ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑ

ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑ

Η Καππαδοκία αρχαία ελληνική λέξη που προέρχεται από το Περσικό: Κατπατούκα που σημαίνει "η χώρα των όμορφων αλόγων", είναι μία από τις μεγαλύτερες περιοχές της ανατολικής Μικράς Ασίας. Σήμερα το έδαφός της ανήκει σε πέντε τουρκικές επαρχίες: Καισάρειας, Νίγδης, Κιρ-Σεχίρ, Ακσαράι, Νεβσεχίρ.

Οι κάτοικοι της Καππαδοκίας λέγονται Καππαδόκες(εν. Καππαδόκης -κη (καθ. Καππαδόκης -ου, αλλά και Καππάδοξ -κος).

Μέχρι το 1922 και τη Μικρασιατική Καταστροφή, οπότε και η ανταλλαγή πληθυσμών, οι κάτοικοι της Καππαδοκίας κατά θρήσκευμα και εθνικότητα ήταν:

• Μουσουλμάνοι: Τούρκοι, Κούρδοι, Αφσάροι λαός ληστρικός, και Κιρκάσιοι (Τσερκέζοι) που μετανάστευσαν περί τον 19ο αι. από τη Ρωσία

• Χριστιανοί Ορθόδοξοι Έλληνες

• Αρμένιοι που μετανάστευσαν τον Μεσαίωνα από την Αρμενία.

Ομιλούμενες γλώσσες ήταν η Ελληνική με πολλές παραφθορές, η Τουρκική, η Αρμενική και η Κουρδική. Κάτοικοι μετά το 1922: 700.000.

Φυσικά όρια της Καππαδοκίας είναι προς Β. ο Εύξεινος Πόντος, προς Α. ο ποταμός Ευφράτης, προς Ν. το όρος Ταύρος και προς Δ. ο ποταμός Κιζίλ Ιρμάκ (Άλυς). Χώρες παλαιότερες που συνόρευαν με την Καππαδοκία ήταν προς Δ. η Παφλαγονία, η Λυκαονία και η Γαλατία, προς Ν. η Κιλικία και η Συρία και προς Α. η Αρμενία και η Συρία.

Ψηλότερο βουνό είναι ο Αργαίος (τουρκ. Erciyes) (4.000 μ.), συνεχώς χιονοσκεπής, και η μεγάλη οροσειρά του Ταύρου. Κύριοι ποταμοί είναι ο Άλυς (από το ορυκτό αλάτι στις όχθες του), ο Ευφράτης, ο Γεσίλ Ιρμάκ (Ίρις) και ο Σάρος (Σεϊχάν). Το έδαφος στα υψίπεδα σχηματίζει κυρίως βοσκοτόπους, είναι εύφορο προς τον Πόντο και τον Ευφράτη και δασώδες προς την οροσειρά του Ταύρου.

Οι αρχαίοι Έλληνες και Λατίνοι συγγραφείς διέκριναν δύο Καππαδοκίες. Η μία, προς τον Ταύρο, αποκαλούνταν Μεγάλη Καππαδοκία με πρωτεύουσα τη Μάζακα και, επί Αλεξανδρινών χρόνων Ευσέβεια, με άλλες μεγάλες πόλεις την Καισάρεια (τουρκ. Καϊσερί), τη Μελίτη ή Μελιτηνή (σημ. Μαλάτια) την Τύανα αρχ. Πόλη αργότερα Χριστούπολη που καταστράφηκε τον 8ο αιώνα, την Κόμανα προς τον Αντίταυρο, αρχαία πόλη με φημισμένο ιερατείο και μαντείο στον ποταμό Σάρο. Η άλλη, αποκαλούνταν Ποντική Καππαδοκία, με πρωτεύουσα την Αμισό και άλλες πόλεις τη Φαρνακία (αργότερα Κερασούς), Τραπεζούντα, Αμάσεια και Κόμανα Ποντική.

Αρχαία εποχή

Πρώτος που μνημονεύει τη Καππαδοκία ήταν ο Ηρόδοτος. Οι κάτοικοί της, οι Καππαδόκες, πρέπει να εγκαταστάθηκαν μετά το 1600 π.Χ., αφού εκεί ήταν το κράτος των Χετταίων με πρωτεύουσα τη Χαττούσα (σημ. Μπογκάζγκιοϊ) όπου βρέθηκαν και τα περισσότερα μνημεία. Οι Καππαδόκες φαίνεται πως είχαν στρατιωτική οργάνωση με ανώτατο άρχοντα και άλλους δευτερεύοντες ηγεμόνες. Μετά την εγκατάστασή τους, δημιούργησαν πολλά μικρότερα κράτη με κληρονομικές δυναστείες , με ανώτατο άρχοντα το βασιλιά, δηλαδή ένα κράτος φεουδαλικό στηριζόμενο στη στρατιωτική αριστοκρατία.

Το σύστημα αυτό ήταν βαθιά ριζωμένο στους Καππαδόκες, αφού εξακολούθησε να υπάρχει και μετά τη υποταγή τους στους Πέρσες, Μακεδόνες, Ρωμαίους. Ήταν έθνος πολεμικό αλλά όχι πολυπληθές και πολιτισμένο, γρήγορα δε οι κατακτητές αναμίχθηκαν μ΄ αυτούς και έτσι οι παλαιότεροι Έλληνες τους αποκαλούσαν Λευκοσύριους ή Συρίους Καππαδόκες.

Περσική εποχή

Περί το 1100 π.Χ., Καππαδοκία δέχθηκε επίθεση από τους Ασσυρίους του βασιλιά Τιγλατπιλεζάρ Α’(εφήμερη κατάκτηση). Περί το 9ο αιώνα π.Χ., η Καππαδοκία δέχθηκε μεγάλη επιδρομή των Σκυθών, ενώ τον 8ο αιώνα π.Χ. την επίθεση των Μήδων και Περσών. Τον 6ο αι. π.Χ. υποτάχθηκε οριστικά στους Πέρσες. Την περίοδο αυτή το κράτος διαιρέθηκε σε σατραπείες. Έτσι το φεουδαλικό σύστημα συνεχίζει κάτω από το Μεγάλο Βασιλέα των Περσών και τους δικούς τους ηγεμόνες. Ένας δε εξ αυτών, ο Αριαράθης Α', κατάφερε να ενώσει υπό την εξουσία του όλη τη Καππαδοκία τον 4ο π.Χ. αιώνα. Τον διαδέχτηκε, μετά θάνατο, ο γιος του Αριαράθης Β', κατά τη βασιλεία του οποίου εκστράτευσε ο Μέγας Αλέξανδρος). Την περίοδο αυτή η Καππαδοκία αποτελούσε ένα μεγάλο αυτόνομο κράτος μέσα στην Περσική αυτοκρατορία.

Ο Μέγας Αλέξανδρος σεβάστηκε την αυτονομία της Καππαδοκίας και τη διατήρησε μέχρι το θάνατό του οπότε και οι διάδοχοί του τη κατέλαβαν και την έδωσαν στον Ευμένη (322 π.Χ.). Το 315 π.Χ. καταλήφθηκε από τον Αντίγονο τον Μονόφθαλμο, όμως μετά τη μάχη στην Ιψό υπάχθηκε στο κράτος των Σελευκιδών. Πολύ γρήγορα ανέκτησε την αυτονομία της με τον Αριαράθη Γ', ο οποίος κατέλαβε τη Μεγάλη Καππαδοκία και τον Μιθριδάτη, που κατέλαβε την άλλη του Πόντου.

Ελληνιστική εποχή

Με την αυτονομία αυτή αρχίζει ιστορικά η ελληνιστική περίοδος, εξαιτίας της ελληνιστικής εσωτερικής μεταβολής που υπέστη. Παρ' όλα αυτά δεν έλειψαν οι έριδες μεταξύ των ηγεμόνων των δύο Καππαδοκιών, με στόχο την ένωση σε μία Καππαδοκία. Το πέτυχε τελικά ο Μιθριδάτης ΣΤ' Ευπάτωρ αφού εκδίωξε και κακοποίησε τον Αριαράθη Η' (1ος αιώνας π.Χ.). Από τον Αριαράθη Γ' μέχρι τον Αριαράθη Η', στη Μεγάλη Καππαδοκία καλλιεργήθηκαν με ζήλο τα ελληνικά γράμματα και η φιλοσοφία, δίνοντας πρώτοι το παράδειγμα οι ίδιοι οι ηγεμόνες της. Ο δε Αριαράθης ΣΤ' είχε έρθει και στην Αθήνα.

Οι ηγεμόνες της Ποντικής Καππαδοκίας συνετέλεσαν πολύ ώστε να καταστήσουν τη χώρα τους κέντρο του ελληνισμού. Όταν ένωσαν σε μία τη χώρα, επέκτειναν το κράτος τους προς την Κριμαία, τον Καύκασο, την Κολχίδα και τη Συρία. Αργότερα ο Μιθριδάτης Στ' ο Ευπάτωρ συγκρούστηκε με τη Ρώμη, με την οποία διεξήγαγε τρεις πολέμους (Μιθριδατικοί πόλεμοι). Σπουδαιότερος από αυτούς ήταν ο 1ος (88-85 π.Χ.), κατά τον οποίο νικήθηκε στη Χαιρώνεια από τον Σύλλα και υποχρεώθηκε με τη Συνθήκη της Δαρδάνου να πληρώσει μεγάλη πολεμική αποζημίωση, και ο 3ος (74-65 π.Χ.), κατά τον οποίο με σύμμαχο το γαμπρό του Τιγράνη, βασιλέα των Αρμενίων, προσπάθησε να κατακτήσει τη Βιθυνία αλλά νικήθηκε αρχικά από τον Λούκουλλο και στη συνέχεια από τον Πομπήιο. Τότε κατέφυγε στην Κριμαία, όπου και δολοφονήθηκε.

Οι Ρωμαίοι τότε κατέλυσαν το Καππαδοκικό κράτος μεταβάλλοντάς το σε ρωμαϊκή επαρχία. Το 70 π.Χ. επανίδρυσαν το κράτος της Καππαδοκίας υπό τον Αριοβαρζάνη. Όταν αυτός πέθανε χωρίς να αφήσει απογόνους, ο Μάρκος Αντώνιος έδωσε το θρόνο στον Καππαδόκη Αρχέλαο, λόγιο και συγγραφέα, τον οποίο και κάλεσε στη Ρώμη όπου και πέθανε το 17 μ.Χ., χωρίς διάδοχο. Τότε η Καππαδοκία χωρίστηκε σε 3 επαρχίες.

Χριστιανική εποχή

Κατά την περίοδο αυτή, Καππαδοκία νοείται πλέον μόνο η Μεγάλη Καππαδοκία ενώ εκείνη προς τον Πόντο έχει πλέον καθιερωθεί με το όνομα Πόντος. Πόλεις ονομαστές αυτή τη περίοδο είναι οι Αριαθάμια (στον ποταμό Σάρο), Τάβια (σημ. Γκιοζγκάτ), Νύσσα, Μωκισσός (στον ποταμό Άλυ), Αραβισσός, Κολώνεια, Ηράκλεια και Ναζιανζός.

Τον 1ο μ.Χ. αιώνα, ο εξελληνισμός της περιοχής αυτής είναι πλήρης. Ακόμη και κάποιες εβραϊκές κοινότητες μιλούν και γράφουν ελληνικά. Αυτό βοήθησε τα μέγιστα στη εξάπλωση του Χριστιανισμού. Έτσι εδώ δημιουργούνται αξιόλογα κέντρα του χριστιανισμού όπως η Καισάρεια, η πρώτη σε ιεραρχία και κύρος μητρόπολη του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως[2]. Τον 3ο-5ο αι. ακμάζουν η παιδεία και η φιλολογία. Εδώ διακρίνονται οι μεγάλοι πατέρες της Εκκλησίας Φερμελιανός ο Καισαρείας, Γρηγόριος ο Νεοκαισαρείας, Λεόντιος και Ευσέβιος οι Καισαρείας, Βασίλειος ο Μέγας, Γρηγόριος Ναζιανζηνός και Γρηγόριος Νύσσης (αδελφός του Μεγάλου Βασιλείου).

Ιδίως η δύναμη και η επιβολή που είχαν οι Μητροπολίτες της Καισαρείας ήταν τόση που πρωτοστατούσαν σε κάθε πολιτική και θρησκευτική κίνηση. Σκοπός του κάθε Μητροπολίτη ήταν η προαγωγή των γραμμάτων και των ευαγών ιδρυμάτων με συνέπεια όλη η Καππαδοκία να γίνει γρήγορα κέντρο κάθε θρησκευτικής και εκπαιδευτικής δράσης, διατηρούμενο για αιώνες.

Επί Μεγάλου Κωνσταντίνου η Καππαδοκία ενώθηκε με τον Πόντο και αποτέλεσε μικρό κράτος υπό τον ανεψιό του Αννιβαλιανό. Αλλά επί των διαδόχων του Αννιβαλιανού έγινε πάλι επαρχία του Βυζαντίου, δεχόμενη επιδρομές από γύρω λαούς.

Οι αυτοκράτορες του Βυζαντίου, διαπιστώνοντας τη σπουδαιότητα της χώρας για την αντιμετώπιση των Περσών και αργότερα των Αράβων και Τούρκων, την έκαναν μεγάλο στρατιωτικό κέντρο. Στον Ταύρο και Αντίταυρο κατασκεύασαν πολλά αμυντικά οχυρωματικά έργα, τα λεγόμενα Κλεισούρες, στα δε πεδινά συγκέντρωναν στρατό για προετοιμασία επιθέσεων. Στην Καππαδοκία συγκέντρωσε το στρατό του ο Ιουστινιανός κατά των Περσών, και ο Ηράκλειος, όταν νίκησε τον Χοσρόη Β’ (623). Τελικά όμως υπέκυψε κάτω από το βάρος των επαναλαμβανόμενων επιθέσεων των Αράβων, οι οποίοι κατέλαβαν για μεγάλο χρονικό διάστημα τη χώρα πέραν του Αντιταύρου. Η Καππαδοκία ανακαταλήφθηκε από τη Βυζαντινή αυτοκρατορία το 10 αι.

Τουρκική περίοδος

Στα τέλη του 11ου αι., την Καππαδοκία υπέταξαν οι Σελτζούκοι Τούρκοι και, μετά τη διαίρεση της μεγάλης Σελτζουκικής αυτοκρατορίας, απετέλεσε μέρος του κράτους του Ικονίου ή Σουλτανάτου του Ρουμ (Ρωμανία). Το 13ο αι., μετά τη διάλυση και αυτού του κράτους, έγινε αυτόνομη χώρα κάτω από τη Δυναστεία Καραμάν εξ ου και το όνομα Καραμανία. Λίγο μετά την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης, το κράτος αυτό καταλύθηκε και η Καππαδοκία περιήλθε στους Οθωμανούς Τούρκους.

Μετά τη κατάληψη από τους Οθωμανούς και επειδή η χώρα δεν ήταν και τόσο εύφορη, άρχισε η μετανάστευση των χριστιανών με διεξόδους τρεις κυρίως δρόμους: ο προς τη Μερσίνη κι από κει στην Αλεξάνδρεια, ο προς την Κωνσταντινούπολη και τη Σμύρνη και ο τρίτος προς Αμισό. Με το χρόνο και με την ανάπτυξη της συγκοινωνίας στη Μικρά Ασία, άρχισε να δημιουργείται σειρά ακμαζουσών παροικιών κατά μήκος των παραπάνω οδών, από τις οποίες προήλθαν μεγαλέμποροι, τραπεζίτες, ακόμη και κυβερνητικοί υπάλληλοι, οι γνωστοί Καϊσερλήδες.

Έτσι το 19ο αιώνα άρχισε νέα ακμή του ελληνοχριστιανικού στοιχείου και των ελληνικών γραμμάτων στην Καππαδοκία, ιδίως από το 1870 που ανυψώθηκε στο μητροπολιτικό θρόνο της Καισαρείας ο πρώην Διευθυντής της Μεγάλης του Γένους Σχολής Ευστάθιος (Κλεόβουλος). Αυτός συνετέλεσε στην ίδρυση Καππαδοκικής Αδελφότητας στη Κωνσταντινούπολη, για συλλογή χρημάτων και ίδρυση σχολείων. Το 1882, ο διαμένων στη Μασσαλία ομογενής Θεόδωρος Ροδοκανάκης έθετε στη διάθεση του Πατριαρχείου κατ΄ έτος 5.000 φράγκα προς ίδρυση και συντήρηση Ιερατικής Σχολής, η οποία άρχισε να λειτουργεί το χειμώνα του 1882 στη Μονή Προδρόμου στο Ζιντζίντερε της Καισαρείας και της οποίας α’ δάσκαλος ήταν ο εξ Ανδρονικείου Σεραπίων Ιωάννου. Χάριν αυτής αργότερα φτιάχτηκε και οικοτροφείο στη Μονή.

Το 1904 ο από Κωνσταντινούπολη ομογενής Καππαδόκης Συμεών Σιντόσογλου ανοικοδόμησε λαμπρό διδακτήριο όπου και λειτουργούσε η Ιερατική Σχολή μέχρι το 1916-1917 οπότε κλείστηκε οριστικά από τους Τούρκους. Ο παραπάνω ομογενής είχε ιδρύσει και προικίσει δύο ακόμη ορφανοτροφεία (1 αρρένων και 1 θηλέων). Η κατά Καισάρεια Ιερατική Σχολή λειτούργησε επί 35 έτη με 100 μαθητές ετησίως.

Εκκλησιαστική ιστορία

Μέχρι τη Δ' Οικουμενική σύνοδο (451), η Καππαδοκία αποτελούσε μία Εκκλησία υπό τον Μητροπολίτη και Πατριάρχη Καισαρείας, στον οποίο υπαγόταν και η Αρμενία. Στη συνέχεια, αφενός αποσπάσθηκαν τα Τύανα και αποτέλεσαν Μητρόπολη, υπαχθείσα αργότερα στη Μητρόπολη Ικονίου, αφετέρου δε με απόφαση της Δ' Οικουμενικής Συνόδου στη Χαλκηδόνα, υπάχθηκε ο ανεξάρτητος θρόνος της Καισαρείας κάτω από τον Αρχιεπίσκοπο (μετέπειτα Πατριάρχη) της Κωνσταντινούπολης.

Από τότε και μέχρι σήμερα ο Καισαρείας τάχθηκε Πρωτόθρονος υπό τον Οικουμενικό Θρόνο Μητροπολίτης, Υπέρτιμος των υπερτίμων, προς διάκριση των άλλων που καλούνται απλώς Υπέρτιμοι.

Καππαδοκικά ιδιώματα

Καππαδοκικά ιδιώματα λέγονται μέχρι σήμερατα ιδιώματα που χρησιμοποιούσαν οι κάτοικοι της περιοχής και που είναι ένας κατακερματισμός ελληνικών λέξεων μέσα σε τουρκικά ιδιώματα.

Μεγάλη αναστάτωση είχε προκληθεί πριν δέκα χρόνια όταν κάποιοι τουρίστες Έλληνες και περαστικοί οδηγοί από την περιοχή της Καππαδοκίας δήλωναν επιστρέφοντας σε ιδιαίτερες κρατικές υπηρεσίες ότι άκουσαν κάποιους να ομιλούν σπαστά «ελληνικά», συνδυάζοντάς τους με αγνοούμενους της Κύπρου.ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

ΠΡΟΑΓΓΕΛΜΑΤΑ ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ ΑΠ' ΤΙΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΡΩΙΜΗΣ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ

περιοδικό και εκδόσεις Κουκούτσι.

ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ, Γουίλλιαμ Γουέρτζγουορθ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΩΔΗ: ΠΡΟΑΓΓΕΛΜΑΤΑ ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ ΑΠ' ΤΙΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΡΩΙΜΗΣ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ
[ODE: INTIMATIONS OF IMMORTALITY OF THE RECOLLECTIONS OF THE EARLY CHILDHOOD, 1804]
μτφ. Σοφία Κωνσταντέλου, ΚΟΥΚΟΥΤΣΙ, ΤΧ. 1

V.
Η γέννησή μας δεν είναι παρά ένας ύπνος και μια λησμονιά:
Η ψυχή που ανατέλει μαζι μ’ εμάς, το άστρο της ζωής μας,
Κατοικούσε αλλού,
Κι είνα

ι ένας κομήτης που ήρθε από μακριά:
Όχι σε απόλυτη λήθη,
Όχι με τέλεια γύμνια,
Αλλά σέρνοντας σύννεφα δόξας ερχόμαστε
Απ’ τον Θεό, που είναι η δικιά μας πατρίδα:
Οι ουρανοί ψεύδονται για την παιδικότητά μας!
Οι σκιές της φυλακής αρχίζουν να κυκλώνουν
Τ’ αγόρι που μεγαλώνει,
Αλλ’ αυτό κρατά το φως, κι όπου ξεχύνεται,
Το βλέπει στη χαρά του˙
Η νιότη, που καθημερινά ξεκινά απ’ την ανατολή
Πρέπει να ταξιδεύει, ενώ ακίνητος στέκει ο ιερέας της φύσης,
Και με τούτο το υπέροχο θέαμα
Επιμελείται το έργο του˙
Καταλαβαίνει πλέρια ο άνθρωπος πως αργοσβήνει,
Και αχνοφαίνεται στο φως της κάθε μέρας.

VIII

Εσύ, που η εξωτερική σου ομοιομορφία υποκρύπτει
Την απεραντοσύνη της ψυχής σου˙
Εσύ, μέγιστε Φιλόσοφε, που ακόμα κρατάς
Την κληρονομιά σου, εσύ Οφθαλμέ ανάμεσα στους τυφλούς,
Εσύ, που κωφός και σιωπηλός, φθάνεις στην αιώνια άβυσσο,
Στοιχειωμένος για πάντα απ’ την άφθαρτη διάνοια, —
Παντοδύναμε Προφήτη! Ευλογημένε Μάντη!
Εσύ κρατάς τις αλήθειες,
Αυτές που σ’ όλη μας τη ζωή κουραζόμαστε για να βρούμε,
Χαμένες στο σκοτάδι, το σκοτάδι του τάφου,
Εσύ, που η αθανασία σου
Είναι μελαγχολική σαν τη μέρα, ένας άρχοντας που εξουσιάζει έναν σκλάβο,

Μια παρουσία που ποτέ δεν αγνοείς˙
Εσύ, μικρό παιδί, αλλά δοξασμένο με τη δύναμη
Της ουρανογέννητης ελευθερίας στο μέγεθος της ύπαρξής σου,
Γιατί με τέτοιους βαρείς πόνους προκαλείς
Τον χρόνο να φέρει τον αναπόφευκτο ζυγό,
Έτσι τυφλά θέτεις την μακαριότητά σου σε διαμάχη;
Πλήρης σύντομα η ψυχή σου θα έχει το δικό της επίγειο φορτίο,
Και από συνήθεια θα σε βαραίνει,
Δυσβάσταχτη σαν παγετός, και βαθιά όπως η ίδια η ζωή!

Γουίλλιαμ Γουέρτζγουορθ, άγγλος ποιητής θεμελιωτής του ρομαντισμού [ 1770-1850]
( ολόκληρη η Ωδή μεταφρασμένη στο Κουκούτσι αρ. 1)

Νομίσματα της Κρητικής Πολιτείας

πηγή http://anoixti-matia.blogspot.gr/2012/03/blog-post_6818.html?spref=fb

Νομίσματα και Χαρτονομίσματα της Κρητικής Πολιτείας

Το 1898 η Κρήτη ανακηρύχτηκε σε αυτόνομη πολιτεία, με πρώτο ύπατο αρμοστή τον πρίγκιπα Γεώργιο της Ελλάδας. Ο πρίγκιπας Γεώργιος έγινε δεκτός στην Κρήτη σαν ελευθερωτής. Ήταν 9 Δεκεμβρίου 1898. Οι Κρητικοί πίστευαν πως είχαν τελειώσει τα βάσανά τους, δεν μπορούσαν να υποπτευθούν ότι την ημέρα εκείνη μια νέα απειλή είχε γεννηθεί για την ελευθερία τους. 

Αλλ αυτό που δεν μπορούσαν να υποπτευθούν oι Κρήτες το έβλεπε ολοκάθαρα ο Βενιζέλος. Στις πρώτες εκλογές που έγιναν εκλέχθηκε βουλευτής Κυδωνίας και ο πρίγκιπας Γεώργιος του ανέθεσε το υπουργείο Δικαιοσύνης. Γρήγορα όμως διαφωνούν και οι διενέξεις τους παίρνουν τέτοια οξύτητα που δυο χρόνια αργότερα, την 1η Μαρτίου 1901, ο Βενιζέλος υποβάλλει την παραίτησή του.

Ο πρίγκιπας Γεώργιος Γκλύξμπουργκ, υπήρξε αρμοστής της Κρητικής Πολιτείας από το 1898 έως το 1906. Δευτερότοκος γιος του Γεωργίου Α΄ Γκλύξμπουργκ, δεν απέκτησε κανένα από τα προτερήματα και τις ικανότητες του πατέρα του. Οι απολυταρχικές του αντιλήψεις και η έλλειψη αντιστάσεων προς τους αυλικούς του θα τον φέρουν σε σύγκρουση με τον Βενιζέλο. Με εγκατελειμμένο τον στόχο της Ένωσης, ανδρείκελο σωστό στα χέρια των Μεγάλων Δυνάμεων, απώλεσε όσα ερείσματα είχε αποκτήσει με τον ερχομό του στην Κρήτη.

Το 1905 έγινε το ένοπλο κίνημα του Θέρισου με τον Ελ. Βενιζέλο, το οποίο κατά το 1908 κατέλυσε την αρμοστεία και κήρυξε την ένωση. Οι Δυνάμεις όμως αντέδρασαν και η ένωση πραγματοποιήθηκε επίσημα με τη λήξη των Βαλκανικών πολέμων (1913). Τέλος, το 1823, με την ανταλλαγή των πληθυσμών, έφυγαν και οι τελευταίοι Τούρκοι κάτοικοι του νησιού για τη Μ. Ασία και ολοκληρώθηκε η ελληνικότητά του. Από τότε η Κρήτη ακολούθησε την τύχη της μητέρας Ελλάδας.

Αξιοσημείωτη ήταν και η έκδοση σειράς νομισμάτων από την Κρητική πολιτεία, αμέσως μετά την απελευθέρωση της Κρήτης από τους Τούρκους το 1898 σε μια προσπάθεια οικονομικής απεξάρτησης από τις εκδόσεις των τυπικών επικυρίαρχων της (Γάλλοι - Βρετανοί - Ρώσοι - Ιταλοί).

Με ένα διάταγμα του ύπατου αρμοστή Κρήτης της 17/4/1900 που καταχωρήθηκε στην εφημερίδα της κυβέρνησης της Κρητικής πολιτείας σαν νόμος υπ΄αριθμ. 157β ορίζετε αποκλειστικό προνόμιο της πολιτείας το δικαίωμα κοπής νομισμάτων. Το διάταγμα ορίζει σαν νομισματική μονάδα την δραχμή που την υποδιαιρεί σε 100 λεπτά. Είχε προβλεφθεί να κοπούν και χρυσά δεκάδραχμα και εικοσάδραχμα τα οποία τελικά δεν κόπηκαν.

Τα κρητικά νομίσματα ήταν ιδίου βάρους και ποιότητας με τα αντίστοιχα ελληνικά και παρέμειναν με ισχύ μέχρι και μετά την ένωση του νησιού με την Ελλάδα το 1913. Έτσι τα χάλκινα και χαλκονικέλινα νομίσματα έμειναν σε κυκλοφορία μέχρι την 30η Ιουνίου του 1923, οπότε και αποσύρθηκαν από την κυκλοφορία, βάση του διατάγματος της 6ης Μαρτίου του 1923. Τα αργυρά νομίσματα έμειναν σε κυκλοφορία μέχρι την 23η Ιουλίου του 1929, οπότε και αποσύρθηκαν από την κυκλοφορία, βάση του νόμου 4234 του 1929.

Το 1900 κόπηκαν τα πρώτα κέρματα με την ένδειξη Κρητική πολιτεία  (1,2,5,10,20 λεπτών χαλκονικέλινα)και το 1901 κόπηκε δεύτερη σειρά που περιλάμβανε 1 , 2 λεπτά χάλκινα και 50 λ. ,1 δραχμή ,2  και 5 δραχμές ασημένια.

Εκτυπώθηκαν επίσης χαρτονομίσματα των 25 και 100 δραχμών με ημερομηνίες από το 1901 μέχρι το 1917.

Από το coinsmania.gr

http://syllektiko-pazari.blogspot.com/

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Η μοναξιά

Αναδημοσίευση άρθρου από Νέα Ακρόπολη

πηγή http://www.nea-acropoli-ioannina.gr/filosofias/h-monaxia.html

Η μοναξιά

Delia Steinberg Guzmάn,
Πρόεδρος του Διεθνούς Οργανισμού Νέα Ακρόπολη, Σταυρός των Παρισίων του Πανεπιστημίου της Σορβόνης σε Επιστήμες, Τέχνες και Γράμματα

Από το βιβλίο: "ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ"
Φιλοσοφικά δοκίμια για την απατηλότητα του κόσμου Εκδόσεις Νέα Ακρόπολη

Στην ημιτονοειδή πορεία της ύπαρξης υπάρχουν στιγμές, οι οποίες ξεχωρίζουν από τη μέση γραμμή, αυτές που ονομάζουμε στιγμές της ζωής και υπάρχουν άλλες που μένουν κάτω από τον ορίζοντα και τις λέμε θάνατο. Στην πραγματικότητα, όλα είναι ύπαρξη, είτε πρόκειται για τη μία είτε για την άλλη πλευρά της διαχωριστικής γραμμής. Το θεμελιώδες είναι το πέρασμα αυτής της γραμμής, είτε για να πεθάνουμε είτε για να γεννηθούμε.Tόσο στη γέννηση όσο και στο θάνατο, είμαστε μόνοι. Δεν έχει σημασία πόσα όντα υπάρχουν γύρω μας αυτές τις στιγμές. Στην πραγματικότητα είμαστε μόνοι. Και το πιο πιθανό είναι ότι είμαστε μόνοι σε όλη τη ζωή μας. Όχι γιατί δεν μπορούμε να μοιραστούμε τις ώρες μας με κάποιον, αλλά γιατί, κατά βάθος, κανένας δεν μπορεί να μπει στην ψυχή μας, που κι αυτή είναι από τη φύση της μοναχική.

Είναι δύσκολο να αποκαλύψουμε το μυστήριο της ζωής και του θανάτου. Αν ο θάνατος είναι κάτι που μας συγκλονίζει λόγω της άγνοιάς μας, η ζωή και το «γιατί» ήρθαμε στη ζωή δεν παύουν να είναι προβλήματα, σχεδόν άλυτα για την ανθρώπινη νοοτροπία.

Είναι πιθανό, κάποια στιγμή, η ψυχή μας να αποχωρίστηκε από κάτι πολύ μεγαλύτερο που την περιείχε. Αποχωρίστηκε σε αναζήτηση νέων εμπειριών, οδηγημένη από την αφελή έλλειψη γνώσης που έχουν οι αθώες ψυχές. Κι έτσι έφτασε στη γη, μόνη, τρομερά μόνη και ξεριζωμένη από την ουράνια κοιτίδα της. Κι από τότε περιπλανιέται στη γη, άλλοτε καλυμμένη από ύλη, άλλοτε όχι, σε αναζήτηση του κλειδιού που θα της επιτρέψει να επιστρέψει στην πρώτη της πηγή, εκεί όπου δεν ήταν μόνη, γιατί δεν ήταν διαιρεμένη. Αυτό το κλειδί είναι η Γνώση. Γνώση σημαίνει Δύναμη. Καμιά φορά, έτσι όπως φεύγουμε, μπορούμε επίσης να επιστρέψουμε. 

Η μοναξιά είναι ένας μεγάλος σύμμαχος της Μάγια. Όσο περισσότερο μόνοι νιώθουμε, τόσο παραδινόμαστε στα παιχνίδια της ψευδαίσθησης, για να σβήσουμε αυτήν την αίσθηση της εσωτερικής αγωνίας.

Αρχίζει το νέο δράμα: αυτό της συνύπαρξης. Ψυχές μόνες που θέλουν να ζήσουν μαζί με άλλες μοναχικές ψυχές, αν και δεν φτάνουν ποτέ να καταλάβουν εντελώς η μία την άλλη, καθώς η μοναξιά είναι το σημάδι που μας σημαδεύει όλους.

Η συνύπαρξη δημιουργεί διάφορες μορφές, από την απλή αγάπη που ενώνει δύο όντα μέχρι τα πιο περίπλοκα συναισθήματα που χαρακτηρίζουν μία κοινωνία αλλά και την ανθρωπότητα. Εμφανίζονται στο προσκήνιο οικογένειες, ομάδες, πόλεις, αγορές, εκκλησίες, πολιτικά κόμματα... Όλα είναι δίχτυα της Μάγια, στα οποία ο άνθρωπος πέφτει παγιδευμένος, πιστεύοντας ότι επιτέλους έχει νικήσει τη μοναξιά. Όμως όσο περισσότερο ψάχνει ο άνθρωπος στο βάθος της ψυχής του τόσο περισσότερο είναι μόνος.

Ο σοφός Πλάτων έλεγε ότι ο άνθρωπος έχει σχηματιστεί "από το ένα και το άλλο". Τίποτε πιο σίγουρο. Το ένα είναι το αδιαίρετο που κείται στο εσωτερικό: είναι η ψυχή μόνη της. Το άλλο είναι η μάσκα που βγαίνει προς τον κόσμο και σχετίζεται με πολλαπλούς τρόπους, ξεφεύγοντας από τη μοναξιά.

Βάζοντας τη μάσκα, μπορεί κανείς να παίξει με πολλούς τρόπους το ρόλο αυτού που έχει σύντροφο. Έτσι γεννιέται η φιλία, ο έρωτας, το αδελφικό και πατρικό συναίσθημα, η αγάπη για όλους τους ανθρώπους, ακόμα και για τα ζώα και τα φυτά. Σε λεπτότερες διαβαθμίσεις, η αγάπη στρέφεται προς το άπειρο των άστρων, και τότε ο άνθρωπος μπορεί να συλλάβει την ιδέα του Θεού και να τον αγαπήσει για την τελειότητα με την οποία εκδηλώνεται ο Κόσμος Του.

Όμως, πόσες είναι οι απογοητεύσεις! Υπάρχουν φιλίες που φθείρονται, έρωτες που πεθαίνουν με τον καιρό, παιδιά που προδίδουν τους γονείς τους, γονείς που εγκαταλείπουν τα παιδιά, όντα που δεν νοιάζονται καθόλου για τους άλλους...Υπάρχει μια επιστήμη που παγώνει τη ρομαντική λάμψη των αστεριών και πολλές θρησκείες που αντιμάχονται για τον ίδιο Θεό. Τι να γίνει;

Εδώ είναι που ο άνθρωπος πετάει αηδιασμένος την εξωτερική του μάσκα και κλείνεται στον εαυτό του απελπισμένος, σκεπτόμενος ότι δεν θα αποφύγει ποτέ τη μοναξιά. Κι εδώ είναι που παρουσιάζεται η μεγάλη έκπληξη.

Είναι το ίδιο το Εγώ στο εσωτερικό «είναι» που συναντάει τον αληθινό φίλο, αυτόν που πάντα συντροφεύει, αυτόν που είναι πάντα παρών κι ο ίδιος, τόσο όταν υποφέρουμε, όσο όταν χαιρόμαστε, αυτόν που μας κοιτάζει χωρίς να μουρμουρίζει και που μας πηγαίνει ψηλά χωρίς να ζητάει καμία ανταμοιβή για αυτό.Το θαύμα συνεχίζεται.  

Όταν ανακαλύπτουμε αυτόν τον αληθινό φίλο, πατέρα και αδερφό, όλα αποκτούν ξανά νόημα. Το να διαβάζουμε, να ακούμε μουσική, να απολαμβάνουμε τη γοητεία της φύσης δεν είναι πια δραστηριότητες του μοναχικού που επικεντρώνεται στον εαυτό του, αλλά του ανθρώπου που τον συντροφεύει το αληθινό του Εγώ. Τώρα πια είναι δυνατό να σχετιστούμε με τους άλλους ανθρώπους, γιατί σε καθέναν από αυτούς υπάρχει το άλλο Εγώ, που συμμερίζεται τις ίδιες ανησυχίες με το φίλο που μόλις ανακαλύψαμε. Τώρα ασφαλώς είναι δυνατό να καταλαβαίνουμε και να αισθανόμαστε. Αυτός που δεν έχει περάσει από τη δική του εσωτερική ενδοσκόπηση, δύσκολα θα μπορέσει να στοχεύσει στην ελάχιστη γνώση αυτού που είναι ο εξωτερικός κόσμος. Πρώτα προς τα μέσα, και μετά προς τα έξω. Δεν είναι ότι έτσι θα εξαφανιστεί η μοναξιά. Αυτή είναι κατάσταση της ψυχής. Όμως σίγουρα μπορούν να ενωθούν οι μοναξιές και να παίξουν με τα πέπλα της Μάγια όσο διαρκεί η ζωή. Το να μοιραζόμαστε μια δυστυχία είναι μια μορφή ένωσης.

Κι ακόμα είναι δυνατόν να αναζητούν οι ψυχές την ένωση μπροστά στην κοινή δυστυχία της απώλειας της πρώτης αρχής, και να επιθυμούν διακαώς την επιστροφή στο σημείο που δεν υπάρχει η διαίρεση.

Η μοναξιά είναι προϊόν της διαίρεσης. Όταν όλα είναι Ένα, τότε πού χωράει η μοναξιά; Η Μοναξιά είναι λοιπόν χωρισμός, μη ένωση, διαίρεση. Όσο περισσότερο διαιρούμαστε, τόσο περισσότερη μοναξιά υπάρχει, καθώς έχουμε δημιουργήσει νέα σωματίδια που με τη σειρά τους είναι μόνα και χωρισμένα από τα υπόλοιπα.

Αυτό είναι ένα από τα παιχνίδια της Μάγια. Να διαιρούμαστε μέχρι το άπειρο, να πολλαπλασιάζονται οι μορφές και να εμψυχώνουμε τους εαυτούς, να επαναλαμβάνουμε το ίδιο, κάνοντάς μας να πιστεύουμε ότι στην ποσότητα βρίσκεται το γιατρικό για τη μοναξιά. Δεν είναι η ποσότητα αυτή που εξαλείφει τη μοναξιά, το πολύ-πολύ να έρθει ο κορεσμός, και να χάσει από ποιότητα, δεδομένου ότι οι παρουσίες έχουν πολλαπλασιαστεί από την ίδια ουσία. Πρέπει να ψάχνουμε λίγο και καλά, βαθιά και συγχρόνως ψηλά. Έτσι είναι δυνατόν, γνωρίζοντας το παιχνίδι της Μάγια, να κατορθώσουμε να ξεπεράσουμε την ψευδαίσθηση και να αναγνωρίσουμε τα κομμάτια που λείπουν από την ψυχή μας, αυτά που έχασε στην κάθοδό της προς τη γη κι αυτά που πρέπει να ξαναποκτήσει για να ξαναγίνει μία και για να μη ξανανιώσει μόνη ποτέ.

- Είσαι μόνος;
- Ναι...
- Θέλεις να είσαι μαζί μου;
- Καλά...

Κι έτσι πηγαίνουν δυο-δυο, πιασμένοι από το χέρι, με ενωμένες τις σαρκικές μάσκες τους, ενώ οι ψυχές κοιτάζονται με περιέργεια στα μάτια για να δουν αν αυτό το ον είναι το δίδυμο εγώ τους που έχασαν στην πρώτη διαίρεση.

Άρθρο από το περιοδικό "Νέα Ακρόπολη"

Τεύχος : 114

Joomla SEF URLs by Artio

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Μπιφτέκια γεμιστά

 Μπιφτέκια γεμιστά

• 1 κιλό κιμά
• 1 κρεμμύδι ξερό, χοντροκομμένο
• 1 αυγό

• 4 φέτες ψωμί μπαγιάτικο
• λίγο μαϊντανό πρόχειρα κομμένο
• λίγη ρίγανη ή θυμάρι
• 200 γρ. τυρί μετσοβόνε, κομμένο σε 12 μπαστούνια
• 12 φέτες σαλάμι μπίρας
• αλάτι, πιπέρι
• λίγη γλυκιά πάπρικα
• λίγο ελαιόλαδο
• 1 κουτ. της σούπας μουστάρδα

Μουσκεύετε το ψωμί σε νερό. Το στραγγίζετε καλά, στύβοντας το με τα χέρια σας, και το ρίχνετε σε λεκανίτσα.
Βάζετε το κρεμμύδι και τον μαϊντανό στο μπλέντερ, προσθέτετε λίγο ελαιόλαδο και χτυπάτε για να γίνουν ένα μείγμα.

Ρίχνετε αυτό το μείγμα στη λεκανίτσα με το στυμμένο ψωμί, προσθέτετε τον κιμά, την ανάλογη ποσότητα αλατοπίπερου, την πάπρικα, τη μουστάρδα, τη ρίγανη και ζυμώνετε μέχρι να ενωθούν όλα τα υλικά.

Αφήνετε το μείγμα του κιμά για 1 ώρα στο ψυγείο, και μετά πλάθετε 12 πλατιά μπιφτέκια.

Τοποθετείτε από ένα μπαστουνάκι μετσοβόνε στο κέντρο και 1 φέτα σαλάμι μπίρας στη μία άκρη. Διπλώνετε τα μπιφτέκια και τα ξαναπλάθετε δίνοντας τους στρογγυλό σχήμα και φροντίζοντας να κλείσετε μέσα τη γέμιση, ώστε να μη φύγει στο ψήσιμο.

Ψήνετε τα μπιφτέκια στα κάρβουνα, στο γκριλ ή σε γκριλιέρα στο μάτι της κουζίνας σας, μέχρι να ροδίσουν πρώτα από τη μία και μετά από την άλλη πλευρά.

Σερβίρετε τα γεμιστά μπιφτέκια με πατάτες ψημένες στο αλουμινόχαρτο, χαραγμένες και περιχυμένες με φρέσκο βούτυρο και μυρωδικά.

myworld.gr

ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Ο ΒΙΟΣ ΚΑΙ Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΚΑΙ Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ

7 Ομόκεντροι Κύκλοι Αυτογνωσίας

ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Ο ΒΙΟΣ ΚΑΙ Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΚΑΙ Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ

Ως «αλογόμυγα», ο Σωκράτης ενόχλησε και έγινε αντικείμενο χλεύης και διώξεων.

Ο Σωκράτης μπορεί να διέθετε το αξιοθαύμαστο χάρισμα να κάνει φίλους, δεν ήταν όμως ο τύπος που θα κολάκευε τους άλλους’ ακριβώς το αντίθετο, μάλιστα. Οι αδιάκοπες και επίμονες ερωτήσεις του θύμιζαν στους συμπολίτες του τα ακατάπαυστα τσιμπήματα των εντόμων που συνωστίζονταν βουίζοντας γύρω από τα οπίσθια των ζώων, στον καυτό ήλιο του αττικού καλοκαιριού. Αυτά τα τσιμπήματα, όπως και οι ερωτήσεις του Σωκράτη, μπορούσαν να τρελάνουν το ζώο’ και ο Σωκράτης επί τριάντα χρόνια έκανε το ίδιο στις πιο επιφανείς προσωπικότητες των Αθηνών.

Οι συμπολίτες του, ωστόσο, ανταπέδιδαν τα τσιμπήματα. Φαντασθείτε πώς πρέπει να ένιωσε ο Σωκράτης στην πρώτη διδασκαλία της κωμωδίας του Αριστοφάνη Νεφέλες, ανακαλύπτοντας πως το νέο έργο του μεγάλου κωμικού ποιητή είχε ως θέμα τον ίδιο! Ο Αριστοφάνης παρουσίαζε τον Σωκράτη ως τον καυχησιάρη κάτοχο ενός «στοχασμού». Παρουσίαζε τον φιλόσοφο να αιωρείται σε ένα καλάθι, στην κυριολεξία με το «κεφάλι του στα σύννεφα», να μωρολογεί ενώπιον των εκστασιασμένων μαθητών του.

Οι Αθηναίοι λάτρευαν αυτό το είδος ελευθερόστομης σάτιρας, ως μέρος της ελευθερίας του λόγου που χαρακτήριζε την πολιτική και κοινωνική τους ζωή. Λέγεται πως και ο ίδιος ο Σωκράτης απολάμβανε δεόντως την εις βάρος του σάτιρα, και μια φορά μάλιστα, στα μισά μιας παράστασης, σηκώθηκε όρθιος για να γίνει «πιο εύκολος στόχος».

Ο Σωκράτης δεν το έβαλε ποτέ κάτω’ αγαπούσε πάρα πολύ τους συμπολίτες του για να τους επιτρέψει να καταστρέψουν τη ζωή τους, επειδή δεν άντεχαν τα σκληρά ερωτήματα που οδηγούσαν στην αλήθεια. Οι Αθηναίοι όμως είχαν γίνει λιγότερο ανεκτικοί μετά τον καταστροφικό πόλεμο και την ήττα από τη Σπάρτη’ η πόλη περνούσε πραγματικά πολύ δύσκολες ημέρες. Στα εβδομήντα του χρόνια, ο Σωκράτης παραπέμφθηκε σε δίκη κατόπιν μηνύσεως τριών συμπολιτών του. Οι κατηγορίες περιλάμβαναν την υποτιθέμενη άρνησή του να λατρεύσει τους θεούς της πόλης, την εισαγωγή νέων θεοτήτων «καινών δαιμονίων» (με τα οποία υπονοούσαν την πίστη του στην προσωπική συνείδηση του ανθρώπου) και διαφθορά της νεολαίας. Ο Σωκράτης καταδικάσθηκε σε θάνατο διά κωνείου. Πέθανε όπως έζησε. συνομιλώντας μέχρι την τελευταία στιγμή με φίλους του.

Η μόρφωση φαίνεται στη συμπεριφορά

Ευαγγελία Τσακίρη.

Marina Pappa

Μπροστά στους άλλους να στέκεσαι χαμογελαστός. Μπροστά στον ευατό σου να στέκεσαι αυστηρός. Στην ανάγκη να στέκεσαι γενναίος. Στην καθημερινή βιοπάλη πρόσχαιρος Οταν σε χειροκροτούν να στέκεσαι απαθής.

Όταν ρωτήθηκε ο μεγάλος Σωκράτης γιά να δώσει τον ορισμό του μορφωμένου ανθρώπου δεν ανέφερε τίποτε για τη συσσώρευση γνώσης. Η μόρφωση φαίνεται στη συμπεριφορά είπε, και πρόσθεσε : 

 

«Αυτούς τους ανθρώπους θεωρώ μορφωμένους: Αυτούς που ελέγχουν τις δυσάρεστες καταστάσεις, αντί να ελέγχονται από αυτές. Αυτούς που αντιμετωπίζουν όλα τα γεγονότα με γενναιότητα και λογική. Αυτούς που είναι έντιμοι σε όλες τις συνδιαλλαγές τους. Αυτούς που αντιμετωπίζουν καλοπροαίρετα γεγονότα δυσάρεστα και ανθρώπους αντιπαθείς. Αυτούς που δε νικήθηκαν από τις ατυχίες και τις αποτυχίες τους. Αυτούς που δεν έχουν φθαρεί από τις επιτυχίες και την δόξα τους.»

Σήμερα...

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ

Άγιος Λουκιανός ο ιερομάρτυρας Πρεσβύτερος της Εκκλησίας της Αντιοχείας

Ημερομηνία εορτής:	15/10/2012
Τύπος εορτής:	Σταθερή. Εορτάζει στις 15 Οκτωβρίου εκάστου έτους.
Άγιοι που εορτάζουν: Αγιος Λουκιανος Ο Ιερομαρτυρας Πρεσβυτερος Της Εκκλησιας Της Αντιοχειας

Βιογραφία
Ο Άγιος Λουκιανός καταγόταν από τα Σαμόσατα της Συρίας και ήταν γόνος ευσεβούς οικογενείας. Έλαβε την απαραίτητη μόρφωση και μετά το θάνατο των γονέων του, σε ηλικία 12 ετών, μοίρασε την περιουσία του στους πτωχούς. Εντρύφησε στην μελέτη της Αγίας Γραφής και όντας γνώστης της εβραϊκής, διόρθωσε και συμπλήρωσε τις μεταφράσεις των Ο΄, του Ακύλα, του Συμμάχου και του Διοκλητιανού επί τη βάσει του πρωτοτύπου, δωρίζοντας την μετάφρασή του στην εκκλησία της Νικομηδείας. Χειροτονήθηκε πρεσβύτερος στην Αντιόχεια και διακρίθηκε για την ζέση του κηρύγματός του, με το οποίο παρακινούσε τους πιστούς στο μαρτύριο. Όταν πληροφορήθηκε ότι ο Διοκλητιανός καταδίωκε στη Νικομήδεια τους Χριστιανούς εγκατέλειψε την Αντιόχεια και πήγε εκεί για να τους συμπαρασταθεί. Συνελήφθη όμως από τον Διοκλητιανό, φυλακίσθηκε και ετελεύτησε από πείνα.

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

«15η Οκτωβρίου: Παγκόσμια Ημέρα Γυναίκας Αγρότισσας»

πηγή http://www.anatolh.com

«15η Οκτωβρίου: Παγκόσμια Ημέρα Γυναίκας Αγρότισσας»

Γράφει ο Λευτέρης Αυγενάκης

Η 15η Οκτωβρίου έχει καθιερωθεί από το Παγκόσμιο Ίδρυμα Κορυφής για τις γυναίκες ως ημέρα εορτασμού της γυναίκας της «υπαίθρου». Ο στόχος της πρωτοβουλίας αυτής είναι διττός: αφενός αποσκοπεί στην αφύπνιση της διεθνούς κοινής γνώμης ως προς τα προβλήματα που καλούνται οι γυναίκες της «υπαίθρου» να αντιμετωπίσουν στον καθημερινό τους βίο, αφετέρου στοχεύει στον εορτασμό και στην απόδοση τιμής στις γυναίκες αυτές ως προς τη συνεισφορά τους στο σύνολο της αγροτικής οικονομίας.
Γυναίκα αγρότισσα: δύο λέξεις με πολλαπλούς ρόλους, σύνθετο περιεχόμενο, βαθιά νοήματα..Η προσφορά της «μοναδική», η αξία της «διαχρονική», ο ρόλος της «πολύπλευρος»: «μαχητής της ζωής», «στυλοβάτης της ελληνικής οικογένειας», «πρωταγωνιστής της οικονομικής ζωής».
Η Γύναικα αγρότισσα είναι ο ιστός, η βάση της παραγωγικής δραστηριότητας. Είναι αυτή που διατελεί ως ο 'διευθυντής-επιβλέπων' της σοδειάς, ο σταθερός φρουρός της «βιοποικιλότητας». Ο τομέας της «γεωργίας» δεν θα είχε εξελιχθεί στο βαθμό που έχει ως σήμερα, χωρίς τη βαρυσήμαντη και την μοναδική προσφορά της γυναίκας αγρότισσας, η οποία καθημερινά δίνει τον δικό της αγώνα για την επιβίωση, παραγωγή, καταξίωση, αναγνώριση.

Στη σημερινή, οικονομική συγκυρία, ο ρόλος της γυναίκας «αγρότισσας» είναι πιο επίκαιρος από ποτέ. Καθώς, η γυναίκα «αγρότισσα» είναι αυτή που μέσω των γεωργικών δραστηριοτήτων της θα συντηρίσει την οικογένεια, προσφέροντας τροφή στο σπίτι, θα βοηθήσει σημαντικά τον άντρα «αγρότη» στις σύνθετες και πολλαπλές, καθημερινές του δουλειές και θα συμβάλλει στην ενίσχυση και ενδυνάμωση της τοπικής παραγωγής. Είναι, επίσης, το «μέσο»-ο «φορέας» της επανεκκίνησης της εθνικής οικονομίας. Η Γυναίκα «αγρότισσα» στη σημερινή, δύσκολη συγκυρία είναι η πρωταγωνίστρια του «εργασιακού», «οικονομικού», «κοινωνικού», «δομικού» μετασχηματισμού, καθώς με τη σωστή αξιοποίηση του πρωτογενούς τομέα, θα επιτευχθεί η οικονομική ανάταση της χώρας, η ενίσχυση ενός εργασιακού κλάδου, αυτού των «Νέων Αγροτισσών» και η μετάλλαξη της οικονομικής και κοινωνικής ζωής.
Η Ελληνίδα αγρότισσα αποτελεί κοιτίδα του πολιτισμού μας, σημαντικό τμήμα της εργασιακής ζωής, θεμέλιο του κοινωνικού βίου. Είναι αυτή που διαιωνίζει τα ήθη και έθιμα, τις παραδόσεις μας και διαμέσου της οποίας αναπάραγεται η ιστορία μας από γενιά σε γενιά.
Η σημερινή μέρα που είναι αφιερωμένη στις γυναίκες «αγρότισσες» αξίζει όχι μόνο να τις επαινέσουμε αλλά να τις ευχαριστήσουμε και να τις ευχηθούμε να είναι πάντα το ίδιο δημιουργικές, καθώς χάρη σ'αυτές απολαμβάνουμε όλοι μας κάτι, είτε είναι υλικής είτε ηθικής αξίας.