COPYRIGHT ΚΑΙ ΧΑΡΤΙΝ’ ΑΛΟΓΑ του Βασίλη Γκαραγκούνη *

πηγή : http://www.onestory.gr/post/30444864628/copyright

COPYRIGHT ΚΑΙ ΧΑΡΤΙΝ’ ΑΛΟΓΑ

του Βασίλη Γκαραγκούνη *

.

“Πάρε το μπλόκ” με παρακίνησε η αόρατη φωνή. “Να γράψεις”.

Δεν είχα ιδέα καμιά για το χαρτί, μόνο που μ’ άρεσε να στέκομαι στο παράθυρο και να κοιτώ το χιόνι και τους χιονιάδες που έρχονταν πετώντας να πάρουν τα σπυριά που είχαν κρεμάσει οι γείτονες γι αυτές τις λευκές ημέρες. Δεν ήξερα καν πως λέγονται αυτά τα ορνίθια με το τέλειο πέταγμα και τα πολύχρωμα φτερά που σαν μικρά θαύματα συνέθεταν τον πίνακα στα μάτια μου μπροστά και το όνομα χιονιάδες τόχα από μικρός, όταν με το λάστιχο τα κυνηγούσαμε σα μικροί διαβόλοι στο κρύο: το ζεστό τους αίμα πάνω στο χιόνι τρέχει ακόμα αχνιστό στη μνήμη μου χωρίς δυστυχώς να μπορεί να μπεί στις φλέβες.

Όλα τούτα τα μικρά όνειρα που πετούν, ρίχνουν μια δεκάρα στην απορία του νου, στο ανοιχτό της χέρι…

“Με το ρίπισμα της φτερούγας και τα χρώματά της” μονολόγησε η φωνή, ωστόσο εγώ σκεφτόμουν πως τούτα δω τα πτερόεντα κάποτε διαλέξαν να είναι αυτά που είναι: πουλιά να πετούν, όμως με κατηγόρησε η σκέψη μου πως της έκλεψα την πρότασή της. “Γραμμένη” είπε.

Δέκα μέτρα μπροστά μου υψώνονταν μια λεύκα λυγερή και δεν ήταν καθόλου δική της, ούτε και το βλέμμα μου που έπεσ΄ επάνω της ήταν δικό της.

“Σκέφτομαι τούτα τα πουλιά” της είπα. “Γιατί δεν ξέρεις τ΄ όνομά τους;”

Λίγο πιο μακριά στην αριστερή μεριά, σηκώνονταν οι καινούριες επταόροφες πολυκατοικίες - ακόμη γιαπιά - ενώ στη δεξιά το τετραόροφο κτήριο που πρωτοκατοικήθηκε πέρσι, φαινόταν αρκετά καθαρά πίσω από τα γυμνά κλαριά της οξυάς. Το γκρίζο χρώμα του σε βοηθούσε να μην το ιδείς, μα η ματιά που πρίν έφτανε το Triemlispital τώρα εμποδίζονταν στα μακριά και αναγκάζονταν να ιδεί την πολιτεία.

Πήρα το βλέμμα κοντά. Απέναντι μου στα 20 μέτρα “die Mühli” - ο μύλος - σα μουγκός συνομιλητής παρακολουθούσε έναν σχεδόν εξηντάρη, που πίσω από το παράθυρο προσπαθούσε να φτιάξει με λέξεις ένα χάρτινο άλογο, που να πετά και να φεύγει.

Ο Βασίλης Γκαραγκούνης γεννήθηκε στη Λάρισα τον Δεκέμβριο του 1950. Έγραψε το πρώτο του ποίημα όταν ήταν 11 χρονών. Γράφει μόνον ποιήματα και μικρές ιστορίες - πολύ λίγες. Έχει εκδώσει μέχρι σήμερα: “Ερασιτεχνική γεώτρηση” (1983) μικρές ιστορίες και ποιήματα, “Πίσω απ’ το παράθυρο” (1999) ποιήματα, “Ελάσσονα ποιήματα” (2002) ποιήματα σε λίγα αντίτυπα, “Επτά ημέρες για τη Νεφέλη” (2011) ποιήματα σε λίγα αντίτυπα. Αυτήν την εποχή δουλεύει πάνω σ’ έναν κύκλο ποιημάτων με τον τίτλο “ΟΥΝΓΚΙ” που δεν γνωρίζει πότε θα εκδοθεί. Από το 1984 μέχρι σήμερα ζει με την οικογένειά του μόνιμα στην Ζυρίχη.

[ blog ] [ facebook ]

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω