Κική Δημουλά "Η απαρηγορία"

Κική Δημουλά "Η απαρηγορία"

Οι βιολέτες, όπως ανήσυχα;/ διορατικά μυρίζουν
όταν κάτι δεν πάει καλά/ κάτι απογοητεύει πάλι.
Η μεγάλη εβδομάδα,/ όπως στάζει κερί και τάμα
στη θρησκόληπτη ανάμνηση, στην άθεη απουσία.

Η Κυριακή του Νυμφίου,/ όπως αναστατώνει,

βασίζεις δε βασίζεις το Μεγάλο/ στις αφίξεις.
Οι διάφοροι Νυμφίοι,/ που κάτι τους τυχαίνει και δεν έρχονται,
κάποια διήμερη εκδρομή,/ κάποια ευκολότερη θρησκεία/ που την ασπάζονται.
Οι πολλαπλασιασμένοι κήποι της Γεσθημανή
σε κάθε βήμα,/ όπως κατασταλάζεις για το έθιμο
έχουν δεν έχουν ανθίσει οι απορίες.
Οι πατέρες μας, γέροι στο σπίτι,/περιμένουν αυγά και τσουρέκι.
Οι πολλαπλασιασμένοι κήποι της Γεσθημανή,
τα περιστύλια της υπομονής,
τα παγκάκια να κάτσεις να περιμένεις/ τον ετήσιο Ιούδα,
που αργεί να ‘ρθει/ από το ράφτη, απ’ τον κουρέα.
Το μεγάλο ποσόν που του δίνεις
για να δεχτεί να σε προδίνει ανεξήγητα.
Της καμπάνας η μεγάλη εξάντληση/ κι η απαρηγορία,
ο νηστικός της ήχος/ όπως λιποθυμάει
στα εαρινά αρμόνια/ των καθολικών απογευμάτων.

Οι αργίες,/ οι αργοπορίες,/ οι αγριότητες,
όπως τις πάμε ως επάνω μόνοι μας.
Ο Σίμων, που στο τέλος αδιαφόρησε/ κι έφτιαξε τη ζωή του.
Η Μυροφόρος έλλειψις,/ που θα σε ψάχνει απόψε να σε ράνει.
Η Προηγιασμένη των διαφόρων θρήνων/ τη Μεγάλη Εβδομάδα
και τις διάφορες άλλες εβδομάδες τα ίδια.
Η Αγία Επανάληψη/ η θαυματουργή,/ η αχειροποίητος,
όπως τη βρήκανε ανυπόγραφη τα πράγματα,/ θαμμένη/
σε κάποια παλαιότητα της μοίρας μας,
σε κάποιο πρόγονό μας μέλλον./ Όπως την πιστεύω.
(Κική Δημουλά, Ποιήματα, εκδ. Ίκαρος)