Ο. ΕΛΥΤΗΣ –ΗΛΙΟΣ Ο ΠΡΩΤΟΣ (απόσπασμα)

Ο. ΕΛΥΤΗΣ –ΗΛΙΟΣ Ο ΠΡΩΤΟΣ (απόσπασμα)
Πίνοντας ήλιο κορινθιακό
Διαβάζοντας τα μάρμαρα
Δρασκελίζοντας αμπέλια θάλασσες
Σημαδεύοντας με το καμάκι
Ένα τάμα ψάρι που γλιστρά

Βρήκα τα φύλλα που ο ψαλμός του ήλιου αποστηθίζει
Τη ζωντανή στεριά που ο πόθος χαίρεται
Ν' ανοίγει.

Πίνω νερό κόβω καρπό
Χώνω το χέρι μου στις φυλλωσιές του ανέμου
Οι λεμονιές αρδεύουνε τη γύρη της καλοκαιριάς
Τα πράσινα πουλιά σκίζουν τα όνειρά μου
Φεύγω με μια ματιά

Ματιά πλατιά όπου ο κόσμος ξαναγίνεται
Όμορφος από την αρχή στα μέτρα της καρδιάς.

http://www.apocalypsejohn.com/2013/02/Gutenberg-john-typografia.html

Γουτεμβέργιος Ιωάννης ο πατέρας της τυπογραφίας

Ο Γουτεμβέργιος Ιωάννης (πλήρες γερμανικό όνομα Johannes Gensfleisch zur Laden zum Gutenberg) υπήρξε Γερμανός εφευρέτης.
Γεννήθηκε κατά την επικρατέστερη εκδοχή το 1397 και απεβίωσε στις 3 Φεβρουαρίου του 1468 σε ηλικία 71 ετών. Τόπος γέννησής του είναι το Μάιντς (Mainz) της Γερμανίας και θεωρείται ο πατέρας της τυπογραφίας.
Περίπου στα 1430 εγκαταστάθηκε στο Στρασβούργο. Τον Μάρτιο του 1434, ένα γράμμα του υποδεικνύει ότι εκείνη την εποχή διέμενε εκεί, όπου είχε κάποιους συγγενείς από την πλευρά της μητέρας του. Στο Στρασβούργο άρχισε να πειραματίζεται στη μεταλλουργία και στα 1434 έκανε τα πρώτα του βήματα στην τυπογραφία.
Ο Γουτεμβέργιος θεωρείται ο «πατέρας» της μηχανικής εκτύπωσης μολονότι είχαν ήδη κατασκευαστεί κινητά τυπογραφικά στοιχεία από τον Ολλανδό Λαυρέντιο Κοστέρ στο Χάρλεμ, γιατί εκείνος συνέλαβε πρώτος την ιδέα της τυπογραφικής μεθόδου στο σύνολό της.
Ο εκπαιδευμένος χρυσοχόος, μέλος της αντίστοιχης συντεχνίας, πειραματίζεται από το 1434 με κινητούς ξύλινους χαρακτήρες. Τα πρώτα αποτελέσματα διαφαίνονται το 1436 οπότε εκτυπώνει λαϊκά, θρησκευτικά βιβλία.
Μετά από διάφορες προσπάθειες πετυχαίνει, το 1441, με τη βοήθεια ενός βελτιωμένου μελανιού, να αξιοποιήσει εκτυπωτικά και τις δύο όψεις μιας σελίδας χαρτιού.

Η τελική επιτυχία για την αξιοποίηση της εφεύρεσής του ήρθε με την εκτύπωση, το 1455, της Βίβλου των 42 γραμμών στα λατινικά, σε 180 αντίτυπα, τα περισσότερα σε κοινό χαρτί και μερικά σε χαρτί εξαιρετικής ποιότητας (vellum), μία αισθητικά άριστη τυπογραφική εργασία, αν και αποτελεί μόλις το πρώτο τυπογραφικό προϊόν του.
Είναι ευρέως γνωστή ως η Βίβλος του Γουτεμβέργιου. Αποτελεί το πρώτο βιβλίο μαζικής παραγωγής, που για πολλούς είναι το καλύτερο και αρτιότερο τεχνικά βιβλίο που τυπώθηκε ποτέ.
Το Project Gutenberg (εγχείρημα Γουτεμβέργιος) ονομάστηκε εις μνήμην του και είναι μια εθελοντική προσπάθεια ψηφιοποίησης, αρχειοθέτησης και διανομής πολιτισμικών έργων μέσω Διαδικτύου. Ξεκίνησε το 1971 και είναι, σήμερα, η αρχαιότερη ψηφιακή βιβλιοθήκη.
Η τεχνολογία της εκτύπωσης στην εποχή του Γουτεμβέργιου
Τυπογραφία είναι η τεχνική της αναπαραγωγής κειμένων (και εικόνων) με «τύπους» ή κινητά μεταλλικά στοιχεία, που μέχρι τα μέσα περίπου του προηγούμενου αιώνα ήταν το μοναδικό μέσο για την εκτύπωση κειμένων. Για να υπάρξει επομένως τυπογραφία, πρέπει κατ’ αρχάς να κατασκευαστούν τα μεταλλικά στοιχεία. Απαιτούσε επιδεξιότητα, άριστη γνώση των υλικών και μεγάλη ακρίβεια. Τα τυπογραφικά στοιχεία εκτός από ανθεκτικά έπρεπε να έχουν ακριβώς το ίδιο ύψος, γιατί διαφορετικά η εκτύπωση δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί.
Η πρώτη δουλειά του κατασκευαστή στοιχείων (στοιχειοχύτης) ήταν η δημιουργία του αρχικού προτύπου. Στη μια από τις στενές όψεις ενός μικρού παραλληλεπίπεδου ραβδιού από σκληρό μέταλλο (σίδηρος, ατσάλι) έφτιαχνε ένα ανάγλυφο πρότυπο του γράμματος που επρόκειτο να χυτεύσει. Με ένα σφυρί «χτυπούσε» το πρότυπο πάνω σε ένα κομμάτι μαλακό μέταλλο (συνήθως χαλκός). Με την κρούση δημιουργούσε τη «μήτρα», ένα εσώγλυφο «αντίτυπο» του ανάγλυφου αρχικού προτύπου.
Η μήτρα εν συνεχεία έμπαινε σε ένα ειδικό καλούπι, όπου γινόταν η χύτευση. Το καλούπι αποτελείτο από δύο μέρη που εφάρμοζαν απόλυτα μεταξύ τους αφήνοντας έναν «κενό χώρο» χύτευσης με ρυθμιζόμενες διαστάσεις. Ο τεχνίτης έχυνε το λιωμένο μέταλλο, ένα κράμα από μολύβι, αντιμόνιο και ψευδάργυρο μέσα στο «αυλάκι» του καλουπιού, στον πυθμένα του οποίου βρισκόταν η μήτρα. Όταν το μέταλλο κρύωνε, σχηματιζόταν ένα παραλληλεπίπεδο που στην μπροστινή του όψη έφερε ανάγλυφη αλλά αντεστραμμένη σαν σε καθρέφτη την εικόνα του γράμματος της μήτρας.

Αυτό ήταν το «στοιχείο» και ένας καλός στοιχειοχύτης μπορούσε να κατασκευάσει 4.000 περίπου τέτοια την ημέρα. Τα στοιχεία αποθηκεύονταν σε ειδικές θήκες (κάσες) και σε αυστηρά καθορισμένες θέσεις, ώστε να διευκολύνεται ο τεχνίτης που επρόκειτο να τα συνθέσει.
Το επόμενο στάδιο της εκτύπωσης ενός βιβλίου γινόταν στο τυπογραφείο. Ο τυπογράφος έπαιρνε στα χέρια του το πρωτότυπο, χειρόγραφο συνήθως, βιβλίο, το οποίο θα μπορούσαμε να ονομάσουμε και «μακέτα». Αφού μετρούσε τις σελίδες, έκανε τη σελιδοποίηση ή «κασέ», αποφάσιζε δηλαδή τι διαστάσεις θα είχε το βιβλίο που θα τύπωνε, ποια οικογένεια χαρακτήρων θα χρησιμοποιούσε και πόσες αράδες θα είχε η κάθε σελίδα.
Στην συνέχεια άρχιζε το πιο δύσκολο και χρονοβόρο έργο, η κατασκευή της τυπογραφικής πλάκας. Η εργασία ξεκινούσε με την στοιχειοθεσία, που ήταν η δουλειά ενός ειδικευμένου τεχνίτη, του στοιχειοθέτη. Αυτός διάβαζε προσεκτικά, γράμμα προς γράμμα, το χειρόγραφο. Για κάθε γράμμα, σύμβολο ή σημείο στίξης που έβλεπε, έπαιρνε από μια ειδική θήκη («στοιχειοθήκη ή «κάσα») το αντίστοιχο στοιχείο και το τοποθετούσε σε ένα ειδικό ξύλινο ή μεταλλικό πλαίσιο («συνθετήριο»), το πλάτος του οποίου ήταν ακριβώς ίσο με το πλάτος της σελίδας (ή της στήλης) του βιβλίου που επρόκειτο να τυπωθεί.

Στα κενά ανάμεσα στις λέξεις τοποθετούσε ισόπαχα «χαμηλά» στοιχεία που δεν τυπώνονταν. Όταν το συνθετήριο γέμιζε, ο τεχνίτης μετέφερε τα συνθεμένα στοιχεία στον «σελιδοθέτη». Μόλις ετοιμαζόταν και ο σελιδοθέτης, τον μετέφερε στον λεγόμενο «μεγάλο σελιδοθέτη» ή «μάρμαρο», ένα μεγάλο πάγκο εργασίας όπου γινόταν η τελική σύνθεση της φόρμας.
Η τυπογραφική φόρμα σπάνια συνέπιπτε με την τελική σελίδα του βιβλίου. Συνήθως μια φόρμα περιλάμβανε δύο, τέσσερις, οκτώ, δεκαέξι ακόμα και τριάντα δύο σελίδες, ανάλογα με το μέγεθος του τυπογραφικού χαρτιού και το επιθυμητό σχήμα του βιβλίου. Οι σελίδες τοποθετούνταν (μοντάρονταν) με τέτοιο τρόπο στη φόρμα, ώστε μετά το δίπλωμα του χαρτιού να έρθουν στην σωστή τους θέση και σειρά.
Μόλις ετοιμάζονταν όλες οι σελίδες της φόρμας, ο τυπογράφος τις έβαζε σ’ ένα ειδικό σιδερένιο πλαίσιο (τυπογραφικό τελάρο) μαζί με τις ξυλογραφίες με τις εικόνες και τα άλλα διακοσμητικά στοιχεία. Στα σημεία που έμεναν λευκά τοποθετούσε χαμηλά μεταλλικά περιθώρια (τα λεγόμενα «μέταλλα» ή «λούκια»), ενώ ανάμεσα στις αράδες μεταλλικά διάστιχα. Στην συνέχεια όλα αυτά ασφαλίζονταν πάνω στο τελάρο με μεταλλικές ή ξύλινες σφήνες και στερεώνονταν με ειδικούς σφιγκτήρες και κλειδιά.
Η εργασία της εκτύπωσης γινόταν στο πιεστήριο που ήταν μια απλή μηχανική διάταξη, αποτελούμενη από δύο μέρη: μια σταθερή στην αρχή και κινητή αργότερα επίπεδη βάση («τραπέζι»), όπου τοποθετούνταν η φόρμα, και ένα μηχανισμό πίεσης από μια επίπεδη πλάκα («μικρή» ή «βάρος») που περιστρεφόταν πάνω σ’ έναν κοχλιωτό άξονα. Αργότερα, προστέθηκε το λεγόμενο «τύμπανο», ένα ξύλινο τελάρο με ένα χοντρό και ανθεκτικό ύφασμα.

Το τύμπανο έκλεινε με ειδικούς μεντεσέδες πάνω από τη φόρμα και χρησίμευε για να τεντώνει το χαρτί και να εξομαλύνει την πίεση κατά την εκτύπωση. Για να μη λερώνονται τα περιθώρια των σελίδων από το μελάνι, προστέθηκε ένα δεύτερο τελάρο (κάλυμμα) που δίπλωνε κάτω από το τύμπανο. Πάνω του στερεωνόταν μια περγαμηνή (ή χαρτί) που κοβόταν ακριβώς στα μέτρα των σελίδων και προστάτευε τα σημεία που έπρεπε να μείνουν ατύπωτα.
Μετά την τοποθέτηση της φόρμας στην μηχανή, ακολουθούσε η εκτύπωση ενός φύλλου (δοκίμιο), το οποίο δινόταν για διόρθωση στον αναγνώστη και στον διορθωτή. Πριν ξεκινήσει η εκτύπωση, ο τυπογράφος έπρεπε να «βρει τα μέτρα», να κάνει δηλαδή ορισμένες ρυθμίσεις, ώστε το κείμενο να τυπώνεται στο ίδιο ακριβώς σημείο και στις δύο όψεις του κάθε φύλλου.
Στην συνέχεια άρχιζε η εργασία της κυρίως εκτύπωσης, στην οποία απασχολούνταν δύο τεχνίτες. Ο πρώτος άπλωνε με ειδικά εργαλεία το μελάνι στη φόρμα. Ο δεύτερος έβαζε ένα φύλλο χαρτί στην προκαθορισμένη θέση πάνω στο τύμπανο, έκλεινε το προστατευτικό κάλυμμα και το τύμπανο, μετακινούσε το «τραπέζι» κάτω από την πρέσα και έστριβε τον μηχανισμό της πίεσης. Επειδή το μέγεθος της πρέσας ήταν μικρό, η φόρμα τυπωνόταν συνήθως σε δύο χρόνους, σε δύο δηλαδή τυπώματα, που στην τυπογραφική γλώσσα λέγονται «περάσματα» ή «τραβήγματα».

Μετά την εκτύπωση η φόρμα επέστρεφε στην αρχική της θέση, το τυπωμένο φύλλο έβγαινε και στο τύμπανο φορτωνόταν το επόμενο. Με αυτόν τον τρόπο δύο καλοί τεχνίτες μπορούσαν να τυπώσουν περίπου 200 φύλλα την ώρα. Η παραγωγή του βιβλίου ολοκληρωνόταν με τη βιβλιοδεσία, που τις περισσότερες φορές γινόταν από τον αγοραστή σε κάποιο βιβλιοδετικό εργαστήριο της περιοχής του.
Η αρχή του ...τέλους
Η αντίστροφη μέτρηση όμως είχε ξεκινήσει. Μετά από αντιδικίες και δικαστικές περιπέτειες, ο Γουτεμβέργιος διαχωρίζει το 1455 τις δραστηριότητες του από τους συνεταίρους του, οι οποίοι όμως διεκδικούν για λογαριασμό τους την εφεύρεση του, με το επιχείρημα ότι αυτή είχε πραγματοποιηθεί με δικά τους χρήματα και ταυτόχρονα του κατάσχουν και το τυπογραφείο του...
Τελικά ο Γουτεμβέργιος βρίσκεται σε ανυπέρβλητες οικονομικές δυσκολίες το 1458, από τις οποίες τον γλυτώνει η δημοτική αρχή του Μάιντς που τον βοηθά να φτιάξει ένα καινούργιο τυπογραφείο.
Αν και δημιούργησε μία μεγάλη επιχείρηση με περισσότερα από 20 άτομα (ξυλουργούς, χημικούς, μεταλλουργούς, σχεδιαστές), τα έξοδα έκδοσης της "Βίβλου" ξεπέρασαν τις οικονομικές του δυνατότητες.
Πεθαίνει πάμφτωχος το 1468 αφού το τυπογραφείο του είχε ήδη πτωχεύσει.
Πηγή: Αποκάλυψη

ΤΙΤΟΣ ΒΑΝΔΗΣ

 

 

ΤΙΤΟΣ ΒΑΝΔΗΣ (7 Νοεμβρίου 1917 - 23 Φεβρουαρίου 2003)
Γεννήθηκε στις 7 Νοεμβρίου 1917 στο Νέο Φάληρο. Σε μικρή ηλικία μετακόμισε με την οικογένειά του στην Καβάλα απ' όπου και η καταγωγή των γονιών του. Είχε τέσσερα αδέλφια, δύο αγόρια και δύο κορίτσια. Ο πατέρας του ήταν καπνέμπορος. Σε ηλικία πέντε χρονών έπαθε ελονοσία και γι' αυτό το λόγο έφυγε με τη μητέρα και τα αδέλφια του για την Ελβετία. Πήγε σχολείο στη Λωζάνη. Τέσσερα χρόνια αργότερα γύρισαν στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκαν στη Θεσσαλονίκη. Τελείωσε το Γαλλικό Λύκειο Θεσσαλονίκης. Σπούδασε στο Ωδείο Θεσσαλονίκης και στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου.

Το 1964 έφυγε για τις ΗΠΑ όπου συνέχισε την καριέρα του σαν ηθοποιός. Επέστρεψε, προσωρινά, στην Ελλάδα το 1979 και οριστικά το 1983. Είχε παντρευτεί τέσσερις φορές με την Καίτη Ασπρέα με την οποία απέκτησε μια κόρη, την Αλέκα Παϊζη, την Μαρία Αλκαίου και τελευταία με την, επίσης ηθοποιό, Μπέτυ Βαλάση.Πέθανε στις 23 Φεβρουαρίου του 2003.

Θέατρο

Στη σκηνή πρωτοεμφανίστηκε το 1934, με το έργο «Ιούδας» του Σ. Μελά στο Εθνικό Θέατρο. Μεγάλοι σταθμοί στην καριέρα του ήταν οι συνεργασίες με τον Μ. Κουνελάκη το 1938, με την Μ. Κοτοπούλη το 1940 και με το θίασο Κ. Ανδρεάδη την περίοδο 1941-43. Το 1946 δημιούργησε τον πρώτο δικό του θίασο, που περιόδευσε σε αρκετές πόλεις στην Ελλάδα, ενώ την περίοδο 1951-56 ξαναπάτησε στο σανίδι του Θεάτρου Κοτοπούλη. Ακολούθησε μία πορεία με συμμετοχές στο ΚΘΒΕ, την Αθηναϊκή Σκηνή κι ένα νέο δικό του θίασο το 1964. Εμφανίστηκε στο Μπροντγουέι στο έργο "Ιλια Ντάρλινγκ" που αποτελεί μια θεατρική μεταφορά του "Ποτέ την Κυριακή".

Κινηματογράφος

Το 1960 ερμήνευσε τον Γιώργο στην ταινία Ποτέ την Κυριακή δίπλα στη Μελίνα Μερκούρη, Έπαιξε στην ταινία του Νίκου Κούνδουρου "Ποτάμι". Το 1972 συμμετείχε στη ταινία του Γούντι Άλεν Τα πάντα γύρω από το σεξ, ενώ εμφανίστηκε και στον Εξορκιστή το 1973.
Τηλεόραση

Το 2000 εμφανίζεται στη σειρά "Παππούδες εν δράσει" της ΕΤ1. Εμφανίστηκε στις τηλεοπτικές σειρές "Κότζακ", "Επικίνδυνες αποστολές" και "Χαβάη 5-0"

Άλλες δραστηριότητες

Το 1999 εκδίδει το βιβλίο "Κουβέντα με τους φίλους μου" σε συνεργασία με τον Άγγελο Σιδεράτο το οποίο χαρακτηρίστηκε και ως αυτοεξομολόγηση.ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Σήμερα...25/2

Σήμερα 24/2

Διονύσης Σαββόπουλος - Μη μιλάς άλλο γι' αγάπη

http://youtu.be/T5hQf7KdQlI

Στίχοι / μουσική: Δ. Σαββόπουλος

Δίσκος: Φορτηγό, 1966

Μία η άνοιξη ένα το σύννεφο χρυσή βροχή

βροχή που χόρευε σε κάμπο ώριμο ως το πρωί

σαν στάχυα έλυσες πάνω στους ώμους μου χρυσά μαλλιά

σαν στάχυ χόρεψες σαν στάχυα αμέτρητα ήταν τα φιλιά

Μη μιλάς άλλο για αγάπη η αγάπη είναι παντού

στην καρδιά μας στη ματιά μας τρώει τα χείλη τρώει το νου

όταν θα 'χουμε υποφέρει καλημέρα θα μας πει

θα μας φύγει θα ξανάρθει κι όλο πάλι απ' την αρχή

Μία η θάλασσα ένας ο ήλιος της γλάροι λευκοί

ήλιος και θάλασσα γλυκό κορίτσι ζεστό πρωί

πρωί κι ορθάνοιξα τα δυο σου πέταλα μ' ένα φιλί

κι εσύ μου χάρισες όλη την άνοιξη σ' ένα κορμί

Μη μιλάς άλλο για αγάπη η αγάπη είναι παντού

στην καρδιά μας στη ματιά μας τρώει τα χείλη τρώει το νου

όταν θα 'χουμε υποφέρει καλημέρα θα μας πει

θα μας φύγει θα ξανάρθει κι όλο πάλι απ' την αρχή

Χθες ήταν έρωτας χθες ήταν σύννεφο χρυσή βροχή

χθες ήταν θάλασσα γλάρος που χόρευε με το πρωί

τώρα είναι η σιωπή τώρα είναι η λησμονιά κι ο χωρισμός

κι όλα τα αστέρια του θαρρείς πως έσβησε ο ουρανός

Μη μιλάς άλλο για αγάπη η αγάπη είναι παντού

στην καρδιά μας στη ματιά μας τρώει τα χείλη τρώει το νου

όταν θα 'χουμε υποφέρει καλημέρα θα μας πει

θα μας φύγει θα ξανάρθει κι όλο πάλι απ' την αρχή

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΠΡΟΣ ΖΩΟΦΙΛΟΥΣ

ΦΙΛΟΙ  ΖΩΟΦΙΛΟΙ

ΑΝ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΖΩΑΚΙΑ ,

 ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΑΝΟΙΞΕΤΕ ΤΗΝ ΕΤΙΚΕΤΑ  ςος

Μανιταροκεφτέδες

 

► Μανιταροκεφτέδες

• 500 γραμ. μανιτάρια
• 1 μέτριο κρεμμύδι
• 4 κουταλιές της σούπας αλεύρι που φουσκώνει μόνο του • Μαϊντανός ψιλοκομμένος
• Αλάτι, πιπέρι
• Λάδι για τηγάνισμα

Τρίβουμε το κρεμμύδι, πλένουμε και ψιλοκόβουμε τα μανιτάρια και ψιλοκόβουμε το μαϊντανό.

Αναμιγνύουμε τα παραπάνω υλικά σε μία λεκάνη και προσθέτουμε αλάτι, πιπέρι και το αλεύρι.

Ανακατεύουμε καλά όλα τα υλικά ώστε να προκύψει ένα ομοιογενές μείγμα. (Αν το μείγμα είναι αραιό προσθέτουμε κι άλλο αλεύρι)

Το αφήνουμε για λίγο να ξεκουραστεί.

Σ’ ένα τηγάνι ζεσταίνουμε το λάδι και ρίχνουμε σε αυτό με κουταλιές το μείγμα των μανιταριών για τηγάνισμα.

Τηγανίζουμε και βγάζοντας απ'τη φωτιά τα σερβίρουμε ζεστά.

foodland.gr

ΜΟΥΣΕΙΟ ΛΑΙΚΏΝ ΜΟΥΣΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ

ΜΟΥΣΕΙΟ ΛΑΙΚΏΝ ΜΟΥΣΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ

Ίσως κανένα άλλο στοιχείο δεν αποδεικνύει περισσότερο την έντονη παρουσία του Eλληνισμού στον χώρο και στο χρόνο όσο η ελληνική μουσική. Έρευνες μαρτυρούν ότι η ιστορία της ελληνικής μουσικής έχει ξεκινήσει εδώ και 5000 χρόνια από την κυκλαδική εποχή του Αιγαίου. Κοχύλια, πήλινες λαλίτσες, κουδούνες, κιθάρες, τουπερλέκια, ντέφια λύρες και όλος ο κόσμος των Ελληνικών μουσικών οργάνων περιμένει μικρούς και μεγάλους στο αρχοντικό του οπλαρχηγού Λασσάνη στο Κέντρο της Πλάκας.

Μήπως σας βάλαμε ιδέες; Αν ναι, τι θα λέγατε για μια απογευματινή βόλτα στην γραφική Πλάκα και μια επίσκεψη στο Μουσείο Ελληνικών Λαϊκών Μουσικών Οργάνων;

Στο Μουσείο Ελληνικών Λαϊκών Οργάνων θα συναντήσετε μια συλλογή από 1200 ελληνικά λαϊκά μουσικά όργανα από τον 18ο αιώνα ως τις μέρες μας. Δίπλα σε κάθε μουσικό όργανο υπάρχουν ακουστικά και τα παιδιά μπορούν να μάθουν τις τεχνικές παιξίματος και την ιστορία κάθε μουσικού οργάνου και να ακούσουν διάφορα μουσικά αποσπάσματα.

Κοχύλι…το πρώτο μουσικό όργανο
Στο χώρο του Μουσείου θα σας περιμένουν πολλές και ευχάριστες εκπλήξεις. Μια από αυτές βρίσκεται στην κάτω αίθουσα. Εδώ θα συναντήσετε το πρώτο ηχητικό αντικείμενο που χρησιμοποίησε ο άνθρωπος σαν μουσικό όργανο, το κοχύλι ή Μπουρού όπως λέγεται. Όσο περίεργο και αν σας φαίνεται αυτή είναι η αλήθεια. Παιδικές σφυρίχτρες, πήλινες λαλίτσες, σήμαντρα ήταν τα άλλα ηχητικά αντικείμενα.

Τσαμπούνα των… παιδιών
Η τσαμπούνα είναι ένα αερόφωνο μουσικό όργανο που κυκλοφορεί και σε παιδικό μέγεθος. Τα περισσότερα παιδιά την φτιάχνουν μόνα τους. Χρησιμοποιούν δέρμα κατσίκας για να φτιάξουν το «σακούλι» που έχει η τσαμπούνα και μετά καλάμι, ξύλο ή και κόκαλο για να φτιάξουν το επιστόμιο. Τέτοια θα συναντήσετε στα νησιά και κυρίως στη Νάξο.

Μπαγλαμάς από καύκαλο χελώνας
Αυτό που θα εντυπωσιάσει περισσότερο μικρούς και μεγάλους επισκέπτες είναι ο μπαγλαμάς με ηχείο καύκαλο χελώνας και ο μπαγλαμάς με ηχείο κολοκύθα. Φορέστε τα ακουστικά ακούστε μουσικά αποσπάσματα και παρατηρήστε την διαφορά του ήχου από αυτόν που βγάζει ένας απλός μπαγλαμάς.

Λύρες σε σχήμα αχλαδιού και φιάλης
Στο Μουσείο Ελληνικών Λαϊκών Οργάνων βρίσκεται το παλιότερο μουσικό όργανο, η αχλαδόσχημη λύρα. Λέγεται έτσι γιατί οι Κρητικοί που την κατασκεύαζαν της δώσανε σχήμα αχλαδιού. Κατασκευάστηκε το 1744 στην Κρήτη και θεωρείται το πιο παλιό όργανο. Σχήμα φιάλης έδιναν οι Πόντιοι στις δικές τους λύρες και λόγω διαφορετικού σχήματος οι δύο λύρες έβγαζαν και διαφορετικό ήχο.

Κιθάρα: παιδί του Λαγούτου
Η κιθάρα εμφανίστηκε στην Ελλάδα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και από τότε έχει γίνει…φίρμα στον κόσμο των μουσικών οργάνων. Η κιθάρα θεωρείται «παιδί» του Λαγούτου, που παλιά ήταν το πιο διάσημο από τα έγχορδα μουσικά όργανα και το πιο «φιλικό» αφού έκανε παρέα με τα περισσότερα μουσικά όργανα. Τώρα στην θέση του υπάρχει η κιθάρα.

Μουσείο Ελληνικών Λαϊκών Μουσικών Οργάνων,
Διογένους 1-3, Πλάκα, τηλ. 210 3250198

Το κείμενο είναι της δημοσιογράφου Έλενας Ρέντα

ΑΠΟ http://www.oikade.gr/Parents/Oikade/

Συγκλονιστική ιστορία!

► Όταν η μαμά έγινε το «παιδί» - Συγκλονιστική ιστορία!

Η αληθινή αγάπη στο μεγαλείο της...

Έχουμε ακούσει πολλές συγκινητικές ιστορίες για μαμάδες και παιδιά. Αυτή όμως μας συγκίνησε όσο τίποτα. Στην ιστορία αυτή οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί και τι εννοούμε με αυτό;
Σε ένα ιατρείο εισέρχονται μια μητέρα με μια κόρη. Το δίδυμο αυτό όμως δεν είναι όπως το φανταζόμαστε. Η μαμά έχει γίνει το μωρό και η κόρη έχει πάρει το ρόλο της μάνας. Πως συνέβη αυτό; Η μητέρα πάσχει από Alzheimer και Parkinson.

Το μυαλό της δε λειτουργεί σωστά κι έτσι νομίζει ότι είναι ακόμη μωρό. Ανάγκη της αποτελεί να μην εγκαταλείπει ποτέ την κούκλα της και να την παίρνει όπου και αν πηγαίνει, ακριβώς όπως κάνουν τα μικρά κοριτσάκια. Από την άλλη η κόρη καλείται να την προσέχει και να την φροντίζει σα να είναι εκείνη η μάνα.

Μπαίνοντας, λοιπόν, στο ιατρείο όλα τα βλέμματα στράφηκαν πάνω τους. Δεν είναι και ότι πιο νορμάλ να κρατάει μια ηλικιωμένη μια κουκλίτσα στα χέρια. Και ενώ όλοι πίστευαν ότι η κόρη θα νιώθει ντροπιασμένη, εκείνη κοίταζε με υπερηφάνεια τη μητέρα της να φροντίζει και να παίζει με την κούκλα της. Η εικόνα μαγική.

Η ηλικιωμένη γυναίκα είχε ένα λαμπερό χαμόγελο στα χείλη και έδειχνε να απολαμβάνει τη στιγμή. Χάιδευε την κούκλα, τη φιλούσε και η κόρη της την κοιτούσε χαμογελώντας. Η κόρη της ηλικιωμένης γυναίκας αντιδρούσε σαν να ήταν απολύτως φυσιολογικό αυτό που συνέβαινε. Κανένας ενδοιασμός, καμιά ντροπή.

Όταν φεύγοντας από το ιατρείο ένας κύριος της είπε ότι τη θαυμάζει που είναι τόσο στοργική με τη μητέρα της εκείνη απάντησε: «Aγαπώ τη μητέρα μου, αλλά τώρα καλούμαι να είμαι εγώ η μητέρα της». Ακούγοντας τα λόγια της κόρης της, η ηλικιωμένη γυναίκα την κοίταξε και της χαμογέλασε, σα να κατάλαβε, σα να ένιωσε…

Κάτι τέτοιες ιστορίες μητέρας-κόρης μας συγκινούν αφάνταστα. Είναι τόσο σημαντικό να βλέπεις παιδιά να αγαπάνε με όλη τη δύναμη της ψυχής τους. Μαθήματα ζωής λέγονται αυτές οι ιστορίες...

ahdoni.blogspot.gr