Αν βέβαια ο χρόνος το επιτρέψει. Σ.Π.

Sotiris Polimeros

Ήλθε η δεύτερη γέννα
του πρώτου μύθου
της άρχουσας στιγμής.
Οι Δαναοί απέλασαν
την ομορφιά της φθοράς
του Δούρειου Ίππου,
έξω από τα τείχη του αιώνιου.
Και τώρα, ήλθε η ώρα
για υποταγμένα λόγια,
σε εμφύλια χαρακώματα.
Η προσωπική μυθολογία μας,
ένας ακήρυχτος πόλεμος
λογισμών,
εκτός και εντός ορίων.

 

Σύμμαχός μας,
η σιωπή της Κασσάνδρας
με το Μάντη να προλέγει
τα λάθη, τα μεγαλύτερα, έστω.
Ένα μήλο η αιτία πολέμου
και η έριδα καλά κρατεί
στα αφρισμένα
κύματα του χρόνου.
Η Θεά που χάρισε την προσμονή
στην όμορφη
γητεύτρα των ψυχών,
μαζί και στο παλικάρι,
χαμογέλασε.
Ήξερε τη συνέχεια
χωρίς να ντρέπεται γι’ αυτή,
εξάλλου τα όμορφα
έχουν και το τίμημά τους.
Το ταξίδι που θα άρχιζε σε λίγο
ήταν καταλυτικό
κι ας το αναθεμάτιζαν οι πολλοί.
Θυσίες ετοιμαζόταν,
μια καλή δικαιολογία, άλλωστε,
γι’ αυτούς που ήθελαν
να αντρειωθούν
και δεν είχαν λόγο.
Οι εκ των προτέρων ήρωες
άρχισαν να γυαλίζουν τα σπαθιά τους.
Είναι εύκολο να ξέρεις
το αποτέλεσμα της μάχης,
σου δίνει μια υπεροχή έναντι
του (ποιου άραγε;) εχθρού.
Δρέψε τις δάφνες του νικητή
κι ας μην σου ανήκουν,
μοιρασμένα.. τα λάφυρα εξάλλου.
Έτσι, έφτασε στις μέρες μας
η μανία του πολέμου,
αλλά, ψάχνουμε
αδιάκοπα το μήλο
για να βρούμε και την αφορμή.
Τις θυσίες πια δεν τις σκεφτόμαστε,
είναι δεδομένες
πρόλαβε και μας παρέλυσε
η μεγάλη ανάγκη της Θεάς.
Για το να αντρειωθούμε πια
ούτε λόγος,
στέρεψαν οι στιγμές.
Και τώρα διψασμένοι
για όνειρα ψάχνουμε τις πηγές,
κάτω από πέτρινα
εκμαγεία λειψών ευκαιριών.
Αν βέβαια ο χρόνος
το επιτρέψει.

Σ.Π.

Όταν ὁ Σωκράτης περιέγραφε τὴν Γῆ ἀπὸ ψηλά

http://www.apocalypsejohn.com/2013/07/otan-o-swkraths-periegrafe-thn-gh-apo-pshla.htmlΌταν ὁ Σωκράτης περιέγραφε τὴν Γῆ ἀπὸ ψηλά

Λέγεται τοίνυν, ἔφη, ὦἑταῖρε, πρῶτον μὲν εἶναι τοιαύτη ἡ γῆ αὐτὴ ἰδεῖν, εἴ τις ἄνωθεν θεῷτο, ὥσπερ αἱ δωδεκάσκυ- τοι σφαῖραι, ποικίλη, χρώμασιν διειλημμένη, ὧν καὶ τὰἐνθάδε εἶναι χρώματα ὥσπερ δείγματα, οἷς δὴ οἱ γραφῆς καταχρῶνται. ἐκεῖ δὲ πᾶσαν τὴν γῆν ἐκ τοιούτων εἶναι, καὶ πολὺἔτι ἐκ λαμπροτέρων καὶ καθαρωτέρων ἢ τούτων∙ τὴν μὲν γὰρ ἁλουργῆ εἶναι [καὶ] θαυμαστὴν τὸ κάλλος, τὴν δὲ χρυσοειδῆ, τὴν δὲὅση λευκὴ γύψου ἢ χιόνος λευκοτέραν, καὶἐκ τῶν ἄλλων χρωμάτων συγκειμένην ὡσαύτως, καὶἔτι πλειόνων καὶ καλλιόνων ἢὅσα ἡμεῖς ἑωράκαμεν. καὶ γὰρ αὐτὰ ταῦτα τὰ κοῖλα αὐτῆς, ὕδατός τε καὶἀέρος ἔκπλεα ὄντα, χρώματός τι εἶδος παρέχεσθαι στίλβοντα ἐν τῇ τῶν ἄλλων χρωμάτων ποικιλίᾳ, ὥστε ἕν τι αὐτῆς εἶδος συνεχὲς ποικίλον φαντάζεσθαι.
 

Σε νεοελληνική απόδοση:
Λέγεται λοιπόν, ω συνομιλητή, πως η γη είναι, αν την έβλεπε κανείς από ψηλά, σαν τις σφαίρες που είναι από δώδεκα κομμάτια διαφορετικού δέρματος. Δηλαδή είναι πολύχρωμη σφαίρα και τα μέρη της ξεχωρίζουν από τα χρώματα που έχει το καθένα, ενώ τα χρώματα που χρησιμοποιούν οι ζωγράφοι μας εδώ, δεν είναι παρά απομιμήσεις εκείνων των χρωμάτων.
Εκεί λοιπόν όλη η γη είναι χρωματισμένη απ’ αυτά τα χρώματα, που είναι πιο λαμπερά και καθαρά από τα εδώ. Κάποιο μέρος της είναι πορφυρό και καταπληκτικό στην ομορφιά, ενώ άλλο χρυσωπό, άλλο λευκότερο από το γύψο και το χιόνι, και έτσι είναι χρωματισμένη και με τα άλλα χρώματα, και ακόμα περισσότερα, και ωραιότερα από όσα εμείς έχουμε δει.
Γιατί ακόμα και οι κοιλότητές της που είναι γεμάτες αέρα και νερό, παίρνουν μια απόχρωση λαμπερή μέσα στην ποικιλία των άλλων χρωμάτων, ώστε να δίνει την εντύπωση μιας ενιαίας εικόνας πολύχρωμης.
Έργο «ΦΑΙΔΩΝ» ή «περί ψυχής» 

Σχόλιο:
Υπάρχει ακριβώς η ίδια περιγραφή της γης (από δώδεκα κομμάτια διαφορετικού δέρματος) και στον “Τίμαιο” του Πλάτωνος. Από που έχουν άραγε “αντληθεί” αυτές οι γνώσεις; Αναφέρεται και η μεγάλη Ήπειρος που βρίσκεται μετά τον Ωκεανό που απλώνεται έξω από τις στήλες του Ηρακλέους. (Ηράκλειες Στήλες σημερινό Γιβραλτάρ) Προσωπική μου εκτίμηση ότι αυτός ο πολιτισμός που ζούμε δεν πρέπει να είναι ο πρώτος και μόνο κάποιες γνώσεις μυημένων σώθηκαν από τον προηγούμενο.
Κων/νος Πλεύρης 22/01/2013. Όταν ο Σωκράτης περιέγραφε την Γη ..από ψηλά!

Γιάννης Τσαρούχης

Ο Γιάννης Τσαρούχης,του Αθανασίου (Πειραιάς 13 Ιανουαρίου 1910 - Αθήνα 20 Ιουλίου 1989) ήταν ζωγράφος και σκηνογράφος. Τα πρώτα του έργα τα εξέθεσε το 1929 στο "Άσυλο Τέχνης". Η επιτυχία που σημείωσε τον οδήγησε στη συνέχεια να φοιτήσει στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών του Μετσόβιου Πολυτεχνείου (1929 - 1935) με καθηγητές τους Ιακωβίδη, Βικάτο και Παρθένη. Παράλληλα μαθήτευσε κοντά στον Κόντογλου (1931 - 1934), ο οποίος τον μύησε στη βυζαντινή αγιογραφία, ενώ μελέτησε την λαϊκή αρχιτεκτονική και ενδυμασία. Μαζί με τους Πικιώνη, Κόντογλου και Αγγ. Χατζημιχάλη πρωτοστάτησε στο αίτημα της εποχής για την ελληνικότητα της τέχνης.

Την περίοδο 1935-1936, αφού πρώτα επισκέφτηκε τη Κωνσταντινούπολη, ταξίδεψε στο Παρίσι και στην Ιταλία. Επισκεπτόμενος τα διάφορα μουσεία ήρθε σε επαφή με δημιουργίες της Αναγέννησης και του Ιμπρεσιονισμού καθώς και με τα σύγχρονα καλλιτεχνικά ρεύματα της εποχής του. Ανακάλυψε το έργο του Θεόφιλου και γνώρισε καλλιτέχνες όπως ο Ματίς και ο Τζακομέτι.

Ο Γιάννης Τσαρούχης γεννήθηκε στον Πειραιά το 1910, όντας ο δεύτερος υιός του εμπόρου εξ Αρκαδίας Αθανασίου Τσαρούχη και της Μαρίας Μοναρχίδη με καταγωγή από τα Ψαρά. Το νεοκλασικό κτίριο στο οποίο είδε για πρώτη φορά το φως, στη συμβολή της λεωφόρου Βασιλέως Γεωργίου με την οδό Λουκά Ράλλη δεν υφίσταται πια. Μέρος των παιδικών του χρόνων (1920-1925), ο μεγάλος αυτός Πειραιώτης ζωγράφος, το πέρασε στην πολυτελή οικία (έπαυλη) της οικογενείας Μεταξά, κοντά στη θεία του Δέσποινα Μεταξά, η οποία ήταν αδερφή της μητέρας του. Παρότι η οικογένεια Τσαρούχη μετακόμισε το 1927 στην Αθήνα, ο Πειραιάς ρίζωσε βαθιά μέσα στον καλλιτέχνη, τόσο για το μεγαλοαστικό περιβάλλον στο οποίο ανατράφηκε και τον επηρέασε καλλιτεχνικά, όσο και για τις φτωχές λαϊκές συνοικίες όπου συχνά πραγματοποιούσε αποδράσεις κατά τα παιδικά του χρόνια. Το 1938, δύο χρόνια μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα πραγματοποίησε την πρώτη του ατομική έκθεση στο κατάστημα Αλεξοπούλου της οδού Νίκης στην Αθήνα με έργα που παρουσίαζαν ιδιαίτερη προσωπικότητα που εξήραν οι τότε τεχνοκριτικοί Παπαντωνίου και Καπετανάκης. Το 1940 επιστρατεύτηκε και υπηρέτησε στο Μηχανικό. Το 1947 πραγματοποίησε 2 ατομικές εκθέσεις με υδατογραφίες και θεατρικά προσχέδια. Το 1950 μετέβη εκ νέου στο Παρίσι όπου ένα χρόνο μετά,το 1951, εξέθεσε στο Παρίσι και στο Λονδίνο στη "Ρέτφρη Γκάλερυ", ενώ το 1953 υπέγραψε συμβόλαιο με τη γκαλερί Ιόλας της Ν. Υόρκης. Το 1956 υπήρξε υποψήφιος για το βραβείο Γκούγκενχαϊμ και το 1958 πήρε μέρος στη Μπιενάλε της Βενετίας. Το 1967 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι. Το 1982 εγκαινιάστηκε το Μουσείο Γιάννη Τσαρούχη στο Μαρούσι, στο σπίτι του καλλιτέχνη, που ο ίδιος μετέτρεψε σε Μουσείο παραχωρώντας την προσωπική συλλογή των έργων του. Παράλληλα λειτουργεί το Ίδρυμα Τσαρούχη με σκοπό τη διάδοση του έργου του ζωγράφου....

Παράλληλα με τη ζωγραφική ο Γιάννης Τσαρούχης ασχολήθηκε και με τη θεατρική σκηνοθεσία και μάλιστα από το 1928. Σχεδίασε σκηνικά και ενδυμασίες για τα θέατρα "Εθνικό" ή "Βασιλικό", "Κοτοπούλη", "Δημοτικό" Πειραιώς κ.ά. ειδικά πρόζας καθώς και για το κλασσικό έργο "Ρωμαίος και Ιουλιέττα" που ανεβάσθηκε το 1954, στο τότε Βασιλικό κήπο και σήμερα "Εθνικό".

Στο έργο του Γιάννη Τσαρούχη εκφράζεται κυρίως η χαρά και το θαύμα της ζωής. Προσπάθησε να ισορροπήσει τις μεγάλες παραδόσεις και να συλλάβει τις αιώνιες καλλιτεχνικές αξίες. Οι πίνακές του περικλείουν αφομοιωμένα πολλά λαϊκά και λαογραφικά στοιχεία ιδιαίτερα του λιμένος του Πειραιά. Θεωρείται από τους μεγαλύτερους σύγχρονους Έλληνες ζωγράφους με διεθνή προβολή και ιδιαίτερα στη Γαλλία. Παράλληλα όμως εργάσθηκε και ως σκηνογράφος τόσο σε ελληνικά όσο και σε ξένα θέατρα με μεγάλη πάντα επιτυχία. Σ΄ αυτόν οφείλεται η καθιέρωση, σχεδόν σε όλες τις σκηνές του ελληνικού κινηματογράφου που γυρίστηκαν σε λαϊκά κέντρα, της παρουσίας του ναύτη είτε σε χορό είτε όχι, θεωρούμενη μάλιστα και απαραίτητη. Το 1977 ανέβασε ο ίδιος τις Τρωάδες του Ευριπίδη σε δική του νεοελληνική απόδοση με δική του διδασκαλία & σκηνογραφία.

http://el.wikipedia.org/wiki/Γιάννης_Τσαρούχης