Το εφικτό του ανέφικτου και η ηρωική ιστορία του ανθρώπου

Το παρακάτω άρθρο με συγκινεί ιδιαιτέρως. Αν και είναι ένα συνοπτικό κείμενο, εμπεριέχει τεράστια θετική δυναμική, που  μπορούμε πιστεύω όλοι οι Έλληνες,        να αντλήσουμε,να αξιοποιήσουμε και να αναπαράγουμε σήμερα, ώστε να δημιουργήσουμε θετικές προοπτικές για το μέλλον  μας . 

http://www.antifono.gr/portal/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B5%CF%82/%CE%9A%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CE%9F%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%AF%CE%B1/%CE%86%CF%81%CE%B8%CF%81%CE%B1/3509-%CE%A4%CE%BF-%CE%B5%CF%86%CE%B9%CE%BA%CF%84%CF%8C-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%BD%CE%AD%CF%86%CE%B9%CE%BA%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%B7%CF%81%CF%89%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%8E%CF%80%CE%BF%CF%85.html

Το εφικτό του ανέφικτου και η ηρωική ιστορία του ανθρώπου

Κατερίνα Δ. Χατζοπούλου

Αν είναι κάτι για το οποίο πρέπει να αγωνιστούμε σήμερα, αυτό είναι η εξυγίανση της νοοτροπίας μας και η καλλιέργεια της ελπίδας για την βελτίωση των πραγμάτων. Από την ελπίδα θα προκύψει και η προσωπική μας προσπάθεια στο μέτρο που ο καθένας θέλει και μπορεί. Βελτίωση των πραγμάτων εννοούμε τον περιορισμό αυτού που απλοϊκά μπορούμε να ονομάσουμε «κακό» (έγκλημα, οικονομική δυσχέρεια, ανεργία, πείνα, πόλεμος, αρρώστια). Όσον αφορά την εθνική μας συγκυρία, έχουμε συνήθως την τάση να προσωποποιούμε ή να συγκεκριμενοποιούμε την αιτία του κακού, να το βλέπουμε σε ανθρώπους και σε ιδεολογίες, στον πολιτικό χώρο, σε ομοεθνείς και αλλοεθνείς. Όμως το κακό, με την έννοια του ανεπιθύμητου, είναι φαινόμενο και είναι πολυπαραγοντικό.  Δεν εξαντλείται ούτε σε πρόσωπα, ούτε σε χώρους, ούτε στους 
δικούς μας, ούτε στους ξένους.

Η χώρα μας είναι μια νεαρή δημοκρατία που βγήκε μέσα από πολλές δυσχέρειες με κόπο και με θυσία. Είναι μια νεαρή δημοκρατία με απότερο πρόγονο, που όλο τον επικαλούμαστε και στην ουσία του μόνο τον αγνοούμε. Και είμαστε και σίγουροι ότι το πράγμα δεν μπορεί να αλλάξει. Οι λόγοι μπορεί να είναι πολλοί. Η Τουρκοκρατία αφενός μας έκανε άσχημο ξεδιάλεγμα. Καμιά φορά φαίνεται πως οι καλοί πεθάναν. Αφετέρου οι εξωτερικοί και εσωτερικοί πόλεμοι που ακολούθησαν, η πείνα, τα ανελεύθερα καθεστώτα και οι ποικίλες προπαγάνδες εξωελληνικής προέλευσης, ο οποίες, έστω και με καλή προαίρεση να πούμε (η προαίρεση είναι κάτι για το οποίο σπάνια έχουμε απτές αποδείξεις) μας άφησαν επίσης δυσάρεστα κατάλοιπα. Ας μην είμαστε λοιπόν αυστηροί με τη χώρα μας ή με το λαό μας ή με μας τους ίδιους ή ακόμη και μ’αυτούς τους πολιτικούς μας για την παρούσα κατάσταση μιας χώρας με τόσο ταραγμένο πρόσφατο παρελθόν. Άλλωστε συμβαίνουν αυτά στις υπαρκτές δημοκρατίες.

Μέσα απ’αυτό το παρελθόν φαίνεται πως φτάσαμε στο να μας διακρίνει αυτός ο διάχυτος πεσιμισμός, η βεβαιότητα για το αδιέξοδο σε ποικίλους βαθμούς, άλλοτε ο θυμός, η βία και η ασέβεια προς το ανθρώπινο πρόσωπο, είτε το δημόσιο, είτε αυτό του απλού πολίτη. Είμαστε πεπεισμένοι για την ανικανότητα των αρχών και την ανεπάρκεια των θεσμών. Μας ευαρεστεί η κατασυκοφάντηση της παιδείας. Η ηθική και πολύπλευρη υποτίμηση του άλλου. Η απαξίωση της νέας γενιάς. Η απαξίωση της προηγούμενης γενιάς. Η απαξίωση της παρούσας γενιάς. Η απαξίωση των παραδοσιακών αξιών. Η δυσπιστία μπροστά σε κάθε αλλαγή και η βεβαιότητα πως τίποτε δεν μπορεί να γίνει. Αυτό όλο συνιστά απαξίωση του ανθρώπινου προσώπου, γιατί μέσα σε όλα απαξιώσαμε και εμάς τους ίδιους και την ίδια την ικανότητα του ανθρώπου να συμβάλλει στη βελτίωση των πραγμάτων.

Ας δούμε όμως πόσο αυτό αδικεί την ιστορία μας, όχι απλά ως λαός, αλλά ως ανθρώπινο είδος. Από την ανακάλυψη του τροχού, που χρησιμοποιούμε μέχρι σήμερα, μέχρι την αποκωδικοποίηση του DNA ο άνθρωπος επιδιώκει και συμβάλλει μόνιμα στην βελτίωση της καθημερινότητάς του. Επινόησε την γλώσσα. Έμαθε να μεταχειρίζεται την φωτιά. Οργανώθηκε σε κοινωνίες. Διαμόρφωσε γραπτό και άγραφο νόμο. Κατασκεύασε μοναδικά μνημεία πολιτισμού, που ακομη απορούμε πως έγιναν. Προστάτευσε και μερίμνησε για τα νεότερα μέλη των ομάδων του με αυτοθυσία. Έμαθε να συνυπάρχει και να υποχωρεί, αλλά και να αντιστέκεται. Μελέτησε τους νόμους της φύσης. Παρατήρησε και αποκάλυψε τη λογική πίσω από το ανεξήγητο. Προβληματίστηκε για την ανθρώπινη συμπεριφορά. Πρότεινε και υιοθέτησε τρόπους ζωής που προωθούν την κοινωνική συνοχή και την αλληλεγγύη. Ανακάλυψε τις αιτίες πλήθους ασθενειών και βρήκε τρόπους για την αντιμετώπισή τους. Ο άνθρωπος κατάφερε τη μεταμόσχευση μυελού των οστών και τις μη παρεμβατικές χειρουργικές μεθόδους. Βρήκε εμβόλια για τις παιδικές ασθένειες. Κατάφερε να πετάει με ασφάλεια (μετά από πολλές πολλές αποτυχίες). Πέτυχε την ηλεκτροδότηση και κατέστησε εφικτή την άμεση παγκόσμια επικοινωνία. Ο άνθρωπος μπορεί σήμερα να προβλέψει τον καιρό και να καταπολεμήσει τον καρκίνο, κάποιες φορές με επιτυχία. Καταγράφει και μελετά την βιοποικιλότητα. Ο άνθρωπος πέτυχε το οκτάωρο με κόπο και με θυσία, που είναι θεσμοθετημένο σε πλήθος χωρών. Κατοχύρωσε τα δικαιώματα του παιδιού. Ταξίδεψε στο σύμπαν. Επιβεβαίωσε την περιστροφή της Γης και την περιφορά της. Και πολλά ακόμη που σήμερα μας φαίνονται δεδομένα και ανεπαρκή και πολύ προβληματικά ακόμη.

Τίποτε από αυτά δεν ήταν εύκολο, ούτε ήταν χωρίς κόστος. Και τίποτε από αυτά δεν το πετύχαμε εμείς προσωπικά. Ήταν άλλοι, σαν εμάς, με προβλήματα και με περιορισμένες δυνάμεις. Εμείς τα παραλάβαμε. Όπως παραλάβαμε και την ίδια την χώρα μας, την ελευθερία του λόγου, τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματά μας. Τουλάχιστον οι νεότερες γενιές. Ο άνθρωπος έκανε και κάνει και άλλα πράγματα, είτε ηθελημένα είτε άθελα. Εκείνα που δεν τα αξιολογούμε ως καλά. Εκείνα για τα οποία δεν είμαστε περήφανοι. Όμως αυτά τα ξέρουμε, γιατί βρίσκονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στις συζητήσεις μας όλη την ώρα. Είναι πάντα στο επίκεντρο της προσοχής μας. Ίσως γιατί είναι ξένα προς τη φύση μας, γι αυτό και μας ενοχλούν. Αυτό που συνήθως δεν προσέχουμε είναι το αξιοθαύμαστο και ηρωικό παρελθόν και του τόπου μας και του ανθρώπινου είδους, και το απώτερο και το πρόσφατο, που αποδεικνύει το εφικτό του ανέφικτου και την αξιοθαύμαστη ανθρώπινη φύση.

Η ιστορική παρατήρηση αποδεικνύει ότι ο άνθρωπος μπορεί. Άρα ως Έλληνες και ως άνθρωποι μπορεί και να μπορούμε. Μπορεί να μην ξέρουμε πως, αλλά και μόνη η ελπίδα στο εφικτό της βελτίωσης μας ανοίγει τον δρόμο προς την προσπάθεια. Ο πολιτισμός χτίζεται σταδιακά. Όλοι μπορούν να βοηθήσουν. Ο καθένας από τη θέση που βρίσκεται. Έστω και με την ευγένεια στην καθημερινότητά μας. Έστω και με σκέψεις και συζητήσεις παραγωγικές και όχι μη παραγωγικές. Η γκρίνια δεν θα βελτιώσει τα πράγματα. Αυτό το δοκιμάσαμε. Όπως λένε «γίνε η αλλαγή που θέλεις στον κόσμο». Εμείς έχουμε ευθύνη για το τί θα αφήσουμε. Το τί παραλάβαμε είναι δώρο. Κανείς δεν μας το χρωστούσε, με την έννοια της ανταπόδοσης. 

Είναι απόρροια της μεταφυσικής αγάπης. Της αγάπης που δίνει χωρίς να παίρνει υλική απολαβή. Αυτών που έδωσαν και δεν πήραν πίσω τίποτε. Τίποτε υλικό. Συνήθως υπάρχει τουλάχιστον ένας απ’αυτούς μέσα σε κάθε ελληνικό σπίτι. Και στρατιές ολόκληρες στα εδάφη που κατοικούμε.

πηγή: Aντίφωνο

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Το βρεγμένο βιβλίο του Παναγιώτη Φάμελλου *

http://www.onestory.gr/post/19199214875

_ΤΟ ΒΡΕΓΜΕΝΟ ΒΙΒΛΙΟ

του Παναγιώτη Φάμελλου *

.

Μπήκε στο υπόγειο διαμέρισμά του βιαστικά. Είχε προλάβει να φτάσει σπίτι πριν πιάσει βροχή. Έτσι έδειχνε τουλάχιστον όλη μέρα. Ότι θα έβρεχε, παρ’ όλη τη ζέστη. Σύννεφα βαριά και μαύρα απ’ το πρωί, που δεν κινούνταν γιατί δεν φυσούσε καθόλου. Έκλεισε την πόρτα και την απειλή της βροχής πίσω του και αισθάνθηκε λίγο τυχερός. 

Ακούμπησε την τσάντα με τα λερωμένα ρούχα της δουλειάς σε μια καρέκλα έξω απ’ το μπάνιο. Δεν απομακρύνθηκε όμως απ’ την καρέκλα. Δε μπήκε στο μπάνιο ή στην κουζίνα ή στο υπνοδωμάτιο. Κάθισε πάνω από την τσάντα, την κοίταξε για λίγο και μετά την άνοιξε. 

Είχε καθυστερήσει στο δρόμο. Στο περίπτερο που έπαιρνε τα τσιγάρα του. Μαζί μ’ αυτά, μια σοκολάτα και τσίχλες. Η συνηθισμένη του αγορά κάθε απόγευμα που επέστρεφε σπίτι. Σήμερα όμως το μάτι του έπεσε και σε κάποια βιβλία στον αριστερό πάγκο του περίπτερου. Απ’ αυτά τα μικρά, με το φτηνό χαρτί και τις ερωτικές ή αστυνομικές υποθέσεις. Δεν τα είχε προσέξει ποτέ, δεν είχε ασχοληθεί ποτέ μαζί τους. Ήξερε μόνο πως υπήρχαν, όπως υπάρχουν κι ένα σωρό άλλα πράγματα σ’ ένα περίπτερο, που δεν τον απασχολούσαν, όπως τα γλειφιτζούρια, οι σφυρίχτρες ή τα μπρελόκ. 

Σήμερα όμως σταμάτησε για πολλή ώρα κοιτάζοντας ένα απ’ αυτά τα βιβλία. Τον τράβηξε το εξώφυλλο. Έδειχνε μια ακτή. Δεν φαινόταν πραγματική, ήταν μάλλον σαν πίνακας που υπήρχε μόνο στη φαντασία του ζωγράφου. Με σκούρα χρώματα απεικόνιζε μια ήρεμη, ακύμαντη θάλασσα και έξω, στην παραλία κάποια σπίτια παράξενα, σαν μεσαιωνικά κτίσματα, σκοτεινά, σκιώδη, από εκείνα που στα θρίλερ της τηλεόρασης είναι κατοικημένα μόνο από φαντάσματα. Δέντρα με πυκνά φυλλώματα έκρυβαν ένα μέρος των οικημάτων, υπονοώντας ακόμα μεγαλύτερα μυστήρια. 

Του άρεσε το τοπίο της εικόνας. Του φάνηκε μαγικό, ονειρικό. Τον τραβούσε, ήταν ένα μέρος που θα ήθελε να το γνωρίσει, να το δει από κοντά. Κάθισε κάμποση ώρα και χάζευε αυτό το εξώφυλλο, μέχρι που ο περιπτεράς αναγκάστηκε να του φωνάξει για να τον κάνει να πάρει τα ρέστα του και να απομακρυνθεί. Είχε έρθει κι άλλος πελάτης που περίμενε πίσω του ανυπόμονα. 

Δεν πήρε τα ρέστα. Έδωσε ό,τι παραπάνω χρειαζόταν στον περιπτερά και του είπε να βάλει το βιβλίο που κοιτούσε, στη σακούλα με τα τσιγάρα, τις τσίχλες και τη σοκολάτα που είχε αγοράσει. Μετά έβαλε τη σακούλα μέσα στην τσάντα που κουβαλούσε στον ώμο του.  

Όταν άνοιξε την τσάντα στο σπίτι του, έβγαλε από μέσα τη σακούλα του περίπτερου και πήρε το βιβλίο και το πακέτο με τα τσιγάρα. Μην αφήνοντας απ’ τα μάτια του το εξώφυλλο άναψε ένα απ’ αυτά και κατευθύνθηκε προς το σαλονάκι. Έβαλε το αναμμένο τσιγάρο σ’ ένα τασάκι, άφησε το βιβλίο στο τραπέζι και τράβηξε το πόμολο απ’ τα τζάμια για να ανοίξει το παράθυρο. Το διαμέρισμα μύριζε κλεισούρα και ο ίδιος μύριζε απ’ τον ιδρώτα και τη σκόνη. Η πρώτη του ενέργεια γυρίζοντας σπίτι, συνήθως ήταν το να μπει για μπάνιο. Σήμερα το μπάνιο ήταν μια ενοχλητική σκέψη η οποία αφορούσε μια χρονοβόρα διαδικασία, που θα αναβαλλόταν γι’ αργότερα. 

Ανοίγοντας τα παντζούρια, μπήκε μέσα αέρας που μύριζε βροχή. Τόση ώρα έξω είχε εξοικειωθεί με τη νοτερή αίσθηση και δεν την ξεχώριζε. Τώρα που εισέβαλε απ’ το παράθυρο, διαλύοντας την ξινίλα που βασίλευε στο κλειστό υπόγειο, δεν άφησε καμιά αμφιβολία για τη μπόρα που ήταν έτοιμη να ξεσπάσει.

Η μυρωδάτη υγρασία ανακατεύτηκε στο μυαλό του με την εικόνα της σκοτεινής παραλίας του εξώφυλλου του βιβλίου που τον περίμενε. Φαντάστηκε ότι η βροχή ήταν έτοιμη να πέσει και σε κείνη την παραλία, πάνω σε κείνες τις μυστηριώδεις κατοικίες. Πήγε πάνω απ’ το τραπέζι και κοιτώντας ξανά το βιβλίο είδε σύννεφα πυκνά και μαύρα να είναι μαζεμένα στον ουρανό της ζωγραφιάς. Παράξενο, δεν θυμόταν αυτά τα σύννεφα πριν. Και η θάλασσα είχε κύματα που έσκαγαν στην παραλία, παρασυρμένα προφανώς απ’ τον ίδιο άνεμο που είχε φέρει και τα σύννεφα. Ήταν σίγουρος πως αυτή η θάλασσα πριν από λίγο ήταν γαλήνια και χωρίς κύματα. 

Ανυπόμονα πήρε στα χέρια του το βιβλίο και κάθισε στην καρέκλα που βρισκόταν κάτω απ’ το ανοιχτό παράθυρο. Το ξανάφησε όμως σχεδόν αμέσως και σηκώθηκε, όταν είδε τη στήλη του καπνού που ανέβαινε στο χαμηλό ταβάνι του. Το τσιγάρο του εξακολουθούσε να καίγεται στο τασάκι που το είχε αφήσει, και για λίγο η λαχτάρα του καπνιστή υπερνίκησε την όψιμη λαχτάρα του αναγνώστη. Αποφάσισε να αφιερώσει στο πρώτο τσιγάρο του φρεσκοαγορασμένου πακέτου το χρόνο που του άρμοζε. Ήδη το είχε παραμελήσει πολύ. Άφησε το βιβλίο να περιμένει λίγο ακόμα και παραξενεύτηκε με τη λαχτάρα του να το διαβάσει, που όσο το καθυστερούσε, τόσο μεγάλωνε. 

Στάθηκε όρθιος μπροστά στο παράθυρό του, έβαλε το ένα χέρι στην τσέπη και με το άλλο κάπνισε μακάρια και ευδαιμονικά για λίγη ώρα, κοιτώντας έξω, διαμέσου της σιδερένιας σχάρας που κάλυπτε για προστασία το άνοιγμα. Τα πόδια των περαστικών είναι η συνηθισμένη θέα του όταν ρεμβάζει κοιτώντας προς τα πάνω, στο ύψος  των πέτρινων πλακών του πεζοδρομίου. Μερικές φορές διασκεδάζει με το θέαμα, προσπαθεί να μαντέψει σε τι είδους ανθρώπους ανήκουν τα παπούτσια, οι κάλτσες, τα παντελόνια και οι φούστες που παρελαύνουν από πάνω του, την ώρα που εκείνοι περνούν βιαστικά, χωρίς να ασχοληθούν με το να κοιτάξουν τόσο χαμηλά, στην τρύπα του παραθύρου, εκεί που ο τοίχος συναντάει το πεζοδρόμιο. Όταν βαρεθεί και το βλέμμα του μετακινηθεί λίγο μακρύτερα, η ματιά του σταματάει οριστικά πάνω στη βάση του τοίχου της απέναντι πολυκατοικίας, αλλά το θέαμα διακόπτεται συχνά από τα αυτοκίνητα που παρεμβάλλονται καθώς περνούν τρέχοντας στην άσφαλτο και γεμίζοντας το σαλόνι του καυσαέριο. Κάποιες άλλες φορές διασκεδάζει με το να μετράει αυτά τα αυτοκίνητα, βάζοντας στοίχημα με τον εαυτό του για το αν θα περάσουν λιγότερα ή περισσότερα από δέκα ή δεκαπέντε μέσα σ’ ένα λεπτό, ή μέσα σε δύο λεπτά. Σκοτώνει πολλές άσκοπες ώρες έτσι, με πλήθη αυτοκινήτων και χρονικές διάρκειες.

Σήμερα τα περαστικά αυτοκίνητα ήταν λίγα και μέσα από τις στήλες του καπνού που έβγαιναν απ’ το τσιγάρο και το στόμα του, χάζευε τον απέναντι τοίχο. Στο μισοσκόταδο του μουντού απογεύματος έβλεπε τις αποχρώσεις της ξεφτισμένης μπογιάς ν’ ανακατεύονται και να χορεύουν, παίρνοντας το σχήμα κλαδιών και φυλλωμάτων που πίσω τους κρύβουν σπίτια σκυθρωπά και παράθυρα κλειστά. Σπίτια παράξενα, σαν μεσαιωνικά κτίσματα, σπίτια οικεία, που τα είχε ξαναδεί. Δεν άργησε να καταλάβει ότι το τοπίο του εξώφυλλου του βιβλίου που τον περίμενε, άρχισε να αποτυπώνεται στον τοίχο που κοιτούσε αφηρημένα. Μόλις το συνειδητοποίησε ξαφνιάστηκε. 

‘‘Αυτό το βιβλίο ανυπομονεί να διαβαστεί’’, σκέφτηκε. Έσβησε το τσιγάρο στο τασάκι και ξανακοίταξε τον τοίχο του απέναντι πεζοδρομίου.  Τίποτα δεν απεικονιζόταν τώρα, η μονοτονία είχε επιστρέψει. Πήρε θέση ξανά στην καρέκλα κάτω απ’ το παράθυρο, με το βιβλίο στα χέρια. 

Κοίταξε το εξώφυλλο για πολλή ώρα πριν το ανοίξει. Το τοπίο σκοτεινό κι ακίνητο. Στην αρχή. Γιατί όσο το κοιτούσε αποκτούσε ζωή. Και κίνηση. Τα κλαδιά κουνιούνταν και τα φύλλα ανέμιζαν σ’ έναν άνεμο που όλο και δυνάμωνε και ανατάραζε τα κύματα και τα συγκέντρωνε στην ακτή και ανακάτευε και πύκνωνε τα σύννεφα. Το τοπίο διευρύνθηκε, τον κύκλωσε και τον τύλιξε. Ήταν πια μέσα του, μέρος του, έγινε κομμάτι του. Τα κλαδιά αιωρούνταν πάνω απ’ το κεφάλι του ο άνεμος ανακάτευε τα μαλλιά του μαζί με τα φυλλώματα, το κύμα τον πιτσίλιζε και οι θαμποί τοίχοι των κτισμάτων εμπόδιζαν το οπτικό του πεδίο. Κοίταξε ψηλά, προς τα σκοτεινά παράθυρα. Τώρα πια δεν ήταν όλα κλειστά. Κάποια ήταν μισοανοιγμένα και κάποια έχασκαν ορθάνοιχτα, αποκαλύπτοντας μόνο πηχτό και μαύρο σκοτάδι στο εσωτερικό των δωματίων. 

Τότε, μέσα σ’ αυτό το τοπίο της ερημιάς, των ακατοίκητων σπιτιών της ανεμοδαρμένης ακτής, μια μορφή έκανε την εμφάνισή της σ’ ένα απ’ τα πιο σκοτεινά παράθυρα του πιο ψηλού κτιρίου. Ένα πρόσωπο οστεώδες και χλωμό τον κοιτούσε, αμίλητο και σοβαρό, με μάτια που έβλεπαν μέσα του, πίσω και πέρα απ’ αυτόν. Έκανε ένα νεύμα σαν να τον καλούσε και αμέσως υποχώρησε στο εσωτερικό του δωματίου. 

Την επόμενη στιγμή, υπακούοντας στην πρόσκληση, βρέθηκε κι εκείνος μέσα στο δωμάτιο. Ήταν ένας ακαθόριστος χώρος, οι τοίχοι και το ταβάνι θολοί και συγκεχυμένοι και το μόνο ευδιάκριτο ήταν η φιγούρα που πριν λίγο κοιτούσε εκείνον και τώρα καθόταν πάνω από ένα γραφείο, κοιτάζοντας ένα κλειστό βιβλίο μπροστά της. 

Του φάνηκε τότε πως εκείνος ο μυστηριώδης άνθρωπος, κλεισμένος σ’ αυτόν τον απόκοσμο τόπο ήταν ο κάτοχος όλων των μυστικών και όλων των απαντήσεων. Και πως εκείνο το βιβλίο ήταν γραμμένο για τον ίδιο, τον επισκέπτη και τον περίμενε να το ανοίξει για να διαβάσει τις απαντήσεις σ’ όλες τις ερωτήσεις του. 

Προχώρησε κι έφτασε πάνω απ’ τον ώμο του οικοδεσπότη. Καθώς έσκυβε, μία αστραπή φώτισε εκείνη την ξεχασμένη χώρα και είδε πως το εξώφυλλο του βιβλίου ήταν ένας καθρέφτης και μέσα του είδε το πρόσωπό του. 

Ο οικοδεσπότης, αμίλητος, του πρόσφερε το βιβλίο κι εκείνος το πήρε και πλησίασε στο παράθυρο. Το άνοιξε κάτω απ’ το φως των συνεχιζόμενων αστραπών. Ήταν πυκνογραμμένο, αλλά οι πρώτες σταγόνες της καταιγίδας που ξεσπούσε, έπεσαν πάνω στα ανοιγμένα φύλλα και τον εμπόδισαν να διαβάσει. Σ’ όποια γραμμή και να έριχνε τη ματιά του το νερό διέλυε το μελάνι και διάβρωνε τις σελίδες και δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να το σταματήσει. Τα μάτια του γέμισαν δάκρυα από την ανίσχυρη οργή που τον πλημμύρισε. Δεν θα μπορούσε λοιπόν να πάρει καμία απάντηση; 

Έστρεψε το κεφάλι του κι έψαξε να αντικρύσει τα ανεξιχνίαστα μάτια του κατόχου του βιβλίου ζητώντας βοήθεια. Το μόνο όμως που είδε ήταν το εσωτερικό του δικού του σπιτιού, βυθισμένο, σχεδόν, στο σκοτάδι. Η βροχή έμπαινε απ’ το ανοιχτό παράθυρο και μούσκευε το πάτωμα, την καρέκλα που καθόταν, τα ρούχα του και το βιβλίο που είχε αγοράσει απ’ το περίπτερο και κρατούσε στα χέρια του. Δεν μπορούσε όμως να κουνηθεί. Σαν υπνωτισμένος καθόταν μέσα στα σκοτεινά και παρακολουθούσε την καταστροφή του βιβλίου, μέχρι που δεν έμεινε παρά μια άμορφη μάζα χαρτοπολτού. 

Τίναξε τον πολτό από τα χέρια του. Ένα κομμάτι χαρτιού δεν είχε λιώσει. Σηκώθηκε, άναψε το φως και το περιεργάστηκε. Ήταν μια εικόνα. Σε πρώτο πλάνο η πλάτη ενός ψηλόλιγνου ανθρώπου μπροστά από έναν καθρέφτη που διαγραφόταν στο βάθος. Ένας καθρέφτης μεγάλος που δεν αντανακλούσε τίποτα μέσα του. Από κάτω μια λεζάντα που το νερό την είχε σχεδόν καταστρέψει. Δεν μπορούσε να διακρίνει παρά μόνο σκόρπια γράμματα που δεν έβγαζαν νόημα. 

Κοίταξε για λίγο γύρω του αναποφάσιστος. Μετά έκλεισε το παράθυρο, πήρε ένα μπουφάν και μια ομπρέλα και βγήκε έξω στη βροχή. 

Έπρεπε να βρει απαντήσεις. Υπήρχε ένα βιβλιοπωλείο στη γειτονιά του και έλπιζε να το προλάβει πριν κλείσει. Ίσως εκεί μπορούσαν να τον βοηθήσουν..

.

Ο Παναγιώτης Φάμελλος γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και απασχολήθηκε σε διάφορες εργασίες, όπως dj, υπάλληλος σε βιβλιοπωλεία, σε ιδιωτικές εταιρείες και σε τράπεζα. Διηγήματά του έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά (Συμπαντικές Διαδρομές τ.15), σε συλλογές διηγημάτων (‘‘10 ιστορίες του φανταστικού’’ – Αρχέτυπο 2010), στο διαδίκτυο (eyelands.gr), έχουν διακριθεί σε διαγωνισμούς και έχουν παρουσιαστεί σε λογοτεχνικά εργαστήρια.

[ email ]

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Δίψα της Ειρήνης Φράγκου *

http://www.onestory.gr/post/19856502596 

_ΔΙΨΑ

της Ειρήνης Φράγκου *

.

Δεν είχες αρρωστήσει ποτέ. Δε νοσηλεύτηκες ποτέ σε νοσοκομείο. Δεν σου συνταγογράφησε ποτέ γιατρός φάρμακα. Δεν χρειάστηκες ποτέ σφράγισμα. Δε φόρεσες ποτέ γυαλιά πρεσβυωπίας. Βασικά, δε σε θυμάμαι ποτέ, γιαγιά, να έχεις έστω ταλαιπωρηθεί από ένα απλό συνάχι.

Και θα ζούσες για πολλά πολλά χρόνια αν δεν ξυπνούσες εκείνο το βράδυ και ανάστατη μες στα σκοτάδια δεν σκόνταφτες στον κουβά που έστυβες τη σφουγγαρίστρα και δεν έπεφτες και δεν έσπαζες το κεφάλι σου.

Αλλά ξύπνησες εκείνο το βράδυ. Και έχοντας εμπιστοσύνη στα αετίσια μάτια σου, δεν σκέφτηκες καν να ανάψεις το φως. Και δυστυχώς, δεν ήξερες ότι το απόγευμα το σκυλί της μαμάς είχε κατουρήσει το αγαπημένο σου μωσαϊκό δάπεδο κι αναγκάστηκε να το καθαρίσει κι ότι η νοικοκυροσύνη της έφτανε ως εκεί – σιγά που θα έβαζε πίσω τον κουβά και τη σφουγγαρίστρα στην αποθηκούλα. Και αμάν ρε γιαγιά! Ήταν ανάγκη να είσαι τέτοια νεροφίδα; Τόσο πολύ δίψασες ώστε να διακόψεις τον ήσυχο ονειροπαγιδευμένο σου ύπνο;

Εγώ το είπα από την αρχή. «Η γιαγιά πέθανε λόγω δίψας.» 

Οι υπόλοιποι φοβήθηκαν ότι άκουσες κάποιο θόρυβο και ανησύχησες. Ένιωσαν τύψεις που δεν είχαν αλλάξει τα παλιά κουφώματα με καινούρια ασφαλείας. Αν ένιωθες ασφάλεια δε θα ανησυχούσες και δε θα σηκωνόσουν να ελέγξεις τον θόρυβο. Εγώ τους είπα: «Η γιαγιά δεν ένιωθε ανασφάλεια. Διψούσε.»

Πάντα διψούσες. Κατάπινες νερό, ιδέες, εικόνες. Ήθελες να διψάς! Ήθελες να έχεις ανάγκη κάτι. Κάτι να ζητάς, κάτι να επιθυμείς, κάτι να ελπίζεις. Έστω κι αν ήταν ένα ποτήρι νερό από τη βρύση. Θολό και βρώμικο. Θυμάμαι και κάποια ανύποπτη φιλοσοφία σου. Και μάλλον δεν τη βρήκες πετυχημένη γιατί δε σε άκουσα να την επαναλαμβάνεις. Εγώ όμως τη θυμάμαι.

«Όταν διψάω για όνειρα, πίνω νερό. Θέλουν πότισμα.

Όταν διψάω για έρωτα, πίνω αλκοόλ. Χρειάζεται λίγη ζάλη.

Όταν διψάω για ζωή, πίνω αίμα. Δυστυχώς απαιτούνται άγρια ένστικτα.»

Τι συμβαίνει όμως όταν δεν ξέρεις για τι διψάς;

Νερό υπήρχε. Ήταν βρώμικο και μύριζε ανεπαίσθητα άρωμα λεβάντας απορρυπαντικού και σκυλίσια ούρα. Και αλκοόλ υπήρχε. Ένα μπουκαλάκι με καθαρό οινόπνευμα είχε πέσει από τη θέση του στο κοντινό ραφάκι και έσταξε στη ρόμπα σου. Όσο για αίμα! Έρρεε άφθονο.

Τι συμβαίνει λοιπόν; Μάλλον τίποτα. Στην περίπτωση σου, απολύτως τίποτα. Πεθαίνεις.

Και να που είναι σκοτεινά και με έχει πιάσει μια δίψα για κάτι απροσδιόριστο. Και ανησυχώ για αυτό που θα συμβεί. 

Αχ, ρε γιαγιά!

.

Η Ειρήνη Φράγκου γεννήθηκε το 1988 και σπουδάζει στο τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών του ΑΠΘ. Αγαπάει τα μαθηματικά, τα βιβλία, τα ταξίδια και το χορό. Ασχολείται ερασιτεχνικά με το γράψιμο.

[ facebook ] [ email ]

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Παγκόσμια Ολυμπιακή ημέρα 23 Ιουνίου

 http://www.tragiko.com/2012/06/blog-post_761.html

Παγκόσμια Ολυμπιακή ημέρα

 Στις 23 Ιουνίου γιορτάζεται κάθε χρόνο παγκοσμίως η Ολυμπιακή Ημέρα που είναι η ημέρα ίδρυσής της το 1894 και ανάθεσης των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα...


Το 1946 η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή, με τη συμπλήρωση 50 ετών από την αναβίωση των πρώτων Ολυμπιακών Αγώνων το 1896, άρχισε να εορτάζει την επέτειο της έναρξης των Αγώνων στις 6 Απριλίου, έχοντας μάλιστα κάνει πρόταση στη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή, όπως η ημερομηνία αυτή αποτελέσει κοινό εορτασμό.


Η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή αποφάσισε, όμως, να ορίσει ως Ολυμπιακή Ημέρα την 23 Ιουνίου, ημέρα ίδρυσής της το 1894 και ανάθεσης των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα.


Η ΕΟΕ και όλες οι Εθνικές Ολυμπιακές Επιτροπές ανά τον κόσμο, ακολουθώντας την απόφαση της ΔΟΕ, εορτάζουν την Ολυμπιακή Ημέρα στις 23 Ιουνίου κάθε χρόνο.

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

http://www.my-family.gr/%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CE%B1/22-%CE%B9%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B1-%CF%83%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CF%85/ 

22 Ιουνίου – Παγκόσμια Ημέρα Σκαραβαίου!

Η μέρα αυτή, είναι αφιερωμένη στους λάτρεις του μοναδικού αυτού αυτοκινήτου. Το μοντέλο «σκαραβαίος» ή αλλιώς το γνωστό μας «κατσαριδάκι», θεσμοθετήθηκε να έχει την τιμητική του, στις 22 Ιουνίου, εξαιτίας του ότι στις 22 Ιουνίου το 1934 υπογράφηκε το συμβόλαιο μεταξύ της «German Automobilistic Industry National Association» και του Δόκτορα Φερδινάδου Πόρσε.

Σύμφωνα με το συμβόλαιο αυτό, ο Φερδινάδος Πόρσε δεσμευόταν να αναπτύξει το αυτοκίνητο του «λαού» και να υποβάλλει προς έγκριση το πρωτότυπο εντός δέκα μηνών.

Η παραγωγή του σκαραβαίου, ξεκίνησε το 1938 όπου και συνέχισε μέχρι και πολύ πρόσφατα με το μοντέλο “New Beetle”. Ο σκαραβαίος αποτέλεσε αυτό που λέμε «αυτοκίνητο του λαού» εφόσον η τιμή του ήταν ιδιαίτερα προσιτή και έτσι πολλές οικογένειες μπορούσαν να το αποκτήσουν χωρίς απαραίτητα να έχουν μεγάλη οικονομική δυνατότητα.

Αυτό που ίσως δεν γνωρίζουμε, είναι ότι ο σκαραβαίος, δεν θα μπορούσε να προχωρήσει σε μαζική παραγωγή, αν πρώτα δεν είχε συναινέσει σ’ αυτό ο Αδόλφος Χίτλερ. Σε μία συνάντηση που είχε ο δικτάτορας Αδόλφος Χίτλερ με τον Φερδινάδο Πόρσε στο Βερολίνο, το 1933 ο πρώτος ζήτησε να φτιαχτεί μεν ένα τέτοιο αυτοκίνητο αλλά με τις δικές του προδιαγραφές, οι οποίες και ήταν: να είναι μικρό, με αξιόπιστη μηχανή και να μην καίει περισσότερο από ένα γαλόνι βενζίνης κάθε 40 μίλια. Το τελευταίο που τόνισε ο Αδόλφος Χίτλερ, ήταν το αυτοκίνητο να διατίθεται στο κοινό σε ιδιαίτερα χαμηλή τιμή, που δεν θα ξεπερνούσε τα 1.000 μάρκα.

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Παγκόσμια Ημέρα Κυματοδρομίας (Σέρφινγκ) 21 Ιουνίου 2012,

http://www.zougla.gr/kosmos/article/pagosmia-imera-kimatodromias-serfing

Παγκόσμια Ημέρα Κυματοδρομίας (Σέρφινγκ)

Πρώτη καταχώρηση: Πέμπτη, 21 Ιουνίου 2012, 03:01

Μέρα γιορτής για τους κυματοδρόμους (σέρφερ) όλου του κόσμου, αλλά και μέρα οικολογικής προσφοράς. Σε πολλές χώρες οι λάτρεις του αθλήματος συμμετέχουν σε προγράμματα καθαρισμού των ακτών και προστασίας της αειφορίας του θαλασσίου περιβάλλοντος.

Η Ημέρα καθιερώθηκε το 2004 με πρωτοβουλία του περιοδικού Surfing Magazine και της οικολογικής οργάνωσης The Surfrider Foundation. Εορτάζεται κάθε χρόνο ανήμερα του θερινού ηλιοστασίου (20 Ιουνίου και 21 Ιουνίου τα δίσεκτα χρόνια).

Eπιμέλεια: Μίτση Σκέντζου

Τελευταία ενημέρωση: Πέμπτη, 21 Ιουνίου 2012, 03:10
σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Παγκόσμια Ημέρα Υδρογραφίας 21-6-2012

http://www.zougla.gr/perivallon/article/pagosmia-imera-idrografias

Παγκόσμια Ημέρα Υδρογραφίας

Πρώτη καταχώρηση: Πέμπτη, 21 Ιουνίου 2012, 02:08 

Η Παγκόσμια Ημέρα Υδρογραφίας γιορτάστηκε για πρώτη φορά στις 21 Ιουνίου 2006, μετά από απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ.

Το επίκεντρο του εορτασμού σε παγκόσμιο επίπεδο βρέθηκε ο Διεθνής Υδρογραφικός Οργανισμός, στην έδρα του οποίου, στο Μονακό, πραγματοποιήθηκαν διάφορες εκδηλώσεις, με θέμα τα «85 χρόνια συνεισφοράς του Διεθνούς Υδρογραφικού Οργανισμού (International Hydrographic Organization - IHO) στην ασφάλεια της διεθνούς ναυσιπλοΐας».

Το Διεθνές Υδρογραφικό Γραφείο ιδρύθηκε την 21η Ιουνίου 1921, με σκοπό την ασφαλέστερη και ευκολότερη ναυσιπλοΐα. Σήμερα, μετά από 85 χρόνια λειτουργίας, ο Διεθνής Υδρογραφικός Οργανισμός είναι ένας διακυβερνητικός Οργανισμός, που αποτελείται από 76 κράτη και συντονίζει, θέτει τα πρότυπα και προωθεί τη συλλογή, απεικόνιση και διασπορά των ναυτιλιακών πληροφοριών.

Η Ελληνική Υδρογραφική Υπηρεσία, όντας ένα από τα ιδρυτικά μέλη του Διεθνούς Υδρογραφικού Οργανισμού, έχει διαδραματίσει αυτά τα χρόνια το δικό της ξεχωριστό ρόλο και έχει συνδράμει σημαντικά στην εξέλιξη των διαδικασιών για την προώθηση της ασφαλούς ναυσιπλοΐας.

Eπιμέλεια: Μίτση Σκέντζου

Τελευταία ενημέρωση: Πέμπτη, 21 Ιουνίου 2012, 02:12
σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Άλαν Τούρινγκ: Η συναρπαστική, σύντομη ζωή του

http://www.ikypros.com/easyconsole.cfm/id/50703

Ένας από τους λίγους ανθρώπους που πραγματικά άλλαξαν τον κόσμο
Άλαν Τούρινγκ: Η συναρπαστική, σύντομη ζωή του
100 Χρόνια από τη γέννηση του "πατέρα" της πληροφορικής

23 Ιουνίου 2012 20:35

Η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα τιμά, το Σάββατο, τα εκατό χρόνια από τη γέννηση του πατέρα της σύγχρονης πληροφορικής, του βρετανού μαθηματικού Άλαν Τούρινγκ (23 Ιουνίου 1912 - 7 Ιουνίου 1954), ο οποίος, μεταξύ πολλών άλλων, αποκωδικοποίησε τους μυστικούς κώδικες των ναζί στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Στις 23 Ιουνίου, στην 100ή επέτειο από τη γέννηση του καθηγητή της Λογικής και κρυπτογράφου στο Λονδίνο, πολλές πόλεις διοργανώνουν συνέδρια και εκθέσεις για να τιμήσουν τις εργασίες ενός μεγάλου επιστήμονα, ο οποίος, όμως, εν ζωή διώχθηκε, γιατί ήταν ομοφυλόφιλος.
 

«Ο Τούρινγκ είναι αναμφίβολα το μοναδικό πρόσωπο, η συνεισφορά του οποίου άλλαξε την όψη του κόσμου στους τρεις πιο ευαίσθητους τύπους νοημοσύνης: την ανθρώπινη, την τεχνητή και τη στρατιωτική», έγραφε το περιοδικό Nature σε πρόσφατο άρθρο του.

Ο Τούρινγκ πέθανε σε ηλικία 41 ετών. Δηλητηριάστηκε με κυάνιο, μετά την καταδίκη του το 1952 για «παραβίαση της δημοσίας αιδούς», λόγω της ομοφυλοφιλίας του, που ήταν παράνομη εκείνη την εποχή στη Βρετανία, ενώ είχε, ήδη, υποστεί χημικό ευνουχισμό.

Ο Τούρινγκ κατάφερε να θέσει τα θεμέλια της σύγχρονης πληροφορικής, να καθορίσει τα κριτήρια της τεχνητής νοημοσύνης, αλλά και να αποκωδικοποιήσει τους μυστικούς κώδικες του γερμανικού στρατού, γεγονός που έσωσε εκατομμύρια ζωές και συνέβαλε να λήξει ταχύτερα ο πόλεμος, ενώ σχεδόν έλυσε ένα βιολογικό αίνιγμα στη μορφογένεση, το οποίο ακόμη παραμένει ανεξιχνίαστο για τους ερευνητές.

Το 1936 ο Τούρινγκ, ο οποίος είχε ανακοινώσει ότι θέλει να «κατασκευάσει έναν εγκέφαλο», δημοσιεύει άρθρο στο οποίο περιγράφει την «καθολική μηχανή Τούρινγκ». Ήταν ο πρώτος, που εξέτασε πώς να προμηθεύει προγράμματα σε μια μηχανή υπό μορφή «δεδομένων», τα οποία θα μπορούν πολλοί να επεξεργάζονται ταυτόχρονα.

Έσπασε τους κώδικες της κρυπτογραφικής μηχανής «Αίνιγμα»
 
Όταν κατασκευάστηκε από άλλους επιστήμονες, το 1950, η πρώτη έκδοση της «Αυτόματης Υπολογιστικής Μηχανής» του Τούρινγκ, ήταν ο πιο γρήγορος υπολογιστής στον κόσμο.

«Η εφεύρεση του υπολογιστή είναι μια τόσο μεγάλη συνεισφορά, που φαίνεται παράξενο να επιδιώκεται μια ακόμη μεγαλύτερη. Ωστόσο, υποθέτω ότι η συνεισφορά του στην αποκρυπτογράφηση των κωδίκων των ναζί είχε ακόμη μεγαλύτερη επίδραση στον κόσμο», δήλωσε ο Τζακ Κόπλαντ, εμπειρογνώμων των μαθηματικών, που έγραψε πολλά βιβλία για τον Τούρινγκ.

Για το ευρύ κοινό, το μεγαλύτερο από τα όπλα του Τούρινγκ είναι ότι κατάφερε, μαζί με την ομάδα του, να σπάσει τους κώδικες της κρυπτογραφικής μηχανής «Αίνιγμα», που χρησιμοποιούσαν οι ναζί για τις επικοινωνίες τους μέσω των γερμανικών υποβρυχίων στο βόρειο Ατλαντικό. Ορισμένοι ιστορικοί εκτιμούν ότι αυτό συνέβαλε στην ταχύτερη πτώση του Χίτλερ, ο οποίος διαφορετικά θα παρέμενε στην εξουσία για ακόμη δύο ή περισσότερα χρόνια.

Μετά τον πόλεμο, ο Τούρινγκ θα ερευνήσει το θέμα της τεχνητής νοημοσύνης και θα ορίσει τα κριτήριά της, που ακόμη ισχύουν σήμερα: η περίφημη «δοκιμή Τούρινγκ» αποφαίνεται για την ύπαρξη, ή όχι, «νοημοσύνης», βασιζόμενη στη δυνατότητα μιας μηχανής για επικοινωνία. Ένας υπολογιστής θα ήταν πράγματι ευφυής εάν, και μόνο εάν, κάποιος άνθρωπος δεν θα μπορούσε να διακρίνει μεταξύ των απαντήσεών του και αυτών ενός άλλου ανθρώπου σε γενικές ερωτήσεις.

Με τη «δοκιμή Τούρινγκ» ο βρετανός επιστήμονας συνέβαλε σημαντικά στη συζήτηση σχετικά με τη τεχνητή νοημοσύνη. Επίσης, με την καθολική μηχανή Τούρινγκ, παρείχε μια επίσημη έννοια του αλγορίθμου και της ανάλυσης των αριθμών, διατυπώνοντας την ευρέως αποδεκτή έκδοση Τούρινγκ, ότι, δηλαδή, οποιοδήποτε πρακτικό πρότυπο υπολογισμού έχει είτε ένα ισότιμο, είτε ένα υποσύνολο, των ικανοτήτων μιας μηχανής Τούρινγκ.

Λάτρης της βιολογίας, ο Τούρινγκ θα εφαρμόσει το μαθηματικό του ταλέντο στη μορφογένεση, δηλαδή πώς τα ζώα και τα φυτά αναπτύσσουν ορισμένα μοντέλα μορφών, όπως οι ρίγες της ζέβρας, ή οι κηλίδες της αγελάδας, θεωρίες οι οποίες ακόμη απασχολούν τους βιολόγους.

Πηγές: ΑΠΕ, Wikipedia, ΕΡΤ

                                                       

Η Google με ένα πρωτότυπο doodle τιμά τον Alan Turing που γεννήθηκε σαν σήμερα, 23 Ιουνίου πριν 100 χρόνια. 

                                  -----------------------------------------------------------

 http://www.madata.gr/epikairotita/san-simera/204113.html

Άλαν Τούρινγκ: Η google τιμά τον πατέρα της πληροφορικής

23 Ιουνίου 2012, 16:00

Σαν σήμερα 23 Ιουνίου πριν ακριβώς 100 χρόνια γεννήθηκε ο Άλαν Τούρινγκ, ο πατέρα της σύγχρονης πληροφορικής, του βρετανού μαθηματικού Άλαν Μάθισον Τούρινγκ (23 Ιουνίου 1912- 7 Ιουνίου 1954), ο οποίος μεταξύ άλλων βοήθησε στην αποκρυπτογράφηση ναζιστικών κωδικών κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. To γεγονός αυτό εκτιμάται ότι έσωσε εκατομμύρια ζωές και συνέβαλε στην ταχύτερη πτώση του Χίτλερ.

Η Google τιμά με ένα εξαιρετικά πρωτότυπο doodle, ένα τεστ νοημοσύνης που είναι ένα είδος "μηχανή Turing".

Ο Άλαν Τούρινγκ, ο Bρετανός μαθηματικός και καθηγητής της λογικής, κατάφερε να θέσει τα θεμέλια της σύγχρονης πληροφορικής, να καθορίσει τα κριτήρια της τεχνητής νοημοσύνης, αλλά και να αποκωδικοποιήσει τους μυστικούς κώδικες του γερμανικού στρατού.

Η Google τιμά τον μεγάλο επιστήμονα «τον πατέρα της επιστήμης των υπολογιστών και της τεχνητής νοημοσύνης» με ένα διαδραστικό doodle ένα τεστ νοημοσύνης που είναι ένα είδος «μηχανή Turing». Το doodle αυτό λειτουργεί σαν «αίνιγμα».

Η πρώτη έκδοση της «Αυτόματης Υπολογιστικής Μηχανής» του Άλαν Τούρινγκ, ήταν ο πιο γρήγορος υπολογιστής στον κόσμο.

Αλλά επίσης κατάφερε, μαζί με την ομάδα του, να σπάσει τους κώδικες της κρυπτογραφικής μηχανής «Αίνιγμα», που χρησιμοποιούσαν οι ναζί για τις επικοινωνίες τους μέσω των γερμανικών υποβρυχίων στο βόρειο Ατλαντικό. Ορισμένοι ιστορικοί εκτιμούν ότι αυτό συνέβαλε στην ταχύτερη πτώση του Χίτλερ, ο οποίος διαφορετικά θα παρέμενε στην εξουσία για ακόμη δύο ή περισσότερα χρόνια.

Το 1936 ο Άλαν Τούρινγκ, ο οποίος είχε ανακοινώσει ότι θέλει να «κατασκευάσει έναν εγκέφαλο», δημοσιεύει άρθρο στο οποίο περιγράφει την «καθολική μηχανή Τούρινγκ». Ήταν ο πρώτος, που εξέτασε πώς να προμηθεύει προγράμματα σε μια μηχανή υπό μορφή «δεδομένων», τα οποία θα μπορούν πολλοί να επεξεργάζονται ταυτόχρονα.

Παρείχε μία επίσημη έννοια του αλγορίθμου και των υπολογίσιμων αριθμών με τη μηχανή Τούρινγκ, διατυπώνοντας την ευρέως αποδεκτή έκδοση «Τούρινγκ» με την διατριβή του για την καθολική μηχανή Τούρινγκ, δηλαδή ότι οποιοδήποτε πρακτικό πρότυπο υπολογισμού έχει είτε ένα ισότιμο είτε ένα υποσύνολο των ικανοτήτων μιας μηχανής Τούρινγκ.

Οι συνεισφορές του Άλαν Τούρινγκ κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου δεν αναγνωρίστηκαν ποτέ δημόσια κατά τη διάρκεια της ζωής του επειδή η εργασία του ήταν απόρρητη.

Μετά από τον πόλεμο, σχεδίασε έναν από τους πρώτους ηλεκτρονικούς προγραμματίσιμους ψηφιακούς υπολογιστές στο εθνικό φυσικό εργαστήριο, όπως λεγόταν, και κατασκεύασε και μια άλλη μηχανή, στο πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ.

«Ο Άλαν Τούρινγκ είναι αναμφίβολα το μοναδικό πρόσωπο, η συνεισφορά του οποίου άλλαξε την όψη του κόσμου στους τρεις πιο ευαίσθητους τύπους νοημοσύνης: την ανθρώπινη, την τεχνητή και τη στρατιωτική», έγραφε το περιοδικό Nature σε πρόσφατο άρθρο του.

Ο Άλαν Τούρινγκ πέθανε σε ηλικία 41 ετών. Δηλητηριάστηκε με κυάνιο, μετά την καταδίκη του το 1952 για «παραβίαση της δημοσίας αιδούς», λόγω της ομοφυλοφιλίας του, που ήταν παράνομη εκείνη την εποχή στη Βρετανία, ενώ είχε, ήδη, υποστεί χημικό ευνουχισμό.

Μαρία Ζ. 

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Ουδέν κακόν αμιγές καλού

Τελικά δεν νικήσαμε χθές αλλά κερδίσαμε στις εντυπώσεις. Είχαμε μια αξιοπρεπή εμφάνιση απέναντι στο φαβορί που σίγουρα ένιωσε το μύνημα της ελληνικής ψυχής  Πάντως υπερβήκαμε το ποσοστό των γερμανικών προβλέψεων που έλεγαν για 3-1. Με τη λογική αυτή αφού βάλαμε 2 έπρεπε οι Γερμανοί να βάλουν 6 .   Ίσως  έτσι να είναι καλύτερα για την Ελλάδα στην παρούσα φάση.  Άν νικούσαμε σκεφτείτε τί άχτι  θα μας κρατούσε η Άγγελα.  Έβλεπα λοιπόν τα πλάνα αυτά που πανηγύριζε όταν έμπαινε γκόλ και μου γεννήθηκε η εξής απορία.  Πώς ένα τέτοιο άτομο έχει τέτοια θέση. Την ίδια απορία είχα και με τον πρώην πλανητάρχη και με τον πρώην δικό μας τον ΓΠ αλλά και για τους τρείς είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν τραύματα που δεν φαίνονται και στην ψυχή και στο μυαλό. Κι όσο κι αν πρέπει να σεβόμαστε τα προβληματικά άτομα ,  στην περίπτωση αυτή υπάρχει η ειδοποιός διαφορά ότι κάτι τέτοια άτομα καταστρέφουν κόσμο και δεν θα ξεφύγουν από την Δαμόκλειο Σπάθη της Ιστορίας. Οι δυό πήγαν από εκεί πού ρθαν  τώρα η σειρά σας κυρία μου

οσονούπω!

Τα Δέντρα που τρέχουν

http://www.mikrosanagnostis.gr/library/pageflip45/Default.html

Εδώ έχουμε ένα δώρο για τα αγγελούδια σας, όταν ειδικά αυτά βρίσκονται στην ηλικία, που θέλουν να ακούν ή να διαβάζουν παραμύθια. Και το πρόβλημα αρχίζει, όταν η μανούλα κουρασμένη από τη δουλειά, δεν έχει ούτε χρόνο, ούτε υπομονή να διαβάσει παραμύθια . Ανοίξτε το σύνδεσμο και θα δείτε πώς μπορούν και τα παιδιά να ευχαριστιούνται και η μαμά να ησυχάσει 





Το μυθιστόρημα της Μαρίας Πυλιώτου Τα δέντρα που τρέχουν… (Διεθνές Βραβείο Janusz Korczak, 1987) που κυκλοφορεί εδώ και πάνω από 20 χρόνια από τις Εκδόσεις Καστανιώτη, περνάει τώρα σ’ ένα άλλο εκδοτικό στην Αθήνα. Κυκλοφορεί πολύ σύντομα από τις Εκδόσεις «Βιβλιόφωνο», Γιώργου και Αλεξάνδρας Βαλλιάνου.

Το «Βιβλιόφωνο», συνέχεια του βιβλιοπωλείου «Βιβλιόφωνο», ιδρύθηκε εδώ και λίγα χρόνια με σκοπό την προώθηση και κυκλοφορία του ποιοτικού βιβλίου γνωστών, αλλά και νέων συγγραφέων που τώρα ξεκινούν.
Στο ενεργητικό του έχει κιόλας μια σειρά από ενδιαφέρουσες εκδόσεις με βασικό εικονογράφο τον γνωστό Ελλαδίτη καλλιτέχνη Βαγγέλη Ελευθερίου.

Η νέα έκδοση (10η) του βιβλίου Τα δέντρα που τρέχουν με έγχρωμη εικονογράφηση του Βαγγέλη και Λυδίας Ελευθερίου, αναμένεται να φτάσει στην Κύπρο αρχές Οκτωβρίου (2009).

Πιο πολλές πληροφορίες στην ηλεκτρονική διεύθυνση:
www.vivliofonobooks.gr

---

Περιγραφή: Πραξικόπημα στην Κύπρο. Εισβολή. Μέσα στους καπνούς και στα χαλάσματα του πολέμου, μια οικογένεια τραβάει για τα ξένα. Τα δέντρα τρέχουν στη φαντασία ενός παιδιού-του Τυχερούλη-που ταξιδεύει με αυτοκίνητο, λεωφορείο και τρένο. Δύσκολες μέρες και δύσκολα χρόνια στο κοσμοπολίτικο Λονδίνο για όλη την οικογένεια. Ο μόχθος ανακατεμένος με την ελπίδα, τα προβλήματα με τη νοσταλγία. Τώρα ο Τυχερούλης ξέρει πως δεν τρέχουν τα δέντρα όταν ταξιδεύει. Τρέχουν οι άνθρωποι να προλάβουν τη ζωή, το χρόνο. Να ξαναχτίσουν τα γκρεμισμένα όνειρα. Τρέχει κι εκείνος να προλάβει το μικρό αγαπημένο χωριό που γεννήθηκε. Λένε πως ένα χελιδόνι τον περιμένει.

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω