Το Ελάφι της Ρόδου

http://anadasosi.blogspot.gr/ 

Η ιστορία του ελαφιού                                               

Στη Ρόδο, το σύμβολο του νησιού, το ελάφι Dama-Dama ή πλατόνι, πριν από μερικά χρόνια κινδύνευσε να εξαφανιστεί, αφού μεγάλο μέρος του πληθυσμού τους κάηκε στις καταστροφικές πυρκαγιές του '87 και του '92.

Χρειάστηκαν αυστηρά μέτρα για να πάψουν οι λαθροθήρες να εξοντώνουν τα ελάφια και τα τελευταία χρόνια, από μερικές δεκάδες που ήταν, αυξήθηκαν σε περισσότερα από χίλια. Μάλιστα, η αύξηση αυτή προκάλεσε τις αντιδράσεις των γεωργών του νησιού, καθώς παρουσιάστηκαν ζημιές στις καλλιέργειες, οι οποίοι ζητούσαν να τους χορηγηθούν αποζημιώσεις. Δυστυχώς η καταστροφική πυρκαγιά των έξι τελευταίων ημερών αφάνισε μεγάλο αριθμό ελαφιών και κανείς δεν γνωρίζει πόσα κατάφεραν να επιζήσουν.

Αγάλματα των ελαφιών, στην είσοδο του λιμανιού στο Μαντράκι

Στην είσοδο του λιμανιού του Μαντρακίου, τοποθετημένα πάνω σε δύο κίονες είναι δύο αγάλματα ελαφιών. Ενα αρσενικό και ένα θηλυκό. Το πλατόνι της Ρόδου θεωρείται σύμβολο του νησιού, αποτελεί μέρος της παράδοσης και στόλιζε τα δάση. Ισχυρίζονται πολλοί ότι το πλατόνι ήλθε στη Ρόδο μετά από την άφιξη των σταυροφόρων, για να προστατευτούν απ' τα φίδια. Αλλη μία εκδοχή είναι ότι τα ελάφια εισήχθησαν από τους Ενετούς, την περίοδο που είχαν στην κατοχή τους το νησί.

Το πλατόνι, κατά τον κ. Σφήκα, δεν μεταφέρθηκε στη Ρόδο για να διώξει τα φίδια. Υπήρχε ανέκαθεν στην περιοχή και τρέφεται με χαμηλή βλάστηση. Ζει στο δάσος τραχείας πεύκης, που συναντούμε γενικά σε όλο το ανατολικό και βόρειο Αιγαίο.

Το μεγαλύτερο δάσος των δασών της Ρόδου είναι το Πίνους Μπρούτια (Pinus Brutia), δηλαδή η Τραχεία Πεύκη, ενώ, αντίστοιχα, στη Στερεά Ελλάδα συναντάμε το δάσος Πίνους Χαλεπένσις (Pinus Halepensis), δηλαδή τη Χαλέπιο Πεύκη. Διαφέρουν κυρίως ως προς τον καρπό, αφού το κουκουνάρι στην Πίνους Μπρούτια έχει μίσχο. Στην περιοχή της Ρόδου που κάηκε, γενικά δεν υπήρχαν μεγάλα ζώα που δεν μπορούμε να συναντήσουμε κάπου αλλού. Υπάρχουν όμως τ' αυτοφυή κυπαρίσσια, που είναι αιωνόβια, κυρίως στον Προφήτη Ηλία, δηλαδή στα όρια της περιοχής που κάηκε.

Dama - Dama και Dama Mesopotamica

Δύο παραλλαγές μικρών ελαφιών του γένους Dama βρίσκονται στην περιοχή του ανατολικού Αιγαίου (Ρόδος) και στα δυτικά παράλια της Μικράς Ασίας. Το Dama - Dama αλλά και το Dama Mesopotamica στο Ιράν ενισχύουν τη θεωρία ότι το ελάφι ξεκόπηκε και παρέμεινε στο νησί της Ρόδου, όταν τα νερά της Μεσογείου κατέκλυσαν την περιοχή του Αιγαίου και δημιουργήθηκαν τα νησιά.

Το πλατόνι είναι μετρίου μεγέθους ελάφι. Το μήκος του είναι 1,5 μέτρο περίπου και το ύψος του, μέχρι το πάνω μέρος της πλάτης, φτάνει περίπου τα 90 εκατοστά. Ζυγίζει γύρω στα 100 κιλά, αν και υπάρχουν πληροφορίες ότι μερικά ώριμα αρσενικά φτάνουν και τα 150 κιλά.

«Θέλαμε να αυξηθούν τα ελάφια. Πρόκειται για τη σπάνια ράτσα Dama-Dama, που συναντά κανείς μόνο στη Ρόδο, καθώς δεν υπάρχει πουθενά αλλού στην Ελλάδα», μας ανέφερε η προϊσταμένη του Γραφείου Θήρας της Διεύθυνσης Δασών, Τσαμπίκα Κιότου.

Τι χρειάζεται όμως για ν' αναγεννηθεί το δάσος της Ρόδου; Βάσει ενός νόμου για την κτηνοτροφία, εξηγεί ο κ. Σφήκας, «όποιος έχει κοπάδι μπορεί να πάει στο δασαρχείο και να του δοθεί δημόσια δασική έκταση, για να φτιάξει στάνη, χωρίς άδεια απ' την Πολεοδομία. Μετά το κάψιμο ό,τι καινούργιο φυτρώνει είναι ό,τι πρέπει για τις κατσίκες. Ετσι, το δάσος δεν μπορεί ν' αναγεννηθεί, ενώ για το "κατόρθωμα" αυτό ο έχων τη στάνη παίρνει και επιδότηση απ' την Ευρωπαϊκή Ενωση μέσω του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης!».*

Από την Ελευθεροτυπία

Παγκόσμια Ημέρα Συνεταιρισμών

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%AE%CF%82_%CE%A3%CF%85%CE%BD%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%A3%CF%85%CE%BC%CE%BC%CE%B1%CF%87%CE%AF%CE%B1

Διεθνής Συνεταιριστική Συμμαχία

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

 

Η Διεθνής Συνεταιριστική Συμμαχία (International Co-operative Alliance – I.C.A.) ιδρύθηκε το 1895. Το ιδρυτικό της συνέδριο έγινε στο Λονδίνο, µε τη συμμετοχή εκπροσώπων των συνεταιριστικών κινημάτων της Αργεντινής, της Αυστραλίας, του Βελγίου, της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Δανίας, του Ηνωμένου Βασιλείου, των Ηνωμένων Πολιτειών, της Ινδίας, της Ιταλίας, των Κάτω Χωρών, της Ουγγαρίας, της Ρωσίας και της Σερβίας. Στο ιδρυτικό συνέδριο, καθορίστηκαν οι πρώτοι στόχοι της Ένωσης, που ήταν ο συντονισμός για την προώθηση, την ανάπτυξη, τον καθορισμό και την υπεράσπιση των Συνεταιριστικών Αρχών^[1].

Πίνακας περιεχομένων 1 Μέλη και συμμετοχή 2 Αντικείμενο 3 Στατιστικές πληροφορίες σχετικά με το Συνεταιριστικό Κίνημα σε όλο τον Κόσμο 4 Οι θέσεις εργασίας που δημιούργησαν και συντηρούν οι συνεταιρισμοί 5 Παραπομπές 6 Εξωτερικοί σύνδεσμοι

                            ---------------------------------------------------------

http://www.zougla.gr/kosmos/article/pagosmia-imera-sineterismon 

Παγκόσμια Ημέρα Συνεταιρισμών

Πρώτη καταχώρηση: Σάββατο, 7 Ιουλίου 2012, 00:59

Η Παγκόσμια Ημέρα Συνεταιρισμών καθιερώθηκε το 1995, με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από την ίδρυση της Διεθνούς Συμμαχίας των Συνεταιρισμών και εορτάζεται το πρώτο Σάββατο κάθε Ιουλίου.

Ο Συνεταιρισμός αποτελεί μία μορφή επιχειρηματικότητας, που συσπειρώνει τους μικροπαραγωγούς. Σήμερα, οι συνεταιρισμένοι παραγωγοί ξεπερνούν το 1 δισεκατομμύριο παγκοσμίως.

Επιμέλεια: Μίτση Σκέντζου

Τελευταία ενημέρωση: Σάββατο, 7 Ιουλίου 2012, 01:02

                        -------------------------------------------- 

http://stilida.blogspot.gr/2012/07/7.html

"7 ΙΟΥΛΙΟΥ-ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΩΝ"

Σημερα 7 Ιουλίου είναι η  Παγκόσμια Ημέρα Συνεταιρισμών.Η γιορτή  καθιερώθηκε το 1995, με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από την ίδρυση της Διεθνούς Συμμαχίας των Συνεταιρισμών και εορτάζεται το πρώτο Σάββατο κάθε Ιουλίου.

Ο Συνεταιρισμός αποτελεί μία μορφή επιχειρηματικότητας, που συσπειρώνει τους μικροπαραγωγούς. Σήμερα, οι συνεταιρισμένοι παραγωγοί ξεπερνούν το 1 δισεκατομμύριο παγκοσμίως.Σε 160.000 ανέρχεται ο αριθμός των συνεταιριστικών επιχειρήσεων που λειτουργούν στην Ευρώπη, έχοντας 123 εκατομμύρια μέλη και προσφέροντας εργασία σε 5,4 εκατ. άτομα. Μάλιστα, σε χώρες όπως η Γερμανία, η Ιταλία, η Γαλλία ή η Ισπανία, εμφανίζεται να έχουν σχετικά υψηλότερες επιδόσεις, ενώ αναδεικνύονται σταθερότερες σε περιόδους κρίσης.
Τούτα αναφέρονται, μεταξύ άλλων, σε γνωμοδότηση της Ευρωπαϊκής Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής με θέμα «Συνεταιρισμοί και αναδιάρθρωση», στην οποία χαρακτηριστικά επισημαίνεται πως «τα στοιχεία δείχνουν ότι σε περιόδους κρίσης οι συνεταιρισμοί είναι πιο ανθεκτικοί και σταθεροί απ' ότι άλλες μορφές επιχειρήσεων και είναι σε θέση να αναπτύσσουν πρωτοβουλίες». Το γεγονός αυτό αποδίδεται στην ιδιαιτερότητα των συνεταιριστικών επιχειρήσεων που συνίσταται στη μακρόπνοη προσέγγισή τους, στις ισχυρές εδαφικές καταβολές τους και στην προάσπιση των συμφερόντων των μελών τους.

Η Ευρωπαϊκή Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή εκτιμά πως οι συνεταιρισμοί θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη σε όλες τις πολιτικές της ΕΕ που συμβάλουν στην έξυπνη, βιώσιμη και χωρίς αποκλεισμούς ανάπτυξη, σημειώνοντας παράλληλα πως απαιτείται η διασφάλιση ισότιμων όρων ανταγωνισμού μεταξύ συνεταιρισμών κι άλλων μορφών επιχειρήσεων. Επίσης, τονίζει πως τα προγράμματα και τα ταμεία που προβλέπονται για την επικείμενη δημοσιονομική περίοδο 2014-2020, πρέπει να αποβούν χρήσιμα εργαλεία για τη στήριξη των συνεταιρισμών.
Οι συνεταιρισμοί, από την πλευρά τους, θα πρέπει να κάνουν αισθητή την παρουσία τους και να ενισχύσουν την αμοιβαία μάθηση τόσο εντός όσο και εκτός του συνεταιριστικού κινήματος, ενώ θα πρέπει να θεσπίσουν κανόνες περί χρηστής διακυβέρνησης και αυστηρού εσωτερικού ελέγχου για την αποτροπή ενδεχόμενης κατάχρησης της συνεταιριστικής μορφής της επιχείρησης.
Στη χώρα μας που όλα όσα ίσχυαν για χρόνια κατέρρευσαν μέσα σε λίγους μήνες, μπορεί η ανάγκη να πυροδοτήσει νέες πρωτοβουλίες και πραγματικότητες που να ξεφεύγουν από την εξατομίκευση της εργασίας. Οι συνεταιρισμοί δεν αποτελούν μόνο μια εν δυνάμει εναλλακτική στην ανεργία αλλά αμφισβητούν τα κυρίαρχα μοντέλα παραγωγής, κατανάλωσης και εργασίας, προκρίνοντας τη συλλογική διαχείριση και την ισότητα. Από κει και πέρα σίγουρα η βιωσιμότητα τους δεν είναι εκ των προτέρων εξασφαλισμένη. Υπάρχουν όμως συνθήκες που το ρίσκο τολμηρών εγχειρημάτων δεν είναι και τόσο επώδυνο, αφού στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κάτι να χαθεί.
"Συνεταιριζόμαστε άρα επιβιώνουμε " ,  νομίζω πως είναι η καλύτερη συμβουλή που μπορούμε να δώσουμε μέσα απο το blog μας και να ευχηθούμε καλή δύναμη σε όλα τα παραγωγικά μέλη της κοινωνίας της Στυλίδας αλλά και της ευρύτερης Ελλάδας.

Posted 16 hours ago by niki giannoulidou 

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Ο Θάνατος του Βύρωνα

http://o-anavdos.blogspot.gr/2011/04/o-thanatos-tou-vyrona.html

19 Απριλίου 1824: Ο Θάνατος του Βύρωνα   -   από Δάφνη Χρονοπούλου

Με μιά από τις φορεσιές που έφτιαξε στο πρώτο ταξίδι του

Στις 19 Απριλίου του 1824, (έπεφτε Δευτέρα του Πάσχα), πέθανε στο Μεσολόγγι ο Λόρδος Βύρων, γνωστός έως τότε γιά την έκλυτη ζωή και το σπουδαίο και διασκεδαστικό 'Δον Ζουάν' του και από τότε και γιά την ένθερμη και γενναιόδωρή του υποστήριξη της Ελληνικής Επανάστασης.

Από όταν πάτησε το πόδι του σε ελληνόφωνο έδαφος, στο Ιόνιο, προσπάθησε να δώσει παράδειγμα με τη συμπεριφορά του και 'να αποτινάξει το πνεύμα του δανδή' όπως λέει ο Σερ Λέσλι Στήφεν {στη σχετική πραγματεία της οποίας παραθέτω link}.

Μαζί με τους 50-60 στρατιώτες που συντηρούσε και το χρήμα που έφερε, επιδόθηκε και στη φιλανθρωπία προς τα θύματα πολέμου, ανεξαρτήτως θρησκεύματος. Γιά παράδειγμα εκτός του κωμικού του φλερτ Λουκά Χαλανδρουτσιάνου τον οποίο συντηρούσε (κι εμμέσως τα ναζάκια του αναφέρει στο κάτωθι ποίημα) ανέλαβε τη φροντίδα και μιά ορφανής Τουρκοπούλας, της Χατώς ή Χατιζέ, θύματος της σφαγής της Τριπολιτσάς.

Δυστυχώς τα στρατιωτικά ιδεώδη που έτρεφε από παιδί ξύπνησαν μέσα του έναν οίστρο να σκληραγωγηθεί και στις 9 Απριλίου βγήκε με βροχή γιά την καθημερινή του ιππασία, αρρώστησε με πυρετό και μετά από παραλήρημα και διάφορα γιατροσόφια ('Οι γιατροί μου με δολοφόνησαν' είπε στον αγαπημένο του υπηρέτη) πέθανε δέκα ημέρες μετά, μάλλον από ελονοσία.

Η συμμετοχή του στην Ελληνική Επανάσταση, ως διάσημου ρομαντικού ποιητή αλλά και εκπροσώπου των Άγγλων φιλελλήνων, προσέδωσε κύρος στον αγώνα κι ενέπνευσε ενθουσιασμό στην Ευρώπη.

Το ποίημα που αναρτώ (από το βιβλίο μου 'Ονειρο μέσα σε Όνειρο') θεωρείται το τελευταίο του επισήμως. Διότι έχει βρεθεί και ένα μεταγενέστερο και πολύ προσωπικό το οποίο πρόσφατα βγήκε στην επιφάνεια.

Το επίσημο που αναρτώ γράφτηκε το πρωί των γενεθλίων του στις 22 Ιανουαρίου 1824 , λίγους μήνες πριν το θάνατό του. Ειλικρινής όπως πάντα δεν κρύβει τις προσωπικές του θλίψεις και πίκρες, το ματαιόδοξο φόβο του γήρατος ούτε τη γελοία ερωτική απογοήτευση που τον βασανίζουν παράλληλα με τις σοβαρότερες έγνοιες γιά τον τόπο από τον οποίο δεν προσδοκά παρά 'εναν τάφο στρατιώτη' αφού αφήσει 'την ύστατη πνοή'. Ο οποίος τάφος, όπως γίνεται, δεν του δόθηκε. Μα αυτό όπως κι άλλες ειρωνείες της τύχης είναι μιά άλλη ιστορία, γιά άλλο Post.

ΛΟΡΔΟΣ ΒΥΡΩΝ
(1788-1824)




ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΣΥΜΠΛΗΡΩΝΩ ΤΟ ΤΡΙΑΚΟΣΤΟ ΕΚΤΟ ΕΤΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ
Μεσολόγγι, 22 Ιανουαρίου 1824
Ι
Τούτη η καρδιά να πάψει να χτυπά,
Αφού έπαψαν αυτές που είχε, είναι ώρα·
Μα κι αν αγαπημένος δεν μπορώ να είμαι πιά,
Μπορώ ακόμα ν’ αγαπώ και τώρα.
IΙ
Οι μέρες μου κιτρινισμένα φύλλα.
Τα άνθη κι οι καρποί τού έρωτα είναι πιά χαμένα·
Η θλίψη, τα έλκη κι η σαπίλα
Απόμειναν για μένα.
IIΙ
Η αρπακτική φωτιά που καίει εντός μου
Σαν ηφαιστειακό νησί είναι ερημική·
Ποτέ πυρσός δεν θα ανάψει από το φως μου,
Αποτεφρωτική πυρά είναι, νεκρική.
ΙV
Το φόβο, τη ζηλότυπη φροντίδα,
Του έρωτα τη δύναμη…Ποτέ μου δεν θα ξαναμοιραστώ
Τον εξυψωτικό τον πόνο, την ελπίδα…
Μόνο την αλυσίδα θα φορώ.
V
Μα όχι έτσι ― κι όχι εδώ·
Δεν πρέπει την ψυχή μου τέτοιες σκέψεις να την κάνουνε κομμάτια,
Όχι τώρα που η δόξα στέφει το κρεββάτι το στερνό
Και κλείνει του ήρωα τα μάτια.
VΙ
Βλέπω τη δόξα, τη σημαία, το σπαθί,
Την Ελλάδα, της μάχης τα πεδία!
Πεσμένος πάνω στην ασπίδα πιο πολλή
Ο Σπαρτιάτης δεν είχε ελευθερία.
VIΙ
Ξύπνα ! (Όχι η Ελλάδα – εκείνη ξύπνια είναι)
Ξύπνα πνεύμα μου! Και την αιτία σκέψου
Που πήρε το αίμα σου το δρόμο που οδηγεί στη λίμνη των πατέρων, κρίνε·
Και πίσω, προς το σπίτι στρέψου !
ΙIX
Ξεπέρνα τα τονωτικά ετούτα πάθη τα παράφορα,
Ήρθε η ανάξια ηλικία, είσαι μεγάλος·
Κατσούφιασμα, χαμόγελο θα ‘πρεπε να ‘ναι αδιάφορα
Για σένα όταν έρχονται από το κάλλος.
ΙX
Αν νοσταλγείς τα νιάτα σου γιατί να ζήσεις;
Του τιμημένου του θανάτου η γη
Εδώ είναι ― προχώρα στο πεδίο για ν’ αφήσεις
Την ύστατη πνοή.
X
Ψάξε ― λίγοι τον αναζήτησαν, πολλοί τον έχουν βρει ―
Έναν τάφο στρατιώτη, είν’ το καλύτερο για σένα· ετοιμάσου,
Κοίταξε γύρω, τον τόπο τον δικό σου διάλεξε με προσοχή
Και ύστερα, για πάντα ξεκουράσου.

Διαβάστε:
Η Επιστολή μου προς έναν Αναγνώστη (η Ε' περί Βύρωνος αλλά και η ΚΘ' με αναφορά στο πρώτο του ταξίδι και τον Αλή Πασά) από το Περί Γραφής ή εδώ στη Σελίδα
'Ονειρο Μέσα σε Όνειρο: μεταφράσεις μου αγαπημένων μου ποιημάτων του
βιογραφικά:
Σημαντικό, σαφές και σωστό σύγγραμμα (του1886) του Sir Lesley Stephen, (ιστορικού, δημοσιογράφου, βιογράφου και πατέρα της Βιρτζίνια Γουλφ).
Επίσης ακριβές και με κάποια ποιήματα: Shadow Poetry

Η συγγραφέας έχει το ιστολόγιο: Δάφνη Χρονοπούλου

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Simone LE BARON

http://o-anavdos.blogspot.gr/2011/04/efharisto-tous-ellines.html

Eυχαριστώ τους Έλληνες   (επιλογές- Simone LE BARON )

- "Να μην αφήσετε ποτέ τους άλλους να γράψουν την ιστορία σας, αντί για εσάς"

Simone LE BARON
Γλωσσολόγος – Καθηγήτρια της γαλλικής γλώσσας
Διπλωματούχος της Alliance Française de Paris
http://simone-le-baron.blogspot.com/

Παραμονή του Πάσχα 2011, θα ήθελα να ξαναδώσω ελπίδα στον ελληνικό λαό, σε εσάς αγαπητοί μου φίλοι που χρωστώ τα πάντα. Γιατί με σας «γύρισα τη σελίδα» της δικτατορίας το 1974, όταν ήμουν μόλις 21 ετών. Εσείς μου μάθατε τη χαρά της ζωής, τη φιλία, τη φιλοξενία, την αλληλεγγύη, το σεβασμό, το φιλότιμο. Εσείς μου ανοίξατε την αγκαλιά σας χωρίς να με γνωρίζετε και μου δώσατε την πιο ζεστή θέση στην ελληνική οικογένεια, τη στιγμή που oι δικοί μου με είχαν διώξει. Εσείς μου ανοίξατε τα σπίτια σας, μοιραστήκατε μαζί μου τα γεύματά σας, από τον πιο φτωχό μέχρι τον πιο πλούσιο. Εσείς ποτέ δεν με αφήσατε να πληρώσω το παραμικρό, λέγοντάς μου λόγια που ακούγονται σαν στίχοι από παλιό τραγούδι: «θα πληρώσεις όταν θα έρθουμε στη πατρίδα σου». Θυμάμαι τον μπάρμπα Λουκά στη σκιά της κληματαριάς μπροστά στην καλύβα του: «λίγο ψωμί, λίγο κρασί, λίγες ελιές και αγάπη φτάνουν να είμαι ευτυχισμένος» –που μου θυμίζει πάντα τον Σταύρο Ξαρχάκο στο τραγούδι «Bάλε κι άλλη αγάπη στο τραπέζι». Σε μένα την άθρησκη ανοίξατε την εκκλησία σας μέσω ενός ηλικιωμένου ιερέα που μου είπε μια φορά: «κορίτσι μου, η θρησκεία μας είναι πρώτα απ’ όλα ‘φιλοσοφία’ και είναι για όλους τους ανθρώπους».
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον περίφημο μαθητή μου, τον Μάνο Κατράκη ο οποίος στην ηλικία 70 ετών αποφάσισε να μάθει τα αγγλικά –στη σκιά του θεάτρου του στη στοά Broadway– και που μάλλον του φαινόταν αστείο να έχει καθηγήτρια αγγλικών μια νεαρή Γαλλίδα… Ποτέ δεν έμαθε τα αγγλικά, αλλά οι ιστορίες που μου διηγούνταν παραμένουν για μένα ιστορίες ζωής. ανεξίτηλες. Κι ο Γιώργος Μαρίνος, υπήρξε και αυτός μαθητής μου στα αγγλικά. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τι θυμάται σήμερα από τη γλώσσα του Σαίξπηρ, αλλά τα θεάματα του στη Μέδουσα παραμένουν για μένα μοναδικά μαθήματα χιούμορ και ευφυΐας. Θυμάμαι και τα μαθήματα ζωής γεμάτα αξιοπρέπεια, ταπεινότητα και γενναιότητα που πήρα από τον Μίμη, πρώην δήμαρχο του Βύρωνα με τον οποίο τραγουδάγαμε παλιά λαϊκά μέχρι το ξημέρωμα σε κάποια ταβέρνα τις Κηφισιάς, ο οποίος είχε γνωρίσει την κόλαση της Μακρονήσου...
Θυμάμαι και τις μπάμιες που στέγνωναν στον ήλιο στα Μουδανιά της Χαλκιδικής – στη Βρετάνη όπου γεννήθηκα, δεν έχουν ιδέα τι είναι οι μπάμιες. Και τον τραχανά στο νησάκι Τρίκερι έξω από το Βόλο, την κακαβιά στην Αλόννησο, και τα τσουρέκια της Αλίκης της Κρητικιάς για το Πάσχα, όλες αυτές οι στιγμές είναι στάλες ιστορίας που κυλάνε στο αίμα σας. Είναι ο θησαυρός σας...
Πριν λίγες μέρες έλαβα αυτό το γράμμα από την Αριστέα, Ελληνίδα παντρεμένη με Γάλλο και που ζει πλέον στην Γαλλία: «Σας θαυμάζω Σιμόν! Η αγάπη σας και η σταθερή ενασχόληση σας με τον πολιτισμό της γενέτειρας –πατρίδα της καρδιάς μου πλέον μόνο, με συγκινεί αφάνταστα. Θα ήθελα να έχω έστω το ένα δέκατο από το πάθος και την αγάπη που δείχνετε να έχετε για τη χώρα όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα. Ντρέπομαι που δεν έχω πλέον παρά αισθήματα λύπης για τον τόπο μου και θαυμάζω την αγάπη και το πάθος που φαίνεται να σας κατέχει σε ότι έχει να κάνει με την ίδια την πατρίδα μου. Δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσα να σας πω από ένα μεγάλο και συνάμα τόσο μικρό… Ευχαριστώ σας. Για την αγάπη σας, για το πάθος σας, για την λατρεία που δείχνεται σ αυτή τη μικρή χώρα που θέλησε να ζήσει αιώνες τώρα μέσα και από την ματαιοδοξία της. Με συγκινείτε Σιμόν και με κάνετε να ντρέπομαι που εγώ δεν έχω μέσα μου πια συναισθήματα αγάπης για την πατρίδα μου. Η Ελλάδα όπου και αν πάω… με πληγώνει! Σας ευχαριστώ».
Κι εγώ συγκινημένη της απάντησα: «Η συγκίνηση σου δείχνει ότι είσαι ακόμα πιο Ελληνίδα από τους Έλληνες που ζουν στην Ελλάδα. Ποτέ μια Γαλλίδα που θα γνώριζε κάποιος τυχαία στο blog μιας Ελληνίδας που έχει μεγάλη αγάπη για την Γαλλία όπως έχω εγώ για την Ελλάδα δεν θα έκανε αυτή τη χειρονομία. Με συγκίνησες κι εσύ. Και καταλαβαίνω ότι παρ’ όλο που είσαι τόσο ευτυχισμένη στη ζωή που διάλεξες στον τόπο που εγώ γεννήθηκα, νιώθω μια δυστυχία μες την ψυχή σου, διότι λες ότι ντρέπεσαι που δεν αισθάνεσαι πλέον το πατριωτικό αίσθημα αλλά είναι φανερό ότι έχεις μια βαθιά ελληνική συναίσθηση. Αλλιώς δεν θα μου έγραφες αυτό το γράμμα. Η λύπη σου θα περάσει. Δυστυχώς οι πολιτικοί της κομματοκρατίας προσπάθησαν να καταστρέψουν ένα πολιτισμό αιωνόβιο, και μπορούμε να πούμε ότι σχεδόν πετύχανε. Μέχρι που θα πάει όμως; Θα σταματήσει μια μέρα αφού, οι ίδιοι καταστρέφονται κατά αυτόν το τρόπο. Η αγάπη μου δεν είναι για την Ελλάδα αλλά για τον ελληνικό λαό, για ανθρώπους σαν και σένα που μ’ έκαναν τον άνθρωπο που είμαι σήμερα, μια μητέρα αφοσιωμένη, μια καλή φίλη για τους φίλους μου, μια απλή γυναίκα που προσπαθεί να κρατήσει την αξιοπρέπειά της μέσα σ’ αυτή την κόλαση. Την πατρίδα σου την έχεις μέσα σου για πάντα, αρκεί να το ξέρεις ή να σου το λένε».
Ο καθηγητής πολιτικής επιστήμης, πρώην πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου Γιώργος Κοντογιώργης στο τελευταίο βιβλίο του «Περί έθνους και ελληνικής συνέχειας» (εκδ. Ιανός, «μικρές εκδόσεις», 2011) μας εξηγεί τη συνέχεια της ιστορίας σας, του λαού σας «στηριγμένη» σ’ ένα παραδοσιακό υπόβαθρο, έναν ισχυρό, διαχρονικό πολιτισμό. Δεν σταμάτησε ποτέ ο ίδιος από το πρώτο του βιβλίο το 1978 γραμμένο στα γαλλικά να δημιουργεί μια συνέχεια στο έργο του ακολουθώντας το παράδειγμα του λαού του, με επιμονή, ως πολίτης αυτού του εξαιρετικού λαού, μοναδικού στον κόσμο. Να μην αφήσετε ποτέ τους άλλους να γράψουν την ιστορία σας, αντί για εσάς, μαζί του πρέπει να την συνεχίζετε, είναι μια απλή ιστορία ποίησης, μουσικής, αγάπης μεταξύ ανθρώπων που συνυπάρχουν αρμονικά, Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ.

Καλή Ανάσταση

Simone Le Baron

________________________
Η επιστολή αναρτήθηκε από αρκετά ιστολόγια. Αναδημοσιεύσαμε από: Ου παντός πλείν ες Πόντον, μια και η ίδια προτείνει αυτή την ανάρτηση στο δικό της ιστολόγιο Simone LE BARON
Ο αρχικός πόστερ προλόγισε το κείμενο ως εξής:
"Με ιδιαίτερη χαρά, δημοσιεύω το κείμενο της μεγάλης Ελληνίδας (εκ Γάλλων), φίλης κυρίας Simone LE BARON. Αν η ελίτ μας είχε ένα μικρό, έστω, ποσοστό της αγάπης της για την Ελλάδα και τους Έλληνες, η τύχη μας θα ήταν διαφορετική.."

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Γεώργιος Σταύρος

http://o-anavdos.blogspot.gr/2012/01/blog-post_30.html

Γεώργιος Σταύρος: ο μεγάλος Ηπειρώτης Ευεργέτης και οικονομολόγος της Νεότερης Ελλάδας   -  από φιλίστωρ  

Ο Γεώργιος Σταύρος υπήρξε αναμφίβολα η εμβληματικότερη Ελληνική προσωπικότητα στα οικονομικά και δημοσιονομικά για πάνω από το μισό του 19ου Αιώνα. Γεννήθηκε στην Ήπειρο το 1788 και παρακολούθησε με επιτυχία μαθήματα στα περίφημα σχολεία Των Μπαλάνων και του Καπλάνη. Είχε δάσκαλο τον φημισμένο φιλόσοφο Αθανάσιο Ψαλίδα, ενώ γνώριζε να μιλάει και να γράφει Γερμανικά, Γαλλικά και Ισπανικά. Αγαπούσε την μόρφωση, ήταν φιλότεχνος και προφανώς ένας από τους πιο μορφωμένους Έλληνες της εποχής του. 

Ο πατέρας του ήταν ο Ιωάννης Σταύρος, σημαντικός και επιτυχημένος έμπορος με εμπορικό γραφείο στην Βιέννη, άνηκε στον κύκλο των εμπόρων (Ζωσιμάδες) που στήριξαν τα Ελληνικά γράμματα και την Ελληνική εκπαίδευση. Βρισκόταν σε στενή επαφή με τον Κοραή ενώ χρηματοδότησε την εκτύπωση βιβλίων αλλά και τον περίφημο "Λόγιο Ερμή". Το 1811 ο ο Ιωάννης Σταύρος παραδίδει το εμπορικό του γραφείο στην Βιέννη στο γιο του. Ο Γεώργιος Σταύρος διοίκησε το εμπορικό γραφείο του πατέρα του για περισσότερο από μια δεκαετία με πολύ μεγάλη επιτυχία. Μυήθηκε στην Φιλική εταιρεία και με το ξέσπασμα της επανάστασης εγκαταλείπει την άνετη και πολυτελή ζωή της Βιέννης και κατεβαίνει το 1824 με περιπετειώδη τρόπο στην επαναστατημένη Ελλάδα μεταφέροντας όπλα και  πολεμοφόδια στους επαναστάτες, που είχε αγοράσει με δικά του χρήματα.  

  Ιωάννης Κωλλέτης

Φθάνοντας στο Ναύπλιο σχετίζεται με τον Κουντουριώτη και τον Κωλέττη αλλά αρρωσταίνει από τύφο καθώς η υγιεινή στην πόλη ήταν τότε ανύπαρκτη και οι μεταδοτικές αρρώστιες έκαναν θραύση. Όταν ανέλαβε από την ασθένεια τοποθετήθηκε γενικός ταμίας του Εκτελεστικού, θέση σημαντικότατη για την εποχή εκείνη. Επέδειξε όμως μεγάλη τιμιότητα και αφιλοκέρδεια κερδίζοντας την εκτίμηση εχθρών και φίλων σε μια εποχή που πολιτικοί και στρατιωτικοί κατεσπάθιζαν με ευκολία τα τελευταία απομεινάρια από το δεύτερο Αγγλικό δάνειο. Συμμετείχε στην αποτυχημένη εκστρατεία του Ιμπραήμ, ανέλαβε να ματαιώσει την προσπάθεια της Γαλλικής Φατρίας να δοθεί το Ελληνικό στέμμα στον Δούκα του Νεμουρ, ενώ συμμετείχε στις προσπάθειες ανακούφισης του Μεσολογγίου ως χίλιαρχος με 50 ενόπλους.  
Διετέλεσε πληρεξούσιος Ηπείρου στις Εθνοσυνελεύσεις που ακολούθησαν και παρά τα τόσα αξιώματα που είχε δεν δέχθηκε χρήματα από το Δημόσιο ταμείο, με αποτέλεσμα να ζει σε συνθήκες ένδειας και στην αλληλογραφία του να ζητάει δανεικά από τον αδερφό του στην Κέρκυρα. Έγραφε στον αδερφό του: "...Αφ΄ής ήλθα στην Ελλάδα έζησα με την πλέον μεγάλην οικονομίαν. Είναι φρικτόν πράγμα να σου το περιγράψω. έναν οβολόν δεν πήρα από την Πατρίδα την οποία πολλάκις εδούλευσα..." 

Η παροιμιώδης εντιμότητα και ανιδιοτέλεια του Σταύρου αλλά και οι γνώσεις του σε οικονομικά και χρηματιστικά θέματα συντέλεσαν ώστε να θεωρείται μια από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες της Επανάστασης. Έτσι όταν ο Καποδίστριας ήρθε στην Ελλάδα, στράφηκε στον Γεώργιο Σταύρος για να τον βοηθήσει να ιδρύσει την πρώτη Ελληνική τράπεζα. Στις 2 Φεβρουαρίου 1828 ιδρύθηκε η Εθνική Χρηματιστική Τράπεζα με μια τριμελή επιτροπή ως διοίκηση μέλος της οποίας ήταν ο Γεώργιος Σταύρος και κόπηκε το πρώτο Ελληνικό νόμισμα της ο "φοίνικας" σύγχρονης Ελλάδας, ο φοίνικας. Η τράπεζα αυτή όμως δεν κατάφερε να εδραιωθεί λόγω του ανώμαλου οικονομικού περιβάλλοντος, επέτρεψε όμως στον Σταύρο να γνωριστεί με σημαίνουσες προσωπικότητες Φιλελλήνων όπως ο Γάλλος Ρενύ και ο Ελβετός τραπεζίτης Ευνάρδος. 

Χάρις την χρηματοδότηση του Ευνάρδου ο Σταύρος άνοιξε τραπεζιτικό γραφείο στην οδό Αιόλου. Στο γραφείο αυτό ο Σταύρου προεξοφλούσε γραμμάτια με ετήσιο επιτόκιο 8 %, όταν οι τοκογλύφοι της εποχής ζητούσαν 2-3% τον μήνα!! Το τραπεζιτικό γραφείο του Σταύρου έσπασε το μονοπώλιο των κερδοσκόπων σε μια εποχή όπου είχε μεταφερθεί η πρωτεύουσα από το Ναύπλιο στην Αθήνα και η έλλειψη στέγης είχαν καταστήσει τα ενοίκια των σπιτιών στην Αθήνα απλησίαστα. Ένας ολόκληρος μηχανισμός κερδοσκοπίας είχε στηθεί γύρω από εργολάβους που δανείζονταν με τεράστια επιτόκια για να κατασκευάσουν σπίτια τα οποία νοίκιαζαν με υψηλό τίμημα για να εξοφλήσουν τους δανειστές τους. Τον φαύλο αυτό κύκλο είχε σπάσει η έντιμη χρηματιστική δραστηριότητα του Σταύρου, σε σημείο ώστε να τον συκοφαντούν ανώνυμα στον ημερήσιο τύπο της εποχής ότι λαμβάνει τόκο μεγαλύτερο του 8%. 

Η μεγαλύτερη υπηρεσία του Σταύρου στην πατρίδα του ήταν αναμφίβολα η μεγάλη συνεισφορά του στην ίδρυση της Εθνικής τράπεζας. Ήδη από το 1836 ο νεαρός βασιλιάς Όθων είχε προσπαθήσει να ιδρύσει την πρώτη τράπεζα προσελκύοντας κεφάλαια από το εξωτερικό, καθώς υπήρχαν τουλάχιστον 15.000 αιτήσεις Ελλήνων προς το Ελληνικό δημόσιο για δάνεια. Μια νέα τράπεζα θα έδινε μια πνοή ανάπτυξης στο μικρό και καχεκτικό οικονομικά, Ελληνικό Βασίλειο. Η ιδέα της τράπεζας αυτής συνάντησε τη σφοδρή αντίδραση των Άγγλων κυρίως, που επιθυμούσαν με την “Ιονική” των Επτανήσων να ελέγχουν την ελληνική οικονομία.   

Μετά τις πρώτες αποτυχίες, ο Όθων στράφηκε προς την λύση μιας τράπεζας με Ελληνικά κεφάλαια. Βασικοί του σύμβουλοι ήταν ο Ευνάρδος, ο Ρεμύ, ο Κ. Τισάμενος και ο Γεώργιος Σταύρος.

Έτσι στις 30 Μαρτίου 1841 ιδρύθηκε η Εθνική τράπεζα με αρχικό κεφάλαιο 5.000.000 δρχ και με βασικό της "όπλο" το εκδοτικό προνόμιο για χαρτονομίσματα. Στους πρώτους μετόχους της νέας τράπεζας γράφτηκε ο Βασιλιάς Λουδοβίκος, ο Ζωσιμάς, ο Κ. Τοσίτσας, ο Ιωάννης Μακρυγιάννης, ο Ρήγας Παλαμίδης κ.α Στις 10 Ιανουαρίου 1842, ο Γεώργιος Σταύρος εκλέχθηκε από την Γενική συνέλευση των μετόχων Διευθυντής της νέας τράπεζας με 122 θετικές ψήφους έναντι τριών αρνητικών. Ο Σταύρος με την συνεργασία του Γάλλου τραπεζίτη Lemaitre συνέταξε και το πρώτο καταστατικό της Εθνικής. Η Εθνική τράπεζα μέσα σε λίγα χρόνια απογειώθηκε αυξάνοντας τον κύκλο εργασιών της και ανοίγοντας υποκαταστήματα στις μεγαλύτερες πόλεις της Ελλάδας. 

Μετά την μεγάλη οικονομική κρίση του 1848 και την επιτυχή αντιμετώπιση της από την Εθνική τράπεζα, το συμβούλιο των μετόχων της αποφάσισε να εκλέξει τον Σταύρο ισόβιο διοικητή της, αξίωμα μοναδικό το οποίο απονεμήθηκε στον Σταύρου κατ΄εξαίρεση. Ο Σταύρος συνέχισε να διοικεί την Εθνική τράπεζα με πολύ μεγάλη επιτυχία ως τον θάνατο του το 1869 σε ηλικία 81 ετών. Στα τελευταία 20 χρόνια ο Σταύρος μεγένθυνε τον κύκλο εργασιών της Εθνικής τράπεζας αντιμετωπίζοντας με επιτυχία τις οικονομικές δυσκολίες της δεκαετίας του 1860, όταν η Ελλάδα δοκιμάστηκε από σιτοδείες, από τον αποκλεισμό του Πειραιά λόγω του Κριμαϊκού πολέμου, από την τελική έξωση του Όθωνα και τον σύντομο εμφύλιο ορεινών-πεδινών στα "Ιουνιανά" που παραλίγο να οδηγήσουν στην λεηλασία της Εθνικής τράπεζας. Παρά τις εθνικές αυτές περιπέτειες, η Εθνική τράπεζα δεν αντιμετώπισε προβλήματα ρευστότητας χάρις την προνοητική πολιτική του Σταύρου.

Ο Σταύρος έμεινε ανύπανδρος στην ζωή και κατοικούσε μέσα στην τράπεζα. Κάθε πρωί ξυπνούσε τα βαθιά χαράματα, ξυριζόταν μόνος του και έπαιρνε το λουτρό του. Αμέσως μετά επιθεωρούσε τα γραφεία της τράπεζας για να διαπιστώσει αν όλοι προσήλθαν εγκαίρως. Αμέσως μετά περπατούσε στο κέντρο της Αθήνας, επιθεωρώντας τις βιτρίνες των καταστημάτων, συνομιλώντας με επαγγελματίες αλλά και απλούς λαϊκούς ανθρώπους για να λάβει την οσμή της πιάτσας. Αμέσως μετά επέστρεφε στο γραφείο του και εργαζόταν ως αργά την νύχτα ασχολούμενος και με φιλανθρωπικά δημοτικά αλλά και Εθνικά ζητήματα. Ήταν πρόεδρος του ορφανοτροφείου Χατζηκώστα αλλά και βασικός χρηματοδότης του.

Ο Σταύρος πέθανε στις 31 Μαΐου 1869 από ανακοπή καρδιάς ενώ βρισκόταν μέσα στο κτήριο του καταστήματος της Εθνικής Τράπεζας. Στην διαθήκη του την μικρή του περιουσία (πολύ μικρή αν αναλογιστεί κανείς ότι υπηρέτησε ως Διοικητής της Εθνικής τράπεζας για 27 συνεχή έτη) την δώρισε ολόκληρη σε φιλανθρωπικούς σκοπούς και δωρεές, ενώ το πατρικό του σπίτι στα Ιωάννινα και ένα σημαντικό ποσό (40.000 δρχ) διέθεσε και για την ίδρυση ορφανοτροφείου στην ιδιαίτερη πατρίδα του Ήπειρο που τότε ακόμη βρισκόταν υπό Οθωμανική κατοχή. Με τον βίο του και την μεγάλη κοινωνική του συνεισφορά ο Σταύρος απέδειξε πως είναι δυνατόν κάποιος να ασκεί χρηματιστικό επάγγελμα, αλλά και να παραμένει χρήσιμος και ευαίσθητος για το κοινωνικό σύνολο.

Η φιγούρα του Γεώργιου Σταύρου κόσμησε το σήμα της Εθνικής Τράπεζας ως πολύ πρόσφατα, ενώ πορτραίτα του κοσμούν όλα τα υποκαταστήματα της Εθνικής. Επίσης η φυσιογνωμία του έμεινε αξέχαστη όταν ο υπουργός Οικονομικών Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης σε μια δραματική πρωτοβουλία του, διχοτόμησε το νόμισμα στην κρισιμότερη καμπή της Μικρασιατικής εκστρατείας εξασφαλίζοντας την χρηματοδότηση του μετώπου για έξι μήνες. Τότε αντί για δραχμές οι έλληνες συναλλάσονταν με "στέμματα" και σταύρους", ανάλογα με το τμήμα του χαρτονομίσματος που είχαν στην κατοχή τους.

Ι. Β. Δ.

ΠΗΓΕΣ

Επαμεινώνδας Στασινόπουλος, Η Ιστορία της Εθνικής τράπεζας της Ελλάδος

Πώς, από ποιους και πότε ιδρύθηκε η μεγαλύτερη ελληνική τράπεζα

http://www.almyros.vlahoi.net/evergetes.htm

Ο Ηπειρώτης Γεώργιος Σταύρος, θεμελιωτής της Οικονομικής ανασυγκρότησης του νεοελληνικού κράτους

________________________
Ο φιλίστωρ έχει την σελίδα: Θέματα Ελληνικής Ιστορίας

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω 

http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=179188

 

Μπακουνάκης Νίκος 

Ο ωραίος αδιάβαστος

 
Ο βιβλιοθηκάριος στο αριστουργηματικό μυθιστόρημα του Ρόμπερτ Μούζιλ Ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητες (εκδόσεις Οδυσσέας, μετάφραση Τούλα Σιετή) γνωρίζει απ' έξω όλον τον κατάλογο με τους τίτλους 3,5 εκατομμυρίων βιβλίων που περιλαμβάνει η βιβλιοθήκη στην οποία εργάζεται αλλά δεν έχει διαβάσει κανένα βιβλίο. Είναι ενημερωμένος σε πλάτος, για το τι κυκλοφορεί, για το τι υπάρχει, αλλά η επιφάνεια αυτή είναι σαν ζελατίνα, δεν έχει κανένα βάθος. Ο βιβλιοθηκάριος του Μούζιλ μπορεί να λειτουργεί αλληγορικά για την Αυστροουγγαρία της εποχής του, την περίφημη Κακανία, μια μεγάλη αυτοκρατορία χωρίς θεμέλια - την οποία έχει περιγράψει πολύ ωραία, όσον αφορά τη λογοτεχνία της, ο Κλάουντιο Μάγκρις στο αμετάφραστο στα ελληνικά δοκίμιό του «Ο μύθος της αυτοκρατορίας». Μπορεί όμως θαυμάσια να λειτουργήσει και ως αλληγορικό σύμβολο ενός σημερινού διανοουμένου ή, καλύτερα, ενός σημερινού επικοινωνιακού διανοουμένου που είναι ικανός να μιλάει για πολλά χωρίς να ξέρει τίποτε ουσιαστικά. Η κατάσταση αυτή εικονογραφείται με τον καλύτερο τρόπο τόσο στις δημόσιες παρουσιάσεις βιβλίων (οι περισσότεροι από τους παρουσιαστές είναι «αδιάβαστοι») όσο και σε παρουσιάσεις-κριτικές που δημοσιεύονται σε έντυπα. Σε αυτή την πραγματικότητα στηρίζεται ένα γαλλικό βιβλίο, που γνωρίζει αυτόν τον καιρό τεράστια επιτυχία. Τίτλος του Comment parler des livres que l'on n'a pas lus? (Πώς να μιλήσουμε για βιβλία που δεν έχουμε διαβάσει;), εκδόσεις Minuit, και συγγραφέας του ο Πιερ Μπαγιάρ, καθηγητής Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο Παρίσι VIII, ψυχαναλυτής και συγγραφέας δοκιμίων για τον Ρομέν Γκαρύ, τον Σταντάλ, τον Μοπασάν, τον Φρόιντ. Ο Μπαγιάρ δεν κάνει πλάκα με το βιβλίο αυτό. Αλλωστε το ερωτηματικό στον τίτλο υπονοεί μια διάθεση αποδόμησης. Ο Μπαγιάρ, με τις 164 σελίδες του δοκιμίου, θέλει να προσθέσει ακόμη ένα κεφάλαιο στην ιστορία της ανάγνωσης, αυτό της μη ανάγνωσης. Ο Μπαγιάρ μάς λέει, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι υπάρχουν βιβλία, προφανώς τα κλασικά, ο Δάντης, ο Προυστ, ο Τζόις, που είναι βυθισμένα μέσα σε μια λόγια αχλύ, σε μια λόγια φημολογία ή ανεκδοτολογία, που μας επιτρέπει να τα προσεγγίσουμε χωρίς να τα έχουμε διαβάσει. Κι όχι μόνο να τα προσεγγίσουμε, αλλά να κάνουμε και παθιασμένες συζητήσεις γι' αυτά, και μάλιστα με συνομιλητές εξίσου παθιασμένους και επίσης στην ίδια θέση με μας, δηλαδή αδιάβαστους. Για παράδειγμα, πόσοι άνθρωποι συζητούν για τη «Μαντλέν» του Προυστ, για τις μυρουδιές και τη γεύση που κινητοποιούν τη μνήμη, χωρίς να έχουν διαβάσει ούτε μία σελίδα από το Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο; Ο Μπαγιάρ υποστηρίζει ότι στο αξιακό-επικοινωνιακό σύστημα των δυτικών κοινωνιών το να υποδύεσαι ότι έχεις διαβάσει κάτι παράγει τα ίδια αποτελέσματα, στον δημόσιο χώρο, με το να έχεις διαβάσει. Το να ομολογείς ότι δεν έχεις διαβάσει μπορεί να είναι πιο ταπεινωτικό από το να υποδύεσαι ότι τον έχεις διαβάσει.
Οι χειρότεροι αναγνώστες αποδεικνύονται οι συγγραφείς. Η Βιρτζίνια Γουλφ έλεγε ότι το να διαβάζεις είναι σαν να ανοίγεις την πόρτα σου σε μια ορδή ρέμπελων. Ο Οσκαρ Γουάιλντ διατεινόταν ότι δεν αφιέρωνε ποτέ περισσότερα από έξι λεπτά στην ανάγνωση ενός βιβλίου για το οποίο έπρεπε να γράψει κριτική από τον φόβο μήπως επηρεαστεί. Υπάρχει όμως και η άλλη άποψη: αυτή του Τζορτζ Μπέρναρντ Σο, σύμφωνα με την οποία μερικοί διαβάζουν επειδή βαριούνται να σκεφτούν.

Πώς να μιλήσουμε για βιβλία που δεν έχουμε διαβάσει;

πηγή :  εφημερίδα  ΤΟ ΒΗΜΑ  18-02-2007

Ο ωραίος αδιάβαστος  

του Νίκου Μπακουνάκη

...ενός σημερινού διανοουμένου ή, καλύτερα, ενός σημερινού  επικοινωνιακού διανοουμένου  που είναι ικανός να μιλάει για πολλά χωρίς να ξέρει τίποτε ουσιαστικά . Η κατάσταση αυτή εικονογραφείται με τον καλύτερο τρόπο τόσο στις δημόσιες παρουσιάσεις βιβλίων (οι περισσότεροι από τους παρουσιαστές είναι  " αδiάβαστοι" ) ,  όσο και σε παρουσιάσεις - κριτικές που δημοσιεύονται σε έντυπα.

Σε αυτή την πραγματικότητα στηρίζεται ένα γαλλικό βιβλίο που γνωρίζει τεράστια επιτυχία. Τίτλος του Comment parler des livres que l' on n'a pas lus? (Πώς να μιλήσουμε για βιβλία που δεν έχουμε διαβάσει;) εκδόσεις Minuit, και συγγραφέας του ο Πιέρ Μπαγιάρ, καθηγητής Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο Παρίσι VIII, ψυχαναλυτής και συγγραφέας δοκιμίων για τον Ρομέν Γκαρύ, τον Σταντάλ, τον Μοπασάν, τον Φρόιντ. Ο Μπαγιάρ δεν κάνει πλάκα με το βιβλίο αυτό. Άλλωστε το ερωτηματικό στον τίτλο υπονοεί μια διάθεση αποδόμησης. Ο Μπαγιάρ με  τις 164 σελίδες του δοκιμίου, θέλει να προσθέσει ακόμη ένα κεφάλαιο στην ιστορία της ανάγνωσης, αυτό της μή ανάγνωσης. Ο Μπαγιάρ μας λέει, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι υπάρχουν βιβλία, προφανώς τα κλασσικά, ο Δάντης, ο Προύστ, ο Τζόις, που είναι βυθισμένα μέσα σε μια λόγια αχλύ, σε μια λόγια φημολογία ή ανεκδοτολογία, που μας επιτρέπει να τα προσεγγίσουμε χωρίς να τα έχουμε διαβάσει. Κι όχι μόνο να τα προσεγγίσουμε, αλλά να κάνουμε και παθιασμένες συζητήσεις γι'αυτά και μάλιστα με συνομιλητές εξίσου παθιασμένους και επίσης στην ίδια κατάσταση με μας δηλ. αδιάβαστους. Για παράδειγμα, πόσοι άνθρωποι συζητούν για την "Μαντλέν" του Προύστ, για τις μυρουδιές και τη γεύση που κινητοποιούν τη μνήμη, χωρίς να έχουν διαβάσει ούτε μία σελίδα από το Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο; Ο  Μπαγιάρ υποστηρίζει ότι στο αξιακό - επικοινωνιακό σύστημα των δυτικών κοινωνιών, το να υποδύεσαι  ότι έχεις διαβάσει κάτι, παράγει τα ίδια αποτελέσματα, στον δημόσιο χώρο, με το να έχεις διαβάσει. Το να ομολογείς ότι δεν έχεις διαβάσει μπορεί να είναι πιό ταπεινωτικό από το να υποδύεσαι ότι έχεις διαβάσει.

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=4123

«Πως να μιλάμε για βιβλία που δεν έχουμε διαβάσει», Pierre Bayard, (Πατάκης)

23/11/2010

• Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
• Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς

1 εικόνα

του Αλέκου Λασκαράτου

Το βιβλίο αρχίζει με το παρακάτω τσιτάτο του Όσκαρ Ουάιλντ: Ποτέ δεν διαβάζω ένα βιβλίο όταν πρέπει να γράψω την κριτική του. Επηρεάζεται κανείς τόσο πολύ!

Με τέτοιον τίτλο και τέτοιο τσιτάτο στην αρχή, πως να μην αγοράσεις αυτό το βιβλίο όταν το δεις σε βιβλιοπωλείο; Το πήρα λοιπόν με τη σκέψη να διασκεδάσω και να κάνω ένα διάλλειμα από τα άλλα (σοβαρά) αναγνώσματά μου. Η έκπληξή μου διπλή όταν άρχισα το διάβασμα. Πρώτον, το βιβλίο δεν είναι καθόλου αυτό που νόμιζα, δεν είναι δηλαδή φάρσα. Δεύτερο, παρά την πρώτη, στιγμιαία, απογοήτευση λόγω μή-φάρσας, το βιβλίο το ρούφηξα μέχρι τέλους.

Ο Pierre Bayard είναι καθηγητής λογοτεχνίας στο πανεπιστήμιο Vincennes-Saint-Denis στο Παρίσι ενώ ταυτόχρονα ασχολείται και με τη ψυχανάληση. Και οι δύο αυτές ιδιότητές του φαίνονται καθαρά στο βιβλίο. Το θέμα στην πραγματικότητα είναι το διάβασμα ενός βιβλίου, και πώς εμπλέκεται ο ψυχισμός του αναγνώστη με το βιβλίο που διαβάζει. Ο συγγραφέας κατηγοροποιεί τους διάφορους τρόπους ανάγνωσης αλλά κα μη-ανάγνωσης ενός βιβλίου. Γίνονται εκτεταμένες αναφορές στον Πωλ Βαλερύ, αδιαμφισβήτητου δάσκαλου της μη ανάγνωσης, όπως τον αναφέρει, στον Ουμπέρτο Έκο και το Όνομα του Ρόδου, στον Γκράχαμ Γκρήν και τον Τρίτο Άνθρωπο καθώς και σε αρκετούς άλλους λιγώτερο γνωστούς. Σε κάθε ένα από αυτά τα κεφάλαια γίνεται ανάλυση μέσα από τα βιβλία-παραδείγματα της έννοιας του εικονικού και του πραγματικού χρόνου, της έννοιας της ‘πραγματικότητας’ του βιβλίου, και της ανάγνωσης-στρέβλωσης αυτής της ‘πραγματικότητας’ απο τον αναγνώστη. Στο τελευταίο κεφάλαιο ο συγγραφέας αναφέρεται εκτεταμένα στον Όσκαρ Ουάιλντ ο οποίος ασχολήθηκε σε βάθος με τη σχέση της κριτικής και του ίδιου του βιβλίου ή ακριβέστερα με τη σχέση του κριτικού και του συγγραφέα.

Ένα εξαιρετικό βιβλίο πάνω στη σημειολογία της ανάγνωσης.

                               ------------------------------------------------------

 http://www.books.gr/ViewShopProduct.aspx?Id=5374256

 Πόσοι από τους σημερινούς καλλιεργημένους αναγνώστες έχουν διαβάσει τα αριστουργήματα της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας; Πόσοι έχουν διαβάσει ενδελεχώς το "Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο" του Προυστ ή έχουν ολοκληρώσει τον "Οδυσσέα" του Τζόυς; Πόσοι καθηγητές ιταλικής, αγγλικής ή αρχαίας ελληνικής φιλολογίας έχουν διαβάσει από την αρχή ως το τέλος τα κλασικά έργα που διδάσκουν στους φοιτητές τους. όπως την "Κόλαση" του Δάντη, τον "Απολεσθέντα παράδεισο" του Μίλτον ή την "Ιλιάδα" του Ομήρου; Ελάχιστοι, διατείνεται ο Pierre Bayard μολονότι μπορούν θαυμάσια, όπως και ο ίδιος, να μιλούν γι' αυτά, διατυπώνοντας μάλιστα ενδιαφέρουσες απόψεις για τη μορφή και το περιεχόμενο τους. Η μη ανάγνωση των "κλασικών" κειμένων που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να έχουμε διαβάσει προσκρούει σε μια σειρά από εσωτερικευμένους περιορισμούς -αυτός που δεν τα έχει διαβάσει θεωρείται αυτόματα αγράμματος και ανυπόληπτος-, οι οποίοι οδηγούν, ισχυρίζεται ο Bayard, σε μια συλλογική υποκρισία αναφορικά με τα βιβλία που έχουμε διαβάσει. Αναλύοντας με μεγάλη πειστικότητα περιστάσεις στις οποίες είμαστε αναγκασμένοι να μιλάμε για βιβλία που δεν έχουμε διαβάσει, ο Γάλλος συγγραφέας, αντλώντας από την προσωπική του εμπειρία, μας προσφέρει μια σειρά από συμβουλές που μας επιτρέπουν να αντιμετωπίσουμε δραστικά αυτό το πρόβλημα "επικοινωνίας" και να στοχαστούμε με μεγαλύτερη διαύγεια και ειλικρίνεια γύρω από τη δραστηριότητα της ανάγνωσης και τη σημασία της. Τελικά, αξία δεν έχει μόνο το βιβλίο, αλλά και ο πολιτισμικός του αντίκτυπος, το ειδικό βάρος που έχει στο πλαίσιο της κουλτούρας της εποχής του. Μπορεί να μην έχουμε διαβάσει όλα τα βιβλία για τα οποία μιλάμε, γνωρίζουμε όμως ότι χωρίς αυτά θα ήμασταν φτωχότεροι· επομένως, έστω και με αυτόν τον τρόπο τους παραχωρούμε εξέχουσα θέση στη ζωή μας. Το βιβλίο αρθρώνεται στις ενότητες: Α. Τρόποι μη ανάγνωσης - Τα βιβλία που δεν γνωρίζουμε - Τα βιβλία που έχουμε διαβάσει αποσπασματικά - Τα βιβλία που έχουμε ακουστά - Τα βιβλία που έχουμε ξεχάσει Β. Περιστάσεις λόγου - Στις κοσμικές συγκεντρώσεις - Μπροστά σ' έναν καθηγητή - Μπροστά στον συγγραφέα - Με την εκλεκτή της καρδιάς μας Γ. Προτεινόμενες συμπεριφορές - Να μη νιώθουμε ντροπή - Να επιβάλλουμε τις ιδέες μας - Να επινοούμε βιβλία - Να μιλούμε για τον εαυτό μας 

Σχετικοί σύνδεσμοι

http://www.critique.gr/index.php?&page=article&id=336

http://www.tanea.gr/vivliodromio/?aid=81906

http://outer.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=207:2009-04-29-20-49-37&catid=90:2009-03-15-09-37-46&Itemid=172

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

EROTOKRITOS

 http://www.facebook.com/photo.php?fbid=443436435691069&set=a.443436295691083.102853.108511895850193&type=1&theater

«ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ» ΣΤΑ ΤΟΥΡΚΙΚΑ

Του Νικόλα Ζώη  | ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 31/03/2012 20:00 | EROTOKRITOS

Ο Ερωτόκριτος ...στα Τούρκικα ...!!!
Αν και ο Βιτσέντζος Κορνάρος δεν θα το φανταζόταν ποτέ, το επικολυρικό ποίημά του, τρεις αιώνες μετά την πρώτη του έκδοση, δεν είναι εντελώς άγνωστο σε μερικούς κατοίκους της γείτονος. Ο καθηγητής Χακί Μπιλγκεχάν – γόνος Τουρκοκρητικών, ξεριζωμένων από την Κρήτη μετά τη Συνθήκη της Λωζάννης – πρόσφατα το μετέφρασε για πρώτη φορά στη γλώσσα των συμπατριωτών του. Με την κατάλληλη βέβαια υποστήριξη: το παρελθόν και τις αναμνήσεις του.

Αν χτυπήσει το τηλέφωνο στο σπίτι του Χακί Μπιλγκεχάν στη Σμύρνη, σηκώσει εκείνος το ακουστικό και από την άλλη άκρη της γραμμής ακουστεί η λέξη «καλησπέρα», ο συνταξιούχος καθηγητής Μικροβιολογίας θα αποκριθεί ατάραχος. Θα απαντήσει θετικά στην πρόσκληση για συζήτηση, όχι όμως και στην ερώτηση μήπως τον διευκολύνουν τα αγγλικά. «Καλύτερα στα ελληνικά», θα επιμείνει με το ύφος του ανθρώπου που την ίδια στιγμή γέρνει στην πλάτη της καρέκλας υπομονετικά. «Κάνω κάτι λάθη», θα πει, «αλλά τα καταφέρνω».

Διόλου παράξενο για κάποιον που γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1926, δύο χρόνια αφότου ο πατέρας και η μητέρα του, υπακούοντας στην ανταλλαγή πληθυσμών που όριζε η Συνθήκη της Λωζάννης, έκλεισαν για πάντα την πόρτα του υφασματοπωλείου τους στο Ηράκλειο Κρήτης. Στο πατρικό του οι γονείς του Μπιλγκεχάν συνέχισαν να μιλούν με τις λέξεις που έφεραν από τον τόπο όπου μεγάλωσαν.«Δηλαδή κρητικά, έτσι πρέπει να πούμε», διευκρινίζει σήμερα ο καθηγητής. «Αυτή είναι η μητρική μου γλώσσα. Μου την έμαθαν οι γονείς μου, οι άνθρωποι που επισκέπτονταν το σπίτι μας, που συζητούσαν και τραγουδούσαν μαντινάδες».

Εκείνες τις πρωτάκουσε στα παιδικά του απογεύματα, ανάμεσα σε διηγήσεις συγγενών που νοσταλγούσαν την Κρήτη, θυμόνταν τους έλληνες γείτονες «που ρωτούσαν την οικογένειά μου αν χρειάζεται κάτι», και βοηθούσαν πάντα όταν υπήρχαν προβλήματα. Ενας μεγαλύτερος σε ηλικία μακρινός συγγενής του μικρού Χακί ήξερε απέξω και εκείνο το μεγάλο ποίημα που αφηγούνταν τον έρωτα δύο νέων. Το τραγουδούσε συχνά. «Ολα αυτά μου άρεσαν πολύ», θυμάται ο Μπιλγκεχάν. «Και ύστερα έβαλα στον νου μου να μεταφράσω τον "Ερωτόκριτο" στα τουρκικά».

Ωσπου να πιάσει το μολύβι του, είχαν μεσολαβήσει όσα μεσολαβούν σε μια ολόκληρη ζωή. Οι γονείς του είχαν φτιάξει τη ζωή τους από την αρχή, ο Χακί είχε πάρει τον δρόμο της επιστήμης και είχε γίνει καθηγητής Μικροβιολογίας. Είχε παντρευτεί, είχε αποκτήσει μια κόρη, είχε ανακηρυχθεί πρύτανης στο Πανεπιστήμιο Ege της Σμύρνης. Στην Κρήτη πήγε για πρώτη φορά το 1987 κρατώντας σαν πυξίδα μια φωτογραφία του πατρικού μαγαζιού, την οποία είχε φυλάξει η οικογένειά του. Πίσω της ήταν γραμμένο ένα όνομα. «Πήγα και γύρεψα εκείνον τον άνθρωπο και τον ηύρηκα», λέει ο Μπιλγκεχάν με προφορά που μαρτυρεί διακριτικά την καταγωγή του. «Τον ερώτησα πού ήταν το σπίτι και το μαγαζί μας και με πήγε και μου το 'δειξε». Οταν το αντίκρισε; «Οταν το αντίκρισα», απαντά, «άρχισα να κλαίω».
Μεταφραστικός σεισμός
Στην Τουρκία είναι αρκετοί εκείνοι που μοιράζονται το παρελθόν του. Το 2000 μερικοί από αυτούς, εμπνεόμενοι από την καταγωγή τους και με στόχο την «κοινωνική και πολιτισμική αλληλεγγύη προς τους Τούρκους αλλά και όσο γίνεται προς τους έλληνες πρόσφυγες», σύστησαν το Ιδρυμα Ανταλλαγέντων Λωζάννης, που σήμερα αναλαμβάνει την έκδοση του μεταφραστικού εγχειρήματος του Μπιλγκεχάν. Αφορμή για τη θεμελίωση του ιδρύματος, εξηγεί η αντιπρόεδρος και υπεύθυνη των εκδόσεών του Μουφιντέ Πεκίν, ήταν οι σεισμοί του 1999 που χτύπησαν και τις δύο χώρες: «Οι δυο λαοί υπήρξαν πολύ φιλικοί τότε. Βοηθούσαν ο ένας τον άλλον, αφήνοντας τις όποιες έχθρες στην άκρη. Σκεφτήκαμε ότι έπειτα από αυτό κάτι έπρεπε να γίνει».

Εως σήμερα, εξηγεί η Πεκίν (που επίσης κρατάει από τα Χανιά αλλά τα ελληνικά της δεν είναι τόσο δυνατά, τουλάχιστον όχι όσο η αγάπη της για την καταγωγή της), στον κύκλο εργασιών του ιδρύματος περιλαμβάνεται και η έρευνα της ιστορίας των ανταλλαγών, η μελέτη της κουλτούρας των προσφύγων, η ανάδειξη της ανάγκης διαφύλαξης των ελληνικών μνημείων της Τουρκίας ή των μουσουλμανικών της Ελλάδας, οι επισκέψεις σε πατρικά σπίτια, όπως είχε κάνει και ο Μπιλγκεχάν, ή η αναζήτηση Τουρκοκρητικών στα βάθη της Τουρκίας. Μάλλον σε κάποιες από τις τελευταίες ήταν που το ίδρυμα συνάντησε ανθρώπους που είχαν αποστηθίσει και τους 10.012 στίχους του «Ερωτόκριτου», όπως ο υπερήλικος Αλί Ουγούρελ. «Μας έδειξε και μια παλαιά έκδοση του ποιήματος που είχε φέρει μαζί του από την Κρήτη», λέει η Πεκίν. «Οχι μόνο γνώριζε ολόκληρο το ποίημα, αλλά στην απαγγελία υποδυόταν τον κάθε ρόλο».

Οταν λοιπόν ο Μπιλγκεχάν «έβαλε στον νου του» τη μετάφραση της έμμετρης μυθιστορίας του Κορνάρου, σχεδόν τριακόσια χρόνια μετά την πρώτη της έκδοση στη Βενετία, οι ψυχές των «παιδιών της ανταλλαγής» ήταν έτοιμες. «Ειδικά οι εγγονοί των Τουρκοκρητικών θέλουν να μαθαίνουν πράγματα από την Κρήτη. Ο,τι γραφτεί τρέχουν να το διαβάσουν αμέσως», λέει ο καθηγητής, ο οποίος στο μεταξύ είχε υπογράψει και το «Girit», ένα βιβλίο για την ιστορία και την κουλτούρα της Κρήτης.

Θεόφιλος στο εξώφυλλο

Στα χειρόγραφα του τελευταίου του πονήματος έβαλε τελεία έπειτα από έναν χρόνο και κάτι. Το Ιδρυμα Ανταλλαγέντων κόσμησε το εξώφυλλο της έκδοσης με τον πίνακα «Ερωτόκριτος και Αρετούσα» του Θεόφιλου. Σε όλη τη διάρκεια της μετάφρασης ο μεταφραστής είχε δίπλα του το λεξικό κρητικών ιδιωματισμών του Νίκου Γαρεφαλάκη. Η γλώσσα απόδοσης είναι η καθομιλουμένη τουρκική, στην οποία όμως ο Μπιλγκεχάν διατηρεί όσο είναι δυνατόν το δεκαπεντασύλλαβο μέτρο του πρωτοτύπου και την ομοιοκαταληξία. Και στη δεξιά πλευρά της σελίδας, σαν μικρός φόρος τιμής στην καταγωγή του έργου, βρίσκεται δίπλα από κάθε τουρκικό στίχο ο ελληνικός. Γραμμένος με λατινικούς χαρακτήρες, «ώστε να το διαβάζουν όλοι».
Επειτα από όλα αυτά, από τον κόσμο του «Ερωτόκριτου» μοιάζει να αναδύεται ένα ακόμη ενδιαφέρον στοιχείο.

Εχοντας (βάσει υποθέσεων) ως πρότυπο μια δημοφιλή μεσαιωνική γαλλική μυθιστορία του 15ου αιώνα, το έργο συντέθηκε από τον Βιτσέντζο Κορνάρο, έναν Κρητικό ενετικής καταγωγής, μεταφράστηκε σε αρκετές γλώσσες και πλέον είναι γνωστό, σύμφωνα με τη Μουφιντέ Πεκίν, «σε όλη τη Μεσόγειο, σχεδόν όπως η "Οδύσσεια"». Για να εντοπίσεις στο τηλέφωνο τον τελευταίο μεταφραστή του, πρέπει πρώτα να επικοινωνήσεις με ένα ίδρυμα του οποίου ο γραμματέας θα συστηθεί ως «Σεφέρ Γκιουβένς - όπως λέμε "Γιώργος Σεφέρης"». Πρόκειται τελικά για ένα ποίημα που ζει ανά τους αιώνες και ταξιδεύει μέσα στους λαούς; «Νομίζω ότι έτσι πρέπει να το περιγράψουμε», θα πει ο Χακί Μπιλγκεχάν.

Εχει άραγε τη δύναμη να επηρεάσει θετικά τις σχέσεις ολόκληρων χωρών; «Φυσικά», θα απαντήσει η Μουφιντέ Πεκίν, «ακόμη και τα λογοτεχνικά έργα είναι συχνά ο μόνος τρόπος για να μάθουμε για την άλλη πλευρά, από την οποία ήρθαν οι γονείς μας και οι παππούδες μας». Στο ίδιο ερώτημα ο Μπιλγκεχάν θα πει ότι «αυτά είναι μάλλον θέματα των πολιτικών». Εκείνος έκανε ό,τι έπρεπε να κάνει. Ακουσε μικρός τους γονείς του να νοσταλγούν την πρώτη τους πατρίδα, την επισκέφθηκε αργότερα και ο ίδιος, μετέφρασε το διασημότερο ίσως ποίημά της, και σήμερα στο σπίτι του στη Σμύρνη, «όπου μαγειρεύονται κρητικά φαγητά, μάραθα και ασκολίμπροι», ακόμη και αν δεν έχει υπόψη του τις μελοποιήσεις του ποιήματος, μπορεί να αφιερωθεί στο πιο γλυκό κλισέ για μια ζωή σαν τη δική του: να ανοίγει τον «Ερωτόκριτο» στο αγαπημένο του απόσπασμα - εκεί όπου ο ήρωας σώζει μεταμφιεσμένος τη ζωή του πατέρα της Αρετούσας, ζητώντας την κατόπιν σε γάμο - και να το διαβάζει μία στα τουρκικά, μία στα κρητικά, ενώ τον ακούν γεμάτα θαυμασμό και απορίες τα δύο εγγονάκια του.

http://www.tanea.gr/politismos/article/?aid=4707099

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω