Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΜΑΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

6 ώρες ·

 

eoniaellhnikhpisti.blogspot.com

Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΜΑΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ (13 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1859 - 27 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1943) : ΑΦΙΕΡΩΜΑ…

 

Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΜΑΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ (13 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1859 - 27 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1943) : ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΑΛΗΘΙΝΟ ΤΙΤΑΝΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΠΟΥ Η ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ ΘΑ ΦΑΝΤΑΖΕΙ ΠΑΝΤΟΤΕ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΦΩΤΕΙΝΟΤΕΡΕΣ, ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΠΑΝΘΕΟ ΤΩΝ ΝΕΩΤΕΡΩΝ ΧΡΟΝΩΝ

Πηγὲς πληροφοριῶν: Θ. Ροδάνθης, Μαλλιάρης Παιδεία, Ὑδρία, Δομή καὶ Πάπυρος Larousse Britannica

Ὁ Κωστὴς Παλαμᾶς εἶναι ὁ νεότερος ἐθνικὸς ποιητής μας καὶ μία ἀπὸ τὶς κορυφαῖες πνευματικὲς φυσιογνωμίες τοῦ νεότερου ἑλληνισμοῦ, στὸν ὁποῖο ὀφείλουμε τὴν θεμελίωση τῆς νέας λογοτεχνίας μας.

Γεννήθηκε στὴν Πάτρα, στὶς 13 Ἰανουαρίου 1859. Ἦταν ὅμως Μεσολογγίτης, καὶ στὸ Μεσολόγγι πῆγε νὰ μείνει, ὅταν ἔγινε ὀχτὼ χρονῶν, ὁπότε ἔμεινε ὀρφανὸς ἀπὸ γονεῖς. Ἐκεῖ τελείωσε τὶς γυμνασιακές του σπουδές. Τὸ 1875 ἦρθε στὴν Ἀθήνα καὶ γράφτηκε στὴ Νομικὴ σχολή. Παράλληλα ἐργαζόταν σὲ διάφορα περιοδικά, κι ὕστερα μπῆκε ὡς συντάκτης ἢ συνεργάτης σὲ διάφορες ἐφημερίδες. Ἡ ἐργασία του στὸν τύπο δὲν ἦταν μόνο ἐπαγγελματική, ἀλλὰ καὶ λογοτεχνικῆς μορφῆς. Τὰ γράμματα, ἡ ποίηση, ἡ κριτική, ἡ τέχνη τὸν ἀπασχολοῦσαν τόσο, ὥστε τελικὰ ἐγκατέλειψε τὶς νομικὲς σπουδές, γιὰ ν᾿ ἀφοσιωθεῖ στὴ λογοτεχνία.

Ἡ ποίηση ἦταν ἀκόμα τότε ρομαντική, φλύαρη καὶ πλαστογραφοῦσε τὴν ἑλληνικὴ πραγματικότητα. Ὁ Παλαμᾶς φιλοδόξησε κάτι καινούργιο, ἑλληνικό, πραγματικό. Καὶ τὸ πέτυχε, μὲ τὸν ὄγκο τοῦ ποιητικοῦ ἔργου του, μὲ τὴν ποιότητα τῆς προσφορᾶς του καὶ μὲ τὶς κάθε εἴδους ἐργασίες, μὲ τὶς ὁποῖες γνώρισε στὸ ἑλληνικὸ κοινὸ τὶς προόδους τῶν Εὐρωπαίων, καὶ ἀνέβασε τὴ στάθμη τῆς ἐγχώριας λογοτεχνικῆς παραγωγῆς.

Γιὰ πολλὰ χρόνια ἔγραφε ἄρθρα στὴν «Ἀκρόπολη» καὶ χρονογραφήματα στὸ «Ἐμπρός». Ὡς κύριο ὅμως βιοποριστικὸ ἐπάγγελμα εἶχε τὴ θέση του στὸ Πανεπιστήμιο, ὅπου διορίστηκε Γενικὸς Γραμματέας τὸ 1897 καὶ ὑπηρέτησε μέχρι τὸ 1928. Δηλαδὴ πάνω ἀπὸ τριάντα χρόνια, τὰ πιὸ ἀποδοτικὰ τῆς ζωῆς του, ἀφοῦ ἐργαζόταν ἀπὸ τὸ πρωὶ ὡς τὸ βράδυ, μόνο τὴ νύχτα, ξαγρυπνώντας, μποροῦσε ν᾿ ἀφοσιωθεῖ στὰ δικά του γραψίματα. Μὲ τὴν ἵδρυση τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν τὸ 1926, ἔγινε ἕνα ἀπὸ τὰ πρῶτα ἱδρυτικὰ μέλη της, καὶ τὸ 1930 ἔγινε Πρόεδρός της.

Ἐπίσης ἐπὶ πολλὲς δεκαετίες ἔμενε στὸ ἴδιο σπίτι τῆς ὁδοῦ Ἀσκληπιοῦ ἀριθ.3. Ἀπὸ τὸ παράθυρό του ἔβλεπε πάντα τὴν ἴδια εἰκόνα μὲ τὸ κυπαρίσσι, ποὺ μᾶς ζωγραφίζει στὸ σχετικὸ ποίημα, στὴ συλλογὴ Ἀσάλευτη ζωή. Τὸ γραφεῖο του, τὸ «κελλί» του ὅπως τὸ ἔλεγε, ἦταν ὁ ναός του. Ἀπ᾿ ἐκεῖ πέρασε ὁλόκληρη ἡ πνευματικὴ Ἀθήνα τῆς ἐποχῆς του, νὰ τὸν ἰδεῖ. Γιατί ὁ ἴδιος, δύσκολος στὶς ἀλλαγές, στὰ ταξίδια, στὶς μετακινήσεις, εἶχε καθηλωθεῖ σὲ μίαν «ἀσάλευτη ζωή». Ὅλες του οἱ μετακινήσεις καὶ τὰ ταξίδια γίνονταν μὲ τὴ φαντασία, στοὺς κόσμους τοῦ πνεύματος καὶ στὸ βάθος τῆς ἱστορίας. Ὅταν τὸ σπίτι αὐτὸ χρειάσθηκε νὰ γκρεμιστεῖ, ὁ Παλαμᾶς «μετώκησε» στὴν ὁδὸ Περιάνδρου 5, ὅπου καὶ πέθανε κατὰ τὴν Κατοχή, σεβάσμιος πρεσβύτης, 84 ἐτῶν, στὶς 27 Φεβρουαρίου 1943.

Ὁ θάνατός του ἀποτέλεσε ἐθνικὸ πένθος. Χιλιάδες κόσμος συγκεντρώθηκαν αὐθόρμητα στὸ νεκροταφεῖο, νὰ τὸν ξεπροβοδίσουν στὴν τελευταία του κατοικία. Ἐκεῖ ὁ Σικελιανὸς τὸν ἀποχαιρέτησε μὲ τὸ βροντερὸ ποίημά του, ποὺ ἀρχίζει: «Ἠχῆστε οἱ σάλπιγγες»…, ἐνῶ ἡ λαοθάλασσα τῶν θαυμαστῶν του τραγουδοῦσε τὸν Ἐθνικό μας ὕμνο. Ἀπὸ τότε μύριες ὅσες τιμητικὲς ἐκδηλώσεις ἔχουν γίνει στὴ μνήμη του. Κυκλοφόρησαν ἀναμνηστικὰ τεύχη, στήθηκε ἡ προτομή του, γιορτάστηκε τὸ Ἔτος Παλαμᾶ, κυκλοφόρησαν γραμματόσημο μὲ τὴν εἰκόνα του, καί, τέλος, ἱδρύθηκε τὸ Ἵδρυμα Παλαμᾶ, γιὰ νὰ ἐκδώσει πλήρη, ὑπεύθυνα καὶ σχολιασμένα τὰ Ἅπαντά του, καὶ τὰ ὁποῖα τελικὰ ἐκδόθηκαν σὲ δεκαέξι τόμους, 8986 σελίδες!

Τὴν ἐποχὴ ποὺ παρουσιάστηκε ὁ Παλαμᾶς στὰ ἑλληνικὰ γράμματα, γύρω στὰ 1876, τὴν πνευματικὴ ζωὴ τὴν ἔπνιγε ἡ συμφορὰ τοῦ ἄκρατου ρομαντισμοῦ καὶ τοῦ ἄχαρου καὶ ἄψυχου «ἠθογραφισμοῦ». Ἡ ποίηση ἄψυχη, ρηχή, καὶ ψεύτικη ρητορεία, δὲν εἶχε οὔτε ὕφος, οὔτε οὐσία. Ὅλη ἡ μεγάλη προσφορὰ τοῦ Σολωμοῦ ἔμενε ἄγνωστη κι ἄγονη πνευματικὴ κληρονομιά, ἀχρησιμοποίητη καὶ παραπεταμένη. Ὁ Παλαμᾶς ἔβγαλε τὴν ποίηση ἀπὸ τὸ ἀδιέξοδο. Ἔγινε ὁ ἀνακαινιστὴς κι ἀναγεννητής της, καὶ τῆς ἄνοιξε ξανὰ διάπλατους τοὺς δρόμους της. Ὁ Παλαμᾶς ἦταν γεννημένος ποιητής.

Γράφει στίχους ἀπὸ τὰ 17 του χρόνια κι ὕστερα ἀπὸ τὰ Τραγούδια τῆς πατρίδος μου, τοὺς Ἰάμβους καὶ Ἀνάπαιστους, φθάνει τὴν ποίηση στὸ μεσουράνημα μὲ τὴ συλλογὴ Ἀσάλευτη ζωή. Μὲ τὴν πολυμορφία του, μὲ τὴν πολύτροπη τεχνική του, μὲ τὴν ἐξαιρετικὴ ποικιλία τῶν ρυθμῶν, τὰ ἐκφραστικὰ μέσα τοῦ ἔμμετρου λόγου, πλούτισε τὴν ποιητικὴ γλώσσα ὅσο κανένας ἄλλος ἴσαμε σήμερα. Ὁ Παλαμᾶς στάθηκε πενήντα χρόνια ὁ μεγάλος δάσκαλος καὶ ὁ μεγάλος δημιουργός, καὶ γιατί καλλιέργησε καὶ προίκισε τὴν ποίησή μας μ᾿ ἕνα παντοδύναμο ἐκφραστικὸ ὄργανο, τὴ νεοελληνικὴ δημοτική μας γλώσσα, καὶ γιὰ ὅσα συντέλεσε ὁ ἴδιος καὶ γιὰ ὅσα βοήθησε γιὰ τὴν ἀναγέννηση τῆς χώρας του καὶ γιὰ τοὺς σπόρους ποὺ ἄφησε νὰ βλαστήσουν στὸ μέλλον.

Ὁ Παλαμᾶς μέχρι τὸ 1890, περίπου, δούλευε τὸ στίχο στὴ δημοτικὴ καὶ τὰ γραπτά του στὴν καθαρεύουσα. Τὴ μεγάλη κι ὁλοκληρωτικὴ στροφὴ πρὸς τὴ γλώσσα τοῦ λαοῦ τὴν ἔκαμε μετὰ τὸ Ταξίδι τοῦ Ψυχάρη, ἂν καὶ εἶχε βαθιὰ συγκινηθεῖ, ἀπὸ τὸν ἀγώνα τοῦ Ροΐδη στὰ 1877, μὲ τὶς διαλέξεις του «Περὶ συγχρόνου Ἑλληνικῆς ποιήσεως» καὶ «Περὶ συγχρόνου Ἑλληνικῆς κριτικῆς». Ποτίστηκε μὲ ἀνησυχίες καὶ γλυκοχάραξαν στὴ φαντασία του ἄπειρες φιλοδοξίες γιὰ τὸ μέλλον. Ὁ Ψυχάρης μὲ τὸ «Ταξίδι» του ἔριξε τὴν κανονιὰ ποὺ ἔφερε ἀναστάτωση πρωτοφανῆ στοὺς φιλολογικοὺς κύκλους, καὶ στοὺς ἀνθρώπους τῶν γραμμάτων τῆς ἐποχῆς καὶ γενικότερα στὴν κοινωνία. Ἔγινε ὁ ἡγέτης, ὁ πολεμιστής, ποὺ διακήρυξε: «Θέλω δόξα καὶ γροθιές». Ὁ Παλαμᾶς ὅμως ἦταν προορισμένος νὰ λύσει τὸν γόρδιο δεσμὸ καὶ νὰ ὁδηγήσει τὴ φιλολογία τῆς νέας γενιᾶς πρὸς νέους δρόμους, πρὸς καινούργια ἀπάτητα μονοπάτια, ἀφοῦ περνοῦσε ἀπὸ μία κάθαρση, ποὺ χρόνια περίμενε τὸ ἔθνος. Καὶ πραγματικά, ὁ ποιητὴς στάθηκε ὁ Μεσσίας τοῦ στίχου καὶ τοῦ τραγουδιοῦ, ποὺ ἔφερε τὴν ποθητὴ ἀναγέννηση καὶ σύνδεσε τὸν «Ἐρωτόκριτο» μὲ τὸν Σολωμό, καὶ τὴν ἐποχή του.

Ἡ παλαμικὴ σκέψη καὶ ἡ παλαμικὴ ποίηση στάθηκαν ὡς μιὰ προσπάθεια, γιὰ νὰ νιώσουμε τὸ ἔργο τοῦ Σολωμοῦ, μὲ τὸ ἀνέβασμα ποὺ ἔφερε γενικὰ στὴ στάθμη τοῦ πνευματικοῦ μας πολιτισμοῦ, στὴ σύνδεσή μας μὲ τὶς νέες ἰδέες τοῦ εὐρωπαϊκοῦ πνεύματος καὶ στὸ αἰσθητικό μας ὡρίμασμα. Τὸ κριτικὸ ἔργο τοῦ Παλαμᾶ ἀγκαλιάζει ὄχι μόνο τὴν ἑλληνική, ἀλλὰ ὁλόκληρη τὴν εὐρωπαϊκὴ σκέψη τῆς ἐποχῆς του. Εἶναι σχεδὸν ἴσο σὲ ἔκταση μὲ τὸ ἔργο τῆς ποιητικῆς δημιουργίας του καὶ στὰ Ἁπαντά του, ποὺ βγῆκαν σὲ δεκαέξι τόμους, καλύπτουν σχεδὸν τοὺς ὀχτώ. Ὁ Παλαμᾶς στάθηκε σ᾿ ὁλόκληρη τὴ ζωή του μὲ τὴν πένα καὶ τὸ καλέμι στὸ χέρι, ἔγραφε καὶ χτένιζε τὸν πεζό του λόγο μὲ τὴν ὑπομονὴ τῆς μέλισσας καὶ σμίλευε τὸ στίχο του μὲ «νεραϊδοδέματα καὶ ἡλιαχτίδες».

Ἀναμφισβήτητα, ὁ θεωρητικὸς ἀγώνας τοῦ Ψυχάρη ἐνίσχυσε τὴ θέση τῶν λίγων δημοτικιστῶν καὶ τόνωσε τὶς πεποιθήσεις μὲ τὴν ἐπιστημονικὴ πολεμική του. Ἡ πεζογραφία κέρδισε κι ἔδωσε ἀφορμὴ στοὺς πρωτοπόρους νὰ δοκιμάσουν τὶς δυνάμεις τους καὶ στὸν πεζὸ λόγο. Κι ἕνας ἀπὸ τοὺς πρώτους ἦταν κι ὁ Παλαμᾶς, «ὁ ἐθνικότερος καὶ πατριωτικότατος τῶν ποιητῶν τῆς ἐποχῆς», ὅπως τὸν εἶχε ὀνομάσει ὁ Βλάσης Γαβριηλίδης. Βέβαια γιὰ νά ῾μαστε δίκαιοι – ὁ Χριστοβασίλης, ὁ Ἐφταλιώτης, ἀκόμα κι ὁ Καρκαβίτσας, εἶχαν ἀρχίσει νὰ γράφουν διηγήματα στὴ δημοτική.

Νά, ὅμως, κι ὁ Παλαμᾶς στὰ 1891 δημοσιεύει στὴν «Ἑστία» τὸ διήγημα Ὁ Θάνατος τοῦ παλικαριοῦ, ποὺ στάθηκε καὶ τὸ ἀριστούργημά του, παρόλο ποὺ ἔγραψε ἀργότερα κι ἄλλα διηγήματα. Οὐσιαστικὰ τὸ διήγημα αὐτὸ θὰ μποροῦσε νὰ ὀνομαστεῖ σὰν ἕνα ἔπος στὸν πεζὸ λόγο, ποὺ συνεχίζει στὴν πρόζα τὶς ἰδέες τοῦ ποιητῆ γιὰ τὴν πνευματικὴ ἀναγέννηση τῆς χώρας. Ἐπιστροφὴ στὸ λαὸ καὶ τὴ δημοτικὴ παράδοση. Τὸ ἡρωικὸ πνεῦμα τῆς Ρούμελης, ἡ λεβεντιά, τὰ νιάτα, ἡ μητρικὴ ἀγάπη, ἡ ἀφοσίωση, ὁ καημὸς τέλος τοῦ Μήτρου, τοῦ ἥρωα τοῦ διηγήματος, γιὰ τὴ χαμένη ὀμορφιὰ καὶ ἀρτιότητα τῆς σωματικῆς του διάπλασης ἀναπηδοῦν σὲ κάθε σελίδα του. Μὰ σύγχρονα καὶ οἱ προλήψεις τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, ἡ ἀντιπάθεια πρὸς τὴν ἐπιστήμη καὶ τὴν ἀλήθεια, ὅλα μαζὶ ἀπαρτίζουν τὸ σύνολο τοῦ διηγήματος. Μὲ τὸ διήγημα αὐτὸ ὁ Παλαμᾶς θέλησε νὰ στηλιτεύσει τὴν πραγματικότητα ἐκείνης τῆς ἐποχῆς. Ἡ ἡρωικὴ ψυχὴ τῆς Ἑλλάδας κλείνεται μέσα στὴ λεβέντικη ψυχὴ τοῦ Μήτρου. Ὅπως ἐκεῖνος σαπίζει πάνω στὸ κρεβάτι του, θύμα τῶν κομπογιαννίτικων γιατρῶν, ἔτσι καὶ ἡ Ἑλλάδα εἶναι θύμα τῆς πολιτικῆς ψευτιᾶς καὶ ἀκολασίας, τῶν κοινωνικῶν προλήψεων καὶ τῶν φανατισμῶν χωρὶς περιεχόμενο, μὲ μόνο τὸ πάθος γιὰ ὁδηγό. Ἡ γλώσσα τοῦ διηγήματος εἶναι ρουμελιώτικη, πλουτισμένη μὲ ἄπειρα στοιχεῖα δανεισμένα ἀπ᾿ ὅλα τὰ ἰδιώματα, μ᾿ ἐκλεκτικότητα καὶ καλαισθησία. Καὶ τόσο καλὰ τοποθετημένα ποὺ θυμίζουν ἔμμετρο καὶ ὄχι πεζὸ λόγο. Ἔτσι, «Ὁ θάνατος τοῦ παλικαριοῦ», εἶναι ὄχι μόνο γιὰ τὴν ἐποχὴ ποὺ γράφτηκε, μὰ καὶ σήμερα ἀκόμα, κάτι τὸ μοναδικὸ γιὰ τὴ νεοελληνικὴ πεζογραφία. Ἀκόμα κι ὁ Ψυχάρης, ποὺ στὸ τέλος τῆς ζωῆς του ἀπαρνήθηκε τὸν Παλαμᾶ, τὸ διήγημα αὐτὸ τὸ θεωροῦσε πραγματικὸ ἀριστούργημα. Ὁ πεζογράφος Παλαμᾶς ποτὲ δὲν θὰ ξαναγράψει πεζὸ κείμενο μὲ τέτοια γλώσσα καὶ τέτοια παραστατικὴ δημοτικὴ μουσική. Ἡ καταπληκτική του ἐξέλιξη θὰ φανεῖ πιὰ στὸ στίχο, ὄχι στὴν πρόζα. Ἀπ᾿ ἐδῶ καὶ πέρα ὁ ποιητὴς ὅλο κι ἀνεβαίνει στὸν Παρνασσὸ γιὰ νὰ φτάσει στὴν κορφή του μὲ τὸ Δωδεκάλογο τοῦ Γύφτου, καὶ νὰ γίνει ὁ «ποιητὴς τοῦ καιροῦ του καὶ τοῦ Γένους του», ὅπως ἔγραψε κι ὁ ἴδιος.

Τὸ 1897 ὁ Παλαμᾶς διορίζεται Γενικὸς Γραμματέας τοῦ Πανεπιστημίου. Ὁ διορισμός του ἦταν ἄσχετος πρὸς κάθε πολιτικὸ μέσο καὶ ὑπαγορεύτηκε ἀπὸ τιμητικὴ διάθεση πρὸς ἕναν ποιητή, ποὺ ὁλοένα κέρδιζε καὶ μεγαλύτερη θέση στὸν ἑλληνικὸ Παρνασσό. Κι ὅμως, ἡ ὑπαλληλική του αὐτὴ ἐξάρτηση – ποὺ τοῦ ἔδινε κάποια οἰκονομικὴ ἀξιοπρέπεια – τοῦ στάθηκε πολλὲς φορὲς ἐξαιρετικὰ δύσκολη. Πολέμησε γιὰ τὶς ἰδέες του μὲ φιλοσοφικὴ ἐγκαρτέρηση καὶ δὲν σάλεψε βῆμα ἀπὸ τὸ μετερίζι του. Κι ὅταν ὅλοι ξεσηκωμένοι ἀπὸ τοὺς πολιτικοὺς δημαγωγοὺς καὶ τὸν πνευματικὸ σκοταδισμὸ (Μιστριώτης κ.ἄ.), ὅταν τὸ κράτος κι ἡ ἐκκλησία καὶ σχεδὸν τὸ Ἔθνος ὁλόκληρο, παρασυρμένο ἀπὸ τὸ πάθος ἐξεγέρθηκε στὰ Εὐαγγελικὰ (1901) καὶ Ὀρεστειακὰ (1903) μὲ ἀφορμὴ τὴ μετάφραση τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τοῦ Ἀγαμέμνονα, τῆς Ὀρέστειας τοῦ Αἰσχύλου στὴ δημοτικὴ γλώσσα, μόνος ὁ Παλαμᾶς ἔμεινε στὶς ἐπάλξεις, παρὰ τὶς ἀπειλές, τὶς καταδιώξεις καὶ τοὺς ἐξευτελισμούς. Εἶχε τὴ δύναμη, καὶ τότε ἀκόμα, νὰ διακηρύξει μεγαλόφωνα, ὅταν τὸν σταμάτησε ὁ ὄχλος τῆς Ἀθήνας, τὸ πολυσήμαντο καὶ ἐπικὸ ἐκεῖνο «Εἶμαι δημοτικιστὴς καὶ τὸ καυχῶμαι»!.

«Κι ὅταν ὁ Ψυχάρης ἡσύχαζε στὸ Παρίσι – γράφει ὁ Φάνης Μιχαλόπουλος – κι ὁ Πάλλης, ὁ Ἑφταλιώτης κι ὁ Βλαστὸς ζοῦσαν πλούσια στὶς Ἰνδίες κι οἱ ἄλλοι δημοτικιστὲς τά ῾στριβαν καὶ κρύβονταν, μόνος ὁ Παλαμᾶς δέχτηκε ὅλα τὰ χτυπήματα καὶ τοῦ Κράτους καὶ τῆς Πολιτείας καὶ δυστυχῶς καὶ τῆς κοινωνίας, μ᾿ ἐλάχιστες ἑξαιρέσεις. Ἦταν πεπρωμένο αὐτὸς ὁ μικροκαμωμένος ἄνθρωπος… νὰ σταθεῖ ἀλύγιστος καὶ νὰ ὑψωθεῖ σὲ πραγματικὸ ἥρωα τῆς ἰδέας τοῦ δημοτικισμοῦ, κατὰ τὴν κρίσιμη ἐκείνη στιγμή. Ὁ Παλαμᾶς κατὰ τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ἀνέβηκε στὸ ψηλότερο βάθρο τοῦ ἥρωα καὶ τοῦ μάρτυρα, μόνος αὐτός».

«Κατάλαβε βαθιὰ τὴν ἀποστολή του – γράφει ὁ Μάρκος Αὐγέρης – καὶ δείχτηκε πνευματικὸς ἥρωας καὶ ὁδηγὸς πανάξιος, ἀποφασιστικὸς μ᾿ ὅλη τὴ φυσική του ἀσθενικότητα, ἀδίστακτος μ᾿ ὅλη τὴν κοινωνική του συστολή, ἄφοβος μπροστὰ στὴν ἀλήθεια καὶ στὸ χρέος». Τὴν πίκρα του αὐτῆς τῆς ἐποχῆς μᾶς τὴν ἔδωσε στοὺς παρακάτω σφοδρούς, ἐπιτιμητικοὺς καὶ καυτεροὺς στίχους γιὰ τὴν ἐγκατάλειψη ἀπ᾿ ὅλους τοὺς δημοτικιστὲς καὶ τοῦ ἀγώνα καὶ αὐτοῦ τοῦ ἰδίου, στὴ συλλογή του Ἀσάλευτη ζωή:

Τὸ χέρι τ᾿ ἀκριβό της Ὁδηγήτρας μου
ποῦ μὲ κρατοῦσε, ἀνοίχτηκε πρὸς ἄλλα χάδια… Μόνος.
Σὲ βάθη μυστικὰ περνοῦνε ἀστράφτοντας,
τῶν ἀσκητάδων ὁ χορός, τοῦ μαρτυρίου ὁ θρόνος.Φωτιά ῾βαλαν, τὸ κάψανε τὸ σπίτι μου
καὶ σύντριψαν τὴ λύρα μου μὲ τὴ βαθιὰ ἁρμονία.
Τὴν Πολιτεία δυὸ Λάμιες τὴ ρημάζουνε:
ἡ λύσσα τοῦ καλόγερου καὶ τοῦ δασκάλου ἡ μανία…

Μόνος. Ἕν᾿ ἄδειο ἀπέραντο τριγύρω μου,
καὶ μιᾶς πολέμιας χλαγοῆς ἀσώπαστη φοβέρα.
Κι ὅταν ἐκείνη κατακάθεται,
μόνος, θανάσιμη σιωπὴ παγώνει πέρα ὡς πέρα.
Μόνος. Μ᾿ ἀρνήθηκαν οἱ σύντροφοι,
κι ἀπὸ τὸ πλάι μου γνωστικὰ τ᾿ ἀδέρφια τραβηχτῆκαν.
Μ᾿ ἔδειξε κάποιος, – Νάτος! – Κατ᾿ ἐπάνω μου
γυναῖκες, ἄντρες, γέροντες, παιδιά, σκυλιά, ριχτῆκαν.

Μὲ ὅλους ὅμως τοὺς κατατρεγμοὺς ὁ ἐθνικὸς ποιητὴς δὲν κλονίστηκε. Γνώριζε πὼς ὁ δημοτικισμὸς δὲν ἦταν ὁ ἀγώνας γιὰ τὴν ἐπικράτηση μονάχα τῆς δημοτικῆς γλώσσας, ἀλλ᾿ ἀγώνας εὐρύτερος γιὰ τὴν κοινωνικὴ καὶ πνευματικὴ ἀπελευθέρωση τοῦ λαοῦ καὶ τοῦ κράτους ἀπὸ τὴ σκλαβιὰ τοῦ παρελθόντος καὶ τὰ δεσμὰ τῶν προλήψεων, σ᾿ ὅλες τὶς ἐκδηλώσεις τῆς ζωῆς. Ἔτσι ὁ Παλαμᾶς γίνεται ἡ φωνὴ τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ποὺ ἀγκαλιάζει ὁλόκληρη τὴν ἑλληνικὴ ζωὴ καὶ τὴν ἑλληνικὴ ἱστορία, γίνεται ὁ ἐθνικὸς βάρδος, μὲ ὅλη τὴ σημασία τῆς λέξης, ποὺ ἀγωνίζεται μὲ τὸ στίχο καὶ μὲ τὸ λόγο ἀδιάκοπα, γιὰ τὴν ἀναγέννηση τῆς πατρίδας του καὶ τὴ συμφιλίωσή της μὲ τὸν πολιτισμὸ τῆς Εὐρώπης.

Μὲ τὴν πρώτη ποιητικὴ συλλογή του, «Τὰ τραγούδια τῆς Πατρίδας μου», ὁ ποιητὴς ἔκαμε ἐξαιρετικὴ ἐντύπωση, καὶ γιὰ τὴ ζωντανὴ ποιητική του γλώσσα καὶ γιὰ τὸν πλοῦτο τῶν θεμάτων του. «Τὰ τραγούδια τῆς Πατρίδας μου», φέρνουν μέσα τους τὸν νέο λυρισμὸ καὶ τὴν ἔντεχνη παλαμικὴ τελειότητα. Ἀπὸ τὴν πρώτη του αὐτὴ συλλογὴ ἀναγνωρίζει κανεὶς ποιὰ εἶναι τὰ μεγάλα θέματα, ποὺ θὰ θρέψουν τὸ λυρισμὸ τοῦ ἐθνικοῦ ποιητῆ: ἡ ἔγνοια τῆς πατρίδας, τὸ τραγούδι τοῦ λαοῦ, τὸ ὑλικὸ τῆς ἱστορίας. Ἀπὸ τὴν πρώτη συλλογὴ καταπιάνεται μὲ τὰ ποικίλα μέτρα καὶ ρυθμικὰ γυμνάσματα, ποὺ θὰ τὸν ἀναδείξουν ἀργότερα τὸν ἄφταστο καὶ ἀξεπέραστο δάσκαλο στὴν τέχνη τοῦ ἑλληνικοῦ στίχου. Ἀκολουθεῖ ὁ «Ὕμνος πρὸς τὴν Ἀθηνᾶν» καὶ ὕστερα ἢ συλλογὴ «Τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μου», ποὺ βραβεύτηκε στὸν Φιλαδέλφειο ποιητικὸ διαγωνισμό. Ὁ στίχος του πιὰ γίνεται πλουσιότερος, καὶ τὸ ὕφος του λυρικότερο καὶ εὐγενέστερο. Στὸ ποίημα Ἀσκραῖος καὶ στὸ μικρότερο τὸν Ὀλυμπιακὸ Ὕμνο, ἀσκεῖται στὸ ἀρχαιότροπο ὕφος, μὲ τὴ λιτότητα τοῦ δημοτικοῦ τραγουδιοῦ.

Καὶ ἡ ἀνοδικὴ πορεία τοῦ τραγουδιοῦ τοῦ ποιητὴ φτάνει στοὺς «Ἴαμβους καὶ Ἀνάπαιστους» καὶ ὕστερα στὸν «Τάφο», σὲ πρωτόφαντη μορφικὴ τελειότητα, ποὺ θεμελιώνει γιὰ πάντα τὴν ὑπόστασή του ὡς δημιουργοῦ καὶ μεγάλου τεχνίτη. Στοὺς «Ἴαμβους καὶ Ἀνάπαιστους» ἡ πλαστικότητα στὴν ἔκφραση, ἡ λαμπρότητα τῶν εἰκόνων, συνταιριαγμένη μὲ τὴν ποικιλία τῶν ρυθμῶν, δημιουργοῦν μία κλασικὴ διαύγεια καὶ μία τέτοια ἐξισορρόπηση τῶν ποιητικῶν στοιχείων, ποὺ ἡ ποίηση ξαναβρίσκει τὴν αὐθεντική της συγγένεια μὲ τὴν ἀρχαία. Γιὰ τοὺς «Ἴαμβους καὶ Ἀνάπαιστους» ὁ Jean Moreas (Ἰωάννης Παπαδιαμαντόπουλος) ἔγραψε μὲ θαυμασμὸ ποὺ ξεπερνάει κάθε ὅριο: «Ὁ Παλαμᾶς ἔχει δώσει πάρα πολλὰ ἔργα. Προτιμῶ ἕνα μικροσκοπικό του βιβλίο ποὺ ἐπιγράφεται «Ἴαμβοι καὶ Ἀνάπαιστοι». Γιὰ μένα εἶναι ἀριστούργημα, πὼς ἀνταμώνονται ἀξεχώριστα τὸ παθητικὸ καὶ τὸ συνηθισμένο! Ἡ τέχνη ποὺ ξέρει τί θέλει, ἀκριβόλογη, γεμάτη χάρη!». Στὴ συλλογὴ αὐτὴ ὑπάρχει καὶ τὸ περίφημο τραγούδι «Καβάλα πάει ὁ χάροντας τὸ Διγενῆ στὸν Ἅδη…».

Στὸ πολύστιχο ποίημά του «Τάφος», ἕνα ἀπροσδόκητο γεγονός, ὁ θάνατος τοῦ τετράχρονου παιδιοῦ του Ἄλκη, ἔδωσε ἀφορμὴ στὸν ποιητὴ νὰ μοιρολογήσει τὸ χαμό του καὶ γενικότερα τὸ θάνατο, μὲ κάποιους ἀγνώριστους καὶ πρωτάκουστους ἤχους, ποὺ ἀγγίζουν ὅλες τὶς καρδιές, καθολικεύουν τὸ προσωπικὸ αἴσθημά του καὶ τὸ κάνουν κοινὸ γιὰ ὅλους τοὺς πονεμένους ἀνθρώπους.

Στὰ 1903, ὁ Παλαμᾶς ἐκδίδει τὸ μοναδικὸ θεατρικό του ἔργο τὴν «Τρισεύγενη», ἕνα ποιητικὸ δράμα, γραμμένο στὸ πρότυπό του «Ἐρωτόκριτου», ποὺ ἡ κυριαρχικὴ ἰδέα του εἶναι ἡ ἀναγέννηση, ἡ καλυτέρευση καὶ ἡ πρόοδος, τὸ γκρέμισμα τῶν παλιῶν ἀξιῶν, τὸ κοινωνικὸ καὶ πολιτιστικὸ ἀνέβασμα τοῦ λαοῦ καὶ ἡ πραγματικὴ λευτεριά του. Τὸ ἔργο, βέβαια, δὲν ἔχει μεγάλη δραματικὴ πλοκὴ καὶ δὲν ἀνταποκρίνεται στὰ δεδομένα τῆς σκηνικῆς τέχνης. «Τὸ δράμα δὲν ἔγινε μὲ τὸ μονάκριβο σκοπὸ νὰ παρασταθεῖ» ἔγραψε ὁ ἴδιος. Ἔγινε γιὰ νὰ δημιουργήσει ἀνησυχίες καὶ νὰ ἐνισχύσει τὰ πνεύματα πρὸς μία κοινωνική, καὶ μία πνευματικὴ ἀναγέννηση τοῦ Ἔθνους.

Τὸν ἑπόμενο χρόνο 1904, ὁ ποιητὴς κυκλοφόρησε μία νέα ποιητικὴ συλλογὴ μὲ τὸν τίτλο «Ἀσάλευτη Ζωή», στὴν ὁποία συμπεριέλαβε πολλὰ ποιήματα, κι ἀνάμεσά τους τὶς περίφημες «Ἑκατὸ Φωνές», ἑκατὸ ὀχτάστιχα, ποὺ εἶναι ἀπὸ τὰ μουσικότερα καὶ λυρικότερα ποιήματα τῆς συλλογῆς. «Μέσα στὰ ποιήματα τῆς «Ἀσάλευτης Ζωῆς» – γράφει ὁ Φάνης Μιχαλόπουλος – βρίσκουμε τὸν πατριώτη καὶ τὸν διεθνιστή, τὸν γκρεμιστῆ καὶ τὸν πλάστη, τὸ θρῆσκο καὶ τὸν ἄθεο, τὸν εἰδωλολάτρη καὶ τὸ χριστιανό, τὸν ἀηδιασμένο ἀπὸ τὸ παρὸν καὶ τὸν ὁραματιστὴ τοῦ μέλλοντος, ἑνὸς μέλλοντος ἐλπιδοφόρου τὸ δημιουργὸ μιᾶς νέας ζωῆς (…). Κι ἂν ὅλες οἱ μεταγενέστερες ἢ προγενέστερες συλλογές του χάνονταν, κι ἔμενε μονάχα ἡ «Ἀσάλευτη Ζωή», ἀρκοῦσε αὐτὴ γιὰ νὰ τὸν ἀποθανατίσει καὶ νὰ μᾶς περισώσει ἀνάγλυφο τὸν Παλαμᾶ ὅλων τῶν ἐποχῶν».

Καὶ ἐρχόμαστε τώρα στὰ δυὸ ἀριστουργηματικὰ ποιητικὰ σύνολα τοῦ Παλαμᾶ: «Ὁ Δωδεκάλογος τοῦ Γύφτου» (1907) καὶ «Ἡ Φλογέρα τοῦ Βασιλιᾶ» (1910). Καὶ τὰ δυὸ ποιήματα ὁ ποιητὴς τὰ δούλευε ἀπὸ καιρό, ἴσως πρὶν ἀπὸ τὸ 1900. «Ὁ Δωδεκάλογος τοῦ Γύφτου» δημοσιεύτηκε πρὶν ἀπὸ τὴ «Φλογέρα τοῦ Βασιλιᾶ» κι ὅμως εἶναι ὑστερότοκος. Μᾶς τὸ λέει ὁ ἴδιος ὁ ποιητής. «Ἡ Φλογέρα τοῦ Βασιλιᾶ» εἶναι ἡ ἀναβίωση τοῦ ἡρωικοῦ πνεύματος στὴν πατρίδα του, εἶναι ἕνα τραγούδι ἐπικό, μὲ σκοπὸ τὸ ξύπνημα τοῦ ἡρωικοῦ πνεύματος (ὕστερα μάλιστα ἀπὸ τὸ φιάσκο τοῦ 1897), ἕνας ἀπέραντος ὕμνος πρὸς τὸν πόλεμο, γιὰ τὸ ξεσκλάβωμα τῶν ἑλληνικῶν περιοχῶν πέρα ἀπὸ τὴ Θεσσαλία, γιὰ τὰ μεγάλα ἰδανικά μας. Μέσα στοὺς δώδεκα λόγους τῆς «Φλογέρας τοῦ Βασιλιᾶ», τῆς μεγάλης αὐτῆς ἐποποιίας ἢ ραψωδίας, ὅπως τὴν ὀνομάζει ὁ ἴδιος, προσπαθεῖ νὰ ζωντανέψει τὶς μεγάλες μορφὲς τοῦ παρελθόντος, καὶ μὲ τὸ παράδειγμά τους νὰ συνεπάρει καὶ νὰ ἐνθουσιάσει τὸ πνεῦμα τῶν Ἑλλήνων. Σὲ ὅλο τὸ ποίημα ἕνα πρόσωπο ἢ καλύτερα ἕνα ὄργανο μιλάει μὲ τὸ στόμα τοῦ ποιητῆ: ἡ φλογέρα τοῦ βασιλιᾶ. Περιγράφει τὶς πόλεις, τὰ διάφορα μέρη, τοὺς πολέμους, τὶς θάλασσες καὶ τὰ βουνὰ τῆς Ἑλλάδας μὲ τόση μουσικότητα καὶ λυρισμό, ποὺ μαγεύει τὸν ἀναγνώστη. Ποιὸς δὲν νιώθει βαθιὰ συγκίνηση, ὅταν περιγράφει τὴν Ἀθήνα στὸν ἕβδομο Λόγο:

«Πρωί, καὶ λιοπερίχυτη καὶ λιόκαλη εἶναι ἡ μέρα,
κι ἡ Ἀθήνα ζαφειρόπετρα στῆς γῆς τὸ δαχτυλίδι.
Τὸ φῶς παντοῦ κι ὅλο τὸ φῶς, κι ὅλα τὸ φῶς τὰ δείχνει..».

Στὸν ἔνατο Λόγο, ποὺ εἶναι ἕνας ὕμνος στὸ πνεῦμα τοῦ Χριστιανισμοῦ, ποὺ συμβολίζεται μέσα στὴ ζωὴ τῆς Θεοτόκου, ὁ ποιητὴς ἀφιέρωσε τέτοιους στίχους ποὺ μοιάζουν σὰν τὰ ὡραιότερα τροπάρια τῆς ἐκκλησίας μας:

«Μητέρα τῶν ἀνέλπιδων κι ὅλου τοῦ κόσμου σκέπη,
νικήτρια Ἐσὺ τῆς Ἀθηνᾶς καὶ σκέπη τῆς Ἀθήνας!
Στὸν πόλεμο ὁδηγήτρια Ἐσύ, μεσίστρα στὴν εἰρήνη,
Ὑπέρμαχη. Στρατήγισσα, σ᾿ Ἐσὲ τὰ νικητήρια!».

Στὸν ἑνδέκατο Λόγο ὁ ποιητὴς ξαναφέρνει μπρὸς στὰ μάτια μας τὴν εἰκόνα τοῦ Διγενῆ Ἀκρίτα καὶ μᾶς διηγεῖται τοὺς μεγάλους ἀγῶνες του. Μὲ τοὺς στίχους του αὐτοὺς τονώνει τοὺς ἀπελπισμένους καὶ φλογίζει ὅλες τὶς ἑλληνικὲς καρδιές:

«Ὅπου κλεισούρα καρτερῶ καὶ στέκουμαι ὅπου πόρτα,
κι ὅλο κρατῶ τ᾿ ἀπόμακρα μὲ τὴ γυμνὴ ρομφαία
τῆς Ρωμιοσύνης τὸν ἐχθρό…».

Καὶ τὸ ποίημα τελειώνει μ᾿ ἕναν ὕμνο γιὰ τὸν μεγάλο θρύλο τοῦ Μαρμαρωμένου βασιλιά.

Ἂν ἡ «Φλογέρα τοῦ Βασιλιᾶ» εἶναι τὸ σάλπισμα γιὰ τὴν ἀναβίωση τοῦ ἡρωικοῦ πνεύματος, ὁ «Δωδεκάλογοs» εἶναι ἡ κραυγὴ γιὰ τὴν ἀπολύτρωση τῆς ἀνθρωπότητας ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῶν ἠθικῶν καὶ κοινωνικῶν προλήψεων, καὶ τὴ δημιουργία ἑνὸς νέου Γένους ἀνθρώπων, ἐλεύθερων, ἀνώτερων καὶ πιὸ εὐτυxισμένων. Ὁ ἴδιος ὁ Παλαμᾶς μιλώντας γιὰ τὸ «Δωδεκάλογο τοῦ Γύφτου» τὸν θεώρησε ὡς, τὸ ὁλοκληρωτικὸ τῶν ἰδεῶν του ποίημα. Ἔχουν γραφεῖ δεκάδες κριτικὲς γιὰ τὸν «Δωδεκάλογο τοῦ Γύφτου», στὶς ὁποῖες καθένας τὸν κρίνει ἀπὸ τὴ σκοπιά του, χωρὶς νὰ ὑπάρξει ἀκόμα συμφωνία. Αὐτὸ δείχνει πὼς ὁ «Δωδεκάλογος τοῦ Γύφτου» μένει ἀγέραστος ἀπὸ τὰ χρόνια καὶ πάντα νέος καὶ ἄξιος θαυμασμοῦ. Ἔτσι, δίκαια εἰπώθηκε ὅτι εἶναι τὸ χαρακτηριστικότερο καὶ τὸ θαυμασιότερο ἐπίτευγμα τοῦ ἑλληνικοῦ λυρικοῦ Λόγου. Γιατί, ὁ «Δωδεκάλογος τοῦ Γύφτου» ἀποτελεῖται ἀπὸ ὑπέροχα λυρικὰ κομμάτια, μερικὰ ἀπὸ τὰ ὁποῖα εἶναι ἀπὸ τὰ ἀνώτερα ποὺ ἔχουμε στὴ γλώσσα μας, δόξα ὄχι μόνο του ἑλληνικοῦ μὰ καὶ τοῦ εὐρωπαϊκοῦ λυρισμοῦ. Στοὺς δώδεκα Λόγους τοῦ «Δωδεκάλογου τοῦ Γύφτου», ὁ Παλαμᾶς πραγματοποίησε πέρα ὡς πέρα τὸ Πλατωνικὸ ἀξίωμα, «Μουσικὴν ποίει καὶ ἐργάζου», ποὺ πρόταξε στὸ ἔργο. Σὰν ἀπὸ μακρινὲς κι ὁλόφωτες χῶρες ἀκοῦμε νὰ φτάνουν ὡς ἐμᾶς οἱ πρωτάκουστες μελωδίες τοῦ κατ᾿ ἐξοχὴν μουσικοῦ αὐτοῦ συνθέματος.

«Δὲν σταμάτησε καμιὰ πηγὴ – γράφει ὁ Φάνης Μιχαλόπουλος – δὲν ἔκλεισε καμιὰ βρύση ἀπὸ τὴν πλούσια νερομάνα τῆς ψυχῆς του, τὴ μουσική. Κι ἔτσι πλημμύρισε τὸ τραγούδι του ἀπὸ μελωδίες καὶ συγχορδίες. Καὶ μία τέτοια ρυθμικὴ καὶ μετρικὴ ταίριαξε, σ᾿ ἕνα τόσο ποικίλο περιεχόμενο, τόσο ὑψηλὸ καὶ μεγαλόπνοο».

Ὁ Παλαμᾶς, ὡς τὴ στιγμὴ ποὺ ἔκλεισε τὰ μάτια, δὲν ἔπαψε νὰ πρωταγωνιστεῖ στὴ φιλολογικὴ κίνηση καὶ νὰ δημοσιεύει ὅλο καὶ νέα ἔργα. Ἀναγνωρισμένος ἀπ᾿ ὅλους ὡς ὁ Ἀρχηγός, ὁ Δάσκαλος, ὁ Ὁδηγητής, ὁ Πατριάρχης τῶν ἑλληνικῶν γραμμάτων. Ἐπὶ ἑξήντα χρόνια κράτησε τὴ δάδα τοῦ πνευματικοῦ ἱεροφάντη, μυώντας στὰ μυστήρια τῆς ζωῆς καὶ τῆς τέχνης τρεῖς ὁλόκληρες γενεές. Πολὺ πρὶν κλείσει τὰ μάτια του, εἶχε περάσει στὴν ἀθανασία, σὰν ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους Ἕλληνες τῶν τελευταίων χρόνων. Ἡ Δόξα του δὲν ἦταν πιὰ ἑλληνική, μὰ εὐρύτερη. Ὁ Παλαμᾶς εἶχε νωρὶς μεταφραστεῖ καὶ τὸν γνώριζε καλὰ τὸ Εὐρωπαϊκὸ κοινό. Γιὰ τὴν εὐρωπαϊκὴ αὐτὴ ἀναγνώρισή του καὶ τὴ δόξα του, θὰ μποροῦσε νὰ τὸν προσφωνήσει κανεὶς μὲ τοὺς στίχους τοῦ «Ἀσκραίου», ποὺ περιέχονται στὴ συλλογὴ «Ἀσάλευτη Ζωή», ποὺ λὲς καὶ γράφτηκαν γιὰ τὸν ἑαυτό του καὶ τὴ ζωή του:

«Βασανισμένε, ταπεινέ, καὶ λυτρωμένε, καὶ ἴσε!
Σὲ ξέρω, εἶναι τὸ στόμα σου τῆς ἁρμονίας κρουνιᾶ,
Θνητέ, ἂν δὲν ἔγινες Θεός, ἄνθρωπος πιὰ δὲν εἶσαι,
γιατί νοεῖς τ᾿ ἀθάνατα καὶ ζεῖς μαζὶ μ αὐτά…»

Καὶ ὅταν ὁ ποιητὴς ἔβλεπε γύρω του νὰ σκεπάζει τὰ πάντα ἡ μαυρίλα καὶ τὸ χάος τῆς ἀπελπισίας, ἄφηνε τὰ τραγούδια του γιὰ τὴν Ἱστορία, τὴ Φιλοσοφία, τὴν Ἐπιστήμη, καὶ τὸν Ἐθνικισμό, καὶ ἅρπαζε τὸ φραγγέλιο γιὰ νὰ μᾶς ξυπνήσει ἀπὸ τὸ λήθαργο. Μὲ βαριὲς φράσεις, μὲ πικρόχολες βρισιές, μᾶς ἐλέγχει καὶ προσπαθεῖ νὰ μᾶς ὁδηγήσει πάλι στὸ δρόμο τοῦ καθήκοντος καὶ τῆς τιμῆς. Ἀπὸ τὸ 1910 κι ἔπειτα ὁ Παλαμᾶς δὲν μᾶς ἔδωσε πιὰ μεγάλα ποιήματα, ὅπως τὴ «Φλογέρα τοῦ Βασιλιᾶ» καὶ τὸν «Δωδεκάλογο τοῦ Γύφτου». Ξαναγύρισε στὸ κομματιασμένο, μικρότερο καὶ γοργὸ λυρικὸ τραγούδι, κι ἔγραψε μερικὰ ἀπὸ τὰ αἰσθαντικότερα καὶ τρυφερότερα ποιήματα ποὺ ἔχουμε στὴ γλώσσα μας. Ἀπὸ τὸ 1913 κι ἐδῶθε τύπωσε ἑφτὰ ἀκόμα ποιητικὲς συλλογές: «Καημοὶ τῆς Λιμνοθάλασσας», «Βωμοί», «Παράκαιρα», «Δεκατετράστιχα», «Σκληροὶ καὶ δειλοὶ στίχοι», «Ὁ κύκλος τῶν τετραστίχων», «Περάσματα καὶ χαιρετισμοί», «Ξαντονισμένη μουσικὴ» (μεταφράσεις ξένων ποιητῶν).

Ἡ ποίηση τοῦ Παλαμᾶ εἶναι ἕνας ὠκεανός, ὅπου συναντιοῦνται τὸ ἐπικὸ καὶ τὸ λυρικό, τὸ δραματικὸ καὶ τὸ φιλοσοφικό. Δοκίμασε ὅλους τοὺς ρυθμοὺς καὶ τὰ μέτρα, ὅλες τὶς ἐμπνεύσεις καὶ τραγούδησε τὸ αἰώνιο καὶ τὸ πρόσκαιρο, τὸ μεγάλο καὶ τὸ μικρό, τὸ προσωπικὸ καὶ τὸ ἀντικειμενικό. Τρυφερὸς καὶ λεπτός, ζωγραφικὸς καὶ αἰσθηματικὸς στὰ λυρικά του ποιήματα, ξέρει, ὅμως, κυρίως νὰ γίνεται μεγαλόπνευστος καὶ προφητικὸς μὲ τὰ μεγάλα ποιητικά του συνθέματα. Μέσα σ᾿ αὐτὰ περνάει ἡ δόξα καὶ ἡ τέφρα, ἡ αἴγλη καὶ τὰ ἐρείπια, ἡ μοίρα καὶ τὸ μέλλον τῆς Ἑλλάδας, τῆς αἰώνιας Ἑλλάδας ἀρχαίας – βυζαντινῆς – τουρκοκρατούμενης – ἐπαναστατημένης, ἐλευθερωμένης.

«Ὅπως ἡ συνείδηση τοῦ λαοῦ του – γράφει ὁ Κ. Τσάτσος, πρὶν ἀπὸ ἀρκετὰ χρόνια, Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας – ἔχει καὶ ἡ δική του ἕνα βαθύτατο ἄρωμα βυζαντινοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ μεσαιωνικῆς μυστικοπάθειας. Ἔχει ἀκόμα ἕνα στρῶμα ὅπου κλείνεται ὅλη ἡ θλίψη τῆς πολυαίωνης δουλείας, καὶ ἀπὸ ὅλα αὐτὰ ἀπὸ κάτω κρύβεται ὁ ἀρχαῖος κόσμος. Ἡ θέα τῆς Ἀττικῆς, σὲ ὅποιαν ὥρα, εἶναι ἡ μόνη ποὺ τὸν ἀπαλλάσσει ἀπ᾿ ὅλα, αὐτὰ τὰ ὑπερκείμενα στρώματα, τὸν κάνει ἐθνικὸν στὴν πίστη, κλασικὸν στὴ μορφή, Ἕλληνα δεμένον μὲ τὸ Λόγο μὲ τὴ χθόνια ζωή, τὴν εὐδαιμονία καὶ τὴν τραγικότητά της».

«Γόνιμος καὶ πολύπλευρος, ὁ Κωστὴς Παλαμᾶς – γράφει ὁ Μιχ. Περάνθης – ἀνησυχεῖ γιὰ ὅλα τὰ ἐρωτήματα ποὺ βασανίζουν τὴν ἀνθρώπινη σκέψη. Εὐρυμαθὴς καὶ κριτικότατος, ἀνακινεῖ διαρκῶς μέσα μας καὶ νέα προβλήματα. Μᾶς γνώρισε πρόσωπα καὶ ρεύματα τῆς ξένης φιλολογίας, καὶ ἐπέβαλε μὲ τὸ κύρος του τὴ δημοτικὴ γλώσσα (…). Πρῶτος καὶ σχεδὸν μόνος, μέσα στὸ σκάφος τῶν νέων πεπρωμένων, ἔζησε τὴ θέρμη τοῦ μισοῦ αἰώνα ἑλληνικῶν ὁραματισμῶν, διερμήνευσε τὰ ἰδανικὰ τῆς γενεᾶς του καὶ ἔγινε ἡ ποιητικὴ συνείδηση τῆς φυλῆς του…».

«Ἡ πολυσύνθετη φύση τοῦ Παλαμᾶ – γράφει ὁ Μάρκος Αὐγέρης – χαράζει πλατιὰ σύνορα στὴν πνευματική μας γεωγραφία. Στὴν πνευματική μας γεωγραφία, ἂν ὁ Σολωμὸς εἶναι ἕνα ὁρόσημο σὲ ὕψος, ὁ Παλαμᾶς εἶναι ἕνα ὁρόσημο σὲ πλάτος. Ὁ Παλαμᾶς εἶναι οἰκοδόμος καὶ δημιουργὸς μεγάλων κτισμάτων. Ἀνήκει στοὺς Πατέρες τῆς πνευματικῆς μας ζωῆς κι ἔθρεψε καὶ θὰ θρέψει γενιές. Εἶναι ἕνας πνευματικὸς Ἐθνάρχης ἀπὸ τοὺς πιὸ αὐθεντικούς, ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγάλους χτίστες τοῦ σημερινοῦ πνευματικοῦ μας πολιτισμοῦ. Ὁ Παλαμᾶς, ποὺ στάθηκε ἀπάνω ἀπὸ μισὸν αἰώνα ὁ πνευματικὸς φάρος τῆς χώρας, θὰ ἐξακολουθήσει νά ῾ναι πάντα, μὲ μερικὰ ζωτικὰ στοιχεῖα τοῦ ἔργου του, ἐνεργητικὴ πνευματικὴ δύναμη καὶ γιὰ τοὺς μελλούμενους καιρούς».

«Ὁ Παλαμᾶς – γράφει ὁ Κ. Βάρναλης – ἄνοιξε καινούργιους δρόμους καὶ στὴν κοινωνική μας ἐξέλιξη. Κίνησε τὸν τροχὸ τῆς ἱστορίας πρὸς τὰ μπρός, τὴν ἐποχὴ ποὺ ὅλες οἱ δυνάμεις, πολιτικές, ἐκκλησιαστικές, πνευματικές, τραβούσανε τὴν Ἱστορία μας πρὸς τὰ πίσω. Ὁ Παλαμᾶς βρισκόταν μὲ τὴν καρδιὰ καὶ μὲ τὸ νοῦ σὲ ἄμεση καὶ ἀδιάκοπη συνάφεια καὶ μὲ τὰ τωρινὰ συμβάντα καὶ μὲ τὰ μελλούμενα. Ὁ Παλαμᾶς ἐπὶ ἑξήντα χρόνια ἦταν ἡ «ἐθνικὴ φωνή». Τὸν ὀνομάζει: «Πνευματικὸ πατέρα ὅλων» καὶ ὑπογραμμίζει:

«Ὅλοι πατήσανε στὰ φτερά του γιὰ νὰ πρωτοπετάξουν». Παρατηρεῖ ἀκόμα : «Ὁ Παλαμᾶς δὲν ἦταν μονάχα ἕνας ποιητὴς καινοτόμος μὲ πλατιὲς ἀντιλήψεις, δὲν εἶχε μονάχα τὴν ὑπέρτατη ἀρετὴ τοῦ λόγου καὶ τοῦ ἤθους. Ἦταν, καὶ προπαντός, μέγας γλωσσοπλάστης. Τὸ ἔργο του τὸ ποιητικό, τὸ πεζογραφικὸ καὶ τὸ κριτικὸ εἶναι ἀπέραντο».

Τέτοιος ὑπῆρξε ὁ Παλαμᾶς, ἕνας ἀληθινὸς Τιτάνας τῶν ἑλληνικῶν γραμμάτων, ποὺ ἡ μορφή του θὰ φαντάζει πάντοτε ἀνάμεσα στὶς φωτεινότερες, μέσα στὸ πνευματικὸ Πάνθεο τῶν νεοτέρων χρόνων.

ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ ΑΒΕΡΩΦ Nektarios

 

Sambali επιδόρπιο

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε μια δημοσίευση.

16 Φεβρουαρίου στις 2:43 μ.μ. ·

-0:48

 

https://www.facebook.com/maria.dimitriou.5/posts/2042722982491140?__tn__=-R

540.284 προβολές

Türk Mutfağı

15 Φεβρουαρίου στις 2:42 μ.μ. ·

Şambali Tatlısı
Yarım kilo irmik
1 su bardağı şeker
2 su bardağı yoğurt
1 paket vanilya
1 paket kabartma tozu
Şerbet için:
4 su bardağı şeker
4 su bardağı su
1 limon dilimi
Yapılışı: Bir kabın içerisine bütün malzemeleri ekleyip kaşıkla tamamen malzemeler birbirine karısana kadar karıştıralım.Dikdörtgen borcamı yağlayıp karışımı dökelim.Eşit olarak yayalım.kaşığın yada spatulanın altını ıslatıp üzerini dümdüz yapalım.Ucu biraz kalın bir bıçakla dibe kadar inmeden dilim dilim çizelim.Dolaba kaldırıp 1 saat dinlendirelim.Bu sırada irmikler şişecek ve tatlının kıvamı daha güzel olacaktır..Tatlıyı 175 derecede pişirelim..Tatlı sıcak şerbette sıcak ılık arası olacak.Şerbeti döküp en az 1 2 saat dinlendirelim.Son olarak çizdiğimiz dilimleri bıçakla keselim..Afiyet olsun

Sambali επιδόρπιο
 

Μισό κιλό σιμιγδάλι
1 ζάχαρη ζάχαρη
2 γιαούρτι με νερό
1 συσκευασία βανίλια
1 συσκευασία ψήσιμο σκόνης

Για σιρόπι:
4 ζάχαρη ζάχαρη
4 νερό ποτήρι νερό
1 φέτες λεμονιού

Εξισορρόπηση: Προσθέτουμε όλα τα συστατικά σε ένα δοχείο και το ανακατεύουμε μέχρι τα συστατικά να αναμειγνύονται πλήρως μαζί με το κουτάλι. Ας πετρελαίου το ορθογώνιο και να ρίξουμε το μείγμα. Διαδώστε το εξίσου. Ας υγρό το κάτω μέρος του κουταλιού ή spatulanin και να το κάνουμε ευθεία. Ας τραβήξουμε φέτες με φέτα πριν η άκρη πάει μέχρι κάτω με ένα μικρό παχύ μαχαίρι. Ας το βάλουμε στην ντουλάπα και να ξεκουραστούμε για 1 ώρες. Εν τω μεταξύ, το irmikler θα είναι πρησμένο και η υφή του γλυκού θα είναι καλύτερη.. Ας μαγειρέψουμε το επιδόρπιο στους 175 βαθμούς.. Το γλυκό ζεστό serbette θα είναι ανάμεσα σε ζεστό και ζεστό. Ας ρίξουμε το σιρόπι και να ξεκουραστούμε για τουλάχιστον 1 ώρες. Επιτέλους, ας κόψουμε τις φέτες που κλήρωση με ένα μαχαίρι.. Καλοτάξιδο

Μωσαϊκό: "Το άσπρο κλουβί στο σχήμα της καρδιάς"

Μωσαϊκό: "Το άσπρο κλουβί στο σχήμα της καρδιάς": http://www.ideostato.gr/2013/02/e-book_26.html Τετάρτη, 20 Φεβρουαρίου 2013 Ανοικτό e-book : "Το άσπρο κλουβί ...

 

Βόλτα του σκύλου με λουρί

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

6 ώρες ·

 

katoikidiaendrasi.gr

Βόλτα του σκύλου με λουρί, μία απολύτως ευχάριστη και ασφαλής διαδικασία!

Γράφει ο Δημήτρης Γραμματικάκης, Πτυχιούχος εκπαιδευτής σκύλων, Σύμβουλος καθημερινής συμβίωσης, Ιδιοκτήτης pet Driver, Ιδρυτής Homefreetraining

Αν ο άνθρωπος και ο σκύλος μπορούσαν να μιλήσουν στην ίδια γλώσσα, να συζητούν και μάλιστα να αναπτύσσουν επιχειρήματα στη συνομιλία τους για κάθε γεγονός ή διαδικασία, σκεφτείτε τι θα μπορούσαν άραγε να λένε ο ένας στον άλλον στην καθημερινότητά τους! Σίγουρα πολλά και κυρίως αυτό το οποίο περιμένει καθημερινά κάθε σκύλος! Τη βόλτα του στον έξω κόσμο!
Η διαδικασία της βόλτας του σκύλου με τον οδηγό (λουρί) του, συνήθως ξεκινά με μία ανταλλαγή απόψεων, για το εάν είναι σωστό να βγει ο σκύλος χωρίς να είναι δεσμευμένος με τον απαραίτητο οδηγό έως το πάρκο. Καθίστε αναπαυτικά, λοιπόν, και προτού διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο μεταφερθείτε σε ένα καθιστικό σπιτιού όπου εκεί υπάρχει ένας άνθρωπος και ένας σκύλος! Έχουν ήδη προετοιμαστεί και εξοπλιστεί με τα κατάλληλα εφόδια, η πόρτα ανοίγει και ο σκύλος ενώ έχει φορέσει τον οδηγό αντιδρά και λέει:
– Μα γιατί είμαι ήδη περιορισμένος και δεν μπορώ να τρέξω ελεύθερος έως το πάρκο; Γιατί δεν με αφήνεις, ενώ έχω δει άλλους κηδεμόνες σκύλων να τους το επιτρέπουν;
– Μήπως χρειάζεται να έχω την επίβλεψή σου σε κάθε σου βήμα, μιας που ο ενθουσιασμός σου σε αναγκάζει να μην σκέφτεσαι σωστά; Επίσης, μήπως δεν χρειάζεται να αντιγράφουμε κάτι λάθος που βλέπουμε να κάνουν οι άλλοι; Δεν αντιλαμβάνεσαι ότι κινδυνεύεις ή το θεωρείς αυτό αμελητέο;
– Κατάλαβα… Όμως κάποια στιγμή θα ήθελα να τρέξω ελεύθερος. Πότε θα γίνει αυτό;
– Μπορείς να μου αποδείξεις ότι θα κάνεις ό,τι σου ζητήσω; Μπορείς σίγουρα να με ακολουθείς δίπλα μου χωρίς τον οδηγό σε όλη τη διάρκεια της βόλτας μας;

– Νομίζω ότι μπορώ!
– Το επιχείρημά σου δεν μου αρκεί όμως! Νομίζεις ή είσαι σίγουρος;
– Όχι δεν είμαι σίγουρος, γιατί ίσως βρω έναν αγαπημένο φίλο ή μία ενδιαφέρουσα μυρωδιά στην οποία μπορεί και να μην μπορέσω να αντισταθώ!
– Ωραία, οπότε μου απάντησες μόνος σου γιατί να μην σε αφήσω ελεύθερο! Και ας υποθέσω ότι θα ήσουν δίπλα μου, μπορείς να μου εγγυηθείς ότι, όταν ακούσεις ή δεις κάτι που μπορεί να είναι καινούριο για εσένα, θα συνεχίσεις να είσαι
κοντά μου; – Μα αν είναι ένας αγαπημένος άνθρωπος απέναντι θα θέλω να πάω σίγουρα να τον χαιρετίσω και εσένα θα σε ξεχάσω προς στιγμήν, αλλά δεν
έγινε και κάτι! Εάν ακούσω ή δω κάτι καινούριο δεν θα μου προξενήσει το ενδιαφέρον να πάω;
– Και εάν πηγαίνοντας εκεί κινδυνέψεις από κάποιο ατύχημα στον δρόμο, επειδή είσαι ελεύθερος; Ποιος θα είναι υπεύθυνος για όλο αυτό; Εάν προκαλέσεις ατύχημα ποιος θα την «πληρώσει»;
– Εσύ…
– Άρα;
– Άρα πρέπει να κάνω υπομονή! Αλλά, όμως, θέλω να τρέξω, μην ξεχνάς ότι περπατάω πιο γρήγορα από εσένα και θέλω να πάω στο πάρκο όσο πιο σύντομα γίνεται και για αυτό άλλωστε και σε τραβώ στον οδηγό.
– Θα τρέξεις, όταν θα φτάσουμε στο αγαπημένο σου πάρκο όπου δεν κινδυνεύεις και επίσης θα μπορώ να χαλαρώσω και εγώ μαζί σου.
– Εντάξει, μην ξεχνάς όμως ότι η βόλτα είναι μόνο
για εμένα! Μου ανήκει έτσι;
– Και βέβαια η βόλτα σου ανήκει, απλώς χρειάζεται να έχεις υπομονή και να αρχίσεις να μαθαίνεις ότι ο οδηγός βρίσκεται εδώ για να μας ενώνει, σαν να περπατούσαμε χέρι-χέρι και όχι για να μας εκνευρίζει ή να μας περιορίζει!
– Το δέχομαι! Συμφωνώ!

Η παραπάνω συζήτηση μπορεί να ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας ή σε έναν μαγικό κόσμο παραμυθιού, ίσως όμως και όχι. Γιατί; Γιατί αν τη μεταφράσουμε στον δικό μας κόσμο θα δούμε ότι όλα τα παραπάνω γίνονται – όχι ως λεκτική συζήτηση, αλλά πρακτικά. Κάθε σκύλος που ξεκινά τη βόλτα του έχει ανυπομονησία και συνήθως μας φέρνει σε δύσκολη θέση, κάνοντάς μας να χάσουμε την ψυχραιμία μας και να εκνευριστούμε.
Είναι λάθος τελικά, λοιπόν, να ξεκινήσει τη βόλτα του ελεύθερος χωρίς καμία δέσμευση μαζί μας; Εάν έχει εκπαιδευτεί να περπατά δίπλα μας ή να επιστρέφει κοντά μας κάθε φορά που του το ζητούμε, τότε μπορεί, πιστεύετε, να είναι ελεύθερος χωρίς «λουρί»; Όπως είδαμε στην παραπάνω συζήτηση πιθανότατα δεν θα πάει καλά η βόλτα ή κάποια από τις βόλτες μας, για τον απλούστατο λόγο ότι ένας ελεύθερος σκύλος θα έρθει εύκολα σε μία θέση την οποία δεν έχει μάθει να διαχειρίζεται σωστά.
Ας δούμε, όμως τους βασικούς λόγους για τους οποίους ένας σκύλος δεν πρέπει να κυκλοφορεί χωρίς να είναι κοντά μας με τον οδηγό και την επίβλεψή μας:
• Κινδυνεύει να προκαλέσει ή να εμπλακεί σε τροχαίο ατύχημα.
• Κινδυνεύει να τρομάξει, να απομακρυνθεί λόγω φόβου, να μην επιστρέφει ή ακόμη και να χαθεί οριστικά.
• Να κυνηγήσει σκύλο, γάτα, μία μυρωδιά ή οτιδήποτε του είναι ενδιαφέρον ερέθισμα, με αποτέλεσμα να μας αγνοήσει, ακόμη και εάν τον καλέσουμε πίσω (με μία εντολή, με την οποία ίσως δεν είναι ακόμα εντελώς εξοικειωμένος).
• Να φέρει σε δύσκολη θέση έναν άλλο σκύλο ή ακόμη και έναν άνθρωπο που δεν θέλει ιδιαίτερες επαφές με ζώα λόγο φόβου ή αδιαφορίας.
• Να πάρει μέρος σε καβγά σκύλων, καθώς δεν είναι όλοι οι σκύλοι μαθημένοι σε γνωριμίες ή άριστα κοινωνικοποιημένοι, κυρίως όμως γιατί κάποιοι σκύλοι μπορεί να είναι φοβικοί, κακοποιημένοι ή και επιθετικοί προς άλλους σκύλους.
• Είναι παράνομο βάσει του άρθρου 46, του νόμου 4235/2014 και υπάρχει διοικητικό πρόστιμο 300 ευρώ.

Ας κεντρίσουμε το ενδιαφέρον του, λοιπόν, δείχνοντας στον σκύλο μας ότι το να έχει τον οδηγό του είναι ένα γεγονός που δεν χρειάζεται να τον απασχολεί, δεν χρειάζεται να τον ανησυχεί! Ας του δείξουμε ότι βρίσκεται εκεί σαν να μην υπάρχει, να διαπιστώσει ότι μπορεί να κάνει ό,τι θελήσει, χωρίς να το απαιτεί με έντονο τρόπο, αποδεικνύοντάς του ότι όλα μπορούν να γίνουν, αν έχει την απαραίτητη υπομονή για μάθηση. Και έπειτα στο μέλλον θα απολαμβάνει όσα επιθυμεί ως ανταμοιβή.
Με λίγα λόγια, πρέπει να αρχίσει να καταλαβαίνει ότι, όταν ο οδηγός είναι χαλαρός και εκείνος δεν τον τραβάει, θα κερδίσει ακριβώς αυτό που χρειάζεται, δηλαδή, να πλησιάσει έναν γνωστό του σκύλο, έναν άνθρωπο ή να είναι ελεύθερος στο πάρκο. Είναι αναγκαίο, λοιπόν, να διδαχθεί πως ο οδηγός είναι απλώς ο θετικός σύνδεσμος μεταξύ μας και να του δώσει την πληροφορία ότι συνοδεύει και συνοδεύεται κατά τη διάρκεια της βόλτας και τίποτα παραπάνω.
Σημαντικό στοιχείο που δεν είναι ευρέως γνωστό, όμως, είναι ότι ο οδηγός αποτελεί τον συνδετικό κρίκο του ανθρώπου με τον σκύλο και τα πάντα μεταφέρονται μέσα από αυτόν. Είναι πομπός και δέκτης για τα συναισθήματα, τις αισθήσεις, τις διαθέσεις και κυρίως τις κινήσεις. Είναι, δηλαδή, ο «προδότης» και ο πιστός «μεταφορέας» στις αρνητικές και θετικές ενέργειες αντίστοιχα. Το άγχος, η σύγχυση, ο εκνευρισμός και ο φόβος, είναι συναισθήματα που μεταδίδονται μέσω του οδηγού, μεταφέροντας άσχημα μηνύματα στον δέκτη. Όμως, όταν επικρατεί ηρεμία, χαλάρωση και άνεση όλα πηγαίνουν καλά, με αποτέλεσμα ο σκύλος να απολαμβάνει τη βόλτα του με τον οδηγό, γνωρίζοντας ότι δεν συμβαίνει τίποτα ανησυχητικό!
Οι επιθυμητές συμπεριφορές με τον οδηγό διδάσκονται στον σκύλο με συνέπεια, υπομονή και αγάπη, ενώ συνήθως είναι μία εύκολη διαδικασία. Οι επιθυμητές συμπεριφορές με τον οδηγό δεν ενισχύονται με εργαλεία όπως ο «πνίχτης», η αλυσίδα ή το κολάρο με «δόνηση» (τα οποία δεν ενδείκνυνται σε καμιά περίπτωση για την εκπαίδευση του σκύλου γενικότερα), αλλά ούτε και ενισχύονται με φωνές, με κυριαρχικές εντολές και με τραβήγματα του οδηγού. Ενισχύονται με την απαραίτητη ηρεμία σκύλου και του κηδεμόνα του, με το κίνητρο του σκύλου και την επιβράβευση αυτού, με την επανάληψη και τη συνέπεια της μάθησης μέσω της ενίσχυσής της και, τέλος, με τη σωστή κοινωνικοποίηση ή την απευαισθητοποίηση του σκύλου ως προς τα ενδιαφέροντά του.
Ας φροντίσουμε, λοιπόν, να δούμε τι ενδιαφέρει τον σκύλο μας, τι τον ερεθίζει θετικά και ας το χρησιμοποιήσουμε υπέρ μας! Χάδι, επαφή, γνωριμία, περιέργεια για κάτι καινούριο, φαγητό κ.ά. Αυτά είναι τα εργαλεία μας για να του μάθουμε τη διαδικασία της βόλτας με τον οδηγό, ενώ, εάν προσθέσουμε και την υπομονή που θα διδαχθεί να έχει έως το πάρκο, τότε θα έχουμε το τέλειο αποτέλεσμα! Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα ο σκύλος θα αντιληφθεί ότι η απόλυτη επιβράβευση είναι το ίδιο το πάρκο, όπου θα μπορέσει να τρέξει ελεύθερος μόνος του ή με αγαπημένους του φίλους!
Η βόλτα μας, όμως, στο πάρκο σκύλων δεν σταματά με την άφιξή μας εκεί! Καθώς θα πρέπει να ελέγχουμε προσεκτικά να μην έχει ανοίξει κάποια νέα έξοδος στην περίφραξη, να παραμένει η πόρτα εισόδου κλειστή για όσο διάστημα είναι ο σκύλος μας εκεί, να έχει απόλυτα φιλικές σχέσεις με τους υπόλοιπους σκύλους του πάρκου, εφόσον υπάρχουν, να ερευνούμε εκτενώς το χώρο για δηλητηριασμένα σκευάσματα και, τέλος, να μην κάνουμε κατάχρηση του χώρου, ώστε να είμαστε όλοι, κηδεμόνες σκύλων και σκύλοι, ικανοποιημένοι! Αν αντιληφθούμε τι χρειάζεται ο σκύλος μας στη βόλτα του και εμείς του το προσφέρουμε απλόχερα, τότε μονάχα η βόλτα ΤΟΥ,αλλά και η δική μας, θα είναι απόλυτα ευχάριστη και αξέχαστη καθημερινή εμπειρία!

 

Μωσαϊκό: Άνθρωποι με τηλεπάθεια και έκτη αίσθηση;

Μωσαϊκό: Άνθρωποι με τηλεπάθεια και έκτη αίσθηση;: http://www.apocalypsejohn.com/2013/02/anthropoi-telepathy-ekti-aisthisi.html Άνθρωποι με τηλεπάθεια και έκτη αίσθηση; ...

 

Τα άγρια χόρτα της ελληνικής γης

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

6 ώρες ·

 

Πληροφορίες για αυτόν τον ιστότοπο

daynight.gr

Τα άγρια χόρτα της ελληνικής γης | ΦΩΤΟ

Ραδίκια, αντίδια, τσουκνίδα, σπανάκι, ρόκα, βλίτα, σπαράγγια, βρούβες,…

Τα άγρια χόρτα της ελληνικής γης | ΦΩΤΟ

26 Φεβρουαρίου 2019 / 2 Σχόλια

3.4K

Ραδίκια, αντίδια, τσουκνίδα, σπανάκι, ρόκα, βλίτα, σπαράγγια, βρούβες, σέσκουλο… Ο κατάλογος είναι µακρύς αν προσπαθήσουµε να απαριθµήσουµε τα χόρτα της Ελληνικής Γης!

Τα χόρτα είναι πραγµατικά µία από τις πολυτιµότερες τροφές της παραδοσιακής µας διατροφής, γεγονός το οποίο πολλοί άνθρωποι και ιδιαίτερα νέοι αµελούν. Τα χόρτα ή λάχανα, όπως ονοµάζονται σε κάποιες περιοχές, είναι πλούσια σε θρεπτικά συστατικά κι απολύτως απαραίτητα για τον οργανισµό.
Aπό τα βασικότερα τρόφιμα της μεσογειακής διατροφής και ξεχασμένα δυστυχώς από πολλούς είναι τα άγρια χόρτα. Τα φαγώσιμα αγριόχορτα φυτρώνουν σχεδόν παντού στην Ελλάδα και αυτό είναι ευλογία. Ακόμη και λίγα χιλιόμετρα έξω από τις πόλεις μπορούμε να βρούμε περιοχές όπου μπορούμε να μαζέψουμε άγρια χόρτα.
Πόσο μάλλον όταν μετά από έρευνες διαπιστώθηκε ότι η καλή υγεία των μεσογειακών λαών και ιδιαίτερα των κατοίκων της Κρήτης οφείλεται και στην κατανάλωση άγριων χόρτων.
Τα άγρια χόρτα περιέχουν μεγάλες ποσότητες σε φυτικές ίνες που συμβάλλουν στην ομαλή λειτουργία του εντέρου, δεν περιέχουν λίπη και έχουν ελάχιστες θερμίδες. Ακόμη ο κίνδυνος εμφάνισης καρδιαγγειακών νοσημάτων φαίνεται πως είναι μικρότερος όταν καταναλώνονται συστηματικά χόρτα. Ας δούμε λοιπόν κάποια από τα χόρτα αυτά, καθώς και τις ευεργετικές τους ιδιότητες.

Ραδίκια
Από τα αγαπημένα άγρια χόρτα της Μεσογείου. Διακρίνονται στα άγρια και τα ήμερα ραδίκια ή αλλιώς αντίδια. Τα άγρια ραδίκια έχουν πικρή γεύση σε σχέση με τα ήμερα. Είναι πλούσια σε βιταμίνη Α και C, σίδηρο, κάλιο, μαγγάνιο. Η αφθονία τους σε Β-καροτένιο θωρακίζει τον οργανισμό και προλαμβάνει την ανάπτυξη των ελεύθερων ριζών, συμβάλλοντας στην προστασία από καρδιαγγειακά νοσήματα.
Η πικρή τους γεύση οφείλεται στις ουσίες λακτουκίνη, λακτουκοπικρίνη. Τρώγονται κυρίως βραστά, αλλά και ωμά σε σαλάτες. Το ραδίκι διαθέτει διουρητικές ιδιότητες και ο ζωμός του αποτελεί ένα τονωτικό αφέψημα για τον οργανισμό, ιδιαίτερα αν συνδυαστεί με λίγες σταγόνες λεμονιού.


Αγριοζοχός
Το χρησιμοποιούμε σε σαλάτες κυρίως αλλά και σε χορτόπιτες. Είναι πηγή ασβεστίου και σιδήρου ενώ πλούσια είναι η συγκέντρωσή του σε βιταμίνη C και βιταμίνες του συμπλέγματος Β. Η γεύση του είναι πικρή, ωστόσο προσθέτοντας λίγο χυμό λεμόνι θα απολαύσετε ένα καταπληκτικό και ιδιαίτερα θρεπτικό πιάτο. Αξιοποιήστε όμως και το ζωμό του, όπως εικάζει η λαϊκή ιατρική. Λειτουργεί θεραπευτικά σε ασθένειες του ήπατος.

Τσουκνίδα
Ένα άγριο χόρτο πλούσιο σε σίδηρο αλλά και σε β-καροτένιο, συστατικό με αντικαρκινικές ιδιότητες αλλά και μεγάλη αντιοξειδωτική δράση. Από τις τσουκνίδες, συλλέγονται κυρίως οι τρυφερές κορυφές του φυτού, ενώ ο κνησμός που προκαλεί συνήθως το άγγιγμά τους, εξουδετερώνεται εντελώς με το βράσιμο. Τη χρησιμοποιούμε σε χορτόπιτες κυρίως, μαζί με άλλα χόρτα

Άγριο καρότο
Φυτρώνει παντού και είναι εξαπλωμένο σε όλη την Ελλάδα. Τα φύλλα και τα βλαστάρια του βράζονται και τρώγονται μόνα τους ή με άλλα χόρτα, όπως και το κοινό καρότο (είναι αντικαρκινικά). Χρησιμοποιούνται ακόμα σε χορτόπιτες για να δώσουν άρωμα –μοιάζει με το άρωμα του μαϊντανού.

Ταραξάκος
Ο ταραξάκος ή αγριομάρουλο ή πικραλίδα είναι πλούσιος σε καροτενοειδή, βιταμίνες του συμπλέγματος Β και βιταμίνη C. Η περιεκτικότητά του σε βιταμίνη Α φαίνεται να είναι 4 φορές μεγαλύτερη από αυτήν του κοινού μαρουλιού, ενώ από ανόργανα στοιχεία περιέχει αρκετό κάλιο στο οποίο οφείλεται και η έντονη διουρητική του δράση. Βοηθάει σε προβλήματα λειτουργίας του ήπατος καθώς και σε προβλήματα δυσπεψίας.

Γλιστρίδα ή Αντράκλα
Ένα δημοφιλές καλοκαιρινό πράσινο σαλατικό της μεσόγειου είναι και η γλιστρίδα. Παράγεται κυρίως στην Κρήτη. Είναι πλούσια σε α-λινολενικό οξύ. Το α-λινολενικό οξύ ανήκει στην ομάδα των ω-3 λιπαρών οξέων, τα οποία παίζουν σημαντικό ρόλο στη δόμηση των κυτταρικών μεμβρανών αλλά και στην καλή λειτουργία της καρδιάς. Λόγω της υψηλής συγκέντρωσης σε κάλιο αποτελεί επίσης φυσικό διουρητικό και μειώνει την πίεση.

Λάπαθο
Λόγω της υψηλής περιεκτικότητάς του σε κερκετίνη βοηθά στην πρόληψη καρδιαγγειακών νοσημάτων. Θεωρείται βότανο με εξαιρετικές φαρμακευτικές ιδιότητες κυρίως για όσους πάσχουν από αναιμία και αιμορροΐδες. Χρησιμοποιείται πολύ στην ελληνική κουζίνα, κυρίως στις χορτόπιτες, και έχει ελαφριά πικρή γεύση. Το λάπαθο μάλιστα, όσον αφορά τη συγκέντρωση των φλαβονοειδών, έχει διπλάσια ποσότητα κερκετίνης από το κρεμμύδι, το οποίο αποτελεί αντιπροσωπευτική πηγή του φλαβονοειδούς αυτού.

Σταμναγκάθι ή Ραδίκι του βράχου
Το σταμναγκάθι είναι ένας αγκαθωτός θάμνος που φύεται κοντά σε ακτές. Η ονομασία του οφείλεται σε μια παλιά συνήθεια των Κρητικών, οι οποίοι με τους θάμνoυς αυτούς σκέπαζαν τα στόμια των σταμνιών, για να μη μπαίνουν ζωύφια μέσα στο νερό. Σύμφωνα με το Διοσκουρίδη, αποτελούσε φάρμακο στην αρχαιότητα. Στην Κρήτη έχουν το σταμναγκάθι σε μεγάλη εκτίμηση. Συλλέγεται και τρώγεται με λάδι και ξύδι, όπως συμβαίνει με όλα τα χόρτα της Κρήτης. Η παρασκευή της σαλάτας εξαρτάται από τις τοπικές ιδιαιτερότητες και από τη φαντασία της κάθε νοικοκυράς. Δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις που το σταμναγκάθι χρησιμοποιείται αναμεμειγμένο με άλλα άγρια χόρτα, με λίγο κρεμμύδι και άνηθο.

Καυκαλήθρα
Τη συναντάμε σχεδόν παντού σε ακαλλιέργητους τόπους. Μαζεύονται τα φύλλα και οι τρυφερές κορφές της από το χειμώνα έως την άνοιξη που ανθίζει. Τη χρησιμοποιούμε κυρίως σε πίτες αλλά και σαν μυρωδικό σε φασολάδες και σάλτσες.

 

Γαλατσίδα
Αποτοξινωτική, δροσιστική, πλούσια σε μέταλλα και ιχνοστοιχεία.
Η γαλατσίδα αποτελεί ένα από τα πιο δημοφιλή και νόστιμα άγρια χόρτα.
Οι γαλατσίδες πριν ανθίσουν είναι δροσερές και ζουμερές κι έτσι τρώγονται ωμές, χαρίζοντας τη χαρακτηριστική μυρωδιά τους στα άλλα σαλατικά.Σε συνδυασμό με ωμά άγρια σταμναγκάθια, λεμόνι και αγνό ελαιόλαδο αποτελεί μια από τις πιο νόστιμες κρητικές σαλάτες. Μαγειρεύεται επίσης φρικασέ, γιαχνί.
Συνοψίζοντας μπορούμε να πούμε πως τα άγρια χόρτα είναι εξαιρετικά πλούσια σε μέταλλα και ιχνοστοιχεία H κερκετίνη και η καμφερόλη είναι τα φλαβονοειδή με τη μεγαλύτερη συγκέντρωση στα χόρτα και η ευεργετική τους επίδραση, όσον αφορά στην πρόληψη των καρδιαγγειακών νοσημάτων είναι άξια ενδιαφέροντος και έρευνας και καθιστούν τα χόρτα ως τρόφιμα με υψηλή διατροφική αξία. Είναι ιδιαίτερα πλούσια σε βιταμίνες E, C καθώς και σε ω-3 λιπαρά οξέα και ειδικότερα σε α-λινολενικό οξύ.
Εδώ αξίζει να αναφέρουμε πως τα ήμερα χόρτα είναι από τα τρόφιμα που απορροφούν ιδιαίτερα τα φάρμακα κατά τον ψεκασμό, που πολλές φορές γίνεται κατά την καλλιέργειά τους. Γι’ αυτό τα άγρια χόρτα, που είναι δυσεύρετα, αποτελούν πραγματικό διατροφικό θησαυρό.
Πώς μαζεύουμε τα χόρτα;
Η καλύτερη ώρα για να μαζέψουμε τα χόρτα. Κόβουμε με ένα μαχαίρι μόνο τα φύλλα και τα βλαστάρια, ώστε να δώσουμε την ευκαιρία στο φυτό να ξαναβλαστήσει. Δεν ξεριζώνουμε ποτέ τίποτα. Μαζεύουμε μόνο όσα χόρτα χρειαζόμαστε για μία ή δύο ημέρες. Δεν κάνουμε σπατάλη στους πόρους της φύσης, μαζεύοντας περισσότερο από όσα μπορούμε να καταναλώσουμε. Επίσης, λάβετε υπόψη σας ότι τα χόρτα δε διατηρούνται στο ψυγείο (βρασμένα ή ωμά), για πολλές ημέρες.
Πώς τα συντηρούμε;
Μην τα πλένετε, αν σκοπεύετε να τα συντηρήσετε στο ψυγείο. Θα κιτρινίσουν και θα σαπίσουν. Τινάζουμε να φύγουν τα πολλά χώματα, αφαιρώντας τα χοντρά και κίτρινα φύλλα. Τα κλείνουμε σε τάπερ ή σε καθαρές σακούλες, από τις οποίες έχετε αφαιρέσει όσο το δυνατόν περισσότερο αέρα, στο κάτω μέρος του ψυγείου.
Σωστό πλύσιμο
Δεν τα μουλιάζουμε στο νερό, γιατί χάνονται τα θρεπτικά συστατικά τους. Τα ξεπλένουμε γρήγορα με κρύο νερό. Εάν προορίζονται για άμεση κατανάλωση τα μουσκεύουμε για 10 λεπτά σε κρύο νερό με ξύδι και τα πλένουμε προσεκτικά.
Πώς τα καταναλώνουμε;
Είναι κανόνας: Χόρτα, λαχανικά και φρούτα καταναλώνονται ωμά για να διατηρήσουν ανέπαφα, όσο είναι δυνατόν, τα θρεπτικά τους συστατικά. Αναλογιστείτε μόνο το εξής: ένα γρήγορο βράσιμο 4 λεπτών καταστρέφει το 75% των βιταμινών που περιέχουν! Ο ατμός είναι καλή λύση.
Εάν τα βράσετε, βάλτε ελάχιστο νερό, το αφήνετε να κοχλάσει και μετά τα ρίχνετε μέσα. Μετά το βράσιμο τα βγάζουμε αμέσως από το νερό. Διαφορετικά καταστρέφονται οι βιταμίνες, χάνουν το χρώμα τους, κιτρινίζουν, θα μυρίσουν άσχημα και γίνονται πολύ μαλακά και άγευστα.
Μικρά μυστικά
Τα περισσότερα είναι πικρά, γι’ αυτό τα βράζουμε και προσθέτουμε αρκετό λεμόνι.
Ταιριάζει με τα περισσότερα χόρτα και ενδυναμώνει τις βιταμίνες που περιέχουν.
Χρησιμοποιήστε το νερό όπου τα βράσατε για: μακαρόνια, ρύζι ή πατάτες. Δίνει μια ιδιαίτερη νοστιμιά.
Μπορείτε να κάνετε ζωμό, για να νοστιμίσετε φαγητά κάποια άλλη στιγμή.
thesecretrealtruth.blogspot.com
 

Καρύδια με μέλι: «Θαυματουργή» φυσική θεραπεία

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

5 ώρες ·

 

newsone.gr

Καρύδια με μέλι: «Θαυματουργή» φυσική θεραπεία – 6 λόγοι που είναι απαραίτητα για την υγεία σας

 

Τα καρύδια σε συνδυασμό με το μέλι αντιπροσωπεύουν ένα απίστευτο φυσικό φάρμακο, το οποίο δεν μπορεί να συγκριθεί ούτε με τα ισχυρότερα φαρμακευτικά παρασκευάσματα.
Αυτός ο συνδυασμός εξασφαλίζει ότι το σώμα μας παίρνει όλες τις απαραίτητες βιταμίνες, μέταλλα, πρωτεΐνες, λίπη και υδατάνθρακες, μεταξύ άλλων ευεργετικών ουσιών.

Ποιοί είναι όμως οι βασικοί λόγοι που τα καρύδια με το μέλι είναι πολύτιμα για την υγεία μας;
1. Αναιμία – Ετοιμάστε ένα μείγμα από 1/2 κιλό μέλι, 1/2 κιλό θρυμματισμένα καρύδια και τον χυμό ενός λεμονιού. Ανακατέψτε καλά και καταναλώστε 1 κουταλιά, 3 φορές τη μέρα. Τα καρύδια και το μέλι είναι ιδανικά για την αποκατάσταση των εξαντλημένων και αναιμικών ανθρώπων.
2. Πονοκέφαλοι – Το μείγμα μελιού και καρυδιών δεν είναι μόνο πεντανόστιμο, είναι επίσης αποδεδειγμένο ότι βοηθά σε θέματα πονοκεφάλων και αϋπνίας.

3. Έλκος Στο Στομάχι – Προετοιμάστε γάλα από καρύδια με μέλι. Η διαδικασία είναι αρκετά απλή – Θα βάλετε 20 γρ. θρυμματισμένα καρύδια σε καυτό νερό, θα τα ανακατέψετε καλά και θα τα σουρώσετε. Στη συνέχεια, θα προσθέσετε στο νερό αυτό 2 κουταλιές μέλι και το γάλα σας είναι έτοιμο. Θα παίρνετε 2-3 κουταλιές, μισή ώρα πριν από κάθε γεύμα.

4. Ανικανότητα – Είναι μια συνταγή από τα παλιά χρόνια: Ανακατέψτε θρυμματισμένα καρύδια με ίση ποσότητα μελιού. Πάρτε 2 κουταλιές αυτού του μείγματος, 2-3 φορές τη μέρα, μισή ώρα μετά από τα γεύματα. Για το επιθυμητό αποτέλεσμα, η θεραπεία πρέπει να λαμβάνεται 20-30 μέρες.

5. Υψηλή Αρτηριακή Πίεση – Σε προβλήματα υψηλής αρτηριακής πίεσης, συνιστάται να καταναλώνετε ένα μείγμα 100 γρ. καρυδιών με ίση ποσότητα μελιού καθημερινά, για περίοδο 45 ημερών.

6. Υπέρταση & Ανεπάρκεια Σιδήρου – Θα πρέπει να καταναλώνετε ένα μείγμα από 100 γρ. καρύδια και ίση ποσότητα μελιού καθημερινά, για 45 μέρες. Ο συνδυασμός αυτός είναι επίσης εξαιρετικά αποτελεσματικός στη θεραπεία της ισχαιμίας. Μια κουταλιά μέλι μαζί με 3-4 καρύδια δεν είναι μόνο απολαυστική, αλλά και μια φυσική θεραπεία για πονοκεφάλους, αϋπνία και σκλήρυνση.
Η ίδια ποσότητα είναι αρκετή για προστατευθούμε από την αύξηση της ακτινοβολίας, λέει ο διάσημος Αμερικανός γιατρός D.Gail.