Προσθέστε του κάτι ...!

Comadre Fulozinha

 
Alinhavo meus retalhos com fios de sonhos.Bordo minha vida com múltiplos pontos de vista

 
Άν θέλετε κι εσείς να στολίσετε κάποιο ύφασμα μπορείτε με πολλούς τρόπους . 
Βάλτε κι εσείς τη φαντασία σας να δουλέψει , πειραματιστείτε και ανακαλύψτε δικούς σας τρόπους να πλουμίσετε, να διανθίσετε , να φτιάξετε το δικό σας πίνακα! 
Καλή Επιτυχία!

Κάρλος Καστανέ ντα-Η διδασκαλία του Δον Χουάν

Αγαθή Γιολτζίδου

Ακολουθήστε · Κυριακή

" Κάθε δρόμος είναι μονάχα ένας δρόμος και δεν είναι ντροπή, ούτε για σένα ούτε για τους άλλους, να τον εγκαταλείψεις κάποια στιγμή, αν έτσι σου υπαγορεύει η καρδιά σου...Κοίταξε κάθε δρόμο, με προσοχή κι επιφυλακτικότητα. Δοκίμασε τον όσες φορές κρίνεις εσύ πως είναι απαραίτητο. Σκέψου και διαλογίσου πάνω σ'αυτόν. Κι ύστερα θέσε στον εαυτό σου ένα και μόνο ερώτημα: Έχει αυτός ο δρόμος καρδιά; αν έχει είναι καλός, αν δεν έχει είναι άχρηστος...

Θέλεις να σου πω πού οδηγεί ο δρόμος σου; Είναι εύκολο. Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο ίδιο μέρος: Πουθενά. Αυτό που έχει σημασία είναι να ακολουθείς τα Μονοπάτια που έχουν Καρδιά. Να ρωτάς: έχει καρδιά το μονοπάτι που βαδίζω; Αν ναι, ακολούθησε το και μη φοβάσαι τίποτε, ακόμη και αν όλος ο κόσμος θέλει να σε αποτρέψει από το να τ' ακολουθήσεις. Αν όχι, άφησέ το, δεν είναι καλό μονοπάτι. Να ψάχνεις πάντα τα μονοπάτια που έχουν καρδιά, κι όταν καταλαβαίνεις ότι δεν έχουν, να μη διστάζεις να τα εγκαταλείπεις. Ποιο μονοπάτι σου λέει η καρδιά σου ότι είναι το σωστό; Σε περιμένει να το βαδίσεις. Πήγαινε. Τα μονοπάτια μπορούν να περιμένουν απίστευτα πολύ. Το πρόβλημα είναι ότι οι άνθρωποι δεν έχουν αρκετό χρόνο στη διάθεσή τους!''


Από τό βιβλίο τού Κάρλος Καστανέ ντα-Η διδασκαλία του Δον Χουάν

...έπειτα από 1.700 χρόνια «σιωπής»

http://tothermometro.blogspot.gr/2013/05/1700.html

Το αρχαίο θέατρο της Μεσσήνης ξανανοίγει για το κοινό έπειτα από 1.700 χρόνια «σιωπής»

Για περισσότερα από 600 χρόνια το αρχαίο θέατρο της Μεσσήνης φιλοξενούσε πολιτιστικές αλλά και πολιτικές εκδηλώσεις. Στον χώρο του βρέθηκαν μεγάλες προσωπικότητες της εποχής, όπως ο βασιλιάς της Μακεδονίας Φίλιππος Ε’ και ο περίφημος στρατηγός της Αχαϊκής Συμπολιτείας, Φιλοποίμην ο Μεγαλοπολίτης. Έπειτα από σιωπή και εγκατάλειψη 1.700 χρόνων, το αρχαίο θέατρο της Μεσσήνης ανοίγει και πάλι τις πύλες του, για το κοινό, το φετινό καλοκαίρι.

Τα εγκαίνια του αναστηλωμένου αρχαίου θεάτρου της Μεσσήνης θα γίνουν στις 3 Αυγούστου με γκαλά όπερας, που διοργανώνεται στο πλαίσιο του Ελληνικού Φεστιβάλ. Την εκδήλωση θα παρουσιάσει η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, υπό τη διεύθυνση του Γιώργου Κουρουπού και με τη συμμετοχή των ερμηνευτών Δημήτρη Πλατανιά και Τσέλιας Κοστέα. Η εκδήλωση υλοποιείται σε συνεργασία με το Σωματείο «Διάζωμα».

Το αρχαίο θέατρο της Μεσσήνης ανοίγει φέτος τις πύλες του για το κοινό για πρώτη φορά μετά το 300 μ.Χ. οπότε και σταμάτησε η λειτουργία του. Η αδιάκοπη λειτουργία του για έξι αιώνες (από το 300 π.Χ. όπως υπολογίζεται) έδωσε τη θέση της στην εγκατάλειψη και παρακμή. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι οι Βυζαντινοί κάτοικοι της περιοχής αποξήλωσαν πολλά από τα καθίσματα του μνημείου για να τα χρησιμοποιήσουν ως οικοδομικό υλικό σε ναούς και κατοικίες.

«Όταν ξεκινήσαμε τις ανασκαφές μας έπιασε απογοήτευση. Το θέατρο ήταν ανύπαρκτο, υπήρχαν μόνο κάποιες πεζούλες και γύρω ελαιώνες, οι οποίοι αγοράστηκαν. Οι επιχώσεις στην ορχήστρα και το κοίλο ήταν τεράστιες», λέει χαρακτηριστικά στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο ομότιμος καθηγητής Αρχαιολογίας και «ψυχή» των ανασκαφών στην αρχαία Μεσσήνη, Πέτρος Θέμελης.

Η αναστήλωση και αποκατάσταση του αρχαίου θεάτρου της Μεσσήνης διήρκεσε περισσότερα από 20 χρόνια και χρηματοδοτήθηκε από το Β’ και Γ’ ΚΠΣ και από το Ίδρυμα «Σταύρος Νιάρχος». «Λίγα λίγα καταφέραμε να ενώσουμε, να αποκαταστήσουμε και να βάλουμε στη θέση τους περισσότερα από 2.000 καθίσματα» επισημαίνει ο κ. Θέμελης.

Οι εργασίες στο κοίλο δεν έχουν ολοκληρωθεί και θα συνεχιστούν και μετά το καλοκαίρι. Ως τις 3 Αυγούστου υπολογίζεται ότι θα έχει αποκατασταθεί το θέατρο ως τη 15η σειρά. Στην εκδήλωση, θα φιλοξενηθούν στους χώρους του θεάτρου 2.500 θεατές, ενώ μετά την ολοκλήρωση των εργασιών αποκατάστασης του θεάτρου υπολογίζεται ότι αυτό θα χωράει περίπου 5.000 θεατές, τους μισούς δηλαδή από την αρχική χωρητικότητά του.

Για την εκδήλωση του Αυγούστου θα τοποθετηθούν προσωρινά στον χώρο ένα ξύλινο πατάρι, όπου θα στέκονται τα μέλη της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, αντίσκηνα ως καμαρίνια των καλλιτεχνών και φωτισμοί. Δεν αγχώνει, όμως, τον κ. Θέμελη η παρουσία τόσου κόσμου σε ένα κλειστό για αιώνες θέατρο; «Είναι ανθεκτικό το μνημείο και τα καθίσματά του στο χρόνο και τα πατήματα. Η μόνη φθορά δημιουργείται από τα τακούνια των γυναικών. Το θέατρο όμως είναι για να χρησιμοποιείται, όχι για να παραμένει κλειστό. Το ρίσκο της φθοράς προέρχεται από το χρόνο και όχι από τους ανθρώπους» απαντά.

Το γκαλά όπερας του Ελληνικού Φεστιβάλ φαίνεται πως θα είναι μόνο η αρχή για τη νέα φάση της λειτουργίας του θεάτρου. Η συνεχής φιλοξενία δραστηριοτήτων και κοινού στους χώρους του θεάτρου, αλλά και σε όλη την αρχαία πόλη είναι το όραμα του κ. Θέμελη. «Αν δεν ζωντανέψει το μνημείο, καλύτερα να μην σκάβουμε. Θέλουμε το θέατρο να λειτουργεί για εκδηλώσεις, σχολεία, συνέδρια. Θέλουμε όλοι οι χώροι της αρχαίας Μεσσήνης να λειτουργήσουν πολλαπλώς. Είναι μια πόλη ολόκληρη, που μπορεί να ζωντανέψει, να έχει σχέση με την κοινωνία και με τους φορείς» τονίζει ο ίδιος.

Το αρχαίο θέατρο της Μεσσήνης βρίσκεται στη βορειοδυτική πλευρά του αρχαιολογικού χώρου της αρχαίας Μεσσήνης. Η πρώτη φάση του θεάτρου χρονολογείται στον 3ο αιώνα π.Χ. Επισκευές πραγματοποιήθηκαν κατά τον 1ο και 2ο αιώνα μ.Χ. στους τοίχους της σκηνής, του προσκηνίου και της ορχήστρας. Το θέατρο λειτουργούσε για την ψυχαγωγία των πολιτών, αλλά και ως χώρος συγκεντρώσεων πολιτικού χαρακτήρα. Σε αυτό έλαβε χώρα η συνάντηση του βασιλιά της Μακεδονίας Φιλίππου Ε' και του Αράτου του Σικυώνιου το 214 π.Χ., μια μέρα μετά τη λαϊκή εξέγερση και τη σφαγή των αξιωματούχων της πόλης και διακοσίων εύπορων πολιτών. Σύμφωνα επίσης με μαρτυρία του Λιβίου, πολλοί κάτοικοι της Μεσσήνης συγκεντρώθηκαν στο θέατρο της πόλης, απαιτώντας να μεταφερθεί εκεί σε κοινή θέα ο περίφημος στρατηγός της Αχαϊκής Συμπολιτείας Φιλοποίμην ο Μεγαλοπολίτης, που είχε αιχμαλωτιστεί από τους Μεσσήνιους το 183 π.Χ.

Το κοίλο εδράζεται σε τεχνητή επίχωση συγκροτούμενη από ισχυρό ημικυκλικό ανάλημμα. Την εντύπωση της φρουριακής δόμησης ενισχύουν οι υψηλές οξυκόρυφες πυλίδες με τα κλιμακοστάσια ανόδου. Αυτά τα στοιχεία, καθώς και το γεγονός ότι το ανάλημμα του κοίλου ήταν στο σύνολο του ορατό και προσιτό από έξω, καθιστούν το θέατρο της Μεσσήνης ιδιάζουσα περίσωση που προοιωνίζει τα κολοσσιαία θέατρα και αμφιθέατρα της ρωμαϊκής περιόδου.

Πηγή: ΑΠΕ via agelioforos.gr

Ξιφασκία - Πάλη

Για μεγέθυνση πατάτε ροδάκι και ανοίγει νέα καρτέλα με φακό +-

Η αξία της φιλοσοφίας

Η αξία της φιλοσοφίας

http://www.awakengr.com/2012/02/blog-post_6337.html

 

Η αξία της φιλοσοφίας

Πρέπει λοιπόν να μην επιτρέπουμε το ελεύθερο παιδί να μην ακούει και μην παρακολουθεί όλα τ’ άλλα τα αποκαλούμενα εγκύκλια μαθήματα, αλλά αυτά μεν να τα μαθαίνει επιτροχάδην, έτσι που να πάρει μια γεύση (διότι είναι αδύνατο το τέλειο σε όλα), με τη φιλοσοφία όμως (πρέπει) να ασχολείται σοβαρά. Και μπορώ βέβαια με μια εικόνα να κάνω παραστατική τη γνώμη μου' όπως δηλαδή είναι καλό να περιηγηθεί κάποιος πολλές πόλεις, χρήσιμο όμως είναι να κατοικήσει στην άριστη... Ακόμη, ο Βίων ο φιλόσοφος με χαριτωμένο τρόπο έλεγε ότι, όπως οι μνηστήρες, επειδή δεν μπορούσαν να πλησιάσουν την Πηνελόπη συνευρίσκονταν με τις υπηρέτριες της, έτσι και οι αδυνατούντες να φθάσουν τη φιλοσοφία, ματαιοπονούν σε άλλα μαθήματα μηδαμινής αξίας. Γι’ αυτόν το λόγο επιβάλλεται να καταστήσουμε τη φιλοσοφία ένα είδος συγκεφαλαίωσης της υπόλοιπης παιδείας.

Δηλαδή, για μεν τη φροντίδα του σώματος οι άνθρωποι βρήκαν δύο επιστήμες, την Ιατρική και τη Γυμναστική, εκ των οποίων η μεν πρώτη εξασφαλίζει την υγεία και η δεύτερη την ευεξία· των ασθενειών όμως της ψυχής και των παθών μόνο η φιλοσοφία είναι φάρμακο.

Διότι από αυτήν και με αυτήν είναι δυνατό να μάθουμε τι είναι καλό, τι αισχρό, τι δίκαιο, τι άδικο, τι γενικά είναι προτιμητέο, τι άξιο αποφυγής· πώς πρέπει να φερόμαστε στους θεούς, πώς στους γονείς, πώς στους γεροντότερους, πώς στους νόμους, (πώς στους ξένους), πώς στους άρχοντες, πώς στους φίλους, πώς στις γυναίκες, πώς στα τέκνα, πώς στους δούλους· ότι δηλαδή πρέπει τους μεν θεούς να σεβόμαστε, τους δε γονείς να τιμάμε, τους γεροντότερους να ντρεπόμαστε, στους νόμους να πειθαρχούμε, στους άρχοντες να υπακούουμε, τους φίλους να αγαπάμε, στις γυναίκες να είμαστε σώφρονες, στα παιδιά να δείχνουμε αγάπη, τους δούλους να μην καθυβρίζουμε' και, το κυριότερο, να μην είμαστε περιχαρείς στις ευτυχισμένες στιγμές, ούτε περίλυποι στις συμφορές μας, ούτε να είμαστε ακόλαστοι στις ηδονές, ούτε στους θυμούς παθιασμένοι και θηριώδεις. Αυτά βεβαίως εγώ κρίνω ως τα σοβαρότερα από όλα τα αγαθά που επισημαίνονται από τη φιλοσοφία· διότι το να υφίστασαι την ατυχία με αξιοπρέπεια είναι ιδιότητα σπουδαίου άνδρα, ενώ το να ευημερείς χωρίς φθόνο είναι ιδιότητα (σωστού) ανθρώπου, είναι ακόμη σοφού (ιδιότητα) να ελέγχει τις ηδονές με το μυαλό, και δεν είναι του όποιου τυχαίου άνδρα το να συγκρατεί το θυμό του.
Τέλος, τέλειους ανθρώπους θεωρώ αυτούς που μπορούν να ενώσουν και να συγκεράσουν την πολιτική δύναμη με τη φιλοσοφία, και, επειδή τα μέγιστα αγαθά είναι δύο, θεωρώ ότι αυτοί έχουν καλή επίδοση και στον κοινωφελή βίο, όταν πολιτεύονται, και στην ατάραχη και γαλήνια ζωή, όταν καταπιάνονται με τη φιλοσοφία. Διότι, ενώ υπάρχουν τρεις τρόποι ζωής, ένας εκ των οποίων είναι πρακτικός, ο άλλος θεωρητικός και ο τρίτος απολαυστικός, ο μεν τρίτος είναι ζωώδης και μικροπρεπής ως έκλυτος και δούλος των ηδονών, ο δε πρακτικός, όταν δεν μετέχει της φιλοσοφίας, είναι άμουσος και ελαττωματικός, ενώ ο θεωρητικός, όταν αστοχεί στο πρακτικό μέρος, είναι ανωφελής. Πρέπει λοιπόν να προσπαθούμε όσο μπορούμε και με τα κοινά να ασχολούμαστε και με τη φιλοσοφία να καταγινόμαστε, όσο το επιτρέπουν οι περιστάσεις. Έτσι έκανε στη ζωή του ο Περικλής, έτσι ο Αρχύτας ο Ταραντίνος, έτσι ο Δίων ο Συρακόσιος, έτσι ο Επαμεινώνδας ο Θηβαίος, ένας από τους οποίους υπήρξε σύντροφος του Πλάτωνα. Και δεν αντιλαμβάνομαι γιατί πρέπει για την παιδεία να διαθέσω περισσότερο χρόνο, ασχολούμενος με περισσότερα. Πλέον των όσων έχουν αναφερθεί, είναι χρήσιμο, ή, καλύτερα, αναγκαίο, να μην αδιαφορούμε για την απόκτηση παλαιών συγγραμμάτων, αλλά να κάνουμε συλλογή από αυτά κατά τη γεωργική συνήθεια... κατά τον ίδιο τρόπο η χρήση των βιβλίων είναι το όργανο της παιδείας, και από αυτά σαν από πηγή συμβαίνει να διατηρούμε την επιστήμη (γνώση).
Πηγή: (Πλουτάρχου Περί Παίδων Αγωγής, κεφ 10, 7C-8b), "Η Παιδαγωγική - Διδακτική στους Αρχαίου Συγγραφείς", Α. Βερτσετης, Αθηνα 2001

Αναρτήθηκε από:

Τρέλα είναι απλά μια άλλη μορφή της συνείδησης

 http://gerasimos-politis.blogspot.com/2012/02/blog-post_27.html

Πηγή: http://www.awakengr.com/2012/02/blog-post_6337.html#ixzz2TgUzQo5V Under Creative Commons License: Attribution Share Alike

Η προσευχή της Αγάπης

ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑΚΑ

Πατήστε "Μου αρέσει!" στη Σελίδα 

Η προσευχή της Αγάπης
« Κύριε,
Κάνε με όργανο της ειρήνης.
Κάνε στη θέση του μίσους, να βάζω
την αγάπη.
Στη θέση της ύβρης, να βάζω την
συγγνώμη.
Στη θέση της πλάνης, να βάζω την
πίστη.
Στη θέση της διχόνοιας, να βάζω
την ένωση.

Στη θέση της απελπισίας, να βάζω
την ελπίδα.
Στη θέση της λύπης, να δίνω τη χαρά.
Κύριε,
Κάνε να μη ζητώ τόσο να παρηγορηθώ,
όσο να παρηγορώ.
Να μη ζητώ τόσο να αγαπούμαι,
όσο να αγαπώ.
Γιατί όταν δίνουμε λαβαίνουμε.
Όταν λησμονούμε τον εαυτό μας,
τον ξαναβρίσκουμε.
Όταν συγχωρούμε λαβαίνουμε την
άφεση.
Όταν αποθνήσκουμε, βρίσκουμε την
αιώνια ζωή.»
Αμήν

Β.ΚΟΡΝΑΡΟΣ "ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ"απόσπασμα

 Β.ΚΟΡΝΑΡΟΣ "ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ"απόσπασμα
Ήρθεν η ώρα κι ο καιρός κι η μέρα ξημερώνει να φανερώσει ο Ρώκριτος το πρόσωπο που χώνει. Εφάνη ολόχαρη η αυγή και τη δροσούλα ρίχνει, σημάδια τση ξεφάντωσης κείνη την ώρα δείχνει.
Χορτάρια εβγήκαν εις τη γη, τα δεντρουλάκια ανθίσα
κι από τσ' αγκάλες τ' ουρανού γλυκύς βορράς εφύσα.
Τα περιγιάλια ελάμπασι κι η θάλασσα εκοιμάτο,
γλυκύς σκοπός εις τα δεντρά κι εις τα νερά εγρικάτο.
Ολόχαρη και λαμπυρή η μέρα ξημερώνει,
εγέλαν η ανατολή κι η δύση καμαρώνει.
Ο ήλιος τες ακτίνες του παρά ποτέ στολίζειμε λάμψη,
κι όλα τα βουνά και κάμπους ομορφίζει.
Χαμοπετώντας τα πουλιά εγλυκοκιλαδούσα,
στα κλωναράκια των δέντρων έσμιγαν κι εφιλούσα.
Δυο δυο εζευγαρώνασι, ζεστός καιρός εκίνα,
έσμιξες, γάμους και χαρές εδείχνασι κι εκείνα.
Εσκόρπισεν η συννεφιά, οι αντάρες εχαθήκα,
πολλά σημάδια τση χαράς στον ουρανό εφανήκα.
Παρά ποτέ τως λαμπυρά, τριγύρου στολισμένα,
στον ουρανό είν' τα νέφαλα σαν παραχρουσωμένα.
Τα πάθη πλιο δεν κιλαδείτο πρικαμένο αηδόνι,
αμέ πετά πασίχαρο, μ' άλλα πουλιά σιμώνει.
Γελούν τση χώρας τα στενά κι οι στράτες καμαρώνου,
όλα γρικούν κουρφές χαρές κι όλα τσι φανερώνου.

Η πρώτη καρτ-ποστάλ

 Με αφορμή την σημερινή μέρα 23 Μαίου1873 - Η πρώτη καρτ-ποστάλ αποστέλλεται από το Σαν Φρανσίσκο.... Η ιστορία της καρτ-ποστάλ στην Κρήτη... άρθρο του Παπαδάκη Μιχάλη (Δάνδολος).
Η ιστορία της καρτ-ποστάλ ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 1869, από μια ιδέα του Αυστριακού Εμμανουήλ Χέρμαν, καθηγητή στην Στρατιωτική Ακαδημία της Βιέννης. Η ιδέα που είχε ο Εμ. Χέρμαν υλοποιήθηκε σχετικά σύντομα για την εποχή, από το Αυστριακό Ταχυδρομείο, την 1 Οκτωβρίου του ίδιου χρόνου. Μετά την υλοποίηση από την Αυστρία, ακολούθησαν η Μεγάλη Βρετανία και η Ελβετία το 1870, η Γαλλία το 1873, η Ιταλία το 1874, κ.α. Εκτός Ευρώπης πρώτος έθεσε σε κυκλοφορία καρτ-ποστάλ ο Καναδάς το 1871 και μετά οι Η.Π.Α. το 1873.
Στη Ελλάδα, έκαναν την εμφάνισή τους, πρώτα τα ξένα καρτ-ποστάλ, τον Μάιο του 1876. Είκοσι χρόνια αργότερα, γύρω στο 1896, άρχισαν να τυπώνονται και να κυκλοφορούν τα πρώτα καρτ-ποστάλ με θέματα παρμένα από τον Ελλαδικό χώρο, από ξένους εκδότες.
Η Κρήτη την εποχή αυτή βρίσκεται στο πόδι. Η μια επανάσταση, διαδέχεται την άλλη, ενάντια στον Τούρκο δυνάστη. Μετά από πολλές περιπέτειες, οι Κρητικοί αναγκάζονται να δεχθούν τις προτάσεις των Ευρωπαικών Δυνάμεων, για Προσωρινό πολίτευμα της Κρήτης, με τον όρο ότι τα Τουρκικά στρατεύματα θα φύγουν από την Κρήτη. Το νησί ελευθερώνεται τελικά από τον Τουρκικό ζυγό, το Νοέμβριο του 1898.
Την ίδια περίοδο, που οι Κρητικοί προσπαθούν να ελευθερωθούν, έρχεται στο νησί και η φωτογραφική τέχνη, μέσω Ευρώπης και Τουρκίας (Σμύρνης και Κωνσταντινούπολης κυρίως). Οι φωτογράφοι που βρίσκονται στην Κρήτη, στην αρχή είναι κυρίως ξένοι, λίγοι οι σπουδαγμένοι πάνω στα μυστικά της φωτογραφικής τέχνης. Οι περισσότεροι είναι ερασιτέχνες με αρκετό μεράκι και αγάπη για την νέα τέχνη που μπορεί και αποθανατίζει στιγμές του βίου τους.
Παρ’ όλα αυτά επαγγελματίες και ερασιτέχνες συναγωνίζονται, και η φωτογραφική τέχνη θα φτάσει σε ψηλά επίπεδα στο νησί.
Γύρω στα 1897, αρχίζουν να τυπώνονται και να κυκλοφορούν στην Κρήτη τα πρώτα Κρητικά καρτ-ποστάλ. Οι φωτογράφοι που βρίσκονται στο νησί, βγάζουν το ένα θέμα μετά το άλλο, τροφοδοτώντας έτσι τους εκδότες των καρτ-ποστάλ.
Πρωτοπόροι φωτογράφοι και παράλληλα εκδότες καρτ-ποστάλ είναι ο R. KRUGER (Γερμανός), ο J. BERINDA (Αυστριακός), ο R. Behaeddin Μπαριτάκης (Τουρκοκρητικός) και ο E.A.CAVALIERO (Ιταλός). Αυτοί είναι και οι πρώτοι που αποτυπώνουν πάνω στο φωτογραφικό χαρτί, τα Κρητικά θέματα, ο καθένας με την δική του ευαισθησία και βλέμμα…..

Πρώτοι Κρητικοί εκδότες εμφανίζονται οι ΑΔΕΛΦΟΙ ΜΑΝΤΖΙΒΕΛΑΚΗ, ο Ε. ΣΠΑΝΔΑΓΑΚΗΣ και ο ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ (γεννήθηκε στο Βόλο και ήρθε στην Κρήτη το 1895, όπου έζησε και δημιούργησε, στα Χανια, όπου και πέθανε το 1914), που ήταν ένας από τους καλύτερους φωτογράφους του νησιού πουλούσε τα θέματά του στους εκδότες καρτ-ποστάλ.
Στις 19 Οκτωβρίου 1898, διορίζεται Ύπατος Αρμοστής της Κρήτης, ο Πρίγκιπας Γεώργιος. Αμέσως μετά αρχίζει η οργάνωση των υπηρεσιών του νησιού. Με αλλεπάλληλα διατάγματα που υπογράφει ο Πρίγκιπας Γεώργιος, από τις 29 Οκτωβρίου και μετά, αρχίζει να λειτουργεί η “ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΤΩΝ ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΩΝ”. Στις 18 Δεκεμβρίου 1899 το “Διάταγμα περί των τύπων κ.λ.π.”, στο άρθρο 5 και 6 καθορίζει τον τύπο, το μέγεθος, κ.τ.λ. των επιστολικών δελταρίων (καρτ-ποστάλ), που ετοιμάζει αμέσως και εκδίσει η ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΗΣ ΚΡΗΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ.
Το άρθρο 6 έλεγε: “Το επιστολικόν δελτάριον σχήματος ορθογωνίου, μήκους 14 και πλάτους 9 εκατοστομέτρων φέρει εκτετυπωμένας διά του αυτού χρώματος του γραμματοσήμου τας λέξεις “ΚΡΗΤΗ CRETE” Επιστολικόν Δελτάριον “CARTE POSTALES” και πλαγίως ως επί της αριστεράς πλευράς τας λέξεις. Επί του προσθίου μέρους τίθεται μόνο η επιγραφή CE COTE EST KESERYE A APRESSE”.Τελικά η “ΚΡΗΤΙΚΗ ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΥΠΗΡΕΣΙΑ” θα εκδώσει 2 τύπους επιστολικών δελταρίων (καρτ-ποστάλ), τα Απλά και τα Διπλά. Τα Απλά έχουν τυπωμένα επάνω τους το 10λεπτο της πρώτης σειράς του 1900 και τα Διπλά είναι δίφυλλα, έτσι που το ένα φύλλο χρησιμοποιείται σαν δελτάριο αποστολής και το άλλο σαν απαντητικό δελτάριο από τον παραλήπτη. Τέλος έχουν προπληρωμένη την απάντηση του παραλήπτη. Τα δελτάρια αυτά τυπώθηκαν στο τυπογραφείο του Λονδίνου “BRADBURG WILKINSON AND CO LTD”. το 1908, η “ΚΡΗΤΙΚΗ ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΥΠΗΡΕΣΙΑ” θα εκδώσει άλλα επιστολικά δελτάρια με τυπωμένο πάνω τους το 10λεπτο του 1907. Οι τύποι είναι πάλι δύο. Τα Απλά που χρησιμοποιούνται για την εσωτερική αλληλογραφία και τα Απλά με πληρωμένη την απάντηση, που χρησιμοποιούνται για την διεθνή αλληλογραφία.
Η “ΚΡΗΤΙΚΗ ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΥΠΗΡΕΣΙΑ” θα σταματήσει την έκδοση των επιστολικών δελταρίων, όταν πια γίνει η ΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ με την Ελλάδα και θα χρησιμοποιεί τα επιστολικά δελτάρια των Ελληνικών Ταχυδρομείων μετά το 1913.
Το 1905 επίσης τα ΚΡΗΤΙΚΑ ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΑ κυκλοφόρησαν δελτάρια που πάνω τους είχαν αποτυπωμένες τις αξίες των 9 γραμματοσήμων της 2ης σειράς του 1905. Τα δελτάρια αυτά έστειλαν τα ΚΡΗΤΙΚΑ ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΑ σε προσωπικότητες της εποχής και ήταν μεγαλύτερα σε μέγεθος των κανονικών καρτ-ποστάλ.
Οι λεζάντες των πρώτων Κρητικών καρτ-ποστάλ ήταν συνήθως δίγλωσσες, Ελληνικά-Γαλλικά ή Ελληνικά-Ιταλικά ή Ελληνικά-Γερμανικά. Οι περισσότερες από τις κάρτες αυτές είναι τυπωμένες στην Γαλλία και στην Γερμανία.
Μετά το 2ο Παγκόσμιο πόλεμο, ο πρώτος που τύπωσε Κρητικές καρτ-ποστάλ, ήταν ο Ρεθυμνιώτης στην καταγωγή, εγκαταστημένος στα Χανιά, Αλέξανδρος Κ. Δουρδάκης, το 1944. Τα καρτ-ποστάλ που κυκλοφόρησε ήταν σκίτσα που ζωγράφιζε και τα επιχρωμάτιζε μετά το τύπωμα ο ίδιος. Μερικά απ’ αυτά έχουν σαν θέμα τους τον προηγηθέντα πόλεμο.

Πηγη : worldpress

Ο θάνατος του Τάλω

http://eleysis69.wordpress.com

Ο θάνατος του Τάλω – Κλασική Αγγειογραφία, Ύστερη Κλασική Ι, Ζωγράφος του Τάλω

Ελικωτός κρατήρας  400-395 π.Χ., ύψος 75 εκ. Naples, Museo Nazionale Archeologico

Στο αγγείο απεικονίζεται ο θάνατος του χάλκινου γίγαντα Τάλω, που φύλαγε την Κρήτη, από τους Αργοναύτες, κατά τη διάρκεια της Αργοναυτικής εκστρατείας. Σύμφωνα με το μύθο το χάλκινο αυτό “ρομπότ” περιπολούσε τρεις φορές την ημέρα την Κρήτη, αποτρέποντας οποιονδήποτε ανεπιθύμητο να αποβιβαστεί στο νησί. Το μόνο τρωτό του σημείο βρισκόταν στη φτέρνα, όπου μια μεμβράνη ή ένα καρφί έκλεινε τη φλέβα με το ιχώρ (αίμα των θεών) που διαπερνούσε όλο του το κορμί. Οι Αργοναύτες, αφού αποβιβάστηκαν στο νησί, κατάφεραν να αφαιρέσουν το σφράγισμα με τη βοήθεια της Μήδειας.

Στο μέσο της σύνθεσης ψυχορραγεί ο Τάλως, μπροστά από τον ιερό πλάτανο της Κρήτης, εκεί όπου είχε σμίξει ο Δίας με την Ευρώπη. Τον Τάλω συγκρατούν οι Διόσκουροι· στα δεξιά ο Κάστορας και στ’ αριστερά ο Πολυδεύκης. Και οι δύο είναι στεφανωμένοι και φορούν χλαμύδα. Αριστερότερα εικονίζονται η Μήδεια, κρατώντας πυξίδα με τα μαγικά της, και τρεις Αργοναύτες. Από αυτούς οι δύο είναι οι Βορεάδες Κάλαϊς και Ζήτης. Ο τρίτος, χωρίς επιγραφή, κατεβαίνει από το πλοίο, κρατώντας με το δεξί του χέρι την κουπαστή. Ανώνυμη είναι επίσης και η γυναικεία μορφή στο κάτω δεξιό μέρος της παράστασης, η οποία ερμηνεύεται είτε ως η προσωποποίηση της Κρήτης είτε ως η Ευρώπη. Τη σκηνή παρακολουθούν πάνω δεξιά ο Ποσειδώνας και η Αμφιτρήτη.

Στο λαιμό του αγγείο διακρίνουμε τον Διόνυσο με σατύρους και μαινάδες.

Η άλλη όψη του αγγείου, που δεν καλοσώζεται, ίσως να παριστάνει το γάμο της Ελένης με το Θησέα. Απεικονίζονται επίσης μια Νίκη, οι Διόσκουροι και η Αθηνά

Ο αγγειογράφος, με την ευρεία χρήση των σκιάσεων και του λευκού χρώματος, κατάφερε να αποδώσει πολύ πετυχημένα την αίσθηση του χάλκινου σώματος του Τάλω. Η μεγαλοσύνη του σχεδίου, τα πλούσια διακοσμημένα ενδύματα των μορφών, η υποδήλωση του τοπίου είναι κάποια από τα στοιχεία που μας βεβαιώνουν ότι ο Ζωγράφος του Τάλω είχε υπόψη του τις κατακτήσεις και συνθέσεις της μεγάλης ζωγραφικής.

Η συνύπαρξη της Αθηνάς και των Διόσκουρων, οι οποίοι ήταν μεγάλοι θεοί της Σπάρτης, μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι το αγγείο πρέπει να έγινε γύρω στο 404-403 π.Χ., τότε που είχαν την εξουσία στην Αθήνα οι Τριάκοντα τύραννοι.

Λατρεμένες εφτάψυχες χήρες

Λατρεμένες εφτάψυχες χήρες

Πω πω χήρες! Black το χιούμορ μου. Κατεβαίνοντας στην αίθουσα πρωινού του ξενοδοχείου. Γυναίκες, γυναίκες, γυναίκες, μιας κάποιας ηλικίας….εκδρομείς. Τις χαζεύω. Τις κατασκοπεύω. Τις κρυφακούω να δίνει η μια στην άλλη λεπτομέρειες για τον ύπνο τους. «Ξύπνησα στις 5 και είπα…Δεν τραβάς έναν υπνάκο ακόμα», «Εγώ δεν έκλεισα μάτι!», «Καλέ δεν έριχνες μια βουτιά στην πισίνα» σιγοντάρει η πλακατζού. Κάθε παρέα έχει μια πλακατζού, μια γρουσούζα, μια αλλού γι΄αλλού, μια οικονόμα. Η οικονόμα….ειδική κατηγορία. Τυλίγει τρόφιμα από τον μπουφέ για αργότερα, για το «μη μου΄ρθει καμία λιγούρα» και προσπαθεί να απενοχοποιήσει και τις άλλες «Γιατί; Δεν τα πληρώσαμε;» κι έχει μόνιμα και μια ανησυχία αν το κόστος της εκδρομής ανταποκρίνεται σ΄αυτά που πλήρωσαν. Μετά όλες μαζί αρχίζουν αναλύσεις διατροφής και υγείας. Άλλη προσέχει μην ανέβει το ζάχαρο, άλλη μη κατεβεί η πίεση, άλλη έχει «μια ζαλάδα!», άλλη περνάει με πιάτο μες στο δαμάσκηνο- ακτινίδιο- μέλι. «Έχω θέμα» λέει στο αφτί της κολλητής. Το πιάσαμε το υπονοούμενο. Επίσης αρέσκονται να μελετάνε τον καιρό αν και μονίμως καταλήγουν σ΄ένα «Ζέστα σήμερα, ζέστα» ενώ κουνάνε τα χέρια ως βεντάλιες. Τα άτιμα ορμονικά τραμπαλίζονται. Τις χαζεύω.
Νέα γενιά γιαγιάδων. Περιποιημένες, καλοντυμένες, με τα παντελόνια τους, ορεξάτες, με μαλλιά τίγκα στην λακ….«για να κρατήσουν». Και κοσμήματα…τις λες και Παναγιές με τάματα….«Μωρέ πόσα χρόνια ακόμα έχω να τα χαρώ;»

Μικρή η αναλογία ανδρών στην παρέα τους. Δυο τρεις μόνο συνοδεύονται από συζύγους. Άντρες με έντονα φυτοειδή στοιχεία. Είναι να τους κλαις μέσα σε τόσο γυναικομάνι. Εκτός κι αν είναι άρρενες με τσαγανό οπότε απολαμβάνουν τα κανακέματα όλων των θηλυκών «Τι κάνει ο κύριος Τάκης μας σήμερα;». Χαρές ο κύριος Τάκης «μας»! Τις χαζεύω. Λατρεμένες μου εφτάψυχες.

Μπορώ στο στόμα της κάθε μιας να βάλω κοινές εκφράσεις… «Την μάνα σου ν΄ακούς και δεν θα πας χαμένος-χαμένη», «Φόρα το πουλόβερ σου. Έχει ψυχρούλα κι ας μην το καταλαβαίνεις», «Φάε! Τώρα θυμήθηκες να κάνεις δίαιτα;», «Στάλεγα εγώ! Αλλά δεν ακούς!», «Και να πεις ότι δεν στόπα αλλά….». Μπορώ να ζωγραφίσω γκριμάτσες και εκφράσεις στο πρόσωπό τους, μπορώ να φανταστώ πώς και πότε κουνάνε το κεφάλι. Όλες τις ίδιες εκφράσεις παίρνουν στις ίδιες κουβέντες. Μπορώ με κάθε μια ξεχωριστά να οικοδομήσω χιλιάδες σπίτια «για νάχεις ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σου». Μπορώ να στηρίξω ή να καταρρεύσω οικονομίες. Μπορώ να φιλήσω τα χέρια τους για «πουγκιά» που βγαίνουν την κατάλληλη ώρα για παιδιά, κεράσματα για εγγόνια, καταχωνιασμένα για την κακιά την ώρα. Τις χαζεύω να μιλάνε, να γελάνε, να κακαρίζουν σαν κότες. Ατμομηχανές στην μηχανή της Ελλάδας. Πνιγμοί και ανάσες σε οικογενειακά σχήματα. Πρώτα βοηθειών που διανυκτερεύουν μόνιμα. Προστατευτικές, πολυμήχανες, υποψιασμένες, καχύποπτες…ότι πάνε να τις κοροιδέψουν, σβέλτες. Τις χαζεύω. Και πάνω στην κατασκόπευση πετάγεται η μια, η περίεργη «Από πού είσαι εσύ τζιέρι μου;» με ρωτάει. Και κείνο το «τζιέρι» μου…Τρυφερό και λαίμαργα περίεργο (είναι και περίεργες) μου έφτιαξε τη μέρα.
Λατρεμένες μου εφτάψυχες….Αγωνίστριες ζωής. Επιτέλους εκδρομείς. Μακάρι ο Θεός να τους δίνει μόνο μια έγνοια…. «Να δω τι θα βρω άμα γυρίσω! Μα δεν μπορούν παιδί μου να πάνε αυτό, από δω- εδώ!»….Γυναίκες μιας κάποιας ηλικίας. Μη τις ρωτήσετε τι είδαν εκεί που πήγαν. Το κυριότερο τους είναι ότι έφυγαν. Να ξεσκάσουν.      

*Το βιβλίο της Ρέας Βιτάλη "Κάποτε θα γράψω ένα βιβλίο", κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ποταμός