Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη φωτογραφία της Tsakiri Eyaggelia.
Tsakiri Eyaggelia
« Γιατί, Αχιλλέα, εσύ θνητός μου τρέχεις καταπόδι
» εμένα τ' άλιωτου θεού; Μα τι λοιπόν, ακόμα
» θεός πως είμαι δε θωράς που κυνηγάς με πείσμα;
» Σκοπό μαθές δε θα 'χεις πια να δεκατίζεις Τρώες—
» αφτοί παν τρύπωσαν—για αφτό στ' απόμακρα αλαργέβεις.
» Μα εμένα δε μπορείς, γραφτό δε σου 'ναι να με σφάξεις.»
Τότ' είπε του Μηλέα ο γιος βαριά αγαναχτισμένος
« Μ' έβλαψες, Φοίβο, εσύ θεέ πιο διαστρεμένε απ' όλους,
» που τώρα εδώ με γύρισες· ειδέ πριν μπούνε μέσα,
» πολλοί στο κάστρο ομπρός τη γης θα χαν δαγκάσει ακόμα.
» Έφκολα αφτούς τους έσωσες, και μού 'κλεψες εμένα
» δόξα τρανή, τι παιδεμό κατόπι δε φοβάσαι.
» Εγώ όμως ναι σε παίδεβα αν μου 'στεκε στο χέρι»
Έτσι είπε, και προς το καστρί περήφανα γυρίζει
πιλάλα, λες σαν άλογο μ' αμάξι αγωνοδρόμο
που χλωροκάμπια ανάλαφρο με δρασκελιές διαβαίνει·
έτσι έπαιζε κι αφτός γοργά τα γόνατα και πόδια.
Πρώτος ο γέρο-Πρίαμος τον είδε που στον κάμπο
δρόμιζε κάτου, αστράφτοντας σαν άστρο που προβάλλει
τον τρυγητή, κι από πολλά τριγυρισμένο αστέρια
χύνει το φως του αλάθεφτα μες στης νυχτός την πίσσα.
Σκύλο το κράζουν Κυνηγού και πιο λαμπρά 'ναι απ' όλα,
όμως στον ουρανό κακό σημάδι 'ναι στημένο,
τι θέρμες φέρνει στ' άμοιρο τ' αθρωπολόϊ σα βγαίνει·
έτσι, σαν έτρεχε, ο χαλκός του ξάστραφτε απ' τα στήθια.
Και σπάει στα δάκρυα ο γέροντας, κ' υψώνοντας τα χέρια
χτυπούσε το κεφάλι του, και με φωνή και κλάμα
το γιο του ξόρκιζε κ' ομπρός στο Ζερβοπόρτι ολόρθος
δίψαε ως στο τέλος του Πηλιά το γιο να πολεμήσει.
» εμένα τ' άλιωτου θεού; Μα τι λοιπόν, ακόμα
» θεός πως είμαι δε θωράς που κυνηγάς με πείσμα;
» Σκοπό μαθές δε θα 'χεις πια να δεκατίζεις Τρώες—
» αφτοί παν τρύπωσαν—για αφτό στ' απόμακρα αλαργέβεις.
» Μα εμένα δε μπορείς, γραφτό δε σου 'ναι να με σφάξεις.»
Τότ' είπε του Μηλέα ο γιος βαριά αγαναχτισμένος
« Μ' έβλαψες, Φοίβο, εσύ θεέ πιο διαστρεμένε απ' όλους,
» που τώρα εδώ με γύρισες· ειδέ πριν μπούνε μέσα,
» πολλοί στο κάστρο ομπρός τη γης θα χαν δαγκάσει ακόμα.
» Έφκολα αφτούς τους έσωσες, και μού 'κλεψες εμένα
» δόξα τρανή, τι παιδεμό κατόπι δε φοβάσαι.
» Εγώ όμως ναι σε παίδεβα αν μου 'στεκε στο χέρι»
Έτσι είπε, και προς το καστρί περήφανα γυρίζει
πιλάλα, λες σαν άλογο μ' αμάξι αγωνοδρόμο
που χλωροκάμπια ανάλαφρο με δρασκελιές διαβαίνει·
έτσι έπαιζε κι αφτός γοργά τα γόνατα και πόδια.
Πρώτος ο γέρο-Πρίαμος τον είδε που στον κάμπο
δρόμιζε κάτου, αστράφτοντας σαν άστρο που προβάλλει
τον τρυγητή, κι από πολλά τριγυρισμένο αστέρια
χύνει το φως του αλάθεφτα μες στης νυχτός την πίσσα.
Σκύλο το κράζουν Κυνηγού και πιο λαμπρά 'ναι απ' όλα,
όμως στον ουρανό κακό σημάδι 'ναι στημένο,
τι θέρμες φέρνει στ' άμοιρο τ' αθρωπολόϊ σα βγαίνει·
έτσι, σαν έτρεχε, ο χαλκός του ξάστραφτε απ' τα στήθια.
Και σπάει στα δάκρυα ο γέροντας, κ' υψώνοντας τα χέρια
χτυπούσε το κεφάλι του, και με φωνή και κλάμα
το γιο του ξόρκιζε κ' ομπρός στο Ζερβοπόρτι ολόρθος
δίψαε ως στο τέλος του Πηλιά το γιο να πολεμήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου