Όταν λέμε "ξενικά"...

Κρήτη:γαστρονομικός περίπλους.

 

Όταν λέμε "ξενικά" στην Κρήτη, εννοούμε τα καλαμπόκια! Βραστά ή ψητά είναι μια νοστιμιά για μικρούς και μεγάλους:
http://cretangastronomy.blogspot.gr/2013/10/blog-post_4.html

Ξενικά! Έτσι λέμε τα φρέσκα κυρίως καλαμπόκια στην Κρήτη.
Ενώ καλλιεργούνται πάνω από 400 χρόνια στην Ευρώπη, ακόμη εδώ στην Κρήτη τα
λέμε ξενικά, σε αντιδιαστολή με τα ντόπια δημητριακά. Το καλαμπόκι,  επίσημα λέγεται αραβόσιτος δηλαδή σίτος των Αράβων. Εκείνοι το έφεραν στην Ελλάδα γύρω στα 1600 από τη Βόρεια Αφρική. Η καταγωγή του είναι αμερικάνικη. Kαλλιεργήθηκε  από τους Ίνκας, τους Μάγιας και τους Ατζέκους πριν από χιλιάδες χρόνια. 

Στην Ευρώπη το έφερε ο Κολόμβος τον 15ο
αιώνα και διαδόθηκε εύκολα στην Αφρική και στην Ασία.Το αλεύρι του, υποδεέστερο από εκείνο των άλλων δημητριακών, έχει σχετιστεί στη χώρα μας με την μπομπότα της κατοχής με όλες τις συνέπειες αυτού του συσχετισμού. Θυμάστε οι παλιότεροι το τραγούδι του Θέμη Ανδρεάδη με τους σχετικούς στίχους; 

Κι όμως μια μικρή ποσότητα στα ζυμώματά μας δίνει ωραίο χρώμα στα ψωμιά και στα κουλούρια μας, και κάνει πιο τραγανά τα τηγανητά μας. Δοκιμάστε να προσθέσετε λίγο καλαμποκάλευρο στο ψωμί , και αλευρώστε με καλαμποκάλευρο τρόφιμα που θέλετε να τηγανίσετε, και θα δείτε…

Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στα φρέσκα καλαμπόκια. 

Δημιουργεί εντύπωση το γεγονός ότι εδώ στην Κρήτη τα λέμε ξενικά ακόμη, αν και δεν είναι το μόνο προϊόν που έχει εισαχθεί στο νησί . Ίσως η ονομασία αυτή να δηλώνει και κάποια υποτίμηση, αφού από παλιά το καλαμπόκι χρησιμοποιήθηκε κυρίως για ζωοτροφή. 

Τα  καταναλώνουμε βραστά, ελαφρά αλατισμένα και πριν κρυώσουν. Φυσικά μπορούμε μετά το βράσιμο να τα ψήσουμε λίγο στα κάρβουνα ή στο γκριλ και να μοσχομυρίσουν όπως εκείνα που πουλούν ψητά οι πλανόδιοι πωλητές.

Τα «γένια» ή «μουστάκια» ή «μαλλιά» του καλαμποκιού  λέγεται ότι έχουν θαυματουργές ιδιότητες. Ηλικιωμένες γειτόνισσες μου λένε ότι τα αποξήραιναν παλιότερα και έφτιαχναν αφεψήματα
μαλακτικά, και θεραπευτικά διαφόρων ουρολογικών και εντερικών παθήσεων. Δεν τα πετούσαν ποτέ. Η μητέρα μου αποξηραίνει ήδη όσα βγάλαμε από τούτα εδώ. 

Ας δούμε τώρα μερικά «μυστικά» για το βράσιμό τους για ναγίνουν μαλακά και νόστιμα. 

Αφού βγάλουμε τα εξωτερικά φύλλα που περικλείουν τον καρπό και μαζέψουμε τα γένια για να τα αποξηράνουμε, βάζουμε τα καλαμπόκια σε
κρύο νερό που να τα σκεπάζει και τα βράζουμε. Όταν βράσουν και ετοιμαστούν    (δοκιμάζουμε ένα σποράκι, γιατί ο χρόνος βρασμού ποικίλλει ανάλογα με το μέγεθος τους και ανάλογα με το πόσο μεστωμένα είναι) προσθέτουμε λίγο αλάτι και αφήνουμε να πάρουν μια βράση μόνο. 

Τα βγάζουμε από το νερό και τα καταναλώνουμε πριν κρυώσουν εντελώς. 

Μπορούμε να τα αλατίσουμε και αφού τα βγάλουμε από το νερό που έβρασαν. ΔΕΝ πρέπει να τα
αλατίσουμε από την αρχή γιατί σκληραίνουν πολύ. Επίσης ΔΕΝ πρέπει να πρωτοβράσουμε το νερό. Θα τα βάλουμε λοιπόν σε κρύο νερό , χωρίς αλάτι να
βράσουν μέχρι να μαλακώσουν. Όταν είναι έτοιμα μπορούμε να τα βάλουμε για λίγο στο γκριλ ή στα κάρβουνα,ή σε σχάρα στο τζάκι ή σε ξυλόσομπα και να τα καταναλώσουμε ψητά. 

Αν κάποια κρυώσουν, τα μαδάμε και κρατάμε τα σποράκια για σαλάτες ή για άλλες χρήσεις.

Τα σερβίρουμε ολόκληρα , χωρίς μαχαιροπίρουνα και τα απολαμβάνουμε δαγκώνοντάς τα γύρω γύρω από ξυλώδες εσωτερικό τους.Χάνουν σε νοστιμιά αν τα μαδήσουμε. Καλό είναι λοιπόν να αποφύγουμε να τα φάμε μαζί με ανθρώπους που κρατάνε τους τύπους… Τα καλαμπόκια  μας ξανακάνουν παιδιά!