ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ της Αγράμπελης *

πηγή : http://www.onestory.gr/post/29488233339

ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ

της Αγράμπελης *

.

Η Σοφούλα μου όταν γεννήθηκε ήμουνα δεν ήμουνα δεκαεννιά. Πόλεμος, κακό και η μεγάλη να με τραβάει απ’ το μανίκι, μάνα πεινάω, ψωμί με ζάχαρη και πάψε πια. Οι άλλοι στο βουνό να σκοτώνονται, κορμιά πεταμένα στην πλατεία αραδιασμένα σαν αρνιά και ο Θανάσης εκεί, τι να τρώει άραγε, να του πάω στα κρυφά κανά καρβέλι.

Στη φυλακή έμαθα να πλέκω με τη βελόνα. Η Μαριτζώ, μια χωριατοπούλα, άσπρη-άσπρη με κόκκινα μάγουλα, που έσκαγε από υγεία με βόηθησε. Έτσι κυρούλα μου με υπομονή, με μάθαινε. Την τουφεκίσανε ένα μαύρο πρωινό για προδοσία κατά του έθνους και τον Θανάση τελειώσανε, στο βουνό μέσα στη μάχη. Παλικάρι, έτσι μας φέρανε το μαντάτο.

Ο Χαρίσης αμίλητος σαν με πήραν με το φορτηγό. Τα κορίτσια και τα μάτια σου του φώναξα δυνατά. Στο πρώτο γράμμα μου τα μασούσανε. Κάτι πονοκέφαλοι τον τυραννάνε. Τα παιδιά; ποιος νοιάζεται τα παιδιά; Αχ, ας είναι καλά η θειά Ρίνκω, σαν θειά από αίμα τα κοίταξε. Και ο Χαρίσης χαμένος, με χαμένα τα λογικά του.

Δευτέρα την χτύπησε ένας πόνος στο κεφάλι, Σάββατο την θάψαμε. Εγκεφαλικό. Πάει η Σοφούλα μου. Ήταν δεν ήταν εξήντα τρία. Την θυμάμαι κοπελούδα στα άνθη της, να γελάει με τις καντάδες των αγοριών πίσω από την πλεχτή κουρτίνα. Κρύψου κακομοίρα μου, θα σε κλέψουνε μια νύχτα, την φοβέριζα. Την έκλεψε ο έρωτας στα δεκάξι της, της πήρε τα μυαλά. Θα την σκοτώσω, με το τσεκούρι θα την λιανίσω την ντροπιασμένη, μάνιαζε ο παππούκας της. Και κείνη με μάγουλα φωτερά και μάτια σαν του Γενάρη το ποτάμι, να φεύγει με απόφαση κατά την ανατολή. Μαζί του θα πεθάνω, μας είπε. Έτσι και έκανε.

Όϊ-όϊ μάνα μου! Τι μεγάλες που είναι οι νύχτες. Και πότε θα πεθάνω να ησυχάσουν τα κόκκαλά μου, να ησυχάσει και το μυαλό μου μια φορά…

.

Η Αγράμπελη κυρίως φωτογραφίζει. Τοπία, ανθρώπους, λουλούδια. Όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά. Όταν η μηχανή της μένει από μπαταρία, πράγμα σπάνιο, αντικαθιστά την εικόνα με χίλιες λέξεις· περίπου.

[ ιστολόγιο ] [ e-mail ]

Ανθρώπινα ίχνη ποδιού 350.000 χρόνων

πηγή : http://www.nea-acropoli-ioannina.gr/istorias/anthrwpina-ixnh-podiou-350-000-xronwn.html 

Αναδημοσίευση άρθρου από την Νέα Ακρόπολη

Ανθρώπινα ίχνη ποδιού 350.000 χρόνων !

Ανθρώπινα ίχνη ποδιού 350.000 χρόνων ανακάλυψαν επιστήμονες στη νότια Ιταλία

Τα αρχαιότερα γνωστά ανθρώπινα ίχνη ποδιού ανακάλυψαν επιστήμονες στην Ιταλία. Οι πατημασιές βρέθηκαν αποτυπωμένες σε ηφαιστειακή στάχτη και χρονολογούνται πριν από... 350.000 χρόνια.
Σύμφωνα με το BBC, από την εξέταση του ευρήματος οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι οι άνθρωποι, στους οποίους ανήκουν τα ίχνη, περπατούσαν στα δύο πόδια τους, αλλά χρησιμοποιούσαν και τα χέρια τους, για να σταθεροποιηθούν σε δύσκολες καταβάσεις.
Όπως εκτιμούν οι ειδικοί, τα ίχνη ανήκουν στον Homo Heidelbergensis (Ανθρωπο της Χαϊδελβέργης), είδος που προηγήθηκε του Ανθρώπου του Νεάτερνταλ. Οι πατημασιές ανακαλύφθηκαν στο δυτικό τμήμα του ηφαιστειακού συμπλέγματος Ροκαμονφίνα, στη νότια Ιταλία, και η ηλικία τους υπολογίζεται από 385.000 έως 325.000 έτη.
Αραιά και που εμφανίζονται και κάποια ίχνη από χέρια, τα οποία οδηγούν τους επιστήμονες στο συμπέρασμα ότι οι άνθρωποι εκείνης της εποχής χρησιμοποιούσαν και τα άνω άκρα τους σε κάποιες περιπτώσεις που χρειάζονταν μεγαλύτερη σταθερότητα στο περπάτημά τους.
Τα αρχαιότερα ίχνη ανθροποειδούς χρονολογούνται πριν από 3,75 εκατομμύρια χρόνια. Πρόκειται για τα ίχνη Λατεόλι, που ανακαλύφθηκαν στην Τανζανία το 1973 και αποδίδονται στον πρόγονο του ανθρώπου Australopithecus afarensis.

Joomla SEF URLs by Artio

Η «χαμένη Ατλαντίδα» του Μ. Καραγάτση

Η «χαμένη Ατλαντίδα» του Μ. Καραγάτση

Μια περιπετειώδης ιστορία φαντασίας γραμμένη στη διάρκεια της Κατοχής

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  15/08/2012 09:03
Μπέκος Γρηγόρης  

πηγή : http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=470874
 

Ο Μ. Καραγάτσης

Το 1940, ανήμερα το Δεκαπενταύγουστο, η Ελλάδα συγκλονίζεται από τον απρόκλητο τορπιλισμό του καταδρομικού «Έλλη» στο λιμάνι της Τήνου από την Ιταλία του Μουσολίνι. «Το καλοκαίρι του 1942, το ελληνικό υποβρύχιο "Νηρηΐς" βρισκόταν σε αποστολή περιπολίας στον Ατλαντικό Ωκεανό, όχι μακριά από το Γιβραλτάρ» και την «ημέρα περιπολούσε εν καταδύσει». Μια νύχτα όμως «ακούστηκε μακριά ο βόμβος ενός αεροπλάνου»…

Οι γερμανικές βόμβες είχαν βρει το στόχο τους. Οι ναύτες τότε παίρνουν διαταγή από τον κυβερνήτη, τον υποπλοίαρχο Γιάννη Ρεΐζη, να κλείσουν τις υδατοστεγείς πόρτες που χωρίζουν το κεντρικό διαμέρισμα του υποβρυχίου από την πλώρη και την πρύμνη. «Κλείσατε φράκτας και πώματα ασφαλείας!» τους φωνάζει.

Όσοι ξεμένουν στα μέρη του υποβρυχίου που προοδευτικά πλημμυρίζουν «καταλαβαίνουν πως ήρθε η ώρα να πεθάνουν». Αλλά «θα πεθάνουν σαν Έλληνες! Στέκονται όρθιοι σε στάση προσοχής. Και με φωνή σταθερή τραγουδούν τον εθνικό μας ύμνο. Κι όταν πια το νερό έφτασε κοντά στο στόμα τους, όταν δηλαδή ήρθε η στιγμή του θανάτου, φώναξαν όλοι μαζί "Ζήτω η Ελλάδα!" και πνίγηκαν»…

«Πέθαναν σαν πραγματικά Ελληνόπουλα για το μεγαλείο της γλυκιάς πατρίδας» γράφει ο Μ. Καραγάτσης στο διήγημά του «Ένας χαμένος κόσμος», το οποίο έγραψε στη διάρκεια της Κατοχής - γι' αυτό άλλωστε τούτος ο παθιασμένος, εμψυχωτικός τόνος. Πρόκειται για μια περιπετειώδη ιστορία φαντασίας για νεότερους κυρίως αναγνώστες, στα πρότυπα του Ιουλίου Βερν.

Το επταμελές πλήρωμα που παραμένει ζωντανό στο κεντρικό μέρος της «Νηρηΐδας» βυθίζεται ενενήντα ένα μέτρα (όπως λέει το μανόμετρο) κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας και φτάνει στον πάτο. Δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. «Κι αυτούς τους περίμενε ο φοβερότερος θάνατος που υπάρχει: η ασφυξία».

Ξαφνικά το σιδερένιο κήτος αναταράσσεται και αρχίζει σιγά σιγά να ανεβαίνει προς την επιφάνεια. Ο μοναδικός Άγγλος της παρέας, ο ανθυποπλοίαρχος Ρέτζιναλντ Ντένις, που συμβούλεψε τους υπόλοιπους να χαλαρώσουν και να πιουν λίγο ουίσκι πριν εγκαταλείψουν για πάντα τον μάταιο τούτο κόσμο, λέει «παράξενος χταπόδος, σηκώνουν ολόκληρος υποβρύκιος!». Κατά τα λοιπά, ενσαρκώνει τον ορθολογισμό απέναντι στον αυθόρμητο συναισθηματισμό των Ελλήνων.

Ο ναύτης Ανδρέας Καρράς αναλαμβάνει - με μια μάσκα οξυγόνου - να διαλευκάνει το ευχάριστο μυστήριο ώσπου αντικρίζει έκπληκτος δυο «παράξενα όντα», που όπως γράφει ο Καραγάτσης ήταν «δυο άνδρες μέτριοι στο ανάστημα, μελαχρινοί, ντυμένοι με ωραιότατες χλαμύδες», δυο Άτλαντες αίφνης.

Η επιχείρηση διάσωσης του πληρώματος ολοκληρώνεται επιτυχώς. Τώρα «βρίσκονταν στη μυθική Ατλαντίδα, που βυθίστηκε στη θάλασσα το 2136 π.χ., από ένα λάθος του σοφού Καλλιστίνου, που είχε ανακαλύψει τη διάσπαση του ατόμου. Αν όμως η Ατλαντίδα βυθίστηκε, οι κάτοικοί της - οι Άτλαντες - δεν πνίγηκαν. Και τούτο επειδή από τότε γνώριζαν επιστημονικά μέσα για να ζει ο άνθρωπος στο νερό».

Η ξεχωριστή, υποθαλάσσια και πρωτοποριακή αυτή πολιτεία τους καταπλήσσει με τα θαυμαστά επιτεύγματά της. Εκείνοι όμως θέλουν να φύγουν, να επιστρέψουν στους αγαπημένους τους, εν ολίγοις στο παρόν τους -όσο σκληρό κι αν είναι. Τα πράγματα περιπλέκονται όταν ο γέρος «Άρχων της Σοφίας» δεν τους επιτρέπει να φύγουν επειδή υποτίθεται ότι θα μαρτυρήσουν στον έξω κόσμο την ύπαρξη της Ατλαντίδας και θα την θέσουν σε κίνδυνο. Αρχίζουν έτσι να καταστρώνουν σχέδια διαφυγής. Ένας μόνο θα καταφέρει να δραπετεύσει - ένας ερωτευμένος.

Το διήγημα αυτό του Μ. Καραγάτση πρωτοδημοσιεύτηκε σε συνέχειες, με εικονογράφηση του Θ. Ανδρεόπουλου στο εβδομαδιαίο περιοδικό «Ελληνόπουλο» (7 Σεπτεμβρίου 1946 έως 21 Δεκεμβρίου 1946, τχ. 71-86). Το «Ελληνόπουλο», ήταν ένα «εβδομαδιαίο περιοδικό για αγόρια και κορίτσια» και κυκλοφορούσε από τον εκδοτικό οίκο Δημητρίου Δημητράκου.

Την επανέκδοση αυτή της «Εστίας» (με εικονογράφηση του Νίκου Καμπασελέ) συνοδεύει ένα κατατοπιστικό επίμετρο του Παναγιώτη Σφαλαγκάκου (υποψήφιος διδάκτωρ στο Πανεπιστήμιο του Μπέρμιγχαμ που εκπονεί διατριβή πάνω στη θεματική των μυθιστορημάτων του Καραγάτση) το οποίο βοηθά τον αναγνώστη να εντάξει το διήγημα στο λογοτεχνικό σύμπαν αυτού του «γεννημένου παραμυθά».

«Η σχέση του Καραγάτση με την ιστορία και τη μυθολογία ήταν βαθιά και στενή» γράφει ο ίδιος υπογραμμίζοντας, μεταξύ άλλων, ότι ο συγγραφέας «επιχειρεί να χτίσει μια γέφυρα που θα ενώνει τη σύγχρονη Ελλάδα με την αρχαία». Το ενδιαφέρον ωστόσο είναι ότι οι Έλληνες της ιστορίας «μπορεί να είναι απόγονοί τους, ωστόσο δεν παύουν να τους βλέπουν ως εχθρούς ή ως εμπόδιο» τους Άτλαντες οι οποίοι συμβολίζουν μια πολύ βαριά κληρονομιά.

«Μήπως τελικά το παραμύθι εξιστορεί την περιπέτεια του ελληνισμού, ο οποίος έχει καταφέρει να επιβιώσει - έστω και «πάρα τρίχα» - τόσες φορές; Αν είναι έτσι, αυτή η πτυχή καθιστά το διήγημα ακόμα πιο επίκαιρο στις μέρες μας» καταλήγει.

Ένας χαμένος κόσμος

Μ. Καραγάτσης

Εικονογράφηση Νίκος Καμπασελέ

Επίμετρο Παναγιώτης Σφαλαγκάκος

Εκδόσεις της Εστίας, 2012, σελ. 87, τιμή 11 ευρώ

ΝΕΛΛΗ ΣΟΥΓΙΟΥΤΖΟΓΛΟΥ-ΣΕΙΡΑΔΑΡΗ' NELLY'S (23/11/1899-17/8/1998)

 

ΝΕΛΛΗ ΣΟΥΓΙΟΥΤΖΟΓΛΟΥ-ΣΕΙΡΑΔΑΡΗ' NELLY'S 
(23/11/1899-17/8/1998)

Η Έλλη Σουγιουλτζόγλου-Σεραϊδάρη (23 Νοεμβρίου 1899 - 17 Αυγούστου 1998)[1] γνωστή ως Nelly's από την αγγλική υπογραφή της υπήρξε θεματολογικά πρωτοπόρος φωτογράφος με διεθνή αναγνώριση.

Γεννήθηκε στο Αϊδίνι, αλλά έλαβε την πρώτη της μόρφωση στη Σμύρνη, όπου εγκαταστάθηκε η οικογένειά της μετά την καταστροφή του Αϊδινίου. Παρόλο που μετέβη στη Δρέσδη μαζί με τον αδελφό της για να σπουδάσει ζωγραφική, εντέλει την κέρδισε η φωτογραφία, στην οποία στράφηκε με δασκάλους τον Ούγκο Έρφουρτ διάσημο πορτρετίστα της Δρέσδης και τον Φραντς Φίλντερ.

Μετά την εγκατάσταση της οικογένειας στην Αθήνα του 1924, η Έλλη Σουγιουλτζόγλου φτιάχνει το πρώτο της εργαστήριο επί της οδού Ερμού και ασχολείται με τη φωτογράφιση πορτρέτων και θεματικών ενοτήτων κατ' ιδίαν ή επί παραγγελία του ΥΠ.ΠΟ. Πρόσφυγας ουσιαστικά η Ελληνίδα φωτογράφος απαθανάτισε με ζωντάνια πορτρέτα προσφύγων αλλά και σημαντικών προσώπων της εποχής της, όπως ο Κωστής Παλαμάς και ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Ιδιαίτερη θέση στο έργο της κατέχουν οι γυμνές ή ημίγυμνες φωτογραφίσεις στην Ακρόπολη της Μόνα Πάεβα (Mona Paeva), πρώτης μπαλαρίνας της Opera Comique οι οποίες προκάλεσαν σκάνδαλο στην κοινωνία του μεσοπολέμου, όταν δημοσιεύθηκαν το 1929, στο γαλλικό περιοδικό Illustration.

Πρόσφυγες της Μικρασιατικής καταστροφής
Γέννηση	23 Νοεμβρίου 1899 Αϊδίνιο
Θάνατος	8 Αυγούστου 1998 Αθήνα
Υπηκοότητα	Ελλάδα
Ιδιότητα	φωτογράφος

Στη σειρά "Παραλληλισμοί" επιχειρεί να συγκρίνει προσωπογραφικά βοσκούς και χωριατοπούλες με κούρους και κόρες για να αποδείξει τη φυλετική συνέχεια των Eλλήνων. Όταν το Υπουργείο Τύπου και Τουρισμού της δικτατορίας Μεταξά της αναθέτει το 1939 να διακοσμήσει με τις φωτογραφίες της το Ελληνικό περίπτερο στη Διεθνή Έκθεση της Νέας Υόρκης, η Σεραϊδάρη επιλέγει και χρησιμοποιεί αυτές ακριβώς τις φωτογραφίες κάνοντας ένα γιγαντιαίο κολάζ . Παρόλο που αρκετοί κριτικοί θεώρησαν τους παραλληλισμούς της αφελείς και αρκετοί τους συνέδεσαν με τη ναζιστική ιδεολογία της εποχής (το Τρίτο Ράιχ και ο "Τρίτος Ελληνικός Πολιτισμός" του Μεταξά), η ίδια η Nelly ήταν εξαιρετικά περήφανοι γι'αυτούς, και μάλιστα επιθυμούσε να τους εκδώσει σε αυτόνομο λεύκωμα

Φωτογράφισε τις Δελφικές γιορτές του Σικελιανού και της γυναίκας του Εύας Πάλμερ το 1927 και κατ' αποκλειστικότητα το 1930, ενώ το 1936 μετέβη στο Βερολίνο για να φωτογραφίσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το ξέσπασμα του Β' Π.Π. τη βρήκε στις ΗΠΑ, όπου έμεινε αναγκαστικά σχεδόν 27 χρόνια από το 1939 μέχρι το 1966. «Η πόλη της Νέας Υόρκης έδωσε στη Nelly's» κατά την Κατερίνα Κοσκινά «και τη δυνατότητα να καταγράψει σημαντικές στιγμές από την οικοδόμησή της και να αποτυπώσει στιγμιότυπα από την κίνηση των δρόμων και των πλατειών της. Έτσι, με δύο σημαντικότατες φωτογραφικές σειρές, το "Easter Parade" και τους "Δρόμους", κατέπληξε το νέο δάσκαλό της και απέδειξε ότι εκτός από το να εκτελεί παραγγελίες είναι σε θέση να δώσει μια νέα δυνατότητα ανάγνωσης της αρχιτεκτονικής»

Nelly: Παραλληλισμοί, κολάζ στη Διεθνή Εκθεση Νέας Υόρκης, 1939 


Το 1966, επιστρέφοντας στην Ελλάδα, έμεινε με τον σύζυγό της Άγγελο Σεραϊδάρη στη Νέα Σμύρνη διαμορφώνοντας το διαμέρισμά της σε φωτογραφικό μουσείο. Το 1989 δημοσίευσε την αυτοβιογραφία της[10]. Δώρισε το μεγαλύτερο κομμάτι του έργου της στο Μουσείο Μπενάκη. Έχει τιμηθεί με το παράσημο του Ταξιάρχη του Φοίνικα, με βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών, ενώ εξέδωσε πολλά λευκώματα με φωτογραφίες της και παρουσίασε τα έργο της σε πολλές εκθέσεις. H Έλλη Σεραϊδάρη πέθανε στην Αθήνα, στις 17 Αυγούστου του 1998.

ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑhttp://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B7_%CE%A3%CE%BF%CF%85%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%85%CE%BB%CF%84%CE%B6%CF%8C%CE%B3%CE%BB%CE%BF%CF%85

Σοκολατόπιτα

Σοκολατόπιτα

Bαθμολογία:

648 ψήφοι

Προστέθηκε από Τράγα, 17.04.08

photo: evridiky 

Τι χρειαζόμαστε:

• 1 φλ. βιτάμ
• 5 αυγά
• 1 φλ. ζάχαρη
• 1 φλ. φουντούκια αλεσμένα
• 1 φλ. αλεύρι κοσκινισμένο (για όλες τις χρήσεις)
• 250 γρ. σοκολάτα κουβερτούρα λιωμένη
• 250 γρ. σοκολάτα γάλακτος λιωμένη

Γλάσο

• ½ φλ. κρέμα γάλακτος
• 125 γρ. κουβερτούρα

ή

• Ganache creme

Στα γρήγορα

Κατηγορία

Brownies, σοκολατόπιτες, σουφλέ

Μέθοδος

Φούρνου

Διατροφή

Πλούσια σε ενέργεια

Χορτοφαγική

Δυσκολία

Εύκολο

Γρήγορο

Περιέχει

Αβγά

Σοκολάτα

Κρέμα γάλακτος

Ξηρούς καρπούς

 

 

 

 

 

 

Πως το κάνουμε:

Διαβάστε περισότερο: Σοκολατόπιτα http://www.sintagespareas.gr/sintages/sokolatopita.html#ixzz23kOpKcex

Το Μέλλον της Ιστορίας

πηγή : http://www.nea-acropoli-ioannina.gr/istorias/to-mellon-ths-istorias.html 

Αναδημοσίευση άρθρου από την Νέα Ακρόπολη

Το Μέλλον της Ιστορίας

Το Μέλλον της Ιστορίας

Πού πηγαίνει ο κόσμος μας;

Υπάρχει μέλλον;

Πώς θα είναι αυτό;

Επαναλαμβάνεται η Ιστορία;

Αυτά είναι ερωτήματα που έχουν απασχολήσει χιλιάδες ανθρώπους, ερευνητές και μη. Η μελέτη της ιστορίας είναι ένα από τα βασικότερα κλειδιά που επιτρέπει στους λαούς αλλά και στον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά να προσδιορίσουν τη δική τους ταυτότητα. Η ταυτότητα δεν μπορεί να δημιουργηθεί αν δεν υπάρξει μια αντικειμενική ή υποκειμενική γνώση της εξέλιξης της ανθρωπότητας.

Έτσι από την αρχή των χρόνων οι άνθρωποι επιδίωξαν να μελετήσουν την ιστορία αλλά και να διδαχτούν από αυτή. Η μελέτη της ιστορίας πάντα χρησίμευε σαν ο μεγάλος συμβουλάτορας, που κατεύθυνε τόσο το παρόν όσο και το μέλλον.

Ακόμη και στις περιόδους που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ήξεραν να γράφουν, τις λεγόμενες προϊστορικές περιόδους, οι άνθρωποι δεν είχαν άγνοια της ιστορίας. Απλώς η θεώρηση της ιστορίας ήταν πολύ διαφορετική από την δική μας.

Η σημερινή ιστορική θεώρηση ειδικά στον δυτικό κόσμο, είναι άμεσα εξαρτημένη από τον λεγόμενο γραμμικό ή αθροιστικό χρόνο. Η αρχαία αντίληψη για την ιστορία έδινε περισσότερη σημασία στο καθαυτό γεγονός ως παράδειγμα-δίδαγμα παρά στην λεπτομερή αποτύπωση των μορφικών χαρακτηριστικών του ιστορικού γεγονότος. Από αυτήν την άποψη η προϊστορική περίοδος δεν είναι καθόλου προϊστορική, με την έννοια ότι δεν υπάρχει αίσθηση της ιστορίας . Απλά υπάρχει μια εντελώς διαφορετική θεώρηση.

Καθώς λοιπόν μελετούμε σήμερα την ιστορία, μέσα από το δικό μας πρίσμα, διαπιστώνουμε ότι σε πολλές περιπτώσεις ορισμένα ιστορικά γεγονότα μοιάζουν να έχουν μια καταπληκτική ομοιότητα μεταξύ τους. Τα συγκεκριμένα γεγονότα μπορεί να απέχουν χρονικά αρκετούς αιώνες, αλλά το μόνο που αλλάζει είναι ο τόπος , τα ονόματα και οι μορφές. Η ουσιαστική ιστορική πλοκή, το ιστορικό γίγνεσθαι αλλά και το συμπέρασμα του γεγονότος είναι το ίδιο.

Για παράδειγμα όλοι οι πολιτισμοί παρουσιάζουν μια παρόμοια μορφή ζωής: Γέννηση , ανάπτυξη, ωριμότητα, παρακμή, εξαφάνιση. Η περίοδος της παρακμής συνοδεύεται σχεδόν πάντα από χαλάρωση της κεντρικής εξουσίας και εμφάνιση έντονων διασπαστικών τάσεων. Όταν η περίοδος παρακμής ξεκινήσει, δεν είναι δυνατόν να ανακοπεί, αλλά μόνο να καθυστερήσει για πολύ ή λίγο διάστημα.

Μπροστά λοιπόν σε πολλά παρόμοια παραδείγματα , οι ιστορικοί προσπαθούν συνεχώς να ανακαλύψουν κάποιους νόμους που διέπουν την ιστορία. Οι περισσότεροι πλέον άνθρωποι αντιλαμβάνονται ότι η ιστορία δεν είναι αποτέλεσμα της «θεάς Τύχης», αλλά διέπεται από συγκεκριμένους μαθηματικούς νόμους. Αν θα θέλαμε να χρησιμοποιήσουμε εκφράσεις δανεισμένες από τα μαθηματικά, θα λέγαμε ότι η εξέλιξη της ιστορίας μοιάζει να ακολουθεί ένα είδος αλγόριθμου, αρκετά δύσκολου στην αποκρυπτογράφηση και σύνθετου. Και μάλιστα όχι οποιοσδήποτε αλγόριθμος, αλλά κάποιος αλγόριθμος που δημιουργεί σχήματα φράκταλ!

Πράγματι η ιστορία πραγματοποιεί μικρούς ή μεγαλύτερους κύκλους με παρόμοια ιστορικά γεγονότα. Τίποτα στην εξέλιξη της ιστορίας δεν λειτουργεί γραμμικά.

Ωστόσο, δεν μπορούμε να πούμε ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Δηλαδή, ποτέ η ιστορία δεν επιστρέφει στο ίδιο ακριβώς σημείο. Αυτό συμβαίνει γιατί η συσσώρευση της ανθρώπινης εμπειρίας επιτρέπει την έστω και αργή εξέλιξη, όχι όμως με γραμμικό τρόπο αλλά με σπειροειδή Ίσως το καλύτερο σχήμα που θα απεικόνιζε την πορεία της ανθρωπότητας, να είναι ένα είδος σπείρας.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η τετράγωνη σπείρα ταιριάζει περισσότερο στην ανθρώπινη ιστορία καθώς είναι ξεκάθαρο ότι υπάρχουν ιστορικά γεγονότα τα οποία μοιάζουν να αλλάζουν απότομα την πορεία της ανθρωπότητας. Είναι γεγονότα απρόβλεπτα, που δεν εξάγονται ως συμπέρασμα από τις προηγούμενες ιστορικές περιόδους.

Για παράδειγμα η ύπαρξη και η δράση του Μ. Αλεξάνδρου, άλλαξε την ιστορία, χωρίς αυτό να έχει κατά κάποιο τρόπο προετοιμαστεί από το παρελθόν. Από τον Μ. Αλέξανδρο και μετά οι περισσότεροι ιστορικοί συμφωνούν ότι ο κόσμος πορεύτηκε πάνω σε μια συγκεκριμένη γραμμή. Τέτοια γεγονότα υπάρχουν διάσπαρτα σε όλο τον κόσμο και συμπεριλαμβάνονται και φυσικά αίτια, όπως π.χ. μια φυσική καταστροφή.

Τέτοια γεγονότα που αναμφίβολα επηρεάζουν βαθιά την ιστορία, δεν υπόκεινται στην λεγόμενη κοινή λογική. Οι ιστορικοί φυσικά αδυνατούν να προβλέψουν τις απότομες στροφές που κάνει η ανθρωπότητα, αλλά ταυτόχρονα μπορούν να επιβεβαιώσουν το πέρασμα της ιστορίας από παρόμοια μονοπάτια.

Αν και η σημερινή επιστήμη δεν μπορεί να εξηγήσει ορισμένα πράγματα, ωστόσο ο παραδοσιακός εσωτερισμός έχει κάποιες απαντήσεις που ρίχνουν φως στο σκοτάδι. Μας μιλούν για έναν νόμο εξέλιξης της ανθρώπινης ιστορίας αλλά ταυτόχρονα και για ένα «Σχέδιο Εξέλιξης». Σύμφωνα με αυτό, η ανθρωπότητα ξεκινάει από ένα επίπεδο για να φτάσει σε ένα άλλο συγκεκριμένο επίπεδο. Η ανθρωπότητα σύμφωνα με τον Εσωτερισμό, δεν μπορεί να θεωρηθεί αποσπασμένη από την πορεία του Σύμπαντος. Το σύμπαν ξεκίνησε από κάπου για να φτάσει κάπου , σύμφωνα με ένα Υπερβατικό σχέδιο εξέλιξης που αγνοούμε, βεβαίως. Η ανθρωπότητα έχει το δικό της ρόλο και μερίδιο ευθύνης στην Συμπαντική πορεία. Επομένως και η ανθρωπότητα έχει έναν συγκεκριμένο στόχο για να φτάσει.

Αν λοιπόν υποθέσουμε ότι υπάρχει μια νομοτέλεια σε αυτήν την πορεία , δηλαδή το Σύμπαν θα ολοκληρώσει «επιτυχώς» το «σχέδιό» του, τότε και η ανθρωπότητα ακολουθώντας ή συμμετέχοντας σε αυτό το Υπερβατικό σχέδιο, θα ολοκληρώσει το δικό της Σχέδιο εξέλιξης για να φτάσει στο επίπεδο που πρέπει. Ανεξάρτητα επομένως από τις διάφορες τάσεις και μικροκατευθυνσεις που παρατηρούνται στην Ιστορία, η συνολική ανθρωπότητα εξελίσσεται όχι τυχαία και τυφλά, αλλά καθοδηγούμενη από ένα συγκεκριμένο Νόμο (ή Θεό, αν προτιμάτε). Αυτή η συγκεκριμένη κατεύθυνση η οποία τελικά θα τελεσφορήσει (σύμφωνα με τις Εσωτερικές παραδόσεις), ονομάζεται Υπερβατική Ιστορία.

Έτσι η υπερβατική Ιστορία έχει ήδη «γραφτεί» και προκαθοριστεί από την δημιουργία της ανθρωπότητας. Έχει καθοριστεί βέβαια όχι με λεπτομέρεια αλλά σαν γενικό σχέδιο και κατεύθυνση .

Αυτό που συμβαίνει στην πράξη , δηλαδή η πραγματοποίηση της Ιστορίας, είναι η λεγόμενη Αισθητή Ιστορία. Η Αισθητή Ιστορία, μπορεί να παρεκκλίνει λίγο από την Υπερβατική, όχι όμως και να αλλάξει εντελώς κατεύθυνση. Ουσιαστικά η Αισθητή Ιστορία είναι μια αντανάκλαση ή το αποτύπωμα ή η σκιά της Υπερβατικής. Σαν σκιά δεν μπορεί παρά να ακολουθεί πάντα την πορεία του όντος που τη δημιουργεί, δηλαδή την Υπερβατική Ιστορία. Μπορεί επίσης , όπως ακριβώς και οι σκιές να παρουσιάζεται ακαθόριστη και διαφοροποιημένη από το σώμα που την παράγει. Πάντα όμως θα έχει το σχήμα αλλά και την γενικότερη μορφή του αντικειμένου-πηγή.

Ο Εσωτερισμός τόσο της Ανατολής όσο και της Δύσης έχει πολλές αναφορές στο γενικό σχεδιασμό που θα ακολουθήσει η Ανθρωπότητα σε όλη την πορεία της πάνω στη Γη. Αναφορές που μιλούν τόσο για το παρελθόν όσο και για το μέλλον.

Στα ιερά κείμενα των Μάγια , της Ινδίας και άλλων πολιτισμών βρίσκουμε «προφητείες» , που μιλούν για τις επερχόμενες εποχές του άμεσου ή του μακρινού μέλλοντος.

Σύμφωνα με την Ινδική Φιλοσοφία αλλά και τον Δυτικό Εσωτερισμό, η ανθρωπότητα ήδη έχει περάσει μέσα από 5 στάδια εξέλιξης. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήδη έχουν υπάρξει 5 «ανθρωπότητες», όπου σε κάθε μια περίοδο αναπτύχθηκαν κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, βιολογικά, συναισθηματικά και νοητικά για τους ανθρώπους.

Σήμερα βρισκόμαστε στην 5η «ανθρωπότητα» και πρόκειται να εμφανιστούν άλλες 2 στο απώτερο μέλλον . Στις μελλοντικές αυτές ανθρωπότητες θα αναπτυχθούν κάποια επιπλέον χαρακτηριστικά και η συνείδηση των ανθρώπων θα διευρυνθεί σε μεγάλο βαθμό, πριν ολοκληρωθεί η εξελικτική μας φάση πάνω στη Γη.

Αν θα ήμασταν ως άνθρωποι ικανοί να ξεφύγουμε από την ψευδαίσθηση του χρόνου, τότε ίσως να μπορούσαμε να αντιληφθούμε την Ιστορία με την υπερβατική της μορφή. Τότε το πεπρωμένο της Ανθρωπότητας να παρουσιαζόταν μπρος στα μάτια μας και θα αποκάλυπτε αυτό που νομίζουμε ως μη γενόμενο.

Υπάρχουν κάποια κείμενα από την αρχαία Αίγυπτο που μας μιλούν για το μέλλον σαν να έχει ήδη γίνει. Αλλά αν είναι έτσι, προκύπτει η εύλογη ερώτηση: «Για ποιο λόγο να μπούμε ως ανθρωπότητα σε αυτήν την μακραίωνη δοκιμασία , εάν τα πράγματα είναι ήδη προκαθορισμένα;» Η απάντηση είναι πράγματι πολύ δύσκολη. Ίσως το μόνο που μπορεί να ρίξει λίγο «φως» στο σκοτάδι είναι η φράση που «Προφήτης» λέει στον «Εκλεκτό» στην περιβόητη Ταινία «The Matrix»: «Δεν είσαι εδώ για να επιλέξεις γιατί το έχεις ήδη κάνει. Είσαι εδώ για να μάθεις το Γιατί αυτής της επιλογής»……

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

- Ar. Toynbee, Study of History, εκδ. OxfordUniversity Press

- Μιρσέα Ελιάντ- Κόσμος και Ιστορία , ΕΚΔ. ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

- Ε.Π.Μπ.- Το μυστήριο των κύκλων, ΕΚΔ. ΙΑΜΒΛΙΧΟΣ

- Μαξ Χαίντελ - Ροδοσταυρική Κοσμοθεωρία, ΕΚΔ. ΙΑΜΒΛΙΧΟΣ

- C. JINARAHADASA, Η απόκρυφος εξέλιξη της Ανθρωπότητας, ΕΚΔ. ΙΑΜΒΛΙΧΟΣ

Joomla SEF URLs by Artio

ΤΟ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΟ του Lef Doe *

πηγή: http://www.onestory.gr/post/29610103310

ΤΟ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΟ

του Lef Doe *

.

Στάθηκε σκεπτικός κάτω από την ασθενική σκιά της αγριοκερασιάς στο μέσο του κήπου. Διαπίστωσε ότι βρισκόταν στο ίδιο ακριβώς σημείο όπου πριν από τρεις μήνες είχε ξεκινήσει το μακάβριο τελετουργικό του.

Μέχρι εκείνη τη στιγμή η ζωή του κυλούσε όμορφα και παραμυθένια. Είχε οτιδήποτε μπορούσε να ονειρευτεί ένας μεσήλικας άντρας: μια υπέροχη οικογένεια, μια αξιοζήλευτη εργασία και πολλούς αφοσιωμένους φίλους. Ώσπου εκείνο το μοιραίο απόγευμα, λίγες μονάχα λέξεις, έφεραν τα πάνω-κάτω στη ζωή του. Η σύζυγός του είχε αποφασίσει να σπάσει τον τοίχο που έχτιζε υπομονετικά έντεκα χρόνια τώρα γύρω από τα χείλη της και οι πυρακτωμένες λέξεις που χύθηκαν σα λάβα πάνω του είχαν ως μοναδικό σκοπό να κάψουν ολοκληρωτικά τη γαλήνη της ψυχής του.

“Δε νιώθω τίποτα πια,” του δήλωσε κατηγορηματικά. “Δεν θυμάμαι κιόλας αν έχω νιώσει ποτέ κάτι αληθινό για εσένα.”

“Και η αγάπη μας,” ήταν το μόνο που κατάφερε εκείνος να ψελλίσει. “Οι στιγμές που ζήσαμε; Οι όρκοι που δώσαμε; Τα όνειρά μας;”

Τα γόνατά του λύγισαν, μα έσφιξε τα χείλη του και κρατήθηκε όρθιος μέχρι που ένιωσε την σκιά της να απομακρύνεται τρεμοπαίζοντας στο λιγοστό φως που διαπερνούσε την πέργκολα. Μετά κατέρρευσε. Έμεινε σα νεκρός με την πλάτη γερμένη στον κορμό της αγριοκερασιάς, να κοιτάζει κατατονικά τα πολύχρωμα λουλούδια του κήπου του.

Όταν είχε πια σκοτεινιάσει τέντωσε το χέρι του και ξερίζωσε μια γαρδένια. Ήταν τόσο λευκή και όμορφη! Η μαυρισμένη του καρδιά όμως τη μίσησε. Άρχισε να την μαδάει μανιασμένα• στη συνέχεια πήρε μία ακόμη κι ύστερα άλλη μία, ώσπου ανάμεσα απ’ τα πόδια του τα απομεινάρια σχημάτισαν ένα υψωματάκι, σα λευκή μυρμηγκοφωλιά.

Παραδόξως, η καρδιά του ξαλάφρωσε μεμιάς κι αποφάσισε πως από εκείνη την ημέρα, κάθε φορά που η ζωή θα τον κερνούσε πίκρες και στενοχώριες, θα ακολουθούσε το ίδιο ακριβώς τελετουργικό.

‘Καταστρέφοντας κάτι όμορφο, μετριάζεται ο πόνος της ψυχής μας,’ σκέφτηκε και επανήλθε στο παρόν.

Εξερεύνησε με τα μισόκλειστα μάτια του τον κήπο σπιθαμή προς σπιθαμή.

Μειδίασε.

Δεν είχε μείνει πια ούτε ένα λουλούδι.

.

Ο Lef Doe γεννήθηκε, αναπνέει τον αέρα και παλεύει με τους ανεμόμυλους της πανέμορφης πόλης του Βόλου.

"Τραγέλαφος"

πηγή : http://www.facebook.com/photo.php?fbid=3826312250355&set=a.1065732197579.2011151.1054252075&type=1&theater 

 "Τραγέλαφος"

Η φύση πάντα εξελίσσεται και προσαρμόζεται σύμφωνα με τις συγκυρίες και τις αλλαγές οι οποίες συντελούνται στο περιβάλλον. 'Ετσι και στην Ελλάδα, η φύση δημιούργησε ένα νέο είδος, τον Τραγέλαφο, αντιπροσωπεύοντας με τον καλύτερο τρόπο τη τρέχουσα κατάσταση της εν λόγω χώρας. Το νέο θυλαστικό της οικογένειας των αμνοεριφίων απαντάται σε τόπους λατρείας όπως εκκλησίες, όπου συνηθίζει να προσεύχεται γιά το καλό κάθε -ανεξαιρέτως χρώματος, προέλευσης και πεποιθήσεων- πλάσματος που δημιούργησε ο μεγαλοδύναμος, την ίδια στιγμή που υπονομεύει, καταδιώκει και δολοφονεί οτιδήποτε και οποιονδήποτε αποκλείνει από τα πρότυπα που το ίδιο έχει ορίσει.
"Τραγέλαφος" όνομα και πράγμα δηλαδή..

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω 

Έλβις Άρον Πρίσλεϊ

 Έλβις Άρον Πρίσλεϊ

Ο Έλβις Άρον Πρίσλεϊ (8 Ιανουαρίου 1935 - 16 Αυγούστου 1977) γεννήθηκε στο Τουπέλο του Μισισίπι. Γνωστός και με το προσωνύμιο "Βασιλιάς της Ροκ εν Ρολ" και "Βασιλιάς" (αγγ. "The King"), ήταν τραγουδιστής, μουσικός και ηθοποιός ενώ θεωρείται από πολλούς ως ένας από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες των τελευταίων 50 ετών.

Ξεκίνησε τραγουδώντας μουσική rockabilly για την εταιρεία Sun Studios, με πολλά

κομμάτια ρυθμικής μπλουζ, γκόσπελ (gospel) και Κάντρι, ενώ ο συνδυασμός όλων αυτών των οδήγησε προς την καθαρή μουσική Ροκ εν ρολ. Επιτυχία γνώρισε όμως και με μπαλάντες αλλά και με κομμάτια κάντρι, μπλουζ, ποπ, φολκ, αγγίζοντας κάποιες στιγμές ακόμη και τη τζαζ. Μπορούσε να ερμηνεύσει πολλά είδη μουσικής, πάντα με την ίδια επιτυχία, χάρη στην ευέλικτη φωνή του.

Ο Έλβις Πρίσλεϊ κυκλοφόρησε 75 άλμπουμ από το 1956 ως το 1977. Υπολογίζεται πως μέχρι σήμερα έχουν πουληθεί πάνω από 1 δισεκατομμύριο αντίτυπα, περισσότερα από κάθε άλλο καλλιτέχνη. Πολλά από αυτά έγιναν χρυσά ή πλατινένια, ακόμη και περισσότερες από μια φορές. Εκτός αυτών, τιμήθηκε με 14 υποψηφιότητες για βραβείο Γκράμι, εκ των οποίων τρεις φορές ήταν νικητής. Στην ηλικία των 36 ετών τιμήθηκε με το Grammy Lifetime Achievement Award για το σύνολο της καριέρας του.

Εκτός από την καριέρα του στη μουσική, ο Πρίσλεϊ εμφανίστηκε και σε 33 κινηματογραφικές ταινίες. Αν και δεν είχαν καλή υποδοχή από τους κριτικούς, ήταν ιδιαίτερα κερδοφόρες. Ακόμη, ιστορικές έχουν μείνει οι τηλεοπτικές εμφανίσεις του και τα ειδικά αφιερώματα.

Πέθανε πρόωρα το 1977 σε ηλικία 42 ετών από καρδιακή αρρυθμία, κυρίως λόγω της κακής διατροφής, των εξαντλητικών ωραρίων αλλά και των φαρμάκων που χρησιμοποιούσε σε μεγάλες ποσότητες. Παρόλα αυτά, μετά το θάνατο του, υπήρξε σύγχυση, ακόμη και φημολογία πως ο Πρίσλεϊ ζει έως και σήμερα.

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BB%CE%B2%CE%B9%CF%82_%CE%A0%CF%81%CE%AF%CF%83%CE%BB%CE%B5%CF%8A

 

Εύκολο παγωτό με ζαχαρούχο γάλα

Εύκολο παγωτό με ζαχαρούχο γάλα

Bαθμολογία:

70 ψήφοι

Προστέθηκε από kiriku77, 24.06.10

Περιγραφή

Είναι ένα πανεύκολο παγωτάκι στην παρασκεύη του, χωρίς αυγά, με τέλεια γεύση και περιθώριο πάρα πολλών παραλλαγών.

photo: Phoebe

Τι χρειαζόμαστε:

• 1 morfat
• 1 ζαχαρούχο γάλα
• 1 εβαπορέ

Στα γρήγορα

Κατηγορία

Παγωτά, Γρανίτες, Σορμπέ

Εποχιακά

Καλοκαιρινή

Μέθοδος

Χωρίς μαγείρεμα

Διατροφή

Χορτοφαγική

Δυσκολία

Μέχρι 4 υλικά

Περιέχει

Γάλα

Φτιάχνει

περίπου 1 κιλό νοστιμότατο παγωτό

 Πως το κάνουμε:

Διαβάστε περισότερο: Εύκολο παγωτό με ζαχαρούχο γάλα http://www.sintagespareas.gr/sintages/eykolo-pagoto-me-zaxarouxo-gala.html#ixzz23kSbBqGu