Βάλτε το μούστο στην κουζίνα σας

http://www.agrotikabook.gr/

Βάλτε το μούστο στην κουζίνα σας

Δευ, 2012-09-10 19:30

Εξίσου παλαιός όσο και το κρασί, ο άζυμος χυμός του σταφυλιού βρήκε τη θέση του στα γαστρονομικά ιστορικά χρονικά από αρχαιοτάτων χρόνων. Κι όπως διαπιστώνει κανείς από τις δεκάδες συνταγές μαγειρικής και ζαχαροπλαστικής που υπάρχουν ακόμη σε ολόκληρη την Ελλάδα, διατηρεί την αίγλη του. Σε εποχές που η λευκή ζάχαρη ήταν ένα εξωτικό,πανάκριβο είδος, οι γυναίκες της υπαίθρου αξιοποιούσαν τη δυνατότητα που τους έδιναν τα εποχικά προϊόντα της ελληνικής γης. Ανακάλυψαν, λοιπόν , τρόπους διατήρησης και μεθόδους δημιουργίας γευστικών συνθέσεων εμπλουτίζοντας την ποικιλία των κερασμάτων τους, αλλά κυρίως λύνοντας τις διατροφικές ελλείψεις που αντιμετώπιζε η οικογένειά τους. Eτσι οι σταφίδες με τα καρύδια και τα αμύγδαλα ήταν το πρώτο φίλεμα, η μουσταλευριά, φρέσκια ή λιαστή, το καλύτερο γλύκισμα για μικρούς και μεγάλους, ενώ μέχρι και τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα το πετιμέζι -κύριο παράγωγο του μούστου- μαζί με το μέλι εξακολουθούσε να είναι, όπως και στην αρχαιότητα, η κύρια γλυκαντική ουσία για την ελληνική λαϊκή ζαχαροπλαστική. Ενα γλυκό καρύκευμα με ιστορία Ο Αθήναιος σε ένα μακρύ κατάλογο αρωματικών καρυκευμάτων αναφέρει -εκτός από τον κόλιανδρο, το αμπελόπρασο, το θυμάρι, τη φασκομηλιά- και το πετιμέζι, κάνοντας προφανές ότι στον αρχαίο κόσμο αυτή η μορφή του παχύρρευστου μούστου -όπως προκύπτει μετά από βράσιμο- είχε ευρεία χρήση. Ο ίδιος συγγραφέας κάνει λόγο για τον «γλυκίνα των Κρητών», ένα είδος άρτου, ο οποίος παρασκευαζόταν με γλυκό μούστο και λάδι ελιάς. Ο Απίκιος καταγράφει πολύ συχνά την παρασκευή σάλτσας με την προσθήκη σταφίδων και βρασμένου χυμού σταφυλιών, όπως και μια ενδιαφέρουσα συνταγή για πάπια μαγειρεμένη με δαμάσκηνα και παχύρρευστο μούστο. ΣΥΝΤΑΓΕΣ Τραγανά μουστοκούλουρα  Υλικά (για 40 - 50 κομμάτια) 3 φλιτζ. τσαγ. ελαιόλαδο 1 φλιτζ. τσαγ. πετιμέζι 1 φλιτζ. τσαγ. ζάχαρη 1/2 φλιτζ. τσαγ. χυμό φρέσκου πορτοκαλιού 1 κουτ. γλυκ. κανέλα 1 κουτ. γλυκ. σόδα, 3 μπέικιν πάουντερ 1 κιλό αλεύρι σκληρό (και 3 - 4 κουτ. σουπ. επιπλέον) Εκτέλεση Ρίχνετε στο μπολ του μίξερ το ελαιόλαδο, το πετιμέζι, τη ζάχαρη και την κανέλα. Γυρίζετε το κουμπί στη μεσαία ταχύτητα και δουλεύετε για 2 - 3 λεπτά. Σ' ένα μπολ ρίχνετε το χυμό πορτοκαλιού και τη σόδα και την ανακατεύετε μ' ένα κουταλάκι, να διαλυθεί και να αφρίσει. Αδειάζετε το μείγμα μέσα στο μπολ του μίξερ. Αναμειγνύετε σ' ένα σκεύος το αλεύρι με το μπέικιν πάουντερ, τα ρίχνετε σιγά σιγά στο μπολ του μίξερ για να αρχίσει να "δένει" το μείγμα και να πάρετε μια ζύμη ομοιογενή αλλά μαλακιά. Αδειάζετε τη ζύμη σε μια λεία και ελαφρά αλευρωμένη επιφάνεια και ζυμώνετε με τα χέρια σας για 5 - 6 λεπτά. Πλάθετε κορδόνια πάχους περίπου 2 εκ., τα κόβετε και σχηματίζετε μικρά κουλουράκια. Απλώνετε στις λαμαρίνες λαδόκολλα και αραδιάζετε τα κουλουράκια. Τα ψήνετε στους 180ο C για 20 - 30 λεπτά. Μουσταλευριά  Υλικά (για 10 μικρά μπολ)  5 κιλά άβραστος μούστος 2 κουτ. σουπ. μαρμαρόσκονη ή στάχτη αλεύρι σταρένιο σπυρωτό αμυγδαλόψιχα ή καρυδόψιχα χοντροκομμένη, σουσάμι καβουρντισμένο, κανέλα Εκτέλεση Ρίχνετε τον μούστο σε μια φαρδιά κατσαρόλα και τον βράζετε για 5 λεπτά. Χαμηλώνετε τη θερμοκρασία και ρίχνετε το ασπρόχωμα ή τη μαρμαρόσκονη ή τη στάχτη ή τη ζάχαρη δεμένα σ' ένα πολύ λεπτό ύφασμα. Στην επιφάνεια θα σχηματιστεί σταδιακά ένας παχύρρευστος αφρός, ο οποίος πρέπει να αφαιρεθεί εντελώς με μια τρυπητή κουτάλα μέχρι ο μούστος να καθαρίσει πολύ καλά και να γίνει σχεδόν διαφανής. Αφήνετε τον μούστο για 3 - 4 ώρες, για να κατακαθήσει το ίζημα, κατόπιν τον περνάτε από ένα ψιλό τρυπητό ή από ένα πολύ λεπτό ύφασμα (τούλι). Για να φτιάξετε τη μουσταλευριά, αφήνετε τον μούστο να βράσει μόλις για δέκα λεπτά, χαμηλώνετε τη θερμοκρασία και υπολογίζετε για κάθε πέντε φλιτζάνια μούστο ένα φλιτζάνι αλεύρι. Διαλύετε το αλεύρι σε λίγο κρύο μούστο και το προσθέτετε σιγά σιγά στο μείγμα, ανακατεύοντας συνεχώς με ξύλινη κουτάλα, γιατί κολλάει πολύ εύκολα. Αν θέλετε, μπορείτε να αντικαταστήσετε το αλεύρι με ψιλό σιμιγδάλι. Οταν αρχίσει να πήζει η κρέμα και σχηματιστούν στην επιφάνειά της φουσκάλες την τοποθετείτε σε μικρά μπολ, τα οποία έχετε πασπαλίσει με καρύδια και σουσάμι. Αφού κρυώσει, προσθέτετε και στην επιφάνεια της κρέμας λίγη κανέλα και λίγα καρύδια.  Αρνάκι με πετιμέζι, ρύζι, ρεβίθια και σταφίδες Υλικά (για 6 άτομα)  1 σπάλα αρνιού ολόκληρη 3 φλιτζ. τσαγ. Ρύζι 1 φλιτζ. τσαγ. ρεβίθια μικρά (τα βάζετε προηγουμένως για 6 - 8 ώρες στο νερό) 1 κουτ. σουπ. Σταφίδες 1/2 φλιτζ. τσαγ. Ελαιόλαδο 1/2 φλιτζ. τσαγ. βούτυρο γάλακτος 1 φλιτζ. τσαγ. πετιμέζι, 1 κουτ. γλυκ. Αλάτι 1 κουτ. γλυκ. κύμινο, 1 κουτ. γλυκ. Πιπέρι Εκτέλεση Πλένετε το αρνάκι και το τοποθετείτε σε φαρδύ σκεύος φούρνου με καπάκι. Το αλατοπιπερώνετε, το περιχύνετε με το ελαιόλαδο, με το μισό πετιμέζι και με δύο φλιτζάνια νερό. Σκεπάζετε το σκεύος και το βάζετε στο φούρνο. Ψήνετε αρχικά στους 200ο C για 20 λεπτά. Χαμηλώνετε τη θερμοκρασία στους 180ο C και συνεχίζετε το ψήσιμο για 35 - 40 λεπτά. Στο μεταξύ, καθαρίζετε το ρύζι και βράζετε τα ρεβίθια σε άφθονο αλατισμένο νερό για 20 λεπτά. Τα βγάζετε, τα σουρώνετε και τα ξεπλένετε με κρύο νερό. Τα αφήνετε να κρυώσουν εντελώς και τα ξεφλουδίζετε. Οταν το κρέας είναι σχεδόν ψημένο, ξεσκεπάζετε το σκεύος, περιχύνετε με το υπόλοιπο πετιμέζι και προσθέτετε εννέα φλιτζάνια νερό. Το αφήνετε να βράσει ξανά.  Σ' ένα μπολ αναμειγνύετε το άψητο ρύζι με τις σταφίδες, το κύμινο και τα ξεφλουδισμένα ρεβίθια. Τα ρίχνετε γύρω από το αρνί, ανακατεύετε με μια κουτάλα, σκεπάζετε και σιγοψήνετε για 15 ακόμα λεπτά. Ανοίγετε ξανά το σκεύος, περιχύνετε αυτή τη φορά με το καυτό βούτυρο και κλείνετε. Ψήνετε για 10 λεπτά, πάντα με κλειστό το καπάκι της κατσαρόλας. Αφήνετε το φαγητό να "ξεκουραστεί" για 10 λεπτά πριν το σερβίρετε πολύ ζεστό. Στο ρωμαϊκό γαστρονομικό λεξικό εξάλλου αναφέρεται, σύμφωνα με τον Παλλάδιο, ως «caroenum» ο μούστος που μετά το βράσιμό του έχει μειωθεί κατά 1/3 της αρχικής του ποσότητας. Εάν δεν έχει μειωθεί τόσο όσο να έχει μεταβληθεί σε παχύρρευστο πετιμέζι, αναφέρεται ως defervitum mustum, μια σάλτσα την οποία χρησιμοποιούσαν αποκλειστικά και για την άρτυση των κυνηγιών. Κόκκινος χαλβάς και μουστοσάλαμο Γνωρίζουμε ότι στο βυζαντινό κόσμο «οινούντα ή μουστόπιταν» αποκαλούσαν τη μουσταλευριά, ένα «γλύκισμα αποτελούμενον εξ αλεύρου μετά γλεύκους βρασθέντος». Η μικρασιάτικη κουζίνα χρησιμοποίησε πάρα πολύ τον ψημένο μούστο για να παρασκευάσει γλυκίσματα όπως ο κόκκινος χαλβάς, τα κυδώνια ή η γλυκοκολοκύθα βρασμένα με πετιμέζι (ρετσέλια), η κρέμα με φρέσκο γάλα και πετιμέζι και πολλά άλλα. Απ' όλα τούτα τα καλούδια δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα σουτζούκια ή κιοφτέρια ή κρεμανταλίνες ή μουστοσάλαμο, όπως λέγεται στη Δυτική Μακεδονία, όπου ξηροί καρποί, συνήθως καρύδια και αμύγδαλα, «εμβαπτίζονται» στο μούστο και αποξηραίνονται φτιαγμένα σαν μικρά μπαστουνάκια στον ήλιο. Εγώ πάντως σας ενθαρρύνω να πειραματιστείτε φτιάχνοντας στο σπίτι σας μουσταλευριά, αυτή την απλή και συνάμα πλούσια κρέμα, που συμπυκνώνει μέσα της όλες τις μυρουδιές από τα ολόγλυκα φρεσκοκομμένα σταφύλια του φθινοπώρου. Προμηθευτείτε από τα πολλά σημεία πώλησης που υπάρχουν στην Αττική, ειδικά στα Μεσόγεια, φρεσκοστυμμένο μούστο. Αρτύστε τη μουσταλευριά με μπόλικα μπαχαρικά! Της ταιριάζει πολύ η γλυκιά ένταση της κανέλας, αλλά και η δυναμική γεύση του μοσχοκάρυδου. Στην Τήνο «σπάνε» τη γλυκύτητα του μούστου πασπαλίζοντας την επιφάνεια της μουσταλευριάς με λίγο φρέσκο βασιλικό και στη Ρούμελη με ελάχιστο δενδρολίβανο. Σε πολλά μέρη της Ελλάδος συναντάμε μια πληθώρα παρόμοιων γλυκισμάτων με βάση το μούστο και το πετιμέζι: μουστόπιτες, σταφυλόπιτες, πετιμεζόπιτες. Στη Νάουσα, από το μαύρο μούστο του ξινόμαυρου σταφυλιού, παρασκευάζουν τις «Κόρες στο μέλι». Πρόκειται για ένα γλυκό από κομμάτια γλυκοκολοκύθας βρασμένα στο πετιμέζι το οποίο συνήθως σερβίρουν πάνω σε μια κατακίτρινη καλαμποκίσια μπομπότα. Το πετιμέζι στη μαγειρική Οσο ασυνήθιστο κι αν ακούγεται, το πετιμέζι στη χώρα μας από την αρχαιότητα χρησιμοποιήθηκε ευρύτατα, εκτός από γλυκαντική ουσία, ως καρύκευμα και κυρίως συστατικό σε σάλτσες, σε συνδυασμό πάντα με μυρωδικά όπως η ρίγανη, το κόλιανδρο και ο δυόσμος. Σήμερα η χρήση αυτού του σκουρόχρωμου σιροπιού στη μαγειρική έχει κατά πολύ περιοριστεί και εστιάζεται κυρίως στις χώρες της Μέσης Ανατολής -την Περσία, την Τουρκία, τη Συρία, την Αίγυπτο και το Λίβανο-, όπου συνηθίζουν να ψήνουν κρεατικά με σάλτσα από πετιμέζι. Είναι γεγονός ότι το πετιμέζι, αν χρησιμοποιηθεί με μέτρο, δίνει μια εξαιρετική γλυκιά και ελαφρά πικάντικη γεύση στα κρεατικά και φυσικά μια θαυμάσια πυκνόρρευστη καραμελωμένη σάλτσα. Ταιριάζει πολύ με το αρνί, τα πουλερικά και το χοιρινό και λιγότερο με το μοσχάρι. Παρ' όλα αυτά στην Ελλάδα τουλάχιστον σε δύο περιοχές, τις Κυκλάδες και τα νησιά του Ιονίου, συναντάμε και το γνωστό σε όλους τηγανητό ψάρι, το «σαβόρο», να γίνεται με σάλτσα από πετιμέζι. Πώς θα φτιάξετε το δικό σας πετιμέζι Προμηθευτείτε μούστο. Για 2 λίτρα πετιμέζι θα χρειαστείτε πέντε λίτρα. (Διατηρείται στο ψυγείο για 3 - 4 μέρες και στον καταψύκτη για ένα χρόνο.) Ο μούστος «κόβεται», δηλαδή καθαρίζει, με τον εξής τρόπο: τον βάζετε στη φωτιά σε καθαρή κατσαρόλα με αντικολλητικό πάτο και ενώ βράζει ρίχνετε μέσα δύο κουταλιές ενός από τα παρακάτω πέντε υλικά - όποιο σας είναι πιο εύκολο να χρησιμοποιήσετε: καθαρή στάχτη, ψωμί, άσπρουγα (ένα είδος λευκού χώματος), ζάχαρη ή μαρμαρόσκονη. Με τρυπητή κουτάλα αφαιρείτε τον αφρό που σχηματίζεται μέχρι ο μούστος να μείνει καθαρός. Καθώς το βράσιμο συνεχίζεται θα δείτε ότι το χρώμα του θα αρχίσει να αλλάζει και να γίνεται όλο και πιο σκούρο. Oταν το μείγμα αρχίσει να δένει ρίχνετε μια κουταλιά απ' αυτό σ' ένα πιάτο και με το δάχτυλό σας ελέγχετε την πυκνότητά του για να δείτε αν έχει γίνει το πετιμέζι. Η πυκνότητά του πρέπει να μοιάζει με παχύρρευστο φρέσκο ελαιόλαδο. Το πετιμέζι, εφόσον είναι καλά βρασμένο και έχει εξατμισθεί σωστά το νερό του, μπορεί να διατηρηθεί σε δροσερό μέρος μέχρι και 3 χρόνια. Εάν, πάντως, η παρασκευή του σας φαίνεται εξαιρετικά δύσκολη μπορείτε να το προμηθευτείτε από τα ράφια των σούπερ μάρκετ που διαθέτουν τμήμα υγιεινής διατροφής και με λίγη φαντασία να κατασκευάσετε θαυμάσια κέικ ή ακόμα και να το προσθέσετε στο γιαούρτι σας αντί για μέλι.

kathimerini.gr/

Παραδεισσένιο

Lady Anne's Charming Cottage.

7 Σεπτεμβρίου

Κεντείστε λουλούδια!

Μώμος

Μυθικη Αναζητηση.

7 Σεπτεμβρίου

Μώμος:Ο Θεός της χλεύης και του σαρκασμού
<..Ο θεός αυτός κατέκρινε επίσης τον Ήφαιστο, επειδή, όταν έφτιαξε τον άνθρωπο, δεν κατασκεύασε παράθυρα στο στήθος του, ώστε να βλέπει ο κόσμος τι σκέπτεται και αν λέει ψέματα ή αλήθεια.Λέγεται ότι πέθανε από τη λύπη του, επειδή δεν κατόρθωσε να βρεί καμία ατέλεια στην Αφροδίτη...http://mythiki-anazitisi.blogspot.gr/2013/09/blog-post_6176.html

H Κλοπή της Μόνα Λίζας...

Bigbook.gr. 

7 Σεπτεμβρίου

H Κλοπή της Μόνα Λίζας... 

Στις 7 Σεπτεμβρίου 1911 μία ακόμη έκπληξη περίμενε τους παριζιάνους...
Η Μόνα Λίζα ή Τζοκόντα είναι αναμφισβήτητα το δημοφιλέστερο έργο ζωγραφικής. Το φιλοτέχνησε ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι από το 1503 έως το 1507 στη Φλωρεντία, αλλά γρήγορα πέρασε σε γαλλικά χέρια. Αγοράσθηκε από τον γάλλο ηγεμόνα Φραγκίσκο Α' για τον πύργο του στο Φοντενεμπλό, φιλοξενήθηκε στο ανάκτορο των Βερσαλιών από τον Λουδοβίκο τον 14ο, κόσμησε την κρεβατοκάμαρα του Μεγάλου Ναπολέοντα και από το 1804 εκτίθεται στο Μουσείο του Λούβρου.

Το μεσημέρι της 22ας Αυγούστου 1911 οι Γάλλοι πάγωσαν, όταν πληροφορήθηκαν ότι ο μοναδικός αυτός πίνακας είχε κλαπεί. Τις επόμενες μέρες το θέμα ήταν πρωτοσέλιδο στις μεγαλύτερες εφημερίδες του κόσμου. Το περιστατικό αποκαλύφθηκε στις 11 το πρωί της 22ας Αυγούστου, όταν ο ζωγράφος Λουί Μπερού, που συνήθιζε να ζωγραφίζει αντίγραφα της Τζοκόντα και να τα πουλά στους επισκέπτες του Μουσείου, παρατήρησε με έκπληξη ότι ο πίνακας απουσίαζε από τη θέση του. Το ανέφερε στον αρμόδιο φύλακα, ο οποίος εντελώς βαριεστημένα του απάντησε ότι ίσως να βρισκόταν για συντήρηση. Ήταν Τρίτη και την προηγούμενη ημέρα (21 Αυγούστου) το Λούβρο ήταν κλειστό, λόγω της καθιερωμένης αργίας της Δευτέρας.

Όταν διαπιστώθηκε ότι η Μόνα Λίζα δεν βρισκόταν στο συντηρητήριο σήμανε συναγερμός. Οι πόρτες του Μουσείου σφραγίστηκαν, τα σύνορα της Γαλλίας έκλεισαν και την υπόθεση ανέλαβε η αστυνομία, με επικεφαλής τον επιθεωρητή Λουί Λεπέν. Μία από τις πρώτες ενέργειες της γαλλικής κυβέρνησης ήταν να θέσει σε διαθεσιμότητα τον διευθυντή του Λούβρου Τεοφίλ Ομόλ, ο οποίος πριν από λίγους μήνες κόμπαζε ότι κανείς δεν μπορεί να κλέψει τη Μόνα Λίζα από το Μουσείο του.

Σχεδόν αμέσως, ο επιθεωρητής Λεπέν διαπίστωσε την κλοπή, καθώς ανακάλυψε την κορνίζα του πίνακα κάτω από μια σκάλα, πολύ κοντά στο σημείο που εκτίθετο η Τζοκόντα. Τώρα έπρεπε να ανακαλύψει τον δράστη ή τους δράστες του ανοσιουργήματος. Οι έρευνές του στράφηκαν στους κατώτερους υπαλλήλους του Μουσείου με τους γλίσχρους μισθούς, στους εμπόρους τέχνης του Παρισιού και στους νεαρούς καλλιτέχνες της αβάν-γκαρντ, που διάκειτο εχθρικά στην παραδοσιακή τέχνη. Οι παριζιάνοι από την πλευρά τους πίστευαν ότι πίσω από τη θρασύτατη κλοπή μπορεί να βρισκόταν κάποιος αμερικανός μεγιστάνας ή ήταν έργο της Γερμανίας, που ήθελε να δυσφημήσει τη μεγάλη της αντίπαλο. Όταν το Λούβρο άνοιξε και πάλι τις πύλες του στις 29 Αυγούστου, χιλιάδες Γάλλοι περνούσαν μπροστά από την άδεια θέση της Τζοκόντα και έκλαιγαν γοερά, λες και είχαν χάσει ένα προσφιλές τους πρόσωπο.

Βιτσέντζο Περούτζια
Στις 7 Σεπτεμβρίου 1911 μία ακόμη έκπληξη περίμενε τους παριζιάνους. Η αστυνομία ανακοίνωσε τη σύλληψη του διακεκριμένου γαλλοπολωνού ποιητή Γκιγιόμ Απολινέρ και του ανερχόμενου ισπανού ζωγράφου Πάμπλο Πικάσο, ως υπόπτων για την κλοπή. Ο Πικάσο αφέθηκε ελεύθερος την ίδια μέρα, καθώς δεν προέκυψε το παραμικρό στοιχείο εις βάρος του και ο Απολινέρ πέντε μέρες αργότερα. Ο Τύπος, όμως, είχε φροντίσει να τους χρίσει ενόχους: «Ο Απολινέρ είναι αρχηγός διεθνούς σπείρας που έχει έρθει στη Γαλλία με σκοπό να ξαφρίσει τα μουσεία μας» έγραφε η «Paris Journal» στις 13 Σεπτεμβρίου. Τρομοκρατημένος ο ποιητής πρόλαβε να γράψει στίχους στο κελί του, προτού πέσει σε βαθιά μελαγχολία. Η σύντομη κράτησή του και οι ανυπόστατες εις βάρος του κατηγορίες αμαύρωσαν σοβαρά τη φήμη και την αξιοπιστία του.

Για τα επόμενα δύο χρόνια οι έρευνες περιέπεσαν σε τέλμα, παρότι οι κλέφτες επικυρήχθηκαν με μεγάλα ποσά από το κράτος και ιδιώτες. Η Τζοκόντα είχε κάνει φτερά και πολύς κόσμος πίστευε ότι είχε καταστραφεί. Η κατάσταση άλλαξε άρδην στις 29 Νοεμβρίου 1913, όταν ο ιταλός γκαλερίστας Αλφρέντο Τζέρι έλαβε ένα γράμμα ταχυδρομημένο από το Παρίσι. Ο αποστολέας του, κάποιος Λεονάρντο Βιτσέντσο, του έγραφε ότι έχει στην κατοχή του τη Μόνα Λίζα και ότι σκόπευε να τη χαρίσει στην Ιταλία, αφού λάμβανε μια εύλογη αμοιβή.

Ο Τζέρι έκλεισε ραντεβού στον Βιτσέντζο στις 10 Δεκεμβρίου στην γκαλερί του στη Φλωρεντία. Παρών στη συνάντηση ήταν και ο Τζιοβάνι Πότζι, διευθυντής της διάσημης πινακοθήκης της πόλης «Ουφίτσι», που δεν πολυπίστεψε αυτή την ιστορία. Την επομένη ο Βιτσέντζο οδήγησε τους δύο άνδρες στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του «Τρίπολι-Ιτάλια». Με αποφασιστικές κινήσεις άνοιξε ένα μπαούλο και από ένα κρυφό πάτο τους φανέρωσε τον διάσημο πίνακα. Οι δύο άνδρες έδειξαν συγκρατημένη έκπληξη, καθώς γνώριζαν ότι κυκλοφορούν δεκάδες πλαστές Τζοκόντες. Για καλό και για κακό είχαν ειδοποιήσει τους Καραμπινιέρους, οι οποίοι συνέλαβαν τον Βιτσέντσο.

Κατά τη διάρκεια της ανάκρισης αποκαλύφθηκε ότι το πραγματικό όνομα του Λεονάρντο Βιτσέντζο ήταν Βιτσέντζο Περούτζια. Ήταν τριάντα ετών με καταγωγή από το Κόμο και για ένα διάστημα είχε δουλέψει ως ξυλουργός στο Λούβρο. Όταν έγινε γνωστό ότι ο πίνακας ήταν ο αυθεντικός, ένα κύμα συμπάθειας σηκώθηκε υπέρ του Περούτζια. Η κοινή γνώμη θεώρησε την πράξη του πατριωτική, αφού το βασικό του κίνητρο ήταν να φέρει τη Μόνα Λίζα στην κοιτίδα της. Την ίδια γνώμη φαίνεται να είχαν και οι δικαστές, που τον καταδίκασαν σε ολιγόμηνη φυλάκιση. Κατά τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας ο Περούτζια αποκάλυψε ότι αφαίρεσε τη Μόνα Λίζα από τη θέση της μεταμφιεσμένος σε συντηρητή του Μουσείου. Την έκρυψε κάτω από τη φόρμα του (ο πίνακας έχει μέγεθος 0,53 x 0,77 μ.) και βγήκε σαν κύριος από το Μουσείο. Το κρησφύγετό του ήταν μόλις ένα χιλιόμετρο από το Λούβρο.

Η Μόνα Λίζα παρέμεινε για ένα μήνα στην Ιταλία, προτού επιστρέψει στη Γαλλία. Εκτέθηκε στο «Ουφίτσι» και στα μεγαλύτερα μουσεία της Ιταλίας και εκατομμύρια Ιταλών θαύμασαν το αινιγματικό της χαμόγελο. Στις 31 Δεκεμβρίου 1913, 60.000 άνθρωποι την κατευόδωσαν στον σιδηροδρομικό σταθμό του Μιλάνου. Ταξίδεψε σε ειδικά φυλασσόμενο βαγόνι της ταχείας Μιλάνου - Παρισίων και από τις 4 Ιανουαρίου 1914 εγκαταστάθηκε και πάλι στο Λούβρο, όπου εκτίθεται έως σήμερα, κάτω από πρωτοφανή μέτρα ασφαλείας.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.sansimera.gr/articles/305#ixzz2eBejhSFa

Μωυσής

https://www.facebook.com/notes/mahagas-utopia/%CE%BC%CF%89%CF%85%CF%83%CE%AE%CF%82/649296938427233

Μωυσής

7 Σεπτεμβρίου 2013 στις 3:28 μ.μ.

Ο λόγος για τον οποίο πολλοί ιστορικοί αμφισβητούν ότι ο Μωησής ήταν ιστορική μορφή, είναι ότι μια τέτοια βασιλική προσωπικότητα θα έπρεπε να υπάρχει καταγεγραμμένη κάπου στα αιγυπτιακά αρχεία. 
Είναι μεν αλήθεια ότι οι καθημερινές καταγραφές χάθηκαν επειδή γράφονταν σε παπύρους, αλλά διασώζονται χιλιάδες επιγραφές από μνημεία και τάφους σε όλη τη μακρά ιστορία της αρχαίας Αιγύπτου, αποκαλύπτοντας ονόματα Αιγύπτιων βασιλέων και πριγκίπων. Ανάμεσα τους δεν υπάρχει καμιά καταγραφή κανενός Μωυσή κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Αμένωθι ή έστω κάποιου άλλου Αιγύπτιου φαραώ, οποιασθήποτε περιόδου.
Ωστόσο το όνομα Μωυσής ίσως είναι παραπλανητικό. Μπορεί να μην ήταν το πραγματικό όνομα του ανθρώπου αυτού. Οι σύγχρονες μεταφράσεις της Παλαιάς Διαθήκης πήραν το όνομα Μωυσής από την ελληνική μετάφραση της Βίβλου. Αυτό με τη σειρά του προήλθε από τα βιβλία της εβραϊκής Τανάκ όπου εμφανίζεται στην αυθεντική μορφή του ως Μοζέ. Στην Έξοδο Β΄: 10 διαβάζουμε ότι η κόρη του Φαραώ αποφάσισε να ον ονομάσει έσι επειδή "εκ του ύδατος αυτόν ανειλόμην". Υποτίθεται ότι ο συγγραφέας της Εξόδου αναφέρεται στην ομοιότητα ανάμεσα στο όνομα Μοζέ και στην εβραϊκή λέξη "μάζα" που σημαίνει "ανασύρω".
Το 1906 ο Γερμανός ιστορικός Έντουαρντ Μέγιεςρ συμπέρανε ότι αυτό το απόσπασμα εισήγαγε κάποιος μεταγενέστερος αντιγραφέας της Παλαιάς Διαθήκης αντικαθιστώντας ένα αρχαίο Αιγυπτιακό όνομα. Ισχυρίστηκε ότι το περιστατικό δεν έχει κανένα νόημα υπό το πρίσμα του περιεχομένου της αφήγησης όπως αυτή διασώζεται σήμερα. 
Εάν η πριγκίπισσα ήθελε να κρατήσει την εθνικότητα του Μωυσή , πράγμα που πρέπει να έκανε επειδή ο Μωυσής γλίτωσε από τη σφαγή των μωρών των Εβραίων μετά από διαταγή του Φαραώ, τότε δεν θα έπρεπε να δώσει στον υιοθετημέενο γιό της εβραϊκό όνομα. 
Ο σύγχρονος του Μέγιερ, περίφημος Βρετανός αιγυπτιολόγος Φλίντερς Πέτρι υπέδειξε ότι το Μοζέ είναι αιγυπτιακή λέξη που σημαίνει "γιός".
Αποτελεί κοινό πρόθεμα σε πολλά αιγυπτιακά ονόματα. Συναντάται για παράδειγμα στο όνομα του Αιγυπτίου Φαραώ Αχμοζέ, το οποίο σημαίνει "γιος της Σελήνης".
Το 1995 ο Ισραηλίτης ιστορικός Ντέηβιντ Ούλλιαν, είκασε ότι το Μοζέ μπορεί να ήταν τίτλος μάλλον παρά προσωπικό όνομα, όπως ο όρος Χριστός -χρισμένος- έγινε αργότερα το επίθετο του Ιησού.
Πρότεινε ότι μπορεί να επρόκειτο για τη βράχυνση του τίτλου "γιος του Θεού". Μεταγενέστερα οι βασιλιάδες και προφήτες της Ιούδας περιγράφονταν συχνά ως "γιοι του Θεού".
Συνεπώς είναι πιθανό ότι εάν ένα τέτοιο άτομο οδήγησε τους Ισραηλίτες στην ελευθερία, θα εμφανίζεται με άλλο όνομα στις αιγυπτιακές καταγραφές.
Υπάρχει άραγε λοιπόν κάποιος με άλλο όνομα στην αυλή του Αμένωθι Γ΄, ο οποίος να ταιριάζει στο προφίλ του Μωυσή;
Κατ΄αρχάς είναι αμφίβολο εάν ψάχνουμε στην πραγματικότητα για κάποιο υιοθετημένο Ισραηλίτη. Η όλη ιστορία περί εβραϊκής καταγωγής του Μωυσή φαίνεται να ήταν μεταγενέστερη παρεμβολή στην αφήγηση της Εξόδου για δύο κρίσιμους λόγους.

Πρώτον, η ισορία με την ψάθινη βάρκα μοιάζειε να έχει προέλθει από ένα βαβυλωνιακό θρύλο. 
Στην Έξοδο Β΄:3 διαβάζουμε πως τον έκρυψε η μητέρα του Μωυσή.
"Επεί δε ου ηδύναντο αυτό έτι κρύπτειν, έλαβεν αυτώ η μήτηρ αυτού θίβιν και κατέχρισεν αυτήν ασφαλτοπίσση και ενέβαλε το παιδίον εις αυτήν και έθηκεν αυτήν εις το έλος παρά τον ποταμόν".
Ο Ισλανδός συγγραφέας και φιλολογικός ιστορικός Μάγκνους Μάγκνουσσον, στο βιβλίο του "Π.Χ.: Η Αρχαιολογία των Βιβλικών Χωρών", επισύρει την προσοχή σε ένα μεσοποταμιακό μύθο που σχείζεται με τον βασιλιά Σαργών Α΄του Ακκάδ, ο οποίος χρονολογείται γύρω στο 2350 π.χ.
Εδώ ο βασιλιάς πλέει σε ποτάμι πάνω σε ψάθινο καλάθι, όταν η μητέρα του προσπαθεί να τον κρύψει. Σαν τον Μωυσή, ανευρίσκεται και υιοθετείται από κάποιον άλλον.
"Η θετή μητέρα μου με συνέλαβε, μυστικά με γέννησε.
Με έβαλε σε ένα ψάθινο καλάθι, με ασφαλτόπισσα σφράγισε το καπάκι μου. Με έριξε στο ποτάμι που δεν με σκέπασε με τα νερά του".

Δεύτερον και σημαντικότερο, η ιστορία περί υιοθεσίας του Μωυσή δεν στέκει υπό εξονυχιστική ιστορική εξέταση. Η αφήγηση της Εξόδου λέι ότι η κόρη του Φαραώ υιοθέτησε τον Μωυσή και ότι αυτός ανατράφηκε ως πρίγκηπας.
Στην αρχαία Αίγυπτο η γενιά της βασιλικής οικογένειας ήταν αυστηρώς ελεγχόμενη και χειραγωγούμενη. Οι Φαραώ θεωρούνταν θεοί και οι κόρες τους μπορούσαν να κάνουν παιδιά μόνο με κάποιον της επιλογής του βασιλιά, συχνότατα με τον ίδιο το βασιλιά.
Η υιοθεσία ήταν εντελώς εκτός θέματος. Είναι ασύλληπτο ότι θα είχε επιτραπεί στην κόρη ενός Φαραώ να υιοθετήσει γιο.
Εάν ο Μωυσής ήταν όντως πρίγκιπας στην αιγυπτιακή αυλή, όπως λέει η Βίβλος, τότε είναι πολύ πιθανότερο να ήταν ντόπιος Αιγύπτιος.
Κατά ενδιαφέροντα τρόπο υπάρχει ένας Αιγύπτιος πρίγκιπας στην εποχή της ηγεμονίας του Αμένωθι, ο οποίος έχει πολλά κοινά με τον Μωυσή. Ονομάζεται πρίγκιπας Τουθμοζέ.
Δεν είναι γνωστά πολλά για τον Τουθμοζέ, αλλά διασώθηκαν αρκετές αιγυπτιακές επιγραφές, οι οποίες σκιαγραφούν αδρά τη ζωή του. Ήταν πρεσβύτερος γιος του Αμένωθι και κληρονόμος του θρόνου.
Ως νεαρός ορίστηκε κυβερνήτης της Μέμφιδος στη βόρεια Αίγυπτο, προτού διοριστεί διοικητής της βασιλικής στρατιάς των αρμάτων και εκστρατεύσει εναντίων των Αιθιόπων. Μετά από μια επιτυχημένη εκστρατεία, στράφηκε στη θρησκευτική ζωή, και εγκαταστάθηκε ως αρχιερέας στο Ναό του θεού Ρα στην Ηλιούπολη, επισης στη βάρεια Αίγυπτο.
Τον 23ο χρόνο της βασιλίας του Αμένωθι, αιφνιδιαστικά και για κανένα προφανή λόγο, ο Τουθμοζέ παραιτήθηκε από το αξίωμά του ως αρχιερέας και εξαφανίστηκε μυστηριωδώς. Δύο χρόνια αργότερα, όταν τελείωσε η βασιλεία του Αμένωθι, ανέβηκε στο θρόνο ο νεότερος αδελφός του Αχενατών.
Ο πρίγκηπας Τουθμοζέ ταιριάζει στο προφίλ του Μωυσή με ποκίλους τρόπους.
Πρώτον, διοικούσε τον στρατό κατά τη διάρκεια της αιθιοπικής εκστρατείας. Όπως φαίνεται το ίδιο έκανε και ο Μωυσής. Παρότι η Βίβλος εν μας λέει σχεδόν τίποτα για τη θητεία του Μωυσή ως Αιγυπτίου πρίγκηπα, ο Εβραίος ιστορικός του 1ου αιώνα Ιώσηπος αφιερώνει ένα ολόκληρο κεφάλαιο στην Ιουδαική Αρχαιολογία.
Στο κείμενο, που αποτελεί μια αποδεκτή εκδοχή των συμβάντων περίπου δύο χιλιάδες χρόνια πρίν, διαβάζουμε ότι ο Φαραώ διόρισε τον Μωυσή διοικητή του στρατού που έστειλε να πολεμήσει τους Αιθίοπες και η επιτυχημένη εκστρατεία του εξασφάλισε την εξορία.
Φθονώντας τη δημοτικότητα του Μωυσή στις τάξεις των στρατιωτών, ο Φαραώ διέταξε τη σύλληψη του, αλλά ο Μωυσής προειδοποιήθηκε και διέφυγε από τη χώρα. Η αφήγηση του Ιώσηπου φαίνεται να έχει μεγαλύτερη ιστορική εγκυρότητα από τη βιβλική αφήγηση όσον αφορά το λόγο γιατην εξορία του Μωυσή.
Στην Έξοδο διαβάζουμε απλώς ότι ο Μωυσής αναγκάζεται να εγκαταλείψει την Αίγυπτο, αφότου σώζει τη ζωή ενός Ισραηλίτη σκοτώνοντας έναν άθλιο επιστάτη σκλάβων. 
Στην πραγματικότητα ένας αιγύπτιος πρίγκηπας μπορούσε κάλλλιστα να διατάξει την άμση εκτέλεση ενός κοινού επιστάτη, εάν το επιθυμούσε. Επρόκειτο μάλλον για ακόμα ένα επεισόδιο που προστέθηκε για να κάνει τον Μωυσή Ισραηλίτη.

Η δεύτερη ομοιότητα μεταξύ Μωυσή και πρίγκιπα Τουθμοζέ είναι η εξής. Για κάποιο διάστημα ο Τουθμοζέ ήταν αρχιερέας στο ναό του Ρα στην Ηλιούπολη. Το ίδιο φαίνεται πως ήταν και ο Μωυσής. Σύμφωνα με την αφήγηση την οποία ο Ιώσηπος βρήκε στο έργο του Αιγυπτίου ιστορικού Μανέθωνα, ο οποίος έγραφε τον 4ο αιώνα π.χ. ξέσπασε επανάσταση στις τάξεις των Σημιτών σκλάβων κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Αμένωθι Γ΄ . Κατά ενδιαφέροντα τρόπο η επανάσταση λέγεται ότι έλαβε χώρα στην Άβαρι, το μέρος όπου φαίνεται να ήταν σκλαβωμένοι οι Ισραηλίτες. Σύμφωνα με τον Μανέθωνα, ένα αξιωματικός συμβούλεψε τον Αμένωθι να εκκαθαρίσει τη χώρα από τους "ανεπιθύμητους" κι έτσι έστειλε τους Ισραηλίτες να δδουλέψουν στα λατομεία της Αβάρεως. Για πολλά χρόνια αναγκάζονταν να μοχθούν σαν σκλάβοι, ώσπου τους ένωσε ένας ιερέας του ναού του Ρα στην Ηλιούπολη. Προφανώς ο ιερέας είχε αποκηρύξει τους θεούς της Αιγύπτου και καταδικαστεί σε δουλεία. Όπως λέει ο Μανέθων, ο ιερέας είχε υπάρξει στρατιωτικός και κατά τη διάρκεια της ποινής του εκπαίδευσε στρατιωτικά τους "ανεπιθύμητους". Όταν τελικά τους οδήγησε σε αντασρία, χιλιάδες κατόρθωσαν να ραπετεύσουν και να γυρίσουν στην πατρίδα τους. Οι "ανεπιθύμητοι" δεν κατονομάζονται, ούτε και η πατρίδα τους, και ο ιερέας αναφέρεται απλώς ως Οσαρσέφ, που σημαίνει "ηγέτης".
Ωστόσο ο Ιώσηπος δεν είχε αμφιβολία ότι οι ανεπιθύμητοι ήταν οι Ισραηλίτες και ότι ο Οσαρσέφ ήταν ο Μωυσής.

Ο Αίσωπος και οι απόγονοι του.

Μυθικη Αναζητηση.

7 Σεπτεμβρίου

 

Ο Αίσωπος και οι απόγονοι του.
<Ο πατέρας της διδακτικής μυθολογίας και της παραβολής (που δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται όταν ο συγγραφέας του το παράγει στην αρχαία Σάμο να θεωρείται «παραμύθι», ενώ όταν παράγεται στο αρχαίο Ισραήλ να καλείται «θεόπνευστο έργο») μας έβαλε να ζούμε σα ζώα στις ιστορίες του. Όποιος βέβαια πιστεύει ότι είναι κάτι παραπάνω από αλεπού ή κόρακας, μουλάρι ή γαϊδούρι ας το πει στον εργοδότη του...http://mythiki-anazitisi.blogspot.gr/2013/04/v-behaviorurldefaultvmlo.html

Βότανα κατά της αϋπνίας

 

Βότανα κατά της αϋπνίας

Όσοι υποφέρουν από αϋπνίες, θα πρέπει ν’ αποφεύγουν αυστηρά τα φαρμακευτικά υπνωτικά. Ο οργανισμός τα συνηθίζει κι ύστερα ο πάσχων αναγκάζεται ν’ αυξήσει τη δόση τους. Η βλάβη που προκαλούν τα φάρμακα εξουδετερώνει τις ωφέλειες του ύπνου. Η φύση μας προσφέρει πολλά αβλαβή υπνωτικά, αθώα βότανα που μπορούν να μας βοηθήσουν να κοιμηθούμε. Άλλωστε κι η φαρμακευτική απ’ τα φυτά αντλεί τις πρώτες ύλες, για την παρασκευή των υπνωτικών. Ας πάρουμε τα υπνωτικά απ’ ευθείας απ’ τη φύση. Ας το δοκιμάσουμε, προτού καταφύγουμε στο φαρμακείο.
1) ‘Οταν πρόκειται για μια παροδική αϋπνία, που προήλθε από εκνευρισμό, ας δοκιμάσουμε το πιο απλό ηρεμιστικό. Να φάμε δυο κουταλάκια του γλυκού ζάχαρη, πίνοντας μαζί κι ένα ποτήρι νερό. Το νερό είναι απαραίτητο για να ενεργήσει γρήγορα ζάχαρη.
2) Σε νερό που κοχλάζει, ρίχνουμε φύλλα πορτοκαλιάς και άνθη χλωρά, αν είναι η εποχή τους, ή άνθη ξερά, αν έχουμε φροντίσει να τα ξεράνουμε και να τα κρατήσουμε. Μετά από δέκα λεπτά τα σουρώνουμε και πίνουμε ένα φλιτζάνι με ζάχαρη, το βράδυ, πριν κοιμηθούμε.
3) Βάζουμε 20 γρ φύλλα κυδωνιάς να πάρουν μια βράση μ’ ένα ποτήρι νερό. Πίνουμε το αφέψημα με ζάχαρη, το βράδυ προτού κοιμηθούμε. Η κυδωνιά στη βοτανική λέγεται Κυδωνέα. Κατάγεται απ’ την Περσία.
4) Μαδάμε παπαρούνες του αγρού, όταν είναι η εποχή τους και ρίχνουμε τα κόκκινα πέταλα μέσα σε καυτό νερό. Μετά από δέκα λεπτά, τα σουρώνουμε και πίνουμε ένα φλιτζάνι έγχυμα με ζάχαρη, το βράδυ, πριν κοιμηθούμε. Η ονομασία της παπαρούνας στη βοτανική είναι Μήκων η ροϊάς.
5) Το μαρούλι παρόλο που δεν είναι πολύ αποτελεσματικό, εντούτοις βοηθάει για ένα καλό ύπνο.
6) Σε δυο ποτήρια καυτό νερό, ρίχνουμε 8 γρ ρίζα βαλεριάνας, που λέγεται και αγριοζαμπούκος και μυριστική. Μετά από ένα τέταρτο το σουρώνουμε. Πίνουμε ένα φλιτζάνι, όχι εντελώς γεμάτο την ημέρα κι άλλο ένα το βράδυ, πριν κοιμηθούμε. Στη βοτανική, η βαλεριάνα ονομάζεται Βαλεριάνη και Νάρδος.
7) Βράζουμε 4 γρ φουφουλιά σ’ ένα ποτήρι νερό, προσθέτουμε
ζάχαρη και το χυμό ενός λεμονιού και πίνουμε το βράδυ, πριν κοιμηθούμε.
8) Το βράδυ, πριν κοιμηθούμε, πίνουμε ένα ζεστό φλιτζάνι τίλιο με ζάχαρη.
9) Σ’ ένα ποτήρι καυτό νερό, ρίχνουμε 8 γρ άνθη μπουρμπουτζελιάς, που λέγεται και γλόγος. Μετά από δέκα λεπτά τα σουρώνουμε, προσθέτουμε και ζάχαρη και το πίνουμε το βράδυ, προτού κοιμηθούμε.
10) Ρίχνουμε ενάμισι γραμμάριο απ’ τα φύλλα του απήγανου σ’ ένα ποτήρι βραστό νερό, τα αφήνουμε για δέκα λεπτά, προσθέτουμε ζάχαρη και το πίνουμε, προτού κοιμηθούμε. Δεν πρέπει όμως να το χρησιμοποιούμε περισσότερο από τρεις συνεχόμενες μέρες. Τονίζουμε, ότι ο απήγανος ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ σης εγκύους, γιατί μπορεί να προκαλέσει αποβολή.
11) Βράζουμε 5 γρ ρίζα Αγγελικής σ’ ένα ποτήρι νερό, προσθέτουμε και ζάχαρη και το πίνουμε, το βράδυ προτού κοιμηθούμε.
12) Επίσης στον ύπνο βοηθάει και το μήλο. Πρέπει να το τρώμε μετά το βραδινό φαγητό.

Μία καταπληκτική επίσης σύνθεση είναι: Εγχυμα απο τίλιο, θυμάρι, δενδρολίβανο, μελισσόχορτο και φλούδες μήλων

http://www.agrotikabook.gr

8 Σεπτεμβρίου : Διεθνής Ημέρα για την Εξάλειψη του Αναλφαβητισμού..

8 Σεπτεμβρίου : Διεθνής Ημέρα για την Εξάλειψη του Αναλφαβητισμού..

Η Διεθνής Ημέρα για την Εξάλειψη του Αναλφαβητισμού καθιερώθηκε με πρωτοβουλία της UNESCO στις 8 Σεπτεμβρίου του 1965, κατά τη διάρκειας της Συνόδου της Τεχεράνης και από το 1966 γιορτάζεται κάθε χρόνο την ημερομηνία αυτή. Άλλωστε, η εξάλειψη του αναλφαβητισμού είναι ένα από τα πρωταρχικά καθήκοντα του διεθνούς οργανισμού.

Σύμφωνα με την UNESCO, 781 εκατομμύρια ενήλικες (το 64% γυναίκες) σ' όλο τον κόσμο είναι αναλφάβητοι και περισσότερα από 115 εκατομμύρια παιδιά, κυρίως στις φτωχές χώρες της Ασίας και της Υποσαχάρειας Αφρικής. Στόχος της UNESCO είναι όλα τα παιδιά του κόσμου, αγόρια και κορίτσια, να έχουν πρόσβαση στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση ως το 2015. Ένας στόχος, που για τον διεθνή αυτό οργανισμό είναι ρεαλιστικός, προσιτός οικονομικά και επιτεύξιμος.

Η χώρα μας θεωρεί αναλφάβητο όποιον δεν έχει ολοκληρώσει τις σπουδές του στο εξατάξιο δημοτικό σχολείο, ενώ άλλες χώρες για να χαρακτηρίσουν κάποιον εγγράμματο αρκούνται στη γνώση γραφής και ανάγνωσης. Στην Ελλάδα, το ποσοστό των εγγραμμάτων ενηλίκων φθάνει το 91% του πληθυσμού (94% άνδρες και 88% γυναίκες, ποσοστό ιδιαίτερα χαμηλό για μια χώρα - μέλος της Ε.Ε. 560 χιλιάδες ελληνίδες δεν έχουν τελειώσει το δημοτικό). Αντίθετα, το ποσοστό των εγγραμμάτων ανηλίκων ως 15 ετών κινείται σε πολύ υψηλά επίπεδα (99,5% στο σύνολο - 99,4% στους άνδρες και 99,5% στις γυναίκες).

Διαβάστε περισσότερα: http://www.sansimera.gr/worldays/51#ixzz2eHfAxfS3 

Κάρεν φον Μπλίξεν-Φίνεκλ

Η Κάρεν φον Μπλίξεν-Φίνεκλ (Karen von Blixen-Finecke, 17 Απριλίου 1885 - 7 Σεπτεμβρίου 1962), γεννημένη Κάρεν Κρίστενζε Ντίνεζεν (Karen Christenze Dinesen), είναι Δανή συγγραφέας. Υπέγραφε στην αρχή με το αντρικό ψευδώνυμο «Ισακ Ντίνεσεν», ενώ είχε και τα καλλιτεχνικά ψευδώνυμα Οσκεόλα και Πιερ Αντρεζέλ. Είναι περισσότερο γνωστή για το έργο της Πέρα από την Αφρική, μια εξιστόρηση των χρόνων που έζησε στην Κένυα και μία από τις ιστορίες της, Η γιορτή της Μπαμπέτ, οι οποίες και οι δύο έχουν μεταφερθεί στον κινηματογράφο με ταινίες που έχουν κερδίσει όσκαρ. Επίσης είναι γνωστή για το έργο της Επτά γοτθικές ιστορίες.

Η Κάρεν Μπλίξεν γεννήθηκε στο Ρούνγκστεντ της Δανίας τις 17 Απριλίου 1885. Ήταν κόρη του Βίλχεμ Ντίνενσεν και της Ίνγκεμποργκ Βέστεχολτς και αδελφή του Τόμας Ντίνεσεν. Η οικογένεια συσχετιζόταν με την βασιλική, αν και δεν είχε τίτλο. Ο πατέρας της αυτοκτόνησε το 1895, όταν η Κάρεν ήταν 10 χρόνων, επειδή διαγνώστηκε ότι είχε σύφιλη. Σπούδασε ζωγραφική στην Κοπεγχάγη, τη Ρώμη και το Παρίσι. Δημοσίευσε την πρώτη ιστορία της όταν ήταν 22 ετών.[1]

To 1913, η Κάρεν Μπλίξεν παντρεύτηκε τον δεύτερο ξάδελφό της, τον Σουηδό βαρώνο Μπρορ φον Μπλίξεν-Φίνεκε και έτσι απέκτησε το τίτλο της βαρώνης. Οι δύο τους μετακόμισαν στην Αφρική για να στήσουν μια φυτεία καφεόδεντρων. Η φάρμα τους βρισκόταν στους πρόποδες των λόφων Νγκονγκ, περίπου 10 χιλιόμετρα από το Ναϊρόμπι. Σήμερα στη φάρμα λειτουργεί μουσείο για την Κάρεν Μπλίξεν.[2] Τον χρόνο μετά τον γάμο τους, η Κάρεν διαγνώστηκε με σύφιλη και έλαβε για θεραπεία αρσενικό και υδράργυρο. Είναι πιθανό η κατάσταση της υγείας τα τελευταία χρόνια της να οφείλεται σε δηλητηρίαση από βαρέα μέταλλα. Το ζευγάρι δεν τα πήγαινε καλά λόγω διαφορετικής παιδείας και χώρισε το 1925. Η Κάρεν είχε γνωρίσει τα πρώτα χρόνια στην Κένυα τον Άγγλο κυνηγό Ντένις Φιντς Χάτον (Denys Finch Hatton) και μετά το διαζύγιό της ανέπτυξε μαζί του μια μακροχρόνια σχέση.[1] Ο Χάτον πέθανε το 1931, όταν το αεροπλάνο του συνετρίβη.

Η Κάρεν γύρισε στην Δανία το 1931, σε ηλικία 46 ετών, και δεν επέστρεψε ποτέ στην Κένυα. Το 1937, δημοσίευσε το μυθιστόρημα Πέρα από την Αφρική, όπου περιγράφει τις εμπειρίες της από τα χρόνια που έζησε στην Αφρική. Το βιβλία γράφηκε στα αγγλικά και εν συνεχεία μεταφράστηκε στα δανέζικα.[3]. Έζησε μέχρι τον θάνατό της στην Δανία. Οικονομικά την βοηθούσε η οικογένειά της, ενώ με τα έσοδα από τη συγγραφή των βιβλίων μπορούσε να πληρώνει για διάφορες υπηρεσίες, όπως για γραμματέα. Προς το τέλος της ζωής της, υπέφερε από γαστρικό έλκος και έτσι αφαιρέθηκε χειρουργικά το 1/3 του στομάχου της, η μόνη διαθέσιμη τότε θεραπεία. Πιθανόν σε αυτή την εγχείρηση οφείλεται η εικόνα υποσιτισμού που εμφάνιζε. Άλλοι υποστηρίζουν ότι είχε νευρική ανορεξία[4]. Ήταν υποψήφια για να λάβει το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1962,[5] αλλά πέθανε τις 7 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους από υποσιτισμό.[1]
Έργα

Επτά γοτθικές ιστορίες (Seven Gothic Tales) 1934 (ελλ. έκδ.: Μέδουσα)
Πέρα από την Αφρική (Out of Africa) 1937 (ελλ. έκδ.: Μεταίχμιο)
Ιστορίες του χειμώνα (Winter's Tales) 1942 (ελλ. έκδ.: Μέδουσα)
Αγγελικοί εκδικητές (The Angelic Avengers) 1944 (ελλ. έκδ.: Αστάρτη)
Τελευταίες ιστορίες (Last Tales) 1957 (ελλ. έκδ.: Αλεξάνδρεια)
Ανέκδοτα του πεπρωμένου (Anecdotes of Destiny ) 1958, εδώ ανήκει Η γιορτή της Μπαμπέτ
Σκιές στη χλόη (Shadows on the Grass) 1960
Έρενγκαρντ (Ehrengard) 1963 (ελλ. έκδ.: Γράμματα)
Καρναβάλι (Carnival: Entertainments and Posthumous Tales) 1977 (μεταθανάτια έκδοση)
http://el.wikipedia.org/wiki/Κάρεν_Μπλίξεν

Κ ΒΑΡΝΑΛΗΣ "Να σ’ αγναντεύω θάλασσα"

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων).

Χθες

Κ ΒΑΡΝΑΛΗΣ "Να σ’ αγναντεύω θάλασσα"
Nα σ’αγναντεύω ,θάλασσα
να μη χορταίνω απ’ το βουνό ψηλά

στρωτή και καταγάλανη και μέσα να πλουταίνω
απ’ τα μαλαματά σου τα πολλά
Νάναι χινοπωριάτικον απομεσήμερο
όντας μετ’ άξαφνη νεροποντή
χυμάει μέσ απ’ τα σύνεφα θαμπωτικά γελώντας
ήλιος χωρίς μαντύ .

Να ταξιδεύουν στόν αγέρα τα νησάκια ,
οι κάβοι ,τ’ ακρόγιαλα σά μεταξένιοι αχνοί
και με τούς γλάρους συνοδιά κάποτ’ ένα καράβι
ν’ανοίγουν να το παίρνουν οι ουρανοί

Ξανανιωμένα απ’ το λουτρό να ροβολάνε κάτου
τήν κόκκινη πλαγιά χορευτικά τα πεύκα,
τα χρυσόπευκα ,κι ανθός του μαλαμάτου
να στάζουν τα μαλλιά τους τα μυριστικά.

Κι ‘αντάμα τους να σέρνουνε στο φωτεινό χορό τους
ως μέσα στο νερό τα ερημικά χιονόσπιτα -
κι αυτά μες στ’ όνειρο τους να τραγουδάνε ,αξύπνητα καιρό

Έτσι να στέκω θάλασσα ,παντοτεινέ έρωτά μου
με μάτια να σε χαίρομαι θολά
και νά ναι τα μελλούμενα στην άπλα σου μπροστά μου,
πίσω κι ‘αλάργα βάσανα πολλά,

Ώς να με πάρεις ,κάποτε ,μαργιόλα συ,
στούς κόρφους σου αψηλά τους ανθισμένους
και να με πας πολύ μακρυά απ’ τη μαύρη τούτη Κόλαση ,
μακρυά πολύ κι ‘από τους μαύρους κολασμένους

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ - ΑΝΤΙΠΑΡΟΣ