ΜΠΙΣΚΟΤΑ ΑΜΥΓΔΑΛΟΥ ΜΕ ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΣΟΚΟΛΑΤΑΣ

Αρτοποιεια & Συνταγες.

ΜΠΙΣΚΟΤΑ ΑΜΥΓΔΑΛΟΥ ΜΕ ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΣΟΚΟΛΑΤΑΣ

Υλικά

1/2 ΚΟΥΠΑ ΒΟΥΤΥΡΟ ΣΕ ΘΕΡΜΟΚΡΑΣΙΑ ΔΩΜΑΤΙΟΥ
3/4 ΤΗΣ ΚΟΥΠΑΣ ΖΑΧΑΡΗ
1/2 ΚΟΥΠΑ ΜΑΡΓΑΡΙΝΗ(ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΤΕ ΜΟΝΟ ΜΕ ΜΑΡΓΑΡΙΝΗ,ΟΛΗ ΤΗ ΠΟΣΟΤΗΤΑ)
1 ΜΕΓΑΛΟ ΑΥΓΟ
2 ΚΟΥΤΑΛΙΕΣ ΤΗΣ ΣΟΥΠΑΣ ΑΜΥΓΔΑΛΟΣΚΟΝΗ Η 1 ΒΑΝΙΛΙΑ
1/2 ΚΟΥΤΑΛΙΑ ΜΠΕΪΚΙΝ
2 1/4 ΤΗΣ ΚΟΥΠΑΣ ΑΛΕΥΡΙ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΧΡΗΣΕΙΣ
1/4 ΚΟΥΤΑΛΑΚΙ ΤΟΥ ΓΛΥΚΟΥ ΑΛΑΤΙ
1/2 ΣΟΚΟΛΑΤΑ ΚΟΥΒΕΡΤΟΥΡΑ ΤΩΝ 125 ΓΡ ΣΕ ΧΟΝΤΡΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

ΣΤΟ ΜΠΟΛ ΤΟΥ ΜΙΞΕΡ ΧΤΥΠΑΤΕ ΤΟ ΒΟΥΤΥΡΟ ΜΕ ΤΗ ΜΑΡΓΑΡΙΝΗ ΚΑΙ ΤΗ ΖΑΧΑΡΗ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΕΝΑ ΑΦΡΑΤΟ ΜΕΙΓΜΑ.
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟ ΑΥΓΟ ΚΑΙ ΧΤΥΠΗΣΤΕ ΚΑΛΑ.
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΚΑΙ ΤΑ ΑΜΥΓΔΑΛΑ Η ΤΗ ΒΑΝΙΛΙΑ.
ΑΝΑΜΕΙΞΤΕ ΤΑ ΣΤΕΡΕΑ ΥΛΙΚΑ ΣΕ ΕΝΑ ΜΠΟΛ ΚΑΙ ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΚΟΥΤΑΛΙΑ-ΚΟΥΤΑΛΙΑ ΣΤΟ ΜΕΙΓΜΑ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΞΕΚΟΛΛΑΕΙ Η ΖΥΜΗ ΑΠΟ ΤΑ ΧΕΡΙΑ,ΜΗ ΤΑ ΠΑΡΑΖΥΜΩΣΕΤΕ. ΤΥΛΙΞΤΕ ΜΕ ΜΕΜΒΡΑΝΗ ΚΑΙ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΤΕ ΣΤΟ ΨΥΓΕΙΟ ΓΙΑ 20'. ΠΡΟΘΕΡΜΑΝΕΤΕ ΤΟ ΦΟΥΡΝΟ ΣΤΟΥΣ 160 ΒΑΘΜΟΥΣ ΜΕ ΑΕΡΑ.
ΠΛΑΣΤΕ ΣΕ ΟΤΙ ΣΧΕΔΙΟ ΘΕΛΕΤΕ.ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΤΕ ΣΕ ΤΑΨΙ ΜΕ ΛΑΔΟΚΟΛΛΑ ΚΑΙ ΨΗΣΤΕ ΓΙΑ 15'-17',ΟΧΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΣΦΙΞΟΥΝ! ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΣΙΓΟΥΡΟΙ ΣΤΑ 15' ΔΟΚΙΜΑΣΤΕ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΑΝ ΞΕΚΟΛΛΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗ ΛΑΔΟΚΟΛΛΑ!

ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!

μια μορφή εξουσίας

Το τετράδιο της Αλκυόνης.

20 Αυγούστου

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ηδονίζονται πραγματικά, φτάνουν στα προπύλαια του οργασμού, όταν ταχτοποιούν με κάθε λεπτομέρεια τη ζωή των άλλων..
Είναι μια μορφή εξουσίας κι αυτή..
Κι όπως όλες οι εξουσίες, είναι άκρως επικίνδυνη..
Στην αρχή σού δημιουργούν μια ατμόσφαιρα σιγουριάς..
Σου πλασάρουν αγάπη.. Κι εσύ τσιμπάς..
Αλίμονο..
Συνήθως οι περισσότεροι απ' αυτούς φοράνε τα αισθήματα σαν τα ρούχα..
Δεν τα βγάζουν από μέσα τους.. Τα φοράνε..
Διαλέγουν το νούμερο και το σχέδιο και τα φοράνε..
Όταν εσύ τσιμπήσεις κανονικά και τεθείς υπό τη σκέπη τους, μετακομίζουν στη ζωή σου και στήνουν το στρατηγείο τους..
............ Άντε μετά ν' απαλλαγείς..
Αν κάποτε τα καταφέρεις, έχει μάλλον νυχτώσει..
Δε διακρίνεις καθαρά το δρόμο της φυγής..
.................. Ή κάτι ακόμα χειρότερο, βαριέσαι..

ΑΛΚΥΟΝΗ

Απαλή θήκη

The Creative Crochet Collective.

This is a great idea - a crocheted book cover! Check out the striped pattern on the inside - it's gorgeous. 




Απαλή θήκη για βιβλία και όχι μόνο... Καλή επιτυχία!
http://mrsthomasinatittlemouse.blogspot.com.es/2013/06/granny-square-book-cover-pencil.html

μιλφέιγ

Olga Benopoulou.

Καλό απόγευμα!!
Εύκολο μιλφέιγ με κράκερς!
http://olgascuisine.blogspot.gr/2013/03/blog-post_8.html

Πύλος, στην αγκαλιά της ιστορίας και των ιονίων κυμάτων

http://www.thinkfree.gr/opinions

Πύλος, στην αγκαλιά της ιστορίας και των ιονίων κυμάτων

www.dpgr.gr

Γράφει η Τέσυ Μπάιλα

«Κάποτε, σε πολύ μακρινούς καιρούς βέβαια, από τη Σφακτηρία δε θα μείνουν παρά ελάχιστοι ύφαλοι κι οι άνεμοι του Ιονίου θα μπουκάρουν αδέσμευτοι στο λιμάνι του Ναβαρίνου, που είναι σήμερα σαν ειδυλλιακή λίμνη, ακύμαντη κι ασυλλόγιστη. Όσο υπάρχει, ας χαρούμε όχι μονάχα την καταπληκτική της αγριότητα, μα και την ιδιόρρυθμη ομορφιά της». Ι.Μ.ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Υπάρχουν μερικές φορές στη ζωή- ελάχιστες θα τολμούσα να πω- που συναντάς ένα τόπο που μπορεί να συνδυάζει ένα ιδιαίτερο φυσικό κάλλος και μια μοναδική, ωστόσο εξαιρετικής σημασίας, ιστορική παρουσία, τα ίχνη της οποίας χάνονται στα βάθη της μυθολογίας.
Η Πύλος, μια όμορφη πολιτεία με έντονο το νησιωτικό ύφος, χτισμένη στα νότια παράλια της Μεσσηνίας, 50 μόλις χμ από την Καλαμάτα, αποτελεί ένα τέτοιο τόπο, ένα τόπο έρωτα για όλους όσοι την επισκέπτονται με αγνή καρδιά κι αφήνουν την ψυχή τους να δεθεί με την πέτρινη παρουσία της. Επειδή είναι αλήθεια ότι υπάρχει για όλους μας ένας τόπος που σταλάζει μέσα στην ψυχή μας έναν έρωτα, είτε επειδή τον φέρουμε μέσα μας βιωματικά ως τόπο καταγωγής είτε επειδή είναι εκείνος ο τόπος που συνδέθηκε με την ψυχή μας, χαράζοντας βαθιά μέσα μας προσωπικές μνήμες.
Όταν ο επισκέπτης της σημερινής Πύλου φτάσει στην παράλια πολίχνη, κατηφορίζοντας τον κόλπο του Ναβαρίνου, η ομορφιά αρχίζει να απλώνει μπροστά στα έκπληκτα μάτια του τα κάλλη της. Ξαπλωμένη νωχελικά στη γαλαζοπράσινη αγκαλιά του ιονίου πελάγους, μέσα στην καταπράσινη συμφωνία των δέντρων, η Πύλος μοιάζει με μια αρχαία νύμφη που επιμένει να χορεύει σιωπηλά το διαχρονικό χορό της. Όσο πλησιάζει κανείς η πολιτεία ξεδιπλώνει τα μυστικά της. Τα κεραμοσκεπή, διώροφα σπίτια της, αμφιθεατρικά χτισμένα, στέκονται εκεί να λικνίζονται με τη σειρά τους δίπλα στο κύμα, ενώ στην άκρη, χωμένο μέσα στα πεύκα, το ιστορικό και πανέμορφο Νιόκαστρο, δίνει στην Πύλο τη δεσπόζουσα μορφή του ιστορικού της παρελθόντος.
Τίποτε όμως από όλα αυτά δεν θα υπήρχαν αν δεν στεκόταν απέναντί της ο φυσικός κυματοθραύστης της, το νησί Σφακτηρία, που προστατεύει τον ομώνυμο κόλπο, αφήνοντας ανέπαφο στην αγκαλιά του ήλιου την Πύλο, το μεγαλύτερο φυσικό λιμάνι των πελοποννησιακών ακτών. Μια περίκλειστη υδάτινη αγκαλιά, με τα σημάδια του έπους του 1827 χαραγμένα ανεξίτηλα και στο τελευταίο αφρισμένο κυματάκι, που φτάνει στις ακτές καλπάζοντας ολόισια θαρρείς από τότε, δεσπόζει τριγύρω της και δεν μπορεί κανείς να μη συλλογιστεί ότι η σύγχρονη πόλη της Πύλου θα παραμένει εσαεί να διατρανώνει το τραγικό της πεπρωμένο.
Η Σφακτηρία, ένα νησί ανεμοδαρμένο και χιμαιροποίκιλτο, στέκεται ακάματος κατασβέστης της θαλασσινής αγριότητας που αιώνες τώρα ξεσπά με μανία την οργή της πάνω στο γυμνό σώμα της. Μοναδικοί της κάτοικοι κάποια αγριοπούλια, αγριοπερίστερα που χώνονται να βρουν καταφύγιο μέσα στις βραχώδεις τρύπες των απότομων πλαγιών που στέκονται με την περηφάνια τους την υπαγορευμένη από το πέτρινο πεπρωμένο τους, να περιμένουν την αναλγησία των κυμάτων σταδιακά να τις συντρίψει. Κάπως έτσι αποκόπηκε το νησί Τσιχλί- Μπαμπά, το μεγάλο κομμάτι και άλλα δύο μικρότερα, σχηματίζοντας μια τεράστια τρύπα ανάμεσα τους, που δεν μπορεί παρά να θαυμάσει κανείς, όταν το βαρκάκι που τον μεταφέρει παραπλεύσει δίπλα τους και σταθεί μια στιγμή κοντά τους.
Η Σφακτηρία είναι γεμάτη τάφους και μνημεία, μνήμες ανθρώπων που χάθηκαν, μα που συνέδεσαν την τύχη τους με τη δική της μοίρα. Έτσι μπορεί κανείς να δει το μνημείο του Σανταρόζα, το μνημείο των Γάλλων στο Τσιχλί Μπαμπά, το μνημείο του Βοναπάρτη, το μνημείο των Ρώσων και την ξύλινη εκκλησία που έφτιαξαν, το μνημείο του Μαλλέ. Μα και στο θαλασσινό χώρο που την ενώνει με την Πύλο, τα βυθισμένα καράβια και οι όλμοι της ναυμαχίας του 1827 παραμένουν εκεί, βυθισμένα στα νερά της να θυμίζουν αιώνια τον αγώνα της ελληνικής ανεξαρτησίας, σαν μια σκισμένη σελίδα από το βιβλίο της Ιστορίας που κάποιο παιδικό χέρι έσκισε, για να φτιάξει χάρτινο καραβάκι κι εκείνο βυθίστηκε στα νερά της αθανασίας.
Το νησί της τραγικής μοίρας μετρά ωστόσο το πεπρωμένο γνωστών και άγνωστων ανθρώπων που αναμετρήθηκαν μαζί της από την αρχαιότητα, σύμφωνα με τη μαρτυρία του Θουκυδίδη αλλά και τους 350 που χάθηκαν το 1825 από τον Ιμπραήμ. Σήμερα το νησί μπορεί κανείς να επισκεφτεί με καραβάκι και να κολυμπήσει στις ακτές του. Σίγουρα θα θαυμάσει και θα εντυπωσιαστεί από τη βραχώδη της ομορφιά κι ίσως να μπορέσει να ακούσει τον απόηχο της περίφημης ναυμαχίας που έγινε αιτία να αναγνωριστεί, για πρώτη φορά, από τις Μεγάλες Δυνάμεις ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας των Ελλήνων και να σταλεί επιτέλους βοήθεια.
Ανάμεσα στη Σφακτηρία και την Πύλο βρίσκεται το περίφημο μικρό νησί, το Χελωνάκι. Το νησάκι αυτό φιλοξενεί το κενοτάφιο των Άγγλων ναυτών που έχασαν τη ζωή τους στη ναυμαχία του Ναυαρίνου. Όπως προκύπτει από το όνομά του το Χελωνάκι έχει το σχήμα χελώνας κι είναι αναμφίβολα ένα γραφικό στοιχείο μέσα στον κόλπο.
Το περίφημο βασίλειο του βασιλιά Νέστορα, όπως αποκαλεί την Πύλο ο Όμηρος, ιδρύθηκε από τον Πύλο και η αρχική του ονομασία υπήρξε Κορυφάσιο. Στα αρχαία χρόνια ήταν υπό την κυριαρχία της Σπάρτης. Οι ανασκαφικές έρευνες έχουν φέρει στο φως πολύ μεγάλης σημασίας αρχαιολογικούς θησαυρούς. Πέτρινοι τοίχοι, θολωτοί τάφοι, μυκηναϊκά αγγεία, οι περίφημες πήλινες πινακίδες της Γραμμικής Β΄ που αποκρυπτογραφήθηκε το 1951. Η μεγαλύτερη επιτυχία που σημείωσε ωστόσο η έρευνα σημειώθηκε όταν η αρχαιολογική σκαπάνη ανέσυρε από τα βάθη της γης το περίφημο ανάκτορο του Νέστορα, ανέπαφο σχεδόν από τους αιώνες που το διαφύλαξαν με μητρική στοργή μέσα στην αγκαλιά τους. Το ανάκτορο, το οποίο χρονολογείται κάπου ανάμεσα στ 1300-1200 π.Χ. είχε καταστραφεί το 1100π.Χ. από πυρκαγιά. Τυπικό δείγμα μυκηναϊκού μεγάρου διέθετε βοηθητικούς χώρους, τάφους, βωμούς, καθώς και περίλαμπρες αίθουσες για τον βασιλιά και τη βασίλισσα και αίθουσα θρόνου στο κεντρικό κτήριο. Στα ευρήματα συγκαταλέγεται η μπανιέρα της βασίλισσας και αποθήκη φύλαξης κρασιού. Γιος του Νηλέα και της Νιόβης και ο γεροντότερος ήρωας του τρωικού πολέμου ο Νέστορας. Το ανάκτορό του ανακαλύφθηκε το 1939. κτίστηκε τον 13ο αιώνα π.Χ. όπως και τα μυκηναϊκά ανάκτορα των Μυκηνών και της Τίρυνθας. Τοιχογραφίες με γρύπες και λυράρηδες, δάπεδα με γραπτές διακοσμήσεις και χίλιες πινακίδες με τη γραμμική γραφή Β΄ είναι μερικά από τα μνημειώδη ευρήματα της ανασκαφικής έρευνας.
Η σημερινή Πύλος που είναι χτισμένη στη νότια άκρη του όρμου έχει τη δική της ιστορία που δεν έχει καμία σχέση με την Πύλο του Νέστορα. Όταν η Πύλος του Νέστορα καταστράφηκε, οι κάτοικοί της εγκαταστάθηκαν στο ακρωτήρι Κορυφάσιο (στη βόρεια πλευρά του όρμου). Εκεί ιδρύθηκε η ιστορική Πύλος όπου, πολύ αργότερα, τον 3ο αιώνα, οι Φράγκοι έκτισαν το κάστρο Παλιόκαστρο ή Παλιοναβαρίνο
Τη Βυζαντινή περίοδο η Πύλος καταλήφθηκε από τους Αβάρους, οι οποίοι της έδωσαν και την ονομασία Αβαρίνο, απ’ όπου φαίνεται να προήλθε σύμφωνα με μία εκδοχή η λέξη Ναβαρίνο. Μετά από ενετική και τουρκική κατοχή το 1827 το Ναβαρίνο έγινε το σύμβολο της εθνικοαπελευθερωτικής έκβασης.
Σήμερα, στην παραλιακή Πύλο μπορεί κανείς να δει την περίφημη πλατεία των Τριών Ναυάρχων με το μνημείο για τους Δεριγνύ, Χέυδεν και Κόδριγκτον και τους τεράστιους αιωνόβιους πλάτανους, που χαρίζουν σκιά στους επισκέπτες της, και κοσμούν με την ομορφιά των χρόνων τους την κεντρική πλατεία, η οποία κατασκευάστηκε το 1828 από τους Γάλλους, που παρέλαβαν την Πύλο από τους Τούρκους.
Πολλές σημαντικές οικογένειες κατάγονται από την Πύλο, αλλά και πολλές γνωστές προσωπικότητες κατοίκησαν στον γραφικό οικισμό της. Γνωστοί είναι οι δεσμοί που ενώνουν την οικογένεια Αντώνη Σαμαράκη με την Πύλο. Εξάλλου στο σπίτι του στην Πύλο άφησε την τελευταία του πνοή ο γνωστός συγγραφέας Αντώνης Σαμαράκης. Παντρεμένος με την Πύλια Ελένη Κουρεμπανά ταυτίστηκε μαζί της. Οι παλαιότεροι κάτοικοι τον θυμούνται και μιλούν για την προσωπικότητα του δικού τους πια ανθρώπου που αγάπησε τον τόπο τους ως δική του πατρίδα.
Επάνω στον παραλιακό δρόμο το σπίτι του ολυμπιονίκη Τσικλητήρα, ανακαινισμένο πρόσφατα στέκεται εκεί, κορυφαίο δείγμα νεοκλασικής αρχιτεκτονικής, ενώ δίπλα του το ξενοδοχείο MIRAMARE ένα από τα πολυτελή ξενοδοχεία της περιοχής, χάρη στην εκπληκτική φιλοξενία του ιδιοκτήτη του κ. Χούμα και την μοναδική θέα του, κάνει την Πύλο έναν τόπο εξαιρετικών διακοπών.
Ο δρόμος συνεχίζει ελαφρώς ανηφορικά για να καταλήξει στο περίφημο Νιόκαστρο. Όπως υποδηλώνει η ονομασία του είναι το νεώτερο κάστρο της περιοχής, χτισμένο στα 1573 από τους Τούρκους, μετά τη ναυμαχία της Ναυπάκτου. Το 1686 καταλήφθηκε από τους Ενετούς έως το 1715 που πέρασε πάλι σε Οθωμανικά χέρια. Το 1770 το κατέλαβαν οι Ρώσοι πριν το ξαναπάρουν οι Τούρκοι. Μέσα στο εσωτερικό του σώζονται ερείπια του γοτθικού ναού της μεταμόρφωσης του Σωτήρος, έργο των Φράγγων που χρησιμοποιήθηκε ως τζαμί από τους Τούρκους και κατόπιν μετατράπηκε πάλι σε εκκλησία, που σήμερα βρίσκεται υπό ανακατασκευή. Κανόνια και βόλια και μια τεράστια σκουριασμένη άγκυρα εκτίθενται στον κήπο του, ελάχιστα απομεινάρια από τα ναυαγισμένα πλοία, που ανασύρθηκαν από τα βάθη για να πουληθούν ως σίδερο. Η θέα από το Νιόκαστρο είναι εκπληκτική και το κάστρο αποτελεί ιδανικό τόπο περισυλλογής και αναψυχής για τους επισκέπτες του, ενώ παράλληλα καλλιτεχνικά δρώμενα λαμβάνουν χώρα κάθε καλοκαίρι στους χώρους του.
Το ερειπωμένο Παλαιόκαστρο δεσπόζει στη βόρεια άκρη του κόλπου. Χτισμένο στην ακρόπολη της αρχαίας Πύλου, το 1278, πέρασε διαδοχικά από τα χέρια των Φράγγων, των Βυζαντινών, των Ενετών και των Οθωμανών. Έχει ορθογώνιο σχήμα, διατηρούνται ακόμη οι περισσότεροι πύργοι του και τα εξωτερικά του τείχη. Σε κοντινή απόσταση βρίσκεται η περίφημη σπηλιά του Νέστορα την οποία γνωρίζουμε από τον Παυσανία ότι χρησιμοποιούσε ο Νέστορας ως στάβλο και σύμφωνα με το μύθο εκεί έκρυψε τις αγελάδες του Απόλλωνα ο θεός Ερμής όταν τις έκλεψε.
Η θέα από το Παλαιόκαστρο είναι εκπληκτική. Μετά από μια σχετικά εύκολη ανάβαση διάρκειας περίπου μιας ώρας ο επισκέπτης της μπορεί να θαυμάσει την περίφημη, κυκλική και πολυσύχναστη τους καλοκαιρινούς μήνες παραλία της Βοϊδοκοιλιάς από τη μια και την παραλία Χρυσή ακτή από την άλλη ενώ ανάμεσά τους η λιμνοθάλασσα της Γιάλοβας, ένας από τους σημαντικότερους υδροβιότοπους, χαρίζει ζωή σε πλήθος αποδημητικά πουλιά.
Ο υδροβιότοπος αυτός αποτελεί ένα καταφύγιο φλαμίνγκος, ερωδιών, αργυροτσικνιάδων, καλαμοκανάδων ακόμη και βασιλαετού ενώ οι πληθυσμοί του αφρικανικού χαμαιλέοντα απολαμβάνουν το χώρο. Παρατηρητήρια πουλιών υπάρχουν διάσπαρτα, όπου με τηλεσκόπια υψηλής ευκρίνειας μπορεί κανείς να παρατηρήσει τη διαβίωση και τις συμπεριφορές των πουλιών αυτών. Η ορνιθολογική εταιρεία δραστηριοποιείται και προστατεύει τη λιμνοθάλασσα και τους κατοίκους της και στο παλιό αντλιοστάσιο της περιοχής δέχεται επισκέψεις ενημερωτικού χαρακτήρα. Η περιοχή από το 1997 έχει ενταχθεί στο πρόγραμμα Natura 2000 και αποτελεί ένα σημαντικό σταθμό των μεταναστευτικών ειδών.
Ο σημερινός επισκέπτης της Πύλου μπορεί να απολαύσει ήσυχες, οικογενειακές διακοπές. Τα περίφημα μεζεδοπωλεία φημίζονται για τις ποικιλίες τους, ενώ η Πύλος θα μπορούσε να αποτελεί ένα ορμητήριο για όποιον θέλει να γνωρίσει την ευρύτερη περιοχή. Σε πολύ κοντινή απόσταση βρίσκονται η Μεθώνη, η Κορώνη, η Φοινικούντα, το περίφημο Πολυλίμνιο κι ένας πολύ μεγάλος αριθμός πανέμορφων παραλιών.
Στις ακροθαλασσιές της Πύλου ένα σωρό πολύτιμες μνήμες κολυμπούν και αναζητούν τον σύγχρονο άνθρωπο, για να ακουμπήσουν πάνω στην ψυχή τους την αθανασία τους. Στο τέρμα της πορείας του προς το νότο ο επισκέπτης βρίσκεται να αντικρίζει έναν τόπο μαγευτικό. Καθώς το αυτοκίνητο κατεβαίνει το δρόμο που οδηγεί στην αγκαλιά της έναν δρόμο που φιδογυρίζει στην απόκρημνη πλαγιά, με τη θέα να χαράζεται ανεξίτηλη στα μάτια της ψυχής του, ανάμεσα στα σπίτια και τον παραθαλάσσιο προλιμένα, οι αισθήσεις ξυπνούν και απολαμβάνουν την εικόνα μια καταγάλανης πανδαισίας που ιριδίζει ολόγυρα.
Αναπόφευκτα ο νους γυρίζει ασυναίσθητα στο αρχαίο παρελθόν, κάθε φορά που ταξιδεύει στην γαλαζοπράσινη, βαθιά θάλασσα το βλέμμα. Μικρό πλεούμενο που ταξιδεύει στις λαμπυρίζουσες μαρμαρυγές που ακτινοβολούν γαλάζιο φως στον ορίζοντα. Ανάμεσα στην Πύλο και τη Σφακτηρία που την προστατεύει, η θάλασσα. Το λίκνο της αρχαίας πύλιας μνήμης και του ιστορικού Ναβαρίνου. Η Πύλος του Νέστορα και του Ιμπραήμ, του Θουκυδίδη και των συμμαχικών δυνάμεων. Του πελοποννησιακού πολέμου και των κάστρων της. Του τουριστικού θέρετρου και της ιστορικής μνήμης. Μα περισσότερο απ’ όλα η Πύλος της Ιστορίας και των Ιόνιων αέναα κινούμενων κυμάτων!

Espalier: μια πρακτική για μικρούς κήπους και αυλές

Espalier: μια πρακτική για μικρούς κήπους και αυλές

 

Το Espalier είναι μια αρχαία γεωργική πρακτική ή οποία έχει να κάνει με τον έλεγχο της ανάπτυξης των κηπευτικών και ξυλωδών φυτών  αρχικά για την παραγωγή των φρούτων, και γίνετε με κλάδεμα  δένοντας τα κλαδιά σε ένα πλαίσιο, έτσι ώστε να αναπτυχθούν σε μία επίπεδη επιφάνεια, συχνά σε τυπικές μορφές, έναντι μιας δομής, όπως έναν τοίχο, φράχτη , ή πέργκολα, καθώς επίσης και για φυτά τα οποία έχουν διαμορφωθεί με αυτό τον τρόπο.

Τα Espaliers, αναπτύσσονται σε επίπεδη δισδιάστατη μορφή, είναι ιδανικά όχι μόνο για διακοσμητικούς σκοπούς, αλλά και για τους κήπους όπου ο χώρος είναι περιορισμένος. Σε ένα εύκρατο κλίμα, μπορούν να φυτευθούν δίπλα σε έναν τοίχο που μπορεί να αντανακλούν περισσότερο το φως του ήλιου και να διατηρούν τη θερμότητα κατά την διάρκεια της νύχτας ή να φυτευθούν έτσι ώστε αυτά να απορροφήσουν μέγιστη δυνατή ηλιακή ακτινοβολία.

Σχεδιαστικά μπορούν να ομορφύνουν εκπληκτικά τους υπαίθριους χώρους μας, δίνοντας μαγευτική ομορφιά, και εξοικονομώντας χώρο ειδικά όταν δεν υπάρχει. Δείτε πανέμορφες ιδέες και πάρτε έμπνευση από τις εικόνες.

fytokomia.gr/

Τα Λικερ της "Σοφίας".

Τα Λικερ της "Σοφίας".

Τα ποιο όμορφα ζουμερα κεράσια και ο ηλιος θα σας δώσουν ενα μοναδικό λικερ..
Συνταγή για το μοναδικό λικέρ κεράσι.. (στον Ηλιο)
ιδια συνταγη ακολουθουμε για τα λικέρ βύσσινο και κράνα..

1 λιτρο κονιάκ
1 κιλό κεράσια πλυμένα με το κουκουτσιτους
1 κιλό ζάχαρη...
2-3 ξύλα κανέλλας
3-4 μπαχάρια
3-4 γαρύφαλλα
 
Κλεινουμε σε βάζο την ζάχαρη το κεράσι, και τα μπαχαρικά, τα Αφήνουμε στον Ηλιο.. 1-2 μήνες μέχρι να λιωσει η ζάχαρη κουνάμε καλά το βάζο .. μετά προσθέτουμε το κονιάκ και ανακατεύουμε καλά κλεινουμε παλι το βάζο και το φυλαμε αλλες 10 μέρες σε ντουλάπι το λικερ ειναι ετοιμο καλή επιτυχία..
Με τον ιδιο ακριβώς τρόπο γίνονται και τα κράνα και και τα βυσσινα .. με διαφορά 1 1/2 μήνα το καθένα.. δηλαδή πρωτα τα κεράσια μετά τα βύσσινα και τέλος καλοκαιριού τα κράνα ..ισα που προλαβαίνουν τον φθινοπωρινό ηλιο..'

Η αξία της Ζέας δεν είναι μόνο διατροφική

Η αξία της Ζέας δεν είναι μόνο διατροφική

Η τέλεια προσαρμογή του δίκοκκου σιταριού (Ζέα) στο ελληνικό κλίμα, το καθιστά ιδανική επιλογή όχι μόνο για τον καταναλωτή, αφού δεν περιέχει γλουτένη, αλλά και για τον αγρότη, αφού είναι ανθεκτικό στις κοινές ασθένειες των σιτηρών και δεν χρειάζεται ούτε ιδιαίτερη κατεργασία του εδάφους.
Δυσκολεύτηκε να βρει σπόρο Ζέας, αλλά ανταμείφθηκε από την απόλυτη προσαρμογή της ποικιλίας και την ανθεκτικότητά τηςΔυσκολεύτηκε να βρει σπόρο Ζέας, αλλά ανταμείφθηκε από την απόλυτη προσαρμογή της ποικιλίας και την ανθεκτικότητά της
Ταυτόχρονα, στη σπορά και τη συγκομιδή του μπορούν να χρησιμοποιηθούν τα ίδια μηχανήματα με το σκληρό σιτάρι, αρκεί να γίνουν πολύ μικρές προσαρμογές, λόγω του χοντρόφλουδου σπόρου. Εκεί ακριβώς βρίσκεται και το «μειονέκτημά» του, καθώς χρειάζεται άλεσμα σε πετρόμυλο για να παραχθεί αλεύρι. Στα μυστικά της Ζέας μας μυεί μία από τις πρώτες παραγωγούς που πίστεψαν σε αυτή την ποικιλία, η Δήμητρα Τριανταφύλλου, και καταθέτει τη μέχρι τώρα εμπειρία της, ενώ έχει ξεκινήσει να πειραματίζεται και με το Μαυραγάνι Λήμνου, μία ακόμα σπάνια ποικιλία, μοναδικής διατροφικής αξίας.
Πώς πήρατε την απόφαση να καλλιεργήσετε δίκοκκο σιτάρι;
Όταν, τυχαία, πληροφορήθηκα ότι το Ζέα είναι αρχαιοελληνικό φυτό και ότι ο Ελευθέριος Βενιζέλος το απαγόρευσε, έψαξα να το βρω. Έβλεπα στην αγορά μόνο αλεύρι από Ζέα. Έτσι, αποφάσισα να φέρω πιστοποιημένους σπόρους από το εξωτερικό. Πριν από δύο χρόνια, ξεκίνησα με ένα χωράφι τεσσάρων στρεμμάτων, το οποίο βρισκόταν σε αγρανάπαυση για τέσσερα χρόνια. Κράτησα τον πρώτο σπόρο και φέτος έφτασα να σπείρω 20 στρέμματα Ζέα και άλλα τόσα Μαυραγάνι Λήμνου.
Θεωρείτε ότι η αναπαραγωγή σπόρου είναι εύκολη υπόθεση;
Είναι εύκολη. Το σιτάρι αυτό είναι χοντρόφλουδο και σκληρό, ανθεκτικό στις ασθένειες και τις αντίξοες συνθήκες. Μπορείς να το σπείρεις σε ένα χωράφι χωρίς ιδιαίτερη προεργασία, ούτε χρειάζεται φυτοπροστατευτικά σκευάσματα. Εμένα, προσωπικά, δεν μου δημιούργησε το παραμικρό πρόβλημα.
Αν και φέτος είχαμε αρκετούς αέρηδες και πολλές βροχές, η παραγωγή ήταν πολύ ικανοποιητική. Βέβαια, ο γεωργός δεν μπορεί ποτέ να είναι σίγουρος για τη σοδειά. Εξαρτάται από τον Θεό και τα καιρικά φαινόμενα.
Θα χαρακτηρίζατε αποδοτικές αυτές τις τρεις χρονιές που ασχολείστε με την καλλιέργεια;
Σίγουρα, αποδοτικές και χωρίς πολλές διακυμάνσεις. Εμείς σπέρνουμε ανά στρέμμα 25-30 κιλά και παίρνουμε μια απόδοση, ανάλογα τη χρονιά, της τάξης των 150-180 κιλών. Το κοινό σκληρό σιτάρι έπιανε γύρω στα 200 κιλά το στρέμμα. Βέβαια, επειδή τα χωράφια μου διαθέτουν γεωτρήσεις, πότισα 2-3 φορές.
Η μεταποίησή του είναι εξίσου εύκολη υπόθεση;
Το σημαντικότερο είναι ότι ο σπόρος αλέθεται αποκλειστικά σε πετρόμυλο λόγω της χοντρής του φλούδας. Όταν θα πάρεις το αλεύρι, πρέπει να το κοσκινίσεις, για να φύγει η φλούδα. Αν και κάποιοι την κρατάνε, λόγω των φυτικών ινών που περιέχει. Σαν «ολικής άλεσης», δηλαδή.
Ποια είναι η τιμή του προϊόντος για τον παραγωγό και εσείς πόσο το πουλάτε για σπόρο;
Λόγω του ότι χρειάζομαι ακόμα τους σπόρους για την αύξηση της παραγωγής της επόμενης χρονιάς, δεν έχω πουλήσει ακόμη κάποια ποσότητα στην αγορά. Οι παραγγελίες, εξάλλου, μόνο για σπόρο από άλλους καλλιεργητές ήταν υπεραρκετές. Η μέση τιμή για τον σπόρο είναι τα 5 ευρώ το κιλό. Συνολικά, υπάρχει μία πρόθεση για του χρόνου να σπαρθούν μέχρι και 1.000 στρέμματα σε όλη την Ελλάδα. Υπάρχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον.
Πού μπορεί ο κόσμος να βρει ψωμί από σιτάρι Ζέα;
Εγώ το φτιάχνω μόνη μου. Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι φούρνοι που έχουν, αλλά είναι κυρίως αυτοί που διαθέτουν πετρόμυλο, χωρίς και πάλι να είναι ξεκάθαρο από τι σπόρο είναι το ψωμί. Ενδιαφέρεται και η Ομοσπονδία των Αρτοποιών Ελλάδας, αλλά η υπάρχουσα ποσότητα δεν επαρκεί για τις ανάγκες της ζήτησης. Ο καθένας μπορεί να παρουσιάσει ότι θέλει και να το βαφτίσει Ζέα!
Γιατί το μαυραγάνι δεν έχει προχωρήσει εκτός Λήμνου;
Τα σπόρια είναι δυσεύρετα, εκλείπουν οι μεγάλες ποσότητες. Αυτό είναι το πρόβλημα με τις σπάνιες ποικιλίες σιταριών. Ακόμα και όταν οι παραγωγοί τα βρουν, οι τιμές είναι τσιμπημένες οπότε δύσκολα ένας αγρότης ρισκάρει! Εξάλλου, μια χαμένη χρονιά για έναν αγρότη ισοδυναμεί με πολλά δεινά. Η πρώτη δοκιμή εδώ στους πρόποδες του Παρνασσού, πάντως, πήγε πολύ καλά.
Θα ανησυχούσατε αν έσπερναν πολλοί παραγωγοί Ζέα;
Όλη η Ελλάδα ας γέμιζε με δίκοκκο σιτάρι! Είναι πολύ μεγάλη η ζήτηση και από το εξωτερικό! Όλοι ενδιαφέρονται για την υγεία τους, για ένα τρόφιμο που είναι ευεργετικό, είτε αλεύρι, είτε ψωμί.
Οι περισσότεροι αγρότες ζούνε από τις επιδοτήσεις. Δεν πρέπει να απαγκιστρωθούμε κάποτε από αυτό;
Τη μοναδική επιδότηση που πήρα από το ΟΣΔΕ ήταν 100 ευρώ πέρυσι για 7 στρέμματα ελιές. Ούτε για τα ποτίσματα δεν φτάνουν. Ακούω που λένε στον κόσμο να γίνουν αγρότες και σκέφτομαι ότι ναι μεν ασχολήθηκα με το χωράφι, αλλά κάνω κι άλλη δουλειά. Έσπειρα σιτάρι, αλλά όχι αυτό που η τιμή του βγαίνει στο εμπόριο χαμηλότερη κι από το κόστος παραγωγής. Το έψαξα και διάλεξα το Ζέα. Τα χωράφια, οι γεωτρήσεις και τα μηχανήματα υπήρχαν, δεν ξεκίνησα από το μηδέν. Πώς θα ξεκινήσει μόνος του ένας νέος τώρα να εγκατασταθεί στην επαρχία και να δουλέψει στη γεωργία χωρίς εφόδια και γνώσεις; Ούτε οι παλιοί αγρότες λογαριάζουν το κόστος παραγωγής. Δεν βγάζουν χαρτί και μολύβι πριν σπείρουν, για να δουν αν τους συμφέρει.
Who is who
Η Δήμητρα Τριανταφύλλου προέρχεται από οικογένεια αγροτών της Κάτω Τιθορέας. Μετοίκησε στην Αθήνα, όπου ασχολήθηκε με τον διαφημιστικό κλάδο, αλλά λόγω της οικονομικής κρίσης αποφάσισε πριν από δύο χρόνια να αξιοποιήσει μόνη τα οικογενειακά σιταροχώραφα. Στόχος της είναι να πουλά σπόρο Ζέας σε άλλους καλλιεργητές και το υπόλοιπο να το διαθέτει σε πετρόμυλο για αλεύρι.

Ενας κόμπος η χαρά μου~Μπάμπης Στόκας

Armenistis2010·28 βίντεο

Μεταφορτώθηκε στις 15 Μάρ 2011

Έρχονται κάποιες στιγμές στη ζωή μας που κάποια τραγούδια μας ταιριάζουν τόσο μα τόσο πολύ...Λες και είναι ρούχα ραμμένα επάνω μας...
----------------------------------------­----------------------------------------

Στίχοι: Σταύρος Κουγιουμτζής
Μουσική: Σταύρος Κουγιουμτζής
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας

Άλλες ερμηνείες:
Μπάμπης Στόκας

Φεγγαρόβραδα με γλέντια και μουσικές κάτω από την Ακρόπολη

http://mikros-romios.gr/2520/feggarovrada/

Φεγγαρόβραδα με γλέντια και μουσικές κάτω από την Ακρόπολη

Τμήμα από ακουαρέλα του Ηλία Κουμετάκη με τίτλο «Η παλιά ταβέρνα», 1940

Γράφει ο Eλευθέριος Γ. Σκιαδάς

Προπολεμικά, το πιο πολυθόρυβο κομμάτι από τις συνοικίες που περιβάλλουν ολόγυρα την Ακρόπολη ήταν του Μακρυγιάννη και η λεωφόρος Ακροπόλεως μέχρι το Θησείο. «Ήταν η “ηχητική” ζωή των Αθηνών», γραμμόφωνα, μεγάφωνα, λατέρνες, σαντούρια, ρομβίες, κιθάρες, βιολιά, μαντολίνα αντιλαλούσαν από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης μέχρι τον λόφο του Φιλοπάππου έως τα ξημερώματα! Πότε με φεγγαροβραδιές και πότε με αστροφεγγιές, με δροσιές και με ανυπόφορες ζέστες, όλα τα είδη μουσικής επιστρατεύονταν για να τέρψουν τους θαμώνες. Στου Μακρυγιάννη, βέβαια, τα κέντρα δεν ήταν πολλά. Τα «Παναθήναια» του Σπίγγου, η «Ελλάς» του Στεφανάτου, η «Λευκάς» του Καρύδη και το γνωστό σε όλη την Αθήνα κέντρο του Ανδρίτσου διατηρούσαν αμετάβλητο τον παλαιό τους χαρακτήρα και συντελούσαν στην «γκαγκαρέικη» εικόνα της συνοικίας. Κυριαρχούσαν οι… πατροπαράδοτες συνήθειες· το καφεδάκι, η γκαζόζα και το λουκουμάκι. Πιο πάνω όμως, στην πλατεία Ακροπόλεως, μοιραία η καλοκαιρινή κίνηση είχε εντονότερο χαρακτήρα. Εξάλλου, εκεί τα διάφορα καταστήματα θεωρούνταν «εξοχικά»: ο «Παρθενών» του Παπανδρέου, τα «Προπύλαια» του Ιωνά, το «Ερέχθειον» των Βρυχέα και Σταυριανού, ο «Βρούτος» της Άννας Βρυχέα και ο «Φιλόσοφος Σωκράτης» του Β. Γωγούση. Μια… πανδαισία ονομάτων του ευκλεούς παρελθόντος! Στις περιπτώσεις αυτές υπήρχε μια ιδιαιτερότητα: Το πρωί οι επισκέπτες δεν ήταν απαιτητικοί. Σερβιρίζονταν με κάτι δροσιστικό, έβγαζαν αναμνηστικές φωτογραφίες σε έναν από τους δύο υπαίθριους φωτογράφους που έστεκαν πάντα στην πλατεία, τον Ιωάννη Δαλόγλου και τον Κώστα Ξανθομαλλίδη, και έφευγαν προς τα αρχαία ή προς το σπίτι τους. Άλλος όμως ήταν ο απογευματινός και βραδινός κόσμος. Ερχόταν για να διασκεδάσει, να… ξεσκάσει. Καταλάμβανε λοιπόν όλα τα τραπεζάκια των καταστημάτων, παρατείνοντας τη διαμονή του έως τα μεσάνυχτα ή ―τις ζεστές νύχτες― και πολύ αργότερα.