Φθινοπωρινές αλλαγές στο σπίτι

Απλές λύσεις

Φθινοπωρινές αλλαγές στο σπίτι

Αυτή την εποχή βρισκόμαστε σ’ ένα μεταβατικό στάδιο.
Τις ζεστές και ηλιόλουστες ημέρες του καλοκαιριού, έρχεται να τις αντικαταστήσει σταδιακά η δροσιά, η συννεφιά και οι πρώτες βροχές, που μας υποχρεώνουν ν’ αρχίσουμε να κλεινόμαστε όλο και περισσότερο στους εσωτερικούς χώρους του σπιτιού μας.

Μοιραία λοιπόν θα πρέπει να πάμε και σε κάποιες αλλαγές, που θα αφορούν την διακόσμηση των εσωτερικών χώρων, πάντα βέβαια με προσοχή και σχεδιασμό, γιατί οι οικονομικές δυσκολίες των ημερών - ιδιαίτερα μετά τις καλοκαιρινές μας κραιπάλες των διακοπών - δύσκολα θα συγχωρήσουν το απρόσεκτο τίναγμα της μπάνκας στον αέρα.

 
Σύμφωνα με τις διακοσμητικές τάσεις που θα επικρατήσουν φέτος τους κρύους μήνες για τους εσωτερικούς χώρους, οι προκλήσεις είναι λίγο πολύ οι ίδιες όσον αφορά στο βασικό ύφος.

Εντούτοις, για να είστε σίγουρες ότι όχι μόνο ακολουθείτε τις σωστές τάσεις αλλά και ότι θα είσαστε ένα βήμα μπροστά, δείτε τι σας προτείνουμε κι αποφασίστε τις ανάλογες αλλαγές.

Στόχος, η αναζωογόνηση

Κατ’ αρχήν θα μαζέψουμε και θα φυλάξουμε για του χρόνου, όλα εκείνα τα διακοσμητικά αντικείμενα, ριχτάρια, μαξιλάρια και καλύμματα που θυμίζουν καλοκαίρι και είχαμε χρησιμοποιήσει για την καλοκαιρινή μας διακόσμηση.

Φυσικά – κι εδώ είναι το δυσάρεστο – θα πρέπει να κάνουμε ένα προσεκτικό καθάρισμα των εσωτερικών χώρων, με ιδιαίτερη προσοχή στις κρυστάλλινες επιφάνειες. Αν αντέχουμε ένα φρεσκάρισμα στο χρώμα των τοίχων με κάποιες πιο ζεστές αποχρώσεις, θα ανανεώσουν τους χώρους για να υποδεχθούν τις νέες φθινοπωρινές διακοσμητικές τάσεις.

Αυτές οι τάσεις βασίζονται στην ανάδειξη της ζεστασιάς του εποχικού φωτός, όπως επίσης και των πανέμορφων χρωματικών φθινοπωρινών τόνων, έτσι ώστε να μετατρέψετε τους εσωτερικούς σας χώρους, σε μια ζεστή και άνετη φωλιά για το χειμώνα που έρχεται.

Οι δερμάτινες επιφάνειες, καθώς επίσης και οι ξύλινες που θα αναδεικνύουν τους ρόζους και τα νερά του ξύλου, θα σας βοηθήσουν χρωματικά να φέρετε την φυσική ζεστασιά - σε αποχρώσεις του χρυσού και του καφέ – μέσα στο σπίτι σας.

Χρωματικοί τόνοι του καμηλό, του δέρματος, της σκουριάς, του ξύλου της καρυδιάς και της κολοκύθας, θα ικανοποιήσουν αισθητικά την ανάγκη σας για άνετους και αισθητικά ζεστούς χώρους.

Για να ξεκουραστείτε μετά από τις κουραστικές ώρες στο γραφείο, χαμηλώστε τα φώτα και χαλαρώστε με το αισθησιακό τρεμόπαιγμα των κεριών. Σε καταστήματα που είναι ειδικευμένα στα κεριά, θα βρείτε κεριά με διάφορα αρώματα, όπως της πιπερόριζας ή του κέδρου, γεμίζοντας έτσι το σπίτι σας με τις μυρωδιές του δάσους.

fe-mail.gr

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

ΠΕΤΑΜΕΝΗ ΡΕΝΤΙΓΚΟΤΑ του Λάμπρου Δερμεντζόγλου *

πηγή http://www.onestory.gr/post/33192364527

ΠΕΤΑΜΕΝΗ ΡΕΝΤΙΓΚΟΤΑ

του Λάμπρου Δερμεντζόγλου *

.

Μπήκε στον παλιό σταθμό από τη μεγάλη ξύλινη πόρτα βαμμένη στο χρώμα του κυπαρισσιού. Κοντοστάθηκε στην είσοδο και κοίταξε διερευνητικά το εσωτερικό του. Ένα απρόσωπο δωμάτιο αναμονής σαν όλα τα άλλα, με 3-4 ξύλινα παγκάκια ακουμπισμένα στους βρώμικους και ξεφλουδισμένους υπόλευκους τοίχους και ένα μεγάλο ρολόι ακριβείας που φρόντιζε για τη συνεπή επιβίβαση των ταξιδιωτών. Το τελευταίο ήταν μάλλον ένα άχρηστο αξεσουάρ, αφού το τρένο δεν έφτανε ποτέ στην ώρα του.

Έκανε ένα μετέωρο βήμα προς το εσωτερικό του σταθμού, σα μια δύναμη να αντιστεκόταν στην κίνηση του λαγόνιου μυ του. Ήταν ένας καλοβαλμένος ψιλόλιγνος κύριος, όχι περισσότερο από 40 χρονών. Φορούσε ένα κλασσικό ριγέ γκρι κοστούμι και κρατούσε στο χέρι μια ρεντιγκότα, αν και τούτο τον πνιγηρά ζεστό Σεπτέμβρη ήταν μάλλον αμφίβολο αν θα τη χρειαστεί. Δεν είχε άλλες αποσκευές, μήτε βαστούσε κάποια τσάντα χειρός. Ήταν ένα ομολογουμένως παράταιρο θέαμα. Ένας αρχοντάνθρωπος ανάμεσα στους χωριάτες με τις μαντήλες και τις καλαμοκαλάθες, γεμάτες σφαχτά και κοκόρια που πήγαιναν πεσκέσι σε κάποιο πολιτευτή στην Αθήνα «δια την ευόδωση της υποθέσεως τους», ή άλλοι πάλι με ένα μπόγο γεμάτο καλοπλυμένα κουρέλια και μιαν αρμάθα όνειρα για ένα καλύτερο αύριο, μακριά από το χωριό που έτρωγε τα σωθικά τους μέρα με την ημέρα.

Περπάτησε αργά προς το εκδοτήριο αγνοώντας το σούσουρο δίπλα του και τα πονηρά σκουντήματα που αντάλλασσαν τα κορίτσια και οι μεγαλοκοπέλες. Πίσω από το κάγκελο ο σταθμάρχης, μια φιγούρα βγαλμένη από τις ταινίες του βωβού κινηματογράφου, με τσιγκελωτό μουστάκι και ανάκατο μαλλί από το συνεχές βάλε-βγάλε του καπέλου του.

«Ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή για την Αθήνα παρακαλώ», είπε κι ακούμπησε το ακριβές αντίτιμο, 3 δραχμές και 7 δεκάρες, στο κοίλωμα κάτω από τη μύτη του σταθμάρχη.

«Ορίστε κύριε, αναχώρηση στις 18:40, βαγόνι 3 στην οικονομική θέση. Να είστε στην ώρα σας παρακαλώ, το τρένο δεν περιμένει».

Αλήθεια ήταν, το τρένο δεν περιμένει. Πέρασαν τόσα τρένα από μπροστά του σε όλη του τη ζωή, κι ούτε ένα δεν περίμενε δυο λεπτά παραπάνω για να επιβιβαστεί. Τα μόνα τρένα στην ιστορία των ελληνικών σιδηροδρόμων που έφευγαν στην ώρα τους, ήταν αυτά που «έκλεβαν» τα απομεινάρια της ζωής του. Ένα φορτωμένο με το βιός του, άλλο στη σκευοθήκη του στοιβαγμένες τις ελπίδες και τις προσδοκίες του, άλλο με τα πιο αγαπημένα του πρόσωπα και πάντα αυτός μόνος στην αποβάθρα, με το εκνευριστικό σφύριγμα του σταθμάρχη στα αυτιά του και τον υπόκωφο ήχο από την κίνηση του εμβόλου να του ξεσκίζει την ψυχή καθώς η ατμάμαξα χανόταν στον ορίζοντα σε ένα ταξίδι που δεν είχε ποτέ επιστροφή.

Πήρε το εισιτήριο και βγήκε σιωπηλός στην αποβάθρα. Στήθηκε ακίνητος μπροστά από τις γραμμές, παρόλο που το τρένο του θα έφτανε σε τρεις ώρες. Έμεινε εκεί, ακίνητος μέσα στο μεσημεριάτικο λιοπύρι που σιγόψηνε τα πυκνά του μαύρα μαλλιά. Γύρω του κόσμος πηγαινοερχότανε σε μια ταξιδιωτική φρενίτιδα. Αγκαλιές και κλάματα, αποχωρισμοί, όρκοι ερωτευμένων για παντοτινή αγάπη, νουθεσίες μανάδων, συμβουλές, «να τρως», «να ντύνεσαι καλά», «σ’ αγαπώ», «να προσέχεις», έπεφταν στις ράγες και παρασύρονταν από το τρένο τη στιγμή ακριβώς που έμπαινε με βία στο σταθμό, έτσι που ήταν σα να μην ακούστηκαν ποτέ. Ύστερα το βλέμμα όσων έμεναν πίσω ακολουθούσε το ίχνος του καπνού στον ουρανό ώσπου χάνονταν και μαζί του παιδιά, εγγόνια, συγγενείς, φίλοι, αγάπες παντοτινές και εφήμερες…

Στις 18:50 το τρένο για Αθήνα έκανε από μακριά την εμφάνιση του. «Οι επιβάτες για Αθήνα να ετοιμάζονται παρακαλώ» φώναξε ο σταθμάρχης με μια προφανή ηπειρώτικη ντοπιολαλιά και πιάστηκε να σφυρίζει και να γνέφει σε κάθε τι που κινούνταν αντίθετα από την κατεύθυνση του τρένου. Μέχρι τις 19:00 ο σταθμός είχε και πάλι ερημώσει. Το σμάρι των ταξιδιωτών είχε πάρει το δρόμο του και οι συνοδοί τους τη στράτα για το σπίτι τους.

Η ψιλόλιγνη φιγούρα με το ριγέ γκρι κοστούμι και τη ρεντιγκότα πάντα κρεμασμένη στο δεξί χέρι, ήταν ακόμα καρφωμένη στη θέση της. Έτσι που έμοιαζε σαν ένα ακόμα από τα αντικείμενα του λιτού διάκοσμου του επαρχιακού σταθμού, όπως οι λάμπες φωταερίου και τα περίτεχνα φαναράκια κάτω από τη επιγραφή με το τοπωνύμιο. Ύστερα, με το ίδιο αργόσυρτο βήμα, πέταξε το εισιτήριο στο μεταλλικό καλάθι και χάθηκε στο σούρουπο που είχε αρχίσει να πέφτει.

Μέσα σε μια βδομάδα είχε κερδίσει επάξια τον τίτλο «ο τρελός του χωριού». Γιατί τι άλλο εκτός από τρελός θα μπορούσε να είναι κάποιος που κάθε μέρα κόβει εισιτήριο χωρίς ποτέ να επιβιβαστεί στο τρένο.

«Ένας ξένος μας έλαχε κι αυτός λειψός» λέγαν αναμετάξυ τους οι χωριανοί.

«Και τι περίμενες, ποιος γνωστικός θα ρχόντανε στα μέρη μας; Οι γνωστικοί φεύγουν άρον, άρον».

Μαζί φτιάχτηκαν και οι πρώτες ιστορίες. «Άκουσα ότι ήτανε λέει πολύ ερωτευμένος με μια κοπέλα, αλλά αυτή τον παράτησε για κάποιον άλλο και έφυγε μαζί του για την Αθήνα».

«Εμένα πάλι μου πανε κάποιοι από το διπλανό χωριό, πως ήτανε λέει πολύ διάσημος γιατρός στην πόλη αλλά μια μέρα πέθανε ένας ασθενής από δικό του λάθος και από τότε εξαφανίστηκε χωρίς να αφήσει ίχνη». Τέτοια λέγανε οι γυναίκες με θυμηδία κι ύστερα πάλι βουτούσανε στα μαύρα κατακάθια του καφέ αναζητώντας το μέλλον τους.

Εκείνο το μεσημέρι έκανε κρύο. «Ο Σεπτέμβρης σ’ αυτά τα μέρη κρατιέται χέρι-χέρι με το χειμώνα», λέγαν οι ντόπιοι και να που η λαϊκή σοφία αποδεικνύεται αδιάψευστη. Οι θαμώνες του σταθμού δεν ήταν άλλοι από πέντε-έξι επιβάτες και δυο ζευγαράκια που προσπαθούσαν να κρυφτούν από τα αδιάκριτα βλέμματα των συγχωριανών τους στο καφενεδάκι που ήταν κολλητά δίπλα του.

Ο ψιλόλιγνος κύριος έκανε την εμφάνιση του στην είσοδο με τελετουργική ακρίβεια και κατευθύνθηκε στο γκισέ. «Ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή για την Αθήνα παρακαλώ».

«Ορίστε κύριε, ανα…».

«Ξέρω, ξέρω αναχώρηση στις 18:40, βαγόνι 3 στην οικονομική θέση».

Ο σταθμάρχης άδραξε την ευκαιρία που περίμενε καιρό τώρα. «Να με συμπαθάτε κύριε και με όλο το θάρρος δηλαδή πως και…»;

«Πως και δεν επιβιβάζομαι ποτέ το τρένο; Μα γιατί κύριε σταθμάρχα το δικό μου ταξίδι δεν εξαρτάται από την ύπαρξη κάποιου στον προορισμό μου, αλλά από το ανυπόφορο της απουσίας του…»

Ο σταθμάρχης έμεινε να τον κοιτά άλαλος και απόλυτα πεπεισμένος πως πρόκειται για αθεράπευτη περίπτωση τρέλας.

Το τρένο μπήκε στο σταθμό παραδόξως στην ώρα του, σκίζοντας ένα στέρεο τοίχος πυκνής ομίχλης που απλώθηκε απότομα. Όταν αυτή διαλύθηκε το τρένο σφύριζε από μακριά και στον άδειο σταθμό υπήρχε μόνο μια ρεντιγκότα πεταμένη στις ράγες. 

.

Ο Λάμπρος Δερμεντζόγλου γεννήθηκε το 1972 στη Θεσσαλονίκη και μεγάλωσε παίζοντας στις γειτονιές και στα σοκάκια της. Σπούδασε Ηλεκτρολόγος Μηχανικός, έκανε δύο μεταπτυχιακά και ένα διδακτορικό για να γεμίσει τους τοίχους του γραφείου του με κορνίζες αμφιβόλου αισθητικής. Εργάστηκε σε διάφορες δουλειές στην Ελλάδα και το εξωτερικό πάντα με ένα αίσθημα φυγής να τον καταδιώκει. Αγαπά τους φίλους του αν και δεν είναι ιδιαίτερα συνεπείς απέναντι τους. Ελπίζει να τα καταφέρνει καλύτερα απέναντι στη σύντροφο του Στέλλα και τα παιδιά τους Ανδρέα και Μιλένα, που με τον ερχομό τους επαναπροσδιόρισαν τη θέση του στο σύμπαν.

[ facebook ] [ twitter ] [ e-mail ]

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Παγκόσμια Ημέρα Όρασης 11/10

Παγκόσμια Ημέρα Όρασης (Κατά της Τύφλωσης)

11 Οκτωβρίου 2012, 09:40

Η Παγκόσμια Ημέρα Όρασης (Κατά της Τύφλωσης) γιορτάζεται κάθε χρόνο τη δεύτερη Πέμπτη κάθε Οκτωβρίου, με πρωτοβουλία της Διεθνούς Επιτροπής για την Πρόληψη της Τύφλωσης, σε συνεργασία με την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας.

Στόχος των δύο οργανώσεων, να στρέψουν το παγκόσμιο ενδιαφέρον στο πρόβλημα της τύφλωσης και τις επιπτώσεις του στον πάσχοντα και το περιβάλλον του. Οι δύο οργανώσεις «τρέχουν» το φιλόδοξο πρόγραμμα «2020: Δικαίωμα στην Όραση», με σκοπό τον δραστικό περιορισμό των τυφλών ως το 2020.

Στατιστικά Στοιχεία:

Κάθε 5 δευτερόλεπτα ένας συνάνθρωπός μας τυφλώνεται και κάθε ένα λεπτό ένα παιδί. Σε 40-45 εκατομμύρια ανέρχονται οι τυφλοί σε όλο τον κόσμο. 135 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν μειωμένη όραση.

Το μεγαλύτερο ποσοστό των τυφλών ζει στις φτωχές και αναπτυσσόμενες χώρες, όπου δεν υπάρχει εύκολη πρόσβαση σε οφθαλμίατρο (στο Κονγκό αντιστοιχούν 2 οφθαλμίατροι ανά 8 εκατομμύρια κατοίκους), ενώ δεν κυκλοφορούν φθηνοί φακοί, κολλύρια και σκελετοί γυαλιών.

Στη χώρα μας το πρόβλημα της τύφλωσης δεν είναι έντονο. Η αναλογία τυφλών δεν ξεπερνά τους 23 ανά 100.000 κατοίκους, ενώ από το κράτος επιδοτούνται 25.603 άτομα (2004). Η σοβαρότερη αιτία τύφλωσης στην Ελλάδα είναι ο διαβήτης.

Zougla.gr

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Παγκόσμια Ημέρας Κατά της Θανατικής Ποινής

πηγή http://www.sigmalive.com/news/international/530910

10 Οκτωβρίου 2012, 14:22 EEST

sigmalive/zougla.gr

«Η θανατική ποινή είναι απάνθρωπη και άχρηστη» δήλωσαν σήμερα η εκπρόσωπος της ΕΕ για τις Εξωτερικές Υποθέσεις, Κάθριν Άστον και ο Γενικός Γραμματέας του Συμβουλίου της Ευρώπης, Θόρμπγιορν Γιάγκλαντ, με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας Κατά της Θανατικής Ποινής, ενώ παράλληλα, με πρωτοβουλία της Ελβετίας, έξι ευρωπαϊκές χώρες απηύθυναν σήμερα «κοινή έκκληση για την κατάργηση της ποινής του θανάτου», η οποία δημοσιεύεται σε πολλές ευρωπαϊκές εφημερίδες.

«Η εμπειρία έδειξε πως δεν έχει αποτρεπτικό αποτέλεσμα. Δεν υπάρχει αλάθητο δικαστικό σύστημα και κάθε δικαστικό σφάλμα θα μπορούσε να επιφέρει την τραγική απώλεια μιας αθώας ζωής» αναφέρουν στην ανακοίνωσή τους οι Άστον και Γιάγκλαντ.

Οι δύο αξιωματούχοι εκφράζουν την ικανοποίησή τους για το γεγονός ότι στη διάρκεια των 15 τελευταίων ετών ουδεμία εκτέλεση έχει πραγματοποιηθεί στην Ευρώπη. Η Λευκορωσία είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που προχωρεί ακόμη σε εκτελέσεις. Η ΕΕ και το Συμβούλιο της Ευρώπης ζήτησαν από το Μινσκ να επιβάλει ένα μορατόριο στην εφαρμογή της θανατικής ποινής με προοπτική την πλήρη κατάργησή της.

«Εκφράζουμε την ικανοποίησή μας για την τάση υπέρ της κατάργησης της θανατικής ποινής που διαπιστώνεται σε πλανητική κλίμακα και επισημαίνουμε πως ολοένα και λιγότερες χώρες καταφεύγουν στην εσχάτη των ποινών. Εντούτοις ανησυχούμε για την ισχυρή αύξηση των εκτελέσεων στη διάρκεια των δώδεκα τελευταίων μηνών σε έναν ορισμένο αριθμό χωρών που εξακολουθούν να εφαρμόζουν την ποινή του θανάτου» επισήμαναν επίσης οι Άστον και Γιάγκλαντ χωρίς να αναφέρουν αυτές τις χώρες.

«Η Ευρωπαϊκή Ένωση και το Συμβούλιο της Ευρώπης ζητούν με επιμονή απ' όλες τις χώρες που είναι ακόμη σ' αυτή την περίπτωση να κηρύξουν αμέσως ένα μορατόριο στις εκτελέσεις, πρώτο βήμα προς την κατάργηση της θανατικής ποινής» πρόσθεσαν.

Στο μεταξύ, το κείμενο των έξι χωρών για την κατάργηση της θανατικής ποινής που συντάχθηκε με πρωτοβουλία της Ελβετίας και δημοσιεύεται σήμερα από πολλές ευρωπαϊκές εφημερίδες, υπογράφεται από τον Ελβετό υπουργό Εξωτερικών Ντιντιέ Μπουρκχάλτερ και από τους υπουργούς Εξωτερικών της Γερμανίας Γκίντο Βεστερβέλε, της Γαλλίας Λοράν Φαμπιούς, του Λιχτενστάιν Αουρέλια Φρικ, της Αυστρίας Μίκαελ Σπίντελεγκερ και της Ιταλίας Τζούλιο Τέρτσι.

«Θέλουμε να στρατευθούμε μαζί, με πίστη και επιμονή, για να συνεχίσει να μειώνεται ο αριθμός των εκτελέσεων, για να γίνουν οι διαδικασίες πιο διαφανείς και για να εγκαταλείψει τη θανατική ποινή ένας ολοένα και μεγαλύτερος αριθμός χωρών μέχρι που αυτή η απάνθρωπη ποινή να εξαφανιστεί πλήρως» υπογραμμίζουν οι υπουργοί.

«Σήμερα, 10 Οκτωβρίου, γιορτάζουμε τη δέκατη επέτειο της παγκόσμιας ημέρας κατά της θανατικής ποινής. Αυτή η παγκόσμια ημέρα δίνει την ευκαιρία να επαναλάβουμε την αντίθεσή μας στην εσχάτη των ποινών, σε όλες τις περιπτώσεις» συνεχίζουν.

Τα 20 τελευταία χρόνια, πάνω από 50 χώρες εγκατέλειψαν τη θανατική ποινή, σύμφωνα με την κοινή έκκληση των έξι χωρών. Περισσότερα από 130 κράτη την έχουν καταργήσει ή έχουν κηρύξει μορατόριο, αλλά περίπου 50 κράτη την εφαρμόζουν ακόμη.

Για τους έξι υπουργούς, οι οποίοι καλούν όλα τα κράτη να συνταχθούν με τη διακήρυξή τους, η θανατική ποινή είναι «ασυμβίβαστη με το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και «αυτή η πρακτική δεν έχει θέση στον 21ο αιώνα».

«Η ιδέα ότι μπορούμε να σκοτώνουμε στο όνομα της δικαιοσύνης αντιβαίνει στις αξίες της ίδιας της ανθρωπότητας και οδηγεί σε ορισμένες περιπτώσεις στην εκτέλεση αθώων ανθρώπων» τονίζουν.

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Η φύση

πηγή  http://www.nea-acropoli-ioannina.gr/oikologias/h-fush.html

Η φύση

Delia Steinberg Guzmάn,
Πρόεδρος του Διεθνούς Οργανισμού Νέα Ακρόπολη, Σταυρός των Παρισίων του Πανεπιστημίου της Σορβόνης σε Επιστήμες, Τέχνες και Γράμματα

Τίποτα δεν είναι πιο φυσικό στον άνθρωπο από τη Φύση. Όχι όμως φυσικό με το φιλοσοφικό νόημα του ζητήματος, δηλαδή ως ανταπόκριση σε ένα διατεταγμένο σχέδιο εξέλιξης που υπαγορεύεται από το θείο νόμο. Φυσικό με το ανθρώπινο νόημα, δηλαδή ότι όλα είναι στην υπηρεσία του ανθρώπου. Όλα υπάρχουν απλά και μόνο για την εξυπηρέτησή του ή για να έχει ο άνθρωπος όφελος από αυτά. Όλα τα βασίλεια τα κατώτερα από τον άνθρωπο, που συνυπάρχουν μαζί μας στο χώρο της ίδιας της Φύσης, βρίσκονται στη διάθεση του ανθρώπου.

Οι πέτρες σίγουρα μπορούν να χρησιμοποιηθούν. Τα φυτά είναι καλά για να τα τρώμε ή για να φτιάχνουμε πράγματα με αυτά. Τα ζώα τα τρώμε -φυσικά- ή τα αξιοποιούμε σε διάφορες δουλειές. Η γη είναι για να βλασταίνουν οι σπόροι που ρίχνουμε σ' αυτήν ή για να προμηθευόμαστε τους κρυφούς της θησαυρούς με τη μεγαλύτερη δυνατή ταχύτητα και ευκολία.

Έχω ακόμα ακούσει να λένε ότι τ' αστέρια στον ουρανό είναι φωτάκια που έβαλε ο Θεός για να οδηγεί τον άνθρωπο στο νυχτερινό του δρόμο. Αν αυτό το τελευταίο είναι ποίηση, έχει καλώς. Αν όμως είναι κοσμοθεωρία -και πολύ φοβάμαι κάτι τέτοιο- καταλήγουμε στο ότι τ' αστέρια δεν έχουν τίποτα άλλο να κάνουν από το να φωτίζουν, γιατί οι άνθρωποι -ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, το πιο τέλειο ον της δημιουργίας- δεν μπορούν
αλλιώς να δουν καλά στη διάρκεια της νύχτας...

Κάτω απ' αυτό το χρώμα του κρυστάλλου είναι σαν να πέφτουμε παγιδευμένοι στο παιχνίδι της Μάγια, μακριά από το να μάθουμε το ανοιχτό βιβλίο της Φύσης και σαν να καταστρέφουμε τα φύλλα και τα εξώφυλλά του χωρίς τον παραμικρό οίκτο και χωρίς κανένα όφελος.

Η Φύση είναι το φυσικό σκηνικό όπου μπορούμε να πραγματοποιήσουμε τις εμπειρίες της συγκεκριμένης στιγμής που ζούμε. Όχι μόνο εμείς οι άνθρωποι, αλλά και οι πέτρες, τα φυτά, τα ζώα, τα άστρα... επίσης ζουν, βιώνουν κι εκφράζονται μέσα σ' αυτόν τον κόσμο. Ο άνθρωπος είναι μόνο ένα σκαλοπάτι παραπάνω μέσα στα πολλά που διαμορφώνουν τη μεγάλη κλίμακα της εξέλιξης. Και ποιος ξέρει αν δεν υπάρχουν άλλα όντα στη Φύση που είναι ανώτερα από τον άνθρωπο και που η όρασή μας δεν μπορεί να τα διακρίνει; Θα ρωτούσε όμως κανείς: "αν μπορούμε να δούμε τόσα πράγματα, γιατί να μη βλέπουμε κι αυτό που είναι ανώτερο από μας;"

Όμως η ύλη υιοθετεί πολλαπλές -σχεδόν άπειρες- μορφές δημιουργίας. Μερικές είναι συγκεκριμένες και ορατές περισσότερο, άλλες λιγότερο και περνούν ασύλληπτες μπροστά απ' τα μάτια μας. Όταν το φως του ήλιου πλημμυρίζει τον ουρανό και μας τυφλώνει, θα έπρεπε να λέμε ίσως ότι τα αστέρια δεν υπάρχουν; Κι όταν η νύχτα καλύπτει με επιτήδεια σκοτεινιά το περιβάλλον μας και τότε λάμπουν τα αστέρια, θα έπρεπε να λέμε ότι δεν υπάρχουν τα χρώματα; Υπάρχουν στιγμές που κάποια πράγματα φαίνονται κι άλλα όχι. Υπάρχουν στιγμές που κάποια πράγματα εκδηλώνονται κι άλλα όχι. Όμως όλα ζουν. Εξαρτάται από τη στιγμή και βέβαια από τη δική μας ικανότητα παρατήρησης, κατανόησης και εξέλιξης.

Δεν αρκεί να βλέπουμε για να καταλαβαίνουμε. Η έλλειψη κατανόησης και σοφίας μειώνει σε πολύ μεγάλο βαθμό την όραση. Γι' αυτόν που η ζωή είναι ζήτημα υλικής διαβίωσης η φύση είναι ένα μουγκό στοιχείο.

Γι' αυτόν που το εσωτερικό ξύπνημα έχει αρχίσει να εκδηλώνεται, η φύση είναι -όπως λέγαμε πριν κι όπως έλεγαν τόσοι- ένα ανοιχτό βιβλίο που παρουσιάζει μια αμέτρητη δόση γνώσεων. Ένα φύλλο δέντρου ειδωμένο με αδιαφορία δεν λέει τίποτα, όμως πολλά μπορούμε να διδαχτούμε, αν το παρατηρήσουμε προσεκτικά. Έτσι εμφανίζονται χίλιες και μία ευφυείς λεπτομέρειες που μας υποδεικνύουν καθαρά τον τρόπο ζωής αυτού του φύλλου. Το χρώμα, η μορφή, το μέγεθος, οι νευρώσεις, ο τρόπος που παίρνει αέρα και ήλιο, όλα αυτά είναι ζωτικές και ενδεικτικές όψεις της διάνοιας που κυβερνάει αυτό το ζωντανό ον.

Έτσι, είναι πιθανόν εμείς οι άνθρωποι, οι τυφλωμένοι από τη Μάγια, να μη βλέπουμε ανώτερες από τη δική μας μορφές ζωής, για τον απλό λόγο ότι βλέπουμε τη φύση με την αδιαφορία της άγνοιας. Αρκεί να απαλλαγούμε κάπως από την αποχαύνωση για να καταλάβουμε. Όπως στην πέτρα κυοφορείται η μελλοντική κίνηση του δέντρου, όπως στα φυτά κυοφορείται η μελλοντική ευαισθησία του ζώου, όπως στο ζώο κυοφορείται η μελλοντική ανθρώπινη διάνοια, έτσι και στον άνθρωπο κυοφορείται η μελλοντική σοφία του υπερανθρώπου.

Αρκεί να απαλλαγούμε κάπως από την αποχαύνωση για να δονήσει το μέλλον μέσα μας. Αρκεί να ανοίξουμε μόνο τα μάτια μας για να διαπιστώσουμε ότι ο άνθρωπος, φορτωμένος με τόσες και τόσες ατέλειες, δεν μπορεί να είναι το τελευταίο και πιο τελειοποιημένο μοντέλο της φύσης. Αρκεί να θελήσουμε για να καταλάβουμε ότι αν μέσα μας μπορέσουμε να δούμε ίχνη από το μέλλον, αυτό το μέλλον θα μπορεί πια να υπάρχει πλασμένο σε κάποιο μέρος, σε κάποια διάσταση, σε κάποιο κλειδί της ίδιας της φύσης μας, που αυτή τη στιγμή μας διαφεύγει. Ουρανός και γη είναι τα σκηνικά της φύσης. Στη μέση βρίσκονται οι άπειρες μορφές ζωής που εκφράζονται. Από τον ουρανό εξάγουν την κοσμική δύναμη του αστρικού μυστηρίου, του μυστηρίου του μέλλοντος.

Στη γη βυθίζουν τις ρίζες τους στο άλλο μυστήριο που μας διαφεύγει, στο μυστήριο της συγκρότησης της ύλης. Έχουμε όλες τις μορφές ζωής -όπως λέει ο Πλάτων- λίγο από την κάθε μια, λίγο από ύλη και λίγο από πνεύμα, και κουβαλάμε στις πλάτες μας το δράμα που είναι να πετύχουμε τη σωστή ισορροπία μεταξύ του ενός και του άλλου μέρους. Όλες οι μορφές ζωής -συμπεριλαμβάνοντας και μας τους ανθρώπους- έχουν μια μητέρα και έναν πατέρα. Η μητέρα είναι η οριζόντια γη, γενναιόδωρη και δότρια τροφής, ικανή να μας φιλοξενήσει στους κόλπους της και να θυσιαστεί σιωπηλά για να ικανοποιήσει τις ανάγκες μας.

Ο πατέρας είναι ο κατακόρυφος ουρανός, αυτός που μας καλεί προς τα πάνω, υποχρεώνοντάς μας να σηκώσουμε τα μάτια, είναι αυτός που δεν μας καλύπτει, αλλά αυτός που απαιτεί από εμάς θυσίες, αυτός που δεν μας δίνει διευκολύνσεις, αλλά αυτός που υπόσχεται υγιείς δυσκολίες. "Με ορμή προς τα άστρα". Όλα στη φύση δονούνται και τραγουδούν. Τίποτα δεν είναι σε ηρεμία. Όλα κατευθύνονται προς κάποιο μέρος, όλα εκπληρώνουν τον προορισμό τους. Γι' αυτό ο Πυθαγόρας μάς μιλούσε για "τη μουσική των σφαιρών", για την κίνηση των άστρων και για τη συμφωνία που αυτά εξασφαλίζουν με την περιστροφή των ουράνιων σωμάτων τους.

Η γήινη φύση μας δονείται και τραγουδάει. Και σ' αυτήν υπάρχουν ειδικοί ήχοι που διαμορφώνουν το ρυθμό της ίδιας τους της κίνησης. Έχετε μείνει καμιά φορά σε απόλυτη σιωπή, ακούγοντας μόνο τον ψίθυρο της Φύσης; Όχι της φύσης που είναι ιδεατό κατασκεύασμα των ανθρώπων, όχι το θόρυβο των μεγάλων πόλεων, όχι το θόρυβο των μηχανών.

Έχετε ακούσει το φυσικό ήχο του ανέμου, του φυλλώματος των δέντρων, των κυμάτων της θάλασσας, των χιλιάδων ζωυφίων που βρίθουν γύρω μας χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε; Αυτοί που ξέρουν λένε ότι η Φύση μας, η Γη μας, τραγουδάει τον ήχο που ονομάζουμε ΦΑ... Η μουσική μας κλίμακα βασίζεται σε επτά ήχους: ντο, ρε, μι, φα, σολ, λα και σι. Επτά ήχοι που αντιστοιχούν σε επτά χρώματα. Το δικό μας, αυτό της Φύσης μας, αυτό που είμαστε σε θέση να συλλάβουμε είναι ο ενδιάμεσος ήχος, που είναι επίσης ο ήχος του σταυρωμένου στο χώρο ανθρώπου, με τρεις ήχους από κάτω και τρεις ήχους προς τα πάνω, με ένα μέρος του δρόμου να έχει ήδη διανυθεί και να απομένει να διανυθεί το άλλο. Αυτή είναι η Φύση.

Αρκεί ν' απαλλαγούμε κάπως από την αποχαύνωση για να την ακούσουμε να τραγουδάει. Αυτή είναι ζωντανή. Είναι η δική μας πηγή υλικής ζωής. Σ 'αυτήν προστατεύεται η Μάγια, παίζοντας μ' αυτήν και με μας. Τίποτα το πιο φυσικό.

Άρθρο από το περιοδικό "Νέα Ακρόπολη

Joomla SEF URLs by Artio

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Avatar

Αναδημοσίευση άρθρου από Νέα Ακρόπολη

πηγή http://www.nea-acropoli-ioannina.gr/kinhmatografou/avatar.html

Avatar

Σε ένα ίσως όχι πολύ μακρινό μέλλον, oι άνθρωποι θα ανακαλύψουν ένα νέο πλανήτη με το όνομα Πανδώρα. Ο πλανήτης έχει ένα ορυκτό που είναι πολύ σημαντικό καύσιμο για τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι θα προσπαθήσουν πρώτα να εξευγενίσουν τους «άγριους ιθαγενείς» κι όταν αυτό δεν θα είναι αποτελεσματικό, θα προσπαθήσουν με την βία των όπλων να κατακτήσουν τον πλανήτη.

Σύμμαχός τους η επιστήμη, που τους προμηθεύει με ισχυρά όπλα. Οι επιστήμονες μάλιστα καταφέρνουν να δημιουργήσουν γενετικά υβρίδια παίρνοντας το DNA ανθρώπων. Έτσι δημιουργούν σώματα όμοια με αυτά των ιθαγενών, τα οποία είναι πολύ μεγαλύτερα από των ανθρώπων, με μπλε χρώμα δέρματος και προσαρμοσμένα στην ατμόσφαιρα του πλανήτη, όπου κανένα ανθρώπινο σώμα δεν μπορεί να αντέξει χωρίς μάσκα οξυγόνου. Έτσι λοιπόν ο επιστήμονας γίνεται ένας μικρός θεός, αφού διοχετεύει την συνειδητή σκέψη του ανθρώπου στο αβατάρ του και τον κάνει να νοιώθει και να βιώνει σαν πραγματικότητα, ότι ζει και βιώνει το αβατάρ του. Είναι σαν μια άμεση τοποθέτηση μιας ψυχής σε ένα σώμα.

Υπάρχει μια έντονη κινηματογραφική πλοκή, αφού αυτός που στέλνεται σαν κατάσκοπος, τελικά ερωτεύεται την φύση του πλανήτη και τους κατοίκους της. Ασπάζεται τα ήθη και έθιμά τους και μυείται στις τελετουργίες τους. Με την βοήθειά τους συνειδητοποιεί ότι ο σεβασμός  τους στη Μεγάλη Μητέρα Φύση και η πίστη τους, ότι όλα γύρω μας αποτελούν μια δανεική ενέργεια που πρέπει να φυλάμε και να χρησιμοποιούμε προσεκτικά, είναι που κάνουν την ζωή τους να είναι ευτυχισμένη και να έχει νόημα. Σταδιακά γνωρίζει έναν πολύ διαφορετικό κόσμο, που πρώτα δεν μπορούσε να τον φανταστεί, ούτε και να τον καταλάβει και αντιλαμβάνεται ότι βάρβαρος και απολίτιστος δεν είναι αυτός που δεν έχει τεχνολογία, αλλά αυτός που έχει χάσει τις αξίες του στον βωμό του κέρδους.

Η ταινία θίγει φλέγοντα ζητήματα της εποχής μας κι όχι μόνο. Η ιστορία μας είναι γεμάτη από κατακτήσεις «βάρβαρων φυλών» με σκοπό το κέρδος και την εκμετάλλευση. Μπορεί να αλλάξει από καιρό σε καιρό η δικαιολογία της εισβολής (άλλοτε πάμε για να εκχριστιανίσουμε κι άλλοτε για να εκδημοκρατίσουμε), όμως η μέθοδος είναι πάντα ίδια και διαφοροποιείται σε σχέση με την τεχνολογική δυνατότητα κάθε εποχής.

Ο δρόμος για την κόλαση είναι όπως λέγεται στρωμένος από αγαθές προθέσεις και μπορεί κάποιες φορές, ο φανατισμός και η πίστη στην σημαντικότητα των δικών μας αξιών, να μας κάνει ανίκανους να καταλάβουμε μια άλλη αλήθεια. Πόση όμως δικαιοσύνη μπορεί να έχει ένας άνθρωπος ή ένας πολιτισμός, όταν δεν είναι σε θέση να κατανοήσει μια «άλλη αλήθεια»; Χωρίς δικαιοσύνη μπορεί να υπάρχει αλήθεια; Μπορεί να υπάρχει πραγματική αγάπη; Μπορεί να υπάρχει Γνώση; Μάλλον όχι. Τότε λοιπόν αυτό που μπορεί να απομακρύνει τον άνθρωπο από τον φανατισμό και οποιαδήποτε μορφή τρομοκρατίας είναι η Γνώση που φέρνει μαζί της την κατανόηση. Πρέπει να μάθει, να γνωρίσει, για να γίνει πιο σφαιρικός, ένας  ολιστικός άνθρωπος. Η γνώση επίσης οδηγεί στην ικανότητα επιλογής, άρα στην ελευθερία ( αυτό συμβολίζεται και στο πέταγμα του πρωταγωνιστή με τον δράκο) κι αυτό είναι πολύ επικίνδυνο για τους μηχανισμούς άμυνας κάθε συντηρητισμού.

Αβατάρ (Avatar) ονομάζονται στην Ινδουιστική θρησκεία, οι θείες ενσαρκώσεις ανώτερων όντων ή του Υπέρτατου Όντος (Θεού) στη γη. Για παράδειγμα ο Βισνού, ο Σίβα, ο Γκανέσα θεωρείται ότι έχουν έλθει στη γη με μορφή αβατάρ. Αντίστοιχα ο Χριστός και ο Μωάμεθ περιγράφονται από Ινδουιστές ως αβατάρ.

Όταν δηλαδή ένας θεός χρησιμοποιεί μια έτοιμη προσωπικότητα για να μεταδώσει το μήνυμά του. Για τις θρησκείες της ανατολής, η έννοια Αβατάρ ήταν η ανώτερη έκφραση ενός φωτισμένου όντος, επειδή δεν ήταν δεμένο στον τροχό των ενσαρκώσεων και άρα είχε απόλυτη ελευθερία επιλογών και χρησιμοποιούσε αυτή την ελευθερία για να σκλαβωθεί εκούσια στην ύλη, μόνο και μόνο, για να διδάξει από αγάπη τους ανθρώπους.

Την έννοια του απεσταλμένου έχει και ο πρωταγωνιστής, αλλά επειδή δεν είναι ένα φωτισμένο πνεύμα και ούτε ο στόχος του είναι ευγενικός, τελικά καταφέρνει όχι να διδάξει τους άλλους αλλά να διδαχθεί από αυτούς. Εδώ δεν μπορούμε να παραβλέψουμε και το γεγονός, ότι πρόκειται για έναν ανάπηρο. Όσο όμως του λείπει σε δύναμη σωματική, τόσο έχει στο ψυχικό επίπεδο κι αυτό είναι που έχει σημασία, γιατί οι εσωτερικές του αξίες και ικανότητες, θα τον μεταμορφώσουν σε πολεμιστή του φωτός. Οι δοκιμασίες που θα περάσει και που τις συναντάμε σε όλους τους παραδοσιακούς πολιτισμούς (Ινδιάνους κλπ) γίνονται με σκοπό να καταφέρει να βγάλει κάθε εσωτερική δύναμη και αρετή. Έτσι εξηγείται και ο συμβολισμός του πετάγματος με δράκο που είναι μια δοκιμασία που μόνο οι πολύ ικανοί μπορεί να καταφέρουν.

Είναι πολλά που πήρε από τους Ινδιάνους η ταινία. Η ίδια ιστορία υπάρχει και σε άλλες ταινίες (χορεύοντας με τους λύκους, ο τελευταίος των Μοικανών, κ.α.). Ίσως είναι σήμερα πιο επιτακτική από ότι ποτέ, η ανάγκη για μια οικολογική συνείδηση, έτσι όπως την αντιλαμβάνονταν αυτοί οι παραδοσιακοί πολιτισμοί. Έτσι όπως μα την άφησε, το 1855 ο αρχηγός των Ινδιάνων Σηάτλ στην απάντησή του προς τον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, όταν αυτός του ζήτησε να αγοράσει την γη τους. Κάποιες προτάσεις από το κείμενο αυτό μοιάζουν με όσα διαδραματίζονταν στην ταινία.

«…Καθετί πάνω σε αυτή τη γη είναι ιερό για το λαό μου.
….Ο χυμός που τρέχει μέσα στα δένδρα περιέχει τις μνήμες του ανθρώπου με το ερυθρό δέρμα. Είμαστε ένα τμήμα της γης και αυτή είναι τμήμα του εαυτού μας.
….Τα ποτάμια είναι αδέλφια μας, αυτά σβήνουν τη δίψα μας.
…. Ο αέρας είναι κάτι το πολύτιμο για τον άνθρωπο με το ερυθρό δέρμα,
γιατί όλα τα πράγματα μοιράζονται την ίδια πνοή: το ζώο, το δέντρο και ο άνθρωπος. Ο αέρας μοιράζεται το πνεύμα του μ' όλη τη ζωή που συντηρεί. Όλα όσα επηρεάζουν τη γη επηρεάζουν και τα παιδιά της γης.
…Όταν οι άνθρωποι φτύνουν στο χώμα, φτύνουν τον εαυτό τους. Δεν ύφανε ο άνθρωπος το δίχτυ της ζωής: είναι μόνο μία κλωστή του. Όλα όσα θα κάνει κανείς στο δίχτυ θα τα κάνει στον εαυτό του.
…..Όλα τα πράγματα συνδέονται μεταξύ τους όπως το αίμα ενώνει
μια οικογένεια.»

Στο τέλος της ταινίας υπάρχει μια εντυπωσιακή συνεργασία όλης της φύσης για να διωχτούν οι εισβολείς –άνθρωποι που καταστρέφουν τα πάντα για το συμφέρον τους. Η Μεγάλη μητέρα ακούει τον καημό των ιθαγενών και αντιδρά. Η Πίστη στην Μεγάλη Μητέρα η αλλιώς Μητέρα Γη είναι ένα μητριαρχικό αρχετυπικό μοντέλο που επαναλαμβάνεται σε διάφορες μυθολογίες στον κόσμο. Το αρχέτυπο της Μεγάλης Μητέρας που το συναντάμε ήδη από την νεολιθική εποχή, αναπαριστάνεται με ειδώλια γονιμότητας, τα οποία ανάλογα με τη μορφή τους, συμβόλιζαν την αγνότητα, τη γονιμότητα, και τη σοφία. Στην ταινία η Μεγάλη Μητέρα είχε το όνομα Έηβα. Μόνο που η Εηβα δεν ασχολείται συνήθως με τα προβλήματα των όντων και δεν το κάνει από έλλειψη αγάπης για αυτούς ή από αδιαφορία. Όπως το λέει πολύ ξεκάθαρα στον πρωταγωνιστεί η Ιθαγενής φίλη του, η Εηβα δεν παίρνει το μέρος κάποιων, επειδή είναι μητέρα όλων των πλασμάτων, ακόμη κι αυτών που την πληγώνουν. Αυτό που φροντίζει είναι να διατηρείται η ισορροπία της ζωής. Είναι ένας ρυθμιστής της ενέργειας της ζωής.

Ο πιο ιερός της τόπος στην ταινία είναι το ιερό δέντρο, που εμπεριέχει τις μνήμες όλων των προγόνων. Και πάλι σε πολλούς πολιτισμούς συναντούμε την έννοια του δέντρου της ζωής. Σύμφωνα με τον Mircea Eliade, το δέντρο αντιπροσωπεύει το διαρκώς αναγεννώμενο σύμπαν, την αστείρευτη πηγή της ζωής, εκφράζει την ιερότητα του κόσμου, τη γονιμότητά του, είναι το Δέντρο της Ζωής και της Αθανασίας, του Πεπρωμένου, της Γνώσης και πλήθος άλλα. Στους Σκανδιναβούς συναντάμε το Yggdrasil το γιγαντιαίο Δέντρο του Κόσμου, που συνδέει τους εννέα κόσμους της Σκανδιναβικής Κοσμολογίας. Στην Εβραική Καμπάλα έχουμε πάλι το Δέντρο της Ζωής της στην Κοσμολογία της. Για τους τουρκικούς και άλλους λαούς της Νότιας Σιβηρίας το σύμπαν αποτελείται από τρεις ζώνες, τον aνω (ουρανός), Μέση (γη) και Κάτω (υποχθόνιο) Kόσμο, που τους συνδέει το Δέντρο που ονομάζουν πλούσια σημύδα ή σιδερένια λεύκα. Μάλιστα στα κλαδιά του κουρνιάζουν οι ψυχές των παιδιών και των ζώων. Αυτό το Kοσμικό Δέντρο ορίζει, οργανώνει και ενώνει τις τρεις βασικές περιοχές του σύμπαντος. Τα επάνω κλαδιά του σκιάζουν την κατοικία του Ουράνιου θεού κι οι ρίζες του βυθίζονται στον Κάτω Κόσμο. Στους λαούς αυτούς υπήρχε η πίστη πως οι σαμάνοι ταξιδεύουν στον Πάνω ή στον Κάτω Κόσμο σκαρφαλώνοντας πάνω στο Δέντρο αυτό. Επίσης ας μην ξεχνάμε και το Δέντρο της Γνώσης της Βίβλου με τους πολύτιμους καρπούς της Γνώσης.

Αυτό λοιπόν είναι και στην ταινία το δέντρο των προσευχών που μαζεύει τις μνήμες όλων των πεθαμένων και μέσα από το οποίο ακούγεται η φωνή τους. Είναι η παρουσία της Έιβα και ίσως δεν είναι τυχαία η ομοιότητα με την λέξη Εύα, που στα εβραϊκά σημαίνει ζωή.

Πέρα όμως από τους συμβολισμούς, πρέπει να δούμε και την αντιστοιχία με την πραγματικότητα. Θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε αυτή την ταινία, σαν ένα είδος καλλιτεχνικής αντίστασης του σκηνοθέτη, απέναντι στην καταστροφή ενός από τους μεγαλύτερους πνεύμονες της γης, του δάσους του Αμαζονίου. Είναι γεγονός ότι οι Ινδιάνοι του Αμαζονίου βίωσαν αυτή την καταστροφή της γης τους, το ξερίζωμα των δέντρων και την εξαφάνιση των δασών. Για αυτούς δεν ήταν απλώς μια καταπάτηση, αλλά ένας ξεριζωμός από ίδια την πηγή της ζωής τους. Αυτό γίνεται εδώ και χρόνια και τώρα πια αρχίζουν οι φωνές που αντιστέκονται σε αυτή την καταστροφή να πληθαίνουν. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι καταλαβαίνουν αυτό που ο αρχηγός Ινδιάνος πριν 160 χρόνια είχε εκφράσει, με τόσο ποιητικά λόγια ψυχής:

«….γιατί δεν ξέρουμε τι θα γίνει όταν θα έχουν εξολοθρευτεί όλοι οι βούβαλοι, όταν θα έχουν δαμαστεί όλα τα άγρια άλογα, όταν οι πιο μυστικές γωνιές των δασών θα μυρίζουν άνθρωπο και όταν η θέα προς τους πράσινους λόφους θα εμποδίζεται από ένα πλήθος από σύρματα που μιλάνε. Πού είναι το πυκνό δάσος; Εξαφανίστηκε. Πού είναι ο αετός; Εξαφανίστηκε!»

Έτσι τελειώνει η ζωή και αρχίζει η επιβίωση......

Joomla SEF URLs by Artio

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Σφαίρα - μυστήριο

πηγή   http://www.apocalypsejohn.com/2012/10/blog-post_7383.html

Σφαίρα - μυστήριο εκτίθεται στο μουσείο της Ακρόπολης!!!

Είναι μοναδική και μυστηριώδης. Είναι λίθινη και πάνω της μπορεί κάποιος να δει ανάγλυφους έναν δράκοντα, ένα λιοντάρι, τον θεό Ήλιο...
Είναι ένα από τα επίσης «άγνωστα» εκθέματα του Νέου Μουσείου Ακρόπολης, στην αίθουσα με τα μεταπαρθενώνια γλυπτά, η οποία είναι ορατή ακόμη και σε όσους περνούν έξω από το κτίριο, στον πρώτο όροφο.

Η λίθινη αυτή σφαίρα βρέθηκε κοντά στο θέατρο του Διονύσου και εκτιμάται πως είναι έργο του 2ου-3ου αι. μετα. Ο ρόλος της παραμένει άλυτο μυστήριο ακόμη και για τους επιστήμονες. Τα σύμβολα που φέρει ωστόσο τους κάνουν να εικάζουν πως πρόκειται για ένα αντικείμενο που είχε χρήση σε μαγικές τελετές.

Δεδομένου δε πως στο θέατρο του Διονύσου πραγματοποιούνταν μονομαχίες την εποχή που φτιάχτηκε η σφαίρα, πιθανόν ο κάτοχός της να τη χρησιμοποιούσε για να εξασφαλίσει τη νίκη ή ίσως και να ήταν επαγγελματίας μάγος, στον οποίο απευθύνονταν οι μονομάχοι για να εξουδετερώσουν τους αντιπάλους τους. Το σίγουρο είναι πως τόσο στην αρχαιότητα όσο και σήμερα εξακολουθεί να προσελκύει τα βλέμματα και να κρατά καλά κρυμμένα τα μυστικά της.
ΠΗΓΗ

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Τα ποτάμια - Χόρχε Λουίς Μπόρχες

Στα Μονοπάτια των Μονών και των Μεγάλων Ζωγράφων

Τα ποτάμια - Χόρχε Λουίς Μπόρχες ζωγρ v.k.sidorova

Είμαστε ο χρόνος.Εκείνη είμαστε η περίφημη παραβολή του Σκοτεινού Ηράκλειτου.

Είμαστε το νερό, όχι το σκληρό διαμάντι, αυτό που χάνεται, όχι αυτό που μένει.
Είμαστε το ποτάμι κι ο Έλληνας εκείνος που κοιτάζεται στο ποτάμι. Η αντανάκλασή του αλλάζει στο νερό του εναλλασσόμενου καθρέφτη στο κρύσταλλο που αλλάζει σαν τη φωτιά.
Είμαστε το μάταιο προκαθορισμένο ποτάμι όπως κυλά προς τη θάλασσα. Το σκέπασε η σκιά.
Όλα μάς αποχαιρετούν, όλα μακραίνουν.
Η μνήμη δεν εξαργυρώνει το νόμισμά της.
Και ασφαλώς κάτι υπάρχει που απομένει
και ασφαλώς κάτι υπάρχει που θρηνεί.
σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Πλωτίνος

Αναδημοσίευση άρθρου από Νέα Ακρόπολη

πηγή http://www.nea-acropoli-ioannina.gr/filosofias/plwtinos.html

Πλωτίνος

ΠΛΩΤΙΝΟΣ: ο Μυστηριώδης Νεοπλατωνικός

«Προσπάθησα να ανυψώσω ότι υπάρχει από το Θεό μέσα μου προς ότι υπάρχει Θείο στο Σύμπαν».
Πλωτίνος

Ένας από τους σημαντικότερους Νεοπλατωνικούς φιλοσόφους, ο Πλωτίνος γεννήθηκε το 205 μ.Χ. στη Λυκόπολη της Αιγύπτου. Καταγόταν από πλούσια οικογένεια και είχε πολύ καλή μόρφωση και ανατροφή. Από μικρός δείχνει την ιδιαίτερη προσωπικότητα που τον χαρακτηρίζει αργότερα και τον κάνει να έχει πολλούς αφοσιωμένους μαθητές . Σε ηλικία 8 ετών λέγεται ότι ήδη φοιτούσε σε γνωστές σχολές και απάγγελλε απέξω αποσπάσματα ποιητών!

Άρχισε να ασχολείται με την φιλοσοφία σε ηλικία 28 ετών, καθώς η φιλοσοφία για την εποχή εκείνη ήταν υπόθεση ώριμων ανθρώπων που ήθελαν να δουλέψουν με την ψυχή τους, δίνοντας έτσι ένα νέο προσανατολισμό στη ζωή τους.

Αναζητώντας ένα δάσκαλο...

Ο Πλωτίνος ξεκίνησε την αναζήτηση του από την Αλεξάνδρεια, που μετά την παρακμή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας παρέμεινε ένα πνευματικό κέντρο. Εκεί είχε έρθει σ΄ επαφή με πολλούς Αλεξανδρινούς φιλοσόφους της εποχής και είχε απογοητευτεί. Κάποια στιγμή γνώρισε τον Αμμώνιο Σακά, ( ιδρυτή του νεοπλατωνικού ρεύματος) που ήταν τότε φορτωτής σάκων στην Αλεξάνδρεια. Όταν ο Πλωτίνος συνάντησε τον Αμμώνιο αναφώνησε: «Αυτό αναζητούσα!!!». Η διδασκαλία του Αμμώνιου προορίζονταν μόνο για μυημένους μαθητές, καθώς αποκάλυπτε την ύψιστη σοφία.. Ο Πλωτίνος έμεινε κοντά του 11 χρόνια.

Όταν η φιλοσοφία γίνεται πράξη...

Σε ηλικία 40 ετών άνοιξε μία φιλοσοφική σχολή στη Ρώμη, όπου δίδασκε για 25 ολόκληρα χρόνια. Τον παρουσιάζουν σαν ευφυή ομιλητή, ενθουσιώδη και μεταδοτικό. Γνώριζε σε βάθος τους χαρακτήρες των ανθρώπων, ήταν ευγενικός, γαλήνιος και πάντα στη διάθεση των μαθητών του που τους δίδασκε πώς να ξεχωρίζουν την φιλοσοφία από την σοφιστική.

Ο τρόπος διδασκαλίας του χαρακτηριζόταν από ειλικρίνεια και αμεσότητα, χωρίς δογματισμούς, γι΄αυτό οι μαθητές του ονομάστηκαν «Φιλαλήθεις».

Κάθε καινούργιος μαθητής, που κρίνονταν άξιος αποδοχής από το δάσκαλο, μυούνταν στις φιλοσοφικές ιδέες της σχολής του από τους παλαιότερους μαθητές Γνωστοί μαθητές του ήταν ο Αμμέλυος που έμεινε 24 χρόνια κοντά του ,ο συγκλητικός Ρογατιανός που εγκατέλειψε τα αξιώματα και την περιουσία του για να ζήσει σύμφωνα με τη φιλοσοφία και ο Πορφύριος που ασχολήθηκε με τη συλλογή και τη συγγραφή των έργων του.

Ο Αμέλλυος πρόσφερε συχνά θυσίες στους Θεούς και γι΄αυτό το λόγο έπαιρνε μέρος στις πανάρχαιες τελετές - γιορτές. Όταν κάλεσε το δάσκαλο του σε μία από αυτές εκείνος του απάντησε ότι: « Οι Θεοί πρέπει να έρχονται σε εμένα και όχι εγώ να πηγαίνω σ΄αυτούς», δείχνοντας έτσι ότι ο μόνος δρόμος της ένωσης με το θείο ξεκινάει πάντα από πάνω προς τα κάτω και όχι το αντίθετο.

Το όραμα της Ιδανικής Πολιτείας...

Η γοητευτική προσωπικότητα του Πλωτίνου, οι βαθιές γνώσεις του και ο πρωτότυπος τρόπος διδασκαλίας του, εντυπωσίασαν την ρωμαϊκή αριστοκρατία (ανάμεσα στους θαυμαστές του ήταν κι ο αυτοκράτορας Γαληνός και η γυναίκα του) και ήταν πολλοί αυτοί που του εμπιστεύονταν τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους. Λέγεται ότι τα φυσικά του χαρίσματα καθήλωναν ακόμη και τους φίλους και τους γνωστούς του που τον πλησίαζαν νιώθοντας ένα ιερό δέος και υιοθετούσαν τις ιδέες του, όσο περίεργες και δύσκολες στην κατανόηση κι αν ήταν.

Ο αυτοκράτορας μάλιστα σχεδίαζε να του δώσει την πόλη Καμπανία για να ιδρύσει την Πλατωνόπολη, μία πόλη όπου οι άνθρωποι θα ζούσαν σύμφωνα με την φιλοσοφία, αλλά τελικά το σχέδιο αυτό δεν πραγματώθηκε.

Μία Ζωή ενάντια στους τύπους..

Η ζωή του Πλωτίνου ήταν λιτή και ασκητική (κοιμόταν και έτρωγε λίγο ενώ έμεινε άγαμος). Επίσης η μετριοφροσύνη ήταν μία από τις χαρακτηριστικές αρετές του και δεν δεχόταν να ζωγραφίσουν το πορτραίτο του λέγοντας ότι αρνείται να φτιάξει «ένα είδωλο ενός ειδώλου», θεωρώντας το φυσικό σώμα του ανθρώπου απατηλό. Αδιαφορούσε παντελώς για τους τύπους, δεν ανακοίνωσε ποτέ την ημερομηνία γέννησης του και δεν γιόρταζε τα γενέθλια του. Αντίθετα έκανε θυσίες στην επέτειο των γενεθλίων του Πλάτωνα και του Σωκράτη.

Ήταν αντίθετος με τις δεισιδαιμονίες και προλήψεις της εποχής του, και αρκετές φορές μιλούσε ειρωνικά για τους «θαυματοποιούς» που απέδιδαν ανθρώπινα συναισθήματα στα άστρα ,επικαλούνταν τους δαίμονες κλπ.

Ήταν αποκρυφιστής;

Ο Πλωτίνος είχε ενορατικές ικανότητες και περίεργες δυνάμεις . Επίσης ότι μπορούσε να προβλέψει με αρκετή ακρίβεια το μέλλον, κάτι που το έκανε σε αρκετές περιπτώσεις με τα παιδιά που είχε αναλάβει. Αναφέρουν ότι όταν κάποιος Ολύμπιος θέλησε να του κάνει κακό χρησιμοποιώντας τη δύναμη της μαγείας. Όχι μόνο δεν τα κατάφερε αλλά οι αρνητικές δυνάμεις των άστρων που προσπάθησε να χρησιμοποιήσει στράφηκαν εναντίον σ΄αυτόν και στο συγγενικό του περιβάλλον. Σύμφωνα με τον Πλωτίνο η μαγεία δεν επιδρά στις ανώτερες ψυχές των ανθρώπων και των θεών ενώ ο σοφός είναι ικανός να αντισταθεί σε οποιαδήποτε μαγική προσβολή στον ψυχοφυσικό του οργανισμό με τη δική του ισχυρότερη δραστηριότητα.

Άλλο περιστατικό αναφέρει ότι ένας Αιγύπτιος ιερέας που επισκέφτηκε τη Ρώμη, θέλησε για να δείξει τη σοφία του , κάνοντας να παρουσιαστεί ο δαίμονας που προστάτευε τον Πλωτίνο. Εκείνος δέχτηκε και κατόπιν μίας ειδικής τελετουργίας που έγινε στο Ισείο (το πιο καθαρό μέρος που βρήκε στη Ρώμη) εμφανίστηκε ένας θεός που δεν άνηκε στο γένος των δαιμόνων. Τότε ο ιερέας αναφώνησε: «Είσαι μακάριος γιατί έχεις προστάτη θεό και όχι κατώτερα όντα». Επίσης αναφέρουν ότι είχε τηλεπαθητικές δυνάμεις , κάτι που ο ίδιος το δικαιολογούσε εξαιτίας της ύπαρξης μίας ενιαίας Ψυχής (που εμπεριέχει όλες τις ψυχές των ανθρώπων).

Κάποτε λοιπόν αντιλήφθηκε, χωρίς να του πει κανείς τίποτε, ότι ο μαθητής του Πορφύριος που ήταν σε βαθιά μελαγχολία σκόπευε να αυτοκτονήσει. Τον πλησίασε και εξηγώντας του ότι η επιθυμία του δεν ήταν λογική, τον συμβούλεψε να ταξιδέψει, όπως και έκανε. Έτσι ο Πορφύριος μετακόμισε στην Σικελία, όπου πράγματι θεραπεύτηκε και έμεινε ως το τέλος της ζωής του.

Γραφή με έμνευση...

Λέγεται ότι ο Πλωτίνος έγραφε αυθόρμητα και εμπνευσμένα χωρίς ποτέ να κοιτάξει για 2η φορά τα γραπτά του, ενώ είχε σ΄ αυτά πολλές παραπομπές στον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη από μνήμης. Όπως λέει ο Πορφύριος, ο λόγος του ήταν σύντομος περισσότερος πλούσιος σε νοήματα παρά σε λόγια Τα έργα του ονομάζονται Εννεάδες, καθώς είναι 6 βιβλία χωρισμένα σε 9 ενότητες το καθένα (σύνολο 54 πραγματείες), οι οποίες συλλέχτηκαν και εκδόθηκαν από τον μαθητή του τον Πορφύριο. Είναι γραμμένα με αλληγορικό τρόπο και αινιγματική διατύπωση, έτσι ώστε δεν μπορούν να κατανοηθούν από τον απλό , μη μυημένο αναγνώστη. Τα βασικά θέματα των Εννεάδων είναι: για τον ‘Άνθρωπο για την Ηθικής, για τον Κόσμο και τους Νόμους, τη Μοίρα και το Πεπρωμένο, για την Ψυχής, το Ον και το Ένα.

Ο Πλωτίνος έμεινε στη Ρώμη μέχρι το τέλος της ζωής του (πέθανε το 270μΧ.) σε ηλικία 66 ετών εγκαταλειμμένος από τους μαθητές του λόγω μίας μεταδοτικής ασθένειας. Ο μόνος που ήταν ο κοντά του ήταν ο Ευστόχιος, ένας γιατρός μαθητής του που αναφέρει ότι τη στιγμή που παρέδωσε το πνεύμα, βγήκε ένα φίδι από την κλίνη του που χάθηκε αμέσως στη χαραμάδα ενός τοίχου.

Μετά το θάνατο του οι μαθητές του έλαβαν χρησμό από τον Απόλλωνα, που έλεγε ότι ο Πλωτίνος απολάμβανε την ουράνια ευδαιμονία μαζί με τους θεούς και τους παλιούς φιλοσόφους.

Νεοπλατωνικός Μυστικισμός...

Για τον Πλωτίνο οι μαθητές του αναφέρουν ότι είχε καταφέρει να ενωθεί με το Πρωταρχικό Ον, κάτι που αποτελεί τον ύψιστο στόχο της φιλοσοφίας του, η οποία αποτελεί μία ένωση της φιλοσοφίας του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη , των Στωικών φιλοσόφων αλλά και της ινδικής φιλοσοφίας.

Πίστευε ότι το Σύμπαν είναι ζωντανό και αποτελείται από 3 κόσμους, (Σώμα, Ψυχή, Πνεύμα). Το Πνεύμα ονομάζεται Εν και είναι η αρχή και ο σκοπός όλων των όντων, η κρυμμένη αιτία όλων των πράξεων και υπάρξεων. Είναι ένα και αδιαίρετο και όλα τα όντα έχουν μέσα τους την ενότητα λόγω της συμμετοχής τους σ΄αυτό .

Στον δεύτερο κόσμο βρίσκεται ο Νους, που λαμβάνει τη λάμψη και τη σοφία του Ενός. Σ΄αυτόν κατοικούν οι ιδέες , που είναι δημιουργικές δυνάμεις που γεννούν τα όντα.

Ο τρίτος κόσμος είναι αυτός της Ψυχής, που είναι η δεύτερη δημιουργική δύναμη και ενέργεια μετά το νου. Αυτή έχει την ικανότητα να δημιουργεί τα πάντα σύμφωνα με το νοητικό τους σχέδιο, όπως ένας πυρήνας γεννά ένα μικρόκοσμο (όπως για παράδειγμα ένας σπόρος γεννά ένα δέντρο).

Ο Έρωτας της Ψυχής & η Ψυχή του Κόσμου

Η Ψυχή βρίσκεται σε συνεχή κίνηση ( αντίθετα με το νου που είναι σταθερός). Άλλες φορές βρίσκεται κοντά στη σφαίρα του νου και ενώνεται με τις πνευματικές αρχές μέσω ενός Θείου Έρωτα (Ουράνια Αφροδίτη) , ενώ άλλες φορές κοιτάζει προς τα κάτω δίνοντας μορφή και ζωή στα αισθητά πράγματα (Γήινος Έρωτας-Πάνδημος Αφροδίτη). Η ψυχή πλέον είναι δυαδική και ξεχνάει τη θεία καταγωγή της...

Ο Πλωτίνος πίστευε ότι χρέος κάθε ανθρώπου είναι να ξεπεράσει καθετί υλικό, φθαρτό και περιορισμένο για να υπερβεί τα όρια της ανθρώπινης συνείδησης και να ενωθεί με το Θείο. Αυτή η ένωση δεν μπορεί να επιτευχθεί με τη σκέψη αλλά με την ανάπτυξη της ικανότητας της ενόρασης, με τον ιερό διαλογισμό και την έκσταση.

Ο σκοπός της φιλοσοφίας είναι να κατευθύνει την ψυχή προς τον ανώτερο κόσμο.

Μίλησε για την Ψυχή του κόσμου που παρόλο που παραμένει πάντα Μία , γεννά τις πολλές ψυχές που ζουν στους διάφορους κόσμους και είναι και αυτές άφθαρτες. Υπάρχουν οι θείες ψυχές που ζουν στον ουρανό, οι δαιμονικές (αγγελικές) και οι ανθρώπινες, που ζουν στις κατώτερες σφαίρες.

Ο διαφανής κόσμος και η ανάπτυξη της ενόρασης...

Η κατανόηση του ανώτερου κόσμου για τον Πλωτίνο δεν γίνεται με τον νου αλλά με την απόκτηση της «μυστικής θέας», της ψυχικής ενόρασης που μας επιτρέπει να δούμε άλλες πραγματικότητες και μας δίνει πρόσβαση σε άλλες διαστάσεις. Ο καθένας μας έχει αυτή την ικανότητα αρκεί να αλλάξει εστίαση, δηλαδή την ματιά με την οποία βλέπει τον κόσμο.

Η ενορατική σκέψη είναι η ικανότητα να αντιληφθούμε όλα μαζί ταυτόχρονα τα αντικείμενα της συνείδησης. Για παράδειγμα:

«Φαντάσου όλο τον κόσμο να γυρνάει μέσα σε μία διάφανη σφαίρα, όπου όλες οι εικόνες έχουν μία κρυστάλλινη καθαρότητα. Οτιδήποτε και αν σου τραβάει την προσοχή , αμέσως δίνει τη θέση του στις επόμενες εικόνες. Βλέπεις τον ήλιο, τη θάλασσα, τη γη, όλα τα όντα που υπάρχουν να χορεύουν σ΄ ένα αέναο ρυθμό, βλέπεις τη μέρα να εναλλάσσεται με τη νύχτα και τη σελήνη με όλα τα άστρα του ουρανού.»

Τώρα έχουμε στο εσωτερικό μας πεδίο μία πανοραμική άποψη ολόκληρου του σύμπαντος. Η νοερή αυτή εικόνα μας δείχνει το χαρακτήρα αυτής της εσωτερικής όρασης , που βλέπει τα πράγματα σφαιρικά αλλά και πολύπλευρα ταυτόχρονα, κάτι που δεν επιτυγχάνεται ποτέ με την εξωτερική όραση.

Ο Νεοπλατωνισμός έγινε ένα ισχυρό ρεύμα που επηρέασε τη θρησκεία και τη φιλοσοφία μέχρι τις μέρες μας. Ο Πλωτίνος, υπήρξε ένας φιλόσοφος που έζησε και πέθανε για τις ιδέες του. Μίλησε για ένα Ζωντανό, Έμψυχο Σύμπαν, οι Ιδέες - Αρχέτυπα του οποίου βρίσκονται κρυμμένα στη φύση. Σήμερα, αρκετούς αιώνες μετά, ξανά-ανακαλύπτουμε την φιλοσοφία του μέσα από την επιστήμη των φράκταλς, των μορφογεννητικών πεδίων και της κβαντικής φυσικής, επιβεβαιώνοντας αυτό που είπε ο Πλάτωνας ότι η Αληθινή Γνώση δεν είναι παρά μία Ανάμνηση...

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1. Περί του Πλωτίνου βίου και της τάξεως των βιβλίων αυτού. Πορφύριος.

2. Εννεάδες Πλωτίνου , Πορφύριος (εκδ. Πάπυρος)

3. Ο Πλωτίνος και η αναβίωση του Μυστικισμού στη Δύση , Στ Σακκάς.

4. Οι Απόκρυφες Δυνάμεις του Πλωτίνου , Γ. Κολιοπούλου.

5. Μελετώντας τον Νεοπλατωνισμό (Sarah Rappe) Εκδ. Εναλιος

Joomla SEF URLs by Artio

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Λουκουμάδες με ξινομυζήθρα

πηγή http://www.facebook.com/photo.php?fbid=305817056192338&set=a.267803109993733.59782.264580240316020&type=1&theater

Λουκουμάδες με ξινομυζήθρα

500 γρ. ξινομυζήθρα (ή ανθότυρο αν δεν αγαπάτε τις αντίθετες γεύσεις, γλυκό-αλμυρό)
1 αυγό
3/4 κούπας γάλα ή κρ.γάλακτος με 3% λιπαρά

αλεύρι φαριναπ τόσο όσο να εχετε ενα πηχτο χυλό

ξύσμα ενος πορτοκαλιού

σουσάμι, κανέλα, μέλι για το σερβίρισμα

ελαιόλαδο για το τηγάνισμα

Πλαθουμε με το τυρί μπαλακια μικρά.

Χτυπάμε το αυγό με το γαλα και το ξύσμα πορτοκαλιού και προσθετουμε το αλεύρι ώστε να έχουμε έναν χυλό που να στέκεται καλά πάνω στα μπαλακια του τυριού.

Βάζουμε το ελαιόλαδο να κάψει... Με μια λαβίδα βουτάμε τα μπαλακια στο χυλό και τα τηγανίζουμε.

Στραγγίζουμε σε απορροφητικό χαρτί.

Πασπαλίζουμε με σουσάμι, κανέλα και μελι και σερβίρουμε ζεστά.

....αν δεν τα θέλουμε γλυκά τ'αφήνουμε σκετα με το σουσαμι και την κανελα...

cookthebook.blogspot.gr 
σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω