Αν βέβαια ο χρόνος το επιτρέψει. Σ.Π.

Sotiris Polimeros

Ήλθε η δεύτερη γέννα
του πρώτου μύθου
της άρχουσας στιγμής.
Οι Δαναοί απέλασαν
την ομορφιά της φθοράς
του Δούρειου Ίππου,
έξω από τα τείχη του αιώνιου.
Και τώρα, ήλθε η ώρα
για υποταγμένα λόγια,
σε εμφύλια χαρακώματα.
Η προσωπική μυθολογία μας,
ένας ακήρυχτος πόλεμος
λογισμών,
εκτός και εντός ορίων.

 

Σύμμαχός μας,
η σιωπή της Κασσάνδρας
με το Μάντη να προλέγει
τα λάθη, τα μεγαλύτερα, έστω.
Ένα μήλο η αιτία πολέμου
και η έριδα καλά κρατεί
στα αφρισμένα
κύματα του χρόνου.
Η Θεά που χάρισε την προσμονή
στην όμορφη
γητεύτρα των ψυχών,
μαζί και στο παλικάρι,
χαμογέλασε.
Ήξερε τη συνέχεια
χωρίς να ντρέπεται γι’ αυτή,
εξάλλου τα όμορφα
έχουν και το τίμημά τους.
Το ταξίδι που θα άρχιζε σε λίγο
ήταν καταλυτικό
κι ας το αναθεμάτιζαν οι πολλοί.
Θυσίες ετοιμαζόταν,
μια καλή δικαιολογία, άλλωστε,
γι’ αυτούς που ήθελαν
να αντρειωθούν
και δεν είχαν λόγο.
Οι εκ των προτέρων ήρωες
άρχισαν να γυαλίζουν τα σπαθιά τους.
Είναι εύκολο να ξέρεις
το αποτέλεσμα της μάχης,
σου δίνει μια υπεροχή έναντι
του (ποιου άραγε;) εχθρού.
Δρέψε τις δάφνες του νικητή
κι ας μην σου ανήκουν,
μοιρασμένα.. τα λάφυρα εξάλλου.
Έτσι, έφτασε στις μέρες μας
η μανία του πολέμου,
αλλά, ψάχνουμε
αδιάκοπα το μήλο
για να βρούμε και την αφορμή.
Τις θυσίες πια δεν τις σκεφτόμαστε,
είναι δεδομένες
πρόλαβε και μας παρέλυσε
η μεγάλη ανάγκη της Θεάς.
Για το να αντρειωθούμε πια
ούτε λόγος,
στέρεψαν οι στιγμές.
Και τώρα διψασμένοι
για όνειρα ψάχνουμε τις πηγές,
κάτω από πέτρινα
εκμαγεία λειψών ευκαιριών.
Αν βέβαια ο χρόνος
το επιτρέψει.

Σ.Π.