Η ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ του Κώστα Κεφαλογιάννη *

πηγή http://www.onestory.gr/post/35046759050

Η ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ

του Κώστα Κεφαλογιάννη *

.

Λες;

Από όλους τους συνδυασμούς γραμμάτων και σημείων στίξεως στην ελληνική γλώσσα, αυτός ήταν αναμφίβολα ο χειρότερος. Λάμδα, έψιλον, σίγμα και ερωτηματικό.

Η γυναίκα του δεν το καταλαβαίνει. Toν κοιτάζει κατάματα και επαναλαμβάνει. Λες;

Ο κύριος Χρήστος είναι απολύτως βέβαιος.

- Όχι, δε λέω. Και απορώ πώς με ρωτάς κάτι τέτοιο.

- Μα εσύ το ανέφερες…

- Πραγματικά απορώ.

- Μα…

- Η συζήτηση τελείωσε.

Ο κύριος Χρήστος σηκώνεται από το τραπέζι χωρίς να ακουμπήσει το τοστ του. Πίνει μια γουλιά καφέ στα γρήγορα. Φοράει το σακάκι του, κοιτάζεται στον καθρέφτη , ισιώνει τη γραβάτα του, στρώνει προς τα πίσω τα γκρίζα του μαλλιά και ανοίγει την πόρτα. Κοντοστέκεται στο κατώφλι. Σκέφτεται να την κλείσει με δύναμη για να τονίσει το θυμό του. Δεν το κάνει. Δε χρειάζεται. Η γυναίκα του ξέρει ότι έφυγε θυμωμένος.  Είναι απολύτως βέβαιος.

Πηγαίνει στο γκαράζ, μπαίνει στο αυτοκίνητο και ανοίγει το ραδιόφωνο. Σκέφτεται για λίγο τη διαδρομή που θα ακολουθήσει μέχρι το γραφείο.  Έφυγε από το σπίτι δέκα λεπτά νωρίτερα  από ότι συνήθως. Οπότε  έχει περιθώριο να αλλάξει δρομολόγιο. Να μην πάει απ΄τα στενά.  Να πάει απ’ τον περιφερειακό.  Είναι πιο μακριά βέβαια. Αλλά χρειάζεται μια βόλτα για να ηρεμήσει.

Κοιτάζει από συνήθεια το δείκτη της βενζίνης. Είναι χαλασμένος εδώ και μήνες.  Βαριέται να τον φτιάξει. Tι να τον κάνει;  Σπίτι – δουλειά, δουλειά – σπίτι 16 χιλιόμετρα καθημερινά, γνωρίζει με ακρίβεια πότε να γεμίσει το ρεζερβουάρ. Δεν έχει μείνει ποτέ από βενζίνη.  Και δεν πρόκειται να μείνει. Είναι απολύτως βέβαιος.

Ο κύριος Χρήστος ξεκινάει.  Δε στρίβει δεξιά. Κανονικά θα έστριβε δεξιά. Σήμερα στρίβει αριστερά. Περιφερειακός λοιπόν.

Στο ραδιόφωνο κάτι λένε για την κρίση. Περικοπές, μειώσεις, απολύσεις.  Κάπως έτσι ξεκίνησε και η κουβέντα στο τραπέζι του πρωινού. Που δεν ήταν ακριβώς συζήτηση.

Αυτός κάθεται να πιει τον καφέ του. Αυτή αδιάφορη βλέπει τηλεόραση. Περικοπές, μειώσεις, απολύσεις.  «Τι γίνεται στη δουλειά;» τον ρωτάει.

- Τι να γίνει δηλαδή;

- Ξέρω’ γω; Δε βλέπεις, παντού χαμός.

- Βλέπω. Και εσύ τι φοβάσαι;  Λες να με απολύσουν;

- Λες;

Η διαφορά: Αυτός το είπε σαρκαστικά. Αυτή το είπε σοβαρά.

Σκέφτηκε σοβαρά ότι μπορεί να τον απολύσουν. Σκέφτηκε σοβαρά ότι υπάρχει πιθανότητα να απολυθεί.

Ο κύριος Χρήστος δεν πρόκειται να απολυθεί. Είναι απολύτως βέβαιος. Το ίδιο θα έπρεπε να είναι και η γυναίκα του. Μετά από τόσο καιρό θα έπρεπε να γνωρίζει πόσο τον εκτιμούν στην εταιρεία.  Μετά από 23 χρόνια θα έπρεπε να αντιλαμβάνεται πόσο σημαντικό τον θεωρεί ο διευθυντής του. Μετά από τη μισή της ζωή δίπλα του θα έπρεπε να ξέρει πως η δουλειά  είναι ολόκληρη η δική του. Αλλά προφανώς δεν το ξέρει.

«Λες;».  Λάμδα, έψιλον, σίγμα με ερωτηματικό στο τέλος. Και φόβο. Και αγωνία. Και κάτι άλλο. Κάτι σαν …χαρά; Χαιρεκακία;  Ναι, χαιρεκακία. Ο κύριος Χρήστος είναι απολύτως βέβαιος.  Χαιρεκακία;  Αλλά γιατί;

Για τα μοναχικά ξενύχτια;  Για τα χαμένα γενέθλια; Τις ξεχασμένες επετείους;  Τα ματαιωμένα Σαββατοκύριακα; Τις ακυρωμένες διακοπές; Τα ακυρωμένα παιδιά; Τα είχε δεχτεί όλα. Με χαμόγελο. Με υπομονή. Με κατανόηση. Με αγάπη. Και ήταν ευτυχισμένη. Έμοιαζε ευτυχισμένη. Είναι ευτυχισμένη. Ο κύριος Χρήστος είναι απολύτως βέβαιος.

Αλλάζει σταθμό. Θέλει να ακούσει μουσική, όχι ειδήσεις, όχι περικοπές, μειώσεις, απολύσεις. Αυτά τα ακούει και στο γραφείο. Μήνες τώρα.

Την περασμένη εβδομάδα  ο διευθυντής του ζήτησε να διώξει πέντε άτομα από το τμήμα του. Οκτώ μείον πέντε ίσον τρία. Τρεις απέμειναν. Κι ένας ο κύριος Χρήστος τέσσερις.  Τέσσερις άνθρωποι για να βγάλουν τη δουλειά είκοσι. Πέρυσι, πριν ξεκινήσει το ψαλίδι, ήταν εικοσιπέντε. Κι ένας ο κύριος Χρήστος εικοσιέξι.  Στους διαδρόμους λένε ότι το μακελειό θα συνεχιστεί.  Και ο νέος γύρος θα περιλαμβάνει και προϊσταμένους τμημάτων.  Ο άχρηστος ο Αρχοντόπουλος κι εκείνος ο γλύφτης ο Σκαρώνης την έχουν άσχημα. Ο κύριος Χρήστος είναι απολύτως βέβαιος.

Ψάχνει λίγο τους σταθμούς. Δε βρίσκει τίποτα της προκοπής. Κλείνει το ραδιόφωνο. Ανοίγει το παράθυρο. Επιθυμεί το αεράκι στο πρόσωπο του. Ο περιφερειακός έχει λίγα αυτοκίνητα. Ίσως το πατήσει λίγο.  Μόνο λίγο όμως. Η ταχύτητα δεν του αρέσει και για αυτό είναι απολύτως βέβαιος.

Προσπαθεί να θυμηθεί τι του αρέσει.  Το φαγητό; Όχι ιδιαίτερα. Το ποτό; Καθόλου.  Τα μπαράκια, τα σινεμά, τα εστιατόρια; Μπα. Τα γουέστερν. Τα γουέστερν του αρέσουν.  Και τα παγωτά. Και η θάλασσα. Και η γυναίκα του.  Και η δουλειά του. Κυρίως η δουλειά του. Η αίσθηση της χρησιμότητας.  Το καθήκον. Τα μπράβο. Ο χρόνος που ξοδεύεις στο γραφείο.

Ο χρόνος που ξοδεύεις στο γραφείο είναι ωφέλιμος χρόνος. Η ζωή που ξοδεύεις στο γραφείο είναι καλή ζωή. Ο κύριος Χρήστος είναι απολύτως βέβαιος ότι έζησε μια καλή, ωφέλιμη ζωή.

Χτυπάει το κινητό του.

- Παρακαλώ;

- Κύριε Χρήστο καλημέρα, είμαι η Μαρίνα.

- Καλημέρα Μαρίνα, τι κάνεις;

- Από σήμερα θα εκτελώ χρέη γραμματέα για τον κ. διευθυντή;

- Γιατί, η Παρασκευή;

- Απολύθηκε.

- Πότε;

- Την Παρασκευή.

- Φυσικά. Και τι μπορώ να κάνω για σένα Μαρίνα;

- Ο κ. διευθυντής ζήτησε να σας δει.

- Δεν έφτασα ακόμη.

- Όταν φτάσετε.

- Σου είπε τι με θέλει;

- Εεεε ….όχι.

- Σε ευχαριστώ. Θα είμαι εκεί σε δέκα λεπτά.

- Εντάξει. Και …κύριε Χρήστο;

- Ναι;

- Τίποτα, τίποτα. Καλημέρα…

Τι να’ ναι πάλι; Θα του ζητήσει κι άλλες απολύσεις;  Ή θα του πει συγχαρητήρια που καταφέρνει να διατηρεί το τμήμα ακμαίο και αποτελεσματικό με τόσο λίγα άτομα;  Μάλλον το δεύτερο. Σίγουρα το δεύτερο.  Ο κ. Χρήστος είναι απολύτως βέβαιος.  Και ο ιδρώτας στο μέτωπο του; Είναι απολύτως βέβαιος ότι οφείλεται στη ζέστη…

Ετούτος ο Οκτώβρης δε λέει να ψυχράνει.  Όταν ήταν φοιτητής ο Οκτώβρης ήταν ο αγαπημένος του μήνας για διακοπές.  Ωραίες θάλασσες, λίγος κόσμος, φθινοπωρινές βροχές, ελάχιστες κουβέντες. Ούτε υποσχέσεις, ούτε εξάρσεις, ούτε σκαμπανεβάσματα. Μόνο ηρεμία. Και βεβαιότητα. Ότι λάμπει τον Αύγουστο, θολώνει τον Σεπτέμβρη.  Ότι συμβαίνει τον Οκτώβριο είναι δεδομένο. Σίγουρο.  Είναι απολύτως βέβαιο.

Έτσι πίστευε παλιά ο κ. Χρήστος. Μετά μεγάλωσε, έπιασε δουλειά και οι μήνες έχασαν τη σημασία τους.

Ξαφνικά νοστάλγησε τη θάλασσα του Οκτωβρίου. Γενικά δεν εκτιμά τη νοσταλγία. Τη θεωρεί άχρηστο συναίσθημα. Προσπαθεί να τη βγάλει απ’ το μυαλό του.

Ξαφνικά αναρωτιέται: Ο περιφερειακός,  αν τον τραβήξεις μέχρι τέλους, δε βγάζει στη θάλασσα;  Άλλη μια άχρηστη σκέψη.  Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο.  Ο διευθυντής θέλει να τον δει.

Ξαφνικά φέρνει στο μυαλό του τηλεφώνημα της Μαρίνας: “Και κύριε Χρήστο…Τίποτα, τίποτα”, Τίποτα;  Αλήθεια;  

Ξαφνικά θέλει να κάνει μια βουτιά. Και να φάει παγωτό.  Τελείωνε, δεν είσαι παιδί. Σε περιμένουν στο γραφείο.

Ξαφνικά σκέφτεται τη γυναίκα του μόνη στο σπίτι. Σύνελθε, στην επόμενη έξοδο πρέπει να στρίψεις.

Ξαφνικά σκέφτεται  …λες;. Όχι δε λέω! Στρίψε να πας στη δουλειά.

Ξαφνικά πατάει το γκάζι. Προσπερνάει την έξοδο και συνεχίζει στον περιφερειακό.

Ξαφνικά εύχεται να είχε φτιάξει τον δείκτη της βενζίνης;  Άραγε με φτάνει μέχρι τη θάλασσα;

Ξαφνικά ο κ. Χρήστος δεν είναι απολύτως βέβαιος….

.

Ο Κώστας Κεφαλογιάνννης γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Ηράκλειο της Κρήτης. Είναι δημοσιογράφος. Εργάστηκε στις εφημερίδες Εξουσία, Sportime, Εξέδρα των Σπορ και στους ραδιοφωνικούς σταθμούς Sportime 89,2 και Arrena 89,2. Αρθογραφεί καθημερινά στο  www.prismanews.gr. Συνήθως είναι πιο φλύαρος από το βιογραφικό του…

[ facebook ] [ e-mail ]