Άλλη μια μέρα της Φωτεινής Παπαθανασίου

http://www.onestory.gr/post/23401505433

_ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΜΕΡΑ

της Φωτεινής Παπαθανασίου *

.

Έξι και μισή το πρωί.

Το πρώτο φως της ημέρας ακόμη αργεί, το ξυπνητήρι όμως και σήμερα έχει τη δική του άποψη.

Ηχεί το πρώτο κουδούνι πριν την έναρξη. Ήχος προειδοποιητικός, σε λίγο θα ανέβει η αυλαία, στη σκηνή θα παιχτεί το ίδιο έργο, που εγώ κρατάω τον ίδιο ρόλο αιώνες τώρα , για μια ακόμη παράσταση, θα πρέπει να τα βγάλω πέρα. Το σώμα βαρύ ανασηκώνεται, τα πρώτα βήματα μέσα στο σκοτάδι ακολουθούν τη γνωστή διαδρομή προς την κουζίνα. Το μπρίκι μπαίνει στη φωτιά, το άρωμα του ελληνικού καφέ τρυπώνει μέσα μου ανοίγοντας τα μάτια σιγά - σιγά, ξυπνώντας τον ακόμη κοιμισμένο εγκέφαλο. Χύνεται στο φλιτζάνι αχνιστός. Το άναμμα του πρώτου τσιγάρου φωτίζει με φλόγα δυνατή την αρχή της νέας, παλιάς, αρχαίας μέρας. Η μουσική στο ράδιο παίζει, ο καπνός γεμίζει τα πνευμόνια, η πρώτη καυτή γουλιά αγγίζει τα χείλη. Καλημέρα! Μισή ώρα δική μου, να πάρω τις ανάσες μου, να βάλω στα πράγματα που πρέπει να γίνουν μια σειρά και μετά….

Η παράσταση αρχίζει!

- Ξυπνήστε! Ξυπνήστε! Άντε, θα αργήσετε πάλι!

- Λίγο ακόμη βρε μαμά…Τί φωνάζεις πρωί , πρωί… Και ο ρόλος είναι εκεί, ”Βρε μαμά”.

Ναι είμαι η μαμά, η μάνα !

Ανασηκώνομαι, παίρνω βαθιά εισπνοή και βγαίνω στη σκηνή. Συνεχίζω τον πρωινό μονόλογο που ακούγεται απ’ όλες τις μανάδες του κόσμου, σε όλες τις γλώσσες του κόσμου, ίδιος και απαράλλαχτος!

- Σηκωθείτε….

- Πλυθείτε….

- Πιες το γάλα σου…(πάντα υπάρχει κάποιος που το αρνείται)

- Φτιάξε την τσάντα σου….(πάντα υπάρχει και ο ξεχασιάρης της παρέας)

- Άντε καλημέρα….

- Φιλάκι στη μανούλα; Αυτό το φιλάκι είναι που κρατάει όρθια αυτή τη μανούλα. Αυτή η πρωινή, η νυσταγμένη αγκαλιά που όσο κι αν αναζητάει το μαξιλάρι δεν μου κρατάει καμία κακία και μου δίνεται απλόχερα.

Είμαι λοιπόν η μάνα, η μάνα του δικού μου λόχου!

Το σπίτι έχει αδειάσει από παιδιά και έχει μείνει ασφυκτικά γεμάτο από πράγματα δικά τους. Πιτζάμες πεταμένες στο πάτωμα, ρούχα που δεν είχαν καμία απολύτως τύχη σήμερα μετά την αναμέτρησή τους με την πρωινή διάθεση και τον καθρέφτη. Λακ, ζελέ, οδοντόκρεμα, νερά, ψίχουλα, κορν φλεικς παντού…και κάπου εκεί περαστική μπροστά από τον καθρέφτη… να ΄μαι.

Η μάνα !

Μαζεύω τα πάντα, τρέχω σαν την τρελή να συμμαζέψω τα ασυμμάζευτα,αυτά τα ασυμμάζευτα μια ζωή με ταλαιπωρούν, να προλάβω ,πάντα πρέπει κάτι να προλάβω…..

Όλα στη θέση τους.

Η σειρά μου τώρα να μπω στο μπάνιο, ν ανοίξω το καυτό νερό , να τ αφήσω να τρέχει, να γεμίσει το δωμάτιο η ομίχλη, να χαθώ μέσα της.

Τόσα πολλά σε μία μόνο λέξη!

Είμαι η μάνα!

Ξεκινάς να είσαι μάνα μέσα από πόνο, τον μεγαλύτερο απ΄ όλους, τον πιο γλυκό. Ξεκινάς να είσαι μάνα μέσα από ένα αρχέγονο πρώτο κλάμα, μέσα από μία αγκαλιά που η αίσθηση της δεν ξεχνιέται ποτέ, η μόνη που κρατάει μια ζωή.

Είμαι η μάνα!

Πάντα έτοιμη, πάντα εκεί σε κάθε τους ανάγκη. Εκεί να κατευνάσεις την πρωταρχική τους ανάγκη, την πείνα τους με την πρώτη τροφή που περνάει μέσα από αγγίγματα, ματιές που συναντιούνται, λόγια γλυκά, χάδια τρυφερά που θρέφουν την ψυχή, ξεχειλίζουν την αγάπη, την απόλυτη αφοσίωση, το δόσιμο πέρα από κάθε όριο. Τότε είναι που αστράφτουν τα πελώρια μάτια, το πρώτο χαμόγελο είναι εκεί για σένα , χαμογελάει στον κόσμο, χαμογελάει σε σένα που είσαι ο κόσμος όλος. Ορθώνεται το μικρό κορμάκι και κάνει τα πρώτα βήματα και η μάνα ξεχειλίζει από καμάρι…..

Η ομίχλη γίνεται όλο και πιο πυκνή, το νερό τρέχει πάνω μου, με τυλίγει πάλι η ζεστή αγκαλιά του, ξυπνάει τις αισθήσεις και τους επιτρέπει να κάνουν το ταξίδι στο χρόνο. Εκεί που όλα ξεκινούσαν , από αυτά τα πρώτα αγγίγματα, τα πρώτα δάκρυα…. υγρά και ζεστά σαν το νερό που με λούζει…..

Το καμάρι της μάνας, το καμάρι μου!

Καθένα το ξεχωριστό καμάρι μου, βαδίζει τα πρώτα του βήματα ως την πρώτη του πτώση. Η μάνα πάντα εκεί στο πρώτο από τα τόσα πολλά παραπατήματα της ζωής του. Εκεί , με το χαμόγελο στα χείλη, τον τρόμο στα μάτια, να απλώσει το χέρι να σηκωθεί, να πει τα λόγια που θα δώσουν κουράγιο να συνεχίσει, να δώσει το φιλί….εκείνο το μαγικό φιλί που κάνει τα πάντα να εξαφανίζονται.

- Να το κάνω μάκια να περάσει!

Και όλα περνάνε, μαγικά, ο πόνος φεύγει, τα σημάδια ανύπαρκτα και ο κόσμος όλος δικός του !

Ο κόσμος ο δικός μου μέσα από τη δική τους ματιά , μέσα από τα δικά τους όνειρα, χαμένος μέσα στα μάτια τους. Τα βήματά μου πίσω από τα δικά τους. Και τα παραπατήματά μου στο σκοτάδι, στα κρυφά, να μην τα πάρει κανείς χαμπάρι. Η μάνα πρέπει να είναι πάντα όρθια, σταθερή, να πατάει γερά στα πόδια της, η μάνα πρέπει….μα δεν μπορεί. Στα δικά της σκοτεινά παραπατήματα δεν υπάρχει κανένα χέρι να απλωθεί, κανένα χέρι να στεγνώσει τα δάκρυα, κανένα στόμα να δώσει το μαγικό φιλί και τα σημάδια καμουφλάρονται , μα δεν επουλώνονται ποτέ.

Η μάνα πάλι εκεί.

Ξενυχτά κοντά τους στην πρώτη αρρώστια, στον πυρετό πού τα καίει , τον βήχα που τα τραντάζει και τ αφήνει αδύναμα κλωναράκια στα χέρια της. Η μάνα είναι εκεί. Με τα γιατροσόφια που η μνήμη τα ξεθάβει απ’ τα σεντούκια του χρόνου, εκεί που κάποτε ήμουν εγώ το παιδί και μια άλλη γυναίκα στο ρόλο της μάνας, η μάνα μου, τα είχε χρησιμοποιήσει για να γιάνει τα δικά μου πυρακτωμένα μάτια.

Η μάνα είναι εδώ.

Μέσα σε μια μπανιέρα που τώρα δροσίζει τον δικό της πυρετό για ζωή!

Η μάνα είναι εδώ.

Στα πρώτα πάρτι, στην πρώτη εκδρομή, στην πρώτη μέρα στο σχολείο τον πρώτο μεγάλο αποχωρισμό…ποιος πονάει πιο πολύ εκείνη την ημέρα να ήξερα!

Η μάνα είναι εδώ.

Στις πρώτες παρέες, στους πρώτους έρωτες, σε όλα τα πρώτα μεγάλα γεγονότα της ζωής του. Σε όλες τις μεγάλες αποχές από τη δική της ζωή!

H μάνα είναι εδώ.

Η καλή, η σκύλα μάνα. Αυτή που θα πει το πρώτο όχι ,το πρώτο μη, αυτή που θα θέσει τα πρώτα όρια στα μεγάλα και ατελείωτα θέλω, αυτή που θα πρέπει να είναι έτοιμη για όλα και για όλους!

Εγώ η μάνα.

Μπροστά στο θολό καθρέφτη που καθαρίζω με την παλάμη βλέπω τα μάτια κόκκινα, το πρόσωπο φλογισμένο. Μέσα στους ατμούς, μέσα στην ομίχλη της ζωής μου να πρέπει να σταθώ όρθια , να μεταμορφωθώ ξανά, να αφήσω τον ρόλο της μάνας στην άκρη για κάποιες λίγες ώρες…

Να βάλω το κόκκινο σακάκι τη στενή φούστα, τα τακούνια που έμαθα καιρό τώρα να ισορροπώ πάνω τους, το κραγιόν στα χείλη, να τραβήξω τη γραμμή στο μάτι και να πάρω τη θέση μου στην επόμενη παράσταση της ζωής μου. Μια άλλη παράσταση, που κι αυτή χρόνια ανεβαίνει στο σανίδι του θεάτρου μου. Πάλι εγώ μπροστά στα φώτα της ράμπας να έχω τον πρώτο ρόλο ….

Γυναίκα, μόνη, επιβιώνει.

Τελευταία πινελιά η αρμαθιά με τα κλειδιά. Κλείνω το μάτι στη μάνα που αφήνω πίσω. Βγαίνω στους δρόμους για να επιστρέψω και να γίνω πάλι αυτή. Πιο κουρασμένη, πιο φοβισμένη, κάθε φορά επιστρέφω και η μόνη γυναίκα συναντά τη μάνα.

Α, ρε μάνα!!!

.

Η Φωτεινή Παπαθανασίου γεννήθηκε το καλοκαίρι του ’71 και από τότε προσπαθεί μόνο να ονειρεύεται και να ταξιδεύει. Έχει τρία παιδιά που ονειρεύονται επίσης, τα δικά τους όνειρα ευτυχώς γίνονται πραγματικότητα. Ολοκλήρωσε τις σπουδές της και άνοιξε το δικό της μαγαζάκι. Ασχολείται με τη γραφή και δημοσιεύει τα έργα της. Ο δρόμος της δεν έχει τέλος, αλλά εκείνη προσπαθεί ακόμη. Να ονειρεύεται και να ταξιδεύει.

[ ιστολόγιο ] [ facebook ] [ twitter ] [ e-mail ]

Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω