Τση πέτρας την απομονή βάνε στο νού θεμέλιο
κι ό,τι θα πείς με το θυμό, πέτο καλλιά με γέλιο
Πόσες φορές γελώ στανιό μά'ναι κλειστή η καρδιά μου
γελώ για να μή χαίρονται οχτροί τα βάσανά μου
Πόσες καρδιές κρυφά πονούν και φανερά γελούνε
πόσες μαραίνονται κρυφά και δεν το μαρτυρούνε
Γελώ και μες το γέλιο μου κρύβω μεγάλο πόνο
με λέει ο κόσμος ευτυχή μα γώ το ξέρω μόνο
Εγώ όντε κλαίω δε γελώ κι όντε γελώ δεν κλαίω
ό,τι θωρώ δε μαρτυρώ κι ό,τι γροικώ δε λέω
Μοιάζει η ζωή μου όνειρο κι όλα τριγύρω ανθούνε
όντε θωρώ τα χείλη σου να μου χαμογελούνε
Νερό το γέλιο δροσερό στον πόνο και τον πόθο
μόνο που λιγοβρίσκεται στη στράτα των ανθρώπω
Σαν αρρωστήσεις μή ζητάς γιατρούς και φαρμακεία
ο πόνος σου γιατρεύεται με γέλια και μ'αστεία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου