Αντρέ Μαλρώ

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη φωτογραφία του χρήστη Εκδόσεις Καστανιώτη.

5 Νοεμβρίου 2014 · 

Εκδόσεις Καστανιώτη

3 Νοεμβρίου 2014 · Τροποποιήθηκε ·

Σαν σήμερα, γεννιέται το 1901 στο Παρίσι, ο πολιτικός και συγγραφέας Αντρέ Μαλρώ. Από τις εκδόσεις μας κυκλοφορούν: http://www.kastaniotis.com/author/142

Νίτσε -Το πρόβλημα του Σωκράτη

Οι σοφότεροι άνθρωποι όλων των εποχών κατέληξαν στο ίδιο συμπέρασμα για τη ζωή: δεν αξίζει τίποτε... Παντού και πάντα ακούει κανείς τον ίδιο ήχο από το στόμα τους - έναν ήχο γεμάτο από αμφιβολία, από μελαγχολία, από κούραση από τη  ζωή, από από αντίσταση στη ζωή. Ακόμη κι ο Σωκράτης είπε όταν πέθαινε: «το να ζεις σημαίνει να 'σαι άρρωστος πολύ καιρό: χρωστώ έναν πετεινό στον λυτρωτή Ασκληπιό». Ακόμη κι ο Σωκράτης είχε κουραστεί από τη ζωή. - Τι αποδεικνύει όμως αυτό; Τι δηλώνει;

- Άλλοτε θα ’λεγε κανείς (-ω, έχει λεχθεί, και μάλιστα δυνατά, και ιδίως από τους πεσιμιστές μας!): «Κάτι απ’ όλα αυτά πρέπει να 'ναι αληθινό! Η consensus sapientium υποδεικνύει την αλήθεια». - Μπορούμε σήμερα να μιλούμε έτσι; Πρέπει να μιλούμε έτσι; «Κάτι απ' όλα αυτά πρέπει να 'ναι αρρωστημένο», απαντούμε εμείς: πρέπει να εξετάζονται εξονυχιστικά αυτοί οι σοφότεροι άνθρωποι όλων των εποχών! Μήπως δεν πατούσαν καλά στα πόδια τους; Μήπως ήταν αργοπορημένοι; παραπαίοντες; decadents; Μήπως εμφανίζεται η σοφία στη γη σαν τον κόρακα που τον τραβάει η μυρωδιά απ' το ψοφίμι;

Τούτη η ασεβής σκέψη πως οι μεγάλοι σοφοί είναι τύποι παρακμής μου γεννήθηκε ακριβώς σε μια περίπτωση όπου είναι πολύ ισχυρή η προκατάληψη τόσο των λόγιων όσο και των άλλων: είδα τον Σωκράτη και τον Πλάτωνα σαν συμπτώματα εκφυλισμού, σαν όργανα της ελληνικής αποσύνθεσης, σαν ψευδοέλληνες, σαν αντιέλληνες (Γέννηση της τραγωδίας, 1872). Αυτή η consensus sapientium - όσο περνάει ο καιρός το καταλαβαίνω καλύτερα - δεν αποδεικνύει καθόλου πως είχαν δίκιο σ' ότι συμφωνούσαν: δείχνει μάλλον ότι αυτοί οι ίδιοι, αυτοί οι σοφότεροι των ανθρώπων, συμφωνούσαν από κάποια φυσιολογική άποψη κι έτσι έπαιρναν - όφειλαν να πάρουν - την ίδια αρνητική στάση απέναντι στη ζωή. Κρίσεις, αξιολογικές κρίσεις για τη ζωή, υπέρ ή κατά, μπορούν τελικά να μην είναι ποτέ αληθινές: έχουν αξία μόνο σαν συμπτώματα, αξίζουν προσοχής μόνο σαν συμπτώματα· από μόνες τους δεν είναι παρά ηλιθιότητες. Πρέπει να απλώσουμε τα δάκτυλά μας και να προσπαθήσουμε να συλλάβουμε αυτήν την καταπληκτική finesse (λεπτότητα του χαρακτήρα,  φινέτσα) που λέει πως δεν μπορεί να εκτιμηθεί η αξία της ζωής. Δεν μπορεί να εκτιμηθεί από έναν ζωντανό γιατί αυτός είναι ενδιαφερόμενο μέρος ή και μήλο της έριδος κι όχι κριτής - ούτε από έναν νεκρό, για άλλους λόγους. Το να βλέπει ένας φιλόσοφος ένα πρόβλημα στην αξία της ζωής είναι λοιπόν μια ένσταση κατά του εαυτού του, ένα ερωτηματικό για τη σοφία του, μια παντελής έλλειψη σοφίας. - Πώς; Κι όλοι αυτοί οι μεγάλοι σοφοί δεν ήταν μόνο decadents αλλά και καθόλου σοφοί; - Επανέρχομαι όμως στο πρόβλημα του Σωκράτη.

Λόγω καταγωγής ο Σωκράτης ανήκε στον κατώτερο λαό: ήταν πληβείος. Ξέρουμε, μπορούμε ακόμη να δούμε, πόσο άσχημος ήταν. Αλλά η ασχήμια, από μόνη της ένα ελάττωμα, ήταν για τους  Ελληνες σχεδόν διάψευση. Ήταν λοιπόν ή όχι ' Ελληνας ο Σωκράτης; Η ασχήμια είναι πολλές φορές έκφραση μιας διασταυρωμένης, μιας ματαιωμένης από τη διασταύρωση εξέλιξης. Σ' άλλες περιπτώσεις εμφανίζεται σαν κατιούσα εξέλιξη. Όσοι από τους εγκληματολόγους είναι ανθρωπολόγοι μας λένε πως ο τυπικός εγκληματίας είναι άσχημος: monstrum in fronte, monstrum in animo". Αλλά ο εγκληματίας είναι ένας παρακμιακός. Ήταν ο Σωκράτης ένας τυπικός εγκληματίας; -Αυτό τουλάχιστον δεν θα διαψευδόταν από κείνη την περίφημη κρίση του φυσιογνωμιστή που τόσο άσχημα ηχούσε στους φίλους του Σωκράτη. ' Ενας ξένος που ήξερε να διαβάζει τις φυσιογνωμίες, πέρασε κάποτε από την Αθήνα και είπε κατάμουτρα στο Σωκράτη πως ήταν ένα monstrum - πως έκρυβε μέσα του όλες τις κακές έξεις και ορέξεις. Κι ο Σωκράτης περιορίστηκε ν’ απαντήσει: «Με ξέρεις πολύ καλά κύριε!»

Η παρακμή στο Σωκράτη δεν υποδεικνύεται μόνο από την παραδεδεγμένη αχαλινωσιά και αναρχία των ενστίκτων του, αλλά και από την υπερτροφία της λογικής ικανότητας και από την κακία του μαχητικού που τον διακρίνει. Ας μη ξεχνούμε επίσης εκείνες τις ακουστικές παραισθήσεις που, ως «δαιμόνιον του Σωκράτη», ερμηνεύτηκαν με θρησκευτικό τρόπο. Το καθετί σ' αυτόν είναι παρατραβηγμένο, buffo, καρικατούρα- την ίδια στιγμή το καθετί είναι κρυμμένο, υστερόβουλο, υποχθόνιο.

Προσπαθώ να καταλάβω ποια ιδιοσυγκρασία δίνει αυτήν την σωκρατική εξίσωση λογικού, αρετής και ευτυχίας: αυτήν την εξίσωση την πιο περίεργη απ’ όλες, που έχει συν τοις άλλοις εναντίον της όλα τα ένστικτα των παλιότερων Ελλήνων.

Με τον Σωκράτη, το ελληνικό γούστο στρέφεται προς τη διαλεκτική: τι συνέβη λοιπόν ακριβώς; Πριν απ' όλα χάθηκε ένα ευγενές γούστο- με τη διαλεκτική η πλέμπα ανεβαίνει στην κορυφή. Πριν το Σωκράτη, οι διαλεκτικοί τρόποι απορρίπτονταν από την καλή κοινωνία: θεωρούνταν κακοί τρόποι, ήταν επικίνδυνοι. Προειδοποιούσαν τους νέους γι' αυτούς τους τρόπους. Επίσης, δυσπιστούσαν προς όσους παρουσίαζαν τα επιχειρήματά τους με τέτοιους τρόπους. Τα έντιμα πράγματα, όπως και οι έντιμοι άνθρωποι, δεν προσφέρουν τα επιχειρήματά τους έτσι με το χέρι. Είναι απρέπεια να δείχνει κανείς και τα πέντε δάκτυλα. Δεν αξίζει και πολύ ότι πρέπει πρώτα να αποδειχτεί. Παντού όπου αποτελεί ακόμη η αυθεντία μέρος της καλής συμπεριφοράς, παντού όπου δεν αναπτύσσει κανείς επιχειρήματα αλλά δίνει διαταγές, ο διαλεκτικός είναι ένα είδος γελωτοποιού: γελούν μαζί του, δεν τον παίρνουν στα σοβαρά. Ο Σωκράτης ήταν ο γελωτοποιός που κατάφερε να τον πάρουν στα σοβαρά: τί συνέβη λοιπόν τότε;

Διαλέγει κανείς τη διαλεκτική μόνο όταν δεν έχει άλλο μέσο. Ξέρει πως αυτή προκαλεί τη δυσπιστία, πως δεν είναι πολύ πειστική. Τίποτε δεν σβήνει ευκολότερα από την απήχηση του διαλεκτικού: το αποδεικνύει η απλή παρατήρηση κάθε συνάντησης στην οποία γίνεται συζήτηση. Η διαλεκτική μπορεί να είναι μόνο αυτοάμυνα στα χέρια εκείνων που δεν έχουν πια κανένα άλλο όπλο. Πρέπει κανείς να ενισχύσει το δίκιο του: μόλις τα καταφέρει δεν την χρησιμοποιεί πια. Οι Εβραίοι ήταν διαλεκτικοί γι' αυτόν το λόγο Ο Reineke Fuchs ήταν διαλεκτικός: πώς; Ήταν κι ο Σωκράτης διαλεκτικός;

Είναι η ειρωνεία του Σωκράτη μια έκφραση εξέγερσης; Πληβείας αγανάκτησης; Απολαμβάνει τάχα, σαν καταπιεζόμενος, την ίδια του την αγριότητα με τις μαχαιριές των συλλογισμών του; Εκδικείται τους ευγενείς τους οποίους γοητεύει; - Ως διαλεκτικός κρατάει κανείς ένα ανελέητο εργαλείο στα χέρια του· μπορεί να γίνει τύραννος μ' αυτό βάζει σε κίνδυνο αυτούς που κατακτάει. Ο διαλεκτικός αφήνει στον αντίπαλό του τη φροντίδα να αποδείξει ότι δεν είναι ηλίθιος: αφήνει τον άλλο εξοργισμένο και συνάμα αβοήθητο. Ο διαλεκτικός καθιστά ανίσχυρη τη νοημοσύνη του αντιπάλου του. - Πώς; Είναι η διαλεκτική του Σωκράτη απλώς μια μορφή εκδίκησης;

Σας έδωσα να καταλάβετε πώς μπορούσε να προκαλεί απέχθεια ο Σωκράτης: γι' αυτό ακριβώς επιβάλλεται πιο πολύ τώρα να εξηγήσουμε τη γοητεία που ασκούσε. Ιδού ο πρώτος λόγος: ανακάλυψε ένα νέο είδος αγώνος κι έγινε ο πρώτος διδάσκαλός του στους ευγενείς κύκλους της Αθήνας. Γοήτευε ερεθίζοντας την αγωνιστική παρόρμηση των Ελλήνων - εισήγαγε μια παραλλαγή στον πυγμαχικό αγώνα μεταξύ νέων ανδρών και εφήβων. Ο Σωκράτης ήταν επίσης ένας μεγάλος ερωτικός.

Ο Σωκράτης όμως μάντευσε ακόμη περισσότερο. Είδε πίσω από τους ευγενείς Αθηναίους του· κατάλαβε ότι η περίπτωσή του, η ιδιοσυγκρασία του, δεν αποτελούσε πια εξαίρεση. Το ίδιο είδος εκφυλισμού αναπτυσσόταν σιωπηλά παντού: η παλιά Αθήνα είχε φτάσει στο τέλος της. - Και ο Σωκράτης κατάλαβε ότι όλος ο κόσμος τον χρειαζόταν - χρειαζόταν τα μέσα του, τη θεραπεία του, την προσωπική του τέχνη της αυτοσυντήρησης... Παντού τα ένστικτα βρίσκονταν σε κατάσταση αναρχίας· παντού όλοι απείχαν πέντε βήματα από την υπερβολή: το monstrum in animo ήταν κοινός κίνδυνος. «Οι παρορμήσεις θέλουν να γίνουν τύραννου πρέπει να βρούμε έναν ισχυρότερο αντι-τύραννο»... Όταν ο φυσιογνωμιστής αποκάλυψε στο Σωκράτη τί ήταν - ένα σπήλαιο γεμάτο από κακές ορέξεις - ο μεγάλος ειρωνικός άφησε να του ξεφύγει άλλη μιά λέξη που είναι κλειδί του χαρακτήρα του. «Αυτό είναι αλήθεια», είπε, «αλλά τις ελέγχω όλες». Πώς μπόρεσε ο Σωκράτης να γίνει κύριος του εαυτού του; - Κατά βάθος η περίπτωσή του ήταν απλώς η ακραία περίπτωση, απλώς το πιο χτυπητό παράδειγμα αυτού που είχε αρχίσει να γίνεται κοινή ανησυχία: κανείς δεν ήταν πια κύριος του εαυτού του, τα ένστικτα στρέφονταν ενάντια στον καθένα. Ο Σωκράτης γοήτευε επειδή ήταν η ακραία περίπτωση· η φοβερή του ασχήμια τό κάνε αυτό γνωστό σ' όλα τα μάτια: είναι αυτονόητο βέβαια πως γοήτευε ακόμη περισσότερο σαν απάντηση, σαν λύση, σαν φαινομενική θεραπεία της περίπτωσης αυτής.

' Οταν κανείς βρίσκει απαραίτητο, όπως έκανε ο Σωκράτης, να μετατρέψει το λογικό σε τύραννο, δεν μπορεί νά 'ναι μικρός ο κίνδυνος ότι κάτι άλλο θα γίνει τύραννος. Τότε ανακαλύφτηκε σαν σωτήρας η ορθολογικότητα ούτε ο Σωκράτης ούτε οι «ασθενείς» του δεν ήταν ελεύθεροι να διαλέξουν την ορθολογικότητα: αυτό έγινε de rigueur, ήταν το τελευταίο τους καταφύγιο. Ο φανατισμός με τον οποίο όλος ο ελληνικός στοχασμός ρίχνεται στην ορθολογικότητα, προδίδει την ύπαρξη μιας απελπιστικής κατάστασης· υπήρχε κίνδυνος, δεν υπήρχε παρά' μόνο μια εκλογή: ή να χαθείς ή να γίνεις παράλογα ορθολογικός... Ο μοραλισμός των Ελλήνων φιλοσόφων από τον Πλάτωνα και μετά είναι παθολογικά καθορισμένο, το ίδιο και η εκτίμηση που τρέφουν για τη διαλεκτική. Η εξίσωση λογικό = αρετή = ευτυχία σημαίνει απλώς: πρέπει να μιμηθεί κανείς το Σωκράτη και να βάζει μόνιμα απέναντι στις σκοτεινές ορέξεις ένα φώς ημέρας - το φως ημέρας του λογικού. Πρέπει κανείς νά ναι με κάθε τρόπο έξυπνος, διαυγής, λαμπρός: κάθε παραχώρηση στα ένστικτα, στο ασυνείδητο, οδηγεί προς τα κάτω...

Εξήγησα με ποιο τρόπο γοήτευε ο Σωκράτης: φαινόταν πως ήταν ένας γιατρός, ένας σωτήρας. Χρειάζεται ακόμη να καταδείξουμε το λάθος που ενυπήρχε στην πίστη του στην «ορθολογικότητα με κάθε τρόπο»; Οι φιλόσοφοι και οι μοραλιστές αυτοαπατώνται όταν πιστεύουν ότι απαλλάσσονται από την παρακμή με το να κηρύττουν απλώς πόλεμο εναντίον της. Η απαλλαγή είναι υπεράνω των δυνάμεών τους: αυτό που διαλέγουν ως μέσο, ως σωτηρία, δεν είναι παρά μια άλλη έκφραση της παρακμής- αλλάζουν την έκφρασή της αλλά δεν απαλλάσσονται από την ίδια την παρακμή. Ο Σωκράτης ήταν μια παρανόηση ολόκληρη η ηθική της βελτίωσης, συμπεριλαμβανομένης και της χριστιανικής, ήταν μια παρανόηση... Το εκτυφλωτικότερο φως ημέρας- η ορθολογικότητα με κάθε τρόπο η ζωή, λαμπρή, ψυχρή, προσεκτική, συνειδητή, χωρίς το ένστικτο, σ' αντίθεση προς τα ένστικτα - όλα αυτά δεν ήταν παρά μια αρρώστια, μια άλλη αρρώστια, και καθόλου μια επιστροφή στην «αρετή», στην «υγεία», στην ευτυχία... Η υποχρέωση να πολεμάς τα ένστικτα - αυτή είναι η συνταγή της παρακμής: όσο η ζωή διατηρεί μια ανοδική πορεία, η ευτυχία ταυτίζεται με το ένστικτο.

Ο Σωκράτης, αυτός ο εξυπνότερος όλων όσων ξεγέλασαν τους εαυτούς τους, δεν το κατάλαβε τάχα αυτό; Μήπως το ομολόγησε τελικά μέσα στη σοφία του θάρρους του μπροστά στο θάνατο; o Σωκράτης ήθελε να πεθάνει: το κώνειο το διάλεξε αυτός κι όχι η Αθήνα αυτός ανάγκασε την Αθήνα να τον καταδικάσει σε θάνατο... «Ο Σωκράτης δεν είναι γιατρός», είπε μέσα του σιγανά: «εδώ γιατρός είναι μόνο ο θάνατος... Ο Σωκράτης ήταν απλώς άρρωστος εδώ και πολύν καιρό»!

  ~ από το βιβλίο του Νίτσε «Λυκόφως των ειδώλων»
by Αντικλείδι , http://antikleidi.com
Συναφές: 
Δείτε όλα τα άρθρα μας για τον Σωκράτη ΕΔΩ και για τον Νίτσε ΕΔΩ 
Σωκράτης: Η φοράδα, η χύτρα και η κοπέλα

 http://antikleidi.com/2014/11/26/sokratis-ellinas/

Αριστοτέλης: πώς γίνεται εφικτός ο άριστος βίος;

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη φωτογραφία του χρήστη Φιλοσοφείν περιοδικό.

 

Φιλοσοφείν περιοδικό

30 Νοεμβρίου 2014 ·

Αριστοτέλης: πώς γίνεται εφικτός ο άριστος βίος;
Αριστοτέλης
384-322 π.Χ.
Πώς παράγονται οι μικροί και οι μεγάλοι απατεώνες της πολιτείας;
Εισαγωγικές παρατηρήσεις
§1
Ο άριστος βίος πάντα συγκεντρώνει το μέγιστο φιλοσοφικό ενδιαφέρον του Αριστοτέλη. Γιατί; Επειδή συνυφαίνεται με τον προορισμό του ανθρώπου: με την ευδαιμονία του και με τον αυτάρκη τρόπο βίωσης και διαβίωσής του. Αλλά ο άριστος βίος δεν μπορεί να υπάρχει για το κάθε άτομο χωριστά, εάν η κοινωνική, πολιτική, πολιτειακή, οικονομική και η γενικότερη κατάσταση της πόλεως δεν είναι κι αυτή άριστη. Πώς μπορεί να γίνεται άριστη; Με το άριστο πολίτευμα. Άριστος βίος λοιπόν και άριστο πολίτευμα είναι στενά συνδεδεμένα και δεν νοείται το ένα χωρίς το άλλο. Η έννοια της άριστης κοινωνίας, απ’ αυτή την άποψη, αναζητείται αφενός μέσα στην ενεργό και συνειδητή συμμετοχή του πολίτη στους κοινούς σκοπούς της πόλεως και αφετέρου μέσα στο είδος, στο ποιόν του πολιτεύματος της πόλεως. Ως εκ τούτου, δεν νοείται ως μια απλώς διανοητική ή ιδεατή σύλληψη, ως ένα Δέον ή ως το επιθυμητό, παρά ως το θεωρητικό συν πρακτικό ενεργείν: ως εὐπραξία μετ' ἀρετῆς. Εντός αυτού του πνεύματος, κάθε πράξη, για να αποτελεί δημιουργική ενέργεια, για να είναι άριστη, πρέπει να είναι ενάρετη και αντίστροφα. Τούτο σημαίνει πως το ευχάριστο από μόνο του δεν είναι ενάρετο και συναφώς δεν ταυτίζεται με την ευδαιμονία. Το ευχάριστο χρειάζεται την αρετή, ώστε να ανταποκρίνεται στην ουσία της ανθρώπινης κοινωνίας και να συνθέτει τον άριστο βίο κοινωνίας και ανθρώπινου ατόμου. Αλλά τι είναι για τον Αριστοτέλη η αρετή; Πρωτίστως, η μετρημένη στάση ζωής, δηλαδή η σύμφωνη με τη μεσότητα ανάμεσα στις δυο ακρότητες: της υπερβολής και της στέρησηςˑ συγχρόνως εκείνη η ενεργός ζωή, που πραγματώνει αυτή τη μεσότητα και συνακόλουθα παράγει τα αγαθά: πνευματικά όσο και υλικά. Με βάση λοιπόν την αρχή της μεσότητας καθίσταται δυνατό, όπως μας λέει ο Αριστοτέλης στο παρακάτω κείμενό του, το άριστο πολίτευμα και ο άριστος βίος, ενώ η ακύρωση αυτής της αρχής παράγει μοχθηρούς, κακούργους, απατεώνες και επίδοξους αρχομανείς, τόσο από το άκρο των ζάπλουτων όσο και από το άκρο των πάμφτωχων.
§2
Αριστοτέλους Πολιτικά 1295b1–28
«Η πολιτεία [=το πολίτευμα] είναι ένας συγκεκριμένος τρόπος ζωής της πόλεως. Όλες βέβαια οι πόλεις απαρτίζονται από τρία μέρη, αφενός από τους υπερβολικά πλούσιους, αφετέρου από τους υπερβολικά φτωχούς και τρίτον από όσους βρίσκονται στο μέσον αυτών των δυο. Καθώς λοιπόν είναι κοινώς αποδεκτό πως το μέτριο και το μέσον είναι το άριστο, γίνεται φανερό ότι και η απόκτηση όλων των ευτυχημάτων [=αγαθών, καλών πραγμάτων] με μέτρο είναι η βέλτιστη. Και τούτο, γιατί η με μέτρο απόκτηση των αγαθών υπακούει πολύ εύκολα στη λογική, ενώ ο υπερβολικά ωραίος ή ισχυρός ή ευγενικής καταγωγής ή πλούσιος ή, αντιθέτως, ο υπερβολικά φτωχός ή ανίσχυρος ή ταπεινής καταγωγής είναι δύσκολο ν’ ακολουθήσει τη λογικήˑ γιατί οι πρώτοι γίνονται κυρίως αναιδείς/αλαζόνες και μεγαλοαπατεώνες, ενώ οι δεύτεροι κακοποιοί και μικροαπατεώνεςˑ συνεπώς άλλα αδικήματα διαπράττονται από αλαζονεία και άλλα από μοχθηρία. Ακόμη, όσοι βρίσκονται στο μέσον ελάχιστα ενδιαφέρονται να αποφεύγουν ή να καταλαμβάνουν αξιώματα, καθώς αμφότερες οι εν λόγω επιδιώξεις βλάπτουν τις πόλεις. Εξάλλου, όσοι έχουν υπερβολικά ευτυχήματα, ήτοι αγαθά, δηλαδή δύναμη, πλούτο, φίλους και άλλα παρόμοια, ούτε θέλουν ούτε εννοούν να υπακούν στην εξουσία …λόγω της πολυτελούς ζωής τους. Από την άλλη πλευρά, οι υπερβολικά φτωχοί είναι πολύ δουλοπρεπείς. Το αποτέλεσμα είναι οι μεν τελευταίοι να μην ξέρουν να ασκούν εξουσία, αλλά να εξουσιάζονται δουλικά από δεσποτική αρχή, οι δε πρώτοι να μην ανέχονται να εξουσιάζονται από καμιά δύναμη, παρά μόνο να ασκούν οι ίδιοι δεσποτική εξουσία. Έτσι συμβαίνει να έχουμε μια πόλη δούλων και εξουσιαστών, όχι όμως ελεύθερων ανθρώπων… Απεναντίας, η πόλη διέπεται από την απαίτηση, να αποτελείται από ίσους και όμοιους πολίτες στο μέγιστο δυνατό βαθμόˑ αυτό όμως το βρίσκουμε στη μέση τάξη. Ως εκ τούτου, άριστο πολίτευμα έχει κατ’ αναγκαιότητα η πόλη, που αποτελείται από όσα υποστηρίξαμε ότι συνιστούν την πόλη με βάση τη φύση της».
§3
Ερμηνεία – κατανόηση
1. Μια Αριστοτελική ανάγνωση του ως άνω κειμένου μας οδηγεί σε αποκαλυπτική αποκρυπτογράφηση του χτες και του σήμερα της σαθρότητας των πολιτικών: συστημάτων, προσώπων, μηχανισμών. Πρόκειται για μια σαθρότητα, που στο Ελλαδικό πολιτικό σύστημα αναγιγνώσκεται από τους θλιβερούς μηχανισμούς του ενός ή του άλλου ιδεολογικο-πολιτικού σχήματος, μηδέ εξαιρουμένου και εκείνου της καθεστωτικής «αριστεράς», ανεστραμμένα: ως αρετή. Πολιτική αρετή γι’ αυτούς είναι να μην εξουσιάζονται, αλλά μόνο να εξουσιάζουν, να περιφρονούν τους νόμους για τον εαυτό τους, αλλά να τους εφαρμόζουν με σιδερένια γροθιά για τους άλλους.
2. Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, οι οικονομικοί, πολιτικοί, επιστημονικοί, ιδεολογικοί κ.ά. ευνοημένοι, που προέρχονται από το άκρο των υπερπλουσίων, με σημερινούς όρους: από το άκρο της κεφαλαιοκρατικής τάξης, είναι αναιδείς/αλαζόνες και μεγαλοαπατεώνες (στα αρχαία: ὑβρισταὶ καὶ μεγαλοπόνηροι), γιατί ο λογισμός τους δεν συνάδει με τη φύση του έλλογου ανθρώπου παρά με την ασπλαχνία, με τον αμοραλισμό των μεγαλοσυμφερόντων, με την εχθρότητα για το γενικό συμφέρον της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού. Αυτή η πλειοψηφία είναι το μέσον, δηλαδή η μεσότητα, η μέση τάξη.
3. Ως τέτοια, η συγκεκριμένη πλειοψηφία δεν απλώς αριθμητική, αλλά εννοιολογική ενότητα ποσότητας και ποιότητας ανθρώπων. Οι άνθρωποι της μεσότητας, σε αντίθεση με τους προαναφερθέντες της άκρατης δολιότητας, ενεργούν με φρόνηση, καθώς είναι αυτάρκεις και δεν έχουν ανάγκη να κλέψουν, δια μιας νομιμοφανούς πολιτικής οδού, τα αγαθά των συνανθρώπων τους. Αυτοί λοιπόν «δεν υπονομεύουν ούτε υπονομεύονται» (Πολιτικά ό.π. 32), αλλά υπερασπίζονται τη Λογική του άριστου, δηλαδή της ισορροπίας, της εσωτερικής ανταπόκρισης προς το αληθινά κοινό συμφέρον και προς την ισότητα των πολιτών.
4. Μια τέτοια πλειοψηφία δεν διέπεται από στυγνή αντιπαλότητα, από τη βάρβαρη βιαιότητα για τον άλλο. Ορισμένως λοιπόν δεν ολισθαίνει προς εκείνο το αχαλίνωτο είδος «δημοκρατίας», που εκφυλίζεται σε άκρατη ολιγαρχία ή τυραννίδα. Σε αντίθεση όμως προς αυτή την πολιτική μεσότητα, οι μεγαλοπόνηροι, οι μεγαλοαπατεώνες, καθώς και το άλλο άκρο των υπερβολικά φτωχών, των εξαθλιωμένων, οι μικροαπατεώνες (αρχαία: μικροπόνηροι), ως δουλικά όργανα των μεγαλοπόνηρων, είναι οι κύριοι εκφραστές της Αριστοτελικά εκφυλισμένης σε τυραννίδα δημοκρατίας, με σημερινούς όρους: της κοινοβουλευτικής δικτατορίας.
5. Διασάφηση: ο Αριστοτέλης δεν εννοεί με την έννοια της μεσότητας κάτι το ποσοτικά-αριθμητικά ενδιάμεσο ανάμεσα στην υπερβολή και τη στέρηση, παρά την εσωτερική λογική εξισορρόπησης, εναρμόνισης, συμμετρικής διαλλαγής δυο αντίθετων άκρων. Σε επίπεδο αναλογικά της πολιτικής κοινωνίας εννοεί την ίση μεταχείριση των πολιτών, την κοινωνική ισότητα. Η έννοια της μεσότητας είναι κάτι παρόμοιο με την εγελιανή έννοια της διαμεσολάβησης (Vermittlung): όχι το μέσο με την έννοια του οργάνου ή του τρόπου, αλλά ένα είδος μεταστοχαστικής συνεπαγωγής, μια κατά συμπερασματικό Λόγο αρμονία σε [και για] ένα ανώτερο επίπεδο ζωής.
6. Διερώτηση: πώς μπορούν, με βάση την παραπάνω Αριστοτελική συλλογιστική, κάποιοι μεγαλοπόνηροι της καθεστωτικής «αριστεράς» [=της μασκαρεμένης σοσιαλδημοκρατίας] να συγκεράζουν την αλαζονεία του ιδιωτικού τους πλουτισμού, που ήδη είναι υπαρκτός και αποκτημένος αποδεδειγμένα με μη σύννομους τρόπους, με την υπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος; Ο Αριστοτέλης απαντά: δεν μπορούν, αλλά ως μεγαλοπόνηροι είναι «ικανοί» για κάτι άλλο: με παλαιοαστική αοριστολογία και όχι λιγότερο με εθελοδουλεία πολλών υπηκόων να δομήσουν ένα κράτος «δούλων και εξουσιαστών, όχι όμως ελεύθερων ανθρώπων». Και τούτο σε «παραγωγική» συνεργασία με τους διεφθαρμένους μηχανισμούς των πολλαπλών συντεχνιών.
http://hegel-platon.blogspot.gr/2014/11/blog-post_29.html
Αναρτήθηκε από Δημήτρης Τζωρτζόπουλος

Το υπέροχο Μελισσόχορτο

Το υπέροχο Μελισσόχορτο και Πώς μας ωφελεί!!! 

Το μελισσόχορτο (ή Melissa officinalis), γνωστό και ως μέλισσα ή βάλσαμο λεμονιού, ανήκει στην οικογένεια της μέντας. Ο όρος «μέλισσα» προέρχεται από τη λέξη «melissophyllon», που σημαίνει «φύλλο της μέλισσας», επειδή χάρη στη μεγάλη περιεκτικότητα του φυτού σε νέκταρ αποτελεί ιδανικό μέρος για να αναζητήσουν τροφή οι μέλισσες. Το μελισσόχορτο καλλιεργήθηκε αρχικά στη Νότια Ευρώπη, σήμερα όμως είναι πλέον γνωστό σε όλο σχεδόν τον κόσμο, ενώ στη χώρα μας ευδοκιμεί σε βουνοπλαγιές αρκετών περιοχών. Στην εποχή του Μεσαίωνα λέγεται ότι αλχημιστές χρησιμοποιούσαν μελισσόχορτο για να φτιάχνουν ελιξήρια νεότητας. Το μελισσόχορτο μυρίζει λεμόνι, περιέχει μεταξύ άλλων πτητικά έλαια (γνωστά για τις χαλαρωτικές τους ιδιότητες), πολυφαινόλες, τανίνες και φλαβονοειδή, ενώ η δράση του στηρίζεται κυρίως στα αιθέρια έλαια που περιέχονται στη σύστασή του (κιτράλη, κιτρονελλάλη, λιναλοόλη, γερανιόλη

Πώς μας ωφελεί; 1. Το μελισσόχορτο είναι γνωστό για την αντισπασμωδική, αντιφλεγμονώδη και αντιμικροβιακή του δράση. 2. Παράλληλα, τονώνει την καρδιά και το κυκλοφορικό σύστημα, προκαλώντας διαστολή των αγγείων, με αποτέλεσμα να μειώνεται η πίεση του αίματος. 3. Θεωρείται πολύ σημαντική η συμβολή του στην καταπολέμηση των ιών. Έρευνες επιβεβαιώνουν μάλιστα την αποτελεσματικότητά του σε περιπτώσεις επιχείλιου έρπητα. 4. Πρόκειται για φυτό εξαιρετικά αποτελεσματικό σε περιπτώσεις αϋπνίας, έντονου στρες, έντασης και ευερεθιστότητας, ενώ μπορεί να βοηθήσει ακόμα και άτομα με κατάθλιψη, χάρη στις καταπραϋντικές και χαλαρωτικές του ιδιότητες. 5. Ανάμεσα στις δράσεις του συγκαταλέγεται και η ανακούφιση από πεπτικές διαταραχές. 6. Το βάλσαμο του μελισσόχορτου θεωρείται επίσης ότι ηρεμεί τον υπερκινητικό θυρεοειδή αδένα (νόσος Graves). 7. Επιπλέον, επειδή το μελλισόχορτο καθαρίζει το μυαλό, αυξάνει την αντίληψη και ενισχύει τη μνήμη, έχει αποδειχθεί βοηθητικό σε ασθενείς με Αλτσχάιμερ. 8. Τέλος, χάρη στην ιδιότητά του να δρα κατά των πόνων στις νευρικές απολήξεις, το μελισσόχορτο συστήνεται σε ανθρώπους με πονοκεφάλους, ημικρανίες και άλλους πόνους (π.χ. πόνοι περιόδου, πονόδοντος, εντερικοί κολικοί).
Στην αγορά
Τα μέρη του μελισσόχορτου που χρησιμοποιούμε κατά βάση είναι τα φύλλα του. Το μελισσόχορτο μπορούμε να το βρούμε ως αποξηραμένο φυτό και να το απολαύσουμε ως ρόφημα, επωφελούμενοι από τις ιδιότητές του, ή να το προμηθευτούμε με τη μορφή βάμματος.
Φτιάξτε μόνοι σας
● Σε βραστό νερό προσθέτουμε 1 κουταλιά αποξηραμένο μελισσόχορτο. Αφήνουμε για 5΄ και σουρώνουμε.
● Προμηθευόμαστε μελισσόχορτο σε βάμμα και παίρνουμε 3 φορές την ημέρα από 30 σταγόνες (σε νερό).
● Το φυτό σε μορφή βάμματος μπορεί να χρησιμοποιηθεί και τοπικά, σε περιπτώσεις επιχείλιου έρπητα. Αλείφουμε το βάμμα πάνω στον έρπη με ένα βαμβάκι, 3-4 φορές την ημέρα.
Δράση στο maximum
Όσο φτιάχνουμε το ρόφημα από μελισσόχορτο, καλό είναι να έχουμε σε όλη τη διάρκεια καλυμμένο το κατσαρολάκι και στη συνέχεια την κούπα, έτσι ώστε ο ατμός –ο οποίος είναι πλούσιος σε αιθέρια έλαια με θεραπευτικές ιδιότητες- να παραμένει στο εσωτερικό. Με αυτόν τον τρόπο θα επωφεληθούμε στο μέγιστο από τη δράση του μελισσόχορτου.
Ιδανικοί συνδυασμοί 1. Ο συνδυασμός μελισσόχορτου με λυκίσκο θεωρείται αποτελεσματικός σε περίπτωση δυσπεψίας. 2. Όταν συνδυάζεται με δυόσμο, το μείγμα είναι εξαιρετικά μαλακτικό για το στομάχι. 3. Το μελισσόχορτο μαζί με τη βαλεριάνα βοηθά σε περιπτώσεις αϋπνίας και πόνου των νεύρων. Στην πράξη: Φτιάχνουμε ένα μείγμα με ίσες ποσότητες από τα δύο -κάθε φορά- βότανα και ρίχνουμε μια κουταλιά από το μείγμα σε βραστό νερό. Το αφήνουμε για 5΄ και στη συνέχεια το σουρώνουμε.
Να θυμάστε: Το μελισσόχορτο θεωρείται σε γενικές γραμμές ασφαλές φυτό. Ωστόσο, είναι πιθανό να αλληλεπιδράσει με φάρμακα που λαμβάνονται για τον θυρεοειδή. Στην περίπτωση, λοιπόν, που αντιμετωπίζετε πρόβλημα με τον θυρεοειδή σας, θα πρέπει να επικοινωνήσετε με τον γιατρό σας πριν ξεκινήσετε τη λήψη του. Μελισσόχορτο δεν πρέπει να λαμβάνουν επίσης οι γυναίκες κατά την εγκυμοσύνη και τον θηλασμό.
Διώξτε τον έρπη
Επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο του Maryland ανακάλυψαν ότι η χρήση του μελισσόχορτου στον επιχείλιο έρπητα είχε αποτελεσματικότητα στην ερυθρότητα της περιοχής, καθώς και στο πρήξιμο μετά από μόλις 2 ημέρες. Η γρήγορη ανακούφιση από τα συμπτώματα με τη βοήθεια του συγκεκριμένου βοτάνου είναι πολύ σημαντική, αν λάβουμε μάλιστα υπόψη μας ότι στην περίπτωση που δεν αντιμετωπιστεί ο έρπης μπορεί να χρειαστεί περισσότερες από 10 ημέρες για να υποχωρήσει.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΤΗΝ κ. ΓΙΑΝΝΑ ΠΕΡΓΑΝΤΑ, φαρμακοποιό.
Το μελισσόχορτο (ή μελισσοβότανο,) είναι πολυετές, ποώδες φυτό με ξεχωριστό άρωμα που ανήκει στην οικογένεια της μέντας και ευδοκιμεί στη Με­σόγειο και την Ασία. Φέρει διακλαδιζομενο στέλεχος που φτά­νει σε ύψος το μισό μέτρο, φύλλα ανοιχτοπράσινα, ωοειδή και μικρά άνθη που ανθίζουν το καλοκαίρι.
Το μελισσόχορτο αγαπά τα ημισκιερά, καλά αρδευόμενα εδάφη και καλλιεργείται για μελισσοκομικούς αλλά και φαρμακευτι­κούς σκοπούς.
Θεωρείται το φυτό της μακροζω­ίας, καθώς δίνει ευ­εξία και ζωντάνια στον οργανισμό.
Εχει α­ντιβιοτικές ιδιότητες και καταπολεμά διά­φορα βακτήρια (ό­πως ο στρεπτόκοκ­κος), ενώ θεραπεύει το στοματικό έρπητα.
Λόγω των αναισθητικών του ιδιοτήτων ανακουφίζει από τους πόνους των πληγών και των τραυμάτων.
Ως κατάπλασμα, δρα αποτελεσματικά κατά των δηγμάτων και των τσιμπημάτων των δηλητηριωδών εντόμων και κατά των αρθριτικών πόνων.
Ως αφέψημα (10 γραμμάρια των ανθισμένων φύλλων του σε 1 κι­λό νερό), είναι ευεργετικό για τις νευρικές ανωμαλίες και τους πόνους της δυσεντερίας.
Είναι διεγερτική, τονωτική και εφιδρωτική.
Δροσίζει την αναπνοή και βελτιώνει την καρδιακή λειτουργία.
Ρυθμίζει και διευκολύνει την πεπτική διαδικασία, ενώ απαλλάσσει από τους
πόνους της εμμήνου ρύσης, από τους γαστρικούς σπασμούς και τις στομαχικές
δια­ταραχές.
Λειτουργεί θεραπευτικά στα κρυολογήματα, τους πονοκεφάλους, τη βρογχίτιδα,
τη ναυτία, την ανησυχία και τη μελαγχολία.
Τα χρήσιμα μέρη του μελισσόχορτου είναι τα φρέσκα φύλ­λα της που συλλέγονται λίγο πριν την ανθοφορία, από τα οποία παράγεται ρόφημα για μετά το γεύμα επειδή διευκολύνουν την πέψη καί ανακουφίζουν από το φούσκωμα καί τους κολικούς.
Τα έλαια της, ιδίως η ευγενόλη, δρουν ως αντισπασμωδικά. Οι αρωματοθεραπευτές καί οι βο­τανολόγοι χρησιμοποιούν το α­ποσταγμένο έλαιο του φυτού σε μασάζ.
vita.gr
irakleitos.blogspot.gr
proionta-tis-fisis.info
πηγη newsitamea.gr

Γιουβέτσι με μοσχάρι και μανέστρα

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

Γιουβέτσι με μοσχάρι και μανέστρα - iCookGreek

Συνταγή για γιουβέτσι με μοσχάρι και μανέστρα. Συνταγή για γιουβέτσι στη γάστρα. Γιουβέτσι μοσχάρι

icookgreek.com|Από Konstantina Athanasiou

• Προετοιμασία: 30 λεπτά
• Μαγείρεμα: 2 ώρες και 30 λεπτά
• Μερίδες: 4
• Δυσκολία: μέτριο
• 
  

Υλικά

• μανέστρα ή μανεστράκι: 500 γρ.
• μοσχάρι: (κιλότο, σπάλα ή ελιά) 1½ κιλό, κομμένο σε μερίδες
• ντομάτες: 1 κιλό, ώριμες
• ντοματοπελτές: 1 κουταλιά της σούπας
• κρεμμύδια: ξερά 2 ψιλοκομμένα
• σκόρδο: 6 σκελίδες, ψιλοκομμένες
• βούτυρο: φρέσκο 1/2 φλιτζάνι του τσαγιού
• ελαιόλαδο: 1/2 φλιτζάνι του τσαγιού
• αλάτι: λίγο
• πιπέρι φρεσκοτριμμένο
• δάφνη: 1 φύλλο
• κεφαλογραβιέρα: 180 γρ. τριμμένη (προαιρετικά)
•  
• συνέχεια στο σύνδεσμο 

ένα μυστικό

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

 

Υγεία - ΔΕΙΤΕ ένα μυστικό για να ξεχωρίζετε το καλό λάδι!!!

Υγεία - Βασική αρχή: «Το λάδι το καταλαβαίνουμε με τη μύτη και τη γλώσσα. Όχι με το λαιμό» Έτσι έλεγαν οι παλιοί γεωργοί με την αλάνθαστη εμπειρία τους και δεν πρέ

biologikaorganikaproionta.com

οι 10 super

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

 

Υγεία - Αυτοί είναι οι 10 super λιποδιαλυτικοί διατροφικοί συνδυασμοί!

Υγεία - Συνδυασμοί τροφίμων με προστιθέμενη αξία στο ρυθμό των καύσεων, στον έλεγχο της πείνας, στην ενίσχυση του μυϊκού ιστού, στη μείωση του σωματικού…

biologikaorganikaproionta.com

Ο συγγραφέας της «Φόνισσας»

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

 

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Ο συγγραφέας της «Φόνισσας» δεν είδε κανένα βιβλίο του τυπωμένο όσο...

Καθόταν στο πιο απομακρυσμένο τραπεζάκι, συλλογιζόμενος και έπινε τον καφέ του που κόστιζε μια δεκάρα

mixanitouxronou.gr

Έβγαζα απ' τις τσέπες μου φλούδες μανταρίνι (χιώτικο)

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

Έβγαζα απ' τις τσέπες μου φλούδες μανταρίνι (χιώτικο)

Οι Χιώτες, που πάντα ήξεραν τον τρόπο να «αιχμαλωτίζουν» τους καρπούς της χιακής γης μετατρέποντάς τους σε πολύτιμους γαστρονομικούς θησαυρούς, δεν θα άφηναν ποτέ να τους ξεφύγουν τα υπέροχα χιώτικα μανταρίνια.

Μπορεί η Κίνα να έχει την τιμή της πατρότητάς τους, η φιλόξενη «χία γη» όμως έγινε η δεύτερη πατρίδα τους, αξιοποιώντας τους καρπούς της μανταρινιάς, φροντίζοντας με μεράκι και αγάπη να τους κάνει ακόμα πιο εύγεστους. Και έτσι «αι χίαι τράπεζαι» έγιναν ακόμα πιο πλούσιες, ο δε γνωστός «χίος γέλως» πιο διασκεδαστικός.
Εύχυμα, γλυκά, αρωματικά και πλούσια σε βιταμίνες, τα χιώτικα μανταρίνια εξήραν τη δημιουργική φαντασία της Χιώτισσας νοικοκυράς και του Χιώτη καλλιεργητή. Γέμισαν οι Χιώτισσες τα ντουλάπια και τα κελάρια των σπιτικών του κάμπου κυρίως, που υπερηφανεύονταν να επιδεικνύουν στους -ευπρόσδεκτους πάντα- φιλοξενούμενούς τους μπουκάλια με λικέρ μανταρίνι, βαζάκια με αρωματικές μαρμελάδες, γλυκά του κουταλιού και φυσικά τις κόφες και τα καλάθια τους με τα φρεσκοκομμένα μανταρίνια ή τα κρυστάλλινα ποτήρια τους με το φρέσκο χυμό τους.
Μα δεν τους έφταναν αυτά.

Στις χιώτικες κουζίνες Τα τεφτεράκια των νοικοκυρών έπρεπε να γεμίσουν και αυτά με τα αιθέρια έλαια του αειθαλούς εσπεριδοειδούς φυτού. Μέχρι και τα άνθη τους αξιοποίησαν έτσι όπως ήξεραν αυτές να το πράξουν. Πότε σαν «άνθος» γλυκό κουταλιού, πότε σαν λικέρ, πότε για να αρωματισθεί το απογευματινό τους τσάι ακόμα περισσότερο. Άσε πια η φλούδα του μανταρινιού. Μπήκε ακόμη και στην κλασική φασολάδα (και για να αποδίδουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, αυτή είναι έμπνευση νεότερου Χιώτη). Επίσης στις κρασάτες σουπιές και στο χταπόδι μαζί με τον ζουμερό χυμό τους, στα ψητά ψάρια, στο κοτόπουλο, στην πηχτή ψαριού, στην πηχτή χοιρινού μαζί με τα νεράντζια, στα μπιφτέκια (που όπως υποστηρίζει ο Χιώτης σεφ κ. Στέφανος Κόβας, το μανταρίνι δίνει ρεσιτάλ γεύσης). Ο Χιωτοαιγυπτιώτης φίλος κ.  Στέλιος Αποδιάκος μας αποκαλύπτει ότι το κλασικό κυριακάτικο μενού της οικογένειάς του ήταν το κρέας, χοιρινό με ξύσμα μανταρινιού που σερβιριζόταν με πατάτες και κρεμμύδια φούρνου.
Μπουκιά και συχώριο σου λέει.

Άρωμα λεπτό και φίνο Όμως η γευστική παράδοση της Χίου είναι τα γλυκά. Αλίμονο, λοιπόν, αν έλειπε από αυτά το μανταρινάκι. Εκτός από το γλυκό κουταλιού, οι φλούδες του μανταρινιού έκαναν ακόμα γευστικότερα τα σιρόπια (ειδικά αυτά που χρησιμοποιούσαν στις δίπλες), ο δε χυμός τους αρωμάτιζε θαυμάσια δίνοντάς του λεπτή γεύση το παστέλι, που σερβιριζόταν πάνω σε φύλλα μανταρινιάς - στη χιώτικη συνοικία του Καΐρου στην Αίγυπτο ήταν φημισμένα τα παστέλια μανταρινιού του «Χαμού». Οι Χιώτες της Σμύρνης και της Πόλης χρησιμοποιούσαν το μανταρίνι εκεί που υπήρχε ταχίνι, και έτσι δημιούργησαν θαυμάσιες συνταγές για ταχινόπιτες με γεύση από μανταρίνι. Επίσης στον πολίτικο χαλβά, που προσωπικά τον απήλαυσα δοκιμάζοντας να τον φτιάξω όχι με φλούδα και κομμάτια μανταρινιού όπως εκείνοι, αλλά με φρουι γλασέ μανταρινιού και μανταρίνι γλυκό κουταλιού. Δοκίμασα επίσης μια παρόμοια παραλλαγή στο κέικ μανταρινιού, χρησιμοποιώντας ψιλοκομμένο αυτό το φρουί γλασέ μαζί με το λικέρ μανταρίνι. Σας το συνιστώ επίσης ανεπιφύλακτα.

Τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον ζήλεψα το κέικ που έφτιαχναν στην Αίγυπτο με τον εξής αξιοπρόσεκτο και ευφάνταστο δημιουργικό τρόπο: Μόλις έβγαζαν το αχνιστό κέικ από το φούρνο, το «ψέκαζαν» με φρέσκο χυμό μανταρινιού που είχαν φροντίσει να βάλουν σε «ψεκαστήρι». Κι έτσι όπως ήταν ζεστό και υγρό, το πασπάλιζαν με ζάχαρη, που τελικά «κρυστάλλωνε» πάνω του, δημιουργώντας ένα θαυμάσιο γλάσο καθώς φαντάζομαι (μια «άσπριση» δηλαδή, για να χρησιμοποιήσω αυτή την όμορφη ελληνική λέξη που έπλασαν οι Χιώτισσες καλονοικοκυρές για το γλάσο.) Οι τούρτες με γεύση από μανταρίνι, που συνήθιζαν οι πολυταξιδεμένοι Χιώτες, ήταν ακόμα μια όμορφη γευστική πινελιά στα απογευματινά τέια της αστικής τάξης, ενώ δεν θα μπορούσε να λείπει από τα πάμπολλα γλυκίσματα με αμύγδαλο (που υπήρχε άφθονο στη Χίο), όπως π.χ. από τα περίφημα αμυγδαλωτά.

Θέμα γοήτρου Και τα μανταρίνια που περίσσευαν όταν τέλειωνε η «γιορτή» του μανταρινιού από το τραπέζι του χειμώνα, τι τα έκαναν οι Χιώτες; Γιατί παρότι το πορτοκάλι ήταν άφθονο -και φυσικά πιο φθηνό στη Χίο, ως λιγότερο έψιμο, οπότε είχε την πρωτοκαθεδρία-, το μανταρίνι παρέμεινε πάντα πιο περιζήτητο: ήταν αυτό που έπρεπε να «αιχμαλωτιστεί» για να αυξήσει το γόητρο της Χιώτισσας οικοδέσποινας όλες τις εποχές του χρόνου. Και «γενηθήτωσαν» οι σακχαρόπηχτες μανταρινάδες, έτοιμες να προσφέρουν τη δροσιά τους και το άρωμά τους όποτε ήταν επιθυμητό και απαραίτητο. Τώρα εμείς οι σύγχρονοι Χιώτες, που δεν αξιωθήκαμε να έχουμε ούτε μανταρινιές ούτε περιβόλια, τι θα κάνουμε;
Να ’ναι καλά οι Συνεταιρισμοί κι οι Βιοτεχνίες Γλυκών Κουταλιού και οι ζαχαροπλάστες μας, που φροντίζουν να μας αποζημιώνουν ποικιλοτρόπως. Να περνάνε αυτοί καλά, για να τρώμε κι εμείς καλύτερα....
ΠΗΓΗ: Βάσω Κριτάκη (στα πρώτα τεύχη του free press ICookGreek)

Νοστράδαμος. Ο προφήτης έγραψε και συνταγές...

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

1 Δεκεμβρίου 2014 

Νοστράδαμος. Ο προφήτης έγραψε και συνταγές για καλές ερωτικές επιδόσεις, λεύκανση των δοντιών,...

Η συνταγή για τη μαρμελάδα συμπεριλήφθηκε στο πρώτο βιβλίο του Νοστράδαμου που εκδόθηκε το 1552 και είχε τίτλο “Εξαιρετική και χρήσιμη πραγματεία για όσους θέλουν…

mixanitouxronou.gr

Οι προφητείες του Νοστράδαμου μπορεί να αμφισβητούνται από εκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως, αλλά υπάρχουν ορισμένα κείμενά του που έχουν αποδειχτεί πέρα για πέρα αληθινά. Ένα από αυτά είναι η συνταγή για μαρμελάδα κεράσι, που ικανοποιεί μέχρι σήμερα ακόμα και τους πιο απαιτητικός ουρανίσκους. Η συνταγή για τη μαρμελάδα σ...

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/nostradamos-o-profitis-pou-egrapse-ke-sintages-gia-kales-erotikes-epidosis-gia-lefkansi-ton-dontio-gia-marmelada-kerasi-gia-peripiisi-ton-mallion-ke-kata-lathos-vrike-ke-farmako-kata-tis-panouklas/

Νοστράδαμος. Ο προφήτης έγραψε και συνταγές για καλές ερωτικές επιδόσεις, λεύκανση των δοντιών, μαρμελάδα κεράσι και περιποίηση των μαλλιών. Κατά λάθος βρήκε και φάρμακο κατά της πανούκλας...

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/nostradamos-o-profitis-pou-egrapse-ke-sintages-gia-kales-erotikes-epidosis-gia-lefkansi-ton-dontio-gia-marmelada-kerasi-gia-peripiisi-ton-mallion-ke-kata-lathos-vrike-ke-farmako-kata-tis-panouklas/