στην τότε Σοβιετική Ένωση. Τη στιγμή που φωτογράφιζε στην Οδησσό τις σκάλες της πόλης που απαθανατίστηκαν στην ταινία «Θωρηκτό Ποτέμκιν» του Σεργκέι Αΐζενστάιν, συνελήφθηκε ως ύποπτος από το Σοβιετικό καθεστώς. Η ρωσομάθεια του αλλά, κυρίως, η ιδιότητα του επίσημου προσκεκλημένου του Eλληνοσοβιετικού Συνδέσμου, τον απάλλαξαν, μετά από λίγες ώρες γραφειοκρατικών διατυπώσεων, από την κατηγορία και τις ανακρίσεις. Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ 

http://www.fotoart.gr/

Το Ηράκλειο του 1959

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα βίντεο.

8 ώρες ·

https://www.facebook.com/maria.dimitriou.5/posts/1821122607984513?__tn__=-R

Όλοι οι Ηρακλειώτες εδώ

3 Σεπτεμβρίου 2016 ·

Το Ηράκλειο του 1959 σε ένα φιλμ της γαλλικής τηλεόρασης!- Δείτε εικόνες μιας άλλης εποχής

Σοκολατόπιτα

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε μια δημοσίευση.

8 ώρες ·

 












 






Lezzet Diyarı

3 Ιουνίου ·

https://www.facebook.com/maria.dimitriou.5/posts/1821118287984945?__tn__=-R

Γεωτρόπιο 2

Το Πρασσονήσι της Ρόδου Στο άστρο της Μυτιλίνης Χρυσαετοί στη Φιλιππιάδα Πομάκικα βουνά Πειραικός "ακτίτης λίθος" Η σαύρα της Πελοποννήσου

Για μεγέθυνση πατάτε ροδάκι και ανοίγει νέα καρτέλα με φακό +-

Το Πρασσονήσι της Ρόδου

Στο άστρο της Μυτιλίνης

Χρυσαετοί στη Φιλιππιάδα

Πομάκικα βουνά

Πειραικός  "ακτίτης λίθος"

Η σαύρα της Πελοποννήσου

Τεύχος 74

Για μιά καλύτερη Ελλάδα

πηγή : http://www.antifono.gr/portal/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B5%CF%82/%CE%95

Στόχοι για μιά καλύτερη Ελλάδα και βαθύτερες Αιτίες της υφιστάμενης κοινωνικής κρίσης

Πέτρος Α. Μ. Τζελεπίδης

Ένα ανεξήγητο γεγονός, παγκοσμίως αποδεκτό και ως γεγονός και ως ανεξήγητο, είναι ο Ελληνικός πολιτισμός.[1] Συγκεκριμένα γράφει ο Μπ. Ράσσελ:

«Σε ολόκληρη την ιστορία, τίποτε δεν είναι τόσο εκπληκτικό ή τόσο δύσκολο να εξηγηθεί όσο η ξαφνική ανόρθωση του πολιτισμού στην Ελλάδα. Πολλά από αυτά που φτιάχνουν ένα πολιτισμό υπήρχαν ήδη για χιλιάδες χρόνια στην Αίγυπτο και την Μεσοποταμία, και είχαν διαδοθεί από εκεί στις γειτονικές χώρες. Αλλά ωρισμένα στοχεία έλειπαν έως ότου οι Έλληνες τα παρέσχον. Ό,τι κατόρθωσαν στην τέχνη και την λογοτεχνία είναι οικείο στον καθένα, αλλά ό,τι έκαναν στον καθαρά διανοητικό χώρο είναι ακόμα περισσότερο εξαιρετικό. Εφηύραν μαθηματικά* και επιστήμη και φιλοσοφία° πρώτοι έγραψαν ιστορία σε αντίθεση με απλά χρονικά° στόχαστηκαν ελεύθερα γύρω από την φύση του κόσμου και τους σκοπούς της ζωής, χωρίς να περιορίζονται από τα δεσμά οιασδήποτε ορθοδοξίας.»

Στην αρχή της δεύτερης δεκαετίας του αιώνα μας, η Ελλάδα βρίσκεται στον αντίποδα της χρυσής εποχής της Αθήνας. Η έλλειψη ηθικών αξιών, η αντικοινωνική και αντιπεριβαλλοντική οικονομική πολιτική, η αντικατάσταση ουσιαστικών αξιών από την ‘αξία’ του καταναλωτισμού, και τα κοντόθωρα συμφέροντα της καθόλου ηγεσίας της χώρας και των διαμορφωτών κοινής γνώμης, διαμόρφωσαν τον αντίστοιχο μέσο Έλληνα. Τον μέσο Έλληνα που συνοπτικά περιγράφω μέσω των στόχων που καταγράφω. Ο Έλληνας αυτός εάν δεν μεταμορφωθεί θα δυστυχήσει πολύ περισσότερο.

Η επίτευξη των στόχων που ακολουθούν είναι απαραίτητη προϋπόθεση για μιά καλύτερη Ελλάδα. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν είναι αρκετοί, είναι όμως αναγκαίοι. Ο καθένας από αυτούς τους στόχους αναδεικνύει ταυτόγχρονα και μία βαθύτερη αιτία για την υφιστάμενη κοινωνική κρίση. Οι στόχοι που προτεινονται δεν είναι, και δεν θα έπρεπε να είναι, κυρίως οικονομικοί. Ποτέ, καμμία κοινωνία δεν ανέπτυξε αξιόλογο πολιτισμό στην βάση αποκλειστικώς οικονομικής ανάπτυξης.

Θα πρέπει τέλος να σημειωθεί ότι οι ακόλουθοι στόχοι και άμεσα συσχετιζόμενες αιτίες αποτελούν ένα σύστημα. Η τροποποίηση –και πολύ περισσότερο αντικατάσταση ή κατάργηση‐ έστω και μιάς συνιστώσας ενός συστήματος έχει συνέπειες στο καθόλου σύστημα. Σε ένα κοινωνικό σύστημα στόχων και αιτίων, όπως αυτό που περιγράφεται κατωτέρω, οι συνέπειες προβλέπεται να είναι ριζικές. Σίγουρα αφορούν τον καθένα μας και απαιτούν αλλαγές της νοοτροπίας και συμπεριφοράς του καθένα μας. Τέτοιες αλλαγές χρειαζόμαστε σαν Έλληνες που θα αναγνωρίζονταν ξανά διεθνώς σαν παράδειγμα για μίμηση και όχι προς αποφυγή.

Στόχος­ 1: Απαραβίαστη εφαρμογή αξιοκρατίας στον Πανεπιστημιακό χώρο, την Δικαιοσύνη, την Υγεία, και την Δημόσια Διοίκηση. Αυστηρή τιμωρία για οιανδήποτε παράβαση καθήκοντος. Για παράδειγμα, δεν θα πρέπει να επιτρέπεται πανεπιστημιακοί οι οποίοι αποδεδειγμένως έχουν λογοκλέψει να παραμένουν μέλη της Πανεπιστημιακής κοινότητας. Γενικότερα, οιοσδήποτε αξιωματούχος, οσονδήποτε υψηλή θέση και εάν κατέχει, θα πρέπει να υπόκειται και όχι να διαφεύγει τον νόμο. Αυτή είναι μιά διεθνώς εφαρμοζόμενη πρακτική (π.χ., παραίτηση προέδρου Ουγγαρίας, 2 Απριλίου 2012, και υπουργού Άμυνας Γερμανίας, 1 Μαρτίου 2012 για λογοκλοπή) η οποία θα πρέπει επιτέλους να εφαρμοστεί και στην χώρα μας –απαρεγκλίτως.

Στόχος­ 2: Εξαντλητικούς ελέγχους για την πάταξη της διαφθοράς με μηδενική ανοχή και χωρίς οιαδήποτε εξαίρεση. Ο στόχος αυτός απαιτεί την τάχιστη απονομή και εφαρμογή της Δικαιοσύνης με επίσης ουδεμία εξαίρεση.

Στόχος ­3: Αλλαγή νοοτροπίας. Σε ένα κόσμο που αλλάζει ραγδαία εδώ και αρκετά χρόνια, η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων, ακόμα και μόλις 3 χρόνια πριν, συνέχιζε να ομφαλοσκοπείται και να αυτοθαυμάζεται ενώ ταυτόγχρονα κακοποιούσε την γλώσσα τους, και ουσιαστικά αγνοούσε τις αναντικατάστατες και θεμελιώδεις κατακτήσεις της αρχαίας Ελλάδας. Ακόμα και σήμερα, η μεν συντρπτική πλειοψηφία της πολιτικής ηγεσίας όλων των κομμάτων συνεχίζει να συμπεριφέρεται όπως και πριν, η δε συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών αγνοεί τα βασικά προβλήματα και τις κύριες δυνατότητες της χώρας, και συνεχίζει να ρίχνει τα σφάλματά τους στους άλλους. Σε μιά χώρα που:

α) Οι πολίτες της δεν μπορούν να παρακολουθήσουν μία συζήτηση στην τηλεόραση επειδή σχεδόν όλοι οι συμμετέχοντες μιλάνε ταυτογχρόνως.

β) Τα αυτοκίνητα καταλαμβάνουν τα πεζοδρόμια και οι οδηγοί μηχανών θεωρούν δικαίωμα τους να τρέχουν πάνω σε αυτά.

γ) Λωρίδες κεντρικών αρτηριών (π.χ., Συγγρού, τέρμα Πατησίων) καταλαμβάνονται από οδηγούς ταξί επειδή έτσι τους βολεύει και οι πολίτες διπλοπαρκάρουν για τον ίδιο λόγο, αδιαφορώντας για το κυκλοφοριακό πρόβλημα που δημιουργούν.

δ) Πολίτες συνεργάζονται για να καρπωθούν κρατικές παροχές που δεν δικαιούνται (π.χ., επιδόματα αναπηρίας σε αρτιμελείς, συντάξεις σε νεκρούς). Και ακόμα !

ε) Η μεγάλη πλειοψηφία των καπνιστών θεωρεί δικαίωμα τους να βλάπτουν τους συνανθρώπους τους, ενώ ταυτόγχρονα όταν βρεθούν σε χώρα του εξωτερικού όπου το κάπνισμα επίσης απαγορεύεται ούτε διανοούνται να καπνίσουν σε κοινόχρηστους χώρους (βγαίνουν έξω έστω και με θερμοκρασίες υπό το μηδέν).

στ) Πολίτες ρυπαίνουν σχεδόν ό,τιδήποτε σχεδόν όπουδήποτε με διάφορους τρόπους. Ρυπαίνουν την ατμόσφαιρα, τις παραλίες και τα δάση, χωρίς να περνάει από το μυαλό τους ότι η ζωή τους θα ήταν υγειηνότερη και ωραιότερη εάν δεν ρύπαιναν. Πόλεις όπου βρίθουν οι ακαθαρσίες σκύλων στους δρόμους, η κακοποίηση αγαλμάτων, τα πεταμένα χαρτιά και άλλα μίκρο‐αντικείμενα, η ηχητική ρύπανση. Γιατί οι περισσότεροι από αυτούς που ρυπαίνουν διατηρούν το σπίτι τους καθαρό; η) Πολίτες που αποδέχονται, αρχιτέκτονες που σχεδιάζουν, και πολιτικοί μηχανικοί που κατασκευάζουν εκτρωματικά κτήρια απανταχού της Ελλάδας. Στο όνομα μιάς απροσδιόριστης ελευθερίας η αισθητική τείνει να μηδενισθεί.  Γιατί ο σχεδιασμός και το κτίσιμο νέων ‘Παρθενώνων’ να μη είναι στόχοι τουλάχιστον μερικών από τους νέους μας αρχιτέκτονες;

θ) Το άσυλο και η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών έχει περιορισθεί στα ΑΕΙ και αντ’ αυτών έχουμε άσυλο ασυδοσίας ομάδων. Ομάδων που καλύπτονται από μέλη ΔΕΠ για την εξυπηρέτηση ιδίων συμφερόντων.

ι) Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών, και άλλων υποτιθέμενα πνευματικών ταγών, προτιμά:

‐ Να ακολουθεί την μετριότητα αντί να εμπνέει τον λαό να μεγαλουργήσει.

‐ Να ανέχεται ‐και αρκετοί να υποβοηθούν ή και να καρπώνονται από‐ την διαφθορά αντί να καθίσταται τιμωρός της και παράδειγμα προς μίμηση.

ια) Η συντριπτική πλειοψηφία των πανεπιστημιακών ουσιαστικά αδιαφορεί για την κατάντια των ελληνικών πανεπιστημίων, και μερικοί ακόμα και παραπλανούν για την δήθεν υψηλή διεθνή αξιολόγησή τους με μεθόδους ανάξιες ακαδημαϊκών δασκάλων. Οι θύλακες αριστείας των ελληνικών πανεπιστημίων οφείλονται αποκλειστικά στην αντοχή και την διεθνή αναγνώριση ολίγων ουσιαστικών ερευνητών και δασκάλων. Αντίστοιχα, οι έλληνες φοιτητές που διαπρέπουν στο εξωτερικό είναι αυτοί που δεν αποδέχτηκαν το ελλήνικό πανεπιστημιακό κατεστημένο και δυστυχώς, οι περισσοτέροι από αυτούς παραμένουν στο εξωτερικό –επειδή δεν είναι αποδεκτοί από τα κατά κύριον λόγο αναξιοκρατικά ελληνικά ΑΕΙ. Οι εξαιρέσεις απέχουν πόρρω από το να επαρκούν° χρησιμοποιούνται μόνο τεχνηέντως από τους συμφέροντα, για την διατήρηση της αναξιοκρατίας, έχοντες. Μιά τέτοια χώρα δεν έχει λαμπρές προοπτικές κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης. Η αλλαγή νοοτροπίας ξεκινάει από τον καθένα μας. Ο ωχ‐ αδερφισμός και ο ατομισμός είς βάρος των άλλων χρειάζεται να αντικατασταθεί από συλλογικότητα για την βελτίωση των συνθηκών όλων μας. Χρειαζόμαστε ουσιαστική επικοινωνία αντί προπαγάνδας και μονολόγων. Ουσιαστική επικοινωνία σημαίνει αμοιβαία κατανόηση των διαφορετικών αναγκών και επιθυμιών ενός εκάστου ή ομάδων και σύνθεση των διαφορετικών απόψεών τους. Στόχος­ 4: Μείωση γραφειοκρατίας στο ελάχιστο δυνατό, και κατ’ αρχήν στα επίπεδα προηγμένων χωρών, π.χ., Βρετανία, με αυτόματη τιμωρία όσων δεν τηρούν τους νόμους ενάντια στην κατασπατάληση πόρων που συνεπάγεται η συντήρησή της. Ο στόχος μείωσης της γραφειοκρατίας θα πρέπει να ενταχθει λειτουργικά στο σχέδιο δράσης για την ανοικτή διακυβέρνηση. Η επίσημη ένταξη της Ελλάδας (19 Απριλίου 2012) στην «Συνεργασία για την Ανοικτή Διακυβέρνηση του ΟΗΕ διευκολύνει την επίτευξη αυτού του στόχου. Η μείωση της γραφειοκρατίας θα πρέπει να επιτευχθεί σε όλους τους τομείς δραστηριότητας και στα τρία επίπεδα δημόσιας διοίκησης. Μιά τέτοια μείωση θα έχει θετικές επιπτώσεις στο κοινωνικό γίγνεσθαι και όχι μόνο στην οικονομία. Στόχος ­5: Ανάπτυξη ανταγωνιστικότητας σε εναλλακτικές πηγές ενέργειας και τεχνολογίες αιχμής. Τρία παραδείγματα: Πρώτον, με βάση την ταχύτερη δυνατή υλοποίηση του προγράμματος ‘Ήλιος’, να προχωρήσουμε στην κατάκτηση πρωτοποριακής θέσης στον τομέα αυτό. Δεύτερον, ανάπτυξη προωθημένου λογισμικού για εσωτερική βελτίωση τομέων και εξωτερική εμπορία (μιά ιδιαίτερα επωφελής υποκατηγορία του είναι το λεγόμενο ευφυές λογισμικό). Τρίτον, ανάπτυξη άλλων απαραίτητων τεχνολογιών όπως η βιοτεχνολογία και η αιολική ενέργεια. Για τον στόχο αυτό καθώς και την αξιοκρατική ανάπτυξη της τριτοβάθμιας παιδείας απαιτούνται:

α) Οικονομικά και αξιοκρατικά κίνητρα επιστροφής Ελλήνων που έχουν αναγνωρισθεί σε προηγμένες χώρες του εξωτερικού.

β) Πλήρη οικονομική υποστήριξη για την μετεκπαίδευση Ελλήνων στα κορυφαία Πανεπιστήμια του πλανήτη μας, με υποχρέωση επιστροφής τους στην Ελλάδα για την υλοποίηση αυτών των στόχων.

γ) Μακροχρόνιος σχεδιασμός για την ανέλιξη των υπαρχόντων, εθνικών κέντρων ή θυλάκων Αριστείας σε παγκόσμια κέντρα Αριστείας: (γ1) Κέντρα Αριστείας Βασικής Έρευνας, και (γ2) Κέντρα Αριστείας Προωθημένης Έρευνας Εφαρμογών. Γιατί άλλες συγκρίσιμες χώρες και όχι η Ελλάδα; Στόχος­ 6: Ποιοτική ενίσχυση παραδοσιακών τομέων ελληνικής οικονομίας. Παράδειγμα: Μετεξέλιξη μέρους του υπάρχοντος τουρισμού και ανάπτυξη πρωτοποριακών μονάδων για την προσέλκυση υψηλού τουρισμού σε νέους θεματικούς τομείς. Στόχος­ 7: Εμπλουτισμός και όχι πτώχευση της Ελληνικής γλώσσας. Αισθάνθηκα πολύ άσχημα την πρώτη φορά που διαπίστωσα ότι ό μέσος Άγγλος μιλάει πολύ καλύτερα Αγγλικά από ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων ‐με πανεπιστημικό πτυχίο‐ τα Ελληνικά. Στόχος­ 8: Δημιουργία ουσιαστικού σχεδίου –σε βάθος 30ετίας‐ για την μετάβαση στην κοινωνία της γνώσης (όχι της πληροφόρησης και συνακόλουθης εμπορευματοποίησής της). Η παρούσα κατάσταση της Ελλάδας χαρακτηρίζεται, δυστυχώς, από την πρακτικώς μηδενική παραγωγή πρωτότυπης επιστημονικής γνώσης πλανητικής σημασίας. Συγκρίσιμες χώρες το έχουν επιτύχει, και οι Έλληνες μπορούν εάν το αποφασίσουν και συνδυάσουν την ατομικότητα με την συλλογικότητα. Να σημειωθεί ότι, η κοινωνία της γνώσης δεν ταυτίζεται με την (από πολλούς επαγγελόμενη) οικονομία που βασίζεται στην γνώση. Η δεύτερη είναι μέρος και εξυπηρετεί την πρώτη. Ποιό συγκεκριμένα, η κοινωνία της γνώσης βασίζεται και στοχεύει –μεταξύ άλλων:

α) Στην ερευνητική επανάσταση για την οποία το κοινό απαιτείται να είναι πλήρως ενημερωμένο (δείτε πρόσφατη θέση ‐2010‐ της Ακαδημίας Επιστημών της Βρετανίας (The Royal Society)).

β) Δωρεάν ή προσιτή, παγκόσμια πρόσβαση στη γνώση (δείτε Παγκόσμια Έκθεση Ουνέσκο για τις κοινωνίες της γνωσης, δημοσιεύσεις Ουνέσκο 2005).

γ) Στην σύνθεση πολιτιστικών και επιστημονικών αξιών.

δ) Η πολυπλοκότητα, πλανητική διάσταση, και αναγκαιότητα άμεσης αντιμετώπισης, των περιβαλλοντικών προβλημάτων απαιτεί την επιστημονική συνεργασία Βορρά‐Νότου.

ε) Δημιουργία κοινωνιών αειφόρου ανάπτυξης.

στ) ́Οπως ρητώς σημειώνεται στην προαναφερθείσα έκθεση της Ουνέσκο, «Από τις απαρχές της δημοκρατίας στην Αθήνα, τα κοινωνικά αξιώματα έχουν αποτελέσει απαραίτητο συστατικό των υποχρεώσεων του πολίτη» (σ. 179). Η δια βίου μάθηση (χαρακτηριστικό της κοινωνίας της γνώσης) εξομαλύνει τις διαφορές γνώσης και συνεπώς μειώνει την άλλως υπερβολική εξουσία των επαϊόντων (οιασδήποτε υπαρκτής ή υποθετικής μορφής).

Η Ελλάδα πρέπει να αποτελέσει μέρος των επερχόμενων κοινωνιών γνώσης.
Μπορούμε, οι Έλληνες, να επιτύχουμε μέσα στον 21ο αιώνα, κάτι παρόμοιο με τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό; Ή, τουλάχιστον, να συνεισφέρουμε στην ανάπτυξη μιάς κοινωνίας γνώσης, μιάς κοινωνίας αλληλεγγύης, μιάς κοινωνίας που σέβεται όλα τα μέλη της και το περιβάλλον που την συντηρεί; Ναι, εάν υλοποιήσουμε ένα μακρόπνοο σχέδιο για την ολική ανάταση της ελληνικής κοινωνίας. Μερικά βασικά στοιχεία ενός τέτοιου σχεδίου περιγράφηκαν στις προηγούμενες παραγράφους. Προτάθησαν με την ελπίδα συνεισφοράς στον προαπαιτούμενο διάλογο και δράση για την υλοποίηση ενός τέτοιου φιλόδοξου και εφικτού στόχου.
Υγ. Υπάρχει ένα πολιτικό κόμμα που έχει εμπεριστατωμένα προτείνει τον αναγκαίο μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας αντιμετωπίζοντας όχι μόνο βραχυπρόθεσμες, κυρίως, οικονομικές ανάγκες αλλά τις βαθύτερες αιτίες της χειμαζόμενης και παραπαίουσας ελληνικής κοινωνίας; Νομίζω όχι. Μπορεί να δημιουργηθεί; Γιατί όχι;! Στο νου και στο χέρι μας είναι.

[1] Russell, B. 1946, σ. 25. Ιστορία Δυτικής Φιλοσοφίας (A History of Western Philosophy, Unwin).

* «Αριθμητική και κάποια γεωμετρία υπήρχε μεταξύ των Αιγυπτίων και των Βαβυλωνίων, αλλά κυρίως σε μορφή πρακτικών κανόνων. Ο παραγωγικός λογισμός από ένα σύστημα γενικών παραδοχών ήταν Ελληνική καινοτομία.»

πηγή: Aντίφωνο

Πώς να νιώθουμε πιο χορτάτοι χωρίς περισσότερο φαγητό

Πώς να νιώθουμε πιο χορτάτοι 

χωρίς περισσότερο φαγητό

Τα τακτά και μικρά γεύματα προσφέρουν ισορροπημένη διατροφή

Οι καθημερινοί ρυθμοί της σύγχρονης ζωής ωθούν τους περισσότερους ανθρώπους σε πολλές ώρες αφαγίας κατά την διάρκεια της ημέρας, μειωμένη φυσική δραστηριότητα λόγω καθιστικής φύσεως της εργασίας και κατάληξη σε ένα υπερφορτωμένο σε λιπαρά και θερμίδες βραδινό γεύμα.

Ενώ είναι κατανοητό πως ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου έχει τα συγκεκριμένα ωράρια, αυτό δεν θα πρέπει να αποτελεί δικαιολογία για να μην προσέχουμε αρκετά τον εαυτό μας και την διατροφή μας. Μια πιο ισορροπημένη διατροφή με συχνά και μικρά γεύματα, εκτός του ότι θα μας δώσει την απαραίτητη ενέργεια και τα θρεπτικά συστατικά έτσι ώστε να είμαστε και πιο αποδοτικοί και ζωντανοί στην εργασία μας, αλλά παράλληλα κρατάει τα επίπεδα σακχάρου πιο σταθερά στο αίμα.

Όταν δεν υπάρχουν μεγάλες αυξομειώσεις δεν παρατηρούνται επεισόδια υπογλυκαιμίας ή υπεργλυκαιμίας και έτσι θωρακίζουμε τον οργανισμό μας μακροπρόθεσμα από την παρουσίαση σακχαρώδους διαβήτη.

Όταν καταναλώσουμε ένα γεύμα στο οποίο δεν έχουμε προσέξει τις ποσότητες και είναι αυξημένο σε λιπαρά αυξάνουμε τα επίπεδα σακχάρου σε υπέρμετρο βαθμό. Για να το αποφύγουμε αυτό πρέπει να καταναλώνουμε σε κάθε γεύμα τους σωστούς συνδυασμούς γευμάτων και παράλληλα να έχουμε κατά νου τις παρακάτω συμβουλές:

-Τρώμε την σαλάτα πριν το κυρίως γεύμα μας. Τα φρούτα και τα λαχανικά είναι πλούσια σε φυτικές ίνες οι οποίες μας προκαλούν κορεσμό, και παράλληλα βιταμίνη C, η οποία είναι απαραίτητη για την ομαλή λειτουργία του μεταβολισμού. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα να καταναλώσουμε μικρότερες ποσότητες από το κυρίως γεύμα μας αφού θα νιώθουμε ήδη πιο χορτάτοι.

-Φροντίζουμε να μην αφήνουμε το στομάχι μας άδειο για πολλές ώρες γιατί αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα υπερκατανάλωση τροφής στο επόμενο γεύμα μας. Ιδανικά καταναλώνουμε ένα γεύμα ανά 3-3.5 ώρες.

-Πίνουμε τουλάχιστον 2 λίτρα νερό ημερησίως. Όταν ο οργανισμός μας δεν είναι επαρκώς ενυδατωμένος, υπάρχει περίπτωση να μπερδέψουμε τα σήματα δίψας με πείνα, και να αναζητήσουμε να φάμε κάτι ενώ αυτό που ζητούσε ο οργανισμός μας ήταν νερό!

-Καταναλώνουμε τρόφιμα ολικής άλεσης όπου αυτό είναι εφικτό π.χ. ψωμί, μακαρόνια, δημητριακά, αλεύρι, μπισκότα κτλ. Τα προϊόντα ολικής άλεσης είναι πλούσια σε φυτικές ίνες και μας κρατούν χορτάτους για περισσότερες ώρες. Η ενέργεια από τα τρόφιμα αυτά αποδεσμεύεται αργά και σταθερά στο οργανισμό μας.

-Δεν τρώμε μπροστά στην τηλεόραση. Όταν τρώμε μπροστά στη τηλεόραση δεν ελέγχουμε την ποσότητα της τροφής που τρώμε γιατί η προσοχή μας είναι σε αυτό που παρακολουθούμε!

-Βοηθάει επίσης πολύ να φτιάξουμε το πιάτο μας εξ αρχής με την ποσότητα τροφής που πρόκειται να καταναλώσουμε έτσι ώστε να έχουμε εικόνα του πόσο θα φάμε. Εάν δεν το κάνουμε αυτό και ‘τσιμπολογάμε’ αυξάνουμε τις πιθανότητες υπερκατανάλωσης τροφής.

-Φροντίζουμε να τρώμε όταν είμαστε σε συναισθηματική ισορροπία. Όταν τρώμε από ανία, στενοχώρια, ανυπομονησία, άγχος κτλ καταναλώνουμε μεγαλύτερη ποσότητα τροφής και τις περισσότερες φορές αυτή είναι υψηλής περιεκτικότητας σε λιπαρά.

-Είναι σημαντικό να έχουμε καθορισμένες ώρες γευμάτων. Αυτό ‘εκπαιδεύει’ το στομάχι και τον εγκέφαλό μας να περιμένει τροφή στις συγκεκριμένες ώρες, ρυθμίζουμε το αίσθημα πείνας και κορεσμού και μας αποτρέπει από το να παραφάμε σε κάποιο γεύμα.

-Φροντίζουμε τον χώρο μέσα στον οποίο θα τρώμε. Είναι σημαντικό να είναι καθαρός και συγυρισμένος. Μια χαοτική κατάσταση γύρω από το τραπέζι είναι ικανή να μας οδηγήσει σε υπερφαγία.

-Είναι απαραίτητο να μασάμε αργά την τροφή μας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να την απολαύσουμε περισσότερο και παράλληλα με αυτό τον τρόπο δίνουμε το χρόνο στο στομάχι μας να δώσει σήμα στον εγκέφαλο πως έχουμε χορτάσει.

Με αυτές τις πολύ απλές κινήσεις μπορούμε να φέρουμε πολύ μεγάλες αλλαγές στη διατροφική μας συμπεριφορά, καθώς και στη γενικότερη υγεία μας.

diatrofi.gr

Συναισθήματα

 Συναισθήματα - Το Μυστικό στα Χρονικά του Χρόνου
 

Όταν είστε έτοιμοι να κάνετε αλλαγές, κλείνεστε επειδή δεν καταλαβαίνετε αυτά που συντελούνται, λόγω του ότι δεν είναι ακέραιες οι μνήμες σας και δεν έχετε καλλιεργήσει την εμπιστοσύνη μέσα σας,. Υπάρχει επιτακτική ανάγκη να αρχίσουν οι άνθρωποι να εμπιστεύονται το συναισθηματικό τους κέντρο και να λειτουργούν με αυτό. Όταν "διάφορα" ενεργοποιούν το συναισθηματικό σας κέντρο και σας κάνουν να νιώθετε άβολα, αντιμετωπίστε τα συναισθήματα, που δεν σας είναι αρεστά. Αυτή είναι η ουσία σας. Αυτά τα συναισθήματα είναι τα χρυσαφικά σας, οι θησαυροί σας και τα πολύτιμα πετράδια σας, από τα οποία μπορείτε να μάθετε για την ταυτότητά σας. Είναι ο εφαλτήρας σας, και δεν τελειώνει ποτέ με αυτό. Δεν μπορείτε να τα σπρώξετε μακριά και να πείτε, «Αίσχος, δεν μου αρέσει αυτός που ήμουν τότε!» Όμως, μπορείτε να αλλάξετε τον "εαυτό" που αντιλαμβανόταν την πραγματικότητα με αυτό τον τρόπο. Καθώς συνεχίζετε να έχετε επίγνωση και να αποκομίζετε βαθιά κατανόηση του ποιοι είστε, μπορείτε να κοιτάξετε αυτή την οντότητα, σε εκείνο το σημείο και να την ξαναδείτε, συνειδητοποιώντας εκ νέου ποιοι ήσασταν τότε. Αυτή είναι μια διαρκής διαδικασία. Θα αρχίσετε να την παρατηρείτε ο ένας στον άλλον.

Τιμήστε τους φίλους σας, καθώς αυτοί περνούν μέσα από τα δικά τους "διάφορα" απλώς, μην εμπλακείτε σε αυτά. Αν εί-ναι για σας, κάντε το, αλλά μη βοηθάτε τους άλλους να επιμηκύνουν τα δράματά τους. Είναι η εποχή για να περνάμε μέσα από τα "διάφορα" και όχι για να στήνουμε θεατρικές παραστάσεις που κρατάνε 365 ημέρες. Σας προτείνουμε να λέτε τις ιστορίες σας μία ή δύο ή τρεις, το πολύ, φορές, και μετά, τέρμα. Δεν είναι ανάγκη να λέτε σε όλους τα πάντα, επειδή και σε όλους τους άλλους συμβαίνουν τα δικά τους "διάφορα". Καταλαβαίνετε; Όταν συζητάτε συνέχεια τα δικά σας "διάφορα", χάνετε την ουσία, επειδή μιλάτε αντί να κάνετε και να βλέπετε αυτά που λέτε στον εαυτό σας. Με το να λέτε στους πάντες τι σας συμβαίνει, θέλετε απλώς να κερδίζετε την προσοχή, και αυτό δεν το έχετε ανάγκη. Τα γεγονότα είναι συνεχιζόμενα, και δεν "ξεμπερδεύετε" ποτέ μαζί τους στην πραγματικότητα, επειδή αυτά είναι τα "διάφορά" σας. Αν σας συμβαίνει κάτι οδυνηρό, μπορούμε να σας εγγυηθούμε ότι θα συναντήσετε αργότερα μια περίπτωση που θα είναι παρόμοια, και ότι θα έχετε αποκτήσει μια συμπόνια που δεν την είχατε πριν. Θα βλέπετε την κατάσταση από μια εντελώς διαφορετική οπτική γωνία. Όσα αναδύονται τώρα είναι εκείνα που σας εμπόδισαν, αρχικά, να αντιληφθείτε την πραγματικότητα. Είναι εκείνα τα μέρη στο συναισθηματικό σας σώμα όπου κόπηκαν οι κεντρικές αρτηρίες κυκλοφορίας, με αποτέλεσμα να μη μπορούν πια να ρέουν οι πληροφορίες, οπότε εσείς μπήκατε στον πόνο και μεταφράσατε αυτό τον συναισθηματικό πόνο μέσα από το υλικό σας σώμα. Προτείνουμε σε όλους σας να απευθυνθείτε σε κάποιους που θα δουλέψουν με το σώμα σας. Η δουλειά με το φυσικό σώμα εμπεριέχει, απλώς, τη διαδικασία του να φέρνει κανείς ενέργεια από το σύμπαν μέσα στο σώμα σας, όπου μέσα σε αυτό έρχονται να ενωθούν τα άλλα σώματα — νοητικό, υλικό, συναισθηματικό και πνευματικό - και έτσι προσαρμόζεται το ενεργειακό δικτύωμα. Όταν υπάρχει αρμονία στο ενεργειακό σας δικτύωμα και δεν εμποδίζετε την κυτταρική μνήμη και επιτρέπετε στην ενέργεια να μπαίνει στο σώμα σας, η ενέργεια κινείται μέσα στα τσάκρα σας και τροφοδοτεί το σώμα σας με τις πληροφορίες της. Όταν φοβάστε ή κλείνεστε ή όταν κατηγορείτε κάποιον άλλον ή όταν βρίσκεστε σε άρνηση, κολλάτε. Τότε, παρ' όλο που το φως μπορεί να κατακλύζει το σώμα σας, δεν ταιριάζει με την ύφανση του δικτυώματος. Έτσι, είστε στο χάος και όλοι θέλουν να βρίσκονται μακριά σας, γιατί αποπνέετε χάος. Μια χαρά μέρος είναι το χάος για να βρίσκεται κανείς, αρκεί να μην είναι μόνιμη η διαμονή του εκεί. Όταν αρνείστε το συναίσθημα, ζητάτε να συντελεστούν μεγάλες γήινες αλλαγές μέσα στην ψυχή σας. Όταν όμως επιτρέπετε να συμβαίνει μια θύελλα εδώ, ένας τυφώνας εκεί ή μια μικρή ηφαιστειακή έκρηξη εδώ και εκεί, επιτρέπετε στα συναισθήματά σας ελευθερία έκφρασης, οπότε και αυτά δεν θα δημιουργήσουν ανεξέλεγκτες καταστάσεις στο προσωπικό σας περιβάλλον. Το συναίσθημα είναι αυτό που σας συνδέει με την ανθρωπότητα` η συγκίνηση είναι αυτό που σας συνδέει με τα συναισθήματά σας. Σε αυτό το επίπεδο ύπαρξης, τα συναισθήματά σας σάς συνδέουν με το πνευματικό σας σώμα. Αυτό που λέμε είναι ότι τα συναισθήματα, ή αυτά που νιώθετε, είναι το κλειδί για να είναι κανείς ζωντανός σε τούτη την πραγματικότητα. Υφίστανται πολλές πραγματικότητες όπου δεν υπάρχει το συναίσθημα, αλλά σε τούτη την πραγματικότητα αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο που έχετε. Αν απαρνηθείτε τον συναισθηματικό σας εαυτό κατά τη διάρκεια αυτής της ζωής, τότε καλύτερα να καταλάβετε ότι έχετε παραιτηθεί. Αν δεν πρόκειται να συμμετέχετε στον συναισθηματικό σας εαυτό, τότε δεν θα μπορέσετε ποτέ να μπείτε στο παιχνίδι που σας συζητάμε. Θα είστε, απλώς, μέρος της μάζας που παρακολουθεί τηλεόραση και νιώθει, ξανά και ξανά, θύμα. Αν αισθάνεστε πόνο στο συναισθηματικό σας σώμα, ρωτήστε τον εαυτό σας για ποιο λόγο πιστεύετε ότι βρίσκεται εκεί ο πόνος αυτός, ποιο σκοπό εξυπηρετεί ο πόνος αυτός και γιατί επιλέγετε να δημιουργείτε πόνο με τα συναισθήματά σας. Γιατί δεν επιλέγετε να δημιουργείτε τη χαρά; Τα πάντα είναι επιλογή. Χρειάζεται να σας το υπενθυμίσουμε αυτό.

Γεωτρόπιο 1

  Το αηδόνι της Λέσβου - Στα ψαροχώρια των Παξών - Στο Σουφλί του μεταξιού - Στον Ασπρόπυργο - Ο γηραιός Αρκουδόπρινος

Aπό σήμερα θα ταξιδεύουμε συχνά μέσα από τις σελίδες του αγαπημένου μου περιοδικού.

 Θα δούμε εικόνες ζωής από αυτό τον υπέροχο πλανήτη που σταδιακά χάνονται δυστυχώς!

 Ίσως προλαβαίνουμε ακόμα ... να κάνουμε κάτι .

Καλά Ταξίδια νάχουμε !

 

Για μεγέθυνση πατάτε ροδάκι και ανοίγει νέα καρτέλα με φακό +-

Το αηδόνι της Λέσβου
Στα ψαροχώρια των Παξών
Στο Σουφλί του μεταξιού
 Στον Ασπρόπυργο
Ο γηραιός Αρκουδόπρινος

Λικέρ δυόσμος

Λικέρ δυόσμος

 Ο δυόσμος αυτή την εποχή είναι στα απάνω του και για αρκετό διάστημα ακόμη, μπορούμε να τον ευχαριστηθούμε στο φαγητό, να τον αποξηράνουμε για το χειμώνα, να τον απολαύσουμε σαν ρόφημα, αλλά και σαν λικέρ ακόμα.

3 - 4 ποτήρια δυόσμο τα φύλλα (περίπου 2 ματσάκια)

½ lt τσίπουρο
½ lt ούζο
½ κιλό ζάχαρη
2 μοσχοκάρυδα ολόκληρα
1 κομμάτι κανέλλα
4 μοσχοκάρφια (γαρύφαλλα)

Ξεφυλλίζουμε το δυόσμο, τον ξεπλένουμε και στεγνώνουμε όσο είναι δυνατόν με χαρτί κουζίνας τα φύλλα του.

Βάζουμε όλα τα υλικά σε ένα βάζο που κλείνει αεροστεγώς και το αφήνουμε για ένα μήνα περίπου στον ήλιο.

Κάθε εβδομάδα ανακατεύουμε ελέγχοντας αν έχει λιώσει η ζάχαρη.
Όταν περάσει ο μήνας ή και λίγο περισσότερο, σουρώνουμε το περιεχόμενο του βάζου σε μία μπουκάλα με ένα τούλι και -αν είναι απαραίτητο- το περνάμε και δεύτερο χέρι με τούλι και μπαμπάκι.

Σερβίρεται παγωμένο μετά το φαγητό σαν χωνευτικό!

Οι αναλογίες που δίνω είναι αυτές που μου δόθηκαν, αλλά μπορούμε να ελαττώσουμε τη ζάχαρη αν το θέλουμε λιγότερο γλυκό.

Επίσης να αντικαταστήσουμε ένα μέρος από το ούζο με ίση ποσότητα τσίπουρο.

syntageskardias.blogspot.gr