Οι διακοπές των εστέτ

Για μεγέθυνση πατείστε ροδάκι να ανοίξει νέα καρτέλα με φακό +-

απο παλιο τεύχος Voyager
σήμερα πολλά μπορεί να έχουν αλλάξει

Κοπεγχάγη : το παραδοσιακό γλυκό της Εύβοιας>>>

Κοπεγχάγη : το παραδοσιακό γλυκό της Εύβοιας>>>

 

 Υλικά για την βάση:
400 γρ. αλεύρι
250 γρ. βούτυρο και λίγο επιπλέον για το ταψί
1/2 κουταλάκι μπαίκιν
6 κουταλιές σούπας κορν φλάουρ
170 γραμμάρια ζάχαρη
1 συσκευασία βανίλια

Υλικά για τη γέμιση:
7 μεγάλα αυγά
1 κούπα χοντροκομμένα αμύγδαλα με το φλούδι
1 κούπα και λίγο ακόμα τριμένη γαλέτα ή φρυγανιά:
1 κουταλάκι του γλυκού μπαίκιν
Λίγη κανέλα - Λίγο γαρύφαλλο σκόνη (από 1 κουταλάκι του γλυκού
λίγο κονιάκ για το άρωμα

Υλικά για την κάλυψη
6 φύλλα κρούστας
100 γραμμάρια βούτυρο λιωμένο

Υλικά για το σιρόπι
3 φλυτζάνια ζάχαρη - 3 φλυζάνια νερό - 1 γεμάτη κουταλιά χυμό λεμόνι

Εκτέλεση :
Βουτυρώνουμε ένα μέτριο ταψί. Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 200 βαθμούς. Ετοιμάζουμε πρώτα τη βάση του γλυκού αναμειγνύοντας όλα τα υλικά σε ένα μπωλ και προσθέτουμε το βούτυρο σε κομματάκια.
Η ζύμη που φτιάχνουμε πρέπει να τρίβεται σε μικρά μικρά κομματάκια όπως ο τραχανάς. Κάνουμε αυτή τη διαδικασία με τα χέρια χωρίς μίξερ. Απλώνουμε το μείγμα αυτό στον πάτο του ταψιού, πατάμε ελαφράμε το χέρι και ψήνουμε τη βάση στο φούρνο περίπου 10 λεπτά. Την αφήνουμε να κρυώσει ελαφρά και ετοιμάζουμε τη γέμιση.
Μειώνουμε τη θερμοκρασία του φούρνου στους 165 βαθμούς.
Χτυπάμε τα αυγά με την ζάχαρη πολύ καλά. Ανακατεύουμε μετά όλα τα άλλα υλικά της γέμισης και τα ρίχνουμε στο μείγμα των αυγών ανακατεύοντας ελαφρά.
Ρίχνουμε τη γέμιση στο ταψί να πάει παντού.
Απλώνουμε από πάνω ένα φύλλο, το βουτυρώνουμε και στη συνέχεια όλα με τον ίδιο τρόπο και όταν τελειώσουν και βουτυρώσουμε το τελευταίο με ένα κοφτερό μαχαίρι χαράζουμε σε λωρίδες και ότι περισσεύει το αφαιρούμε
Ψήνουμε την Κοπεγχάγη στους 165 βαθμούς για λιγώτερο από μία ώρα (50 - 55 λεπτά) μέχρι να ροδίσει.
Βράζουμε το νερό με τη ζάχαρη για το σιρόπι για 5 λεπτά προσθέτοντας λίγο πριν το κατεβάσουμε και το λεμόνι και το αφήνουμε να κρυώσει μέχρι να είναι χλιαρό.
Οταν ψηθεί το γλυκό το σιροπιάζουμε με χλιαρό σιρόπι.
Το αφήνουμε να κρυώσει ξεσκέπαστο να μείνει τραγανό το φύλλο.

ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ! Αναρτήθηκε από Γεύσεις Εύβοιας

Σχοινόπρασο: Καλλιέργεια-Ιδιότητες-Χρήσεις

Σχοινόπρασο: Καλλιέργεια-Ιδιότητες-Χρήσεις

 Ιστορία ::
Το σχοινόπρασο ή chives είναι το μικρότερο είδος κρεμμυδιού. Καλλιεργείται για τα φύλλα του και όχι για τον βολβό του, όπως το κοινό κρεμμύδι. Συναντάται στην Ευρώπη, στη Βόρειο Αμερική και στην Ασία. Στην Κίνα το χρησιμοποιούσαν ως εδώδιμο εδώ και 5.000 χρόνια.
Θεραπευτικές Ιδιότητες ::
Το σχοινόπρασο, όταν καταναλώνεται ως σαλατικό, είναι πλούσιο σε βιταμίνες και σίδηρο και μπορεί να βοηθήσει στην αναιμία. Επίσης, ρίχνει την πίεση και βοηθά στην πέψη.

Στην Κουζίνα ::
Το σχοινόπρασο έχει πολύ πιο ελαφριά γεύση από το κοινό κρεμμύδι και χρησιμοποιείται όπου και αυτό, με τη διαφορά ότι είναι πιο ευκολοχώνευτο, επειδή δεν περιέχει πολλά άλατα του θείου, όπως το κρεμμύδι.
Ψιλοκόψτε τα φυλλαράκια του και αρωματίστε σαλάτες, σάλτσες, πίτες, και σούπες. Επίσης, χρησιμοποιείται σε κοτόπουλο, ψάρι, ομελέτες και μπορεί να συνοδέψει κινέζικες συνταγές.
Τοποθετήστε το γλαστράκι σε φωτεινή θέση στο παράθυρο της κουζίνας. Φροντίστε να έχει πάντα επάρκεια σε νερό. Κατά τη διάρκεια του χειμώνα μπορεί να μείνει σε εξωτερικό χώρο, καθώς είναι ανθεκτικό σε χαμηλές θερμοκρασίες.

ΜΕΘΟΔΟΣ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑΣ 
ΦΥΤΕΥΣΗ: Σπερνουμε τους απορους κατευθειαν στον κηπο κατα τη διαρκεια της ανοιξης.Προετοιμαζουμε τις γραμμες σπορας και τις τρυπες και φυτευουμε περι τους δεκα σπορους σε καθε θεση,σαν συσταδα, σε βαθος 1 εκ. Σκεπαζουμε με το χωμα και ποτιζουμε αμεσως.Για τις δυο τρεις εβδομαδες που απαιτουνται για τη βλαστηση του σπορου φροντιζουμε το εδαφος να μενει υγρο.Αραιωνουμε τα μικρα φυτα στις συσταδες και τα τοποθετουμε ανα 20 εκατοστα.Εναλλακτικα,τα νεαρα φυτα μπορουν να αναπτυχουν σε σπορεια και να μεταφυτευτουν στον κηπο οταν ειναι ενος μηνα,ξανα σε συσταδες των 10 φυτων,ανα 20 εκατοστα.Η αποσταση μεταξυ των γραμμων να ειναι 30-60 εκατοστα ετσι ωστε να μπορει να γινει καποια αλλη καλλιεργεια εκει.Επισης οι βολβοι μπορουν να ξεχωθουν και να χωριστουν το φθινοπωρο η την ανοιξη,καθε δυο χρονια απο τη φυτευση τους.
ΠΟΤΙΣΜΑ: Ποτιζουμε αφθονα τις ξηρες περιοδους.ΛΙΠΑΝΣΗ: Κατα τη περιοδο φυτευσης,ενσωματωνουμε στο εδαφος πληρες λιπασμα.Εφαρμοζουμε υδατοδιαλυτο η υγρο λιπασμα καθε τεσσερις εβδομαδες. ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ: Γενικα δεν εχουν,αλλα προσεχουμε για αφιδες κατα τις θερμες πςριοδους και ψεκαουμε με καταλληλο εντομοκτονο.
ΣΥΓΚΟΜΙΔΗ
ΣΥΛΛΟΓΗ: Τα σχοινοπρασσα  ειναι καταλληλα για συγκομιδη οταν εχουν φτασει σε υψος τα 15 εκατ.περιπου κατα τη διαρκεια του καλοκαιριου και του φθινοπωρου.Δεν πρεπει να ψαλιδιζονται μονο οι ακρες,επειδη το σχοινοπρασσο θα γινει ινωδες και τραχυ.Πρεπει να κοβονται πολυ  κοντα στο εδαφος 5 εκ. απο την επιφανεια.Κανουμε τακτικες συγκομιδες προκειμενου η καλλιεργεια να διατηρειται σε διαδικασια αναπτυξης.
ΑΠΟΘΗΚΕΥΣΗ: Δεν αποθηκευονται πολυ καλα. ΚΑΤΑΨΥΞΗ: Τα σχοινοπρασσα μπορουν να παραμεινουν στην καταψυξη για περιπου εξι μηνες.Τα τεμαχιζουμε και τα πακεταρουμε σε μικρα πλαστικα σακουλακια.
ΧΡΗΣΕΙΣ
ΜΑΓΕΙΡΙΚΗ: Τα φυλλα του σχοινοπρασσου εχουν την εκλεκτη γευση του κρεμμυδιου.Μπορουμε να τα προσθεσουμε σε σουπες η σε φαγητα της κατσαρολας προς το τελος του μαγειρεματος.Επισης τα φυλλα χρησιμοποιουνται σε σαλατες σαν γαρνιτουρα και στα γαλλικα fines herbes.Τα ανθη μπορουν να καταναλωθουν φρεσκα σε σαλατες η να αρωματισουν ξυδι και βουτυρο.Ολα τα μερη του κινεζικου σχοινοπρασσου εχουν γευση που μοιαζει ελαφρως στο σκορδο και τα μπουμπουκια του κατεχουν ξεχωριστη θεση στην ασιατικη κουζινα.
ΚΗΠΟΤΕΧΝΙΑ: Το σχοινοπρασσο συνισταται να φυτευεται αναμεσα σε τριανταφυλλιες,καροτα ,αμπελια,ντοματες,και οπωροφορα δεντρα.

Σχέδιο για πλέξιμο ή για κέντημα

Issabbellita coolcrochet.

πριν από 4 ώρες

Porque no tengo tiempo ahora mismo !!!!! 

 

Σχέδιο για πλέξιμο ή για κέντημα.  Καλή επιτυχία!

 

Θάνος Λειβαδίτης

 Σαν σήμερα, 1η Σεπτεμβρίου 2005

Πέθανε ο Θάνος Λειβαδίτης, ηθοποιός, σεναριογράφος και πρωταγωνιστής.

Σπούδασε ζωγραφική στη Σχολή Καλών Τεχνών του Πολυτεχνείου Αθηνών (στο εργαστήρι του ζωγράφου Γιάννη Μόραλη).

Το 1959 τελείωσε τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου παραμένοντας σ΄ αυτό μέχρι το 1972. Υπήρξε πρωταγωνιστικό στέλεχος παίζοντας σε πολλούς ρόλους του κλασικού ρεπερτορίου δίπλα σε καταξιωμένους ηθοποιούς (όπως η Κατίνα Παξινού, ο Αλέξης Μινωτής, η Κυβέλη, ο Χριστόφορος Νέζερ , ο Στέλιος Βόκοβιτς, ο Θάνος Κωτσόπουλος, ο Δημήτρης Χορν, η Άννα Συνοδινού, η Ελένη Χατζηαργύρη, η Αντιγόνη Βαλάκου κ.ά.).

Πρωτοεμφανίστηκε στη σκηνή το 1959 στο «Φιλάργυρο» του Μολιέρου, ερμηνεύοντας το Βαλέριο. Ακολούθησε ο ρόλος του Αίμωνα στην «Αντιγόνη» του Σοφοκλή, του Νεοπτόλεμου στο «Φιλοκτήτη», του Μάλκομ στο «Μάκβεθ» του Σαίξπηρ, του αγγελιαφόρου στον «Οιδίποδα Τύραννο» του Σοφοκλή, του Μενοικέα στις «Φοίνισσες» του Ευριπίδη κ.ά.

Ο Θάνος Λειβαδίτης είχε συμμετάσχει σε διεθνή θεατρικά φεστιβάλ, όπως στο Teatre de Nations (Παρίσι) το 1962, στο World Theater Season (Λονδίνο) το 1966.

Έγραψε παράλληλα 30 σενάρια για το κινηματογράφο και πρωταγωνίστησε σε 24 ελληνικές κινηματογραφικές παραγωγές (ταινίες). Στις ταινίες του συμπρωταγωνιστούσε σχεδόν πάντα με την αξέχαστη ηθοποιό Μέμα Σταθοπούλου.

Περισσότερο γνωστός όμως έγινε από την τηλεοπτική του καριέρα που άρχισε το 1974 με την τότε μεγάλη επιτυχία «Οι Δίκαιοι» (σειρά που κράτησε 3 χρόνια) την οποία ακολούθησαν σειρά επιτυχιών όπως «Οι Αξιόπιστοι» 1981, «Οι Ιερόσυλοι» 1983, «Η Βεντέτα» 1987, «Η Έκτη Εντολή» 1989, «Η Δίκη» 1991, και «Η Οργή των Θεών» το 1994.

Σεναριογράφος και πρωταγωνιστής στους ρόλους του δικηγόρου Άγγελου Καρνέζη, του δημοσιογράφου Άρη Μαρτέλη προκειμένου να συμβάλει στην απονομή της δικαιοσύνης.

Τιμήθηκε με το Κορφιάτικο Βραβείο Σεναρίου το 1984 για το σίριαλ «Οι Ιερόσυλοι».

Πέθανε την 1η Σεπτεμβρίου του 2005 σε ηλικία 71 ετών στην Αθήνα. Κηδεύτηκε στο Α' Νεκροταφείο, όπου ετάφη και ο θείος του, ο γνωστός ποιητής Τάσος Λειβαδίτης, το 1988. Δεν είχε παιδιά, ενώ είχε μακροχρόνιο δεσμό με την παρτενέρ του Μέμα Σταθοπούλου.

Αποξήρανση δαμάσκηνων

Κρήτη:γαστρονομικός περίπλους.

πριν από 5 ώρες

Καλό μήνα !
Μιας και το καλοκαίρι μας αποχαιρετά σιγά σιγά ας κρατήσουμε κάποια από τα χρώματα, τα αρώματα και τις γεύσεις του.
http://cretangastronomy.blogspot.gr/2013/09/blog-post.html
Αποξήρανση δαμάσκηνων, αν μας περίσσεψαν από το γλυκό
http://cretangastronomy.blogspot.gr/2011/09/blog-post_30.html
ή τη μαρμελάδα
http://cretangastronomy.blogspot.gr/2010/07/blog-post_6916.html

Σεπτέμβριος ο Τρυγητής !

...τούτος ο μήνας είναι άρρηκτα δεμένος με το άνοιγμα των σχολειών και το τέλος της ξεγνοιασιάς των παιδιών και την μεγάλη συγκομιδή των σταφυλιών, την παραγωγή του κρασιού , της σταφίδας , του μούστου …

Της Ελένης Μπετεινάκη
Στη χώρα του χρόνου , μια χώρα παραμυθένια κι αέρινη, που απλώνεται πάνω από τον αιθέρα και τυλίγει γύρω γύρω τη γη, γεννήθηκε κάποιο πρωί ο Σεπτέμβρης. Τη μέρα εκείνη μια παρέα συννεφάκια έπαιζαν στη γειτονιά κυνηγητό.
-Να πάω κι εγώ να παίξω μαζί τους; Ρώτησε ο Σεπτέμβρης τον πατέρα του το Φθινόπωρο.
Το Φθινόπωρο , που ήταν ζωγράφος , είχε πολύ δουλειά και λίγη όρεξη για κουβέντες . Ζωγράφιζε με τα μακριά του  πινέλα. Έβαζε κίτρινα φύλλα στα δέντρα, χρυσαφένια σταφύλια στ αμπέλια και αφρισμένα κύματα στις ακρογιαλιές.
-Να ρωτήσεις καλύτερα τη μητέρα σου, αποκρίθηκε.
Έτσι ο Σεπτέμβρης ρώτησε τη Βροχή. *
Αν και τα όνομά του μας θυμίζει τον αριθμό επτά είναι ο ένατος εγγονός του χρόνου, ο πρώτος γιός του φθινοπώρου . Είναι  ο μήνας των σταφυλιών, της σταφίδας, του κρασιού, της μουσταλευριάς,  του πετμεζιού, των παζαριών, των εμποροπανηγυριών,  της γομολάστιχας, των γήινων χρωμάτων  αλλά και της μελαγχολίας. Είναι ο μήνας που οι μέρες μικραίνουν, ο ήλιος βιάζεται να βασιλέψει κουρασμένος  από τα μεγάλα ταξίδια του καλοκαιριού , οι νύχτες δροσερεύουν για τα καλά, τα χελιδόνια ετοιμάζονται να φύγουν  και οι αυλές των σχολείων γεμίζουν πάλι με παιδικές φωνές .Είναι ο Τρυγητής, ο Πετιμεζάς, ο Σταυρίτης, ο ορτυκολόγος αφού αποδημούν για τις νότιες χώρες και τα ορτύκια, ο Αϊ Νικήτας από την ομώνυμη γιορτή και Σκεπαστής γιατί όσοι δεν προλάβαιναν να μαζέψουν τα καλαμπόκια τους τα σκεπάζουν για να μην τα φάνε τα πουλιά.
Κι αφού ‘κλειδώσει’ ο χρόνος στις 31 Αυγούστου έρχεται η 1η του Σεπτέμβρη που παλιότερα θεωρούνταν και η πρώτη μέρα του χρόνου.Διατηρήθηκε έτσι μέχρι και σήμερα  μόνο σαν αρχή του θρησκευτικού έτους. Ήταν η αρχή  του οικονομικού έτους των Ρωμαίων, η αρχή της Ινδικτιώνος  από την λατινική λέξη Indictio – nis που σήμαινε τον φόρο που έπρεπε να καταβάλουν οι Ρωμαίοι πολίτες  και συγχρόνως έναν θεσμοθετημένο κύκλο ανα 15 έτη που χρησιμοποιήθηκε σαν σύστημα χρονολόγησης  στην Βυζαντινή περίοδο.  Ωστόσο στην αντίληψη του λαού τούτη η μέρα παρέμεινε σαν « η μέρα του χρονογράφου ». Λένε πως τα μεσάνυχτα  άνοιγαν οι ουρανοί  και κατέβαιναν οι άγγελοι και κάνανε απογραφή στις ψυχές που θα πέθαιναν μέσα στο χρόνο . Για να ξορκίσουν το κακό ,οι νοικοκυραίοι έσπαζαν ρόδια στην είσοδο του σπιτιού τους μόλις η μέρα έφεγγε. Στην Κρήτη,  την παραμονή έβαζαν πάνω στις στέγες των σπιτιών καρύδια τόσα όσα και τα μέλη της οικογένειας . Το πρωί τα κατέβαζαν , τα έσπαγαν προσεκτικά και όσα απ αυτά ήταν κούφια τόσες πίστευαν ότι θα ήταν και οι ψυχές που θα έπαιρνε ο Χάρος από την οικογένεια.
Η « αρχιχρονιά »  ήταν η μέρα που οι γεωργικές οικογένειες έβλεπαν την περίοδο της σποράς να πλησιάζει και κρεμούσαν στη μέση του σπιτιού ή στο εικονοστάσι τους  όλα τα σύμβολα της αφθονίας ανάλογα με την περιοχή . Έφτιαχναν μια « αρμαθιά » από ρόδια, σταφύλια, κυδώνια, σκόρδα, καρύδια, κεχρί  ή φύλλα από αιωνόβια δέντρα. Στην Κω  την ονόμαζαν « αρκιχρονιά » και πρωί πρωί πριν ακόμη βγει ο ήλιος τα κορίτσια την βουτούσαν στη θάλασσα να περάσει από σαράντα κύματα και αφού μάζευαν και σαράντα πετραδάκια τα φύλαζαν όλα μαζί στο εικονοστάσι. Τα πετραδάκια τα έβαζαν μέσα στα σεντούκια για να μην τρώει τα ρούχα ο ποντικός και το νερό που έφερναν το έχυναν στις τέσσερις γωνίες του  σπιτιού για την γλωσσοφαγιά . Σ άλλα μέρη της Ελλάδας , την κρεμούσαν στη μέση του σπιτιού  και την ξεκρεμούσαν την Πρωτοχρονιά την ημέρα του Αγίου Βασιλείου το πρωί. Ανακάτευαν τους σπόρους εκείνους  με της φετινής χρονιάς και έτρωγαν το σταφύλι που στο μεταξύ ήταν σαν σταφίδα.
Η 1η του Σεπτέμβρη είναι και η γιορτή του Αγίου Συμεών του Στυλίτη και το έθιμο λέει πως οι έγκυες γυναίκες απέχουν από κάθε εργασία για να μην γεννηθεί το παιδί τους με το σημάδι του Αγίου ( Συμεών/ σημαδεύω ).
Στις 2 του Σεπτέμβρη γιορτάζει ο ¨Άγιος Μάμας ή ο άγιος των Σκουλάδων όπως λένε στα Ανώγεια της Κρήτης. Ο λόγος γιατί στις εικόνες παρουσιάζεται σαν νεαρός βοσκός και λατρεύεται σαν ο προστάτης των τσοπάνηδων. Λένα πως ονοματίστηκε έτσι γιατί τη γυναίκα που τον ανέθρεψε μιας κι έμεινε ορφανός πολύ μικρός , τη φώναζε « Μάμα» και του μεινε. Κρατάει πάντα ένα στραβοράβδι στο χέρι και στη γιορτή του προσφέρουν αρνιά που τα σφάζουν, τα μαγειρεύουν και τα τρώει όλο το εκκλησίασμα.
Ακολουθεί η γιορτή « Το γενέθλιον της Παναγίας » στις 8 του μήνα με γνωστό ένα πολύ παλιό έθιμο που δεν συναντάται πια  να « πουλιούνται » και να γίνονται « σκλάβοι» της παναγίας τα καχεκτικά παιδιά και να εξασφαλιστεί έτσι η  υγεία τους. Πήγαινε δηλ. η μητέρα το παιδί στην εκκλησία , το ζύγιζαν και υπόσχονταν τόσο λάδι ή κερί όσο και το βάρος του. Του κρεμούσαν στο λαιμό ένα χαλκά από ασημένιο σύρμα και σαν περνούσαν τα χρόνια που είχαν ορίσει στο τάξιμο , το « ξεσκλάβωναν », του έβγαζαν τον χαλκά από το λαιμό και τον κρεμούσαν στην εικόνα.
Και φτάνουμε στα μέσα του μήνα με την γιορτή του Τιμίου Σταυρού στις 14. Μέρα σημαδιακή μιας και όλες οι καλοκαιρινές συνήθειας , όπως ο μεσημεριανός ύπνος και  το δειλινό γεύμα  καθώς οι μέρες πια μικραίνουν , σταματούν. Γνωστό το έθιμο του Λειδινού , μια μιμική παράσταση με ρίζες πολύ παλιές , που δείχνει το τέλος του δειλινού .
Με πανιά και άχυρα κατασκεύαζαν οι γυναίκες και τα παιδιά στην Αίγινα πιο πολύ, μια ανδρική μορφή που την τοποθετούσαν στην εκκλησία , άναβαν κεριά και την μοιρολογούσαν…
Την μέρα τούτη μοιράζεται βασιλικός στην εκκλησία ή σταυρολούλουδο  αφού κατά την παράδοση στο μέρος που βρέθηκε ο Τίμιος Σταυρός φύτρωνε βασιλικός. Με το κλαδάκι που θα πάρουν από την εκκλησιά και με τον αγιασμό της μέρας οι νοικοκυρές  έφτιαχναν  το νέο προζύμι. Το προζύμι αυτό σαράντα μέρες δεν το δάνειζαν  και το πρώτο ψωμί που θα ζύμωναν  το λειτουργούσαν και το μοίραζαν στην γειτονιά .
Σ όλα σχεδόν τα μέρη της Ελλάδας τούτη τη μέρα ήταν ιδιαίτερα σημαντικό να ευλογηθεί στην εκκλησιά μείγμα σπόρων που στη συνέχεια θα χρησιμοποιηθεί πρώτο αυτό στην σπορά που θα αρχινούσε σε λίγο καιρό.. Την εποχή του θερισμού υπήρχε μια συνήθεια από το τελευταίο δεμάτι στάχυα να πλέκουν μια ωραία δέσμη που την έλεγαν χτένι ή ψαθί ή σταυρός ή όπως είχαμε δει παραπάνω « αρκιχρονιά ». Την κρεμούσαν είδαμε στο μεσαίο δοκάρι του σπιτιού ή στο εικονοστάσι και  την ημέρα του Σταυρού την ξεκρέμαγαν , την πήγαιναν στην εκκλησιά , την ευλογούσαν και ανακάτευαν το νέο σπόριο με τον παλιό.
 Το σπορικό ήταν έτοιμο για την ώρα την καλή !
Εκείνη την ημέρα γίνονταν επίσης οι αγροτικές συμβάσεις. Οι δουλειές του καλοκαιριού είχαν πια τελειώσει και οι καρποί όλοι είχαν σχεδόν μαζευτεί. Αφήναν λοιπόν τα ζώα τους ελεύθερα στα χωράφια και τα  αμπέλια να βοσκήσουν όπου θέλουν . Τότε ξεπληρώνονταν οι εργάτες από τους ζευγάδες ή « πάχτωναν» τα χωράφια τους οι γαιοκτήμονες και ξοφλούσαν τους λογαριασμούς τους  και για όσους θυμόμαστε ακόμα τους δραγάτες που είχε ορίσει  μια κοινότητα να φυλάγουν  τα αμπέλια την παραμονή του Σταυρού η θητεία τους τέλειωνε κι έκαιγαν τις καλύβες τους που χρησιμοποιούνταν σαν παρατηρητήρια για να εντοπίζουν τους κλέφτες. Τέλος την μέρα αυτή αλλά και την επόμενη του Αι Νικήτα ήταν το χρονικό όριο των ναυτικών να δέσουν τα καράβια τους. Τα μακρινά ταξίδια σταματούσαν , άρχιζε και η δική τους ξεκούραση μέχρι την  άνοιξη που ο καιρός θα επέτρεπε πάλι για να ανοιχτούν στο πέλαγος.
Τα παζάρια του Σεπτεμβρίου κατείχαν κάποτε την πιο σημαντική θέση στον πολιτισμό των Ελλήνων. Ένας πανάρχαιος θεσμός με μεγάλη έξαψη στην ορεινή κυρίως Ελλάδα αλλά και από την Κρήτη ( Μοίρες Ηρακλείου ) μέχρι την Πελοπόννησο , την Εύβοια (Χαλκίδα) την Ήπειρο  και την Θράκη ( Διδυμότειχο)  ικανοποιούσε την γενική ανάγκη για ψυχαγωγία , επαφών και σχέσεων για εξυπηρέτηση ποικίλων συμφωνιών, συνοικεσίων και εμπορικών συναλλαγών. Συνήθως γίνονταν μια φορά το χρόνο στις αρχές του φθινοπώρου και κρατούσαν μέρες . Με τα χρόνια και την ανάπτυξη των συγκοινωνιών ακολούθησε μια παρακμή ή κατάργηση του θεσμού προάγγελος όμως των μεγάλων εκθέσεων που γίνονται μέχρι και σήμερα καθ όλη την διάρκεια του μήνα με πρωταγωνιστή την μεγάλη εμπορική διεθνή πια έκθεση προϊόντων της Θεσσαλονίκης .
Όμως τούτος ο μήνας  είναι άρρηκτα δεμένος με το άνοιγμα των σχολειών και το τέλος της ξεγνοιασιάς των παιδιών και την μεγάλη συγκομιδή των σταφυλιών, την παραγωγή του κρασιού , της σταφίδας , του μούστου …
« …Μέρες πριν ανοίξουν τα σχολειά κατεβαίναμε κάτω στα νταμάρια και μαζεύαμε το ασπρόχωμα . Τέλειωνε ο τρύγος και σαν απλώναμε και τα τελευταία σταφύλια κουβαλούσαμε στο σπίτι της θείας  όλα τα φορτία των κρασοστάφυλων για να  πατηθούν στα πατητήρια. Χωριστά τα άσπρα , χωριστά τα μαύρα σταφύλια. Πάντα υπήρχαν και δύο μεγάλα άσπρα σακιά που τα πατούσαμε εμείς , με γέλια, πειράγματα και χαρές για να κάνουμε το δικό μας μούστο που έτρεχε μέσα σε μια μεγάλη σκάφη .Και σαν τέλειωνε τούτη η δουλειά και σούρωνε μέχρι αργά το απόγευμα ο μούστος τότε το χρυσοκίτρινο υγρό έμπαινε πια στα μεγάλα καζάνια και στήνονταν οι παρασιές στην πίσω αυλή της γιαγιάς. Δυο τεράστιοι μπλόκοι με σιδερόβεργες για να σταματούν πάνω τους τα μπακιρένια τσουκάλια, μικρά ξύλα και άναβε η φωτιά. Κόβαμε και αρμπαρόριζα και την ρίχναμε μέσα και μύριζε ο τόπος όλος. Σαν μεθυσμένοι νοιώθαμε όλοι. Η μυρωδιά του μούστου ήταν παντού. Και το βράσιμο ξεκινούσε. Ανακατεύαμε με μεγάλες κουτάλες συνέχεια καθένας μας με την σειρά του σαν να γινόταν η πιο μεγάλη ιεροτελεστία στον κόσμο. Ένα τέταρτο περνούσε περίπου , να βράσει καλά ο μούστος και αφού κρύωνε λίγο τον ανακάτευε η μάννα με αλεύρι που δεν χρειαζόταν να το μετρήσει, το μάτι λογάριαζε , και έφτιαχνε την υπέροχη εκείνη μουσταλευριά που όσο πιο άσπρη γινόταν τόσο πιο νοικοκυρά ήταν η γυναίκα που την είχε ετοιμάσει. Κι έριχνε μπόλικα αμύγδαλα και σουσάμι αποπάνω και το γλύκισμα ήταν έτοιμο σερβιρισμένο σε μικρά γυάλινα μπολάκια καθένας την μερίδα του ή σε μεγάλα ταψιά για να κερνάει τον κόσμο που θα ρχόταν στο σπίτι τις επόμενες μέρες. Τον υπόλοιπο μούστο τον βράζαμε  ακόμη για ώρα πολύ μέχρι να  μείνει ένα λίγο πηχτό υγρό στον πάτο που χε το χρώμα του μελιού και δεν ήταν τίποτε άλλο  παρά το πετιμέζι που συντρόφευε τις τηγανίτες και τους λουκουμάδες τα κρύα βράδια του χειμώνα.
Κι έπαιρνε ο αέρας τούτο το άρωμα και το ταξίδευε σ ΄όλο το χωριό κι έμπαινε από τα ανοιχτά παράθυρα παντού και στα δικά μας ρουθούνια και στην ψυχή μας κι έμενε εκεί σαν μια πολύτιμη συνταγή μιας εποχής που πέρασε αλλά ποτέ δεν ξεχάστηκε  …  »
Καλό μήνα !

Πηγές :  
*απόσπασμα από το βιβλίο της Λότης Πέτροβιτς – Ανδρουτσοπούλου, Τα παιδιά του φθινοπώρου, εκ. Πατάκης
Τα φθινοπωρινά , Λουκάτος Δ.Σ. , εκδ. Φιλιππότης, Αθήνα 1982
Ελληνικαί εορταί και έθιμα λαικής λατρείας , Μέγας Γ.Α. Αθήνα 1957
Οι 12 μήνες .Τα λαογραφικά, Κυριακίδου – Νέστορος  Άλκη, εκδ. Μαλλιάρης Παιδεία, Θεσσαλονίκη 1982.
« Λόγια του αέρα», ιδ. Συλ. Διηγημάτων, Ηράκλειο 2013

Σήμερα...

Το Συνάπι και οι θεραπευτικές του ιδιότητες

http://www.back-to-nature.gr/2013/03/blog-post_9797.html

Το Συνάπι και οι θεραπευτικές του ιδιότητες

 Το σινάπι (επιστημονική ονομασία Sinapis) είναι ένα χαριτωμένο φυτό, που το βρίσκουμε σχεδόν παντού. Είναι αγγειόσπερμο, δικότυλο, μονοετές, ποώδες φυτό που ανήκει στην τάξη των Καππαρωδών και στην οικογένεια των Σταυρανθών/Κραμβοειδών (Cruciferae/Brassicaceae) με 10 είδη της Ασίας της Ευρώπης και της βορείου Αμερικής .

 

 

 Περιγραφή 

Έχει ζωηρά κίτρινα άνθη, που σχηματίζουν ταξιανθίες, και τα φύλλα είναι μετρίου μεγέθους που εναλλάσσονται. Τα περισσότερα είδη είναι ζιζάνια των αγρών, όπως το Sinapis avensis (Σινάπι το αρουραίο) κοινώς λαμψάνα – η λαμψάνη του Διοσκουρίδη- ενοχλητικό ζιζάνιο και επιζήμιο, γιατί αναπτύσσεται γρηγορότερα από τα καλλιεργούμενα φυτά και γενικώς τα πνίγει. Το φυτό αυτό φτάνει τα 60 εκατοστά ύψος και έχει σκληρά αγκάθια, και περιέχει μόλις το ένα τρίτο της δραστικής ουσίας του λευκού σιναπιού. Οι καρποί του είναι μακριοί και έχουν 10 –12 σπόρια.

Παλαιότερα, όταν δεν υπήρχαν τα ζιζανιοκτόνα, ήταν συνηθισμένο στους σιτοβολώνες όπου ανάμεσα στο σιτάρι ξεχώριζαν τα κίτρινα άνθη της λαψάνας .

Τα είδη S. alba, S. nigra και S. juncea καλλιεργούνται στον Καναδά, στις Η.Π.Α την Ουγγαρία, τη Γαλλία και τη Βρετανία για τα καυτερά τους σπόρια από τα οποία παρασκευάζεται το γνωστό καρύκευμα μουστάρδα. Από το είδος S. alba παρασκευάζεται η λευκή μουστάρδα, από το S. nigra η μαύρη και από το B. juinca η καφέ. Οι τρυφεροί βλαστοί του S. arvensis (καθώς και του S. alba) τρώγονται βραστοί ως χόρτα (βρούβες).

Μια παραλλαγή του είδους S. alba, που είναι γνωστή ως βρουβολάψανο, είναι αυτοφυής στην Ελλάδα. Οι καρποί του είναι αγκαθωτοί, τα σπόρια του κίτρινα και το έλαιο των σπόρων του χρησιμοποιείται ως φωτιστικό.

Όλα τα φυτά είναι ετήσια, καλλιεργημένα ή αυτοφυή. Οι σπόροι τους αποσταζόμενοι δίνουν λάδι, ενώ οι αλευροποιημένοι σπόροι από το λευκό και το μέλαν σινάπι είναι η βάση για την μουστάρδα.

Είναι πολύ κοινό σε ασβεστώδη εδάφη. Καλλιεργείται κατά τόπους. Στα μέρη αυτά φυτρώνει κατόπιν και μόνο του.

 
Η Σίναπις η λευκή, είναι αυτοφυής στην Ελλάδα όπου επίσης καλλιεργείται σαν λαχανικό, έχει βλαστό όρθιο, περισσότερο ή λιγότερο τριχωτό, διακλαδιζόμενο, με φύλλα λυροειδή, πτεροσχιδή, τριχωτά. Φτάνει σε ύψος τα 50 εκατοστά. Το άσπρο σινάπι είναι στην ουσία ένα από τα πρώτα φυτά που εξημέρωσε ο άνθρωπος. Τα κίτρινα άνθη είναι διατεταγμένα κατά βότρυς και το άρωμά τους θυμίζει βανίλια. Τα άνθη είναι ερμαφρόδιτα και επικονιάζονται από μέλισσες, έντομα και τον αέρα.

Ο καρπός είναι κέρας, τριχωτό, με τρίχες λευκές, υποκυλινδρικό, με ράμφος μακρύ και πλατύ. Τα σπέρματά του είναι μικρά, υποστρόγγυλα και έχουν μεγάλη περιεκτικότητα σε λάδι (20-30%), που καμιά φορά χρησιμοποιείται για διατροφή. Τα φύλλα και οι σπόροι του φυτού είναι εδώδιμα. Τα φύλλα έχουν μία πικάντικη γεύση ειδικά αν τρώγονται ωμά. Τα νεαρά φύλλα χρησιμοποιούνται σαν αρωματικό σε σαλάτες ενώ τα μεγαλύτερα φύλλα χρησιμοποιούνται ως λαχανικό.

Ο σπόρος αλέθεται και η σκόνη χρησιμοποιείται σαν καρύκευμα άσπρης μουστάρδας που είναι ηπιότερο από τη μαύρη μουστάρδα.
Η δριμύτητα της μουστάρδας αναπτύσσεται όταν κρύο νερό έρχεται σε επαφή με τον σπόρο. Τότε ένα ένζυμο (μιροσίνη) έρχεται σε επαφή με ένα γλυκοσίδιο (σινιγρίνη) και παράγει μία ένωση θείου. Αν στον σπόρο βάλουμε καυτό νερό, ξύδι ή αλάτι παράγεται ηπιότερη μουστάρδα.
 

Η σίναπις η μελανή είναι, αντίθετα, λεία πόα, με φύλλα τραχιά, λυροειδώς πτεροσχιδή τα κατώτερα, επιμήκη-λογχοειδή τα ανώτερα. Τα μικρά άνθη έχουν 4 κίτρινα πέταλα και είναι διατεταγμένα κατά επάκριους βότρυς. Οι καρποί είναι κέρατα, επιμήκη, τετράγωνα, με σπέρματα στρογγυλά, καστανόμαυρα και επιφάνεια δικτυωτή. Όπως η Σίναπις η λευκή, περιέχει κι αυτή ένα παχύ λάδι, η χρήση του οποίου όμως είναι αρκετά περιορισμένη. Επειδή είναι πιο σκληρό φυτό και έχει μεγαλύτερη προσαρμογή στην ξηρασία, χρησιμοποιείται κατά προτίμηση για χλωρή νομή, χορηγείται κυρίως στις αγελάδες που την προτιμούν ιδιαίτερα. Η μουστάρδα που παρασκευάζεται από τα σπέρματα της είναι πιο δυνατή. Το αλεύρι που προέρχεται από αυτά χρησιμοποιείται, περισσότερο από της λευκής, στη φαρμακευτική.

Το λευκό σινάπι ανθίζει από Ιούνιο μέχρι Αύγουστο και οι σπόροι ωριμάζουν από Ιούλιο μέχρι Σεπτέμβριο.

Για θεραπευτικούς σκοπούς χρησιμοποιούνται κύρια οι σπόροι τους οποίους συλλέγουμε στο τέλος του καλοκαιριού. 

Θεραπευτικές ιδιότητες : 

 

Το σινάπι έχει πάρα πολλές θεραπευτικές ιδιότητες και εκτός από τη γνωστή μουστάρδα χρησιμοποιείται ως αφέψημα, ζωμός, αλεύρι, λάδι (σιναπόλαδο), έγχυμα, κατάπλασμα κ.ά .

Τα χρήσιμα μέρη του σιναπιού είναι οι σπόροι καί των τριών ειδών του. 

Είναι εξαιρετικό σαν καρύκευμα αλλά αν υποφέρουμε από έλκος καλύτερα να το ξεχάσουμε. Από ιατρική άποψη το άσπρο σινάπι είναι ουσιαστικά χρήσιμο σε περίπτωση χρόνιας δυσκοιλιότητας με την προυπόθεση ότι θα παίρνει ο ενδιαφερόμενος μικρές δόσεις και δεν θα εμφανίζει τον παραμικρό ερεθισμό στο πεπτικό σύστημα. Προσοχή , γιατί αν καταναλωθεί σε μεγάλες ποσότητες προκαλεί διάρροια.

Από το σινάπι αυτό η φαρμακοβιομηχα­νία παράγει αιθέριο έλαιο από το οποίο μπορούμε να πίνουμε μι­σή κουταλιά σε κάθε γεύμα. 

Έχει ακόμα εξαιρετικές διουρητικές ιδιότητες και σε γαργάρες βηθάει στον ερεθισμό των αμυγδαλών, του βήχα και της λαρυγγίτιδας.

Το μαύρο σινάπι είναι η βάση των καταπλασμάτων. Θα πρέπει όμως να μην υπερβάλουμε γιατί οι σπόροι του σε μεγάλες δόσεις είναι δηλητηριώδεις. Επίσης έχει όλες τις ιδιότητες του άσπρου, όμως διαθέτει κι άλλες. Είναι τονωτικό, ρίχνει τον πυρετό, καταπολεμά το σκορβούτο. Σε περίπτωση ανάγκης προκαλεί σωτήριους εμετούς. Όλα αυτά δεν είναι τίποτα μπροστά στο γεγονός ότι το μαύρο σινάπι παραμένει δημοφιλέστατο αντισπαστικό. Το χρησιμοποιούμε σαν κατάπλασμα, κομπρέσα, τοπικά λουτρά, λοσιόν, κ.λ.π., για διάφορες μολύνσεις και φλεγμονές εσωτερικών οργάνων. Τα καταπλάσματα στο πονεμένο μέρος μαλακώνουν τον πόνο της νευραλγίας και των ρευματισμών. Ίλιγγοι, αδύνατη καρδιά, άσθμα, πόνοι στην πλάτη, λουμπάγκο, νευρίτιδα ισχιακού νεύρου, πονόδοντοι, οδυνηρά έμμην, παίρνουν μικρότερες διαστάσεις χάρη στη θεραπεία με το μαύρο σινάπι.

Κάποιοι πρακτικοί συνιστούν για τις "μεγάλες παγωνιές" να ρίξει κανείς μέσα στις κάλτσες του μια πρέζα από σκόνη σιναπιού για να δημιουργηθεί υπεραιμία! Κάτι βέβαια που δεν πρέπει να γίνεται συχνά γιατί μπορεί να προκληθούν παρενέργειες. Μια παλιά "συνταγή" επίσης για την ανικανότητα πρότεινε την "εντριβή" του ανδρικού μορίου με σινάπι για την πρόκληση υπεραιμίας!

 Χρήση

Οι σπόροι του σιναπιού χρησιμοποιούνται αλεσμένοι για καταπλάσματα ή έμπλαστρα.
Η αλοιφή παρασκευάζεται πολτοποιώντας τις ρίζες του φυτού, προσθέτουμε αλάτι και δύο κουταλιές πετρέλαιο, την επιθέτουμε πάνω στο πονεμένο μέρος και τη χρησιμοποιούμε για το άσθμα, την πνευμονία, τη βρογχίτιδα, τις νευραλγίες και τους ρευματισμούς.

Πληροφορίες για τις θεραπευτικές ιδιότητες του φυτού πήραμε από το βιβλίο της Δήμητρας Αυγερινού "200 θεραπευτικά βότανα", εκδόσεις Βιβλιοβάρδια

ΕΝΑ ΑΛΛΙΩΤΙΚΟ ΜΑΡΜΠΡΕ

Αρτοποιεια & Συνταγες.

πριν από 4 ώρες

(Bessy)
Καλημέρα! Λοιπόν,χθες ήταν η μέρα της πατέντας! Εφτιαξα ένα κέικ που οι δικοι μου το λάτρεψαν! Σας παραχωρώ τη συνταγή!

ΕΝΑ ΑΛΛΙΩΤΙΚΟ ΜΑΡΜΠΡΕ

ΥΛΙΚΑ

250 ΓΡ ΒΟΥΤΥΡΟ ΣΕ ΘΕΡΜΟΚΡΑΣΙΑ ΔΩΜΑΤΙΟΥ
2 ΠΟΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ ΖΑΧΑΡΗ
6 ΑΥΓΑ
2 ΒΑΝΙΛΙΕΣ
1 ΠΟΤΗΡΙ ΓΑΛΑ ΦΡΕΣΚΟ Η ΕΒΑΠΟΡΕ ΑΡΑΙΩΜΕΝΟ
1 ΚΟΥΤΑΛΙΑ ΤΗΣ ΣΟΥΠΑΣ ΑΜΥΓΔΑΛΟΣΚΟΝΗ
85 ΓΡ ΜΠΙΣΚΟΤΑ ΓΕΜΙΣΤΑ ΜΕ ΓΕΥΣΗ ΦΡΑΟΥΛΑ(ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΠΑΚΕΤΟ)
4 ΚΟΥΤΑΛΙΕΣ ΤΗΣ ΣΟΥΠΑΣ ΠΡΑΛΙΝΑ ΦΟΥΝΤΟΥΚΙΟΥ(ΜΕΡΕΝΤΑ)
1 ΚΟΥΤΑΛΙΑ ΤΗΣ ΣΟΥΠΑΣ ΜΠΕΙΚΙΝ
500 ΓΡ ΦΑΡΙΝΑ(ΟΣΟ ΠΑΡΕΙ)

ΕΚΤΕΛΕΣΗ
ΠΡΟΘΕΡΜΑΙΝΟΥΜΕ ΤΟ ΦΟΥΡΝΟ ΣΤΟΥΣ 175.
ΒΟΥΤΥΡΩΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΛΕΥΡΩΝΟΥΜΕ ΜΙΑ ΦΟΡΜΑ ΓΙΑ ΚΕΙΚ(26εκ) ΜΕ ΤΡΥΠΑ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΚΑΙ ΤΗ ΒΑΖΟΥΜΕ ΣΤΗ ΚΑΤΑΨΥΞΗ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΟΥΜΕ ΤΟ ΜΕΙΓΜΑ.
ΧΤΥΠΑΜΕ ΣΤΟ ΜΙΞΕΡ,ΤΟ ΒΟΥΤΥΡΟ ΚΑΙ ΤΗ ΖΑΧΑΡΗ ΜΕΧΡΙ Ν ΆΦΡΑΤΕΨΕΙ.
ΠΡΟΣΘΕΤΟΥΜΕ ΕΝΑ-ΕΝΑ ΤΑ ΑΥΓΑ,ΤΙΣ ΒΑΝΙΛΙΕΣ,ΤΗΝ ΑΜΥΓΔΑΛΟΣΚΟΝΗ.
ΠΡΟΣΘΕΤΟΥΜΕ ΕΝΑΛΛΑΞ ΤΟ ΓΑΛΑ ΜΕ ΤΗ ΦΑΡΙΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΠΕΙΚΙΝ.
ΣΕ ΕΝΑ ΜΠΟΛ ΑΔΕΙΑΖΟΥΜΕ ΤΟ ΜΙΣΟ ΜΕΙΓΜΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΘΕΤΟΥΜΕ ΤΗ ΠΡΑΛΙΝΑ,ΑΝΑΚΑΤΕΥΟΝΤΑΣ ΚΑΛΑ.
ΒΓΑΖΟΥΜΕ ΤΗ ΦΟΡΜΑ ΑΠΟ ΤΗ ΚΑΤΑΨΥΞΗ,ΧΤΥΠΑΜΕ ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΤΟ ΠΟΛΥ ΑΛΕΥΡΙ(ΤΟ ΧΥΝΟΥΜΕ ΣΕ ΛΑΔΟΚΟΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΞΑΝΑΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΛΟΓΟ) ΚΑΙ ΧΥΝΟΥΜΕ ΤΟ ΣΟΚΟΛΑΤΕΝΙΟ ΜΕΙΓΜΑ. ΜΠΗΓΟΥΜΕ ΕΛΑΦΡΩΣ ΤΑ ΜΠΙΣΚΟΤΑ ΦΡΑΟΥΛΑΣ,ΚΟΜΜΕΝΑ ΣΤΗ ΜΕΣΗ.
ΧΥΝΟΥΜΕ ΤΟ ΛΕΥΚΟ ΜΕΙΓΜΑ ΑΠΟ ΠΑΝΩ,ΚΟΥΝΑΜΕ ΕΛΑΦΡΩΣ!
ΔΕ ΚΑΝΟΥΜΕ ΝΕΡΑ ΜΕ ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ,ΤΟ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΩΣ ΕΧΕΙ.
ΨΗΝΟΥΜΕ ΓΙΑ 1 ΩΡΑ ΚΑΙ 5' ΠΕΡΙΠΟΥ!
ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΝΑ ΚΡΥΩΣΕΙ,ΑΝΑΠΟΔΟΓΥΡΙΖΟΥΜΕ ΣΕ ΠΙΑΤΕΛΑ ΚΑΙ ΠΑΣΠΑΛΙΖΟΥΜΕ ΜΕ ΑΧΝΗ.

ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!