ΜΕΛΙΣΣΑΝΘΗ Καλοκαιρινές ώρες (απόσπασμα)

ΜΕΛΙΣΣΑΝΘΗ Καλοκαιρινές ώρες (απόσπασμα)
Καλοκαιρινές ώρες Ανάβουν οι, ώρες του καλοκαιριού τα πρωινά!.. Πόσα καινούργια πρόσωπα, καινούργια βήματα, νέες φωνές, από παντού καλέσματα, λάμψεις, μηνύματα
έρχονται, φεύγουν με το μελτεμάκι,
πού ξετρελλαίνει των παιδιών τις λυτές κόμες,
καθώς τρέχουν με πέλματα γυμνά στην αμμουδιά!..
Κ’ υστέρα πάει να σπρώξη τα ιστιοφόρα μας
καταμεσής του γαλανού πελάγου,
Με τόσα αποδημητικά πουλιά διασταυρωνόμαστε,
με τόσα σημαιοστόλιστα καράβια!..
Έρχονται, φεύγουν, φορτωμένα χαιρετίσματα, ποτισμένα αλάτι
και νοσταλγία θαλασσινή!..
Με την αυγή σαλπάρουν, ξεκινούν
σαν τα πουλιά τα μεγάλα ιστιοφόρα
παίρνοντας την αρμύρα από τα δάκρυα μας στ’ ανοιχτά πανιά τους,
πάνω στων γλάρων τις φτερούγες το χαιρετισμό μας!..

ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΣΟΥ ΣΑΝ ΜΕΛΙ συλλογικός τόμος εκδ. Εν πλώ

Αργυρω Θεοφανιδου

Δημήτρης Καραγιάννης
Παιδοψυχίατρος , Ψυχοθεραπευτής, Διδάκτωρ του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Αλεξανδρούπολης....

....Ο Θεός μου είναι αυτός που έχει συγχωρέσει όλες τις ανεπάρκειές μου,όλες τις αστοχίες μου.Ο Θεός μου συγχωρεί την κάθε μου απόκλιση από τον δρόμο που Αυτός μου προτείνει.Ο Θεός μου συγχωρεί γιατί είναι Αχώρητος.Πέρα από τα ανθρώπινα όρια και τους ανθρώπινους περιορισμούς.Όταν αναγνωρίζω τις εμπλοκές μου,τότε ήδη μου επιτρέπω να τον συναντήσω και να Τον συγχωρέσω κι εγώ.Να με φιλοξενήσει στον απεριόριστο χώρο Του και να συγχωρηθούμε.
Ο Θεός μου είναι πάντα διαθέσιμος για να με δεχτεί.Αλλά εγώ δεν το μπορώ πάντα.Προβάλλω πάνω Του τη δική μου δυσκολία να παραδεχτώ τα λάθη μου και αναρωτιέμαι αν Αυτός θα μπορεί να με δεχτεί.Επειδή εγώ δυσκολεύομαι να συγχωρήσω τυς άλλους και τον εαυτό μου,θεωρώ ότι αυτή η δυσκολία αφορά και τον Θεό.Δεν είναι η ταπείνωση που εμποδίζει την πρόσληψη της συγχώρησης,αλλά η καθήλωση στον αυτιστικό εγωισμό...

ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΣΟΥ ΣΑΝ ΜΕΛΙ
συλλογικός τόμος
εκδ. Εν πλώ

ΜΟΥΣΕΙΟ ΠΕΡΓΑΜΟΥ-ΒΕΡΟΛΙΝΟ (1). «Το ψηφιδωτό με τους παπαγάλους».

APXAIA EΛΛAΣ

ΜΟΥΣΕΙΟ ΠΕΡΓΑΜΟΥ-ΒΕΡΟΛΙΝΟ (1).

«Το ψηφιδωτό με τους παπαγάλους».
Από τα τέλη του 3ου αιώνα π.Χ. και µέχρι το 134/3 π.Χ. η Πέργαµος γνώρισε την εξουσία της δυναστείας των Ατταλιδών, η οποία και φιλοδόξησε να προσδώσει στην πόλη την καλλιτεχνική λάµψη που είχε αποκτήσει η Αθήνα κατά τους κλασικούς χρόνους.
Έτσι, κατά τον 2o π.X. αιώνα στην Πέργαµο συναντάµε ψηφιδωτά µε ψηφίδες από πέτρες, µάρµαρα, γυαλί σε µεγάλη ποικιλία χρωµάτων και σχεδίων που σχεδόν µιµούνται την ζωγραφική.

Γιώτα Παπαδημακοπούλου – Ξεπεσμένοι Άγγελοι

 Γιώτα Παπαδημακοπούλου – Ξεπεσμένοι Άγγελοι
Ένα βιβλίο που σε κερδίζει το εξώφυλλο, σε μαγνητίζει ο τίτλος, σου κεντρίζει το ενδιαφέρον η περίληψη και σε παρασύρει το κείμενο! Ξεκίνησα να το διαβάζω απόγευμα και με βρήκε το χάραμα να το τελειώνω χωρίς να το καταλάβω.
Συγχαρητήρια στη Γιώτα και στην πρώτη της προσπάθεια στον χώρο του βιβλίου. Πραγματικά με έκανε να θέλω από την μια να χαρώ και να περιμένω μια Α έκβαση στην ιστορία και από την άλλη με θύμωνε και μου άλλαζε τα δεδομένα!

Η ιστορία έχει δοθεί με πολύ ωραία, απλή και νεανική γραφή που παρασύρει τον αναγνώστη και σίγουρα τον κάνει να αγωνιά για το τέλος της ιστορίας και την λύτρωση των ηρώων της. Γρήγορη ροή, έξυπνοι διάλογοι και φυσικά Θα χαρείτε, θα γελάσετε, θα θυμώσετε αλλά και θα συγκινηθείτε σε κάποια σημεία. Θα προβληματιστείτε με το δίλημμα που προβάλετε μεταξύ των «θέλω» μας αλλά και τα «πρέπει» που μας επιβάλλουν πολλές φορές η οικογένεια και άλλες φορές η κοινωνία, τα οποία μας οδηγούν να πάρουμε «καταδικασμένες» αποφάσεις.

Συγχαρητήρια αξίζουν και στις εκδόσεις Μάτι για την τόσο προσεγμένη δουλειά τους τόσο στο εξώφυλλο όσο και στο εσωτερικό του βιβλίου! Καλή επιτυχία να έχετε και καλοτάξιδοι οι ΞΕΠΕΣΜΕΝΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ.

ΟΙ ΔΡΑΣΕΙΣ ΣΤΗ ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ ΩΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ

http://stefanosskarmintzos.wordpress.com

ΟΙ ΔΡΑΣΕΙΣ ΣΤΗ ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ ΩΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ

07/12/2011

2 Votes

Ο εμβολισμός όπως αποδίδεται από τον Κώστα Νικέλλη

Οι Έλληνες αρχικά προωθήθηκαν αργά προς τον εχθρό ψέλνοντας τον παιάνα “Απόλλων, σωτήρα θεέ” καθώς ο «Δελφίνιος Απόλλων» εθεωρείτο προστάτης των ναυτικών. Μόλις άρχισαν να δέχονται βλήματα από την Ψυτάλλεια άρχισαν να κωπηλατούν προς τα πίσω αλλά με τις πρώρες στραμμένες προς τον εχθρό. Ο περσικός στόλος άρχισε να προχωρεί με αυτοπεποίθηση αλλά και να αντιμετωπίζει τα πρώτα προβλήματα καθώς έπρεπε να στενέψει το μέτωπό του για να μπει στο χώρο μεταξύ της Κυνόσουρας και της νησίδας του Αι Γιώργη. Οι Έλληνες είχαν πάψει να «ανακρούουν πρύμνα» καθώς πλέον τα πλευρά τους ήταν εξασφαλισμένα. Και δεν έψαλλαν πλέον τον ύμνο του Απόλλωνα. Μια βοή σηκώθηκε  από τον ελληνικό στόλο, υπόκωφη σαν απειλή; ένας καινούργιος παιάνας ακούστηκε:
«Παιδιά των Ελλήνων! Εμπρός ελευθερώστε πατρίδες,
ελευθερώστε τα παιδιά, τις γυναίκες, των πατρώων θεών τα ιερά,
τους τάφους των προγόνων, τώρα είναι υπέρ πάντων ο αγώνας!»
Όσοι από τον περσικό στόλο καταλάβαιναν ελληνικά πάγωσαν. Δεν ήταν απλό εμβατήριο για να δίνει απλώς κουράγιο. Απευθυνόταν στους επίστρατους Έλληνες του περσικού στόλου και ήταν κάλεσμα σε ανταρσία και εξέγερση. Σίγουρα έσκιζε την καρδιά των Ιώνων κωπηλατών σαν πυρωμένο μαχαίρι! Βλαστήμιες και κατάρες ήταν η απάντηση των Περσών αγηματαρχών που ίσως και να χρησιμοποίησαν μαστίγια για να αποτρέψουν πιθανή απειθαρχία. Στα φοινικικά και καρικά πλοία, δύσμοιροι αιχμάλωτοι θυσιάστηκαν πάνω στις πλώρες για να εξευμενιστούν οι θεοί των βαρβάρων και να τους συνδράμουν στη μάχη αλλά και για να εκφοβιστούν οι αντίπαλοι.
Αυτό ήταν πάρα πολύ για τον Αθηναίο τριήραρχο Αμεινία από την Παλλήνη. Έδωσε διαταγή στον κελευστή του να χτυπήσει τα κρόταλα «πρόσω ολοταχώς» και η τριήρης του όρμησε σαν ξύλινη τορπίλη πάνω στο πλησιέστερο φοινικικό πλοίο που πάλευε με τα ρεύματα. Η βαρύτερη αθηναϊκή τριήρης τράνταξε τη φοινικική. Μερικοί κωπηλάτες σουβλίστηκαν από τα σπασμένα κουπιά και άλλοι σακατεύτηκαν. Αρκετοί Φοίνικες πεζοναύτες πετάχτηκαν στο νερό και μερικοί έπεσαν στο διάκενο μεταξύ των καταστρωμάτων για να σακατευτούν κι αυτοί. Ώσπου να συνέλθουν οι υπόλοιποι, οι Αθηναίοι οπλίτες όρμησαν στο κατάστρωμά τους και άρχιζαν να τους σφάζουν.

Συγχρονη αναπράσταση οπλίτη από την φρατρια των Φιλαϊδών στην οπόια ανήκε ο Αμεινίας. Ευγεική παραχώρηση του συλλόγου "Κορύβαντες""
περισσότερα στο σύνδεσμο πηγή

Ο Αλέξανδρος Γ' ο Μακεδών ή Αλέξανδρος ο Μέγας

Ο Αλέξανδρος Γ' ο Μακεδών ή Αλέξανδρος ο Μέγας, Βασιλεύς Μακεδόνων, Ηγεμών (Στρατηγός Αυτοκράτωρ) της Πανελλήνιας Συμμαχίας κατά της Περσικής αυτοκρατορίας, διάδοχος των Φαραώ της Αιγύπτου, Κύριος της Ασίας και βορειοδυτικής Ινδίας, οι κατακτήσεις του οποίου αποτέλεσαν τον θεμέλιο λίθο των βασιλείων των Διαδόχων του. Οι Αλεξανδρινοί χρόνοι αποτελούν το τέλος της κλασσικής αρχαιότητας και την απαρχή της περιόδου της παγκόσμιας ιστορίας γνωστής ως Ελληνιστικής. Υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους Έλληνες στρατηγούς στην ιστορία του έθνους, καταφέρνοντας σε ηλικία μόλις 33 ετών να κατακτήσει το μεγαλύτερο μέρος του τότε γνωστού κόσμου (4ος αιώνας π.Χ.).

Γεννήθηκε στην Πέλλα της Μακεδονίας τον Ιούλιο του έτους 356 π.Χ.. Γονείς του ήταν ο βασιλιάς Φίλιππος Β' της Μακεδονίας και η πριγκίπισσα Ολυμπιάδα της Ηπείρου. Πέθανε στην Βαβυλώνα, στο παλάτι του Ναβουχοδονόσορα Β' στις 10 Ιουνίου του 323 π.Χ., σε ηλικία ακριβώς 32 ετών και 11 μηνών.

Βασιλιάς της Μακεδονίας, συνέχισε το έργο του πατέρα του, του Φιλίππου Β'. Ο Φίλιππος Β' ήταν ιδιαίτερα ικανός στρατηγός, πολιτικός και διπλωμάτης, αναμορφωτής του μακεδονικού στρατού και του μακεδονικού κράτους.
Ο Αλέξανδρος, ολοκλήρωσε την ενοποίηση των αυτόνομων ελληνικών πόλεων-κρατών της εποχής, και κατέκτησε σχεδόν όλο τον γνωστό τότε κόσμο (Μικρά Ασία, Περσία, Αίγυπτο κλπ), φτάνοντας στις παρυφές της Ινδίας.

http://el.wikipedia.org/wiki/Αλέξανδρος_ο_Μέγας

για τον Ιωνά εμείς έχουμε το Λουκιανό

 • Όσο για τον Ιωνά εμείς έχουμε το Λουκιανό να μας διηγείται πως τον ηρωά του τον καταπίνει ένα κήτος και τις περιπέτειες του μέσα σ΄αυτό ακόμα και τον ψευταρά τον πινόκio ένα τέτοιο κήτος τον έχει καταπιεί. Είναι στην παράδοση πολλών λαών ιστορίες τέτοιου είδους, όπως για παράδειγμα όταν μιλάνε για ένα πύρινο φίδι που καταπίνει πολλούς και που όταν οι ήρωες βγαίνουν από αυτό, επιστρέφουν αλλαγμένοι με νέες και θαυμαστές ιδέες. Δεν μπορώ εδώ να μην αναφερθώ στο φίδι δράκο μέσα από τον οποίο βγαίνει ο Ιάσων.
• Τώρα όσο για τα φίδια υπάρχει ένα ιερογλυφικό της Αιγύπτου που μέσα σε ένα σχήμα σαν αυγό υπάρχει ένα σύμβολο που θυμίζει φίδι. « Αυτό ερμηνεύεται σαν νερά του ουρανού». Υπάρχει μια φωτογραφία στο Μεξικό ενός ιπτάμενου φιδιού δράκου πάνω στο οποίο κάθετε ο Κουετζακοάτλ. Στη σελ.317 του βιβλίου του Θ. Αξιώτη « η αποκρυπτογράφιση του δίσκου της φαιστού» λέει ο συγγραφέας: «Ο θεός αυτός της βροχής είναι και χορευτής του ζωδιακού. Οι Ινδιάνοι Τσερόκι έχουν επιγραφές που γράφουν σε αρχαία μινωική γλώσσα "ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΙΕΧΟΥ" Οι ερευνητές προσπαθούν να λύσουν το αίνιγμα της καταγωγής του θεού». Υπάρχει τώρα μια ενδιαφέρουσα ιστορία στο βιβλίο του Νίκου Μπουντούκη "Οι μυστικές βραχογραφίες των ιερών σπηλαίων" όπου αναφέρει μια ιστορία που διηγείται ο Παυσανίας για τους απογόνους 10ης γενιάς του Κέφαλου που ρωτάν το μαντείο των Δελφών πως θα γίνουν ξανά αθηναίοι πολίτες. Εν ολίγοις τους λέει θα πάτε στην αττική και όπου δείτε μια τριήρη να πλέει στη στεριά εκεί θα κάνετε θυσίες στον Απόλλωνα και το άγος του προγόνου σας θα λυθεί οπότε θα γίνεται δεκτοί ως Αθηναίοι πολίτες.
• Αυτοί, ακολουθώντας τις οδηγίες έφτασαν στην περιοχή που τώρα είναι η μονή Δαφνίου είδαν λοιπόν ένα φίδι. Λέει ο Παυσανίας χαρακτηριστικά "όταν οι δύο νέοι έφτασαν στο Ποικίλο όρος είδαν φίδι "δράκων εφάνη" να σέρνεται βιαστικά στη φωλιά του και έκαμαν εκεί θυσία στον Απόλλωνα και μόλις επέστρεψαν στην πόλη τους έκαναν Αθηναίους πολίτες". Η ανάλυση του συγγραφέα Ν. Μπουντούκη, δίνει φως στο περίεργο της υπόθεσης στο ότι ενώ το μαντείο τους μίλησε για τριήρη αυτοί έπραξαν ότι τους είχε ζητηθεί στη θέα ενός φιδιού, όταν αναφέρει πως σε μια γιορτή των αθηναίων τα ανθεστήρια, κινούσαν μια τριήρη στη στεριά με το ξόανο του Διονύσου, η άλλη πλευρά του Απόλλωνα..και πιθανότατα η τριήρης είναι ο ....δράκος. "δράκων εφάνη" συνεχίζει ο συγγραφέας πρόκειται για ένα ρήμα που χρησιμοποιούνταν επίσης σε τελετές που σχετίζονταν με επιφάνειες θεοτήτων όπως του Διονύσου.
• "Φίδι παρουσιάζεται τονίζει ο Π. Λεκατσάς κι ο Διόνυσος (φάνηθι δράκων, τον κράζει ο χορός των Βακχών) όταν γεννιέται στεφανώνεται με φίδια από τον πατέρα του, κι οι σχετισμοί του με τα φίδια τονώνονται αδιάκοπα από τους φιδοχειρισμούς του θάσου του"
Όπως στην περίπτωση του Κοαζεκοάτλ έτσι και στην αρχαία Αθήνα ένα όχημα ένας…όφις φέρει στη ράχη του το θεό. Απόλλων όμως σημαίνει και ακτινοβολία κατά την ανάλυση που κάνει ο Άγγελος Πολίτης στο βιβλίο του « Τρίτος Όλυμπος». Μήπως ο όφις σημαίνει την ακτινοβολία που φέρει τη ζωή; Είναι τυχαίο που το γεγονός γίνεται αρχές άνοιξης;
Συνάμα δεν γίνεται να μην παρατηρήσουμε και τη συνάφεια στη λατρεία δύο απόμακρων πολιτισμών όπως οι Μάγιας και οι Αθηναίοι που σημαίνει πως δύο πράγματα μπορεί να έχουν συμβεί. Ή ύπαρξη ενός προκατακλυσμιαίου πολιτισμού οπότε υπάρχει μια κοινή παγκόσμια θρησκεία ή γνώση που μετατρέπεται σε θρησκεία μέσω των μύθων και των παραδόσεων για να μείνει ζωντανή, ή πράγματι ο τρόπος λατρείας μεταφέρθηκε σε εκείνα τα μέρη από τη Μεσόγειο.
Ας μην παραβλέψουμε και τη συνάφεια του ονόματος ΓΙΕΧΟΥ με τον Ιάκχο. Κλεμμένο και αυτό;

Αν βέβαια ο χρόνος το επιτρέψει. Σ.Π.

Sotiris Polimeros

Ήλθε η δεύτερη γέννα
του πρώτου μύθου
της άρχουσας στιγμής.
Οι Δαναοί απέλασαν
την ομορφιά της φθοράς
του Δούρειου Ίππου,
έξω από τα τείχη του αιώνιου.
Και τώρα, ήλθε η ώρα
για υποταγμένα λόγια,
σε εμφύλια χαρακώματα.
Η προσωπική μυθολογία μας,
ένας ακήρυχτος πόλεμος
λογισμών,
εκτός και εντός ορίων.

 

Σύμμαχός μας,
η σιωπή της Κασσάνδρας
με το Μάντη να προλέγει
τα λάθη, τα μεγαλύτερα, έστω.
Ένα μήλο η αιτία πολέμου
και η έριδα καλά κρατεί
στα αφρισμένα
κύματα του χρόνου.
Η Θεά που χάρισε την προσμονή
στην όμορφη
γητεύτρα των ψυχών,
μαζί και στο παλικάρι,
χαμογέλασε.
Ήξερε τη συνέχεια
χωρίς να ντρέπεται γι’ αυτή,
εξάλλου τα όμορφα
έχουν και το τίμημά τους.
Το ταξίδι που θα άρχιζε σε λίγο
ήταν καταλυτικό
κι ας το αναθεμάτιζαν οι πολλοί.
Θυσίες ετοιμαζόταν,
μια καλή δικαιολογία, άλλωστε,
γι’ αυτούς που ήθελαν
να αντρειωθούν
και δεν είχαν λόγο.
Οι εκ των προτέρων ήρωες
άρχισαν να γυαλίζουν τα σπαθιά τους.
Είναι εύκολο να ξέρεις
το αποτέλεσμα της μάχης,
σου δίνει μια υπεροχή έναντι
του (ποιου άραγε;) εχθρού.
Δρέψε τις δάφνες του νικητή
κι ας μην σου ανήκουν,
μοιρασμένα.. τα λάφυρα εξάλλου.
Έτσι, έφτασε στις μέρες μας
η μανία του πολέμου,
αλλά, ψάχνουμε
αδιάκοπα το μήλο
για να βρούμε και την αφορμή.
Τις θυσίες πια δεν τις σκεφτόμαστε,
είναι δεδομένες
πρόλαβε και μας παρέλυσε
η μεγάλη ανάγκη της Θεάς.
Για το να αντρειωθούμε πια
ούτε λόγος,
στέρεψαν οι στιγμές.
Και τώρα διψασμένοι
για όνειρα ψάχνουμε τις πηγές,
κάτω από πέτρινα
εκμαγεία λειψών ευκαιριών.
Αν βέβαια ο χρόνος
το επιτρέψει.

Σ.Π.

Όταν ὁ Σωκράτης περιέγραφε τὴν Γῆ ἀπὸ ψηλά

http://www.apocalypsejohn.com/2013/07/otan-o-swkraths-periegrafe-thn-gh-apo-pshla.htmlΌταν ὁ Σωκράτης περιέγραφε τὴν Γῆ ἀπὸ ψηλά

Λέγεται τοίνυν, ἔφη, ὦἑταῖρε, πρῶτον μὲν εἶναι τοιαύτη ἡ γῆ αὐτὴ ἰδεῖν, εἴ τις ἄνωθεν θεῷτο, ὥσπερ αἱ δωδεκάσκυ- τοι σφαῖραι, ποικίλη, χρώμασιν διειλημμένη, ὧν καὶ τὰἐνθάδε εἶναι χρώματα ὥσπερ δείγματα, οἷς δὴ οἱ γραφῆς καταχρῶνται. ἐκεῖ δὲ πᾶσαν τὴν γῆν ἐκ τοιούτων εἶναι, καὶ πολὺἔτι ἐκ λαμπροτέρων καὶ καθαρωτέρων ἢ τούτων∙ τὴν μὲν γὰρ ἁλουργῆ εἶναι [καὶ] θαυμαστὴν τὸ κάλλος, τὴν δὲ χρυσοειδῆ, τὴν δὲὅση λευκὴ γύψου ἢ χιόνος λευκοτέραν, καὶἐκ τῶν ἄλλων χρωμάτων συγκειμένην ὡσαύτως, καὶἔτι πλειόνων καὶ καλλιόνων ἢὅσα ἡμεῖς ἑωράκαμεν. καὶ γὰρ αὐτὰ ταῦτα τὰ κοῖλα αὐτῆς, ὕδατός τε καὶἀέρος ἔκπλεα ὄντα, χρώματός τι εἶδος παρέχεσθαι στίλβοντα ἐν τῇ τῶν ἄλλων χρωμάτων ποικιλίᾳ, ὥστε ἕν τι αὐτῆς εἶδος συνεχὲς ποικίλον φαντάζεσθαι.
 

Σε νεοελληνική απόδοση:
Λέγεται λοιπόν, ω συνομιλητή, πως η γη είναι, αν την έβλεπε κανείς από ψηλά, σαν τις σφαίρες που είναι από δώδεκα κομμάτια διαφορετικού δέρματος. Δηλαδή είναι πολύχρωμη σφαίρα και τα μέρη της ξεχωρίζουν από τα χρώματα που έχει το καθένα, ενώ τα χρώματα που χρησιμοποιούν οι ζωγράφοι μας εδώ, δεν είναι παρά απομιμήσεις εκείνων των χρωμάτων.
Εκεί λοιπόν όλη η γη είναι χρωματισμένη απ’ αυτά τα χρώματα, που είναι πιο λαμπερά και καθαρά από τα εδώ. Κάποιο μέρος της είναι πορφυρό και καταπληκτικό στην ομορφιά, ενώ άλλο χρυσωπό, άλλο λευκότερο από το γύψο και το χιόνι, και έτσι είναι χρωματισμένη και με τα άλλα χρώματα, και ακόμα περισσότερα, και ωραιότερα από όσα εμείς έχουμε δει.
Γιατί ακόμα και οι κοιλότητές της που είναι γεμάτες αέρα και νερό, παίρνουν μια απόχρωση λαμπερή μέσα στην ποικιλία των άλλων χρωμάτων, ώστε να δίνει την εντύπωση μιας ενιαίας εικόνας πολύχρωμης.
Έργο «ΦΑΙΔΩΝ» ή «περί ψυχής» 

Σχόλιο:
Υπάρχει ακριβώς η ίδια περιγραφή της γης (από δώδεκα κομμάτια διαφορετικού δέρματος) και στον “Τίμαιο” του Πλάτωνος. Από που έχουν άραγε “αντληθεί” αυτές οι γνώσεις; Αναφέρεται και η μεγάλη Ήπειρος που βρίσκεται μετά τον Ωκεανό που απλώνεται έξω από τις στήλες του Ηρακλέους. (Ηράκλειες Στήλες σημερινό Γιβραλτάρ) Προσωπική μου εκτίμηση ότι αυτός ο πολιτισμός που ζούμε δεν πρέπει να είναι ο πρώτος και μόνο κάποιες γνώσεις μυημένων σώθηκαν από τον προηγούμενο.
Κων/νος Πλεύρης 22/01/2013. Όταν ο Σωκράτης περιέγραφε την Γη ..από ψηλά!

Γιάννης Τσαρούχης

Ο Γιάννης Τσαρούχης,του Αθανασίου (Πειραιάς 13 Ιανουαρίου 1910 - Αθήνα 20 Ιουλίου 1989) ήταν ζωγράφος και σκηνογράφος. Τα πρώτα του έργα τα εξέθεσε το 1929 στο "Άσυλο Τέχνης". Η επιτυχία που σημείωσε τον οδήγησε στη συνέχεια να φοιτήσει στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών του Μετσόβιου Πολυτεχνείου (1929 - 1935) με καθηγητές τους Ιακωβίδη, Βικάτο και Παρθένη. Παράλληλα μαθήτευσε κοντά στον Κόντογλου (1931 - 1934), ο οποίος τον μύησε στη βυζαντινή αγιογραφία, ενώ μελέτησε την λαϊκή αρχιτεκτονική και ενδυμασία. Μαζί με τους Πικιώνη, Κόντογλου και Αγγ. Χατζημιχάλη πρωτοστάτησε στο αίτημα της εποχής για την ελληνικότητα της τέχνης.

Την περίοδο 1935-1936, αφού πρώτα επισκέφτηκε τη Κωνσταντινούπολη, ταξίδεψε στο Παρίσι και στην Ιταλία. Επισκεπτόμενος τα διάφορα μουσεία ήρθε σε επαφή με δημιουργίες της Αναγέννησης και του Ιμπρεσιονισμού καθώς και με τα σύγχρονα καλλιτεχνικά ρεύματα της εποχής του. Ανακάλυψε το έργο του Θεόφιλου και γνώρισε καλλιτέχνες όπως ο Ματίς και ο Τζακομέτι.

Ο Γιάννης Τσαρούχης γεννήθηκε στον Πειραιά το 1910, όντας ο δεύτερος υιός του εμπόρου εξ Αρκαδίας Αθανασίου Τσαρούχη και της Μαρίας Μοναρχίδη με καταγωγή από τα Ψαρά. Το νεοκλασικό κτίριο στο οποίο είδε για πρώτη φορά το φως, στη συμβολή της λεωφόρου Βασιλέως Γεωργίου με την οδό Λουκά Ράλλη δεν υφίσταται πια. Μέρος των παιδικών του χρόνων (1920-1925), ο μεγάλος αυτός Πειραιώτης ζωγράφος, το πέρασε στην πολυτελή οικία (έπαυλη) της οικογενείας Μεταξά, κοντά στη θεία του Δέσποινα Μεταξά, η οποία ήταν αδερφή της μητέρας του. Παρότι η οικογένεια Τσαρούχη μετακόμισε το 1927 στην Αθήνα, ο Πειραιάς ρίζωσε βαθιά μέσα στον καλλιτέχνη, τόσο για το μεγαλοαστικό περιβάλλον στο οποίο ανατράφηκε και τον επηρέασε καλλιτεχνικά, όσο και για τις φτωχές λαϊκές συνοικίες όπου συχνά πραγματοποιούσε αποδράσεις κατά τα παιδικά του χρόνια. Το 1938, δύο χρόνια μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα πραγματοποίησε την πρώτη του ατομική έκθεση στο κατάστημα Αλεξοπούλου της οδού Νίκης στην Αθήνα με έργα που παρουσίαζαν ιδιαίτερη προσωπικότητα που εξήραν οι τότε τεχνοκριτικοί Παπαντωνίου και Καπετανάκης. Το 1940 επιστρατεύτηκε και υπηρέτησε στο Μηχανικό. Το 1947 πραγματοποίησε 2 ατομικές εκθέσεις με υδατογραφίες και θεατρικά προσχέδια. Το 1950 μετέβη εκ νέου στο Παρίσι όπου ένα χρόνο μετά,το 1951, εξέθεσε στο Παρίσι και στο Λονδίνο στη "Ρέτφρη Γκάλερυ", ενώ το 1953 υπέγραψε συμβόλαιο με τη γκαλερί Ιόλας της Ν. Υόρκης. Το 1956 υπήρξε υποψήφιος για το βραβείο Γκούγκενχαϊμ και το 1958 πήρε μέρος στη Μπιενάλε της Βενετίας. Το 1967 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι. Το 1982 εγκαινιάστηκε το Μουσείο Γιάννη Τσαρούχη στο Μαρούσι, στο σπίτι του καλλιτέχνη, που ο ίδιος μετέτρεψε σε Μουσείο παραχωρώντας την προσωπική συλλογή των έργων του. Παράλληλα λειτουργεί το Ίδρυμα Τσαρούχη με σκοπό τη διάδοση του έργου του ζωγράφου....

Παράλληλα με τη ζωγραφική ο Γιάννης Τσαρούχης ασχολήθηκε και με τη θεατρική σκηνοθεσία και μάλιστα από το 1928. Σχεδίασε σκηνικά και ενδυμασίες για τα θέατρα "Εθνικό" ή "Βασιλικό", "Κοτοπούλη", "Δημοτικό" Πειραιώς κ.ά. ειδικά πρόζας καθώς και για το κλασσικό έργο "Ρωμαίος και Ιουλιέττα" που ανεβάσθηκε το 1954, στο τότε Βασιλικό κήπο και σήμερα "Εθνικό".

Στο έργο του Γιάννη Τσαρούχη εκφράζεται κυρίως η χαρά και το θαύμα της ζωής. Προσπάθησε να ισορροπήσει τις μεγάλες παραδόσεις και να συλλάβει τις αιώνιες καλλιτεχνικές αξίες. Οι πίνακές του περικλείουν αφομοιωμένα πολλά λαϊκά και λαογραφικά στοιχεία ιδιαίτερα του λιμένος του Πειραιά. Θεωρείται από τους μεγαλύτερους σύγχρονους Έλληνες ζωγράφους με διεθνή προβολή και ιδιαίτερα στη Γαλλία. Παράλληλα όμως εργάσθηκε και ως σκηνογράφος τόσο σε ελληνικά όσο και σε ξένα θέατρα με μεγάλη πάντα επιτυχία. Σ΄ αυτόν οφείλεται η καθιέρωση, σχεδόν σε όλες τις σκηνές του ελληνικού κινηματογράφου που γυρίστηκαν σε λαϊκά κέντρα, της παρουσίας του ναύτη είτε σε χορό είτε όχι, θεωρούμενη μάλιστα και απαραίτητη. Το 1977 ανέβασε ο ίδιος τις Τρωάδες του Ευριπίδη σε δική του νεοελληνική απόδοση με δική του διδασκαλία & σκηνογραφία.

http://el.wikipedia.org/wiki/Γιάννης_Τσαρούχης