Τρουφάκια σοκολάτας

πηγή : περιοδικό συλλόγου Τριτέκνων Ηρακλείου τεύχος 9

απο την Μαίρη Αντ. Τζουλάκη

Υλικά 

250 γρ. κουβερτούρα , 250 γρ. ζάχαρη άχνη ,  βιτάμ (ένα πακέτο) , 300 γρ. καρύδια (κομμένα στο χέρι) , 400 γρ. μπισκότα πτι - μπερ (κομμένα στο χέρι) , 1 φλυτζάνι γάλα , ξύσμα λεμονιού ή κονιάκ  , 400 γρ. τρούφα

Εκτέλεση

Ζεσταίνουμε το γάλα και το αποσύρουμε από τη φωτιά. Μέσα λιώνουμε την κουβερτούρα.  Προσθέτουμε τη ζάχαρη και το βιτάμ. Αφού τα λιώσουμε, ρίχνουμε τα καρύδια , τα μπισκότα και το ξύσμα, όλα μαζί σε ένα σκεύος. Ανακατεύουμε με το χέρι. Τα βάζουμε στο ψυγείο για μια ώρα. Τα πλάθουμε σε στρογγυλά μπαλάκια και τα κυλάμε στην τρούφα.     Καλή επιτυχία!

Μαντινάδες

πηγή : περιοδικό συλλόγου Τριτέκνων Ηρακλείου τεύχος 9

Μαντινάδες για τις δύσκολες ώρες που περνάμε οικονομικά και όχι μόνο.

     Έχει ο Θεός απού μπορεί                       Πολλές φορές αμφισβητώ

     γιατί άλλοι δεν μπορούνε                        Θεέ  μου την ύπαρξή σου

     τούτα τ΄αναβολέματα                              για δε μοιράζεις τσι καημούς

     χύματα να γενούνε                                  και τσι χαρές εξίσου

                                                      

                                           Και μια για το ΔΝΤ

                                         Δείξε πως είσαι δυνατός

                                         σ΄έναν αντρειωμένο

                                         μην κάνεις όμως το θεργιό

                                         σ΄ένα γονατισμένο!

Ο Φίλιππος και τα μαγικά κρόταλα Μάνια Δούκα

http://www.zougla.gr/books/article/dio-nea-pedika---ekpedeftika-vivlia-apo-tis-ekdosis-mpiri-nes-selides 

 

Ο ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΑΓΙΚΑ ΚΡΟΤΑΛΑ

Εκπαιδευτικές δραστηριότητες και παιχνίδια της Μαρίας Μπίρη-Μελά

παιδαγωγική επιμέλεια: Μάνια Δούκα

εικονογράφηση: Μαρία Μπαχά, Βάσω Καυκούλα, Παναγιώτης Παγιάτης

Γνώση, ποιότητα αλλά και ψυχαγωγία προσφέρουν στους μικρούς αναγνώστες τα δύο βιβλία, που μόλις κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις Μπίρη-Νέες Σελίδες.

Μια παραμυθένια περιπλάνηση στη ζωφόρο του Παρθενώνα είναι το πρώτο με τίτλο «Ο Φίλιππος και τα μαγικά κρόταλα».

Η συγγραφέας του, Μάνια Δούκα, μέσα από ένα συναρπαστικό ταξίδι στην αρχαία Αθήνα, φέρνει τα παιδιά κοντά στη μεγαλειώδη πομπή των Παναθηναίων, ζωντανεύοντας με τρόπο μαγικό την ανάγλυφη σύνθεση του περίφημου γλύπτη Φειδία και των συνεργατών του.

Τα μάτια του μικρού αναγνώστη ανακαλύπτουν μέσα από τη φαντασία τους τα άλογα με τους ιππείς τους, τους μουσικούς και τα άρματα, ακολουθώντας τους πρωταγωνιστές των Παναθηναίων στη μαγευτική πορεία τους.

Η εικονογράφηση του βιβλίου είναι της Μαρίας Μπαχά.

Το βιβλίο περιλαμβάνει και αρχαιολογικό παράρτημα με πλούσιες πληροφορίες για το γονιό και τον εκπαιδευτικό.

Το δεύτερο βιβλίο συμπληρώνει το πρώτο αφού, μέσα από προσεκτικά επιλεγμένες δραστηριότητες και παιχνίδια, προετοιμάζει ή ολοκληρώνει μια επίσκεψη στο νέο Μουσείο της Ακρόπολης.

Με τρόπο ευχάριστο και δημιουργικό φέρνει τα παιδιά πολύ κοντά όχι μόνο στα ίδια τα γλυπτά του Παρθενώνα αλλά και στην καθημερινή ζωή των αρχαίων Αθηναίων, βοηθώντας τα να προσεγγίσουν και να αγαπήσουν μια μοναδική κληρονομιά του παγκόσμιου πολιτισμού και, μέσα απ’ αυτή, μια ολόκληρη εποχή-σύμβολο για τη δημοκρατία και το πνεύμα.

Συγγραφέας του βιβλίου αυτού είναι η Μαρία Μπίρη-Μελά, η Παιδαγωγική επιμέλεια είναι της Μάνιας Δούκα και η Εικονογράφηση των: Μαρίας Μπαχά, Βάσως Καυκούλα, Παναγιώτη Παγιάτη.

Τελευταία ενημέρωση: Κυριακή, 25 Απριλίου 2010, 12:10

Διαβάστε και ακούστε την αφήγηση του βιβλίου στον παρακάτω σύνδεσμο

 http://www.mikrosanagnostis.gr/library/pageflip47/Default.html

                          --------------------------------------------------------------------------

http://www.arsakeio.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=6985%3A2011-05-04-07-21-43&catid=144%3A2008-10-14-09-04-42&Itemid=272&lang=fr

Συνάντηση με τη συγγραφέα Μάνια Δούκα

Βιβλιοθήκη Ψυχικού

Στις 13 Απριλίου 2011 οι μαθητές τής Δ΄ τάξης τού Α΄ Αρσακείου Δημοτικού Ψυχικού είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν από κοντά και να συνομιλήσουν με τη συγγραφέα κ. Μάνια Δούκα. Η συνάντηση πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο τού μαθήματος τής Βιβλιοθήκης με αφορμή την επεξεργασία τού βιβλίου της «Ο Φίλιππος και τα μαγικά κρόταλα» (εκδ. Μπίρη). Κατά τη διάρκεια τής επίσκεψής της η συγγραφέας εκμυστηρεύτηκε στα παιδιά τη συγκίνησή της, καθώς στην ίδια αίθουσα που μιλούσαν είχε περάσει και εκείνη τη σχολική χρονιά τής Β΄ Δημοτικού. Η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από τον τρόπο επιλογής τού τίτλου τού βιβλίου και την έμπνευση που τής έδωσε για την ηρωίδα τού βιβλίου της ένα μικρό γυναικείο ελληνικό άγαλμα από το Μουσείο τού Λούβρου.Με την αμεσότητά της η συγγραφέας κέντρισε το ενδιαφέρον των μαθητών, που τις έθεσαν πολλές ερωτήσεις. Κλείνοντας, παρότρυνε τα παιδιά να αξιοποιούν κάθε επίσκεψή τους σε μουσεία, επιλέγοντας τον δικό τους ήρωα από τα εκθέματα και πλάθοντας τη δική τους ιστορία, έτσι ώστε να ονειρεύονται. Στη συνέχεια οι μαθητές παρακολούθησαν σχετικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα από την κ. Έλενα Αρβανίτη, μουσειοπαιδαγωγό των εκδόσεων Μπίρη. Τα παιδιά είδαν να ζωντανεύει μπροστά τους η ιστορία τού βιβλίου και στη συνέχεια συμμετείχαν τα ίδια αναπαριστώντας τμήματα τής ζωφόρου τού Παρθενώνα. Την ευθύνη τής διοργάνωσης τής εκδήλωσης είχε η κ. Γ. Μπαλαούρα. Στον παρακάτω σύνδεσμο μπορείτε να δείτε κι άλλα βιβλία της Μάνιας Δούκα http://www.skroutz.gr/books/a.2797.%CE%94%CE%BF%CF%8D%CE%BA%CE%B1-%CE%9C%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%B1.html σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Ernst Theodor Amadeus Hoffmann

http://www.facebook.com/photo.php?fbid=438159736218739&set=a.353804127987634.87247.108511895850193&type=1&theater

Ο Ernst Theodor Amadeus Hoffmann (γεννήθηκε στις 24-1-1776 και πέθανε στις 25 - 6 -1822), εμβληματική μορφή του ρομαντισμού στη γερμανική λογοτεχνία έζησε στα τέλη του 18ου με αρχές του 19ου αιώνα. Γεννήθηκε στο Κένιγκσμπεργκ της Πρωσίας από γονείς νομικούς. Από μικρή ηλικία έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για τις τέχνες, ιδιαίτερα τη μουσική και τη ζωγραφική, και διακρίθηκε για τις διανοητικές του ικανότητες. Σπούδασε νομικά και εργάστηκε σε διάφορες θέσεις στο πρωσικό δημόσιο. Εγκατέλειψε τη νομική για να εργαστεί ως μουσικός (έγραψε την όπερα "Undine" το 1814), μουσικοκριτικός και διευθυντής ορχήστρας. Στα τριάντα του όμως συνειδητοποίησε ότι δεν θα φτάσει ποτέ στο ύψος των μουσικών που θαύμαζε (ανάμεσά τους ο Mozart, προς τιμήν του οποίου το A. - Amadeus στην υπογραφή του), κι έτσι στράφηκε στη συγγραφή. Μετά την έκδοση των πρώτων διηγημάτων του, ο Hoffmann έγινε γρήγορα ένας από τους πιο δημοφιλείς συγγραφείς της εποχής του. Έγραψε πολλές ιστορίες, όπου η πραγματικότητα πλέκεται με δεξιοτεχνία με τη φαντασία αλλά και με κωμικά γεγονότα. Τα έργα του, κυρίως το "Νυχτερινά κομμάτια" (1816), ήταν από τα πρώτα έργα "φρίκης" και επηρέασαν βαθιά πολλούς μεταγενέστερους συγγραφείς, ανάμεσά τους τον Έντγκαρ Άλαν Πόε, τον Ρόμπερτ Λιούις Στίβενσον και τον Φραντς Κάφκα, ενώ η "Δεσποινίς ντε Σκιντερί" μπορεί να θεωρηθεί ένας προάγγελος της "Μις Μαρπλ" της Αγκάθα Κρίστι. Εμπνευσμένος ίσως από τη δική του πάλη να συμφιλιώσει την καριέρα του με τις δημιουργικές του φιλοδοξίες, έδινε σε πολλούς από τους χαρακτήρες του διχασμένη προσωπικότητα, έντιμοι τη μέρα, δολοφόνοι και κλέφτες τη νύχτα. Πολλά χοροδράματα στηρίζονται σε έργα του όπως τα: "Κοπέλια" του Ντελίμπ, "Καρυοθραύστης" του Τσαϊκόφσκι και "Καρντιγιάκ" του Χίντεμιτ, ενώ πολλά άλλα διασκευάστηκαν για το θέατρο.

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Ρομπέρ Σαμπατιέ

28 Ιουνίου 2012

Έφυγε από τη ζωή ο συγγραφέας και ποιητής Ρομπέρ Σαμπατιέ  
Δημιουργός της μνημειώδους «Ιστορίας της Γαλλικής Ποίησης».

Ο Γάλλος συγγραφέας και ποιητής Ρομπέρ Σαμπατιέ, συγγραφέας του πολυδιαβασμένου «Σουηδικά σπίρτα» έφυγε σήμερα από τη ζωή σε ηλικία 88 ετών, ανακοίνωσε ο εκδοτικός του οίκος Albin Michel.

«Απεβίωσε σήμερα στις 14.00 (ώρα Ελλάδος) στο νοσοκομείο Αμπρουάζ Παρέ της Βουλώνης-Μπιγιανκούρ», στα παρισινά περίχωρα, αναφέρεται στην ανακοίνωση του εκδότη του.

Μέλος της Ακαδημίας Γκονκούρ, ο Σαμπατιέ επεβλήθη ως μεγάλος συγγραφέας στη συνείδηση του κοινού με τα «Σουηδικά σπίρτα», έργο το οποίο γνώρισε μεγάλη επιτυχία στα τέλη της δεκαετίας του '60, κι επίσης ως ποιητής και συγγραφέας του έργου «Ιστορία της Γαλλικής Ποίησης».

«Γράφω από ανάγκη, για να προσπαθήσω να γίνω ένα με κάτι που αγνοώ», τόνιζε ο ίδιος, που πάντοτε αδυνατούσε να πιστέψει την απρόσμενη πορεία του στο λογοτεχνικό στερέωμα.

Γεννημένος στις 17 Αυγούστου 1923, το παιδί αυτό από τη Μονμάρτη που έμεινε ορφανό στα 12 του χρόνια, εποικεί τα βιβλία του με αδρούς κι ενδιαφέροντες χαρακτήρες και αναβιώνει στα πάνω από 20 μυθιστορήματά του το χαρωπό, ανέμελο και κάπως αναρχικό Παρίσι της δεκαετίας του 30.

Την επαύριον του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, και μετά την στράτευσή του στις τάξεις των 'Μακί', επιστρέφει στη γενέτειρά του, το Παρίσι, για να δοθεί ολοκληρωτικά στο πάθος του για τη λογοτεχνία. Το πρώτο του μυθιστόρημα «Ο Αλέν και ο Νέγρος» (1953), χαιρετίζεται από το ονομαστό περιοδικό «Τα Γαλλικά Γράμματα» (Les Lettres Françaises) ως το «πρώτο γαλλικό αντιρατσιστικό μυθιστόρημα», το οποίο κατόπιν μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη από τον Ζιλιέν Ντουβιβιέ.

Με την παρότρυνση του Αλμπέρ Καμύ και πολλές σημαντικές μορφές των μεταπολεμικών γραμμάτων, θα δημοσιεύσει δεκαπέντε βιβλία σε ισάριθμα χρόνια, όμως είναι με τα «Σουηδικά σπίρτα» (1969), την πρώτη σειρά από τις περιπέτειες του νεαρού Ολιβιέ--ορφανού κι εκείνου--που του πορίζει τη λαϊκή αναγνώριση.

Το βιβλίο χάνει για λίγες ψήφους το αξιοζήλευτο βραβείο Γκονκούρ, όμως ο Σαμπατιέ θα προσθέσει άλλα επτά επεισόδια μέσα στα επόμενα 30 χρόνια στις περιπέτειες του Ολιβιέ, με σημαντικούς σταθμούς «Τα άγρια φουντούκια»(1974), «Δαυΐδ και Ολιβιέ» (1986) και «Ολιβιέ κι οι φίλοι του» (1993).

Αλλά ο συγγραφέας, πέρα και πάνω από την επιτυχία του στη μυθιστορία, τοποθετούσε την ποίηση. Στο βαθμό μάλιστα που της αφιέρωσε μία «Ιστορία της Γαλλικής Ποίησης», σε εννέα τόμους, για την ολοκλήρωση της οποίας, όπως ο ίδιος αποκάλυψε, ανέγνωσε 25 εκατ. στίχους σε 40 χρόνια. Αλλά και ο ίδιος δημοσίευσε πάνω από 10 ποιητικές συλλογές.

Ο Σαμπατιέ ποσώς αστειευόταν με τη λογοτεχνία. Το 1994 και σε ηλικία 71 ετών δεν δίστασε να προκαλέσει σε πυγμαχικό αγώνα τον συγγραφέα Λουί Νουσερά, με τον οποίο είχε έλθει σε δριμεία διαφωνία για την ανάθεση ενός βραβείου: «αυτό εξελίχθηκε σε πυγμαχικό αγώνα, στη διάρκεια του οποίου έδωσα στον Νουσερά ένα γερό μπερντάχι», συνήθιζε ν' αφηγείται ο ίδιος, διασκεδάζοντας για την τροπή που είχε πάρει το ασυνήθιστο αυτό λογοτεχνικό γεγονός.

Πηγή: ΑΜΠΕ

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Πυραμίδες βυθισμένες στο Τρίγωνο των Βερμούδων

http://www.apocalypsejohn.com/2012/07/blog-post_2635.html

Πυραμίδες βυθισμένες στο Τρίγωνο των Βερμούδων

Αυτές οι παράξενες δομές,υποβρύχιες πυραμίδες,είναι σε βάθος δύο χιλιάδων μέτρων και εντοπίστηκαν με τη βοήθεια ενός σόναρ, σύμφωνα με τους ωκεανογράφους Δρ Meyer,και Verlag. Μελέτες για άλλες δομές, όπως της Yonaguni στη σύγχρονη Ιαπωνία, επέτρεψαν στους επιστήμονες να καθορίσουν ότι αυτές οι δύο γιγαντιαίες πυραμίδες,που είναι από κάτι σαν γυαλί,είναι πραγματικά εντυπωσιακές -. Η κάθε μία από αυτές είναι μεγαλύτερη από την πυραμίδα του Χέοπα στην Αίγυπτο.

Πρόσφατα αμερικάνοι και γάλλοι επιστήμονες καθώς και από άλλες χώρες διεξάγουν έρευνες σε περιοχές του βυθού του Τριγώνου των Βερμούδων,και ισχυρίζονται πως έχουν βρει μια πυραμίδα όρθια στο βυθό της θάλασσας που είναι η πρώτη υποθαλάσσια που έχει ποτέ ανακαλυφθεί. Το μήκος της βάσης της πυραμίδας φτάνει τα 300 μέτρα, 200 μέτρα σε ύψος και η απόσταση από τη βάση προς την κορυφή της πυραμίδας είναι περίπου 100 μέτρα πάνω από τον πυθμένα της θάλασσας. Τα προκαταρκτικά αποτελέσματα δείχνουν ότι η δομή αυτή πρέπει να είναι κατασκευασμένη από γυαλί ή  (κρύσταλλο;) Υλικό, καθώς είναι εντελώς λείο και μερικώς διαφανή.

Όταν μιλάμε για το μέγεθος τους, αυτό που πρόσφατα ανακαλύφθηκε εκ νέου είναι ότι η πυραμίδα αυτή είναι μεγαλύτερη σε μέγεθος από τις πυραμίδες της αρχαίας Αιγύπτου. Στην κορυφή της πυραμίδας υπάρχουν δύο πολύ μεγάλες τρύπες,που το θαλασσινό νερό μπαίνει με υψηλή ταχύτητα κίνησης και μέσω μιας δεύτερης τρύπας τα μανιασμένα κύματα κυλούν σχηματίζοντας μια γιγαντιαία δίνη που κάνει τα νερά γύρω από αυτήν την αιτία για ένα τεράστιο κύμα και ομίχλη στην επιφάνεια της θάλασσας. Αυτή η νέα ανακάλυψη καθιστά τους επιστήμονες να αναρωτιούνται αν αυτό έχει μια επιρροή στα διερχόμενα σκάφη και αεροπλάνα και θα μπορούσε να είναι η αιτία για όλο το μυστήριο που περιβάλλει την περιοχή.

Τελευταία χάνεται κατά τη διάρκεια μετακίνησης των πόλων. 

Υπάρχουν πολλοί δυτικοί μελετητές που υποστηρίζουν ότι η πυραμίδα στο βυθό της θάλασσας μπορεί να είχε γίνει αρχικά στην ηπειρωτική χώρα,και μετά ένας καταστροφικός σεισμός χτύπησε και άλλαξε εντελώς το τοπίο. Άλλοι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι μερικές εκατοντάδες χρόνια πριν, τα νερά της περιοχής στο Τρίγωνο των Βερμούδων μπορεί να είχαν ως μία από τις δραστηριότητες ακρογωνιαίου λίθου του λαού της Ατλαντίδας, και οι πυραμίδες στο βυθό της θάλασσας μπορεί να είναι μια αποθήκη εφοδιασμού τους. Ίσως έχει σχέση με την υποβρύχια ανθρωποειδή φυλή που ανακαλύφθηκε στην πολιτεία της Ουάσιγκτον το 2004 - οι λεγόμενοι  "υδάτινοι πίθηκοι "όντα?

Μία πιο λεπτομερής μελέτη με την πάροδο του χρόνου θα δώσει αποτελέσματα που είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς.Οι επιστήμονες έχουν εξετάσει όλα τα δεδομένα και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η επιφάνεια είναι απόλυτα ομαλή γι 'αυτό να μοιάζουν να είναι από γυαλί ή πάγο. Το μέγεθος των πυραμίδων είναι σχεδόν τρεις φορές στο μέγεθος από τις πυραμίδες του Χέοπα. Αυτή η είδηση ​​ήταν εντυπωσιακή, και συζητήθηκε σε μια διάσκεψη στη Φλόριντα,και αναφέρθηκε σε τοπικές εφημερίδες.Οι δημοσιογράφοι που ήταν παρόντες σε αυτό, έχουν πάρα πολλές φωτογραφίες και υψηλής ανάλυσης ηλεκτρονικά δεδομένα, τα οποία δείχνουν τις τρισδιάστατες πυραμίδες απολύτως ομαλές, χωρίς να καλύπτονται από καμία επιφάνεια και χωρίς υπολείμματα από φύκια ή ρωγμές .

Υπάρχει επίσης η υποψία ότι το τρίγωνο των Βερμούδων και η περιοχή όπου αυτή η πυραμίδα υποτίθεται ότι βρίσκεται να είναι κάποιο είδος «Αγίων Τόπων» που προστατεύεται από τους περίφημους Άτλαντες - και πως ότι περνάει πάνω από την τοποθεσία θεωρείται μια προσφορά...Άλλοι υποθέτουν ότι η πυραμίδα μπορεί να προσελκύσει και να συλλέξει τις κοσμικές ακτίνες , από το λεγόμενο "ενεργειακό πεδίο" ή "κβαντικό κενό" και ότι αυτό μπορεί να χρησιμοποιείται ως μονάδα παραγωγής ενέργειας από τους Άτλαντες.Με το μυστήριο ακόμα να εξακολουθεί να περιβάλλει τις πυραμίδες της Αιγύπτου,και το γεγονός ότι οι δομές της πυραμιδικής φαίνεται να βρίσκονται σε όλους σχεδόν τους αρχαίους πολιτισμούς,θα να είναι δύσκολο να ειπωθεί κάτι για την προέλευση αυτής της δομής (εάν υπάρχει πραγματικά)

Εμείς πάντως μέσα από την σελίδα της Αποκάλυψης θα προσπαθήσουμε να σας φέρουμε αυτό το είδος των ειδήσεων πριν το κάνει ο υπόλοιπος κόσμος. Γι 'αυτό είμαστε εδώ. Αυτή είναι η αποστολή μας. 

Δεν είναι και πολύ πραγματικές για μένα, δήλωσε ο Calvin Jones του τμήματος των ιστορικών πόρων της Φλόριντα. Είμαι πάντα ανοιχτό μυαλό και πάντα θέλω να μαθαίνω νέα πράγματα. Αλλά η ιδέα μιας πυραμιδικής δομής, πόσο μάλλον να ένα από γυαλί, σε περισσότερα από 10 πόδια νερού -. οι πιθανότητες είναι περίπου μία στο εκατομμύριο.

Ο Jones είπε ότι αν είναι μια πραγματική αρχαιολογική ανακάλυψη, η πυραμίδα θα πρέπει να έχει κατασκευαστεί μεταξύ 10,000 π.Χ. και 6,000 π.Χ., όταν η υφαλοκρηπίδα δεν καλύπτονταν από νερό.

Στην Φλόριντα αρχαιολόγοι συμφωνούν μαζί του για το χρονικό διάστημα, αλλά διαφωνούν με πολλούς άλλους της ομάδας για τους ισχυρισμούς τους.

Από το Κρατικό Πανεπιστήμιο της Φλόριντα ο ανθρωπολόγος και καθηγητής Glen Doran είπε ότι η πρώτη πυραμίδα χρονολογείται περίπου στο 4.000 π.Χ. και όλες οι νεότερες στον παγκόσμιο χώρο πυραμίδες μετά την 1 μ.Χ. Έτσι, μία τέτοια δομή ανοικτά των ακτών της Φλόριντα θα είναι τουλάχιστον 2,000 ετών νεότερη από όλες τις άλλες γνωστές πυραμίδες.

Άλλες Υποβρύχιες Πυραμίδες 
Το 1977, μία μυστηριώδης ανακάλυψη έγινε στο βυθό του Ατλαντικού ωκεανού, σχετικά με μια άγνωστη τεχνολογία. Μία 650-πόδια πυραμίδα μυστηριωδώς φωτίστηκε, με άσπρα νερά γύρω της και έγινε μια συγκλονιστική αντίθεση με τα μαύρα νερά σε αυτό το βάθος. Η ανακάλυψη έγινε και φωτογραφήθηκε από την αποστολή Αρλ Μάρσαλ από το Cay Sal.

Μια άλλη τεράστια πυραμίδα, στα 10,000 πόδια νερού του Ατλαντικού, έχει αναφερθεί και έχει βρεθεί ένας παλλόμενος κρύσταλλος πάνω της, από την αποστολή του Τόνι Benik. Η ομάδα βρήκε επίσης ένα αδιαφανές δισκίο κρύσταλλο εκεί, και ανέφερε ότι, όταν ένα φως μέσα σε δοκάρια και μυστηριώδεις επιγραφές έγιναν ορατές.

Περισσότερες υποβρύχιες πυραμίδες βρέθηκαν στην Κεντρική Αμερική, Γιουκατάν, και τη Λουιζιάνα,και θόλους που βρέθηκαν στα Στενά της Φλόριντα. Ένα μαρμάρινο κτίριο σε στιλ Ελληνικό βρέθηκε μεταξύ της Φλώριδας και της Κούβας.

Άλλες πυραμίδες έχουν εξερευνηθεί από τον Δρ Ray Brown στον βυθό θαλασσών στα ανοικτά των Νήσων Μπαχάμες το 1970.Ο Μπράουν συνοδεύεται 4 από δύτες, οι οποίοι βρέθηκαν επίσης σε δρόμους, θόλους, ορθογώνια κτίσματα, αγνώστων μεταλλικά εργαλεία, και ένα «μυστηριώδη» κρυστάλλινο άγαλμα που κατέχουν και περιέχει μικροσκοπικές πυραμίδες. Οι συσκευές μετάλλων και κρυστάλλων ελήφθησαν στη Φλόριντα για ανάλυση σε ένα πανεπιστήμιο εκεί. Αυτό που ανακάλυψαν ήταν ότι η κρυσταλλική ενέργεια ενισχύεται περνόντας μέσα από αυτό. Ίσως αυτός είναι ο λόγος για το γυαλί στην πυραμίδα! 

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

"Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ χωρίς ιδιότητες"

πηγή : εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ 18-02-2007
Ο ωραίος αδιάβαστος
του Νίκου Μπακουνάκη
Ο βιβλιοθηκάριος στο αριστουργηματικό μυθιστόρημα του Ρόμπερτ Μούζιλ , " Ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητες " (εκδόσεις Οδυσσέας μετάφραση Τούλα Σιετή) γνωρίζει απ΄έξω όλο τον κατάλογο με τους τίτλους 3,5 εκατομμυρίων βιβλίων που περιλαμβάνει η βιβλιοθήκη στην οποία εργάζεται αλλά δεν έχει διαβάσει κανένα βιβλίο. Είναι ενημερωμένος σε πλάτος, για το τί κυκλοφορεί , για το τί υπάρχει, αλλά η επιφάνεια αυτή είναι σαν ζελατίνα, δεν έχει κανένα βάθος. Ο βιβλιοθηκάριος του Μούζιλ μπορεί να λειτουργεί αλληγορικά για την Αυστροουγγαρία της εποχής του, την περίφημη Κακανία, μια μεγάλη αυτοκρατορία χωρίς θεμέλια - την οποία έχει περιγράψει πολύ ωραία, όσον αφορά τη λογοτεχνία της, ο Κλαούντιο Μάγκρις στο αμετάφραστο στα Ελληνικά δοκίμιό του " ο μύθος της αυτοκρατορίας". Μπορεί όμως θαυμάσια να λειτουργήσει και ως αλληγορικό σύμβολο ενός σημερινού διανοουμένου ή, καλύτερα, ενός σημερινού επικοινωνιακού διανοουμένου που είναι ικανός να μιλάει για πολλά χωρίς να ξέρει τίποτε ουσιαστικά . Η κατάσταση αυτή εικονογραφείται με τον καλύτερο τρόπο τόσο στις δημόσιες παρουσιάσεις βιβλίων (οι περισσότεροι από τους παρουσιαστές είναι " αδiάβαστοι" ) , όσο και σε παρουσιάσεις - κριτικές που δημοσιεύονται σε έντυπα.
-----------------------------------------------
http://www.biblionet.gr/book/6739/Musil,_Robert/%CE%9F_%CE%AC%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%BF%CF%82_%CF%87%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82_%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%82

"Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΧΩΡΙΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ"


To "Ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητες" είναι μια ιστορία που διαρκεί ένα χρόνο· από το 1913 έως την έκρηξη του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Αντικείμενο είναι η πραγματικότητα παραμονές του πολέμου όπως βιώνεται από τον Ούλριχ, τον άνθρωπο χωρίς ιδιότητες. Εάν όμως "πραγματικότητα είναι η δεδομένη μορφή όλων όσα βιώνει ο άνθρωπος" και ποίηση η εικόνα αυτών των βιωμάτων που προκύπτει από έναν ορισμένο τρόπο θεώρησης· αν ποίηση υπάρχει και έξω από αυτό που ορίζεται ως ειδική ποιητική δημιουργία, και δη εκεί όπου "στο καθημερινό βίωμα εμφανίζεται κάτι που δεν μπορεί να συλληφθεί πλήρως διαμέσου των εννοιών", τότε "Ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητες" είναι μια μεγαλειώδης απόπειρα σύνθεσης του κόσμου των πραγμάτων με τον κόσμο των συναισθημάτων και των ιδεών· μια απόπειρα αναίρεσης όλων των αντιθετικών ζευγών, όλων των δυϊσμών που κυριαρχούν στη συνείδηση του ανθρώπου, με εργαλείο μια γλώσσα ικανή να καταστήσει προσιτό ό,τι είναι ακόμη και πέρα από τις λέξεις και τα ονόματα: ό,τι είναι πέρα από κάθε είδους -ισμό και επιτρέπει τη θεώρηση του ανθρώπου με τον περιβάλλοντα χώρο του ως ένα αδιάσπαστο και ενιαίο όλον. Είναι το έπος μιας εποχής που δεν το χαρακτηρίζει, όπως αναφέρει κάπου ο ίδιος ο Ρόμπερτ Μούζιλ, "σαφήνεια με την οποία, λόγου χάριν, η ατομική ηθική πυκνώνει μεταβαλλόμενη σε ηθική ή το συναίσθημα σε αιτιοκρατική ψυχολογία, αλλά μια εποπτική εικόνα των αιτίων, διαπλοκών και περιορισμών, των ρευστών σημασιών ανθρώπινων κινήτρων και ενεργειών -μια ερμηνεία της ζωής".
Η συγγραφή του έργου "Ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητες" αρχίζει το 1919 και τελειώνει στις 15 Απριλίου 1942, ημέρα του θανάτου του Ρόμπερτ Μούζιλ, "με ένα κόμμα στη μέση μιας σελίδας".
---------------------------------------------------------------------
http://www.plateia2310.gr/cms/index.php?option=com_content&view=category&layout=blog&id=12&Itemid=46&lang=el

"Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΧΩΡΙΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ"
του
ΡΟΜΠΕΡΤ ΜΟΥΖΙΛ

ΕΝΑ ΕΡΓΟ ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟ
Στο ημιτελές έργο αυτού του μεγάλου συγγραφέα της εποχής μας , στην κορυφή του φιλοσοφικού και λογοτεχνικού στοχασμού του, βρίσκεται ο Νίτσε και, κυρίως, το έργο του για την κριτική της ηθικής. Παρά τις διαφωνίες του Μούζιλ με τον Νίτσε, όσον αφορά τη βούληση για δύναμη, τον αντιχριστιανισμό και πιο συγκεκριμένα, την αντιθρησκευτικότητα, όλο το βιβλίο αποτελεί έναν διάλογο με τη σκέψη του Νίτσε. Η ημιτελής μορφή του έργου, ανταποκρίνεται στην άποψη του συγγραφέα ότι η ζωή δεν ερείδεται στο σύνολο, ούτε στο οργανικό και ολοκληρωμένο Όλον.
Το βιβλίο "Ο άνθρωπος χωρίς Ιδιότητες" φιλοδοξεί – και το επιτυγχάνει - να παρουσιάσει όλη την πραγματικότητα μέσα σ’ ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο γίγνεσθαι και για το λόγο αυτό είναι καταδικασμένο να παραμείνει για πάντα ένα ημιτελές έργο. Ο ίδιος ο Μούζιλ εξηγεί γιατί έκανε αυτή τη συνειδητή επιλογή ν’ αφήσει ημιτελές το έργο : Παρουσιάζω το έργο μου έχοντας συνείδηση ότι είναι μόνο ένα μέρος της αλήθειας και θα το παρουσίαζα κι αν ακόμα ήταν λάθος γιατί ορισμένα λάθη αποτελούν μικρά βήματα προς την αλήθεια. Πρόθεσή μου είναι να καταγγείλω ορισμένα σημαντικά λάθη της ευρωπαϊκής ιδεολογίας, λάθη για τα οποία δεν έχει βρεθεί μέχρι στιγμής καμία λύση. Το στυλ του μυθιστορήματος έχει ειρωνικό και ταυτόχρονα φανταστικό χαρακτήρα ξεκινά από την αρχή ότι οι ιδέες σίγουρα προσδιορίζουν τον ρουν της Ιστορίας , αλλά οι άνθρωποι δεν είναι σε θέση να συλλάβουν νέες.
Επιπλέον προσπαθώ να περιγράψω τις περιπέτειες ενός ανθρώπου που είναι τόσο γοητευμένος από την υπεροχή της επιστημονικής σκέψης ώστε να μην μπορεί να απαλλαγεί από αυτήν , αν και ηθικά είναι υποχρεωμένος να το κάνει. Τελικά οι ιδέες του γίνονται όλο και πιο αφηρημένες και ο ίδιος όλο και πιο παράξενος. (1930, απάντηση στις ερωτήσεις της εφημερίδας Nowy Mir). ΄Όπως και ο κεντρικός άξονας της αφήγησης, η Παράλληλη Δράση, κινείται γύρω από ένα κενό και, στη συνέχεια οικοδομείται πάνω στις βάσεις του Μηδενός, έτσι και η “αναρχία των μορίων” που περιγράφει στα " Ημερολόγιά του " ο Μούζιλ , αναστατώνει την ιεραρχία της ζωής και εναπόκειται στον Λόγο να οργανώσει τη ζωή και να τις προσδώσει τάξη και νόημα. Η λέξη, γράφει ο συγγραφέας, αποκτά μια κυριαρχική αυτονομία, απαλλασσόμενη από το βάρος της πρότασης, η πρόταση περικλείει όλο το νόημα της σελίδας, από την οποία απελευθερώνεται με τη σειρά της , η σελίδα επιβάλλεται επί του συνόλου κι έτσι το Όλον δεν είναι πλέον Όλον.
Όμως αυτός ο κατακερματισμός, κατά τον Μούζιλ, είναι μια λυτρωτική αταξία στο βαθμό που αποδιαρθρώνει την κυριαρχική αυστηρότητα μιας βούλησης που τείνει να επιβάλλει μια ενιαία και ενωτική ιεραρχία σε κάθε λεπτομέρεια που εξεγείρεται . Η αναρχία των μορίων συνεχίζει ο Μούζιλ, αποκαθιστά την ελευθερία του ατόμου, επαναφέρει την δόνηση και τον πλούτο της γυμνής και άγριας ζωής και μέσα στην ελεύθερη κίνηση των μορίων , διαμορφώνεται η δυνατότητα ίσων δικαιωμάτων για όλους. Ο Μούζιλ εμέμφετο τον φιλόσοφο ότι δεν μπόρεσε να υποδείξει τον τρόπο με τον οποίο θα μπορούσε η σκέψη του να γίνει πραγματικότητα.
Ο πρώτος τόμος του Ανθρώπου χωρίς ιδιότητες , εκτυλίσσεται γύρω από τη μοναρχία της αυτοκρατορικής και βασιλικής Κακανίας – Kakanien k.u.k, την Αυστρία, που είναι η αντανάκλαση της κοινωνίας και των κρατών πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Με την Παράλληλη Δράση , ο Μούζιλ ορίζει την συνείδηση που είχε η ίδια η εποχή για τον εαυτό της και τα συμπτώματα της ασθένειας της χώρας του και κατ΄επέκτασιν της Ευρώπης. Κάνει έναν απολογισμό του δυτικού κόσμου και τις συνθήκες ύπαρξής του, διεισδύει και διερευνά την κοινωνία ως σύστημα, και με σατιρικό ύφος παρουσιάζει διάφορους τύπους ανθρώπων , τους ήρωές του , αξιολογεί τις διάφορες δυνατότητες για το μέλλον του Πνεύματος, προτείνει και πειραματίζεται λύσεις που θα οδηγήσουν στον νέο άνθρωπο.(Wie man noch Mensch sein kann).
Στον δεύτερο τόμο, αφού έχει παρουσιάσει τον κεντρικό ήρωά του , τον Ούλριχ, που συμβολίζει το μοντέρνο και λαμπρό πνεύμα, επινοεί μια αισθηματική περιπέτεια μέσα σε ένα ανορθολογικό πλαίσιο αντίληψης του κόσμου. Ο Ούλριχ θα εγκαταλείψει με την δίδυμη αδερφή του τον κόσμο που τους επιβλήθηκε από τους άλλους και θα επιδοθεί σε μια απίστευτη περιπέτεια , στα όρια της ουτοπικής ύπαρξης. Σ’ αυτόν τον δεύτερο τόμο , ο Μούζιλ διερευνά τις ψυχολογικές και διανοητικές δυνατότητες του ανθρώπου, συμπεριλαμβανομένης της μυστικιστικής έκστασης που την ονομάζει “ η άλλη κατάσταση ” (Der andere Zustand). Αποπειράται ένα « ταξίδι στα όρια του δυνατού » με στόχο να μάθει να βλέπει και να σκέφτεται διαφορετικά.
Ο συγγραφέας πιστεύει ότι πρέπει να εγκαταλειφθεί η προστακτική ηθική με τον αυστηρό διαχωρισμό που κάνει ανάμεσα στο καλό και το κακό , προς όφελος της δημιουργικότητας του νέου ανθρώπου και της ανατροπής των ηθικών αρχών και κανόνων . Η προστακτική ηθική παγιώνει το καλό και το κακό σε εντολές και απαγορεύσεις ενός συστήματος εξουσίας το οποίο θέλει να εδραιώσει αυτή την εξουσία στο διηνεκές. Το καθήκον του νέου ανθρώπου, του ανθρώπου χωρίς ιδιότητες . είναι να αποκτήσει εκ νέου τις δημιουργικές του δυνάμεις , να καλύψει τα κενά του, να δράσει πέραν του καλού και του κακού, δηλ. πέραν της ισχύουσας ηθικής. Για να το επιτύχει αυτό , πρέπει η έννοια του δυνατού να συνυπάρχει με την έννοια του πραγματικού.
Για τον Μούζιλ η αλήθεια δεν είναι κάτι που το κρατάμε στην άκρη και από το οποίο αντλούμε αυτό που χρειαζόμαστε κάθε φορά που το χρειαζόμαστε. Με τον διαχωρισμό που κάνει ανάμεσα στις « ζωντανές και τις νεκρές ιδέες » , τοποθετεί τον τόπο της αλήθειας στις τελευταίες . Η αλήθεια ανακαλύπτεται συνεχώς εκεί όπου η εσωτερική ζωή ενός ανθρώπου παίρνει μια αναντικατάστατη και αναλλοίωτη μορφή μέσα από μια αποφασιστικής σημασίας ιδέα.
Τον άνθρωπο χωρίς ιδιότητες δεν μπορεί να τον κατατάξει κανείς εύκολα σε μια λογοτεχνική κατηγορία .Σίγουρα αποτελεί κριτική μιας κουλτούρας και της ανατροπής της , προοιωνίζεται τον νέο άνθρωπο και την ανασυγκρότησή του πάνω σε νέες βάσεις. Ο άνθρωπος αποβάλλει τις εφήμερες ιδιότητές του για να μπορέσει να αναμειχθεί με την ίδια την ουσία της ζωής , και για να το επιτύχει αυτό ακολουθεί μια πορεία μέσα από μια κουλτούρα από την οποία πρέπει να αφαιρέσει τη μάσκα της . Η ιδέα του Άρνχαϊμ στο βιβλίο, να εγκαθιδρύσει την έδρα του πνεύματος μέσα στο κέντρο της εξουσίας είναι λανθασμένη πέρα για πέρα, διότι η εξουσία έχει την τάση να καθυποτάσσει όλες τις δημιουργικές δυνάμεις ενώ η κουλτούρα τις αναπτύσσει. Κι εδώ συναντά και πάλι τον Νίτσε και την ιδέα του για την ασυμβατότητα μεταξύ Κράτους και κουλτούρας, καθώς επίσης και την άποψή του ότι η τέχνη έχει μεγαλύτερη αξία από την αλήθεια.
Και για τον Μούζιλ , μόνον η τέχνη μπορεί να μας κάνει να ανακαλύψουμε , πέρα από τα επιφαινόμενα , τις πραγματικές αιτίες που μας ωθούν να δρούμε.
Για τον Νίτσε, όπως και για τον Μούζιλ, η θεσμοποιημένη γλώσσα, το συμβατικό και άκαμπτο σημείο κατά την ταξινόμηση των ιδεών, κατέστησε απολιθώματα τη ζωή και τη φύση,τις καταχώνιασε μέσα στους μηχανισμούς των κοινωνικών και γλωσσικών θεσμών, μέσα στα αρτηριοσκληρωτικά γρανάζια της εξουσίας. Κάθε επανάσταση , λοιπόν , πρέπει να ξεκινήσει από τον αφανισμό του σημείου.
Ο Μοοσμπρούγκερ και η Κλαρίς , ζούνε έξω από την γλώσσα της κοινωνίας. Η γλώσσα τους χαρακτηρίζει την πιο ριζική και ύψιστη στιγμή του έργου του Μούζιλ. Ο Μοοσμπρούργκερ , ο πολυπρόσωπος, «ο συμπαθητικός και μοναχικός μαραγκός που ήταν ταυτόχρονα αμήχανος, κουτοπόνηρος , ειρωνικός , πονεμένος, τρελός, αιμοδιψής και σκοτεινός , ο δολοφόνος ενός παλιοθήλυκου , μιας πόρνης κατώτερης υποστάθμης» , απορρίπτει κάθε κατηγορική ταξινόμηση, αποδομεί την κοινωνικά και πολιτισμικά επιβαλλόμενη λογική σχέση σε μεμονωμένα συμβάντα . Η υπεράσπιση του από τον ίδιο στηριζόταν προφανώς σ’ένα σχέδιο που μόνο σαν σκιά αντιλαμβανόταν. Ούτε είχε βγει έξω με την πρόθεση να σκοτώσει , ούτε η αξιοπρέπειά του του επέτρεπε να είναι άρρωστος. Μάλιστα ο Ούλριχ το κατάλαβε , σωστά , απαίτησε να θεωρήσουν το φόνο του πολιτικό έγκλημα , πότε -πότε δίνοντας την εντύπωση ότι δεν αγωνιζόταν καθόλου για τον εαυτό του αλλά γι’αυτή καθεαυτή τη νομική κατασκευή.
Η τακτική, αντίθετα που χρησιμοποιούσε ο δικαστής ήταν η συνηθισμένη : έβλεπε τα πάντα σαν κουτοπόνηρες προσπάθειες ενός δολοφόνου που θέλει να αποσείσει την ευθύνη του. Για τον Μοοσμπρούγκερ όμως η πράξη του αποτελούνταν από ένα σωρό μεμονωμένα περιστατικά που δεν είχαν σχέση το ένα με το άλλο, γιατί το καθένα τους είχε ένα διαφορετικό αίτιο που βρισκόταν εκτός Μοοσμπρούγκερ και κάπου στον κόσμο ως σύνολο.
Ο Μοοσμπρούγκερ αγνοεί πλήρως τον οργανωμένο λόγο, εμπιστεύεται μόνο την «μαγική λέξη» των πρωτόγονων , όπου η λέξη συμπίπτει με το πράγμα , εμπιστεύεται την ικανότητα της ποίησης να συνοψίσει τον κόσμο στο ουσιώδες. Η Κλαρίς , μέσα στην "φωτισμένη τρέλλα της και τη νιτσεϊκή μορφή της υγιούς νεύρωσης, θεσπίζει κανόνες κατά της γραμματικής, διευρύνει το σημασιολογικό πεδίο κάθε σημείου , για να συμπεριληφθούν ταυτόχρονα σ΄ αυτό όλα τα αντίθετα σημαινόμενα, να διπλασιαστεί και να πολλαπλασιαστεί αυτό το πεδίο σ΄ ένα τεράστιο πλέγμα στιγμιαίων σημείων , που εξαφανίζονται αμέσως μετά όπως ένας αμμόλοφος από τον άνεμο." Οι σκέψεις της είχαν συμπιεστεί σ΄ ένα μικροσκοπικό πακετάκι και είχαν χωρέσει τόσο θαυμάσια μέσα στο λιγοστό χώρο όσο και τα εργαλεία ενός διαρρήκτη. Στα μάτια της αυτή η διαδρομή ήταν κατά το ήμισυ φιλοσοφία κατά το άλλο μοιχεία. Αυτό της δημιουργούσε μια αισθησιακή διέγερση. Έπαιρνε μαζί της στο υπνοδωμάτιο κάθε βράδυ ένα βιβλίο του Νίτσε. ”Υπάρχει πεσιμισμός της δύναμης? Μια διανοητική προδιάθεση προς το σκληρό, κακό, προβληματικό στη ζωή? Μια βαθιά αντι-ηθική τάση? Ο πόθος του τρομακτικού ως μόνου αντάξιου εχθρού. Δεν θυμόταν πλέον ακριβώς , αλλά μια μη αόριστη ουσία αυτών των ιδιοτήτων κυμάτιζε μπροστά της , και είχε σχέση με τον Άντερς , ο οποίος – ναι τώρα η λέξη ερχόταν στο μυαλό της – τα γελοιοποιούσε όλα εξαιτίας της “ βαθιάς αντ-ιηθικής τάσης της” και που είχε σχέση μ΄έναν παράδοξο τρόπο και με την ίδια” Τα λόγια των δύο ηρώων είναι σημαίνοντα που ξέφυγαν από την τυραννία του σημαινόμενου. Είναι μεταφορές που δεν μπορούν να αποκωδικοποιηθούν από μια λογικο-παραστατική σκέψη , αλλά μόνο μέσα από το παιχνίδι του ποιητικού λόγου. Η γλώσσα και η ζωή της Κλαρίσσας δεν γνωρίζουν ουσιαστικά, ούτε αντικείμενα. Αλλά μόνον ρήματα ή μια διαδικασία εν τω γίγνεσθαι.
Μέσα από τον κεντρικό του ήρωα , τον Ούλριχ που συμβολίζει το λαμπρό και σύγχρονο πνεύμα , ο Μούζιλ ανιχνεύει τις δυνατότητες μιας νέας ηθικής απέναντι στην επιστημονική γνώση της εποχής του.Ο ήρωας βιώνει μια ουτοπική ύπαρξη, εγκαταλείπει με τη δίδυμη αδερφή του τον προκαθορισμένο από τους άλλους κόσμο και επιχειρεί ένα «ταξίδι στα όρια του δυνατού» . Αναζητεί την «αληθινή ζωή» , προσπαθώντας να ισορροπήσει τις διανοητικές με τις ψυχικές του ανάγκες. Ο Μούζιλ πιστεύει σ΄αυτό που ονομάζει δυναμική ηθική, μια συνεχώς αυξανόμενη ηθική (wachsende Moral), ή στην ηθική των ποιητών. Για τον συγγραφέα , οι βασικές συνιστώσες του ανθρώπου καθώς και η συμπεριφορά του παραμένουν σταθερές , αυτό που μεταβάλλεται είναι η σχέση του όντος με τις εξωτερικές συνθήκες , με τις διαφορετικές καταστάσεις.
Ο Ούλριχ δεν απορρίπτει το παρόν, προσπαθεί να το καταλάβει, δεν αναζητεί το νόημα της ζωής στην άρνηση , δεν παραμένει αδρανής , προχωρεί μεθοδικά, με μικρά βήματα να ανακαλύψει τις άπειρες εκφάνσεις των πραγμάτων και των συμβάντων. Με την έννοια αυτή, είναι λογικό το βιβλίο του Μούζιλ να παραμένει ένα Fragment , ένα ατελές έργο που θα βρίσκεται σε συνεχή αναζήτηση ενός συγγραφέα που θα καταγράφει τα συνεχώς μεταβαλλόμενα στοιχεία της ζωής, και , όπως γράφει ο ίδιος ο συγγραφέας στο Ημερολόγιό του, θα δημιουργεί το μέλλον.

                                ------------------------------------------------

http://panosx.blogspot.gr/2009/11/blog-post_30.html

Ο Άνθρωπος Χωρίς Ιδιότητες (Απόσπασμα)

Κερδίσαμε σε πραγματικότητα
και χάσαμε σε όνειρο.
Δεν καθόμαστε πια ξαπλωμένοι
κάτω από ένα δέντρο χαζεύοντας
μακάρια τον ουρανό αλλά
δημιουργούμε - και αν θέλουμε
να είμαστε προκομμένοι,
δεν πρέπει να είμαστε
ούτε πεινασμένοι
ούτε ονειροπαρμένοι,
αλλά πρέπει να τρώμε μπριζόλα
και να κινούμαστε.
(...)

We have gained reality and lost dream. No more lounging under a tree and peering at the sky between one’s big and second toe; there’s work to be done.To be efficient, one cannot be hungry and dreamy, but must eat steak and keep moving. (...)

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Η Ανακάλυψη... του Σωτήρη Κανελλόπουλου *

http://www.onestory.gr/post/26027266627

 _Η ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ…

του Σωτήρη Κανελλόπουλου *

.

Μα πού είσαι παιδί μου;

-Δεν με ακούς μωρό μου;

Οι ανήσυχες φωνές, ταυτόχρονες από δυο ξεχωριστές πλευρές, γέμισαν τον χώρο με τη συγκρατημένη αλλά φανερή αγωνία των μεγάλων που έχασαν για λίγο έστω τον έλεγχο των παιδιών τους.

Παρόλο το χαμόγελο που στολίζει τα πρόσωπα που φάνηκαν να πλησιάζουν• οι μεγάλοι ξέρουν να κρύβουν τις σκέψεις τους όταν το θελήσουν…

Τα δυο παιδικά μουτράκια κοιτάχτηκαν χαμογελαστά• συνεννοήθηκαν.

Θα ήταν η δική τους ανακάλυψη.

Είχαν βρει το μόνο πράγμα χωρίς όνομα! Και δεν θα μοιραζόντουσαν το μυστικό τους με κανέναν άλλον.

Τι κι αν, στα πέντε τους χρόνια, οι μεγάλοι δεν τους είχαν ικανούς για τίποτα…

Αυτοί, λίγο πριν, εκεί, είχαν κάνει τη μεγάλη τους ανακάλυψη.

Την κατάδική τους ανακάλυψη.

Μόλις είχαν βρει το μόνο πράγμα στον κόσμο που δεν έχει όνομα.

Έτσι το βάφτισαν οι εμπειρίες των πέντε τους χρόνων…

Δειλά και φοβισμένα γύρισαν προς το μέρος των μαμάδων, μα λίγο πριν απομακρυνθούν οριστικά, άπλωσαν τα τόσο δα χεράκια τους και ίσα που άγγιζαν τα ακροδάκτυλά τους. Δείκτης με δείκτη κάθε χεριού.

-Τα κορίτσια τίποτα δεν ξέρουν,

-Τα αγόρια δεν καταλαβαίνουν τίποτα,

δυο σκέψεις που ταξίδεψαν στο χώρο και τον χρόνο καθώς τα παιδικά κορμάκια χάθηκαν στις μητρικές αγκαλιές.

Ποιος ξέρει αν θα ξανασυναντηθούν;

Τα καλοκαίρια περνούν, οι χειμώνες φέρνουν κρύα, η Άνοιξη στολίζει τη φύση, τα παιδιά μεγαλώνουν οι κόσμοι τους αλλάζουν, τα σχολεία φροντίζουν τα όρια να είναι μετρημένα και τα όνειρα να βγαίνουν από τα σωστά καλούπια.

Ο έρωτας, νέες ανακαλύψεις καθώς τα σώματα γίνονται εργαλεία για πειράματα, ο ουρανός κι η γη κλεισμένοι πια σε φωτισμένες λεωφόρους και απόμερα δρομάκια, τα κορμιά αχόρταγα ζητούν την προλακτίνη να γεμίζει τα κύτταρα τους με κάθε ευκαιρία.

Οι παιδικές ανακαλύψεις γίνονται μακρινές αναμνήσεις που άλλοτε φέρνουν τρυφερό χαμόγελο άλλοτε μικρές ντροπές.

-Μου αρέσεις

-Σε θέλω.

Τι σημασία έχει το ποιο στόμα μίλησε πρώτο…

Και πώς.

Λίγο μετά, κορμιά όρθια, ακουμπισμένα στον κορμό του δέντρου, παντελόνι κατεβασμένο, φούστα -ευτυχώς καλή επιλογή για απόψε-, ανεβασμένη, πόδι με δωδεκάποντο τακούνι, τυλιγμένο φίδι γύρω από τη μέση του, τα βογκητά κι αναστεναγμοί μαζί με την κοφτή ανάσα και το λαχάνιασμα να σμίγουν με τις δονήσεις της μουσικής που βρυχάται από τα μπάσα των ηχείων.

Λίγωμα πριν από το τέλος, κραυγές κι αναστεναγμοί, λύσιμο των κορμιών και των συναισθημάτων.

-Πώς σε λένε; ταυτόχρονη ερώτηση.

Ξάφνιασμα και γέλιο.

-Πώς το λένε, πες καλύτερα, η ξεθωριασμένη ανάμνηση μιας παλιάς ανακάλυψης, που έρχεται απρόσμενα να σταθεί εκεί εμπρός, βγάζοντας περιπαιχτικά τη γλώσσα.

-one night stand

-πήδημα

-γαμήσι

ο καταιγισμός των λέξεων.

Λες να έχει σημασία από ποιον η κάθε μια;

Γέλια.

-Τα λέμε.

Πεταχτό φιλί και μεταβολή.

Λίγο πριν το οριστικό αντίο, -μα πως να δώσεις το χέρι σου σαν σε καθώς πρέπει γνωριμίες;- ένα άγγιγμα δείκτη με δείκτη των απλωμένων χεριών, μπορεί να ορίζει και μια ανομολόγητη επιθυμία.

Επιστροφή της, στον κόσμο τής μουσικής. Άναμμα τσιγάρου, λίγο ποτό στα χείλη να τα ποτίσει για να ανθίσει κι άλλο εκεί η ηδονή. Παράδοση στα κύματα των ήχων.

Επιστροφή του στη σέλα της μηχανής, τέρμα τα γκάζια, ελιγμοί ανάμεσα στα φώτα της νύχτας. Προορισμός ο δρόμος.

Οι κραδασμοί του μοτέρ μεταφέρονται στο σώμα που έχει κολλήσει στο μέταλλο της μηχανής και ψάχνει τη συχνότητα των δονήσεων της φύσης.

Οι ήχοι από τα ηχεία, κραδασμοί στο κορμί που θέλει να χαλαρώσει, -ενώ ταυτόχρονα ζητάει παράταση της ηδονής αιώνια, όχημα για τη μεταφορά του στις δονήσει της φύσης.

Συντονισμό να το πεις; Αιθέρα που συναρμόζει αενάως δονήσεις σωμάτων ασωμάτων και ψυχών;

-Οι άντρες δεν καταλαβαίνουν τίποτα.

-Οι γυναίκες είναι στον κόσμο τους.

Ταυτόχρονη σκέψη.

Η αίσθηση του πριν λίγη ώρα αγγίγματος των ακροδακτύλων, πλημμύρα συναισθημάτων.

Η λάμψη φωτίζει την ανακάλυψη.

Το μόνο πράγμα που δεν έχει όνομα!

Τα καλοκαίρια κάποτε τελειώνουν.

Αν μη τι άλλο, χρειάζεται να προετοιμαστείς για να αντιμετωπίσεις με αξιοπρέπεια, τον χειμώνα που έρχεται.

Στητός, αφύσικα στητός, με τα πόδια μόλις να μπορούν να σηκωθούν από τη γη, ακολουθεί υπάκουα τη διαδρομή που το σταφιδιασμένο χέρι της, τού ορίζει.

Κι αμίλητος. Με το βλέμμα άδειο.

Τα λίγα μαλλιά κάτασπρα, τα γένια μερικών ημερών, χωρίς καμιά περιποίηση από το χέρι που μάλλον δεν ξέρει πια πώς να το κινήσει.

-Κάθισε και περίμενε. Είπα εγώ τι να σου κάνουν. Εντολή και συνάμα μητρικό σχεδόν ενδιαφέρον, από τη συνοδό του, σύντροφο ζωής μάλλον, λίγο πριν εκείνη ανοίξει την πόρτα και ακολουθήσει τις δικές της διαδρομές.

Το βλέμμα πάντα απλανές. Ακόμα κι όταν το χέρι του τεχνίτη κάνει μασάζ με τη σαπουνάδα στο άνυδρο μάγουλο.

Κανείς ήχος. Μόνο εκείνος της λάμας που απομακρύνει τις τρίχες από το απαθές πρόσωπο.

Και της μηχανής που καθαρίζει τον σβέρκο.

Πόσα φιλιά να έχει δεχτεί αυτό το πρόσωπο;

Πόσα γυμνά μπράτσα να τυλίχτηκαν γύρω από αυτόν τον σβέρκο;

-Έτοιμος! η φωνή του μπαρμπέρη, ανακοινώνει τη λήξη των εργασιών.

-Πάμε, η φωνή της γυναίκας, που τώρα βλέπεις κι εσύ μέσα από τον καθρέφτη.

Αλήθεια πότε γύρισε; Αφού την είδες να φεύγει. Πώς ήξερε ποια ώρα ακριβώς να γυρίσει;

Λίγο πιο μετά, οι δυο τους, στον δρόμο πλάι στις γραμμές του τραμ• το βαρύ όχημα ξεκινάει από τη στάση.

Αυτός, αφύσικα στητός, με τα πόδια μόλις να καταφέρνει να τα σηκώσει από τη γη, έχει αφεθεί να τον οδηγεί αυτή, η λιπόσαρκη, με το ρυτιδιασμένο πρόσωπο και τον σταφιδιασμένο λαιμό.

Καθώς το τραμ περνάει από δίπλα τους, το χέρι του απομακρύνεται λίγο από το χέρι της, τόσο που ίσα τα ακροδάκτυλα, δείκτης με δείκτη, να ακουμπούν.

-Οι άντρες είναι πάντα παιδιά, μουρμουρίζει εκείνη προσπαθώντας να του πιάσει σφιχτά προστατευτικά μα και συνάμα τρυφερά το χέρι.

Κάτι σαν χαμόγελο, φάνηκε να σχηματίζεται στο πρόσωπο εκείνου καθώς οι ρόδες του συρμού πάνω στις γραμμές τους, μοιάζουν να χτυπούν στον ρυθμό:

-τα-κορίτσια-τίποτα-δεν-ξέρουν…-τα-κορίτσια-τίποτα-δεν-ξέρουν…-τα-κορίτσια-τίποτα-δεν-ξέρουν…

μέχρι που το βαρύ όχημα χάνεται πίσω από τον κοκκινωπό όγκο της εκκλησιάς, γλιστρώντας πάνω στις γραμμές της προκαθορισμένης τροχιάς του που το φέρνουν πίσω στην αφετηρία…

.

Ο Σωτήρης Κανελλόπουλος γεννήθηκε μεγάλωσε και γερνάει στην Αθήνα. Έκανε σπουδές περί τα οικονομικά, τη μηχανολογία, την πληροφορική και άλλα,  για να  ταλαιπωρήσει τελικά τις μετέπειτα από αυτόν γενιές, επιλέγοντας να υπηρετήσει την επαγγελματική εκπαίδευση. Κείμενά του έχει εμφανίσει στα blog που κατά καιρούς έχει στήσει. Γράφει όποτε έχει διάθεση. Ξεκίνησε να γράφει, κυρίως για να ισορροπήσει τα έξω με τα εντός του.

[ facebook ] [ e-mail ]

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Ο πόλεμος μέσα απο τα μάτια ενός μικρού παιδιού του Τριαντάφυλλου – Αλέξανδρου Κουτρούλη *

http://www.onestory.gr/post/26094353911

_Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΕΝΟΣ ΜΙΚΡΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ

του Τριαντάφυλλου – Αλέξανδρου Κουτρούλη *

.

Σκαλίζω τα πράγματα στο γραφείο μου. Ψάχνω να βρω ν’ ακούσω λίγη μουσική, να με χαλαρώσει. Ένα cd πέφτει από τα χέρια μου και καταλήγει στο πάτωμα. Το σηκώνω και βλέπω ένα άγνωστο γραφικό χαρακτήρα, να έχει γράψει πάνω «Μην ξεχάσεις ποτέ».  Το κοιτάω περίεργα, προσπαθώντας να θυμηθώ πως βρέθηκε εδώ, αλλά η μνήμη μου δεν είναι διατεθειμένη να με βοηθήσει απόψε.

«Ας τ’ ακούσουμε» σκέφτομαι, ενώ μ’ έχει φάει η περιέργεια να δω τι έχει μέσα και σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ ποιος μου το είχε δώσει. Το βάζω στο στερεοφωνικό, που μ’ ενημερώνει ότι έχει μόνο δύο κομμάτια μέσα. «Περίεργο» είπα σιωπηλά στον εαυτό μου.

Η μουσική ξεκίνησε να παίζει και εκείνο το «περίεργο» άρχισε να γίνεται «παράξενο» καθώς άκουγα το Ederlezi του Bregovic. Είχα χρόνια να τ’ ακούσω, εκ πεποιθήσεως, μου έφερνε άσχημες αναμνήσεις εκείνο το κομμάτι. «Ας είναι» μονολόγησα και ξάπλωσα στο κρεβάτι. Έκλεισα τα μάτια μου, ακριβώς για μια στιγμή…

Άκουσα πυροβολισμούς κι ερπύστριες αρμάτων να τρίζουν. Φωνές και κόσμο να ουρλιάζει. Πανικό. Προσπάθησα να καταλάβω από πού έρχονται, αλλά δεν καταλάβαινα. Άνοιξα τα μάτια μου και είδα μπροστά μου ένα πεντάχρονο παιδί, να κάθεται μπροστά σε μία τηλεόραση. Να παρακολουθεί, οκλαδόν στο πάτωμα, τις ειδήσεις των έξι. «Πόλεμος!» φώναξα τρομαγμένος κι έτρεξα στο παράθυρο να δω τι γίνεται έξω, μα όλα ήταν ήσυχα. Ήταν ακόμη ένα συνηθισμένο ανοιξιάτικο απόγευμα.

Γύρισα πίσω στην τηλεόραση για να καταλάβω τι γίνεται και διάβασα τους τίτλους των ειδήσεων. «Πόλεμος στο Σαράγεβο» έγραφε κι όσο κι αν ήθελα ν’ ακούσω τους δημοσιογράφους, όσο κι αν μ’ έκαιγε να παρακολουθήσω το πολεμικό ρεπορτάζ, οι πυροβολισμοί και η μουσική δεν μ’ άφηναν να το κάνω.

«Τι γίνεται μπαμπά;» ρώτησε το παιδάκι κάποιον και γύρισε το κεφάλι του προς τα πίσω κοιτάζοντας τον. Γύρισα κι εγώ κι είδα έναν άντρα, όχι πολύ μεγαλύτερο από εμένα, να κάθεται σ’ ένα καναπέ και να παρακολουθεί τις ειδήσεις. «Πόλεμος παιδί μου» απάντησε εκείνος.

Ήθελα να ρωτήσω, να καταλάβω γιατί ήμουν εκεί, γιατί τα έβλεπα όλα αυτά, μα η μόνη απορία που είχα, ήταν ακριβώς η ίδια με του παιδιού που καθόταν δίπλα μου. «Γιατί μπαμπά;»

«Οι άνθρωποι πολεμούν για την ελευθερία τους παιδί μου» μας απάντησε εκείνος.

«Γιατί; Τους έχουν στην φυλακή;» ρώτησε ο μικρός κι εκείνη την στιγμή δεν ήξερα αν έπρεπε να γελάσω ή να κλάψω. Ή αν θα έπρεπε να εξηγήσω στον μικρό γιατί υπάρχει ο πόλεμος.

«Όχι παιδί μου. Δεν τους έχουν φυλακή. Απλά οι άνθρωποι εκείνοι, θέλουν να ζήσουν στην χώρα τους ελεύθερα, χωρίς να έχουν άλλους πάνω από το κεφάλι τους» απάντησε ο πατέρας του μικρού, όσο πιο απλά μπορούσε.

«Και γιατί εκείνοι οι άνθρωποι κάθονται εκεί μπαμπά;» ξαναρώτησε ο μικρός δείχνοντας την τηλεόραση.

«Γιατί δεν θέλουν να υπάρχει πόλεμος παιδί μου» απάντησε εκείνος κι εγώ γύρισα να δω τους Βόσνιους που διαδήλωναν. Η τηλεόραση έδειχνε πλάνα από την πολιορκία του Σαράγεβο και ο εκφωνητής ανακοίνωνε πως οι νεκροί αυξάνονταν καθημερινά.

«Τι σημαίνει σκοτώθηκαν μπαμπά;» ξαναρώτησε ο μικρός με πείσμα, προσπαθώντας να καταλάβει τι γίνεται σ’ εκείνο το κουτί απέναντί του.

«Πέθαναν παιδί μου» απάντησε ο πατέρας του παιδιού λιτά. Ο μικρός δεν το καταλάβαινε. Δεν μπορείς πραγματικά να συνειδητοποιήσεις την δύναμη αυτής της λέξης αν δεν έχεις νιώσει κάποια προσωπική απώλεια.

«Δηλαδή μπαμπά;» συνέχισε ο μικρός.

«Πήγανε στον ουρανό» απάντησε ο πατέρας του.

«Γιατί; Ήταν κακοί άνθρωποι;» ρώτησε πάλι ο μικρός.

«Είσαι μικρός για να καταλάβεις. Είναι κακό πράγμα ο πόλεμος, δεν πρέπει να γίνεται. Μερικές φορές δεν υπάρχουν άλλες λύσεις. Είναι όπως μαλώνω εγώ με την μαμά» απάντησε ο πατέρας του και η μουσική άλλαξε σε κάτι ακόμη πιο παράξενο και περίεργο.

Ένα τραγούδι που είχα ξανακούσει παλιά, μία, ίσως και δύο φορές, μαζί με κάποιο γνωστό όταν είχαμε πιάσει μια παρεμφερή συζήτηση. Ένα παλιό φίλο που τα είχε ζήσει από κοντά και μου το είχε μεταφράσει. Μα δεν μπορούσα να θυμηθώ ούτε τον τίτλο του τραγουδιού, ούτε τι ακριβώς έλεγε. Μιλούσε για τον πόλεμο και τα πρώτα θύματα, για μια κοπέλα, την πρώτη νεκρή του πολέμου.

«Και μια είδηση που μόλις τώρα μας ήρθε» ανακοίνωσε ο εκφωνητής του δελτίου ειδήσεων και η εικόνα άλλαξε απότομα. «Ελεύθεροι σκοπευτές σκότωσαν ένα ζευγάρι που προσπάθησε να βγει απ’ το Σαράγεβο». Η τηλεόραση άρχισε να δείχνει εικόνες από ένα νεκρό ζευγάρι πάνω σε μια γέφυρα, κι ο μικρός το κοιτούσε παραξενεμένος, ίσως και να νόμιζε πως εκείνα τα δυο παιδιά που ήταν πεσμένα κι αγκαλιασμένα στο δρόμο κοιμόντουσαν και κάποια στιγμή θα ξυπνούσαν.

Κι εγώ βρέθηκα, μέσα σ’ ένα άνευ προηγουμένου παραλήρημα, να κλαίω και να βλέπω ξανά εκείνες τις εικόνες. Να αναρωτιέμαι, γιατί πρέπει να πεθαίνουν οι άνθρωποι μ’ αυτόν τον τρόπο; Γιατί να πέφτουν νεκροί από τις σφαίρες άλλων ανθρώπων;

«Κλείσε την τηλεόραση, βλέπει το παιδί» ακούστηκε μια γυναικεία φωνή μέσα στο χώρο.

«Να βλέπει, να μαθαίνει. Τι θα κάνει αύριο – μεθαύριο, όταν έρθουν να του πάρουν το σπίτι; Τι θα κάνει όταν θα τον κάνουν σκλάβο;» απάντησε ο πατέρας του παιδιού και έβλεπα τον μικρό να έχει κολλήσει στην τηλεόραση, να προσπαθεί να χωρέσει στο μυαλουδάκι του όλα αυτά που συνέβαιναν στον κόσμο.

«Κλαίς;» άκουσα μια φωνή στ’ όνειρό μου κι οι πυροβολισμοί μαζί με το πολεμικό ρεπορτάζ σταμάτησαν απότομα. Μόνο η περίεργη εκείνη μουσική, με τους άγνωστους στίχους παρέμεινε. Τους στίχους που άρχισαν να βγάζουν νόημα.

«Πρέπει να με πήρε ο ύπνος» απάντησα στην γυναίκα μου, που με κοιτούσε απορημένη.

«Μα καλά, τι ακούς;» με ρώτησε απευθυνόμενη στην μουσική, την ώρα που προσπαθούσα να σκουπίσω τα δάκρυά μου και να σηκωθώ από το κρεβάτι.

«Πού ξέρω;» της απάντησα. «Βρήκα ένα cd και το έβαλα να παίξει. Βοσνιακά δεν είν’ αυτά;»

«Ναι, Βοσνιακά είναι. Δεν ήξερα ότι η μουσική σου παιδεία φτάνει μέχρι εκεί καλέ μου» μου απάντησε χαμογελώντας κι άρχισα να θυμάμαι που το είχα βρει εκείνο το cd. Ήμουν με τον φίλο μου, τον Κριστιάν που έζησε τον πόλεμο από κοντά, πιτσιρικάς τότε, μου ‘χε αφηγηθεί τα γεγονότα από την σκοπιά του πιτσιρικά.

Η Ναταλία απέναντί μου γέλασε και έβγαλε το cd από το στερεοφωνικό. Το πήρε στα χέρια της και το κοίταξε. «Μην ξεχάσεις ποτέ;» με ρώτησε.

«Μην ξεχάσεις ποτέ» της απάντησα και ήρθε στην αγκαλιά μου.

«Δεν είναι δικά σου γράμματα αυτά Βασίλη. Ποιος το έγραψε;» με ρώτησε χαμογελαστά.

«Ένας φίλος» της απάντησα.

«Τι σε πιάνει τώρα;» με ρώτησε ανήσυχη.

«Δεν με πιάνει κάτι κορίτσι μου. Απλά θυμήθηκα πολλά με αυτή τη μουσική. Άκουγα πυροβολισμούς στον ύπνο μου, άκουγα ερπύστριες να τρίζουν, κόσμο να φωνάζει, κραυγές, ουρλιαχτά» της απάντησα.

«Βασίλη, δεν έζησες εδώ, δεν ξέρεις πως ήταν τα πράγματα τότε. Γιατί αναλώνεσαι σε μια κατάσταση που δεν πρόκειται να έρθει ποτέ ξανά;» με ρώτησε.

«Μπορεί να μην ήμουν εδώ, αλλά τα έζησα μέσα από ένα μεγάλο τετράγωνο κουτί, που λέγεται τηλεόραση» της απάντησα κι εκείνη την στιγμή συνειδητοποίησα πως ο πιτσιρικάς στ’ όνειρό μου ήμουν εγώ. Κι ο πατέρας μου, ήταν τότε, λίγο μεγαλύτερος από εμένα τώρα. Τι να μου έλεγε και τι να μου εξηγούσε; Πως ο κόσμος πεθαίνει για τα ιδανικά του και για τις αξίες του; Πράγματα που ένας πεντάχρονος δεν θα μπορούσε να καταλάβει ποτέ.

«Τι σκέφτεσαι τώρα κι είσαι έτσι;» με ρώτησε η Ναταλία.

«Έβλεπα τον πατέρα μου στον ύπνο μου και τον εαυτό μου όταν ήμουν πέντε κι έβλεπα μπροστά μου τον πόλεμο. Στην τηλεόραση» της απάντησα.

«Μα δεν ήσουν πέντε τότε» μου είπε.

«Όνειρο ήταν κορίτσι μου. Κοιμήθηκε το ζιζάνιο;» την ρώτησα.

«Ναι, αφού μου έβγαλε την ψυχή, κοιμήθηκε» μου απάντησε γελώντας.

«Τι θα της πω ρε Ναταλία, αύριο – μεθαύριο; Πώς θα της μιλήσω για πόλεμο; Για νεκρούς; Για άρματα και στρατούς; Για ιδεολογίες και για την ιστορία;» την ρώτησα και ένιωθα τα μάτια μου να ξαναγεμίζουν με δάκρυα.

«Όταν κάποτε έρθει ο καιρός θα της πεις όσα πρέπει να της πεις. Και να είσαι σίγουρος ότι θα διαμορφώσει την δική της γνώμη για όλα αυτά. Μπορεί να παραταχθεί στην πρώτη γραμμή και να γίνει το πρώτο θύμα. Μπορεί να είναι στην άλλη μεριά και να πατήσει την σκανδάλη. Μπορεί να γίνει ιδεαλίστρια και να ξεσηκώσει τον κόσμο. Μπορεί να ασχοληθεί με τα κοινά. Πολλά μπορεί να συμβούν, αλλά ζούμε σε μια ειρηνική εποχή. Γιατί να γεμίζεις το μυαλό σου με πράγματα που δεν έχουν καμιά απολύτως σημασία αυτή τη στιγμή; Πάνε Βασίλη, πέρασαν αυτά…» μου απάντησε η Ναταλία σε μια προσπάθεια να μου φτιάξει το κέφι.

«Δεν περνάνε Ναταλάκι μου. Έρχονται και ξανάρχονται και πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι. Έχουμε διαφορετικές απόψεις σ’ αυτό το θέμα» της είπα.

«Ωραία, μπορείς να μου πεις τις απόψεις σου και τις ανησυχίες σου μικρέ Βασίλη;» με ρώτησε και το μυαλό μου γύρισε πολλά χρόνια πίσω, έψαξε και βρήκε εκείνες τις αναμνήσεις. Στις οποίες δεν ήμουν πέντε. Ήμουν αρκετά μεγαλύτερος. Εκείνες τις αναμνήσεις που επί τρία χρόνια και κάτι, έβλεπα καθημερινά στις ειδήσεις την πολιορκία του Σαράγεβο και προσπαθούσα να βρω μια άκρη σ’ όλα αυτά που γινόντουσαν. Προσπαθούσα μόνος μου να καταλάβω το γιατί. Γιατί να σκοτώνονται οι λαοί; Γιατί να στρέφουν τα όπλα τους ο ένας στον άλλον, αδέρφια, γείτονες, και φίλοι;

«Προσπαθούσα τότε να καταλάβω το γιατί καλή μου Ναταλία. Ήθελα να είμαι μεγαλύτερος, να μπορέσω να πολεμήσω κι εγώ για όλα εκείνα που μου έλεγαν. Για την ελευθερία, για τις ιδέες μου, για να έχω το δικαίωμα να ακούγεται η φωνή μου, για την δημοκρατία. Τελείωσε ο πόλεμος και μεγαλώνοντας έμαθα να τον μισώ. Έμαθα να μισώ τον στρατό που σκότωσε τόσο κόσμο. Έμαθα να μισώ τα όπλα που μ’ ένα απλό κλικ αφαιρούνε μία ζωή. Έμαθα να μισώ τις ακραίες λύσεις» της απάντησα.

«Ναι, αλλά πήγες στον στρατό, όταν έπρεπε να πας» μου απάντησε η Ναταλία χαμογελαστά.

«Έπρεπε Ναταλία. Όπως και τα σύνορα πρέπει να υπάρχουν» της είπα κι εγώ.

«Τα σύνορα υπάρχουν για να ενώνουν τους λαούς Βασίλη. Όχι για να τους χωρίζουν. Αυτό να μάθεις στην κόρη μας» είπε η Ναταλία με τον ίδιο χαρούμενο τρόπο.

«Κι όταν ο στρατός γυρνάει ενάντια στο λαό;» την ρώτησα.

«Τότε η Νίνα μας θα βγει σε μια γέφυρα να τους πολεμήσει, να τους κατακτήσει και να βγάλει την ελευθερία της από την φυλακή που την έκλεισαν» μου απάντησε.

«Έχεις πάρει χαμπάρι ότι ζω τα τελευταία εφτά χρόνια στο Σαράγεβο μαζί σου;» την ρώτησα.

«Σε πιάσανε πάλι τα υπαρξιακά σου Βασίλη» μου απάντησε η Ναταλία και μου χάιδεψε τα μαλλιά σαν να ήμουν ένα πεντάχρονο παιδί. «Όταν βγαίνεις έξω βλέπεις ακόμη κτήρια να καίγονται;» με ρώτησε.

«Όχι» της απάντησα.

«Αίματα στους δρόμους;»

«Ούτε».

«Περιμένεις να σε τουφεκίσουν ελεύθεροι σκοπευτές;» συνέχισε με εκείνο το ανακριτικό ύφος.

«Όχι κορίτσι μου».

«Τότε να είσαι χαρούμενος που δεν υπάρχουν αυτά. Και να προσπαθήσεις να μην υπάρξουν ποτέ Βασίλη».

«Δεν είναι εκεί το θέμα μου, στο τι θα κάνω εγώ. Ξέρω. Ξέρω ότι για να προστατεύσω αυτούς που αγαπάω. Τι θα πω στην μικρή; Εκεί κολλάω» της απάντησα.

«Να πάρει τ’ όπλο αν χρειαστεί και να βγει στο δρόμο. Μόνο όμως για να προστατεύσει τον εαυτό της. Όχι για να επιβληθεί στους άλλους» είπε η Ναταλία.

«Εντάξει ψυχή μου» της είπα και σηκώθηκα από το κρεβάτι. Φόρεσα τα παπούτσια μου και είδα πως με κοίταξε παράξενα. «Θα βγω να περπατήσω» της είπα και μου χαμογέλασε, κατάλαβε πως μ’ είχε ηρεμήσει η κουβέντα μας.

«Θα σε περιμένω. Μην αργήσεις» μου απάντησε.

Πήρα τα κλειδιά κι έφυγα από το σπίτι. Έβλεπα γνωστούς δρόμους, τόσα χρόνια που ζούσα εδώ, τους είχα πλέον μάθει. Μα σήμερα που τους ξανακοίταζα, στο μυαλό μου υπήρχαν εκείνες οι εικόνες που ποτέ δεν κατάφερα να σβήσω. Βάδισα αρκετά κι έφτασα στην γέφυρα. Κοίταξα το ποτάμι από κάτω κι άναψα ακόμη ένα τσιγάρο σκεφτόμενος, όσα είχα δει στ’ όνειρό μου. Όλα όσα φοβόμουν.

Φοβόμουν τον κόσμο που μεγάλωνα την κορούλα μου και τον εαυτό μου. Γιατί κι εγώ ένα φοβισμένο παιδί ήμουν, δεν κατάφερα να μεγαλώσω ποτέ. Φοβόμουν τις αξίες που θα έδινα σ’ ένα μικρό πλασματάκι, που σε μερικά χρόνια θα πολεμούσε καθημερινά την πραγματικότητα, όπως το κάναμε εγώ κι η μάνα της κάθε μέρα.

Φοβόμουν τα λάθη που έκαναν άλλοι πριν από εμένα. «Τι θα κάνει όταν έρθουν να του πάρουν το σπίτι;» άκουσα τα λόγια του πατέρα μου στο μυαλό μου.

«Θα παλέψω πατέρα» μονολόγησα. «Θα παλέψω και θα μάθω την κόρη μου να παλεύει, όπως μου δίδαξες εσύ».

.

Ο Τριαντάφυλλος – Αλέξανδρος Κουτρούλης κατάλαβε πως όσο του αρέσει να διαβάζει, τόσο του αρέσει και να γράφει. Κι αποφάσισε να παρατήσει την πληροφορική που τόσο αγάπησε και να αφήσει τους αναγνώστες του, να πλάθουν τις εικόνες πάνω στις ιστορίες του. Έκτοτε γράφει ακατάπαυστα, κυρίως στο ιστολόγιό του (onefrozenmind.blogspot.com) και ελπίζει πως κάποια μέρα θα καταφέρει να δει ένα δικό του έργο στα βιβλιοπωλεία.

[ facebook ] [ e-mail ]

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω