Η προσευχή της Αγάπης

ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑΚΑ

Πατήστε "Μου αρέσει!" στη Σελίδα 

Η προσευχή της Αγάπης
« Κύριε,
Κάνε με όργανο της ειρήνης.
Κάνε στη θέση του μίσους, να βάζω
την αγάπη.
Στη θέση της ύβρης, να βάζω την
συγγνώμη.
Στη θέση της πλάνης, να βάζω την
πίστη.
Στη θέση της διχόνοιας, να βάζω
την ένωση.

Στη θέση της απελπισίας, να βάζω
την ελπίδα.
Στη θέση της λύπης, να δίνω τη χαρά.
Κύριε,
Κάνε να μη ζητώ τόσο να παρηγορηθώ,
όσο να παρηγορώ.
Να μη ζητώ τόσο να αγαπούμαι,
όσο να αγαπώ.
Γιατί όταν δίνουμε λαβαίνουμε.
Όταν λησμονούμε τον εαυτό μας,
τον ξαναβρίσκουμε.
Όταν συγχωρούμε λαβαίνουμε την
άφεση.
Όταν αποθνήσκουμε, βρίσκουμε την
αιώνια ζωή.»
Αμήν

Β.ΚΟΡΝΑΡΟΣ "ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ"απόσπασμα

 Β.ΚΟΡΝΑΡΟΣ "ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ"απόσπασμα
Ήρθεν η ώρα κι ο καιρός κι η μέρα ξημερώνει να φανερώσει ο Ρώκριτος το πρόσωπο που χώνει. Εφάνη ολόχαρη η αυγή και τη δροσούλα ρίχνει, σημάδια τση ξεφάντωσης κείνη την ώρα δείχνει.
Χορτάρια εβγήκαν εις τη γη, τα δεντρουλάκια ανθίσα
κι από τσ' αγκάλες τ' ουρανού γλυκύς βορράς εφύσα.
Τα περιγιάλια ελάμπασι κι η θάλασσα εκοιμάτο,
γλυκύς σκοπός εις τα δεντρά κι εις τα νερά εγρικάτο.
Ολόχαρη και λαμπυρή η μέρα ξημερώνει,
εγέλαν η ανατολή κι η δύση καμαρώνει.
Ο ήλιος τες ακτίνες του παρά ποτέ στολίζειμε λάμψη,
κι όλα τα βουνά και κάμπους ομορφίζει.
Χαμοπετώντας τα πουλιά εγλυκοκιλαδούσα,
στα κλωναράκια των δέντρων έσμιγαν κι εφιλούσα.
Δυο δυο εζευγαρώνασι, ζεστός καιρός εκίνα,
έσμιξες, γάμους και χαρές εδείχνασι κι εκείνα.
Εσκόρπισεν η συννεφιά, οι αντάρες εχαθήκα,
πολλά σημάδια τση χαράς στον ουρανό εφανήκα.
Παρά ποτέ τως λαμπυρά, τριγύρου στολισμένα,
στον ουρανό είν' τα νέφαλα σαν παραχρουσωμένα.
Τα πάθη πλιο δεν κιλαδείτο πρικαμένο αηδόνι,
αμέ πετά πασίχαρο, μ' άλλα πουλιά σιμώνει.
Γελούν τση χώρας τα στενά κι οι στράτες καμαρώνου,
όλα γρικούν κουρφές χαρές κι όλα τσι φανερώνου.

Η πρώτη καρτ-ποστάλ

 Με αφορμή την σημερινή μέρα 23 Μαίου1873 - Η πρώτη καρτ-ποστάλ αποστέλλεται από το Σαν Φρανσίσκο.... Η ιστορία της καρτ-ποστάλ στην Κρήτη... άρθρο του Παπαδάκη Μιχάλη (Δάνδολος).
Η ιστορία της καρτ-ποστάλ ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 1869, από μια ιδέα του Αυστριακού Εμμανουήλ Χέρμαν, καθηγητή στην Στρατιωτική Ακαδημία της Βιέννης. Η ιδέα που είχε ο Εμ. Χέρμαν υλοποιήθηκε σχετικά σύντομα για την εποχή, από το Αυστριακό Ταχυδρομείο, την 1 Οκτωβρίου του ίδιου χρόνου. Μετά την υλοποίηση από την Αυστρία, ακολούθησαν η Μεγάλη Βρετανία και η Ελβετία το 1870, η Γαλλία το 1873, η Ιταλία το 1874, κ.α. Εκτός Ευρώπης πρώτος έθεσε σε κυκλοφορία καρτ-ποστάλ ο Καναδάς το 1871 και μετά οι Η.Π.Α. το 1873.
Στη Ελλάδα, έκαναν την εμφάνισή τους, πρώτα τα ξένα καρτ-ποστάλ, τον Μάιο του 1876. Είκοσι χρόνια αργότερα, γύρω στο 1896, άρχισαν να τυπώνονται και να κυκλοφορούν τα πρώτα καρτ-ποστάλ με θέματα παρμένα από τον Ελλαδικό χώρο, από ξένους εκδότες.
Η Κρήτη την εποχή αυτή βρίσκεται στο πόδι. Η μια επανάσταση, διαδέχεται την άλλη, ενάντια στον Τούρκο δυνάστη. Μετά από πολλές περιπέτειες, οι Κρητικοί αναγκάζονται να δεχθούν τις προτάσεις των Ευρωπαικών Δυνάμεων, για Προσωρινό πολίτευμα της Κρήτης, με τον όρο ότι τα Τουρκικά στρατεύματα θα φύγουν από την Κρήτη. Το νησί ελευθερώνεται τελικά από τον Τουρκικό ζυγό, το Νοέμβριο του 1898.
Την ίδια περίοδο, που οι Κρητικοί προσπαθούν να ελευθερωθούν, έρχεται στο νησί και η φωτογραφική τέχνη, μέσω Ευρώπης και Τουρκίας (Σμύρνης και Κωνσταντινούπολης κυρίως). Οι φωτογράφοι που βρίσκονται στην Κρήτη, στην αρχή είναι κυρίως ξένοι, λίγοι οι σπουδαγμένοι πάνω στα μυστικά της φωτογραφικής τέχνης. Οι περισσότεροι είναι ερασιτέχνες με αρκετό μεράκι και αγάπη για την νέα τέχνη που μπορεί και αποθανατίζει στιγμές του βίου τους.
Παρ’ όλα αυτά επαγγελματίες και ερασιτέχνες συναγωνίζονται, και η φωτογραφική τέχνη θα φτάσει σε ψηλά επίπεδα στο νησί.
Γύρω στα 1897, αρχίζουν να τυπώνονται και να κυκλοφορούν στην Κρήτη τα πρώτα Κρητικά καρτ-ποστάλ. Οι φωτογράφοι που βρίσκονται στο νησί, βγάζουν το ένα θέμα μετά το άλλο, τροφοδοτώντας έτσι τους εκδότες των καρτ-ποστάλ.
Πρωτοπόροι φωτογράφοι και παράλληλα εκδότες καρτ-ποστάλ είναι ο R. KRUGER (Γερμανός), ο J. BERINDA (Αυστριακός), ο R. Behaeddin Μπαριτάκης (Τουρκοκρητικός) και ο E.A.CAVALIERO (Ιταλός). Αυτοί είναι και οι πρώτοι που αποτυπώνουν πάνω στο φωτογραφικό χαρτί, τα Κρητικά θέματα, ο καθένας με την δική του ευαισθησία και βλέμμα…..

Πρώτοι Κρητικοί εκδότες εμφανίζονται οι ΑΔΕΛΦΟΙ ΜΑΝΤΖΙΒΕΛΑΚΗ, ο Ε. ΣΠΑΝΔΑΓΑΚΗΣ και ο ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ (γεννήθηκε στο Βόλο και ήρθε στην Κρήτη το 1895, όπου έζησε και δημιούργησε, στα Χανια, όπου και πέθανε το 1914), που ήταν ένας από τους καλύτερους φωτογράφους του νησιού πουλούσε τα θέματά του στους εκδότες καρτ-ποστάλ.
Στις 19 Οκτωβρίου 1898, διορίζεται Ύπατος Αρμοστής της Κρήτης, ο Πρίγκιπας Γεώργιος. Αμέσως μετά αρχίζει η οργάνωση των υπηρεσιών του νησιού. Με αλλεπάλληλα διατάγματα που υπογράφει ο Πρίγκιπας Γεώργιος, από τις 29 Οκτωβρίου και μετά, αρχίζει να λειτουργεί η “ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΤΩΝ ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΩΝ”. Στις 18 Δεκεμβρίου 1899 το “Διάταγμα περί των τύπων κ.λ.π.”, στο άρθρο 5 και 6 καθορίζει τον τύπο, το μέγεθος, κ.τ.λ. των επιστολικών δελταρίων (καρτ-ποστάλ), που ετοιμάζει αμέσως και εκδίσει η ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΗΣ ΚΡΗΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ.
Το άρθρο 6 έλεγε: “Το επιστολικόν δελτάριον σχήματος ορθογωνίου, μήκους 14 και πλάτους 9 εκατοστομέτρων φέρει εκτετυπωμένας διά του αυτού χρώματος του γραμματοσήμου τας λέξεις “ΚΡΗΤΗ CRETE” Επιστολικόν Δελτάριον “CARTE POSTALES” και πλαγίως ως επί της αριστεράς πλευράς τας λέξεις. Επί του προσθίου μέρους τίθεται μόνο η επιγραφή CE COTE EST KESERYE A APRESSE”.Τελικά η “ΚΡΗΤΙΚΗ ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΥΠΗΡΕΣΙΑ” θα εκδώσει 2 τύπους επιστολικών δελταρίων (καρτ-ποστάλ), τα Απλά και τα Διπλά. Τα Απλά έχουν τυπωμένα επάνω τους το 10λεπτο της πρώτης σειράς του 1900 και τα Διπλά είναι δίφυλλα, έτσι που το ένα φύλλο χρησιμοποιείται σαν δελτάριο αποστολής και το άλλο σαν απαντητικό δελτάριο από τον παραλήπτη. Τέλος έχουν προπληρωμένη την απάντηση του παραλήπτη. Τα δελτάρια αυτά τυπώθηκαν στο τυπογραφείο του Λονδίνου “BRADBURG WILKINSON AND CO LTD”. το 1908, η “ΚΡΗΤΙΚΗ ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΥΠΗΡΕΣΙΑ” θα εκδώσει άλλα επιστολικά δελτάρια με τυπωμένο πάνω τους το 10λεπτο του 1907. Οι τύποι είναι πάλι δύο. Τα Απλά που χρησιμοποιούνται για την εσωτερική αλληλογραφία και τα Απλά με πληρωμένη την απάντηση, που χρησιμοποιούνται για την διεθνή αλληλογραφία.
Η “ΚΡΗΤΙΚΗ ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΥΠΗΡΕΣΙΑ” θα σταματήσει την έκδοση των επιστολικών δελταρίων, όταν πια γίνει η ΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ με την Ελλάδα και θα χρησιμοποιεί τα επιστολικά δελτάρια των Ελληνικών Ταχυδρομείων μετά το 1913.
Το 1905 επίσης τα ΚΡΗΤΙΚΑ ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΑ κυκλοφόρησαν δελτάρια που πάνω τους είχαν αποτυπωμένες τις αξίες των 9 γραμματοσήμων της 2ης σειράς του 1905. Τα δελτάρια αυτά έστειλαν τα ΚΡΗΤΙΚΑ ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΑ σε προσωπικότητες της εποχής και ήταν μεγαλύτερα σε μέγεθος των κανονικών καρτ-ποστάλ.
Οι λεζάντες των πρώτων Κρητικών καρτ-ποστάλ ήταν συνήθως δίγλωσσες, Ελληνικά-Γαλλικά ή Ελληνικά-Ιταλικά ή Ελληνικά-Γερμανικά. Οι περισσότερες από τις κάρτες αυτές είναι τυπωμένες στην Γαλλία και στην Γερμανία.
Μετά το 2ο Παγκόσμιο πόλεμο, ο πρώτος που τύπωσε Κρητικές καρτ-ποστάλ, ήταν ο Ρεθυμνιώτης στην καταγωγή, εγκαταστημένος στα Χανιά, Αλέξανδρος Κ. Δουρδάκης, το 1944. Τα καρτ-ποστάλ που κυκλοφόρησε ήταν σκίτσα που ζωγράφιζε και τα επιχρωμάτιζε μετά το τύπωμα ο ίδιος. Μερικά απ’ αυτά έχουν σαν θέμα τους τον προηγηθέντα πόλεμο.

Πηγη : worldpress

Ο θάνατος του Τάλω

http://eleysis69.wordpress.com

Ο θάνατος του Τάλω – Κλασική Αγγειογραφία, Ύστερη Κλασική Ι, Ζωγράφος του Τάλω

Ελικωτός κρατήρας  400-395 π.Χ., ύψος 75 εκ. Naples, Museo Nazionale Archeologico

Στο αγγείο απεικονίζεται ο θάνατος του χάλκινου γίγαντα Τάλω, που φύλαγε την Κρήτη, από τους Αργοναύτες, κατά τη διάρκεια της Αργοναυτικής εκστρατείας. Σύμφωνα με το μύθο το χάλκινο αυτό “ρομπότ” περιπολούσε τρεις φορές την ημέρα την Κρήτη, αποτρέποντας οποιονδήποτε ανεπιθύμητο να αποβιβαστεί στο νησί. Το μόνο τρωτό του σημείο βρισκόταν στη φτέρνα, όπου μια μεμβράνη ή ένα καρφί έκλεινε τη φλέβα με το ιχώρ (αίμα των θεών) που διαπερνούσε όλο του το κορμί. Οι Αργοναύτες, αφού αποβιβάστηκαν στο νησί, κατάφεραν να αφαιρέσουν το σφράγισμα με τη βοήθεια της Μήδειας.

Στο μέσο της σύνθεσης ψυχορραγεί ο Τάλως, μπροστά από τον ιερό πλάτανο της Κρήτης, εκεί όπου είχε σμίξει ο Δίας με την Ευρώπη. Τον Τάλω συγκρατούν οι Διόσκουροι· στα δεξιά ο Κάστορας και στ’ αριστερά ο Πολυδεύκης. Και οι δύο είναι στεφανωμένοι και φορούν χλαμύδα. Αριστερότερα εικονίζονται η Μήδεια, κρατώντας πυξίδα με τα μαγικά της, και τρεις Αργοναύτες. Από αυτούς οι δύο είναι οι Βορεάδες Κάλαϊς και Ζήτης. Ο τρίτος, χωρίς επιγραφή, κατεβαίνει από το πλοίο, κρατώντας με το δεξί του χέρι την κουπαστή. Ανώνυμη είναι επίσης και η γυναικεία μορφή στο κάτω δεξιό μέρος της παράστασης, η οποία ερμηνεύεται είτε ως η προσωποποίηση της Κρήτης είτε ως η Ευρώπη. Τη σκηνή παρακολουθούν πάνω δεξιά ο Ποσειδώνας και η Αμφιτρήτη.

Στο λαιμό του αγγείο διακρίνουμε τον Διόνυσο με σατύρους και μαινάδες.

Η άλλη όψη του αγγείου, που δεν καλοσώζεται, ίσως να παριστάνει το γάμο της Ελένης με το Θησέα. Απεικονίζονται επίσης μια Νίκη, οι Διόσκουροι και η Αθηνά

Ο αγγειογράφος, με την ευρεία χρήση των σκιάσεων και του λευκού χρώματος, κατάφερε να αποδώσει πολύ πετυχημένα την αίσθηση του χάλκινου σώματος του Τάλω. Η μεγαλοσύνη του σχεδίου, τα πλούσια διακοσμημένα ενδύματα των μορφών, η υποδήλωση του τοπίου είναι κάποια από τα στοιχεία που μας βεβαιώνουν ότι ο Ζωγράφος του Τάλω είχε υπόψη του τις κατακτήσεις και συνθέσεις της μεγάλης ζωγραφικής.

Η συνύπαρξη της Αθηνάς και των Διόσκουρων, οι οποίοι ήταν μεγάλοι θεοί της Σπάρτης, μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι το αγγείο πρέπει να έγινε γύρω στο 404-403 π.Χ., τότε που είχαν την εξουσία στην Αθήνα οι Τριάκοντα τύραννοι.

Λατρεμένες εφτάψυχες χήρες

Λατρεμένες εφτάψυχες χήρες

Πω πω χήρες! Black το χιούμορ μου. Κατεβαίνοντας στην αίθουσα πρωινού του ξενοδοχείου. Γυναίκες, γυναίκες, γυναίκες, μιας κάποιας ηλικίας….εκδρομείς. Τις χαζεύω. Τις κατασκοπεύω. Τις κρυφακούω να δίνει η μια στην άλλη λεπτομέρειες για τον ύπνο τους. «Ξύπνησα στις 5 και είπα…Δεν τραβάς έναν υπνάκο ακόμα», «Εγώ δεν έκλεισα μάτι!», «Καλέ δεν έριχνες μια βουτιά στην πισίνα» σιγοντάρει η πλακατζού. Κάθε παρέα έχει μια πλακατζού, μια γρουσούζα, μια αλλού γι΄αλλού, μια οικονόμα. Η οικονόμα….ειδική κατηγορία. Τυλίγει τρόφιμα από τον μπουφέ για αργότερα, για το «μη μου΄ρθει καμία λιγούρα» και προσπαθεί να απενοχοποιήσει και τις άλλες «Γιατί; Δεν τα πληρώσαμε;» κι έχει μόνιμα και μια ανησυχία αν το κόστος της εκδρομής ανταποκρίνεται σ΄αυτά που πλήρωσαν. Μετά όλες μαζί αρχίζουν αναλύσεις διατροφής και υγείας. Άλλη προσέχει μην ανέβει το ζάχαρο, άλλη μη κατεβεί η πίεση, άλλη έχει «μια ζαλάδα!», άλλη περνάει με πιάτο μες στο δαμάσκηνο- ακτινίδιο- μέλι. «Έχω θέμα» λέει στο αφτί της κολλητής. Το πιάσαμε το υπονοούμενο. Επίσης αρέσκονται να μελετάνε τον καιρό αν και μονίμως καταλήγουν σ΄ένα «Ζέστα σήμερα, ζέστα» ενώ κουνάνε τα χέρια ως βεντάλιες. Τα άτιμα ορμονικά τραμπαλίζονται. Τις χαζεύω.
Νέα γενιά γιαγιάδων. Περιποιημένες, καλοντυμένες, με τα παντελόνια τους, ορεξάτες, με μαλλιά τίγκα στην λακ….«για να κρατήσουν». Και κοσμήματα…τις λες και Παναγιές με τάματα….«Μωρέ πόσα χρόνια ακόμα έχω να τα χαρώ;»

Μικρή η αναλογία ανδρών στην παρέα τους. Δυο τρεις μόνο συνοδεύονται από συζύγους. Άντρες με έντονα φυτοειδή στοιχεία. Είναι να τους κλαις μέσα σε τόσο γυναικομάνι. Εκτός κι αν είναι άρρενες με τσαγανό οπότε απολαμβάνουν τα κανακέματα όλων των θηλυκών «Τι κάνει ο κύριος Τάκης μας σήμερα;». Χαρές ο κύριος Τάκης «μας»! Τις χαζεύω. Λατρεμένες μου εφτάψυχες.

Μπορώ στο στόμα της κάθε μιας να βάλω κοινές εκφράσεις… «Την μάνα σου ν΄ακούς και δεν θα πας χαμένος-χαμένη», «Φόρα το πουλόβερ σου. Έχει ψυχρούλα κι ας μην το καταλαβαίνεις», «Φάε! Τώρα θυμήθηκες να κάνεις δίαιτα;», «Στάλεγα εγώ! Αλλά δεν ακούς!», «Και να πεις ότι δεν στόπα αλλά….». Μπορώ να ζωγραφίσω γκριμάτσες και εκφράσεις στο πρόσωπό τους, μπορώ να φανταστώ πώς και πότε κουνάνε το κεφάλι. Όλες τις ίδιες εκφράσεις παίρνουν στις ίδιες κουβέντες. Μπορώ με κάθε μια ξεχωριστά να οικοδομήσω χιλιάδες σπίτια «για νάχεις ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σου». Μπορώ να στηρίξω ή να καταρρεύσω οικονομίες. Μπορώ να φιλήσω τα χέρια τους για «πουγκιά» που βγαίνουν την κατάλληλη ώρα για παιδιά, κεράσματα για εγγόνια, καταχωνιασμένα για την κακιά την ώρα. Τις χαζεύω να μιλάνε, να γελάνε, να κακαρίζουν σαν κότες. Ατμομηχανές στην μηχανή της Ελλάδας. Πνιγμοί και ανάσες σε οικογενειακά σχήματα. Πρώτα βοηθειών που διανυκτερεύουν μόνιμα. Προστατευτικές, πολυμήχανες, υποψιασμένες, καχύποπτες…ότι πάνε να τις κοροιδέψουν, σβέλτες. Τις χαζεύω. Και πάνω στην κατασκόπευση πετάγεται η μια, η περίεργη «Από πού είσαι εσύ τζιέρι μου;» με ρωτάει. Και κείνο το «τζιέρι» μου…Τρυφερό και λαίμαργα περίεργο (είναι και περίεργες) μου έφτιαξε τη μέρα.
Λατρεμένες μου εφτάψυχες….Αγωνίστριες ζωής. Επιτέλους εκδρομείς. Μακάρι ο Θεός να τους δίνει μόνο μια έγνοια…. «Να δω τι θα βρω άμα γυρίσω! Μα δεν μπορούν παιδί μου να πάνε αυτό, από δω- εδώ!»….Γυναίκες μιας κάποιας ηλικίας. Μη τις ρωτήσετε τι είδαν εκεί που πήγαν. Το κυριότερο τους είναι ότι έφυγαν. Να ξεσκάσουν.      

*Το βιβλίο της Ρέας Βιτάλη "Κάποτε θα γράψω ένα βιβλίο", κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ποταμός 

ΟΛΟΙ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ

ΣΕΛΙΔΕΣ ΜΕ ΑΡΩΜΑ ΚΑΦΕ

Κυριακή

Νέο βιβλίο-έκπληξη από τη Μάρω Βαμβουνάκη!
ΟΛΟΙ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ απ' τις εκδόσεις Αρμός

"Ένας νέος άντρας με το ψεύτικο αρχικό Δ. επισκέπτεται ένα απόγευμα γνωστό και επιτυχημένο ψυχολόγο της Αθήνας. Το πρόβλημα που τον ταλαιπωρεί μοιάζει κοινό, όμως για εκείνον εξελίσσεται σε αγχώδη εφιάλτη.

Δεν μπορεί να κάνει ερωτικό δεσμό σοβαρό και διαρκείας και αυτό του προκαλεί όλο και αυξάνουσα κατάθλιψη, αυτοπεριφρόνηση, αγωνία για τον ανδρισμό του. Όλες οι ερωτικές συναντήσεις του λήγουν γρήγορα και άδοξα, χωρίς να μπορεί να καταλάβει πόσο φταίει ο ίδιος, η τύχη του, ο αινιγματικός γι' αυτόν ψυχισμός των γυναικών.

Θα ακολουθήσουν συνεδρίες επί μήνες και στο ντιβάνι της ψυχανάλυσης θα ξεδιπλωθεί το αληθινό παρελθόν της οικογένειας, οι προσωπικές ευθύνες, τα λάθη και τα ανεύθυνα τραύματα, μυστικά που παίζουν σα μαριονέτες τις ζωές ενόχων και αθώων.

Παρά τη θετική θεραπεία που αισιόδοξα εξελίσσεται, η ζωή θα πετάξει αιφνίδια το τελευταίο χαρτί της. Όπως σε φιλμ νουάρ, από ένα σημείο και μετά, οι δύο άντρες της ιστορίας, μεσήλικας αναλυτής και νεαρός αναλυόμενος, θα βρεθούν συνδεδεμένοι και μπερδεμένοι με τρόπο που καμία επιστήμη δεν μπορεί να βγάλει πέρα."

Από επίμηκες ... στρογγυλό

Papatya örgüler



 Τριανταφυλλάκι με άλλο τρόπο

Ο ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΩΝ ΣΥΡΑΚΟΥΣΩΝ ΚΑΙ Ο ΦΙΛΟΞΕΝΟΣ Ο ΚΥΘΗΡΙΟΣ

http://mythagogia.blogspot.gr/2013/04/blog-post_25.html

Ο ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΩΝ ΣΥΡΑΚΟΥΣΩΝ ΚΑΙ Ο ΦΙΛΟΞΕΝΟΣ Ο ΚΥΘΗΡΙΟΣ

Ο Διονύσιος ο γιος του Ερμοκράτη, που για να τον ξεχωρίζουμε από τον ομώνυμο γιο και διάδοχό του, η ιστορία τον αναφέρει ως Πρεσβύτερο, ύστερα από μεγάλες περιπέτειες κατόρθωσε να γίνει τύραννος των Συρακουσών και εν συνεχεία δημιούργησε ένα πολύ μεγάλο κράτος, που περιλάμβανε ολόκληρη σχεδόν τη Σικελία, εκτός από τη δυτικότατη γωνία της, που την κρατούσαν οι Καρχηδόνιοι, την χερσόνησο της Καλαβρίας και πολλές πόλεις της Μεγάλης Ελλάδας και της Αδριατικής, ενώ η χερσόνησος της Απουλίας και εκτεταμένες περιοχές της Ιλλυρίας και της Ηπείρου, ήταν τρόπον τινά προτεκτοράτα του.

Μολονότι ξεκίνησε ως εκλεκτός του λαού, όταν πήρε την εξουσία την άσκησε απολυταρχικά και με μεγάλη σκληρότητα. Είχε γεμίσει τις Συρακούσες με χαφιέδες και πληροφοριοδότες, που καθώς του μετέφεραν ό,τι άκουγαν είχαν ονομαστεί «Διονύσου ώτα». Ταυτόχρονα όντας καχύποπτος και νοιώθοντας συνεχώς ανασφάλεια, όποιον υποπτευόταν ως μέλλοντα ή ενδεχόμενο αντίπαλο, είτε τον εξόριζε από την επικράτειά του, είτε τον έστελνε στα διαβόητα λατομεία των Συρακουσών, όπου τρεις δεκαετίες πιο μπροστά είχαν βασανιστεί πολλοί Αθηναίοι αιχμάλωτοι της άτυχης εκστρατείας του 415.

Από την άλλη πλευρά ο Διονύσιος είχε την πετριά πως ήταν μεγάλος καλλιτέχνης και σπουδαίος δραματικός ποιητής. Έγραψε μάλιστα και τέσσερις τραγωδίες, «λύτρα Έκτορος», «», «» και «», για την ποιότητα των οποίων δεν μπορούμε να σχηματίσουμε γνώμη, καθώς τα κείμενά τους έχουν χαθεί και τα όσα ξέρουμε γι΄ αυτές προέρχονται  από έναν ορκισμένο εχθρό του, τον Τίμαιο και από έναν γλοιώδη κόλακά του, τον Φίλιστο. Το γεγονός είναι πως η παρουσίαση μιας τραγωδίας του στην Ολυμπία, στα πλαίσια των Ολυμπιακών αγώνων του 384, γνώρισε παταγώδη αποτυχία, σε σημείο που οι αγανακτισμένοι θεατές έδειραν τους τραγωδούς και έκαψαν τις σκηνές της «θεωρίας» του Διονύσιου.

Καθώς ισχυριζόταν πως ήταν πνευματικός άνθρωπος, άκουσε τον συγγενή του τον Δίωνα και κάλεσε στις Συρακούσες τον Αθηναίο φιλόσοφο Πλάτωνα, αλλά πολύ σύντομα διαφώνησε μαζί του και τον ξαπόστειλε πίσω με σπαρτιατική τριήρη. Συνεννοήθηκε όμως με τον πλοίαρχο του πλοίου, τον Πόλλι και εκείνος αντί να μεταφέρει φιλόσοφο στην Αθήνα, τον παράδωσε σε Αιγινήτες δουλεμπόρους, που τον πούλησαν δούλο στην Αίγινα. Ευτυχώς το μάθανε οι μαθητές του και ο Κυρηναίος Αννίκερις, ήρθε στην Αίγινα και εξαγόρασε την ελευθερία του αγαπημένου του δασκάλου. 

Ανεξαρτήτως αυτού ο Διονύσιος συνήθιζε να καλεί στο παλάτι του τους γνωστότερους ποιητές, συγγραφείς και καλλιτέχνες της Σικελίας και να τους απαγγέλλει ποιήματά του. Φυσικά όλοι χειροκροτούσαν με θαυμασμό τα αριστουργήματα του αφεντικού τους και γι΄ αυτό ονομάστηκαν «διονυσιοκόλακες». Διασημότεροι τέτοιοι κόλακες ήταν ο μιμογράφος Ξέναρχος, ο ηδονιστής φιλόσοφος Αρίστιππος και ο Δαμοκλής, ο οποίος κάποτε είπε στον Διονύσιο πως μόνο κοντά του ένοιωθε ασφαλής και πως θα προτιμούσε να πεθάνει παρά να χαθεί έστω και μία τρίχα του Διονύσιου. Εκείνος τότε έκοψε από τα μαλλιά του μερικές τρίχες και μ΄αυτές κρέμασε πάνω από το ανάκλιντρο του Δαμοκλή ένα σπαθί. Από το επεισόδιο αυτό βγήκε η έκφραση «Δαμόκλειος σπάθη». 

Μια φορά όμως, σε μια τέτοια σύναξη, ο Διονύσιος παρατήρησε πως ένας από τους προσκεκλημένους του ο ποιητής Φιλόξενος ο Κυθήριος, γνωστός «διθυραμβοποιός» δεν χειροκροτούσε. Του ζήτησε να πει τη γνώμη για την ποιότητα των ποιημάτων που άκουσε και εκείνος με παρρησία  είπε απερίφραστα πως δεν άξιζαν τίποτα. Ο Διονύσιος έξω φρενών τον έστειλε αμέσως στα λατομεία. Επενέβησαν όμως κάποιοι φίλοι του Φιλόξενου και ο Διονύσιος ανακάλεσε λίγες μέρες μετά την απόφασή του. Και όχι μόνο συγχώρησε τον ποιητή, αλλά τον κάλεσε στην επόμενη φιλολογική συγκέντρωσή, στο παλάτι του.

Όπως ήταν επόμενο άρχισε πάλι να απαγγέλλει στους καλεσμένους του ποιήματά του και τότε είδε πως ο Φιλόξενος σηκώθηκε και τράβηξε προς την έξοδο. «Πού πας Φιλόξενε» τον ρώτησε,

«Στα λατομεία»,  απάντησε αυτός και βγήκε από το παλάτι. !!!!

Έλλη Αλεξίου, του Στυλιανού

Η Έλλη Αλεξίου, του Στυλιανού, (1894-1988) ήταν λογοτέχνις, πεζογράφος και παιδαγωγός.Η Έλλη Αλεξίου γεννήθηκε στις 22 Μαΐου του 1894 στο Ηράκλειο Κρήτης. Σπούδασε στο Διδασκαλείο Ηρακλείου και για έξι χρόνια υπηρέτησε ως δασκάλα στο Γ' Χριστιανικό Παρθεναγωγείο και στη "Στέγη Μικρών Αδελφών". Το 1920 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα μετά το γάμο της με το Βασίλη Δασκαλάκη. Ακολούθησε σπουδές Παιδαγωγικών και Φιλολογίας, όπου και διορίστηκε καθηγήτρια Μέσης Εκπαίδευσης διδάσκοντας 19 χρόνια. Συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση (ΕΑΜ Λογοτεχνών). Το 1945 μετέβη για σπουδές στη Σορβόνη, απ΄ όπου έλαβε δίπλωμα φωνητικής και γαλλικής, ενώ παράλληλα δίδασκε σε σχολεία της ελληνικής παροικίας[1] αλλά της αφαιρέθηκε η ελληνική ιθαγένεια και δεν μπόρεσε να επιστρέψει στην Ελλάδα. Από το 1949 μέχρι το 1962 διορίστηκε εκπαιδευτικός σύμβουλος για τα ελληνικά σχολεία των σοσιαλιστικών χωρών. Μετά από αναγκαστική προσφυγιά, λόγω των επανειλημμένων διώξεων που υπέστη από την ανάμιξή της σε προοδευτικά κινήματα, επέστρεψε στην Ελλάδα το 1962. Αργότερα όμως συνελήφθη και το 1965 βρέθηκε στις φυλακές Αβέρωφ. Στη συνέχεια ελευθερώθηκε και μετέβη στη Ρουμανία ως το 1966, οπότε και επέστρεψε οριστικά στην Ελλάδα. Με την επιστροφή της συνελήφθη με βάση βούλευμα εναντίον της που είχε εκδοθεί το 1952, δικάστηκε και απαλλάχθηκε. Έκτοτε και μέχρι το θάνατό της, στις 28 Σεπτεμβρίου του 1988, αφιερώθηκε στη λογοτεχνία. Τα έργα της διακρίνονται για τον ποιητικό ρεαλισμό του ύφους[2] καθώς και για τον κοινωνικοπολιτικό προβληματισμό τους.
Ανηψιός της ήταν ο Παύλος Σιδηρόπουλος, ενώ η ίδια ήταν αδελφή της Γαλάτειας Καζαντζάκη. Για πολλά χρόνια συζούσε με τον ποιητή Μάρκο Αυγέρη.
Η Έλλη Αλεξίου είχε λάβει μέρος στο Α' και Β' Συνέδριο της Ειρήνης, στο Παρίσι (1947) και Βαρσοβία (1950) αντίστοιχα, καθώς και στα Συνέδρια: των Διανοουμένων, στο Βρότσλαβ Πολωνίας (1948), για το Παιδί στη Βιέννη (1952), για τη Γυναίκα, στη Κοπεγχάγη (1953) κ.ά. όπως και της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας (Βερολίνο 1957). Υπήρξε μέλος του Συλλόγου Γυναικών Επιστημόνων, της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Πανελλήνιας Κίνησης για την Ύφεση και την Ειρήνη κ.ά. Μιλούσε επίσης γαλλικά, γερμανικά και ρωσικά. Ήταν μόνιμος κάτοικος Αθηνών (Λ. Αλεξάνδρας).
http://el.wikipedia.org/wiki/Έλλη_Αλεξίου

Γ ΡΙΤΣΟΣ "Ρωμιοσύνη"

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων)

Γ ΡΙΤΣΟΣ "Ρωμιοσύνη"

Ἐτοῦτο τὸ τοπίο εἶναι σκληρὸ σὰν τὴ σιωπή,
σφίγγει στὸν κόρφο του τὰ πυρωμένα του λιθάρια,
σφίγγει στὸ φῶς τὶς ὀρφανὲς ἐλιές του καὶ τ᾿ ἀμπέλια του,
σφίγγει τὰ δόντια. Δὲν ὑπάρχει νερό. Μονάχα φῶς.
Ὁ δρόμος χάνεται στὸ φῶς κι ὁ ἴσκιος τῆς μάντρας εἶναι σίδερο.
Μαρμάρωσαν τὰ δέντρα, τὰ ποτάμια κ᾿ οἱ φωνὲς μὲς στὸν ἀσβέστη τοῦ ἥλιου.
Ἡ ρίζα σκοντάφτει στὸ μάρμαρο. Τὰ σκονισμένα σκοίνα.
Τὸ μουλάρι κι ὁ βράχος. Λαχανιάζουν. Δὲν ὑπάρχει νερό.
Ὅλοι διψᾶνε. Χρόνια τώρα. Ὅλοι μασᾶνε μία μπουκιὰ οὐρανὸ πάνου ἀπ᾿ τὴν πίκρα τους.