Παγκόσμια Ημέρα Φάρων 19 Αυγούστου 2012

πηγή : http://atlantis-santorini.net/pagkosmia_imera_faron_o_faros_tis_santorinis/

Παγκόσμια Ημέρα Φάρων – Ο Φάρος της Σαντορίνης 

Ο Φάρος στο Ακρωτήρι της Σαντορίνης 

(Φωτογραφία: Κώστας Κωνσταντινίδης)

Η Παγκόσμια Ημέρα Φάρων καθιερώθηκε το 2003, με πρωτοβουλία της Διεθνούς Ένωσης Φαροφυλάκων και γιορτάζεται κάθε χρόνο την τρίτη Κυριακή του Αυγούστου. Σκοπός αυτής της πρωτοβουλίας είναι η ενημέρωση των πολιτών γιά τη σημασία των φάρων και των υπόλοιπων ναυτικών βοηθημάτων στη ναυσιπλοία, αλλά και η προβολή του έργου που επιτελούν οι φαροφύλακες, συχνά κάτω από δύσκολες συνθήκες. 
Σήμερα(Κυριακή, 19/8/2012) στον εορτασμό συμμετέχουν 350 φάροι που ανήκουν σε 50 χώρες του κόσμου.

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Φάρων και άν και ο Φάρος στο Ακωτήρι της Σαντορίνης δεν έχει πλέον φαροφύλακα, για να συμμετέχει στον εορτασμό, το “ατλαντίς” δημοσιεύει σήμερα κάποια ενημερωτικά στοιχεία για τον Φάρο του νησιού μας.

Ο Φάρος στο Ακρωτήρι βρίσκεται ακριβώς στον άξονα του θαλάσσιου δρόμου Πειραιά – Αλεξάνδρεια και θεωρείται ένας από τους καλύτερους του ελληνικού δικτύου.

Ο Φαρός κατασκευάστηκε το 1892 από γαλλική εταιρεία φάρων La Société Collas et Michel και βρίσκεται σε απόσταση 18 χιλιομέτρων από τα Φηρά, σε υψόμετρο 58 μέτρων, με γεωγραφικές συντεταγμένες: Γεωγραφικό Πλάτος 36ο 21′ 05″ Βόρειο και Γεωγραφικό Μήκος 25ο 21′ 05″ Ανατολικό. Το ύψος του πύργου του ειναι 10 μέτρα και το εστιακό του ύψος είναι 100 μέτρα.

Ο φάρος στην αρχή λειτούργησε με πετρέλαιο και ακτινοβολία γύρω στα 23 ναυτικά μίλια. Κατά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο έμεινε ανενεργός μέχρι το 1945. Το 1983 ηλεκτροδοτήθηκε και έγινε πλήρως αυτοματοποιημένος το 1988. Σήμερα δίνει λευκό φώς με αναλαμπές κάθε 10″ και ακτινοβολία 24 ναυτικά μίλια.

Αναλυτικές πληροφορίες για τους Φάρους στην Ελλάδα εδώ: http://www.faroi.com                      

πηγή : http://volida-volida.blogspot.gr/2012/08/blog-post_5506.html

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΦΑΡΩΝ : ΦΑΡΟΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Ένα από τα σημαντικότερα σύγχρονα μνημεία που δίνουν το στίγμα της Ελλάδας και την περίοπτη θέση που κατείχε ανέκαθεν η χώρα μας στην παγκόσμια ναυτική ιστορία αργοσβήνει, παραδομένο στη φθορά του χρόνου και την εγκατάλειψη. Το Eλληνικό Φαρικό δίκτυο αριθμεί σήμερα 120 παραδοσιακούς φάρους μέσης ηλικίας περίπου 2 αιώνων. Μόνον οι 20 βρίσκονται σε καλή κατάσταση ενώ μέτρια χαρακτηρίζεται η κατάσταση άλλων 30. Στους υπόλοιπους τα σημάδια φθοράς είναι ορατά και δια γυμνού οφθαλμού. Το 1998 η Υπηρεσία Φάρων του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού (ΓΕΝ) , στην οποία ανήκει η ευθύνη για την διαχείριση του δικτύου, εκπόνησε ένα συνολικό πρόγραμμα συντήρησης και αποκατάστασης όλων των κτισμάτων και προώθησε το σχέδιο αυτό προς ένταξη στο Β΄ Κοινοτικό πλαίσιο στήριξης.

Το Υπουργείο Πολιτισμού και οι Εφορείες Νεωτέρων Μνημείων ανέλαβαν να αξιολογήσουν έναν προς έναν όλους τους φάρους. Στο διάστημα αυτό επισκέφθηκαν 20, τους οποίους και έκριναν ως νεώτερα μνημεία τα οποία πρέπει να διατηρηθούν. Ωστόσο το σχέδιο δεν χρηματοδοτήθηκε και η αποκατάσταση έμεινε στα χαρτιά. Η Υπηρεσία Φάρων με τα κονδύλια που διαθέτει έχει την δυνατότητα επισκευής 3-4 πύργων ετησίως. Με τον ρυθμό αυτό η αποπεράτωση του έργου τοποθετείται σε 40 χρόνια.

Το Γ΄ ΚΠΣ αναπτέρωσε τις ελπίδες των ανθρώπων που ασχολούνται με την διατήρηση αυτών των μνημείων. Η επιμονή τους απέδωσε σε πρώτη φάση την έγκριση κονδυλίων ύψους 1,5 δισεκατομμυρίων δραχμών. (περίπου 4,5 εκατομμύρια ΕΥΡΟ) για την εκπόνηση ενός πιλοτικού προγράμματος αναπαλαίωσης και αποκατάστασης του δικτύου. Με τα χρήματα αυτά οι υπηρεσίες του ΓΕΝ μπορούν να επισκευάσουν περίπου 40 φάρους και μάλιστα σε εξαιρετικά σύντομο χρονικό διάστημα γιατί διαθέτουν γνώση, ειδικευμένους μηχανικούς και αρχιτέκτονες.

Οι καταστροφές

Οι μεγαλύτερες καταστροφές στο Eλληνικό Φαρικό δίκτυο προκλήθηκαν κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και συγκεκριμένα κατά την αποχώρηση των Γερμανικών στρατευμάτων από την Ελλάδα. Το 1940 υπήρχαν 206 πέτρινοι φάροι ενώ μετά το τέλος του πολέμου απέμειναν σε λειτουργία μόνον οι 19. Η πρώτη προσπάθεια ανασυγκρότησης του δικτύου άρχισε το 1945 και συνεχίστηκε έως τα μέσα της δεκαετίας του ΄50. Περίπου 80 φάροι ανακατασκευάστηκαν. Οι υπόλοιποι αφέθηκαν στην τύχη τους.

Οι φωτοσημαντήρες επισκίασαν την χρησιμότητα των φάρων. Πολύ φθηνότεροι, ευκολότεροι στην τοποθέτηση και την συντήρηση αναπτύχθηκαν σε ευρεία κλίμακα, σε όλους τους σημαντικούς θαλάσσιους διαύλους και σήμερα ανέρχονται σε 1.188 .

Στο παρακάτω link υπάρχουν φωτογραφίες και video από τους Ελληνικούς φάρους.

http://www.faroi.com/list_gr.htm

Αναρτήθηκε από volida στις 4:17 μ.μ. 
                                               --------------------------------------------------
πηγή : http://www.pinnokio.gr/arthro/PAGKOSMIA-HMERA-FARW

  Παγκόσμια Ημέρα Φάρων

Η Παγκόσμια Ημέρα Φάρων καθιερώθηκε το 2003 με πρωτοβουλία της Διεθνούς Ενωσης Φαροφυλάκων και γιορτάζεται κάθε χρόνο την τρίτη Κυριακή του Αυγούστου. Σκοπός αυτής της πρωτοβουλίας είναι η ενημέρωση των πολιτών γιά τη σημασία των φάρων και των υπόλοιπων ναυτικών βοηθημάτων στη ναυσιπλοία, αλλά και η προβολή του έργου που επιτελούν οι φαροφύλακες, συχνά κάτω από δύσκολες συνθήκες.

Την ημέρα αυτή οι φάροι είναι ανοιχτοί για το κοινό, με την πραγματοποίηση διάφορων εκδηλώσεων. Η Παγκόσμια Ημέρα Φάρων γιορτάζεται φέτος σε 350 φάρους, που ανήκουν σε 50 χώρες του κόσμου.

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω 

Κοτοπιτάκια χωριάτικα

Κοτοπιτάκια χωριάτικα

Bαθμολογία:

2 ψήφοι

Προστέθηκε από Ginger, 03.12.07

photo: piperitsa kafteri

Τι χρειαζόμαστε:

• 2 πακέτα ζύμη κουρού στρογγυλή (σύνολο 40 τεμάχια)
• 2 πόδια κοτόπουλου βραστά ή ψητά, ξεκοκαλισμένα και τεμαχισμένα
• 1 καρότο
• μισή κόκκινη πιπεριά
• 2 πατάτες
• 1 κρεμμύδι
• 2 σκελίδες σκόρδο
• 1 κ. σούπας βούτυρο
• 1 κρόκος
• λίγο γάλα
• 1-2 κ. σούπας παρμεζάνα τριμμένη
• σουσάμι
• αλατοπίπερο

Στα γρήγορα

Κατηγορία

Πίτες με κρεατικά

Περιέχει

Τυριά

Πιπεριές

Αβγά

Ξηρούς καρπούς

Γάλα

Σκόρδο

Ειδικές περιστάσεις

Για μπουφέ

Φτιάχνει

40 πιτάκια

Πως το κάνουμε:

Διαβάστε περισότερο: Κοτοπιτάκια χωριάτικα http://www.sintagespareas.gr/sintages/kotopitakia-xoriatika.html#ixzz22OnkwrGJ
σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

πηγή : http://www.nea-acropoli-ioannina.gr/istorias/molossoi.html

Αναδημοσίευση άρθρου από την Νέα Ακρόπολη

ΜΟΛΟΣΣΟΙ   

Οι Μολοσσοί ήταν πρωτοελλαδικό φύλο, το οποίο έφτασε στην Ήπειρο από τη Μακεδονία, περίπου το 1200 π.Χ.. Ο αρχαιότερος μύθος γύρω από τη γενεαλογία τους ανάγει την καταγωγή τους στο γιό του Αχιλλέα Νεοπτόλεμο και στη χήρα του Έκτορα Ανδρομάχη. Παιδιά αυτής της ένωσης ήταν, κατά τον Παυσανία, ο Μολοσσός, ο Πίελος και ο Πέργαμος, ενώ, κατ’ άλλους, ο Μολοσσός, ο Αιακίδης, , ο Πύρρος και η Τρωάδα.

Κατά τους Ιστορικούς χρόνους, οι Μολοσσοί κυριάρχησαν στην περιοχή, κατέχοντας αρχικά και το μαντείο της Δωδώνης. Ήταν μόνιμα εγκαταστημένοι στη μέση υψομετρική ζώνη της Πίνδου, όπου υπήρχαν οι καλύτερη βοσκότοποι. Το γεγονός αυτό εξηγεί έως ένα βαθμό την ευημερία και την πολιτική ισχύ τους. Όπως μαρτυρεί ο Θουκυδίδης, οι Μολοσσοί ήταν αντίπαλοι των Χαόνων  και των Θεσπρωτών, οι οποίοι έπρεπε να διασχίζουν τα εδάφη των Μολοσσών με τα κοπάδια τους, όταν μετακινούνταν από τα χειμερινά στα θερινά βοσκοτόπια τους και αντίστροφα.

Τελικά, οι Μολοσσοί επικράτησαν έναντι των άλλων ηπειρωτικών φύλων και ενοποίησαν την Ήπειρο κατά τα τέλη του 5ου  με αρχές του 4ου αιώνα π.Χ.. Πόλη- κέντρο τους ήταν η Πασσαρώνα, στο λεκανοπέδιο των Ιωαννίνων, όπου βρισκόταν και ο ναός του Αρείου Διός. Από τα καθαρώς μολοσσικά φύλα, στο εσωτερικό των ορεινών όγκων της Πίνδου κατοικούσαν οι Παρωραίοι και οι Τύμφαίοι ενώ στο νότιο τμήμα βρισκόταν η αρχαία Ελλοπία. Στα ανατολικά ( σημερινά Γρεβενά και δυτική Μακεδονία) κατοικούσαν οι Ελιμίωτες.

Ως προς την κοινωνική και οικονομική τους οργάνωση, κυρίαρχο στοιχείο ήταν μικρές φυλετικές ομάδες 200-300 ανθρώπων με τα κοπάδια τους. Οι ομάδες αυτές σχημάτιζαν μεγαλύτερα σύνολα, με ισχυρό αίσθημα ενότητας, κοινά βοσκοτόπια, ποίμνια και παραγωγικά δάση, σημαντική θέση των πολεμιστών, πατριαρχική εξουσία του εκλεγμένου αρχηγού, σημαντική θέση των γυναικών και ημινομαδική υπαίθρια ζωή. Αν και οι αρχαίοι συγγραφείς από τη νότια Ελλάδα τους αποκαλούν βαρβάρους, επειδή δεν οργανώθηκαν σε πόλεις κράτη, οι υπόλοιποι Έλληνες τους θεωρούσαν ομοεθνείς τους και τους επέτρεπαν να συμμετέχουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Επιπλέον, όπως αποδεικνύεται από δυο επιγραφές στη Δωδώνη, έγραφαν ελληνικά και είχαν ελληνικά ονόματα. Ως προς την πολιτική τους οργάνωση, αρχικά τη διοίκηση ασκούσε ο βασιλιάς και δύο ακόμη άρχοντες, ο «προστάτης» και ο «γραμματεύς».

Αργότερα ίδρυσαν το « Κοινόν των Μολοσσών», οπότε μειώθηκε η δύναμη του βασιλιά. Χαρακτηριστικά είναι τα νομίσματά τους, τα οποία φέρουν το όνομα της φυλής και όχι του βασιλιά. Τα αργυρά αυτά νομίσματα είχαν αρχικά (4ος αι. π.Χ.) ως έμβλημα μια ασπίδα και τον προστάτη των κοπαδιών τους, τον περίφημο μολοσσικό σκύλο, που έγινε γνωστός για το μεγάλο του μέγεθος, την αφοσίωση και την αγριότητα του. Αργότερα, λόγω της υπαγωγής νέων φυλών στους Μολοσσούς, οι εκλεγμένοι άρχοντες θα αυξηθούν, φτάνοντας τους 15.

Ο βασιλιάς Θαρύπας (423/422-390/385 π.Χ.), ο οποίος έζησε για ένα διάστημα στην Αθήνα, υπήρξε μια από τις σημαντικότερες μορφές των Μολοσσών. Αναμόρφωσε τη ζωή των κατοίκων με τη δημιουργία οχυρωμένων πόλεων και την εισαγωγή αλφαβήτου και νομίσματος. Ο γιος του, Αλκέτας, που διώχθηκε από τους Σπαρτιάτες επανέκτησε την εξουσία του ( 385 π.Χ.) και προσχώρησε αργότερα ( 377 π.Χ.) στην Β’ Αθηναϊκή Συμμαχία.

Στη συνέχεια, το κράτος των Μολοσσών θα βρεθεί υπό την κυριαρχία των Μακεδόνων και του Πύρρου. Μάλιστα, με τους Μακεδόνες συνδέθηκαν με συγγενικούς δεσμούς, καθώς ο Φίλιππος Β’ νυμφεύθηκε την Ολυμπιάδα, κόρη του βασιλιά των Μολοσσών Αρύβα. Το κράτος τους κατέρρευσε το 232 π.Χ. και έδωσε τη θέση του σε μικρές δημοκρατίες. Έτσι, ο Αιμίλιος Παύλος, όταν έφτασε στην περιοχή (168 π.Χ.), κατέστρεψε με ευκολία τους οικισμούς τους.

Joomla SEF URLs by Artio

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Τα βότανα και τα αρωματικά φυτά της Κρήτης

Η χλωρίδα η Ελληνική είναι πολύ πλούσια αυτό είναι γνωστό .  Ένα τμήμα της όμως είναι ιδιαίτερο. Πρόκειται για τα βότανα και τα αρωματικά φυτά της Κρήτης. Βρήκα ένα διαφημιστικό φυλλάδιο που περιέχει πολύ ωραίες πληροφορίες για το θέμα και σας το παρουσιάζω.

Για μεγέθυνση κάθε σελίδας πατάτε ροδάκι , ανοίγει άλλη καρτέλα με φακό + -

Philο Farnsworth

πηγή : http://www.facebook.com/photo.php?fbid=459290310772348&set=a.452385131462866.105177.108511895850193&type=1&theater

 

Σαν σήμερα 19 Αυγούστου 1906 γεννιέται ο Philο Farnsworth ο εφευρέτης της τηλεόρασης ....

O Philo Farnsworth ήταν ένας, μόλις δεκατεσσάρων χρονών, μαθητής γυμνασίου όταν επινόησε την ιδέα ότι μια δέσμη ηλεκτρονίων θα μπορούσε να σαρώσει εικόνες μπρος πίσω και να τις διαβιβάσει σε απομακρυσμένες οθόνες-με άλλα λόγια, επινόησε την τηλεόραση! Παρόλο που μια τέτοια καταπληκτική εφεύρεση δεν θα μπορούσε να είναι το έργο ενός ανθρώπου και μόνο, ο Philo Farnsworth θα πρέπει να επαινεθεί για τη θέση του στην ιστορία.

Γεννήθηκε σε μια ξύλινη καλύβα και ανατράφηκε για να εργαστεί σκληρά στα χωράφια, παρ’ όλα αυτά, ο νεαρός Farnsworth ήταν γοητευμένος από τα ηλεκτρόνια και τα ηλεκτρονικά, και έπεισε τον καθηγητή του στις επιστήμες να τον αφήσει να παρακολουθήσει ένα μάθημα ηλεκτρονικών ανωτέρου επιπέδου. Σε όλη του τη ζωή θα ευχαριστεί αυτόν τον δάσκαλό του, τον Justin Tolman, που τον ενέπνευσε και τον ενθάρρυνε, αλλά και που του έδωσε τις πληροφορίες που χρειάζονταν. Ο Tolman σκέφτηκε πως η εξήγηση της θεωρίας της σχετικότητας του Farnsworth, ήταν η σαφέστερη που είχε ακούσει, και ο Farnsworth ήταν μόλις δεκαπέντε ετών όταν έδωσε αυτή την εξήγηση!

Η οικογένεια του Farnsworth μετακόμισε στην πόλη Beaver, στη Γιούτα υπό τις οδηγίες του Brigham Young. Όταν ήταν μόλις δεκαπέντε έγινε δεκτός στο Πανεπιστήμιο του Brigham Young. Αναγκάστηκε να το εγκαταλείψει ένα-δύο χρόνια αργότερα, όταν πέθανε ο πατέρας του, αλλά ήταν ήδη πιο προχωρημένος στα ηλεκτρονικά από οποιονδήποτε άλλον στο Brigham Young και τους περισσότερους ανθρώπους στον κόσμο.

Στα 21 του, όταν ζούσε στην Καλιφόρνια με τη σύζυγό του, ο Philo Farnsworth συγκέντρωσε οικονομικούς υποστηρικτές για να βρει πως θα μπορούσε η εφεύρεσή του να λειτουργήσει. Ήταν σε θέση να το βρει, και το ήξερε, όπως και ότι έπρεπε να φροντίσει για την κατοχύρωση των διαφόρων πτυχών της εφεύρεσης.

Δυστυχώς, ένας Ρώσος μετανάστης ονόματι Vladimir Zworykin, είχε την ίδια ιδέα την ίδια στιγμή. Έκανε αίτηση για δίπλωμα ευρεσιτεχνίας το 1923 για το ίδιο είδος των σωλήνων διαβίβασης ηλεκτρονικών δεδομένων. Ο εργοδότης του, ο David Sarnoff στο RCA δεν ήθελε να πληρώσει στον Farnsworth τα δικαιωμάτα για την εφεύρεση και τον πήγε κατ 'ευθείαν στο δικαστήριο.

Αν και ο Zworykin είχε δίπλωμα ευρεσιτεχνίας, δεν υπήρχαν αποδείξεις πως θα κατασκεύαζε από το σχέδιο έναν πομπό που να λειτουργεί. Ο παλιός δάσκαλος του Farnsworth, ο Justin Tolman κατέθεσε για λογαριασμό του, ότι όχι μόνο το είχε εφεύρει ενώ σπούδαζε στο γυμνάσιο, και ότι είχε ακόμα τα σχέδια που που είχε κάνει γι’ αυτό!

Το RCA χαμένο, άσκησε έφεση και έχασε και πάλι, και τελικά συμφώνησε να καταβάλει στον Farnsworth τα δικαιώματα για την εφεύρεση. Ο Β 'Παγκόσμιος Πόλεμος ήρθε και η παραγωγή των τηλεοράσεων διεκόπη για να υποστηριχθούν οι πολεμικές προσπάθειες. Μέχρι τότε τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας του Farnsworth είχαν σχεδόν λήξει. Το RCA άρπαξε την ευκαιρία, αφήνοντας τον Farnsworth στη μοίρα του, καθώς ξεκίνησε μια διαφημιστική εκστρατεία που διαλαλούσε τους Sarnoff και Zworykin ως εφευρέτες της τηλεόρασης!
 

Η ζωή πήρε την κατηφόρα για τον φτωχό Farnsworth μετά από αυτό. Βυθίστηκε σε κατάθλιψη και στο αλκοόλ, και πέρασε πολύ χρόνο σε ψυχιατρικά νοσοκομεία και σε θεραπείες. Κατά τη διάρκεια μιας εμφάνισής του στο "Τι είναι η γραμμή μου;" ρωτήθηκε εάν είχε εφεύρει μια μηχανική συσκευή που προκαλούσε πόνο όταν χρησιμοποιούνταν. Η απάντησή του ήταν: «Ναι. Μερικές φορές είναι επώδυνες».

Ο Farnsworth δεν επέτρεψε την τηλεόραση στο σπίτι του, λέγοντας ότι δεν υπάρχει τίποτα καλό σε αυτήν που να αξίζει τον κόπο.

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω 

ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ του Μιχάλη Νικολάου *

πηγή : http://www.onestory.gr/post/29747546887

ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

του Μιχάλη Νικολάου *

.

Θες να μάθεις τι πραγματικά συνέβη και βρίσκομαι σήμερα εδώ; Θα σου πω τα γεγονότα όπως έγιναν και θα αντιληφθείς πως ξεφεύγουν από τη σφαίρα του μυστηρίου και της πλάνης, αφού είναι πέρα για πέρα πραγματικά. Όλα άρχισαν τον περασμένο Σεπτέμβρη, μια Παρασκευή… Και τι Παρασκευή! Παρασκευή και 13ης! Μέρα κατά την οποία συναντήθηκα με το άλλο μου… εγώ! 

Μια εβδομάδα πριν τη συνάντηση είχα λάβει πρόσκληση για να συναντηθώ με κάποιον συμβολαιογράφο ονόματι Βεζεβούλη. Η πρόσκληση ήταν μέσα σε κλειστό φάκελο, κοκκινωπού χρώματος και πάνω είχε μια περίεργη σφραγίδα από κόκκινο πηχτό μελάνι σε σχήμα ωοειδές ενώ σχημάτιζε διακριτικά το κεφάλι ενός τράγου ή κάποιου ζώου με παρόμοια χαρακτηριστικά και στη μέση είχε ένα σπαθί ή μαχαίρι, δεν μπορούσα να ξεχωρίσω τι από τα δύο ήταν. Από το μυαλό μου πέρασε η εντύπωση πως επρόκειτο για αρρωστημένη φάρσα. Άνοιξα προσεκτικά την πρόσκληση και διάβασα: 

.

Αγαπητέ κύριε Μ.,

Θα ήθελα να σας ζητήσω να περάσετε από τα γραφεία μας στην οδό Ανωτέρα 66ΣΤ την Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου και ώρα 18:00 το απόγευμα για μια προσωπική σας υπόθεση. Σας διαβεβαιώνω πως πρόκειται να αλλάξει για πάντα η ζωή σας!

Ο Συμβολαιογράφος

Βεζεβούλης

.

Όλη την εβδομάδα -την εβδομάδα συναντήσεως- ο καιρός ήταν άσχημος. Καταρρακτώδεις βροχές και δυνατοί άνεμοι σάρωναν την πόλη. Εδώ και πολλά χρόνια είχε να κάνει τόσο άσχημο καιρό Σεπτέμβρη μήνα. Στην πόλη διαδίδονταν μάλιστα ανατριχιαστικές ιστορίες για σκοτεινές δυνάμεις που την είχαν περιζώσει. Σ’ αυτό συνέτειναν και οι πολλαπλοί και μυστηριακοί φόνοι που γίνονταν. 

Την Πέμπτη, 12 Σεπτεμβρίου το βράδυ, ο καιρός ήταν σχετικά καλός, με λίγα σύννεφα στον ουρανό. Βγήκα για λίγο στη μικρή αυλή του σπιτιού μου που βρισκόταν στα προάστια της πόλης. Λίγα αστέρια υπήρχαν κι αυτά με δυσκολία διακρίνονταν. Το φεγγάρι ήταν ολόγιομο. Το χρώμα του όμως διαφορετικό. Κόκκινο κεραμιδή. Σου έδινε την αίσθηση πως αιμορραγούσε. Νεκρική σιγή γύρω. Ούτε ένα φως αναμμένο. Στους δρόμους τα φώτα είχαν σβήσει από την προηγούμενη μέρα όπου η ξαφνική μπόρα που είχε ξεσπάσει λίγο μετά τις δώδεκα το βράδυ προκάλεσε ζημιά στην ηλεκτροφώτιση της πόλης. Το σκηνικό ασύλληπτο. Και τρομακτικό. Το αεράκι φυσούσε ψυχρά. Γύρισα για να μπω στο σπίτι και τότε, ξαφνικά, πλήθος σύννεφων κάλυψαν αμέσως τον ουρανό. Ξέσπασε μια καταιγίδα απίστευτη. Μόλις που πρόλαβα και έτρεξα στο σπίτι. Όλο το βράδυ έβρεχε καταρρακτωδώς. Κεραυνοί και αστραπές έσχιζαν τον ουρανό. Ο άνεμος φυσομανούσε. Τα κεραμίδια του παλιού σπιτιού μου αντιστέκονταν με όλες τους τις δυνάμεις σε αυτή την λυσσαλέα ορμή της φύσης. Τα τζάμια των παραθύρων έτριζαν ενοχλητικά. Δε χρειάζεται να σου πω πως δεν έκλεισα μάτι όλο το βράδυ. 

Την επόμενη μέρα οι καταρρακτώδεις βροχές και η ένταση του ανέμου συνεχίζονταν ασταμάτητα. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα Αρμαγεδδών βγήκα στις πέντε από το σπίτι για να πάω στο ραντεβού με το Συμβολαιογράφο. Στην απόφαση μου αυτή συνέτεινε και η άσχημη οικονομική μου κατάσταση οπόταν… έλπιζα σε κάποιο θαύμα. Αυτοκίνητο δεν είχα κι έτσι περίμενα στη στάση για το λεωφορείο. Λεφτά για ταξί δεν υπήρχαν. Η ορμή του ανέμου δε χρειαζόταν και πολλή δύναμη για να με παρασέρνει δεξιά και αριστερά σαν εκκρεμές. Το σκηνικό γύρω μου αποκαλυπτικό. Κομμένα κλαδιά και κορμοί δέντρων, σύρματα κρέμονταν επικίνδυνα, κάλαθοι μεταφέρονταν εδώ κι εκεί από τον άνεμο, έρημοι δρόμοι από κόσμο και αυτοκίνητα. Ομίχλη και καταχνιά παντού. Περίμενα περίπου δέκα λεπτά στη στάση. Κατάλαβα τότε πως μόνο ένας τρελός θα κυκλοφορούσε υπό αυτές τις συνθήκες κι έτσι αποφάσισα να επιστρέψω στο σπίτι. Δεν πρόλαβα όμως να κάνω βήμα απ’ τη στάση όταν είδα, μέσα από την ομίχλη που στην περιοχή που έμενα είχε απλωθεί γρηγορότερα, να εμφανίζεται ένα μαύρο παλιού τύπου μεγάλο αυτοκίνητο. 

Σταμάτησε δίπλα μου και τα μαύρα παράθυρα του δε σου επέτρεπαν να διακρίνεις το εσωτερικό του. Άνοιξε το παράθυρο του συνοδηγού και μια φωνή βραχνή ακούστηκε από μέσα: «μην περιμένετε κύριε γιατί τα λεωφορεία, όπως και όλα τα μέσα συγκοινωνιών, δε δουλεύουν σήμερα. Αν θέλετε μπορώ να σας πάρω εγώ στον προορισμό σας». Δεν μπορούσα να διακρίνω το πρόσωπο του ατόμου που οδηγούσε. Σκέφτηκα να αρνηθώ αλλά μια δύναμη ανεξήγητη δε με άφησε. Μια περίεργη μυρωδιά έβγαινε απ’ το αυτοκίνητο που σε υπνώτιζε αμέσως. Μπήκα μέσα αλλά δεν κάθισα στη θέση του συνοδηγού. Μάλλον δεν με άφησε. Κάθισα στο πίσω κάθισμα, στα αριστερά του. Δεν μπορούσα να διακρίνω καθαρά το πρόσωπο του. Τον ευχαρίστησα που είχε την καλοσύνη να με πάρει στον προορισμό μου και όταν όλες μου οι προσπάθειες να τον πιάσω σε κουβέντα έπεσαν στο κενό, βυθίστηκα στις σκέψεις μου. 

Το κέντρο της πόλης έμοιαζε με σεληνιακό τοπίο μετά από καταιγιστικούς βομβαρδισμούς. Δεν υπήρχε ψυχή στους δρόμους, ενώ οι καταστροφές από τη θύελλα μαρτυρούσαν την άνιση μάχη που λάμβανε χώρα με τις φυσικές και επουράνιες δυνάμεις. Φτάσαμε στη λιθόστρωτη οδό Ανωτέρα στις πέντε και μισή. Η ομίχλη είχε πυκνώσει τόσο πολύ που σε συνδυασμό με τις δυνατές βροχές, τον άνεμο και το σκοτάδι δε σου επέτρεπαν να βλέπεις τίποτα σε απόσταση μεγαλύτερη των είκοσι μέτρων. Η μυωπία δυσχέραινε ακόμη περισσότερο την ορατότητά μου. Και είχα ξεχάσει και τα γυαλιά μου. Το αυτοκίνητο σταμάτησε έξω από ένα παλιό κτήριο περίπου στο κέντρο της οδού. Χωρίς να μου μιλήσει μου έδειξε με το χέρι να κατέβω. Οι αστραπές και η ομίχλη δημιουργούσαν μια απίστευτα μαγευτική αλλά συνάμα τρομακτική εικόνα. Κατέβηκα γρήγορα και την ώρα που ετοιμαζόμουν να τον ευχαριστήσω με μία αστραπιαία κίνηση έβαλε μπροστά και έφυγε. 

Το κτήριο φαινόταν παλιό, γοτθικού τύπου σε χρώμα σκούρο μαύρο. Την περιοχή την ήξερα καλά και θα σου ορκιζόμουν πως δεν το θυμόμουν καθόλου. Όρκο όμως δεν έπαιρνα κάτω από τέτοιες συνθήκες και με μειωμένη όραση. Η πόρτα ήταν ελαφρώς ανοιχτή. Μπήκα μέσα τρέμοντας σύγκορμος. Σκοτάδι παντού. Δεν έβλεπα τίποτα. Η πόρτα έκλεισε απότομα πίσω μου με τρομακτικό θόρυβο. Μου πήρε λίγα δευτερόλεπτα να συνηθίσω σ’ αυτές τις συνθήκες απόλυτου σκότους μέχρι που διέκρινα ένα αμυδρό φως στο τέλος του διαδρόμου. Υπήρχαν αναμμένα κεριά κάπου στο βάθος. Προχώρησα στο διάδρομο και έφτασα μπροστά στη σκάλα όπου στη γωνιά ήταν τα κεριά. Ανελκυστήρας δεν υπήρχε. Άρχισα να ανεβαίνω και σε κάθε βήμα μου τα ξύλινα σκαλοπάτια έτριζαν ενοχλητικά. Σαν κούτσουρο που καίγεται. Ο φωτισμός ελάχιστος. Βοηθούσαν σε αυτό κεριά που ήταν αναμμένα στις γωνιές της σκάλας σε κάθε όροφο. Ο αποπνικτικός καπνός που έβγαζαν όμως και η μυρωδιά τους με ενοχλούσαν αφάνταστα. Και τι μυρωδιά! Μια μυρωδιά σαν… ανθρώπινο δέρμα που καίγεται. Απ’ τους τοίχους έτρεχε κάτι υγρό. Μάλλον κοκκινωπού χρώματος, δεν μπορούσα να διακρίνω καθαρά. Με αργό βηματισμό έφτασα στον έκτο όροφο. Άνοιξα αργά την πόρτα και μπήκα μέσα. Η πόρτα έκλεισε πίσω μου με θόρυβο. Ένας διάδρομος λίγων μέτρων οδηγούσε σε μία πόρτα. Αριστερά και δεξιά του διαδρόμου υπήρχαν κηροπήγια με κεριά. Έξι στο καθένα. Η μυρωδιά και οι αναθυμιάσεις τους μου προκαλούσαν νάρκωση. Παραισθήσεις. Προχωρούσα στο διάδρομο και είχα την εντύπωση πως από τους τοίχους πρόβαλαν κεφάλια τραγόμορφων ανθρώπων που άπλωναν τα χέρια και με χάιδευαν, ενώ γλώσσες φιδιών έγλυφαν το κορμί μου. Έφτασα στην πόρτα, κτύπησα δύο φορές και περίμενα. Η πόρτα άνοιξε αργά από μόνη της. Κρύος αέρας κτύπησε την πλάτη μου. Χωρίς να κοιτάξω μπήκα γρήγορα στο γραφείο. 

Μπροστά μου υπήρχε διάδρομος λίγων μέτρων. Στο βάθος μία κυρία καθόταν σε ένα γραφείο. Μισοκρυβόταν πίσω από σορούς βιβλίων και φακέλων. Με την ψυχή στο στόμα έφτασα μπροστά της. Το παρουσιαστικό της ήταν τρομακτικό. Εξαιρετικά αδύνατη, σου έδινε την εντύπωση πως μόνο το δέρμα εφαπτόταν με τον κοκάλινο σκελετό, πρόσωπο μακρουλό με δύο μεγάλες γραμμές να σχίζουν τα δύο μάγουλα, χρώμα κιτρινωπό, μάτια αρκετά μεγάλα, μαύρα και στο κέντρο μια κοκκινωπή γραμμή. Δε θυμάμαι να διέκρινα το άσπρο των ματιών της. Η μύτη της μικροσκοπική με τα ρουθούνια δυσαναλόγως μεγάλα. Για την ηλικία θα ορκιζόμουν πως ήταν πάνω από εκατό. Σίγουρα ήταν πάνω από εκατό. Ήταν ντυμένη από πάνω μέχρι κάτω με μαύρο μανδύα. Με κοίταξε με ένα στυγνό άγριο βλέμμα αλλά δε μίλησε. Με το κοκαλιασμένο χέρι της, με εξογκωμένες φλέβες και λερωμένα μακριά νύχια μου, έδειξε μια μαύρη πόρτα στα αριστερά της. Προχώρησα προς το γραφείο που μου υποδείχτηκε. Από έξω με χρυσοκόκκινα κεφαλαία γράμματα έγραφε: Ανώτερος Α. Βεζεβούλης. Με τρεμάμενο χέρι κτύπησα και η πόρτα άνοιξε αργά. Μια έντονη μυρωδιά διαπέρασε το κορμί μου. Ευθύς αισθάνθηκα ανάλαφρος, αδύναμος κι έτοιμος να παραδοθώ σε οποιονδήποτε και οτιδήποτε! Μπήκα μέσα και αυτή τη φορά έκλεισα όσο πιο αργά γινόταν την πόρτα. 

Στο γραφείο η ατμόσφαιρα ήταν αποπνιχτική. Ελάχιστο φως υπήρχε στο χώρο. Ένας ελαφρύς καπνός –σαν ομίχλη- έζωνε το δωμάτιο από πάνω μέχρι κάτω. Και κρύο, πολύ κρύο. Μπροστά μου ήταν ένα γραφείο. Πίσω από το γραφείο καθόταν κάποιος που σου έδινε την αίσθηση πως επρόκειτο για μια… μαύρη σκιά, τίποτα άλλο. Αέναη παρουσία, που αν δε μιλούσε θα πίστευες πως μια μαύρη άμορφη μάζα αέρα συγκεντρώθηκε εκεί. Κοκάλωσα. «Πλησιάστε κύριε Μ.!» ακούστηκε να με προστάζει μια φωνή τόσο βραχνιά και τραχιά που δεν είχα ξανακούσει ποτέ προηγουμένως. Φωνή που αν και ήταν μόλις δύο περίπου μέτρα απόσταση από εμένα μου έδινε την αίσθηση πως ερχόταν από μακριά, πολύ μακριά. Χωρίς να έχω πλήρει έλεγχο των σωματικών και πνευματικών μου δυνάμεων υπάκουσα. Πλησίασα και στάθηκα μπροστά απ’ το γραφείο. Δεν έβλεπα καθόλου το πρόσωπο του. Το σώμα του καλυπτόταν από μια μαύρη καπαρντίνα ή μανδύα. Από τη φωνή του έβγαινε παγωμένος και πυκνός καπνός. «Καθίστε!», με διέταξε. Δε θυμάμαι να είχα δει κοντά μου καρέκλα, αλλά όταν δοκίμασα να καθίσω βρέθηκε ακριβώς πίσω μου μια πολυθρόνα ξύλινη. «Θα αναρωτιέστε γιατί σας φέρνω εδώ», είπε. «Θα σας εξηγήσω αμέσως» και έκανε μια μικρή κίνηση του κεφαλιού προς τα αριστερά, στο χώρο όπου βρίσκονταν έξι κεριά. Και τότε είδα κάτι το τρομερό. Ή μου φάνηκε πως είδα. Δυο μάτια κόκκινα. Κατακόκκινα πάνω σε κάτι… κάτι μαύρο και άσχημο! Αποκλείεται, σκέφτηκα. Ο καπνός κι ο περιορισμένος έλεγχος των αισθήσεων μου θα φταίει. «Λοιπόν κύριε Μ. είστε ένας από τους εκλεκτούς μας! Έχετε διαλεχτεί να με υπηρετείτε και να κυβερνάτε αυτήν την πόλη. Να γίνεται ο… Ένας και Μοναδικός… ακόλουθός μου. Εμένα, του σεληνιακού άρχοντα όλων των… ονείρων!». Κι εκεί, υπό τις οδηγίες και τις διαταγές του Συμβολαιογράφου, υπέγραψα με το αίμα το συμβόλαιο της… αιωνιότητας της ψυχής μου! 

Δε χρειάζεται να σου πω τη συνέχεια γιατρέ αφού την ξέρεις! Έγινα πρωτοσέλιδο και δοξάστηκα! Για μήνες σκότωνα, κομμάτιαζα, ξέσκιζα, έτρωγα σάρκες και ρουφούσα αίμα. Σταύρωνα τα θύματα μου αντιγράφοντας τον… θεό της Δημιουργίας. Τιμούσα έτσι τον Ύψιστο Θεό μου. Τον Συμβολαιογράφο μου! Τον Μέντορά μου! Είχα φτάσει στο ανώτερο σκαλοπάτι της μύησης. Κι αυτός μου έδινε απλόχερα δύναμη, φήμη, δόξα, εξουσία! Εμένα, ενός άσημου και οικονομικά κατεστραμμένου. Η πόλη ήταν πλέον υπό την εξουσία μου! Και ήταν… ασφαλής! Και με κατηγόρησαν και με συνέλαβαν για φόνους. Γιατί οι άνθρωποι να είναι τόσο αχάριστοι; Έπρεπε κι αυτοί να προσφέρουν κάτι για τη σωτηρία και την αιωνιότητα τους. Να εξευμενίσουν τον Απόλυτο Άρχοντα. Και τι ήταν τα θύματα μου νομίζεις; Υπόκοσμος, να τι ήταν! Βρώμες, πόρνες, ναρκομανείς, δολοφόνοι, εγκληματίες, παρακμιακοί τύποι. Σκότωνα για να προστατέψω την πόλη. Και τους ίδιους! Τους λύτρωνα από τη μιζέρια και την εξαθλίωση τους! Και τώρα ισχυρίζονται πως είμαι φονιάς και τρελός; Τους αδαείς! Αξιοθρήνητοι όλοι τους. Δεν ξέρουν με ποιους τα βάζουν. Στο Διάολο όλοι τους! 

Ο γνωστός ψυχίατρος ΄Εως, που κλήθηκε απ’ το Κακουργιοδικείο να αποφανθεί και να γνωματεύσει για το Μ., ο οποίος είχε δολοφονήσει και σταυρώσει 26 ανθρώπους, αν ήταν ψυχικά ανισόρροπος ή κατά συρροή δολοφόνος, έγραψε στην αναφορά: «ο κύριος Μ. μετά από ενδελεχή ψυχιατρικό έλεγχο που έτυχε από Εμένα έχει σώας τα φρένα και γνώριζε επακριβώς τι έκανε. Ως εκ τούτου, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα ψυχολογικό. Ούτε όμως και καταδικαστικό γιατί απλά, έκανε αυτό που όλοι πρέπει να κάνουν. Να καθαρίσουν την κοινωνία απ’ τα αποβράσματα. Αλλά δεν τολμούν! Και να τιμούν το… Θεό των Ονείρων και των Επιθυμιών!». 

Έπειτα τρύπησε το δάχτυλο του, έσταξε μερικές σταγόνες αίμα στο χαρτί αναφοράς, το σφράγισε και το υπέγραψε. Έκλεισε το φάκελο και πλησίασε το παράθυρο του γραφείου του. Στο τζάμι καθρεφτίστηκαν δύο κόκκινα μάτια. Τίποτα άλλο. Ο καιρός έξω άλλαζε και μαύρα σύννεφα απειλούσαν με καταιγίδα. Η πόλη αφηνόταν ξανά στις σκοτεινές δυνάμεις του Συμβολαιογράφου και των νέων ακόλουθών του!

.

Ο Μιχάλης Νικολάου κατάγεται από την Κύπρο και συγκεκριμένα από την Λεμεσό. Είναι απόφοιτος Ελληνικής Φιλολογίας Ιωαννίνων με μεταπτυχιακό από τη Γρανάδα της Ισπανίας. Εργάζεται στα δημόσια σχολεία της Κύπρου και σε προγράμματα διδασκαλίας της ελληνικής γλώσσας σε αλλόγλωσσους. Ασχολείται ερασιτεχνικά με το θέατρο, τη ζωγραφική και τον τελευταίο χρόνο με τη συγγραφή διηγημάτων και ποιημάτων. 

[ facebook ] [ e-mail ]

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω 

Η θεωρία της Γαίας

πηγή : http://www.nea-acropoli-ioannina.gr/oikologias/h-thewria-ths-gaias.html 

Αναδημοσίευση άρθρου από την Νέα Ακρόπολη

Η θεωρία της Γαίας

Εδώ και 3 δεκαετίες ο χημικός και μηχανικός Τζέιμς Λόβλοκ και η βιολόγος Λιν Μαργκούλις "έριξαν" στην εικόνα μας για τον κόσμο τη λεγόμενη ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΓΑΙΑΣ : Ο πλανήτης μας και τα πλάσματα του αποτελούν ένα ενιαίο αυτορρυθμιζόμενο σύστημα που στην πραγματικότητα είναι ένα μεγάλο έμβιο όν, ένας οργανισμός.

Ο ΚΟΣΜΟΣ

Σύντομα αυτή η θεώρηση ξεπέρασε τα όρια της μίας επιστημονικής θεωρίας φθάνοντας στα όρια της ποίησης και του μυστικισμού. Και καθώς τα οικολογικά και κοινωνικά αδιέξοδα πληθαίνουν αρκετοί τολμηροί ερευνητές στρέφονται στη θεωρία της Γαίας όπου η βιολογία, η φυσική, τα μαθηματικά, η υγεία και η πολιτική, η πρακτικότητα και η θρησκευτικότητα αρχίζουν να συνθέτονται σε μία νέα "φιλοσοφία" ζωής.

Η "φιλοσοφία" αυτή δεν είναι καθόλου νέα. Στην πραγματικότητα είναι η ίδια μ'αυτήν που οι Προσωκρατικοί φιλόσοφοι αποκάλυψαν με λογικό τρόπο. Μοιάζει πολύ με τις μυθολογίες όλων των λαών για τη θεά Γη που γέννησε όλα τα ορατά και αόρατα πλάσματα. Από την ελληνική θεά Γαία άντλησε σήμερα το όνομα της.

Η θεωρία της Γαίας άρχισε από την ερώτηση "τι είναι ζωή" και έφτασε ν' απαντάει για τη δημιουργία και το σκοπό του ανθρώπου, για την κοινωνικοπολιτική την ηθική και τον Θεό. Έκανε προσιτή στη σκέψη μας τη Συμπαντική ζωή, ότι το σύμπαν είναι ένα ζωντανό Ον. Μας διδάσκει με φυσικά, βιολογικά γεγονότα πως πρέπει να συμβιώνουν οι ανθρώπινες κοινωνίες. Προσπαθεί να συνθέσει μία νέα ηθική, μία πνευματική οικολογία και μία αισιόδοξη προοπτική για μία παρακμασμένη ανθρωπότητα.

Ψάχνοντας ζωή στον Άρη κατανοήσαμε τι είναι η ζωή στη Γη

Στη δεκαετία του '60 μεγάλη ανθρώπινη ενέργεια ξοδεύτηκε για την έρευνα του διαστήματος. Η ΝΑΣΑ μίσθωσε τον βρετανό ερευνητή Τζέιμς Λάβλοκ επικεφαλή ομάδας ερευνητών για να μάθουν αν υπάρχει ζωή στον Άρη. Ο Λάβλοκ ήδη πετυχημένος ερευνητής και εφευρέτης προτιμούσε να' χει χρόνο για σκέψη πιότερο από τα υπερπολύπλοκα τεχνολογικά μέσα. Ψάχνοντας για ζωή στον Άρη σκέφτηκε "άν ήμουν Αρειανός και έψαχνα για ζωή στη Γη τι θα παρατηρούσα στον πλανήτη αυτόν;"

1. Μία εκπληκτική γαλάζια μπάλα .Τυλιγμένη από ένα μείγμα αερίων 21% οξυγόνο,78% περίπου άζωτο και ελάχιστα άλλα αέρια. Το μείγμα αυτό είναι εκρηκτικό αλλά δεν εκρήγνυται. Και επιπλέον παραμένει σταθερό εδώ και εκατομμύρια χρόνια, το οξυγόνο φτάσει το 25% όλα τα δάση θα καίγονταν αμέσως. Αν κατέβει στο 17% καμία φωτιά δεν ανάβει κανένα όν που αναπνέει δεν θα ζήσει.

2. Το θαλασσινό νερό έχει επίσης μία σταθερή περιεκτικότητα σε άλατα. Σταθερή μέση θερμοκρασία .Σταθερό κλίμα ( οι παγετώνιες εποχές, οι κατακλυσμοί, ηφαιστειακές εκρήξεις, συγκρούσεις μετεωριτών απλώς είναι οι μικρές ταλαντώσεις ενός εκκρεμούς με μικρό πλάτος, σταθερή περίοδο και όμορφη ακουστική).

3. Αν και η ηλιακή ακτινοβολία μέσα σε 4 δισεκατομμύρια χρόνια -τόσα χρόνια η Γη δημιουργεί ζωή- αυξήθηκε κατά 30%,η Γη από μόνη της διατήρησε σταθερή τη θερμοκρασία του σώματος της και δεν "κάηκε" από τον Ήλιο.

4. Ούτε χάνει θερμοκρασία ούτε οδεύει προς τη αταξία και το χάος όπως θα έπρεπε σύμφωνα με την αρχή της εντροπείας. Αντίθετα παράγει συνεχώς νέα τάξη, πολυπλοκότητα και ταυτόχρονα ενοποιεί και συνθέτει πολυάριθμες χημικές και θερμοδυναμικές ισορροπίες

Οι παρατηρήσεις αυτές έκαναν τον Λάβλοκ να ασχοληθεί περισσότερο με το τι είναι γενικά η ζωή και λιγότερο με το να βρει βακτηρίδια στον πλανήτη Άρη. Αυτό όμως του κόστισε τη δουλειά του στη ΝΑΣΑ .Και σίγουρα η θεωρία που ζωντάνευε μέσα του δεν θα είχε καμία τύχη όπως έγινε με τον Ρώσο Βλαντιμίρ Βερνάντσκι στις αρχές του αιώνα μας ή τον Τζέιμς Χάτον δύο αιώνες πρι ή τον Τζορντάνο Μπρούνο τέσσερις αιώνες πριν ή τον Πλάτωνα εικοσιπέντε αιώνες πριν !!!

Αλλά τα τρομερά οικολογικά και ανθρωπιστικά προβλήματα μας, ανάγκασαν κι άλλους λαμπρούς επιστήμονες και στοχαστές να ενωθούν σε μία "παρέα" για να προωθήσουν ερευνητικά .επιστημονικά ,ιστορικά, ποιητικά, διαισθητικά τη "νέα" αυτή θεώρηση για τη Γη, τη Ζωή, το Σύμπαν. Η ευφυία της κυβερνητικής Γκρέκορι Μπέητσον, οι βιολόγοι Χένρι Τάλαν, Ουμπέρτο Ματουράνα, Φρανσίσκο Βαρέλα, η Λίν Μάργκουλις και η Ελισάβετ Σαχτούρη, ο φυσικός και φιλόσοφος Φρίτζοφ Κάπρα και ο γηραιός πια Ντέιβιντ Μπόμ, ο νομπελίστας της Χημείας Ηλία Πριγκοζίν και πολλοί μαθηματικοί της θεωρίας του Χάους και των Φράκταλ, αστροφυσικοί και κοσμολόγοι ώθησαν μία νέα αντίληψη για τη ζωή: αισιόδοξη, αρμονική όμορφη γεμάτη δικαιοσύνη, έκπληξη και προπαντός ενότητα και Νόημα.

Ζωή είναι μία διαδικασία. Μία αυτο-ποίηση δηλ. Αυτο-παραγωγή ή αυτο-οργάνωση.Να τονίσουμε τη λέξη διαδικασία (όχι στατικό όχι τέλειο, όχι σταθερό αλλά σε δυναμική ροή).Μία μονάδα "αυτοποιητική", ένα "όλον", παράγει τα ίδια τα μέρη από τα οποία αποτελείται και τα διατηρεί σε λειτουργία, ανανεώνοντας τα διαρκώς.

Ο φιλόσοφος-επιστήμονας Άρθουρ Κέστλερ πρότεινε να ονομάζουμε κάθε συνολικό πράγμα μέσα στη φύση "όλον", ένα σύνολο φτιαγμένο από τα δικά του μέρη, που όμως και το ίδιο αποτελεί μέρος ενός μεγαλύτερου συνόλου. Ένα Σύμπαν τέτοιων "όλων", που αποτελείται από "όλα", είναι μία "ολαρχία". Το σύμπαν έτσι είναι ένα αρχικό σύνολο που σχημάτισε όλο και πιο πολύπλοκα μικρότερα σύνολα μέσα στον εαυτό του, μερικά από τα οποία έγιναν και τα ίδια ολαρχίεςΤο κεντρικό χημικό υλικό της γήινης ζωής δηλαδή των αυτοποιητικών "όλων" που σχηματίζονται μέσα στο γήινο "όλον" είναι ο άνθρακας περιβαλλόμενος από υδρογόνα και συνδυαζόμενος με τη βοήθεια του Ήλιου και των κεραυνών με οξυγόνο, άζωτο, θείο και φώσφορο σχηματίζοντας έτσι κάθε οργανική ένωση, μόρια, ουσίες. Ο άνθρακας, το άζωτο, το υδρογόνο και το οξυγόνο συνδυαζόμενα κατά ομάδες έως 12 ατόμων(=αμινοξέα) και οι ομάδες αυτές σε μακριά γιγάντια μόρια έφτιαξαν τις πρωτεΐνες .Άλλα γιγάντια μόρια που αποτελούνται και από οξέα και από σάκχαρα έφτιαξαν αυτά που ονομάζουμε RNA και DNA: σύστημα αντιγραφής και δημιουργίας της ζωής. Από εδώ ξεκίνησαν τα πρώτα μικρόβια και μέσα από μία συνεχή πορεία αυτο-ανανέωσης και αυτο-υπέρβασης κάνουν μία πορεία απ' το μικρό "όλον" ενός βακτηριδίου ώς τα πρώτα φυτά, ζώα και το γιγάντιο "όλον" που είναι ο ανθρώπινος οργανισμός ή ως την "ολαρχία" που είναι η ανθρωπότητα ή ως μία ακόμη μεγαλύτερη "ολαρχία" που είναι η Γη μας

¨Όμως η ζωή δεν είναι μόνο μία διαδικασία που συμβαίνει μόνο στον πλανήτη μας, ούτε ο πλανήτης αυτός είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο μέσα στο Σύμπαν. Απλώς έχει κάνει κάποια κατορθώματα που μπορούμε να τ' αναγνωρίσουμε και τα λέμε ορυκτά, φυτά, ζώα, ανθρώπους Μια ματιά στους υπόλοιπους πλανήτες, ήλιους, γαλαξίες και θα βρεθούμε στην "αρχή" των κόσμων (και των "καιρών", των "χρόνων").Και όπως διαβεβαιώνει ο Πριγκοζίν, ακόμη και η πρωταρχική ύλη είχε ακριβώς αυτές τις σταθερές -και τις μόνες που επιτρέπονται- για να γίνουν όλα τα ζωντανά όντα που αναγνωρίζουμε

Ας πούμε ένα παραμύθι με επιστημονικούς όρους και μετρήσεις. Κάποτε σε μία μεγάλη θάλασσα ενέργειας ένα εξαιρετικό κύμα ενέργειας υψώθηκε και έκανε μία "Μεγάλη Έκρηξη". Από την έκρηξη αυτή γεννήθηκε το Σύμπαν μας και ο Χώρο-Χρόνος όπου ζούμε. Η χαοτική θερμή ενέργεια της έκρηξης ψύχονταν και επεκτεινόταν μετατρεπόμενη σε ένα μεγάλο χορό σπειροειδών συμπαντικών σχημάτων. Γεννήθηκαν οι λεγόμενοι Πρωτογαλαξίες: ενέργειες και υποατομικά σωματίδια χόρευαν και στροβιλίζονταν μεταξύ τους σ' ένα πρωταρχικό χορό σμιξίματος και απώθησης. Τη φυσική δύναμη που ενεργεί σε μεγάλες αποστάσεις ανάμεσα σε κομμάτια ύλης θα την πούμε βαρύτητα, δύο άλλες που επενεργούν στο εσωτερικό των ατόμων την λέμε ασθενή και ισχυρή πυρηνική δύναμη και την τέταρτη που κάνει τα άτομα σε μόρια τη λέμε ηλεκτρική ανισορροπίες δυνάμεων και φως να οι πρωτο-γαλαξίες,να τα λεγόμενα άστρα πρώτης γενιάς: Τα άτομα υδρογόνου συσφίγγονται και μετασχηματίζονται σε άτομα ηλίου, σε θερμότητα και φως (πυρηνικές αντιδράσεις σύντηξης).

Κάποια άστρα πρώτης γενιάς ελκύουν ύλη από διπλανά άστρα ,βαραίνουν υπερβολικά συμπιέζονται τόσο πολύ που καταρρέουν. Τότε εκρήγνυνται και σκορπούν την αστερόσκονη γύρω τους σαν σπόρους. Τα παλιότερα αέρια που το περιτριγύριζαν γίνονται βαρύτερα, νέα κέντρα έλξης σχηματίζονται και από τις στάχτες κάθε παλιού άστρου γεννιέται ένα νέο αστέρι. Οι στάχτες-τα βαρύτερα δηλαδή στοιχεία από το υδρογόνο και ήλιο-σχηματίζουν μέσα στο γαλαξία ένα πολύπλοκο κεντρικό δακτύλιο, ένα είδος σκελετού που συγκρατεί τον γαλαξία ενώ γύρω από κάθε άστρο δεύτερης γενιάς έχουμε τα βαρύτερα στοιχεία της αστερόσκονης, αυτά σχηματίζουν τους πλανήτες του.

Έτσι έχουμε ένα δυναμικό δίκτυο γεγονότων, όπου κανένα τμήμα ή γεγονός δεν είναι θεμελιώδες για τα άλλα, καθώς το καθένα επακολουθείται από όλα τα άλλα και οι σχέσεις μεταξύ τους καθορίζουν ολόκληρο τον κοσμικό σχηματισμό ή το δίκτυο των γεγονότων. Διαμορφώνονται κάθε είδους σχηματισμοί της κοσμικής ύλης-ενέργειας ,αλλά διαρκούν μόνο εκείνοι που λειτουργούν σε αμοιβαία συνεκτικότητα με τους γύρω σχηματισμούς (αμοιβαίος = μοιραζόμενος /συνεκτικότητα = συμφωνία, αρμονία).

Πριν 4 ως 5 δισεκατομμύρια χρόνια, αέριο και αστερόσκονη συγκεντρώθηκε σε μία γήινη σφαίρα, αποτελούμενη από δώδεκα διαφορετικά είδη ατόμων (δώδεκα στοιχεία).Σιγά-σιγά ο φλοιός αυτής της σφαίρας κρύωνε και γινόταν σκληρότερος ενώ ο πυρήνας έβραζε.
Τότε βλέπουμε τη Γη μας να στροβιλίζεται και να πάλλεται, το λεπτό της φλοιό ν' ανασηκώνεται και να κατεβαίνει, να σχίζεται και να μετατοπίζεται να εκκρίνει λάβα εκεί που σχίζεται και ν'αποβάλλει ατμούς. Μετεωρίτες και πλανητοειδείς που εξακολουθούν ν'αποτελούν μέρη των συντριμμάτων της σουπερνόβα, χτυπούν και πληγώνουν τη Γη ,εκτοξεύοντας λιωμένους βράχους και αέρια. Η αραιή ατμόσφαιρα είναι συχνά κοκκινωπή από την ομίχλη που παράγεται από τις αντιδράσεις των ίδιων των αερίων. Σιγά-σιγά ο φλοιός παχαίνει και ραγίζει σε πλάκες ,που γλυστρούν αργά πάνω στην επιφάνεια και μεταφέρουν τις μάζες της στεριάς σε νέα σχήματα. Πολύχρωμα μικρόβια -βακτηρίδια εμφανίζονται και μεγαλώνουν εδώ και εκεί στις ακτές. Βαθμιαία αναπτύσσεται ένα ανθεκτικότερο αλλά διαυγέστερο ατμοσφαιρικό δέρμα που δίνει στις θάλασσες ένα αστραφτερό μπλε χρώμα.

Οι πτώσεις μετεωριτών είναι σπάνιες. Η αναταραχή ησυχάζει και μεγάλο μέρος της ξηράς πρασινίζει. Πότε -πότε ο πάγος σκεπάζει την πρασινάδα, ώσπου ν' αποσυρθεί και πάλι στους πόλους ,υψώνει και κατεβάζει το επίπεδο των θαλασσών ,καλύπτει και αποκαλύπτει την ξηρά, λες κι ολόκληρος ο πλανήτης αναπνέει μ' ένα γιγάντιο ρυθμό. Τα πάντα βρίσκονται σε διαρκή κίνηση καθώς η γη λάμπει στον ήλιο, με φόντο το σκοτάδι του διαστήματος ενώ τα εναλλασσόμενα σχήματα των νερών στροβιλίζονται πάνω από γαλάζιες θάλασσες και πολύχρωμες στεριές.
Τα βακτηρίδια (ή μόνερα) αποτελούν αμέτρητα "όλα" μέσα στο ευρύτερο "όλον" που αποτελείται απ' όλα τα βακτηρίδια .Μέσα στις λάσπες της γης αποτελούν τα πρώτα της δημιουργήματα. Τα μόνερα-σαν πρώτα κύτταρα-πέρασαν πολλές ποικιλλίες: φυσσαλιδοποιοί (τρέφονταν με τη ζύμωση),φωτοσυνθέτες (τρέφονταν με τη φωτοσύνθεση),αναπνέοντας ( τρέφονταν με την αναπνοή).

Η γη ισορρόπησε με τα πρώτα της πλάσματα είχε χρειαστεί δύο δισεκατομμύρια χρόνια. Και κατόπιν ήρθαν ο θάνατος και ο έρωτας. Η αναπαραγωγή μέσω του DNA και ο συνδυασμός των "μόνερων" σ' ένα μεγαλύτερο "όλον": Το κύτταρο με πυρήνα (ευκαρυώτες),χίλιες φορές μεγαλύτερο από το πρώτιστο κύτταρο (προκαρυώτες),Μέσα από μία νέα συνεργασία -αμοιβαία συνεκτικότητα -προχωράμε στην εξέλιξη:σκουλήκια, έντομα, ψάρια, αμφίβια, μύκητες λουλούδια, δέντρα, ερπετά, πουλιά και θηλαστικά. Τα προηγούμενα "όλα" σχηματίζουν νέες ολαρχίες.

Το DNA αναδιοργανωνόταν με συγκεκριμένο Δρόμο: από το απλό στο περίπλοκο, στη μεγαλύτερη τάξη ,από την αστερόσκονη στα πετρώματα, στα βακτηρίδια στα φυτά, στα ζώα ,στον άνθρωπο. Είμαστε φτιαγμένοι από αστερόσκονη και από μία συνεχή ώθηση προς τα πάνω και εμπρός.

Η ΠΟΛΗ

Περιγράψαμε, με τη βοήθεια της "Θεωρίας της Γαίας", την ιστορία του κόσμου μας. Τα 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια του Πλανήτη Γη, μέσα στα 15 περίπου δισεκατομμύρια του χωρόχρονου που ζούμε. Η συνέχεια, η ενότητα και η εξέλιξη ήταν συνεχώς παρούσες. " Υπάρχει μια σταθερή πρόοδος από την πληθώρα και το χάος προς την ενότητα και την τάξη." Αυτό το σύνθημα είναι το κλειδί για την κατανόηση κάθε ομαδικότητας, κάθε συμβίωσης, κάθε πόλης. Είτε είναι πόλη βακτηριδίων είτε ανθρώπων. Έχουν κοινούς νόμους και αρχές, έχουν τους νόμους της ζωής, όπως:

Την "αυτοποίηση" ή "αυτο-οργάνωση", αλλά και τη σχέση των "όλων" με τις "ολαρχίες". Θα δούμε πώς οργανώνεται κοινωνικοπολιτικά η ίδια η Φύση. Υπάρχει άραγε καλύτερος δάσκαλος απ' αυτήν;
Όπως ο Κέστλερ αποφαίνεται, ένα "όλον" έχει ταυτόχρονα την αυτονομία ενός συνόλου και την εξάρτηση ενός μέρους, καθώς είναι ενσωματωμένο μέσα σε ευρύτερα "όλα" από τα οποία εξαρτάται η ύπαρξή του. Κάτι σαν να λέμε "εξάρτηση με ανεξαρτησία".

Ο φυσικός Ντέιβιντ Μπομ προτείνει την "ολονομία" = η αυτονομία των υποατομικών σωματιδίων σταθεροποιείται με την επενέργεια όλων των άλλων σωματιδίων γύρω τους = ο νόμος του μεγαλύτερου συνόλου, που πρέπει να εξισορροπείται με την αυτονομία.

Και για να καταλάβουμε ακόμη καλύτερα τις έννοιες της "ολονομίας", "ολαρχίας", "όλου", ας δούμε έναν ανθρώπινο οργανισμό: αποτελείται από τη σύνθεση 7 κύριων οργανικών συστημάτων ("όλων"), που είναι: το νευρικό, αναπνευστικό, πεπτικό, κυκλοφορικό, αδενικό, ουροποιητικό, γεννητικό. Κάθε σύστημα είναι ένα "όλον" από διάφορα όργανα, π.χ. το πεπτικό έχει το στόμα, οισοφάγο, στομάχι, έντερα κ.ά. Κάθε όργανο είναι ένα ειδικό "όλον" κάποιων ιστών, οι ιστοί είναι "όλον" αμέτρητων ειδικευμένων κυττάρων, τα κύτταρα είναι "όλον" ειδικών βακτηριδίων, τα βακτηρίδια είναι "όλον" από πρωτεΐνες, DNA, RNA, οι πρωτεΐνες από αλυσίδες αμινοξέων και αυτά από συνδυασμούς C, H, N, O, S, P και αυτά τα τελευταία προέρχονται από την αστερόσκονη...!
Παντού η αυτονομία και η εξάρτηση πάνε μαζί... από πολλά "όλον" σε μία "ολαρχία", από πολλές αυτονομίες σε μία ολονομία: είναι τα σκαλοπάτια της εξέλιξης, της διαδικασίας της ζωής.

Το πολιτικό συμπέρασμα-δίδαγμα είναι ολοφάνερο. Μπορούμε να προτείνουμε πια μιά οργανική πολιτική, ένα κράτος- οργανισμό, ένα ζωντανό κράτος ή πόλη-κράτος ή αυτοκρατορία ή ανθρωπότητα ή Γαία...

Περιγράφουμε τώρα μερικές ιδιότητες των ζωντανών οργανισμών ή της ζωής ή των "όλων", η των οργανικών συστημάτων. Κάντε τις αναλογίες προς την πολιτική με την εμπιστοσύνη που αξίζει στη σοφία της ζωής και της εξέλιξης.

Τα δύο κυριαρχικά δυναμικά φαινόμενα της αυτο-οργάνωσης (αυτοποίησης) είναι η αυτο-ανανέωση, η ικανότητα δηλαδή των ζωντανών συστημάτων να ανανεώνουν και ν' ανακυκλώνουν διαρκώς τα συστατικά τους, ενώ ταυτόχρονα διατηρούν την ακεραιότητα του συνόλου της δομής τους- και η αυτο-υπέρβαση, που είναι με άλλα λόγια η δυνατότητα να ξεπερνούν κατά δημιουργικό τρόπο τα φυσικά, ψυχολογικά και διανοητικά τους όρια, χάρη στις διεργασίες της μάθησης, της ανάπτυξης και της εξέλιξης.
Η διατήρηση της αυτο-οργάνωσης επιβάλλει στους ζωντανούς οργανισμούς την παραμονή τους σε μία ιδιαίτερη κατάσταση, που δεν περιγράφεται εύκολα με συμβατικούς όρους. Το θεώρημα της εντροπίας δεν ισχύει γι' αυτούς. Αποτελούν ανοικτά συστήματα, και αυτό σημαίνει ότι είναι υποχρεωμένοι να διατηρούν μια συνεχή σχέση ανταλλαγής ενέργειας και ύλης με το περιβάλλον τους, προκειμένου να παραμείνουν στη ζωή. Η ανταλλαγή αυτή περιλαμβάνει την εισαγωγή τακτικών δομών, όπως τα τρόφιμα, τη διάσπασή τους, και τη χρησιμοποίηση μέρους των συστατικών τους για τη διατήρηση και την επαύξηση της τάξης του οργανισμού. Η διαδικασία αυτή ονομάζεται μεταβολισμός. Επιτρέπει σ' ένα σύστημα να παραμένει σε μία κατάσταση ανισορροπίας, όπου διαρκώς "εργάζεται. Όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί είναι ανοικτά συστήματα, που λειτουργούν συνεχώς σε μεγάλη απόσταση από την ισορροπία.

Ταυτόχρονα διαθέτουν ένα υψηλό βαθμό σταθερότητας. Για παράδειγμα: ένα κύτταρο διατηρεί την ταυτότητα και την ομοιότητα με τον εαυτό του, τόσο από τη μία στιγμή στην άλλη, όσο και σε σύγκριση με τα άλλα, γειτονικά του κύτταρα, ενώ στο εσωτερικό του εναλλάσσονται διαρκώς μόρια, τα μακρομόρια, τα οργανίδια και όλα τα άλλα συστατικά του.
Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τους ανθρώπινους οργανισμούς: Μέσα σε μερικά χρόνια, αντικαθιστούμε όλα τα κύτταρα του σώματός μας, εκτός από εκείνα του εγκεφάλου, και όμως, δεν συναντάμε καμία δυσκολία να αναγνωρίσουμε τους φίλους που έχουμε να τους δούμε πάρα πολύ καιρό. (Το φαινόμενο της αυτο-οργάνωσης εμφανίζεται και σε αρκετά χημικά συστήματα σύμφωνα με το Νομπελίστα Ηλία Πριγκοζίν, ακόμη και στους πρωταρχικούς σχηματισμούς στην αρχή της δημιουργίας παρατηρούμε την αρχή αυτή. Η ύλη από την αρχή της τείνει στην ζωή...)

Κάθε οργανισμός αποβλέπει πρώτα απ' όλα στην ανανέωση του εαυτού του: Τα κύτταρα διασπώνται για να δημιουργήσουν νέες δομές, ενώ ιστοί και όργανα αντικαθιστούν τα κύτταρά τους σε συνεχείς ανακυκλώσεις. 'Έτσι το πάγκρεας αντικαθιστά το μεγαλύτερο μέρος από τα κύτταρά του κάθε 24 ώρες. Το στομάχι αλλάζει τα κύτταρα των γραμμικών μυώνων κάθε τρεις μέρες. Τα λευκά αιμοσφαίρια στο αίμα μας εναλλάσσονται κάθε δέκα μέρες. Το 98% των πρωτεϊνών που περιέχονται στον εγκέφαλο ανακυκλώνονται σε διάστημα μικρότερο από ένα μήνα.
Η δύναμη της αυτο-ανανέωσης ενός οργανισμού του επιτρέπει και την αυτο-θεραπεία. Ωστόσο, οι περίπλοκοι οργανισμοί, παρά την ικανότητα της αυτοδιατήρησης και της αυτοανανέωσης, δεν μπορούν να λειτουργούν για πάντα. Κάποια στιγμή αποδυναμώνονται και γηράσκουν, με βλάβες ανεπανόρθωτες. 'Έτσι τα είδη αυτά ανέπτυξαν μια μορφή "υπερεπισκευής": αντί να αντικαθιστούν τα χαλασμένα τους τμήματα, αναπαράγουν έναν ολόκληρο οργανισμό. 'Έχουμε δηλαδή το φαινόμενο της αναπαραγωγής.

Επίσης η ικανότητα προσαρμογής και ανταπόκρισης στο περιβάλλον αποτελεί ουσιαστικό χαρακτηριστικό των ζωντανών οργανισμών και των κοινωνικών συστημάτων. 'Όταν για παράδειγμα ανεβαίνουμε σε υψόμετρο η ανάσα μας επιταχύνεται και οι χτύποι της καρδιάς πολλαπλασιάζονται. Αν κατεβούμε, επιστρέφει ο οργανισμός στην προηγούμενη κατάσταση, αλλά τότε αν συνεχίσουμε δημιουργούνται περίπλοκες μεταβολές σ' ολόκληρο τον οργανισμό, ώστε να μπορέσει να αναπνέει χωρίς λαχάνιασμα και με κανονικούς χτύπους καρδιάς. Κι αν ο οργανισμός συνεχίζει να ζει σε υψόμετρο, τότε οι αλλαγές του φθάνουν ως το DNA: το κεντρικό σύστημα αναπαραγωγής κάθε πληροφορίας και εμπειρίας του, ο πυρήνας των κυττάρων του αλλάζει, ώστε οι επόμενοι οργανισμοί ν' ανταποκρίνονται στις δυσκολίες του υψομέτρου με τον πιο οικονομικό τρόπο. Τα εξωτερικά μηνύματα έφθασαν στην κυβέρνηση του κυττάρου (DNA) και αυτή άλλαξε τον εαυτό της (γενοτυπική μεταβολή) και επομένως τους επόμενους οργανισμούς. Το DNA δεν αλλάζει στην τύχη (Δαρβινιστές) αλλά συνεξελλίσεται με το περιβάλλον του.

Αλλά το παραπάνω φαινόμενο της συνεξέλιξης, σαν ανταπόκριση προς το περιβάλλον, είναι η μία όψη της εξέλιξης. Η άλλη όψη της είναι αυτή της αυτο-υπέρβασης, που είναι έμφυτη σε όλους τους ζωντανούς οργανισμούς: η αυτο-υπέρβαση έχει σχέση με το ευρύτερο οικοσύστημα στο οποίο ανήκει ο οργανισμός ή με άλλα λόγια σχετίζεται με την "ολαρχία" στην οποία ανήκει το "όλον".
Οσο περισσότερο μελετά κανείς το ζωντανό κόσμο, τόσο καλύτερα αντιλαμβάνεται ότι ένα από τα ουσιαστικότερα χαρακτηριστικά των οργανισμών είναι η τάση για συνεργασία και αποκατάσταση στενών σχέσεων. Δεν υπάρχουν μοναδικά όντα. Κάθε πλάσμα συνδέεται και εξαρτάται, κατά τον ένα ή τον άλλο τρόπο, με όλα τα άλλα.

Οι σχέσεις αυτές εξασφαλίζουν μια ακατάπαυστη κυκλική ανταλλαγή ύλης και ενέργειας. Είναι σχέσεις συνεργασίας, συνύπαρξης, αλληλεξάρτησης και μιας πολυεπίπεδης συμβίωσης.
Γενικά, καμία οντότητα δεν μπορεί να θεωρηθεί σαν βασική μονάδα. Αυτό που επιβιώνει είναι ο οργανισμός-μέσα-στο-περιβάλλον-του. (Ενας οργανισμός που αποβλέπει μόνο στην δική του επιβίωση θα καταστρέψει αναπόφευκτα το περιβάλλον του, με αποτέλεσμα, όπως μας βεβαιώνει η πικρή πείρα, να καταστρέψει και τον εαυτό του.)

Μπορούμε να σημειώσουμε μια νέα οπτική στο φαινόμενο του θανάτου. Είδαμε ότι η αυτο-ανανέωση - η διάλυση και η ανασύνθεση δομών κατά συνεχόμενες ανακυκλώσεις - αποτελεί μια ουσιαστική όψη των ζωντανών συστημάτων. Αλλά και οι δομές που αυτοαντικαθιστώνται διαρκώς, αποτελούν από μόνες τους ζωντανούς οργανισμούς. Από την άποψη λοιπόν της αυτο-ανανεώσης ενός ευρύτερου συστήματος, η γέννηση και ο θάνατος αποτελούν ενσωματωμένες όψεις της ανακύκλωσης, της βασικής δηλαδή ιδιότητας που κάνει ένα σύστημα ζωντανό. Αρα, η γέννηση και ο θάνατος είναι καθοριστικά στοιχεία της αυτο-οργάνωσης και, μ' άλλα λόγια, η ουσία της ζωής. Ολα τα ζωντανά πράγματα γύρω μας ανανεώνουν τον εαυτό τους αδιάκοπα, και αυτό σημαίνει ότι διαρκώς πεθαίνουν. Εφόσον οι άνθρωποι γεννιούνται και πεθαίνουν, είναι φανερό ότι ανήκουν σε κάποιο μεγαλύτερο οργανισμό. Η ανθρωπότητα ανήκει κι αυτή στον πιο μεγάλο οργανισμό, στη Γη. Η δη, που δεν εξασφαλίζει μόνο την ύπαρξή της, αλλά που κι αυτή είναι ένα ζωντανό πλάσμα με το Ηλιακό Οικοσύστημα.

Βλέπουμε λοιπόν στη φύση την ανακύκλωση και αυτο- υπέρβαση, σαν δύο βασικές τάσεις, συμπληρωματικές: αυτοδιεκδίκηση και ενσωμάτωση. 'Η σαν "τάση αυτοσυντήρησης" που περιλαμβάνει την αυτοανανέωση, θεραπεία, ομοιόσταση, προσαρμογή και "τάση αυτο-μεταμόρφωσης και αυτο-υπέρβασης" που περιλαμβάνει τις διαδικασίες της μάθησης, ανάπτυξης, εξέλιξης, συνεργασίας, συμβίωσης. Οι ζωντανοί οργανισμοί διαθέτουν ένα έμφυτο δυναμικό, που τους οδηγεί στο ξεπέρασμα του εαυτού τους, στη δημιουργία νέων δομών και νέων προτύπων συμπεριφοράς. Το ίδιο κατ' επέκταση ισχύει για κάθε άτομο, είδος, οικοσύστημα, κοινωνία, πολιτισμό.

Ολα τα παραπάνω μας δείχνουν πως με βάση τη θεωρία της Γαίας, ολόκληρα συστήματα ανθρώπινης σκέψης, όπως της καρτεσιανής αντίληψης, της μηχανιστικής άποψης για τη ζωή και τη δαρβινικής θεωρίας για ανταγωνισμό και επιβίωση του ισχυρότερου, καταρρίπτονται.

Αντίθετα, ανοίγεται δρόμος προς την κατανόηση ότι το περιβάλλον μας από την απλούστερη εκδήλωσή του ως το Σύμπαν ολόκληρο, παρουσιάζει "όρεξη για ζωή" και "νόηση"... Σιγά- σιγά συνειδητοποιούμε το δρόμο της Ζωής, του Νου του Σύμπαντος, την Ένωση, το Νόημα, το Θεό... Αλλά ταυτόχρονα, έχουμε μεγάλη σιγουριά και βιασύνη για μια κοινωνία ανθρώπων, ικανή να λέγεται ζωντανή, δυνατή, φυσική. Ο καλύτερος δάσκαλος - και στην πολιτική - είναι η φύση. Το καλύτερο κοινωνικό-πολιτικό σύστημα είναι εκείνο που αντιγράφει την φύση. Αρκεί να κατανοήσουμε την φύση.. Κάθε σύνολο αποτελείται από μικρότερα μέρη και ταυτόχρονα είναι μέρος του ευρύτερου συνόλου. Έχουμε μια στρωματική τάξη, ένα δέντρο, μια ιεραρχία. Με την αυτο-υπέρβαση έχουμε μια σταθερή πρόοδο από την πληθώρα και το χάος προς την ενότητα και την τάξη.

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Ο Εγκέφαλός μας:

Έχουμε αναφέρει στην Θεωρία της Γαίας πως ο άνθρωπος είναι ένα "όλον". Ένα οικοσύστημα, ένας οργανισμός που εμπεριέχει μέσα του όλα τα εξελικτικά στάδια του σύμπαντος: από την Μεγάλη Έκρηξη, την Αστερόσκονη, τα πρώτα βακτηρίδια, τα φυτά, τα ζώα. Και επίσης είναι ένα μέρος ενός ευρύτερου συνόλου, είναι ένα "όλον" μιάς "ολαρχίας", που τη λέμε ΓΗ ή Ηλιακό Σύστημα. Και η "ολαρχία" αυτή κατά κάποιο τρόπο προδιαγράφει τα επόμενα εξελικτικά του στάδια.

Αλλά επίσης αναφέραμε πως κάθε οργανικό μέρος του περικλείει τους νόμους του συνόλου. Από την άποψη αυτή είναι πολύ παιδαγωγικό να ερευνήσουμε την ιδιαίτερη θέση μας και τον σκοπό μας στο σύμπαν μέσα από ένα υποσύνολο του οργανισμού μας που είναι όμως ένα πολύ σημαντικό "όλον": Τον ανθρώπινο εγκέφαλο και γενικότερα το νευρικό μας σύστημα.

Το εσωτερικό μέρος ενός ανθρώπινου εγκεφάλου μοιάζει πολύ με έναν εγκέφαλο ερπετού και φαίνεται πως ο βαθύς πυρήνας του εγκεφάλου είναι που μας κάνει μερικές φορές να φουσκώνουμε και να δείχνουμε μια αυτόματη επιθετικότητα. Τυλιγμένο γύρω από τον πυρήνα θα λέγαμε, υπάρχει ένα πιο πρόσφατα ανεπτυγμένο μέρος του εγκεφάλου που, μαζί με τον πυρήνα, μοιάζει με τον εγκέφαλο ενός πιο σύγχρονου θηλαστικού, πχ του αλόγου. Αυτή η χαρακτηριστική για τα θηλαστικά περιπλοκή του εγκεφάλου επιτρέπει να εκφραστούν εκείνα τα -χαρακτηριστικά για τα θηλαστικά και τα ζώα γενικότερα- συναισθήματα που τα ονομάζουμε οργή και αγάπη, θλίψη και χαρά. Επίσης φαίνετα πως μας κάνει παιχνιδιάρηδες, περίεργους και πρόθυμους να μαθαίνουμε.

Στην επιφάνεια του ανθρώπινου εγκεφάλου βρίσκουμε την νεότερη περιπλοκή, τον νεοφλοιό, που έχει ζάρες και δίπλες και μοιάζει μ' ένα μεγάλο περίπλοκο καρύδι μέσα στο κέλυφος του κρανίου.(Για να καταλάβουμε καλύτερα την διαφοροποίηση αυτών των τριών εγκεφάλων μέσα στο ίδιο μυαλό, πρέπει να φανταστούμε ότι όταν ο ψυχίατρος ζητάει από τον ασθενή του να ξαπλώσει αναπαυτικά στο κρεβάτι των εξετάσεων, είναι σαν να του ζητάει να πλαγιάσει μαζί μ' ένα άλογο ή ένα κροκόδειλο)

Στην πραγματικότητα ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν είναι χωρισμένος σε τμήματα που το κάθε ένα εκτελεί αυτό το συναίσθημα ή εκείνη τη συμπεριφορά. Όμως ο νεοφλοιός και (κυρίως) η σχέση του με τον εσωτερικό εγκέφαλο μας επιτρέπει να θυμόμαστε λεπτομερειακά το παρελθόν μας, να σχεδιάζουμε το μέλλον, να φτιάχνουμε τις ιδέες μας για τον κόσμο, να επικοινωνούμε επίσης με τη γλώσσα, να κάνουμε εφευρέσεις, τέχνη, τεχνολογία, κουλτούρα, αποφασίζουμε τι είναι καλό και τι κακό, στοχαζόμαστε για τη θέση μας στον κόσμο και τη σχέση μας με τα' άλλα πλάσματα. Γενικά η επικοινωνία, η ελευθερία επιλογής στη συμπεριφορά, η συνείδηση, εκδηλώθηκαν στον άνθρωπο μέσα από την εξέλιξη του εγκεφάλου .Επίσης και τα κήτη έχουν εγκεφάλους που είναι μεγαλύτεροι και πολύπλοκοι όπως οι δικοί μας και πιθανότατα έχουν ιδέες , ηθική, πολύπλοκες γλώσσες, προσωπικά ονόματα. Όμως απ' όλα τα όντα της Γαίας κανένα Δε γνωρίζουμε τόσο έξυπνο στο να επινοεί και να παράγει τεχνολογία, τόσο ισχυρό στην ικανότητά του να εξοντώνει ή να προστατεύει, να καταστρέφει ή να συντηρεί. Είμαστε μάλλον ένα πείραμα ελευθερίας, ένα επικίνδυνο πείραμα.

Επι πλέον η δομή του ανθρωπίνου εγκεφάλου φανερώνει πως κι αυτός εξελίσσεται. Το μεσολόβιο, το εμπρός και επάνω μέρος του, οι διασυνδέσεις των νευρικών κύτταρων του, συνεχώς μεταβάλλονται. Αυτό σημαίνει πως ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο αλλάζει από άνθρωπο σε άνθρωπο και από πολιτισμό σε πολιτισμό. Καθένας μας έχει τη δική του εικόνα για τον κόσμο, την δική του κοσμοθεωρία. Και κάθε κοσμοθεωρία είναι σωστή -αληθινή ή μάλλον μια όψη της αλήθειας. Όπως η μέλισσα βλέπει έναν κόσμο με ενεργειακές ίνες και πολλά χρώματα, η γάτα βλέπει έναν κόσμο σε αποχρώσεις του γκρίζου, ο σκύλος έναν κόσμο γεμάτο οσμές -γιατί κάθε ζώο έχει διαφορετικό νευρικό σύστημα - έτσι και κάθε άνθρωπος αντιλαμβάνεται έναν διαφορετικό κόσμο.

Συγκρινόμενοι λοιπόν με τα άλλα όντα του πλανήτη μας αλλά και με τον ίδιο τον πλανήτη του οποίου αποτελούμε μέρος, ανακαλύπτουμε κανόνες μιας πιο φυσικής ηθικής. Μιας ηθικής για την ανθρώπινη φύση και ταυτόχρονα μιας ηθικής για το σύνολο των όντων της γήινης ζωής:

Α) Κάθε μορφή ζωής -κάθε όλον- πρέπει να φροντίζει το ιδιωτικό του "συμφέρον" ταυτόχρονα με το "συμφέρον" του οργανισμού -ολαρχία- στο οποίο ανήκει.

Β) Κάθε ον του πλανήτη μας λέει την αλήθεια για τον κόσμο που βλέπει και έχει δίκιο όταν αντιλαμβάνεται τον εαυτό του σαν κέντρο του κόσμου, σαν πρωταγωνιστή της ζωής.

Γ) Κάθε ον έχει τη δική του "θέση" και το δικό του "δρόμο" μέσα στη ζωή της γης, για την ακρίβεια η θέση του κι ο δρόμος του αναδεικνύουν το όνομά του.

Έτσι μπορούμε να καταλάβουμε ότι:
Το ον που λέγεται "άνθρωπος" είναι το κύτταρο ενός οργανισμού που λέγεται ανθρωπότητα. Και η ανθρωπότητα είναι ένα νεαρό είδος πάνω στη γη. Αποτελώντας ένα "όλο" μέσα στον οργανισμό που φαίνεται σαν μια γαλάζια όμορφη περιστρεφόμενη σφαίρα μέσα στο ηλιακό σύστημα.
"Άνθρωπος σημαίνει μια ολαρχία από ορυκτά, φυτά και ζώα που οργανώνονται και διοικούνται από μια συνείδηση με προορισμό: 1, Να αναρωτιέται για το ρόλο που παίζει αυτή μέσα στο κοσμικό θέατρο αλλά για όλο το σενάριο και τους ρόλους του έργου. 2, να δρα ελεύθερα - υπεύθυνα, ομαδικά και ατομικά, στο ρόλο που ανακαλύπτει ότι του αρμόζει.

Μέσα από αυτήν την προοπτική είναι "φυσικό του" να έχει κάνει ο
άνθρωπος τόσα προβλήματα στον εαυτό του, στους συνανθρώπους του και στο περιβάλλον .Είναι επίσης "φυσικό του" να αναλάβει την ευθύνη του για κάθε πρόβλημα, είναι φυσικό να αναρωτιέται ποιος είμαι, τι είναι ο κόσμος, τι είναι οι ιδέες, ο Θεός.. Είναι φυσικό να εκφράζεται να σύμβολα φωνητικά (γλώσσα) , γραπτά, ομαδικές συμπεριφορές, δράσεις και εξελισσόμενες θεωρίες, είναι φυσικό να παραδειγματίζεται από τα ζώα, τα φυτά, τα βακτηρίδια, τα άστρα, την ενέργεια, το φως. Είναι φυσικό να ακολουθούμε τη δική μας φύση.

Δεν είναι "φυσικό του" στον άνθρωπο η απαγόρευση της ελευθερίας του. Δεν είναι φυσικό η άρνηση των ευθυνών του. Είναι αφύσικο για τους ανθρώπους να θέλουμε άλλοι να είναι υπεύθυνοι γι μας.. Είναι αντιοικολογικό να ελέγχουμε την ελευθερία των συνανθρώπων μας. Είναι ακόμη αντιφυσικό να ζητάμε τη "σωτηρία" μας από άλλους, να θέλουμε άλλοι να σηκώσουν το "βάρος των αμαρτιών" μας, να φροντίζουν για την ζωή μας, να διαλέξουν πριν από μας για μας. Είναι αφύσικο να παραμελούμε τις τέχνες, επιστήμες, θρησκείες και πολιτικές, είναι αφύσικο να μην βάζουμε σαν βασική προτεραιότητα τον πολιτισμό και την κουλτούρα. Είναι ενάντιο στη φύση μας όταν δεν φιλοσοφούμε, δεν αναρωτιόμαστε για τον εαυτό μας, δεν κατανοούμε τη φύση και τους άλλους.

Όταν ο άνθρωπος δρα με τον φυσικό του τρόπο, όλη η φύση τον στηρίζει, τον βοηθά, τον εμπνέει και τον ζωογονεί. Όταν ο άνθρωπος είναι φυσικός έχει τη δύναμη του βράχου και του νερού, του αέρα και της φωτιάς, του δέντρου και του ζώου, της γης και του ήλιου. Όταν ο άνθρωπος ακολουθεί τον δρόμο του θα βρει την ευτυχία που δικαιούται, θα ξεπεράσει τα προβλήματά του - οικολογικά, κοινωνικά, πολιτικά, πολιτισμικά - θα ενωθεί με τον συνάνθρωπό του και με όλα τα όντα της γης και του κόσμου. Το μόνο από το οποίο κινδυνεύει ο άνθρωπος είναι να πάψει να είναι σύμφωνος με τη φύση του, να πάψει δηλαδή να είναι άνθρωπος.

Ας ζήσουμε σαν άνθρωποι, ας γίνουμε ο εαυτός μας.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

ΓΑΙΑ: Το ανθρώπινο ταξίδι από το χάος στον κόσμο.
Ελισάβετα Σαχτούρη
Εκδ. ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ - ΛΙΒΑΝΗ
Η ΚΡΙΣΙΜΗ ΚΑΜΠΗ: Επιστήμη, κοινωνία και απαρχή ενός νέου πολιτισμού.
Fritjof Capra
Εκδ. ΩΡΟΡΑ
Περιοδικό ΑΝΕΞΗΓΗΤΟ

Joomla SEF URLs by Artio

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Η Βιρτζίνια Γουλφ στην Αθήνα!

πηγή : http://www.facebook.com/photo.php?fbid=362389300496978&set=a.289876047748304.62789.287129401356302&type=1&theater


Η Βιρτζίνια Γουλφ στην Αθήνα!
 

Στη δεύτερη επίσκεψή της στην Αθήνα, το 1932, έγραφε: "τι μπορώ να πω για τον Παρθενώνα — ότι ήρθε να με βρει το φάντασμά μου, το κορίτσι των 23 ετών, με όλη τη ζωή μπροστά του' αυτό' κι ακόμη, ότι είναι πιο συμπαγής καί μεγαλοπρεπής, πιο στιβαρός απ' ό,τι θυμόμουνα. Οι κίτρινοι κίονες — πώς να το πω; όλοι μαζί, σαν σύνολο, ακτινοβολούσαν εκεί πάνω στο βράχο, με φόντο τον πιο βίαιο ουρανό, χτυπητό ψυχρό γαλάζιο, κι ύστερα μαύρο του ανθρακίτη." (Βιρτζίνια Γουλφ: Ελλάδα και Μάης, εκδ. ύψιλον)

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Ναϊτες Ιππότες-Κώδικας Ντα Βίντσι

πηγή : http://www.nea-acropoli-ioannina.gr/istorias/na-tes-ippotes-sthn-amerikh-kwdikas-nta-bintsi.html

Αναδημοσίευση άρθρου από την Νέα Ακρόπολη

Ναϊτες Ιππότες στην Αμερική; Κώδικας Ντα Βίντσι

Όσο ο καιρός περνάει ένα πλήθος ενδείξεων συνηγορεί προς την άποψη ότι, ο Κολόμβος απλά ΞΑΝΑ-πήγε στην Αμερική, την οποία άλλοι λαοί είχαν πριν επισκεφτεί πριν από αυτόν.

Μια απ' αυτές τις ενδείξεις είναι και μια αμφιλεγόμενη πέτρα με σκαλισμένους πάνω της ρούνους (σύμβολα της αρχαίας κέλτικης γλώσσας) που φανερώνουν επίσκεψη Νορβηγών ένα αιώνα πριν από την εποχή του Κολόμβου αλλά και πιθανή επίσκεψη του Τάγματος των Ναϊτών Ιπποτών στη «Νέα Γη».

runestone

Το εύρημα αυτό, γνωστό ως «Ρουνό-λιθος του Κέσινγκτον» ("Kensington Runestone"), βρίσκεται στο Κέσινγκτον της Μινεσότα των Η.Π.Α. Ο λίθος αυτός βρέθηκε το 1898 θαμμένος στις ρίζες ενός δέντρου από τον Olof Ohman, κάτοικο της περιοχής Αλεξάνδρεια της Μινεσότα και αποκάλυπτε ότι το 1362 Νορβηγοί Βίκινγκς είχαν επισκεφθεί την περιοχή.

Έκτοτε ένας «πόλεμος» έχει ξεσπάσει για την αυθεντικότητα της λίθου, «πόλεμος» ο οποίος έχει τελευταία ενταθεί καθώς παρουσιάστηκε και μια νέα θεωρία που θέλει τα - σκαλισμένα - περιεχόμενα της λίθου να είναι κωδικοποιημένα και να σχετίζονται με το ταξίδι Ναϊτών Ιπποτών στην Αμερική.

Ένα απόσπασμα των ρούνων αναφέρει:

«Οκτώ Γότθοι και 22 Νορβηγοί σε ένα εξερευνητικό ταξίδι δέκα άνδρες κόκκινοι από αίμα και νεκροί 14 μέρες ταξιδιού από το νησί αυτό έτος 1362» Ρίχνοντας μια πιο βαθιά ματιά στη σύγχυση και τις διαφωνίες που έχει προκαλέσει η λίθος, βρίσκουμε από τη μια μεριά τον Darwin Ohman (εγγονό του Olof Ohman), ο οποίος υποστηρίζει ότι η λίθος είναι αυθεντική κι ότι ο παππούς του δεν πλαστογράφησε το περιεχόμενό της ή μέρος του όπως ισχυρίζονται κάποιοι ειδικοί.

Μαζί του συμφωνούν ο γεωλόγος Scott Wolter και ο μηχανικός Dick Nielsen, οι οποίοι όχι μόνο υποστηρίζουν την αυθεντικότητα της λίθου, αλλά πιστεύουν ότι το περιεχόμενό της είναι κωδικοποιημένο και ότι έχει πολλά ακόμα μυστικά να αποκαλύψει.

Ο Wolter δηλώνει ότι τα σκαλίσματα της λίθου αποκλείεται να έχουν γίνει από τον Olof Ohman, καθώς χρονολογούνται πάνω από 200 χρόνια πριν, πολύ πριν από την εποχή που ξεθάφτηκε η λίθος.

Από την αντίθετη πλευρά κάποιοι γλωσσολόγοι πιστεύουν ότι, κάποιοι από τους σκαλισμένους ρούνους είναι φτιαγμένοι στη σύγχρονη εποχή και δεν κρύβουν τίποτα αρχαίο.

Όμως κάποιες ενδείξεις τείνουν να τους διαψεύσουν καθώς πάνω στη λίθο έχουν βρεθεί σπάνιοι ρούνοι, που δεν συναντούνται παρά μόνο στην Ευρώπη του 14ου αιώνα.

Συγκεκριμένα τρεις ρούνοι σε σχήμα "R" με μια κουκίδα στη μέση, θεωρούνται σπάνιοι και έχουν βρεθεί μόνο σε σουηδικά κείμενα του 14ου αιώνα και σε ταφόπλακες που βρίσκονται σε αρχαίες εκκλησίες του νησιού Gotland της Σουηδίας. Κάτι τέτοιο υποδηλώνει μια μοναδική σχέση ανάμεσα στην Ευρώπη του 14ου αιώνα και στα χαραγμένα σύμβολα της λίθου.

Η ιστορία προχωράει ακόμα πιο πέρα και αποκτά επιπλέον μυστήριο καθώς, πάνω στις ίδιες ταφόπλακες βρίσκονται σταυροί χαρακτηριστικοί των Ναϊτών, αυτού του μυστηριώδους ιπποτικού τάγματος, που τόση δύναμη απέκτησε στη μεσαιωνική Ευρώπη και που τόσο ανελέητα καταδιώχθηκε από τον Πάπα στις αρχές του 14ου αιώνα.

Επιπλέον, ο Wolter πιστεύει ότι οι λέξεις πάνω στη λίθο αποτελούν ένα κωδικοποιημένο κείμενο και ότι δεν αναφέρεται απλά στο θάνατο δέκα ανδρών αλλά κρύβει το μυστικό λόγο ύπαρξης του ρουνόλιθου.

Αποδίδοντας μια αριθμητική αξία σε κάθε ρούνο, (ακολουθώντας δηλ. ένα λεξαριθμικό κλειδί ερμηνείας όπως συμβαίνει και με την αρχαία ελληνική γλώσσα) οι Wolter και Nielsen συνέδεσαν τρεις συγκεκριμένους ρούνους με ένα ημερολογιακό σύστημα του μεσαίωνα γνωστό ως «Πίνακας του Πάσχα» ("Easter Table"). Οι τρεις ρούνοι - ως εκ θαύματος - σχημάτισαν το έτος 1362, δηλ. ακριβώς το ίδιο έτος που με καθαρά αριθμητικό τρόπο αναγράφεται και στη λίθο. Άρα - κατά τους Wolter και Nielsen - η λίθος μπορεί να διαβαστεί με δύο τρόπους: τον κανονικό από τον οποίο δεν βγαίνει και ξεκάθαρο νόημα και άλλον έναν που όμως χρειάζεται αποκωδικοποίηση και που ίσως συνδέεται με άφιξη Ναϊτών στην Αμερική. Είναι λογικό εξάλλου οι Ναΐτες να θεώρησαν τον τόπο αυτό ασφαλές καταφύγιο.

Ο συσχετισμός αυτός ξυπνάει τις - πρόσφατες - μνήμες κάποιων για το πολυσυζητημένο έργο του Dan Brown «Κώδικας ντα Βίντσι» μέσα στο οποίο τόσος λόγος γίνεται για τους Ναΐτες και την απόκρυφη γνώση τους.

Προς το παρόν πάντως οι Wolter και Nielsen συγγράφουν ένα βιβλίο με τίτλο "The Kensington Rune Stone: Compelling New Evidence" («Ο Λίθος των Ρούνων του Κένσινγκτον: Ακαταμάχητα νέα στοιχεία») περιμένοντας να επαληθευτούν ή να αμφισβητηθούν οι απόψεις τους.

Joomla SEF URLs by Artio