Η τελευταία μέρα ενός καταδίκου Κλων Γκε

πηγή: εφημερίδα ΗΜΕΡΗΣΙΑ//ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ 27-28/3/04

ΒΙΚΤΩΡ ΟΥΓΚΩ

Η τελευταία μέρα ενός καταδίκου Κλων Γκε

Εκδόσεις Μεταίχμιο

http://www.metaixmio.gr/products/442--.aspx

Λίγα λόγια για το βιβλίο

Μετάφραση: Διαπανεπιστημιακό Διατμηματικό Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών

Δύο νουβέλες του Βίκτωρα Ουγκώ που ουσιαστικά συνιστούν μανιφέστο για την κατάργηση της θανατικής ποινής. Δύο έργα μιας κολοσσιαίας λογοτεχνικής μορφής που μας επιτρέπουν να χτίσουμε στο μυαλό μας το περιβάλλον και τις συνθήκες του δικαστικού συστήματος στη Γαλλία του Ναπολέοντα. Να νιώσουμε την υγρασία των κελιών, τα άδεια βλέμματα των δικαστών και την κοφτερή λάμα στα χέρια του δήμιου που τη δοκιμάζει.
Στο βιβλίο περιλαμβάνονται Πρόλογος της Τατιάνας Τσαλίκη-Μηλιώνη, Χρονολόγιο και Συγκριτική μελέτη των δύο κειμένων του Βίκτωρα Ουγκώ.

 Το βιβλίο είναι η συμμετοχή του μεταπτυχιακού προγράμματος Μετάφρασης Μεταφρασεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, στον εορτασμό της επετείου των 200 χρόνων από τη γέννηση του μεγάλου Γάλλου συγγραφέα.

Απόσπασμα από το βιβλίο

I Kαταδικασμένος σε θάνατο! Πέντε βδομάδες τώρα που ζω μΆ αυτή τη σκέψη, πάντα μόνος μαζί της, πάντα παγωμένος από την παρουσία της, πάντα λυγισμένος κάτω από το βάρος της! Παλαιότερα, γιατί μου φαίνεται ότι έχουν περάσει χρόνια παρά βδομάδες, ήμουν ένας άνθρωπος σαν όλους τους άλλους. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή και μια άλλη σκέψη. Το μυαλό μου, νεανικό και πλούσιο, ήταν γεμάτο από εικόνες που γεννούσε η φαντασία μου. Διασκέδαζε που τις ξεδίπλωνε τη μια μετά την άλλη, χωρίς σειρά και τέλος, κεντώντας με ανεξάντλητα αραβουργήματα αυτό τον τραχύ και λεπτό καμβά της ζωής. Νεαρές κοπέλες, θεσπέσιες μίτρες επισκόπων, νικηφόρες μάχες, θέατρα γεμάτα θόρυβο και φώτα και ξανά νεαρές κοπέλες και σκοτεινοί περίπατοι τη νύχτα κάτω από τις καστανιές με τους μεγάλους κλώνους. Στη φαντασία μου ήταν πάντα γιορτή. Μπορούσα να σκεφτώ ό,τι ήθελα, ήμουν ελεύθερος. Τώρα όμως είμαι αιχμάλωτος. Το σώμα μου αλυσοδεμένο σΆ ένα κελί, το μυαλό μου φυλακισμένο σε μια ιδέα. Μια φρικτή, οδυνηρή, αδυσώπητη ιδέα! Έχω μόνο μια σκέψη πια, μια πεποίθηση, μια βεβαιότητα: καταδικασμένος σε θάνατο! Ό,τι και να κάνω αυτή η εφιαλτική σκέψη βρίσκεται πάντα εδώ μπροστά μου, μια σκιά στο πλάι μου βαριά σαν μολύβι, μόνη και φθονερή απέναντι σε μένα τον άθλιο, να διώχνει μακριά κάθε άλλη σκέψη, να με τραντάζει με τα δύο παγωμένα της χέρια κάθε φορά που θέλω να γυρίσω αλλού το κεφάλι ή να κλείσω τα μάτια. Τρυπώνει με κάθε μορφή όπου κι αν ζητά καταφύγιο το μυαλό μου, ανακατεύεται σαν φρικτή επωδός σε όλα τα λόγια που μου απευθύνονται, κολλά μαζί μου πάνω στα μισητά κάγκελα της φυλακής, με καταδυναστεύει όταν είμαι ξύπνιος, κατασκοπεύει τον ταραγμένο ύπνο μου και εμφανίζεται ξανά στα όνειρά μου με μορφή μαχαιριού. Ξυπνώ αναπηδώντας, κυνηγημένος απΆ αυτήν και λέω: Α! Όνειρο ήταν! Κι όμως, πριν ακόμη τα βαριά μου βλέφαρα καταφέρουν να μισανοίξουν αρκετά για να δω αυτή τη μοιραία σκέψη γραμμένη στη φρικτή πραγματικότητα που με περιβάλλει, στις νοτισμένες και γλιστερές πλάκες του κελιού μου, στο χλωμό φως της λάμπας, στη χοντρή στόφα του υφάσματος των ρούχων μου, στη σκοτεινή φιγούρα του φρουρού που η παλάσκα του λαμπυρίζει μέσα απΆ τα κάγκελα της φυλακής, μου φαίνεται ότι μια φωνή μού σιγοψιθύρισε κιόλας στο αυτί: ― Καταδικασμένος σε θάνατο!