Κυνοκέφαλοι, Λυκάνθρωποι, και ο Άγιος Χριστόφορος

http://www.apocalypsejohn.com/2012/06/blog-post_759.html

Κυνοκέφαλοι, Λυκάνθρωποι, και ο Άγιος Χριστόφορος

Ιστορικοί και συγγραφείς της αρχαίας ελληνικής γραμματείας αναφέρονταν συχνά σε παράξενα πλάσματα με σώμα ανθρώπου και πρόσωπο σκύλου. Αργότερα η παράδοση αυτή πέρασε στην ανατολική χριστιανική βιβλιογραφία και εικονογραφία, για να επηρεάσει τους μετέπειτα αιώνες και τη δυτική παράδοση. Από πού προέκυψαν όμως οι ιστορίες για τους κυνόμορφους και ποια είναι η σύνδεση τους με τις περισσότερο σύγχρονες αφηγήσεις για τους λυκανθρώπους;

Ζωόμορφα πλάσματα μπορεί να συναντήσει κανείς σε όλες τις αρχαίες παραδόσεις του κόσμου. Από την Αίγυπτο και την Ελλάδα, μέχρι τους πολιτισμούς της Μ. Ανατολής και της Ινδίας, η απεικόνιση ανθρώπων με χαρακτηριστικά ζώου, αλλά και η πίστη σύμφωνα με την οποία μια τέτοια μεταμόρφωση ήταν εφικτή, είχε τις ρίζες της στην επιθυμία του ανθρώπου να μεγιστοποιήσει τις φυσικές του δυνατότητες, όπως για παράδειγμα την ταχύτητα, την δύναμη, την ακοή, την όσφρηση κ.ο.κ.

Ξεκινώντας από τον κυνοκέφαλο θεό Ανουβι των Αιγυπτίων, τον Αρκά βασιλιά Λυκάονα και τους μυθικούς Κυνοκέφαλους της «Φυλλάδας του Μεγάλου Αλέξανδρου» και περνώντας στον Αγιο Χριστόφορο της χριστιανικής παράδοσης έως και τους θρύλους των λυκανθρώπων της Ευρώπης του Μεσαίωνα, οφείλουμε να αναζητήσουμε τον συμβολισμό πίσω από την ανάγκη του ανθρώπου να μιλήσει για τέτοιου είδους πλάσματα.Ενδιαφέρον παρουσιάζει επίσης το γεγονός πως πλήθος συγγραφέων που υποστήριξαν τη θεωρία των αρχαίων αστροναυτών, εμπνεύστηκαν από αυτού του είδους τις αρχαίες παραδόσεις και μίλησαν για υπαρκτά όντα, τα οποία προέκυψαν μέσω βιολογικών πειραμάτων εξωγήινων πολιτισμών που επισκέφτηκαν τον πλανήτη μας!

Οι κυνοκέφαλοι της θρησκείας και της φαντασίας 

Η ζωομορφία ήταν ευρέως διαδεδομένη στην αρχαία αιγυπτιακή θρησκεία, από το ιερό πάνθεον της οποίας δεν έλειπε και ο κυνοκέφαλος θεός Ανουβις. Ηταν ο θεός των νεκρών, φύλακας και υπεύθυνος για τις πόρτες του κάτω κόσμου και απεικονιζόταν από τους αρχαίους Αιγύπτιους ως άνθρωπος με κεφάλι σκύλου ή και τσακαλιού. Για το λόγο αυτό η μητρόπολη της λατρείας του είχε ονομαστεί Κυνόπολις. Οι αρχαίοι Έλληνες τον παρομοίαζαν με τον ψυχοπομπό Ερμή, αν και η κυνοκέφαλη μορφή του δεν πέρασε στην αρχαιοελληνική λατρεία.

Στην ελληνική μυθολογία υπήρξαν κάποιες αναφορές σε σκυλόμορφα πλάσματα. Οι Δωριείς συσχέτιζαν τον τρικέφαλο σκύλο του Άδη, τον Κέρβερο, με τον Αιγύπτιο Άνουβι. Παραλληλα πίστευαν ότι ο μυθικός σκύλος-φύλακας του κάτω κόσμου ήταν μια άλλη εκδοχή της θεάς του θανάτου Εκάτης. Η θεά Εκάτη, απεικονιζόταν σε ορισμένες περιπτώσεις σαν σκύλα, καθώς υποτίθεται πως έτρωγε τις  σάρκες των νεκρών και αλυχτούσε υπό το φως του φεγγαριού. Αξίζει να αναφέρουμε πως η Εκάτη συνδεόταν αστρολογικά και με τον αστερισμό του Μικρού Κυνός.

Σε κυνοκέφαλους αναφέρονται και συγγραφείς όπως ο Ησίοδος και ο Αισχύλος, αλλά και άλλοι γεωγράφοι που μιλούν για τα παράξενα πλάσματα με το ανθρώπινο σώμα και το σκυλίσιο κεφάλι που συνάντησαν σε εκστρατείες τους ήρωες όπως ο Ηρακλής, ο Περσέας και ο Θησέας.Στα βυζαντινά χρόνια, ο Φώτιος (πατριάρχης την περίοδο 857-867 μ.Χ), αναπαρήγαγε στη «Μυριόβιβλό» του εδάφια από το έργο «Ινδικά» του Κτησία (5ος-4ος προχριστιανικός αιώνας). Εκεί αναφέρεται πως «στις όχθες του Ινδού ποταμού ζουν άνθρωποι που έχουν κεφάλι σκύλου, φορούν ρούχα από δέρμα ζώων, γαυγίζουν σαν σκυλιά αντί να μιλάνε και είναι μαύροι με κοφτερά δόντια. Οι Ινδοί τους αποκαλούν «Καλύστριους» που σημαίνει «κυνοκέφαλοι» και το έθνος τους αριθμει περίπου 120.000 άτομα». Υστεροι μελετητές, όπως ο C. Lassen και ο Δ.Κ. Βελισσαρόπουλος, υποστηρίζουν πως ο συγγραφέας των «Ινδικών», αναφέρεται σε γηγενείς πληθυσμούς της Ινδίας που απομονωμένοι στα βουνά, εξέτρεφαν κοπάδια και είχαν ποιμενικά σκυλιά μεγάλου μεγέθους. Οι Ινδοί τους περιφρονούσαν και για αυτό το λόγο τους είχαν αποδώσει την ονομασία «Καλύστριοι».
 

Ακόμα μια μυθιστορηματική αναφορά για κυνοκέφαλους παρουσιάζεται στο έργο του Ψευδοκαλλισθένη «Το μυθιστόρημα του Αλέξανδρου» ή αλλιώς «Η Φυλλάδα του Μεγάλου Αλέξανδρου» που θεωρείται και το πρώτο μυθιστόρημα του δυτικού κόσμου. Ο συγγραφέας με το ψευδώνυμο Ψευδοκαλλισθένης, βασίστηκε στον Καλλισθένη από την Ολυνθο (τον ιστοριογράφο που ακολουθούσε τον Αλέξανδρο στις εκστρατείες του) και δημιούργησε το λογοτεχνικό του έργο το 300 μ.Χ. μπλέκοντας την ιστορία με το φανταστικό. Σύμφωνα με το μυθιστόρημά του, ο Αλέξανδρος συνάντησε στις Ινδίες τους «Σκυλοκέφαλους», που είχαν σώμα ανθρώπου και κεφάλι σκύλου, ανθρώπινη μιλιά, αλλά και σκυλίσιο βάδισμα. Να σημειώσουμε εδώ πως αντίστοιχος μύθος υπάρχει και στις παραδόσεις άλλων χωρών, όπως στη Ρουμανία, που λέγεται πως ο Αλέξανδρος συνάντησε τους Κυνοκέφαλους και συμμάχησε μαζί τους αναθέτοντάς τους την φύλαξη του βασιλιά Πώρου, τον οποίον προηγουμένως είχε φυλακίσει μετά τις μάχες στην Ινδία. Αξίζει να αναφέρουμε ότι παρόμοιες δοξασίες εντοπίζονται και στην αραβική φιλολογία, γεγονός που είναι πολύ πιθανόν να έπαιξαν το ρόλο τους και στην περίπτωση του Αλεξάνδρου.

Τους επόμενους αιώνες, η ενσωμάτωση αρκετών παγανιστικών στοιχείων στον χριστιανισμό, επέφερε την επανεμφάνιση των δοξασιών για κυνοκέφαλα πλάσματα, αυτή τη φορά μέσα από ένα άλλο πρίσμα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο άγιος Χριστόφορος της χριστιανικής ορθόδοξης εκκλησίας, που απεικονίζεται σε ορισμένες περιπτώσεις με κεφάλι σκύλου. Στο νεκροταφείο του χωριού Αντρώνι Ηλείας, υπάρχει μέχρι και σήμερα το βυζαντινό εκκλησάκι των Αγίων Αναργύρων, μέσα στο οποίο ο επισκέπτης μπορεί να δει την εικόνα του «Αγίου Σκύλου», ή αλλιώς του Αγίου Χριστόφορου του Ρέπροβου. Ο π. Γ. Μεταλληνός αναφέρει μία εκδοχή από την ανατολή, σύμφωνα με την οποία ο Ρέπροβος καταγόταν από μια φυλή άγριων ανθρωποφάγων. Οταν πιάστηκε αιχμάλωτος από τους Ρωμαίους, ασπάστηκε το χριστιανισμό στην Αντιόχεια, όπου στάλθηκε, και στη συνέχει μαρτύρησε. Η δυτική εκδοχή είναι πως ο κυνοκέφαλος Ρέπροβος ήταν ένας γίγαντας που αναλάμβανε να περνάει με ασφάλεια τους ταξιδιώτες από ένα άγριο ποτάμι. Κάποια μέρα πέρασε από εκεί ο Ιησούς, που βρισκόταν ακόμα σε μικρή ηλικία. Εκτοτε ο ίδιος μετονομάστηκε σε Χριστόφορος και έγινε χριστιανός. Παρ’ όλα αυτά οι μεταβυζαντινές απεικονίσεις του αγίου τον δείχνουν χωρίς το σκυλίσιο κεφάλι του, γεγονός που καταδεικνύει ότι η σύγχρονη εκκλησία κάποια στιγμή προσπάθησε να απαγκιστρωθεί από τις αρχαίες παγανιστικές παραδόσεις. Υπάρχει όμως και η άποψη του καθηγητή Χαράλαμπου Χοτζάκογλου, καθηγητή στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, σύμφωνα με την οποία η απεικόνιση του αγίου Χριστόφορου ως κυνοκέφαλου, οφείλεται στο ότι οι πρώτοι χριστιανοί συγγραφείς εκτιμούσαν ιδιαίτερα τα έργα του Στράβωνα, του Γάιου Πλίνιου του Πρεσβύτερου, του Ρούφου Αβηινού και άλλων ιστορικών και γεωγράφων, οι οποίοι αναφέρονταν στα θηριώδη σκυλόμορφα πλάσματα που ζούσαν στην Ινδία.

Παράλληλα, κάποιοι άλλοι ιστορικοί συσχετίζουν την δυτική εκδοχή του Αγίου με τον κυνοκέφαλο Ανουβι, που μετέφερε στους ώμους του τον θεό Ώρο για να τον περάσει από το Νείλο. Πρόδρομοι των λυκανθρώπων;

Τα ανθρωπόμορφα πλάσματα με κεφάλι σκύλου αναφέρονται συχνά σε κείμενα της μεσαιωνικής λογοτεχνίας αντιπροσωπεύοντας την μαγεία, κυρίως τη μαύρη, την βαρβαρότητα, την κτηνώδη συμπεριφορά και το κακό. Διατήρησαν τα περισσότερα στοιχεία των μυστηριακών θρύλων της Ανατολής και τα ενσωμάτωσαν στην περιέργεια που χαρακτήριζε τις αναζητήσεις της μεσαιωνικής Ευρώπης, όπως αναφέρει στα έργα του ο Ισίδωρος της Σεβίλλης και άλλοι ιστορικοί.
 

Ενδιαφέρον παρουσιάζει η ομοιότητα που των κυνοκέφαλων πλασμάτων της αρχαιότητας με την παράδοση των λυκανθρώπων. Αλλωστε οι μύθοι για τους τελευταίους, που είναι από τους αρχαιότερους της Ευρώπης, φαίνεται κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα να μπλέκονται σε αρκετά σημεία με τις παραδόσεις των κυνοκέφαλων.
 

Ο πρώτος μυθολογικά λυκάνθρωπος που συναντά ο επίδοξος ερευνητής προέρχεται από την ελληνική μυθολογία και ήταν ο Λυκάοντας από την Αρκαδία. Στην προσπάθειά του να κοροϊδέψει το Δία, προκάλεσε την οργή του πατέρα των Θεών που ξέσπασε μεταμορφώνοντας τον ίδιο αλλά και τους γιους του σε λύκους. Την ιστορία αυτή μεταφέρουν ο ιστορικός Απολλόδωρος ο Αθηναίος, αλλά και ο Παυσανίας στα Αρκαδικά. Σύμφωνα με το λεξικό Αρχαίας Ελληνικής του Ι. Σταματάκου, το λήμα Λύκη σήμαινε το φως και άρα ο λυκάνθρωπος δεν ήταν παρά ο μύστης, ο κάτοχος του φωτός και της γνώσης, που συμμετείχε στις τελετές που γίνονταν προς τιμήν του αστέρα Σείριου, του αστερισμού του Κυνός.

Ομως η έξαρση του αριθμού των θρύλων που αφορούν τους λυκανθρώπους παρατηρήθηκε κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα. Η μορφή και η απόχρωση που δόθηκε τότε ήταν πολύ διαφορετική από την αρχική έννοια που έφερε η λέξη λυκάνθρωπος στην αρχαία Ελλάδα. Τέτοιου είδους μύθοι αναπτύχθηκαν κυρίως στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη. Αυτοί ήθελαν τους λυκανθρώπους να αποτελούν κοινούς ανθρώπους μου μεταμορφώνονταν σε μοχθηρά πλάσματα κατά τη διάρκεια της νύχτας με πανσέληνο. Προκειμένου μάλιστα να ολοκληρωθεί η μεταμόρφωση, έπρεπε να καταναλώσουν ανθρώπινο κρέας, κάτι που ταύτιζε τη λυκανθρωπία με το θάνατο και το κακό και τους φερόμενους ως λυκανθρώπους, με την μαύρη μαγεία και εν τέλει το διάβολο.

Για τις αναφορές και τις κατά τόπους πεποιθήσεις για τους λυκανθρώπους έχουν μέχρι σήμερα δοθεί αρκετές πιθανές εξηγήσεις. Μια από αυτές ίσως να πηγάζει από το φόβο και τον παράδοξο σεβασμό που από την εποχή των πρωτόγονων έτρεφαν οι άνθρωποι για τον λύκο. Ας μην ξεχνάμε ότι για αιώνες αποτέλεσε τον κυριότερο εχθρό τους κατά τη διάρκεια του κυνηγιού, ενώ η δυνατότητά του να λειτουργεί αποτελεσματικά μέσα σε μια αγέλη (αν και κατά βάση μοναχικό ζώο) προκαλούσε δέος.
 

 Διαβάστε: Εκδόσεις Ιάμβλιχος, «Παγανιστικά Έθιμα στον Χριστιανισμό», Χρήστος Δ. Λάζος
Σημείωση: Το άρθρο αυτό της Θεανώς Καρούτα δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο εβδομαδιαίο περιοδικό του Ελεύθερου Τύπου, τα “Φαινόμενα.

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Γιατί οι ηλίθιοι ευημερούν

Γιατί οι ηλίθιοι ευημερούν

Γεράσιμος Πολίτης 2011-09-30T00:30:00+03:00

«...όμως δούλοι είναι για μένα και υποζύγια, κι ας λάμπουνε μαλαματένια τα χάμουρά τους.» 

Στην Ρωμαϊκή εποχή ο κόσμος διασκέδαζε με τους μονομάχους. Η διασκέδαση ήταν φτηνή, γιατί ο μονομάχος ήταν δούλος, που είχε υποκύψει στην βία των κυρίαρχων τάξεων. Τώρα ο "μονομάχος" είναι ακριβός, γιατί πρέπει να υποκύψει στην βία του πλούτου. Είναι οι αθλητές, οι καλλιτέχνες, οι πολιτικοί, που γίνονται δούλοι της κοινωνίας υποκύπτωντας στο χρήμα και την δόξα. Για κάθε δημόσιο πρόσωπο ισχύει, ότι είναι: «Ένας αδηφάγος νάρκισσος της εφήμερης δόξας (χειροκροτούμενος απαντούσε άπληστα "Κι άλλο! Κι άλλο!"), η σφοδρότερη πολεμική επί σκηνής μηχανή του μιούζικ-χωλ, ο Μπεκώ αγαπήθηκε όσο κανείς από τα πλήθη, όχι όμως και από την διανόηση, που τον ονόμασε "έμπορο χαράς" ή από τη γαλλική δημοσιογραφία, η οποία του επιφύλαξε αρκετά περιορισμένη στήριξη τα τελευταία 30 χρόνια, καθώς και ένα μάλλον χλιαρό κατευόδιο, πλην του Paris-Match.»  "Αγαπήθηκε από τα πλήθη" σημαίνει, ότι έγινε θύμα του πλήθους, ότι το πλήθος διασκέδαζε μαζί του. Έγινε ο Μιμηθός, ο παλαβός της κοινωνίας. Γενικά, οι δημόσιοι άνδρες και γυναίκες, οι επώνυμοι, είναι τα άτομα της κοινωνίας, που δεν μπορούν να αντισταθούν στην κολακεία και την σαγήνεια της "δαιμονικής" βίας. «Όπου η σκληρότητα δεν περνάει, η δαιμονική βία θα περάση στην κολακεία. Όπου η ανοικτή και χωρίς μάσκα πρόκληση δεν πρόκειται να βρη ανταπόκριση από το ανθρώπινο πνεύμα, η βία θα φορέσει το λευκό χιτώνα της αγνότητας των προθέσεων, στολισμένο με το διάσημα των ανωτέρων και υψηλών ιδανικών της ζωής. Όπου η απάτη της δαιμονικής βίας κινδυνεύει να αποκαλυφθή, εκείνη θα αποσυρθή από το πεδίο της μάχης, με το προσωπείο της ντροπής του ηττημένου. Θα αφήση να γίνη αντιληπτή η ήττα της, για να νικήση στα σίγουρα τον εκλεκτό της φονικής της προσβολής!» (υπογράμμιση δική μου). Όπως προαναφέρθηκε, "οι εκλεκτοί" της δαιμονικής βίας είναι όλοι οι δημόσιοι και επώνυμοι πολίτες, με τους οποίους οι υπόλοιποι διασκεδάζουν.

Ας δούμε την θέση των "εκλεκτών" της διαμονικής βίας στην σύγχρονη κοινωνία με ένα διήγημα του Μπέρτολτ Μπρεχτ:

«Μέτρα ενάντια στη βία Όταν ο κ.Κ. ό στοχαστής έτυχε να μιλήσει κάποτε σε μιαν αίθουσα μπροστά σε πολύ κόσμο ενάντια στη βία, είδε τους ανθρώπους γύρω του να οπισθοχωρούν και να φεύγουν. Γύρισε τότε κι αντίκρισε τη βία. Τι έλεγες; τον ρώτησε ή βία. Εγώ; αποκρίθηκε ο κ.Κ. υποστήριζα τη βία. Σαν έφυγε ή βία οι μαθητές του κ.Κ. τον ρώτησαν γιατί έσκυψε το κεφάλι. Γιατί δεν έχω κεφάλι για σπάσιμο, αποκρίθηκε ο κ.Κ. Εξάλλου εγώ πρέπει να ζήσω περισσότερο από τη βία.

Και ο κ.Κ. αφηγήθηκε την παρακάτω ιστορία:

Στο σπίτι του κ.Έγκε, πού είχε μάθει να λέει όχι, ήρθε μια μέρα τον καιρό της παρανομίας ένας πράχτορας και του παρουσίασε ένα χαρτί, που το είχαν εκδώσει αυτοί που εξουσίαζαν την πόλη. Το χαρτί έλεγε ότι στον πράχτορα αυτόν θ’ ανήκε κάθε σπίτι όπου θα πατούσε το πόδι του, όπως και κάθε φαγητό που θα ζητούσε. Θα’ πρεπε ακόμα να τον υπηρετεί και κάθε άνθρωπος που θ' αντάμωνε.

Ο πράχτορας κάθησε σε μια καρέκλα, ζήτησε φαγητό, πλύθηκε, πλάγιασε και προτού κοιμηθεί ρώτησε τον κ.Έγκε με το πρόσωπο στον τοίχο: Θα με υπηρετείς;

Ο κ.Έγκε τον σκέπασε με την κουβέρτα, έδιωξε τις μύγες, κάθησε δίπλα στο προσκεφάλι του, κι όπως εκείνη την ήμερα τον υπάκουσε άλλα εφτά χρόνια. Ό,τι κι αν έκανε όμως για δαύτον, ένα πράγμα απόφυγε να κάνει: δεν του' πε ποτέ μια λέξη. Σαν πέρασαν τα εφτά χρόνια κι ο πράχτορας χόντρυνε από το πολύ φαΐ, τον ύπνο και τις διαταγές - πέθανε. Ο κ.Έγκε τον τύλιξε τότε στην ξεφτισμένη κουβέρτα, τον έσυρε έξω από το σπίτι, έπλυνε το στρώμα, άσπρισε τους τοίχους, ανάσανε βαθιά κι αποκρίθηκε: Όχι.» 

Άς δούμε το ίδιο κείμενο με μικρές αλλαγές:

"Μέτρα ενάντια στη βία Όταν ο κ.Κ. ό στοχαστής έτυχε να μιλήσει κάποτε σε μιαν αίθουσα μπροστά σε πολύ κόσμο ενάντια στη δαιμονική βία, είδε τους ανθρώπους γύρω του να οπισθοχωρούν και να φεύγουν. Γύρισε τότε κι αντίκρισε τη δαιμονική βία. Τι έλεγες; τον ρώτησε ή δαιμονική βία. Εγώ; αποκρίθηκε ο κ.Κ. υποστήριζα τη δαιμονική βία. Σαν έφυγε ή δαιμονική βία οι μαθητές του κ.Κ. τον ρώτησαν γιατί έσκυψε το κεφάλι. Γιατί δεν έχω κεφάλι για σπάσιμο, αποκρίθηκε ο κ.Κ. Εξάλλου εγώ πρέπει να ζήσω περισσότερο από τη δαιμονική βία.

Και ο κ.Κ. αφηγήθηκε την παρακάτω ιστορία:

Στο σπίτι του κ.Έγκε, πού είχε μάθει να λέει όχι, ήρθε μια μέρα τον καιρό της ευημερίας ένας εκλεκτός και του παρουσίασε ένα χαρτί, που το είχαν εκδώσει αυτοί που εξουσίαζαν την πόλη. Το χαρτί έλεγε ότι στον εκλεκτό αυτόν θ’ ανήκε κάθε σπίτι όπου θα πατούσε το πόδι του, όπως και κάθε φαγητό που θα ζητούσε. Θα’ πρεπε ακόμα να τον υπηρετεί, χειροκροτεί, θαυμάζει και κάθε άνθρωπος που θ' αντάμωνε.

Ο εκλεκτός κάθησε σε μια καρέκλα, ζήτησε φαγητό, πλύθηκε, πλάγιασε και προτού κοιμηθεί ρώτησε τον κ.Έγκε με το πρόσωπο στον τοίχο: Θα με πληρώνεις;

Ο κ.Έγκε τον σκέπασε με την κουβέρτα, έδιωξε τις μύγες, κάθησε δίπλα στο προσκεφάλι του, κι όπως εκείνη την ήμερα τον πλήρωνε άλλα εφτά χρόνια. Ό,τι κι αν έκανε όμως για δαύτον, ένα πράγμα απόφυγε να κάνει: δεν του’ πε ποτέ μια λέξη. Σαν πέρασαν τα εφτά χρόνια κι ο εκλεκτός χόντρυνε από το πολύ φαΐ, τον ύπνο και τις διαταγές - πέθανε. Ο κ.Έγκε τον τύλιξε τότε στην ξεφτισμένη κουβέρτα, τον έσυρε έξω από το σπίτι, έπλυνε το στρώμα, άσπρισε τους τοίχους, ανάσανε βαθιά κι αποκρίθηκε: Όχι."

Στην θέση του "εκλεκτού" μπορεί να είναι κάθε αθλητής, καλλιτέχνης, πολιτικός, δημοσιογράφος, ήτοι κάθε δημόσιο πρόσωπο, με το οποίο η κοινωνία διασκεδάζει, όπως το χωριό με τον Μιμηθό, τον "ήρωα" του Ν.Καζαντζάκη. Και αφού σταματήσει να διασκεδάζει μαζί του, τον ξεχνά, τον σκοτώνει. Τι απογίνονται οι αθλητές, οι καλλιτέχνες, οι πολιτικοί και όλοι οι επώνυμοι, όταν τελειώσει η "σύντομη" σταδιοδρομία των; Όλοι τους ξεχνάμαι και αυτοί πεθαίνουν, μεταφορικά και κυριολεκτικά. «Κάθε χωριό έχει τον παλαβό του, κι αν δεν έχει, τον φτιάχνει, για να περνά η ώρα του, ο Μιμηθός ήταν ο παλαβός του χωριού».  Έχω διαβάσει πολλές φορές το βιβλίο "Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά". Κάθε φορά ανακαλύπτω νέες ιδέες, η παραπάνω όμως φράση θεωρώ, ότι περικλείει όλη την σύγχρονη κοινωνία με τον πολιτισμό, την θρησκεία, τον έρωτα και την τέχνη.

Ο Μιμηθός! Αλλά ποιος είναι ο μηχανισμός "φτιαξίματος" του Μιμηθού; Το χωριό δεν δύναται να αποφασίσει να κάνει "παλαβό" τον τάδε ή τον δείνα συγχωριανό ή όχι. Αυτό γινόταν κάποτε με την ωμή και απροκάλυπτη βία, όπως οι ρωμαίοι, οι γερμανοί κ.τλ. Στην εποχή μας, όπου η ωμή βία καταργήθηκε, το "χωριό" βρήκε άλλο τρόπο: θέτει βραβεία για να βρεθεί ο αδύνατος χαρακτήρας, αυτός, που θα υποκύψει, για να "φτιαχτεί" ο παλαβός. Τα βραβεία είναι η περίσσεια του πλούτου, που διατίθεται για να διασκεδάζουν οι χωρικοί. Ο παλαβός είναι το άτομο, που για να διασκεδάζει το χωριό μαζί του, πρέπει να πληρωθεί. Ποιος αθλητής θα έκανε, ότι κάνει με μισθό δημοσίου υπαλλήλου; Ποιος πολιτικός, καλλιτέχνης θα θυσίαζε την ζωή του για λίγα λεφτά; Κανείς! Με το πολύ χρήμα η κοινωνία δημιουργεί τα άτομα, τους "εκλεκτούς", με τους οποίους, όπως με τον Μιμηθό, διασκεδάζει. Όσο η τεχνολογία προοδεύει, τόσο λιγότεροι άνθρωποι δουλεύουν, με αποτέλεσμα πολλοί άνθρωποι να είναι διαθέσιμοι για υποψήφιοι "Μιμηθοί". Σήμερα η κοινωνία έχει την πολυτέλεια να διαλέγει τους Μιμηθούς από πλήθος ανέργων και απελπισμένων νέων, που η μόνη τους ελπίδα επιβίωσης είναι να γίνουν ... "επώνυμοι". Αυτό το καταφέρνει η κοινωνία θεσμοθετώντας τα "παιγνίδια" Big Brother και Bar.

Που στηρίζεται όμως "η επιτυχία" της διαδικασίας απονομής βραβείων; Η εξήγηση είναι πολύ απλή και την βλέπουμε στο τσίρκο, όπου τα ζώα - άλογα, ελέφαντες, ζέβρες, φώκιες κ.ά., εκτελούν δύσκολες χορευτικές φιγούρες. Αυτές οι φιγούρες είναι ο ερωτικός χορός προσέλκυσης του θηλυκού από το αρσενικό, που προκαλεί ο άνθρωπος επιβραβεύοντας το ζώο συνήθως με τροφή. "Οι εκλεκτοί", "οι επώνυμοι", είναι όσοι εκδηλώνουν δημόσια τις πράξεις προσέλκυσης του θηλυκού, της γυναίκας, έναντι βραβείου ή αμοιβής από την κοινωνία. Γι' αυτό στις βουλευτικές εκλογές περισσότερο ψηφίζονται "οι επώνυμοι - ηθοποιοί, τραγουδιστές, δημοσιογράφοι κτλ.", παρά οι όντως άξιοι εκπρόσωποι ενός λαού! Να πως προφύλαξε από τα παραπάνω ο Φίλιππος τον γυιό του, τον Μέγα Αλέξανδρο: "Δεν ντρέπεσαι να παίζεις τόσο καλά λύρα!" Εδώ θα παραθέσω μία σύγχρονη βουλγάρικη παροιμία, που τα λέει όλα: "Ότι δεν γίνεται με χρήμα, γίνεται με πολύ χρήμα." Στο πολύ χρήμα, όπως και στην πολύ δόξα κάποιοι άνθρωποι υποκύπτουν. «Ο αδαμικός άνθρωπος, τη στιγμή που εμπιστεύθηκε τον εαυτό του στη δαιμονική υποβολή, παραδόθηκε στην εξουσία της δαιμονικής βίας. Έγινε υποχείριος και δούλος της βίας. Πέρασε δηλ. στην κατάσταση μιάς ανελέητα δουλωτικής, της ελευθερίας του και της αξιοπρεπείας του, βίας! Έγινε δούλος! »  Η προσφώνηση "επώνυμος" είναι συνόνιμη με τον χαρακτηρισμό "δούλος", δούλος του χρήματος, της δόξας, ήτοι δούλος των υπολοίπων ανθρώπων, που διασκεδάζουν μαζί του. «Τον έπεισε ότι η δουλεία αυτή είναι η πραγματική, η γνήσια και ολοσδιόλου ανθρωπίνη ελευθερία!

Πρόκειται και εδώ για μια κατάσταση Biac, κάτω από την οποία "αναπαύονται" πολλοί άνθρωποι, χωρίς να το αντιλαμβάνονται.» (υπογράμμιση δική μου). Ευτυχώς, που δεν το αντιλαμβάνονται, επειδή είναι: «όλοι μεγάλες μορφές των σπορ, αστέρες της ροκ και προσωπικότητες της τηλεόρασης που βγάζουν εκατομμύρια ξεστομίζοντας λέξεις όπως "bummer", "radical" και "awesome" θεωρώντας ότι πρόκειται για πλήρεις προτάσεις.»  Μήπως το ίδιο δεν ισχύει και για ολόκληρα κράτη, που είναι υπόδουλα άλλων κρατών; Πρόκειται και εδώ για μια κατάσταση βίας, κάτω από την οποία "αναπαύονται" πολλά κράτη, χωρίς να το αντιλαμβάνονται. Κάποτε τα κράτη το κατάλαβαν και επεναστάτησαν, όπως και οι άνθρωποι. Διαβάζουμε πως ένα κράτος υποδουλώνει ένα άλλο: «Το Συμβούλιον της Οργανώσεως δια αλληλεγγύην μεταξύ των Αφρικανικών λαών εις μίαν Απόφασιν της Συνόδου εις Μπαντούγκ την 1 Απριλίου 1961, απαριθμεί τας κατωτέρω μορφάς του νεοαποικισμού: 1) εγκατάστασις Κυβερνήσεως - ανδρεικέλων και καθεστώτων, 2) ανασυγκρότησις χωρών και Κρατών εις αποικιακόν Κράτος μέχρι ή μετά την παραχώρησιν της ανεξαρτησίας εις διαφόρους ενώσεις προσηλωμένος εις τας πρώην Μητροπόλεις, 3) εσκεμμένος (βαλκανισμός) των αποικιακών χωρών, 4) υποδαύλισις και διατήρησις της υπονομευτικής δράσεως εναντίον των Κυβερνήσεων των ανεξαρτήτων Κρατών, 5) πρόκλησις συγκρούσεων μεταξύ των εθνοτήτων και των φυλών, 6) δημιουργία στρατιωτικών βάσεων εις τα εδάφη των πρώην αποικιών, 7) οικονομική διείσδυσκ με την βοήθειαν επενδύσεων, δανείων. νοηματικής βοήθειας. αποστολή τεννικών εμπειρογνωμόνων, υποδουλωτικών συμβάσεων. 8) πρόσδεσις δια γρηματιστικής - συναλλαγματικής εξαρτήσεως των πρώην αποικιών προς τας Μητροπόλεις κ.ο.κ.. 9) οικονομική διάσπασις της χώρας και απομόνωσις των τμημάτων της, 10) προσχώρησις των πρώην αποικιών εις κλειστός οικονομικός ομάδας, 11) σκληραί διώξεις των αγωνιστών της ανεξαρτησίας και κατάπνιξις της λαϊκής αντιστάσεως. »  (υπογράμμιση δική μου). 

Πηγή: 

Κων/νος Δημ. Μαρίτσας Ηλεκτρολόγος Μηχανικός ΑΣ Η/Μ του ΕΜΠ

''Πολιτισμός και Φυσική επιλογή''

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Το διαζύγιο της Θάλειας Ανδρέου *

http://www.onestory.gr/post/25600123684

_ΤΟ ΔΙΑΖΥΓΙΟ

της Θάλειας Ανδρέου *

.

Ζω σ’ ένα σπίτι όπου τα μπάνια είναι περισσότερα από τους ενοίκους του. Τρία μπάνια για δύο. Εμένα και τον Ορφέα. Ο Ορφέας είναι πέντε ετών άρα οι ένοικοι θα μπορούσαν να λογαριαστούν και σε έναν και μισό. Τα τρία μπάνια είναι διαφορετικά μεταξύ τους, άλλα πλακάκια, άλλη διαρρύθμιση, άλλο ύφος, άλλα είδη υγιεινής, όλα διαφορετικά. Στο ένα έχει μπανιέρα, στο άλλο έχει ντους και στο τρίτο στο ισόγειο έχει μόνο lavabo και τουαλέτα. Όλα έχουν τουαλέτες. Ο Ορφέας το διασκεδάζει όταν πάει για πιπί και κακά. Καθώς ακόμα είναι μικρός και άρα ανήμπορος να αυτοεξυπηρετηθεί, όταν με καλεί για να τον βοηθήσω, δεν μου φανερώνει σε ποιο μπάνιο βρίσκεται, έτσι ώστε να ανοίξω όοολες τις πόρτες πριν τελικά τον βρω πίσω από την τελευταία. Αν τον βρω με την πρώτη, τσαντίζεται. Τον σύζυγο και κύριο του τρίτου μας μπάνιου, αν υποθέσουμε ότι σε κάθε μπάνιο αντιστοιχεί αναλογικά κι ένας ένοικος, τον θάψαμε μετά τιμών πάνε δυο χρόνια. Έκτοτε, εμφανίζεται τακτικά, δυο με τρεις φορές την εβδομάδα-ενίοτε και περισσότερες, πλέον όμως μόνο ως μπαμπάς του Ορφέα, κάτι σαν guest star. Μετά από ένα διαζύγιο, αναπόφευκτα ο ρόλος του μπαμπά συρρικνώνεται. Από leading actor σε guest star και από έτερον ήμισυ απλά έτερος. Η τελετή λήξης του γάμου μας ήταν λιτή, χωρίς λυρικές εξάρσεις, φωνές και σιχτιρίσματα. Στο highlight, ένα γαμώ τη πουτάνα μου σε ανεβασμένα ντεσιμπέλ από τα χείλη του εκλιπόντος και το χτύπημα της πόρτας πίσω του, κι αυτό ήταν όλο. Προς ελάχιστη τέρψη και περίσσεια αγανάκτηση του φιλοθεάμoνος κοινού στο γειτονικό μπαλκόνι όπου και περίμεναν τον Gozilla να πατάει αυτοκίνητα μπλοκαρισμένα στην Times Square κι αντί αυτού βρήκαν την Juliette Binoche στην Μπλε ταινία του Κισλόφσκι. Καθάρισα και κλείδωσα το τρίτο μπάνιο, και μετά δεν έκλαψα. Έκλαιγα σιωπηλά όλο τον προηγούμενο χρόνο σ’ όλες τις φορές που μου δόθηκε αφορμή να καταλάβω ότι δεν επρόκειτο να καταφέρω να δώσω στον Ορφέα ό,τι είχαν δώσει σε μένα οι δικοί μου γονείς: ένα ήσυχο και πάντα φιλικό προς τους χρήστες του σπιτικό. αυτό, και ένα αδελφάκι. Δικαιολογημένη λοιπόν, η μεγάλη μου ανακούφιση από τη σωρεία τύψεων που στριφογύρναγαν στο στρώμα μου τις νύχτες, όταν, μετά από προτροπή του νυν πρώην συζύγου να διαπραγματευτούμε το αδιαπραγμάτευτο παρουσία ψυχολόγου, άκουσα από το στόμα του τελευταίου και εξέλαβα ως ελαφρυντικό ότι ο γάμος διαλύεται ουδέποτε η οικογένεια. Αν και όχι πλέον κάτω από την ίδια στέγη, ο Ορφέας θα έχει πάντα τον μπαμπά του και φυσικά την μαμά του. Και κάπως έτσι το πήραμε όοολοι απόφαση, το φάγαμε-άλλοι το μασήσαμε καλά κι άλλοι το κατάπιαμε, τελοσπάντων, όλοι το χωνέψαμε. Έκτοτε, τα τρία μπάνια πλεονάζουν των ενοίκων στο σπίτι του Ορφέα, όπως πλεονάζουν τα δώρα, τα χατίρια και τα κανακέματα από θειους, παππούδες και φυσικά τους ενοχικούς γονείς, με αποτέλεσμα να ‘χει γίνει ο μικρός ένα κακομαθημένο νήπιο. Έκτοτε ο μπαμπάς παρηγοριέται από αγκαλιά σε αγκαλιά και η μαμά στην αγκαλιά του μόνου πλέον άντρα στη ζωή της. Αυτού και του Johnny Walker, γιατί το κακομαθημένο της κοιμάται νωρίς τα βράδια.

.

Η Θάλεια Ανδρέου ζει κι εργάζεται ως καθηγήτρια γαλλικών σε μεγάλη επαρχιακή πόλη του νότου. Το “διαζύγιο” είναι το πρώτο από μια σειρά μεγαλεπήβολων συγγραφικών πονημάτων της, τα οποία, μετά από παραινέσεις φίλων, που η ίδια χαρακτηρίζει τουλάχιστον ως λογικούς και συνετούς ανθρώπους, μάλλον θα παραμείνουν στην αφάνεια. Το παρόν τρύπωσε στο mail της συγγραφέως αιφνίδια, σε μια στιγμή μεγάλης μοναξιάς.

[ e-mail ]
 σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Το εφικτό του ανέφικτου και η ηρωική ιστορία του ανθρώπου

Το παρακάτω άρθρο με συγκινεί ιδιαιτέρως. Αν και είναι ένα συνοπτικό κείμενο, εμπεριέχει τεράστια θετική δυναμική, που  μπορούμε πιστεύω όλοι οι Έλληνες,        να αντλήσουμε,να αξιοποιήσουμε και να αναπαράγουμε σήμερα, ώστε να δημιουργήσουμε θετικές προοπτικές για το μέλλον  μας . 

http://www.antifono.gr/portal/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B5%CF%82/%CE%9A%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CE%9F%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%AF%CE%B1/%CE%86%CF%81%CE%B8%CF%81%CE%B1/3509-%CE%A4%CE%BF-%CE%B5%CF%86%CE%B9%CE%BA%CF%84%CF%8C-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%BD%CE%AD%CF%86%CE%B9%CE%BA%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%B7%CF%81%CF%89%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%8E%CF%80%CE%BF%CF%85.html

Το εφικτό του ανέφικτου και η ηρωική ιστορία του ανθρώπου

Κατερίνα Δ. Χατζοπούλου

Αν είναι κάτι για το οποίο πρέπει να αγωνιστούμε σήμερα, αυτό είναι η εξυγίανση της νοοτροπίας μας και η καλλιέργεια της ελπίδας για την βελτίωση των πραγμάτων. Από την ελπίδα θα προκύψει και η προσωπική μας προσπάθεια στο μέτρο που ο καθένας θέλει και μπορεί. Βελτίωση των πραγμάτων εννοούμε τον περιορισμό αυτού που απλοϊκά μπορούμε να ονομάσουμε «κακό» (έγκλημα, οικονομική δυσχέρεια, ανεργία, πείνα, πόλεμος, αρρώστια). Όσον αφορά την εθνική μας συγκυρία, έχουμε συνήθως την τάση να προσωποποιούμε ή να συγκεκριμενοποιούμε την αιτία του κακού, να το βλέπουμε σε ανθρώπους και σε ιδεολογίες, στον πολιτικό χώρο, σε ομοεθνείς και αλλοεθνείς. Όμως το κακό, με την έννοια του ανεπιθύμητου, είναι φαινόμενο και είναι πολυπαραγοντικό.  Δεν εξαντλείται ούτε σε πρόσωπα, ούτε σε χώρους, ούτε στους 
δικούς μας, ούτε στους ξένους.

Η χώρα μας είναι μια νεαρή δημοκρατία που βγήκε μέσα από πολλές δυσχέρειες με κόπο και με θυσία. Είναι μια νεαρή δημοκρατία με απότερο πρόγονο, που όλο τον επικαλούμαστε και στην ουσία του μόνο τον αγνοούμε. Και είμαστε και σίγουροι ότι το πράγμα δεν μπορεί να αλλάξει. Οι λόγοι μπορεί να είναι πολλοί. Η Τουρκοκρατία αφενός μας έκανε άσχημο ξεδιάλεγμα. Καμιά φορά φαίνεται πως οι καλοί πεθάναν. Αφετέρου οι εξωτερικοί και εσωτερικοί πόλεμοι που ακολούθησαν, η πείνα, τα ανελεύθερα καθεστώτα και οι ποικίλες προπαγάνδες εξωελληνικής προέλευσης, ο οποίες, έστω και με καλή προαίρεση να πούμε (η προαίρεση είναι κάτι για το οποίο σπάνια έχουμε απτές αποδείξεις) μας άφησαν επίσης δυσάρεστα κατάλοιπα. Ας μην είμαστε λοιπόν αυστηροί με τη χώρα μας ή με το λαό μας ή με μας τους ίδιους ή ακόμη και μ’αυτούς τους πολιτικούς μας για την παρούσα κατάσταση μιας χώρας με τόσο ταραγμένο πρόσφατο παρελθόν. Άλλωστε συμβαίνουν αυτά στις υπαρκτές δημοκρατίες.

Μέσα απ’αυτό το παρελθόν φαίνεται πως φτάσαμε στο να μας διακρίνει αυτός ο διάχυτος πεσιμισμός, η βεβαιότητα για το αδιέξοδο σε ποικίλους βαθμούς, άλλοτε ο θυμός, η βία και η ασέβεια προς το ανθρώπινο πρόσωπο, είτε το δημόσιο, είτε αυτό του απλού πολίτη. Είμαστε πεπεισμένοι για την ανικανότητα των αρχών και την ανεπάρκεια των θεσμών. Μας ευαρεστεί η κατασυκοφάντηση της παιδείας. Η ηθική και πολύπλευρη υποτίμηση του άλλου. Η απαξίωση της νέας γενιάς. Η απαξίωση της προηγούμενης γενιάς. Η απαξίωση της παρούσας γενιάς. Η απαξίωση των παραδοσιακών αξιών. Η δυσπιστία μπροστά σε κάθε αλλαγή και η βεβαιότητα πως τίποτε δεν μπορεί να γίνει. Αυτό όλο συνιστά απαξίωση του ανθρώπινου προσώπου, γιατί μέσα σε όλα απαξιώσαμε και εμάς τους ίδιους και την ίδια την ικανότητα του ανθρώπου να συμβάλλει στη βελτίωση των πραγμάτων.

Ας δούμε όμως πόσο αυτό αδικεί την ιστορία μας, όχι απλά ως λαός, αλλά ως ανθρώπινο είδος. Από την ανακάλυψη του τροχού, που χρησιμοποιούμε μέχρι σήμερα, μέχρι την αποκωδικοποίηση του DNA ο άνθρωπος επιδιώκει και συμβάλλει μόνιμα στην βελτίωση της καθημερινότητάς του. Επινόησε την γλώσσα. Έμαθε να μεταχειρίζεται την φωτιά. Οργανώθηκε σε κοινωνίες. Διαμόρφωσε γραπτό και άγραφο νόμο. Κατασκεύασε μοναδικά μνημεία πολιτισμού, που ακομη απορούμε πως έγιναν. Προστάτευσε και μερίμνησε για τα νεότερα μέλη των ομάδων του με αυτοθυσία. Έμαθε να συνυπάρχει και να υποχωρεί, αλλά και να αντιστέκεται. Μελέτησε τους νόμους της φύσης. Παρατήρησε και αποκάλυψε τη λογική πίσω από το ανεξήγητο. Προβληματίστηκε για την ανθρώπινη συμπεριφορά. Πρότεινε και υιοθέτησε τρόπους ζωής που προωθούν την κοινωνική συνοχή και την αλληλεγγύη. Ανακάλυψε τις αιτίες πλήθους ασθενειών και βρήκε τρόπους για την αντιμετώπισή τους. Ο άνθρωπος κατάφερε τη μεταμόσχευση μυελού των οστών και τις μη παρεμβατικές χειρουργικές μεθόδους. Βρήκε εμβόλια για τις παιδικές ασθένειες. Κατάφερε να πετάει με ασφάλεια (μετά από πολλές πολλές αποτυχίες). Πέτυχε την ηλεκτροδότηση και κατέστησε εφικτή την άμεση παγκόσμια επικοινωνία. Ο άνθρωπος μπορεί σήμερα να προβλέψει τον καιρό και να καταπολεμήσει τον καρκίνο, κάποιες φορές με επιτυχία. Καταγράφει και μελετά την βιοποικιλότητα. Ο άνθρωπος πέτυχε το οκτάωρο με κόπο και με θυσία, που είναι θεσμοθετημένο σε πλήθος χωρών. Κατοχύρωσε τα δικαιώματα του παιδιού. Ταξίδεψε στο σύμπαν. Επιβεβαίωσε την περιστροφή της Γης και την περιφορά της. Και πολλά ακόμη που σήμερα μας φαίνονται δεδομένα και ανεπαρκή και πολύ προβληματικά ακόμη.

Τίποτε από αυτά δεν ήταν εύκολο, ούτε ήταν χωρίς κόστος. Και τίποτε από αυτά δεν το πετύχαμε εμείς προσωπικά. Ήταν άλλοι, σαν εμάς, με προβλήματα και με περιορισμένες δυνάμεις. Εμείς τα παραλάβαμε. Όπως παραλάβαμε και την ίδια την χώρα μας, την ελευθερία του λόγου, τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματά μας. Τουλάχιστον οι νεότερες γενιές. Ο άνθρωπος έκανε και κάνει και άλλα πράγματα, είτε ηθελημένα είτε άθελα. Εκείνα που δεν τα αξιολογούμε ως καλά. Εκείνα για τα οποία δεν είμαστε περήφανοι. Όμως αυτά τα ξέρουμε, γιατί βρίσκονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στις συζητήσεις μας όλη την ώρα. Είναι πάντα στο επίκεντρο της προσοχής μας. Ίσως γιατί είναι ξένα προς τη φύση μας, γι αυτό και μας ενοχλούν. Αυτό που συνήθως δεν προσέχουμε είναι το αξιοθαύμαστο και ηρωικό παρελθόν και του τόπου μας και του ανθρώπινου είδους, και το απώτερο και το πρόσφατο, που αποδεικνύει το εφικτό του ανέφικτου και την αξιοθαύμαστη ανθρώπινη φύση.

Η ιστορική παρατήρηση αποδεικνύει ότι ο άνθρωπος μπορεί. Άρα ως Έλληνες και ως άνθρωποι μπορεί και να μπορούμε. Μπορεί να μην ξέρουμε πως, αλλά και μόνη η ελπίδα στο εφικτό της βελτίωσης μας ανοίγει τον δρόμο προς την προσπάθεια. Ο πολιτισμός χτίζεται σταδιακά. Όλοι μπορούν να βοηθήσουν. Ο καθένας από τη θέση που βρίσκεται. Έστω και με την ευγένεια στην καθημερινότητά μας. Έστω και με σκέψεις και συζητήσεις παραγωγικές και όχι μη παραγωγικές. Η γκρίνια δεν θα βελτιώσει τα πράγματα. Αυτό το δοκιμάσαμε. Όπως λένε «γίνε η αλλαγή που θέλεις στον κόσμο». Εμείς έχουμε ευθύνη για το τί θα αφήσουμε. Το τί παραλάβαμε είναι δώρο. Κανείς δεν μας το χρωστούσε, με την έννοια της ανταπόδοσης. 

Είναι απόρροια της μεταφυσικής αγάπης. Της αγάπης που δίνει χωρίς να παίρνει υλική απολαβή. Αυτών που έδωσαν και δεν πήραν πίσω τίποτε. Τίποτε υλικό. Συνήθως υπάρχει τουλάχιστον ένας απ’αυτούς μέσα σε κάθε ελληνικό σπίτι. Και στρατιές ολόκληρες στα εδάφη που κατοικούμε.

πηγή: Aντίφωνο

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Το βρεγμένο βιβλίο του Παναγιώτη Φάμελλου *

http://www.onestory.gr/post/19199214875

_ΤΟ ΒΡΕΓΜΕΝΟ ΒΙΒΛΙΟ

του Παναγιώτη Φάμελλου *

.

Μπήκε στο υπόγειο διαμέρισμά του βιαστικά. Είχε προλάβει να φτάσει σπίτι πριν πιάσει βροχή. Έτσι έδειχνε τουλάχιστον όλη μέρα. Ότι θα έβρεχε, παρ’ όλη τη ζέστη. Σύννεφα βαριά και μαύρα απ’ το πρωί, που δεν κινούνταν γιατί δεν φυσούσε καθόλου. Έκλεισε την πόρτα και την απειλή της βροχής πίσω του και αισθάνθηκε λίγο τυχερός. 

Ακούμπησε την τσάντα με τα λερωμένα ρούχα της δουλειάς σε μια καρέκλα έξω απ’ το μπάνιο. Δεν απομακρύνθηκε όμως απ’ την καρέκλα. Δε μπήκε στο μπάνιο ή στην κουζίνα ή στο υπνοδωμάτιο. Κάθισε πάνω από την τσάντα, την κοίταξε για λίγο και μετά την άνοιξε. 

Είχε καθυστερήσει στο δρόμο. Στο περίπτερο που έπαιρνε τα τσιγάρα του. Μαζί μ’ αυτά, μια σοκολάτα και τσίχλες. Η συνηθισμένη του αγορά κάθε απόγευμα που επέστρεφε σπίτι. Σήμερα όμως το μάτι του έπεσε και σε κάποια βιβλία στον αριστερό πάγκο του περίπτερου. Απ’ αυτά τα μικρά, με το φτηνό χαρτί και τις ερωτικές ή αστυνομικές υποθέσεις. Δεν τα είχε προσέξει ποτέ, δεν είχε ασχοληθεί ποτέ μαζί τους. Ήξερε μόνο πως υπήρχαν, όπως υπάρχουν κι ένα σωρό άλλα πράγματα σ’ ένα περίπτερο, που δεν τον απασχολούσαν, όπως τα γλειφιτζούρια, οι σφυρίχτρες ή τα μπρελόκ. 

Σήμερα όμως σταμάτησε για πολλή ώρα κοιτάζοντας ένα απ’ αυτά τα βιβλία. Τον τράβηξε το εξώφυλλο. Έδειχνε μια ακτή. Δεν φαινόταν πραγματική, ήταν μάλλον σαν πίνακας που υπήρχε μόνο στη φαντασία του ζωγράφου. Με σκούρα χρώματα απεικόνιζε μια ήρεμη, ακύμαντη θάλασσα και έξω, στην παραλία κάποια σπίτια παράξενα, σαν μεσαιωνικά κτίσματα, σκοτεινά, σκιώδη, από εκείνα που στα θρίλερ της τηλεόρασης είναι κατοικημένα μόνο από φαντάσματα. Δέντρα με πυκνά φυλλώματα έκρυβαν ένα μέρος των οικημάτων, υπονοώντας ακόμα μεγαλύτερα μυστήρια. 

Του άρεσε το τοπίο της εικόνας. Του φάνηκε μαγικό, ονειρικό. Τον τραβούσε, ήταν ένα μέρος που θα ήθελε να το γνωρίσει, να το δει από κοντά. Κάθισε κάμποση ώρα και χάζευε αυτό το εξώφυλλο, μέχρι που ο περιπτεράς αναγκάστηκε να του φωνάξει για να τον κάνει να πάρει τα ρέστα του και να απομακρυνθεί. Είχε έρθει κι άλλος πελάτης που περίμενε πίσω του ανυπόμονα. 

Δεν πήρε τα ρέστα. Έδωσε ό,τι παραπάνω χρειαζόταν στον περιπτερά και του είπε να βάλει το βιβλίο που κοιτούσε, στη σακούλα με τα τσιγάρα, τις τσίχλες και τη σοκολάτα που είχε αγοράσει. Μετά έβαλε τη σακούλα μέσα στην τσάντα που κουβαλούσε στον ώμο του.  

Όταν άνοιξε την τσάντα στο σπίτι του, έβγαλε από μέσα τη σακούλα του περίπτερου και πήρε το βιβλίο και το πακέτο με τα τσιγάρα. Μην αφήνοντας απ’ τα μάτια του το εξώφυλλο άναψε ένα απ’ αυτά και κατευθύνθηκε προς το σαλονάκι. Έβαλε το αναμμένο τσιγάρο σ’ ένα τασάκι, άφησε το βιβλίο στο τραπέζι και τράβηξε το πόμολο απ’ τα τζάμια για να ανοίξει το παράθυρο. Το διαμέρισμα μύριζε κλεισούρα και ο ίδιος μύριζε απ’ τον ιδρώτα και τη σκόνη. Η πρώτη του ενέργεια γυρίζοντας σπίτι, συνήθως ήταν το να μπει για μπάνιο. Σήμερα το μπάνιο ήταν μια ενοχλητική σκέψη η οποία αφορούσε μια χρονοβόρα διαδικασία, που θα αναβαλλόταν γι’ αργότερα. 

Ανοίγοντας τα παντζούρια, μπήκε μέσα αέρας που μύριζε βροχή. Τόση ώρα έξω είχε εξοικειωθεί με τη νοτερή αίσθηση και δεν την ξεχώριζε. Τώρα που εισέβαλε απ’ το παράθυρο, διαλύοντας την ξινίλα που βασίλευε στο κλειστό υπόγειο, δεν άφησε καμιά αμφιβολία για τη μπόρα που ήταν έτοιμη να ξεσπάσει.

Η μυρωδάτη υγρασία ανακατεύτηκε στο μυαλό του με την εικόνα της σκοτεινής παραλίας του εξώφυλλου του βιβλίου που τον περίμενε. Φαντάστηκε ότι η βροχή ήταν έτοιμη να πέσει και σε κείνη την παραλία, πάνω σε κείνες τις μυστηριώδεις κατοικίες. Πήγε πάνω απ’ το τραπέζι και κοιτώντας ξανά το βιβλίο είδε σύννεφα πυκνά και μαύρα να είναι μαζεμένα στον ουρανό της ζωγραφιάς. Παράξενο, δεν θυμόταν αυτά τα σύννεφα πριν. Και η θάλασσα είχε κύματα που έσκαγαν στην παραλία, παρασυρμένα προφανώς απ’ τον ίδιο άνεμο που είχε φέρει και τα σύννεφα. Ήταν σίγουρος πως αυτή η θάλασσα πριν από λίγο ήταν γαλήνια και χωρίς κύματα. 

Ανυπόμονα πήρε στα χέρια του το βιβλίο και κάθισε στην καρέκλα που βρισκόταν κάτω απ’ το ανοιχτό παράθυρο. Το ξανάφησε όμως σχεδόν αμέσως και σηκώθηκε, όταν είδε τη στήλη του καπνού που ανέβαινε στο χαμηλό ταβάνι του. Το τσιγάρο του εξακολουθούσε να καίγεται στο τασάκι που το είχε αφήσει, και για λίγο η λαχτάρα του καπνιστή υπερνίκησε την όψιμη λαχτάρα του αναγνώστη. Αποφάσισε να αφιερώσει στο πρώτο τσιγάρο του φρεσκοαγορασμένου πακέτου το χρόνο που του άρμοζε. Ήδη το είχε παραμελήσει πολύ. Άφησε το βιβλίο να περιμένει λίγο ακόμα και παραξενεύτηκε με τη λαχτάρα του να το διαβάσει, που όσο το καθυστερούσε, τόσο μεγάλωνε. 

Στάθηκε όρθιος μπροστά στο παράθυρό του, έβαλε το ένα χέρι στην τσέπη και με το άλλο κάπνισε μακάρια και ευδαιμονικά για λίγη ώρα, κοιτώντας έξω, διαμέσου της σιδερένιας σχάρας που κάλυπτε για προστασία το άνοιγμα. Τα πόδια των περαστικών είναι η συνηθισμένη θέα του όταν ρεμβάζει κοιτώντας προς τα πάνω, στο ύψος  των πέτρινων πλακών του πεζοδρομίου. Μερικές φορές διασκεδάζει με το θέαμα, προσπαθεί να μαντέψει σε τι είδους ανθρώπους ανήκουν τα παπούτσια, οι κάλτσες, τα παντελόνια και οι φούστες που παρελαύνουν από πάνω του, την ώρα που εκείνοι περνούν βιαστικά, χωρίς να ασχοληθούν με το να κοιτάξουν τόσο χαμηλά, στην τρύπα του παραθύρου, εκεί που ο τοίχος συναντάει το πεζοδρόμιο. Όταν βαρεθεί και το βλέμμα του μετακινηθεί λίγο μακρύτερα, η ματιά του σταματάει οριστικά πάνω στη βάση του τοίχου της απέναντι πολυκατοικίας, αλλά το θέαμα διακόπτεται συχνά από τα αυτοκίνητα που παρεμβάλλονται καθώς περνούν τρέχοντας στην άσφαλτο και γεμίζοντας το σαλόνι του καυσαέριο. Κάποιες άλλες φορές διασκεδάζει με το να μετράει αυτά τα αυτοκίνητα, βάζοντας στοίχημα με τον εαυτό του για το αν θα περάσουν λιγότερα ή περισσότερα από δέκα ή δεκαπέντε μέσα σ’ ένα λεπτό, ή μέσα σε δύο λεπτά. Σκοτώνει πολλές άσκοπες ώρες έτσι, με πλήθη αυτοκινήτων και χρονικές διάρκειες.

Σήμερα τα περαστικά αυτοκίνητα ήταν λίγα και μέσα από τις στήλες του καπνού που έβγαιναν απ’ το τσιγάρο και το στόμα του, χάζευε τον απέναντι τοίχο. Στο μισοσκόταδο του μουντού απογεύματος έβλεπε τις αποχρώσεις της ξεφτισμένης μπογιάς ν’ ανακατεύονται και να χορεύουν, παίρνοντας το σχήμα κλαδιών και φυλλωμάτων που πίσω τους κρύβουν σπίτια σκυθρωπά και παράθυρα κλειστά. Σπίτια παράξενα, σαν μεσαιωνικά κτίσματα, σπίτια οικεία, που τα είχε ξαναδεί. Δεν άργησε να καταλάβει ότι το τοπίο του εξώφυλλου του βιβλίου που τον περίμενε, άρχισε να αποτυπώνεται στον τοίχο που κοιτούσε αφηρημένα. Μόλις το συνειδητοποίησε ξαφνιάστηκε. 

‘‘Αυτό το βιβλίο ανυπομονεί να διαβαστεί’’, σκέφτηκε. Έσβησε το τσιγάρο στο τασάκι και ξανακοίταξε τον τοίχο του απέναντι πεζοδρομίου.  Τίποτα δεν απεικονιζόταν τώρα, η μονοτονία είχε επιστρέψει. Πήρε θέση ξανά στην καρέκλα κάτω απ’ το παράθυρο, με το βιβλίο στα χέρια. 

Κοίταξε το εξώφυλλο για πολλή ώρα πριν το ανοίξει. Το τοπίο σκοτεινό κι ακίνητο. Στην αρχή. Γιατί όσο το κοιτούσε αποκτούσε ζωή. Και κίνηση. Τα κλαδιά κουνιούνταν και τα φύλλα ανέμιζαν σ’ έναν άνεμο που όλο και δυνάμωνε και ανατάραζε τα κύματα και τα συγκέντρωνε στην ακτή και ανακάτευε και πύκνωνε τα σύννεφα. Το τοπίο διευρύνθηκε, τον κύκλωσε και τον τύλιξε. Ήταν πια μέσα του, μέρος του, έγινε κομμάτι του. Τα κλαδιά αιωρούνταν πάνω απ’ το κεφάλι του ο άνεμος ανακάτευε τα μαλλιά του μαζί με τα φυλλώματα, το κύμα τον πιτσίλιζε και οι θαμποί τοίχοι των κτισμάτων εμπόδιζαν το οπτικό του πεδίο. Κοίταξε ψηλά, προς τα σκοτεινά παράθυρα. Τώρα πια δεν ήταν όλα κλειστά. Κάποια ήταν μισοανοιγμένα και κάποια έχασκαν ορθάνοιχτα, αποκαλύπτοντας μόνο πηχτό και μαύρο σκοτάδι στο εσωτερικό των δωματίων. 

Τότε, μέσα σ’ αυτό το τοπίο της ερημιάς, των ακατοίκητων σπιτιών της ανεμοδαρμένης ακτής, μια μορφή έκανε την εμφάνισή της σ’ ένα απ’ τα πιο σκοτεινά παράθυρα του πιο ψηλού κτιρίου. Ένα πρόσωπο οστεώδες και χλωμό τον κοιτούσε, αμίλητο και σοβαρό, με μάτια που έβλεπαν μέσα του, πίσω και πέρα απ’ αυτόν. Έκανε ένα νεύμα σαν να τον καλούσε και αμέσως υποχώρησε στο εσωτερικό του δωματίου. 

Την επόμενη στιγμή, υπακούοντας στην πρόσκληση, βρέθηκε κι εκείνος μέσα στο δωμάτιο. Ήταν ένας ακαθόριστος χώρος, οι τοίχοι και το ταβάνι θολοί και συγκεχυμένοι και το μόνο ευδιάκριτο ήταν η φιγούρα που πριν λίγο κοιτούσε εκείνον και τώρα καθόταν πάνω από ένα γραφείο, κοιτάζοντας ένα κλειστό βιβλίο μπροστά της. 

Του φάνηκε τότε πως εκείνος ο μυστηριώδης άνθρωπος, κλεισμένος σ’ αυτόν τον απόκοσμο τόπο ήταν ο κάτοχος όλων των μυστικών και όλων των απαντήσεων. Και πως εκείνο το βιβλίο ήταν γραμμένο για τον ίδιο, τον επισκέπτη και τον περίμενε να το ανοίξει για να διαβάσει τις απαντήσεις σ’ όλες τις ερωτήσεις του. 

Προχώρησε κι έφτασε πάνω απ’ τον ώμο του οικοδεσπότη. Καθώς έσκυβε, μία αστραπή φώτισε εκείνη την ξεχασμένη χώρα και είδε πως το εξώφυλλο του βιβλίου ήταν ένας καθρέφτης και μέσα του είδε το πρόσωπό του. 

Ο οικοδεσπότης, αμίλητος, του πρόσφερε το βιβλίο κι εκείνος το πήρε και πλησίασε στο παράθυρο. Το άνοιξε κάτω απ’ το φως των συνεχιζόμενων αστραπών. Ήταν πυκνογραμμένο, αλλά οι πρώτες σταγόνες της καταιγίδας που ξεσπούσε, έπεσαν πάνω στα ανοιγμένα φύλλα και τον εμπόδισαν να διαβάσει. Σ’ όποια γραμμή και να έριχνε τη ματιά του το νερό διέλυε το μελάνι και διάβρωνε τις σελίδες και δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να το σταματήσει. Τα μάτια του γέμισαν δάκρυα από την ανίσχυρη οργή που τον πλημμύρισε. Δεν θα μπορούσε λοιπόν να πάρει καμία απάντηση; 

Έστρεψε το κεφάλι του κι έψαξε να αντικρύσει τα ανεξιχνίαστα μάτια του κατόχου του βιβλίου ζητώντας βοήθεια. Το μόνο όμως που είδε ήταν το εσωτερικό του δικού του σπιτιού, βυθισμένο, σχεδόν, στο σκοτάδι. Η βροχή έμπαινε απ’ το ανοιχτό παράθυρο και μούσκευε το πάτωμα, την καρέκλα που καθόταν, τα ρούχα του και το βιβλίο που είχε αγοράσει απ’ το περίπτερο και κρατούσε στα χέρια του. Δεν μπορούσε όμως να κουνηθεί. Σαν υπνωτισμένος καθόταν μέσα στα σκοτεινά και παρακολουθούσε την καταστροφή του βιβλίου, μέχρι που δεν έμεινε παρά μια άμορφη μάζα χαρτοπολτού. 

Τίναξε τον πολτό από τα χέρια του. Ένα κομμάτι χαρτιού δεν είχε λιώσει. Σηκώθηκε, άναψε το φως και το περιεργάστηκε. Ήταν μια εικόνα. Σε πρώτο πλάνο η πλάτη ενός ψηλόλιγνου ανθρώπου μπροστά από έναν καθρέφτη που διαγραφόταν στο βάθος. Ένας καθρέφτης μεγάλος που δεν αντανακλούσε τίποτα μέσα του. Από κάτω μια λεζάντα που το νερό την είχε σχεδόν καταστρέψει. Δεν μπορούσε να διακρίνει παρά μόνο σκόρπια γράμματα που δεν έβγαζαν νόημα. 

Κοίταξε για λίγο γύρω του αναποφάσιστος. Μετά έκλεισε το παράθυρο, πήρε ένα μπουφάν και μια ομπρέλα και βγήκε έξω στη βροχή. 

Έπρεπε να βρει απαντήσεις. Υπήρχε ένα βιβλιοπωλείο στη γειτονιά του και έλπιζε να το προλάβει πριν κλείσει. Ίσως εκεί μπορούσαν να τον βοηθήσουν..

.

Ο Παναγιώτης Φάμελλος γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και απασχολήθηκε σε διάφορες εργασίες, όπως dj, υπάλληλος σε βιβλιοπωλεία, σε ιδιωτικές εταιρείες και σε τράπεζα. Διηγήματά του έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά (Συμπαντικές Διαδρομές τ.15), σε συλλογές διηγημάτων (‘‘10 ιστορίες του φανταστικού’’ – Αρχέτυπο 2010), στο διαδίκτυο (eyelands.gr), έχουν διακριθεί σε διαγωνισμούς και έχουν παρουσιαστεί σε λογοτεχνικά εργαστήρια.

[ email ]

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Δίψα της Ειρήνης Φράγκου *

http://www.onestory.gr/post/19856502596 

_ΔΙΨΑ

της Ειρήνης Φράγκου *

.

Δεν είχες αρρωστήσει ποτέ. Δε νοσηλεύτηκες ποτέ σε νοσοκομείο. Δεν σου συνταγογράφησε ποτέ γιατρός φάρμακα. Δεν χρειάστηκες ποτέ σφράγισμα. Δε φόρεσες ποτέ γυαλιά πρεσβυωπίας. Βασικά, δε σε θυμάμαι ποτέ, γιαγιά, να έχεις έστω ταλαιπωρηθεί από ένα απλό συνάχι.

Και θα ζούσες για πολλά πολλά χρόνια αν δεν ξυπνούσες εκείνο το βράδυ και ανάστατη μες στα σκοτάδια δεν σκόνταφτες στον κουβά που έστυβες τη σφουγγαρίστρα και δεν έπεφτες και δεν έσπαζες το κεφάλι σου.

Αλλά ξύπνησες εκείνο το βράδυ. Και έχοντας εμπιστοσύνη στα αετίσια μάτια σου, δεν σκέφτηκες καν να ανάψεις το φως. Και δυστυχώς, δεν ήξερες ότι το απόγευμα το σκυλί της μαμάς είχε κατουρήσει το αγαπημένο σου μωσαϊκό δάπεδο κι αναγκάστηκε να το καθαρίσει κι ότι η νοικοκυροσύνη της έφτανε ως εκεί – σιγά που θα έβαζε πίσω τον κουβά και τη σφουγγαρίστρα στην αποθηκούλα. Και αμάν ρε γιαγιά! Ήταν ανάγκη να είσαι τέτοια νεροφίδα; Τόσο πολύ δίψασες ώστε να διακόψεις τον ήσυχο ονειροπαγιδευμένο σου ύπνο;

Εγώ το είπα από την αρχή. «Η γιαγιά πέθανε λόγω δίψας.» 

Οι υπόλοιποι φοβήθηκαν ότι άκουσες κάποιο θόρυβο και ανησύχησες. Ένιωσαν τύψεις που δεν είχαν αλλάξει τα παλιά κουφώματα με καινούρια ασφαλείας. Αν ένιωθες ασφάλεια δε θα ανησυχούσες και δε θα σηκωνόσουν να ελέγξεις τον θόρυβο. Εγώ τους είπα: «Η γιαγιά δεν ένιωθε ανασφάλεια. Διψούσε.»

Πάντα διψούσες. Κατάπινες νερό, ιδέες, εικόνες. Ήθελες να διψάς! Ήθελες να έχεις ανάγκη κάτι. Κάτι να ζητάς, κάτι να επιθυμείς, κάτι να ελπίζεις. Έστω κι αν ήταν ένα ποτήρι νερό από τη βρύση. Θολό και βρώμικο. Θυμάμαι και κάποια ανύποπτη φιλοσοφία σου. Και μάλλον δεν τη βρήκες πετυχημένη γιατί δε σε άκουσα να την επαναλαμβάνεις. Εγώ όμως τη θυμάμαι.

«Όταν διψάω για όνειρα, πίνω νερό. Θέλουν πότισμα.

Όταν διψάω για έρωτα, πίνω αλκοόλ. Χρειάζεται λίγη ζάλη.

Όταν διψάω για ζωή, πίνω αίμα. Δυστυχώς απαιτούνται άγρια ένστικτα.»

Τι συμβαίνει όμως όταν δεν ξέρεις για τι διψάς;

Νερό υπήρχε. Ήταν βρώμικο και μύριζε ανεπαίσθητα άρωμα λεβάντας απορρυπαντικού και σκυλίσια ούρα. Και αλκοόλ υπήρχε. Ένα μπουκαλάκι με καθαρό οινόπνευμα είχε πέσει από τη θέση του στο κοντινό ραφάκι και έσταξε στη ρόμπα σου. Όσο για αίμα! Έρρεε άφθονο.

Τι συμβαίνει λοιπόν; Μάλλον τίποτα. Στην περίπτωση σου, απολύτως τίποτα. Πεθαίνεις.

Και να που είναι σκοτεινά και με έχει πιάσει μια δίψα για κάτι απροσδιόριστο. Και ανησυχώ για αυτό που θα συμβεί. 

Αχ, ρε γιαγιά!

.

Η Ειρήνη Φράγκου γεννήθηκε το 1988 και σπουδάζει στο τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών του ΑΠΘ. Αγαπάει τα μαθηματικά, τα βιβλία, τα ταξίδια και το χορό. Ασχολείται ερασιτεχνικά με το γράψιμο.

[ facebook ] [ email ]

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Παγκόσμια Ολυμπιακή ημέρα 23 Ιουνίου

 http://www.tragiko.com/2012/06/blog-post_761.html

Παγκόσμια Ολυμπιακή ημέρα

 Στις 23 Ιουνίου γιορτάζεται κάθε χρόνο παγκοσμίως η Ολυμπιακή Ημέρα που είναι η ημέρα ίδρυσής της το 1894 και ανάθεσης των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα...


Το 1946 η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή, με τη συμπλήρωση 50 ετών από την αναβίωση των πρώτων Ολυμπιακών Αγώνων το 1896, άρχισε να εορτάζει την επέτειο της έναρξης των Αγώνων στις 6 Απριλίου, έχοντας μάλιστα κάνει πρόταση στη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή, όπως η ημερομηνία αυτή αποτελέσει κοινό εορτασμό.


Η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή αποφάσισε, όμως, να ορίσει ως Ολυμπιακή Ημέρα την 23 Ιουνίου, ημέρα ίδρυσής της το 1894 και ανάθεσης των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα.


Η ΕΟΕ και όλες οι Εθνικές Ολυμπιακές Επιτροπές ανά τον κόσμο, ακολουθώντας την απόφαση της ΔΟΕ, εορτάζουν την Ολυμπιακή Ημέρα στις 23 Ιουνίου κάθε χρόνο.

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

http://www.my-family.gr/%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CE%B1/22-%CE%B9%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B1-%CF%83%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CF%85/ 

22 Ιουνίου – Παγκόσμια Ημέρα Σκαραβαίου!

Η μέρα αυτή, είναι αφιερωμένη στους λάτρεις του μοναδικού αυτού αυτοκινήτου. Το μοντέλο «σκαραβαίος» ή αλλιώς το γνωστό μας «κατσαριδάκι», θεσμοθετήθηκε να έχει την τιμητική του, στις 22 Ιουνίου, εξαιτίας του ότι στις 22 Ιουνίου το 1934 υπογράφηκε το συμβόλαιο μεταξύ της «German Automobilistic Industry National Association» και του Δόκτορα Φερδινάδου Πόρσε.

Σύμφωνα με το συμβόλαιο αυτό, ο Φερδινάδος Πόρσε δεσμευόταν να αναπτύξει το αυτοκίνητο του «λαού» και να υποβάλλει προς έγκριση το πρωτότυπο εντός δέκα μηνών.

Η παραγωγή του σκαραβαίου, ξεκίνησε το 1938 όπου και συνέχισε μέχρι και πολύ πρόσφατα με το μοντέλο “New Beetle”. Ο σκαραβαίος αποτέλεσε αυτό που λέμε «αυτοκίνητο του λαού» εφόσον η τιμή του ήταν ιδιαίτερα προσιτή και έτσι πολλές οικογένειες μπορούσαν να το αποκτήσουν χωρίς απαραίτητα να έχουν μεγάλη οικονομική δυνατότητα.

Αυτό που ίσως δεν γνωρίζουμε, είναι ότι ο σκαραβαίος, δεν θα μπορούσε να προχωρήσει σε μαζική παραγωγή, αν πρώτα δεν είχε συναινέσει σ’ αυτό ο Αδόλφος Χίτλερ. Σε μία συνάντηση που είχε ο δικτάτορας Αδόλφος Χίτλερ με τον Φερδινάδο Πόρσε στο Βερολίνο, το 1933 ο πρώτος ζήτησε να φτιαχτεί μεν ένα τέτοιο αυτοκίνητο αλλά με τις δικές του προδιαγραφές, οι οποίες και ήταν: να είναι μικρό, με αξιόπιστη μηχανή και να μην καίει περισσότερο από ένα γαλόνι βενζίνης κάθε 40 μίλια. Το τελευταίο που τόνισε ο Αδόλφος Χίτλερ, ήταν το αυτοκίνητο να διατίθεται στο κοινό σε ιδιαίτερα χαμηλή τιμή, που δεν θα ξεπερνούσε τα 1.000 μάρκα.

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Παγκόσμια Ημέρα Κυματοδρομίας (Σέρφινγκ) 21 Ιουνίου 2012,

http://www.zougla.gr/kosmos/article/pagosmia-imera-kimatodromias-serfing

Παγκόσμια Ημέρα Κυματοδρομίας (Σέρφινγκ)

Πρώτη καταχώρηση: Πέμπτη, 21 Ιουνίου 2012, 03:01

Μέρα γιορτής για τους κυματοδρόμους (σέρφερ) όλου του κόσμου, αλλά και μέρα οικολογικής προσφοράς. Σε πολλές χώρες οι λάτρεις του αθλήματος συμμετέχουν σε προγράμματα καθαρισμού των ακτών και προστασίας της αειφορίας του θαλασσίου περιβάλλοντος.

Η Ημέρα καθιερώθηκε το 2004 με πρωτοβουλία του περιοδικού Surfing Magazine και της οικολογικής οργάνωσης The Surfrider Foundation. Εορτάζεται κάθε χρόνο ανήμερα του θερινού ηλιοστασίου (20 Ιουνίου και 21 Ιουνίου τα δίσεκτα χρόνια).

Eπιμέλεια: Μίτση Σκέντζου

Τελευταία ενημέρωση: Πέμπτη, 21 Ιουνίου 2012, 03:10
σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Παγκόσμια Ημέρα Υδρογραφίας 21-6-2012

http://www.zougla.gr/perivallon/article/pagosmia-imera-idrografias

Παγκόσμια Ημέρα Υδρογραφίας

Πρώτη καταχώρηση: Πέμπτη, 21 Ιουνίου 2012, 02:08 

Η Παγκόσμια Ημέρα Υδρογραφίας γιορτάστηκε για πρώτη φορά στις 21 Ιουνίου 2006, μετά από απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ.

Το επίκεντρο του εορτασμού σε παγκόσμιο επίπεδο βρέθηκε ο Διεθνής Υδρογραφικός Οργανισμός, στην έδρα του οποίου, στο Μονακό, πραγματοποιήθηκαν διάφορες εκδηλώσεις, με θέμα τα «85 χρόνια συνεισφοράς του Διεθνούς Υδρογραφικού Οργανισμού (International Hydrographic Organization - IHO) στην ασφάλεια της διεθνούς ναυσιπλοΐας».

Το Διεθνές Υδρογραφικό Γραφείο ιδρύθηκε την 21η Ιουνίου 1921, με σκοπό την ασφαλέστερη και ευκολότερη ναυσιπλοΐα. Σήμερα, μετά από 85 χρόνια λειτουργίας, ο Διεθνής Υδρογραφικός Οργανισμός είναι ένας διακυβερνητικός Οργανισμός, που αποτελείται από 76 κράτη και συντονίζει, θέτει τα πρότυπα και προωθεί τη συλλογή, απεικόνιση και διασπορά των ναυτιλιακών πληροφοριών.

Η Ελληνική Υδρογραφική Υπηρεσία, όντας ένα από τα ιδρυτικά μέλη του Διεθνούς Υδρογραφικού Οργανισμού, έχει διαδραματίσει αυτά τα χρόνια το δικό της ξεχωριστό ρόλο και έχει συνδράμει σημαντικά στην εξέλιξη των διαδικασιών για την προώθηση της ασφαλούς ναυσιπλοΐας.

Eπιμέλεια: Μίτση Σκέντζου

Τελευταία ενημέρωση: Πέμπτη, 21 Ιουνίου 2012, 02:12
σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω