Μα έχουν τα νήπια άγχος;

Απλές λύσεις.

► Μα έχουν τα νήπια άγχος;

Πολλές φορές οι ενήλικες θεωρούμε πως το άγχος είναι δικό μας «προνόμιο», μη μπορώντας να φανταστούμε τι μπορεί να «αγχώνει» το πλήρως προστατευμένο μας νήπιο.

Αν και σαφώς το άγχος ενός μικρού παιδιού, διαφέρει σε περιεχόμενο από των ενηλίκων, ας δούμε μερικούς παράγοντες που μπορεί να «αγχώσουν» ένα νήπιο:

- Ένταση στη σχέση των γονιών: ακόμα κι αν το παιδί είναι πολύ μικρό για να κατανοήσει τις κουβέντες, η ένταση και η ανησυχία στην ατμόσφαιρα, τις οποίες δε μπορεί να επεξεργαστεί, το επηρεάζουν πολύ.

- Ξαφνική εναλλαγή των ατόμων που το φροντίζουν.

- Αλλαγές στην καθημερινότητά του, πολύ συχνά, χωρίς προετοιμασία: Το πρόγραμμα κάνει τα παιδιά να νιώθουν ασφάλεια. Ακόμα κι αν δεν κατανοούν το χρόνο όπως εμείς, σίγουρα καταλαβαίνουν την αλληλουχία ενεργειών και καταστάσεων. Είναι, λοιπόν, σημαντικό να υπάρχουν κάποια σταθερά σημεία στην καθημερινότητα του. Π.χ. η ώρα του φαγητού, ποιος θα το πάρει από το σταθμό κ.α.

- Προβλήματα στον παιδικό σταθμό: Από τη συμπεριφορά της δασκάλας, μέχρι τη δυσκολία του ίδιου να συνηθίσει τους κανόνες, ο παιδικός σταθμός είναι ένα μέρος με πολλά πιθανά αγχογόνα στοιχεία.

Πως εκδηλώνεται το άγχος;
Πέρα από τα συμπεριφορικά συμπτώματα, δηλαδή φωνές, κλάματα, εκρήξεις θυμού,αλλά και προβλήματα και αλλαγές στη διατροφή και τον ύπνο, τα παιδιά έχουν την τάση να εμφανίζουν πολλά σωματικά συμπτώματα που οφείλονται σε άγχος. Μερικά από αυτά είναι: πονοκέφαλοι, πόνος στο στομάχι, δερματικά προβλήματα, αλωπεκίαση κ.α.

Προσοχή! Όταν εμφανίζεται ένα σωματικό σύμπτωμα, ψάχνουμε την αιτία του στον ψυχολογικό τομέα, αφού πρώτα έχουμε αποκλείσει το σωματικό.

Τι κάνουμε;
Όταν παρατηρούμε αλλαγές στη συμπεριφορά του παιδιού, αλλά και σωματικά προβλήματα χωρίς να υπάρχει οργανικό αίτιο, πάντα προσπαθούμε να «σκανάρουμε» τα μέρη όπου το παιδί βρίσκεται, ώστε να μπορέσουμε να εντοπίσουμε τι μπορεί να είναι αυτό που προβληματίζει το παιδί. Εφόσον έχουμε εντοπίσει μια πιθανή αιτία, προσπαθούμε να την τροποποιήσουμε, όσο αυτό είναι δυνατό. Αν όμως, εκ των πραγμάτων, αυτό δεν είναι εφικτό (π.χ. μόνιμη αλλαγή κατοικίας) και βλέπουμε ότι το παιδί δε φαίνεται να προσαρμόζεται, ίσως πρέπει να ζητήσουμε τη συμβουλή ενός ειδικού.

Ευχαριστούμε την συμβολή της Καλλιόπης Σαρρή, Ψυχολόγος, (Απόφοιτος Παντείου Πανεπιστημίου. Ειδικευμένη στην Παιδαγωγική Ψυχολογία) (kalliopisarri87@gmail.com)

Πηγή: jenny.gr