Η
κλασική παράδοση, που μας παρουσιάζει το μύθο του Ομήρου σαν ένα τυφλό
βάρδο, είναι ακόμα ένα μήνυμα εκείνης της εποχής των σοφών που έκλεισε
με το θάνατο του Σωκράτη, του τελευταίου των σοφών. Η τύφλωση που
αποδίδεται στο συγγραφέα της Ιλιάδας και της Οδύσσειας, των δύο μεγάλων
βίβλων της αρχαιότητας, δείχνει τη σημασία που οι ‘Έλληνες απέδιδαν στο
ψυχολογικό κόσμο, στη γνώση του εαυτού, των ψυχικών
τους καταστάσεων. Η αποκάλυψη του εαυτού μας είναι το κλειδί για να
γνωρίσουμε τον κόσμο, ο δρόμος για να κατανοήσουμε και να προβλέψουμε τα
επερχόμενα. Οι αρχαίοι Έλληνες, αφού αντιλήφθηκαν ότι μερικοί άνθρωποι
κατόρθωναν πράγματα και ανδραγαθήματα πέρα από τις συνηθισμένες
δυνατότητες, και παρατηρώντας ότι αυτοί απολάμβαναν κάποια ειδική
προστασία, ακόμα και στις πιο ριψοκίνδυνες περιστάσεις, και ότι η ζωή
τους ήταν επίκεντρο αξιοσημείωτων γεγονότων, αναγνώρισαν σε αυτούς μία
εξαιρετική φύση, μία αίγλη του Είναι καθώς και εσωτερικά προτερήματα,
σχεδόν θεϊκά. Κατανόησαν, επομένως, την ύπαρξη δύο ειδών ανθρώπων: των
ηρώων και των ημιθέων, από τη μια πλευρά, και των απλών ανθρώπων από την
άλλη.
Την εποχή του Ομήρου μόνο οι ημίθεοι και οι ήρωες, μέσα από
υπεράνθρωπα κατορθώματα, μπορούσαν να κατακτήσουν το δικαίωμα να έχουν
μια προσωπική μοίρα. Η μοναδική, πρωτότυπη ζωή τους, ήταν έξω από τη
δικαιοδοσία της οποιασδήποτε θεότητας, ελεύθερη από τις ιδιορρυθμίες των
γεγονότων και της τύχης. Όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι ήταν καταδικασμένοι
σε μια ζωή που επαναλαμβανόταν. Εξουσιασμένοι από τους νόμους της
σύμπτωσης και υποκείμενοι στην Τύχη, η ζωή τους, μακροχρόνια ή σύντομη,
και οι πράξεις τους, απευθύνονταν στο κενό και ήταν γραφτό να μην
αφήσουν ίχνη.
Elio D' Anna Η Σχολή των Θεών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου