Tο κοπτικό μοναστήρι του Αγίου Αντωνίου του Μεγάλου

Tο κοπτικό μοναστήρι του Αγίου Αντωνίου του Μεγάλου βρίσκεται στην έρημο της Θηβαΐδος, 250 περίπου χλμ. νοτιοανατολικά του Καΐρου. Ο συνειδητά θρησκευόμενος επισκέπτης αυτού του μοναστηριού θεωρεί συναρπαστικό το γεγονός ότι πατά τα άγια χώματα όπου έζησε, μόνασε και απεδήμησε στον Κύριο, ο Άγιος Αντώνιος, ο πατέρας του μοναχισμού, σε ηλικία 105 ετών (251 – 356 μ.Χ.). Το μοναστήρι είναι το αρχαιότερο εν ενεργεία μοναστήρι του κόσμου. Ιδρύθηκε το 356 μ.Χ., αμέσως μετά την κοίμηση του αγίου, από τους υποτακτικούς του σε τοποθεσία κάτω από την σπηλιά στην οποία έζησε ο άγιος, ως ερημίτης. Βρίσκεται σε οροπέδιο (Galalah) στους πρόποδες του όρους Al-Qalzam στην έρημο, σε υψόμετρο 410 μ., κοντά στην Ερυθρά Θάλασσα. Η σπηλιά του αγίου βρίσκεται σε απόσταση δύο χλμ. από το μοναστήρι και σε υψόμετρο 680 μ. 1750 σκαλοπάτια οδηγούν σήμερα στον τόπο της ασκήσεώς του. Ένας ευθύς δρόμος, καταμεσής στην έρημο, οδηγεί στο μοναστήρι που καλύπτει έκταση 15 εκταρίων. Ένα προστατευτικό τείχος περιβάλλει τη Μονή. Το αρχικό τείχος κτίσθηκε από τον Ιουστινιανό το 535 μ. Χ. αλλά αυτό που αντικρίζει ο επισκέπτης είναι το τείχος του 10ου αιώνα, που ενισχύθηκε σταδιακά κατά τον 16ο και 19ο αιώνα

Ζάππειο Μέγαρο

20 Οκτωβρίου 1888, Εγκαινιάζεται το Ζάππειο Μέγαρο στην Αθήνα ...
Το Ζάππειον μέγαρο ή Ζάππειο είναι ένα από τα πιο σημαντικά κτήρια της Αθήνας, η κατασκευή του οποίου χρηματοδοτήθηκε από τον Ευάγγελο Ζάππα και βρίσκεται στον Εθνικό Κήπο. Το νεοκλασικό μέγαρο είναι συνυφασμένο με την ιστορία της νεώτερης Ελλάδας και σήμερα χρησιμοποιείται για δημόσιες και ιδιωτικές εκθέσεις και τελετές.
Το 1869 η Ελληνική κυβέρνηση οριοθέτησε 80,000 μ² δημόσιας γης για το κτήριο στο χώρο μεταξύ των κήπων του Παλατιού και του αρχαίου Ναού του Ολυμπίου Διός. Η Βουλή των Ελλήνων πέρασε επίσης νόμο στις 30 Νοεμβρίου του 1869 ειδικά για τις κατασκευές των κτηρίων των Ολυμπιακών αγώνων του 1896 αφού το Ζάππειο ήταν το πρώτο κτήριο παγκοσμίως που κτίστηκε αποκλειστικά για τους Ολυμπιακούς αγώνες[1][2].

Το πρώτο σχέδιο του κτηρίου εκπονήθηκε από τον αρχιτέκτονα Φ. Μπουλανζέ, το οποίο στη συνέχεια τροποποιήθηκε από τον Αναστάσιο Θεοφιλά και τελικά εγκαταλείφθηκε. Ο Κωνσταντίνος Ζάππας ανέθεσε τελικά τον σχεδιασμό του κτηρίου στον Δανό αρχιτέκτονα Θεόφιλο Χάνσεν. Μετά από πολλές καθυστερήσεις το κτήριο θεμελιώθηκε τη 20η Νοεμβρίου του 1874. Τα επίσημα εγκαίνια έγιναν με πανηγυρικό τρόπο την 20η Οκτωβρίου του 1888.Η αρχιτεκτονική του κτηρίου ακολουθεί τον νεοκλασικό ρυθμό, με πρόπυλο κορινθιακού ρυθμού. Το κτήριο σε συνδυασμό με την τριτοξωτή λίθινη γέφυρα του Ιλισσού, η οποία είχε κατασκευασθεί, επίσης, με χορηγία του Ευάγγελου Ζάππα, και τους γύρω κήπους, αποτέλεσαν την εικόνα της Αθήνας στις αρχές του 20ού αιώνα.[3]. Δυστυχώς ο Ευάγγελος Ζάππας, δεν έζησε αρκετά για να δεί το κτήριο στην τελική του μορφή. Στη διαθήκη του άφησε τον ξάδερφό του Κωνσταντίνο Ζάππα υπεύθυνο για την εκτέλεση και συνέχιση του φιλανθρωπικού του έργου.
Το Ζάππειο έχει περίπου 25 δωμάτια (97 m² με 984 m²). Η αρχική χρήση του κτηρίου και του προαύλιου χώρου ήταν για τα "Νέα Ολύμπια", μια γεωργική, τεχνική και βιομηχανική έκθεση που ορίστηκε να πραγματοποιείται ανά τετραετία (στο "Ζάππειο"). Χρησιμοποιήθηκε επίσης, από το Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας και από τις εγκαταστάσεις του εξέπεμπε από το 1938 ο κρατικός ραδιοσταθμός Αθηνών. Οι εκπομπές παράγονταν στους ραδιοθαλάμους του Ζαππείου, ενώ χρησιμοποιήθηκε η κεραία μεσαίων των Λιοσίων. Χρησιμοποιήθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896 για τους αγώνες ξιφασκίας. Στην Μεσολυμπιάδα του 1906 χρησιμοποιήθηκε σαν Ολυμπιακό χωριό ενώ στους Ολυμπιακούς του 2004 αποτέλεσε κέντρο τύπου και εκδηλώσεων. Πολλά ιστορικά γεγονότα πραγματοποιήθηκαν στο Ζάππειο με αποκορύφωμα την ιστορική υπογραφή της συνθήκης προσχώρησης της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση (τότε ΕΟΚ) στη 1η Ιανουαρίου του 1981 από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Επίσης μετά από τη μεταπολίτευση το Ζάππειο αποτέλεσε το κέντρο τύπου σε όλες τις Γενικές Εκλογές της χώρας όπου οι νικητές και οι ηττημένοι των εκλογών δίνουν την καθιερωμένη συνέντευξη μετά το τέλος των εκλογών. Ο χώρος του Ζαππείου χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοποιείται για διάφορες εκθέσεις και τελετές. Ιδιαίτερα γνωστό και αγαπητό στους Αθηναίους όλων των γενεών είναι το αναψυκτήριο Αίγλη του Ζαππείου, που έχει ιστορία πολλών δεκαετιών.

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%AC%CF%80%CF%80%CE%B5%CE%B9%CE%BF%CE%BD_%CE%BC%CE%AD%CE%B3%CE%B1%CF%81%CE%BF

Αυθεντικά βρετανικά pancakes

πηγή http://www.facebook.com/photo.php?fbid=304273013013409&set=a.267802963327081.59781.264580240316020&type=1&theater

Αυθεντικά βρετανικά pancakes

Φτιάξτε αυτό το αυθεντικό αγγλικό γλυκό και ξεκινήστε την ημέρα σας γεμάτη ενέργεια.

110 γραμμάρια αλεύρι, απλό, κοσκινισμένο

1 πρέζα αλάτι

2 αυγά

200 ml γάλα

75 ml νερό

50 γραμμάρια βούτυρο

Ανακατέψτε το αλεύρι και το αλάτι σε ένα μπολ και χτυπήστε μαζί τα αυγά.

Σιγά-σιγά προσθέστε το γάλα και νερό και στη συνέχεια χτυπήστε τα πάλι ελαφρά όλα μαζί. Η ζύμη πρέπει να είναι ομαλή και κρεμώδης.

Λιώστε το βούτυρο σε ένα τηγάνι και μεταφέρετε με ένα κουτάλι όσο μείγμα χρειαστεί για μια τηγανίτα ανάλογα με το τηγάνι σας.

Θα χρειαστεί λίγα δευτερόλεπτα για να ροδίσει η κάθε τηγανίτα και να τη μαγειρέψετε και από την άλλη μεριά.

Πασπαλίστε με ζάχαρη άχνη και με φρέσκο χυμό λεμονιού, στριφογυρίστε τες σε rolls και απολαύστε.

queen.gr

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

ΤΟΛΗΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ «να μου διαβάζεις το βαθύ γαλάζιο»

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων)

ΤΟΛΗΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ «να μου διαβάζεις το βαθύ γαλάζιο»

ΠΙΝΑΚΑΣ -ΡΕΝΟΥΑΡ

σ’ ένα δωμάτιο παλιό, μοναχικό
σ’ ένα δωμάτιο γκρίζο

να μου διαβάζεις το βαθύ γαλάζιο
και το κόκκινο,
να μου διαβάζεις ήχους, μουσικές,
να μου διαβάζεις ποιήματα

στο μισοσκόταδο τα μάτια σου να λάμπουν
να κελαρύζει, να μοσκοβολάει η φωνή σου
να πλημμυρίζει το δωμάτιο λέξεις μυστικές
που αχνίζουν και θαμπώνουν τα παγωμένα τζάμια

στα χείλη σου να ανθίζει
ένα χαμόγελο κρυφό
όπως πετούμενο που ξαφνικά φτερούγισε
σε ερειπωμένο σπίτι
ή ο ξενιτεμένος που επιτέλους γύρισε
στη μία και μοναδική πατρίδα του

να μου διαβάζεις ποιήματα
και να μ’ αγγίζεις με το φως
με κείνο το αχνό λησμονημένο όνειρο

Τατιάνα Γκρίτση - Μιλιέξ

Bigbook.gr

Τατιάνα Γκρίτση - Μιλιέξ

Συγγραφέας, δημοσιογράφος, κριτικός, από τις σημαντικότερες ελληνίδες πεζογράφους. Η Τατιάνα Γκρίτση - Μιλιέξ γεννήθηκε στην Αθήνα στις 20 Οκτωβρίου του 1920. Τελείωσε το Γυμνάσιο με μαθήματα κατ' οίκον, ενώ ασχολήθηκε για λίγο και με το χορό. Το 1942 γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, αλλά σύντομα εγκατέλειψε τις σπουδές και στράφηκε στην εκμάθηση της γαλλικής γλώσσας.

Την πρώτη της επίσημη εμφάνιση στη λογοτεχνία πραγματοποίησε το 1945 με δημοσιεύσεις διηγημάτων της στο περιοδικό «Ελεύθερα Γράμματα». Το 1939 παντρεύτηκε το γάλλο λόγιο και φιλέλληνα Ροζέ Μιλλιέξ, με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής εντάχτηκε στο ΕΑΜ και ως εθελόντρια στον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό.

Από το 1945 έως το 1975 οι Μιλιέξ έζησαν στη Γαλλία, την Κύπρο και την Ιταλία, με μεγάλα διαστήματα παραμονής στην Ελλάδα. Στην Ιταλία η Τατιάνα Μιλιέξ έδρασε κατά της δικτατορίας Παπαδόπουλου, που στο μεταξύ της είχε αφαιρέσει την ελληνική υπηκοότητα. Μετά τη μεταπολίτευση επιστρέφει στην Ελλάδα και εργάζεται στην ΕΡΤ ως υπεύθυνη εκπομπών.

Ως δημοσιογράφος και κριτικός συνεργάστηκε με εφημερίδες της Ελλάδος («Ανεξάρτητος Τύπος», «Ανένδοτος», «Αυγή» και «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία») και της Κύπρου («Τα Νέα», «Δημοκρατική»), καθώς και με πολλά περιοδικά.

Χαρακτηριστικά του πεζογραφικού της έργου είναι η ποιητική διάσταση του λόγου, η παρουσία των στοιχείων της φαντασίας, της βιωματικής και διακειμενικής μνήμης και του εσωτερικού χρόνου. Τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος, το Βραβείο των Δώδεκα, το Κρατικό Βραβείο μυθιστορήματος και το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών.

Πέθανε στην Αθήνα στις 13 Φεβρουαρίου του 2005.

Εργογραφία

Αλλάζουμε; (Διηγήματα, εκδ. Καστανιώτη)

Το αλώνι της Εκάτης (Διηγήματα, εκδ. Καστανιώτη)

Αναδρομές (Διηγήματα, εκδ. Καστανιώτη)

Από την άλλη όχθη του χρόνου (εκδ. Καστανιώτη)

Ημερολόγιο (εκδ. Καστανιώτη, εκδ. Κέδρος)

Και ιδού ίππος χλωρός (μυθιστόρημα, εκδ. Καστανιώτη)

Οδοιπορικό στην Ινδία (ταξιδιωτικό, εκδ. Καστανιώτη)

Ονειρικά (Διηγήματα, εκδ. Καστανιώτη)

Σπαράγματα (Νουβέλες εκδ. Καστανιώτη)

Στη σκάλα του ουρανού (Διηγήματα, εκδ. Καστανιώτη)

Στο δρόμο των αγγέλων (Μυθιστόρημα, εκδ. Καστανιώτη)

Η Τρίπολη του Πόντου (Ιστορική Μονογραφία, εκδ. Καστανιώτη)

Φεγγάρι στην Ακρόπολη (Εφηβική Λογοτεχνία, εκδ. Καστανιώτη)

Χρονικό ενός εφιάλτη: 1967-1974 (εκδ. Καστανιώτη)

Το παραμύθι του Κάσιαλου (βιογραφικό, εκδ. Καστανιώτη)

Αναγνωρίσεις (εκδ. Ελληνικά Γράμματα)

Κοπιώντες και πεφορτισμένοι (Διηγήματα, Κέδρος)

Διαβάστε περισσότερα: http://www.sansimera.gr/biographies/85#ixzz29onmfqch

Το περιοδικό Κουκούτσι προτείνει ... Εντευκτήριο

περιοδικό και εκδόσεις Κουκούτσι.

Το περιοδικό Κουκούτσι προτείνει το καίνούργιο τεύχος του περιοδικού Εντευκτήριο. Το 97ο τεύχος περιλαμβάνει επιστολές της μητέρας του Ζαν Ζενέ για τον γιό της, σελίδες για τον Α. Χιόνη, και άλλη εκλεκτή ύλη. ΒΛ. ΠΑΡΑΚΑΤΩ.

[ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΑΘΩ ΤΙ ΚΑΝΕΙ Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ!]

«Κύριε, προβληματίζομαι εδώ και καιρό σχετικά με το θέμα του γιου μου Φρεντερίκ Ζενέ, τον οποίο αναγκάστηκα να σας αφήσω στις 26 Απριλίου

[1913]. Έμαθα πως είναι άρρωστος και θα ήθελα να μάθω νέα του. Είχα ακόμη έναν γιο, που ονομαζόταν Ζαν, γεννημένο στο Παρίσι στις 19 Δεκεμβρίου 1910, τον οποίο είχα αναγκαστεί να σας εμπιστευθώ. […] Ελπίζω να δείξετε κατανόηση […] και να μη μου αρνηθείτε αυτό που σας ζητώ τόσο επίμονα: νέα των δύο μικρών μου παιδιών. Δεν χάνω το κουράγιο μου και ελπίζω πάντα σε καλύτερες μέρες, που ενδέχεται να μην έρθουν ποτέ. Σας παρακαλώ να δεχθείτε, κύριε, τις ευχαριστίες μου και τα σέβη μου.» Από τον Φεβρουάριο 1911 μέχρι και τον Αύγουστο 1913, με τέσσερις επιστολές της προς τον διευθυντή της Υπηρεσίας Κοινωνικής Πρόνοιας, στην οποία είχε εμπιστευτεί διαδοχικά τα δύο αγόρια της, η Καμίλ Ζενέ ζητά επίμονα όσο και παρακλητικά να μάθει νέα τους. Τις επιστολές αυτές, που δημοσιεύονται στο νέο τεύχος » (Νο 97) του «Εντευκτηρίου (σε μετάφραση-παρουσίαση της Μαρίας Παπαδοπούλου), ανακάλυψαν πριν από λίγα χρόνια στα κρατικά αρχεία ο Aλμπέρ Ντισύ, διευθυντής του Ιδρύματος Ζαν Ζενέ, και ο Πασκάλ Φουσέ. Ο Ζενέ δεν γνώρισε ποτέ τη μητέρα του και πληροφορήθηκε την ύπαρξη αυτών των επιστολών στις αρχές της δεκαετίας του '70, όταν πια ήταν περίπου εξήντα ετών.

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΑΡΕΝΔΥΣΙΑΣ
ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ ΤΟΥ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟΥ

Στη Γαλλία (και πάλι) της δεκαετίας του '20, στα τρελά χρόνια που ακολούθησαν τον πόλεμο του 1914, ένας νέος άντρας, ο εργάτης Πολ Γκραπ, και μια νέα γυναίκα, η επίσης εργάτρια Λουίζ Λαντί, προκαλούν ένα μικρό (ή όχι και τόσο μικρό;) σκάνδαλο με τη ροκαμβολική τους περιπέτεια.
Παντρεύονται το 1911 και, πριν περάσει χρόνος από τον γάμο τους, ο Πολ στρατεύεται, με τον καιρό προάγεται σε δεκανέα· όμως, στα μέσα Νοεμβρίου του 1913, κι αφού πάρει μέρος σε μερικές μάχες κατά των γερμανικών στρατευμάτων, λιποτακτεί κι επιστρέφει κρυφά στο Παρίσι.
Καθώς όμως ήταν πολύ δύσκολο να περάσει απαρατήρητη και ασχολίαστη η παρουσία ενός νέου άντρα στη γαλλική πρωτεύουσα υπό καθεστώς γενικής επιστράτευσης, ο Πολ μεταμφιέζεται σε γυναίκα· ζει ως γυναίκα με τη γυναίκα του· κυκλοφορεί ως γυναίκα· εργάζεται ως γυναίκα· ως γυναίκα επίσης συνάπτει ερωτικές σχέσεις με άντρες αλλά και με γυναίκες. Όμως, η καθημερινή ζωή του ζευγαριού γίνεται κάθε μέρα και πιο δύσκολη, οι σχέσεις τους ολοένα και περισσότερο τεταμένες... Η δραματική κατάληξη δεν θα αργήσει.
Σ’ αυτό το τεύχος του «Εντευκτηρίου» δημοσιεύονται αποσπάσματα από την ιστορία αυτού του διδύμου (προδημοσίευση από το βιβλίο «Η γκαρσόν και ο δολοφόνος», που θα κυκλοφορήσει το επόμενο διάστημα από τις Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, σε μετάφραση Νίκου Κούρκουλου).

(Στις φωτογραφίες: Επάνω, ο Πολ, η Σούζαν και ο γιος τους. Δίπλα, ο Πολ ως Σουζάν...)

Στο ίδιο, εντυπωσιακά πλούσιο, τεύχος: νέα ποιήματα της Μαρίας Λαϊνά, της Άννυς Κουτροκόη, της Ντίνας Καραβίτη, της Μαρίας Ταταράκη, του Χρήστου Τσιάμη, του Κώστα Νησιώτη, της Βικτωρίας Καπλάνη, του (Κύπριου) Κυριάκου Ευθυμίου· πεζά του Γιάννη Τσίρμπα, του Δημήτρη Μίγγα, του Γιάννη Παλαβού, της Μαρλένας Πολιτοπούλου, του Δημήτρη Τανούδη, του Κυριάκου Γιαλένιου· δοκίμιο της Κικής Δημουλά για ένα πεζογραφικό βιβλίο του ζωγράφου Παναγιώτη Τέτση, άρθρο του Πάνου Θεοδωρίδη για τα διαχρονικά αίτια της ελληνικής κρίσης.

Επίσης, πολυσέλιδο αφιέρωμα στον ποιητή Αργύρη Χιόνη (με ανέκδοτα κείμενα του ίδιου, αφηγηματικά κείμενα της Ζυράννας Ζατέλη, του Δημήτρη Νόλλα και των Γιαν-Χένρικ Σβαν και Μαργαρίτας Μέλμπεργκ, καθώς και μελετήματα του Αλέξη Ζήρα, της Ντάντης Σιδέρη-Σπεκ, του Σταύρου Ζαφειρίου, της Μαρίας Στασινοπούλου και του Σωτήρη Γάκου).
Γράφει, μεταξύ άλλων, η Ζατέλη: «Εἶχα ἀκόμα νά τοῦ διηγηθῶ πράγματα. Νά μοῦ διηγηθεῖ κι ἐκεῖνος, παρ’ ὅτι πιό κρατημένος πάντα, πιό περίφοβος ἤ ἐπιφυλακτικός μέ ὅλα ὅσα τόν συνεῖχαν ἀπ’ ἀρχῆς ἕως τέλους. Γιατί ὅσα κι ἄν ἔλεγε σ’ ἐκεῖνα τά ἑσπερινά μακριά τηλεφωνήματα, τότε πού παῖρναν φωτιά τά σύρματα, τά βαθύτερα τά φρουροῦσε ζηλότυπα, δέν τά φανέρωνε νομίζω. Ἴσως μόνο στήν ποίηση, τήν «σκοτεινή κυρία» του ὁσάκις τόν ἐπισκεπτόταν... Ξεφυλλίζω πάλι ἕνα-ἕνα τά βιβλία του, παρατηρῶ πόσα σημεῖα ἔχω ὑπογραμμίσει ἀπό πρῶτες καί δεύτερες ἀναγνώσεις, πόσα κόκκινα θαυμαστικά ἀπό δίπλα, ἡμερομηνίες γιά νά θυμᾶμαι, πότε-πότε καί κάποιο ἐρωτηματικό, μιά ἐκκρεμότητα...»

Ακόμη, κριτική θεάτρου της Ζωής Βερβεροπούλου, πληθωρική ενότητα με βιβλιοκρισίες (τις υπογράφουν οι: Βαγγέλης Χατζηβασιλείου, Τιτίκα Δημητρούλια, Μαρία Στασινοπούλου, Μανόλης Πρατικάκης, Γιώργος Κορδομενίδης, Ευσεβία Χασάπη, Κώστας Ν. Πλαστήρας, Γιάννης Κεσσόπουλος, Τάνια Βοσνιάδου, Βάνα Χαραλαμπίδου, Ηρακλής Παπαϊωάννου, Αργύρης Παλούκας, Βασίλης Αμανατίδης), ειδικό τετράχρωμο ένθετο 16 σελίδων με φωτογραφίες του Αχιλλέα Τηλέγραφου, σχέδια της Γεωργίας Τρούλη.

Αφέντης δείται δούλου και δούλος αφέντου

7 Ομόκεντροι Κύκλοι Αυτογνωσίας

"Οι προλετάριοι δεν έχουν να χάσουν τίποτα, παρά μονάχα τις αλυσίδες τους", είχε πει ο Μαρξ. Παρόμοια θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι Αφυπνιζόμενοι δεν έχουν να χάσουν τίποτα, παρά μονάχα τον ύπνο τους και οι Εγρήγοροι την άγνοιά τους. Είμαστε όμως μαζοχιστές: δε θέλουμε να χάσουμε τον πόνο μας! θέλουμε να συνεχίσου-με να πονάμε, γιατί πως αλλιώς θα νιώθουμε πραγματικοί; Χωρίς "κάψες" και "κλάψες" είμαστε ένα τίποτα, ο κόσμος δεν υπάρχει.

Πάρτε μας τα αρνητικά συναισθήματα, απαλλάξτε μας από τον πόνο και θα εξαφανισθούμε από προσώπου γης! Όποιος δεν είναι ερωτευμένος, όποιος δεν είναι καψούρης, όποιος δεν πονάει και δε βασανίζεται δεν μπορεί να ζήσει τη ζωή! Πώς μπορείς να είσαι καψούρης και να πονάς για το όνειρό σου ή την παραίσθησή σου; Ε λοιπόν μια ζωή όπου τα πάντα είναι όνειρο και δεν υπάρχει τίποτα το πραγματικό, το ουσιαστικό, το χειροπιαστό, το "έξω από εσένα", κάτι με το οποίο να μπορείς να ταυτιστείς και να εξιδανικεύσεις, δε θα είναι πια ζωή, αλλά θάνατος! "Αφέντης δείται δούλου και δούλος αφέντου (ο αφέντης έχει ανάγκη από το δούλο και ο δούλος από τον αφέντη)", λέγανε οι αρχαίοι.

Βιβλίο: Συνειδητό ονείρεμα – Δημήτρης Ευαγγελόπουλος

Γαλατόπιτα αλμυρή Θρακιώτικη

Γαλατόπιτα αλμυρή Θρακιώτικη

Bαθμολογία:

1 ψήφοι

Προστέθηκε από tht, 06.03.12

Περιγραφή

Τη συνταγή την έφτιαχνε η γιαγιά μου και τη φτιάχνει και η μαμά μου. Είναι πολύ εύκολη μόνο που χρειάζεται να βρεις τυρομαγιά. Θεωρείται παραδοσιακή θρακιώτική πίτα.

Τι χρειαζόμαστε:

• 1 πακέτο φύλλο χωριάτικο κατά προτίμηση χειροποίητο (για μας τις τεμπέλες και ανεπρόκοπες - όπως εγώ - υπάρχουν χειροποίητα φύλλα στην αγορά)
• 1 λίτρο γάλα παστεριωμένο αγελαδινό
• 1 κ.σ. τυρομαγιά
• 4 αυγά
• 1 κ.γ. αλάτι - λίγο πιπέρι
• 3/4 φλ. τσαγιού λάδι (προτιμώ το ελαιόλαδο για αυτή τη συνταγή)

Στα γρήγορα

Κατηγορία

Πίτες διάφορες

Διατροφή

Χορτοφαγική

Κουζίνα

Θράκης

Ελληνική

Περιέχει

Γάλα

Αβγά

Ειδικές περιστάσεις

Για μπουφέ

Σερβίρει 8 άτομα

Πως το κάνουμε:

Διαβάστε περισότερο: Γαλατόπιτα αλμυρή Θρακιώτικη  

http://www.sintagespareas.gr/sintages/galatopita-almiri-thrakiotiki.html#ixzz26ZXyEOCw 

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

ΣΟΥΖΥ του Δημήτρη Αρβανίτη *

πηγή http://www.onestory.gr/post/33948702377

ΣΟΥΖΥ

του Δημήτρη Αρβανίτη *

. 

Σάββατο, σουρούπωνε κι εγώ καθόμουν κι απολάμβανα το εκπληκτικό ιταλικό παγωτό. Επιρρεπής στην αμαρτία, δεν μπορώ να αντισταθώ στη γοητεία του, κι έτσι καταναλώνω τα μισόκιλα για πλάκα. Αποτέλεσμα βέβαια να αυξάνονται τα κιλά μου, έτσι για πλάκα. Ζέστη στη πόλη. Τι ζέστη καύσωνας, τριανταπέντε και βάλε οι βαθμοί. Έτρωγα και χάζευα. Το σημείο κεντρικό, ο κόσμος πέρναγε, άλλοι καθόντουσαν άλλοι παίρναν το παγωτό και φεύγαν. Σκοτώνοντας την ώρα και απολαμβάνοντας το ΄΄αφρέντο΄΄ παγωτό μου, περιεργαζόμουν τους γύρω μου και τους περαστικούς προσπαθώντας να μαντέψω τη καταγωγή τους, το επάγγελμα τους και άλλα τέτοια σοβαρά πράγματα. Ώσπου μπήκε στο ελαφρά υπερυψωμένο και γεμάτο δέντρα χώρο ένα αλλόκοτο πλάσμα, τα κεφάλια όλα γυρίσαν, τα βλέμματα καρφώθηκαν πάνω της άλλα με θαυμασμό, άλλα με φθόνο, των ομόφυλων και ομηλίκων κι άλλα με πόθο, των ετερόφυλων ανεξαρτήτως ηλικίας.

Μπήκε στην ντίσκο σαν άγριο παγόνι

Σάββατο βράδυ κάτι μύρισε σαν αίμα

Όλη τη νύχτα χόρεψε στην πίστα μόνη

Κι ήτανε όμορφη σαν ψέμα

Ήτανε όμορφη σαν ψέμα

Σούζυ των φτηνών καλλυντικών

Σούζυ με τα χίλια λόγια των περαστικών

Σούζυ με τα όνειρα των περιοδικών *

Όμως αυτή ουδεμία σημασία έδωσε. Μπήκε στο χώρο, σαν άγριας ομορφιάς παγόνι και κυριάρχησε. Τα μαλλιά κατάμαυρα, φυσικό χρώμα, χτενισμένα προς τα πίσω με τζελ στο μέτωπο για να στέκονται, πέφτανε στους ώμους ανακατεμένα. Αρχή με πειθαρχία και τέλος φακ γιου. Δεν ξεπερνούσε τα εικοσιδύο χρόνια κι ήταν σίγουρα πάνω από 1,75 πλησίαζε το 1,80. Τα στήθη της στητά και πλούσια, ασφυκτιούσαν στο κολλητό σομόν μπλουζάκι που άφηνε ακάλυπτο το μέρος της κοιλιάς. Το παντελόνι ανοιχτόχρωμο, εφαρμοστό λιβάις 501 τόνιζε τις υπέροχες καμπύλες της αμαζόνας που γνώριζε τη ταραχή που προκαλούσε γύρω της. Φαινόταν ότι το απολάμβανε. Παράγγειλε το παγωτό της, έβγαλε το κινητό κι άρχισε να γράφει, δήθεν αδιάφορα, κάποιο μήνυμα. Είχα στα χέρια μου ένα περιοδικό, προσποιόμουν ότι διάβαζα, όμως παρακολουθούσα κάθε κίνηση της. Τα χείλη ιδιαίτερα σαρκώδη, α-σιλικονάτα, έδιναν τόνο εξωτικό στην ασυνήθιστη ομορφιά της. Τα μάτια της όμως τι χρώμα να είχαν; Στοιχημάτιζα για το πράσινο της αγριόγατας. Έπρεπε να δω από κοντά, στην απόσταση που ήμουν δεν μπορούσα να διακρίνω. Προσποιήθηκα ότι πάω στο μπαρ να πάρω κάτι και πέρασα δίπλα της. Δικέ μου το έχασα το στοίχημα, βαθύ μπλε, αιγαιοπελαγίσιο. Τι πάει εδώ, το μάτια μπλε από τη ερωτική φωνή του Πάριου με το κρίσιμο ερώτημα, ποιος ταξιδεύει στα μάτια σου, ποιος ξαγρυπνά στο κορμί σου; Ή μήπως το αισθαντικό μέταλλο του Άντρα Μητροπάνου, θάλασσες, μέσα στα μάτια σου θάλασσες ; Και το άρωμα “wish”, θα το ξεχώριζα σε χίλια, ήταν το χαρακτηριστικό ΜΙΑΣ γυναίκας – πληγής. Γαμώτο ήταν ανάγκη τώρα; Μην ξανάρθουν οι μνήμες κι αρχίσουν το κυνηγητό οι Ερινύες, είναι δίδυμο αυτές… Γύρισα να πάω στη θέση μου, τα βλέμματα διασταυρώθηκαν: Θεέ μου εμένανε κοιτάει - της χαμογέλασα, με κοίταξε περίεργα, -όμως εκείνη έψαχνε να βρει το σερβιτόρο- ρεζίλι γίναμε μεγάλε…

Πέρασε λίγο η ώρα και φαινόταν να αδημονούσε. Σίγουρα περίμενε κάποιον, μάλλον το ταίρι της κι άρχισα να σκέφτομαι τι θα μπορούσε να ήταν η σχέση της. Δύο τύποι μου ερχόταν στο μυαλό υπό προϋποθέσεις βέβαια: Αν το παγόνι ήταν ξενικής προέλευσης δηλαδή από τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες ή τις γειτονικές βαλκανικές, ο τύπος ήταν μεταξύ σαράντα και πενήντα χρόνων, γοητευτικής ωριμότητας και οικονομικής ασφάλειας, με πόρσε καγιέν ή στη χειρότερη μερσεντές κάμπριο, να δένει με το fuck you μαλλί της. Αν ήταν εγχώριας προέλευσης ο τύπος θα ήταν νεαρός μάλλον γυμναστής, αρρενωπός με μοτοσυκλέτα αγώνων για πυραυλικές ταχύτητες και τη Σούζυ στη σέλα της

Προσπαθούσα να διακρίνω γνωρίσματα για να βγάλω συμπέρασμα. Κατέληγα στο πρώτο, δεν έδεναν τα χαρακτηριστικά για Ελληνίδα.

Μα να, σηκώθηκε, άφησε χρήματα στο τραπέζι για το παγωτό και βγήκε απ’ το χώρο. Την ακολούθησα με το βλέμμα μου, προσπαθώντας να εντοπίσω τον φραγκάτο μεσήλικα και τη πόρσε ή τον αρρενωπό γυμναστή και απέστρεψα αστραπιαία τους οφθαλμούς μου από το θέαμα. Ξενέρωσα φίλε μου. Η χώρα της ανωμαλίας είμαστε … Ένας τυπάκος ήταν, νεαρός, που η Σούζυ του έριχνε ένα κεφάλι. Ελαφρά αξύριστος, με κοτσίδα τα μαλλιά, σκέτος βάτραχος! Αφού μου ήρθε να φωνάξω κοάξ – κοάξ. Ήλθε μ’ ένα ποδήλατο, φιλί στο στόμα και χάθηκαν στο ήδη καυτό σκοτάδι της πόλης. Λες μετά το τρίτο φιλί ο βάτραχος, να μεταμορφωθεί σε πρίγκιπα; Τι να πω; 

Καλό ταξίδι

Καλό ταξίδι

Καλό ταξίδι στα χρυσά σου παραμύθια

δίχως το ψέμα θα ‘ταν μαύρη η αλήθεια

Καλό ταξίδι… *

( * Οι στίχοι είναι των αδελφών Κατσιμίχα ΄΄Καλό Ταξίδι΄΄)

. 

Ο Δημήτρης Αρβανίτης σπούδασε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων και για εικοσιένα χρόνια υπηρέτησε σαν αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού. Παραιτήθηκε και αποστρατεύτηκε φέροντας τον βαθμό του Συνταγματάρχη. Αποφοίτησε από Σχολές Διοίκησης στην Ελλάδα και στη Γαλλία. Είναι πτυχιούχος της Ανωτάτης Σχολής Πολέμου και της Νομικής Σχολής του Α.Π.Θ. Την τελευταία δεκαετία εργάστηκε σαν διευθυντικό στέλεχος μεγάλων επιχειρήσεων στο χώρο των Βαλκανίων. Μιλάει Αγγλικά, Γαλλικά, Βουλγαρικά, Σκοπιανά. Είναι παντρεμένος και πατέρας πέντε παιδιών.

[ blog ] [ facebook ] [ twitter ] [ e-mail ]

σημ.   

ΑΡΓΥΡΗΣ ΧΙΟΝΗΣ " ασήμαντα περιστατικά"..

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων)

ΑΡΓΥΡΗΣ ΧΙΟΝΗΣ " ασήμαντα περιστατικά"..
Είναι δυο άνθρωποι :
Ο ένας με μαχαίρι, ο άλλος άοπλος.

Αυτός με το μαχαίρι λέει στον άλλον. « Θα σε σκοτώσω»

«Μα γιατί» ρωτά ο άοπλος,
«τι σου ΄χω κάνει; Πρώτη φορά βλεπόμαστε. Ούτε σε ξέρω, ούτε με ξέρεις >>

« Γι αυτό ακριβώς θα σε σκοτώσω. Αν γνωριζόμασταν, μπορεί να σ αγαπούσα»
λέει αυτός με το μαχαίρι.

« 'Η και να με μισούσες» λέει ο άοπλος,
«να με μισούσες τόσο, που με χαρά μεγάλη θα με σκότωνες.
Γιατί να στερηθείς μια τέτοια απόλαυση ;
Ελα να γνωριστούμε»

« Κι αν σ αγαπήσω» επιμένει ο οπλισμένος, « αν σ αγαπήσω, τι θα κάνει τούτο το μαχαίρι ; >>

« Ω, μη φοβάσαι...»
λέει ο άοπλος..
«σκοτώνει ακόμη κι η αγάπη..
Και τότε... είναι ακόμη πιο μεγάλη η απόλαυση» ...;

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω