Ίσλα Μπόα

                              Ίσλα Μπόα

Δέκα άνθρωποι, απομονωμένοι απ τον πολιτισμό και μ ένα ένοχο παρελθόν στο βιογραφικό του ο καθένας, πρωταγωνιστούν σ ένα παιγνίδι συμβίωσης προσπαθώντας να συμβιβάσουν ανάγκες, θρησκευτικές αντιλήψεις και συνήθειες, καθώς το περιβάλλον του νησιού μάχεται να τους καταβάλει. Ποιoς θα υπερισχύσει, τελικά, στο Ίσλα Μπόα; Και τι σχέση έχουν, άραγε, όλοι τους με τη νεαρή δημοσιογράφο που, μερικές εκατοντάδες μίλια μακριά από το νησί, καταφθάνει στη Φλόριντα των Ηνωμένων Πολιτειών για να πάρει συνέντευξη από τον ξεχασμένο Σάμυ Κόου; Ένα πολυφωνικό μυθιστόρημα, έμμεσο πολιτικό σχόλιο για τον μοντέρνο ανθρωπισμό και τις "παράπλευρες απώλειες", με φόντο την οικονομική -και όχι μόνο- κρίση.

http://www.bigbook.gr/index.php?lang_id=1&mode=singleBook&book_id=205154#.UAEXPpGv_p0

Herbert von Karajan

                          Χέρμπερτ φον Κάραγιαν

Ο Χέρμπερτ φον Κάραγιαν (Herbert von Karajan, 5 Απριλίου 1908 - 16 Ιουλίου 1989) ήταν Αυστριακός διευθυντής ορχήστρας. Ο Κάραγιαν διεύθυνε τη Φιλαρμονική Ορχήστρα του Βερολίνου για τριάντα πέντε χρόνια.

Ο Κάραγιαν ήταν ο γιος μιας οικογένειας ελληνικής καταγωγής απο το Σάλτσμπουργκ. Ο προπάππος του, Γεώργιος Ιωάννης Καραγιάννης, γεννήθηκε στην Κοζάνη και έφυγε για τη Βιέννη το 1767 λόγω της τουρκ οκρατίας, και τελικά κατέληξε στο Κέμνιτς στη Σαξωνία. Ο γιος του εργάστηκε στη βιομηχανία υφασμάτων της Σαξωνίας, και τιμήθηκε από τον Φρειδερίκο Αύγουστο Γ' στις 1 Ιουνίου 1792 με τον τίτλο "von". Το όνομα Καραγιάννης έγινε αργότερα Κάραγιαν.

Ο Κάραγιαν γεννήθηκε στο Σάλτζμπουργκ ως Heribert Ritter von Karajan. Από το 1916 ως το 1926, σπουδασε στο Mozarteum στο Σάλτζμπουργκ. Το 1929, διεύθυνε το Σαλώμη στο Festspielhaus στο Σάλτζμπουργκ, και από το 1929 ως το 1934 ήταν ο πρώτος Kapellmeister στο Stadttheater στο Ουλμ. Το 1933 έκανε την έναρξη διεύθυνσής του στο φεστιβάλ του Σάλτζμπουργκ με τη "σκηνή Walpurgisnacht" στην παραγωγή του Reinhardt Faust. Το επόμενο έτος, και πάλι στο Σάλτζμπουργκ, διηύθηνε τη Φιλαρμονική Ορχήστρα Βιέννης για πρώτη φορά, και από το 1934 ως το 1941, ήταν διευθυντής στην όπερα του Άαχεν. Το Μάρτιο του 1935, δόθηκε μια σημαντική ώθηση στη σταδιοδρομία του, όταν υπέβαλε αίτηση για την ιδιότητα μέλους στο ναζιστικό κόμμα. Εκείνο το ίδιο έτος, ο Κάραγιαν διορίστηκε ως νεώτερος "Generalmusikdirektor" της Γερμανίας. Απόλαυσε μια σημαντική επιτυχία με του "Τριστάνος και Ιζόλδη". Το 1946, ο Κάραγιαν έδωσε την πρώτη μεταπολεμική συναυλία του, στη Βιέννη με τη Φιλαρμονική Ορχήστρα Βιέννης, αλλά του απαγορεύθηκε να διευθύνει περαιτέρω τις δραστηριότητές της από τις απο τις ρωσικές αρχές, λόγω του ναζιστικού παρελθόντος του. Το 1948 έγινε καλλιτεχνικός διευθυντής της Gesellschaft der Musikfreunde στην Βιέννη. Διεύθυνε επίσης στη Λα Σκάλα στο Μιλάνο. Το 1955 διορίστηκε διευθυντής μουσικής στην Φιλαρμονική Ορχήστρα του Βερολίνου ως διάδοχος του Βίλχελμ Φουρτβένγκλερ. Από το 1957 ως το 1964, ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής της κρατικής όπερας της Βιέννης. Επίσης είναι ο εμπνευστής του Πασχαλινού Φεστιβάλ του Σάλτζμπουργκ.

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AD%CF%81%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81%CF%84_%CF%86%CE%BF%CE%BD_%CE%9A%CE%AC%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CE%BD

Πρώτο Γυμνάσιο - Λύκειο Ηρακλείου Κρήτης

http://1lyk-irakl.ira.sch.gr/history.html

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ 1ΟΥ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ-ΛΥΚΕΙΟΥ

Το πρώτο Γυμνάσιο στην Κρήτη, του οποίου  συνέχεια αποτελούν το 1ο Γυμνάσιο και το 1ο Λύκειο, ιδρύθηκε στο Ηράκλειο. Η ίδρυσή του ήταν αποτέλεσμα των επίμονων προσπαθειών των Κρητικών που, στερημένοι τότε επαρκούς μόρφωσης, αγωνίστηκαν επίμονα γι’ αυτήν. Ο αγώνας τους κορυφώθηκε το 1865, όταν ξεσηκώθηκαν για να διεκδικήσουν τη διάθεση των μοναστηριακών προσόδων για την ίδρυση σχολείων, γεγονός που οδήγησε στη μεγάλη και ατυχή επανάσταση του 1866-1869.

Η διάρθρωση της εκπαίδευσης στην Κρήτη το 19ο αι. ήταν ανάλογη εκείνης που θεσμοθετήθηκε στο ελληνικό κράτος με βασιλικό διάταγμα στις 31-12-1836. Με το διάταγμα αυτό καθιερώθηκαν δύο βαθμίδες εκπαίδευσης: α) η πρωτοβάθμια, που περιλάμβανε επτατάξια Δημοτικά ή σχολεία στοιχειώδους εκπαίδευσης,και β)η δευτεροβάθμια που περιλάμβανε το τριετές «Ελληνικό» σχολείο και το τετραετές «Γυμνάσιο». Το σύστημα αυτό  διατηρήθηκε στην Ελλάδα μέχρι το 1929, οπότε καταργήθηκαν τα Ελληνικά σχολεία και τα Γυμνάσια έγιναν εξατάξια.

Στο Ηράκλειο  λειτουργούσαν δύο Ελληνικά σχολεία, ένα αρρένων από το 1835 και ένα θηλέων από το 1844. Η πρώτη συντονισμένη προσπάθεια για την ίδρυση Γυμνασίου φαίνεται να έγινε στις 9-10-1862 με πρωτοβουλία του τότε μητροπολίτη Διονυσίου. Στη  σύσκεψη που συγκλήθηκε συμμετείχαν η Δημογεροντία Ηρακλείου, η Εφορεία των σχολείων, η Επιτροπή του υπό ανέγερση μητροπολιτικού ναού του Αγίου Μηνά και η επιτροπή του νοσοκομείου και του νεκροταφείου της χριστιανικής κοινότητας της πόλης. Στο Πρακτικό αυτής της σύσκεψης αναγράφονται οι προσπάθειες που καταβάλλονταν προκειμένου να εξασφαλιστούν οι οικονομικοί πόροι για τη λειτουργία ενός πλήρους Γυμνασίου και η δωρεά γι΄ αυτό το σκοπό ενός μετοχίου στη Μεσαρά από τη Μητρόπολη, η οποία εγκρίθηκε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Στο ίδιο  Πρακτικό αναφέρεται και η απόφαση διορισμού Σχολάρχη και ενός Καθηγητή.

Το 1872 υποβλήθηκε στη Γενική Διοίκηση της Κρήτης στατιστικός πίνακας για τα σχολεία που λειτουργούσαν στην πόλη του Ηρακλείου. Σε αυτόν φαίνεται ότι λειτουργούσε ακόμη μία μόνο γυμνασιακή τάξη.

Το 1873 ξεκίνησε η λειτουργία δεύτερης τάξης με την οικονομική συνδρομή της χριστιανικής κοινότητας της πόλης. Όμως οι ανάγκες ήταν μεγάλες και τον Οκτώβρη του ίδιου χρόνου η Εφορεία των σχολείων του διαμερίσματος Ηρακλείου ζήτησε τη οικονομική συνδρομή και της συντεχνίας των αρτοπωλών.

Το 1876 ο πρόεδρος του Ελληνικού Φιλολογικού Συλλόγου Κωνσταντινουπόλεως Η. Πασπάτης αναφέρει ότι υποβλήθηκε στον εν λόγω Σύλλογο αίτηση της Τμηματικής Εφορείας Ηρακλείου για  οικονομική ενίσχυση, προκειμένου να ολοκληρωθεί το Ημιγυμνάσιο Ηρακλείου.

Από το 1878, σύμφωνα με τη Σύμβαση της Χαλέπας, η Εφορεία των σχολείων του Ηρακλείου εισέπραττε χρήματα για τη λειτουργία του Γυμνασίου και των υπόλοιπων σχολείων όλων των βαθμίδων από την Τουρκική Διοίκηση. Άλλα έσοδα προέρχονταν από τους πόρους των μοναστηριών κατά Πατριαρχική υπόδειξη, από χρήματα που εισπράττονταν μέσω της Χριστιανικής Ορφανικής Τράπεζας με απόφαση της Δημογεροντίας, από μηνιαία δίδακτρα που κατέβαλαν οι μαθητές για τη μισθοδοσία των εκπαιδευτικών ή για την εγγραφή και τα πιστοποιητικά τους, από εισφορές των Δήμων μετά το 1879, από ειδικούς για τη δημόσια εκπαίδευση δασμούς, από εράνους, λαχεία, πρόστιμα, συνδρομές και κληροδοτήματα.

Το 1879 η δημογεροντία και η Εφορεία του Ηρακλείου ζήτησαν από τον πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών να χρηματοδοτήσει τη λειτουργία του Γυμνασίου Ηρακλείου από το κληροδότημα του Ηρακλειώτη Αντ. Παπαδάκη στο Πανεπιστήμιο. Συγκροτήθηκε, μάλιστα, και εξαμελής επιτροπή Ηρακλειωτών που ζούσαν στην Αθήνα για να προωθήσει αυτό το ζήτημα.

Τον Ιούλιο του 1879 ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Ν. Δαμαλάς ανέφερε ότι η πρυτανεία θα χορηγούσε 3.600 δραχμές για τη μισθοδοσία δύο καθηγητών. Ωστόσο, παρά τις προσπάθειες της Εφορείας να αυξηθεί αυτή η επιχορήγηση, το 1885-1886 το Πανεπιστήμιο Αθηνών τη μείωσε στο μισό, χορηγώντας το υπόλοιπο ποσό στο Γυμνάσιο Μεραμβέλου, σύμφωνα με το Ν. Μελισσείδη, ο οποίος  εισέπραξε την επιχορήγηση για λογαριασμό της Εφορείας Ηρακλείου.

Τελικά, το 1881 η Γενική Συνέλευση των Κρητών αποφάσισε την ίδρυση ενός πλήρους Γυμνασίου στο Ηράκλειο, με έξι καθηγητές: κλασικών γλωσσών, ιστορίας, φιλοσοφίας, ιερών, μαθηματικών και γαλλικής γλώσσας. Στις 8-9-1881 ιδρύθηκε η τρίτη τάξη και το 1884 η τέταρτη. Έτσι ολοκληρώθηκε η λειτουργία του πρώτου Γυμνασίου στο Ηράκλειο.

Το Μάρτιο του 1883 το Πανεπιστήμιο Αθηνών ανακοίνωσε στο Γενικό Διοικητή Κρήτης Ιω. Φωτιάδη την αναγνώριση του Γυμνασίου Ηρακλείου ως ισότιμου με τα Γυμνάσια της Ελλάδας, παρέχοντας συνάμα το δικαίωμα στους απόφοιτούς του να εγγράφονται στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το αποτέλεσμα ήταν, όπως παρατηρεί και ο Ν. Σταυράκης, ο αριθμός των εγγραμμάτων να αυξηθεί αισθητά.

Από την ίδρυσή του το Α΄ Γυμνάσιο αντιμετώπιζε κτιριακό πρόβλημα, καθώς δεν είχε ιδιόκτητο κτίριο. Πολλές προσπάθειες γίνονταν για τη μόνιμη στέγασή του, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Στις 5 Νοεμβρίου του 1883 η Εφορεία Ηρακλείου έλαβε από «Μοναστηριακή περιουσία» το ποσό των 145.800 γροσίων, με το οποίο αγόρασε οικόπεδο για την ανέγερση του κτιρίου του Γυμνασίου στη συνοικία Τσικούρ Τσεσμέ (Τσουκούρ Τσεσμέ, ορθότερα, =η Βρύση του Λάκκου, στην αρχή της οδού Σπιναλόγκας, περιοχή Αγίου Ματθαίου). Τελικά το σχέδιο δεν υλοποιήθηκε και ο αγρός ενοικιάστηκε. Έτσι το σχολείο λειτουργούσε σε διάφορα σπίτια της πόλης. Το 1900, και γι’ αρκετά χρόνια στη συνέχεια, στεγαζόταν στο κτίριο όπου  σήμερα στεγάζεται η Νομαρχία Ηρακλείου. 

                          

Το 1923, μετά από πρόταση του μητροπολίτη Τίτου Ζωγραφίδη, το σχολείο στεγάστηκε στην παλιότερη καθολική εκκλησία του Σωτήρος και μετέπειτα τουρκική («Βαλιδέ Τζαμί»), με δαπάνη του Εκκλησιαστικού Ταμείου.

Τελικά, το 1949 απέκτησε μόνιμη στέγη, καθώς του παραχωρήθηκε το κτίριο που είχε κατασκευαστεί με δωρεά του γιατρού Αντ. Καπετανάκη και της συζύγου του Βικτωρίας Καλοκαιρινού-Καπετανάκη πάνω στον προμαχώνα του Αγίου Δημητρίου (Άνω Τάμπια) του ενετικού τείχους, ανατολικά της πύλης του Λαζαρέτου και των Τριών Καμαρών, όπου βρίσκεται  μέχρι και σήμερα. Γι’ αυτό απέκτησε και την προσωνυμία « Καπετανάκειο».

Στη διάρκεια της Κρητικής Πολιτείας λειτούργησε ως «Γυμνάσιο Ηρακλείου», όνομα που διατήρησε ως το σχολικό έτος 1921-1922. Από το 1922-23 έχει το όνομα Α΄ Γυμνάσιο Ηρακλείου, γιατί τότε δημιουργήθηκε και το Β΄ Γυμνάσιο. Το 1931-32 καταργήθηκε το Β΄ Γυμνάσιο και συγχωνεύτηκε ξανά με το Α΄ Γυμνάσιο, καθώς από το 1927 λειτούργησε ξεχωριστό Γυμνάσιο Θηλέων. Το 1949-1950 διασπάστηκε πάλι σε Α΄ και Β΄ Γυμνάσια Αρρένων Ηρακλείου, οκτατάξια, πρακτικής και κλασικής κατεύθυνσης όσον αφορά τις δύο τελευταίες τάξεις τους (ΦΕΚ 176/16-ο8-1950). Από το 1959-60 μέχρι το 1963-64 ήταν εξατάξιο. Από το 1964-65, με τη μεταρρύθμιση του Παπανούτσου, όταν πρωθυπουργός ήταν ο Γ. Παπανδρέου, χωρίστηκε σε δύο κύκλους, δηλαδή τριτάξιο Γυμνάσιο και τριτάξιο Λύκειο. Το 1967-68, μετά την επιβολή της δικτατορίας της 21ης Απριλίου, το Γυμνάσιο και το Λύκειο ενοποιήθηκαν ξανά, καθώς τα σχολεία της Μέσης εκπαίδευσης έγιναν εξατάξια Γυμνάσια. Το 1967-1968 λειτούργησε και στο 10 Γυμνάσιο τμήμα Θεωρητικής Κατεύθυνσης. Από το 1976-77, μετά τη μεταπολίτευση, το καθεστώς των σχολείων άλλαξε ξανά, και το 1ο Γυμνάσιο διαιρέθηκε σε τριτάξιο Α΄ Γυμνάσιο και τριτάξιο Α΄ Λύκειο Αρρένων Ηρακλείου με βάσει το Νόμο 309/76. Το 1979-1980 έγινε μικτό, όπως και όλα τα σχολεία Μέσης Εκπαίδευσης και μετονομάστηκε σε 1ο Λύκειο Ηρακλείου ή Καπετανάκειο, όνομα που διατηρεί ακόμη σήμερα.

ΤΟ «ΚΑΠΕΤΑΝΑΚΕΙΟ»

Το Καπετανάκειο Ίδρυμα ή απλώς Καπετανάκειο, πήρε το όνομά του από τον ιδρυτή του, το γιατρό Αντώνη Καπετανάκι, που άφησε με τη διαθήκη του 200.000 δραχμές σε μετρητά και όλη την ακίνητη περιουσία του για το σκοπό αυτό. Σήμερα ονομάζεται Ίδρυμα Αντωνίου και Βικτωρίας Καπετανάκη, γιατί η γυναίκα του ιδρυτή Βικτωρία, κόρη του Λυσιμάχου Καλοκαιρινού, αγωνίστηκε και εκείνη για την πραγματοποίηση της επιθυμίας του συζύγου της, παραχωρώντας στο ίδρυμα ένα επιπλέον ποσό 2.500.000 δρχ. και μέρος της προσωπικής της περιουσίας.

Ο Αντώνιος Καπετανάκις γεννήθηκε στο Καμάρι Μαλεβυζίου το 1852 αλλά μεγάλωσε στο Ηράκλειο, όπου και ολοκλήρωσε τις βασικές του σπουδές. Στη συνέχεια φοίτησε στο περίφημο Λύκειο Barth της Σμύρνης,σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και μετεκπαιδεύτηκε στο Παρίσι. Στο Ηράκλειο επέστρεψε το 1880 για να ασκήσει την ιατρική, απολαμβάνοντας τη γενική εκτίμηση για την επαγγελματική του επάρκεια (παρά τα ελάχιστα μέσα που διέθετε η επιστήμη του εκείνη την εποχή), την ευσυνειδησία και τον εξαίρετο χαρακτήρα του. Για πολλά χρόνια εργάστηκε στο Χριστιανικό Νοσοκομείο Ηρακλείου, το γνωστό ως Σπιτάλια ή Ρωμέικα Σπιτάλια (εκεί όπου σήμερα βρίσκεται το 8ο Δημοτικό σχολείο). Όπως αναφέρει ο Dr. Μανώλης Δετοράκης (εφ. Πατρίς, 9/3/1999), στις εφημερίδες της εποχής είχαν δημοσιευτεί πλήθος ευχαριστήρια για την προσφορά του σε ασθενείς, που αναφέρονταν σε εκείνον προσωπικά, ή και σε ομάδες γιατρών με τους οποίους συνεργαζόταν.
                   
Το 1882 αρραβωνιάστηκε και στη συνέχεια παντρεύτηκε τη Βικτωρία, πρωτότοκη κόρη του Λυσιμάχου Καλοκαιρινού. Το 1902, όταν ιδρύθηκε το Πανάνειο, ο Καπετανάκις αποτέλεσε μέλος του Αδελφάτου του Νοσοκομείου. Υπήρξε επίσης δραστήριο μέλος του περίφημου Φιλεκπαιδευτικού Συλλόγου Ηρακλείου. Ενδιαφερόταν για τα κοινά και το εθνικό Ζήτημα της Κρήτης και υπήρξε επανειλημμένα εκλεγμένο μέλος  της Γενικής Συνέλευσης των Κρητών.

Πέθανε στο Ηράκλειο στις 5 Μαρτίου του 1909. Με τη διαθήκη του απέδειξε έμπρακτα τα φιλάνθρωπα αισθήματά του, αφήνοντας, όπως προαναφέρθηκε, όλη την κινητή και ακίνητη περιουσία του στη Χριστιανική Κοινότητα της πόλης, προκειμένου να ιδρυθεί φιλανθρωπικό ίδρυμα.

Αρχικά το Ίδρυμα, σύμφωνα με τη διαθήκη του ιδρυτή, προοριζόταν να είναι Πτωχοκομείο ή Ορφανοτροφείο ή άλλο παρεμφερές φιλανθρωπικό Ίδρυμα. Και πράγματι, μέχρι το 1925 αναφερόταν ως Πτωχοκομείο.

Το 1925, 17 χρόνια από το θάνατο του Αντώνη Καπετανάκι, άρχισε η πραγματοποίηση της μεγάλης επιθυμίας του. Μάλιστα, στις 12 Μαρτίου 1925,  προκηρύχθηκε εκούσιος πλειστηριασμός κτημάτων της περιουσίας του με στόχο την εξασφάλιση των απαραίτητων κεφαλαίων για την ανέγερση του Ιδρύματος.  

Οι προσπάθειες να βρεθεί κατάλληλο οικόπεδο για την ανέγερση του Ιδρύματος  κράτησαν πολλά χρόνια. Τελικά επελέγη η Ακ- Ντάμπια, ο  «Άγιος Δημήτριος» των Ενετών, προπύργιο του κύριου φρουρίου της πόλης, ανατολικά της τάφρου. Τα 3.000 τετραγωνικά μέτρα στην Ακ-Ντάμπια ανήκαν στο Δημόσιο. Στις 10 Ιουλίου 1908, μετά από  ενέργειες του Συμβούλου (Υπουργού) των Οικονομικών της Κρητικής (τότε) Πολιτείας και των βουλευτών Λεβέντη, Πασχαλίδη, Μαυραντώνη, Μαραγκάκη και Φουντουλάκη, με νόμο της Κρητικής Βουλής παραχωρήθηκαν στην χριστιανική κοινότητα του Ηρακλείου για την ανέγερση σχολείων.

Με την απόφαση αυτή της Κρητικής Πολιτείας συμφώνησε το 1923, αρκετά χρόνια μετά την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα, και η Επαναστατική Κυβέρνηση του Πλαστήρα. Μετά από πρόταση του τότε Νομάρχη Λυδάκι εκδόθηκε  Νομοθετικό Διάταγμα που παραχωρούσε το συγκεκριμένο οικόπεδο για την ανέγερση του Καπετανακείου Ιδρύματος. Σύμφωνα με το διάταγμα αυτό, θα παραχωρούνταν και τα περισσεύματα της Διαχείρισης Επισιτισμού της Νομαρχίας Ηρακλείου, συμπληρωματικά προς το κληροδότημα Καπετανάκη, για την κατασκευή του Ιδρύματος, με τον όρο να είναι Ορφανοτροφείο. Σ’  αυτό συνηγορούσε η εγκατάλειψη πλήθους ορφανών ήδη από τους πολέμους του 1912-1913, στα οποία προστέθηκαν και τα ορφανά των επόμενων πολέμων.

Το Δεκέμβριο του 1925 η Βικτωρία Καπετανάκι επισκέφτηκε το Μητροπολίτη Τίτο και το Νομάρχη Λυδάκι και τους δήλωσε ότι, εφόσον είχαν πια ξεπεραστεί όλα τα εμπόδια, επιθυμούσε να της παραχωρηθεί το οικόπεδο, προκειμένου να δημιουργήσει Ορφανοτροφείο Αρρένων, όπως προβλεπόταν και από τη διαθήκη του δωρητή, αφού είχε ήδη ιδρυθεί κρατικό Πτωχοκομείο. Έτσι από το 1925 και ως το 1938 το Καπετανάκειο Ίδρυμα αναφερόταν ως Ορφανοτροφείο, με επαγγελματικές και βιοτεχνικές Σχολές για την εκπαίδευση των ορφανών. Τελικά, το 1926 συμφωνήθηκε να χτιστεί το κτίριο του Ιδρύματος στην Ακ-Ντάμπια.

 Όπως αναφέρεται στις τοπικές εφημερίδες της εποχής, το Μάρτιο του 1927 η Βικτωρία Καπετανάκι αποφάσισε να προχωρήσει στην ανέγερση του Καπετανάκειου Ορφανοτροφείου Αρρένων με δικές της δαπάνες. Ανέθεσε, λοιπόν, στο γνωστό αρχιτέκτονα - μηχανικό Δημ. Κυριακό την εκπόνηση της μελέτης. Το αρχικό σχέδιο κρίθηκε ανεφάρμοστο, γιατί ήταν υπερβολικά δαπανηρό. Έτσι, τροποποιήθηκε από το μηχανικό Ιωσήφ Χατζηδάκι, ο οποίος επέβλεψε και την κατασκευή του κτιρίου. Η οικοδόμηση του Καπετανάκειου ξεκίνησε στις 23 Ιουλίου 1928 και ολοκληρώθηκε το 1938, καταλαμβάνοντας επιφάνεια 900 τ.μ.

Την ίδια χρονιά πέθανε η Βικτωρία Καπετανάκι. Σύμφωνα με τη διαθήκη της, το κληροδότημα περιήλθε στο Δήμο Ηρακλείου. Καθώς το μεγαλύτερο μέρος των κληροδοτημάτων είχε ήδη δαπανηθεί για την ανέγερση του κτιρίου και οι πόροι που απέμεναν θεωρούνταν ανεπαρκείς για τη λειτουργία του Ορφανοτροφείου, ο Δήμος έκρινε σκόπιμο να παραχωρηθεί το κτίριο στο Υπουργείο Παιδείας, προκειμένου να στεγαστεί εκεί το Γυμνάσιο Αρρένων που δεν διέθετε στέγη.

Τις απαραίτητες ενέργειες ανέλαβε ο Δήμαρχος Ηρακλείου Μηνάς Γεωργιάδης. Ο Υπουργός Παιδείας της τότε Κυβέρνησης Μεταξά αποδέχτηκε την πρόταση. Την παραχώρηση του Καπετανακείου στο Υπουργείο Παιδείας υπέγραψε εκ μέρους των συγγενών του Αντωνίου Καπετανάκι η κ. Αριστέα Κριμπά. Έτσι εκδόθηκε σχετικός αναγκαστικός νόμος, με τον οποίο μεταβιβαζόταν η κυριότητα του κτιρίου στη Σχολική Εφορεία του Γυμνασίου Ηρακλείου Κρήτης. Την αποπεράτωση του κτιρίου και τη μετατροπή του σε διδακτήριο αναλάμβανε το Δημόσιο, διαθέτοντας γι’ αυτό το σκοπό 2.500.000 δρχ. Αποφασιζόταν επίσης, να εντοιχιστεί στη μνήμη των δωρητών πλάκα με την επιγραφή «Εκπαιδευτήριο Αντ. και Βικτωρίας Καπετανάκη, το γένος Λυσιμάχου Καλοκαιρινού». Ακόμη οριζόταν να διατίθενται οι πρόσοδοι της περιουσίας του Καπετανακείου Ιδρύματος σε υποτροφίες απόρων μαθητών, κατά προτίμηση ορφανών. Τις υποτροφίες θα συνέχιζαν να παίρνουν και  κατά τις σπουδές τους στο Πανεπιστήμιο, εφόσον αρίστευαν.

 Πριν όμως  ολοκληρωθεί το κτίριο, αμέσως μετά την αποπεράτωση της τοιχοποιίας, το οίκημα κατέλαβε η στρατιωτική υπηρεσία. Από το 1938 ως το 1940  το χρησιμοποιούσε ως Φρουραρχείο και Στρατολογικό Γραφείο. Εκεί επίσης στεγάστηκε και το 603 Τάγμα Πεζικού για την ασφάλεια της πόλης.

Μετά την κατάληψη της πόλης στις 29 Μαΐου 1941, οι Γερμανοί χρησιμοποίησαν το Καπετανάκειο ως στρατόπεδο συγκέντρωσης των  αιχμαλώτων που συνέλαβαν στην περιοχή κατά τη μάχη της Κρήτης (2 Μαΐου-2 Ιουνίου 1941). Μετά την αποχώρηση των Γερμανών, στις 11 Οκτωβρίου 1944, το Καπετανάκειο χρησιμοποιήθηκε ξανά από τον ελληνικό στρατό, γιατί τα παραπήγματα στα τείχη που  χρησιμοποιούσε παλιότερα (τα οποία είχαν κατασκευαστεί από τους Άγγλους το 1900-1905) είχαν καταστραφεί κατά τη διάρκεια της Κατοχής,  όπως και οι στρατώνες των Ρουσών.

Αυτό το διάστημα (1945-48) το Γυμνάσιο Αρρένων συστεγαζόταν με  όλα τα Γυμνάσια (Εμπορική Σχολή, Γυμνάσιο Θηλέων, Νυκτερινό Γυμνάσιο) στον παλιό βενετσιάνικο ναό των Αυγουστίνων μοναχών, το ναό του Σωτήρος (San Salvatore, μετέπειτα Βαλιδέ Τζαμί), καθώς όλα τα σχολικά κτίρια είχαν κατεδαφιστεί από τους βομβαρδισμούς κατά τον πόλεμο. Στο Καπετανάκειο μεταφέρθηκε το σχολικό έτος 1948-1949.

Το 1950-1951 διασπάστηκε σε 1ο και 2ο Γυμνάσιο Αρρένων. Αρχικά τα δύο σχολεία κατέλαβαν τη δυτική πτέρυγα του κτηρίου και συνυπήρχαν με τις στρατιωτικές υπηρεσίες που εξακολούθησαν να στεγάζονται στην ανατολική. Τελικά, το 1954-55, μετά από τριετείς  ενέργειες του Γυμνασιάρχη Μιχ. Καφετζάκη, οι στρατιωτικές υπηρεσίες εγκατέλειψαν το κτίριο. Έτσι τα δύο Γυμνάσια λειτουργούσαν πια μόνο πρωί, το 1ο Γυμνάσιο στη δυτική πτέρυγα και το 2ο στην ανατολική. Στο Καπετανάκειο  φιλοξενήθηκε από το 1952 ως το 1958 και η Σχολή Υπομηχανικών που υπαγόταν στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Εκεί επίσης στεγάστηκε και το Γυμνάσιο Θηλέων για ένα χρόνο, μετά το μεγάλο σεισμό στις 14-5-1959, ώσπου να επισκευαστεί το δικό του κτίριο, το Βαλιδέ Τζαμί.  

Στα δύο σχολεία του Καπετανάκειου φοίτησαν πλήθος Ηρακλειώτες. Οι επιτυχίες τους στις εισαγωγικές εξετάσεις για τα Πανεπιστήμια ήταν τόσο πολλές, ώστε απέκτησαν πανελλήνια φήμη. Πολλοί από τους απόφοιτους του Καπετανάκειου διακρίθηκαν στον επιστημονικό  και επιχειρηματικό τομέα στην Ελλάδα και το εξωτερικό ή αποτελούν σημαντικά στελέχη της πόλης μας σήμερα.

              

                                                                                                        

Στο Καπετανάκειο στεγάστηκαν αργότερα, και για πολλά χρόνια, το 1ο και 7ο Γυμνάσιο, το 1ο και 5ο Λύκειο και το Εσπερινό Γυμνάσιο.

Σήμερα σ’ αυτό το κτίριο με τη μοναδική θέα και θέση, στο κέντρο της πόλης,  στεγάζονται το 1ο Γυμνάσιο και το 1ο Λύκειο, καθώς και το Εσπερινό Γυμνάσιο. Εξακολουθεί δηλαδή να επιβαρύνεται υπερβολικά, σ’ αντίθεση με τα άλλα διδακτήρια της πόλης, πράγμα που οφείλουν να αντιμετωπίσουν οι αρμόδιοι φορείς.

Το διδακτικό προσωπικό προσπαθεί να εναρμονίζεται με τις σύγχρονες παιδαγωγικές αντιλήψεις και τις απαιτήσεις της εποχής. Οι δραστηριότητες που αναπτύσσονται είναι  πλούσιες. Καταβάλλεται προσπάθεια να αναδεικνύονται τα ταλέντα και οι δεξιότητες των μαθητών και να συνδέεται το σχολείο με την κοινωνία και τη σύγχρονη πραγματικότητα.

Και, επιτέλους, οι αρμόδιοι φορείς, με πρωτοβουλία της εκπαιδευτικού – Νομάρχη, κυρίας Ευαγγελίας Σχοιναράκη, έδειξαν την αναμενόμενη ευαισθησία, αναλαμβάνοντας την πρωτοβουλία της ριζικής ανακαίνισης του κτιρίου. Η συντήρηση και η ανακαίνισή του μπορούν –και αναμένουμε- να το αναδείξουν σε ένα κόσμημα της πόλης, όπως το δικαιούται και του αξίζει.

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

"Η τριλογία της Μασσαλίας"

 Η τριλογία της Μασσαλίας

Με τον τίτλο "Η τριλογία της Μασσαλίας" επανεκδίδονται σε έναν τόμο τα μυθιστορήματα του Ζαν-Κλωντ Ιζζό "Το μαύρο τραγούδι της Μασσαλίας", "Το τσούρμο", "Solea", με ήρωα τον Φαμπιό Μοντάλ. αυτό τον ευαίσθητο αστυνόμο, απόγονο μεταναστών, εχθρό της βίας, που αγαπά την ποίηση, την τζαζ, το ψάρεμα, τις γυναίκες και την πόλη του, τη Μασσαλία: μια πόλη σταυροδρόμι λαών και πολιτισμών, το μεγάλο λιμάνι της Γαλλίας. Η Μασσαλία, με το λιμάνι και τους ανθρώπους της, τους δρόμους και τα κορίτσια της, εκεί όπου διασταυρώνονται Γάλλοι ρατσιστές, διεφθαρμένοι αστυνομικοί, φανατικοί ισλαμιστές, ενώ η σκιά της Μαφίας απλώνεται παντού, αποτελεί το ιδανικό σκηνικό για νουάρ ιστορίες. Και ο ήρωας, γεμάτος αμφιβολίες για τον εαυτό του, πάντα αποφασισμένος να φτάσει ώς το τέλος, συνεχίζει την περιπλάνηση του στους δρόμους της χαμένης αθωότητας. Παλεύοντας μεταξύ νοσταλγίας και ανταρσίας, δρα για χάρη της συντροφικότητας και της φιλίας με την ίδια πάντοτε ανθρωπιά. Ο Ιζζό, τέκνο της "λαθρομετανάστευσης" κι αυτός, όπως και ο Ζιντάν, χάρισε στην πόλη του κάτι που η πόλη του τού ανταποδίδει τώρα με αγάπη και ευγνωμοσύνη: μια νέα εικόνα, μια νέα ζωή. Ένα μύθο. "Ζηλεύω τη Μασσαλία. Πολύ θα το θελα να βρω μια μέρα το μπαρ του Φονφόν -καλή του ώρα- και να του φωνάξω: "Patron, un pastis!". Στη μνήμη του Ιζζό. (από το επίμετρο του Ριχάρδου Σωμερίτη)

http://www.bigbook.gr/index.php?lang_id=1&mode=singleBook&book_id=197551#.UARevJGv_p0

Αγία Μαρίνα Βόνη Ηρακλείου

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CF%8C%CE%BD%CE%B7_%CE%97%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%BF%CF%85

Βόνη Ηρακλείου

Η Βόνη είναι χωριό με 601 κατοίκους (2001) και ομώνυμο Δημοτικό διαμέρισμα στην επαρχία Πεδιάδας του νομού Ηρακλείου. Με το Νόμο Καποδίστρια, το 1999 υπήχθη στο Δήμο Θραψανού. Η απόστασή της από το Ηράκλειο είναι 30 χιλιόμετρα και οι κάτοικοι είναι γεωργοί (παράγουν κυρίως οινοστάφυλα, σιτηρά, σταφίδες και λάδι). Στα νότια του χωριού και σε μικρή απόσταση βρίσκεται σε ύψωμα η γυναικεία μονή της Αγίας Μαρίνας, με 4 μοναχές. Στον οικισμό βρίσκεται επίσης ο ναός της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος. Υπάρχει Δημοτικό Σχολείο.

Δ.δ. Βόνης

Το Δημοτικό διαμέρισμα Βόνης (Δ.δ. Βόνης) έχει 705 κατοίκους. Σε αυτό υπάγονται:

• η Βόνη , έδρα του διαμερίσματος και
• ο Γαλατάς , με 104 κατοίκους. Είναι κτισμένος σε υψόμετρο 385 μέτρων. Η απόστασή του από το Ηράκλειο είναι 30 χιλιόμετρα. Παράγει επιτραπέζια σταφύλια, σταφίδες, κρασί, λάδι. Στο χωριό βρίσκεται ναός αφιερωμένος στο Γενέσιο της Θεοτόκου.

Ιστορικά στοιχεία

Έξω από το χωριό έχει βρεθεί το 1957 λουτηροειδής σαρκοφάγος, που χρονολογείται ^[1] στα Υστερομινωικά χρόνια.
Το χωριό αναφέρεται με το όνομα Vogni και με 278 κατοίκους το 1583. Το 1834 είχε 30 οικογένειες Τούρκων. Δεν κατοικούσαν Χριστιανοί τότε (Pashley, I, 319). Το 1881 είχε 314 Τούρκους κατοίκους και μόνον 35 Χριστιανούς (Σταυράκης, σελ. 123). Οι σημερινοί κάτοικοι κατάγονται από το Λασίθι.
Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας η Βόνη (Dedeler Küyü= χωριό των Δερβίσηδων του τάγματος των Μπεκτασήδων) δωρήθηκε από το Σουλτάνο για τη συντήρηση του ομώνυμου τεκέ, στο σημερινό προάστιο του Ηρακλείου, Αμπελόκηποι.

Ο οικισμός Γαλατάς στα τέλη του 16ου αιώνα αναφέρεται με το όνομα Galattá με 122 κατοίκους. Το 1881 είχε 143 κατοίκους μόνο Τούρκους. Το όνομα προέρχεται από το βυζαντινό επώνυμο τού πρώτου οικιστή, Γαλατά. Ο Γαλατάς αναφέρεται^[2] για πρώτη φορά σε έγγραφο τού 1376, του Δουκικού Αρχείου τού Χάντακα Calata ( El . Santschi , Regestes dcs arrets civils etc . σ. 194).

Πηγές

• Το Ηράκλειον και ο Νομός του, Έκδοση Νομαρχίας Ηρακλείου.

              ------------------------------------------------ 

http://exwnea.blogspot.gr/2011/07/blog-post_5870.html

Κοσμοσυρροή στην Αγία Μαρίνα στη Βόννη

Ένα από τα μεγαλύτερα πανηγύρια στην Ελλάδα! Πλήθος πιστών κατέκλυσε και φέτος την Εκκλησία.

Η κρίση ενισχύει την πίστη στα Θεία, λένε κάποιοι, ωστόσο η Αγία Μαρίνα στη Βόννη δε χρειάζεται καμία βοήθεια... Εδώ και χρόνια προσελκύει πλήθος πιστών που την παραμονή της γιορτής της Αγίας Μαρίνας κατακλύζει το ναό.

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που (από τάμα ή ... για άσκηση) φθάνουν ως εκεί, περπατώντας περίπου 26 χιλιόμετρα, διασχίζοντας χωριά, μονοπάτια, ελαιόφυτα κι αμπέλια για να φτάσουν στη Βόννη!

Έτσι και φέτος, χάρη και στην καλή οργάνωση από το δήμο Μινώα που το προηγούμενο διάστημα προετοιμαζόταν για τη σημερινή ημέρα, χιλιάδες πιστών μπόρεσαν να φτάσουν στην Εκκλησία και να προσκυνήσουν.

Δε σταματάνε στους πάγκους ... αλλά στην καντίνα!
Οι πάγκοι των μικροπωλητών στήθηκαν και φέτος, εκθέτοντας την πραμάτεια, προ(σ)καλώντας τους επισκέπτες να ψωνίσουν. Ο κόσμος περνούσε από πάγκους με παιχνίδια, μπιζού, ρούχα, παπούτσια, τσάντες, έθνικ αντικείμενα και ... ό,τι μπορεί κανείς να φανταστεί, ωστόσο η κρίση φαίνεται πως συγκρατεί ... τους αυθορμητισμούς!
Μοναδική εξαίρεση; Τα παιδιά! Μπορεί για τους εαυτούς τους να συγκρατούνται (κρίση γαρ), όλο και κάποιο παιχνιδάκι ή λούτρινο ζωάκι θα αγοράσουν, όμως, για τα παιδιά!

Πάντως, έστω κι αν ο κόσμος που έφτασε ως την Αγία Μαρίνα δεν ενδώσει στους μικροπωλητές, θα σταματήσει για σουβλάκια σε κάποια από τις καντίνες που έχουν λάβει θέση ... από νωρίς!

http://heraklion1.blogspot.com/2011/07/blog-post_5689.html 
Πηγή: http://tro-ma-ktiko.blogspot.com

                 -------------------------------------------------------- 
 

 http://unews.pathfinder.gr/culture/proskynhma-sthn-agia-marina-bonhs.html

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου κάθε χρόνο πάω για προσκύνημα στην χάρη της Αγίας Μαρίνας στη Βόνη. Η Βόνη είναι ένα χωριό λίγα χιλιόμετρα μετά την εκκλησία και αποτελεί δημοτικό διαμέρισμα του δήμου Μίνωα Πεδιάδος.

Η Ιερά Μονή της Αγίας Μαρίνας είναι γνωστή σε όλη την Ελλάδα και οι πιστοί χιλιάδες κάθε χρόνο. Υπάρχουν άνθρωποι που επισκέπτονται την Κρήτη με μοναδικό σκοπό να πάνε να προσκυνήσουν την χάρη της.

Αυτό που έχει χαραχτεί έντονα στην μνήμη μου είναι ένα δωμάτιο στη Μονή, μέσα στο οποίο υπάρχουν χιλιάδες αντικείμενα τα οποία -όπως λέγεται- παραδόθηκαν στο μοναστήρι από ανθρώπους τους οποίους η Αγία Μαρίνα είχε βοηθήσει μέσου κάποιου θαύματος. Κάθε χρόνο στέκομαι μπροστά στο δωμάτιο αυτό και το παρατηρώ με τις ώρες.

Το πιο χαρακτηριστικό από όλα μέσα σε αυτό το δωμάτιο είναι ένα μικρό τραπεζάκι στο κέντρο πάνω στο οποίο υπάρχει τοποθετημένο ένα μικρό μπουκαλάκι. Μέσα στο μπουκάλι αυτό υπάρχει ένα μικρό φίδι. Όταν ακόμα ήμουν αρκετά μικρή, μια καλόγρια μου είχε πει πως μια τσιγγάνα η οποία είχε κάποιο πρόβλημα -δεν θυμάμαι ακριβώς τι είχε- και ένιωθε μεγάλο σωματικό πόνο, επισκέφθηκε την Μονή της Αγίας Μαρίνας για να βοηθηθεί και η Αγία Μαρίνα έκανε το θαύμα της και της αφαίρεσε από το κορμί τον πόνο, ο οποίος βγήκε από το σώμα της με την μορφή φιδιού. Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΥΤΗ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΩ ΑΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ αλλά δεν θέλησα και ποτέ να το ερευνήσω, κάποια πράγματα θεωρώ πως πρέπει απλά να τα πιστεύουμε, χωρίς έρευνα και χωρίς αμφισβήτηση.

Τα αρνητικά σε όλο αυτό είναι τα εξής:

-Πρώτα απ' όλα, ένα τεράστιο παζάρι το οποίο στήνεται κάθε χρόνο. Το παζάρι είναι περίπου 4 χιλιόμετρα και μπορείς να βρεις τα πάντα σε αυτό. Ως παιδί μου άρεσε να πηγαίνω να χαζεύω, μεγαλώνοντας κατάλαβα πως τελικά το χρήμα και το εμπόριο ακυρώνουν τα πάντα. Πας να προσκυνήσεις και ακούς από κάτω τον κύριο να φωνάζει για τα ωραία του σουβλάκια, για τα καλά κομποσκοίνια... έλεος βρε παιδιά! Και η κάπνα από το σουβλάκι να σε πνίγει.

Διατηρώ αμφιβολίες για το κατά πόσο οι ιερείς που στήνουν πάγκους στο παζάρι είναι όντως ιερείς! Τεράστιοι πάγκοι με κομποσκοίνια, σταυρούς, εικόνες και πολλά εκκλησιαστικά είδη που σου αρέσουν, διαλέγεις και όταν ρωτάς πόσο έχει συνειδητοποιείς πως ο άνθρωπος που φοράει τα ράσα δεν ξέρει να μιλάει ελληνικά!!!!!! Δεν ξέρω, ίσως να είναι όντως ιερέας αλλά εγώ προσωπικά λίγο δυσκολεύομαι να το πιστέψω όλο αυτό. (Αυτό είναι από τα περιστατικά που χρειάζονται έρευνα) 

Τέλος πάντων, καλό θα ήταν να επισκεπτόμαστε αυτούς τους Ιερούς χώρους για τον σκοπό που υπάρχουν  και όχι για όλο αυτό το πανηγυράκι... Δεν λέω, ναι κι εγώ χάζεψα, κι εγώ έκανα την βόλτα μου αλλά θα προτιμούσα να λείπει όλο αυτό το πράγμα.

Να είμαστε καλά λοιπόν να πάμε και του χρόνου...

                   ------------------------------------------------------ 

http://cretangastronomy.blogspot.gr/2010/07/blog-post_17.html

Αγία Μαρίνα Βόνης (...και μια λιχουδιά)

Το μοναστήρι της Αγίας Μαρίνας στη Βόνη Πεδιάδας Ηρακλείου είναι από τα μεγαλύτερα προσκηνύματα της Ελλάδας.Κάθε χρόνο οι προετοιμασίες για το πανηγύρι που γίνεται στην χάρη της αρχίζουν πολύ νωρίς και την τελευταία βδομάδα γύρω από την εκκλησία υπάρχει το αδιαχώρητο.Πλήθος κόσμου συρρέει από όλη την Κρήτη ,πολλοί μάλιστα πάνε με τα πόδια εκπληρώνοντας τάματα στην Αγία και ελπίζοντας στο θαύμα της.Έχω ακούσει ότι οι τσιγγάνοι τη θεωρούν προστάτιδά τους και καταφθάνουν απ' όλη την Ελλάδα.Στήνουν  κιόσκια με τις πραμάτειες τους στην περιοχή γύρω από το μοναστήρι ,όπου μπορείς να βρεις απο πλαστικά λουλούδια ως προσωπικά είδη και μπιζού.
 

Το μοναστήρι της Αγίας Μαρίνας (από το site http://www.e-thrapsano.gr/)

Θα μου πείτε τι δουλειά έχει τώρα ένα τοπικό πανηγύρι σε μια σελίδα γαστρονομίας; Κι όμως ...
 
Στην Αγία Μαρίνα θα βρείτε ένα από τα πιό παραδοσιακά κρητικά εδέσματα, το καπρικό.  Θα σας δώσω την συνταγή όπως μου την έχει πει κάτοικος της περιοχής.Την έχω φτιάξει αρκετές φορές αλλά αν βρεθώ στην Αγιά Μαρίνα δεν το χάνω το Αγιομαρινιάτικο.Ο τρόπος παρασκευής αυτού του εδέσματος εξασφάλιζε τη διατήρησή του ακόμη και στο μεσοκαλόκαιρο.Παλιότερα που δεν υπήρχαν τα αυτοκίνητα η μετακίνηση σε μεγάλες αποστάσεις απαιτούσε τροφή που να διατηρείται για μέρες.Έτσι ταξιδιώτες που κατέφθαναν το κρατούσαν μαζί τους ή το προμηθεύονταν από τους ντόπιους.Τα τελευταία χρόνια βέβαια καταναλώνεται λόγω της νοστιμιάς του.Οι κάτοικοι της γύρω περιοχής είναι μάστορες...

Καπρικό
 
Υλικά:
2-3 κιλά χοιρινό από σπάλα (ή από μπούτι) κομμένο σε πολύ χοντρές φέτες
αλάτι κατά προτίμηση χοντρό
Κλιματόβεργες
 
Επί το έργον...
Αλατίζουμε το κρέας πολλές ώρες πριν το ψήσιμο, κατά προτίμηση από το προηγούμενο βράδυ. 
Την επομένη, βάζουμε τις κληματόβεργες σε ένα ταψί (αν δεν βρούμε κληματόβεργες βάζουμε μια σχάρα στο ταψί μας) και ένα -δυο ποτήρια νερό.(το κρέας δεν πρέπει να ακουμπά στα υγρά). 
Βάζουμε από πάνω τα κομμάτια του κρέατος και το ψήνουμε στους 200 βαθμούς για κανένα μισάωρο.Μετά χαμηλώνουμε το φούρνο στους 120 βαθμούς και ....το ξεχνάμε.
Παίρνει πολλές φορές 6-7 ώρες ανάλογα την ηλικία του ζώου και το μέγεθος των κομματιών. Γίνεται αυτό που λέμε λουκόυμι.Το ιδανικό βέβαια είναι να γίνει σε ξυλόφουρνο.
Το βγάζετε σε σκεύος (όχι πλαστικό- εγώ το βγάζω σ' ενα πυρέξ) και σκορπάτε ανάμεσα λεμονόφυλλα πλυμένα και στεγνά.Το σκεπάζετε με μιά πετσέτα να πάρει τη μυρωδιά των φύλλων και αφήνετε να κρυώσει.
Σερβίρεται κρύο και διατηρείται για μέρες τυλιγμένο σε λαδόκολλα μαζί με τα λεμονόφυλλα.

Από την ιστοσελίδα του Συλλόγου Λασηθιωτών Ηρακλείου βρήκα την αυθεντική συνταγή και γιατί λέγεται καπρικό (κάπρος=αρσενικό γουρούνι) και σας την παραθέτω : 
" Όσο για το γδαρτό κρέας του κάπρου γίνονταν μια άλλη επεξεργασία, που έδιδε ένα εξαίρετο έδεσμα το περίφημο καπρικό το οποίο πουλιούνταν στο ευρύ κοινό του χωριού. Για να γίνει το καπρικό τεμάχιζαν το κρέας του κάπρου σε μικρές, μεσαίες και μεγαλύτερες μερίδες, τις ζύγιζαν μια - μια και αφού σημείωναν με κόκες (τριγωνικές εγκοπές) το βάρος της κάθε μιας πάνω σε καλαμένιες τσίτες -τις τσέτολες- τις κάρφωναν στο ωμό κρέας της αντίστοιχης μερίδας. Τις μερίδες με τις τσέτολες έρριχναν κατόπιν μέσα σε σκάφη που είχε δυνατή σαλαμούρα (άλμη) από αλάτι, νερό και ξύδι, ενώ στο μεταξύ είχαν ανάψει το φούρνο και τον πύρωναν και όταν ήταν έτοιμος φούρνιζαν το κρέας, αφού το είχαν τοποθετήσει προηγούμενα πάνω σε μικρά κλαδιά, που έβαζαν μέσα σε πήλινα αμολύβωτα ταψιά ή λεκανίδια, που στον πάτο τους είχαν ρίξει πρωτύτερα μια ποσότητα σκέτου νερού. Με το φούρνισμα χριζόταν ο φούρνος, που δεν έπρεπε να ανοίξει, παρά μόνο όταν θα ήταν ψημένο το κρέας. Αυτό το ψημένο κρέας του κάπρου ήταν το αληθινό καπρικό, όνομα που χρησιμοποιείται και σήμερο στα κάθε είδους χοιρινά κρέατα που παρασκευάζονται με παρόμοιο περίπου τρόπο.

Read more: Κρήτη:γαστρονομικός περίπλους: Αγία Μαρίνα Βόνης (...και μια λιχουδιά) http://cretangastronomy.blogspot.com/2010/07/blog-post_17.html#ixzz20oTDDc4m

                  ---------------------------------------

http://www.ways2crete.gr/main/content/thrapsano/IeraMoniAgMarinasVonis.html 

Ιερά Μονή Αγίας Μαρίνας Βόνης

Ένα ονομαστό μοναστήρι αφιερωμένο στην Αγία Μαρίνα βρίσκεται στο χωριό Βόνη. Το μοναστήρι απέχει 25 χιλιόμετρα από το Ηράκλειο. Ο επισκέπτης μπορεί να φτάσει ως εδώ ακολουθώντας την διαδρομή Ηράκλειο, Πεζά, Αγιές Παρασκιές. Βρίσκεται ανάμεσα στα χωριά Βόνη και Γαλατάς.
Πριν από πολλές εκατοντάδες χρόνια, τα χρόνια της σκλαβιάς της Τουρκοκρατίας, στην περιοχή όπου βρίσκεται η σημερινή μονή ήταν ένα μικρό ερειπωμένο εκκλησάκι, που κανένας δεν είχε ασχοληθεί. Το 1895 ο αείμνηστος Ιωάννης Καπαρουνάκης από το Θραψανό γύριζε στο χωριό του από το Αρκαλοχώρι. Ήταν άρρωστος και με πολύ κόπο κατέβηκε να πιει νερό. Προφανώς όμως ήταν αγίασμα εκείνο το «νερό» γιατί μόλις το ήπιε ένιωσε ότι έγινε τελείως καλά. Ύστερα προχώρησε προς τη Βόνη και συνάντησε τον Τούρκο Μπέη που ήταν ιδιοκτησία του η περιοχή που ήταν το εκκλησάκι, με πολύ πόθο συγκίνηση του διηγήθηκε πως ήταν άρρωστος και η Αγία Μαρίνα τον θεράπευσε. Τον παρακάλεσε λοιπόν να του επιτρέψει να ανακαινίσει το χαλασμένο εκκλησάκι και αν θέλει να του πουλήσει όλο το κτήμα. Ο Μπέης θύμωσε και με οργή του είπε να φύγει, να εξαφανιστεί γιατί θα τον σκοτώσει. Καταλυπημένος και φοβισμός έφυγε ο Καπαρουνάκης για το χωριό του.
	Η Αγία Μαρίνα όμως δεν άργησε να κάνει το θαύμα της. Ο Μπέης είχε τρία παιδιά. Πήραν λοιπόν τα ζώα για να τα πάνε στο νερό (στο αγίασμα δηλαδή του προσκυνήματος). Τα ζώα μόλις ήπια νερό ψόφησαν μαζεμένα. Από αγανάκτηση τα παιδιά μπήκαν και αποπάτησαν μέσα στο νερό. Και εδώ πάλι «φάνηκε» το σημάδι, και τα τρία παιδιά αρρώστησαν. Ο Μπέης καταλυπημένος και απελπισμένος, δεν ήξερε τι να κάμει. Κατάλαβε όμως πως ήταν τιμωρία του από την Αγία επειδή όχι μόνο δεν έδωσε το εκκλησάκι στον Καπαρουνάκη αλλά κι από πάνω τον απείλησε πως θα τον σκοτώσει.
Τότε πήγε ο ίδιος ο Μπέης και τον βρήκε για να του πει την απόφασή του «έλα δω γκιαούρη Γιάννη να σου χαρίσω όλο το χωράφι της Ψειρούς». Την περιφέρεια αυτή ονόμαζαν Ψειρού, γιατί είχαν παρατηρήσει πως όσα σιτηρά μάζευαν οι Τούρκοι την ημέρα της εορτής της Αγίας γέμιζαν ψείρες και τα πετούσαν. Ο Καπαρουνάκης παρέλαβε την περιοχή και με την βοήθεια και των άλλων χριστιανών ανακαίνισε την εκκλησία. Ο τάφος του βρίσκεται στην αυλή του σημερινού μοναστηριού. Το τότε προσκύνημα, έγινε με νόμο γυναικείο Μοναστήρι. Είναι ένα από τα πιο γνωστά μοναστήρια της Κρήτης και της Ελλάδας γενικότερα. Η Αγία Μαρίνα θεωρείται πάντα προστάτιδα των παιδιών και μάλιστα των άρρωστων και καχεκτικών στα οποία έχει κάνει και πολλά θαύματα. Ξεχωριστά όμως μεγάλη είναι η δύναμη και η χάρη της στις περιπτώσεις των δαιμονιζομένων και των παράλυτων. Σήμερα το μοναστήρι έχει τρις (3) αδελφές. Στις 17 Ιουλίου την ημέρα της εορτής της Αγίας Μαρίνας γίνεται μεγάλο πανηγύρι, μάλιστα λέγεται ότι είναι το τρίτο στην Ελλάδα μετά την Παναγία της Τήνου και του Αγίου Δημητρίου Θεσσαλονίκης

"Η τριλογία της Μασσαλίας"

"Η τριλογία της Μασσαλίας"


Με τον τίτλο "Η τριλογία της Μασσαλίας" επανεκδίδονται σε έναν τόμο τα μυθιστορήματα του Ζαν-Κλωντ Ιζζό "Το μαύρο τραγούδι της Μασσαλίας", "Το τσούρμο", "Solea", με ήρωα τον Φαμπιό Μοντάλ. αυτό τον ευαίσθητο αστυνόμο, απόγονο μεταναστών, εχθρό της βίας, που αγαπά την ποίηση, την τζαζ, το ψάρεμα, τις γυναίκες και την πόλη του, τη Μασσαλία: μια πόλη σταυροδρόμι λαών και πολιτισμών, το μεγάλο λιμάνι της Γαλλίας. Η Μασσαλία, με το λιμάνι και τους ανθρώπους της, τους δρόμους και τα κορίτσια της, εκεί όπου διασταυρώνονται Γάλλοι ρατσιστές, διεφθαρμένοι αστυνομικοί, φανατικοί ισλαμιστές, ενώ η σκιά της Μαφίας απλώνεται παντού, αποτελεί το ιδανικό σκηνικό για νουάρ ιστορίες. Και ο ήρωας, γεμάτος αμφιβολίες για τον εαυτό του, πάντα αποφασισμένος να φτάσει ώς το τέλος, συνεχίζει την περιπλάνηση του στους δρόμους της χαμένης αθωότητας. Παλεύοντας μεταξύ νοσταλγίας και ανταρσίας, δρα για χάρη της συντροφικότητας και της φιλίας με την ίδια πάντοτε ανθρωπιά. Ο Ιζζό, τέκνο της "λαθρομετανάστευσης" κι αυτός, όπως και ο Ζιντάν, χάρισε στην πόλη του κάτι που η πόλη του τού ανταποδίδει τώρα με αγάπη και ευγνωμοσύνη: μια νέα εικόνα, μια νέα ζωή. Ένα μύθο. "Ζηλεύω τη Μασσαλία. Πολύ θα το θελα να βρω μια μέρα το μπαρ του Φονφόν -καλή του ώρα- και να του φωνάξω: "Patron, un pastis!". Στη μνήμη του Ιζζό. (από το επίμετρο του Ριχάρδου Σωμερίτη)

ΒΑΙΣ ΠΡΟΤ της Μαρίας Μυλωνάκη *

http://www.onestory.gr/post/27281463591

ΒΑΙΣ ΠΡΟΤ

της Μαρίας Μυλωνάκη *

.

«Όλα ξεκίνησαν και τελείωσαν σε ένα διάστημα τριών μηνών. Τόσο γρήγορα και αναπάντεχα. Σπάνια αρρώστια, για ένα σπάνιο άνθρωπο. Και το όνομα αυτού Θρασύβουλος. Η σπάνια έμπνευση, της πεθεράς μου. Και το όνομα αυτής Καντή. Άγγελος κυρίου την επισκέφτηκε στον ύπνο της και επέβαλλε το όνομα του παιδιού. Έφτασε μέχρι τη δεύτερη τάξη του Δημοτικού κι όμως πρόλαβε να μάθει για τα κατορθώματα του Αθηναίου στρατηγού, του μεγάλου επαναστάτη που κατατρόπωσε τους Σπαρτιάτες και επισφράγισε με ένα ένδοξο θάνατο στον Πελοποννησιακό Πόλεμο τη μοίρα του. 

Στο νοσοκομείο της Κρήτης, οι γιατροί διέγνωσαν πνευμονία. Αφαίρεσαν το υγρό από τους πνεύμονες, πέρασε η δύσπνοια. Για τόσο λίγο. Προλάβαμε να πάμε στο χωριό μια Κυριακή. Σε 18 μέρες στο Γενικό Κρατικό. «Όλα τα κύτταρα του αίματός μας προέρχονται από τα αρχέγονα κύτταρα», «Πολλαπλούν μυέλωμα», «Καρκίνος», «Αλλαγή βαλβίδας». Αυτά ψέλλισα στον ανηψιό μου από το τηλεφωνικό κέντρο του Γενικού Κρατικού και τη 19η μέρα δίχως να καταλαβαίνω πολλά - πολλά, βρέθηκα στο ασθενοφόρο που μας περίμενε στο αεροδρόμιο στο Αννόβερο. Μέσα ήταν και τα δυο μου ανήψια, ο Νίκος, καρδιοχειρουργός και ο Λευτέρης ενδοκρινολόγος. «Μην κλάψεις». Αυτό μου είπε προτού τους δούμε». 

Οι Γερμανοί δεν είδαν τη μαυροντυμένη γυναίκα που βλέπω εγώ από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, τη γιαγιά μου. Μαύρα ρούχα, μαύρο μαντήλι στα μαλλιά. Οι Γερμανοί στο Αννόβερο το 1959, είδαν μια γυναίκα ετών50, με γαλαζοπράσινα μάτια και καστανά μαλλιά. Τη γνώρισαν από το νοσοκομείο μέχρι το φούρνο. Μια ευθεία ατελείωτη, με λεύκες να κρεμούν τα φύλλα τους δεξιά και αριστερά. Έμπαινε στο φούρνο, της έβαζε η κυρία με τα λευκά γάντια «βάις προτ» στη σακούλα κι έπαιρνε πάλι το δρόμο για το νοσοκομείο. 

«Εκείνος είχε προ πολλού περάσει στην απέναντι όχθη. Αμίλητος, εξαντλημένος, μισός άνθρωπος, μισό φάντασμα. Κρατιόταν απ’ τη ζωή με το στανιό, όσο ήμουν εγώ εκεί να τον κρατάω. Λίγες στιγμές, τα μάτια του άφηναν μια παράκληση: «Σε παρακαλώ άφησέ με να φύγω». Χλωμός, χείλη άσπρα, αξεχώριστα από το υπόλοιπο πρόσωπο, τα συμπλήρωνα με τη φαντασία μου, βλέμμα χαμένο, ποιος ξέρει που. Σπάνια απαντούσε σε ερωτήσεις, άλλοτε άφηνε ένα «ε» να πλανάται στο χώρο ανάμεσά μας πλάνην οικτράν. Κάποτε έκανε ερωτήσεις: «Είσαι καλά;», «Χιονίζει;», «Οι Γερμανοί είναι όλοι ξανθοί;», «Τα μικρά είναι καλά;». Κι εκεί στην τελευταία ερώτηση έκλεινε τα μάτια. Κανένας μορφασμός. Σήκωνε μόνο το ένα του χέρι ελαφρώς για να μην τον πλησιάσω, για να μην τον ακουμπήσω. Κι έτρεχαν τα μάτια του κι έβρεχαν ως και το λαιμό του. «Μαρία, γυρίζοντας, θα πρέπει να είσαι δυνατή. Τα παιδιά».

56. πριν το πρώτο χειρουργείο δεν είπαμε κουβέντα. 

56. δέκα μέρες δούλεψε η πρώτη βαλβίδα. 

56. πριν το δεύτερο χειρουργείο: «Μαρία, ή ταν ή επί τας».

56. 165.000 δραχμές το ΄79 για ένα ξύλινο κουτί.

56 χρόνων σε ένα ξύλινο κουτί, ο άντρας μου.

Τι να συγκρατήσει την ορμή μου. «Να είσαι δυνατή», «η ταν η επι τας». Τι να μου κάνουν τα τόσα ηρεμιστικά που με μπούκωνα για να περνάω από τη μια μέρα στην άλλη. 56 χρονών σ’ ένα κουτί ο άντρας μου. Όλα έγιναν όπως έπρεπε. Το ταξίδι, η κηδεία και ο άντρας μου κάτω απ΄ τη γη. 56 χρονών μέσα στη γη. Όλα έγιναν όπως έπρεπε να γίνουν και η φωτογραφία του κρεμάστηκε στον τοίχο. Η φωτογραφία στον τοίχο και δεν τον είδα ποτέ ξανά. 

Από κει που με μπούκωναν άρχισα να μπουκώνομαι μόνη μου˙ ζανάξ, ταβόρ, στεντόν. Τροφή, νερό, μηδέν. Ηρεμιστικά και άγιος ο θεός. Ένα για κάθε πρωί που θα ξυπνούσα μαζί του, ένα για τη μεσημεριανή μας βόλτα μετά το φαγητό, ένα για τα βραδινά ουζάκια στο κύμα και δύο για τη βραδινή αγκαλιά. Εκείνος κάτω από τη γη κι εγώ ένα μηδενικό, ένα θλιβερό απομεινάρι ανθρώπου. Η κουζίνα, η σαλοτραπεζαρία, ένα μπάνιο και δύο υπνοδωμάτια. Τόσος είχε απομείνει ο κόσμος μου. Ο κόσμος μου ο άχρονος. Ακόμα και το φως που τρύπωνε από τις κλειστές κουρτίνες, έπαιζε παιχνίδι στις πλάτες μου πικρό, για να μου θυμίζει τη σκοτεινιά του τάφου του. Όσοι κι όποιοι κι αν μ’ αγκάλιαζαν, μου έκανε το ίδιο. Δεν με άγγιζε τίποτα. Κι αναρωτιόμουν που πήγε ο πάτος αυτού του πηγαδιού, του σκοτεινού. Μια πτώση δίχως τέλος. Και το τέλος αυτού, άφαντο. Τόσα γιατί και τόσα αν. και απαντήσεις, πουθενά. Πουθενά, ούτε στο θεό ούτε πουθενά. Θεοί και δαίμονες, πήραν κι αυτοί τη θέση τους κάτω από τη γη, δίπλα στον καλό μου. Ανεπιστρεπτί. Γιατί το ένα, αν το άλλο. Το καντήλι στο εικονοστάσι αναμμένο, οι εικόνες αλάλητες και οι ουρανοί κλειστοί. Κανείς.

Σηκώθηκα από το κρεβάτι. Κάθισα στην άκρη. Ακούμπησα τις πατούσες των ποδιών μου στο παγωμένο μάρμαρο. Και τότε σκέφτηκα. Έπαψα να θυμάμαι και σκέφτηκα. Άρπαξα μια σακούλα των σκουπιδιών και πέταξα πρώτα ό, τι κουτί βρήκα μπροστά μου. Μέχρι και το κουτί της οδοντόκρεμας περιμάζεψε η φόρα μου. Κι αφού ξεμπέρδεψα με τα κουτιά, με ή χωρίς σημασία, συνέχισα να σκέφτομαι. Τα τσάμπα αλληλούια, δι’ ευχών και δόξα σοι. Δεν του έφταναν τα τόσα «λαδώματα», ήρθε ξανά ο τραγόπαπας. Μα αυτή τη φορά έφτασε στη λάθος στιγμή. 

-Τέκνο μου, να κάνουμε άλλο ένα ευχέλαιο την άλλη βδομάδα. Η ψυχούλα του είναι στην παράδεισό μας. Τας θύρας του παραδείσου άνοιξε και μπήκε και του συγχωρέθηκαν όλες οι αμαρτίες του Μαρία παιδί μου.

Τας θύρας! Τας θύρας, όχι του παραδείσου, μα του φτωχικού μου έλαβε στα μούτρα ο τράγος-παπάς. Άκου αμαρτίες ο άντρας μου! Κύριε ελέησον και κουραφέξαλα για να έχει να λαβαίνει κάθε τόσο η τρομάρα του παπα-Νικόλη. Αμαρτίες ο άντρας μου, που έκανε το σκατό του παξιμάδι για να δώσει τον άρτον τον επιούσιον στο γείτονα. Κι εγώ η τρελή, που θα πρεπε να δίνω το παραδάκι στο γείτονα που πεινάει, τα έσκαγα στον τράγο, με τα μάτια χαμηλά, που βρώμαγε πιοτίλα και παρά κλεμμένο. Κι έβαζα τον κερατά μέσα στο σπίτι μου να μου συχωρέσει αυτός τα πεθαμένα μου. Και δως του να τσεπώνει τον παρά, για να αναγείρει τον οίκο του θεού, στους άγριους της Ζουαζιλάνδης και του Τουρκμενιστάν. Κι όσο θυμάμαι πόσο μάλωνα το κορίτσι μου όταν της βρήκα την κομματική ταυτότητα της ΚΝΕ. Έτσι καθάρισα με τα θεία κι έκανα επιτέλους κολλητή μου την Μαργαρίτα, που’ ταν Ιαχωβού. Μού μειναν όμως τα εγκόσμια. Τα χθόνια, τα υποχθόνια και τα καταχθόνια. 

Τόσο καιρό χαπακωμένη, πειθήνια, δέχτηκα, αποδέχτηκα και καταδέχτηκα τα μύρια όσα. Η καλή τους η αγελάδα που έβοσκε κάτω στη λιακάδα, η καλή τους αγελάδα έτοιμη για τη σφαγή, ένα όμορφο πρωί. Μα λίγο προτού πέσει πάνω μου η μάχαιρα, λειτούργησε το σωσίβιο ένστικτο της επιβίωσης. Ήταν 16 του Απρίλη. Είχε ένα νοτιά άλλο πράμα κι είχε πάρει να βρέχει λυσσασμένα και να φυσάει εκεί κατά το απογεματάκι. Τότε έκανε και την εμφάνιση της η Κική. Φάντης μπαστούνης, μπροστά στα μούτρα μου την ώρα που άνοιξα την πόρτα για να ξεβουλώσω το σιφόνι της αυλής από τα φύλλα. 

Από τη μέρα της κηδείας, το σπίτι μου, ήταν γεμάτο με κοράκια που κατέφθαναν για να με συλλυπηθούν, να με λυπηθούν και κλείνοντας την πόρτα πίσω τους να παρατηρήσουν ανακουφισμένοι: «Πωπω… πώς καταντάει ο άνθρωπος….». τι καλή τύχη να ρίχνει η μοίρα τα βάσανα στους άλλους. Όλοι αυτοί και μαζί και τα ποικιλόχρωμα χαπάκια με κράτησαν μακριά από τα κιτάπια. Ως τη μέρα που ξεκίνησα τα ξεκαθαροξεκαθαρίσματα. Τότε ανακάλυψα τα κιτάπια με τα βερεσέδια του γιου μου. Όχι του άντρα μου, του γιού μου. Γιατί ο άντρας μου τα έδινε δανεικά και αγύριστα και άγραφα, αλίμονο. Αλίμονο. Ο γιος μου όμως πίσω από τον πάγκο σημείωνε, σημείωνε, σημείωνε, σημείωνε, ώσπου γέμισε καμιά δεκάδα σταχωμένα τεττράδια. Η ΔΟΜΗ με τα βερεσέδια στο μπαούλο μου. Όπως άνοιγα την πόρτα του σπιτιού εκείνο το απόγευμα με τη βροχή, να τη μπροστά μου η Κική. 

-Κάτσε να σε κεράσω ένα καφεδάκι. Έκανα κυδώνι σήμερα το πρωί.

-Μπα μωρέ, με περιμένει ο Αριστείδης στο σπίτι.

-Ε, κάτσε μια στιγμή να στο βάλω στο ταπεράκι. Και να σου δώσω και κάτι να το πας στον Αριστείδη.

Πάνω στο ταπεράκι με το γλυκό, ήταν τα βερεσέδια του πανούργου του άντρα της. 173.000 δραχμές. Παραπάνω κι απ’ όσα πλήρωσα για να φέρω τον άντρα μου στο ξύλινο κουτί.

-Ξέρεις… Μαρία…

-Ναι ξέρω Κική. Μα να ξέρετε κι εσείς πως το κορόιδο πέθανε ενώ εσείς ακόμα ξερογλύφεστε πάνω από τον τάφο του.

Έφυγε από το σπίτι μου με όλα τα σε –ην και –ως. Τροχάδην και κακήν κακώς. Έτσι καθάρισα και με τα εγκόσμια. Το νέο διαδόθηκε γρήγορα και το σπίτι μου έγινε για όλους αυτούς άβατο. Ούτε από το πεζοδρόμιο δεν τόλμησαν να περάσουν οι οφειλέτες. 

Όσο για τα κιτάπια, αυτά τα μελέτησα ώρες ατελείωτες κάνοντας αφαιροπροσθέσεις και πολλαπλασιασμοδιαιρέσεις. Κι αφού δεν μπόρεσα να πάρω αποφάσεις οριστικές, τα κλείδωσα αμετάκλητα στη μέσα μεριά της σοφίτας. Εκεί, πίσω από το μπαούλο με τις φωτογραφίες μιας γυναίκας ετών 50, με τεράστια γαλαζοπράσινα μάτια. Κάτι για να μου θυμίζει από την περασμένη μου ζωή. 

.

Η Μαρία Μυλωνάκη γεννήθηκε το 1980 στο Ηράκλειο Κρήτης, όπου και ζει, μαζί με το αστέρι της. Γράφει, διαβάζει, βλέπει ταινίες, τραβάει φωτογραφίες, μυρίζει, ακούει, κοιτά, σωπαίνει. Κι εξακολουθεί, λες και της εκμυστηρεύτηκε κανένας θεός πως το παιχνίδι δεν τελειώνει ποτέ. 

[ ιστολόγιο ] [ facebook ]

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω 

Το στρές βλάπτει !

πηγή περιοδικό  "ε ί ν α ι"  Οκτώβριος 1999
Το στρές βλάπτει (την υγεία και την απόδοση)

Ένα ενδιαφέρον άρθρο σχετικά με το στρές και την επίδρασή του στην απόδοσή μας στην εργασία, δημοσιεύτηκε στο "Βήμα της Κυριακής" (3.10.99)

Στο άρθρο αναφέρεται πως σύμφωνα με έρευνες, το 80% του άγχους προέρχεται από το χώρο της δουλειάς.

Ως οι πλέον συνηθισμένες πηγές άγχους αναφέρονται τα ελλειπή μέτρα ασφάλειας, οι υπερωρίες που δεν πληρώνονται και οι άσχημες συνθήκες εργασίας. Σημαντική πηγή άγχους είναι επίσης η μεγάλη πίεση από πλευράς χρόνου παράδοσης των εργασιών.

Γενικότερα ο κατάλογος με τις πιθανές πηγές άγχους, που μπορεί να αντιμετωπίζουμε ως εργαζόμενες , περιλαμβάνει :

Τον υψηλό βαθμό ευθυνών , την έλλειψη προαγωγών , τη μή συμμετοχή στη λήψη αποφάσεων , την ανασφάλεια όσον αφορά στη θέση εργασίας , τα προβλήματα επικοινωνίας με τους συναδέλφους , την αίσθηση ότι δεν αναγνωρίζεται και δεν εκτιμάται η εργασία μας , τις συνεχείς αλλαγές και ανακατατάξεις , τις συγκεχυμένες αρμοδιότητες και το περιβάλλον εργασίας που χαρακτηρίζεται από αυστηρούς και άκαμπτους κανόνες.

Αντιμετωπίζεται το στρές;

Κάποιες διορθωτικές προσπάθειες  (εκτός από το να "τα βροντήξουμε" και να φύγουμε) μπορούμε να τις κάνουμε.

Κατ' αρχήν, όπως συμβουλεύει η κ. Μαρία Αθανασιάδου, ερευνήτρια στο Τμήμα Ψυχολογίας και Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ δεν πρέπει να αγνοήσουμε το πρόβλημα με την ελπίδα ότι θα περάσει. Τις περισσότερες φορές χειροτερεύει.

Άν δεν μπορούμε ν' αλλάξουμε κάτι απ' όσα μας ενοχλούν στο περιβάλλον μας, τότε άς προσπαθήσουμε να φροντίσουμε τον εαυτό μας με σωστή διατροφή, γυμναστική και συχνά διαλείμματα.

Δεν χρειάζεται να προσπαθήσουμε να ευχαριστήσουμε όλο τον κόσμο, γι' αυτό ας βάλουμε προτεραιότητες σε όσα έχουμε να κάνουμε. Δεν είναι όλα επείγοντα

Μπορούμε να επιχειρήσουμε να εφαρμόσουμε τεχνικές χαλάρωσης έστω και για 10' την ημέρα.

Η μείωση των οινοπνευματωδών , του καφέ και του τσιγάρου, θα συντελέσει στη μείωση του άγχους μας.

Επίσης , αρκετός ύπνος σε τακτικές ώρες είναι καθοριστικός παράγοντας ηρεμίας και χαλάρωσης.

Τέλος , οι φιλικές και κοινωνικές σχέσεις  που μας υποστηρίζουν ψυχολογικά, αποτελούν ένα καλό αντίδοτο στο άγχος.

Χρηματιστήριο Αξιών Αθηνών

πηγή  περιοδικό  "ε ί ν α ι"  Οκτώβριος  1999  

από το άρθρο της ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΣ ΣΙΓΑΝΟΥ

. . .

To ιστορικό της ίδρυσης του Χρηματιστηρίου Αξιών Αθηνών...

                                                             
 
                                                                           
 Την ... πρωτιά στην ίδρυση Χρηματιστηρίου Αξιών στη χώρα μας κατέχει το επίνειο της πρωτεύουσας, ο Πειραιάς με άλλα λόγια, όπου το 1875 ιδρύθηκε χρηματιστήριο, το οποίο ωστόσο ουδέποτε λειτούργησε. Στην Αθήνα, το έδαφος για το χρηματιστήριο είχαν καλλιεργήσει από 1870 , οι θαμώνες της Λέσχης των Εμπόρων με τις συγκεντρώσεις και συζητήσεις τους στο καφενείο  " Η Ωραία Ελλάς " που βρισκόταν στη διασταύρωση των οδών Ερμού και Αιόλου. Η αρχή αυτής της δεκαετίας ήταν μια γόνιμη περίοδος για συναλλαγές και κερδοσκοπίες, που οδήγησε τελικά στη μετονομασία του εμπορικού συλλόγου σε χρηματιστήριο και στην έγκριση της σύστασής του με βασιλικό διάταγμα επί κυβερνήσεως Κουμουνδούρου . ΄Εμποροι, πλοίαρχοι, μεσίτες και κολλυβιστές (απασχολούμενοι με την ανταλλαγή νομισμάτων) μπορούσαν πλέον να κάνουν τις συναλλαγές  των ελάχιστων χρεογράφων που κυκλοφορούσαν. Το χρηματιστήριο στεγάστηκε αρχικά στο Μέγαρο Μελά, στην πλατεία Κοτζιά, μετά στην οικία Νοταρά όπου είναι σήμερα το κεντρικό κατάστημα της Εμπορικής, ενώ μια μακρά περίοδο, στο μεταίχμιο των δύο αιώνων του 19ου και 20ου ήταν στην οδό Πεσμαζόγλου.  Από το 1934 ωστόσο έχει καταλύσει στο νούμερο 10 της οδού  Σοφοκλέους, προσδιορίζοντας πλέον την περιοχή αλλά και την οδό. Μόνο το μπρούτζινο άγαλμα του Ερμή, στολίδι από τη Λέσχη των Εμπόρων, έχει απομείνει πλέον ως ενθύμιον εκείνων των καιρών, να κοσμεί σήμερα τον τρίτο όροφο του Χρηματιστηρίου Αξιών Αθηνών. Όσο για τα "χαρτιά" της εποχής ; Μετρημένα στα δάχτυλα... Η μετοχή της Εθνικής Τράπεζας, της Ναυτικής Τράπεζας "Ο Αρχάγγελος", της Γενικής Πιστωτικής Τράπεζας, της Τράπεζας Βιομηχανικής Πίστεως , των μεταλλευτικών εταιρειών "Ο Λαυρεωτικός Όλυμπος" και "Η Κάρυστος" , της  "Μεταλλουργίας Λαυρίου" , της ασφαλιστικής εταιρείας "Ο Φοίνιξ" και της Εθνικής Ατμοπλοϊας Ελλάδας...