http://mikros-romios.gr/4161/paidikos/
Η εκατονταετία του παιδικού εκπαιδευτικού κινηματογράφου
Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς.
Εκατονταετία συμπληρώνει ο παιδικός
εκπαιδευτικός κινηματογράφος στην Ελλάδα, αφού η σχετική μέριμνα
ξεκίνησε από το 1913! Ήταν δε από τις πρώτες χώρες, από κοινού με την
Ιαπωνία, το Βέλγιο και την Ιταλία που υιοθέτησαν το εκπαιδευτικό σύστημα
με ταινίες που παρήγαγαν τα εργαστήρια Έντισον. Η Διεύθυνση Σχολικής
Υγιεινής του Υπουργείου Παιδείας παρήγγειλε σε αγγλικό εργοστάσιο 4.000
κινηματογραφικές μηχανές προβολής! Αλλά οι πολεμικές περιπέτειες και οι
πολιτικές ανωμαλίες δεν επέτρεψαν την ανάπτυξη του συστήματος.
Χρειάστηκε να περάσει μια 25ετία για να γίνουν οι πρώτες προβολές
(Μάρτιος 1928) στις αίθουσες των κινηματογράφων «Μοντιάλ» και «Σπλέντιτ»
τα πρωινά και στην αίθουσα του «Παρνασσού» τα απογεύματα.
Ιδρύθηκε ο «Σύλλογος διά την Ανάπτυξιν των Παιδικών κινηματογράφων» και οι πρώτες εκπαιδευτικές ταινίες περιείχαν τοπία, ιστορίες ζώων, κωμωδίες κατάλληλες για παιδιά κ.ά. και αποκτήθηκαν με δάνειο. Στην ανάπτυξη του θεσμού πρωταγωνίστησαν γυναίκες του Εθνικού Συμβουλίου Ελληνίδων, του Ερυθρού Σταυρού, του Πατριωτικού Ιδρύματος του Λυκείου των Ελληνίδων και του «Παρνασσού». Τότε διαμορφώθηκε και η πρώτη «Ταινιοθήκη» με πενήντα εκπαιδευτικές και ψυχαγωγικές ταινίες. Τα παιδιά αντιμετώπισαν με δυσπιστία τις πρώτες προβολές λόγω του εκπαιδευτικού χαρακτήρα των θεμάτων. Αλλά το κλίμα αντιστράφηκε όταν δόθηκε βαρύτητα στα ψυχαγωγικά θέματα.
Ωστόσο, οι αιθουσάρχες διαπίστωναν ότι υπήρχε οικονομικό ενδιαφέρον. Αρνούνταν να ενοικιάζουν τις αίθουσές τους τα Κυριακάτικα πρωινά και έσπευδαν να βαφτίσουν «παιδικές» παραστάσεις, ακόμη και αστυνομικές περιπέτειες. Έτσι προέκυψε και η δημιουργία του «κεντρικού γραφείου μορφωτικού κινηματογράφου», ως αυτοτελούς νομικού προσώπου υπό την εποπτεία του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων. Τότε προέκυψε και η διά Νόμου απαγόρευση εισόδου στους κινηματογράφους παιδιών κάτω των 16 ετών. Εκτυπώθηκαν ακόμη και ειδικές ταυτότητες με τις οποίες προμηθεύονταν τα παιδιά, ώστε να αποφεύγεται η «επίδρασις του κακού κινηματογράφου»!
Ιδρύθηκε ο «Σύλλογος διά την Ανάπτυξιν των Παιδικών κινηματογράφων» και οι πρώτες εκπαιδευτικές ταινίες περιείχαν τοπία, ιστορίες ζώων, κωμωδίες κατάλληλες για παιδιά κ.ά. και αποκτήθηκαν με δάνειο. Στην ανάπτυξη του θεσμού πρωταγωνίστησαν γυναίκες του Εθνικού Συμβουλίου Ελληνίδων, του Ερυθρού Σταυρού, του Πατριωτικού Ιδρύματος του Λυκείου των Ελληνίδων και του «Παρνασσού». Τότε διαμορφώθηκε και η πρώτη «Ταινιοθήκη» με πενήντα εκπαιδευτικές και ψυχαγωγικές ταινίες. Τα παιδιά αντιμετώπισαν με δυσπιστία τις πρώτες προβολές λόγω του εκπαιδευτικού χαρακτήρα των θεμάτων. Αλλά το κλίμα αντιστράφηκε όταν δόθηκε βαρύτητα στα ψυχαγωγικά θέματα.
Ωστόσο, οι αιθουσάρχες διαπίστωναν ότι υπήρχε οικονομικό ενδιαφέρον. Αρνούνταν να ενοικιάζουν τις αίθουσές τους τα Κυριακάτικα πρωινά και έσπευδαν να βαφτίσουν «παιδικές» παραστάσεις, ακόμη και αστυνομικές περιπέτειες. Έτσι προέκυψε και η δημιουργία του «κεντρικού γραφείου μορφωτικού κινηματογράφου», ως αυτοτελούς νομικού προσώπου υπό την εποπτεία του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων. Τότε προέκυψε και η διά Νόμου απαγόρευση εισόδου στους κινηματογράφους παιδιών κάτω των 16 ετών. Εκτυπώθηκαν ακόμη και ειδικές ταυτότητες με τις οποίες προμηθεύονταν τα παιδιά, ώστε να αποφεύγεται η «επίδρασις του κακού κινηματογράφου»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου