πηγή http://www.onestory.gr/post/32583895915
ΜΕΤΑΜΕΣΟΝΥΚΤΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ
του Δημήτρη Δεγαμινιώτη *
.
Κουτάκια μπύρας και τσιγάρα στο τραπεζάκι.. πιο κάτω τα ρούχα είναι
πεταμένα αριστερά και δεξιά.. τα σεντόνια κάποια στιγμή πρέπει να τα
αλλάξω.. μπουρδέλο η γκαρσονιέρα μπουρδέλο.. Παρασκευή βράδυ τι είχαμε
τι χάσαμε - που θα πάμε σήμερα; Πουθενά.. Σήμερα λέω να κάτσω μέσα..
Βαριέμαι να βγω.. άσε που δεν θέλω να δω κανέναν.. έχω κάνει κεφάλι και
με τις μπύρες και επειδή όταν πίνω μου αρέσει και να οδηγώ, καλύτερα να
κάτσω μέσα.. Είναι από τις φορές που δεν μου κάνει όρεξη να βγω έξω να
γνωρίσω μουνιά.. η να πάω στις καβάτζες μου ρε αδερφέ.. ευτυχώς κάποιες
καβάτζες δουλεύουν βράδυ και μπορώ να πάω να πιω ένα ποτό μόνος μου..
Καλή φάση.. Δεν ξέρω πόσοι από εσάς το έχετε κάνει ποτέ.. αλλά είναι
καλή φάση.. τις πιο πολλές γυναίκες έτσι τις γνωρίζω.. πηγαίνω στο
μαγαζί και κάθομαι σε μια γωνία στο μπαρ.. παίρνω το βλέμμα το θλιμμένο
-και το concept είναι έτοιμο. Εκτός από το ότι οι γυναίκες έρχονται σε
εσένα, χαλαρώνεις κιόλας, τα λες λίγο με τον εαυτό σου. Αλλά σήμερα όχι
λέω να κάτσω μέσα.. Δεν γαμάμε κύριε σήμερα κλείσαμε.. Μας γαμάνε άλλοι
αυτό τον καιρό έχουμε πάρει τον ρόλο τον παθητικό και να δεις που στο
τέλος θα μας αρέσει.. Νομίζω πως το τελευταίο καιρό είμαι πρωταγωνιστής
σε όργιο.. Κάνω την πρωταγωνίστρια.. γαμίση-γαμίση και πάλι δώστου
γαμίση.. μου έχουν αλλάξει τα φώτα. Έχω ανάδρομο Ερμή δεν εξηγείται
αλλιώς.. Δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί έχω γίνει τόσο περίεργος, μου φταίνε
όλοι και τα πάντα.. θέλω να βγω και να φωνάξω. «Γιατί δεν έρχεσαι..
γιατί δεν έρχεσαι όταν σε θέλω.. από της ζωής μου το ιερό ως της ψυχής
μου το μπουρδέλο είσαι μια γέφυρα να πάω και να ‘ρθώ»… Θέλω να βγω έξω
και να το φωνάξω με όλη την δύναμη της φωνής μου, να βγούνε όλοι οι
γείτονες έξω και να με κοιτάζουν, κάποιος μαλάκας θα φωνάξει την
αστυνομία να με μαζέψει. Αλλά θέλω να βγω και να το φωνάξω: θέλω να το
φωνάξω και να έρθει.. να έρθει.. Ξέρω δεν γίνονται αυτά που λέω αλλά
θέλω να έρθει.. Να είναι σαν παραμύθι σαν κάτι μαγικό.. Να δω στο βάθος
του δρόμου να έρχεται.. Να με πλησιάσει αργά-αργά και να με χαϊδέψει..
Να με κάνει να ηρεμήσω να με πάρει μια αγκαλιά.. Να ακουμπήσω το χέρι
μου στον λαιμό της και να νιώσω τις φλέβες της να ανεβοκατεβαίνουν σε
κάθε αναπνοή της.. Να ακουμπήσω τα χείλη μου στον ώμο της και να την
φιλήσω τρυφερά.. Να αισθανθώ το δέρμα της, τόσο απαλό και λείο που
τρέμεις ολόκληρος σε κάθε χάδι της.. Γιατί δεν έρχεσαι; Γιατί δεν
έρχεσαι; Πόσο εγωϊστικό είναι όμως να θέλεις ένα τέτοιο πλάσμα να σε
βγάλει από της ζωής σου το μπουρδέλο.. Εγωιστικό δεν είναι; Είναι σαν το
πλυντήριο δεν αναμιγνύεις ποτέ τα λευκά με τα σκούρα γιατί στο τέλος
όλα θα βγουν μαύρα.. Πως λοιπόν θέλεις να έρθει το αγνό σε εσένα; Δεν το
αξίζεις φίλε μου δεν το αξίζεις.. Και όμως λένε πως τα αντίθετα
έλκονται, μαλακίες - όσες έχω γνωρίσει πουτάνες είναι σαν και εμένα Και
εγώ μια πουτάνα είμαι.. Μια μπεκρού πουτάνα.. Γιατί λοιπόν να ζητάω κάτι
το οποίο δεν αξίζω; Γιατί λοιπόν να ζητάω κάτι για το όποιο δεν έχω την
εικόνα του στο μυαλό μου; Και όμως και - εγώ θέλω να έρθει.. θέλω και
εγώ να γίνω για λίγο παιδί. θέλω και εγώ να αισθανθώ μια γυναικεία
αγκαλιά, να χαθώ μέσα της χωρίς να σκέφτομαι εάν κάποιος με βλέπει και
χαλάσει το πρεστίζ μου να χαθώ μέσα της και να κλάψω σαν μικρό παιδί..
Να χαθώ μέσα της και για μισό λεπτό να νιώσω γαλήνη να νιώσω καθαρός να
νιώσω λίγο όπως ήμουν παιδί, αγνός, καθάριος - και μετά θέλω να φύγει..
Να φύγει μακριά μου πριν προλάβει η μαυρίλα μου να ποτίσει το δέρμα της
πριν προλάβει να την αγγίξει, ακούγοντας αυτό το τραγούδι του Μάλαμα
συνειδητοποιώ πως στην δική μου ζωή δεν υπάρχει κάποιος για να έρθει..
Και ίσως αυτό είναι χειρότερο, να ακούς ένα τραγούδι που σε αγγίζει τόσο
πολύ και να μην μπορείς να το μετουσιώσεις σε μια μικρή εικόνα μέσα στο
μυαλό σου.. Και εκεί κατηγορώ τον εαυτό μου που πάντα μα πάντα έμενε σε
αυτό που έβλεπε. Τελικά το να είσαι αναίσθητος σε όλες αυτές τις
καταστάσεις έχει και το τίμημα του.. Χάνεις τον πραγματικό λόγο μιας
σχέσης - που είναι η αγάπη. Και εκεί σκέφτομαι μα δεν υπάρχει αγάπη,
ποιον κοροϊδεύουμε.. Και αρχίζω να μπερδεύομαι.. Και να συνέρχομαι.. να
σκέφτομαι πόσες γυναίκες έχω γνωρίσει και να χαζογελάω λες και έχω κάνει
κάποιο κατόρθωμα.. Αλήθεια πόσες γυναίκες έχω πραγματικά γνωρίσει..
Μπορεί και καμία. Δεν πιστεύω πως έχω ζητήσει κάτι άλλο πέρα από το σεξ.
Ε, βέβαια, είδες μαλακία που έκανα.. Έχασα τα καλύτερα. Αλήθεια όμως
ποια είναι τα καλύτερα;
Δεν υπάρχει αγάπη. Δεν υπάρχει. Όταν παίζεις τον ρόλο του τρίτου σε
πολλές σχέσεις τα απομυθοποιείς όλα -και τώρα τι γίνεται; Τι κάνεις
εκείνες τις στιγμές που θέλεις λίγη αγάπη; Θέλεις αυτήν την ξεχωριστή
φιγούρα να έρθει και να γίνει μια γέφυρα στην ζωή σου και την ψυχή σου,
να σε κάνει να νιώσεις την μαγεία του να είσαι άνθρωπος -τι κάνεις; Δεν
ξέρω μάλλον αυτές τις στιγμές τις κρατάς μέσα σου.. Και όλες αυτές μαζί
λειτουργούν αθροιστικά, είναι ένα κουτάκι μέσα σου που όλο και το
γεμίζεις γεμίζεις, γεμίζεις- και αλίμονο σε αυτόν που δεν το ανοίξει
ποτέ και αλίμονο σε αυτόν που έχει σταματήσει να πιστεύει σε παραμύθια.
.
Ο Δημήτρης Δεγαμινιώτης ζει στην Αθήνα σε μια
παλιά πολυκατοικία και δεν είναι ιδιαίτερα κοινωνικός. Του αρέσει κάθε
απόγευμα να κάθεται παρέα με το ουίσκι του στο μπαλκόνι και να χαζεύει
τους γείτονες του..
σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου