Ο χρήστης Λωξάντρα πρόσθεσε 3 νέες φωτογραφίες στο άλμπουμ: Μαρία Ιορδανίδου.
Η
ζωή της Μαρίας Ιορδανίδου ήταν πραγματικά απίστευτη - ενώ στην αρχή
έζησε σαν αρχοντοπούλα της Πόλης και έλαβε εξαιρετική μόρφωση σε ένα από
τα κορυφαία κολέγια, η μετέπειτα ζωή της ήταν γεμάτη από περιπέτειες
και κακουχίες, τις οποίες η ίδια αντιμετώπιζε με χαμόγελο, απαράμιλλη
αγωνιστικότητα και σθένος. Η βιογραφία της δεν είναι αρκετή - το μόνο
που πρέπει να κάνει κανείς είναι να αφεθεί στο χειμαρρώδη λόγο των
βιβλίων της και να θαυμάσει αυτήν την υπέροχη γυναίκα, που δεν θα
μπορούσε να είναι τίποτα άλλα από μια άξια απόγονος της Λωξάντρας.
Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1897, κόρη του μηχανικού του εμπορικού ναυτικού της Αγγλίας Νικολάου Κριεζή και της Ευφροσύνης Μάγκου. Από το 1901 ως το 1909 έζησε με τους γονείς της στην Αθήνα, μετά το χωρισμό τους όμως επέστρεψε στη γενέτειρα της και γράφτηκε στο αμερικανικό κολέγιο, λαμβάνοντας σπουδαία μόρφωση.
Από το 1914 ως το 1919 έζησε εγκλωβισμένη από το ξέσπασμα του πρώτου παγκοσμίου πολέμου και τις ταραχές της ρωσικής επανάστασης κατά τη διάρκεια επίσκεψής της στο θείο της στη Ρωσία, στη Μαριούπολη του Καυκάσου. Κατάφερε να επιβιώσει μόνη παραδίδοντας μαθήματα αγγλικών, ενώ παράλληλα φοίτησε σε ρωσικό γυμνάσιο, στη Σταυρούπολη, όπου τη βρήκε η Οκτωβριανή Επανάσταση.
Το 1919 γύρισε στην Κωνσταντινούπολη όπου εργάστηκε σε αμερικάνικη εμπορική εταιρεία και το 1920 φεύγει με μετάθεση για την Αλεξάνδρεια. όπου ήρθε σε επαφή με τους πνευματικούς κύκλους και έγινε μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Αιγύπτου. Το 1923 παντρεύτηκε τον εκπαιδευτικό Ιορδάνη Ιορδανίδη, καθηγητή στο "Βικτόρια Κόλετζ'. Την ίδια χρονιά εγκαταστάθηκε με το σύζυγό και τη μητέρα της στην Αθήνα, αλλά σύντομα ο Ιορδανίδης έφυγε, πιθανόν για τη Ρωσία. Η Μαρία εργάστηκε στην πρεσβεία της Σοβιετικής Ένωσης, αποδεικνύοντας πως σε χαλεπούς καιρούς η μόρφωση δεν μένει ποτέ αναξιοποίητη. Εξαιτίας των συνθηκών της ζωής της η Ιορδανίδου απέκτησε μεγάλη γλωσσομάθεια και εργάστηκε πολύ σκληρά όλα της τα χρόνια ως ιδιωτική υπάλληλος και μεταφράστρια για να συντηρήσει την οικογένειά της.
Το 1931 χώρισε από τον Ιορδανίδη, με τον οποίο είχε στο μεταξύ αποκτήσει δυο παιδιά. Το 1939 απολύθηκε από την πρεσβεία και ξανάρχισε να ασχολείται με τα μαθήματα ξένων γλωσσών. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής καταστράφηκε το σπίτι της από τους βομβαρδισμούς των Άγγλων στην Αθήνα και η ίδια διώχτηκε και κλείστηκε σε διάφορα στρατόπεδα. Συνεργάστηκε με το περιοδικό έντυπο του Κ.Κ.Ε.
Έγινε γνωστή στο λογοτεχνικό χώρο με το έργο 'Λωξάντρα', που έγραψε σε ηλικία 65 χρονών, το 1962, το οποίο γνώρισε πολλές επανεκδόσεις. Το βιβλίο άφησε άφωνους κοινό και κριτικούς για τη φρεσκάδα και τη ζωντάνια με τα οποία περιέγραψε η συγγραφέας τη ζωή στο σπίτι της γιαγιάς της στην Πόλη βασισμένη στις αναμνήσεις της πριν από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Τη ζωή της στη Ρωσία περιγράφει στο βιβλίο της 'Διακοπές στον Καύκασο' (1965), ενώ στο 'Σαν τα τρελά πουλιά' (1978) μιλά για τα χρόνια στην Αλεξάνδρεια και την Αθήνα κατά το Μεσοπόλεμο. Τελευταίο της έργο είναι 'Η αυλή μας' (1981).
Στα έργα της υπάρχει αμεσότητα, απλό ύφος, ζωντανοί διάλογοι και νοσταλγική διάθεση.
Τα βιβλία της γνώρισαν μεγάλη εκδοτική επιτυχία. Η ίδια Βραβεύτηκε το 1978 από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως με τον Χρυσό Σταυρό και το Οφίκιο της Αρχόντισσας του Οικουμενικού Θρόνου. Πέθανε στις 6 Νοεμβρίου του 1989.
Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1897, κόρη του μηχανικού του εμπορικού ναυτικού της Αγγλίας Νικολάου Κριεζή και της Ευφροσύνης Μάγκου. Από το 1901 ως το 1909 έζησε με τους γονείς της στην Αθήνα, μετά το χωρισμό τους όμως επέστρεψε στη γενέτειρα της και γράφτηκε στο αμερικανικό κολέγιο, λαμβάνοντας σπουδαία μόρφωση.
Από το 1914 ως το 1919 έζησε εγκλωβισμένη από το ξέσπασμα του πρώτου παγκοσμίου πολέμου και τις ταραχές της ρωσικής επανάστασης κατά τη διάρκεια επίσκεψής της στο θείο της στη Ρωσία, στη Μαριούπολη του Καυκάσου. Κατάφερε να επιβιώσει μόνη παραδίδοντας μαθήματα αγγλικών, ενώ παράλληλα φοίτησε σε ρωσικό γυμνάσιο, στη Σταυρούπολη, όπου τη βρήκε η Οκτωβριανή Επανάσταση.
Το 1919 γύρισε στην Κωνσταντινούπολη όπου εργάστηκε σε αμερικάνικη εμπορική εταιρεία και το 1920 φεύγει με μετάθεση για την Αλεξάνδρεια. όπου ήρθε σε επαφή με τους πνευματικούς κύκλους και έγινε μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Αιγύπτου. Το 1923 παντρεύτηκε τον εκπαιδευτικό Ιορδάνη Ιορδανίδη, καθηγητή στο "Βικτόρια Κόλετζ'. Την ίδια χρονιά εγκαταστάθηκε με το σύζυγό και τη μητέρα της στην Αθήνα, αλλά σύντομα ο Ιορδανίδης έφυγε, πιθανόν για τη Ρωσία. Η Μαρία εργάστηκε στην πρεσβεία της Σοβιετικής Ένωσης, αποδεικνύοντας πως σε χαλεπούς καιρούς η μόρφωση δεν μένει ποτέ αναξιοποίητη. Εξαιτίας των συνθηκών της ζωής της η Ιορδανίδου απέκτησε μεγάλη γλωσσομάθεια και εργάστηκε πολύ σκληρά όλα της τα χρόνια ως ιδιωτική υπάλληλος και μεταφράστρια για να συντηρήσει την οικογένειά της.
Το 1931 χώρισε από τον Ιορδανίδη, με τον οποίο είχε στο μεταξύ αποκτήσει δυο παιδιά. Το 1939 απολύθηκε από την πρεσβεία και ξανάρχισε να ασχολείται με τα μαθήματα ξένων γλωσσών. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής καταστράφηκε το σπίτι της από τους βομβαρδισμούς των Άγγλων στην Αθήνα και η ίδια διώχτηκε και κλείστηκε σε διάφορα στρατόπεδα. Συνεργάστηκε με το περιοδικό έντυπο του Κ.Κ.Ε.
Έγινε γνωστή στο λογοτεχνικό χώρο με το έργο 'Λωξάντρα', που έγραψε σε ηλικία 65 χρονών, το 1962, το οποίο γνώρισε πολλές επανεκδόσεις. Το βιβλίο άφησε άφωνους κοινό και κριτικούς για τη φρεσκάδα και τη ζωντάνια με τα οποία περιέγραψε η συγγραφέας τη ζωή στο σπίτι της γιαγιάς της στην Πόλη βασισμένη στις αναμνήσεις της πριν από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Τη ζωή της στη Ρωσία περιγράφει στο βιβλίο της 'Διακοπές στον Καύκασο' (1965), ενώ στο 'Σαν τα τρελά πουλιά' (1978) μιλά για τα χρόνια στην Αλεξάνδρεια και την Αθήνα κατά το Μεσοπόλεμο. Τελευταίο της έργο είναι 'Η αυλή μας' (1981).
Στα έργα της υπάρχει αμεσότητα, απλό ύφος, ζωντανοί διάλογοι και νοσταλγική διάθεση.
Τα βιβλία της γνώρισαν μεγάλη εκδοτική επιτυχία. Η ίδια Βραβεύτηκε το 1978 από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως με τον Χρυσό Σταυρό και το Οφίκιο της Αρχόντισσας του Οικουμενικού Θρόνου. Πέθανε στις 6 Νοεμβρίου του 1989.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου