Σήμερα...

ΚΙΤΡΙΝΟ της Μαριάννας Γεωργοτά *

πηγή http://www.onestory.gr/post/32933465623

ΚΙΤΡΙΝΟ

της Μαριάννας Γεωργοτά *

.

H μάνα μου μού το ‘μαθε. Κάτω από το καυτό ήλιο του μεσημεριού. Το κίτρινο είναι το χρώμα του μίσους. Και έμπηξε με δύναμη το κοφτερό λεπίδι στο σφαχτό. Η μάνα μου αγρότισσα, νοικοκυρά γυναίκα. Και γω μικρό κορίτσι. Ίσα που γνώριζα τα χρώματα. Όταν τα γνώρισα καλά δεν είδα σε κανένα χρώμα τούτο το βαρύ συναίσθημα. Μήτε ακόμη και στο μαύρο, που μου προκαλούσε θλίψη, που πολλές φορές μου θύμιζε το θάνατο. Μήτε ακόμη και στο καφέ που με ‘κανε να νιώθω ευάλωτη, θνητή, μια χούφτα χώμα. Το κίτρινο το θυμάμαι από τότε. Όχι γιατί μου το ‘μαθε η μάνα μου, αλλά γιατί πολλές φορές το χάζευα ξαπλωμένη πάνω στο ξεραμένο πράσινο χορτάρι. Μέσα στη δίψα του μεσημεριού, πίσω από τον ήχο του τζιτζικιού. ‘Όταν έκλεινα τα μάτια γιατί με θάμπωνε ο μεγάλος ολοστρόγγυλος ήλιος, που άπλωνε το κίτρινο χρώμα του παντού. Στα απλωμένα γυμνά μου δάχτυλα, στον ιδρωμένο αέρα, στα ξερό κορμό της μεγάλης ελιάς που έγερνε τα κουρασμένα φύλλα της ολόγυρα. Αλλά και κάτω από το συρτό ήχο του γρύλου. Όταν άνοιγα διάπλατα τα μάτια και ατένιζα μέσα στο σκοτάδι το κίτρινο χρώμα χιλιάδων αστεριών. Και τη ρωτούσα τη μάνα μου. Μπορεί ο ήλιος να μας μισεί και να ανθίζει λουλούδια στο κήπο μας; Και κείνη σώπαινε. Και χάιδευε τους ηλίανθους, τις μαργαρίτες, τους λεμονανθούς με τα τραχιά της δάχτυλα…Η μάνα έμεινε στο κήπο της. Εγώ ταξίδεψα. Σε μέρη μακρινά, πίσω από τα μεγάλα χιονισμένα βουνά. Έχτισα ένα σπίτι κάτω από το γκρίζο ουρανό. Το χρώμα που με φυλάκιζε. Όμως συνήθισα. Έβαφα κάθε πρωί τα σύννεφα με ολόλευκη μπογιά. Και ημέρευα. Με λευκή μπογιά έβαψα και την αυλή μας. Παράταιρη μου έμοιαζε και όμως τόσο όμορφη. Κήπο δεν είχα. Φύτεψα όμως κατιφέδες και πανσέδες στα Αυγουστιάτικα όνειρά μου. Το σπίτι το έχτισα μονάχη. Με πέτρα και λάσπη. Με τα μανίκια σηκωμένα και τα μαλλιά δεμένα ψηλά. Βόγκηξα, όμως τα κατάφερα. Ήταν όμορφο. Η πέτρα δε ραγίζει σκεφτόμουνα. Η πέτρα μου θύμιζε τη γη. Ακόμη και τη θάλασσα όταν κατάφερνα με μάτια κλειστά να τη σμιλέψω. Συχνά την έπλενα με κύματα. Μεγάλα γαλάζια ήρεμα κύματα. Και κείνη γυάλιζε. Ήμουν καλά. Μόνο που δε λογάριαζα. Εκείνη, την αδυσώπητη φλόγα που ξεπήδησε ξαφνικά μιαν αυγή έξω από τα ανοιχτά παραθυρόφυλλα. Εγώ είχα ξυπνήσει νωρίς για να βάψω το ξύλινο φράχτη. Κάθε Μάρτη τον έβαφα πράσινο. Χαιρέτιζα έτσι το χειμώνα και ετοιμαζόμουνα για την Άνοιξη. Που κάθε πράσινο του πλανήτη άνθιζε. Γιατί όχι και το δικό μου; Το μόνο που κατάφερα να σώσω ήταν το μεγάλο κίτρινο τραπέζι της κουζίνας. Εκείνο που κάποτε είχε το χρώμα της καρυδιάς. Εκείνο που κάποτε σκάλιζα με μολύβι τα όνειρα, τα πάθη και τα θέλω μου. Ήμουν σχεδόν έφηβη. Ποτέ μου δε συμπάθησα τα ημερολόγια. Το μεγάλο τραπέζι μου ταίριαζε καλύτερα. Άπλωνα τα χέρια, ακουμπούσα τα δροσερά μου μάγουλα, το αγκάλιαζα ολόκληρο και σκυφτή έγραφα. Η μάνα τα νόμισε για μουτζούρες. Και τα σφάλισε κάτω από μια παχιά κίτρινη μπογιά. Πώς να μην αγαπήσω ετούτο το χρώμα; Σήκωσα ολόκληρο το τραπέζι και το ‘φερα εδώ. Μπορεί να με πέρασαν και για τρελή. Εγώ όμως δεν μπορούσα να αφήσω πίσω ένα τόσο τρυφερό κομμάτι του εαυτού μου. Η μάνα μου ήρθε. Και μ’ αγκάλιασε κάτω από το γκρίζο ουρανό. Δεν είχα προλάβω να τον ασπρίσω. Με κοίταξε στα μάτια και μπόρεσα να δω έτσι τα δικά της γεμάτα μικρά διάφανα δάκρυα. Μπόρεσα να διαβάσω τι έλεγαν κολυμπώντας γυμνή πια σε κείνα τα υγρά μονοπάτια. Η φλόγα είναι κίτρινη. Θαρρείς και ζητούσε να μου θυμίσει τότε που μου το έμαθε. Τότε που ταίριαξε το χρώμα με τα αισθήματα. Σώπα μάνα, της είπα. Έστω και έτσι, δες αλλιώτικα τα χρώματα. Στο πατρικό μας σπίτι το βράδυ δεν είχαμε ηλεκτρικό. Ήταν σκοτεινό και κρύο. Εγώ άναψα ένα μικρό κερί και κείνη το παλιό μας τζάκι. 

.

Η Μαριάννα Γεωργοτά γεννήθηκε στην Κέρκυρα. Σπούδασε Βιβλιοθηκονομία στο ΤΕΙ Θεσσαλονίκης και συνέχισε τις σπουδές της στην Αρχειονομία-Βιβλιοθηκονομία στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο. Παντρεμένη με δύο κόρες, ζει στη Θεσσαλονίκη και εργάζεται ως Δημόσιος Υπάλληλος.

[ blog ] [ e-mail ]

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Μακαρόνια με κιμά μανιταριών!

πηγή http://www.facebook.com/photo.php?fbid=304272603013450&set=a.267803356660375.59783.264580240316020&type=1&theater
 

Μακαρόνια με κιμά μανιταριών!

1/2 κούπας ελαιόλαδο

1 μέτριο κρεμμύδι ψιλοκομμένο
1 σκελίδα σκόρδο κομμένη στη μέση(αν θέλετε την αφερείτε στο τέλος)

250 γρ. μανιτάρια κονσέρβας (πολύ καλά πλυμένα,στραγγισμένα και περασμένα από το μούλτι να γίνουν κιμάς)

1/2 ποτήρι του κρασιού κόκκινο κρασί

αλάτι,πιπέρι,κύμινο

1 ντοματάκι κον-κασέ

1 κουταλιά πελτέ ντομάτας

1 πακέτο μακαρόνια της αρεσκείας μας βρασμένα κατά τα γνωστά

Ρίχνουμε στο ζεστό λάδι το κρεμμύδι και το σκόρδο να σοταριστούν.

Προσθέτουμε τα αλεσμένα μανιτάρια και σοτάρουμε για λίγο.

Σβήνουμε με το κρασί.

Προσθέτουμε τα μπαχαρικά το κον-κασέ και τον πελτέ.

Σκεπάζουμε και αφήνουμε τη σάλτσα μας να σιγοβράσει μέχρι να εξατμιστούν τα υγρά της και να μείνει μόνο με το λάδι.

Βάζουμε σε πιατέλα τα μακαρόνια,μας απλώνουμε μπόλικη σάλτσα και πασπαλίζουμε με φυτικό τυρί.

Με τον συγκεκριμένο κιμά μπορούμε να φτιάξουμε και πολλά άλλα νηστήσιμα φαγητά!!

magyreuontas.blogspot.gr

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

...να Θυμάσαι ότι εσύ είσαι ο ουρανός.

7 Ομόκεντροι Κύκλοι Αυτογνωσίας

Δε χρειάζεται να καταστρέψεις τα σύννεφα για να δεις τον ουρανό. Το μόνο που χρειάζεται είναι να Θυμάσαι ότι εσύ είσαι ο ουρανός.
Δεν μπορούμε, και δεν πρέπει, να καταστρέψουμε το εγώ μας. Μπορούμε όμως να μάθουμε να το αναγνωρίζουμε, να το δεχόμαστε και να το ξεπερνάμε. Μέσα από τη γνώση για το τι συμβαίνει όταν ενισχύουμε το εγώ και με την κατανόηση των ανταμοιβών μας μπορούμε να πάρουμε την απόφαση να αλλάξουμε και να επιλέξουμε την αγάπη από το φόβο, την χαρά από τον μόχθο, την συγχώρεση από την τιμωρία, την συνεργασία από τον ανταγωνισμό, την τιμιότητα από την απάτη, την υπευθυνότητα από τη μομφή και να συνεχίσουμε να κάνουμε το ίδιο κάθε μέρα στη ζωή μας.

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Γέννηση της μέρας - Ο.Ελύτης

Στα Μονοπάτια των Μονών και των Μεγάλων Ζωγράφων

Γέννηση της μέρας - Ο.Ελύτης ζωγρ.s.v.karlovich

Όταν η μέρα τεντωθεί από το κοτσάνι της κι ανοίξει όλα
τα χρώματα πάνω στη γη

Όταν από φωνή σε στόμα σπάσει ο σταλαγμίτης
Όταν ο ήλιος κολυμπήσει σαν ποτάμι σ' έναν κάμπο αθέριστο
Και τρέξει ένα πανί βοσκόπουλο των μελτεμιών μακριά
Πάντα η στολή σου είναι στολή νησιού είναι μύλος που γυρίζει ανάποδα τα χρόνια
Τα χρόνια που έζησες και που τα ξαναβρίσκω να πονούν
στο στήθος μου τη ζωγραφιά τους
Η μια βερικοκιά σκύβει στην άλλη και το χώμα πέφτει από
την αγκαλιά του ξυπνητού νερού
Η σφήκα στο κορμί του φλόμου ανοίγει τα φτερά της
Ύστερα ξαφνικά πετάει και χάνεται βουίζοντας
Κι από σταλαγματιά σε φύλλο κι από φύλλο σε άγαλμα όσο πάει
και πιο πολύ μεταμορφώνεται ο καιρός
Παίρνει τα πράγματα που σε θυμίζουν κι όσο πάει και πιο πολύ
τα συγγενεύει μες στον έρωτά μου
Ο ίδιος πόθος ξαναϋφαίνεται
Ο κορμός όλος φλέγεται του δέντρου του ήλιου της καλής καρδιάς
Έτσι σε βλέπω ακόμη στην αχτίδα της αιώνιας μέρας
Ν' ακούς το χτυποκάρδι της στεριάς
Η γέννηση δεν άλλαξε ούτε μια χαρά σου
Άφηνες μια μεγάλη νύφη αφρού ανεβαίνοντας
Τίναζες το κεφάλι σου σαπουνισμένο από την πρωινή ομορφιά
Η αιθρία πλάταινε τα μάτια σου
Δεν ήταν αίνιγμα που να μη σβήνει πια που να μη γίνεται καπνός
σε στόμα αιόλου
Άλλαζες με τα χέρια σου τις εποχές
Βάζοντας χιόνια και βροχές, λουλούδια, θάλασσες
Κι η μέρα χώριζε από το κορμί σου, ανέβαινε, άνοιγε, μεγάλη
ευχή πάνω στα ηλιοτρόπια
Τι ξέρει τώρα ο τζίτζικας από την ιστορία που άφησες, τι ξέρει ο γρύλος
Η καμπάνα του χωρίου που ανοίγεται στον άνεμο
Η κάμπια, ο κρόκος, ο αχινός, το αλφάκι του νερού
Μυριάδες στόματα φωνάζουνε και σε καλούν
Έλα λοιπόν απ' την αρχή να ζήσουμε τα χρώματα
Ν' ανακαλύψουμε τα δώρα του γυμνού νησιού
Ρόδινοι και γαλάζιοι τρούλοι θ' αναστήσουν το αίσθημα
Γενναίο σαν στήθος το αίσθημα έτοιμο να ξαναπετάξει
Έλα λοιπόν να στρώσουμε το φως
Να κοιμηθούμε το γαλάζιο φως στα πέτρινα σκαλιά του Αυγούστου
Ξέρεις, κάθε ταξίδι ανοίγεται στα περιστέρια
Όλος ο κόσμος ακουμπάει στη θάλασσα και τη στεριά
Θα πιάσουμε το σύννεφο θα βγούμε από τη συμφορά του χρόνου
Από την άλλην όψη της κακοτυχιάς
Θα παίξουμε τον ήλιο μας στα δάχτυλα
Στις εξοχές της ανοιχτής καρδιάς
Θα δούμε να ξαναγεννιέται ο κόσμος.
σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Οκτώβριος

Απλές λύσεις

 Οκτώβριος: Από το λατινικό octo (οχτώ), γιατί ήταν ο όγδοος μήνας. Είναι ο μόνος «αριθμητικός» μήνας που δεν περιέχει το γράμμα Μ. Έτσι είναι λάθος να λέμε Οκτώμβριος!

Ο Οκτώβριος λέγεται και Βροχάρης (γιατί αρχίζουν τα πρωτοβρόχια), Άι - Δημητριάτης (γιατί στις 26 γιορτάζουμε τη γιορτή του Αγίου Δημητρίου).

Τον Οκτώβριο τρώμε:

Σταφύλια όψιμα, ρόδα, μήλα, μαρούλια, καρότα, σπανάκι, ξερά σύκα, σταφίδες, αμύγδαλα, καρύδια.

Οκτώβρης και δεν έσπειρες, σιτάρι λίγο θα 'χεις.

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

ΑΓΙΑ ΦΩΤΕΙΝΗ ΜΑΝΤΙΝΕΙΑΣ

πηγή http://www.facebook.com/media/set/?set=a.509960945682464.120999.409941222351104&type=1

ΑΓΙΑ ΦΩΤΕΙΝΗ ΜΑΝΤΙΝΕΙΑΣ

Ο παράδοξος ναός. Δεν είναι λίγοι αυτοί που επισκέπτονται την περιοχή αρχικά γιατί έχουν ακούσει να γίνεται λόγος για αυτόν τον μύθο από πέτρα. Βρίσκεται ακριβώς απέναντι από τον αρχαιολογικό χώρο της Μαντινείας και συνομιλεί μαζί του. Πρόκειται για εκλεκτικιστικό αρχιτεκτόνημα. Συνδυάζει αρχαιότροπους ρυθμούς με βυζαντινών επιρροών στοιχεία.
Επιδιώκει να αποτελέσει μια γέφυρα των πολιτισμών. Κατ’ αρχάς η αφιέρωσή του στην Αγία Φωτεινή απηχεί τη σχέση της Αρκαδίας με το φως. Είναι γνωστό πως Λύκαιο όρος σημαίνει φωτεινό, το ίδιο σημαίνει και το όνομα Λυκάων, που είναι οικιστής της Αρκαδίας. Η αγιογράφηση του ναού συνέχεται από το ίδιο πνεύμα συγκρητισμού. Τα αγιογραφούμενα πρόσωπα αποδίδονται ως να πρόκειται για αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους. Υπάρχουν επίσης κάποιες πολιτιστικές αναφορές στα ιερά της Ίσιδος, που αφθονούσαν στην Αρκαδία. Ο ναός εγκαινιάστηκε το 1972 και αποτελεί ήδη κομμάτι του αρκαδικού μύθου. Το συνολικό αποτέλεσμα αισθητικά έχει μεγάλο ενδιαφέρον και ακόμα μεγαλύτερο οι πνευματικές προεκτάσεις του εγχειρήματος. Στον περιβάλλοντα χώρο υπάρχει ηρώο για να τιμηθούν οι πεσόντες στους πολέμους το οποίο διέπεται από την ίδια λογική με το ναό.
Επίσης υπάρχει το λεγόμενο φρέαρ του Ιακώβ, κομψή περίστυλη κρήνη με εντυπωσιακή κατασκευή.

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Σπύρος Μαρινάτος

Bigbook.gr

Ο Σπύρος Μαρινάτος ήταν Έλληνας αρχαιολόγος και ακαδημαϊκός, ο οποίος γεννήθηκε στο Ληξούρι της Κεφαλλονιάς στις 4 Νοεμβρίου του 1901 και πέθανε στον χώρο του ανασκαφών του προϊστορικού οικισμού του Ακρωτηρίου της Σαντορίνης στις 1 Οκτωβρίου του 1974.

Γεννήθηκε στο Ληξούρι της Κεφαλλονιάς στις 4 Νοεμβρίου του 1901 Σπούδασε αρχαιολογία στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από όπου αποφοίτησε το 1921. Το 1925 διορίστηκε Έφορος Αρχαιοτήτων Κρήτης. Κατά την περίοδο 1927-1929 έφυγε για μετεκπαίδευση στην Γερμανία. Την περίοδο 1937-1939 ήταν διευθυντής Αρχαιοτήτων και Ιστορικών Μνημείων του Υπουργείου Παιδείας. Το 1939 εκλέχτηκε τακτικός καθηγητής της Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1955 εκλέχτηκε τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Την περίοδο 1955-1958 διετέλεσε για δεύτερη φορά διευθυντής Αρχαιοτήτων και Ιστορικών Μνημείων του Υπουργείου Παιδείας. Το 1958 εκλέχτηκε πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1967 ανέλαβε την Γενική Επιθεώρηση Αρχαιοτήτων. Κατά την περίοδο 1967-1974 πραγματοποιεί ανασκαφές στο Ακρωτήρι της Σαντορίνης. Στις 1 Οκτωβρίου του 1974 πέθανε από ατύχημα στην λεγόμενη Τριγωνική Πλατεία, στον χώρο των ανασκαφών του προϊστορικού οικισμού του Ακρωτηρίου

Ο Σπύρος Μαρινάτος κηδεύτηκε αρχικά, όπως επιθυμούσε, στο χώρο του Συγκροτήματος Δ, στον προϊστορικό οικισμό του Ακρωτηρίου της Σαντορίνης και έμεινε εκεί μέχρι το 2005. Στην συνέχεια, όμως, μεταφέρθηκε πλησίον του φυλακίου στην νότια (κεντρική) είσοδο του αρχαιολογικού χώρου, αλλά αναμένεται στο μέλλον να μεταφερθεί σε μνημείο που θα χτιστεί προς τιμήν του σε άλλη κοντινή θέση.

Το 1927 αποκάλυψε είσοδο προϊστορικού σπηλαίου κοντά στο χωριό Ελένες Αμαρίου του Νομού Ρεθύμνου, το οποίο έγινε γνωστό ως τρύπα του Μαργελέ. Το βάθος του είναι ανεξερεύνητο ακόμα.

Το 1932, οι ανασκαφές του Σπύρου Μαρινάτου στην Αμνισό της Κρήτης έφεραν στο φως μινωική έπαυλη της Μεσομινωικής ΙΙΙ περιόδου με θαυμάσιες τοιχογραφίες. Κατά την διάρκεια των ανασκαφών βρήκε ηφαιστειακό υλικό σε μινωικά στρώματα, πράγμα που τον οδήγησε στην άποψη ότι ο Μινωικός πολιτισμός πρέπει να καταστράφηκε από την ηφαιστειακή έκρηξη της Θήρας. Την θεωρία αυτή την δημοσίευσε το 1939. Αυτό τον οδήγησε το 1967 στην μεγάλη ανακάλυψη του προϊστορικού οικισμού στο Ακρωτήρι της Σαντορίνης, αν και τελικά, με βάση τις πρόσφατες χρονολογήσεις της Μινωικής έκρηξης, η θεωρία του περί της εκρήξεως αποδείχτηκε εσφαλμένη.

Το 1934 έφερε στο φως μεγάλο oίκημα του τέλους της Μεσομινωικής περιόδου στην περιοχή του Αποδούλου στο νομό Ρεθύμνου.

Το 1934, κοντά στο χωριό Μονοπολάτα της Κεφαλλονιάς, ανακάλυψε Μυκηναικό Νεκροταφείο (1300 - 1100 π.Χ.) με πλήθος πήλινων και χάλκινων αντικειμένων καθώς και μια σαρκοφάγο.

Το 1963 έκανε ανασκαφές στο νησάκι που βρίσκεται μέσα στην υπόγεια λίμνη της Μελισσάνης στην Κεφαλλονιά, όπου ανακάλυψε ιερό αφιερωμένο στον θεό Πάνα καθώς και κεραμική του 3ου και 4ου αιώνα π.Χ., όπως ειδώλιο του Πάνα, λυχνάρια και πλάκες με ανάγλυφη γυναικεία μορφή και με πομπή νυμφών.

Κατά την περίοδο 1967-1974 πραγματοποιεί ανασκαφές στο Ακρωτήρι της Σαντορίνης, όπου ήρθε στο φως μια ολόκληρη πόλη της Υστεροκυκλαδικής Ι περιόδου, θαμένη κάτω από τα ηφαιστειακά υλικά. Ο Σπύρος Μαρινάτος υποστήριξε ότι η Σαντορίνη ήταν η χαμένη Ατλαντίδα που αναφέρει ο Πλάτωνας.

Η τυχαία εύρεση το 1969 ενός τάφου στη θέση Τσέπι Μαραθώνος οδήγησε τον Σπύρο Μαρινάτο στην αποκάλυψη μεγάλου μέρους προϊστορικού νεκροταφείου και στην ανασκαφή κατά την περίοδο 1970-1973 27 τάφων.

Άλλες περιοχές στις οποίες ο Σπύρος Μαρινάτος είχε ανασκαφική δραστηριότητα ήταν:

Οι αρχαιολογικοί χώροι της Αμφιγενείας και της Περιστεριάς στην Μεσσηνία.

Τα ερείπια της Κράνης και οι τάφοι της Λειβαθώς στην Κεφαλλονιά.

Οι Αρχάνες της Κρήτης (μικρή ανασκαφική δραστηριότητα)

Ο Σπύρος Μαρινάτος είχε κατηγορηθεί ως θιασώτης της δικτατορίας των Συνταγματαρχών. Σε πανηγυρικό λόγο, μάλιστα, που εκφώνησε στις 2 Μαΐου του 1968 ανέφερε ανάμεσα σε άλλα: "Σήμερον εορτάζομεν μίαν νέαν επέτειον εις την δολιχοδρομίαν του Ελληνικού Εθνους, του παλαιοτέρου ιστορικού έθνους επί του εδάφους της Ευρώπης και ενός εκ των δύο ή τριών παλαιοτάτων εθνών επί του πλανήτου. Είναι η επέτειος της 21ης Απριλίου."[1] Με απόφασή του Αρχαιολογικού Συμβουλίου, του οποίου είχε οριστεί πρόεδρος από την Χούντα, είχε τεθεί σε διαθεσιμότητα ο Μανόλης Χατζηδάκης.

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%80%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%B4%CF%89%CE%BD_%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%82

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

VEDDER ELIHU “ΥΑΔΕΣ”

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων)

 

ΠΙΝΑΚΑΣ -VEDDER ELIHU “ΥΑΔΕΣ”

Στην ελληνική μυθολογία οι Υάδες, λέξη που σημαίνει «οι της βροχής», ήταν αδελφές Νύμφες, που έφερναν τη βροχή (από το αρχαίο ρήμα υώ = βρέχω).

Οι Υάδες ήταν κόρες του Άτλαντα και της Πλειόνης (κατά το «Fabulae» του Υγίνου), ή της Αίθρας (κατά το «Ημερολόγιο» του Οβίδιουκαι το «Περί Αστρονομίας» του Υγίνου), ενώ ο Υγίνος στο «Περί Αστρονομίας» («Poeticon Astronomicon») δίνει και την πιθανότητα να ήταν κόρες του Ύαντα και της Βοιωτίας. Στην επικρατέστερη εκδοχή πάντως, ο Ύας ήταν αδελφός τους.

Μετά τον θάνατο του Ύαντα σε κυνηγετικό δυστύχημα (από ένα λιοντάρι κατά μία εκδοχή), οι Υάδες άρχισαν να κλαίνε από τη λύπη τους ασταμάτητα (μια μυθολογική αιτιολόγηση για το «κλάμα» της βροχής). Τότε οι θεοί τις λυπήθηκαν και τις μετεμόρφωσαν σε αστέρια. Άλλη εκδοχή είναι ότι έγιναν αστέρια από τον Δία σε ανταμοιβή για το έργο τους να αναθρέψουν έναν Θεό. Είναι το γνωστό στην Αστρονομία ανοικτό σμήνος αστέρων Υάδες, στην κεφαλή του ταύρου τoυ ομώνυμου αστερισμού. Και πραγματικά, η εμφάνιση του σμήνους αυτού πριν την αυγή (η εώα επιτολή τους) προμήνυε κάθε χρόνο το τέλος του ξερού καλοκαιριού και τις πρώτες βροχές για τις μεσογειακές χώρες.

Τα ονόματα των Υάδων ποικίλλουν στους διάφορους μυθογράφους. Η επικρατέστερη ίσως εκδοχή θέλει τα ονόματά τους να είναι τα εξής: Φάολα, Αμβροσία, Ευδώρα, Κορωνίς και Πολυξώ. Σε αυτές προστίθενται συνήθως η Θυώνη και η Προδίκη, κόρες του Ύαντα από την Αίθρα.

Οι Υάδες συγχέονται κάποτε με τις Πλειάδες, αλλά και με τις Νυσιάδες Νύμφες που ήταν οι τροφοί του θεού Διονύσου, σε κάποιες παραδόσεις.ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Ο αρνητικός σου εαυτός...

7 Ομόκεντροι Κύκλοι Αυτογνωσίας

Ήδη ο αρνητικός σου εαυτός θα πρέπει να νιώθει λίγο νευρικός. Μάλλον προσπαθεί να μπλοφάρει ότι είναι πολύ μακριά από αυτά που γράφονται εδώ, ότι δεν τον αφορά.

"Ε, καλά. Θα τις κάνω αυτές τις ασκήσεις όταν έχω χρόνο. Τώρα είμαι πνιγμένος στη δουλειά". 'Το πρόγραμμα της τηλεόρασης φαίνεται πολύ πιο ενδιαφέρον από όλες αυτές τις βλακείες του εγώ και της σκιάς". "Νομίζω ότι έχω πιο σοβαρούς λόγους να λυπάμαι τον εαυτό μου". "Το δικό μου το εγώ το ελέγχω θαυμάσια". "Εγώ ξέρω τι έχει μέσα της η σκιά μου. Άραγε η επόμενη ανάρτηση τι θα λέει"; Άκουσε προσεκτικά τον εαυτό σου.

Σύμφωνα με την αρχαία φιλοσοφία η πνευματική ανάπτυξη οδηγεί στην υπέρβαση του περιορισμένου και του κοντόφθαλμου εγώ, ώστε να ανοίξει ο δρόμος προς τον εαυτό.

Απελευθέρωση δε σημαίνει να σκοτώσουμε το δράκο αλλά να τον υπερβούμε, να αναπτυχθούμε περισσότερο από αυτόν, να δούμε πέρα από τα τεχνάσματά του και να γελάμε με ηρεμία και αγάπη όταν εκείνος φυσάει φωτιά επάνω μας. Όταν παρατηρούμε το εγώ αντί να το μισούμε και να το πολεμάμε, τότε ελευθερωνόμαστε. Όταν παρατηρούμε το εγώ αντί να το παίρνουμε στα σοβαρά, τότε βρίσκουμε εσωτερική γαλήνη. Όταν παρατηρούμε το εγώ αντί να ταυτιζόμαστε μαζί του, τότε ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας.

— με Antonia Sal
σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω