πηγή http://www.onestory.gr/post/32933465623
ΚΙΤΡΙΝΟ
της Μαριάννας Γεωργοτά *
.
H μάνα μου μού το ‘μαθε. Κάτω από το καυτό ήλιο του μεσημεριού. Το
κίτρινο είναι το χρώμα του μίσους. Και έμπηξε με δύναμη το κοφτερό
λεπίδι στο σφαχτό. Η μάνα μου αγρότισσα, νοικοκυρά γυναίκα. Και γω μικρό
κορίτσι. Ίσα που γνώριζα τα χρώματα. Όταν τα γνώρισα καλά δεν είδα σε
κανένα χρώμα τούτο το βαρύ συναίσθημα. Μήτε ακόμη και στο μαύρο, που μου
προκαλούσε θλίψη, που πολλές φορές μου θύμιζε το θάνατο. Μήτε ακόμη και
στο καφέ που με ‘κανε να νιώθω ευάλωτη, θνητή, μια χούφτα χώμα. Το
κίτρινο το θυμάμαι από τότε. Όχι γιατί μου το ‘μαθε η μάνα μου, αλλά
γιατί πολλές φορές το χάζευα ξαπλωμένη πάνω στο ξεραμένο πράσινο
χορτάρι. Μέσα στη δίψα του μεσημεριού, πίσω από τον ήχο του τζιτζικιού.
‘Όταν έκλεινα τα μάτια γιατί με θάμπωνε ο μεγάλος ολοστρόγγυλος ήλιος,
που άπλωνε το κίτρινο χρώμα του παντού. Στα απλωμένα γυμνά μου δάχτυλα,
στον ιδρωμένο αέρα, στα ξερό κορμό της μεγάλης ελιάς που έγερνε τα
κουρασμένα φύλλα της ολόγυρα. Αλλά και κάτω από το συρτό ήχο του γρύλου.
Όταν άνοιγα διάπλατα τα μάτια και ατένιζα μέσα στο σκοτάδι το κίτρινο
χρώμα χιλιάδων αστεριών. Και τη ρωτούσα τη μάνα μου. Μπορεί ο ήλιος να
μας μισεί και να ανθίζει λουλούδια στο κήπο μας; Και κείνη σώπαινε. Και
χάιδευε τους ηλίανθους, τις μαργαρίτες, τους λεμονανθούς με τα τραχιά
της δάχτυλα…Η μάνα έμεινε στο κήπο της. Εγώ ταξίδεψα. Σε μέρη μακρινά,
πίσω από τα μεγάλα χιονισμένα βουνά. Έχτισα ένα σπίτι κάτω από το γκρίζο
ουρανό. Το χρώμα που με φυλάκιζε. Όμως συνήθισα. Έβαφα κάθε πρωί τα
σύννεφα με ολόλευκη μπογιά. Και ημέρευα. Με λευκή μπογιά έβαψα και την
αυλή μας. Παράταιρη μου έμοιαζε και όμως τόσο όμορφη. Κήπο δεν είχα.
Φύτεψα όμως κατιφέδες και πανσέδες στα Αυγουστιάτικα όνειρά μου. Το
σπίτι το έχτισα μονάχη. Με πέτρα και λάσπη. Με τα μανίκια σηκωμένα και
τα μαλλιά δεμένα ψηλά. Βόγκηξα, όμως τα κατάφερα. Ήταν όμορφο. Η πέτρα
δε ραγίζει σκεφτόμουνα. Η πέτρα μου θύμιζε τη γη. Ακόμη και τη θάλασσα
όταν κατάφερνα με μάτια κλειστά να τη σμιλέψω. Συχνά την έπλενα με
κύματα. Μεγάλα γαλάζια ήρεμα κύματα. Και κείνη γυάλιζε. Ήμουν καλά. Μόνο
που δε λογάριαζα. Εκείνη, την αδυσώπητη φλόγα που ξεπήδησε ξαφνικά μιαν
αυγή έξω από τα ανοιχτά παραθυρόφυλλα. Εγώ είχα ξυπνήσει νωρίς για να
βάψω το ξύλινο φράχτη. Κάθε Μάρτη τον έβαφα πράσινο. Χαιρέτιζα έτσι το
χειμώνα και ετοιμαζόμουνα για την Άνοιξη. Που κάθε πράσινο του πλανήτη
άνθιζε. Γιατί όχι και το δικό μου; Το μόνο που κατάφερα να σώσω ήταν το
μεγάλο κίτρινο τραπέζι της κουζίνας. Εκείνο που κάποτε είχε το χρώμα της
καρυδιάς. Εκείνο που κάποτε σκάλιζα με μολύβι τα όνειρα, τα πάθη και τα
θέλω μου. Ήμουν σχεδόν έφηβη. Ποτέ μου δε συμπάθησα τα ημερολόγια. Το
μεγάλο τραπέζι μου ταίριαζε καλύτερα. Άπλωνα τα χέρια, ακουμπούσα τα
δροσερά μου μάγουλα, το αγκάλιαζα ολόκληρο και σκυφτή έγραφα. Η μάνα τα
νόμισε για μουτζούρες. Και τα σφάλισε κάτω από μια παχιά κίτρινη μπογιά.
Πώς να μην αγαπήσω ετούτο το χρώμα; Σήκωσα ολόκληρο το τραπέζι και το
‘φερα εδώ. Μπορεί να με πέρασαν και για τρελή. Εγώ όμως δεν μπορούσα να
αφήσω πίσω ένα τόσο τρυφερό κομμάτι του εαυτού μου. Η μάνα μου ήρθε. Και
μ’ αγκάλιασε κάτω από το γκρίζο ουρανό. Δεν είχα προλάβω να τον
ασπρίσω. Με κοίταξε στα μάτια και μπόρεσα να δω έτσι τα δικά της γεμάτα
μικρά διάφανα δάκρυα. Μπόρεσα να διαβάσω τι έλεγαν κολυμπώντας γυμνή πια
σε κείνα τα υγρά μονοπάτια. Η φλόγα είναι κίτρινη. Θαρρείς και ζητούσε
να μου θυμίσει τότε που μου το έμαθε. Τότε που ταίριαξε το χρώμα με τα
αισθήματα. Σώπα μάνα, της είπα. Έστω και έτσι, δες αλλιώτικα τα χρώματα.
Στο πατρικό μας σπίτι το βράδυ δεν είχαμε ηλεκτρικό. Ήταν σκοτεινό και
κρύο. Εγώ άναψα ένα μικρό κερί και κείνη το παλιό μας τζάκι.
.
Η Μαριάννα Γεωργοτά γεννήθηκε στην Κέρκυρα.
Σπούδασε Βιβλιοθηκονομία στο ΤΕΙ Θεσσαλονίκης και συνέχισε τις σπουδές
της στην Αρχειονομία-Βιβλιοθηκονομία στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο. Παντρεμένη
με δύο κόρες, ζει στη Θεσσαλονίκη και εργάζεται ως Δημόσιος Υπάλληλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου