Η σχέση του ανθρώπου με τους κρυστάλλους χάνεται στα βάθη της
προϊστορίας. Ήδη, από τη Λίθινη Εποχή, βρίσκουμε ενδείξεις στους
τάφους των προγόνων μας πως ορισμένα ορυκτά είχαν γι’ αυτούς μεταφυσική
ή μαγική σημασία.
Είναι ολοφάνερο πως η ομορφιά κάποιων φυσικών κρυστάλλων (αφού ασφαλώς δεν μπορούσε να γίνεται τότε λόγος για κάποια κατεργασία) τους γοήτευε και τους έκανε να θεωρούν αυτά τα πετράδια αληθινό θησαυρό.
Η πίστη πως αυτά τα αντικείμενα ήταν ιερά και είχαν σχέση με το υπερπέραν έκανε τους αρχαίους Ιρλανδούς να θάβουν τους νεκρούς τους με ένα βότσαλο διάφανου χαλαζία μέσα στο στόμα, ενώ ορισμένες φυλές ινδιάνων της Βόρειας Αμερικής προτιμούσαν τον κιτρίνη.
Όπως θα διαβάσετε και στην ιστορία του κάθε πετραδιού ξεχωριστά,
μερικοί αρχαίοι πολιτισμοί, όπως οι Αιγύπτιοι, είχαν αρχίσει να
εκμεταλλεύονται συστηματικά κάποια κοιτάσματα πολύτιμων και
ημιπολύτιμων λίθων εδώ και πέντε χιλιάδες χρόνια. Θα αποφύγω να
αναφερθώ στις χαμένες ηπείρους της Λεμουρίας και της Ατλαντίδας, όπου
σύμφωνα με πολλά μέντιουμ και αποκρυφιστές η χρήση των κρυστάλλων είχε
δει τεράστια εξέλιξη και αμέτρητες εφαρμογές τόσο στον πρακτικό όσο και
στον μεταφυσικό τομέα. Δεν υπάρχουν ακόμα ατράνταχτες αποδείξεις για
την ύπαρξη τους και, έτσι ή αλλιώς, όπως λένε και όσοι ασχολούνται με
το θέμα, μετά την καταστροφή της Ατλαντίδας οι κρύσταλλοι έπαψαν να
έχουν τις εκπληκτικές δυνάμεις που είχαν τότε. Μένω, λοιπόν, στη
γνωστή ιστορία και συνεχίζω:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου