"Οι
προλετάριοι δεν έχουν να χάσουν τίποτα, παρά μονάχα τις αλυσίδες τους",
είχε πει ο Μαρξ. Παρόμοια θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι Αφυπνιζόμενοι
δεν έχουν να χάσουν τίποτα, παρά μονάχα τον ύπνο τους και οι Εγρήγοροι
την άγνοιά τους. Είμαστε όμως μαζοχιστές: δε θέλουμε να χάσουμε τον πόνο
μας! θέλουμε να συνεχίσου-με να πονάμε, γιατί πως αλλιώς θα νιώθουμε
πραγματικοί; Χωρίς "κάψες" και "κλάψες" είμαστε ένα τίποτα, ο κόσμος δεν υπάρχει.
Πάρτε μας τα αρνητικά συναισθήματα, απαλλάξτε μας από τον πόνο και θα
εξαφανισθούμε από προσώπου γης! Όποιος δεν είναι ερωτευμένος, όποιος δεν
είναι καψούρης, όποιος δεν πονάει και δε βασανίζεται δεν μπορεί να
ζήσει τη ζωή! Πώς μπορείς να είσαι καψούρης και να πονάς για το όνειρό
σου ή την παραίσθησή σου; Ε λοιπόν μια ζωή όπου τα πάντα είναι όνειρο
και δεν υπάρχει τίποτα το πραγματικό, το ουσιαστικό, το χειροπιαστό, το
"έξω από εσένα", κάτι με το οποίο να μπορείς να ταυτιστείς και να
εξιδανικεύσεις, δε θα είναι πια ζωή, αλλά θάνατος! "Αφέντης δείται
δούλου και δούλος αφέντου (ο αφέντης έχει ανάγκη από το δούλο και ο
δούλος από τον αφέντη)", λέγανε οι αρχαίοι.
Βιβλίο: Συνειδητό ονείρεμα – Δημήτρης Ευαγγελόπουλος
Βιβλίο: Συνειδητό ονείρεμα – Δημήτρης Ευαγγελόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου