Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου 2012

Σήμερα...





 




Ερμιόνη, Ερμίνα
Μωυσής, Μωυσία, Μωσής, Μωσία
Ροζαλία, Ρόζυ, Ρόζα
Ωκεανός, Ωκεάνιος, Ωκεάνης, Ωκεανία, Ωκεανή, Ωκεανίς


πηγή:http://www.facebook.com/photo.php?fbid=300621450045232&set=a.264589636981747.58976.264580240316020&type=1&theater 
 -----------------------------------------------------------------

πηγή: http://hristospanagia1.wordpress.com/2012/09/03/4-%CF%83%CE%B5%CF%80%CF%84%CE%B5%CE%BC%CE%B2%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%BE%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%82-%CE%B2%CE%AC%CE%B2%CF%85%CE%BB%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-2/

4 Σεπτεμβρίου Συναξαριστής. Βάβυλα και οι συν αυτώ, Προφήτου και Θεόπτου Μωϋσή, των Αγίων Κέγουρου, Σεκενδίνου, Σεκένδου και της μητρός αυτών Ιεροσαλήμ, Βαβύλα διδασκάλου, Ερμιόνης, Θεοτίμου και Θεοδούλου, Πετρωνίου, Χαριτίνης, Σαρβήλου, των Αγίων Κεντυρίωνος, Θεοδώρου, Αμμιανού, Ιουλιανού και Ωκεανού, Θαθουήλ και Βεβαίας, Ανθίμου του νέου Ασκητή, των Αγίων 3608 Μαρτύρων.

 
Ὁ Ἅγιος Βαβύλας ὁ Ἱερομάρτυρας καὶ οἱ σὺν αὐτῷ 

Ὁ Ἅγιος Βαβύλας ἔζησε κατὰ τὰ χρόνια ποὺ αὐτοκράτορας ἦταν ὁ Νουμεριανός, ὁ ὁποῖος δολοφόνησε τὸν γιὸ τοῦ βασιλιὰ τῶν Περσῶν τὸν ὁποῖο κρατοῦσε αἰχμάλωτο.
Τὴν ἐνέργεια αὐτὴ ὁ ἐπίσκοπος Ἀντιοχείας Βαβύλας τὴν ἀποδοκίμασε ἔντονα. Καὶ ὅταν κάποια στιγμὴ θέλησε ὁ Νουμεριανὸς νὰ παρακολουθήσει τὴν λειτουργία στὸν Ἱερὸ Ναὸ τῆς Ἀντιοχείας, τοῦ ἀπαγόρευσε τὴν εἴσοδο λέγοντάς του ὅτι στὸ ναὸ δὲν ἔχουν θέση κοινοὶ ἐγκληματίες σὰν αὐτόν. Ὁ αὐτοκράτορας ὀργισμένος διέταξε νὰ τὸν συλλάβουν καὶ νὰ τὸν φυλακίσουν.
Τὴν ἑπομένη ἡμέρα τὸν ἀποκεφάλισαν. Τρεῖς μαθητὲς τοῦ Βαβύλα ἔτρεξαν νὰ τοῦ συμπαρασταθοῦν. Συνελήφθησαν καὶ αὐτοί, καὶ ἀποκεφαλίστηκαν ἀφοῦ δὲν δέχτηκαν νὰ ἀρνηθοῦν τὴν πίστη τους.




                            
Ὁ Προφήτης Μωϋσῆς 

Ὁ Προφήτης καὶ Θεόπτης Μωϋσῆς, ὑπολογίζεται ὅτι γεννήθηκε στὴν Αἴγυπτο τὸ 1569 π.Χ. Ὅταν ὁ Φαραὼ διέταξε νὰ σφάξουν τὰ νήπια τῶν Ἑβραίων ἡ μητέρα του τὸν ἔβαλε σ’ ἕνα κιβώτιο καὶ τὸν ἄφησε στὶς ὄχθες τοῦ Νείλου, τὸν βρῆκε ὅμως ἡ κόρη τοῦ Φαραώ, τὸν υἱοθέτησε καὶ τὸν μόρφωσε ἄριστα στὴν Αἰγυπτιακὴ σοφία.
Ὅταν ἦταν σαράντα χρονῶν σκότωσε κάποιον καὶ κατέφυγε στὴν γῆ Μαδιάμ, ὅπου ἔγινε βοσκός. Ἐκεῖ παντρεύτηκε καὶ ἀπέκτησε δυὸ γιούς.
Ὅταν βοσκοῦσε τὰ πρόβατα εἶδε ἕνα θαῦμα, τὴν καιόμενη ἀλλὰ μὴ φλεγόμενη βάτο καὶ ἄκουσε τὴν φωνὴ τοῦ Θεοῦ ποὺ τοῦ ζητοῦσε νὰ ἐλευθερώσει τοὺς Ἑβραίους ἀπὸ τὸν Φαραώ, πρᾶγμα ποὺ τελικὰ ἔγινε.
Τελικὰ ὁ Μωυσῆς δὲν ἀξιώθηκε νὰ δεῖ τὴν γῆ τῆς ἐπαγγελίας παρὰ μόνο ἀπὸ μακριά, στὴν κορυφὴ τοῦ ὄρους Νεβῶ ὅπου πέθανε καὶ τάφηκε.


Ἡ Ἁγία Ἑρμιόνη

 Ἦταν μία ἀπὸ τὶς 4 κόρες τοῦ Ἀποστόλου Φιλίππου, ποὺ εἶχε καὶ αὐτὴ τὸ προφητικὸ χάρισμα (Πραξ. κα’ 8) καὶ ἀφοσιώθηκε στὸ ἀποστολικὸ ἔργο.
Ὅταν πῆγε μαζὶ μὲ τὴν ἀδελφή της Εὐτυχίδα στὴν Ἔφεσο γιὰ νὰ συναντήσει τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Θεολόγο, βρῆκε ἀντὶ αὐτοῦ, ποὺ εἶχε ἀποβιώσει, τὸν μαθητὴ του Πετρώνιο, ἀπὸ τὸν ὁποῖο διδάχτηκε καὶ στηρίχτηκε περισσότερο στὸ εὐαγγελικὸ ἔργο.
Λέγεται μάλιστα, ὅτι κάποτε ἀπὸ τὴν Ἔφεσο πέρασε ὁ Τραϊανὸς γιὰ νὰ πάει νὰ πολεμήσει τοὺς Πέρσες, καὶ ἄκουσε πολλὰ γιὰ τὸ προφητικὸ χάρισμα τῆς Ἑρμιόνης. Τὴν κάλεσε λοιπὸν γιὰ νὰ προφητεύσει γι’ αὐτόν. Ἡ Ἑρμιόνη τοῦ εἶπε ὅτι θὰ νικήσει τοὺς Πέρσες, ἀλλὰ τὴν βασιλεία τῶν Ρωμαίων θὰ καταλάβει ὁ γαμπρὸς τοῦ Ἀδριανός, ποὺ πράγματι ἔγινε. Ἐπειδὴ ἡ προφητεία ἐπαληθεύτηκε, ὁ Τραϊανὸς διέταξε καὶ βασάνισαν σκληρὰ τὴν Ἑρμιόνη. Κατόπιν τὴν παρέδωσε στοὺς δήμιους γιὰ νὰ τὴ θανατώσουν, ἀλλὰ αὐτοὶ πίστεψαν στὸν Χριστὸ καὶ τὴν ἄφησαν ἐλεύθερη.
Ἔτσι ἡ Ἑρμιόνη πέθανε εἰρηνικὰ καὶ τάφηκε στὴν Ἔφεσο.

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Στον δρόμο προς το Όνειρό σου…

πηγή: http://www.facebook.com/photo.php?fbid=516124471734891&set=a.197669460247062.59663.193914440622564&type=1&theater

Στον δρόμο προς το Όνειρό σου…

Και τι γίνεται αν ακόμα δεν ξέρεις τι θέλεις;
Αν ξέρεις ακριβώς τι θέλεις, τότε θα πρέπει να θεωρείς τον εαυτό σου τυχερό. Είσαι πιο προχωρημένος από πολλούς ανθρώπους. 
Οι περισσότεροι από μας νιώθουμε τις επιθυμίες μας σε επιφανειακό επίπεδο, σαν ένα παιδί που βρίσκεται ξαφνικά μέσα σε ένα μαγαζί με ζαχαρωτά, κοιτάζει γύρω του με μάτια ορθάνοιχτα και θέλει όλεs τις καραμέλες που βλέπει μπροστά του. Και η αλήθεια, δυστυχώς, είναι ότι πάρα πολύ συχνά παίρνουμε τις καραμέλες των επιθυμιών μας και τις καταπίνουμε αμάσητες, για να μείνουμε έπειτα με το στομαχόπονο της απογοήτευσης.
Αν μπορείς να νιώσεις μέσα σου ένα βαθύτερο είδος επιθυμίας της ψυχής, μιας επιθυμίας να εκφράσεις τη δημιουργικότητά σου, να μοιραστείς την αγάπη σου, να συνεισφέρεις στον κόσμο ό,τι καλύτερο έχεις, τότε έχεις μπει για τα καλά στο δρόμο σου, γιατί από αυτές τις επιθυμίες προέρχεται η αληθινή ευτυχία. Το σύμπαν δουλεύει με πολύ οργανωμένο τρόπο. Η σκέψη και η πρόθεση δημιουργούν. Η σκέψη και η πρόθεση που αναδύονται από τον αυθεντικό σου εαυτό, από την ψυχή σου, δημιουργούν γαλήνη και ευτυχία.
Αν δεν έχεις ιδέα για το τι θέλεις, αν δεν έχεις ιδέα για το ποια είναι η επιθυμία της καρδιάς σου, τότε συνειδητοποίησε ότι μπορεί να χρειαστεί να περάσεις από μια διαδικασία διαγραφής για να ανακαλύψεις την απάντηση. Ξεκίνα απομακρύνοντας την προσοχή σου από τον εαυτό σου και εστιάζοντάς την στο να βοηθήσεις κάποιον άλλο. Δοκίμασε να εργαστείς εθελοντικά σε κάτι που σε ελκύει. Μπορεί αυτό να είναι μια βιβλιοθήκη, ένας χώρος διανομής συσσιτίου σε απόρους, ένα νοσοκομείο ή μια οργάνωση που συγκεντρώνει χρήματα για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Δεν έχει σημασία τι θα είναι. Μπες ολοκληρωτικά και με πάθος μέσα στη ζωή και πρόσφερε ό,τι καλύτερο διαθέτεις. Με αυτό τον τρόπο θα θυμηθείς ποιος πραγματικά είσαι, επειδή θα δουλεύεις μέσα από την ψυχή σου.
Δοκίμασέ το για εικοσιτέσσερις ώρες και θα δεις ότι λειτουργεί. Το δόσιμο, η προσφορά είναι ό,τι πρέπει για τη συντριβή του εγώ. Διαλύουν την προσκόλλησή μας στον εαυτό μας και στα προβλήματά μας, καθώς και την ανάγκη μας να έχουμε τον έλεγχο των πάντων. Μας απαλλάσσουν από τα ίδια μας τα βάρη και μας ξανασυνδέουν με τον κόσμο.


σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

“… Γύρισε κι ο Σεπτέμβρης από τις διακοπές Κ ΔΗΜΟΥΛΑ


Κ ΔΗΜΟΥΛΑ

Τελευταίος. Με το τελευταίο δρομολόγιο

του κατάφορτου Αυγούστου: τσουμπλέκια

ποδήλατα ψησταριές ψυγεία ονόματα

ξεφούσκωτα κυμάτων αφρολέξ, κελαρύσματα

ορεινών χωριών δεμένα σε πτυσσόμενα πλατάνια.

Και πολλά δέρματα. Τέλεια κατεργασμένα

στον ήλιο. Για εξαγωγή.

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω 

Μονή Τιμίου Σταυρού Δολιανών Κρανιάς

Μονή Τιμίου Σταυρού Δολιανών Κρανιάς


Βρίσκεται μεταξύ Δολιανών και Κρανιάς στην καρδιά της Νότιας Πίνδου. Απέχει από την Καλαμπάκα 50 χιλιόμετρα και το συνδέει με τον κεντρικό δρόμο ένας χωματόδρομος 500 μέτρων. Είναι χτισμένο σε μιά ράχη σε υψόμετρο 1.150 μέτρα. Δεν είναι όμως ορατό από τον κεντρικό δρόμο γιατί πραγματικά το κρύβει ένα δάσος από πανύψηλα έλατα.
Πρέπει να χτίστικε τον 17ο αιώνα αλλά επειδή δεν υπάρχουν πηγές πληροφοριών είναι άγνωστη η ακριβής χρονολογία.
Κάηκε χωρίς να καταστραφεί εντελώς από τους "Χριστιανούς" Γερμανούς το φθινόπωρο του 1943 (ίσως για αντίποινα για την εκτέλεση εκεί 80 Γερμανών αιχμαλώτων).
Το μοναστήρι του Τιμίου Σταυρού πρίν καεί είχε μοναχούς. Τώρα είναι έρημο.


Η Ακρόπολη του Ασπροποτάμου

Η Ιερά Μονή Τιμίου Σταυρού Δολιανών Κρανιάς αποτελεί ένα από τα πλέον αξιόλογα μεταβυζαντινά μνημεία του 18ου αιώνος. Ο φερώνυμος ναός, το μόνο κτίσμα που σώζεται σήμερα, με την πρωτότυπη και επιβλητική αρχιτεκτονική του και τον πλούσιο διάκοσμο, βρίσκει την θέση που αξιολογικά του αρμόζει φωλιασμένος μέσα σε ένα καταπράσινο κατάφυτο από έλατα δάσος μιας από τις ομορφότερες και επιβλητικότερες ορεινές περιοχές της πατρίδας μας, τον Ασπροπόταμο.

ΙΣΤΟΡΙΚΑ

Ο Ιερός Ναός Τιμίου Σταυρού υπήρξε το Καθολικό της φερώνυμης Μονής, η οποία απαντάται και ως Ιερά Μονή Αγίας Ζώνης η Αγίου Νικολάου. Η Μονή αυτή βρίσκεται σε ερειπώδη κατάσταση σήμερα, λίγα μόλις μέτρα από τον Ιερό Ναό του Τιμίου Σταυρού. Η Ιερά Μονή Τιμίου Σταυρού συγχωνεύτηκε το 1924 με Βασιλικό Διάταγμα στην Ιερά Μονή Αγίου Στεφάνου Αγίων Μετεώρων, της οποίας αποτελεί μετόχι, όπως επιβεβαιώθηκε και από σχετική πράξη του Σεβασμιωτάτου το 1998.

Η Ακρόπολη του Ασπροποτάμου

Η Ιερά Μονή Τιμίου Σταυρού Δολιανών Κρανιάς αποτελεί ένα από τα πλέον αξιόλογα μεταβυζαντινά μνημεία του 18ου αιώνος. Ο φερώνυμος ναός, το μόνο κτίσμα που σώζεται σήμερα, με την πρωτότυπη και επιβλητική αρχιτεκτονική του και τον πλούσιο διάκοσμο, βρίσκει την θέση που αξιολογικά του αρμόζει φωλιασμένος μέσα σε ένα καταπράσινο κατάφυτο από έλατα δάσος μιας από τις ομορφότερες και επιβλητικότερες ορεινές περιοχές της πατρίδας μας, τον Ασπροπόταμο.

ΙΣΤΟΡΙΚΑ

Ο Ιερός Ναός Τιμίου Σταυρού υπήρξε το Καθολικό της φερώνυμης Μονής, η οποία απαντάται και ως Ιερά Μονή Αγίας Ζώνης η Αγίου Νικολάου. Η Μονή αυτή βρίσκεται σε ερειπώδη κατάσταση σήμερα, λίγα μόλις μέτρα από τον Ιερό Ναό του Τιμίου Σταυρού. Η Ιερά Μονή Τιμίου Σταυρού συγχωνεύτηκε το 1924 με Βασιλικό Διάταγμα στην Ιερά Μονή Αγίου Στεφάνου Αγίων Μετεώρων, της οποίας αποτελεί μετόχι, όπως επιβεβαιώθηκε και από σχετική πράξη του Σεβασμιωτάτου το 1998.

Η ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΚΤΙΡΙΟΥ

Το οικοδόμημα του ιερού Ναού του Τιμίου Σταυρού χαρακτηρίζεται από την ιδιόρρυθμη αρχιτεκτονική, τις καινοτόμες εφαρμογές και την κατασκευαστική πρωτοτυπία του. Συναποτελείται από τον πολύτρουλο και πολύκογχο κυρίως ναό και τον ανακαινισμένο σήμερα νάρθηκα. Ο κυρίως ναός ακολουθεί στην κάτοψη τον ρυθμό της τρίκλιτης βασιλικής με τρεις ημικυκλικές αψίδες στην ανατολική πλευρά και τρεις αψίδες, ανά μακρά πλευρά, από τις οποίες οι μεσαίες είναι χοροστάσια. Ο ναός καλύπτεται με στέγη από πλάκες σχιστόλιθου πάνω από την οποία υψώνονται 12 τρούλοι και τρουλίσκοι κτιστοί. Στο εσωτερικό του Ιερού Βήματος διαμορφώνεται σύνθρονο και επισκοπικός θρόνος.
Στο εσωτερικό του ο ναός δεν είναι αγιογραφημένος. Μάλιστα δεν φέρει καν επιχρίσματα και με τον τρόπο αυτό αναδεικνύεται ακόμη περισσότερο η ιδιαίτερη φυσιογνωμία της λίθινης κατασκευής του, που δεσπόζει με μεγαλοπρέπεια. Το στοιχείο που κυριαρχεί και εντυπωσιάζει στο εξωτερικό μέρος του ναού είναι οι πολλοί του τρούλλοι, οι οποίοι είναι περισσότεροι εξωτερικά από όσους είναι ορατοί στο εσωτερικό. Κάποιοι δηλαδή από αυτούς έχουν καθαρά διακοσμητικό χαρακτήρα και είναι επιπρόσθετα κτισμένοι στην στέγη του κτιρίου. Ένα άλλο κύριο χαρακτηριστικό του Ιερού Ναού του Τιμίου Σταυρού είναι ο πλούσιος πλαστικός διάκοσμος, καθώς και  τα αξιόλογα ανάγλυφα λαϊκής τεχνοτροπίας που κοσμούν το εξωτερικό μέρος του ναού.
Το σύνολο του κτιριακού συγκροτήματος της Μονής υπέστη το 1943 την καταστροφική λαίλαπα των γερμανικών κατοχικών δυνάμεων. Η Μονή της Αγίας Ζώνης καταστράφηκε ολοσχερώς και ο Ιερός Ναός Τιμίου Σταυρού (το νέο Καθολικό της Μονής της Αγίας Ζώνης) υπέστη σοβαρότατες φθορές, μεταξύ των οποίων η πτώση του κεντρικού τρούλλου και η ολοσχερής καταστροφή του τέμπλου από την πυρκαϊά που προκλήθηκε.

Από τα τέλη της δεκαετίας του ’50, με πρωτοβουλία των κατοίκων της περιοχής, που δεν έπαψαν ποτέ να εκδηλώνουν την έμπρακτη αγάπη και το ενδιαφέρον τους για το μοναστήρι του Τιμίου Σταυρού, ξεκίνησαν οι πρώτες εργασίες αναστηλώσεως του Ναού. Η πρώτη επέμβαση, που έγινε με πρωτοβουλία και οικονομική συνδρομή των κατοίκων της Κρανιάς και των Δολιανών, παραγματοποιήθηκε στις 13-9-1956, όπως πληροφορούμαστε από την επιγραφή που τοποθετήθηκε στο κτίριο. Ακολούθησε η επιστέγαση με κεραμίδια του κενού που άφησε ο γκρεμισμένος κεντρικός τρούλλος παράλληλα και με άλλες σωστικές επεμβάσεις στο μνημείο στο χρονικό διάστημα 1960-1963. Στην συνέχεια η αναστηλωτική προσπάθεια οργανώνεται συστηματικά με πρωτοβουλία του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας κ. Σεραφείμ και λαμβάνει επίσημο χαρακτήρο με την ανάθεση από το ΥΠΠΟ στον Αρχιτέκτονα κ. Κατσιμπίνη της μέλετης συντηρήσεως του κτιρίου. Τα τελευταία χρόνια, σε συνεργασία με την Ιερά Μονή Αγίου Στεφάνου, η Εφορία Αρχαιοτήτων Τρικάλων πραγματοποιεί εργασίες συντηρήσεως του κτιρίου του ναού και αναπλάσεως του περιβάλλοντος χώρου.

Η ΕΡΕΙΠΩΜΕΝΗ ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΖΩΝΗΣ

Σε απόσταση περίπου 200 μέτρων από τον ναό του Τιμίου Σταυρού βρίσκεται η ερειπωμένη Μονή της Αγίας Ζώνης, η οποία κατασράφηκε ολοσχερώς από τις γερμανικές κατοχικές δυνάμεις το 1943. Το καλοκαίρι του 1998 η Ιερά Μονή Αγίου Στεφάνου ξεκίνησε τις ανασκαφικές εργασίες στα ερείπια της Μονής της Αγίας Ζώνης. Η ανασκαφή πραγματοποιήθηκε από τον Αρχιτέκτονα κ. Σωτήριο Τζήμα υπό την εποπτεία της Αρχαιολόγου κ. Κρυσταλλίας Μαντζανά. Από τον καθαρισμό των ερειπίων προέκυψαν σημαντικά στοιχεία για την ιστορία, την χρονολόγηση και την αρχική μορφή του κτιριακού συγκροτήματος της Μονής.

ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ

Η Ιερά Μονή Τιμίου Σταυρού λειτουργεί με ευθύνη της Ιεράς Μονής Αγίου Στεφάνου Αγίων Μετεώρων, στην οποία ανήκει ως μετόχι. Παραμένει ανοικτή για τους επισκέπτες-προσκυνητές από τις 10.00 π.μ. έως τις 18.00 μ.μ. στις εξής περιόδους: από τον Απρίλιο μέχρι τον Οκτώβριο καθημερινά, εκτός Τετάρτης, καθ’ όλη την διάρκεια της Διακαινησίμου εβδομάδος (από την Δευτέρα του Πάσχα μέχρι την Κυριακή του Θωμά), καθώς και τα Σαββατοκύριακα των μεγάλων εορτών και αργιών.
Η Ιερά Μονή πανηγυρίζει δύο φορές τον χρόνο: την εορτή της Αγίας Ζώνης στις 31 Αυγούστου, οπότε και τελείται ιερή αγρυπνία το βράδυ της 30ης Αυγούστου, και την εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού στις 14 Σεπτεμβρίου με πανηγυρικό εσπερινό την παραμονή και πανηγυρική θεία Λειτουργία ανήμερα της εορτής.

 https://www.youtube.com/watch?v=VWJdPxAfSwo

Casa Mila



La Pedrera
Επί της Λεωφόρου Gracia, κοντά στην Diagonal θα βρείτε το μοναδικής αρχιτεκτονικής και τελευταίο έργο του Gaudi πριν αφιερωθεί στη δημιουργία του Sagrada Familia. 
Πρόκειται για μια ακόμη μεγαλοφυή δημιουργία του Gaudi,το κτίριο Casa Mila γνωστό σαν La Pedrera (λατομείο), κτίστηκε κατά τη διάρκεια των ετών 1905 – 1910 και αποτελεί τμήμα της Παγκόσμιας Πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESC
O. Είναι κατασκευασμένο από πέτρα, που σχηματίζει εντυπωσιακές καμπύλες. Αξίζει να αναφέρουμε ότι σχεδιάστηκε σαν στάβλος αλόγων ενώ στη συνέχεια μετατράπηκε σε γκαράζ. Για αρκετά χρόνια το κτίριο αυτό ήταν παραμελημένο μέχρι την ανακατασκευή του. Η Pedrera, που αποτελεί ένα από τα σύμβολα του Καταλανικού μοντερνισμού, ανήκει σήμερα στο Fundacio Caixa Catalunya (Ίδρυμα της τράπεζας της Καταλωνίας), που διατηρεί έναν όροφο αφιερωμένο στον Gaudi και το έργο του με πλούσιο υλικό του.

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

ΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΟΤΑΝ του Δημήτρη Γραμμένου *

πηγή: http://www.onestory.gr/post/30790916468

ΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΟΤΑΝ

του Δημήτρη Γραμμένου *
.
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μικρό υπόγειο. Μόνο που το υπόγειο αυτό δεν ήταν σαν τα άλλα. Το υπόγειο αυτό ονειρευόταν. Μα, θα μου πείτε τώρα, τι μπορεί να ονειρεύεται ένα υπόγειο; Ε, λοιπόν, πολλά και διάφορα. Αλλά για να καταλάβετε καλύτερα τα όνειρά του, θα πρέπει μάλλον να σας πω πρώτα δυο-τρία πραγματάκια γι’ αυτό.
Το υπόγειο της ιστορίας μας ήταν ένα μικρό – όχι πάνω από είκοσι τετραγωνικά – δωματιάκι, στη βάση μιας παλιάς, πενταόροφης πολυκατοικίας στην πιο κακόφημη συνοικία της πόλης. Για να είμαι ακριβής, ήταν ένα ημι-υπόγειο, ή τουλάχιστον έτσι το διαφήμιζαν οι ιδιοκτήτες του στις μικρές αγγελίες, αφού ψηλά, εκεί όπου ένας από τους τέσσερις γκρίζους τοίχους του συναντούσε το ταβάνι, υπήρχε ένα μακρόστενο παραθυράκι με κοντούλικα σκουριασμένα κάγκελα. Στην είσοδό του, μια ηλικιωμένη πόρτα κρατιόταν με το ζόρι στους ξεχαρβαλωμένους μεντεσέδες της, και, σαν ιδιότροπη γεροντοκόρη, φρόντιζε να κρατά καλά τις αποστάσεις της από το βρώμικο τσιμεντένιο πάτωμα, αφήνοντας ένα κενό τουλάχιστον δέκα εκατοστών. Εδώ ίσως πρέπει να αναφέρω ότι το πάτωμα δεν είχε πάντοτε αυτά τα χάλια. Στα νιάτα του ήταν καλυμμένο από πολύχρωμα πλαστικά πλακάκια, μα τώρα είχαν ξεκολλήσει τόσα πολλά που έμοιαζε με παράξενη σκακιέρα σχεδιασμένη από κάποιον μοντέρνο καλλιτέχνη. Σε μια γωνιά, απέναντι από την πόρτα, ήταν στριμωγμένο το μπάνιο. Ένα τετράγωνο κουτί από γυψοσανίδα, όχι πολύ μεγαλύτερο από μια δίφυλλη ντουλάπα. Εκεί βρισκόταν και η μοναδική – για όλες τις χρήσεις – βρύση του δωματίου, αφού κουζίνα δεν υπήρχε. Ο νεροχύτης, ο οποίος είχε προ πολλού εγκαταλείψει άνανδρα το πόστο του, είχε αντικατασταθεί από έναν στραβοκομμένο γκαζοτενεκέ που κρεμόταν πάνω από την πάλαι ποτέ λευκή και νυν κιτρινισμένη γυμνή λεκάνη της τουαλέτας.
Άθλιο, θλιβερό, χάλια, απαίσιο… Αυτές είναι μόνο λίγες από τις λέξεις που αναφωνούσαν μόλις το έβλεπαν οι υποψήφιοι ενοικιαστές. Πολύ το πλήγωναν το μικρό υπόγειο όλες αυτές οι άσχημες κουβέντες. Πιο πολύ κι από το σαράκι που του κατέτρωγε μέρα με τη μέρα τα σωθικά κι από τα βρωμερά ποντίκια που τρυπούσαν κάθε τόσο τα ντουβάρια του για να φτιάξουν τις φωλιές του.
Κι επειδή ήταν έτσι όπως ήταν, τον πιο πολύ καιρό τον περνούσε ολομόναχο. Σπάνια βρισκόταν κάποιος που θα έμενε, έστω και για κάνα-δυο μήνες, μέσα του για να του κάνει λίγη παρέα. Στην πρώτη ευκαιρία, ή μόλις έφτιαχνε έστω και λίγο ο καιρός, όλοι έφευγαν. Έτσι, το υπόγειο είχε πολύ ησυχία – που εδώ που τα λέμε δεν του άρεσε καθόλου – και όλο τον απαραίτητο χρόνο στη διάθεσή του για να ονειρεύεται. Και δε χρειαζόταν καν να κλείσει τα μάτια του. Ήταν τόσο σκοτεινό και ανήλιαγο που συνήθως δε μπορούσε να δει ούτε τη μύτη του. Μόνο λίγες φορές, σπάνια – πολύ σπάνια, ξεθάρρευε κάποια περίεργη ηλιαχτίδα κι έμπαινε στο εσωτερικό του. Τότε, μόλις το υπόγειο φωτιζόταν, έβλεπε τα χάλια του και μελαγχολούσε για μέρες. Μελαγχολούσε τόσο πολύ που ξεχνούσε ακόμα και να ονειρευτεί.
Τα πρώτα χρόνια, του άρεσε να ονειρεύεται ότι ήταν ρετιρέ. Ένα μεγάλο διαμπερές ρετιρέ στον εικοστό πρώτο όροφο μιας πανάκριβης πολυκατοικίας, στα δυτικά προάστια. Μέσα του έμενε κάποιος πολύ διάσημος ζωγράφος και είχε γεμίσει τους τοίχους του με υπέροχους πίνακες, ή μια ντίβα του κινηματογράφου που το είχε στολίσει με καλλιτεχνικές φωτογραφίες της και χρυσά βραβεία, ή , καμιά φορά, και οι δυο μαζί γιατί είχαν στο μεταξύ γνωριστεί και είχαν γίνει ζευγάρι.
Μετά από μερικά χρόνια όμως, το μικρό υπόγειο βαρέθηκε αυτό το όνειρο κι έψαξε να βρει άλλα. Άρχισε λοιπόν να παρακολουθεί μέσα από τα κάγκελα του παραθύρου τα παπούτσια των λιγοστών περαστικών που περνούσαν από το σπασμένο πεζοδρόμιο. Συνήθως βέβαια τα παπούτσια ήταν λερωμένα και φθαρμένα κι αυτό δεν του άφηνε και πολλά περιθώρια για ονειροπολήσεις. Που και που όμως περνούσε κάποιο καλογυαλισμένο ζευγάρι ανδρικά σκαρπίνια ή τίποτα ολοκαίνουργα γυναικεία γοβάκια που έκαναν τη φαντασία του να οργιάζει. Τι δεξιώσεις, τι γκαλά, τι απίστευτα πάρτι γινόταν στα όνειρά του. Πότε είχε σαλόνι με πάτωμα από σπάνιο μάρμαρο και πιάνο με ουρά, πότε αίθουσα χορού με ξύλινο παρκέ και πότε βεράντα με θέα τη θάλασσα, το πάρκο ή την κεντρική πλατεία. Μια φορά, είχε σταθεί έξω από το παράθυρο ένας μικρός ζητιάνος που γρατζουνούσε αδέξια ένα μισοδιαλυμένου βιολί. Εκείνο το βράδυ το υπόγειο είχε μετατραπεί σε υπέρλαμπρο θέατρο με αμέτρητα λαμπιόνια που σειόταν από το βροντερό χειροκρότημα των θεατών. 
Κάποιον χειμώνα, ένα γέρικο καναρίνι το ‘σκασε από το κλουβί του και βρήκε καταφύγιο στο υπόγειο. Για τρεις ολόκληρες μέρες, κάθε φορά που άκουγε το κελάηδημα του πουλιού, το υπόγειο γινόταν λιβάδι καταπράσινο, πνιγμένο από πολύχρωμα λουλούδια και ψηλά δέντρα γεμάτα ζωή και λαχταριστούς καρπούς. Την τέταρτη μέρα όμως, το καναρίνι έπαψε να κελαηδά και να πεταρίζει και ν’ ανασαίνει. Και το υπόγειο πέρασε όλον τον υπόλοιπο χειμώνα δίχως ούτε ένα τοσοδά ονειράκι. 
Καθώς τα χρόνια περνούσαν, το υπόγειο έμαθε να χρειάζεται όλο και πιο λίγα για να ονειρευτεί. Έτσι, όταν η υγρασία ζωγράφιζε περίεργα σχέδια στους τοίχους, αυτό ονειρευόταν ότι είχε έρθει ένα τσούρμο παιδιά με κόκκινα μάγουλα γεμάτα φακίδες και χαμογελαστά πρόσωπα και με τα κέρινα κραγιόνια τους το στόλισαν για να του δείξουν την αγάπη τους. Ακόμη και τότε που χάλασε η βρύση κι άρχισε να στάζει ρυθμικά πάνω στο γκαζοτενεκέ, πολύ το είχε ευχαριστηθεί. Φανταζόταν ότι χτυπούσε αδιάκοπα κόσμος την πόρτα του, που στο όνειρό του ήταν στιβαρή και βαριά, φτιαγμένη από μασίφ δρύινο ξύλο με όμορφες σκαλισμένες φιγούρες. Γιατί, μόνο μια τέτοια πόρτα άρμοζε σ’ ένα σημαντικό δωμάτιο σαν κι αυτό – δεν ήταν και πολύ σίγουρο βέβαια τι ακριβώς ήταν, αλλά μάλλον κάποιο υπουργείο ή ίσως και το σπίτι του Δημάρχου, αφού ο κόσμος έκανε ατελείωτες ουρές, λαχταρώντας πως και πως να περάσει στο εσωτερικό του.
Τέλος, υπήρχε το όνειρο της Κυριακής! Κάποιες Κυριακές, όταν είχε τα κέφια του, το υπόγειο φορούσε τα καλά του και γινόταν ένας μεγαλοπρεπής ναός – όχι πάντα της ίδιας θρησκείας, μερικές φορές και πολλών διαφορετικών ταυτόχρονα! Οι πολυάριθμοι πιστοί προσέρχονταν με ευλάβεια κι έμπαιναν μέσα του με χαμηλωμένο το κεφάλι, ψιθυρίζοντας προσευχές, παρακλήσεις και συγνώμες. Κάποιοι έβγαζαν πρώτα τα παπούτσια τους, κάποιοι άλλοι έκαναν το σταυρό τους, μερικοί κάθονταν σε περίεργες στάσεις πάνω στο ξύλινο πάτωμα, ενώ άλλοι έφερναν μαζί τους πολύτιμα δώρα κι αφιερώματα. Η ατμόσφαιρα ήταν βαριά από τους πηχτούς αρωματισμένους καπνούς και τα ζεστά χνώτα του πλήθους. Το καθαρό χρυσάφι στις τοιχογραφίες, τα εικονίσματα ή τα αγάλματα, ανάλογα με την περίσταση, λαμπύριζε σα χιλιάδες αστέρια στο αντιφέγγισμα των αμέτρητων κεριών.
Βέβαια, όπως σας είπα και πιο πριν, το υπόγειο δεν ήταν πάντα μόνο του. Ορισμένες – λίγες – φορές, υπήρχαν άνθρωποι που έμεναν εκεί. Μόνο που αυτοί δεν το έκαναν ποτέ να ονειρεύεται. Ποιος ξέρει άραγε γιατί. Ίσως επειδή ήταν βρώμικοι και άσχημοι. Ή ίσως πάλι γιατί ήταν ταλαιπωρημένοι – πιο πολύ και από το ίδιο. Ή ακόμη κι επειδή συνήθως δεν ήθελαν να το βλέπουν. Κι έτσι δεν ήθελε να τους βλέπει ούτε κι αυτό. Ναι, ναι αυτό ήταν βέβαιο. Προτιμούσε να είναι μόνο του.
Έτσι λοιπόν πάνω-κάτω περνούσαν τα χρόνια του. Πότε γεμάτα όνειρα, πότε βουτηγμένα στη μελαγχολία και πότε εντελώς κενά. Όπως περίπου περνάν και τα χρόνια των ανθρώπων. 
Μέχρι εκείνη τη μέρα. Τη μέρα που η πόρτα του γκρεμίστηκε μονομιάς κι έπεσε στο πάτωμα σηκώνοντας ένα μεγάλο σύννεφο σκόνης. Το υπόγειο ούρλιαξε από πόνο καθώς ένιωσε ένα κομμάτι του να ξεριζώνεται. Με ανάμεικτα συναισθήματα φόβου και οργής είδε δυο πλάσματα – που όμοια τους δεν είχε ξαναδεί – να περνάνε το κατώφλι του. Ήταν ένα αγόρι κι ένα κορίτσι – μα όχι σαν αυτά που συνήθιζαν να μένουν εκεί. Ήταν νέα και όμορφα, πολύ όμορφα και ,καθώς ξεπρόβαλαν μέσα από το σύννεφο, έμοιαζαν με αγγελούδια που κατέβηκαν για λίγο στη Γη. Το δωμάτιο τσιμπήθηκε για να βεβαιωθεί ότι δεν ονειρευόταν. Όχι, όχι ήταν αλήθεια. Και δεν ήταν και Κυριακή.
«Τώρα γιατί το έκανες αυτό ρε μαλάκα; Κάποιος μπορεί να μας άκουσε,» είπε θυμωμένο το κορίτσι.
«Μην ανησυχείς, μωρό μου. Δεν υπάρχει κανείς τριγύρω, το έχω ψάξει. Το κτίριο είναι εγκαταλειμμένο εδώ και χρόνια» απάντησε το αγόρι κι άναψε ένα κλεφτοφάναρο. 
«Εδώ λοιπόν θα ζήσουμε το όνειρό μας!» είπε χαρούμενα το κορίτσι εξετάζοντας τον άδειο χώρο στο μισοσκόταδο.
Το υπόγειο δε μπορούσε να πιστέψει στ’ αυτιά του. Πρώτη φορά μιλούσε κάποιος με τρυφερά λόγια γι’ αυτό. Αυτό ήταν αρκετό για ν’ αρχίσει να ονειρεύεται, μα το καθυστερούσε όσο πιο πολύ γινόταν, γιατί – για πρώτη φορά στη ζωή του – δεν ήθελε να χάσει την επαφή του με την πραγματικότητα.
Το κορίτσι ξεκούμπωσε νωχελικά την μπλούζα του, μένοντας γυμνό από τη μέση και πάνω. Το αγόρι έβγαλε το μπουφάν του και το άπλωσε στο πάτωμα. Το κορίτσι κάθισε πάνω κι ακούμπησε την πλάτη του στον κρύο τοίχο. Το υπόγειο αναρίγησε στο άγγιγμα της μαλακής επιδερμίδας. Το αγόρι κάθισε δίπλα στο κορίτσι και το πήρε αγκαλιά. «Είσαι έτοιμη για το ταξίδι μας;» του ψιθύρισε στ’ αυτί. Το κορίτσι έγνεψε ναι και φιλήθηκαν στο στόμα. Ύστερα, το αγόρι ψηλάφισε την τσέπη του μπουφάν κι έβγαλε κάτι από μέσα. Το υπόγειο δεν ήξερε τι ήταν αυτό, μα είδε καθαρά ότι το κάρφωσε πρώτα στο χέρι του κοριτσιού κι ύστερα στο δικό του. Και μετά έγινε σιωπή.
«Πετάω, μωρό μου, πετάω! Με βλέπεις;» ρώτησε με φωνή που έτρεμε το αγόρι.
«Ναι αγάπη μου, δίπλα σου είμαι! Και είναι υπέροχα! Για κοίτα… Κοίτα πόσο όμορφα είναι όλα από εδώ ψηλά! Σαν όνειρο, το δικό μας όνειρο!» απάντησε εκστασιασμένο το κορίτσι.
«Θεέ μου, δεν το πιστεύω! Ονειρεύονται!» σκέφτηκε ενθουσιασμένο το υπόγειο. «Επιτέλους από εδώ και μπρος δε θα ονειρεύομαι μόνο.» Έκλεισε λοιπόν κι αυτό τα μάτια και τους ακολούθησε στ’ όνειρό τους.
Εκείνο το βράδυ, οι τρεις τους ταξίδεψαν σε απίστευτα μέρη, όπου το δωμάτιο άλλαζε συνεχώς μορφή και σχήμα, σαν τις πολύχρωμες εικόνες στα καλειδοσκόπια των μικρών παιδιών. Πότε γινόταν παλάτι, πότε παραδεισένιο νησί, πότε έναστρος ουρανός, μέχρι και διαστημόπλοιο έγινε!
Το επόμενο πρωί, το δωμάτιο ξύπνησε πρώτο. Όταν αντίκρισε τα δυο παιδιά να κοιμούνται αγκαλιασμένα πάνω στο μπουφάν, δάκρυσε από συγκίνηση. Τι νύχτα κι αυτή! Τώρα πια, δεν έβλεπε την ώρα που θα ξυπνούσαν, για να ονειρευτεί ξανά μαζί τους. Μέχρι και το μικρό του παραθυράκι του προσπάθησε να τεντώσει όσο πιο πολύ μπορούσε μπας και τρύπωνε καμιά ηλιαχτίδα να τους ξυπνήσει μια ώρα αρχύτερα. Η μέρα όμως έξω ήταν μουντή και μαύρη. Έτσι λοιπόν, δεν είχε άλλη επιλογή από το να περιμένει.
«ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΕΚΚΕΝΩΣΤΕ ΑΜΕΣΑ ΤΟ ΚΤΗΡΙΟ!» ακούστηκε να ουρλιάζει μια βραχνή φωνή μέσα από μια ντουντούκα. «ΣΕ ΔΕΚΑ ΛΕΠΤΑ ΑΡΧΙΖΕΙ Η ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΗ!»
Το υπόγειο δε μπορούσε να καταλάβει τι είχε κάνει και του φώναζαν έτσι άγρια πρωί-πρωί, αλλά στην αρχή χάρηκε γιατί σκέφτηκε ότι η φασαρία θα ξυπνούσε τα παιδιά.
«ΠΕΝΤΕ ΛΕΠΤΑ!», ακούστηκε ξανά η φωνή.
Τα παιδιά παρέμειναν ασάλευτα στη θέση τους. 
«ΕΞΗΝΤΑ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ!», στρίγκλισε η ντουντούκα.
Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, το υπόγειο θυμήθηκε ξαφνικά το καναρίνι κι αισθάνθηκε ένα κόμπο να του δένει το λαιμό.
«ΠΕΝΤΕ… ΤΕΣΣΕΡΑ…ΤΡΙΑ…ΔΥΟ…ΕΝΑ!»
Η σιδερένια μπάλα χτύπησε με δύναμη την πολυκατοικία. Το υπόγειο ένιωσε τη γη να τρέμει κάτω από τα πόδια του. Ακολούθησε κι άλλο χτύπημα. Ένας μεγάλος σωρός από μπάζα έπεσε με φόρα πάνω στην πλάτη του. Το υπόγειο έβαλε τα δυνατά του για να τα κρατήσει μακριά από τα παιδιά, αλλά τα χρόνια του δε βοηθούσαν. Στο τρίτο χτύπημα ένιωσε τις δυνάμεις του να το εγκαταλείπουν. Έκλεισε λοιπόν τα μάτια κι αφέθηκε στη μοίρα του…
Το επόμενο χτύπημα μετέτρεψε το υπόγειο σε μια άμορφη μάζα που άρχισε να πέφτει σαν γκρίζα βροχή πάνω στα σώματα των παιδιών. Μα, καθώς έπεφτε, το υπόγειο άνοιξε διάπλατα τα χέρια του σε μιαν απέραντη αγκαλιά κι έκρυψε βαθιά μέσα στα στήθη του τα δυο παιδιά. Και τότε, προς μεγάλη του έκπληξη, ανακάλυψε ότι αυτό ήταν τελικά που ονειρευόταν πραγματικά να γίνει σε όλη του τη ζωή!
.
O Δημήτρης Γραμμένος γεννήθηκε στην Κέρκυρα. Σήμερα ζει στο Ηράκλειο της Κρήτης και εργάζεται ως Ερευνητής στο Ινστιτούτο Πληροφορικής του Ιδρύματος Τεχνολογίας και Έρευνας (ΙΤΕ). Δεν είναι συγγραφέας. Απλά κάποιες στιγμές χρησιμοποιεί λευκές σελίδες χαρτιού για να μαζεύει όνειρα, ελπίδες και συναισθήματά του πριν πέσουν στο πάτωμα… Από τις εκδόσεις Άγκυρα κυκλοφορεί το εικονογραφημένο παραμύθι του με τίτλο «H συναυλία των χρωμάτων».
[ blog ] [ facebook ] [ cv ] [ e-mail ]

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

«Εχάθεν η Σμύρνη κι ολάκερη η Ιωνία»

30 Αυγούστου 2012

«Εχάθεν η Σμύρνη κι ολάκερη η Ιωνία»

«Εχάθεν η Σμύρνη κι ολάκερη η Ιωνία»

Του Χ.Κ. Λαζαρόπουλου
Ενενήντα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από το ξέσπασμα της πυρκαγιάς στην αρμενική συνοικία της Σμύρνης, στις 30 Αυγούστου 1922, από τους Τούρκους βασιβουζούκους. Εκείνη την Κυριακή οι εκκλησιές έμειναν βουβές. Ο πόνος, η ατίμωση, το αίμα και ο θάνατος σφράγιζε τη μοίρα μιας ολόκληρης γενιάς... 
Η τραγωδία της Μικρασιατικής Καταστροφής κόστισε στον Ελληνισμό την αποκοπή από αλύτρωτες πατρίδες όπου έδειξε ισχυρή παρουσία από τα αρχαία χρόνια.
Από τις 13 Αυγούστου 1922, οπότε και άρχισε η τουρκική αντεπίθεση στο Αφιόν Καραχισάρ έως τις 5 Σεπτεμβρίου 1922, οπότε και ανεχώρησαν από τον λιμένα της Αρτάκης τα τελευταία τμήμα του Γ’ Σώματος, ο Ελληνικός Στρατός είχε 25 χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες στρατιώτες.
Όπως αναφέρεται σε σχετική μνημειώδη έκδοση της Διευθύνσεως Ιστορίας Στρατού του ΓΕΣ, με την Καταστροφή περισσότερο από ενάμιση εκατομμύριο Έλληνες της Ιωνίας καταδικάστηκαν σε αναγκαστική προσφυγιά και φτώχεια και ερισσότεροι από 600 χιλιάδες σφαγιάστηκαν από τους μαινόμενους Τούρκους.
Σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε ο Ελευθέριος Βενιζέλος με το υπόμνημά του στη Συνδιάσκεψη της Ειρήνης του Παρισιού, στη Μικρά Ασία ζούσαν 1.694.000 Έλληνες, στη Θράκη και την περιοχή της Κωνσταντινούπολης 731.000, στην περιοχή της Τραπεζούντας 350.000 και στα Άδανα 70.000.
Οι 2.845.000 Έλληνες αποτελούσαν το 20% του πληθυσμού της περιοχής που κυριαρχούσε οικονομικά ενώ είχε καταφέρει να διατηρήσει την πολιτιστική του κληρονομιά παρ' ότι αποτελούσε μειονότητα σε εχθρικό περιβάλλον.
Αυτά τα χρήσιμα για να μην περιοριστούμε στην ασθενή μνήμη (λεγόμενων) ιστορικών και πολιτικών όπως η κ. Μαρία Ρεπούση, νυν βουλευτής της ΔΗΜΑΡ, η οποία βαυκαλίστηκε συνωστισμό στην προκυμαία της Σμύρνης κι όχι κτηνωδίες Τούρκων εναντίον των Ρωμιών… Κι αυτήν την απρέπεια μάλιστα ήθελε με την ύποπτη στήριξη Μουσουλμάνων βουλευτών να τη διδάσκονται τα παιδιά της Στ' Δημοτικού αντί της αλήθειας.
Ευτυχώς που απέναντι σ' αυτή την πνευματική φτώχεια και ανειλικρίνεια υπήρξαν συγγραφείς όπως η Διδώ Σωτηρίου και ο Ηλίας Βενέζης, οι οποίοι περιγράφουν τα πάθη και τη σταύρωση του ιωνικού Ελληνισμού με μοναδικότητα στα βιβλία «Ματωμένα Χώματα» και «Νούμερο 31328».
newsbomb

 http://logioshermes.blogspot.com/


σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Πιερ ντε Κουμπερτέν

Πιερ ντε Κουμπερτέν 
Baron Pierre de Coubertin.jpg
Από τη Βικιπαίδεια
Ο βαρόνος Πιέρ ντε Κουμπερτέν (Pierre Frédy, Baron de Coubertin) (1 Ιανουαρίου 1863-2 Σεπτεμβρίου 1937), ήταν Γάλλος παιδαγωγός και ιστορικός, αλλά είναι ευρύτερα γνωστός ως ιδρυτής της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, αναβιωτής και πατέρας των σύγχρονων των Ολυμπιακών Αγώνων.
Γεννήθηκε στο Παρίσι από αριστοκρατική οικογένεια και ήταν τρίτο παιδί του Charles Louis de Frédy και της Agathe-Gabrielle de Mirville de Coubertin. Σπούδασε σε Αγγλικά και Αμερικανικά πανεπιστήμια προσπαθώντας να βελτιώσει την εκπαιδευσή του. Ασχολήθηκε με σπορ όπως κωπηλασία, ενόργανη γυμναστική και ιππασία. Πίστευε ότι η αθλητική παιδεία ήταν σημαντικό μέρος για την ανάπτυξη της προσωπικότητας νέων ανθρώπων. Το 1887 μαζί με άλλους ίδρυσε στη Γαλλία την Ένωση Γαλλικών Αθλητικών Συλλόγων (Union des Sociétés Françaises de Sports Athlétiques) στην οποία εκλέχτηκε γενικός γραμματέας το 1892. Από αυτή τη θέση άρχισε να προωθεί την ιδέα της αναβίωσης των Ολυμπιακών Αγώνων.

Ο Πιέρ ντε Φρεντύ, Βαρόνος ντε Κουμπερτέν (γαλλικά: Pierre de Frédy, Baron de Coubertin, 1 Ιανουαρίου 1863 - 2 Σεπτεμβρίου 1937) ήταν Γάλλος παιδαγωγός και ιστορικός. Ήταν περισσότερο γνωστός ως ο ιδρυτής και πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής και ως ο πατέρας των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων. Γεννημένος από μια γαλλική αριστοκρατική οικογένεια, έγινε ακαδημαϊκός και μελέτησε μια ευρεία γκάμα θεμάτων, κυρίως την εκπαίδευση και την ιστορία. Αποφοίτησε από το Ινστιτούτο Πολιτικών Σπουδών του Παρισιού με πτυχίο στην νομική και στις δημόσιες σχέσεις. Βρισκόταν στην Sciences Po όταν συνέλαβε την ιδέα των Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων.
Το μετάλλιο Πιερ ντε Κουμπερτέν (γνωστό ως μετάλλιο Κουμπερτέν ή μετάλλιο True Spirit of Sportsmanship) είναι ένα βραβείο που δίνει η ΔΟΕ στους αθλητές που υποστηρίζουν το πνεύμα της αθλητικής διοργάνωσης στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2012

Εικονοθεραπεία 11
























Για μεγέθυνση πατάτε ροδάκι και ανοίγει νέα καρτέλα με φακό +-

Νέα συρταριέρα


Νέα συρταριέρα απ' τα σκουπίδια



Βράδυ γυρνώντας στο σπίτι βρίσκω μια συρταριέρα στα σκουπίδια। Βρώμικη, σε μαύρα χάλια αλλά αυτό δεν με εμπόδισε να αναγνωρίσω την σωστή κατασκευή και το καλό της ξύλο. Αυτοστιγμεί αποφάσισα την διασώσω. Μοιρασμένη γνώση λοιπόν, για να σώσετε αριστουργηματάκια απ' τη χωματερή και να χαρίσετε προσωπικότητα στο φτωχικό σας।

Χρειαζόμαστε

2 πινέλα (1€ τεμ.)
Ξύστρα/σπάτουλα (2€)
Γυαλόχαρτο για ξύλο (0.50€)
Διαβρωτικό χρώματος (6€)
Xρώμα ριπολίνης, κουτί 500 ml (5€)
Νέφτης (για πλύσιμο χεριών)
4 Πόμολα


Οι οδηγίες


Ιδού η συρταριέρα όπως την βρήκα στα σκουπίδια. Τη κακομοίρα έζησε την φρίκη της ταπετσαρίας και μάλιστα αυτής! Ξεκινάμε κι αφαιρούμε πόμολα και συρτάρια.Ξεκινάμε κι αφαιρούμε πόμολα και συρτάρια.

Απλώνουμε το διαβρωτικό χρώματος με ένα φτηνό πινέλο (καλό να φοράτε γάντια, αν όχι και έρθουν σε επαφή τα χέρια με το διαβρωτικό, ξεπλύνετε άμεσα με νερό).

Το διαβρωτικό εν δράσει θυμίζει το δέρμα σιτεμένης παραθερίστριας στη Μύκονο. Το αφήνουμε για 20 λεπτά.

Παίρνουμε την ξύστρα κι αφαιρούμε την προηγούμενη μπογιά (σαν βούτυρο φεύγει). Προσοχή όχι με δύναμη, χαράζεται το ξύλο. Αν η μπογιά επιμένει σε σημεία ξανααπλώνουμε διαβρωτικό για 10 λεπτά.

Έχοντας απομακρύνει την πολλή μπογιά, τρίβουμε με το γυαλόχαρτο για να λειάνουμε την επιφάνεια (αν βάψουμε με διάφανο βερνίκι τρίβουμε ως που να αφαιρεθεί κάθε ίχνος μπογιάς, να ναι ολοκάθαρο το ξύλο. Στην προκειμένη θα βαφτεί με πλήρες χρώμα, άρα ας μείνουν και ίχνη).
Η συρταριέρα απογυμνωμένη. Η χοντρή δουλειά έγινε!

Προχωράμε στο βάψιμο. Χρησιμοποιώ ριπολίνη αντί λαδομπογιάς: είναι άοσμη, στεγνώνει γρήγορα και έχει την ματ -όχι γυαλιστερή- υφή που ζητώ. Επίσης προσοχή στο πινέλο να μην αφήνει τρίχα κατά το βάψιμο. Βάφετε ακολουθώντας τα 'νερά' του ξύλου.
Σαν χρώμα επέλεξα το ιβουάρ, υπηρετεί το στυλ γαλλικής εξοχής που θέλω στο έπιπλο. Επί τούτου αφήνω ατέλειες στο βάψιμο, να διαφαίνεται σε σημεία το ξύλο.

Αφήνουμε να στεγνώσει για 2-3 ώρες μέχρι το δεύτερο χέρι. Παίρνουμε μια βυσσινάδα, την αδειάζουμε στο ποτήρι και στην συσκευασία βάζουμε το πινέλο με νερό για να μην ξεραθεί. Και κουλουράκια κανέλλας; Η ζωή είναι απολαυστική στην Προβηγκία!

Μετά το δεύτερο χέρι (προαιρετικό βέβαια, μπορεί να σας αρέσει η όψη με το πρώτο).

Η γοητεία του παλιού. Με το γυαλόχαρτο τρίβουμε τις γωνίες (και των συρταριών) να αποκαλυφθεί το ξύλο, και να δώσει την φθαρμένη εσάνς της Προβηγκίας.

Πόμολα, τα σημαντικά: ότι τραβά η ψυχή σας, μα αν ακολουθήσετε αποχρώσεις του λευκού ως κρεμ όπως εδώ, επιλέξτε ή ξύλινα σε μίνιμαλ φόρμα, ή μεταλλικά (όχι ασημί).

Ιδού η συρταριέρα τελειωμένη. Πλάκα δεν έχει;

athensville.blogspot.gr

Δημοφιλείς αναρτήσεις