Βιογραφία
«...
τὰ τῶν ἀνθρώπων ἤθη κατεκόσμησας». Με τη φράση αυτή, το απολυτίκιο,
απόλυτα επιτυχημένα, τονίζει την κοινωνική προσφορά του Άγιου Βασιλείου,
που με τη θεία διδασκαλία του στόλισε με αρετές τα ήθη και τη ζωή των
ανθρώπων.
Ο Μέγας αυτός πατέρας και διδάσκαλος της Ορθόδοξης
Εκκλησίας γεννήθηκε το 329 μ.Χ., κατ' άλλους το 330 μ.Χ., στη
Νεοκαισάρεια του Πόντου στο χωριό Άννησα και μεγάλωσε στην Καισάρεια της
Καππαδοκίας. Τα δε εγκυκλοπαιδικά λεξικά αναφέρουν σαν πατρίδα του Μ.
Βασιλείου την Καισαρεία της Καππαδοκίας. Είχε 8 αδέρφια, 3 αγόρια και
πέντε κορίτσια. Από τα 4 αγόρια τα 3 αγόρια έγιναν επίσκοποι (ο
Βασίλειος Καισαρείας, ο Γρηγόριος Νύσσης και ο Πέτρος Σεβάστειας) και το
ένα μοναχός (ο Ναυκράτιος). Από τις 5 αδερφές του η πρώτη, και
συγχρόνως το πιο μεγάλο παιδί της οικογένειας, η Μακρίνα, έγινε μοναχή.
Οι γονείς του Βασίλειος (και αυτός), που καταγόταν από την Νεοκαισάρεια
του Πόντου και Εμμέλεια, που καταγόταν από την Καππαδοκία, αν και κατά
κόσμον ευγενείς και πλούσιοι, είχαν συγχρόνως και ακμαιότατο χριστιανικό
φρόνημα. Αυτοί μάλιστα έθεσαν και τις πρώτες -καθοριστικής σημασίας-
πνευματικές βάσεις του Αγίου.
Με εφόδιο αυτή τη χριστιανική
ανατροφή, ο Βασίλειος αρχίζει μια καταπληκτική ανοδική πνευματική
πορεία. Έχοντας τα χαρίσματα της ευστροφίας και της μνήμης, κατακτά
σχεδόν όλες τις επιστήμες της εποχής του. Και το σπουδαιότερο, κατακτά
τη θεία θεωρία του Ευαγγελίου, που την κάνει αμέσως πράξη με την αυστηρή
ασκητική ζωή του.
Ας αναφέρουμε όμως, περιληπτικά, την πορεία
των δραστηριοτήτων του. Μετά τις πρώτες του σπουδές στην Καισαρεία και
κατόπιν στο Βυζάντιο, επισκέφθηκε, νεαρός ακόμα, την Αθήνα, όπου επί
τέσσερα χρόνια συμπλήρωσε τις σπουδές του, σπουδάζοντας φιλοσοφία,
ρητορική, γραμματική, αστρονομία και ιατρική, έχοντας συμφοιτητές του
τον Γρηγόριο τον Ναζιανζηνό (τον θεολόγο) και τον Ιουλιανό τον Παραβάτη.
Από
την Αθήνα επέστρεψε στην Καισαρεία και δίδασκε την ρητορική τέχνη.
Αποφάσισε όμως, να ακολουθήσει τη μοναχική ζωή και γι' αυτό πήγε στα
κέντρα του ασκητισμού, για να διδαχθεί τα της μοναχικής πολιτείας στην
Αίγυπτο, Παλαιστίνη, Συρία και Μεσοποταμία. Όταν επέστρεψε, αποσύρθηκε
σε μια Μονή του Πόντου, αφού έγινε μοναχός, και ασκήθηκε εκεί με κάθε
αυστηρότητα για πέντε χρόνια (357 - 362 μ.Χ.). Ήδη τέλεια καταρτισμένος
στην Ορθόδοξη Πίστη, χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος από τον
επίσκοπο Καισαρείας Ευσέβιο. Ο υποδειγματικός τρόπος της πνευματικής
εργασίας του δεν αργεί να τον ανεβάσει στο θρόνο της αρχιεροσύνης,
διαδεχόμενος τον Ευσέβιο στην επισκοπή της Καισαρείας (370 μ.Χ.). Με
σταθερότητα και γενναίο φρόνημα, ως αρχιερέας έκανε πολλούς αγώνες για
την Ορθόδοξη Πίστη. Με τους ορθόδοξους λόγους που συνέγραψε,
κατακεραύνωσε τα φρονήματα των κακοδόξων.
Στους αγώνες του κατά
του Αρειανισμού αναδείχτηκε αδαμάντινος, ούτε κολακείες βασιλικές του
Ουάλεντα (364 - 378 μ.Χ.), που πήγε αυτοπροσώπως στην Καισαρεία για να
τον μετατρέψει στον Αρειανισμό, ούτε οι απειλές του Μόδεστου μπόρεσαν να
κάμψουν το ορθόδοξο φρόνημα του Αγίου. Υπεράσπισε με θάρρος την
Ορθοδοξία, καταπλήσσοντας τον βασιλιά και τους Αρειανούς. Ακόμα,
αγωνίστηκε κατά της ηθικής σήψεως και επέφερε σοφές μεταρρυθμίσεις στο
μοναχισμό.
Η δε υπόλοιπη ποιμαντορική δράση του, υπήρξε
απαράμιλλη, κτίζοντας την περίφημη «Βασιλειάδα», συγκρότημα με ευαγή
Ιδρύματα, όπως φτωχοκομείο, ορφανοτροφείο, γηροκομείο, ξενοδοχείο και
νοσοκομείο κ.ά., όπου βρήκαν τροφή και περίθαλψη χιλιάδες πάσχοντες κάθε
ηλικίας, γένους και φυλής.
Ο Μέγας Βασίλειος έχει πλούσιο και
σημαντικό συγγραφικό έργο. Τα κυριότερα έργα του είναι οι 9 ομιλίες στην
Εξαήμερο, ομιλίες στους Ψαλμούς, πολλές και διάφορες άλλες ομιλίες,
ασκητικά έργα και επιστολές. Εκτός των άλλων έργων του, έγραψε και Θεία
Λειτουργία, που, μετά την επικράτηση αυτής της συντομότερης του Αγ.
Ιωάννου του Χρυσοστόμου, τελείται 10 φορές το χρόνο: την 1η Ιανουαρίου
(όπου γιορτάζεται και η μνήμη του), τις πρώτες πέντε Κυριακές της Μ.
Τεσσαρακοστής, τις παραμονές των Χριστουγέννων και των Θεοφανείων, την
Μ. Πέμπτη και το Μ. Σάββατο.
Στα πενήντα του χρόνια ο Μέγας
Βασίλειος, εξαιτίας της ασθενικής κράσεώς του και της αυστηρής ασκητικής
ζωής του (ορισμένες πηγές λένε από βαριά αρρώστια του ήπατος ή των
νεφρών), την 1η Ιανουαρίου του 378 μ.Χ. ή κατ' άλλους το 379 με 380
μ.Χ., εγκαταλείπει το φθαρτό και μάταιο αυτό κόσμο, αφήνοντας
παρακαταθήκη και Ιερή κληρονομιά στην ανθρωπότητα ένα τεράστιο
πνευματικό έργο.
Το συγγραφικό έργο του
Τα έργα του κατατάσσονται σε τέσσερεις κατηγορίες:
Δογματικά συγγράμματα.
α)
«Ανατρεπτικός του Απολογητικού του δυσσεβούς Ευνομίου». Αποτελείται από
τρία βιβλία και καταφέρεται ενάντια του αρχηγού των Ανομοίων Ευνομίου.
β)
«Προς Αμφιλόχιον, περί του Αγίου Πνεύματος». Επιστολική πραγματεία προς
τον επίσκοπο Ικονίου Αμφιλόχιο σχετικά με το Άγιο Πνεύμα.
Ασκητικά συγγράμματα.
α) «Τα Ηθικά». Συλλογή 80 ηθικών κανόνων.
β) «Όροι κατά πλάτος». Περιέχει 55 κεφάλαια με θέμα γενικές αρχές του μοναχισμού.
γ) «Όροι κατ’ επιτομήν». Περιέχει 313 κεφάλαια που αναφέρονται στην καθημερινή ζωή των μοναχών.
δ) «Περί πίστεως».
ε) «Περί κρίματος».
στ) «Περί της εν παρθενία αληθούς αφθορίας». Έργο σχετικό με την παρθενική ζωή.
Ομιλίες.
Ορισμένες από τις ομιλίες του είναι:
α) «Εις την Εξαήμερον». Συλλογή 9 ομιλιών με θέμα τη δημιουργία του κόσμου.
β) «Εις του Ψαλμούς». Συλλογή 18 ομιλιών με αφορμή το περιεχόμενο των Ψαλμών του Δαυίδ.
γ) «Περί του ουκ έστιν αίτιος του κακού ο Θεός».
δ) «Περί πίστεως».
ε) «Κατά Σαβελλιανών, Αρείου και Ανομοίων».
στ)
«Προς τους νέους, όπως αν εξ ελληνικών ωφελοίντο λόγων». Το διασημότερο
από τα κείμενα του Βασιλείου, στο οποίο πραγματοποιεί προσπάθεια
γεφύρωσης μεταξύ χριστιανικής και κλασσικής παιδείας.
ζ) «Προτρεπτικός εις το άγιον βάπτισμα».
η) «Εις το πρόσεχε σεαυτώ».
θ) «Προς Πλουτούντας».
ι) «Εν λιμώ και αυχμώ».
ια) «Εις την μάρτυρα Ιουλίτταν και περί ευχαριστίας».
Επιστολές.
Σώζονται
365 επιστολές με το όνομα του Μεγάλου Βασιλείου, που καλύπτουν την
εικοσαετία από την επιστροφή του στην Καισάρεια από την Αθήνα έως και το
θάνατό του.
Το έθιμο της βασιλόπιτας
Στα
χρόνια του Ιουλιανού του Παραβάτη, όταν το Βυζάντιο κήρυξε τον πόλεμο
στην Περσία, ο Ιουλιανός πέρασε με τον στρατό του από την Καισαρεία.
Τότε διέταξε να φορολογήσουν όλη την επαρχία και τα χρήματα αυτά θα τα
έπαιρνε επιστρέφοντας για την Κωνσταντινουπολη. Ετσι, οι κάτοικοι
αναγκάσθηκαν να δώσουν ό,τι είχε ο καθένας χρυσαφικά νομίσματα κ.λπ.
Όμως ο Ιουλιανός σκοτώθηκε άδοξα σε μια μάχη στον πόλεμο με τους Πέρσες,
έτσι δεν ξαναπέρασε ποτέ από την Καισάρεια. Τότε ο Αγιος Βασίλης έδωσε
εντολή και από τα μαζεμένα χρυσαφικά τα μισά να δοθούν στους φτωχούς,
ένα μικρό μέρος κράτησε για τις ανάγκες των ιδρυμάτων της Βασιλειάδος ,
και τα υπόλοιπα τα μοίρασε στους κατοίκους με ένα πρωτότυπο τρόπο: έδωσε
εντολή να ζυμώσουν ψωμιά και σε κάθε ψωμί, έβαλε από ένα νόμισμα ή
χρυσαφικό μέσα, κατόπιν τα μοίρασε στα σπίτια, έτσι τρώγοντας οι
κάτοικοι τα ψωμιά όλο και κάτι έβρισκαν μέσα. Έτσι, γεννήθηκε το έθιμο
της πίτας που ονομάσθηκε βασιλόπιτα.
|
